Ish i burgosuri sjellë dëshminë tronditëse: Ja kush ishte xhelati komunist i Qafë Barit, torturonte pleqtë, të sëmurët dhe vriste të dënuar.
Edmond Caja, kaubojsi i skëterrës
Nga Hasan Bajo
Gjithçka mund të ndodhë, por që ju patët paturpësinë të jepnit intervistë në faqet e gazetës “Bashkimi”, ku emri i juaj me shkronja të mëdha mund të lexohej nga disa hapa larg, më duket ende e pabesueshme. Mund të jetë një koinçidencë, mendova, nuk ka sesi që Edmond Caja i gazetës, të jetë i njëjtë me shefin e policisë të repartit famëkeq Nr.311 Qafë Bari.
Gjithnjë kam pasur përshtypjen se kriminelët pas përmbysjes së yllit të tyre, mundohen të fshihen të mos bien në sy, e pse jo të ndërrojnë edhe emrin, ndaj gjithnjë të kam përfytyruar duke ikur nëpër natë, larg këtij vendi, për të fshehur diku turpin e krimin që do të të ndjekë gjithë jetën. Është kjo arsyeja, o Edmond Caja, drejtor i drejtorisë së kampeve e burgjeve, që kur dëgjova për përdhunimet e grave shqiptare në sy të burrave e fëmijëve, atje në itali, m’u shfaqe ti e jo pa shkak, mbasi janë të brumit tënd, është njeriu i ri që arrin të shkaktojë mënxyra të tilla. Por, ti jo vetëm që nuk kërkon ndjesë (edhe kjo do të ishte paturpësi) nuk fshihesh, por të kanë ngritur në detyrë, e për më tepër jep edhe mendime për diktaturën dhe demokracinë.
A nuk morën arratinë kriminelët e luftës së dytë Botërore? Megjithëse ka një ndryshim, madje të madh, ndërmjet tyre e jush. Krimet e tyre u kryen gjatë luftës, ndërsa tuajat në kohë paqeje, por që i solli këtij populli shkatërrim, vuajtje, lot e turp (edhe kjo e fundit është më e rënda) më shumë se çdo luftë, kolerë a murtajë të marra së bashku në të gjithë historinë e tij. Përveç kësaj, zoti drejtor i administratës së kampeve e burgjeve, më absurdja qëndronte në faktin se ju dhe gjithë të tjerët si ti, këto krime makabre nuk i kryet mbi popujt e tjerë (kjo nuk i lehtëson aspak kriminelët) por mbi ne të burgosurit politikë, që ishim të një kombi, të një gjaku me ju.
Nuk më kujtohet se cili qe i pari nga ne që të quajti: Kaubojsi i Qafë Barit dhe aq më shumë, përse të vuri këtë nofkë, mbasi ti nuk kishe asgjë të përbashkët me kaubojsin e Teksasit. Ndoshta ishte thjeshtë ajo përshtypja e parë që të krijoje, duke qenë aq i ri (o zot me atë shpirt!) apo nga mënyra se si ti ecje nëpër kamp i shoqëruar nga 5-6 të tjerë, që t’i plotësonin dëshirat e tua makabre me aq zell, ndoshta ishte mënyra se si godisje mbi fytyrat tona me aq mospërfillje e gjakftohtësi, duke mos ta cënuar aspak gjendjen shpirtërore gjaku mbi dëborë, dhëmbët, duart, këmbët e brinjët e thyera, sytë e nxjerrë, ulërimat rrënqethëse dhe o Zot, lotët e të pafuqishmëve, e pleqve të mjerë, apo ka qenë thjeshtë ajo që thotë mbreti: “Shpeshherë urrejtja shprehet nëpërmjet humorit.”
Jeni ju zoti drejtor, Edmond Caja, shpikësi i mundimeve të skëterrshme. A ju kujtohet me sa djallëzi detyruat të sëmurët e pleqtë të të luteshin për të punuar në galeri, megjithëse ishte absurde për forcat e gjendjen e tyre shëndetsore. E pra, “për hir të rregullit”, ju urdhëruat mbylljen e kapanoneve nga ora 5 e mëngjesit gjer në orën 9 të darkës, dhe ata të sëmurë pleq, të katandisur kockë e lëkurë, duke u ushqyer vetëm me 13 lekë (pa dyshim të vjetra) në ditë, duhej të vërtiteshin gjithë ditën nëpër dëborë, që shpesh trashësia e saj ua kalonte gjatësisë së trupave të tyre, duhej të vërtiteshin nëpër atë të ftohtë të llahtarshëm në mes të dëborës, erës, apo shiut që u hynte gjer në palcë dhe të qëndronin me ditë të tëra, të lagur, gjithnjë të uritur, e vetëm një besim e dashuri bënte të mundur të qëndronin ende mbi këmbët e tyre. Dhuna vazhdoi më me forcë , e një ditë maji revolta shpërtheu. A të kujtohet si ju vumë përpara ty dhe trimat e tu? A të kujtohet se sa kapele me yll mbetën në shesh, trofe e jona që kishim vetëm duart, urrejtjen e dëshpërimit. Dhe ju që, përtej telave me gjemba, derdhët plumbat mbi ne, e ne derdhëm mllefin. E mbi gjithë atë kaos ngrihej klithma e Sokol Zefit apo Sokolit të madh, si e thërrisnim, pasi ishte i gjatë dhe i fuqishëm. Atje në mes të oborrit, shqeu këmishën e klithi: “Bini qena. Ne dimë të vdesim!”
Dhe tani e shoh o Edmond Caja, në mes të oborrit, me kokën lart, krenar e mospërfillës mes plumbave, që bënin rikoshet në çimento dhe nuk mund ta harroj (zoti mos e dhëntë) sepse ai më shumëfishoi krenarinë, dashurinë e besimin për këtë truall, sepse ai ishte shoku im, vëllai im, heroi im. Ndihmat e kërkuara nga Tirana nuk vonuan të vinin e ju menjëherë filluat masakrën atje në sy të të gjithëve, e fill pas kësaj, kur pritej të të godisnin, duket paradoksale, të ngritën në detyrë. Nga shefi i policisë, në komandant kampi. Ju i dini Edmond Caja, ku ndodhen varret e Sokol Zefit, Tom Noit e të Sandër Sokolit, që e thyet më dysh, si në mesjetë. Ndaj dhe ju kam përfytyruar të fshehur diku, apo duke shkarë heshturazi kokëulur rrëzë mureve, netëve pa hënë. Është kjo arsyeja që nuk besova se ishe ti Edmond Caja i gazetës “Bashkimi”. Por jo, si shumë e shumë të tjerë të fushave të ndryshme, tregtarë të paskrupuj flamujsh, e theksoj jo ideali, pasi ju nuk patët kurrë ideal, kërkoni të rrëmbeni me ato duar që ju pikojnë ende gjak, flamurin e demokracisë dhe e ndjen demokracinë të dhunaur kur edhe ti deklaron në intervistë për shkelje dhe mungesë të ligjeve, se të burgosurit politikë kanë qenë një trill i regjimit, se në mungesë të ligjeve e rregulloreve, përdorej dajaku, etj.
Në intervistë thuhej se takoheshe me ish të burgosurit. Ju siguroj, zoti drejtor i Administratës së Burgjeve, ata nuk ju njohin cili jeni e ç’dorë shtrëngojnë. E nëse ju njohin, janë me siguri ata homoseksualët për të cilët flitet në intervistën tuaj e që ju i trajtoni ndryshe nga të tjerë, po shtoj që të mos lindin keqkuptime, me urdhër nga lart, mbasi sa më shumë prej tyre, aq më pak kundërshtarë ndaj regjimit.
E nëse do të flisja për vetën e miqtë e mi atje, ashtu si dikur në Qafë Bari, e ndeja se nëse do të tjetërsohesha pra, nëse do të shndërrohesha qoftë edhe për një moment të vetëm në informator, do të çmendesha apo do të më duhej të vrisja veten, po kaq i sigurt jam tani, se nëse do të prekja dorën tende, qoftë edhe në shenjë mirësjelljeje, do të më duhet të pres timen.
Por sidoqoftë, më duhet t’ju falenderoj sinqerisht mbasi më keni ndihmuar, ndoshta jo vetëm mua, por shumë e shumë të tjerë për t’i dhënë përgjigje një pyetjeje sfilitëse, që është bërë e bërë në vite, me mijëra e pse jo, me miliona herë. Si shpjegohet që krimineli, injoranti, imorali, u bënë zotër të jetës e të vdekjes?
Me sa duket, ashtu si vetëtima brenda një çasti qartëson dhjetëra kilometra përreth, edhe ngjitja juaj në karrierë, 26 vjeç komandant kampi e tani 32 vjeç, drejtor i drejtorisë së kampeve e burgjeve (o zot ç’krime të përbindshme të ngritën në këtë detyrë të re) e jo vetëm juaja, por pothuajse e të gjithëve skërmitet: në këtë Shqipërinë tonë të mjerë, ngjitja e shkallës së hierarkisë partiake dhe shtetërore nuk bazohej mbi aftësitë, intelektin, arsimimin, ndershmërinë e punën, por në të kundërtën e tyre dhe që mund të përmblidhet me njëfjalë të vetme, rrënqethëse: KRIM!
Sa më thellë zhytja në krim, aq më shpejt dhe e sigurt ngritja në pushtet dhe kjo është e kuptueshme, gjithsesi e qartë. Nuk ka lidhje më të fuqishme se sa ajo që përbën krimi.(kujto.al)
Ish i burgosuri politik Hasan Bajo, në një shkrim të tijin më 29 shtator 1991, bën një portret të pazakontë të Edmond Cajës, ish xhelati i burgut të Qafë Barit, i cili njihet nga të gjithë të burgosurit e këtij kampi për torturat e tmerrshme që ushtronte ndaj të dënuarve politik.
Hasan Bajo ka marrë shkas për këtë shkrim, pasi kishte lexuar një intervistë të xhelatit të tij në gazetën “Bashkimi”, ku fliste si drejtor i adminsitratës së kampeve dhe burgjeve. Kjo ngjitje në karrierë e tij, në shtator të 1991, kur mendohej se regjimi komunsit kishte rënë, e kishte nxitur Hasan Bajon të reagonte me një artikull, të cilin e titullon “Edmond Caja kaubojsi i skëterrës”.
Në shkrim, ai i kujton gjithë masakrat që ai bënte në kamp ndaj të burgosurve dhe sjell dëshmi të dorës së parë mbi shtypjen e revoltës së Qafë Barit. Një foto e këtij artikulli u publikua dje nga studiuesi Çelo Hoxha.
Kujto.al – Arkiva Online e Viktimave të Komunizmit e zbardhi të plotë artikullin e vitit 1991 për t’ia sjellë lexuesit, si dëshmi në valën e nxehtë të diskutimeve të hapura, pasi Edmond Caja, tashmë me banim e biznese në Gjermani, ka paditur në gjykatë për shpifje Fatmira Dinen, bijë e familjes së persekutuar ashpër nga regjimi komunist.
Fatmria Dine kishte denoncuar pranë autoriteteve vendase, në qytetin gjerman ku Edmond Caja banon, se ai ishte një prej xhelatëve të regjimti komunist dhe autor i shumë krimeve gjatë kohës kur ishte shef policie në burgun e Qaf Barit, e më tej komandanti i këtij burgu.
A doni te beheni te besueshem? Te gjithe ju qe keni propozuar ndryshimin e sistemit dilni e deklaroni publikisht qe nuk do merrni pjese ne politiken aktive dhe se e gjithe beteja behet vetem per forcimin e demokracise. Une e kam bere kete. Per kete qe Genci shkruan gjeni pergjigjen time me poshte
Dritan Kaba/
NUK ESHTE PUNA E SISTEMIT, POR E GARANTIMIT TE VOTES!
Kush kerkon ndryshim sistemi me zell kaq te madh pa garantim real te votes, eshte nje “Libra” e re! Eshte film i pare edhe me pare, qe Rama realisht e luan mire kete loje! Qellimi i ketyre “liberzave” te reja eshte te zhvendoain ti ti vemendjen nga ajo qe eshte realisht e vetmja gje qe i duhet qytetarit garantimi i zgjedhjeve te lira dhe te ndershme! Zhurma e zhurmonjesve Libra biss kerkon te terheqe vemendjen dhe te shfokusoje qellimin kryesor te garantimit te votes duke i sherbyer Rames njesoj si “opozita” parlamentare, por keta jane pak me te artikuluar se ata qe jane ne parlament, keshtu qe cilesia e sherbimkt te tyre eshte pak me e vyer! Gjejne mundesi televizive te pafundme, aq sa nuk gjejne dot te rinjte e tjere te talentuar si te angazhuar politikisht apo te pavarur! Televizionet e dime si futen “fytyrat” e reja! Kur degjoni keto kujtoni Blushin, se ai realisht ka qene shume me lart nga keta per artikulim! Te kerkosh sistem e te besh me faj opoziten eshte e qarte qe i sherben vetem Rames! Te thuash gjithe diten opozita opozita por asnje fjale per deformimin dhe vjedhjen e votes eshte ti sherbesh hapur Rilindjes! Keta nuk kane hall per gjoja sistem me lista te hapura apo te mbyllura por thjesht si te marrin ca vota nga fronti opozitar njesoj si Libra! Ky eshte qellimi dhe sherbimi i tyre! Ndaj Genc Sejko kjo nuk eshte pune vetedije dhe sfide por urdheri nga ai qe i ben opozitare te opozites! Te kene kaq karakter te shkojne tek selia e PS e te protestojne per perdorimin e krimit te organizuar ne zgjedhje, parave te oligarkeve, ku shumica e ketyre “ listave te hapura” paguhen po nga keto para! Te shkojne te kerkojne para kryeministrise ndryshimin e sistemit! Jo te sulmojne opoziten! Ky eshte qellimi i tyre dhe detyra qe i ka dhene dhe prandaj i financon ne shume menyra te Rama, te thone ate qe eshte edhe detyra e vendosur prej tij dhe nje nga pikat me te rndesishme te propagandes se Rilindjes: Te gjithe ne opozite apo pushtet jane njelloj, keshtu per çfare duhet ndryshimi?! Ja kete teze duan te mbjellin keto “Librat” e reja! Damiani i Gurus kerkoi te ktheje shqiptaret 100 vite pas dhe t’i çoje ne stepat ruse dhe ne stalinizem! Damiani i “çunave” dhe termetit te votave kerkon qe te numeroje vete votat sipas devizes se Stalinit populli voton dhe Damiani me Ulsiun, Tahirin, Beqjen, Spiropalin, Veliajn, Dakon dhe bandat te numerojne votat! Kjo eshte teresisht e papranueshme dhe kriminale! Tek Askush dhe per asnje çmim nuk mund te shitet vota e shqiptareve! Ke degjuar ndonje fjale per kete nga “Liberzat”? Jo dhe te garantoj qe nuk do degjosh!
Mu enjt gjoksi, gjoksi i majtë, filloi të më bëhej si gjoks gruaje. Kaluan disa kohë dhe fillova të shqetësohem, ndjeja dhimbje herë pas herë, si therje. Dyshoja a mos është ndonjë infeksion i plagës së operacionit të zemrës që ishte aty ngjitur. Njëmijë dyshime e hamendje pafund. Sidomos natën plot mendime të liga me kancer. Nuk e di se ku lexova a kush më tha se kjo ndodhte një në njëqind raste tek burrat. Ishte tumorr. U tremba. Nja një muaj a më shumë jetova përditë me këtë shqetësim dhe asnjë sekondë nuk mu hoq nga mendja. Fillova ta mendoj vdekjen. Ja kështu vjen vdekja e paralajmëruar nga kanceri. E megjithatë nuk thashë ndonjëherë se vdekja e bën njeriun më të mirë a më të keq, aspak jo, njeriu është si është dhe vdekja as nuk e zbukuron as nuk e shëmton. Pastaj mendoja, e pse jo. Vdekja e paracaktuar me afat të paracaktuar në bazë të një rregulli që kanë kanceret, të jep mundësi të reflektosh, të bëhësh me dinjitet sepse nuk ke mundësi të fshihesh prej saj. Kështu pra fillova të bëhem si filozof i vdekjes… Pas një nate të shqetësuar sepse ndjeva dhimbje e therje të shpeshta, i telefonova doktor Ajliut dhe në mëngjes shkova tek ai. Më priti si ai, siç di vetëm ai, siç nuk më ka pritë kurrë askush asnjëherë. I qeshur, plot hare dhe më pyeti deri në hollësi si gjithmonë për veten e gjithë njerzit e mi. Më dhemb gjoksi doktor, më është enjtë gjoksi. Si gjoks gruaje. A mund të kem kancer unë… Kanceri nuk guxon të të afrohet ty, mu përgjigj duke qeshur por dhe nxitoi hapat në koridor. Hymë në dhomën ku vizitonte doktoreshë Nina Kajo te Kardiokirugjia. Hoqa këmishën dhe e pa gungën. Vishu, më tha, se do dalim, të shkojmë tek Onkologjiku. U nisem. Flisnim por duket mendja na rrinte të dyve tek gunga e gjoksit tim. U ngjitëm në katin e dytë te Onkologjiku menjëherë sepse atij i hapej çdo derë. E pritën mjekët krahëhapur dhe e salutonin të gjithë. Iu drejtua njërit që asnjëherë nuk ia mësova dot emrin, i tha të më shihte. U çvesha dhe ai mjeku i onkologjikut më pa pak sekonda e tha se kjo është gjë e lehtë, e operoj unë të ulur në karrige për pesë minuta, i tha doktor Ajliut, i bëj edhe operacion plastik… Doktori e dëgjoi, u skuq dhe më tha përmes të qeshurës së syve të tij që të ecim. Nuk mbeti i kënaqur doktor Ajliu, unë këtë dija ta lexoja në fytyrën e tij. Dolëm pothuaj pa folur deri në oborr të onkologjikut. Kur u nisëm të ecnim drejt Kardiokirurgjisë, doktori, pasi kishte heshtur gjatë, më thotë: Dëgjo Rexhep i dashur. Ky operacion duhet bërë. A është kancer i keq doktor, e pyes unë. Kanceri i keq nuk të afrohet dot ty sepse je shumë i mirë, ma kthen doktori. Por duhet hequr ajo masë që është mbledhur aty. Është masë dhjamore. Por nuk do të bëhesh operacion tek ky kirurgu që takuam dhe te asnjë kirurg këtu. Do të të bëj unë operacion. Para se të jem kardiokirurg, unë jam kirurg. Unë të kam operuar zemrën ty dhe nuk po të operokam gjoksin jashtë zemrës. Unë nuk e qëndis plagën as operacion plastik nuk do bëjmë. Ne bëjmë edhe pa operacion plastik, apo jo, mu drejtua duke shfryrë një farë mllefi që iu krijua pak më parë. Mrekulli, i them unë dhe u gjallërova menjëherë. Fillova të flas me pasion. E kisha kapë për krahu dhe ecnim sikur isha vetëm unë në atë shesh. Dëgjo Rexhep, këta mjekët e tjerë janë shumë të mirë, por nuk të njohin ty siç të njoh unë. Ti je shumë delikat, shumë i ndjeshëm, ti don kujdes të veçantë, kujdes të shtuar. U krijua një heshtje, disa hapa heshtje. Të të operojë ty dikush tjetër duke qenë unë këtu në spital është turp për mua. Do thonë shokët tanë, po pse nuk e operoi vetë doktor Ajliu mikun e vet. Pastaj këta nuk ta njohin zemrën ty, unë ta njoh zemrën dhe e di çfarë mendon ti. Tjetra është se këta ndoshta të marrin lekë edhe ty e kjo është turp për mua që ti marrin lekë mikut tim, t’i marrin lekë mikut të doktor Ajliut. I dola përpara dhe e shihja në sy. Ai qeshte si qesh veç ai gjithë dritë e nur. Do të flas tani me kolegët e mi dhe do të operoj në sallën e operacionit ku operojmë të sëmurët me zemër, nuk do ma prishin kolegët për ty, vijoi doktori, se ty të duan të gjithë kardiokirurgët. Dhe ashtu ndodhi. Dhe siç më tregoi më vonë doktor Ajliu, doktor Mond Kapedani jo vetëm që kishte rënë dakort për sallën e operacionit, por ishte entusizmuar nga vendimi i doktor Ajliut që të më operonte vetë.
Të nesërmen në mëngjes shkova te doktori për t’u operuar. Ishin marrë të gjitha masat dhe u futa drejt e në sallën e operacionit. Gjithë kohën recitoja me vete atë fjalën që kur të vijë vdekja nuk do jem unë, sa të jem unë vdekja nuk mund të vijë. Ia thoja vetes mijëra herë pa zë këtë gjë. Nuk kisha frikë. Nuk më kishin bërë narkozë sepse do më bënin mpirje lokale. Gjatë kohës që më bënin gati, me doktorin filluam bisedat. Ai më bënte të harroja se ku isha. U fliste për mua atyre që ishin të pranishëm në sallë dhe po e ndihmonin. Më bëri hero. Pastaj bisedat tona rridhnin nga letërsia te politika dhe stacioni final i bisedave ishte Kosova, aty ndalej doktori, aty merrja zjarr unë. Kosova ishte dobësia dhe krenaria jonë. Duke biseduar, edhe pasi mu trash pak gjuha dhe flisja rrapa – zhdrapa, duke recituar ndonjë poezi unë, duke pasuar doktori ndonjë varg poezie, kaluan gati 3 orë kur doktori më thotë, ia dolëm me sukses. Nuk e di e kam thënë me zë apo jo, por di se kam thënë, i thoni vdekjes të mos vijë, se nuk e le doktor Ajliu të më prekë. Pastaj nuk mbaj mend më derisa e kam parë veten pasditë në krevat të spitalit në katin e dytë të kardiokirurgjisë. Duket se nuk kishte qenë narkoza vetëm ajo mpirja lokale…
Kaluan ditë dhe mendja më rrinte tek analizat e biopsisë së asaj masës që më hoqi doktori në gjoks. Atë ankth e kuptojnë vetëm ata që kanë pritë përgjigje të tilla. Kur një ditë të bukur, pas rreth dy javësh, pasdite bie telefoni. Të kam thënë që ti Rexhep je shumë i mirë, fliste e qeshte doktor Ajliu nga ana tjetër e telefonit. Erdhi përgjigja e biopsisë për ty dhe thotë që ti të mos çash kokë për asgjë… Nuk e di çfarë mund të kem recituar unë por gëzimi i doktor Ajliut më mbështolli. Isha i lodhur nga frika e lajmit të keq se mos del kancer i keq dhe nuk kisha fuqi të fluturoja nga gëzimi prej lajmit të mirë që më dha doktori im i mrekullueshëm Ajli Alushani.
Shefi i sigurimit te burgut në kampin famekeq të Qafë Barit, 1987-1990 dhe bashkpuntori më i afër i kriminelit Ludovik Cali…dhe Edmond Caja…
Sot me gradën e Komisarit të policisë Lezhë.
Bujar shkodra me 1989 drejtoj operacionin ushtarak të kerkimit (me ushtaret e MB dhe policet e kampit) me rezervistet dhe çetat vullnetare, ndaj nje te burgosuri hero qe ne gjysem errësiren ne porta dalese, ne vendkontrollin e makinave te ngarkuara me pirit ai arriti u arratis nga burgu i qafë barit, duke u hedhur ne ujrat e akullta të përroit të rrëmbyeshëm.
I denuari bashk me nje shok po riparonin veturen (aro) te komandantit te kampit Ludovik Calit, ai kapi momentin kur polici kontrollonte ngarkesen e piritit me nje shufer hekuri dhe kalon nga ana e shoferit dhe u hodh ne prrua. I denuari u arratis rreth ores 9 dhe alarmi u dha ne oren 10 nga Bujar Shkodra. Biles shoferin e kamionit me pirit te parkut fusharres ( Nikolla te cilit i mbahej pak goja,ishte nga Gojani- Puke) e ndaluan te punonte ne linjen e Qafbari Fusharres per 6 muaj si i pa vemendeshem ne ndalimin e arratisjes se te denuarit, megjithse ai blebezoj diçka nëpër dhëmbë…
Ky bashk me shpurën e tij e kapi diku në rrethinat e fshatit Lumbardhë, mbas 12 oresh rreth 10 km në dëborë gjysëm te xhveshur dhe gjysem te vdekur i ngrire ne debore, duke e terhequr zvarre dhe bërtitur me thirrjet e tij histerike…
Ekapëm o komandant Ludoviku…e kapëm… mbasandaj çizmat e Ludovik Calit mbi trupin gjysem te vdekur te viktimes…. eh…
Bujar Shkodra ishte krau i djathte i Ludovik Calit dhe Edmond Cajës ne shtypjen e revoltes se Qaf Barit.
Ku jeni ju… Ku jeni ju ish të denuarit e ndergjegjies dhe nuk i denonconi keta bastarde që ja u kane thyer kockat e trupit me dru dhe tortura çnjerëzore.
Ku jeni ju kryetaret e shoqatave të të përndjekurve politikë. Ku jeni ju ish te denuarit nga Lezha, Laçi, Shkodra. A thua valle nuk e dini, nuk e keni parë, nuk keni dëgjuar…që dhunuesi, dhe torturuesi juaj vazhdon i qete detyren e komisarit te policise Lezhe!?
Ujku ujku, ndersa ÇakLli e çau tufën.
Ju ngelet duke sharë PD ate forcë politike që ju dha shpresën, që ju dha lirinë. Ju harroni se liria juaj nuk erdhi me heroizmat apo vuajtjet tuaja (ndjese per ata qe vuajten dhe organizuan revolten e Spaçit dhe Qafë barit) por me lëvizjen studentore, dhe gjakun e Arben Brocit, dhe shumë Arbeneve të tjerë.
Ju akoma kerkoni gjilperen ne kashte, dhe harroni , te gjeni xhelatet tuaj që edhe sot ata janë, në,,, dhe me pushtet….
Ndoshta s’është ne doren tuaj por te organeve ligjzbatuese per denimin e krimeve te komunizmit, dhe pastrimin e administratës, por…kelyshi nuk e ha bushtren qe e polli.
PRIMARY MENU Shijaktv.al
Reforma në drejtësi/ Henze replikon me ambasadën e SHBA-së në Tiranë. Si u bë drejtuesi i kampit famëkeq të Qafë-Barit, komisar policie në Lezhë?
Keshilltari ekonomik i kancelares Merkel, Martin Henze, i eshte pergjigjur kete te marte, nje postimi te ambasadës së SHBA-se ne Tirane, ne lidhje me Reformen në Drejtësi, e cila mbeshtet nga Amerika. Henze, sjell në vemendje, se Bujar Shkodra, i partisë së Edi Ramës, dukur ish drejtues i kampit famëkeq politik i Qafë Barit, sot eshte vendosur Komisar i Policise ne Lezhe. Henze shton me tej se pjesetaret e partise Socialiste, jane te lidhur me krimin.
Postimi i ambasadës së SHBA në Twiter
Dhoma e Posaçme e Apelit ka një punë të vështirë, por vettingu duhet të vazhdojë të tregojë përgjegjshmëri dhe të fitojë besimin e Flamurit të Shqipërisë. Flamuri i Shteteve të Bashkuara mbështet reformën në drejtësi. Le të vazhdojmë përpara, hap pas hapi, pa marrë parasysh pengesat!
Replika e Martin Henze
Ky burre eshte pjese e partise socialiste, te Edi Rames, e cila përbëhet nga shumë kriminel, të korruptuar dhe anti-demokrat, eshte Bujar Shkodra, komisari i policisënë Lezhë. Ish-drejtuesi i kampit famëkeq politik Qaf Bari 1987-1991.
Diku nga vitet 70 xhirohej nje film ne rrethinat e Korces.Ne nje pjese te xhirimit regjizorit i duhej dhe nje gomar.I shkreti regjizor ngarkon Rikard Larjen per kete pune, gjeten gomarin dhe filluan xhirimet.
Pa pritur me vrap vjen sekretari i byrose me kryetarin e keshillit,nga buzet ju dilte shkumbe si duket kishin vrapuar shume.Mundoheshin te thoshin dicka a te ndalonin xhirimin por frymemarrja nuk po i lejonte te shprehnin ate cka donin.
Regjizori i trembur ndalon xhirimin dhe shkon te takoje te paret e zones qe turfullonin dhe asgje nuk po ju merrej vesh.Pa arritur tju uroje mire seadhjen nje e share doli nga goja e sekretarit te partise, qe pa pritur u hodh mbi gomarin duke e goditur qe ta largoje prej xhirimit.
Ka zot apo jo ky vend,na pyet kush ne apo jo,partia nuk na ka vene te ruajme lopet? Per keto pune jemi.Regjizori duke pare Rikardin pyeti, po ckemi bere o sekretar,nje gomar morem te shkreten e derrit dhe do tja u paguajme, mire ndoshta beme dhe gabim qe nuk ju thame por ja ja kerkuam ati femijes atje dhe na i dha.
Por tersellemes se sekretarit ju bashkua dhe kryetari,ju e dini kush eshte ai gomar?Eshte i kulakut eshte gomar kulak,si e moret pa na pyetur ne.
Po gomar tha eshte te shkreten e derrit Rikard Larja duke u munduar te imitoje gjuhen e zones,per nje ore e morem.Gomar gomar por ai eshte kulak,eshte i kulakeve.Pse nuk pyesni njehere ne ketu jemi. Partia per kete pune na ka vene.Pyesni nje here te pakten,pak gomere kemi ne? Ju gjejme gomar komuniste per xhirimin e filmit.–Gomere na duhen shoku sekretar jo njeres.. Dhe ne per gomere e kemi fjalen.
Si? pyeti regjizori ka dhe gomere komuniste.E jo kete nuk e dija,me falni mos u gabuat?
Jo ore jo bertet sekretari dhe gomari qe eshte ne nje familje komuniste i joni eshte, dhe ju vini dhe merrni gomarin kulak te xhironi film.Po lufta e klasave ku eshte,ne qe jemi ketu syte ku i kemi,derrat ruajme?
Juve aq ju ben mbaroni filmin dhe ikni,ne jemi ketu, ne do na degjoni.
Rikard Larja qe me zorr mbante te qeshuren i lutet kryetarit se si mund ta mbyllim kete mesle. Ashtu de, thote Kryetari i qeshur tani ne fytyre, qe ta mbyllim me kaq fshiheni xhirimin dhe tju japim ne nje gomar tjeter,komunist.
Keshtu dhe fshatit i vihet nderi ne vend dhe ne jemi mire me luften e klasave,apo jo o sekretar? Deshi s/deshi regjizori ashtu u be, me mire nje gomar komunist se sa nje informacion ne komitetin e partise,dhe te behej hataja.Kete histori qe ma kishte treguar dikur nje plak i mencur nga Mesareja e Kolonjes,Skender Mesareja.
(Të zotit të gomarit i jepeshin 250 lek te vjetra ne dite për xhirimet)
Sipas të dhënave, dëshmive dhe raporteve të kohës, rezulton se malazezët e vranë Çerçizin për llogari të grekëve. Ishte një hakmarrje për faktin që Çerçizi kishte vrarë peshkopin grek, si kundërpërgjigje ndaj vrasjes së Spiro Kosturit, në Selanik, në vitin 1907. Kishin kohë që qarqet greke e kërkonin me qiri komitin shqiptar, i cili u vra nëpërmjet një intrige.
17 korrikut 1915.
Një skuadër ushtarësh malazezë u shfaqën në portën e shtëpisë ku Çerçizi qëndronte në Shkodër dhe, pa asnjë urdhër të shkruar e vunë në pranga. Bashkë me të u arrestua edhe miku i tij, Mustafa Qulli.
Mahmut Golemi tregon:
“Natën e së premtes, (duke gdhirë e shtuna) natë Ramazani, para se del drita, dola me ngarkue sanë prej livadhit, në freskë, kur prej së largut pashë tuj ardhë dy njerëz të përcjellë prej afro 15 ushtarësh, të cilët kur më panë, më urdhëruan të largohem, dhe unë u fsheha mbrapa qerres. Kur erdhën deri në një vend, atje u ndalën dhe ushtarët morën pozicion me qitë mbi dy personat në fjalë.
Ai që ishte veshë me petka bojëhini që ia kasha dhënë unë pse kishte mbetur pa xhaketë (Muço Qulli) bërtiti në një mënyrë alarmante, e një burrë i gjatë dhe i plotë, i bërtiti shokut tue i thanë: “Mos u tremb se patriotët kështu e kanë”.
Ushtarët qitën; ai me petka bojëhini ra dekun, kurse tjetri, tue sha, me një zë luani e me një shpejtësi të rrufeshme, mësyn ushtarët dhe pa u lanë kohë të qesin të dytën herë, hyn midis tyre dhe erdhi fytyrat me ta për të marrë një pushkë prej tyre. Kjo luftë vazhdoi afro një minutë. Në atë përleshje mbasi gjetën rast i ranë për herë të dytë dhe e vranë”. Vrasja e Çerçiz Topullit tregoi edhe një herë aleancat sllavo-greke kundër shqiptarëve.
Sipas të dhënave, dëshmive dhe raporteve të kohës, rezulton se malazezët e vranë Çerçizin për llogari të grekëve. Ishte një hakmarrje për faktin që Çerçizi kishte vrarë peshkopin grek, si kundërpërgjigje ndaj vrasjes së Spiro Kosturit, në Selanik, në vitin 1907. Kishin kohë që qarqet greke e kërkonin me qiri komitin shqiptar, i cili u vra nëpërmjet një intrige.
Po cilët ishin grekët që e porositën vrasjen te malazezët? Tre janë personat që ishin të implikuar në këtë vrasje: Alush Lohja, Spiro Tozhli, Mihalaki Kulumburi, të cilët kishin si qendër konsullatën greke në Shkodër. Tozhli ishte një tregtar në këtë zonë që mendohet se ka vënë në dispozicion paratë për vrasje. Dëshmia dhe deklarata e parë që vërteton këtë është e Kol Bjankut, sekretar i Kadastrës në Shkodër. Në një shkrim të numrit 18 të datës 9 qershor 1919 në gazetën “Kuvendi” ai shkroi:
“Tash, tuj mos mujtun m’u durumun prej varrës randë të zemrës s’eme, po i lajmëroj vllazënve qi në vjetin 1915 Mihalaki Kambuluri me dredhime t’veta bani fli (mbyti) dy ma t’ndershmit atdhetar, shpirtndritçmit Mustafa Qulli dhe Çerçiz Topulli qi sot Shqipnia i vajton”.
Kjo dëshmi e tronditi rëndë opinionin. Në numrin e datës 16 korrik në gazetën “Kuvendi”, Mihalaki Kambuluri iu përgjigj Bjankut duke e cilësuar shpifje atë që ai shkruan. Por shfajësimi të lë me gojë hapur teksa ai implikon Fejzi Alizotin:
“Fejzi Bej Alizoti i njef fort mirë shkaktarët e njimnendshëm t’ asaj vrasje, sikur ai vetë shumë herësh m’a pat diftue ktu në Shkodër, kur shifeshim ditë për ditë e rrinim bashkë…”.
Se sa e vërtetë është që Alizoti të kishte dijeni, kjo nuk është vërtetuar, por pas kaq vjetësh një dëshmi e shkruar vlen sa një mijë prova.
Gabim historik i Gjykates Kushtetuese te Kosoves!!
Nuk me intereson fare Albin Kurti! Ai mund te jete neomarksist, anarshist, majtist Çe Guevarist etj, etj! Ai nuk e mohon qe eshte i majte, nderkohe qe guerilasit e luftes se Kosoves na hiqen te djathte, kur idhull si para dhe gjate luftes se fundit ne Kosove kishin Enver Hoxhen, apo dhe liderin e majtes Fatos Nanon, kur i detyronin te tjeret te nderonin me grusht , dhe kur ne ziafete te ndryshme nen bresherine e armeveve kendonin kenge per “ legjendarin”Enver! Albin Kurti u burgos nga Serbia,ndersa komandantet burgosen disa nga ata qe kishin kapur armet , por qe njihnin si komandant suprem presidentin Rugova dhe jodrejtorin e drejtorise politike Hashim Thaçin( term e organizim marksist), huazuar nga ushtria ish jugosllave, e per pasoje dhe e Dulles) Albin Kurti nuk erdhi nga organizata marksiste -leniniste LPK apo LKÇK.,por nga shtresa me e perparuar e shoqerise kosovare, studentet, ndersa komandantet , egzaktesisht ishin anetare te ketyre organizatave te konvertuara ne UÇK dhe me vone ne disa parti ku me kryesorja PDK. Pra nuk ka asnje lloj sensi qe marksistet e djeshem te konvertuar , tja dine per te madhe Kurtit se qenka i majte. Mbahuni burra. Kurti ishte ne burg , kur populli i kosoves ja mesyu ures se Ibrit fill pas luftes , per tu bashkuar me vellezerit e tyre ne Veri te Mitrovices, por aty u shfaq drejtori i drejtorise politike, krahas komandantit te trupave franceze dhe ndaluan rimarrjen e veriut te Kosoves, duke e lene ate de fakto te shkeputur nga trungu i Kosoves . Te ishte rastesi valle??? Ne te gjithe keto vite asnje perpjekje serioze per ta bashkuar veriun me pjesen tjeter te Kosoves, dhe per te vendosur sovranitetin ne te gjithe teritorin, duke e lene veriun nen diktatin e bandave serbe te cilat komandohen nga Beogradi.. Edhe kjo te jete rastesi valle??? -Ratifikimi i kufirit me malin e Zi duke i dhuruar Çakorrin dhe nje siperfaqe me mbi 8 hektare, u kundershtua nga Kurti , ndersa “çlirimtaret” pa u skuqur fare ngrinin doren e tradhetise , sipas parimit fal toke per viza. E ndersa toka u fal, vizat ngelen vetem nje enderr per popullin e Kosoves . Por e keqja do te vinte me pas , kur del ne skene triumvirati Rama-Thaçi -Vuçiç dhe hapur del skene ndarja e Kosoves e mveshur me terma mjegullues si korrektim apo korigjim kufijsh etj. Kjo do te denoncohej dhe nga ish kryeministri Haradinaj , por me shume force nga analiste dhe zyrtare europiane e amerikane, ku spikat Kancelarja gjermane Merkel , ish diplomate , e posacerisht nga kryeministri ne detyre Kurti dhe kryetarja e parlamentit Vjosa Osmani nje yll ne ngjitje i LDK. Zhvillimi dramatik i ngjarjeve pas renies se qeverise Kurti , ku padyshim kumbaret e kesaj ngjarjeje ishin ambasadori Grenell dhe Hashim Thaci, si dhe vendimi absurd e antikushtetues i gjykates kushtetuese qe i hap rrugen krijimit te qeverise se re te Kosoves , ka krijuar nje situate thuajse shperthyese qe mund te sjelle destabilizim te situates ne vend . Duke i rrembyer sovranit voten e duke deformuar vullnetin e tij , nuk ka asnje shans qe nje qeveri te ushtroje ne menyre legjitime detyren e saj , e per pasoje situata do te vije duke u perkeqesuar, per me teper, qe vendimi realisht eshte konfirmim i vullnetit te Thacit per te cuar deri ne fund turravrapin e tij, per venien ne jete te planit kobzi te ndarjes se Kosoves , sipas marreveshjes se fshehte me Vuçiçin te bekuar tashme dhe nga ambasadori Grenell. Kam patur nje afeksion te vecante per LDK e Dr Rugoves ( dhe vazhdoj ta kem), por ne rastin konkret e dominuar nga konservatore , qe ne disa raste jane bere paterice e Thacit , ku me flagrante jane zgjedhja e tij president dhe rrezimi i qeverise Kurti ( ne fakt dhe Ldk), po per llogari te tij, kane lekundur ndjeshem besimin ndaj saj , aq me teper kur ajo sakrifikoi dhe lincoi dhe figuren e saj me karizmatike , me perfaqesuese dhe me besnike ndaj Rugovizmit dhe Kosoves Vjosa Osmani. Ne nje te ardhme jo te larget keto veprime do te kene ndikime te medha ne veprimtarine e kesaj partie , duke e demtuar , e duke vene ne dyshim vleren e asetit me te madh politik te Kosoves ne 30 vite. Tashme Kosova eshte e ekspozuar si asnjehere tjeter ndaj rrezikut te ndarjes se saj. Zgjidhja e vetme eshte mobilizimi i madh kombetar, rreth figurave qe kane deshmuar integritet te larte, dhe kundershtimi i vendosur i veprimeve antikombetare te forcave dhe klaneve qe sponsorizojne ndarjen e Kosoves. E nje nga keto figura padyshim eshte Vjosa Osmani, por dhe Kurti , i cili ka tregua lidership dhe potencial te nevojshem per te kontribuar per kete ceshtje.
Para ruajtjes se pavaresise dhe sovranitetit te Kosoves , askujt nuk i intereson majtizmi i Kurtit , pervec artikuluesve te tij idiote,hajdute dhe tegtare trojesh te Kosoves!
Ne foto:
anetari serb i gjykates Kushtetuese te Kosoves Radomir Leban, i kerkuar nga interpoli dhe i denuar me 6 vjet heqje lirie , per krim te organizuar dhe kontrabande , i mandatuar nga Thaçi, i cili ishte pjese e vendimit per rrezimin perfundimtar te qeverise se Kosoves.
Gjergj Kastrioti nuk ishte kryqëtar por konstruktor i Shtetit Arbëror, i cili ngadhënjeu 25 -vite mbi Perandorinë Osmane.
Harku i Triumfit, është atje në Lisusin e lashtë ilir.
Besëlidhja e Lezhës, kryefjala e historisë sonë kombëtare është vepër e Gjergj Kastriotit.
Ajo është proludi i epokës së lavdishme të Kombit tonë.
Ky kuvend vendosi me besën e Zotit, fuqinë e mendjes, forcën e shpirtit, tehun e shpatës për të ardhmen.
Gjergj Kastrioti u zgjodh i parë i të barabartëve.
Kush godet simbolet kombëtare kryen tradhëti ndaj Atdheut, milot’ do të kenë fatin e hamzave.
2 Marsi i vitit 1444, dita në të cilën princat arbëror u mblodhën në Lezhë për t’i dhanë jetë aleancës politiko-ushtarake dhe epopesë 25 vjeçare të motit të madh siç e quante me të drejtë De Rada është prologu i lavdisë shqiptare. Kjo ditë është gurthemeli i identitetit kombëtar dhe shtetëror. 2 Marsi, vetë Besëlidhja e Lezhës, Projekti i saj politik dhe efekti që dha kjo ngjarje e madhe historike në shekujt që pasuan është studiuar përciptazi herë për shkak të motiveve politike dhe ideologjike e në raste të tjera ngase historiografia mesjetare e Shqipërisë është studiuar më tepër nga studiues të huaj si Jeriçeku, Jorga, Jokli, Shuflaj etj, të cilët me gjithë meritat e tyre nuk janë thelluar sa duhet në ndriçimin e kësaj ngjarje kaq të madhe të Arbërisë Mesjetare. Burrat e dheut, princat kryetrima e mendjendritur që u mblodhën me 2 Mars 1444 në Lezhën e lashtë, seli e mbretërve ilirë e kishin lexuar më së miri historinë e paraardhesve tanë, të mbrëterive Ilire dhe të shtetit të Arbërit, Principatës së Balshajve e Mbretërisë Epiriote dhe e kuptuan misionin që shtronte përpara tyre koha dhe historia. lnstitucioni i besës i ngritur në kult, që nga koha pellazgo-ilire rregullonte marrdhaniet e individëve, gjinisë e të fisit, por pa arritur të shndërrohej në një normë juridiko- politike, si akt përbashkues mbarëkombëtar. Udhëheqësit e Besëlidhjes së Lezhës e shdërruan Besëlidhjen, këtë kryevepër shqiptare në traktat politiko- ushtarak për t’i shërbyer luftës çlirimtare. Nëse kryqëzimi i shpatave nga princat shqiptarë në Kuvendin e Lezhës simbolizon besën e lashtë e pagane të shqiptarëve, mbledhja e këtij Kuvendi në Katedralen e Shenkollit simbolizon Besën e Zotit, besëlidhjen mes njeriut dhe Krijuesit. Ky kryqëzim shpatash deshmon lutjen e kërkesën ndaj Zotit që t’i ndihmojë ata në të drejtën e tyre hyjnore për të jetuar të lirë. Me arbërorët në mesjetë ndodhi po ai fenomen që karakterizon cdo popull të lashtë dhe të qytetëruar. Për gati një shekull beteja me invadarët otomanë arbërorët jo vetëm qendruan fort, por nuk i zhbënë vlerat e tyre morale e qytetare, kujtesën historike, traditat e mënyrën e jetesës, përkundër qëllimeve e strategjisë së armikut e bënë si qëllim të jetës e të vetëekzistencës së tyre Kauzën e Lirisë. Janë të famshme e profetike fjalët e Gjergj Kastriotit para qytetarëve në Krujë me 28-të nëntor në vitin 1443: Lirinë nuk ua solla un’. Atë e gjeta midis jush. Arbëria Paraosmane ishte një vend i zhvilluar dhe po trokiste në Epokën e Humanizmit e të Rilindjes, njëherësh me simotrat e saj europiane. Qytetet arbërore të bregdetit Adriatik, Tivari, Ulqini, Shkodra, Lezha, Durrësi, por dhe Drishti i vogël, krahasoheshin për nga niveli i zhvillimit, vetëqeverisjes dhe statusit politik që gezonin me qytetet italiane. Statuset e Shkodrës dhe të Drishtit të cilat e panë dritën e botimit në shqip pas më shume se 600 vitesh na tregojnë qartazi se të parët tanë që kanë banuar në këto treva kishin zgjedhë pa mëdyshje modelin perëndimor të legjislacionit e qeverisjes dhe të jetës qytetare përkundër Modelit Bizantin. Beteja e arbërorëve për liri nuk kishte asnjë shans të kurorëzohej me fitore përballë një supërfuqie ushtarake si Perandoria Otomane, pa krijuar një bashkim politik e ushtarak të principatave shqiptare. Pa aleatë të fuqishëm europianë. Pa një projekt madhor, i cili duhej të ishte në thelb europianizues, i qartë në çdo detaj e vizionar për të ardhmen, nuk mund të shpresohej për sukses. E gjithë kjo ndërmarrje vigane, politike, ushtarake e humaniste, kërkonte më në fund një emblemë të ndritshme, një burr’ shteti e strateg, cilësitë e të cilit të tejkalonin ambiciet separatiste të feudaleve të mesjetës shqiptare, për sundim, lavdi përsonale e pushtet për vehte. Kuvendi i Lezhës dhe Arbëria patën fatin ta kenë arkitektin e Besëlidhjes së tyre, konstruktorin gjenial të bashkimit e kryengritjes çlirimtare, kryetrimin e betejave, diplomatin brilant e vizionar’ Gjergj Kastriotin. Historia e thirri Heroin Kombëtar dhe ai u pergjigj rrufeshëm në kohën dhe vendin e duhur. Besëlidhja e Lezhës ishte preludi i një pregatitje të gjatë e në fshehtesi të plotë i Kryengritjes së Pergjithshme Antiturke. Gjergj Kastrioti ( Skenderbeu) e hartoi planin e luftës së paku një dekadë para Kuvendit të Lezhës. Barleti në kronikat e tij na rrëfen se në Adrianopojë shkonin shpesh të dërguar të princërve arbër’ e i luteshin Gjergj Kastriotit të kthehej dhe t’i udhëhiqte në luftë. Ai nuk mund të tregonte sekretet dhe ëndrrën e tij nga frika se “E dëgjonin muret”. Fitoret e hungarezëve kundër Ushtrisë Otomane dhe përpjekjet e Vatikanit për të organizuar një kryqëzatë antiturke ishin faktorët e jashtëm detërminues në mbështetje të luftës për çlirimin e trojeve arbërore. Besëlidhja e Lezhës opo Konfederata e princërve siç e quan bashkëkohësi i Gjergj Kastriotit dhe biografi i parë i tij Dhimitër Frangu është një rast sui-generis në Historinë e Kombit tonë. Në Lezhë u arrit bashkimi i parë politik dhe ushtarak nën autoritetin e një organi të vetëm vendimmarrës të përbërë nga krerët e Lidhjes. Se dyti Lidhja mori qysh në krye të herës atributet e një qeverie shtetformuese, ku përcaktoheshin qartë elementët themelore të shtetit. Besëlidhja zgjodhi Komandant të Përgjithshëm të Ushtrisë dhe kryetar të saj Gjergj Kastriotin ( Skenderbeun), sipas parimit princes of partës “I parë i të barabartëve”. Ajo shpalli mobilizimin ushtarak. Krijoi arkën e përbashkët për të garantuar financat e luftës dhe ndoqi një politikë të unifikuar e vizionare në marrdhaniet diplomatike ndërkombëtare. Në zjarrin e luftës e të betejave legjendare lindi Shteti i Përqendruar Arbëresh, pikërisht në kohën kur Ballkani kishte rënë nën robërinë turke. Shteti i Gjergj Kastriotit, lufta dhe fitoret e arbërorëve u brohoritën dhe fituan simpatinë jo vetëm të popujve të rënë nën sundimin e Sulltan Muratit e Mehmetit të Dytë; Venediku, Raguza, Hungaria Mbretëria e Aragonës, Franca, Anglia e Vatikani i panë shqiptaret e Prijësin e tyre si shpëtimtarë të Europës. Kuvendi i Lezhës dhe mesazhi historik që ai la janë bërë në shekuj burim frymëzimi për shqiptarët, në betejat e tyre për liri e pavarësi. Kuvendet e mëdha të shekulit të 16-të, të Dukagjinit e të Kuçit. Kuvendi i Arbërit, Lidhja e Prizrenit, Lidhja e Pejës. Kuvendi i Verrave të Llukës, kuvendet e Junikut, Ferizajt e Shkupit. Kuvendi Kombëtar i Vlorës, Konferenca e Pezës, Konferenca e Bujanit në Tropojë janë monumente historike kombëtare në rrugën e të ardhmes. UÇK-ja e lavdishme që realizoj ëndrrën shekullore për liri të Kosovës martire u frymëzua nga Epoka e ndritshme e Gjergjit të Madh. Harku i Triumfit është atje në Lisusin e lashtë Ilir, selinë e mbreterve ilirë e të burrave të rëndë të racës shqiptare, të cilët me 2 mars 1444 vendosën me besën e Zotit, fuqinë e mendjes, forcën e shpirtit dhe tehun e shpatës të ardhmen tonë. 2 Marsi 1444 hapi epokën e lavdishme në historinë e popullit shqiptar.
Partitë politike dhe sfidat e së ardhmes Nga Dritan Kaba –
Genoveva Luiz Calavera e vetmja gje qe ka ecur mire fare tek Ramaforma ne Drejtesi jane paga juaj, dietat, shpërblimet dhe dhuratat e tua, si edhe te “eksperteve te ONM! Përgjegjësi nuk mban askush! E mban mend si i përzgjodhët vetinguesit ne shkelje te Kushtetutes dhe nje perzgjedhjeje antikushtetuese? E mban mend si i percaktuat anetaret e KLP dhe KLGJ kur vete ONM deklaroi se jane me moral te dyshimte dhe nivel nenmesatar per dijet e tyre? Po pagesat qe duhet te bejne shqiptaret per gjyqet qe do fitojne ata qe jane perjashtuar pa te drejte nga kjo trupe kush do i paguaje? Ti apoa ONM-istat? Jo e dashur Genoveva, asgje nuk ka ecur mbare ne Ramaformen ne Drejtesi! Kemi 3 vite pa Gjykate Kushtetuese dhe jane te pakten mbi 9 ligje antikushtetues ende ne fuqi, qe kane deformuar jeten e shqiptareve! Kush do ja paguajee shqiptareve demet nga Ligji antikushtetues i Dividentit? Jane mbi 150 milion euro te superkompanive qe i iken buxhetit te shtetit dhe shkuan ne kompanite ofshore!
Asgje nuk ka ecur mire! Asnje dosje per korrupsion nuk eshte hetuar! Kriminelet dhe kapobandat jane tashme te lire! Ne krye te SPAK kemi nje njeri, qe ka ndjekur penalisht te rinjte ne kohen e diktatures per tentative arratisje! Ne krye te KLP dhe KLGJ kemi kusherinj, kuneter dhe shoqe te deputeteve te PS! Jo e dashur, nuk mbulohet dielli me shoshe!
Së pari. Kosova ka panvarësi të kushtëzuar. Ende nuk është anëtare e OKB-së.
Së dyti. Me mocion mund të shkarkohet një kryeministër. Por jo një President.
Së treti. Grenell – pushteti i buron direkt nga Tramp-këshilltar special i Presidentit.
Së katërti. Ilir Meta ka 30 vjet që luan në skenën e politikës. Deputet. Ministër. Kryeministër. Kryetar Kuvendi. President. Është i rrahur me “vaj dhe uthull”.
Mik dhe armik i Nanos. Armik dhe mik i Berishës. Mik dhe armik-dhe anasjelltas- me Ramën.
Albin Kurti-i ka “dhëmbët me qumësht” në politikë. Ra nga fiku, me mocionin e parë (lexo kurthin) që i “gatoi pa dashje” Grenell?!
Kjo statuje eshte simbolizim i perralles se Ezopit 2500 vjet me pare; PROFESOR – POLITIKAN
Nje kale, nje lope dhe nje gomar hyjne ne nje qytet dhe e lene me fjale qe pas 1 viti do takohemi ketu tek ky vend.
Kthehet i pari kali dhe shikon qe po vinte lopa. E dobesuar, dhembet i kishin rene, e shtremberuar.
He moj moter- i thote kali..dukesh shume paske vuajtur!
mos me pyet o vlla. Njerezit qenka shume pa respekt : me shiten dore me dore cdo 3 muaj , qumeshtin ma merrnin ushqim sme jepnin, me ciftuan me nje tjeter me vune kularin ne qafe te punoja tokat, me trajtonin si mos me keq. Shyqyr qe ika prej andej.
edhe une tha kali, kerceva gardhin e ika shpetova koken, me vinin nje hekur te dhembet, me hipnin me rradhe, me berrtisnin te vrapoja dhe sa me shume vrapoja aq me shume me qellonin, ushqim sme jepnin..
Duke qare hallet aty po afrohej gomari..gjithe tangarllik, qimja i shkelqente, i shndriste fytyra dhe ish shendoshur e zbukuruar. Po ti o vlla..i thone..cne kaq i lumtur dhe i shendetshem?
Mos e pyet sa me ka ecur- tha Gomari
Kur u ndame..une hipa ne koder dhe fillova te pellisja..sa me shume pellisja..aq me shume mblidheshin njerezit,
filluan te me sjellin gjera te mira per te ngrene..une vazhdoja me fort..u mblodh gjysma e qytetit..pastaj njezeri vendosen te me zgjidhnin të parin e tyre në qeveri kryetar..u bera kryetar pushtetar i madh dhe pellisja gjithe qef, te gjithe më duartrokisnin.
Po mire: i tha kali..nuk e moren vesh ata qe ti ishe gomar?
Gjysma e kuptuan ;- i tha gomari- por skishin me bythe me ia thene gjysmes tjeter !Mihal Naça.
Po vë re se është nxehur shumë debati virtual për të ashtuquajturën reformë elektorale, ndërkohë që me sa dukek ajo është mbyllur…, por nejse etj, etj, etj.
Po, le të supozojmë se ka mbetur edhe ndonjë detaj pa u përcaktuar ende, veç propozimit brilant të PD për marrjen në konsideratë nga Ps të barazisë gjinore në lista dhe mos parkimit afër qendrave të votimit të makinave me armë e para të “çunave problematikë” të Damianit. ( Damiani, ra dakord për këtë pikë, dhe u angazhua se do ti urdhërojë “çunat” të rrinë shumë më tutje se qendra më e afërt e votimit).
Kështu që inë kam një propozim më relaksues për këtë çështje. E thjeshton shumë punë sepse zeron kostot financiare, shuan debatet dhe keqkuptimet mbi reformën dhe sistemin që do preferohet, dhe kryetarët i shkarkon nga përgjegjësia e bërjes së listave të këqija dhe jo përfaqësuese e meritokrate, si dhe i shkarkon nga përgjegjësis humbjes së zgjedhjeve gjithashtu.
Propozimi im është ky:
Ti vendosim të dy ushtritë e pushtetit dhe të opozitës përballë njlra tjetrës në një fushë të gjerë si te filmi Troja.
Dy komandantët Edi me Lulin hipur mbi karot me kuaj dhe shoqëruar nga Damiani e Oerdi që mbajnë njëherësh dhe frerët e kuajve, dalin para ushtrive respektive dhe në një distancë të konsiderueshme me megafon në dorë, që ti dëgjojnë të gjithë( jo pa zë si në 2017) propozojnë alternativat e zgjidhjes së ngërçit.
Midis tyre në një distancë të baraslarguar qëndron Doreca si arbitër neutral.
I pari e mer fjalën Edi dhe e pyet Lulin, si do ta bëjmë? Luli duke parë nga Mona, Fatmiri, Dashi, Nardi, Dulja dhe Mesila, ( se Idrizi është me dhimbje Barku atë ditë), i thot me zë të qartë e të vendosur : Ne si opozitë e bashkuar kemi këto propozimr racionale:
E para. Propozojmë ta hedhim tek a çift unë dhe ti. Kujt ti bjerë, fiton zgjedhjet. Ta them që në fillim, tekun e kam unë.
E dyta. Të ndeshemi me shpatë, me ushtë, a me shigjeta unë dhe ti si komandantë. ( Na mbrapa dëgjohet Oerdi që thotë, mos shef, se ai pi të bardhë nga ajo e Niçes dhe merr fuqi, ma ka thënë Damiani një ditë në kafe. -pusho Oerd, se ti nuk i di të gjitha, ia kanë dhënë të skaduar sot).
E treta. Secila nga ushtritë të nxjerë më trimin e saj. Të ndeshen në fushë të burrave, ose me mundje klasike me trupat e lyer me vaj, ose me boks a kikboks deri në vdekje, ose me shpata dhe me thika, por pa mburoja. Kështu nuk ka pse vriten as ushtritë dhe as komandantët. Fituesi i merr të gjitha. (Sa e dëgjoi Oerdit sa nuk u ra të fikët. Edi se ç’i tha Damjanit, nuk u dëgjua, por u pa që Damiani qeshi).
Edi pasi morri një qëndrim prej të menduari si të Ismail Qemalit, fërkoi lehtë mjekrën dhe ashtu hipur mbi karo, thotë:
-Ok. Më pëlqen shumë ky varjanti 3. Le të ndeshen përfaqësuesit tanë në këshillin politik.
Luli kthehet nga Oerdi dhe e pyet. Si thua e ha dot Damianin? Apo të çojmë Vasilin. Më duket më inatçor ai. Jo Shef, i thotë Oerdi, është i lodhur Vasili le seç duket ashtu, pastaj ku kanë besë këta të Lsi-së aman? I fut ndonjë çek të majmë nën dorë Damjani, dhe shtrihet si i mundur pastaj. Po shkoj vet.
Dhe kështu miq, zgjidhet kollaj kjo punë. Të gjitha palët mbeten të kënaqura. Kush fiton duelin, fiton zgjedhjet, si në Greqinë e lashtë. Jo vota, jo Kryetarë, jo lista, jo sisteme, jo debate, jo demokraci, jo fushata, jo para, jo qejmbetje, të gjitha këto janë të kota dhe burrim qejfëmbetjesh.
Deri sa të vijë dita e betejës që do ta shpallë Presidenti “Danez” palët do ulin tensionet. Shqipëria dhe rajoni do jenë në paqe. Nuk do ketë as konflikte të brendshme politike, as aludime konspiracioniste për pazare a aleanca të fshehta midis kryetarëve. Do digjen edhe të gjitja skenaret serbe të destabilitetit. Mirë do jetë edhe për ndërkombëtarët, se kush ri merret me tre katër aktorë kryeneç të politikës ballkanike shqiptare, ndërkohë që ky sistem beteje u jep mundësinë të merren vetëm me fituesin si partner legjitim.
Ndaj, nëse pranohet propozimi im, i vetmi moment që do kërkojë angazhim të specializuar do jetë kujdesi për muskujt e Oerdit që të na mundë atë ditën e “pashkës dë madhe” Damian hajdutin.
Kështu dhe kryetari fitues do ta ketë gjiiithëëë pushtetin për vete dhe përveç Oerdit, askujt tjetër s’do tia ketë për bereqavre fitoren. E ndiej që tani që për shkak të kësaj ideje sempliste do të më marrin inat ai grupi i vogël që prisnin shumë t’ ua dinte për nder Kryetari leximin e deklaratave të shtypit që përfundojnë gjithmonë me frazën lapidar “se paskësaj Edi Rama dhe banda e tij kriminale, i kanë të numëruara ditët e tyre në pushtet”, por pa merak u them, se prapë Ai i ka me sy të mirë. Mjafton që gjatë kësaj kohe të mos bëjnë shamata, por të rinë urtë e të kujdesen për shëndetin e Oerdit. 😀😀😀
Konstruktor i Shtetit të Përqendruar Arbëror, me bazë nacionale që sot quhet shtet komb.
Të gjithë studiuesit prestigjiozë të kohërave dëshmojnë se tribalët e Vjosava Kastriotit dhe Vrana Kontit janë ilirë. Ajo ishte mbesa e Lek Dukagjinit.
Arbërorët e quanin Kryezot. Studiuesit e artit ushtarak e kanë vendosur në Panteonin e strategëve gjenialë përkrah Aleksandrit të Madh, Jul Qezarit, Kostandinit të Madh, Napoleon Bonapartit. Shumë kritikë e krahasojnë me Rikard Zemërluanin, me Frederiko Barbarosën. Disa studiues e krahasojnë me Babain e Evropës, Karlin e Madh. Ndërsa unë në këtë rekuem do ta emërtoj; Moisiu ynë. Aureola e lavdisë me të cilën kryetrimi shqiptar u rrethua qysh në të gjallë të tij na shfaq një dimension të mahnitshëm të emblemës së shëndritshme të Shqipërisë dhe Evropës njëherësh. Dimension i një prijësi, strategu, udhërrëfyesi të pagabueshëm të popullit të vet nëpër terrin dhe shtrëngatat e historisë. Ashtu si Moisiu rreth 3300 vjet më parë, Gjergj Kastrioti ynë në betejat e tij epike u riktheu bashkëatdhetarëve të vet Tokën e premtuar, trojet amtare, mijëravjeçare të uzurpuara me zjarr e hekur, me dredhi e pabesi nga pushtuesit turq. Kur u shfaq Gjergj Kastrioti në skenën e historisë për t’u bërë protagonisti absolut i epopesë që mban më meritë emrin e tij Arbëria ishte një vend i robëruar dhe stergjyshërit tanë vuanin në skllavërinë e sulltanit ashtu si izraelitët në skllavërinë e fareonit të Egjiptit. Burrështetasi i madh e me vizion të jashtëzakonshëm, heroi ynë kombëtar e njihte me refleksion historinë e mbretërive iliro-dardane, atë të Shtetit të Arbërit dhe të dinastive të njohura të Balshajve, Arianitëve, Muzakajve, Topiajve, Dukagjinëve, Zenebishtëve, Shpatajve. Ai nuk ja lejoi vehtes dhe princërve arbërorë të binin në gabimet e tē shkuares së largët dhe të afërt historike. Me Besëlidhjen e Lezhës ju dha shqiptarëve kohezionin e brendshëm politiko- ushtarak dhe moral, i cili ju kishte munguar duke u bërë faktor themelor’ në betejat çlirimtare e në krijimin e shtetit të përqendruar arbëresh të trojeve shqiptare, si bazament i shtetit nacional që sot në gjuhën juridike e diplomatike emërtohet shteti komb. Gjergj Kastrioti-Skenderbeu e nxori popullin e tij nga zinxhirët e skllavërisë aziatike dhe e riktheu atë në familjen e popujve të lirë të Europës Perëndimore duke e projektuar kështu të ardhmen e tij të shkëputur njëherë e përgjithmonë e jashtë demonit të perandorive turko-bizantine. Heraldika, stema e flamuri që na la, shqiponja dy krenare në fushë të kuqe, e kurorëzuar me stemat mbretërore dhe yllin 6 cepësh të Balshajve, simbol ky i yllit të Davidit të Kombit të zgjedhur Hebre na tregojnë qartë e pa ekuivoke simbolikën e shtetit që Heroi Kombëtar krijoi në zjarrin e betejave. Rendësinë që ky burrështetas gjenial i jepte historisë së lashtë të shqiptarëve e bënte për ti treguar botës se Atdheu i Tij, ishte një vend që duhet të respektohej, jo nga madhësia e territorit, por nga lashtësia e tij dhe kontributi që ka dhanë në historinë e njerëzimit, përmes personaliteteve të shquara shqiptare. Kur princi Orsini i akuzonte arbërorët si njerëz të pagdhendur, pa kulturë e histori, Gjergj Kastrioti-Skenderbeu shkruante; Në mos me gënjevshin kronikat e vjetra ne jemi pasardhësit e Pirros që luftoi me romakët dhe u nda me nder, ne jemi pasardhës të fitimtarit Aleksandrit të Madh. Per çfarë më flet ti për tarentinët e tu, rracë nevrike që është e aftë vetëm për të peshkuar. Orientimi politik i Shtetit Arbëror dhe aleancat e fuqishme që Gjergj Kastrioti-Skenderbeu krijoi me Mbretërinë Hungareze, atë të Napolit, me Raguzën, Venedikun e Papatin krijuan de fakto një aleancë europiane antiturke në krye të së cilës qëndronin arbërit të udhëhequr nga Prijësi i tyre legjendar. Se kush ishte dhe çfarë është akoma statura e Gjergj Kastriotit si simbol i lirisë së Shqiperisë, dhe njëherësh si strateg e burrështeti i koalicionit botërorë, që frenoi për 25 vjet vershimin e armatave turke drejt perëndimit duke i hapur rrugë Rilindjes Europiane, e tregon pupullariteti i jashtëzakonshëm me të cilën u prit botimi i parë i veprës së Barletit në Romë, në vitin 1510-të. Brenda një dekade kjo kryevepër e historisë shqiptare u ribotua 30-të herë në gjuhët kryesore të kontinentit, duke i dhënë Heroit tonë Kombëtar dhe Epopesë së udhëhequr prej tij një vend nderi e të pavdekshëm në historinë e kombeve. Sot bibliografia e veprave kushtuar Gjergj Kastriotit Skenderbeut i kalon 1200 titujt, duke e berë kampionin tonë të lirisë një nga personazhet më të lançuara të historisë, figura e të cilit jo vetëm nuk është zvetënuar gjatë shekujve, por përkundër është kthyer në burim frymëzimi për popujt që luftojnë për liri. Ai vjen në ditët tona me staturën e një heroi modern siç shprehet me të drejtë një autor i njohur italian në librin e tij të titulluar; “Skenderbeu një hero modern”. Pertej portretit të strategut gjenial të betejave, Heroi ynë ishte dhe një diplomat e humanist i kalibrit të lartë. At Dhimiter Frangu biografi e bashkohësi i tij na tregon se në Shtetin e Gjergj Kastriotit- Skenderbeut ishte hequr denimi me vdekje, një fakt mahnitës, të cilin Europa e qytetruar e ka bërë vetem para 2-3 dekadash. Marrëdheniet diplomatike dhe aleancat me fuqitë e mëdha europiane të kohës mbretëritë Polake, Hungareze, Aragonase, Papatin, Republikën e Raguzës e të Venedikut tregojnë jo vetëm vizionin e jashtëzakonshëm të Prijësit Shqiptar por dhe faktin se stërgjyshërit tanë arbërorë së bashku me hungarezët shiheshin në Europën Perëndimore si faktori detërminues në rezistencën antiosmane dhe si forca kryesore goditëse në planet e Vatikanit e të Papa Piut të Dytë, me rastin e organizimit të një kryqëzate paneuropiane antiturke. Pushtimi i Kostadinopojës nga Sulltan Mehmeti i Dytë në vitin 1453 i tregoi Europës së çfarë rreziku i kanosej nga fuqia e Mehmetit Dytë, i cili e kishte shpallur vehten Perandor të dy Romave. Sulltani turk i dërgon me anë të ambasadorit të tij Prijësit Shqiptar një letër me dy fraza ku shkruhej; “Kostadinopoja ra” Sulltan Mehmeti. Luani Shqiptar i kthen po ashtu një përgjigje të shkurtër e krenare; ” Kruja nuk do të bjerë kurrë” Gjergj Kastrioti. Pritja që i banë Heroit Kombëtar Shqiptar papët e Romës, kolegji i kardinalëve, paria e populli i qytetit të përjetshëm në viziten e tij në Vatikan, janë evenimente që nuk i janë rezervuar asnjë perandori, mbreti apo burrështetasi në shekujt e mëvonshëm. Emrimi nga Papa Piu i Dytë si Kapiten i Përgjithshem i Selisë së Shenjtë, apo thënë ndryshe Komandant i Ushtrisë Aleate të Europës, na sjell në mendje se qysh në të gjallë të tij Gjergj Kastrioti-Skenderbeu ishte ngjitur në Apogjeun e lavdisë së përjetshme, duke u bërë personaliteti më i fuqishëm i epokës. Nëse Karli i Madh me të drejtë quhet Babai i Evropës, katër shekuj më vonë historia e vendosi Heroin tonë Kombëtar në piedestalin e kryembrojtësit e të kampionit të lirisë së saj. Këtë fakt e thekson fort albanologu me famë botërore Milan Shuflaj kur shprehet; “Produkti më hyjnor, luftëtari më i tmerrshëm që prodhoi perplasja e Evropës me turqit është Gjergj Kastrioti. Pas goditjes së tmerrshme që mori në Albulenë me dt 7 shtator 1457-të Sulltan Mehmeti nuk guxoi të sulmonte Shqiperinë për 5 vjet. Kanë mbetur proverbiale fjalët e tij kur mori vesh për vdekjen e Kryetrimit tonë; ”Luan të tillë nuk do ta lindë më dheu kurrë. Mjerë krishtërimi që i iku shpata e mburoja”. Personalitetet më të shquara të Europës përgjatë shekujve janë përulur para tij dhe kanë evokuar historinë e figurën vigane të Gjergjit të Madh. Mbreti Ferdinand e quante Baba, Papët Nikola, Kalisti e Piu i Dytë Atlet i Krishtit. Mbretëresha Elisabetë e Parë shfarosës i turqëve. Volteri shprehej; ” Sikur perandoret e Bizantit të ishin si Skenderbej, Perandoria e Lindjes do të kishte shpëtuar”. Perandori Napoleon Bonaparti e radhiste Gjergjin e Madh me pesë gjeneralët më të medhenj të kohrave. Simbolika e Besëlidhjes së Lezhës dhe krijimi i Shtetit Arbëror të përqendruar i dhanë fund separatizmit e tradhëtisë i cili jetësoi projekt idenë gjeniale të shtetit që përfshinte të gjitha trojet shqiptare, që sot quhet Shteti Komb. Jo vetëm Heraldika e shtetit të tij, flamuri e stama me yllin e Balshajve por së pari gjeografia e betejave çlirimtare nga jugu nē veri, nga lindja në përendim të trojeve etnike na tregojnë se Prijësi i lirisë veshtronte përtej egocentrizmit e partikularizmit të krerëve të principatave dhe e kishte qëllim të jetës së tij bashkimin e trojeve etnike arbërore nën një shtet të vetëm e nën një flamur’. E nëse kjo nuk u realizua plotësisht në ato kohëra heroike e të trazuara amaneti i Gjergjit të Madh për bashkim kombëtar në emër të lirisë, flamuri i tij ngadhnjimtar e Kastriotizmi si filozofi nacionale janë sot premisat mbi të cilat klasa politike panshqiptare duhet të funksionojë si ansambël e të konstruktojë Shtetin Komb sipas porosisë, amanetit të Atit e Kryezotit të Arbërit Gjergjit të Madh. Klasa politike panshqiptare duhet ta ketë të qartë se amanetin e bashkimit kombëtar të Gjergjit të Madh nuk e tret as dheu. Sëfundmi për origjinën e Vjosava (dhe jo Vojsava) Kastriotit nënës së Gjergjit tonë theksoj se të gjithë studiuesit më me zë të kohërave deshmojnë se ajo është e bija e princit të triballëve (tribalëve) gjak me Vrana Kontin, mbesa e Lek Dukagjinit. Këtë e deshmon Johan George Von Han. Edhe Marin Barleti, Gjon Muzaka ashtu deklarohen. Studiuesi grek Apiani thotë se tribalët ishin fis ilir. Po kështu edhe Stefan Bizanti, leksikolog nga Kostadinopoli i quan tribalët ilirë. Të gjitha burimet historike të kohërave theksojnë të njëjtin fakt tribalët janë ilirë. z Milo të lexojë e përkthejë mirë Srtabonin, Plinin, Ptolemeun dhe Dion Kassin. Të gjithë pohojnë të njëjtën gjë: Tribalët ishin fis ilirë. Bota i ndërton nga balta simbolet kombëtare kurse ish ministri i jashtëm i Shqipërisë mundohet ta përbaltë simbolin e identitetit kombëtar dhe shtetëror të shqiptarizimit. Ky është sherbimi i fundit antishqiptar. Milo kujdes me simbolet kombëtare.
Shkëputur nga libri im Gjergj Kastrioti -Moisiu Ynë. Vijon.
Referenca.
Marin Barleti”Historia e Skenderbeut”. Dhimiter Frangu” Veprat e lavdishme tē Skenderbeut”. Frang Bardhi “Përse fajsohet Skenderbeu”. Virgjil Kule”Gjergj Kastrioti kryqtari i fundit” Mark Milani”Jeta dhe zakonet e shqiptarëve”. Mis Edit Durham ” Brenga e Ballkanit”. Dr. Milan Shuflaj”Akta Albania” Dr. Abaz Ermenji” Vendi që zë Skenderbeu në historinë e Shqipërisë” Ak. Kristo Frashëri ” Historia e Skenderbeut” Rezoluta e Kongresit Amerikan për Pavarësinë e Kosovës.
Kurbanë të Lirisë së Kosovës, Luginës së Preshevës dhe Iliridës.
Misionarë të ëndrrës nacionale-apostuj të shtetit komb panshqiptar.
Tigri i maleve- rrufe e qiellit.
Akili i kohërave moderne.
“Deshmor ose jo, si të duani më quani, por amanetin për lirinë vëllezër t’ma ruani”, Fadil Nimani “Komandant Tigri”.
Në peligrinazhin patriotik, dosjer sëfundmi u ndala tek Besëlidhja e Junikut, mbledhur me dt 21-25 maj të vitit 1912-të. Ky Kuvend i madh panshqiptar mori vendime shumë të rendësishme, hartoj programin politik, platformën për organizimin e kryengritjes së përgjithshme e strategjinë për realizimin e saj, me betimin solemn: “Liri a vdekje” “Bajmë be me besë burrash se kemi me ba fli gjithçka. N’koftë nevoja edhe femijët tanë me duart tona kemi me i ba kurbanë për liri” Patriotët shqiptarë nga të katër anët e Atdheut u mobilizuan dhe organizuan kryengritjen e përgjithshme. Mijëra kryengritës të udhëhequr nga prijësit shqiptarë Hasan Prishtina, Isa Boletini, Bajram Curri hyjnë ngadhnjimtarë në Shkup në gusht të vitit 1912-të dhe e çliruan nga pushtuesit otomanë. Në kryeqytetin e dardanëve në tetor të vitit 1912-të, në Kuvendin e Shkupit, truri i levizjes kombëtare, konstruktori i shtetit komb panshqiptar Hasan Prishtina shpalosi 14-të pikat e programit politik. Lejtmotivi i këtij programi ishte bashkimi i katër vilajeteve në një vilajet të vetëm me kryeqytet Shkupin. Kjo kryengritje e përgjithshme u konkretizua me shpalljen e pavarësisë në Vlorë dhe ngritjen e flamurit nga Plaku i Vlorës Ismail Qemali. Konferenca e Ambasadorëve në Londër çertifikoj Shqipërinë Londineze. Shqiptarët mbetën përsëri të ndarë. Trojet arbërore u kthyen në sheshe betejash në luftërat ballkanike e luftërat botërore. Lakmitarët shekullorë u turrën si hienat për të shqyer çfarë të mundin nga trungu shqiptar. Ashtu si spata e Berlinit, gijotina e Londres edhe heshtat e Versajës dhe dhëmbët e helmtë të Jaltës kafshuan pamëshirshëm trupin e Shqipërisë. Edhe pse besuan fort për realizimin e ëndrrës nacionale pas Luftës së Dytë Botërore, sepse ishin të rreshtuar me fituesit e kesaj lufte shqiptarët mbetën përsëri të ndarë. Ata u çliruan nga fashizmi, por ranë nën kthetrat e komunizmit. Kosova, trojet shqiptare të Iliridës, Lugina e Preshevës, apo Kosova lindore, ashtu siç kishin provuar regjimet gjakatare të perandorive barbare të zhupanëve të Serbisë, të mbretërisë së dhunshme serbo- kroato -sllovene të krijuar në Konferencën e Versajës iu desh të provojnë edhe dhunën e regjimeve gjakatare te Jugosllavisë Titiste të Konferencës së Jaltës dhe Serbisë së Millosheviçit. E gjithë Kosova, por në veçanti Rrafshi i Dukagjinit u shqua në dekada për qendresën titanike për mbijetesë. Në fund të mileniumit të dytë lindi shpresa e madhe UÇK-ja e lavdishme. Sot në ditëlindjen e Kuvendit të Junikut, të shpalljes së vendimeve historike të tij, në përvjetorin e renies së tyre në fushën e nderit do të flas për dy misionarë, dy persenofikime të qëndresës për liri, dy simbole, dy ikona të shqiptarizmit, dy portrete të shendritshme të historisë kombëtare, dy binjakë të historisë, dy versnikë të Idealit Kombëtar e të amëshimit Fadil Nimani “Komandant Tigri”, “Rrufeja” dhe Ridvan Qazimi “Komandant Lleshi”. Krejt natyrshëm për shkak të lidhjes organike me këtë binom të lirisë, kontributit të tij për finalizimin e ëndrrës nacionale objekt i këtij shkrimi bëhet edhe Ismet Jashari “Komandant Kumanova”. Më sipër theksova se Malësia e Gjakovës, Rrafshi i Dukagjinit në shekuj është shquar për qëndresën heroike në përballjen me pushtuesit e huaj.
Kjo tokë e bekuar lindi trima të shquar që kontribuan deri në sakrificën sublime, të dhenies së jetës së tyre, por dhe sakrifikimit të familjes së vet për çlirim kombëtar. Në këtë përvjetor të tij sot do të përpiqem, përtej surrealizmit, hiperbolizimit, larg sentimentalizmit për shkak të miqësisë me të, por me realizëm, natyrisht me dhimbje, por me krenari do të përshkruaj portretin e Fadil Nimanit, do të flas për kontributin e tij për çlirimin e Kosovës, çlirimin e trojeve shqiptare, ëndrrën e tij për bashkimin kombëtar dhe krijimin e shtetit komb. Komandant Tigri lindi në Gërgoc të Dushkajës së Gjakovës. Ky fshat tre herë është shpërngulur dhunshëm nga pushtuesit e ndryshëm por përsëri është populluar. Është i shquar në rezistencën për mbijetesë dhe për çlirimin kombëtar. Të parët e Fadil Nimanit qëndruan të pamposhtur e të paepur dhe kurrë nuk iu nënshtruan regjimeve sllave, por i kundërshtuan me forcë, si gjatë Luftës së Dytë Botërore ashtu edhe pas saj. Më vonë ata u rreshtuan në rradhët e patriotëve e nacionalistëve shqiptar për të mbajtur të pashuar kauzën kombëtare e gjallë shpresën e besimin për realizimin e saj. Fazli Met Nimani sëbashku me vellanë e tij Kamberin u arrestuan nga gestapoja e Rankoviçit e u derguan në burgun e Goliotokut ku u dënuan me vdejke. Në këtë shtepi lindi, u rrit, u edukua e u brumos me ndjenjën e lartë të atdhedashurisë, u ushqye me ëndrrën nacionale dhe iu ndez në gji qysh herët zjarri i lirisë, Akilit të kohërave moderne, Fadil Nimanit. Qysh fëmijë demostroj aftësi të rralla e inteligjencë të jashtëzakonshme. U brumos me Eposin e Kreshikëve, Epokën e Lavdishme të Gjergj Kastriotit, Epopenë e ndritur të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Kuvendin e Junikut, vendimet historike të tij, shpalljen e pavarësisë në Vlorë, mësoj shpejt padrejtësitë historike ndaj shqiptarëve të kongreseve, konferencave, marrëveshjeve të fshehta dhe të hapura të perandorive botërore të kohërave në kurriz të tyre. U arsimua, u edukua, u diploma në Gjakovë. Gjatë rrugëtimit të tij arsimor mori dy vite mesime ushtarake, por ai gjatë gjatë kohës do të deshmonte se ishte ushtarak i lindur. Sapo erdhi momenti i krijimit të bërthamave të UÇK-së u rreshtua menjëherë në rradhet e saj, që në gusht të vitit 1996-të, me nofkën ‘Drini” ku u shqua për aftësi të rralla, pregatitje të lartë ushtarake, trimeri të jashtëzakonshme në aksionet guerilase të saj duke i shkaktuar pushtuesit deme të mëdha e duke e çoroditur atë, pasi e godisnin ku ai nuk e priste. Ai ishte i bindur se vetëm me grykën e pushkës mund të vinte liria. Në portretin e tij universal ishin të mshiruara e të gershetuara, në harmoni të plotë, trimëria, inteligjenca, forca fizike, fuqia intelektuale, lartësia e pregatitjes ushtarake dhe psikologjike, karakteri i pathyeshëm, i shpejtë si rrufeja, i lehtë si era, i fortë si shkëmbi. Këto cilësi të tij bindën shpejt Shtabin e Përgjithshëm të UÇK-së që menjëherë ta emërojë komandant të Njesitit “Tigrat”, i cili operonte në rajonin e Dushkajës. Epopetë legjendare të Jasharajve dhe Haradinajve e gjejnë tek Njesiti “Tigrat” Fillimi i luftës frontale në vitin 1998-të kërkonte me ngut furrnizimin me armë të luftëtarëve të lirisë, çka e detyronte Fadilin për ta thyer kufirin shpesh për tu sjellë armë shokëve. Ai ishte i kudo ndodhur, sa në Kosovë, sa në Shqipëri. Në vitin 1998-të Zona Operative e Dukagjinit që drejtohej nga Kalorësi i Lirisë Ramush Haradinaj e emëroj Komandant të Policisë Ushtarake. Në këtë kohë ai drejtonte Batalionin Rrufeja dhe pregatiste ushtarët e UÇK-së në Dobrej të Tropojës, për betejat me bajlozët e Serbisë. Komandant “Drini”, “Tigri”, “Rrufeja” ka kontribut të jashtëzakonshëm për çlirimin e Kosovës martire e lirinë dardane. Pas çlirimit të Kosovës u rreshtua në TMK por ndihej i brengosur se nuk kishte përmbushur betimin ndaj Flamurit Kuqezi. Ai e ndiente dhe e vuante në shpirt dhe në zemer dhe e shprehte dhimbjen për dhunën barbare që ushtronte makineria ushtarake sllave mbi shqiptarët e Luginës së Preshevës. Nën thundrën sllavo- maqedonase është Ilirida shprehej me dhimbje Fadili atëkohë. Ua kemi borxh jetën shokëve të atyre anëve që ranë për çlirimin e Kosovës deklaronte ai, koshient se do ta jepte edhe jetën e vet për çlirimin e trojeve shqiptare që mbetën akoma të pushtuara, ashtu siç e dhanë shokët e tij për Kosovën. Sapo u shpall UÇPMB-ja me dt 26 janar të vitit 2000 u angazhua menjëherë në mbeshtetje të saj. Por sapo shpërtheu konflikti në Maqedoni nuk duroj dot më, zhveshi shpejt rrobat e TMK-së dhe u rreshtua si ushtar i thjeshtë në Ushtrinë Çlirimtare Kombëtare në Iliridë. Menjëherë pas demostrimit dimensional të aftësive të tij u emërua Komandant i brigadës 113-të Ismet Jashari Komandant “Kumanova” dhe Komandant i Njesitit “Skenderbeu” nga Shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare. Ismet Jashari ishte nga Likova, fshati Orizare dhe kishte rënë në gusht të vitit 1998-të në betejat e UÇK-së për çlirimin e Kosovës. Me dt 25 maj të vitit 2001 fshati Vaksincë në Likovë, Kumanovë ishte rrethuar nga trupa të shumta sllavo -maqedonëse. Sapo mori njoftimin Tigri i maleve niset si rrufeja e qiellit, sëbashku me Njësitin e tij “Skënderbeu”. U zhvilluan luftime të ashpra për disa orë. Furia e sulmeve të tij dermuese u shkaktoj humbje të mëdha armikut, duke u ngjallur frikë dhe panik dhe i detyroj oficerët elitë komandantë të Njësitit “Ujqit” të dezertonin. Me topin e tij të dorës shkatërroj dy tanke maqedonase në fushëbetejë. Papritmas u qellua për vdekje nga një predhë tanku. Kështu u shua jeta e Tigrit të maleve, Rrufesë së qiejve. Ai ra në Likovën e Ismet Jasharit. Ismet Jashari ishte rreshtuar në UÇK- në e lavdishme që në vitin 1998-të. A vraponte si maratonomak në Likoc, Drenoc, Lladroc’, Kleçkë, Qafë Dule, Jezerc përmes flakëve të barotit. Me dt 25 gusht të vitit 1998-të në një betejë të UÇK-së me forcat slave- serbe ballë për ballë ra në fushën e nderit për tu prehur në amshim, në Altarin e Lirisë. Në gushtin e vitit 2009 është shpallur “Hero i Kosovës”. Fadil Nimani ra në Likovën e Ismet Jasharit, Komandant Kumanovës për të mbetur flakadan i pashuar i lirisë, burim frymëzimi për brezat që vijnë për përmbushjen e ëndrrës nacionale, çlirimin e trojeve shqiptare, bashkimin e tyre e finalizimin e Shtetit Komb Panshqiptar. Vepra e tij e pavdekshme si misionar i kombit dhe amaneti i tij është gdhendur në këngën e interpretuar me mjeshtëri nga kollosi Ilir Shaqiri: “Nga Gërgoci del një djalë Para tij përkulet mali Zjarr ka n’zemër nuk ka fjalë Tigri vet’ Fadil Nimani E ngjyn’ penën n’gjak të plagës Amanetin len mbi borë Se lira n’gjuh’ të flakës E shton shtatin me deshmor’ Deshmor ose jo si të duani më quani Por amanetin për lirin’ vllezër t’ma ruani” Apo vargjet lapidare të këngës së Hysni Kelmendit: “Që nga djepi e gjer tek pushka Atdheu shpirtin ma rrembeu Diell’ ndriçon nëpër kulla Agroni, Pirroja, Skënderbeu Nga Tropoja gjer n’Likovë Tiger malesh thonë për ty Dy ushtri një ideal Zemra e tyre ishe ti”. Deshmorëve të Gërgocit, Selim Salihu, Muhamet Alia, Xheladin Salihu, Taf’ Nimani, të cilët ranë për çlirimin e Kosovës iu shtua dhe Tigri që ra në Iliridë. Fadil Nimani ra me dt 25 maj të vitit 2001, në të njëjtën ditë që Lugina e Preshevës, por dhe qindra atdhetarë nga të gjitha trojet shqiptare po përcillnin për në banesën e fundit strategun e luftës, arkitektin e paqes, artistin e shquar, sportistin e talentuar, filantropin e madh, studentin e shkelqyer të Universitetit të Prishtinës, interlekutorin e besuar të institucioneve ndërkombëtare, simbolin e lirisë së Luginës së Preshevës, presenofikimin e ngritjes së flamurit Kuqezi, në Tërnoc, në natën e vitit të ri, me dt 31 dhjetor të vitit 2000, Ridvan Qazimin “Komandant Lleshi”. Ai ishte vrarë një ditë më parë. “Plumbat janë për trimat. Misioni i UÇPMB-së është liri a vdekje deri në fitore. Në paqe rreziku është më i madh se në luftë sepse serbëve nuk u zihet besë se nuk kanë besë”. Keto janë fjalët e Ridvan Qazimit, “Komandant Lleshit”, katër ditë pas nënshkrimit të paqes së Konçulit, vetëm pak orë para atentatit vdekjeprurës të organizuar nga forcat snajperiste sllovo- serbe, te gurt’ e Bujve, në kodrat e Tërnocit. Ndodhi shumë shpejt ajo që kishte parashikuar Komandant Lleshi. Koha i vertetoj fjalët e tij. Gjatë betejave të UÇPMB-së me ushtritë sllavo- serbe u vranë 28-të heronj, ndêrsa pas lufte u vranë 30-të shqiptarë, mes të cilëve edhe deputeti, inxhinieri, filantropi, biznesmeni Isuf Azizi. Për këto vrasje askush nuk ka mbajtur përgjegjesi deri më sot. Me vrasjen me pusi të Ridvan Qazimit barbarët sllavo- serbë, vranë paqen e arritur me investim ndërkombëtar. Me këtë veprim gjakatar ata mbyllen kapitullin e paqes dhe e rihapen kapitullin e vjetër të luftës ndaj shqiptarëve për të zbatuar platformën e hershme e skenarët ogurzi të shpërnguljes me dhunë nga trojet e tyre. Falë qendresës së bijëve dhe bijëve të Luginës së Preshevës ende ruhet qenësia kombëtare. Ridvan Qazimi është burim frymëzimi për qendresë. Vepra e tij është përjetësuar në pavdekësi. Ajo është skalitur në këngën e Ilir Shaqirit: “N’kamb’ Preshevë se s’ka me prit’ Se ka ardh’ e mbramja dit’ Jemi shkep’ si lis prej guri Po na ndajn’ prej flamuri Pasha plisin tand të bardh’ Pasha gjakun ton’ shqiptar Qiell e tok bashk’ i plagojm’ Gjallë Preshevën nuk e lshojm’ O me mbet si zog n’shkretin O me u lidh me shqiptarin’, apo në këngën e Violeta Kukajt: “Mu në ball’ Komandant Lleshi Ligjeron me fjal’ t’urtis’ K’tu i thon’ Kosovë Lindore Duam hisen e liris’ N’gurt e Bujve ku vlon gjaku Dielli i majit bëhet hije Komandanti pran’ çdo pragu Bëhet lule e frym’ lirie. Nga çdo zemër del një shqipe Albulenë’ e Liridon krahët hapin si rreze drite”. Me dt 13-të -14-të maj të vitit 2011-të me rastin e 10-vjetorit të renies së deshmorëve të Preshevës Komuna Preshevë organizoj festivalin e parë “Kënga dhe vallja shqipe na bashkon”. Ky festival u organizua nën patronatin e kryetarit të Komunës Ragmi Mustafa, sot Kryetar i Këshillit Organizativ Shqiptar në Luginën e Preshevës. Kontrubut të madh për suksesin e ketij festivalin dha Unioni Artistik i Kombit Shqiptar “Kalorës i Urdhrit të Skenderbeut”. Simbolikë e tij ishte pjesëmarrja e Ansamblit Krahu i Shqiponjës i Çamërisë për të dhënë mesazhin e qartë se Presheva dhe Çamëria janë degë të thyera por jo të thara të trungut shqiptar. Në Akademinë perkujtimore organizuar në Prishtinë me rastin e 10-vjetorit të renies së Komandant Lleshit Unioni Artistik i Kombit Shqiptar e nderoj me Titullin: “Misionar i Kombit”, për kontrubutin e tij shumëdimensional për çështjen kombëtare. Për fjalën time përshëndetëse në Preshevë rusët, serbët, sllavët bënë notë proteste. Jeta e deshmorëve të Atdheut që e deshën lirinë më shumë se jetën, Atdheun më shumë se vehten u shua, por vepra e tyre shendrit si rrezja e Diellit dhe e Hënës. Sot mbarë shqiptaria i nderon me pietet e përkulet me respekt tek varret e tyre dhe para shtatoreve madhështore që simbolizojnë pavdekësinë e veprës së misionarëve të Kombit. Lavdi deshmorëve të Kombit. I përjetshëm qoftë kujtimi i tyre.
Mesazhi i ashpër Yuri Kim shënon çarjen përfundimtare të Ramës me Perëndimin
Deklarata e drejtëpërdrejtë dhe aspak diplomatike e përfaqësueses së Presidentit Trump, ambasadores amerikane Yuri Kim, është ngjarja më e madhe politike në vend, sepse për herë të parë pas shtatë vjetëve akuzon Edi Ramën se po bën marrëveshje “prapa krahëve” të miqve dhe partnerëve tanë, në dëm të Reformës në Drejtësi dhe kundër interesit publik.
Ajo ishte si një injeksion në tru mbi vetë kryeministrin dhe propagandistët e rilindjes, të cilët për shkak të mpirjes, prej asaj dite po veprojnë dhe flasin përçart dhe kanë vetëm një merak për të cilin janë investuar deri në budallallëk: devijimin e mesazhit të ashpër dhe të prerë amerikan.
Ishte pikërisht devijimi i këtij mesazhi që e detyroi të shpallte të premten ndalimin për faljen e Bajramit, edhe pse e kishte të qartë se askush nuk do ta respektonte.
Kjo me qëllim hapjen e një debati të ri pikërisht në të njëjtën ditë kur ambasadorja shpalli hapur Edi Ramën si njeriu që kishte hyrë në një marrëveshje “prapa krahëve” për dështimin e Reformës në Drejtësi dhe Lulzim Bashën si udhëheqësi që duhet ndjekur.
Me të njëjtën taktikë vazhdon të flasë për zgjatjen e masave anti-covid të cilin e kanë ngrënë jo pak naivë, që kanë shpallur lloj lloj nismash për hapje. Kjo me të vetmin qëllim, devijimin nga mesazhi i ashpër i ambasadores amerikane.
Ndërkohë, propagandistët e tij janë vënë në një pozitë shumë të vështirë, sepse ata e dinë që deklarata e ambasadores ishte aq e qartë, sa nuk lejonte mundësi për spekulim dhe çdo përpjekje nuk do të diskretitonte vetëm kryeministrin, por edhe ata që në mënyrë krejt të pacipë tentojnë ta mbrojnë atë.
Por, duke qenë se paguhen për të shplarë trutë e njerëzve , ashtu si ato prostitutat që edhe pse të vjetra në moshë , sërish e provojnë të dalin në semafor, krejt pa logjikë i janë futur ta kthejnë deklaratën e saj në favor të kryeministrit.
Prostituimi shkon deri aty sa thonë që ambasadorja amerikane deklaratën e të premtes e kishte kundër Lulzim Bashës. Kjo tezë është aq idiote, sa fyen edhe më kokëtulët , sepse të gjithë e dëgjuam vetë Yuri Kim të përgëzonte nominalisht Lulzim Bashën për qëndrimin e tij.
Madje, ka disa trushpëlarë që thonë që opozita po tenton të bllokojë Reformën në Drejtësi dhe Reformën Zgjedhore nëpërmjet protestave për Teatrin. Në mos idiotësi, kjo është një çmenduri, sepse dihet që opozita nuk ka asgjë në dorë për t’iu imponuar kryeministrit për Reformën në Drejtësi. Ndërkohë , është botërisht e pranuar, që nëse egziston dikush që është i interesuar për Reformën Zgjedhore, ajo është opozita dhe Lulzim Basha .
Për ata që nuk e kanë të qartë, Reforma Zgjedhore dhe zbatimi i saj menjëherë pas miratimit, është në thelb plotësimi i kërkesës kryesore të opozitës për zgjedhje të lira me një qeveri teknike dhe do të thotë dorëzim pushteti me procedurë. Pra, cila mendje idiote mund ta pranojë që opozita është kundër për përfundimin e Reformës Zgjedhore dhe për çfarë i duhet marrëveshja me një kalë të ngordhur kur dihet që fitorja e saj pritet të jetë e ngjashme me fitoren e saj në 1992?
Tani një gjë është e sigurtë. Nëse ka një njeri që ka ardhur në pushtet gjithmonë me marrëveshje në dëm të interesit publik, një njeri të cilit i rrezikohet pushteti me zgjedhje të lira dhe që ka dhënë prova që është gati të bëjë gjithçka për pushtet, përfshi dhe shitjen e gjakut të viktimave të 21 janarit, ai është Edi Rama.
Ndaj, është e qartë që ndërhyrja e Yuri Kim ua dogji në dorë skenarin palëve, që kishin rënë dakort “prapa krahëve” për deformimin e Reformës në Drejtësi dhe bllokimin e Reformës Zgjedhore, që nisi taktikisht nga Edi Rama me shembjen e Teatrit Kombëtar.
Në të njëjtën gjatësi vale me SHBA ka qenë ambasadori Soreca dhe ambasadorët më të rëndësishëm të Bashkimit Europian, dhe kjo e ka përforcuar dhe më shumë aksionin diplomatik të Yuri Kim, që do të thotë që SHBA dhe BE janë të koordinuara në mënyrë të përpiktë në operacionin për pastrimin e Shqipërisë nga plehrat.
Fatkeqësisht, Shqipëria vazhdon të mbetet një demokraci hibride dhe faktori ndërkombëtar është faktori më i rëndësishëm i ruajtjes së ekuilibrave demokratike në vend. Kthesa e tyre haptazi kundër kryeministrit dëshmon që vendimi për t’i flakur këto plehra në koshin e plehrave të historisë shqiptare është vendosur dhe këtë nuk mund ta ndalë dot më askush.
Albert Avduli/ U lind në shtator 1939 E vranë në maj 2020 Në lindje s’pati stinë, se fasha e zezë kishte mbuluar vendin Ajo vjeshtë ishte zi, jo verdhë Në vdekje, stinë nuk pati gjithashtu Qyteti ishte shpallur zonë e kuqe Ajo pranverë kish çelur, por njerëzit ishin kyçur Fatalitet i parashkruar me stinët e humbura Jetoi 81 vite të vrullshme Iku shumë i ri Sivëllezërit e tij në botë jetojnë sa ullinjtë kalinjot E lindën italianë, por në tokën tonë Për rrjedhojë mbeti këtu Mori nënshtetësinë shqiptare U maturua dhe ju dha titulli kombëtar Ishte poliglot, por shqipen kishte gjuhë të parë Pati një fëmijëri traumatike Belbëzoi me canzone italiana Pastaj shugulloi nga fjalët shqip : vdekje, litar, pushkatim Në rini u çel dhe u zbukurua me komedi, koncerte, drama, por edhe tragjedi të mëdha U çel, por nënvetëdija ja sillte ëndrrave ato fjalët me plumba e litar, varje e pushkatim Zgjohej lebetitur e mbuluar djersë të ftohta Si çdo i gjallë pra. . . Në moshën 79 vjeçare vdiq Vdekje si në tragjeditë e luajtura në skenën e Tij Ishte kohë murtaje, por jo prej saj E vranë Një vrasje e paralajmëruar Vrasje markeziane Për të thuhej: “Nuk vritet as për gjak” Cubat, kur dalin për plaçkë nuk gjykojnë pasoja Ata që kishte rritur brenda vetes ju bënë roje për 27 muaj plot Sa herë i dhanë ujë, sa herë i dhanë dritë, ajër i dhanë, por . . . Predhat e hekurta e goditën një mëngjes Atëhere i kuptoj me të vërtetë gjithë vrasjet, ato skenike dhe ato reale Kishin menduar një vrasje joestetike, por të bujshme në shëmtinë e saj Ishte emblemë e artit, por edhe ngjitur me akademinë e shkencëtarëve Akademia, kuku për akademi Me autoblinda e vranë pa mëshirë U cënua dhe muaj i shenjtë atë mëngjes Kush vret, mallkim mer, por vrasja në ditë të shenjta, mallkimin e ngre si mal E mundën, e shtrin përtokë të bukurin dhe trupin ja ngarkuan në kamionë zhavoresh Nuk pranuan askënd në varrim, as familjarët e tij nuk i pranuan. Në fakt i arrestuan Kodi i mortit u shkel me traktorë dhe me policë E lanë pa varr me siguri Shqipëria ka titan të tjerë pa varr, pa prehje Në grahmat e vdekjes, shqip psherëtiu Një psherëtimë jo si gjithë vdekatarët. Ajo ishte klithmë rrëqethëse Teksa binte, buçiti me piskam : ” Mizantropi më vrau ! Kaq më shkruani si epitaf “ E zgjoi Tiranën, i prishi gjumin kombit E vetmja gjëmë e madhe, e cila u quajt e tillë, pa urdhër. Nga të rrallat prej shpirti, se ky popull, me gjasme, kuje e vajtime ka patur disa. Ishte e vërtetë si vdekje, si gjëmë Me rënien e tij Prekëm nocionin e asgjësë Amaneti nuk tretet Duhet varr për epitaf Ose duhet kthyer i gjallë
Nje popull per te cilin eshte folur e shkruar shume dhe ende dihet pak .Nje popull i lavdishem , qe nuk mundi te krijoje shtetin e tij .Sepse nese ndodhte nje gje e tille , i gjithe Ballkani do te qe shteti i ttij. Sepse s’ka vend ne gadishullin tone te lashte,qe te mos kete vulen e vlleheve .
Nje popull autokton , qe s’ka pranuar tjeter gje mbi vete e mbi koke vec Zotit lart ne qiell .Ne origjine e ne thelb nje popull luftetar, vllehet nuk mund te pranonin pozicion tjeter vec te qenurit banore te lire. Por ne Ballkanin e trazuar nga lufterat e pushtimet , ata nuk mund te beheshin raja e bujkrober te te tjereve .
Pas renies se Perandorise Romake ata braktisen profesionin e luftetarit dhe te ruajtesit te rrugeve kyce te saj dhe iu qepen maleve .E zgjodhen jo rastesisht jeten e qete te malit , ate baritore. Atje cdo gje e kishin te tyren : ajrin e paster , kullotat e bagetine , lirine aq te deshiruar , shpirtin pa vargoj .Kjo ishte nje jete e lire , e vetmja , qe nuk te detyronte te ulje koken para te tjereve .Ata , qe kane zgjedhur fushat , historikisht ne Ballkanin e djeshem , e mjerisht dhe te sotem , jane tjetersuar e asimiluar .
Kane humbur dinjitetin e identitetin , gjera qe per vllehet ishin e jane gjerat me te shenjta . Grate vllahe kur lindnin , foshjnave vajza u qendisnin ne balle nje kryq , keshtu qe ato shoqeroheshin tere jeten me ndjesine e krenarine e te qenit te krishtera te mira e njerez te lire . Nje dite , ato beheshin nena dhe ua linin si trashegim kete femijeve , djemve e vajzave . Vllehet nuk u nenshtruan para asnje pushtuesi .Bile keta te fundit ua kishin jo vetem friken , por edhe nevojen . Nga thellesite e maleve , aleateve te tyre te perhershem , armatolet vllehe suleshin si shigjete drejt armikut dhe fitonin perhere mbi te . Thuhet se vete satrapi i Janines , Ali Pashe Tepelena , nuk guxonte te niste lufte me vllehet e cartur .Nderkohe ne Ballkanin e pushtuar nga osmanet vllehet u bene katalizatore te fuqishem te cdo levizjeje clirimtare kombetare . Ne jo pak raste ne keto levizje lane vulen e tyre dhe gjakun pa kursim . Po vllehet me kalimin e viteve e kuptuan se qene me te afte se kaq .Kishin edhe dhunti te tjera , qe ua njohin tashme te gjithe .Vec trimerise se lindur , kishin te tille edhe zgjuarsine , aftesine e jashtezakonshme per pershtatje .Ndaj vendosen te krijojne edhe qendrat e tyre te banuara .Keshtu linden ngulimet e para te vlleheve , natyrisht jo ne fusha, por ne shpate malesh , ne lugina e lartesi alpine , aty ku sqepin mpreh shqiponja .
Ato ishin qendra te pavarura , te veteorganizuara per mrekulli .Pervoja per vetautonomi nuk u kish munguar asnjehere. Atje deshmuan se dine te bejne jo vetem punen e blektorit , por edhe te karvanxhiut , te tregetarit te sprovuar , qe nuk ia hedh kush , ate te argjendarit , leshpunuesit , muratorit etj .Ndertuan qytete me shtepi fortesa Ngulimet , fshatrat e krahinat e banuara prej tyre , fituan me kohe pavaresi e mevetesi edhe nga vete Porta e Larte , qe ne jo pak raste shkaktonte xhelozi here te hapur e here te fshehur ndaj tyre. Kulmin e arriten me Jerusalemin e tyre , Voskopojen lavdimadhe .
Vetem nje profesion nuk e mesuan e nuk e mesojne dot as sot e kesaj dite , ate te bujkut .Sepse bujku eshte i shtypur , raja dhe ata s’mund ta pranonin nje pozicion te tille .Bagetite qe kultivonin qene gjithnje te imtat edhe ato shpirtlira e kembeshpejta , si ata vete . Nuk u moren kurre me bageti te trasha .Regjimi i kuq satanik ne Shqiperi a diku tjeter, u perpoq jo rrallehere t’i bente bujq me pahir e t’i gruponte ne kooperativat mjerane alla – kolkoziane, por me vllehet kjo s’i eci .E kur nuk i eci , i vrau , i persekutoi , i perndoqi .Por ata diten te mbijetojne si nje popull perhere vital , i lidhur shpirterisht me Zotin . Sot , nje popull serish i lire , nje popull qe me teper se kurre me pare ndjehet thellesisht vetvetja , vllehet paraqesin ende nje fenomen qe ia vlen te ndalesh , te flasesh e te shkruash pambarim , por duhet te jesh i ndergjegjshem se te duhet shume leter e boje per kete .
Isha duke ecur në Milano dhe po shihja disa vajza të bukura në trotuar!
E pabesueshme miq! Më arrestojnë karabinierët! Dënohem 3 vite burg!
Sapo dal nga burgu me shkon mendja për gurabie! Më thanë që i bëjnë të mira në Zyrih! Pa mbaruar gurabien e parë, ashtu me duart plot me sheqer-pluhur më hedhin prangat!
Dyshohem për trafik narkotikësh! Pasi ndejta në qeli 2 vite gjykata më shpall të pafajshëm!
E dija që emri Vasfi që mbaja ishte mallkimi që me ndiqte që nga lindja!
E bëra Goni! Nisem drejt Spanjës të bëja plazh!
E pabesueshme miq! Aty arrestohem!
Se për çfarë kësaj here nuk më kujtohet!
Ishte viti 2013! Pas tersllëkut që më ndiqte në Evropë vendosa të vija në Shqipëri!
Ishte si mos më keq! Fajin e kishte Saliu! Duke ecur rrugës takoj Edin! I tregoj peripecitë e mia! Pasi qau me oi nga historia ime më tha:
Ambasadorja e SHBA i dha fund dy kryespekulimeve të Ramës
Red Varaku/
Ambasadorja amerikane, emëruara e drejtëpërdrejtë e Presidentit Trump, foli dje qartë dhe i dha fund dy spekulimeve kryesore të Ramës dhe megafonëve të tij mediatikë.
Spekulimi i parë lidhet me atë që ajo përjashtoi kategorikisht: një marrëveshje midis Lulzim Bashës dhe Edi Ramës. Një spekulim, që duke shfrytëzuar marrëveshjen e 17 majit, që të gjithë e dimë se u bë nën presionin dhe garancinë e faktorit ndërkombëtar, kishte zënë rrënjë në retorikën e qeverisë.
Duke vlerësuar si “udhëheqësi të vërtetë” rolin e Lulzim Bashës, ajo jo vetëm hoqi çdo alibi të një marrëveshjeje të Bashës me Ramën, por qartësoi se ishin “të tjerë” ata që në të vërtetë kanë marrëveshje me Ramën në dëm të interesit publik.
Njëkohësisht ajo paralajmëroi “të tjerët” të heqin dorë menjëherë nga marrëveshjet “prapa krahëve” në dëm të interesave të popullit shqiptar dhe të ndjekin qëndrimin e Bashës.
Spekulimi i dytë lidhet me qëndrimet diplomatike apo deklaratat parimore të BE dhe SHBA, të cilat prej kohësh kryeministri po ia servirte popullit shqiptar si mbështetje për qëndrimet e tij.
Me deklaratën e djeshme, ambasadorja amerikane, i dha fund retorikës së spekulimeve, që vazhdojnë të bëhen me qëndrimet shumë të kujdesshme diplomatike të zyrtarëve amerikanë, gjoja sikur amerikanët mbështesin Edi Ramën.
Ajo e bëri edhe një herë të qartë që prioritet i Perëndimit mbetet interesi i popullit shqiptar dhe stabiliteti i vendit. Jo rastësisht, ajo pati premtuar para Senatit Amerikan se angazhimi i parë i saj në lidhje me situatën politike në Shqipëri do të ishte ‘nxitja që udhëheqësit e vendit të zgjidhin ‘ngërçin’ aktual politik në mënyrë që të forcohet perspektiva e hapjes së negociatave të anëtarësimit në BE’.
Tani që situata po stabilizohet dhe konflikti po vendoset nën kontroll, SHBA kanë vendosur të ndërhyjnë radikalisht për ta zgjidhur krizën duke i treguar secilit vendin.
Natyrisht, ndërhyrjet diplomatike mbeten teknika më pak poetike se beteja për liri dhe demokraci, që aspirojnë njerëzit e zakonshëm, por ja që politika nuk është poezi dhe vetëm dëshirat për t’i bërë gjërat ashtu siç duam, nuk mjaftojnë.
Zoti e shpëtoftë Shqipërinë nga Satanai i Surrelit.
Vëllezër dhe motra, besimtarë myslimanë, miqt’ e mij’ kudo që ndodheni: Unioni Artistik i Kombin Shqiptar “Kalorës i Urdhrit të Skënderbeut” ju uron gezuar Fitër Bajramin. Allahu na pranoftë agjërimin e lutjet tona. Falenderimet i takojnë Atij, krijuesit të gjithësisë, atij që krijoj qiellin dhe tokën, fuqiplotit, të mëshirueshmit, Zotit. Lutemi që Allahu të blatojë mirësi e begati për ju dhe familjet tuaja, për mbarë Kombin Shqiptar. Na largoftë të keqen. Në këtë ditë të madhe lutemi për të varfërit, jetimët, njerëzit në nevojë, për një jetë më të mirë për ta. Lutemi për mbarë njerëzimin, që jeta të ngadhënjejë mbi vdekjen e bota të shpëtojë nga kercënimi serioz i Covid-19-ës, shpikur nga medja diabolike e darvinëve të rinj’, komunistë kinezë, të cilët u përpoqën të asgjesojnë demokracitë botërore dhe inkurajuan instalimin e pushteteve autokratike, model allaRama. Lutemi që Shqipëria të shpetojë nga totalitarizmi ramian. Ndalimi i faljes së namazit nga despoti ynë, që nuk ka moral, besë as fe, nuk e zbeh dot madhështinë e kësaj feste. Forcën e saj e shpreh më zemër dhe me shpirt çdo besimtarë. Por siç u tall ai me namazin do tallet dhe Zoti me të, ashtu siç u tall me shtatoren e Enver Hoxhes me lak në qafë para tre dekadash. Populli ynë ka një fjalë të urtë popullore: “Zoti vonon por nuk harron”. Para një gjysëm shekulli diktatori Enver Hoxha shembi kisha dhe xhamia, disa prej tyre i ktheu në vatra kulture, qendra të propogandës së pushtetit të tij. Kjo platformë e kishte zanafillën tek bolshevizmi dhe tek levizja kulturore e Maos në Kinë. Diktatori Hoxha kaloj çdo limit të fantazisë njerëzore, shpalli Shqipërinë të vetmin vend ateist në botë, duke denuar me vdekje dhjetëra misionarë, burgosur e internuar qindra klerikë, sidomos katolikë e bektashinjë, sëbashku me familjet e tyre, megjithatë nuk e shkuli dot besimin tek Zoti të Popullit Shqiptar. Epilogu i pushtetit të tij erdhi me lak në qafë. Talebani Edi Rama pas shembjes së Tempullit të kulturës shqiptare, shtëpisë së artit, Koloseut të identitetit kulturor shqiptar, urdhëroj gestapon e tij të ushtroj dhunë të pashembullt policore ndaj protestuesve paqësorë, pikërisht në muajn e madhnueshëm të Ramazanit, duke mos kursyer artistë, gazetarë, ish deputetë, madje edhe qytetarë që agjeronin. Tani Zhupani ynë ndalon namazin, biles duke u tallur me të. Ai demonstroj kështu haptazi urrejtje fetare. Ky veprim çertifikoj filozofinë hegjemoniste dhe celebroj portretin ortodokso- bizantin të pushtetit të instaluar nga zhupani i vetëpagëzuar si sundimtari suprem, sivllau i Vuçiçit dhe Putinit, i cili synon zhbërjen e identitetit kulturor, integritetit territorial, zhdukjen e besimit fetar, transplantin e racës shqiptare, duke e zbrazur Shqipërinë nga shqiptarët dhe zëvendësimin e tyre me racën aziatike, që po e sjell të maskuar në emër të filantropisë. Por ky vendim i Dushman Ramës s’e ndalon dot kuvendin e besimtarëve me Perendinë. Ai nuk mund të shkulë besimin tek Zoti të shqiptarëve dhe nuk mund t’i asimilojë ata. Atë nuk e bënë dot perandorët romako -bizantinë, zhupanët e Serbisë, Nemanjiqët, Stefan Deçani e Stefan Dushani, sulltanët e Turqisë, fashizmi e diktatura komuniste. Identitetin kulturor, besimin e shqiptarëve, adn-në e tij s’e zhdukën dot të gjithë ata diktatorë në mijëra vite, prandaj nuk mund ta zhdukë as neodiktatura e Edi Ramës. Kombi Shqiptar tani ka bekimin e mbështetjen hyjnore për të rrëzuar juntën ushtarake të tij, të instaluar duke shfrytëzuar pandeminë botërore. Shqiptarët tani kanë të drejtn hyjnore absolute për të zhbërë me çdo çmim pushtetin absolut, për të shembur regjimin totalitar’ të kuislingut që vuri në pikëpyetje vetëekzistencën e Kombi tonë duke u bërë aktor e protagonistë, i ndarjes se territoreve të tij, zhbërjes së identitetin kulturor, integritetit territorial, transplantit rracor’ e tjetërsimit fetar’. Besimtarë myslimanë falni namazin, lutuni e shpërfillni Zhupanin, Satanain e katakombeve të Surrelit. Zoti e shpëtoftë Kombin shqiptar nga djalli Edi Rama. Allah Allah. Amin.
Përshëndetje miq! Prej shumë kohësh jetoj larg Greqisë fizikisht, por jam çdo ditë në kontaktet shpirtërore me të, pasi atje është familja ime. … Jam emigrant! Si emigrant, ndihem shumë herë i diferencuar nga shoqëria, sepse ne me kombësi Shqiptare, shihemi si të njerkës, dhe sa më larg integrimit. … Po konstatoj që Partia Socialiste e Shqipërisë, sapo ka ndezur motorët e fushatës elektorale, për zgjedhjet e ardhshme në fokus ka emigrantët në Greqi….!
… Ju uroj “suksese”……pasi jeni lodhur për të realizuar programin tuaj karshi neve… … “Këmbë mbarë dhe mirë se të vini”….Po ju presim.
Ps/Eduart Tafaj është emigrant, aktivist, hapës dhe mësues i shkolles shqipe ne qarkun Volos Greqi. Antar i këshillit bashkiak Volos,dhe drejtues i shoqatës se shqiptarëve ne N.Magnizias.
Situata e paprecedentë me prishjen e Teatrit Kombëtar, mund të përshpejtojë krizën politike dhe atë sociale në Shqipëri. Këtë ka theksuar këshilltari ekonomik dhe social nga Gjermania, Martin Henze.
Erjon Dervishi
Martin Henze është shumë prezent në ngjarjet e aktualitetit në Shqipëri. Prej disa kohësh ai ka qenë prezent në mediat shqiptare duke dhënë mendimet e tij dhe duke paralajmëruar rreziqet që i kanosen vendit. Në intervistën dhënë për gazetën “Shekulli”, Z. Martin Henze thekson se dyshja Rama-Veliaj po e çojnë vendin drejt shkatërrimit.
Çfarë mendoni për aksionin e fundit kundër Teatrit Kombëtar në Shqipëri?
Përgjigja nuk mund të jepet me një fjali. Por Besjan Pesha e vendosi atë në mënyrë shumë të përmbledhur në vitin 2019: “Kjo është vjedhje nga publiku. Një fjali e shkëlqyer. Unë vështirë se mund t’i shtoj gjë asaj. Në Gjermani, ndërtesat historike janë shkatërruar gjithashtu në 70 vitet e fundit dhe ka pasur mbledhje dhe demonstrime, disa prej të cilave janë zhvilluar në beteja të vërteta të përgjakshme në rrugë.
Kjo është gjithashtu normale, njerëzit kanë emocione. Por, asnjëherë nuk janë ndërtesa të trashëgimisë kulturore kombëtare, ose ndërtesat që janë në listën e Europa Nostra apo ndërtesat që kanë një efekt kaq simbolik në Gjermani, të cilat pas vitit 1989 janë shkatërruar. Në ish-RDGJ, po, shumë ndërtesa që kishin një vlerë të lartë simbolike për njerëzit u shkatërruan qëllimisht dhe u zëvendësuan me arkitekturë pa shpirt, të ngjashme me atë në Tiranë. Ky ishte një veprim ideologjik, i qëllimshëm nga ana e komunistëve, të cilët donin të krijonin një qenie të re njerëzore, shteti duke u trajtuar si nëna e kujdesshme dhe qytetarët si fëmijë të moshës së vogël, siç ata e dinë me siguri në Shqipëri nga para 1992. Më mbetet vetëm të kujtoj për funksionin e Teatrit Kombëtar Shqiptar në 1992, të revolucionit kundër komunizmit të tmerrshëm në Shqipëri, i cili kishte drejtuar për gati 50 vjet, dhe për efektin stabilizues të Teatrit Kombëtar Shqiptar gjatë luftërave të tmerrshme të filluara nga Beogradi, Z. Milosoviç dhe Z. Vuçiç kundër Kroacisë dhe kundër popullit shqiptar në Kosovë dhe Maqedoni.
Me kalimin e kohës, Teatri Kombëtar Shqiptar është bërë një simbol i ndriçimit të rezistencës ndaj zhvillimeve antidemokratike, të vullnetit të pakushtëzuar të Shqipërisë për t’iu takuar shoqërive civile të Europës. Kam përshtypjen se, pas shumë bisedave me shqiptarë dhe aktorë shqiptarë, rezistenca në Shqipëri ka arsyet e saj, domethënë që ata nuk duan që ky identitet të vidhet, se ata nuk kanë asnjë interes të jetojnë në një qytet pa parime, në një vend joparimor, pa identitet, dhe Zoti na ruajt, ata gjithashtu duan të parandalojnë që identiteti i ardhshëm shqiptar të bëhet 1: 1 me Ramën dhe Veliaj. E gjithë kjo që mungon tani është se në një vend në Shqipëri shteti fillon të ngre statujat e Ramës, Ballës dhe Veliaj.
Ishte pikërisht ky synim, krijimi i identiteteve kulturore nga autokratët, që shqiptarët dhe pjesa tjetër e Europës e eleminuan me një revolucion unik në 1989-1992. Ishte gjëja e duhur për të bërë dhe ne të gjithë, kombi shqiptar dhe kombi gjerman, të jemi vërtet krenarë për atë që arritëm atëherë. Dhe sigurisht autokratët duhet të jenë të qartë se revolucione të tilla paqësore mund të përsëriten. Ekziston edhe një ndryshim tjetër, në Gjermani shumë ndërtesa nuk janë shkatërruar sepse shoqëria civile i ishte drejtuar gjykatave dhe ligjit. Normal, në një shtet kushtetues. Dhe këto gjykata, të cilat janë apolitike në Gjermani, e morën kushtetutën seriozisht dhe shpesh provuan paditësit mirë, atëherë ndërtesat nuk u rrënuan. Në shumë ndërtesa sot mashtruesit e asaj kohe jetojnë dhe janë bërë vetë pronarë. Kjo është një demokraci e ndershme.
Ne europianët jemi përballur me tërë aferën që rrethon Teatrin Kombëtar dhe makineritë e regjimit Rama dhe Veliaj: Në ditët e fundit. Teatri Kombëtar, i ndërtuar në 1939 në Sheshin Skënderbej, me emrin e heroit kombëtar shqiptar. Teatri dhe toka në të cilën qëndron janë pronë publike. Këto 8500 metra katrorë do të transferohen në një kompani – ajo kompani ka një truall tjetër në kufirin e kësaj prone, kështu që i përshtatet faturës. Me arsyetimin se nuk ka para për konvertim ose rinovim nga qyteti i Tiranës. Nga pikëpamja e përfitueshmërisë, projekti i planifikuar nga kompania duhet të jetë me vlerë rreth 240 milion euro. Një ndërtesë e re e teatrit do të kushtonte dhjetë milion euro, dhe një rinovimi i ndërtesës do të kushtonte vetëm rreth dy deri në tetë milion euro.
Në shkurt të vitit 2019, organizata Rama-Veliaj njoftoi se ditët e ndërtesës në nevojë për rinovim janë numëruar dhe se në vendin e tij do të ndërtohet një teatër i ri. Projekti u përballë me rezistencë nga aktorë dhe aktore, kryesisht për shkak se ata nuk ishin përfshirë në planifikim dhe mbeti e paqartë se si dhe ku do të mirëmbaheshin operacionet teatrore gjatë periudhës së tranzicionit. Ata kërkuan që teatri të rinovohet dhe mirëmbahet.Në mes të marsit Rama njoftoi detaje të projektit. Teatri Kombëtar dhe Teatri fqinj Eksperimental do të zëvendësohen nga një ndërtesë moderne, transparente e projektuar nga arkitekti danez Bjarke Ingels. Ky njoftim nxiti edhe më shumë diskutimin për ndërtesën e re të teatrit.
Kritikët e projektit ankohen se Rama po dorëzon projekte të rëndësishme të planifikimit urban pa konkurrencë paraprake, e cila është një shprehje e stilit të saj qeveritar gjithnjë e më autoritar. Firma arkitektonike e Ingels, Bjarke Ingels Group, nga ana tjetër, pohoi publikisht se asaj i ishte dhënë kontrata për Teatrin e ri Kombëtar, si pjesë e një konkursi arkitektonik. Është e paqartë dhe gjithashtu e dyshimtë se si u zhvillua konkursi kur dhe në përputhje me BE-në. Një rast sigurisht edhe për zyrën e prokurorit publik danez dhe autoritetet tatimore daneze, ne kemi dhënë tani rekomandimet për danezët, të cilët duhet të bëjnë një vështrim më të afërt të kompanisë dhe marrëveshjes së Bjarke Ingels Group.
Është e qartë se korrupsioni dhe përfshirja në një vepër penale jashtë vendit, natyrisht, mund të çojë në procedime penale dhe tërheqjen e një licence edhe në Danimarkë. Bjarke Ingels Group nuk duhet të ndihet më e sigurt.Një pikë tjetër kritike është padyshim që modeli i paraqitur nga Bjarke Ingels Group të kujton projektin e një zyre arkitekturore të Ukrainës për operën në Busan, Koreja e Jugut. Megjithë kërkesat e përsëritura nga mediat ndërkombëtare, Pahhote shmangi marrjen e një qëndrimi mbi këtë akuzë. Kështu që akuza për plagjiaturë nga Bjarke Ingels Group është në ajër. Me sa di unë, Bjarke Ingels Group ende nuk ka marrë një qëndrim për këtë.
Do të ishte gjithashtu interesante të dihet nëse ekziston një bashkëpunim midis Bjarke Ingels Group, zyrës arkitekturore të Ukrainës dhe Ramës/Veliaj, d.m.th. një marrëveshje dyshe. Çështja është kur, si dhe ku shkuan paratë për arkitektët. Por shtysa më e madhe është ndoshta marrëveshja midis kompanisë së ndërtimit dhe qeverisë së Ramës. Ndërtesa do të ndërtohet si pjesë e një marrëveshje kompensimi. Ndërtesa e tokës së teatrit prej 7,000 metrash katrorë duhet të ndahet: teatri i ri do të ndërtohet në 3,000 metra katror, pjesa tjetër do të shkojë tek ndërmarrja e ndërtimit, e cila mund të ngre ndërtesa me lartësi të larta atje. Gjëja interesante është se vetë ndërmarrja e ndërtimit Fusha Shpk ka një truall në kufirin e kësaj prone publike, por kjo nuk mjaftoi për një vlerë interesante të shtuar në këtë lokacion. Tani, megjithatë, me 4000 metra katror shtesë dhe lejen e ndërtimit, e cila sigurisht ishte lëshuar pa asnjë problem nga kryetari i zgjedhur i paligjshëm Veliaj, kjo pronë e vjetër e Fusha Shpk fiton një vlerë shumë më të lartë vetëm duke e bashkuar atë me 4000 metra katrorë të publikut tokës. Bono Cui? Gjithashtu për të mos lënë pas dore është që në Shqipëri lejet e ndërtimit gjithmonë i nënshtrohen një niveli të lartë korrupsioni. Kush është ai që jep lejen e ndërtimit? Veliaj. Në fakt, pyetja duhet të shtrohet, a ka rrjedhur këtu Veliaj, familja e tij dhe/ose ambienti i tij para.
Kështu që përfituesi kryesor do të ishte ndërmarrja e ndërtimit Fusha Shpk, e cila me sa duket është shumë afër Ramës dhe së fundmi janë dhënë disa kontrata fitimprurëse në Tiranë dhe në elektoratin e Ramës në Vlorë në jug të Shqipërisë.Të paktën në rastin e kësaj të fundit, duket se kushtet e tenderit janë përshtatur tashmë saktësisht për kompaninë Fusha Shpk dhe ndoshta edhe për administratën e korruptuar në Tiranë. Në fakt, duhet të shtrohet pyetja, a kanë rrjedhur paratë te Rama, familja dhe/ose te ambienti i tij?Partneritetet publike-private të këtij lloji – më pëlqen t’i quaj kontratë familjare – sepse PPP-të shqiptare nuk janë PPP në kuptimin europian të termit, dhe meqenëse ato nuk i përmbahen strukturave ligjore, ekzistojnë mënyra interesante për të anashkaluar ligjin buxhetor shqiptar.Edhe Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe Banka Botërore kanë kritikuar praktikën e kontratës familjare në disa raste. Në vitin 2019, përfaqësuesit e Bankës Botërore deklaruan me rastin e publikimit të 13-të “Raportit të Rregullt Ekonomik të Ballkanit Perëndimor” se rreziqet në këto të ashtuquajtura partneritete u shpërndanë në dëm të shtetit shqiptar, dhe kërkuan që kjo praktikë vazhdoi deri në krijimin e një “Raporti të rregullt ekonomik të Ballkanit Perëndimor”. Çfarë ndodhi? Asgjë, natyrisht. Pse do të braktiste organizata Rama praktikën e saj fitimprurëse.Erion Veliaj, Kryetari i Bashkisë së Tiranës dhe anëtar i Partisë Socialiste të Kryeministrit Edi Rama, bëri lëshime. Ai premtoi se vetë qyteti do të kryente rindërtimin. Projekti 30 milion euro do të financohej nga një kredi. Dokumentet e shkruara për këtë dhe ndryshimet përkatëse të kontratës me kompaninë e ndërtimit Fusha Shpk nuk u treguan, dhe gjithashtu është e paqartë nëse marrëveshja e përshkruar e kompensimit u shfuqizua. Lejohen dyshime serioze, supozojmë se ky ishte një lajm i rremë për të neutralizuar protestat
Presidenti i Shqipërisë Ili Meta, i cili e ka treguar veten të jetë një atdhetar i vërtetë kushtetues që e do vendin e tij, gjithashtu nuk ka arritur të nënshkruajë ligjin për prishjen e ndërtesës, ka paraqitur disa ankesa kushtetuese, si organ shtetëror, dhe opozitën, të udhëhequr nga demokrati dhe europiani Lulzim Basha, pjesë e lëvizjes protestuese. Por, Rama, i cili ka shumë vite që bën fushatë për prishjen e teatrit, duket se po fiton. Qeveria argumenton se teatri është i vështirë për tu rinovuar dhe shkatërruar. Ndërtesa është projektuar në vitin 1939 nga arkitekti italian Giuglio Bertè dhe është përdorur si Teatri Kombëtar që nga viti 1947, i përket një ansambli arkitekturor italian në qendër të Tiranës.
Dhe tani?
Për më shumë se dy vjet “Aleanca për Mbrojtjen e Teatrit” mbajti një takim. Kjo na bëri përshtypje shumë në Europë, kjo iniciativë tregoi që ekziston një shoqëri civile në Shqipëri dhe se Shqipëria natyrisht i përket Europës. Tashmë në korrik të vitit të kaluar pati përleshje serioze mes policisë dhe protestuesve në vendin e tyre. Vetëm javën e kaluar, këshilli i qytetit kishte vendosur një masë me të cilën ndërtesa historike do t’i jepte vendin një të reje. Komisioneria i BE Mariya Gabriel kishte paralajmëruar atëherë për “vendime të pakthyeshme” dhe bëri thirrje për dialog. Të dielën në mëngjes, pas prishjes së papritur, pati përplasje të dhunshme mes qytetarëve, gjë që është shumë e kuptueshme, me këtë shkelje të ligjit nga qeveria dhe policinë që vepron brutalisht, si dhe arrestime të shumta, gjë që nuk është aspak e kuptueshme. Sjellja e policisë ka qenë tërësisht disproporcionale dhe e paligjshme.
Është një gjë e mirë që opozita ka dokumentuar çdo polic që ka përdorur forcë disproporcionale në foto. Forcat e sigurisë duhet të dinë që edhe ata i nënshtrohen procedurave gjyqësore dhe asnjë shqiptar nuk ka të drejtë ta vendosë veten mbi kushtetutë. Aksionet e organizatës Rama, megjithë ankesat kushtetuese nga Presidenti i Republikës dhe pavarësisht faktit që Presidenti i Republikës nuk nënshkroi ligjin përkatës për prishjen, paraqesin një veprim penalisht të rëndësishëm nga organizata Rama, Veliaj dhe Ministri i të Brendshme, Sandër Lleshaj, një rast i qartë i parandalimit të drejtësisë. Nëse Ministri i Brendshëm i paraqet 2-3 policë si fajtorë, ata janë policë të dobët, ata do përdorur. Pala fajtore për fatkeqësinë e turpshme të dielën në Shqipëri është Ministri i Brendshëm Lleshaj, Rama dhe Veliaj. Gjithashtu, veprimi i qeverisë shqiptare, rrënimi i Teatrit Kombëtar, është një shkelje themelore e kushtetutës, d.m.th tradhti dhe një krim moral kundër kombit shqiptar, sovranit, në fund të fundit. Një simbol i rëndësishëm kulturor është vjedhur nga populli shqiptar.
Midis protestuesve ishin, siç kam parë, anëtarët e partive opozitare, Partia Demokratike (PD) e Lulzim Bashës dhe Lëvizja Socialiste për Integrim (LSI) e Monika Kryemadhi, gruaja e Presidentit të Republikës, e cila u arrestua të dielën nga policë të organizatës Rama, megjithëse ajo po demonstronte paqësisht, e cila normalisht ndodh vetëm në një republikë bananeje. Rama e quajti mbështetjen e opozitës në kohë “lufte” kundër pandemisë “të papërgjegjshme”. Në veçanti Rama ka bërë shumë pak për të luftuar pandeminë. Sidoqoftë, akuza se qeveria po përdor kufizimet fillestare të rrepta për të krijuar fakte në çështjen e Teatrit Kombëtar, duket se është masivisht e vërtetë. Si rezultat, projekti i organizatës Rama, Veliaj është shembullor për problemet thelbësore të vendit: proceset vendimmarrëse autoritare, korruptive, shkatërrimi i qyteteve dhe fshatrave, eksodi masiv i shumë shqiptarëve që nuk shohin të ardhme për Shqipërinë dhe natyrën në favor të fitimeve afatshkurtra nga qeveria – Junta Rama dhe familja e saj, privatizimi i burimeve publike në kuadër të politikës së pushtetit të bazuar te patronazhi dhe të çon hap pas hapi drejt shkatërrimit dhe mund të shkaktojë një luftë civile në Shqipëri. Në fakt, pas një ndryshimi të qeverisë, ky proces duhet të sqarohet në bazë të ligjit penal, Rama, Veliaj dhe Ministri i Brendshëm Sandër Lleshaj duhet të sillen para drejtësisë, në mënyrë që sovrani të rimarrë të drejtat e tij dhe konflikti të mund të neutralizohet. Duhet të ketë paqe përsëri në vend.
Pa një paqe sociale, Shqipëria nuk mund të rikuperohet ekonomikisht dhe shoqërisht, me fjalë të tjera, ajo nuk mund të gjejë perspektivë për të ardhmen. Forcat e sigurisë të cilat kanë përdorur forcë të tepruar duhet të paraqiten edhe para gjykatave shqiptare. Është e rëndësishme që kjo çështje duhet të sqarohet me të vërtetë me ligj dhe me forcë dhe që ata që kanë shkelur ligjin, në këtë rast qeveria Rama, duhet të ndiejnë drurin e shtrembër të gjyqësorit dhe të mos e harrojnë kurrë më. Më bëri përshtypje të hënën nga sigurimi i opozitës se nëse do të ketë një ndryshim politik, teatri shtetëror do të rindërtohet dhe qeveria Rama do të sillet para drejtësisë. Një mënyrë e saktë. Shoqëria civile shqiptare po tregon kështu që i përket BE-së.Sponsored by Revcontent
Kjo tregon se ekziston një shumicë demokratike në Shqipëri që ka kuptuar idenë e Europës, demokracisë, BE-ja ka të bëjë edhe me vlerat. Opozita, ndryshe nga qeveria Rama, tregon se është e shqetësuar për mbrojtjen e popullatës.Kjo në të vërtetë përfshin mbrojtjen e trashëgimisë kulturore dhe mbrojtjen e simboleve të rëndësishme kombëtare, siç është Teatri Shtetëror.Nuk është qeveria Rama që është sovrani, por populli shqiptar është sovrani. Duket se Zoti Rama, Veliaj dhe Lleshaj kanë ende shumë për të mësuar.Populli shqiptar nuk duhet të humbasë hapësirën e tij publike dhe një pjesë të trashëgimisë së tyre kulturore. Qeveria Rama nuk është legjitimuar për këtë nga populli shqiptar.
A mendoni se qeveria e Ramës është tepër egoiste dhe arrogante?
Çfarë pyetje dhe çfarë duhet të them unë si gjerman dhe europian për këtë. Një pyetje që me siguri çdo shqiptar mund të përgjigjet shumë shpejt. Përgjigja është për jetën e tyre, që ata do të përgjigjen me një përgjigje. Gjithmonë më pëlqen të shikoj rezultatet e veprimit para qeverive, jo ato që ata u tregojnë njerëzve. Siç tha profeti Gjon mbi 2000 vjet më parë: “Me veprat e tyre ju do t’i njihni ata!” Më lejoni, pra, të bëj disa vërejtje të shkurtra. Shumë njerëz, përfshirë ambasadat, e përshkruajnë si një sukses reformën aktuale, të ashtuquajturën gjyqësore. Problemi është se zonjat dhe zotërinjtë po shikojnë letrat, teknologjinë dhe jo rezultatet, me fjalë të tjera në vepra. Një qeveri vërtet demokratike duhet të sigurojë prosperitet, liri dhe paqe për sovranin, popullin dhe të mbështesë njerëzit në ushtrimin e të drejtave të tyre njerëzore. Çdo qenie njerëzore është e pajisur me të drejta të patjetërsueshme që duhet të mbrohen nga një gjykatë kushtetuese, nga një gjykatë supreme, nga një shtyp i lirë.
Një shtyp i lirë, si një pengesë korrigjuese dhe mbrojtëse për pakicat në një demokraci, është thelbësore për aftësinë e tij për të funksionuar. Unë shoh një shtyp të lirë si fuqinë e katërt në një shtet, krahas gjyqësorit, parlamentit dhe qeverisë. Numri i kërcënimeve dhe akteve të dhunës ndaj gazetarëve është rritur masivisht në Shqipëri që kur Rama mori pushtetin në 2013. Reklamat nga gazetarët deri më tani nuk kanë qenë të suksesshëm. Autorët nuk duhet të presin pasoja juridike. Dhe shumë gazetarë madje kanë turp të ndërmarrin veprime ligjore nëse kërcënohen. Në dhjetor Rama publikoi një projektligj për regjistrimin dhe kontrollin e mediave online. Një draft i parë ka ekzistuar tashmë në 2018, por ai u hartua pa asnjë konsultim me organizatat e mediave, gazetarët ose palët e tjera të interesuara.
Kjo nuk përputhet me kushtetutën dhe është kritikuar ndërkombëtarisht. Një draft i ri pasoi verën e kaluar, i cili më në fund u miratua nga parlamenti në dhjetor. Ligji i ri shoqërohet me rreziqe të ndryshme për lirinë e shtypit. Nuk ka asnjë klasifikim konkret se cilat deklarata janë të ndëshkueshme si shpifje. Kjo ofron një hapësirë të gjerë për interpretim. Nga këndvështrimi ynë, ligji synon vetëm një kontroll themelor të mediave online. Mediat e shtypura dhe gjithashtu publikimet në portalet e mediave sociale, për shembull, mbeten të pandikuar. Autoriteti mbikëqyrës i mediave do t’i anashkalojë gjykatat me sanksionet e tij duke marrë rolin e një gjykate administrative. Gjobat janë në mënyrë disproporcionale të larta, dhe ato mund të shtyjnë disa media online të shkatërrohen. Si autoriteti mbikëqyrës i mediave ashtu edhe telekomunikacioni nuk janë institucione të paanshme, janë në linjën e Ramës. Hap pas hapi ato aktualisht po merren nga anëtarët e partisë në pushtet. Dhe ligji mund të çojë në vetë-censurim nga gazetarët, të cilët atëherë do të raportonin vetëm në protokoll dhe nuk do të ishin më në gjendje të kryejnë hetime. Megjithëse miratimi u mbajt në parlamentin shqiptar, aktualisht janë 122 deputetë të parlamentit, shumë pak dhe për këtë arsye është në kundërshtim me kushtetutën: 74 nga Partia Socialiste në pushtet, 48 deputetë të parlamentit përfaqësojnë opozitën.
Meqenëse numri i vendeve tashmë nuk është në përputhje me Kushtetutën, çdo vendim i këtij Parlamenti është antikushtetues. Edhe përbërja nuk është në përputhje me Kushtetutën. Në fillim të vitit të kaluar, anëtarët e Partisë Demokratike (PD) të opozitës dhe Lëvizjes Socialiste për Integrim (LSI) dhanë dorëheqjen e mandateve të tyre. Ata e justifikuan këtë hap radikal duke deklaruar se ata nuk donin më të shërbenin si “opozitë e vitrinës” për një regjim jodemokratik dhe se sundimi i ligjit ishte shkatërruar nga regjimi Rama. Kandidatët janë rritur lart në këtë drejtim, por ata nuk kanë asnjë legjitimitet. Procedura nuk mund të shqyrtohet sepse nuk ka gjykatë kushtetuese. E ashtuquajtura opozitë në parlament nuk mund të kontrollojë as qeverinë, pasi nuk ka mjete, as gjykatë kushtetuese që të kërkojë rishikim. Pra, ky shembull tregon shumë qartë se qeveria aktuale dëshiron të kontrollojë sovranin, popullin shqiptar dhe ai ka fikur pothuajse të gjithë mekanizmat e kontrollit të sovranit. Shqipëria është në prag të bëhet një diktaturë e organizatës Rama.
Të drejtat e njeriut na mundësojnë të zhvillojmë dhe përdorim cilësitë tona njerëzore në liri. Prandaj, demokracia e vërtetë është e mundur kur parimi i shtetit të së drejtës është parësor dhe respekti tregohet për çdo qenie njerëzore. Ky nuk është më rasti, megjithatë, për shkak të heqjes së sundimit të ligjit nga Rama, 3 vjet më parë. Një demokraci moderne mund të funksionojë vetëm nëse është përfaqësuese. Kjo do të thotë që qytetarët ia delegojnë fuqinë e tyre politike individëve, institucioneve dhe partive për një periudhë të caktuar kohe. Unë them delegat me qëllim. Nuk është qeveria që është sovrane, por njerëzit. Meqenëse vullneti i secilit person është i vështirë të përcaktohet, demokracia lulëzon me faktin se ajo krijon një konsensus nga interesat divergjente të forcave të ndryshme shoqërore dhe politike, për të cilat kompromiset janë absolutisht thelbësore. Një kompromis i tillë arrihet me anë të negociatave dhe marrëveshjeve dhe jo me anë të tankeve për të luftuar epidemitë dhe rrahjet, rebelimin e policëve dhe një, si Ministri i Brendshëm shqiptar, i cili gjithashtu justifikon policët e rebelimit të së dielës dhe më pas sjell përpara një viktimë, dy policë.
Për ne europianët, demokracia do të thotë që pushteti politik jepet dhe kontrollohet nga të njëjtët njerëz mbi të cilët ushtrohet, dhe në atë mënyrë që këta njerëz të kenë afërsisht të njëjtin ndikim politik. Të gjitha institucionet shtetërore duhet të pasqyrojnë vullnetin e njerëzve. Ata duhet të demonstrojnë se si rekrutojnë përfaqësuesit e tyre dhe sa përfaqësues është procesi. Ata nuk duhet të punojnë në fshehtësi, dhe aktivitetet e tyre duhet të jenë transparente dhe të qeverisura nga sundimi i ligjit. Meqenëse këto institucione janë të përkushtuara për një shoqëri të drejtë sipas Kushtetutës, është thelbësore që ata të jenë demokratikë dhe të shprehin vullnetin e njerëzve që ata përfaqësojnë. Theksi është te përfaqësimi dhe jo përcaktimi. Prandaj, një sistem juridik, një gjykatë kushtetuese është themelor për funksionimin e një demokracie. Asnjë gjykatë supreme, pra asnjë shtet kushtetues, asnjë shtet kushtetues, pra jo demokraci.
Demokracia është një sistem në të cilin pjesë të ndryshme të mozaikut janë në një lidhje të drejtpërdrejtë, nëse dikush është jofunksional, sistemi prishet. Kjo është e rëndësishme sepse qeveritë mund të qëndrojnë në rrugën e demokracisë nëse thjesht përfaqësojnë dëshirat e një klike ose familjare dhe të mosrespektojnë interesat e pakicave. Ky është një problem i madh në Shqipëri, Kryeministri aktual, Z. Rama, nuk mund të praktikojë parimet e demokracisë sepse ai dhe partia e tij qeverisëse, PS, nuk i zbatojnë ato. Bild Zeitung argumenton se qeveria nuk po heton në mënyrë aktive manipulimin e zgjedhjeve parlamentare të vitit 2017 sepse mafia nuk po heton vetë, qeveria është mafia. E shihni, partia në pushtet Rama, hoqi sundimin e ligjit 3 vjet më parë, kështu që ndarja e pushteteve është shpërbërë, parlamenti është një “parlament i turpshëm”, ai nuk ka kontroll mbi anën materiale, qeveria bën dhe bën atë që dëshiron, partia në pushtet ndoshta ka manipuluar zgjedhjet parlamentare në 2017, mbajti zgjedhje lokale të paligjshme dhe antidemokratike në vitin 2019, u zgjodhën kryetarë kriminelë të partisë në pushtet, askush nuk mund t’i kontrollojë dhe t’i ndalojë ato. Por bëhet edhe më keq: ai ka marrë përsipër të gjithë fuqinë në politikë dhe administratë në 7 vitet e fundit. Sipas njohjes ndërkombëtare, administrata e qeverisë Rama është një nga më të korruptuarit në botë, dhe kjo në një vend ku kjo qeveri vetë ka hequr shtetin e ligjit. Një parajsë për korrupsion, d.m.th. abuzimi i pushtetit të besuar për përfitim ose avantazh privat dhe në dëm të sovranit, të gjithë popullit shqiptar, kombit shqiptar është privuar nga e ardhmja e tij duke plaçkitur shtetin përmes korrupsionit.
Pra, demokracia është një formë e qeverisjes dhe një mënyrë e jetës. Unë kam prekur shkurtimisht në përbërësin e parë, e dyta i referohet vlerave që duhet të zbatohen nëse demokracia do të përmbushë qëllimin e saj. Sjellja e njerëzve duhet të jetë në përputhje me rregullat e demokracisë. Vlerat e demokracisë gjithashtu duhet të praktikohen dhe jo vetëm të dokumentohen në një copë letër që ne e quajmë kushtetutë. Kam përshtypjen se qeveria Rama është e mendimit se një copë letër është e mjaftueshme, dhe se demokracia nuk ka pse të praktikohet. Nuk është aq e thjeshtë, megjithatë. Duhet të ketë një mënyrë që njerëzit të ndikojnë në axhendën (problemet politike dhe opsionet) dhe nëse kushtetuta prishet, përmes përfaqësimit të tij, qeverisë, të shkarkojë dhe padisë atë qeveri. Votuesi shqiptar duhet të mbrohet nga presioni dhe hakmarrja nga përfaqësuesit e qeverisë dhe qytetarët njësoj; në përgjithësi, ai ose ajo duhet të jetë i lirë nga vështirësitë ekstreme ekonomike, arbitrariteti fizik dhe dhuna dhe shtrëngimi psikologjik që mund të çojnë në varësi të tepruar nga palët e treta.Një kulturë demokratike mund të ndërtohet vetëm me konsensus.
Si rezultat, qeveria Rama, sipas mendimit tonë, po fillon një politikë padrejtësie, është antidemokratike në orientim dhe ka një strukturë themelore kriminale, veçanërisht kur përqendrohemi në çështjen e korrupsionit ose, edhe më e rëndësishmja, çështjen e Pastrim parash. Shqipëria është rritur në ligën e 20 shteteve më të mëdha të pastrimit të parave deri në vitin 2020. Një çështje e vërtetë, e lidhur me sigurinë. Pse? Pastrimi i parave dhe terrorizmi ndërkombëtar janë të lidhura në një marrëdhënie simbiotike.Terrorizmi ndërkombëtar financohet nga pastrimi i parave. Shqipëria është një nga 20 vendet më të mëdha të pastrimit të parave në botë, dhe në vitin 2020, qeveria Rama, vetë Z. Rama, mban përgjegjësinë politike për këtë. Prandaj, populli shqiptar aktualisht po privohet nga të gjitha liritë dhe perspektivat për një të ardhme të sigurt të lirisë dhe prosperitetit në vendin e tyre. Qeveria Ram po gjeneron veten si një sovran dhe po përpiqet të privojë popullin shqiptar nga kjo e drejtë. Shumë shqiptarë sigurisht shpresonin se demokracia do të sillte drejtësi sociale dhe më shumë pjesëmarrje politike.
Sidoqoftë, për shumë njerëz, realizimi gjithëpërfshirës, i rëndësishëm i demokracisë ka mbetur iluzor. Në veçanti në 7 vitet e fundit, shumë njerëz, veçanërisht të rinjtë, kanë ikur nga Shqipëria, ata nuk shohin të ardhme në Shqipëri. Sidomos në fshat bëhet i dukshëm, të rinjtë gjithnjë e më shumë mungojnë. Në shumë pjesë të Shqipërisë varfëria, krimi dhe paqëndrueshmëria politike po përhapet gjithnjë e më shumë. Për shumë njerëz kushtet e tyre të jetesës nuk kanë ndryshuar për mirë. Shumë prej tyre kanë kuptuar se status quo nuk do të ndryshojë domosdoshmërisht nëse lejohen të shprehin lirshëm mendimet e tyre.
Çfarë kemi bërë gabim?
Maksimumi më i rëndësishëm do të ishte: “Gjithmonë konsideroni mundësi të tjera, gjithmonë konsideroni se mund të ketë mënyra të tjera. Aty ku nuk ka mundësi të tjera, nuk jemi në fushën e lirisë politike, por në sferën e domosdoshmërisë. Liria politike ekziston vetëm aty ku ne kemi një vetëdije se shoqëria nuk është një makinë, se ne e ndajmë botën me njerëzit e tjerë dhe se fakti i shumësisë nuk mund të eliminohet. Në një demokraci, pushteti vjen nga njerëzit. Njerëzit ua transferojnë të drejtën për ta ushtruar këtë pushtet njerëzve të caktuar përmes zgjedhjeve. Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut thotë “Vullneti i njerëzve është baza për autoritetin e autoritetit publik; ky vullnet duhet të shprehet përmes zgjedhjeve periodike, origjinale, universale dhe të barabarta, të mbajtura me votim të fshehtë ose me një procedurë ekuivalente të votimit. Konsensusi është gjithashtu jashtëzakonisht i rëndësishëm për një demokraci. Negocimi, mirëkuptimi dhe kompromisi janë pjesë e kredos së demokracisë; kërkon tolerancën dhe heqjen dorë për çështje të rëndësishme.
Zhvillimi në Shqipëri, veçanërisht trajtimi i teatrit kombëtar në Tiranë, na tregon një model sjelljeje të qeverisë Rama, mosrespektimin e plotë të sovranit dhe kushtetutën shqiptare. Kjo sjellje mund të cilësohet me termat parandalim të drejtësisë dhe tradhti të lartë. Pra, është koha për depozitimin e qeverisë Rama nga sqarimi sovran dhe ligjor.
Po në lidhje me çështjen CORONA në Shqipëri? A mendoni se Rama mund ta përdorë atë kundër sundimit të ligjit?
Siç është përmendur tashmë, në vetvete nuk ka asnjë sundim të ligjit në Shqipëri. Në këtë drejtim Rama nuk e përdor Coronan kundër sundimit të ligjit. Qeveria bën dhe bën atë që dëshiron. Kontrolli pandemik mjekësor dhe ekonomik është thjesht një katastrofë dhe tregon paaftësinë e qeverisë Rama. Vendi aktualisht është duke u drejtuar kundër murit dhe në fakt, siç shihet nga performanca e Teatrit Kombëtar, qeveria po përdor këtë pandemi të tmerrshme për të imponuar dhe stabilizuar praktikat e saj administrative antidemokratike dhe fatkeqësisht të korruptuara. Por dhe kjo është shumë e qartë, Rama po humbet, njerëzit dhe bashkësia ndërkombëtare i kanë kthyer shpinën këtij personi. Indshtë vërtet koha për një korrigjues demokratik dhe këto janë zgjedhje të reja. Zgjedhjet e reja gjithashtu do të çojnë në një zgjidhje paqësore për konfliktet e hapura dhe në rritjen e së bashku të shoqërisë së grisur shqiptare. Zgjedhjet e reja gjithashtu do të çojnë më në fund në 15 kriteret që janë në tryezë që nga viti 2014 përfundimisht duke u përpunuar. Këtu, për fat të keq, si në shumë sektorë të tjerë, qeveria Rama nuk ka arritur asgjë. Një Jo për të ardhmen e Shqipërisë.
Djem azganë që vetëm hanë. Që i hanë kokën njëri-tjetrit. Që lënë një njeri t’u hajë kokën të gjithëve.
Mijëra myslimanë që durojnë poshtërimin.
Mijëra njerëz të mbetur pa punë.
Nga Pr/Erjo Kristo
Sot doja të dilja një shëtitje nga liqeni. Ishte e pamundur. Nuk lejohej. Mbeta aty te shkallët me zemërim në gji. Zemërimin nuk e kisha as me ajatollahun tonë, as me popullin e tredhur.
Zemërimin e kisha me veten. Isha i zemëruar se doja të protestoja, doja të kërkoja me forcë të hapej liqeni. Isha i gatshëm të përfundoja burgjeve. Po nuk isha i gatshëm ta bëja vetëm. Do të doja që fëmijët tuaj dymetroshë t’i kisha prapa në mbështetje.
Djem azganë që vetëm hanë. Që i hanë kokën njëri-tjetrit.
Që lënë një njeri t’u hajë kokën të gjithëve.
Mijëra myslimanë që durojnë poshtërimin.
Mijëra njerëz të mbetur pa punë.
Mijëra biznese të falimentuara. Mijëra të rinj të pashpresë.
Dhe pikërisht aty i them vetes: pse i mërzit njerëzit?
Boll të mërzitur janë. Mbaji për vete mendimet e tua. Kujt i duhen?
Pse fut helm në shpirtin tënd? Kthehu në shtëpi dhe shtrihu në divan.
Dhe pikërisht këtë bëra. Nuk mund të shpëtosh dikë që nuk do të shpëtohet.
Të vetmen gjë që mund të bësh është të presësh derisa indiferenti të dëmtohet vetë nga shteti. Aty do kesh rastin të qeshësh. Ti nuk do ta bësh, se nuk je shpirtvogël, por je thjesht i detyruar. Siç të detyruan ty sot të ktheheshe në shtëpi me shpirtin vrer dhe bishtin ndër shalë.
Ç’të hedhësh në supën e jetës, atë do hash. Ne po hamë lëtyrë.
Moj Shqipëria heroike Udhëheqës të madh ke, Edi Ramën syshqiponjën Birin trim të kodrave. Ti na…
Ata janë pjesë e mafies në pushtet, ata janë pjesë e kupolës së shtetit.
Janë ata që mbas vjedhjes së votës, ju vjedhin çdo ditë e më shumë nga taksat, rrogat, pensionet, ndimen ekonomike tuajën.
Janë ata… që me plot kuptimin e fjalës.. etiketohen hajdutët bastardë, “rilindas” në pushtet.
Ata janë zv/ministra të rëndësishëm, drejtorë të përgjithshëm, këshilltarë në ministri.
– Ata janë të gjithë lëpirës të pushtetit, pushtetarë që marrin rroga të majme nga taksat e shqiptarëve.
Dhe ato rroga ata nuk i marrin vetëm në një institucion, por në vende të ndryshme…
Këtu janë vetëm disa nga emrat, fytyrat dhe pagat që marrin disa prej anëtarë të Këshillit Bashkiak të Tiranës, që kanë firmosur për të shembur Teatrin Kombëtar.
Më në fund nisi dhe egzekutimi i axhendës amerikane për zgjidhjen e krizës shqiptare, për të cilën Yuri Kim pati marrë edhe miratimin e Senatit Amerikan, para se të emërohej si ambasadore e SHBA nga Presidenti Trump.
Ajo pati premtuar se angazhimi i parë i saj në lidhje me situatën politike në Shqipëri ishte ‘nxitja që udhëheqësit e vendit të zgjidhin ‘ngërçin’ aktual politik në mënyrë që të forcohet perspektiva e hapjes së negociatave të anëtarësimit në BE’.
Deklaratat e befasishme të saj në lidhje me zhbllokimin e Reformës Zgjedhore dhe implementimin e Reformës në Drejtësi dëshmojnë që ajo ka nisur zbatimin e axhendës politike që pati paraqitur para senatit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës në lidhje me vazhdimin e mëtejshëm të reformave për integrimin në BE të Shqipërisë dhe zgjidhjen e ngërçit politik.
Përmes këtij deklarimi të shprehur qartë e zeza mbi të bardhë, nëpërmjet ambasadores Yuri Kim, Amerikanët konfirmuan se Shqipëria mbetet prioritet strategjik në rajon për SHBA dhe ata mbeten në krah të popullit shqiptar për të mos toleruar askënd që e pengon atë pët të realizuar aspiratat e tij të hershme që lidhen me integrimin europian të Shqipërisë.
Për ata që vërtet nuk e kuptojnë dhe për ata që hiqen sikur nuk e kuptojnë , “forcimi i perspektivës së anëtarësimit të Shqipërisë në BE” do të thotë prerë, që SHBA mbështesin strategjinë e BE në lidhje me situatën e re në Ballkan, ku vihet re një prani e shtuar e rrezikut rus dhe kinez. Pra, implementimin e kushteve të Bundestagut, të cilat dihet mirë se kush po i zvarrit.
Duket që SHBA dhe BE më në fund janë bërë bashkë për një ndërhyrje të shpejtë dhe radikale në rajon për të sprapsur Rusinë dhe Kinën.
Edhe pse fjala “ngërç politik” ishte nisi të artikulohej pas zgjedhjeve anti-kushtetuese të 30 qershorit, asnjëherë gjatë kësaj kohe nuk kemi pasur futjen e kësaj krize në një axhendë të qartë politike dhe asnjëherë deri tani nuk kemi pasur më parë një deklaratë për zgjidhjen e saj në terma kushtesh dhe afatesh.
Pra, për herë të parë kemi një nismë reale që tenton zgjidhjen e krizës së rëndë ku ndodhet vendi përmes faktorit amerikan dhe për herë të parë dëgjojmë për një angazhim tejet serioz dhe aspak tolerant në zgjidhjen e kësaj krize.
Ky në fakt ishte edhe lajmi më i rëndësishëm që prisnim, sepse sado ekspertizë të ketë Gjermania për zgjidhjen e krizës, autoriteti i vetëm që i ka zgjidhur historikisht krizat në Shqipëri ka qenë vetëm autoriteti amerikan.
Ata deklaruan dje nëpërmjet ambasadores, që zgjidhja e krizës politike politike do të kryhet në funksion të perspektivës europiane të Shqipërisë. Kjo do të thotë asgjë më shumë dhe asgjë më pak , që amerikanët pranojnë si të vetmen mënyrë për zgjidhjen e krizës , zbatimin e kushteve të Gjermanisë.
Pas kësaj deklarate, nuk besoj se ka njeri në Shqipëri dhe jashtë saj , përveç atyre që paguhen dhe kanë një pakt me z. Rama, që nuk është i bindur se kriza shqiptare është bërë pjesë e rëndësishme e axhendës amerikane dhe kësisoj po shkon me shpejtësi drejt zgjidhjes.
Gjithashtu, mendoj se tashmë për të gjithë është e qartë, që strategjia e ndjekur nga opozita që nëpërmjet protestave , djegjes së mandateve dhe bojkotimit të zgjedhjeve, me qëllim bllokimin e instalimit të një diktature të re, po jep frutet e kërkuara, sepse i gjithë faktori ndërkombëtar është ndërgjegjësuar për rrezikun që po i kanoset demokracisë në Shqipëri.
Tashmë, nuk ka më asnjë dyshim, që integrimi i Shqipërisë në BE do të bëhet vetëm pas plotësimit të kushteve të Bundestagut, që nuk mund të realizohet pa implementimin e Reformës në Drejtësi , ndërkohë zgjedhjet e lira dhe të ndershme nën nxitjen amerikane, do t’i japin fund përfundimisht edhe tranzicionit të stërzgjatur politik shqiptar.
Oda e Junikut institucion i pleqërisë dhe drejtësisë.
Në Kullat e Junikut u njoh ndërkombtarisht UÇK-ja nga Buldazeri i Ballkanit Riçard Hollbruk.
Askush më bukur se populli ynë nuk ka përshkrur trimërinë e bijëve të vet: “Mua po më thon’ Brahim Sadiki, I kam kullat midis Juniki. Ku t’qëlloj pushkën e nisi. Vet po jes, pashën koriti” E fillova kështu këtë opinioni timin, sepse në historinë e tij mijëravjeçare populli shqiptar është përballur me hordhi pushtuesish të shumtë, me perandori barbare, mbretëri mizore, sundimtarë gjakatarë. Shqiptarët kanë qëndruar fort për ekzistencë, në këto përballje, por me sakrifica sublime. Për të mbrojtur trojet e veta kanë luftuar heroikisht, por gjithmonë kanë menduar edhe fundin e vet, vdekjen, në mejdanet për liri e çlirim kombëtar, por që ajo të jetë me nder. Ata kanë çmuar më shumë vdekjen me nder se sa vetë jetën. Më shumë lirinë e Atdheut se familjen e vet. Në historinë tonë të dhimbshme, por të lavdishme nuk ka pellëmbë toke shqiptare që të mos jetë larë me gjak për mbrojtjen e saj.
Nuk ka vit që të mos jetë i shënuar në enciklopedinë shqiptare për betejat homerike për liri. Nuk ka trevë shqiptare që të mos jetë e shquar për kuvende, besëlidhje, kryengritje për çlirim kombëtar. Që në krye të herës theksova se objek i këtij shkrimi do të jetë Juniku, aty ku 108-të vite më parë u mblodh Kuvendi i Junikut, i cili mori vendime shumë të rendësishme, përcaktuese për fatet e Kombit Shqiptar. Motoja e të cilit ishte “Liria ose vdekja”. Ai hartoj platformën për kryengritjen e përgjithshme kombëtare dhe shpalljen e pavarësisë nga Turqia Otomane. Por para se të flas për këtë kuvend historik, i cili është djepi i pavarësisë së Shqipërisë do të përshkruaj shkurtimisht historinë e Junikut. Ai shtrihet mes lumit Erenik dhe përroit Trava. Rreth tij shtrihen Vokshi dhe Reka e Keqe, dy vatra tě shquara në histori, e para është adn- ja e Sylejman Vokshit, ndërsa të dytën e pagëzon si vatër kushtrimi Homeri i ndjesive shqiptare Gjergj Fishta kur i fton të bahen bashkë në betejat kundër pushtuesve. Citoj: “L’sho kushtrimin grishe Rekën Del e piqu n’Haxhi Zekën L’sho kushtrimin n’toskë e n’gegë Mblidhnu tok si kokrrat n’shegë”. Si kurorë lavdie mbi të ngrihen madhështore bjeshkët e Koshares e Gjeravicës. Të gjitha burimet historike deshmojnë se aty kanë banuar dardanët, të cilët ishin fisi më i madh ilir, që themeloj Mbretërinë Dardane. Tokat e saj u pushtuan prej perandorive romake, bizantine, serbe, otomane e lloj -lloj pushtuesish kalimtarë. Popullsia e Junikut përbehet nga fiset Thaç, Gash, Berishë, Krasniqe, Morinë, Hot, Kelmend. Sipas Ptolemeut Junik do të thotë bashkim, lidhje, gjaku i veçantë, unik. Emri i tij përmendet edhe nga perandorët serbë Stefan Deçani dhe Stefan Dushani në krisovulat e tyre. Sipas teftereve të pushtuesve osmanë është vendbanim i madh me emrin Alltën “Vend i artë”.
Oda e Junikut është e njohur në trevat shqiptare si institucion i pleqërisë dhe drejtësisë. Juniku ra nën pushtimin otoman në shekullin XVI-të. Gjatë sundimit të gjatë otoman shqiptarët organizuan kryengritje të mëdha e kuvende të shumta por edhe pse derdhën lumej gjaku, edhe pse humbën mijëra jetë njerëzore në keto beteja për çlirim kombëtar nuk arritën ti këputin vargonjtë e robërisë. Lidhja Shqiptare e Prizrenit ishte kuvendi ku prijësit shqiptarë, rilindasit e mëdhenj ripërtërinë Epokën e ndritshme të Gjergj Kastriotit,(Skenderbeut). Ata për herë të parë, pas katër shekujsh robëri, startuan me platformë të qartë politike, ku sanksionohej çlirimi kombëtar dhe bashkimi i katër vilajeteve në një vilajet të vetëm. Megjithë kontributin e madh të patriotëve shqiptarë, entiziazmin popullor, sakrficën sublime, luftën heroike të Ushtrisë së Lidhjes por dhe gjithë shqiptarëve, gjakun e derdhur, mijëra jetëve njerëzore të dhëna në fushë betejë ëndrra nacionale nuk u realizua. Edhe Lidhja e Pejës vazhduese e programit të Lidhjes së Prizrenit u shtyp. Shqiptarët shpresuan tek Revolucioni Xhonturk por triumfi i tij pati kosto të madhe për ta. Xhonturqit ushtruan masa të egra ndaj tyre, çka i detyroj të ngriheshin në dy kryengritje brenda një harku kohor shumë të shurtër, në kryengritjen e vitit 1910-të dhe atë të Malësisë Madhe në vitin 1911-të. Por edhe këto përpjekje deshtuan për shkak se nuk u shndërruan në lëvizje kombëtare. Në këto kushte ishte imperative një levizje panshqiptare. Më dt. 21-25 maj të vitit 1912-të u mblodh Kuvendi i Junikut me pjesëmarrjen e 250-të delegatëve nga Vilajeti i Kosovës, sanxhakët e Shkodrës, Dibrës, Elbasanit dhe të përfaqësuesëve të jugut. Ketij kuvendi kombëtar i paraprinë disa kuvende lokale ku kryengritësit u besëlidhën me betimin solemn: “Bajmë be dhe e japim besën e burrave se kemi me ba çdo gja fli. N’koftë nevoja me duart tona kemi me i ba kurban edhe fëmijët tanë”. Pas Besëlidhjes së Lezhës, Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, Beslidhja e Junikut është besëlidhja më e madhe e shqiptarëve në historinë e tyre. Porta e Lartë u mundua me çdo çmim për ta penguar organizimin e këtij kuvendi panshqiptar. Trinomi i drejtimit të tij Prishtina, Boletini, Curri ia doli të neutralizojë elementët turkomanë dhe të ndërgjegjësojë të lëkundurit. Njëzeri Kuvendi vendosi vazhdimin e kryengritjes së përgjithshme kombëtare me armë, pasi nuk u kishin lënë rrugë tjetër. Truri i Levizjes Kombëtare, Hasan Prishtina, lëshoi Proklamatën: “Shpëtim a Vdekje”. Ky Kuvend hartoi Platformën për Kryengritjen e Përgjithshme dhe Shpalljen e Pavarësisë si dhe programin politik të tij. Ai përmbante këto pika themelore. Njohjen e autonomisë së Shqipërisë. Vendosjen e administratës shqiptare. Caktimin e Gjuhës Shqipe si gjuhë zyrtare me Alfabetin Kombëtar të Manastirit. Ngritja e Flamurin Kuqezi në të gjithë vendin. Caktimin e një Guvernatori të Përgjithshëm të një stërnipi të familjeve princërore shqiptare. Caktimin e kufijëve të Shqipërisë. Garancia për zbatimin e këtij programi u kërkoj fuqive të mëdha. Për këto vendime u njoftua edhe Porta e Lartë. Ky program ishte Libri i Kuq i hartuar në Memorandumin e Greçes, me pak ndryshime. Kuvendi u bëri thirrje të gjithë atdhetarëve kudo që ndodheshin për të jetësuar këto vendime me çdo çmim . Kuvendi i Junikut vendosi Liri a vdekje. Menjëherë filluan pregatitjet në terren. Mijëra kryengritës, të udhëhequr nga korifeu Hasan Prishtina, “Robinhudi Shqiptar” Isa Boletini, tribuni popullor Bajram Curri, në gusht të vitit 1912-të çliruan Shkupin dhe në tetor thirrën Kuvendin e Shkupit. Hasan Prishtina kërkoj bashkimin e katër vilajeteve në një vilajet të vetëm, me kryeqytet Shkupin. Kjo Kryengritje finalizoj “Nëntorin e Dytë”. Plaku i Vlorës Ismail Qemali shpalli pavarësinë, pikërisht me dt. 28 Nëntor, ditën kur Gjergj Kastrioti – Skenderbeu kishte ngritur krenarë Flamurin tonë në Kalanë e Krujës në vitin 1443. Kuvendi i Junikut është prologu i pavarësisë. Zëri brilant i Shkurte Fejzës na përcjell mrekullisht madhështinë e këtij Kuvendi, në vargjet e poetit Hamit Aliaj, “Mjeshtër i Madh” me rastin e 100- vjetorit të tij: “O Junik me kulla guri. Prej tek ti u nis Flamuri. Prej n’Koshare n’Kaçanik Thërret Kosova: – o Junik”. Vitet kalojnë e Juniku kthehet përsëri në qendër të historisë. Konferenca e Paqes së Parisit një shekull më parë krijoj Mbretërinë serbo-kroato-sllovene. Kosova mbeti nën thundrën e saj. Nga dhjetori i vitit 1921 deri në shkurt të vitit 1923 Juniku shpallet zonë neutrale. Livizja kaçake e Azem Bejtës dhe neutraliteti i Junikut ishin ende shpresë për shqiptarët, por u shua shpejt, sepse forcat çetnike malazeze u futën në Junik vranë 60-të burra, dogjën 12-të shtëpi dhe plaçkitën gjithë zonën neutrale të Junikut duke shkaktuar panik të madh tek populli. Një vit më vonë u vra Azem Bejta, u shua levizja e tij kaçake e shterroj edhe ëndrra e shqiptarëve që besonin ende bashkimin e tyre. Krejt Kosova mbeti nën Mbretërinë sllave, gjithashtu edhe pas Luftës Dytë Botërore nën Jugosllavinë Titiste për më shumë se pesë dekada gjersa doli në skenë UÇK-ja e lavdishme. Shqiptarët pritën me gezim të jashtëzakonshëm njohjen ndërkombëtare të saj nga Buldazeri i Ballkanit Riçard Hollbrik në Oden e Met Shalës, në Kullat e Junikut. Tre luftra të fuqishme u zhvilluan në Junik mes UÇK-së dhe ushtrisë sllave, ajo e Zharreve, Kallavajit, Rogopeqit, sepse ai ishte nyjë nevralgjike, fotosinteza e UÇK-së. Mbi 20- mijë luftëtarë të saj kaluan nëpër të duke u furrnizuar me armatim në vitet 1988-të-1999-të.
Për mbrojtjen e tij ranë në fushën e nderit për t’u përjetësuar në pavdekësi dragojtë e lirisë Bedri Shala, Bekim Berisha, Permet, Vula Elton Zherka. Aktin e tyre heroik e ka skalitur zeri brilant i kollosit Ilir Shaqiri. “Kullat e Junikut nga një gjamë e lshojnë Bedriu dhe Bekimi thon’ k’tu do t’luftojmë” Në vitin 1997-të me dt 31 janar ranë në Vushtri, në altarin e lirisë Edmond Hoxha nga Juniku, Zahir Pajaziti dhe Hakif Zejnullahun të cilët janë pagëzuar si pushkët e para të lirisë. Juniku ishte mbështetje e fuqishme e betejave të UÇK-së në Koshare ku u thye kufiri Shqipëri-Shqipěri dhe u nënshkrua në rrasat e saj ngadhënjimi lirisë. Në vendet e vogla lindin histori të mëdha.
E diel. Mëngjes. Shpejtonte për në punë. Mbrapa tij vraponte një tjetër kooperativist. Pse me kaq vrap ? – e pyet Bektashi Për te puna socialiste, se nuk jemi bujqit e tu – u përgjigj tjetri. Vërtet je me fat, i thotë kulaku, se po të ishe bujku im, sot do ta kishe pushim ti dhe unë.
Bektashi ishte babaxhan në dukje. Shtat mesatar, me mustaqe, veshur përherë me rroba kafe. Ngjyrat ishin të pakta atëhere. Vetëm stinët krijonin mozaikun dhe colorin e tyre, pavarësisht regjimit. Një ashpërsi fisnike, të cilën e mbulonte me buzëqeshje dhe batutën e sajonte aty për aty, në varësi të bisedës apo rrethanave. Kishte nja tre klasë shkollë sa për të lexuar e shkruar emrin e tij. Gazetat “Zëri i Popullit” dhe “Bashkimi” as i donte, as i blinte dhe as e abononte kush. Udhëheqësit e fshatit duke e njohur mirë, nuk ja kërkonin as si nder poshtërues. Bektashi ishte dy herë i deklasuar. Kjo donte të thoshte, që burgun e kishte vetëm disa orë larg. Pikërisht kjo gjëndje e bënte atë të ndihej mirë me veten. E shpërfillte varfërinë me atë buzëqeshje. E tallte realitetin, që fati ja kish rezervuar. Ai nuk i përkiste kllasës. Brenda vetes, kllasën e përbuzte dhe e urrente. Pse dy herë ? – mund të pyesni. Ja kishin pushkatuar gjyshin dhe babain, kur ai ishte apo ende jo 3 vjeç. Pushteti komunist ja kishte marr pronat dhe ai duhet të punonte si argat në arat e tija. Ai, në mënyrë instiktive, çdo ditë shpresonte se komunizmi do rrëzohej. Guxonte të lëshonte ndonjë batutë, kur nuk kishte dëshmitarë të mundshëm. Katër episode më poshtë; E diel. Mëngjes. Shpejtonte për në punë. Mbrapa tij vraponte një tjetër kooperativist. Pse me kaq vrap ? – e pyet Bektashi Për te puna socialiste, se nuk jemi bujqit e tu – u përgjigj tjetri. Vërtet je me fat, i thotë kulaku, se po të ishe bujku im, sot do ta kishe pushim ti dhe unë. Nga gëzimi le të vrapojmë të dy. Një ditë kalonte ndan zyrave të sektorit. Shoferi i makinës së kryetarit po pastronte me një leckë xhamat e autoveturës. Tungjatjeta ! – e përshëndeti. A kulak, ja kthen shoferi, se të ishte koha jote, kushedi se ku do vuaja unë. Kulaku, hodhi vështrimin përreth. U sigurua që tjetërkush nuk dëgjonte dhe gati përgjigja: Shofer do ishe përsëri. Do ishe shoferi im dhe veturën do ta kishe prej ingliterri jo prej rumanie.( shoferi ishte burrë i mirë dhe vite më vonë ma ka treguar këtë dialog). Bektashi fejonte vajzën e vëllait të madh, në një fshat të labërisë. Shkesia apo lajmësia si përdoret në Mallakastër, i çonte miqësitë te e njëjta sërë. Status shoqëror e social i njëjtë do thuhej sot. Tradita e donte që mbasi u pritën miqtë e largët, mbas një apo dy javësh, të shkonin dhe familja e vajzës për vizitë te shtëpia e dhëndërrit. Kështu u bë, shkuan. Miqtë e rinj ishin gjithashtu të shpronësuar, pushkatuar dhe përjashtuar nga kllasa. U shtrua dreka dhe vloi rakia. Përjashtimi nga kllasa nuk do të thoshte se ju kishte rrëmbyer gëzimin e martesës së bijve dhe pritjes së trashgimtarëve. Dolli e parë për çiftin e ri. Kënga e parë për miqësinë e re. Një nga nipërit e shtëpisë e nisi një labçe plot nerv “Abdyl prishe pasurinë, një barrë flori. . .” Isua gjëmonte sa tundej qielli. Miqtë duhet të merrnin këngën në radhë. Po bashkonin jetën e gjakun dy bijë, po ofrohej bukë në të njëjtën sofër, duhej përzier edhe shpirti. E shpirtin, kënga e bënë një. Vëllai i madh, babai i vajzës, ja ngul sytë Bektashit. Ai vështrim ishte urdhërues; merrja këngës ! E thash që në krye të herës, se ai krijonte humor me batutat e tij. Duke dijtur se miqtë e rinj ishin si ai, mendoj t’ju bënte një rreng. Si shenjë se do niste këngën, lëshon një kollitje për të pastruar zërin. Heq pecetën nga gjunjët, jua kalon mustaqeve, hedh vështrimin përtej mureve të odës. . . Djemtë dhe nipërit e shtëpisë afrohen për të mbështetur ison. Kënga e krushkut duhet të dilte e bukur, e shtruar, por dhe e fortë. Mor djem, o djemooo, e zgjat pak tekstin dhe e nis vargun; “Moj parti, moj famëmadhe, Ç’jua bëre mirë disave. . .” Zërat u këputën. Djemtë u tërhoqën rrufeshëm dhe u njëhsuan me murin. Heshtje e akullt. Zotët e shtëpisë u zverdhën, miqtë nga mallakastra u nxinë. Disa sekonda hutim e ankth. Veç ai i qetë. Rrëmbyer e zë plotë, ja merr këngës ” Nëntëqind e dymbëdhjetë moj Vlora me histori. . .” Kënga e ndezi shtëpinë dhe isua e lëshoi jehonën mbi fshat. Biseda me mua. . . Kisha mbaruar shkollën e mesme në Fier. Rezultatet për medalje të artë dhe mundësi të zgjidhja degën e preferuar universitare. Kuptohet, ato dyer nuk mund të hapeshin për mua, fëmijët e tij dhe mijëra si ne. U ktheva në fshat. Më ndal një ditë e më thotë : “Duro djalë, mos u ep. Mos u ndot. Lexo. Një ditë do thyejnë qafën” Ky ishte Bektashi. Rebeli buzagaz. . .
Oficeri hetues ndezi një cigare, i bëri një shenjë policit “dil” dhe po lëshonte një shtëllungë tymi pa m’i hedhur sytë. -Ti rrije vetëm, të kemi ndjekur. Dhe këtë metodën tënde e kemi studiuar. -Ç’metodë?-i thashë -Metodën e vetmisë. -Po ju më akuzoni se bëja agjitacion. Si mund të bëhet propaganda duke ndenjur vetëm? -Bëhet. Doje të na kundërviheshe. Në këtë mënyrë tregoje pakënaqësinë tënde. Shikoje këtë fotografi. Të kemi fotografuar në park. I vetmuar. Po ne i kuptojmë të gjitha. Partia na ka mësuar. -Paskeni të drejtë, edhe kjo vetmia qenka antikomuniste.
“Polici liroi vidhën dhe pllaka po ulej poshtë dalëngadalë. Nuk di ç’ka me mua ky polici; është i shkurtër, leshazi, inatçi, lab nga fshatrat e Tepelenës më duket. Sa herë më merr në birucë për te hetuesi, më shpie ose më sjell m’i shtrëngon hekurat deri në fund, sa mund. Kuptohet, më ka inat, ashtu kot. Dhe në jetën e lirë, shpesh ngjallja antipatinë e një kategorie njerëzish, sidomos të atyre që ishin zhurmëmëdhenj dhe e rrethonin veten me potere. Atyre iu duket se njerëz e qetë, të menduar, i sfidojnë. Njeriu e ka gjithmonë të vështirë të përballojë lloje të ndryshme nga ai i veti. Dhe lloji më i dëshiruar, më i preferuar është gjithmonë i jote.
Oficeri hetues ndezi një cigare, i bëri një shenjë policit “dil” dhe po lëshonte një shtëllungë tymi pa m’i hedhur sytë. -Ti rrije vetëm, të kemi ndjekur. Dhe këtë metodën tënde e kemi studiuar. -Ç’metodë?-i thashë -Metodën e vetmisë. -Po ju më akuzoni se bëja agjitacion. Si mund të bëhet propaganda duke ndenjur vetëm? -Bëhet. Doje të na kundërviheshe. Në këtë mënyrë tregoje pakënaqësinë tënde. Shikoje këtë fotografi. Të kemi fotografuar në park. I vetmuar. Po ne i kuptojmë të gjitha. Partia na ka mësuar. -Paskeni të drejtë, edhe kjo vetmia qenka antikomuniste.
(Marrë nga libri “Hetimi”, Tiranë 2010, i autorit Maks Velo)
I shikoni këto duar, – Pëllumbi zgjati duart përpara, – me ditë të tëra m’i shtrëngonin me hekura që futeshin thellë në mish dhe mbuloheshin me gjak. Heshtje frike pushtoi të pranishmit, kamerat u drejtuan nga ai, aparatët fotografikë fiksonin duart me shenja prangash.
Java e parë e Robert Papës në ambasadë. Bomba te “Vefa” thuajse i mori jetën. Akti më i rëndë ato ditë i terroristëve komunistë. “Fillimi i revolucionit Leninist”, e quajti “Heritage Foundation–Fondacioni i Trashëgimisë”, nga më prestigjozët në Amerikë. Kohë më vonë, në auditorin kryesor të tij, në formë amfiteatri, në konferencën mbi rëndësinë e evidentimit të krimeve të komunizmit, ku të ftuar ishin ambasada të ish-vendeve komuniste, organizata dhe shoqata me qendër në Uashington, si dhe ish të dënuar dhe persekutuar nga regjimi komunist në vende të ndryshme të botës, foli edhe heroi antikomunist Pëllumb Lamaj, i cili në mënyrë të detajuar tregoi për torturat mbi trupin e tij të njomë.
I shikoni këto duar, – Pëllumbi zgjati duart përpara, – me ditë të tëra m’i shtrëngonin me hekura që futeshin thellë në mish dhe mbuloheshin me gjak. Heshtje frike pushtoi të pranishmit, kamerat u drejtuan nga ai, aparatët fotografikë fiksonin duart me shenja prangash. Në fund të takimit foli edhe drejtori i “Fondacionit të Kujtesës së Viktimave të Komunizmit”, Lee Edwards, mbi rëndësinë e një muzeu si “Holokausti”. Në pjesën e fundit, pyetje-përgjigje, ku shumë të pranishëm ishin të interesuar të dinin se çfarë e pengonte ngritjen e muzeut, bëra edhe unë një pyetje:
Zoti Edwards, a është e interesuar qeveria amerikane të demaskohen krimet e komunizmit? Zoti Edwards u zu ngushtë, shikoi përreth, nuk e priti pyetjen.
Nuk mendoj se ka kundërshtim, – tha dhe fjalën e mori dikush tjetër që vazhdoi me pyetje të tjera. Në fillim të konferencës ambasadori hungarez, i kishte dhuruar drejtorit në fjalë një çek prej një milion dollarësh nga qeveria e vendit të tij. “Eh, hungarezët! Të parët i vunë gjoksin tankeve sovjetike, të parët edhe tani”, thashë me vete. Kishim filluar punë në ambasadën e re. E bukur, katërkatëshe, historike, me pamje nga njëra prej shetitoreve kryesore të kryeqytetit. Presidenti Berisha na e la detyrë, kur erdhi në takimin historik me Presidentin Klinton.
Në kryeqytetin e botës, vendin mik të kombit tonë, na duhet një ambasadë dinjitoze. Mustafa filloni të shikoni! Në katin e dhjetë te një ndërtesë e vjetër në rrugën K, dy dhoma dhe një furrik kishin shërbyer si Ambasadë e Shqipërisë në Amerikë. Atje kishim përgatitur edhe vizitën më të rëndësishme në historinë e kombit. Vizitë që nisi miqësinë me Presidentin Klinton dhe që do të pasonte me çlirimin e Dardanisë, po nga ai president. Me ndihmën e miqve në Departamentin e Shtetit ngritëm një grup pune, Barbara financiere e dëgjuar dhe Rima arkitekte me emër. Një vit të tërë kërkuam vendet më me emër të kryeqytetit dhe fati e solli të gjenim godinën që kemi edhe sot. Aprovimin për ambasadë duhej ta jepnin edhe banorët e lagjjes. Ata u mblodhën në sallë të madhe ku ishim të pranishëm edhe ne, punonjësit e Ambasadës. Midis të tjerëve kundërshtoi edhe një i moshuar, me tipare të errta, si prej arabi.
Këta nuk kanë bukë të hanë e jo të mbajnë një ambasadë! Zhurmë karrigesh. Disa koka u kthyen në drejtimin tonë.
Është grek, – pëshpëriti Barbara, – banon në një apartament larg godinës. Na kontaktoi para pak ditësh. Ta dinte i ngrati se jo shumë vite më vonë, vendi i orgjinës nga ku pretendonte se ishte, do të kërkonte derë më derë që të mos shuhej. Në të njëjtën kohë Ambasada Amerikane në Tiranë trefishonte hapësirën e saj. E prisnin krahëhapur shqiptarët.
Dua të blej pak ushqim edhe për fëmijën, – tha Berti, që nuk e kishte marrë ende patentën nga zyra e protokollit. Morëm mikrobusin me të cilin bënim pazaret. Ishte automobil i vjetër, i kishte bërë mbi dyqind mijë milje. Prishej rrugës. Në atë gjendje e kishte dhuruar një biznesmen i fuqishëm shqiptar nga Detroiti. Legjenda për të shkonte edhe më tej. Në qendër të Tiranës kishte hapur një restorant, nga më të shtrenjtët. E kishte blerë. Të kishte ndikuar edhe mikrobusi? Pronarët e vërtetë prisnin me vite para zyrave të privatizimit. Për të shkuar nga supermarketi “Giant” pranë ambasadës, deri te shtëpia e Bertit na duhej një çerek ore me automobil. Ndaluam në një kryqëzim. Ishte ndezur sinjali i verdhë. E kisha bërë zakon që të mos kaloja, kur sinjali i verdhë më zinte pa hyrë në kryqëzim. Po prisnim pas të kuqit të hapej jeshili. Rruga ishte me dy linja nga të dyja krahët. Berti po tregonte i revoltuar.
Nuk më besuan, dukej sikur s’ishin të interesuar të dëgjonin. Ishte kthyer nga një takim në Departamentin e Shtetit. U hap sinjali jeshil. Në anën tjetër nuk kishte automobila. Fillova të marr kthesën ngadalë, kthesë U. Pa hyrë mirë në linjën time; nga dheu mbinë katër automobila të policisë. Dy na prenë rrugën përpara, dy prapa. Kështu kishte ndodhur edhe me diplomatët e Ramiz Alisë në Nju-Jork. Na e treguan në ambasadë. Incidente të tilla kishte plot. Dy kampet armike ushtronin presion mbi diplomatët, sipas baticës dhe zbaticës së luftës së ftohtë. Miku im Gaspër Kici, një i arratisur, i cili jetonte në Amerikë që nga viti 45-së, më kishte këshilluar të isha i kujdesshëm.
Është herët për amerikanët të dallojnë se cili është me ta. Moska ishte kampione për akte të tilla. Ambasadorit francez në Moskë, mikut të presidentit Charles de Gaulle, KGB-ja ia kishte bërë edhe më zi. E kishin rrahur për vdekje. I kishin futur një agjente të bukur, përkthyese dhe ambasadori kishte rënë në dashuri. E kishte ftuar në shtëpinë e saj bukuroshja dhe, kur kishin arritur qiellin e shtatë, dera ishte shqyer me forcë. Ishin tre sampistë dhe ai që e godiste më fort hiqej si bashkëshorti i saj. Hante dru ambasadori dhe nuk ndihej. Urdhërin e kishin marrë të prerë; të mos e godisnin në fytyrë. Ambasadori atë natë do të merrte pjesë në një pritje, ku do të fliste për miqësinë e dy vendeve. Vajti i ngrati në pritje dhe me zor qëndronte në këmbë. Sa herë përmendte fjalën miqësi, bosët e krimit përplasnin duart dhe qeshnin. Ambasadori nuk pranoi të bëhej agjent i KGB-ës. Të nesërmen njoftoi mikun e tij, presidentin, i cili i lënduar rëndë e degdisi në një vend të humbur të Francës derisa ndërroi jetë. Diplomatët e Ramizit kishin marrë një bukuroshe në makinën e misionit. Ajo ishte agjente e fshehtë. Kishte ekspozuar pjesë të trupit dhe, kur të uriturit kishin filluar të josheshin me xhevahirët e saj, i kishte ndaluar policia. Se çfarë kishte ndodhur më tej, asnjëherë nuk u mësua saktë. Një gjë mbeti enigmë; diplomati Hoxha, njëri syresh, bëri karrierë të gjatë në diplomaci. Ambasador i të gjitha ngjyrave që pasuan. U akuzua i ngrati se kishte humbur edhe një kompjutër me sekrete. Punë që asnjëherë nuk u dihet fundi. Po rrinim në makinë pa lëvizur. Katër oficerë policie u afruan te mikrobusi. Më pranë derës, femër. Ula xhamin.
Dokumentat!- foli ajo me ton urdhërues.
Përse?- e pyeta i qetë.
U kthyet me shigjetë të kuqe!- më shikoi me inat.
Nuk kishte shigjetë të kuqe! Dritë jeshile po. Ruajta qetësinë.
Me shigjetë të kuqe! Nguli këmbë. U afrua një civil. I bënte me shenjë të shikonte brenda.
Fëmija nuk është në karrigen për fëmijë!
Ka mbushur moshën, – ndërhyri Berti që ishte në sediljen e parë të pasagjerit. Civili u afrua të hapë derën.
Mos e prek derën! Jam diplomat, hapni rrugën! U panë sy ndër sy dhe ikën.
Të lumtë! Shpërtheu Ardita, gruaja e Bertit, mbesa e Hasan Prishtinës, që ishte ulur prapa meje. Ato ditë Shqipëria digjej. Fshatari shqiptar, që kishte mohuar orgjinën e të parëve, Tenet, kishte hyrë disa herë në jug.
Shkëputur nga libri me tregime “Në sirtar” i autorit Muç Xhepa.
Pengje të kapareve dhe pazareve të pista. E mbani mend projektin “Fusha”? Ai ndërthur 3 elemente: Një kompani kliente të bashkisë dhe qeverisë, një ish-prokuror të Tiranës që mbylli dosjen e Ardit Gjoklajt, Petrit Fushën, dhe një klan mafioz droge, Sulejman Fushën në Spanjë. Këta janë partnerët e Edi Ramës dhe të Erjon Veliajt.
Kryedemokrati Lulzim Basha deklaroi mbrëmjen e sotme se ata që tdrejtojnë vendin janë peng i oligarkëve, ndërsa përmdnei edhe emra të disa biznesmenëvëe që sipas tij kanë nën kontroll Ramën.
Basha tha se Janë partnerë që kur ju merr kaparin dhe s’u bën punën, të fusin plumbin.
“Këta që na drejtojnë janë pengje të oligarkëve, janë pengje të krimit, janë pengje të kapareve dhe pazareve të pista. E mbani mend projektin “Fusha”? Ai ndërthur 3 elemente: Një kompani kliente të bashkisë dhe qeverisë, një ish-prokuror të Tiranës që mbylli dosjen e Ardit Gjoklajt, Petrit Fushën, dhe një klan mafioz droge, Sulejman Fushën në Spanjë. Këta janë partnerët e Edi Ramës dhe të Erjon Veliajt. Këta janë partnerë që kur ju merr kaparin dhe s’u bën punën, të fusin plumbin. Kjo është Shqipëria sot, ky është kryeministri dhe kryetari i bashkisë. Është një qeveri , një kryeministër dhe një kryetar bashkie në duart e krimit dhe të mafias dhe s’ka si të jetë ndryshe.
Marrëdhënia me botën e nëndheshme është e tillë, nuk mund të rrinë të dy me një karrige. Ose do të kesh vlera morale dhe do të udhëheqësh me vlera morale dhe padyshim mund të bësh dhe gabime në qeverisje dhe qytetarët do të vlerësojnë për të mirat, do të gjykojnë për gabimet, prandaj duhet të kemi proces normal zgjedhor. Po në qoftë se bën aleancën me krimin, atëherë krimi do të udhëheqë, krimit do ti shërbesh, peng i krimit do të jesh. Dhe kjo është situata ku kemi ardhur, kjo është beteja që kemi nisur. Prandaj çdo sakrificë ia ka vlejtur, edhe sakrifica e daljes nga parlamenti i krimit, se tani ka një zgjim të madh, ka një bashkim të madh dhe unë do të doja shumë që prej këtej e tutje mos të merremi më me këtë kufomë politike, por bashkë me shqiptarët të ravizojmë rrugën përpara”
Pyetje: Si zoti Basha?
Lulzim Basha: Si të duan që të mos ketë një Ramë tjetër, një Veliaj tjetër, mos të ketë më një përqëndrim dhe një kapje të pushteteve që u shërben 5 vetave, që shteti të punojë për 5 veta, si tenderat i marrin 5 veta, që naftën dhe minierat ti marrin 5 veta, dhe e gjithë pjesa tjetër e shqiptarëve të jenë skllevër të tyre, që të bëjnë ligje speciale në parlament për ta, që të ndryshohen taksa, divident e tarifa vetëm për ta. E gjithë Shqipëria dhe të gjithë shqiptarët të jenë skllevër të tyre.
Dhe skllavërimi nis tek vota. Po t’u skllavërua vota, prit të skllavërohet gjithçka, skllavërohen dhe fëmijët dhe nuk ke zgjidhje pasta. Ose pranon skllavërimin dhe dhunimin siç u dhunuan fëmijët e shqiptarëve dje dhe pardje ose ikin e largohen. Nuk ka pse të jetë kështu, ky është një vend i bekuar, është një vend me mundësi të jashtëzakonshme, është një vend me njerëz të jashtëzakonshëm. Duhet të bëjmë një gjë dhe vetëm një gjë: duhet të gjejmë brenda shpirtit gjithë shqiptarët kurajon për të qëndruar siç qëndroi Aleanca për Teatrin 27 muaj, siç ka qëndruar dhe do të qëndrojë opozita në krah të tyre.”, tha Basha
Binte shi me suferinë atë mbrëmje. 27 nëntor 1979. Isha vetëm 14 vjeçar. Viti i parë i shkollës së mesme. Morëm pushimet e festave të nëntorit. Nisem nga Fieri. Mbasdite vonë, mbërrij në Ballsh. Hipi në karrocerinë e një kamioni, i cili kishte transportuar qymyr nga Memaliaj dhe kthehej. Në errësirë të plotë, zbrita në Bejar. Këtu bashkohej rruga kombëtare me atë fshatit. Prej ku zbrita dhe deri në fshat, distanca ishte 10 km. Errësirë, shi, ftohtë. Yjet i kishte pirë nata. Fatmirësisht rruga ishte e shtruar me asfalt. Fshati i kryeministrit të kohës e kishte këtë privilegj. Pa çadër. Me një valixhe druri, që herë e vija mbi kokë e herë mbi sup. Eh, valixhja. Valixhja peshonte sa unë edhe pse brenda saj ndodheshin fare pak tesha. Vazhdoj të eci. Para meje u shfaq lagja e parë. Ca drita të venitura dhe angullimat e qenve. Lagja dukej dhe kjo ishte njëfarë ngrohtësie për mua. Ishte larg nga rruga e fshatit, por më mjaftonte mendimi se aty kishte njerëz. Shpejtova hapat. Tashmë isha i lagur deri në palcë. Në buzë nuk ndjeja lëngun e distiluar të qiellit, por shijen e qymyrit me të cilin isha baltosur në karroceri. U afrova te lagja tjetër. Po të ishte ditë, lagja Bregas do të dukej madhështore. Aty mbisundonin si monument kullat e lart të patriotit dhe ish deputetit të monarkisë Bektash Haxhi Çorrushi. Zjarri mbi ato mure, kish hequr bardhësinë, por jo sugjestionin e heshtur. Për të mbërritur në qendër të fshatit, ku kishim shtëpinë, ishin dy mundësi. Ose do kaloja përmes asaj lagje, ose nëpër pyllin e dendur të një kodre. Toponimi i asaj kodre, përherë më intrigonte. Vendasit e quajnë “Rramakon”. Tingëllimi i këtyre fonemave më krijonte një gjendje të trubullt. Lagja më jepte siguri, por qentë do më shqyenin. Pylli i Rramakonit më tmerronte nga misteri dhe nga shqiptimi, por nuk e kisha frikën aq konkrete sa e qenëve. Zgjodha pyllin. U futa nëpër shtigjet e tij. Çdo fëshfërimë e degëve, çdo këlthitje shpezësh më stepte. Zemra rrihte si tokmak. Ende s’e kisha kaluar fëmijërinë dhe në vesh më gjëmonin përrallat e Lolos dhe gjyshes me kuçedra, shtriga, bajloz e qerosa. Mbi të gjitha më vinte e prekshme ngjallja e Konstandinit për të përmbushur premtimin e nënës, që edhe i vdekur do ta sillte Doruntinën. Udhëtimi i të vdekurit nëpër pyll. Ngjyra e tij e verdhë, flokët e balosur. Po sikur. . . Duhet ta kaloja atë pyll. Desha të trimërojë veten me recitim. Tentova: O malet e Shqipërisë, pyje, gërxhe, lisat e gjatë. Zëri nuk më dilte, por hapat ende i hidhja. Doja edhe pak metra që të dilja nga pylli dhe të gjendesha në rrugën kryesore. Para meje dukej një dritëz e vogël. Pikërisht atje, ku shtegu më nxirte mua në transhenë e shpresës. Ndala. Mundohesha të kontrolloja frymëmarrjen. Dritëza shuhej, shkrepte përsëri. Çfarë mund të ishte ? Po sikur të kthehem mbrapa. Ku do shkoja ? Kur shugullon një zë i fortë, i ngrohtë dhe jetësor. Oheeeej ! O Albert ! Ishte im atë. Cigari i tij digjej në atë natë të zakonshme, por aq të frikëshme për mua. Jam këtu, bab, po ngjitem. Ai priste. Do priste gjithë natën deri sa të kishte, eshkë, strall, uror dhe duhan. Do priste sa të kishte frymë.
Do ia nis nga shpirti i lirë. Një njeri që ka njohur qoftë edhe një herë të vetme lirin, që e ka shijuar atë, e ka të pamundur të “burgoset”
Unë personalisht i kam dhënë fjalën vetes që të mbështes çdo kauzë që më duket e drejtë.
Kur padrejtësia bëhet ligj, mosbindja është detyrë!
Si të mos protestosh kur shemben monumentet e kulturës, teatri nuk është një objekt koti, ajo simbolizon qytetrimin e vendit tim, është deshmi se para nesh kanë jetuar qytetar artdashtes dhe jo barbar të pafe, që ushqehen me kërma.
Ndoshta një shitësi fiqësh nuk i intereson arti sepse për të ka rëndësi “pazari” i duhet tefteri dhe mbushja e hambarit… se kaq horizont ka, po e mirëkuptoj se ajo që bëri është thjesht “kontrata” që i mundëson të mbushi llogarin.
Si mund ta justifikoj këtë të vetpagëzuarin artist, që është veç një “artisti dështak” që me taksat e shqiptarëve sponcorizon “zhgarravinat” e tij, nuk i tereson teatri, nuk i intereson arti, nuk i intereson shpirti i ndjeshëm i artistit, por si bir i dejtë i të atit në pamundësi për t’i varur sheshesh, i shkeli , i dhunoi trotuaresh dhe shtëpin jua shëmbi mbi koka…
Çfarë duhet të na bëjnë tjetër që të quhemi protestues të ligjshëm?
Apo të presim të na marrin dinjitetin, nderin, të na shkelin familjet dhe pastaj ndoshta “diplomacia” do na jap të drejtë…
Unë protestoj dhe dënoj me forcë shembjen e teatrit dhe dhunimin e artistëve, protestuesve në mënyrën më ç’njerzore që ka parë ky vend…
Në një cikël shkrimesh për UÇK-në, aksionet e saj në Luftën e Koshares, të djemëve dhe vajzave nga të gjitha trojet etnike të Kombit Shqiptar, kam nënvizuar faktin se aty merrnin pjesë bijtë dhe bijat me të mirë të Atdheut që iu kishin përgjigjur thirrjes “Një Komb një qendrim”, “O sot o kurrë për liri e për flamur”. Ata kishin vendosur të jepnin gjënë me të shtrenjtë, jetën për çlirim kombëtar. Gjëtë përshkrimit të akteve heroike të luftëtarëve të lirisë kam apostrofuar faktin se betejat e UÇK-së jetësuan Eposin e Kreshnikëve, ripërtërinë Epokën e Gjergj Kastriotit (Skenderbeut) dhe Epopenë e lavdishme të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Matadorët e lirisë, dilnin në fushë të mejdanit me demat e tërbuar të serbisë dhe mercenarët pansllavë, pa ua mbyllur plagët e vjetra dhe tharë gjaku i tyre. Ata i shtrëngonin fort ato plagë, si dikur Gjergj Elez Alia dhe dalnin në fushëbeteje me bajlozët e zi.
Ky djalosh që shihni në keto foto është Nuhi Tahiri, nga kryeqyteti i dardanëve, Shkupi. Tahiri ka lindur me dt 19- 03 1976-të në Semenisht por jeton në Saraj te Shkupit. Si çdo i ri shqiptar, për një jetë më të mirë kishte emigruar në Itali në vitin 1996-të, ku ka punuar si punëtor në ndërtimtari, por sapo filloj lufta në Kosovë ju përgjigj thirrjes së Kosovës martire. Me dt 8- të mars të vitit 1999-të fillon maratonën e lirisë Romë- Bari- Durrs -Kukes ku mbërrin në bazën e UÇK-së për tu rreshtuar në rradhët e saj. Ky djalosh trim mezi po priste ditën e betimit për liri. Pas qendrimit 3 ditor në Kukes, në Kolsh transferohet në Burrel ku fillon stervitjet ushtarake e vazhdon deri në ditën e betimit. Pas këtij akti solemn që e prise me shumë emocion niset për në Tropojë, me gezim e lumturi të papërshkruar që iu dha mundesia për të dhanë kontributin e tij për çlirimin e Kosovës nga dushmani okupator. Takimi në Fshatin Padesh me Komandant Rrustem Berishën dhe Esat Krasniqin është shumë i përzemërt e vellazëror. Fjalimi për gjendjen, si zhvillohet lufta, fitorët e arritura të UÇK-së mbi ushtrinë e zhupanëve serbë ia ngrohin zemrën e ia rritin optimizmin djaloshit dardanë, ia zgjojnë besimin e ngjallin shpresën se ngadhënjimi mbi okupatorin është i afërt dhe realizimi i ëndrrës shekullore është i shpejtë..
Tahiri është rreshtuar në Bataljonin e 4 me komandant Pren Marashin, i cili shquhet për trimeri të rrallë në luftë. Në luftimet e ashpra të zhvilluara në fushëbetejë papushim, çdo ditë, në vijën e frontit nga Fshati Padesh në Koshare armiku pësonte humbje të mëdha. Mes të vrarëve të shumtë kishte edhe mercenarë, epror rusë. Me dt 19-të maj të vitit 1999-të Nuhiu plagoset rendë. Pasi merr ndihmën e parë e transferojnë në spitalin e Qytetit të Bajram Currit, në Tropojë. Mjekët e ketij spitali i bëjnë një ndërhyrje kirurgjike abdominale. Qendron aty vetëm një natë dhe transferohet për në spitalin ushtarak në Tiranë. Pas qendrimit disa ditor, por pa sukses, nëpërmjet kryqit kuq dërgohet në shtetin Italian, në Milano, sepse kërkohej ndërhyrje e specializuar për shkak të situatës kritike. Në spitalin Qitio ka qëndrur gjatë ku ju kanë bërë shumë intervenime. Mjekëve italianë, u është dashur të kryejnë 9-të operacione.
Për fat të mirë kanë patur sukses. 19-të muaj ka qendruar nën kujdesin e stafit të specializuar të spitalit. Pas sherimit është kthyer në familje. Endrra e tij është bërë realitet. Kosovën e gjen të çliruar. Ai ndihet i lumtur që e ka derdh gjakun për çlirimin e saj. Kishte shkuar në luftë per ta dhanë jetën për të. Në vitin 2002 martohet dhe ka dy djem.
Drejtuesi i operacionit të dhunës shtazarake ndaj artistëve dhe të rinjve tek Teatri ishte Gjovalin Loka, aktualisht me detyrën e zv.Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë. Po kush është Gjovalin Loka? Ai është i biri i Zef Lokës, ish Drejtor i Sigurimit të Shtetit.
Ai ka qenë ndjekës i artistëve shqiptarë gjatë kohës së komunizmit. Ai është dënuar për genocid së bashku me kastën tjetër kriminale të PPSH. I biri i tij është sot në krye të policisë së shtetit dhe ka shkarkaur dje të gjithë urrejtjen shtazarake ndaj artistëve dhe qytetarëve duke ushtruar dhunë ndaj protestuesve paqësorë.
Duhet të kuptoni se dhuna është genetike për këtë familje kriminelësh që nuk do të kalojë pa ndëshkim. Askush nuk do të harrohet nga autorët e dhunës së djeshme të veshur me uniformë policie. Të gjithë do të mbajnë përgjegjësi duke nisur me kreun e operacionit kriminal, Gjovalin Loka.
Më poshtë shikoni urrejtjen që kishte ndaj demokracisë dhe opozitës dhe qytetarëve i ati I Gjovalin Lokës, krimineli, Zef Loka.
Takim i R. Alisë me punonjës të Ministrisë së Punëve të Brendshme, dt. 17.8.1990 (sipas incizimit)
?: Si po na shkon puna në situatën e tanishme! R. Alia: Edhe si shkoi ajo që kaloi edhe si shkon kjo. Folë ti Zef. Zef Loka: Gjatë kësaj periudhe, Sh. Ramiz, ne në Tiranë jemi përpjekur t’i bëjmë një analizë punës të sigurimit dhe në tërësi të organit me preokupacionin që t’i përgjigjemi pyetjes që ka shtruar Partia me të drejtë, cilët janë organizatorët e kësaj veprimtarie armiqësore dhe pse ne, si të thuash, u gjetëm në befasi dhe nuk qemë në gjendje ta parandalojmë këtë veprimtari. Shkurt do të jap disa mendime të cilat kanë të bëjnë me punën time, me difektet në punën time në radhë të parë dhe të shokëve me të cilët punoj. R. Alia: Për veten tënde, shko e fol në organizatën bazë. Këtu mos na ngatërro me të tilla punra, flisni më shumë si e gjykoni situatën, për problemet. Pastaj për veten tuaj, keni vende ku të flisni. Se po të filloni nga vetja, ohu!
Unë kam disa mendime që them se duhet që këtej të fillojmë. Natyrisht nuk pretendoj t’i themi të gjitha; që të shikojmë një çikë më gjerë. Në radhë të parë, ne me të gjithë përpjekjet që kemi bërë, nuk ja kemi arritur që këto situata t’i shpjegojmë drejt dhe t’i kuptojmë drejt dhe pastaj, e quaj si një nga shkaqet këtë, nuk kemi nxjerrë sa duhet ato detyra që na dalin ne për t’ju përgjigjur këtyre situatave.
Kur i diskutojmë me njerëzit, kur i trajtojmë këto çështje, themi se i kuptojmë. Por në fakt, në vetvete, në veprime praktike konkrete shohim pikërisht ato shfaqje të uljes së vigjilencës, të cënimit në këtë rast të gatishmërisë luftarake të shkeljeve të ndryshme të ligjshmërisë, pikërisht në këto momente, në këto situata, që ka të bëjë me një punë të cekët, me një punë globale, në të gjithë …..
R. Alia: Zef, më konkrete se deri tani asgjë s’ke thënë. Unë të paktën s’mora vesh asgjë. Fjalë të përgjithshme. Konkrete, konkrete! Zef Loka: Tani, ne nuk vlerësuam sa duhet dhe nuk e lidhëm situatën e brendëshme që zhvillohet në vendin tonë, kryesisht në Tiranë, me situatën e jashtme. Ne patëm një intensifikim të veprimtarisë armiqësore, si tendenca për demostratë në janar, aktet diversioniste ndaj bustit të Stalinit në Korçë, dhe deri tek ngjarjet e korrikut, disa akte anonime të mprehta të cilat janë zinxhir i një veprimtarie intensive. Pra kjo vazhdimësi, kërkonte një punë të vazhdueshme, duke e kuptuar tamam edhe lidhur me situatën. R. Alia: Po ju pse s’e bëtë, se ky është problemi. Zef Loka: Pikërisht këtë, shoku Ramiz! R. Alia: Po hë, pse, sipas mendimit tënd ku janë! Zef Loka: Sipas mendimit tim janë disa çështje. Një herë, ne, vazhdojmë të punojmë me metodën e vjetër. Nuk e absolutizoj! R. Alia: Ç’do të thotë me metodën e vjetër.
Zef Loka: Ne konkretisht përpiqemi t’i kërkojmë spiunët nga radhët e ish te persekutuarve e grupeve të vjetra, nga bazat e bandave të diversantëve të cilat kanë vepruar, siç e dini, këto e 30-40 vjet përpara që në analizë të tyre edhe fizikisht sot nga këto përpunime që ndjekim nuk janë në gjendje të veprojnë kundër shtetit. R. Alia: Por, edhe ka nga ato. Zef Loka: Edhe ka. Por, ndërkohë që zbulimet e huaja kanë një kontigjent shumë më të përshtatshëm sot që u krijua në këto kushte, që ne i quajmë kanale …., që nga diplomatët, turistët, vizitorët, shoferët, specialistët, me të cilët edhe realizohen lehtë detyrat sepse janë të ligjëruara si takime. Por puna jonë, pikërisht pra ky konceptim jo i gjerë, jo aq sa duhet siç thekson Partia ka dobësi. Ne kemi patur të dhëna, qoftë nëpërmjet degës së dytë, që ndjek direkt diplomatët, lidhjet e tyre për kontaktet, për bisedat me elemente të veçantë. Por këto të dhëna nuk janë vlerësuar në shkallën e duhur për refleks mangësie. R. Alia: Për shembull, çfarë ke patur të dhëna ti, e që thua që dega e dytë paska dhënë të dhëna për biseda të veçanta. Me cilin ka biseduar për këto çështjet e 2 korrikut. Cili, me cilën, e ke patur këtë të dhënë ti? Zef Loka: Jo.
R. Alia: Çfarë atëhere, që duke ecur me makinë u ndal në rrugë dhe takoi një shofer? Zef Loka: Takime të ndryshme. R. Alia: Takime. Çfarë takimesh? Si edhe Xhelilin e ka takuar. Zef Loka: Për bisedat. R. Alia: Atëherë, për çfarë konkretisht?
Zef Loka: Këtu pikërisht. R. Alia: Epo pikërisht, se këtë dua të di unë. Thanë gjëra konkrete, apo u takuan në Hotel Dajti me Pëllumb Dafën. Kjo është e dhëna? Zef Loka: Kjo është. Këto janë marka e të dhënave R. Alia: Jo, jo, këto janë të dhëna që mund të t’i japi edhe plaka rrugës. Punë sigurimi këtë quani juve? Zef Loka: S’mund ta quajmë punë sigurimi, por pikërisht. R. Alia: Po kjo dega e dytë këtë punë bën? Se këtu është problemi. Çfarë punë bën këto elemente, në dorë çfarë keni ju. Zef Loka: Pikërisht, këtu është problemi shoku Ramiz, se nuk kemi disponuar ato të dhëna, që bëjnë fjalë për një organizim të tillë. Dhe sigurimi e ka për detyrë t’i sigurojë këto të dhëna. Me që jemi tek detyra e dytë, as kjo nuk arritur ta bëjë këtë. Por ne edhe në këto kontakte që kemi, vërejmë ç’kujdesje, mosvlerësime në kohë, vërejmë zvarritje. Se detyra jonë është që t’i diferencojmë, nuk i marrim të gjitha njësoj.
R. Alia: Jo, jo, nuk e di, nuk kuptoj se s’janë konkrete këto që thoni ju, se unë s’marr vesh. Më konkrete, çfarë është. Zef Loka: Interpretimi, shoku Ramiz. R. Alia: Jo, lëre interpretimin. E kam punën me organet e sigurimit. Si ju e organizoni punën, ose pasi doli ligji, ka patur në organet e sigurimit një ulje të veprimtarisë tuaj, lëri gjykatat, ç’më duhen gjykatat, ti. Pse atëherë, pse ndodhi kjo? Atëhere nuk e fajin gjykata, e paske ti. Zef Loka: Jo, gjykata s’e ka. R. Alia: Epo, ç’më ngatërron me gjykatat? Zef Loka: Pikërisht, këtë dua të shpjegoj: që nuk ka patur, dhe akoma plotësisht nuk ka kuptime të qarta. R. Alia: Por si u reflektua kjo në punën tuaj. Zef Loka: U reflektua plotësisht se u ul mjaft numri i të dhënave që ne morëm. Kjo do të ndodhte, por jo në atë masë që … R. Alia: Përse do të ndodhte? Zef Loka: Po do të ndodhte. R. Alia: Përse? Zef Loka: Se jo të tëra do t’i trajtonim si propagandë armiqësore. ………….: Përse mos të shkonte në ushtrimin e veprimtarisë tuaj më të kualifikuar dhe të mos ….
R. Alia: Zef, mos e quajtët juve që ju hoqën shumë detyra të organeve të Sigurimit të Shtetit. Mos ka dominuar një mendim i tillë në Sigurimin e Shtetit? Zef Loka: Tani, me ndryshimin e sanksionit. R. Alia: Po, po, me ndryshimin e ligjit. Mos kanë menduar shokët s’kemi më ne punë, ë? D.m.th. tani arratisja nuk konsiderohet më krim kundër shtetit, prandaj, ne Sigurimi i shtetit jemi në rregull. ………..: Sh. Ramiz, me se do të merret Sigurimi? Zef Loka: Edhe kjo nuk përjashtohet. R. Alia: Nuk them se përjashtohet, por si e keni ju mendimin? Zef Loka: Ne jemi përpjekur shoku Ramiz, që ta shikojmë … R. Alia: Ore, agjitacioni e propaganda nuk janë më, nuk dënohen me vdekje siç ishte … ligji, tani dënohen si veprimtarë, etj. etj., siç është përcaktuar aty në ligj. Zef Loka: Në shpjegimin dhe në kuptimin e nenit sidomos për propagandën armiqësore, po ju them drejt shoku Ramiz që ka paqartësi. R. Alia: Si? Zef Loka: Ka paqartësi, ka luhatje. R. Alia: Po ç’do të thotë paqartësi? Zef Loka: Ka paqartësi, pikërisht se çfarë duhet të konsiderojmë propagandë armiqësore. Ka një problem në mes të drejtimit që i bëjnë organet e drejtësisë këtij problemi, të cilat për mendimin tonë e reduktojnë jashtë mase këtë, ose i ngushtojnë më shumë, për të mos thënë jashtë mase dhe atij mendimi që ne e kemi për një koncept diçka më të gjerë. R. Alia: Tani, ti e di që unë s’të kuptoj? O e kam unë fajin se jam një çikë ashtu… Zef Loka: Them unë, por.
Zef Loka: Pikërisht, këtë u përpoqëm të shpjegojmë me shokët, por nuk e kemi arritur ta bëjmë. ………….: Kjo që thotë shoku Ramiz, arratisjet një dhe agjitacioni e propaganda kanë qenë gjërat më të dukshme në organet e punëve të brëndëshme. Zef Loka: Po. ………….: ……….. u hoqën këto, sepse s’kishin veprimtari të mirëfillta për të ndjekur dhe për të zbuluar. E kishin vetëm në planin teorik. (Hekuran Isai ?): Kjo që thotë shoku Ramiz, e kemi vënë re të gjithë. Mua më kanë ardhur zëra me se të merren puntorë operativë tani. Se ne morëm një numër dosjesh, i kemi veçuar gati për urdhërin e Ministrit që t’i ndjekim, qoftë për tendencë arratisje, qoftë për një numër të agjitacion e propagandës. Kështu që, vetvetiu ngarkesa e puntorëve operativë ra dhe lind pyetja, me se të merret puntori operativ. Këtë shtron. Pra, kjo pati një ulje. Ku e ka origjinën, thotë shoku Ramiz kjo ulje? Në këtë kuptim d.m.th. Kotingjentet. Është e vërtetë që ne kishim me dhjetra mijra kontigjente. Mund të ishte e vërtetë që kjo është një sasi e madhe, por këtu ka patur, ka edhe pretendime nga ana juaj meqënëse u reduktua në minimum e në minimum dhe kemi hequr vëmëndjen fare nga disa kontigjente që duhen, ka pasur një mendim të tillë. Dhe tani kontigjentet të gjithë u hoqën. Agjitacioni e propaganda po … tendenca e arratisjes po kështu. Atëherë, mirë del pyetja. Dhe kjo ndodhi mbas spjegimit dhe zbërthimit të këtyre ….
Zef Loka: Unë desha të them këtë pikërisht, është e drejtë se ne jemi mësuar, sidomos në propagandën armiqësore, në tendencën e arratisjes, të merremi kryesisht me ata që bien pre të kësaj propagande armiqësore dhe jo me nxitësit, me shkaktarët, me nxitësit që i nxisin për këtë veprimtari. Kuptohet ajo që u tha që këtë e kemi patur më të lehtë, e ka më të lehtë sigurimi që ta bëjë, por e ka më të lehtë që ta zbulojë këtë veprimtari armiqësore, është më e vështirë nga një intelektual. R. Alia: Po mirë, Zef, mjaft, dakord, e mora vesh. Ai shoku i Durrsit është këtu? (Hekuran Isai ?): Adriatiku. R. Alia: Pa na thuaj, si e sheh ti këtë problem? Mjaft Zef, qartë. Adriatik Muha: E vërteta, shoku Ramiz, për atë qëllimi jo pas ndryshimeve të legjislacionit. R. Alia: Jo, si e shikoni ju problemin, por lere legjislacionin tani, e tha Zefi atë. Adriatik Muha: Ndjehet ajo që organi i sigurimit të shtetit ka qenë në bisht të situatës. R. Alia: Këtë dua të di unë, këtë po kërkoj, pse e konsideroni ju veten kështu në bisht, se është e para herë që e dëgjoj këtë shprehje, ë?
Adriatik Muha: Veçanërisht në Kavajë, që ne kemi qenë larg gjithë atyre që ndodhën, shoku Ramiz. Ne, edhe historikisht në Kavajë, nga studimi që i kemi bërë të gjithë aktivitetit armiqësor të zhvilluar, atje nuk është bërë një punë e mirëfilltë sigurimi, pasi edhe vigjilenca e shokëve tanë që kanë operuar atje nuk ka qënë në nivelin e duhur. Ata kanë rënë në pozitat e opinionit që në Kavajë nuk ka veprimtari armiqësore, Kavaja merret me probleme të tjera, këto çështje nuk i ka patur, pse janë të shtyrë nga jashtë. Veçanërisht mendohet që kanë ardhur nga Tirana dhe i kanë krijuar trazirat. Në fakt, siç na del tani nuk është … R. Alia: Pse, tani ju del juve? Për Kavajën edhe në veprat e shokut Enver flitet, apo s’i keni lexuar. Adriatik Muha: Jo, i kemi lexuar. R. Alia: Thotë aty, në Gorë gjete filanin, një bej. Po Kavaja dihet! Në Kavajë i ke të gjithë kulakët e Shqipërisë kanë ardhur aty. Gjithë borgjezia e Durrsit që është larguar ka shkuar aty.
Zë: Në Kavajë, ashtu është. R. Alia: të gjithë kriminelët që nga Isa Toska, vëllezërit, soj e sorollopi i tij, Hamit Matjani, soji i tij, aty, Ndreu i Dibrës atje, Niko Xoxin atje. Koçi Xoxen atje. Çfarë, sot i kërkoni këto ju? Adriatik Muha: Po desha të them se atje kanë qenë këta. R. Alia: Po, atje i kemi dërguar ne. Adriatik Muha: Janë bërë një me Kavajën këta shoku Ramiz. R. Alia: A, nuk është bërë një, por është bërë një në kokën e ndokujt që s’ka koncepte politike. Se dihet që janë shkulur të tërë kontigjentet, a mund të thotë njeriu që në Çermë të Lushnjes janë të tërë? Ja i dini, apo s’di dini? Ë? Adriatik Muha: Kanë qënë të internuar …
R. Alia: Hë pra, mos të themi gjënë sikur po zbulojmë sot Amerikën, se ka 5 shekuj që është zbuluar. Adriatik Muha: Desha të them këtë shoku Ramiz. Vigjilenca e shokëve tanë, ndaj këtyre njerëzve nuk ka qenë në nivelin e duhur. Kjo na del ne nga dëmi material që shikojmë. Bile ne këtë e kemi kërkuar që në janar që filluan ngjarjet. More, çfarë thonë këta … Ata duken edhe tani sikur janë jashtë loje, sepse edhe ne për kontrollin e tyre kemi qenë jashtë loje. Ky është një realitet. Prandaj duken ato sikur s’janë përzier në këto trazira. D.m.th. ky fenomen ka ndodhur në Kavajë, dhe është: Atje është e lidhur edhe me disa probleme të tjera, edhe të indiferentizmit që do të thosha, aty është tradicional. Megjithëse ndodhën tërë ato ngjarje, është fakt që elementi armik shfrytëzoi shumë mangësi edhe të punës tonë, sa kur ndodhën ngjarjet, u krijua një hendek, midis organeve tona dhe popullit. Ne s’na qaste njeri atje, është një realitet. Nuk na afronte njeri. Forca zbuluese na u rrethua, na u dogj. Populli s’na afronte fare sepse edhe shokët tanë atje nuk e kishin krijuar me kohë këtë. Tani, mbas tërë atyre masave që mori Partia ne shikojmë një atmosferë tjetër, është krijuar si të thuash edhe një favor edhe për ne. Kanë filluar edhe njerëzit të na afrohen, kanë filluar edhe njerëzit forcat zbuluese të na japin informacione sa dhe disi kemi piketuar disa koka që na dalin edhe si organizatorë të këtyre trazirave në Kavajë.
R. Alia: Po. Adriatik Muha: Por, armiku e ka bërë punën e vet, atje, sa që shumë thashetheme sociale tani janë kthyer në thashetheme politike dhe për faktin që shumë çështje atje janë lënë pas dore. Dhe njerëzit janë ftohur. Me ta nuk është marrë njeri. Mbi 2000 të pa punë ka patur deri në fillim të vitit dhe thuajse pjesa më e mirë e tyre, grupe, grupe flisnin deri hapur. Kjo na doli qysh në janar. Por R. Alia: (e ndërpret) – Tani se e keni gjendjen Adriatik Muha: Po, në Kavajë … R. Alia: Në Durrës. Adriatik Muha: Në Durrës situata është më ndryshe se sa në Kavajë, shoku Ramiz. Pa ulur vigjilencën, ne themi që e kemi më mirë situatën se sa në Kavajë. Atje, elementin me rrezikshmëri e kemi në kontroll. Nuk pretendojmë se kemi arritur atë që duhet, por është fakt kjo që aty edhe njerëzit janë më optimistë, edhe forca jonë zbuluese është më optimiste, është e interesuar, e shqetësuar për këto probleme; dhe vazhdimisht na informon.
Ne kemi një shqetësim me të huajt aty. Durrësi, duke qenë edhe rreth turistik, atje vijnë mjaft të huaj. Probleme të mëdha na kanë krijuar këto grupe kosovarë, sepse atje mblidhen nga të gjithë ku i kanë lidhjet, veçanërisht nga zona verilindore, dhe na del ajo që në këto lidhje u flasin poshtërsisht për situatën në ….. I zmadhojnë gjërat. Ne jemi munduar të bëjmë një punë parandaluese në këto lidhje, por ndjejmë që në organizimin e punës për kontrollin e të huajve
R. Alia: Si bëni në rastin kur thua kështu flasin poshtërsisht. Juve çfarë bëni? Ju regjistroni? Adriatik Muha: Ne, në këto raste, pasi e vërtetojmë, kemi ndjekur rrugën e këshillimit nëpërmjet komitetit të Partisë. R. Alia: Kur, pas 5 muajsh. A. Muha: Jo, edhe gjatë kësaj periudhe. Por më shumë ka patur nga ne një paqartësi si të thuash ose, edhe ndonjë orientim të saktë deri tani, për këto çështje ne s’kemi patur. R. Alia: Çdo të thotë orientim të saktë? A. Muha: Për kontaktet që bëjnë qytetarët tanë me të huajt. Mbase jo të gjitha kontaktet, se shumica prej tyre janë kontakte të justifikuara, ka të bëjë me lidhjet e tyre të afërta. Por, na del një fenomen i tillë, që pa e njohur fare, krijon lidhje me të, kërkon adresën e tij, kërkon t’i bëjë garancinë që ta ftojë nesër për interesa gjithmonë materiale si vizitor. R. Alia: Po! Adriatik Muha: Para kësaj situate, ne e biseduam. R. Alia: Sa raste ka në Durrës kështu? Adriatik Muha: Deri tani, evidencohen rreth 20 raste. R. Alia: 20 raste, tërë Durrsi. Adriatik Muha: Deri tani kaq janë evidencuar. R. Alia: E di, e di. Për 20 raste është tërë ky problem? Ky është tërë problemi? Adriatik Muha: Por sa vjen edhe shtohet, p.sh. pardje një vizitor. R. Alia: Ja, u bë edhe një, 21. Adriatik Muha: Jo 5 veta u kanë kërkuar një garanci, pa i njohur, pa patur asnjë lidhje. R. Alia: Po mirë, po ju ç’bëni me këtë rast, prandaj këtë pyeta unë. Adriatik Muha: Me këtë rast, unë e konsumova me Komitetin e Partisë. R. Alia: Po pse me Komitetim e Partisë? Pse, thuaje direkt, ore, çfarë bëni juve këtu? Po ti mor kosovar, çfarë je ti, patriot i thua vetes? Ç’i ke këto ti, çfarë bën ti kështu, për këtë ke ardhur në Shqipëri ti? Pse s’bëni kështu juve? Apo keni frikë se mos prishen mardhëniet diplomatike me Jugosllavinë. Çfarë? Adriatik Muha: ………….
R. Alia: Jo, por edhe juve jo se, ju çdo gjë, edhe gjënë më të thjeshtë i fusni në ca kanale të fshehta që s’meret vesh. Pse? Ti me këtë sebep edhe atë kosovarin demaskon. Pse, për këtë ke ardhur në Shqipëri ti? Për të folur kështu si po flet? Jo, mos u trembni. Ju keni frikë, e di unë, se keni hall se ju digjet bashkëpuntori. Ai bashkëpuntor që e la Zef Lokën në rrugë. Ai keni frikë se digjet, juve? Hë, mos u trembni nga këto. Kur e shikoni të nevojshme, se duhet të gjykoni edhe juve. N.q.s. ju e gjykoni se është momenti për të vendosur për një gjë, s’ka ku pyes se i doli boja një bashkëpuntori, punë e madhe se i doli, pse ç’u bë? Sa u futën në ambasada nga bashkëpuntorët?
Zë: R. Alia: A, e shikon ti? Pra, ka për të marrë, ka dhe për të lënë. Jo, jo, por duhet të jemi më aktivë, më ashtu, më të vendosur për këto gjëra. Nuk e marr vesh, kur u mbushën ato raportet, janë edhe të tilla llafe. Kështu me siguri ka edhe ai i Shkodrës, ë? Me siguri. Po ai i Gjirokastrës, kush është? Zë: Ka. R. Alia: Ka, ë? Edhe ai i Sarandës ka, edhe ai i Vlorës ka, të tërë kanë. Dhe të tërë i shkruajnë në raporte dhe i vijnë drejtorisë, kush i ka këto. Zë: Drejtori e I-rë. R. Alia: Drejtori e I-rë, i vijnë këtu. Dhe drejtori e I-rë thotë, po bëhet një presion nga kosovarët dhe i shkojnë edhe zbulimit mbase. E, të vijnë edhe ty? Me siguri. E qarkullojnë këto. ………..: Kjo duhet bërë, kjo s’është bërë.
R. Alia: I hapni punë vetes kot. I hapni punë vetes kot dhe jo vetëm, por krijoni edhe probleme kot. Duhet vepruar me guxim të madh; edhe për kosovarin edhe për shqiptarin. Ç’janë këto budallallëqe që bëni. Pastaj, i them edhe ndryshe: Ty edhe sikur të di, pasaportë s’të jap, ja, po ta shënoj që këtu, nuk të jap pasaportë, nuk e meriton ti pasaportën. Ja, kështu. Prandaj, mos rrini pasivë, se po ndenjët ju kështu kam frikë…, dhe këtu e kam unë atë dyshimin e madh që juve i ruani shumë nëpër dosje. Kurse do më shumë aksion, më shumë veprim, më shumë kontakt me njerëzit dhe jo fut nëpër ato. Adriatik Muha: Është hezituar në këtë drejtim shoku Ramiz! R. Alia: A, jo, jo, s’ka pse të hezitohet. Adriatik Muha: Se ne i shohim edhe me sytë tanë atje. R. Alia: Epo, mirë! Adriatik Muha: Bëjnë veprime që edhe skandalizohesh ndonjëherë edhe kur vjen puna deri atje që nuk rezulton të marrësh ndonjë masë aty. R. Alia: Ç’do me thënë masë, ti, ore! Adriatik Muha: Në këtë kuptim, këto që thoni ju.
R. Alia: Masë!? Masë!? Ja them hapur unë. Ç’është kjo! Po s’është turp kjo? Ti po… Po për… kosovar, nuk është turp? I thua burrë vetes, burrë Kosove! Çfarë ke ardhur këtu, për me, çfarë do të na bësh këtu ti: Ik ore, ou, po ta mbledhi mendjen edhe ai se s’është burrë Kosove, është burrë i UDB-së, se ndryshe s’ka se si kuptim tjetër. Jo, me këto raste duhet edhe juve vetë të veproni një çikë më ashtu. A, është tjetër n.q.s. janë të njohur, n.q.s janë miq, janë ashtu është tjetër problem. Se ka ngandonjëherë edhe nga këta, që janë edhe miq. Dhe ja, ankohen shokët e Sarandës, ose shokët e Gjirokastrës, se vete thotë, 3 muaj ai tjetri andej, dhe punoka një muaj atje, ë, dhe ardhka këtej. Po mirë, po vendin e punës, pse ja ruani 3 muaj juve? Ka mundësi të pyes unë, ë? Zë: … R. Alia: Epo, atëherë, çfarë, kush e ka fajin këtu? Ai që rri tre muaj, apo ti që e le këtu, ja ke lënë edhe vendin në fabrikë!
R. Alia: Zef, mos e quajtët juve që ju hoqën shumë detyra të organeve të Sigurimit të Shtetit. Mos ka dominuar një mendim i tillë në Sigurimin e Shtetit? Zef Loka: Tani, me ndryshimin e sanksionit. R. Alia: Po, po, me ndryshimin e ligjit. Mos kanë menduar shokët s’kemi më ne punë, ë? D.m.th. tani arratisja nuk konsiderohet më krim kundër shtetit, prandaj, ne Sigurimi i shtetit jemi në rregull. ………..: Sh. Ramiz, me se do të merret Sigurimi? Zef Loka: Edhe kjo nuk përjashtohet. R. Alia: Nuk them se përjashtohet, por si e keni ju mendimin? Zef Loka: Ne jemi përpjekur shoku Ramiz, që ta shikojmë … R. Alia: Ore, agjitacioni e propaganda nuk janë më, nuk dënohen me vdekje siç ishte … ligji, tani dënohen si veprimtarë, etj. etj., siç është përcaktuar aty në ligj. Zef Loka: Në shpjegimin dhe në kuptimin e nenit sidomos për propagandën armiqësore, po ju them drejt shoku Ramiz që ka paqartësi. R. Alia: Si? Zef Loka: Ka paqartësi, ka luhatje. R. Alia: Po ç’do të thotë paqartësi? Zef Loka: Ka paqartësi, pikërisht se çfarë duhet të konsiderojmë propagandë armiqësore. Ka një problem në mes të drejtimit që i bëjnë organet e drejtësisë këtij problemi, të cilat për mendimin tonë e reduktojnë jashtë mase këtë, ose i ngushtojnë më shumë, për të mos thënë jashtë mase dhe atij mendimi që ne e kemi për një koncept diçka më të gjerë. R. Alia: Tani, ti e di që unë s’të kuptoj? O e kam unë fajin se jam një çikë ashtu… Zef Loka: Them unë, por.
Zef Loka: Dakord. R. Alia: S’është për modesti këtu, këtu është për të analizuar. Jeni kuadrot kryesore të Ministrisë. D.m.th. si e vlerësoni. Ti the kjo punë armiqësore. Pse e quan armiqësore. Ç’synime ke. Se për këtë ka rëndësi të dij, çfarë synon! Zef Loka: Është armiqësore, sepse synimi i tërë kësaj pune ishte që në fund të fundit të përmbysnin pushtetin popullor, të organizonin një puç, të krijonin opozitë në vendin tonë dhe të realizonin zbulimet kapitaliste nëpërmjet ambasadave në Tiranë, atë që u bë në vendet e Lindjes. Natyrisht, me sa e kuptojmë ne, jemi përpjekur të thellohemi, kjo opozitë u përfaqësua nga ambasadat e huaja në vendin tonë. Ata nuk arritën dot ta bënin këtë, por Partisë ju krijua një shqetësim i madh dhe po të ishte sigurimi i shtetit, tamam, në krye të situatës, do ta vlerësonte e njihte më mirë atë, do të parandalohej veprimtaria. Ne e kuptojmë, sh. Ramiz, edhe shqetësimin e Partisë, edhe lidhur me situatën e jashtme dhe tërë ato përpjekje që bën Partia dhe na i ka shpjeguar shumë qartë në Plenumin e fundit të KQ të Partisë për të ndërtuar dhe mbrojtur socializmin në luftë me armiqtë e jashtëm dhe brendëshëm.
R. Alia: Si dukeni, mirë jeni? Zëra: Mirë. R. Alia: Tani, si do të bëjmë, si do të veprojmë bashkë? Do të bëjmë muhabet, mbledhje, konferencë? Si e keni qefin? Do të flisni juve ndonjë gjë, do të pyetni juve? Të flas unë? Si të doni. Zë: Flisni ju. R. Alia: Unë flas më mirë, ë? Po mirë, për juve është më mirë të flas unë, por për mua është më mirë t’ju dëgjoj juve, sepse më intereson pak edhe ndonjë mendim i juaji. Se këto situata në përgjithësi nuk janë situata të qeta e të lehta, përkundrazi, janë të komplikuara, dhe si rrjedhim kanë nevojë për analiza, për mendime të ndryshme nga shokët. Prandaj dhe do të ishte me interes të dëgjojmë edhe mendimin tuaj njëherë. Si thua ti Hekuran, ë?
Hekuran Isai: Si të dëshironi ju. R. Alia: Si të bëjmë? ?: Por kjo është edhe mbledhje më e vogël. R. Alia: E, kjo është mbledhje më e vogël, sepse ata të ushtrisë dje ishin 300 veta dhe nuk bëhesh dot muhabet ashtu. Si thoni, do të bëjmë kështu? Të paktën disa mendime që keni ju, si e shikoni juve gjendjen dhe vetë punën tuaj. Problemet që janë si i vlerësoni, se ju duhet të dini shumë gjëra. I dini të tëra punët si janë, si zhvillohen, si e shikoni gjendjen aktuale, si e shikoni perspektivën, punën e vetë organeve të brendëshme. Ka ndonjë trim që do të fillojë, sepse gjithmonë në fillim ai thuhet kush e fillon. Nuk kërkoj analiza, por kërkoj ndonjë mendim që keni ju.
R. Alia: Masë!? Masë!? Ja them hapur unë. Ç’është kjo! Po s’është turp kjo? Ti po… Po për… kosovar, nuk është turp? I thua burrë vetes, burrë Kosove! Çfarë ke ardhur këtu, për me, çfarë do të na bësh këtu ti: Ik ore, ou, po ta mbledhi mendjen edhe ai se s’është burrë Kosove, është burrë i UDB-së, se ndryshe s’ka se si kuptim tjetër. Jo, me këto raste duhet edhe juve vetë të veproni një çikë më ashtu. A, është tjetër n.q.s. janë të njohur, n.q.s janë miq, janë ashtu është tjetër problem. Se ka ngandonjëherë edhe nga këta, që janë edhe miq. Dhe ja, ankohen shokët e Sarandës, ose shokët e Gjirokastrës, se vete thotë, 3 muaj ai tjetri andej, dhe punoka një muaj atje, ë, dhe ardhka këtej. Po mirë, po vendin e punës, pse ja ruani 3 muaj juve? Ka mundësi të pyes unë, ë? Zë: … R. Alia: Epo, atëherë, çfarë, kush e ka fajin këtu? Ai që rri tre muaj, apo ti që e le këtu, ja ke lënë edhe vendin në fabrikë!
Nga Azgan Haklaj – Shembja e teatrit epilog i demokracisë -prolog i totalitarizmit
Ideologjia neootomane e Edi Ramës rrezikon zhbërjen, jo vetëm kulturore, por edhe etnike, territoriale. Havzi Nela dhe Blendi Shahu sfiduan regjimet e atit dhe të birit. Armatat e artistëve tmerri i diktaturave. Sovrani duhet të marrë në dorë fatet e veta. Unioni Artistik i Kombit Shqiptar “Kalorës i Urdhëri të Skenderbeut” ju ban thirrje shqiptarëve. Të gjithë në shesh kundër totalitarizmit ramian. Rrulat e kmerëve të kuq shembën pronën publike të grabitur, simbolin kombëtar, monumentin e kulturës shqiptare, shtëpinë e artistëve, zhdukën kujtesën historike, duke konsumuar kështu mirëfilltasi një krim kushtetues.Qindra qytetarë protestuan për këtë krim të pashembullt.Opozita e bashkuar, unike mbështeti fort protestën.
Talebanët e rruspave ushtruan një dhunë barbare ndaj protestuesve në krye të të cilëve ishte një student i Akademisë Arteve nga Kukesi, Blendi Shahu.Ky malsor trim, guxoj dhe sfidoj regjimin gjakatar të Nojanit të mongolëve Edi Ramës, ashtu siç pati guxuar Saharovi Shqiptar Havzi Nela të sfidonte regjimin diktatorial të babait shpirtëror të Ramës, Enver Hoxhës dhe atit biologjik të tij Kristaq Ramës dhe dajës Spiro Koleka.Në gërhamat e fundit regjimi diktatorial denoi me vdekje dhe vari Havzi Nelën.Historia nuk vonoj por u persërit shumë shpejt.
Populli shqiptar me atë litar të Havzi Nelës rrëzoj shtatoren e bronztë të diktatorit.Pas më shumë se tre dekadash Edi Rama i ka shpallë luftë demokracisë, shtetit të së drejtës, opozitarizmit, fjalës së lirë, simboleve kombëtare për të instaluar regjimin e tij, e për t’u shpallur kështu sundimtar suprem.Shembja e shtëpisë kombëtare të artit është akti i finalizimit të platformës së Padishahut.
Skenat e dhunës të ushtruara nga makineria shtetërore, në gërmadhat e krimit taleban, në oborrin e Ministrisë së rendit ndaj protestuesve, ndaj studentëve të sjellin në vëmendje dhunën e ushtruar nga Çengis Khani i Ballkanit, Sllobodan Millosheviçi mbi popullin e Kosovës, ndaj studentëve në veçanti, tre dekada me parë, ku në demostratat e organizuara në sheshet e Prishtinës kërkonin të shpallej Kosova Republikë.
Kështu veproj regjimi gjakatar i etërve të tij në Tiranë ndaj studentëve dhe qytetarëve të kryeqytetit dhe të gjithë Shqipërisë që kërkonin rrezimin e diktaturës dhe vendosjen e demokracisë.Të njëjtën gjë po bën dhe ai vetë, Edi Rama.Opozita e bashkuar ka thirrur popullin në protestë me slloganin sos, përballë kumbarës së Erdoganit, Edi Ramës.
Unioni Artistik i Kombit Shqiptar “Kalorës i Urdhrit të Skënderbeut” ju ban thirrje të gjithë shqiptarëve:
Të gjithë në shesh, në mejdanin e lirisë.
Protestat solidarizuese në rrugët e Prishtinës deshmojnë se kjo lëvizje është gjithë kombëtare.Në këtë betejë antagoniste me diktaturën do të ngadhënjejë sovrani.Gjithmonë në histori lëvizjet kulturore janë kthyer në lëvizje kombëtare.Shkrimtarët dhe artistët kanë luajtur rol të jashtëzakonshëm historikisht në shembien e diktaturave, vendosjen e demokracisë, konsolidimin e saj, në zgjimin e vetëdijës kombëtare, krijimin e platformave kombëtare për organizimin e kryengritjeve për çlirim kombëtar.Sa herë degjoj fjalën rilindje të Edi Ramës mendja me vete tek Rilindja Kombëtare, tek Pashko Vasë Shkodrani, tek vepra e tij” E verteta mbi Shqipërinë dhe shqiptarët që u bë platformë e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, tek Lidhja e Pejës e Haxhi Zekës” Me Besa-Besë” që frymëzoi Rilindasin e madh Sami Frashërin për të shkruar veprën e tij”Shqipëria ç’ka qenë ç’është e ç’do të bëhet”.
Rilindasit e mëdhenj hartuan platformën kombëtare për çlirimin nga sulltanët otomanë stërgjyshërit e idhullit të Edi Ramës, Erdoganit.
Sa herë dëgjoj emrin e Turqisë dhe Erdoganit në kujtesë me vijnë gjyshërit e tij, sulltanët otomanë që sunduan me zjarr e me hekur për pesë shekuj shqiptarët, me vijnë në mendje burrat e shquar të kombit që organizuan kuvende të mëdha, kryengritje të fuqishme për çlirim kombëtar, sakrifica për liri, gjaku i derdhur për të, jetët e dhena në emër të saj, gjoksi shkëmb i Mic Sokolit, litari turk në qafën e Sef’ Koshares, Adullah Hoxhës dhe Shaban Binakut.Krejt natyrshëm gjatë këtij meditimi pena ime u ndal tek qëndrestarët e mëdhenj, tek ata burra sypatrembur për të cilët Atdheu- Flamuri Kombëtar, liria ishte gjëja më e shtrenjtë.Por sa herë kujtoj litarin turk në qafë të patriotëve të mëdhenj, të burrave që demonstruan heroizëm të rrallë, me vjen vetëvetiu në mendje litari në qafën e Havzi Nelës.
Ai është nga ata burra heroik, i cili është shembulli më i mirë sot për tu ngritur kundër të birit të atij që e denoj me vdekje me pushkatim, për liri dhe demokraci.Ai ishte disidenti, heretiku antikonformist, martiri rebel, kauza e të cilit ishte Liria- barazia- drejtësia, që na mungon edhe sot.
Diktatura komuniste e ekzekutoi barbarisht me 10-të gusht të vitit 1988-të.Havzi Nela ishte poeti i fundit i ekzekutuar nga Perandoria Komuniste e etërve të despotit tonë, Edi Rama.U ekzekutua pasi kaloi nje kalvar të gjatë në burgjet komuniste, Elbasan, Vlorë, Spaç, Rrëshen, Burrel, Ballsh, Qafë Bari, i denuar dy herë 15-të vjet në vitin 1967-të pasi kishte kundërshtuar kolektivizimin dhe ndalimin e besimit fetar dhe ishte larguar nga Shqiperia dhe 8-të vjet ridenohet si elemet i rrezikshëm në vitin 1975.
Pas lirimit nga burgu në vitin 1986-të, internohet në fshatin Arren në vitin 1987-të.Me dt 10-të gusht ora 03 Havzi Nela thotë fjalën e fundit.Varet në qendër të Kukësit dhe lihet ashtu i varur deri në orën 11-të për të terrorizuar qytetarët, tek ish agjensia e udhëtarëve.Me 11-të gusht ora 01 futet në njě gropë në vend të një shtylle vertikalisht.Para tij Neroni shqiptar kishte pushkatuar poetët, Villsom Blloshmi e Genc Leka si armiq të popullit.Sabotatorë e agjentë të imperializmit.Ekspertja e aktakuzës së tyre Diana Çuli gëzoi privilegjet e diktaturës si gardiane e saj. U zgjodh deputete në vitet e demokracisë, madje guxuan ta propozojnë edhe për çmimin “Nobel” në letërsi.Ekzekutimi i Havzi Nelës është rast i pashembullt në histori, për nga egërsia e simbolika e krimit.Ai u var në litar pikërisht në vendin ku nuk guxuan të dislokoheshin as armatat e tmerrshme të Hitlerit.Urrejtja patollogjike e Ramiz Alisë, Kristaq Rames, Nexhmie Hoxhës, Femih Abdiut dhe talebanëve të diktaturës ndaj Havzi Nelës nuk njihte kufi, duke thyer të gjitha kodet zakonore e morale të shqiptarëve, duke sfiduar dhe ligjet e diktaturës.
Ata guxuan që me kufomën e viktimës së tyre të terrorizonin një qytet të tërë.Terrori me të vdekurin apo nekroterrori është karakteristikë e hordhive barbare pushtuese e otomanëve, mongolëve e serbëve.A nuk vepruan njësoj otomanët me luftëtarët e patriotët e shquar Sefë Kosharja, Avdullah Hoxha, Shaban Binaku.3000 vjet më parë Akili i ktheu kufomën e Hektorit mbretit Priam dhe madje e përcolli me nderime nga kampi i tij.2000 vjet më parë Ponc Pilati i lejoi dishepujt e Krishtit ta zbrisnin nga kryqi dhe ta varrosnin.Kur Kristaq Rama hodhi firmën pa ju dridhur dora për ekzekutimin e Havzi Nelës, nuk mund ta imagjinonte se pak kohë më pas do të përballej në gjygj i akuzuar për një krim ordiner nga i biri sot kryeminister i Shqipërisë Edi Sulltan Rama.Havzi Nelën guxuan ta vrasin për fjalën e lirë ata që ligji u njihte të drejtën e faljes dhe të amnistisë.Klika e frikshme staliniste nuk guxoi ta denonte apo ta ekzekutonte publikisht Eseninin i cili kishte akuzuar regjimin bolshevik dhe e kishte quajtur revolicionin e tetorit 1917-të që vetë e kishte mbështetur;”Tetor i egër e mashtrues”.Sigurisht e zhduku në fshehtësi KGB-ja eksperte e punëve të pista dhe e propagandoi si vetëvrasje.Sovjeti Suprem i Moskës e denoi duke e derguar në gulag disidentin e madh Aleksandr Solzhenitsyn, por nuk guxoi ta vriste.Kur falangat fanatike frankiste vranë Garsia Lorkën e madh, gjenerali fashist Franko i gjykoj me ashpërsi.Para pak vitesh u nda nga jeta Adem Demaçi i identifikuar si armiku me i madh ideologjik i Jugosllavisë Titiste.Kaloi 28 vjet në burgjet serbe, por as UDB-ja e as Rankoviçi nuk guxuan ta ekzekutojnë.Havzi Nela u vra nga egërsia bizantine e kupolës komuniste, e cila poetët shkrimtarët e intelektualët i donte skllevër e sherbëtorë të ideologjisë së saj, ashtu siç kërkon ti bëjë Edi Rama, t’i kthejë një kope mamaqësh, lideri i të cilëve është daja, piktori deshtak.Të njëjtën strategji ndjek sot qeveria bandite e kalifatit të Sulltan Ramës e kodifikuar me emrin Rilindje, por rruspat e talebanëve deshmuan se sekti i tij quhet rrulindje.Dhuna barbare ndaj artistëve, arrestimi i tyre është deshmia më autentike e vazhdimit të filozofisë së etërve.Nëse babai daja dhe etërit komunistë të Ramës e vranë Havzi Nelën në emër të ideologjisë staliniste, Xhonturku Rama po i rivret disidentët dhe po shkatërron institucionet e shtetit e ato të kulturës në emër të një ideologjie neootomane që rrezikon zhbërjen jo vetëm kulturore por dhe etnike dhe territoriale.Për interesat e tij utilitare Rama shiti Kauzën Çame, shiti detin, ua dha Aeroportin e Vlorës së Ismail Qemalit shpurës së Erdoganit, u bë aktor e protaginist për ndarjen e Kosovës.Rama ka rënë në rrjetën e trekëndëshit Moskë- Ankara- Athinë.Sëbashku me sivllaun e tij Vuçiç ishte krushkë i kurorëzimit të Erdoganit si Sulltan i Ri e Despot i Turqisë.Tufa me lule e Erdoganit tek Mustafa Qemal Ataturku ishte mesazhi i fundit për Republikën Demokratike Turke dhe instalimi i pushtetit absolut të tij.Politika antikombtare dhe antipërendimore e Ramës.Shkatërrimi i sovranitetit të organeve kushtetuese.Kapja e prokurorisë, shkatërrimi i sistemit gjygjsorë.Shpallja e opozitës esadiste, kur në fakt ai dhe banda e tij të kujtojnë Haxhi Qamilin janë imitim i filozofisë sunduese të babait të tij shpirtëror Erdoganit, i cili shpalli 2000 gjeneralë dhe guljenistët armiq të popullit dhe po kthen denimin me vdekje.Shpallja e tij vasal i binomit Putin- Erdogan tregoi se pikërisht në vitin Jubilar të Heroit Kombëtar të Gjergjit të madh, ai nuk kishte qëllim të vertetë, jo aspak nderimin e kësaj figure të ndritur por zhbërjen e veprës së tij dhe të Rilindasve.Aq shumë e urren Atin e Kombit sa në një aktivitet benjamini i tij Erion Velia ia mbuloi me sofrabez të zi ( ferxhe) shtatoren në Sheshin Skenderbej.Ky Don Kishot i politikës me atlete Adidas dhe me pature është nxënës i keq i historisë.Finalizimit të endrrës së tij të çmendur, shembjen e Panteonit të Kulturës, Teatrit Kombëtar, për të ndertuar kulla duke grabitur pronën publike duhet ti përgjigjet sovrani popull.Rama në shenjë hakmarrje për bunkierin që e shkatërruan të përsekutuarit e opozita e bashkuar si simbol komunist shembi simbolin kombëtar, ku janë luajtur “Epoka para gjygjit” e Kryeveprat e Dramaturgjisë Shqiptare.Ai luajti aktin e fundit të dramës së tij përpara se të bjerë në humnerën e thellë që ka gatuar në të gjithë këto vite të pushtetit të tij.Ende ka aktivistë të opozitës në proçese gjygjsore që shkatërruan bunkierin e ndertuar pa leje si simbol të diktaturës.Ende ka të burgosur politikë nga Kukësi i Havzi Nelës të cilët shembën traun e ndërtuar pa leje në Rrugën e Kombit, ndërsa kmerët e Ramës shembën Koloseun tonë, Teatrin Kombëtar duke e grabitur pronën publike dhe shembur simbolin e kujtesës historike.E quaj të udhës të sjell në vemendjen e lexuesve vargjet e disidentit Havzi Nela që u var nga familja biologjike dhe politike e Sulltan Ramës.Po perifrazoj disa prej tyre që ai i krijoi me mend, pa patur laps dhe letër duke rimuar me anë të gishtave, botimin e të cilave e bëri të mundur shkrimtari Petrit Palushi.” Në qelitë e burgut pa ajër e pa dritëFryma po më merret m’janë terrue sytëPo dirgjem i mjerë, mbrohem rroj me shpresëJeta m’u rendue deshirë nuk kam të vdesAh, kjo derë e randë, kjo qeli kabareMa sfiliten trupin, zemra s’ndihet fareMe durim përgjoj kur do t’ma hapin derënPo e pres lirinë si zogu pranverën.Fryma e Helsinkit u derdh porsi eraNa përkëdheli zemrat, çeli si pranvera;Ketu në vatrat tona futi gaz dhe shpresë Na zgjoi afsh e vrull, ndoshta nuk do të vdesë.Këto janë disa nga letrat e tij që ka nxjerrë nga burgu.Kjo tregon sa shumë e donte poeti jetën, por më shumë donte lirinë. Ai shprehet solemnisht ” Vdekja për Lirinë nuk më tremb aspak”I merzitur kur ikën nga Shqipëria shkruan në një copë letër dhe e vendos në një lis;”Lamtumirë Atdhe i dashurPo të lë me zemër plasun”.Me guximin e tij sfidoi regjimin gjakatar të etërve të Edi Ramës, ndërsa sot me veprën e tij sfidon vetë Edi Ramën dhe pushtetin e tij kleptokratik.Në përkujtim të 75 vjetorit të lindjes së tij gjeniu i letrave shqipe Ismail Kadare deklaron;”Poeti Havzi Nela është kambanë që ende bie për shoqërinë shqiptareTë mos e degjosh këtë kambanë do të thotë të vazhdosh të shkelësh me këmbë lirinë e Shqipërisë”Novosejanët e quanin Havziun lisin qëndrestar me rrënjët e të cilit mbrohet lëndina e luleve.Poeti amerikan Uitman na ka lanë një postulat;Nuk kam çfarë ti jap kombit tim përveçse fjalës.Havzi Nela na la testament fjalën e bukur poetike për të cilën bëri sakrificën sublime.Për fjalën e lirë u martirizua.Dha gjënë më të shtenjtë jetën.Diktatura komuniste e ekzekutoi pak më shume se tre dekada më parë në mënyrën më makabre.Me fjalën e lirë sfidoi diktaturën më të egër në Europë.Jeta e tij ishte mjaft e shkurtër se u këput nga litari i diktaturës, nga gijotina komuniste, por i mjaftoi për ta shkruar emrin në panteonin e historisë kombëtare. Vepra e tij sot sfidon regjimin Despotik të pinjollit të diktaturës komuniste Edi Ramës.Ajo eshtë apel i ndergjegjes kombëtare.Eshtë aktakuza me e rëndë, verdiktin për të cilën duhet ta japë sovrani popull.Sot sovrani duhet ta bëjë këtë gjygj për Edi Ramën, Lleshin e Zi, Symbyl Agën, Erion Velinë, aty ku u luajt Epoka para gjygjit, në gërmadhat e krimit të tyre kushtetues.Ka ardhë koha e Nurembergut të krimeve të diktaturës dhe neodiktaturës.
Të rrethuarit nuk janë më nën asnjë iluzion. Ata e dinë që nëse sulmohen edhe në anën që është shqyer, ata nuk do të mund të bëjnë rezistencë për shumë kohë pas atyre muret të çara, 8,000 prej tyre kundër 150,000, përveç nëse ndihma vjen shumë shpejt. Por a nuk kishte deklaruar Parlamenti i Venedikut solemnisht të dërgonte anije?
A mundej Papa të mbetej indiferent kur Shën Sofia, kisha më e mrekullueshme në perëndim, të ishte në rrezik të bëhet një xhami e jobesimtarët? Mos vallë Europa, e kapur në grindje dhe e ndarë në njëqind pjesë nga xhelozia e padenjë, akoma nuk e kuptote rrezikun që i kanosej kulturës perëndimore?
Por Venediku dhe Papa, të gjithë kanë harruar qytetin; të zhytur në rrëmujërat e politikës, të gjithë po e lënë pas dore nderin dhe betimin e tyre.
Në të tilla momentesh tragjike historia përsëritet përsëri dhe përsëri: kur duhet të rritet përqendrimi më i lartë i të gjitha forcave të bashkuara që së bashku të mbrojnë kulturën evropiane, princat dhe shtetet e tyre nuk mund të braktisin imtësitë dhe rivalitetet e tyre, madje edhe për një hapësirë të shkurtër kohe. Kristianizmi la në mëshirë të fatit Kostandinopojën.
“Pushtimi i Kostandinopojës” Stefan Zweig
Bashkëatdhetarë, po pritëm ndihma nga perëndimi, do përfundojmë si përfundoi Kostandinopoja. ne kemi energji, mundësi dhe aftësi ta përmbysim një Psikopat të Droguar
Koloseu Shqiptar i rezistoj kohës, nuk e levizën dhjetëra termete, por e shembi makineria kriminale e triumviratit ramian në mesnatë.
Unioni Artistik i Kombit Shqiptar “Kalorës i Urdhrit të Skenderbeut” denon krimin kushtetues të trinomit rrulindas Rama-Lleshi- Veliaj.
Teatri është pasuri kombëtare, për të duhej të vendoste sovrani me referendum.
Gestapoja e Fuhrerit shqiptar dhunon protestuesit.
Junta ushtarake e tij i ka ditët e numëruara.
Trinomi famëkeq Rama- Veliaj- Lleshi shembi Teatrin Kombëtar. Kleptokratët dhe oligarkët ramianë duan të ndërtojnë aty keopset e veta, me paratë e drogës e të krimit, me të cilat blenë mandatet dhe morën pushtetitn për të gllabëruar shtetin. Teatri Kombtar ështe pasuri kombëtare, monument kulture, për të cilin duhet të vendoste sovrani, me referendum.
Në demokraci sovrani ushtron pushtetin me të zgjedhurit e vet si përfaqësues të tij. Por sozia e keqe e Carit të ri, Sulltanit modern, Erdoganit, apo Perandorit Aziatik Kim Jongut e ka asgjesuar demokracisë, republikën parlamentare, shtetin e së drejtës, madje edhe qeverinë e tij duke instaluar Republikën e Triumviratit famëkeq. Të gjitha institucionet i ka kthyer në zyrë noteriale të tij që i kontrollon nëpërmjet whatsApp-it. Sovrani tani është mbërthyer nga tentakulat e oktapodit kriminal të Edi Rames, pushtetit personal që e instaloi duke shfrytëzuar pandeminë botërore të shaktuar nga covidi-19-të. Dy shtyllat e demokracisë janë pozita dhe opozita. Satanai i katakombeve të Surrelit me zgjatjen e gjendjes së jashtëzakonshme u mundua ta asgjësojë opozitën reale, me shantazhe, kërcënime, kurthe dhe instaloj juntën ushtarake, plan i hershëm ky i tij. Ai po e përdor opozitën artificiale parlamentare të përbërë nga sirena dhe urithë, për të zgjatur ditët e pushtetit, me aksione nënujore, apo makinacione të galerive të nëndheshme. Minoranca morale e kthyer në mazhorancë me dhunë, përdori fallsifikimin e firmave, gjendjen e jashtëzakonshme për të legjetimituar shembjen e Teatrit, pasurisë tonë kombëtare.
Me këtë akt Rama mendon të realizojë planin e tij djallëzorë, të dyfishtë, njëkohësisht të spostojë vëmendjen nga keqmanaxhimi i pandemisë, nga depresioni ekonomik, reforma zgjedhore, përmbyllja e reformes në drejtësi, varfëria ekstreme e familjeve shqiptare. Nga skenari i tij i fshehtë për transplantin reacor, zbrazjen e Shqipërisë, duke i detyruar mjëra shqiptarë që të braktisin Atdheun e tyre për shkak të papunësisë e vështirësive ekonomike dhe zëvendësimin e tyre me mjëra aziatikë, me arsyetimin paradoksal se ata po vijnë për tu punësuar, mundësi këto që ua ofron ky filantrop i madh. Në mesin e errësirës shtrigat e natës, si mamajumbat e legjendës kryen aktin e turpshëm kriminal, kushtetues, shembën shtëpinë kombëtare të artit. Dhuna e ushtruar ndaj protestuesve për këtë akt të pashembullt banditesk deshmon grahamat e fundit të despotit Edi Rama dhe sejmenëve të tij. Kalifi neootoman Edi Rama e din’ se kibernetika rilindase s’e shpëton dot anijen e tij që po mbytet në trekëndëshin e Bermudës, ndaj po j’u bën shërbimet e fundit korit të korbave, kukuvajkave, oligarkëve, plutokratëve, kleptokratëve, kakistokratëve, një grushti jeniçerësh pranë tij që i mban të bashkuar si Filli i Arianës paraja dhe krimi për përfitimin e saj, për të blerë pushtetin e ardhshëm. Tartufët shqiptarë të maxhorancës irreale me mandate te blera duan të shkatërrojnë kujtesën historike të kulturës kombëtare. Padishahu Rama, piktori deshtak shembi shtëpinë e artistëve të Kombit Shqiptar, në shenjë hakmarrje, duke përdorur disa puthadorë që pranuan te bëhen pjesë e centrifugës se tij dhe projekteve te pista për të ndërtuar keopset kriminale, megalavatriçeve të pastrimit të parave, të baronëve të drogës dhe organizatave kriminale, të kontrolluara nga banda rrulundase, për ta kthyer qendrën kombëtare të artit në qendër biznesi. Piktori deshtak i xhelozuar nga suksesi i artistëve të vërtetë shembi folenë e shqiponjave të elitës artistike kombëtare, që evokoj aty historinë tonë mijëravjeçare. Ai ka elaboruar një platformë kriminale për asgjesimin e kulturës kombëtare, artit të vertetë dhe zevendesimin e tij me komedi të financuara nga taksat e shqiptarëve, por dhe nga paratë e krimit të jakave të bardha dhe organizatave kriminale. Ai e din mirë nga historia se armata e artistëve i ka fituar gjithmonë betejat antagoniste me diktaturat, prandaj ka elaboruar krijimin e një trusti mamaqësh, producent i projekteve të tyre do të jetë Daja apo Nojani i mongolëve, i cili zbraz urrejtejen, krahinore, rracore me sarkazëm duke e tallur popullin e tij. Ai nxitoj ta hipotekojë komedinë sepse e din’ mirë se ato, autorët e tyre, aktorët që i kanë interpretuar kanë luajtur rol të jashtëzakonshëm në fshikëllimin, stigmatizimin e diktaturave, talljen, ironizimin e veseve të diktatorëve, monarkëve, duke nxitur revolta e kryengritje popullore ndaj tyre, prandaj ai paraprin, vepron vetë i pari, sa tallet populli me mua, me mirë të tallem unë me të thotë ai. Por kjo sa ti zgjasë amë. Kjo lëvizje kulturore, komerciale e Edi Ramës është imitim i lëvizjeve kulturore të Maos në Kinë dhe Hoxhes në Tiranë në vitet 60-70-të.
Enver Hoxha i ktheu objektet e besimit fetar në magazina perimesh, apo vatra të kulturës, ku bëhej propoganda e partisë, ndërsa i biri i tij Edi Rama shembi në mesnatë Tempullin e Shenjë të Kulturës Kombëtare, për ta kthyer atë në qender biznesi, ku do të shesë kanabisin që çertifikoj sëfundmi. Rama pasi shkatërroj demokracinë shqiptare u bë aktor e protagonist i skenarëve ogurzi rajonalë në kurriz të shqiptarëve Sulltan Rama dhe sivllau i tij Vuçiç e shpallën vehten vëllezer të Erdoganit, në fakt vasalë të tij. Këta xhonturq, ideolog të neotomanizmit kanë projektuar Jugosllavinë e re nën emrin e tregut të përbashkët apo miniShengenit Ballkanik. Deklerata e fundit e Viçiçit se do të hapë kufijtë me fqinjët me dt 1 qershor, duke e anashkaluar Kosovën, deshmon se akordi i binomit Vuçiç -Rama vazhdon. Padishahu ynë pasi dështoi në politikën paternaliste rajonale, panshqiptare ndaj Kosovës, Maqedonisë dhe Malit të Zi, për tu vetëpagëzuar si sundimtar suprem panshqiptar, në shenjë hakmarrje po e zbraz dufin e tij ndaj vetë atyre që pretendon se i përfaqëson nga votbesimi që i kanë dhënë. Por këtë hakmarrje ai ka hartuar një platformë e shoqëruar me një strategji. Për ralizimin e kësaj platforme ai invadoj shtetin me pushtetin. Kapi prokurorinë, shkatërroi sistemin gjygjësor, u përpoq të asgjësonte votën e lirë, organizoj zgjedhjet lokale pa opozitën reale, tashmë mazhorancë morale, fabrikoj një opozitë artificiale. U mundua të asgjesonte fjalën e lirë, por ky Nastradin u kundërshtua fort nga institucionet prestigjioze ndërkombëtare. Megjithëatë sapo i erdhi momenti goditi gjigandin mediatik ora news dhe do të godasë të gjithë ata që nuk janë pjesë integrale e indusutrisë mediatike plutokratike të kontrolluar prej tij. Këto ishin arsyet pse ai sponsorizoj puçin kushtetues, për të realizuar pushtimin e Gjykatës Kushtetuese dhe Presidencës. Ai mirëfilltasi organizoj një grusht shteti, mbetur në tentativë, për të kapur dy institucione që nuk i kishte thyer dot. Për një moment u duk se se hoqi dorë nga kjo përpjekje, por këtë projekt ogurëzi e vuni në zbatim sapo i erdhi momenti i shfaqjes së antiKrishtit, civodit-19-të, prodhuar nga laboratorët e Kinës komuniste, ideuar nga mendiet diabolike të darvinëve modernë, pjesë e shoqërive të fshehta, të zeza, të lakuriqëve të natës, të cilët kërcënuan demokracitë botërore, por dhe vetë ekzistencën e njerëzimit. Sapo i erdhi ky moment Edi Ramës e shfrytëzoj pa humbur kohë. Aktivizoj tentakulat e krimit për të finalizuar sa me shpejt platformën e tij. Me nxitim hartoj e miratoj nga parlamenti, zyrë noteriale e tij një shtojcë në kodin penal, si mekanizëm frike ndaj popullit. Zgjati gjendjen e jashtëzakonshme duke tejkaliar kopetencat e tij, me qëllim për të mbajtur qytetarët të frustruar e për të privuar liritë individuale të tyre, për t’i mbajtur në mbikqyrje e në panik të plotë. Ky Esat Pashë shiti çeshtjen kombëtare për interesat e tij utilitare, u bë aktor e protagonist i fuqishëm në skenarin për ndarjen e Kosovës, shiti, kauzën çame, detin, dhuroi asetet strategjike kombëtare. I dha Erdoganit Auroportin e Vlorës së Ismail Qemalit pikërisht në vitin Jubilar të Gjergj Kastriotit dhe 140- vjetorit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Tani është sulur për të zhdukur simbolet kombëtare. Nuk do të çuditemi kur shumë shpejt ta kthejë edhe Muzeun Kombëtar në markatë për të shitur domate dhe kastraveca. Unioni Artistik i Kombit Shqiptar denon me forcë keto akte tradhtare. Ai denon me ashpërsinë më të madhe zhdukjen e simboleve kombëtare. Sulltan Rama duhet ta dish’ se tani shumë shpejt do të flasë Sovrani dhe do të bëjë gjygjin epokës tuaj kriminale dhe regjimit tuaj despotik. Aty ku Sulejman Petarka ka luajtur Epokën para Gjygjit, aty Kombi Shqiptar do të bëjë gjygjin e epokës tuaj kriminale dhe tradhëtive tua Këtij kuslingu do t’ja kishte zili vetë Esat Pasha dhe Peteni për tradhëtitë e tij. Dua t’i kujtoj këtij zhupani se historia na mëson: Sa më të egër kanë qenë diktatorët aq me tragjik’ e kanë patur fundin. Janë të freskëta në memorien tonë fundet e Sadamit në litar, Gedafit në hanxhar, opo të satrapit të Ballkanit, Millosheviçit në qeli. Në litar ka përfunduar edhe babai shpirtëror i rrulindasve Enver Hoxha. Lleshi i zi nuk duhet ta harrojë Ali Komikun e Sadamit në trekendësh. Populli shqiptar nuk do të harrojë kurrë hedhjen e lëndëve helmuese luftarake ndaj popullit opozitarë. Një veprim të tillë e ka bërë vetëm Bashar Al Asadi. Edhe eunukut të Sulltan Ramës, Erion Velisë, që shëmbllen me Symbyl Agën nuk ka për ti’a harruar populli shqiptar kurrë.
Në krye të operacionit për shtypjen e lëvizjeve kundërkomuniste në Veri ishte vetë Mehmet Shehu. Nga dokumentet arkivore rezulton se ai mbante një komunikim të vazhdueshëm me Komandantin e Përgjithshëm, Enver Hoxhën, duke e informuar për situatën dhe për të marrë aprovimin e tij për veprimet e mëtejshme. Në vijim, po japim telegramin e datës 9 shkurt 1945, ku duket qartë se vendimet për dënimet me vdekje apo burgime nuk i merrte trupi gjykues (sipas ligjit komunist në fuqi), por Mehmet Shehu dhe i aprovonte Enver Hoxha.
Telegrami i Mehmet Shehut: Tepër Urgjent Nr. ekstra, datë 9.II.1945
Komandantit të Përgjithshëm Gjeneral Kol. Enver Hoxhës.
Nga shqyrtimi i proceseve të 21 të dënuarve me vdekje propozoj të pushkatohen këta 12 veta: Xhemal Mëlika nga Leshi, Hider Dulin, Shaban Danin, Taip Halilin, Martin Rokun nga Bërdica. Mark Nikollë Alaj, Kol Lesh Lekën e Gjok Tom Kokaj nga Ivanaj, Palok Ucin, Gjon Markun, Nikoll Keçin e Nikoll Baçin nga Mali Kolaj.
–Për Llesh Zefin nga Grykë e Manatisë Leshit, disfatist, kollon e pestë propozoj 15 vjet burg. –Për Nikoll Ramën, Zef Tolën, Kol Gjetën, Gjok Gjonin e Kol Marashin nga Mali Kolaj, që i janë përgjigjë thirrjes së Ded Shabanit për të sulmuar Lezhën, por që s’janë fajtorë kryesorë por vetëm popull i gënjyer, propozoj dënimin e tyre me 30 vjet burg. –Për Marl Luç Gjonin, Tom Lek Dakën e Gjon Nikollë Vocin nga Vukpalaj, tue qenë se nuk është faktuar akoma akuza e tyre e proceset duhet rishqyrtuar, propozoj pezullimin e ekzekutimit të tyre e rishqyrtimin e proceseve nga gjyqi.
Te denohen me burg këta 29 veta: –Jak Lushin, Rrok Gjushin e Gjon Pjetrin, këshilltarë të Beltojës që kanë pasë diejni për veprimet e Hasan Isufit. me 30 vjet burgim; –Geg Enjëllin, këshilltar i Beltojës, me 15 vjet; –Shyqri Bushatin, Shefki Bushatin, Myfit Bushatin, nga Shkodra e strehues të –Sulçe Begut, me 30 vjet burgim; –Lal Metin e Kol Markun, këshilltarë të Trushit që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim; –Dan Velin, Shaban Dinin, Martin Lorjan, Faik Lanin e Kin Shukun, këshilltarë të Bërdicës që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim; –Gjeto Tolin, Prek Kolën, Gjokë Gjinin e Tom Zefin, nga Mali Kolaj, bashkëpunëtorë me Ded Shabanin, me 30 vjet burg; –Kol Gjokën nga Ivanaj, bashkëpunëtorë me Gjon Martinin, me 20 vjet burg; –Zef Gjonin nga Ivanaj me 15 vjet; –Ujk Shitin nga Ivanaj me 10 vjet; –Met Shytin nga Ivanaj me 5 vjet; –Dan Salën, Tom Markun, Rrok Pashukun, Idris Canin, Ali Mustafan e Emin Beqirin, këshilltarë të Melgushit, që kanë pasë lidhje me Ded Shabanin, por nuk i janë përgjigjë thirrjes së tij, me 1 (një) vit burg.
Gjyqi vazhdon dhe mund të dënohen me vdekje rreth 20 veta të tjerë. Presim urgjentisht aprovimin për ekzekutim të vendimeve. Mehmeti Nr. 9, 10 fruer 1945.
Aprovohen ndëshkimet me vdekje të 12 vetëve dhe ndëshkimi i të tjerëve me dënime të ndryshme propozue me të sipërmin.
Na njoftoni datën e ekzekutimit. Enver Hoxha (firma) Tiranë, më 10 fruer 1945 Nr. 35 regj, 1945.
Gjykimi në Gjykatën e Naltë Ushtarake. Tetëmbëdhjetë ditë pas aprovimit të Enver Hoxhës për dënimin e tyre me vdekje, me komunikatën nr. 35, datë 28 shkurt 1945, Prokuroria e Gjykatës së Naltë Ushtarake ia përcjell çështjen për gjykim Gjykatës së Naltë Ushtarake me mejtimin që akt-gjykimi nr. 15, datë 31 janar 1945, i Gjykatës Ushtarake të Korparmatës III, Shkodër, të aprovohet. Në vendimin nr. 35 të Gjykatës së Naltë Ushtarake shpallur në Tiranë, më 28 shkurt 1945, Gjykata e Naltë Ushtarake. E formueme prej Gaqo Floqit, Kryetar, dhe Frederik Nosi e Veledin Zejneli, anëtar, në prezencën e Prokurorit pranë kësaj Gjykate, major Myftar Tares, dhe me asistencen e sekretarit, Jani Thoma, mbasi mori mejtimin e prokurorit, i cili kërkonte të vendosej aprovimi i këtij vendimi si i ligjshëm dhe i rregullshëm;
Një grua muslimane, e cila barte nikabin, kishte hyrë në një nga dyqanet e Francës për të blerë disa gjëra ushqimore.
Me të përfunduar pazarin e saj, ajo drejtohet drejt arkës për të bërë pagesën e saj dhe për çudi, arkëtarja një dosë gjoks jashtë, por që ishte me origjinë marokene, nuk e pëlqeu fare klienten me shami në kokë…
Filloi t’ia llogariste me shpejtêsi gjërat që kishte blerë zonja, nderkohe që vazhdonte ti hidhte me forcë në anën tjetër të arkës, duke u mundur që ta nervozonte këtë grua.
Teksa po arrinte nga fundi i llogarisë, arketarja, e pa që gruaja ishte shumë e qetë, dhe nuk po nervozohej, nuk durojë më shumë, duke çryrë si dosë e zënë çark fillojë t’i bërtas dhe ta ofendojë atë dhe fenë e saj.
”Ne….
kemi mjaft probleme në Francë, dhe veshja që ti bart është një prej problemeve tona.
Ne këtu jemi për të bërë pazare dhe jo për të reklamuar fenë dhe historinë e dikujt.
E nëse ti je e interesuar për të praktikuar fenë tënde, mos u mundo ta bësh këtu, por kthehu në vendin tënd dhe atje praktikoje ashtu siç keni dëshirë”.
Gruaja e mbuluar ndaloi për një çast nga futja e gjerave në qese, e shikoi arkëtaren në sy, pa rreth e rrotull nëse kishte ndonjë mashkull dhe pastaj e ngriti nikabin dhe e zbuloi fytyrën e saj.
Ajo ishte biondinë e bukur me sy bojë qielli, ashtu qetë qetë, ju drejtua arkëtares duke i thënë:
”Unë jam franceze, jo arabe…
Islami tani është feja ime dhe ky vend (Franca) është vendi im, unë këtu kam rrënjet e familjes time.
Me kuptove???
Franca është vëndi im.
Ju kur ikët nga vëndi i juaj dhe erdhët këtu, e shitët fenë tuaj, ndërsa ne e blemë atë”
Me dt 16-të maj të vitit 1999-të ranë në fushën e nderit dy personalitete të shquara të Kosovës dhe të Kombit Shqiptar, dy veprimtarë të shquar të çeshtjes kombëtare, që luftuan njëri me penë për bashkimin e trojeve etnike dhe tjetri me pushkë për shembien e kufijëve ndërshqiptarë, vendosur padrejtësisht mes tyre, Ukshin Hoti dhe Abaz Thaçi (Komandant Bjeshka). Jetëshkrimi i Ukshin Hotit deshmon një veprimtari të dendur politike, patriotikike, kombëtare, akademike, diplomatike. Për tre dekada denoncoj dhunën barbare të makinës shtetërore të sllavëve mbi popullin e Kosovës, mbrojti vlerat demokratike, formësoj mendimin politik, frymëzoi luftën për liri, kryengritjet për çlirimin kombëtar, bashkimin e trojeve etnike dhe krijimin e shtetit komb të shqiptarëve. Profesori i filozofisë dhe i Drejtës Ndërkombëtare, disidenti, veprimtari i shquar i çeshtjes kombëtare, autori i veprave “Lufta e ftohtë”, “Bisedë mes hekurave të burgut”,”Filozofia politike e çeshtjes shqiptare,”ishte i pari që shkroi për demokracinë autentike. Qysh në vitet 70-të Ukshin Hoti ka kundërshtuar fort regjimin jugosllav në Kosovë. Në protestat e studentëve të vitit 1981 mbështeti kerkesat e tyre për shpalljen e Kosovës Republikë. Për këtë përkrahje u arrestua dhe u denua 9 vite burg, të cilin e zbriti gjykata supreme në 3.5 vite në vitin 1984. Patrioti i pathyeshëm i Kombit Shqiptar, filloi kështu kalvarin e gjatë ku u farkëtua për qëndresën epike, në burgjet e Prishtinës, Zagrebit, Lubjanës, Gjilanit. Kështu nisi saga e profesorit, filozofit, që kishte më të shtrenjtë se gjithçka lirinë e Kosovës, iluministit që endërronte bashkimin e trojeve shqiptare në një shtet. Për më shumë se tre dekada deviza e tij ishte “Një Komb – një Shtet”. Pas lirimit nga burgu në vitin 1985 vazhdoj papushim veprimtarë e tij kombëtare. Në vitin 1992, në fshatin Brestovec, në Rahovec organizoj një homazh për viktimat e vrara nga policia serbe 2 vite më parë, ku pati përplasje të dhunshme mes qytetarëve dhe trupave policore kriminale të Jugosllavisë, e ku u plagosën shumë qytetarë. Në vitin 1993 iu bashkua Partisë së Unitetit Kombëtar, UNKB-së, e cila kishte në program bashkimin kombëtar të shqiptarëve. Kur pa se dhuna dhe represioni sllavë ndaj shqiptarëve po rritej Ukshin Hoti në një homazh për deshmorët e renë në demostrata, në vitin 1994 doli haptasi me idenë e krijimit të forcave të armatosura të Republikës së Kosovës. Përsëri u arrestua dhe u denua me 55 ditë burg. Po në ketë vit u denua 5 vjet burg të cilat i kaloi në burgjet e Nishit dhe Dubravës. Parlamenti Europian kërkoi lirimin e tij në vitin 1998-të, por autoritetet jugosllave refuzuan kategorikisht. Kësaj kërkese barbarët sllavë iu përgjigjen duke bombarduar fshatin e tij të lindjes Krushë e madhe, në vitin 1999-të. Pas bombardimit forcat serbe hyjnë në shtepinë e tij, e bastisën dhe shkatërruan gjithçka. Vellai i tij Ragipi u gjend i vdekur, rreth dy muaj me vonë, në një fshat tjetër, aty afër. Edhe babai i tij u plagos në krah gjatë granatimeve serbe, në një fshat ku ishte strehuar. Me 16-të maj të vitit 1999-të, kur i kishte ardhur dita e lirisë, autoritetet e burgut e nxorën në oborr gjoja per ta liruar, por gardianet e këtij burgu e rrëmbyen dhe e zhdukën pa gjurmë, në ditën e tij të lirisë dhe në agun e lirisë së Kosovës, që kishte sakrifikuar dhe endërruar tri dekada. Keshtu u shua Volteri shqiptar në burgun e Dubravës ku tre ditë më vonë u masakruan qindra të burgosur nga makineria vrasëse e Millosheviçit. Në të njëjtën ditë, me 16-të maj të vitit 1999-të ra në betejat e Koshares, Komandant “Bjeshka”, Abaz Thaçi. Ai ra për të mbetur në pavdeksi, simbol i lirisë dhe shkuljes së piramidave e heqjes së kufijëve ndërshqiptarë. Ra në Mekën dhe Jeruzalemin shqiptar, në rrasat e të cilës u nënshkra, me gjakun e deshmorëve, liria dardane. I kam trajtuar hollësisht në një cikël shkrimesh kushtuar UÇK-së, betejave të saj në Koshare aktet heroike, luftën spartane, qëndresën homerike të dragojëve të lirisë që sakrifikuan jetën për çlirimin e Kosovës. Cfardo që të them nuk mund ta përshkruaj më bukur veprën e Komandant “Bjeshkës”, Abaz Thaçit se vargjet e këngës interpretuar nga bilbili i Kosovës, Shkurte Fejza. “Më mori në krah’ zogu i lirisë Bashkë me frymën e pranverës S’po di këngën si ta nis’ Si t’ja hap kujtimit derën”, apo vargjet lapidare të këngës së interpretuar me mjeshtëri nga kollosi Ilir Shaqiri : “Si lahutë me këng’ kreshnike Pushka maleve ushtonte N’qiell t’Kosovës heroike Si një pllumb shpirti flutronte Jam Drenica zemrën sa bjeshka Për Kosovë s’më dhimbet jeta Abaz Thaçi emrin ma thonë Jam vet’ balli me shqiponjë”. O ju shqipe kah’ flutroni Në Drenic’ kur të shkoni Thujni nënës mos maj zi Theva kufirin Shqipri- Shqipri” Abaz Thaçi është dalluar në beteja si një ushtarak me profesionalizëm të lartë e heroizëm të rrallë. Në çdo përvjetor të Luftës së Koshares, Qabes’ së lirisë dardane, simotër e betejave të termopileve dhe qerbelasë, në cdo përvjetor të çlirimit të Kosovës e pavarësisë së saj kujtohet dhe vepra sublime e Abaz Thaçit. Kujtohet me pietet Ukshin Hoti që shkriu gjithçka të shtrenjtë për Atdheun. Ai e dha lirinë e tij, jetën e vet dhe familjen. Lavdi dallëndysheve të lirisë. Lavdi deshmorëve të Kombit, shpirtërat e të cilëve fluturojnë si pëllumba mbi qiellin e Kosovës. Lavdi.
Për të mënjanuar pushtimin e kryeqytetit të saj nga ushtria ruse, Perandoria Osmane, duke patur edhe nxitjen e Britanisë së Madhe, kërkoi armëpushimin, i cili u nënshkrua më 31 janar 1878.
Një muaj e ca më vonë më 3 mars 1878, u nënshkrua midis të fitimtarit dhe të mundurit Traktati i Paqes, ose siç njihet ndryshe, Traktati i Shën Stefanit!
K.Frashëri fq. 88 libri A.Frashëri. Pas luftimeve që zgjatën për pothuajse një vit, trupat ruse arritën në fshatin Shën Stefan, rreth 17 km në afërsi të Stambollit. Traktati i Shën-Stefanit i shkëpuste Perandorisë Osmane rreth 80 për qind të zotërimeve të saj në Gadishullin Ballkanik.
Sipas Traktatit, u krijua shteti bullgar me kufij shumë të gjerë, ndërsa Rumania, Serbia dhe Mali i Zi deri atëherë principata autonome nën vasalitetin e sulltanit osman, fituan pavarësinë e plotë.
Serbia zgjerohej nga jugu në drejtim të viseve shqiptare të Kosovës.
– Sipërfaqja e saj rritej nga 37, 7 mijë km2 në 52, 7 mijë km2.
– Edhe Mali i Zi rritej nga 4, 7 mijë km2 në 15,7 mijë km2.
Traktati i Shën-Stefanit nuk e zinte fare në gojë Shqipërinë, e cila për Rusinë nuk ekzistonte si subjekt të drejtash politike. Sipas Traktatit të Shën-Stefanit, gati gjysma e trojeve shqiptare u jepej shteteve sllave ballkanike.
Sipas këtij traktati, brenda kufijve të Malit të Zi hynin vise të banuara prej shqiptarëve, duke përfshirë Ulqinin, Tivarin, pjesën e sipërme të bregut të lumit të Bunës, gati krejt liqenin e Shkodrës, Hotin, Grudën, Plavën e Gucinë. Territoret e Bullgarisë zgjeroheshin deri në brigjet e liqenit të Ohrit.
Greqia nuk arriti të përfitonte asgjë.
Fakti se asnjë nga fuqitë e tjera të mëdha nuk e ngriti zërin për të drejtat kombëtare të Shqipërisë, i bindi përfundimisht shqiptarët se ata tashmë ishin krejtësisht vetëm.
Cungimi i trojeve shqiptare shkaktoi shumë revolta, gjë që çoi në krijimin e Lidhjes së Prizrenit. Traktati cënonte dhe interest e Fuqive të Mëdha Europiane, të cilat nuk mund të pranonin rritjen e influencës ruse, në rajonin e Ballkanit.
Kjo çoi në thirrjen e Kongresit të Berlinit, që shfuqizoi shumë nga përfundimet e Traktatit të Shën Stefanit.
Hoxhë Sabri Koçi, më i heshturi se të gjithë të burgosurit e heshtur bashkë, që se si e lidhte peshqirin mbi kokë për të të kujtuar çallmën, gëzonte besimin e kujdo në burg, sipër tij e jashtë.
Të vinte t’i bije në gjunjë. I gjatë dhe i dobët, me një ecje të përhedhur, sikur çapitej zbathur nëpër shkretëtirë, në Mekë, ku rëra përvëlonte. Ngjante si me mjekrën e bardhë, që s’lejohej. Në poezinë time të fshehtë e krahasoja me një minare lëkundëse në një tërmet pa mbarim.
Hoxhë Sabriun e nxirrnin shpesh jashtë burgut, rregullonte çezmat si hidraulik, tubacionin e ujësjellësit nëpër fshatra e deri në qendër, në qytetin e vogël verior. Kuptohet, bashkë me Perëndinë, e shoqëronte dhe polici, por nuk i rrinin mbi krye me automatik, kur ai punonte e djersitej. Nuk ikën ai, i bindet ligjit, burgun e shikon si provë.
Është njeri i pagojë. Por zien nga mendimet. Feja është vepra që bën, dhe kjo dëshmon se kush je. Në Islam nuk vendos askush, ka barazi mendimi.
Pushteti nuk duhet të prodhojë ide zotëruese. Duhet të fitojë ideja më e fortë intelektuale si në Islam. Kurani është fjala e Zotit,
Profetin e zgjedh Zoti si zëdhënës të Tij. Hoxhë Sabriu as me veten s’flet me zë, jo më me të tjerët. Heshtte…
Huazuar nga Drejtori i Maredhenieve me Publikun dhe Median prane KMSH-se, z Agron Hoxha!
Diku nga vitet 70 xhirohej nje film ne rrethinat e Korces.Ne nje pjese te xhirimit regjizorit i duhej dhe nje gomar.I shkreti regjizor ngarkon Rikard Larjen per kete pune, gjeten gomarin dhe filluan xhirimet.
