Një histori e denjë për filma ka ndodhur në Portin e Durrësit në 1969, ku dy vajza të cilat punonin në sektorin e spontimit u damkosën në vendet intime nga marinarët e një anije greke.

Vajzat me inicialet F. A, dhe D. S të cilat punonin në këtë port, u ofronin marinarëve grekë marrëdhënie seksuale, dhe në këmbim kërkonin çamçakëzë, syze dielli, golfe, ora etj, gjëra që në Shqipërinë e atyre viteve ishin të ndaluara.

Kjo ngjarje ka tronditur gjithë opinionin publik në atë kohë duke shqetësuar edhe pushtetin. Kjo pasi në momentin që të rejat, të cilat llogarisnin mallrat e përpunuara nga anija, vendosën të shkëpusnin marrëdhënien me marinarët grekë ata u lanë një shenjë të pashlyeshme.

Në raportin e fundit seksual marinarët grekë u vendosën vulat e anijes pranë vendeve intime dy vajzave.

Njëri prej marinarëve të asaj kohe, Ramadan L. ka treguar për shqiptarja.com ngjarjen e dy vajzave shqiptare që nga banorët e qytetit thirreshin më vonë me nofkën “vula”.

Kur ka ndodhur kjo ngjarje?

Me sa më kujtohet kjo ngjarje ka ndodhur në vitin 1969. Unë isha marinar i ri dhe sapo kisha nisur punë në barkat e drurit në flotën tregtare. Dua të sqaroj se këto anije kryenin vetëm transport të brendshëm mallrash nëpër portet e Vlorës, Sarandës dhe Shëngjinit. Në atë kohë qeveria jonë pati bërë një kontratë ekonomike me një kompani lundrimi greke për transport malli nga vende të ndryshme.

Më kujtohet se kjo kompani angazhoi një anije të tonazhit të rëndë që quhej që “Maria ” e që punoi për një kohë të gjatë për llogari të vendit tonë. Ajo kishte ekuipazh grek të përzier me marinarë aziatikë, kryesisht filipinas. Anija greke për muaj me radhë transportonte sheqer për llogari tonën dhe për këtë qëllim kryente lundrime në Brazil dhe Kubë, pra rrugë shumë të gjata.

Si e kujtoni këtë histori?

Siç thashë më parë, marinarët e anijes greke bënin rrugë të gjata dhe kur mbërrinin në Durrës ndjenin uri seksuale. Ata ishin mësuar në portet e huaja në të cilat kur zbrisnin në tokë bënin qejf me të gjithë kuptimin e fjalës duke llogaritur pa dyshim femrat dhe lokalet e natës. Por te ne ata nuk i linte kush të ndjeheshin të lirë.

Për të dalë nëpër qytet duhej të merrnin leje me shkrim e me vulë te autoriteti portual dhe duhej që të lëviznin në grup dhe me orar të caktuar. Përveç kësaj, ata ndiqeshin në çdo hap të tyre nga njerëzit e sigurimit të shtetit që quheshin survejuesa. Në port ishin nja 10 të tillë që kishin në dispozicion autovetura për të ndjekur marinarët e huaj. Por edhe pse në këto kondita ata arritën që të shtinin në dorë dy vajza që ishin punonjëse porti në sektorin e spontimit.

Si e realizuan këtë lidhje detarët grekë?

Të vetmet që mund të ngjiteshin në anije në atë kohë ishin vetëm spontatoret. Ato kishin për detyrë të regjistronin nëpër blloqet e tyre mallrat që ngarkoheshin apo shkarkoheshin nga anijet. Meqenëse personazhet e kësaj historie janë në jetë do të përdor vetëm inicialet e tyre. Në port kishin filluar punë vajzat F. A. dhe D. S., në atë kohë fare të reja dhe mjaft simpatike.

Që të dyja u caktuan me punë në anijen greke. Kapiteni dhe oficeri i parë nisën t’i gjuanin me takt vajzat pa rënë në sy të kufitarëve që ruanin anijen “ non stop”. Dhe si e kanë këto punë, vajzat u joshën dhe nisën bisedat me marinarët grekë pa rënë në sy të kurrkujt. Prej tyre morën dhuratat e para simbolike sikurse ishin çamçakëzët dhe sapunë aromatikë, shkurt nisi lidhja mes tyre. Gjërat u trashën dhe mes tyre nisën edhe marrëdhëniet intime.

Në çfarë pjese të anijes kontaktonin?

Atëherë u tha se kontaktet i kryenin në hambarët e anijes, por unë isha i mendimit se duhet të ishin përdorur edhe kabinat e marinarëve. Gjendej koha kur duhej të punohej brenda hambarëve të anijes. Njëra punonte tjetra shkonte në kabinë dhe anasjelltas.

Po më pas çfarë ndodhi me këtë lidhje të rrezikshme?

Duket se kur kontratës se anijes po i vinte fundi, por ndoshta edhe se vajzave ju kishte hyrë frika se mos kishin rënë në sy të njerëzve të sigurimit apo të bashkëpunëtorëve të tyre, ato vendosën që të kontaktonin edhe një herë me marinarët grekë dhe më pas t’i jepnin fund kësaj historie. Grekët pasi mbaruan punë me vajzat kishin marrë me vete vulën e anijes, të cilën e përdorën duke vulosur vajzat në rrëzë të kofshëve.

Si u zbulua historia e dy vajzave të portit me marinarët grekë?

Një ditë teksa bënin plazh në Currila me disa shoqe, njërës prej vajzave që punonte në port, i vunë re vulën rrëzë kofshëve. Por ndërkaq ato kishin rënë në sy të partisë dhe të pushtetit pasi visheshin bukur, parfumoheshin dhe mbllaçitnin çamçakëzë. Pra historia e tyre u zbulua dhe më pas atë e mori vesh i gjithë Durrësi.

Si përfundim ato u përjashtuan nga porti detar përgjithmonë dhe u dërguan të punonin në fermë, atëherë ajo quhej punë edukuese. Ndërsa për shumë vjet këtyre vajzave ju vendos nofka ” Vula”. Që nga ajo ditë e deri në vitin 1991, vajzat që punonin si spontatore në port ishin të detyruara të qëndronin në krye të shkallëve të anijes apo buzë hambarëve në mënyrë që të ishin nën vëzhgimin e kufitarëve.

/Shqiptarja.com/

Burra Leshi…..

Nga A. R. Dosti.

Kam patur, kam e do te kem gjithe jetes time respekt, konsiderate, mirenjohje e debulese per nje qytet si Shkodra e per qytetaret e saj shkodranet e llojit unikal ne Shqiperi qe aq fort i kam per zemer… bartes te kultures, qyteterimit e civilizimit, patriotiizmit e atdhetarise, mencurise e bujarise …percues brilante te Artit e Sportit etj etj… por sic thote populli s’ka Pyll pa Derra e nga Trendafili del edhe Gjembi… sot mu prish qejfi goxha prej teje o qytet i bekuar.,..edhe pse e di qe s’eshte komplet faji yt e ata Derrat e Gjembat nuk mund te perfaqesojne kurren e kurres as Shkodren e as shkodranet…

Plot 10 a me shume Drejtore japin menjehere Doreheqjen sa shohin qe ne sallen e mbledhjeve te Partise hyjne ne Dere e zene vend ne presidium Edvini e Toma…

Si ka mundesi ore palaco e sharlatane njerez qe gabimisht jetoni ne Shkoder e turperisht pretendoni se jeni shkodrane……te vije aty tek ju Tom Doshi komplet injorant…tu vije debili i lindur Rama me Atlete e Brekushet e Haxhi Qamilit e t;ju vene ne radhe per nje si Delet para Kasapit …e tu fusin ne Kotec si Pulat ne mbremje …e tu detyroje te jepni doreheqjen nje e nga nje si puna e asaj lojes se fameshme me Dominote kineze…

Besoj fort ne ate se me kete qe keni bere duhet te jeni shkodran te ardhun e jabanxhinj ne Shkoder… ose sic thone vete me humor shkodranet e vertete e vendalinj per ju…duhet te jeni shkodran prej Puke….

Po a jeni Burra a cfare mutin jeni…. a keni ndopak seder Burri e Mashkulli… apo shpirt e mendje trup e shpirt ja keni shitur Partise dhe Liderit te saj…

Po a keni ndopak dinjitet, personalitet,seder, karakter, integritet …a keni ndopak moral e fytyre apo para Partise e Liderit zbathni edhe breket …

A keni familje , fare e fis, te aferm e te njohur, miq e shoke…gra, prinder, femije , niper e mbesa…

A dini te skuqeni, te zbardheni a te nxiheni e te zverdheni apo jeni thjesht te pa fytyre, te pa ngjyre e Kameleoner…

A keni gja aty ”poshte shaleve” …aty nga dallohet Mashkulli nga nje Femer apo jeni te tredhur e s’ju punon me asgje as nga koka lart e as nga koka poshte….

Po si ka mundesi ore karagjozer e lapanjozer Drejtore te jepni doreheqjen vetem me nje te ngritur te zerit te Tom Doshit e vetem me nje kercenim Partie te Rames …

Si ka mundesi te pranoni te talli bythen me ju katundari provincial prej Cermenikes se Librazhdit …Tualet Balla e t’ju ironizoje ju aq banalisht nje Sorre fytyre shperfytyruar si Elisa e Laprakes….

Po si more jeziter e burracake e lini Shkodren ne duart e banditeve Rama – Doshi…

Turp e marre per ju…dhe jazek ju qofte..

Burra Leshi…meshkuj te tredhur …

Sinqerisht per ju sot ndjeva neveri e perbuzje jo per perkatesine tuaj partiake e ngjyrimin tuaj politik joooo por thjesht per Pa – Burrnine tuaj e faktin qe pranuat qe nje Injorant e nje Psikopat tu vene ne resht e tu marrin me shpulla radhazi e nje e nga nje…

A.R.DOSTI.

   

Për ndihmesë të Junikut ishte planifikuar edhe njësiti operativ brigada “Skënderbeu” e udhëhequr nga eprori Fuad Ramiqi, e cila disa herë kishte bërë përpjekje për të hyrë, por ishte penguar nga persona të papërgjegjshëm me orientim dhe motive armiqësore. Pamundësimi i hyrjes së kësaj brigade, mosdhënia e ndihmës së Salih Çekajt nga ana e shtetit shqiptar dhe mosarritja e armatimit të premtuar për njësitet operative të Brigadave 131, 134 dhe 133 përshpejtoi edhe rënien e Junikut. – thotë major Nazif Ramabaja.

Intervistoi: Myftar DRAGIDELLA

M. DRAGIDELLA: Në një shkrim tuajin, në gashtëmujorin e vrasjes së kolonel Tahir Zemajt, keni përshkruar Betejën e Loxhës. Pas kësaj beteje të njohur ndër shqiptarët e Kosovës, çka ndodhi në arenat tjera të luftës?

Major Nazif Ramabaja: Ndodhi ofenziva e Rahovecit të cilën e përgjonim nëpërmes sistemit të ngritur për përgjim në brigadë. Pas Betejës së Loxhës, ku kishim marrë si trofe lufte shumë armë, municion dhe një motorolë 16 kanalëshe nga inspektori Sergjan Peroviç, në frekuencën e kanalit të fundit (Muja-2 ) kishim përgjuar zënien rob të një fshatari (Selim Bytyçi) në Rahovec.

Fjala tjetër ishte: „Vepro në mënyrë sa ma të shkurtër“ (në gjuhën serbe), pastaj dëgjohej: „Është vepruar“. Kështu kishte ndodhur me shumë fshatarë të cilët i kishin masakruar dhe likuiduar pa mëshirë gjatë zënies rob të tyre. Përveç Rahovecit ishte ndërmarrë edhe sulmi mbi Junikun sipas planit të qeverisë serbe për pastrimin e pesë kilometërshit të zonës kufitare në mes të Kosovës dhe  Shqipërisë.

M. DRAGIDELLA: Duke e parë këtë gjendje, cilët ishin hapat që ju ndërmoret për përgatitje sa më të mira për betejat e ardhshme?

   

Major Nazif Ramabaja: Kishim kontakt të përditshëm me dy oficerët e Brigadës 13, nëpërmes komandantit Tahir Zemaj, i cili kontaktonte me Rrustem Berishën dhe Agim Ramadanin të mbetur në Junik, në pritje të një lloj armatimi i cili duhej të arrinte, por në fakt nuk erdhi kurrë për shkak të pengesave të ditura.

Bëhej fjalë për një lloj armatimi superior i cili duhej të arrinte nga një shtet i fortë të cilin armatin as Serbia nuk e kishte në arsenalin ushtarak dhe se planifikonim që me ardhjen e këtij armatimi dhe organizimi i luftës çlirimtare në Kosovë do të bëhej në mënyrë më të organizuar.

Me hyrjen e forcave shtesë të armatosura me oficerë që kishin profesion përgatitjen, organizimin dhe zhvillimin e luftës së armatosur, me detyrë që këtë organizim ta mbështesin edhe të gjithë oficerët tjerë kështu që lufta çlirimtare, e potencoj lufta çlirimtare, do të merrte karakter të përgjithshëm mbarëpopullor e udhëhequr nga kuadri profesional ushtarak.

Duke parë se në çfarë situate gjendej Juniku dhe fshatrat e Rekës së Keqe, me pëlqimin e komandantit të njësiteve operative të Rafshit të Dukagjinit, Tahir Zemajt, dhe me urdhërin e tij, Salih Çekaj tërhiqet për në Shqipëri ku bën përpjekje titanike për të siguruar një pjesë të armatimit për t´i ardhur në ndihmë Junikut.

Ai edhe pse kontakton me Ali Aliun, mikun e tij, dhe disa ministra në qeverinë shqiptare nuk arrinë të sigurojë armatimin e duhur përveç një sasie simbolike e cila ishte e pamjaftueshme për luftëtarët e Junikut.

M. DRAGIDELLA: Në këtë kohë, në Junik ishte një gjendje e vështirë. Përse aq lehtë ra Juniku në duart e armikut?

Major Nazif Ramabaja: Për ndihmesë të Junikut ishte planifikuar edhe njësiti operativ brigada “Skënderbeu” e udhëhequr nga eprori Fuad Ramiqi, e cila disa herë kishte bërë përpjekje për të hyrë, por ishte penguar nga persona të papërgjegjshëm me orientim dhe motive armiqësore. Formacioni i kësaj brigade ishte duke bartur mjete ushtarake antitankse që i dedikoheshin Junikut e të cilat u duheshin më shumë se buka dhe uji. Pamundësimi i hyrjesë së kësaj brigade, mosdhënia e ndihmës së Salih Çekajt nga ana e shtetit shqiptar dhe mosarritja e armatimit të premtuar për njësitet operative të Brigadave 131, 134 dhe 133 përshpejtoi edhe rënien e Junikut.

M. DRAGIDELLA: Çka e karakterizon rezistencën për mbrojtjen e Junikut?

Major Nazif Ramabaja: Gjatë rezistencës së mbrojtjes së Junikut kontribut të jashtëzakonshëm dha oficeri Agim Ramadani, i cili u bë i njohur me këtë luftë e sidomos për shpërthimin e rrethimit dhe kurthat që ua përgatiti forcave ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe në minimin e rajoneve në Junik, Gjocaj dhe Jasiq dhe tërheqjen e të plagosurve dhe popullatës civile për në Shqipëri.

Për këtë Juniku, Gjocaj dhe Jasiqi duhet të mburren për luftën që e bëri Agim Ramadani i cili u bë sinonim i një strategu dhe profesionisti se si duhet luftuar. Ndihmesë të madhe në këtë i dha edhe Rrustem Berisha me ushtarin Astrit Ademajn.

 

Ne si oficerë profesionistë nuk kemi mundur të hyjmë nën komandën e një shtabi të UÇK-së, në të cilin nuk dihej se kush ishte komandant

M. DRAGIDELLA: Në këtë kohë flitej se mungonte bashkëpunimi në mes të forcave shqiptare të armatosura që verponin në Kosovë. A janë bërë përpjekje për një bashkëpunim më të mirë?

Major Nazif Ramabaja: Një mbrëmje udhëtova për në Irzniq me shoferin Zymer Sefajn, njëherit pjesëtar i sigurimit personal dhe dy pjesëtarë të sigurisë personal: Sinan Shalën dhe Burim Gashin ku u zhvillua një takim pune. Në atë takim morën pjesë Ramush Haradinaj, “Smajli”, Salih Veseli “Vetima”, Rrustem Tetaj, Nazmi Ibrahimi i Jabllanicës (Shqiponja së Dushkajës), Fadil Nimani “Tigri”, Tahir Zemaj dhe unë (Nazif Ramabaja).

Kjo ishte edhe një shenjë dhe përgjegje për të gjithë ata të cilët pyesin se përse nuk ka pasur bashkëpunim në mes të forcave të cilat vepronin në terren dhe forcave të armatosura, njësiteve operative  të cilat hynë në Kosovë. Bashkëpunimi ekzistonte, por rrjeti i atyre të cilët ishin kundër këtij bashkëpunimi dhe e pengonin ate në çdo mënyrë ishte tejet i madh si në Kosovë ashtu edhe jashtë saj, e në këtë rrjet ishin të përfshirë shumë emisarë të cilët ishin “turistë” të kësaj lufte dhe gjenin përfitimin e tyre nëpërmes fjalëve të mëdha, shpifjeve dhe intrigave të këtyre emisarëve. Ne si oficerë profesionistë nuk kemi mundur të hyjmë nën komandën e një shtabi të UÇK-së, në të cilin nuk dihej se kush ishte komandant.

M. DRAGIDELLA: Çka u bisedua atë natë dhe a është arritur pajtimi?

Major Nazif Ramabaja: Sa i perket gatishmërisë ushtarake sipas elementeve të renditjes ushtarake, ishte në nivel të duhur. Për kriteret e zgjedhjes së policisë ushtarake u tha:

Të jenë ata që i propozojnë  shtabet dhe puna e tyre do të ishte më e lehtë për të vepruar, konsideronte Ramushi. Në Lug të Baranit ka shkuar puna në dy drejtime: një në kuadër të brigadës dhe e dyta ata të cilët e kanë kryer këtë detyrë para ardhjes së brigadës. Me tutje duhet punuar në shkrirjen mesvete dhe të bëhet bashkimi në një, apo brigada të ketë për punë të veta policinë në kuadër të saj.

Sa i përket kësaj pike të renditjes ushtarake, kishte informata se shiteshin pushkët në Malishevë, pata thënë unë dhe për këtë vendosem një punkt kontrolli në Këpuz, ku të gjithë ata të cilët shkojnë me armë për në Malishevë të ndalohen që të shënohet numri i armës në mënyrë që të vërtetohet pas kthimit se a e ka të njëjten armë. Nëse udhëtohet në grup të lejohet vetëm një armë për çeshtje sigurie, ndërsa të tjerat të ndalen dhe pas kthimit të personave t`u kthehen prapë të njëjtat. Këto ishin vendimet e këtij takimi pune. Pas këtij takimi pune Ramush Haradinaj m´u drejtue duke më thënë :”Çka kisha për të bërë vet po të mos ishit ju oficirët”.

 

“Kur njerëzit luftojnë vazhdimisht kundër bashkatdhetarëve të tyre, zakonisht vihet re se ata bëhen më të egër në mënyrë të panatyrshme dhe mbushen me tërbim më tepër se kur janë kundër një armiku tjetër”. 

M. DRAGIDELLA: Cilat ishin vështirësitë me të cilat u ballafaquat ju oficerët profesionistë dhe nga vinte rreziku për një dobësim të radhëve tuaja?

Major Nazif Ramabaja: Kuadri profesional ushtarak duke ditur mirë për pasojat e luftërave të “Trandafilit” të shekullit 15-të në Angli ku sipas Çarls Dikensit: “Kur njerëzit luftojnë vazhdimisht kundër bashkatdhetarëve të tyre, zakonisht vihet re se ata bëhen më të egër në mënyrë të panatyrshme dhe mbushen me tërbim më tepër se kur janë kundër një armiku tjetër”. 

Kjo na shtyri të bëjmë atë që është dashur për të bërë, vetëm e vetëm për të mos arritur deri të nji tërbim i tillë, për arsye se ne nuk njihnim parollën se: “Armiku është në mesin tonë”, por gjithmonë duke përsëritur dhe vepruar sipas rrethanave luftarake dhe mënyrës së zhvillimit të operacioneve duke u gjendur në ballë të luftës e duke e pasur armikun (okupatorin) gjithmonë përballë, menjanuam luftën vëlla-vrasëse dhe pamundësuam realizimin e planeve të forcave okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbo-ukrainase të zbatojnë planin e spastrimit etnik nëpërmes taktikës së „Tokës së djegur“ dhe planit të çetnikëve të Vojsllav Sheshelit për zgjidhjen e çështjes së Kosovës të përpiluar më heret, por të bërë publike në tetorin e vitit 1995, e që na kishte rënë në dorë nëpërmes oficerit për vëzhgim e përgjim, Asim Lokajt të cilin e kishte marr nga Salih Cacaj, aktivist i LDK-së në Pejë.

M. DRAGIDELLA: Çka e karakterizon aktivitetin tuaj në fund të korrikuit të vtit 1998?

Major Nazif Ramabaja: Plani i ditës së 27.07.98 duhej të zbatohej me përpikëri. Njësiti marshon prej komandës së brigadës, repartit ushtarak në Baran nëpër Vranoc deri ne Bistricë dhe anasjelltas. U informuam se në Çeskovë, ka qenë  Salih Veseli “Vetima” dhe iu ka thënë se ata duhet të lidhen me Jabllanicën e Dushkajes. Për këtë raportoi Enver Berisha, komandant i shtabit të Çeskovës. 

Idriz Atashi nga fshati Jabllanicë e Leshanit, i ka dërguar në Shqipëri gjashtë vetë për t´u bërë organizimi në këtë rajon: Jabllanicë e Leshanit, Rosujë, Kliçinë, Poterq dhe Kostovc. Iu dhash udhëzime, që së pari duhet formuar shtabin në mënyrë që të kemi me kënd të komunikojmë në mënyrë legjitime e pastaj të punohet sipas udhëzimeve dhe urdhëresave të cilat lëshohen prej komandës së kësaj brigade.

M. DRAGIDELLA: Në qendrën e ndërlidhjeve të Brigadës 131 përgjoheshin aksionet e armikut. Çka arritët të mësoni gjatë atyre përgjimeve?

Major Nazif Ramabaja: Në këtë qendër është bërë përgjimi i të gjitha ofenzivave të rëndësishme të cilat i ndërmori armiku nëpërmes motorolës e cila kishte ra në duart tona në Betejën e Loxhës, nëpërmes së cilës bëhej zbulimi i frekuencave, kanaleve dhe shifrave të komandimit të anës kundërshtare. Në frekuencen 15 9.900 bëheshin bisedat telefonike të shifruara, mirëpo pas një kohe bëmë deshifrimin dhe lokacionin e njësiteve të cilat merrnin pjesë  në ofenzivë. Frekuenca 16 3.050 kishte të bënte me sulmin në: Rahovec – Llapushnik – Kijevë – Landovicë – Caralevë.

Ndodhi sulmi në Rahovec dhe vrasja e Agim Qelës, siç kishim marrë informata nga luftëtari Alush Gjocaj, i cili edhe vet ishte plagosur, menjëherë pas renies së Rahovecit në duart të soldateskës, policisë dhe paramilitarëve serbë. Në këtë ofanzivë kishin marrë pjesë edhe mercenarë rusë-belorusë dhe ukrainas (sipas përgjimeve tona, të cilët kanë bërë masakra së bashku me paramilitarët e Arkanit dhe çetnikët e Sheshelit) ekzistojnë incizimet e përgjimeve në audio-kasetë të cilat i posedoj.

Ishte fillimi i ofenzivës serbe për marrjen nën kontroll të rrugës kryesore, apo magjistralës Prishtinë-Pejë. Luftime të ashpra janë bërë në Grykën e Llapushnikut, granatimet e Gllarevës dhe magjistrales Prishtinë-Prizren të Caraleva, fshatrat e Shtimes si dhe rrethina e Therandës. Në të njëjtën kohë dhe me të njëjtin intensitet ishin sulmuar dhe granatuar fshatrat e brezit kufitar me Shqipërinë, Reka e keqe: Smolica, Dobroshi e Juniku.

Sipas të gjitha gjasave (informatave me të cilat dispononim, që i kishim marrë nëpërmes përgjimeve) dhe deklaratave të fundit se Malisheva është zonë e lirë dhe se së shpejti do të  lëshohen letërnjoftimet dhe pasaportat e mbrenda dhjetë ditëve edhe Prishtina do te jetë në duart tona, të lansuara nga zëdhëndësi i UÇK-së Jakup Krasniqi, supozohet se radhën e masakrimeve dhe dëbimeve do ta ketë Malisheva me rrethinë, sepse është duke iu ngushtuar rrethi nga te gjitha anët: nga Rahoveci, nga Suhareka dhe nga Llapushniku. 

Që me datën 26 dhe 27  korrik janë mbyllur shitoret në Malishevë dhe kanë “ikur” pronarët dhe nuk kanë mbetur dhjetë vetë, gjendja është kaotike, sidomos pas ardhjes se 20.000 të ikurve civilë nga Rahoveci, njoftonte Naim Hysenaj nga fshati Kodradiq.

M. DRAGIDELLA: Si bëhej dëshifrirmi i kodeve të armikut nga ana juaj dhe si u sulmua Malisheva?

Major Nazif Ramabaja: Dëgjoheshin shifrat: Kosa, Jastreb, Rubin, Bistrica, (Gvozdeni ishte shifër për mjetet e blinduara, tanke sepse kërkojnë 20 litra vaj të cilin e ka hudhur jashtë), Ibar, Limun etj. Degjëhej: “Kosa 501, Kosa 1, 5/1 Limun e ka kryer detyrën”, pastaj: “733 mirru vesh me të dhe vepro si të thotë ai, Kosa 121”, “Unë jam në k.761 300 m në përendim, 858 dal në O. Svetac lajmërohu, Kosa 5 lajmërohu” (Përkthimet në shqip nga unë).

Gjatë sulmeve, dëgjimit dhe përgjimeve nëpërmes qëndres së komandës së brigadës, armiku sulmoi Malishevën nga të katër anët: Nga ana e Rahovecit nga ana e Kijevës, nga ana e Llapushnikut dhe nga ana e Caralevës dhe sipas planit të tyre pra më 28.07.1998 kanë planifikuar të mirret Malisheva dhe në orët e mbrëmjes pas tërheqjes së UÇK-së Malisheva ka rënë në duart e ushtrisë, policisë dhe paramilitarëve serbë. Në ndërkohë është sulmuar edhe Dobroshi, Juniku, Jasiqi, Gjocaj në Rekën e keqe.

 

Më së tepërmi ka rezistuar Juniku. …Kishte shumë të plagosur nga granatimet, ndërsa luftëtarëve tanë iu nevojitej armatimi antitank më shumë se buka dhe uji

M. DRAGIDELLA: Sa ishin në gjendje që këto fshatra të sulmuara t´i rrezistojnë ofenzivava të armikut?

Major Nazif Ramabaja: Më së tepërmi ka rezistuar Juniku, i cili është bërë bllokadë rrethimi ku kolegët tanë Agim Ramadani dhe Rrustem Berisha qëndruan dhe rezistuan së bashku me luftëtarët tjerë. Kishte shumë të plagosur nga granatimet, ndërsa luftëtarëve tanë iu nevojitej armatimi antitank më shumë se buka dhe uji.

I informuar për pamundësinë e hyrjes së njësitit operativ të Brigadës “Skënderbeu” në ndihmë të kësaj zone dhe i vetëdijshëm për gjendjen në të cilën gjindeshin luftëtarët e Junikut me rrethinë, shpejtova deri ne Prapaçan te komandanti Tahir Zemaj, analizuam situatën dhe u lidhem me kolegët, në këtë rast pasi  bisedova me Rrustem Berishën, por jo edhe me Agim Ramadanin, sepse gjindej në vijen e parë të frontit, shpreha gatishmërinë që me një pjesë të brigadës 131-të t`u shkoj në ndihmë dhe të mundohemi që ta shpërthejmë rrethimin, e më vonë të bashkohemi me njësitin operativ ku ishin të caktuar me formacion Rrustemi si komandant i brigadës, ndërsa Agimi komandant i batalionit të parë, të lidhemi me njësitet dhe t´i vazhdojmë betejat se bashku, komplet dhe kompakt me të gjitha strukturat dhe kuadrin luftarak.

Për gatishmërinë time u falënderua Rrustemi dhe potencoi se e dinte mirë se me të vërtetë do t´i shkoja në ndihmë, por do të tentojnë të qëndrojnë deri sa t`u harxhohet municioni e pastaj të terhiqen për në Papaj dhe pas konsolidimit do të tentojnë të bashkohen me brigadën dhe për këtë më janë mirënjohës që të dy, pra Agimi dhe Rrustemi.

M. DRAGIDELLA: Ju si epror me përvojë, pos organizimit të luftës në atë kohë përgatitet edhe një doracak që u mungonte edhe zonave të tjera?

Major Nazif Ramabaja: Po, me datën 29.07.1998  përpilova doracakun për komandantë të skuadrave, togjeve dhe kompanive, i cili ishte më se i nevojshëm për zhvillimin e aksioneve ushtarake duke përdorur strategji të lloj-llojshme siç ishte ajo e Çun Xu-së dhe të strategëve të tjerë të shquar.

Dy kopje ia dhashë oficerit Shaban Dragës për t´i dërguar në Drenicë dhe për t´u shërbyer me ta në këtë fazë fillestare deri sa të mos përpilohet një strategji e përbashkët në fazën tjetër e cila kishte për qëllim kalimin nga defenziva (mbrojtja e pragut të shtëpisë) në ofenzivë (me ndërmarrjen e aksioneve taktike, operative dhe strategjike që kishte për qëllim clirimin e çdo pëllëmbe të okupuar), pasi që ishin të formuara grupet si:1.Grupi artilerik, 2.Grupi i mitrolozave 7.9mm-tokësor dhe 12.7 mm – kundërajror, 3.Grupi antiblind, zola, murtaja e krahut dhe ambrusi dhe 4.Grupi i shënjtarëve, snajperë 7.9 mm dhe pushkë automatike.

M. DRAGIDELLA: Pos ushtrimit të këtyre grupeve, ato ditë u takuat edhe me ushtarë që më herët kishin qenë ushtarë tuaj në ish-APJ?

Major Nazif Ramabaja: Ushtrimin e këtyre grupeve e bëmë në menyrë që të jemi të gatshëm për çdo sfidë dhe sulm eventual të forcave ushtarako-policore dhe paramilitare serbe dhe mercenare ruso-ukrainase. Në komandë të brigadës papritmas u duken ish ushtarët të cilët kishin shërbyer në Ajdovshqinë të Sllovenisë dhe unë (Nazif Ramabaja) isha komandant i tyre e këta ishin: Agim Krasniqi nga Vranoci i cili më solli kompjuterin dhe ia dhuroi brigadës dhe Rifat Morina nga Loxha, i cili kishte dëgjuar se unë kisha udhëhequr dhe komanduar me ushtarët në atë luftë. Pasi bëri montimin e kompjuterit me vendimin tim u transferua nga Loxha në Baran në shtab të Brigadës 131.

Të nesërmen erdhi “Çergashi” (Agim Zeneli) së bashku me Mujë Berishën, njëri komandant i frontit e tjetri komandant i shtabit të fshatit Këpuz të Klinës për të kërkuar ndihmë për mbrojtjen e zonë sonë dhe përveç spjegimeve që u dhashë në lidhje me taktiken e përdorimit të minahedhësave 82 mm, konfiguracionit dhe riorganizimit të vijës së zjarrit, iu dhashë edhe pesë predha të topit pazbrapsje 75mm të cilin e kishin në përdorim, por i tërhoqa vërejtjen “Çergashit” (Agim Zenelit) që në asnjëi mënyrë mos të dali jashtë zonës përgjegjëse të brigadës pa e informuar komandën e kësaj brigade.

Po ashtu erdhi një ushtar vullnetar nga Gjakova, Arben Kovani në njësitin tonë. Punën e vazhduam në katër grupe të organizuara dhe me grupin special intervenues të cilët duhej t´i njohin jo vetëm armët që kishin, por të gjitha llojet e armëve të tjera që ka njësiti në formacionet e veta ushtarake Ushtrimet u bënë në fshatin Vranoc dhe Baran. Ushtarët ishin të shkëlqyeshëm në përqafimin e njohurive të reja të cilat kishin të bëjnë me këtë njësit special intervenues.

Pastaj në komandë të brigadës u lajmëruan Rexhep Fetahu me kamionin TAM 75 T-5 dhe Ragip Kastrati me autobusin Mercedes, të cilët vullnetarisht do të bëjnë bartjen e ushtarëve në rast intervenimi në zonën e brigades. Për t`u bërë të ditur edhe me tutje loxhjanëve se brigada në zonën e saj do të intervenojë dhe ndihmojë në çdo kohë dhe situate.

Bëmë përgatitjen e njësitit intervenues me ushtarë të rryeshëm dhe luftëtarë të mirë të cilët kishin marrë pjesë në luftime apo në raste të njëjta intervenimi dhe klasifkimin e armatimit të nevojshëm, bëmë intervenimin në Loxhë sipas pozicionit për ta kthyer armikun nga sulmi i planifikuar. Në këto ushtrime taktiko-teknike komandant i njësitit u caktua Isuf Krasniqi “Cufa”.

M. DRAGIDELLA: Pas kthimit të grupit intervenues nga Loxha, cilat ishin planet e mëtejshme?

Major Nazif Ramabaja: Muaji gusht ishte muaj i ri sa i përket aktiviteteve ushtarake dhe dita e parë e këtij muaji u karakterizua me kthimin e grupit intervenues nga Loxha. Përgatitja e grupit të ri intervenues që të dërgohet në vijën e parë të frontit në Raushiq në mënyrë që të forcohet vija e frontit në këtë fshat e pastaj forcimin e kësaj vije në mes të Raushiqit dhe Lubeniqit. Komandant i njësitit intervenues ishte eprori Esat Ademaj. Pas mesdite intervenimi të bëhet me vozitësin Ragip Kastratin, të mobilizuar së bashku me automjetin teknik të tipit Mercedes për interesa të brigadës.

U bë planifikimi i çeljes së strehimoreve masive për njësitin në objektin”fabrikë” të cilin projekt do ta bente Naim Hysenaj, i cili na dorëzoi një sasi të municionit nga shtabi i fshatit Kodradiq, për nevoja të brigadës pasi që të gjitha aktivitetet ushtarake kalonin përmes kësaj brigade, sepse popullata e cila përfshihej në zonën përgjegjëse të brigadës kishte një besim të plotë në njisitë operative të UÇK-së të cilat me një profesionalizëm të lartë, organizim luftarak dhe njohuri të larta taktiko-teknike dhe përdorim të njeteve dhe teknikës ushtarake u bënë simbol i qëndresës duke përkrahur dhe ndihmuar me të gjitha mjetet të cilat i kishin.

M. DRAGIDELLA: Çka u bë më të lënduarit në Betejën e Loxhës?

Major Nazif Ramabaja: Pranimi i të plagosurve nga qendresa e Junikut, Naim Malokut  dhe Gani Shehut në spitalin e Irzniqit (gjegjesisht në vend të panjohur për Naimin) në një shtëpi e pastaj transferimi në spitalin dhe strehimoren e Prapaqanit ku shtriheshin Faruk Xhemajli, Skënder Çeku, të dy të plagosur në Betejen e Loxhës e pastaj me organizimin dhe urdhërin e komandantit Tahir Zemajt u transferuan në një vend më të sigurtë në luginën e Pagarushës. Transportimin e bën Rexhë Osaj, Ismet Çeku, Idriz Osdautaj etj.

 

Kishte ardhur shkresa nga shtabi i Drenicës se kanë nevojë për eprorë me të cilën kërkesë u pajtuam dhe komandanti i njësiteve operative në Rrafshin e Dukagjinit, Tahir Zemaj, me lejimin e ministrit të mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqit, të dy eprorët mbeten për të vepruar në territorin e Drenicës, siç kishim planifikuar me parë me brigadën 133 pas formimit të bërthamës dhe zgjërimit të saj të kalojnë në Drenicë

M. DRAGIDELLA: Me vendimin e komandantit Tahir Zemaj e në bazë të lejës së ministrit Ahmet Krasniqi disa oficerë nga komanda juaj shkuan në zona tjera?

Major Nazif Ramabaja: Ardhja e Shaban Dragës nga territori i Drenicës të cilin e kishim liruar, për shkak se kishte qenë në vizitë te familja dhe se shtabi i Drenicës kishte kërkuar ndihmë me eprorë ushtarakë. Po të njëjten gjë e kishim bërë edhe me eprorin Kemajl Shaqirin.

Pas vizitës familjare na kishte ardhur shkresa nga shtabi i Drenicës se kanë nevojë për eprorë me të cilën kërkesë u pajtuam dhe komandanti i njësiteve operative në Rrafshin e Dukagjinit, Tahir Zemaj, me lejimin e ministrit të mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqit, të dy eprorët mbeten për të vepruar në territorin e Drenicës, siç kishim planifikuar me parë me brigadën 133 pas formimit të bërthamës dhe zgjërimit të saj të kalojnë në Drenicë.

Eprori Shaban Draga me informoi me detajisht për shkallën e zhvillimit të aktiviteteve luftarake në territorin e Drenicës, mangësinë e eprorëve dhe organizimin e bërë në nivel të ulët, pa komanda dhe komandime, ndermarrjen e masave joadekuate sa i përket punëve gjenerike në rend të parë fortifikimi, nuk ka njësi të caktuara dhe kuader profesional ushtarak. Për këtë dy oficerët Kemajl Shaqiri dhe Shaban Draga kërkuan qe t`u bashkangjitet edhe Shemsedin Fetahu i cili i takonte gjinisë artilerike.

Shabanit i dhashë një kampanjollë për ndihmë, si mjet teknik dhe u pajtuam që të bëjë përcjelljen e ushtarëve të cilët arrinin prej Shqiperisë me armatim përgjatë zonës përgjegjëse të Brigades 131, prej Raushiqit deri ne Drinin e bardhë, nëpërmes këtij kanali, i cili finksiononte si një arterie, në mënyrë të organizuar dhe me përcjellje të kalojnë të sigurt dhe të vazhdojnë rrugën për në territorin e Drenicës.

M. DRAGIDELLA: Në kuadër të Brigadës 131 cilët sektorë kishit formuar?

Major Nazif Ramabaja: Në brigadën 131-të e cila kishte qendrën në Baran, kishim formuar edhe sektorët e informimit, atë të logjistikës, kartografisë, sigurimit, dhe koordinimin e punëve në mes të subjekteve politike dhe njësiteve operative,  ku në këtë merrnin pjesë:

Rrok Berisha, shef i informimit, Rrustem Shala, shef i logjistikës, Asim Lokaj, shef i kartografisë dhe përgjegjës për vëzhgim, Sadri Selca, shef për zbulim dhe kundërzbulim, Nikë Krasniqi, kordinator në mes subjekteve politike dhe njësiteve operative dhe Hasan Gashi, shef i policisë ushtarake. (Pas largimit të tij për kërkimin e familjes, shef i policisë ushtarake emrohet Besim Gashi.

M. DRAGIDELLA: Me 2 gusht 1998 forcat e armikut filluan një sulm ndaj disa fshatrave të komunës së Klinës dhe komunës së Pejës që i përkasin Lugut të Baranit?

Major Nazif Ramabaja: Sipas të gjitha informatave  të cilat i posedonim nëpërmes vëzhgimeve dhe përgjimeve të organizuara në komandën e brigadës, pritej që të sulmohen fshatrat e Lugut të Baranit në orët e hershme të mëngjesit, pra me dy gusht, ku më vonë gjatë analizës së kësaj ofenzive u tregua se posedonim me të dhëna të sakta për arsye se fshatarët e Çeskovës dhe shtabi i këtij fshati kishin dëgjuar ndezjen e tanksave dhe zhurmë të madhe në orët e hershme të mëngjesit (4:00) të dy gushtit 1998, të cilat vinin nga Dollova. Pas fillimit të granatimeve mbi Çeskovën, bëmë kompletimin e njësitit intervenues.

Të katër grupeve që kishin ushtruar më parë, u mbajta pesë minuta bisedë morale siç e kishim praktikuar para çdo intervenimi luftarak dhe potencova ndërmarrjen e veprimeve luftarake sipas planit të paraparë: “Njësiti në sulm”, me detyrë që të bllokohet trekëndëshi i udhëkryqit rrugor Nepole – Çeskovë dhe Nepole – Këpuz, ndaljen e forcave okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaromercenare serbe (në detyrën e afërt), kurse në detyrën tjetër ishte qëllimi që të formohen kushtet për të kaluar në ofenzivë në bashkëpunim dhe bashkëveprim me forcat tona në krahun e djathtë, angazhimin e disa luftëtarëve nga fshati Buçan si dhe ardhja në ndihmë e njësitit operativ nga Bardhaniqi me eprorin Musa Gjakovën.

Sipas informimit të komandantit të shtabit lokal, Gani Morinës, në ora 9:00 kanë filluar sulmet nga Grabanica nëpërmes Bokshiqit në drejtim të Çeskovës dhjetë tanke dhe mjete tjera mekanike, ndërsa nga drejtimi i Dollovës kanë sulmuar njëzet tanke dhe pas dy orë e gjysmë të gjitha janë bashkuar në një vend. Fshatarët e kanë lëshuar fshatin dhe vetëm pesë ushtarë janë në pozicione. Gjendja është e vështirë dhe në fshat ka mbetur i sëmurë një plak rreth njëqindvjeçar dhe nuk dihet për fatin e tij.

M. DRAGIDELLA: Cilat ishin veprimet që ju i ndërmorët për të ndaluar ofenzivën e armikut në atë kohë?

Major Nazif Ramabaja: Nga “Bistrica” siç e quante okupatori Pejën në bisedat e koduara, ishte nisur për t´u ardhur në ndihmë ekspedita shkatërruese në nji kolonë të gjatë në të cilën gjindeshin të gjitha mjetet luftarake me qëllim të bashkangjitjes së forcave të mëparme të cilat kishin filluar sulmin në trevën Çeskvë-Bokshiq-Gllogjan-Nepole. Ne bllokuam udhëkryqin Nepole-Çeskovë-Këpuz me njësitin operativ për intervenime të shpejta dhe armiku u detyrua ta ndërrojë drejtimin e sulmit dhe të orientohet në drejtim të “Kotës 490”.

Angazhimi i skuadrës artilerike me minahedhës 82 mm me komandant Ramadan Gashin, ku në kishim vetëm dhjetë predha dhe pas hudhjes së predhave të para goditet një tanksë të cilës i shkatërrohen zingjirët dhe se një ushtar okupator lëndohet rëndë në këmbë. Informatën e morëm përmes përgjimeve në sistemin e ndërlidhjeve të organizuar në brigadë. Armiku kërkoi ndihmë për ta tërhequr tankun sepse gjëja kishte ra në një gropë.

Pra “Gropa” ishte kodi i tyre i cili tregon se bëhej fjalë për prishje-shkatërrim. Kjo ishte hera e parë ku ishin përdorur minahedhësat dhe ishte qëlluar caku. Armiku ishte hutuar dhe nuk u dëgjua më se një orë dhe nuk bëri kurrëfarë lëvizjesh taktike në luftë. Ai kuptoi se lansimi i predhave nga minahedhësat 82 mm ishte bër në mënyrë shkollore dhe profesionale nga kuadri ushtarak.

Një pjesë e njësitit operativ iu kishte dalur në ndihmë Raushiqit si mbështetje dhe ngritje të moralit luftarak, por pasi se nga “Bistrica” (Peja) ishte nisur ekspedita shkatërruese, kërkova që sa më parë njësiti të kthehet dhe të kyqet në luftë. Me ardhjen e njësitit me të cilin komandonte eprori Esat Ademaj menjëherë e njoftova me detyrën luftarake dhe qëllimin e saj, por ndodhi çka ndodhi, ajo të cilën nuk e pritnim dhe më së paku na nevojitej në atë moment – fatkeqësia.

M. DRAGIDELLA: Për çfarë fatkeqësie ishte fjala dhe sa pati ndikim në zhvillimin e mëtejmë të planit të paraparë luftarak?

Major Nazif Ramabaja: Fatkeqësia në komunikacion që na ndodhi me kombin e Zymer Sefës të cilin e drejtonte Arianit Krasniqi në të cilën fatkeqësi u lënduan nëntë ushtarë të njësitit elit operativ e këta ishin: Arianit Krasniqi, Elmi Krasniqi, Shpend Krasniqi, Arsim Hysenaj, Mujë Dervishaj, Tahir Malushaj, Gazmend Gjoci, Xhelil Krasniqi dhe Ahmet Thaçi të cilët u rrokullisën para hyrjes në Kosuriq dhe kjo fatkeqësi pamundësoi bllokimin e rrugës e cila shpiente nga Bokshiqi për në Gllogjan dhe në orët e pasdites disa tanke hynë në këtë fshat.

Njësiti artilerik në mungesë të predhave u detyrua të tërhiqet në fshatin Buçan, kështu që pas marrjes së krahut të majtë nga ana e armikut dhe hyrjes së disa tankseve në Gllogjan në një mënyrë na u rrezikua prapavija dhe u detyruam që të bëjmë tërheqje taktike nëpërmes lumit Bistrica dhe të bllokohet rruga që shpiente në drejtim Gllogjan e Llugagji dhe ura e cila kalonte mbi lumin Bistricë dhe vazhdonte në drejtim të Jabllanicës (Shqiponjës), e cila ishte objekt i rëndësishëm dhe duhej të mbrohej me të gjitha mjetet që kishim.

Në krahun e majtë të sulmit të armikut bëmë bllokimin e rrugës kryesore Gllogjan-Kosuriq, para shkollës tek ura dhe morëm pozicionet në anën e majtë në pjesën veri-perëndimore në pritje të forcave okupatore serbe nga drejtimi i Bokshiqit. Të gjitha këto operacione taktike luftarake u zhvilluan me njësitin operativ për intervenime të shpejta nën komandën e eprorit Esat Ademaj.

 

Udhëheqja e operacioneve dhe marrja e raporteve nga vija e parë e frontit u bë nëpërmes komandës së brigadës me organet përkatëse siq ishin: Sistemi i përgjimit, ndërrlidhjes e vëzhgimit të operacioneve

M. DRAGIDELLA: Si bëhej në atë kohë dhënia e urdhërave dhe dërgimi i informatave që është një segment i rëndësishëm në zhvillimin e operacioneve luftarake?

Major Nazif ramabaja: Udhëheqja e operacioneve dhe marrja e raporteve nga vija e parë e frontit u bë nëpërmes komandës së brigadës me organet përkatëse siq ishin: Sistemi i përgjimit, ndërrlidhjes e vëzhgimit të operacioneve nga ana e grupit vëzhgues dhe dërgimi i informatave nëpërmes korierëve të cilët luajtën një rol të rëndësishëm.

Në dhënien e urdhërave të cilat lëshoheshin nga ana e shtabit të brigadës, dërgimi i tyre deri te njësitet operative intervenuese dhe anasjelltas në mungesë të mjeteve të ndërlidhjeve (të gjitha këto informata shenoheshin në harta topografike) ndihmesë të jashtëzakonshme jepte Asim Lokaj dhe sipas situatës në terren merreshin vendimet luftarake.

Të gjitha këto i përcolli komandanti i vetëshpallur në Lugun e Baranit me profesion mjek ortoped, Dinë Krasniqi, të cilin e kisha vendosur pranë vetëm e vetëm për të parë ai vet dhe për të fituar bindjen se si duhet komanduar dhe vepruar në rrethana të jashtëzakonshme dhe mënyrën e zhvillimit të operacioneve luftarake drejtpërdrejt në terren, pas epërsisë së armikut në armatim dhe teknikë luftarake.

M. DRAGIDELLA: Në Lugun e Baranit zhvillohej luftë e rreptë. A kishit nevojë për ndihmë dhe kush u erdhi në ndihmë që të detyrohet armiku të tërhiqet?

Major Nazif Ramabaja: Gjatë luftimeve njësitet tona operative nuk patën humbje në njerëz dhe teknikë, por patëm vetëm tre të plagosur nga granatimet të cilat ishin të pandërprera dhe herë-herë me intensitet të lartë nga të gjitha kalibrat e armatimit të rëndë artilerik, tankist dhe kundërajror. Në mbrëmje na erdhën në ndihmë njëzetëeshtatë luftëtarë nga shtabi i Isniqit dhe pesë nga Broliqi të cilët shprehën dëshirën që të kyqen në vijën e parë të frontit të eprori Esat Ademaj.

Ne i kyqëm në luftë sipas gjendjes në teren, nevojës dhe vullnetit të tyre sepse kishin dëgjuar se luftë e madhe është duke u bërë në regjionin e Lugut të Baranit ku kishin shpreh vullnetin e tyre të jenë pjesëmarrës të drejtpërdrejtë në një anë e në anën tjetër oficerëve të kësaj brigade iu kishte rritë fama pas zhvillimit të Betejës së Loxhës dhe fitimit të saj.

Në orët e vonshme të natës diku pak para mesnate erdhi Esati dhe më raportoi se e ka vështirë të rezistojë në vijën e parë të frontit nëse nuk i dalim në ndihmë. Pas këtij raporti bëra riorganizimin e vijës së parë duke angazhuar forcat shtesë (rezervën) dhe disa luftëtarë të fshatit Kosuriq. Ndihmesë të konsiderueshme dha komandanti i shtabit lokal, Selim Kelmendi posaçërisht në ushqim.

M. DRAGIDELLA: Nga rrezistenca e ushtarëve tuaj armiku ndërroi planin e sulmit, duke marrë drejtimin e Nepolës?

Major Nazif Ramabaja: Sulme të pandërprera vazhduan forcat e armatosura të krahut të djathtë afër Llugagjisë dhe detyrimi i njësiteve operative për qëndresë dhe mbajtjen e objekteve të rëndësishme të cilat kishin rol kyq në strategjinë e mëtejme dhe ishin qelësi i rezistencës për mbajtjen nën kontroll të forcave të armatosura këtë drejtim, i cili ishte damari kryesor në Rrafshin e Dukagjinit, si në pikëpamje ushtarake ashtu edhe në atë civile sepse kishte dyndje të madhe të popullatës në këtë rajon ku sipas disa vlerësimeve 10% e popullatës së Kosovës ishte zhvendosur nga vendbanimet e tyre.

Për shkak të pamundësisë së depërtimit të armikut në drejtimin Gllogjan-Llugagji, ai bëri zëvendësimin e sulmit kryesor me atë rezervë duke shfrytëzuar drejtimin nëpërmes Nepoles, por në pamundësi që ta kalojë lumin Bistricë, për shkak të rezistencës së forcave tona të armatosura të ura mbi lumin Bistricë u detyrua të sulmojë anës së majtë të lumit (i cili më tutje bashkohej me Drinin e bardhë) në mbështetje të zjarrit artilerik dhe mjeteve tjera: Tankseve, autoblindave, pragave dhe shumëtytshave të tipit “Orkan” të cilat dogjën dhe shkrumbuan pozicionet mbrojtëse të në kodrën e Jabllanicës.

M. DRAGIDELLA: Gllogjani ra në duart e armikut. Çka ndodhi pas kësaj?

Major Nazif Ramabaja: Pas marrjes së fshatit Gllogjan nga forcat okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbo-ukrahinase në fshat janë stacionuar më se 38 tankse dhe nji pjesë e popullatës është terhequr në drejtim të Llugagjisë, ndërsa pjesa tjetër është strehuar në kishën e fshatit.

Ka filluar kontrollimi i shtëpive dhe ku është gjetur armatim, kanë djegur shtëpitë: Pesë në familjen e Pal Koci por jo edhe shtëpia e tij, ndërsa më së keqi e kishte pësuar shtëpia e Mëhill dhe Rrok Berishës në të cilën forcat okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaro mercenare serbe ishin strehuar përkohësisht dhe për shkak se kjo shtëpi kishte qenë mikëpritëse e forcave të armatosura, njësiteve operative dhe ishte mbajtur një tubim me shtabin dhe popullatën e fshatit në të cilin kishin marrë pjesë edhe Ramush Haradinaj si përfaqësues i UÇK-së në cilësinë e komandantit të Rrafshit të Dukagjinit dhe unë (Nazif Ramabaja), përfaqësues i Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës në cilësinë e komandantit të Brigadës 131 të njësive operative në Lugun e Baranit.

Rrok Berisha ishte zgjedhur deputet i parlamentit të Kosovës nga Lugu i Baranit i cili u angazhua në mënyrë të veçantë në ndihmesën e njësiteve oparative, pritjen e eprorëve profesionistë, veçanërisht u dallua për angazhim si shef për informim në Brigadën 131 si dhe dha kontribut të çmueshëm në Isniq në ndihmesën dhe shpëtimin e popullatës civile gjatë ofenzivës së armikut në gusht-shtator 1998.  

M. DRAGIDELLA: Në Nepole ato ditë u bë rezistencë e madhe. Armikut i shkaktuat humbje dhe ai pastaj filloi të hakmirret?

Major Nazif Ramabaja: Në fshatin fqinj, në Nepole falë syqeltësisë dhe organizimit të mirë të shtabit lokal dhe angazhimit të parezervë të Nikë Krasniqit, kordinatorit në mes subjekteve politike dhe njësiteve operative, u bë rezistencë e madhe me të gjitha forcat që kishin, duke i shkaktuar armikut humbje në njerëz: dy policë të vrarë e një i plagosur, me të cilat humbje okupatori nuk pajtohej sepse  rritej numri i humbjeve si në njerz ashtu edhe në teknikë luftarake.

Ishin dy tankse të shkatërruara, një autoblindë, tre të plagosur dhe dy të vrarë, ndërsa në anën tonë kishim vetëm katër të plagosur. Si hakmarrje për këto humbje forcat e armikut bën shkrumb e hi fshatin Nepole duke ndezur më se 38 shtëpi. Okupatori këtu përdori planin e spastrimit etnik të kësaj treve duke zbatuar taktikën e “tokës së djegur”.

Pas tërheqjes së popullatës civile jo të plotë nga Jabllanica hynë forcat okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe me ndihmën e çetnikëve vendas siq ishte Jagoshi, dhe atyre të ardhur nga Serbia. Zhelko Martinoviçi kapiten i ushtrisë serbe bën masakrimin e këtyre civilëve: Arif Adem Kosumaj 72 vjeç, Hane Ibrahimi 80 vjeç dhe Zize Zekaj duke i prerë në fyt, ndërsa ushtarit të cilit kishte shërbyer në fshat dhe nuk ia mësuam emrin u vra dhe iu kishte hequr kapaku i kokës.

 

Për dislokimin nga Jasiqi në Prapaqan me urdhërin e të madhit kol. Tahir Zemajt janë kujdesur një ndër heronjt dhe heroinat e Kosovës, Salih Çekaj dhe Sabahate Tolaj

M. DRAGIDELLA:  Në atë kohë kishte disa çrregullime rreth përgatitjes së ushqimit, pasi disa kuzhinierë kishin shkuar të tërheqnin familjet e tyre. Kush u doli në ndihmë?

Major Nazif Ramabaja: Në ditën e tretë të sulmit të forcave okupuese serbe, së bashku me Asim Lokajn, i cili kryente detyrën e oficerit përgjues, shkuam në vijën e parë të frontit në pozicionet e njësitit operativ para shkollës së Gllogjanit, bëmë freskimin e luftëtarëve duke u sjellë ushqim (bukë e djath) sepse në një mënyrë ishte bërë çrregullimi i kuzhinës për shkak të shkuarjes së kuzhinierëve për t´i tërhequr familjet e tyre të cilët ishin nga Nepolja. Edhe pas këtyre çrregullimeve në momente të caktuara dhe kyqe për njësitet operative aktivizohej me të gjithë potencialin dhe autoritetin që kishte në këtë rrethinë Rrustem Shala, shef i logjistikës në brigadë.

Sa i përket logjistikës dhe organizimit të prapavijës në momentet më kritike me një vetiniciativë kur nuk lejonin rrethanat luftarake, në bashkëpunim dhe bashkëveprim me shtabin e komandës dhe shtabet lokale grumbullonte, organizonte, depononte dhe shpërndante ushqimin jo vetëm për njësitet operative, por edhe për popullatën e strehuar në Lugun e Baranit.  Për këtë ishte ngritur një furrë në Baran për pjekjen e bukëve. Të gjitha ishin bërë nën organizimin e Rrustem Shalës i cili simbolizonte direkun e shtëpisë në Brigadën 131.

I jam mirënjohës edhe babait të Ramadan Gashit (që momentalisht nuk po kujtohet emri), i cili punoi në këtë furrë pa ndërprerë dhe kryente nji punë të madhe dhe shumë të rëndësishme që ushtria të ketë gjithmonë bukë. Në momentin kur dolëm në vijën e parë të vëzhgimit u aktivizuan snajperistat serbë të cilët ishin pozicionuar në shtëpitë e para, mbi shkollë të Gllogjanit dhe kishin hapur dritaret e vogla në përfundim të katit të parë në mënyrë që të veprojnë më lehtë dhe filluan të shtënat në drejtimin tonë

M. DRAGIDELLA: Gjatë atyre viteve të luftës u ka rënë të keni kontakte edhe me komandanten Sabahate Tolaj e komandantin Isuf Haklaj, që ditë më parë u vranë nga dora kriminele. Cila ishte shëmbelltyre e tyre luftarake?

Major Nazif Ramabaja: Sabahate Tolaj dhe Isuf Haklaj komandant i policisë ushtarake në brigadën 134-të, të njësive operative të UÇK-së të komanduara nga kolonel Ahmet Krasniqi, ministër i Mbrojtjes i Forcave të Armatosura  të Republikës së Kosovës detyrat i kryenin me shumë përkushtim. Më kujtohet momenti i hyrjes së njësive operative të UÇK-së nga Shqipëria në Kosovë dhe ndalimi i përkohshëm në Jasiq, për shkak të mosmarëveshjeve, të cilat për opinion janë të njohura nga intervista e korrikut të vitit 2002.

Për dislokimin nga Jasiqi në Prapaqan me urdhërin e të madhit kol. Tahir Zemajt janë kujdesur një ndër heronjt dhe heroinat e Kosovës, Salih Çekaj dhe Sabahate Tolaj. Nga shpirti i kësaj luftëtareje dilte dhe shpërthente jashtë një vrull, elan, entuziazëm, ndërsa nga fytyra e saj rrezatonte një vendosshmëri, qëndrueshmëri dhe dëshirë e flakët për të luftuar deri në çlirimin përfundimtar të Kosovës me çka u shqua edhe si organizatore dhe kishte kujdesje të veçantë për furnizimin e ushtarëve dhe eprorëve që nga ushqimi deri tek teknika ushtarake. Ishte kujdesur për eprorët të cilët kishin hyrë në luftë në Koshare pa pistoleta personale.

Një ndër ta ishte edhe oficeri Fadil Hadergjonaj, i cili pas rënies në fushën e nderit të komandantit Salih Çekaj, kishte marë detyrën e komandantit të Brigadës 134. Sebahatja kryente detyrën e komandantes së logjistikës në këtë brigadë dhe duke dërguar material luftarak nga Ministria e Mbrojtjes, gjegjësisht depoja në Laprakë për në Koshare, ndalon në Qendrën stërvitore në Kolsh, ku isha duke i stërvitur ushtarët për hyrje në Koshare dhe thyerje të kufirit. I dhashë skuadrën policore e cila ishte njësi speciale e komanduar nga Izet Beqiraj dhe pastaj ra dëshmor në Koshare dhe një pistoletë që t´ia dërgojë special oficerit Fadil Hadergjonaj, çka dhe e kreu me sukses.

Në fund edhe pse i kam dërguar telegram edhe njëherë i ngushëlloj familjet e Sabahate Tolaj dhe të Isuf Haklajt i cili është shquar si komandant i policisë ushtarake me një profesionalizëm të lartë, energji dhe vendosmëri për kryerjen e të gjitha urdhërave dhe detyrave luftarake, bashkëluftëtar dhe kolegë i Sabahates, i cili pas një gjendje komme ndërroi jetë në spitalin e Prishtinës, ndërsa pjesëtarit të SHPK-së Hysen Lataj i dëshiroj shërim sa ma të shpejtë dhe kthim në vendin e punës. 

 

Armiku përdori taktikën e marrjes së informatave duke lansuar individë si “satelitë” në territorin të cilin e kishin nën kontroll njësitet operative si p.sh në Lugagji, por këtë e zbuluam nëpërmes të sistemit të përgjimit në brigadë dhe persona e tillë ndaloheshin…

M. DRAGIDELLA: Pasi që fronti me armikun zgjati një kohë më të gjatë, ndihej nevoja e zëvendësimit të komandës, kurse armiku lansonte edhe “satelitët “ e tij për marrjen e infomatave të cilat nuk i shkonin?

Major Nazif Ramabaja: Kisha planifikuar që ta bëj zëvendësimin dhe freskimin me forca rezervë të cilat i mbaja në sigurimin e repartit ushtarak dhe stërvitjeve të brendshme, por morali për të qëndruar në pozicione ishte aq i fortë sa që edhe pas dyzetë e dy orësh pa marrje të ushqimit të ngrohtë, duke e hargjuar edhe rezervën e kompletit luftarak dhe duke u mbështetur në prapavijën e shtabit lokal të Kosuriqit dhe logjistikës së brigadës, këto forca me dëshirën e tyre dhe moralin e lartë vazhduan që ta mbajnë frontin.

Por për shkak të lodhjes së madhe të eprorit Esat Ademaj, bëra zëvendësimin e tij me eprorin Musa Dragën dhe këtij të fundit në mënyrë vullnetare iu bashkangjit Naim Krasniqi nga Vranoci i cili ishte një luftëtar i shqëlqyeshem dhe i papërtueshëm në dhënien e ndihmës aty ku u kërkonte nevoja për mobilizimin e të gjitha forcave dhe kryerjen e detyrave luftarake.

Armiku përdori taktikën e marrjes së informatave duke lansuar individë si “satelitë” në territorin të cilin e kishin nën kontroll njësitet operative si p.sh në Lugagji, por këtë e zbuluam nëpërmes të sistemit të përgjimit në brigadë dhe persona e tillë ndaloheshin, izoloheshin dhe shfrytëzoheshin për marrjen e informatave të cilat ishin më se të rëndësishme për njësitet operative.

Duke e vërejtur armiku se nuk po iu arrijnë informatat e duhura filloi të shprehë nervozizëm nëpermes zhvillimit të manovrave të paplanifikuara dhe kontrolluar mirë. Provokimeve të tilla iu përgjigjeshim me mbylljen e shtegjeve, drejtimeve sulmuese nëpërmes vëzhgimit të zonës përgjegjëse të brigadës me qëllim që të përforcojmë sistemin e zjarrit, rrethimin e zonës dhe daljen në vijën frontit Gllogjan-Bokshiq-Çeskovë-Këpuz si dhe lidhja në bashkëveprim me luftëtarët e Jabllanicës të cilët i takonin zonës së Dushkajës, t´i përforcojmë pozicionet dhe të kalojmë në kundërofenzivë.

M. DRAGIDELLA: Cila do të ishte analiza e shkurtër e operacioneve triditore luftarake në Lugun e Baranit?

Major Nazif Ramabaja: Analiza e operacioneve luftarake në Lugun e Baranit prej 2 deri 4 gusht  1998 u bë me komandantët e shtabeve lokale të fshatrave: Kodradiq, Vranoc, Rashiq, Turjakë, Baran, Çallopek, Kosuriq, Lugagji, Gllogjan, Nepole, Këpuz, Çeskovë, Raushiq, Loxhë, Lugmir, Lozhan, Graboc, Baran i Epërm dhe Rosujë. Kjo analizë u bë në mënyrë profesionale, duke shfrytëzuar hartat topografike dhe planet e hartuara gjatë dhe pas ofenzivës me të gjitha elementet e renditjes luftarake me theks të posaçem në lëshimet eventuale, gjërat pozitive dhe veprimet në të ardhmen duke i avancuar dhe bërë më efikase.

M. DRAGIDELLA: Cilave qëllime dhe detyra u kushtonit rëndësi më të madhe?

Major Nazif Ramabaja: Me rëndësi ishin: Informimi i gjithanshëm dhe efikas, me shfrytëzimin e sistemit të hierarkisë ushtarake nga lartë-poshtë dhe anasjelltas me aktivitetet luftarake të zhvilluara në zonën përgjegjëse të brigadës në koordinim dhe bashkëpunim me forcat lokale, domosdoshmëria e qëndrimit dhe rezistencës dhe moslargimi nga fronti pa urdhër për tërheqje, evakuimi i popullatës civile sipas planit të hartuar më parë dhe në koordinim të ngushtë me shtabin e brigadës, përgatitja e të gjitha shtabeve në zonën përgjegjëse të brigadës e posaqërisht shtabit të Loxhës, Raushiqit, Grabocit, Lugmirit dhe Llozhanit për nji sulm të mundshëm të forcave okupuese ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbo-ukrahinaso-beloruse, me qëllim të zhbllokimit të rrugës magjistrale Prishtinë-Pejë dhe Pejë-Deçan-Gjakovë. Përveç kësaj të gjithë të pranishmëve iu dhanë edhe detyra konkrete siç ishin:

1. Mospërzierja në kompetenca të tjetërkujt dhe përfshirja në to,

2. Ndërtimi i strehimoreve në çdo fshat,

3. Dëgjimi, vëzhgimi dhe qëndrimi në pozicionin e zjarrit,

4. Dalja në vijat e para të frontit, rrethimi dhe sigurimi i zonës përgjegjese të brigadës me ushtarë të njësive operative,

5. Dërgimi i ushtarëve me armatim të rëndë nga të gjitha shtabet lokale në shtabin e brigadës në mënyrë që të stërviten: Të hyjnë në repart, stërviten e pastaj të kthehen në shtabet lokale të përgatitur dhe të pajisur me njohuri të reja luftarake.

M. DRAGIDELLA: Ju keni vendsour që si komandant, disa bashkëveprimtarë, individë dhe të tjerë që kontribuan me ndihma të ndryshme t´i falënderoni?

Major Nazif Ramabaja: Ashtu është. Të gjithë atyre me të cilët kam pasur në këtë apo atë mënyrë kontakt dhe bashkëpunim ju jam mirënjohës dhe shprehu falenderimin tim. Një pjesë me të cilët kam pasur kontakte gati të përditshme kam vendosur që t´i nxjerri nga arkiva dhe t´u shpërndaj mirënjohje me shkrim, për çka kam angazhuar përfaqësuesin tim Z. Mëhill Berishën, i cili ka barrën më të rëndë si fizike ashtu edhe materiale, sepse të gjitha shpenzimet e shtypjes, postale, ardhje-vajtje i ka mbuluar vetë, për këtë i jam dyfish mirënjohës dhe zoti e shpërbleftë. Në mesin e atyre që merituan mirënjohje është edhe gazeta jonë kombëtare “Bota sot” e cila sikurse para luftës, gjatë luftës dhe tashti është duke e luajtur një rol të rëndësishëm në infomimin objektiv të lexuave të saj.

P.S. Intervista është botuar në gazetën e përditshme “Bota sot” në 12 vazhdime, prej 14 – 27 dhjetor 2003. Të gjitha të drejtat rreth emetimit apo ribotimit të intervistës i ruajnë autori i intervistës dhe i intervistuari.

Ushtaraku Nazif Ramabaja.

Ish kryeshef i shtabit operativ në rrafshin e dukagjinit, dhe komandant i njesive operative te UÇk-se ne Lugun e Baranit.

Në faqen e tij në facebook, ka postuar një foto ku shihen Xhavit Haliti, Baton Haxhiu dhe Hashim Thaçi.

Ai në përshkrimin e fotos që ka bërë, të tre të lartpërmendurit i ka quajtur “vëllezër serb”.

Kjo është foto e postuar:

News24

Erl Kodra/

“Për shkak të origjinës së tyre të dyshimtë, sulme të tilla nuk e cënojnë aspak aleancën e News24 me opinionin publik dhe teleshikuesit. Askush të mos trembet nga vendimet tona, nëse s’ka gjë për t’i fshehur publikut”.

Ky është paragrafi i fundit i dekleratës së Bordit të News24, dhënë sot pas sulmeve, siç konsiderohen nga kjo media reagimet e jashtëzakonshme të publikut, pas largimit të dy gazetarëve të njohur Ylli Rakipi dhe Adi Krasta.

Ylli Rakipi dhe Adi Krasta moderonin dy programe me impakt të fortë në publik, të pozicionuar dukshëm kundër Edi Ramës. Me sa duket kjo është arsyeja e vetme pse u mbyllën këto programe televizive, pavarësisht se çfarë dekleratash lëshon Bordi i News 24.

Para disa muajsh Ylli Kadria (Rakipi) do t’i thoshte me zë këto fjalë për Ed Diarreja (Rama):

Aman, – më the, të lutem! Ishe gati të më puthje këtu në qoshe, po të ishe afër.

Më ndihmo, – më the! Bëj një gjë në gazetë, se vetëm ti mund të më ndihmosh. Më shpëto! Aman, të lutem!

Por, ctë bëj- thashë, se përmbytjen e kemi nëpër këmbë.

Po ja, – thuaj se portën e hapi një i çmendur, djali i Bales.

Dhe unë e bëra. Bëra gjënë më aprofesionale dhe më të ndyrë në jetën time, sepse mu dhimbe. Kur qan ti, sikur qan një qen që është duke ngordhur.

Hapa gazetën me titullin e madh: “Djali i Bales, mbyt Tiranën”. Njerëzit u tronditën, por edhe u qetësuan. Fjala mori dhenë, që Tiranën e kishte mbytur një i çmendur. E mori edhe shtypi francez, besoj të kujtohet. Me siguri, edhe atje ke marrë në qafë një redaktor të mjerë.

“Një i çmendur mbyt Tiranën”, shkruajti shtypi francez.

Nuk e di nëse Bordi i News 24 është në dijeni të kësaj përplasje “titanësh”, veçanarisht për denoncimin e korrupsionit kanibal me “Unazën e Re” që Ylli Rakipi e ka bërë në programin “Të Pa-ekspozuarit”. Ose a e kanë parë ndonjëherë Fatos Lubonjën dhe Andi Bushatin teksa e masakrojnë Kryeministrin Edi Rama bash në tavolinën e Ylli Rakipit? Nëse Bordi është në dijeni të marrëdhenieve mes Ylli Rakipit dhe Edi Ramës, me keqardhje duhet të them se ata burra dhe gra të Bordit të News 24, për turpin e tyre mashtrojnë publikisht.

Në të vertetë, të mashtrosh për arsye njerëzore është një gjë, por të mashtrosh publikisht për interesa thellësisht personale, duke e paketuar mashtrimin në kuti morali, është neveritëse.

Se di pse, por ndërkohë që shkruaj, m’u kujtua Agon Channel dhe Francesco Becchetti, i cili sipas burimeve të sigurta, ka fituar afërsisht 140 milion euro kundër Shqipërisë, në një Gjykatë Ndërkombëtare, pas shkatërrimit të Agon Channel me urdhër të Edi Ramës. Me siguri, shifra që mund të ketë përdorur Edi Rama për të mbyllur emisionin “Të pa-eskpozuarit” të Ylli Rakipit është më e vogël, por impakti publik është shumë më i madh, sepse “Të pa-ekspozuarit” ishte nga mediumet e fundit kundër Faraonit tonë. Pas kësaj, opinioni publik ka mbetur në mëshirën e Eni Vasilit, Sokol Ballës, Artur Zhejit dhe Blend Fevziut, ku do të dëgjojmë ligjërime pa fund të Skënder Minxhozit, Spartak Ngjelës, Fatos Klosit, Laert Vasilit, Mustafa Nanos, Lorenc Vangjelit, Preç Zogaj dhe ndonjë tjetri.

Adi Krasta nuk është gazetari tipik, por është showman-i tipik, i aftë të ndërtojë një program televiziv duke folur i vetëm në skenë, në disa rregjistra krejt të veçantë. Këta zëra publik mund të mos jenë më të mirët, por thelbi është se brenda tyre gjallon ndërgjegje publike, për të cilën kemi nevojë më shumë se kurrë. Pas kësaj, çfarë do t’i ofrohet shqiptarëve në ekranet tona?!

Me siguri, gjithçka përveç të vertetës. Dyert e fundit u mbyllën këtë verë të nxehtë. Planet e Edi Ramës për terror mbi fjalën e lirë vazhdojnë me portalet dhe zërat e tjerë, edhe nëse ata nuk jetojnë në Shqipëri. Por herë tjetër do të tregoj rreth përvojës personale me terroristin Edi Rama.

Përveç plazheve, pushimeve, turistëve, selfieve, udhëtimeve në mal apo det muaji gusht i këtij viti pati edhe një anë të errët.

Ndonëse jo të gjithë e kanë pasur mendjen te lajmet, por muaji më i nxehtë i këtij viti ka qenë edhe më i përgjakuri sa u takon krimeve të rënda. Nuk kanë munguar të vrarët në aksidente apo të mbyturit në plazhe që edhe mund të parandalohen, por më e keqja është se çdo 4 ditë ka ndodhur një vrasje. Krimet e Rënda kanë pasur një shpërndarje gjeografike në të gjithë vendin, si në Tiranë, Durrës, Vlorë, Fier, Elbasan deri në Mirditë.

Seria e vrasjeve do të fillonte në datën 1 gusht, ku në derën e banesës së tij në Durrës u ekzekutua Feriz Bardhi. Ai ishte një emër i njohur për policinë, pasi ishte arrestuar në Itali për trafik droge. Disa persona e prisnin jashtë banesës dhe sapo ai ka dalë, e kanë qëlluar me breshëri kallashnikovi. Sipas dëshmitarëve në vendngjarje, disa persona e kanë thirrur viktimën dhe e kanë qëlluar menjëherë sapo ai ka dalë. Dyshohet se autorët e kanë ruajtur prej kohësh 40-vjeçarin me qëllim ekzekutimin e tij. Pista kryesore e hetimeve duket se janë konfliktet për drogën, por policia po vijon hetimet dhe ende nuk ka një autor të dyshuar.

Një ditë më pas, (2 gusht) krismat e armëve do të tronditnin Elbasanin. Në qendër të qytetit ndodhi një plagosje e trefishtë me armë, por fatmirësisht pa viktima. U tha se bëhej fjalë për një grindje për motive banale, por nuk u përjashtuan edhe çështje borxhesh që ishin zgjidhur me armë. Në pranga u vu pak ditë më pas Ilirjan Bezhani, 34 vjeç, banues në Elbasan dhe është shpallur në kërkim 42-vjeçari Gent Faqja, që rezulton preson i skeduar nga policia, i dënuar më herët.

Në 4 gusht do të ishte radha e Vlorës. Në orët e pasdites do të ekzekutohej në lokalin e tij pranë plazhit, Arben Beqiri. Pas sherrit me disa të rinj ata ishin kthyer të armatosur në lokalin e Brahimajt dhe hapën zjarr ndaj tij duke e lënë të vdekur ndërsa plagosën djalin e tij, Brikelo Beqiri dhe nipi i tij Olsi Beqiri. Policia tha se i ka identifikuar autorët duke dhënë edhe inicialet e tyre, E.XH dhe Sh.L.. policia u vu në ndjekje të tyre në Pyllin e Sodës, por ma mundur dot t’i ndalë.

Mbrëmjen e 8 gushtit, në Selenicë u ekzekutua në rrugë Dilaver Tozaj, i njohur edhe me emrin Nikolla Ikonomi. 47-vjeçari u qëllua 7 herë në kokë dhe kraharor. Dyshohet se ka qenë një autor i vetëm, kjo për shkak se është qëlluar shumë afër dhe më pas është larguar me shpejtësi nga vendi i ngjarjes duke shfrytëzuar faktin që nuk kishte drita. Viktima ishte me precedencë të mëparshëm penalë, ku në vitin 2011 Gjykata e Apelit për Krimet e Rënda e kanë dënuar me 6 vjet e 8 muaj burgim për trafik droge.

Seria e vrasjeve do të vazhdonte me mëngjesin e 12 gushtit, ku në afërsi të Fierit u gjet i vrarë me thikë në fyt dhe i hedhur në kanal 23-vjeçari Florian Selimi. Policia njoftoi se arrestoi dy autorët e dyshuar të vrajes, një 26-vjeçar dhe një 20 vjeçar. Dyshohet se ata e kanë vrarë të riun për motive të dobëta. I riu nga Tropoja kishte disa vite që jetonte në fshatin Sulaj të Fierit, fshat në të cilin banojnë edhe dy autorët e dyshuar të ngjarjes.

Po në të njëjtën ditë, në qendër të Rrëshenit do të ekzekutohej me armë Armando Gjini, i njohur edhe me ermin Tonin Gjini. 48-vjeçari nuk ishte një emër i panjohur i policisë. Ai ka qenë i skeduar pasi dyshohej si një nga pjesëtarët e grupit të Met Kananit, i njohur si një nga baronët e drogës. Policia u vu në ndjekje të autorëve të vrasjes, por pa mundur të bjërë në gjurmë të tyre.

Në 22 gusht vrasjet do të zhvendoseshin në Tiranë. 26-vjeçari Indrit Çelaj, që punonte si teknik kondicionerësh u qëllua me armë zjarri në kokë nga djali i pronarit të godinës ku po punonte në rrugën “Myslym Shyri”. Policia ka shpallur në kërkim dy vëllezër, djemtë e pronarit të vilës ku punonte 26-vjeçari, si autorë të dyshuar të ngjarjes. Në qeli ndodhen 4 persona të akuzuar për “Moskallëzimi i krimit” dhe “Veprime që pengojnë zbulimin e së vërtetës”.

Në 27 gusht një tjetër krim do të trondiste Tiranën. Ish-polici 26-vjeçar Santiago Malko u qëllua për vdekje në rrugën “Xhanfize Keko” në Tiranë. Autorët i kanë prerë rrugën me një furgon dhe pasi qëlluan me breshëri ndaj tij u larguan në drejtim të fshatit Ferraj ku dogjën makinën dhe humbën gjurmët. Edhe Santiago Malko ishte një person i njohur për policinë e Tiranës. Ai ka qenë efektiv i patrullave gjatë vitit 2015-2016. Në fillim të 2016-ës ai është larguar nga policia për tu marrë me biznes. Në prill të atij viti ai pati një përplasje me vëllezërit Edmond dhe Gentian Lashi për shkak të konflikteve për bastet sportive që kontrollonin në zonë. Malko dyshohet se ka qenë i pranishëm kur ndodhi masakra në lokalin “Monopol” në Bllok në 4 tetor 2018 ku një p[erson mbeti i vrarë dhe u plagosën 2 të tjerë.

Teksa kanë mbetur edhe 3 ditë nga gushti shpresojmë që të mos raportohen ngjarje të kësaj natyre./Lapsi.al/

Major Nazif Ramabaja

Pse Thaçi s’mundet dhe s’duhet të jetë kandidat e assesi të zgjidhet për president të vendit?

Figura e presidentit duhet të jetë unifikuese, koncensuale porsi presidenti Rugova që punoi për interes të popullit dhe të vendit e jo të jetë figurë denigruese, përçarëse e në shërbim të klaneve, grupeve të interesit dhe shërbimeve sekrete të vendeve të huaja. Një president që s’e do populli s’mund ta përfaqësojë atë.

Ja arsyet, të cilat tregojnë të kundërtën e kandidimit dhe zgjedhjes për president të vendit Hashim Thaçin

Unifikimi i faktorit ushtarak kishte për qëllim që të gjithë të bashkohemi rreth idealit të vetëm që kishim për çlirim nga armiku shekullor, pavarësim të vendit dhe zhvillimin demokratik. Për këtë kishim në bagazh Marrëveshjen apo bisedimet e Osllos, të zhvilluara më 22-23 maj 1998, në mes ministrit të Mbrojtjes, Ahmet Krasniqi, dhe zëvendësministrit të tij, Agim Mehmeti, në njërën anë dhe Adem Demaçit e Xhavit Halitit në anën tjetër.

Të armatosur me këtë marrëveshje bëhen përgatitjet e kuadrit ushtarak, oficerëve të karrierës, logjistikës, caktohet lokacioni për vendosjen e Ministrisë së Mbrojtjes, qendrat stërvitore, formohen njësitet e para operative, Brigadat 131, 133 dhe 134 nën komandën e kol. Tahir Zemajt, caktohet kuadri komandues nëpër bërthamat e brigadave, bëhet betimi më 21 qershor 1998 në Papaj të Tropojës dhe përgatitjet për futjen në Kosovë.

Plani i marshimit në tri faza për t’u vendosur në Rrafshin e Dukagjinit sipas planit dhe urdhrit operativ të ministrit të Mbrojtjes, kol. Ahmet Krasniqit

Vështirësitë dhe pengesat që hasëm gjatë marshimit dhe hyrjes në territorin e Kosovës i harruam kur hasëm në mosmarrëveshje dhe dhënie të ultimatumeve që të kthehemi mbrapa kah kemi ardhur sepse s’ju njohim dhe s’e dimë se ushtri e kujt jeni, nëse nuk sistemoheni dhe veproni nën komandën tonë – na u tha shqip nga komandantët e vetëshpallur në Jasiq.

Ofensiva e gushtit të ‘98-s dhe drita jeshile që ju dha Millosheviqit shpartalluan organizimin e strukturave dhe formacioneve të UÇK-së, të cilat s’kishin organizim vertikal, por vetëm horizontal dhe në baza lokale, e posaçërisht pas debaklit dhe humbjeve të territoreve-fshatrave të tëra paraqitej nevoja që të bëhet riorganizimi dhe ristrukturimi i njësiteve si në kuadrin ushtarak, ashtu edhe në atë teknik-luftarak, në mënyrë që t’u përballojmë më lehtë sulmeve, konsolidojmë radhët dhe në një moment dhe kohë të volitshme të kalojmë në ofensivë fillimisht duke e pastruar brezin kufitar me qëllim për t’i shndërruar kuajt në kamionë (maune), për të forcuar e siguruar prapavijën për t’i mundësuar logjistikës që ta kryejë detyrën me përgjegjësi të lartë dhe të furnizojë forcat tona me teknikë ushtarake dhe luftarake.

 

Takimi i parë në gusht të 1998-s me Hashim Thaçin dhe përfaqësuesit e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, “shokët” siç thoshin ata persona, të cilët nuk kishin kryer shkolla ushtarake përveç një rreshteri që kishin në shtabin e tyre me shkollë të mesme ushtarake

 

Pas marrëveshjes sonë të 20-21 gushtit për formimin e SHORRD-it, shtabit operativ të Rrafshit të Dukagjinit, unë isha në cilësinë e kryeshefit të atij Shtabi, ku kërkohej dhe nevojitej që të jem në komandën e Prapaqanit për të përpiluar dhe hartuar dokumentacionin përkatës sipas urdhrave dhe komandave të Tahir Zemajt.

Kohë pas kohe vizitoja Brigadën 131 në Baran, ku kryes detyre të komandantit të Brigadës kisha lënë zëvendësin tim Esat Ademajn.

Pas mbarimit të punëve në Prapaqan vendosa që të udhëtoj për në Baran, por me të mbërritur deri te xhamia e fshatit vërejta pas veturës sonë se dikush është duke na sinjalizuar për t’u ndalur. Pas ndalesës sonë u ofrua Rexh Osaj duke mu drejtuar: “Komandant Ramabaja duheni menjëherë të ktheheni në Prapaqan me urdhër të komandantit Tahir Zemaj”. Unë s’kisha të qartë se çka ka ndodhur dhe isha tejet i shqetësuar duke ju drejtuar pse çka ka ndodhur me Tahirin, Rexha më tha: “Jo, asgjë vetëm se kanë ardhur ata të Shtabit të Përgjithshëm dhe komandanti Zemaj më dërgoi të them të kthehesh menjëherë, sepse duhesh të jesh prezent në biseda, që do të zhvillohen mes tyre”.

Personat, të cilët ishin paraqitur si përfaqësues të Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, kishin shfaqur dëshirë të takonin komandant Tahir Zemajn dhe ai i kishte pranuar. Ata ju kishin prezantuar si “Shtab i Përgjithshëm” i Ushtrisë Çlirimtare.

Kishim dëgjuar më parë për ta, por nuk dinim se si ishin të organizuar, etj. Në përbërje të këtij grupi ishin: Hashim Thaçi, Rexhep Selimi, Bislim Zyrapi – rreshteri, Lahi Ibrahimaj, etj.

Pasi kishin hyrë në zyrën e komandantit Tahir Zemaj, ish-zyra e drejtorit të shkollës së Prapaqanit, në mur kanë qenë të varura fotografitë e Skënderbeut, të presidentit Rugova dhe fotografia e Jusuf Gërvallës. Sapo kanë hyrë kanë kërkuar që të hiqej fotografia e Rugovës. “Ke dy minuta kohë për ta hequr portretin e Rugovës!”, kanë thanë personat e ardhur, “Jo”, u kishte thënë komandant Tahir Zemaj dhe vazhdoi: “ai është dhe mbetet për mua Komandant Suprem i Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës dhe president i saj!”.

Më vonë “ata” ishin tërhequr nga ai qëndrim dhe vazhdimi i bisedimeve kishte ndodhur diku tjetër, në sallën operative të Shtabit.

Fillimisht kanë kërkuar se përse në gjithë dokumentacionin tonë figuronte Republika e Kosovës?

Pas kthimit mbrapa unë hyra në sallën operative, ku u inkuadrova në bisedime duke dëgjuar Rexhep Selimin (Dhjetëshin) duke diskutuar dhe treguar rolin e tyre dhe se si UÇK-ja është ushtri e popullit. Pasi s´kisha kurrfarë ideje se kush ishte ai ju drejtova me një pyetje: “Më thuaj se a je oficer dhe nëse po çfarë drejtimi të Akademisë Ushtarake ke të kryer sepse unë njoh gjeneratën time dhe katër gjenerata para dhe pas meje dhe s’më kujtohet figura jote se e kam takuar diku”.

 “Unë jam Rexhep Selimi, inspektor gjeneral i UÇK-së, s’kam të kryer akademi ushtarake, por kam studiuar Shkollën e Lartë të Gjuhës dhe Letërsisë”.

Pas këtij takimi këta persona deklaruan se do ta shqyrtonin me organet e tyre ndryshimin e komandës në SHORRD dhe se në fakt nuk ishin dakord me këto ndryshime, ndërsa ne u bëmë me dije se ky është vullnet i përfaqësuesve të shtabeve lokale të 72 fshatrave dhe ministrit të Mbrojtjes së Republikës së Kosovës kol. Ahmet Krasniqit, pas ofensivës së forcave serbe dhe humbjet që ishin evidente në Rrafshin e Dukagjinit dhe pëlqimit të Ramush Haradinajt se nëse ka nevojë edhe si ushtar i thjeshtë do të shkojë pas Tahir Zemajt.

Takimi i dytë me Hashim Thaçin në prezencë të komandantit Tahir Zemaj në gjashtë sy, takim konstruktiv, por jo edhe frytdhënës

Një ditë në fund të gushtit kishte ardhur Hashim Thaçi në cilësinë e përfaqësuesit të Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së për themelimin e Zonës së Tretë Operative të Rrafshit të Dukagjinit nën udhëheqjen e komandant Tahir Zemajt.

Thaçi në këtë takim kërkoi që të gjithë të hynin nën komandën e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, komandant i të cilit Shtab nuk dihej se kush është dhe mbahej sekret apo nuk ekzistonte fare në atë kohë.

UÇK-ja, gjithnjë sipas Thaçit, është ushtri e popullit dhe punon e lufton për popull, në këtë kam ndërhyrë në bisedë duke u prezantuar se quhem Nazif Ramabaja, jam ushtarak i karrierës me akademi ushtarake, drejtimi i Artilerisë dhe ne më së miri e dimë se çfarë potenciali ushtarak, material dhe njerëzor posedon armiku dhe kur është fjala për ushtrinë e popullit kam një pyetje: A keni kërkuar ndihmë nga Qeveria e Republikës së Kosovës dhe nga e merrni gjithë ndihmën financiare për UÇK-në?

Përgjigjja e Thaçit ishte se ne kemi kërkuar nga Bukoshi që të na ndihmojë me mjete financiare, por ai s’e ka bërë një gjë të tillë dhe ne kemi qenë të detyruar t’i drejtohemi dikujt tjetër – Fondit “Vendlindja Thërret” dhe tërë financimin e kemi prej tyre.

Në vazhdim të bisedës ia bëra të ditur se unë vij nga Skandinavia dhe njoh gati të gjithë kryetarët e fondeve “Vendlindja Thërret” në Evropë dhe se ata janë anëtarë të Lëvizjes Popullore dhe sipas kësaj UÇK-ja s’po del se s’është ushtri e popullit, por e Lëvizjes Popullore. Një proverb popullor thotë se ku ngec aty edhe duhesh ta bësh konakun, kështu që nga vjen financimi aty edhe duhesh të raportosh dhe të japësh llogari.

Thaçi prapë insistoi se UÇK-ja është ushtri e popullit dhe se kanë qenë të detyruar t’ia bëjnë një kërkesë të tillë Fondit “Vendlindja Thërret”dhe me këtë fillova t’ia shpjegoj se potencialin që ka armiku në teknikë luftarake dhe faktorin njeri tejkalon organizimin momental të UÇK-së dhe se ne kemi ardhur për t’u kyçur në luftë dhe për të bërë ristrukturimin e saj me shtabet territoriale me të vetmin qëllim për t’i aftësuar njësitë në terrene dhe për t’i plotësuar me kuadër ushtarak, profesional për kalimin në luftë frontale dhe çlirimin pjesë-pjesë të territorit të okupuar, duke filluar nga brezi kufitar me shtetin amë.

Në një moment mu drejtua Thaçi me këto fjalë: “Baci Nazif, unë për ushtri s’mundem të bisedoj me ty sepse ti je profesionalist dhe i di shumë më mirë gjërat ushtarake, por ne po kërkojmë të hyni nën komandën tonë dhe asgjë tjetër”.

Pas këtyre bisedave komandant Tahiri merr në telefon kol. Ahmet Krasniqin dhe e njofton për qëndrimin e Thaçit në komandën e Prapaqanit e sidomos për kërkesën e tij. Kol. Ahmet Krasniqi, ministër i Mbrojtjes i Republikës së Kosovës, kërkon që të bisedojë me Thaçin, duke ia bërë të ditur se e di mirë se çka kemi biseduar në Tiranë dhe këmbëngul që Thaçi t’ju përmbahet atyre bisedave.

Thaçi ishte konstruktiv duke i thënë Ahmet Krasniqit: “Po bacë do ta rregullojmë, do të shohim se çka do të bëjmë”, dhe kështu mbaruan bisedat në këtë takim pa ndonjë rezultat konkret.

Takimi i tretë me Hashim Thaçin dhe përfaqësuesit e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së, më 1 shtator 1998, në fshatin Bardhaniq – shkolla e fshatit

Ishe një takim, i cili shkaktoi neveri dhe përfundimisht u shuan pritjet për konsolidimin e forcave që vepronin në terren dhe ristrukturimin e tyre për shkak të kryeneçësisë dhe kërkesës së atyre, të cilët thoshin shokët kanë thënë dhe kanë vendosur – pa u thirrur në emra dhe pozita, por që emrin e përbashkët kishin Shtabin e Përgjithshëm dhe UÇK-në e në emër të tyre një grusht njerëzish merrnin guximin dhe përgjegjësinë të thirren edhe në emër të popullit. Popullizmi si fenomen ishte më shumë se kurrë më parë i përhapur nga këta individë.

Në këtë takim përveç Hashim Thaçit (Gjarprit) ishin edhe Rexhep Selimi (Dhjetëshi), Idriz Zyrapi (Rreshteri), Ramush Haradinaj (Smajli), Binak Gashi (Breshka), Lahi Ibrahimaj, etj.

Që në fillim Rexhep Selimi, në cilësinë e inspektorit gjeneral të UÇK-së, kumtoi se Shtabi i Përgjithshëm ka marrë vendim që ta anulojë marrëveshjen e 20-21 gushtit dhe ta riemërojë Ramush Haradinajn komandant të ZORRD-it dhe disa emërime të tjera, një ndër ta edhe dy emërime të nënshkruara nga vetë Rexhep Selimi për sistemimin e Tahir Zemajt dhe timin në mënyrë që më lehtë dhe pa vështirësi ta bëjnë shkatërrimin e njësive operative.

Me këtë vendim plotësisht dha pëlqimin Ramush Haradinaj sepse tani atij s’i interesonte organizimi i UÇK-së dhe ristrukturimi i tyre në vijën vertikale dhe horizontale dhe subordinimi i tyre, por pozita e komandantit të ZORRD-it me këtë i bëri dëm të paparashikueshëm Dukagjinit dhe tërë Kosovës, pasojat e së cilës tash e 18 vjet po duken qartazi.

Në një moment u dëgjua diskutimi i Binak Gashit (Breshka) duke thënë: “Ne s’i besojmë Ahmet Krasniqit sepse ai e ka gruan shkinë dhe e dimë se çka ka bërë në Kroaci, për këtë ne do ta vrasim Ahmet Krasniqin”. Pak më lart ishin duke biseduar me kol. Ahmet Krasniqin komandant Tahir Zemaj dhe Hashim Thaçi nëpërmes telefonit satelitor, duke ia kujtuar Thaçit bisedën që e kanë zhvilluar në Tiranë dhe se oficerët e Ministrisë së Mbrojtjes kanë një komandë, së cilës i përgjigjen dhe i japin llogari dhe se oficerët e Ministrisë së Mbrojtjes s’janë patate t’i mbjellin dikush ku të dojë dhe si të dojë. Pas kësaj Hashim Thaçi i thotë ministrit Ahmet Krasniqit me një ton kërcënues: “Shumë shpejt do ta kryej misionin me ty”. Pastaj pason mbyllja e telefonit nga ana e tyre, duke ju drejtuar Tahir Zemajt drejtpërsëdrejti nga ana e Thaçit. Hashim Thaçi: “Do të luftoj me ty Tahir Zemaj si me shka, me ty dhe me njësitë tua!”. “Pushka top t’u bëftë”, i thotë Tahiri Hashimit.

Tri javë pasi u vra ministri i Mbrojtjes i Republikës së Kosovës, kol. Ahmet Krasniqi, në mes të Tiranës nga dora e zezë e SHIK-ut dhe bandat e Fatos Nanos e Klosit sipas Marrëveshjes së Kretës dhe Zürihut me ndihmën e argatëve të atyre lëvizjeve të ndryshme nga Kosova dhe diaspora, ndërsa Thaçi kishte qëndruar një natë më parë në Tiranë shtrohet pyetja: Në banesën e kujt bëri natën dhe çfarë misioni kishte për të kryer, a di për këtë diçka Ibrahim Kelmendi?

Oficerët profesionistë s’kanë mundur të hyjnë assesi nën komandën e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së në të cilin nuk dihej se kush është komandant dhe nga kush merreshin urdhrat për zbatimin e tyre, për këtë arsye edhe ky takim përfundoi pa ndonjë marrëveshje dhe sukses në të ardhmen falë personave, të cilët u thirreshin në emër të shokëve dhe që përfaqësonin një Shtab të Përgjithshëm të UÇK-së e që në fakt për ne ishte kontestues sepse nuk dinim se kush e ka emëruar dhe kush e udhëhiqte këtë Shtab joekzistues.

Takimi i katërt me Hashim Thaçin dhe përfaqësuesit – “shokët”, siç thoshin ata të Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së

Një ditë para se ta bëjnë sulmin e furishëm forcat policoro-ushtarake dhe paramilitaro-mercenare serbo-ruse në Lugun e Baranit, konkretisht më 07.09.1998, kishim pasur një takim te mulliri i Broliqit: përfaqësuesit e Shtabit të Përgjithshëm Hashim Thaçi, Rexhep Selimi, Bislim Zyrapi dhe Ramush Haradinaj, i cili deri në atë kohë ishte nën komandën e Tahir Zemajt dhe disa të tjerë në njërën anë dhe eprorët e njësiteve operative të Brigadave 131, 133 dhe 134, major Nazif Ramabaja, Fadil Hadergjonaj, Musa Gjakova prezentë në këtë takim, mungonte komandanti Tahir Zemaj sepse kishim marrë informacione se diçka e keqe ishte duke u përgatitur dhe mua më autorizoi që t’i kryesoj ato bisedime në emër të tij.

Pas shumë tentimeve dhe paraqitjes para tyre të shumë shkresave, të cilat i kishin dërguar komandantët e shtabeve rajonale, duke kërkuar me këmbëngulësi që Tahir Zemaj të na udhëheqë me luftën në Rrafshin e Dukagjinit, të cilat shkresa m’i kishte dorëzuar Tahiri për t’ua treguar personave të lartpërmendur nga Shtabi i Përgjithshëm.

Këto kërkesa s’u morën parasysh nga komandosat sepse ata kishin vetëm një qëllim të caktuar dhe se s’bëhej fjalë për një përgatitje luftarake se si t’i kundërpërgjigjemi armikut në ofensivën e ndërmarrë, ballafaqimit me të dhe ndalimin e sulmit të furishëm, por kush nën komandën e kujt të hyjë, paraqita mendimin tim të bazuar në bazë të përgjimeve dhe informatave që kishim marrë nga komanda e Brigadës 131 në Baran për një sulm të furishëm që do të pasojë të nesërmen sepse kishim përgjuar përgatitjet e forcave serbe nëpërmes motorollës, të cilën e kishim marrë në luftë në Betejën e Loxhës.

Pasi Hashim Thaçi ia lëshoi një sy kërkesave të shtabeve lokale për të shkuar pas Tahir Zemajt dhe ai duhet udhëhequr SHORRD-in, në një moment Thaçi ra në letrën që kishte dërguar shtabi “Iliria” i Sverkes së Gashit nëpërmes komandës së Brigadës 131 të Lugut të Baranit autorit të këtyre rreshtave për ta përcjellë deri te komandanti Tahir Zemaj për kërcënimet që kishin bërë Thaçi e Rexhep Selimi gjatë vizitës në Shtab:

Deklarimi në Shtabin e Sverkes së Gashit nga ana e Thaçit: “Ne (Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së) do ta ndërpremë luftën me forcat e Millosheviqit dhe do ta luftojmë Fadil Gashin me të tjerë derisa t’i çarmatosim këta rugovista, pastaj do t’i kthehemi shkaut, ne nuk njohim president, qeveri e as parlament përveç Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së”.

Pasi këta të Shtabit të Përgjithshëm s’ishin të interesuar për sulmin që do të pasojë ju thashë se po qe se nuk organizohemi dhe përgatitemi mirë për ta mbrojtur Lugun e Baranit nesër kanë për t’u ngjitur tanket serbe në maje të Jabllanicës – Shqiponjës dhe mendimi im është që këtë assesi mos ta lejojmë e jo të humbim kohë kot se kush nën komandën e kujt të hyjë sepse po qe se tanket serbe marrin ato pozicione strategjike tërë Lugun e Baranit e vëzhgojnë si në shuplakë të dorës dhe vështirë do ta kem ta mbrojmë popullatën civile të kësaj treve.

Pas këtij takimi u shpërndamë të dezorganizuar, megjithatë sulmi i forcave policoro-ushtarake dhe paramilitaro-mercenare serbe filloi më 8 shtator në orët e hershme të mëngjesit me granatime, edhe me aviacionin luftarak, helikopter “MI-8” dhe avion, të cilat ishin të natyrës së tillë duke përdorur tërë arsenalin luftarak që kishte në dispozicion armiku. Deri edhe gjuajtësit raketorë shumëtytëshe të tipit “Orkan”, të stacionuar te Kroni i Mbretit, i kishin shtënë në përdorim në këtë sulm.

Komanda e Brigadës 131 me gjithë personelin, ushtarët dhe teknikën ushtarake bëri mbylljen e aksit rrugor Këpuz-Nepole-Gllogjan, duke u përqendruar në Kosuriq, ndaluam depërtimin e mëtutjeshëm të forcave serbe duke kërkuar ndihmë nga komandanti Tahir Zemaj, i cili personalisht erdhi me një batalion dhe Fadil Hadergjonajn dhe në këtë mënyrë forcat serbe ndërruan drejtimin e sulmit duke sulmuar rreth lumit Bistricë në drejtim të fshatrave të Lugut të Baranit.

Këto ishin disa nga arsyet pse Thaçi s’duhet të figurojë si kandidat e assesi të votohet për kryetar të Shtetit dhe se përveç këtyre ekzistojnë edhe 1001 arsye të tjera. Prandaj, vendimi do të jetë i deputetëve të Kuvendit të zgjedhur nga vota e popullit, të cilët duhet të rezonojnë, të vlerësojnë dhe të votojnë në mënyrë autonome, të pavarur dhe me këtë do ta përmbushin obligimin kundrejt atyre që ua dhanë besimin. Në të kundërtën do të ndëshkohen po nga të njëjtit në një të ardhme të afërt.

Presidenti duhet të zgjidhet me konsensus ose drejtpërsëdrejti nga zgjedhësit, elektorati dhe të jetë figurë unifikuese e jo denigruese, dinake, shaj e përçaj, e cila i bën dëm shtetit dhe shoqërisë në përgjithësi. E nëse marrëveshjet duhen respektuar, në këtë kontest PDK-së t’i jepet mundësia të kandidojë për postin e kryetarit duke e zëvendësuar me një kandidat tjetër në vend të Thaçit.

Një president, i cili s’e ka përkrahjen e shumicës dërrmuese të popullatës, të elektoratit, s’do ta ketë kurrë as përkrahjen time e sidomos jo personi kontrovers Hashim Thaçi, i cili njihet me dinakërinë e tij. “Gjarpri s’i tregon kurrë këmbët”, po sa të “marrë” postin e presidentit do t’i inskenojë zgjedhjet e parakohshme, kështu vendi në këtë apo në atë mënyrë do të hyjë në fushatë elektorale e kjo do të ishte më mirë pa Thaçin president se me të.

Me vjen shumë inot , kur e trajtojne të Modhin si debil .

Gjoja ka një thes me pjeshka , fut dorën dhe fap kap bananen e vetme që osht në thes !

Sokol Terihati

Me vjen shumë inot , kur e trajtojne të Modhin si debil .Gjoja ka një thes me pjeshka , fut dorën dhe fap kap bananen e vetme që osht në thes !

Me një fjalë , ai nuk do , po ngaqë osht ters , i dalin këta bashkiaket kriminela .

Per kët kajmakun e kisha llafin !

Ky qeka kajmak i vertetë .

2.6 meleon dollaro , ka marrë nga qeveria dhe si shpërblim , i Modhi , e bo edhe Kryetar Bashkie !???

Po c’ne shpërblim ?

Pra i bie që kompania e kajmakut , ka qenë tip lavatrice, ku i Modhi ka xhiru dollarot per vete dhe Vorën për kajmakun , se nuk shkon , t’i dhurojë meleona dollaro dhe të ketë detyrimin t’a bojë ene kryetar bashkie një kriminel !? Pra nuk është ceshtje pjeshkash !

Branko Merxhani

      “Kultura është krijesë e lëvizjes së lirë të ideve. Fitimi që realizohet me tehun e shpatës, është shumë i paktë, të mos themi i padobishëm. Lufta e vërtetë, është lufta që zhvillohet për idetë dhe idealin.”

H.ST. Chamberlain

Filozofia më e mirë është ajo që lindi nga Shkenca Sociologjike, ajo që mbështetet mbi njohje pozitive dhe arrinë gjer në majen e IDEALEVE më të larta dhe më të bukura. Ja një aksiomë tjetër e neo-shqiptarizmës.

Mirë, po ç’është IDEALI?

Ideali është një gjë misterioze, që gjendet kurdoherë jashtë lëndës dhe interesit. Filozofët metafizik dhe ideologët, idealin e interpretojnë në mënyra të ndryshme. Por, asnjëri prejt tyre nuk e goditi një interpretim të drejtë. Disa, idealin e pranuan si një realitet të botës metafizike, si p.sh.: Platoni, Muhedin-i-Arabiu, Kanti etj., ndërsa disa të tjerë, e mohuan tërësisht se IDEALI mbështetet mbi një REALITET. Për ‘ta, IDEALI nuk është gjë tjetër veçse një ëndërr perfeksioni, një fabrikim i nxituar i fantazisë së individit.

Të gjitha këto definicione u treguan të pabazuara. Dhe, kjo ndodhi për hirë të Shkencës së Sociologjisë, e cila i hodhi poshtë dhe i thërmoi interpretimet filozofike, si dhe provoi se IDEALI ËSHTË NJË REALITET i cili i përket botës pozitive.

Sipas definicionit pozitivist të shkencës së sociologjisë, IDEALI është ajo jetë që e jetojnë shoqëritë në epokat e krizës së tyre, domethënë kur marrëdhënjet mes individëve, aksiomat dhe reakcionet gjenden në të zier e sipër. Jetërat që rrojmë në epokat e tjera të historisë janë vetëm jetëra individuale. Kjo jetë individuale është e zonja të sigurojë vetëm mbrojtjen materiale. Lumturia shpirtërore mbetet e parealizuar. Individët që janë prej natyre partikularist dhe egoist, vetëm kur hidhen brenda në trazirën dhe në të zierit e jetës shoqërore, vëtiten jashtë qarkut të ngushtë dhe barbarë të natyrës së tyre. Atëherë, individi fiton IDEALE. Bëhet altruist.

Individët, vetëm në çaste të jashtëzakonshme të jetës kombëtare e kuptojnë ekzistencën e padukshme të jetës shoqërore. Për këtë arsye IDEALi nuk është tjetër veçse shoqëria. IDEALi është pjellë e SHOQËRISË.

Rini, ti që bredh si hije e heshtur brenda në nostalgjitë e shpresave të humbura! Njerëz, juve që shpirti ju bredh në errësirën e dëshpërimit! Hidhuni me guxim e sakrificë në valën e turbullt të jetës shoqërore!

Një shoqëri nuk është një entitet që përbëhet nga shuma e njerëzve që e formojnë atë. Një shoqëri është një entitet që krijohet nga ndjenjat shoqërore dhe nga ndërgjegjja e përbashkët. Një shoqëri nuk është një përzierje elementesh të ndryshëm, por një sintezë e brendshme, siç është për shembull edhe lënda kimike. Pra, tërësia shoqërore që formohet në këtë mënyrë, si cilësi unitare, si përmbajtje egocentrike, si shpirtë dhe si formë, është krejt e ndryshme nga forma individuale e individëve të veçantë që e përbëjnë atë.

Këtë entitet shpirtëror dhe moral, që është krejt i padukshëm, krejt misterioz dhe ndoshta i paqenshëm për ndjesitë e veçanta individuale, njerëzit e kohërave të vjetra e pandehën dikur si perëndi, mëpastaj si një fuqi magjike dhe më vonë si diçka mbinatyrore. Çdo entitet brenda në natyrë dhe pikë së pari formacionet shoqërore të njerëzve kanë “EPOKËN E DASHURISË” së tyre. Në këtë epokë, shpirtërat e njerëzve rrojnë në një të zier të thellë, që përhapet si vetëtimë nga njëri te tjetri dhe, atëherë, entuziazmi arrinë pikën më të lartë të lavdisë. KËTO JANË ÇASTET KUR IDEALI SHKAKTON TRIUMF.

Triumfi i Idealit është prova më e mirë e vitalitetit shoqëror të një populli. Ideali, njeriun që është prej natyre partikularist dhe egoist, e shndërron në qenje vetëmohuese dhe guximtare, në një altruist. Ideali, nga “krijesa” e ndyrë e fuqive natyrore, sipas fjalës së Schiller-it, krijon “njeriun e estetikës, njeriun artist.”

Ideali, njeriut ia falë mbrojtjen materiale dhe lumturinë shpirtërore. Atje ku ka ideal, atje buzëqeshë bukuria e jetës dhe agimi i shpresës. Atje ku ka ideal, hieja e së ligës ikën për vende të largëta dhe mendimi i vetëvrasjes së një shoqërie shuhet tërësisht.

Ideali e ndritë shpirtin, shpërndanë shpresë dhe ngushëllim në zemrat e njerëzve, të dëshpëruarin e mban të lidhur në jetë, në idenë e shpëtimit, në lindjen e ringjalljes.

Ushtari trim, trupin e tij e sakrifikon për Flamurin e Atdheut të vet dhe mbronë kufinjtë e tij vetëm atëherë kur shfaqet si Mbrojtës i Idealit të një populli të tërë, simboli i të cilit është skalitur mbi një copë pëlhurë të rreckosur. Edhe njeriu i “egër” që derdhë gjakun për Perëndinë e vet, shkencëtari që humb vehten për përparimin e shkencës dhe për shpikjet, s’janë gjë tjetër veçse njerëz që sakrifikohen për IDEALIN.

Mjerë ata popuj që nuk kanë IDEAL, sepse në shfaqjen e parë të krizës, në fryerjen e parë të rrebeshit, që janë kaq të bollta, kaq të koklavitura dhe, kaq të papritura në jetën e sotme të popujve, do të shkrihen pa patur kohë të psherëtijnë, si një pallat prej letre. Mjer ai grusht njerëzish që adhuron tri Perëndi nën një qiell…

Ideali, ky burim i tmerrshëm dhe krijonjës i fuqisë njerëzore, nuk është e mundur të shfaqet nga fantazia e një njeriu të vetëm. Nuk është e mundur të shpiket nga një njeri i vetëm. Por disa gjeni që jetojnë brenda një kombi, e parandjejnë që IDEALI lindë në ditët kritike dhe të jashtëzakonshme të jetës së popujve që e shfaqin atë. Këta dhe vetëm këta janë profetët e kohëve të shkuara. Këta janë personalitetet e një Carlyle, reformatorët e vërtetë të ditëve tona. Megjithatë, IDEALi është një pjellë e shoqërisë. Nuk është një produkt individual. Ideali është një REALITET SHOQËROR, që na e shfaqë dhe e interpreton Shkenca e Sociologjisë. Prandaj jam i mendjes se kjo shkencë ka fuqi t’a lidhë djalërinë tonë tek jeta, më shumë nga çdo mendim tjetër shkencor.

Djalëria, në studimin e shkencës së sociologjisë do të gjejë një burim të pasosur besimi tek vehtja e saj dhe nga dritat e saj do të fitojë qejf, dispozitë dhe shpresa për punën krijonjëse të së Ardhmes Shqiptare.

Hidhni një sy në historinë e shkollave shoqërore. Të gjitha teoritë e mëdha që u përpoqën të zgjidhin problemet shoqërore, u shfaqën kurdoherë në kohërat që popujt ishin të futur brenda në turbullime të mëdha shpirtërore dhe shoqërore. Një Saint-Simon dhe një Auguste Comte dje, një Mustafa Qemal dhe një ZOGU sot, nuk janë veçse profetët e këtyre epokave.

Brezi ynë e pa dritën e diellit në një kohë të historisë tonë kombëtare kur në shpirtërat dhe në mendimet tona mbretëronte anarkia më e madhe. Roli i djalërisë në kohën e sotme të zgjuarjes morale të popullit tonë, është shumë i madh. Duhet t’i vejmë themelet e ekzistencës tonë mendore, pa të cilën Shqipëri nuk mund të ketë. Nuk duhet të lëmë që të na mbulojë përsëri errësira, sepse sa më shumë që dielli zbret dhe qaset në majat e maleve, kaq më shumë zmadhohen hijet – këtu poshtë në fushat tona.

9 mars 1929

Nga gazetar Hajro Çini/

Edhe pse me origjinë kriminale dhe antikombëtare, pas 1992 një grup intelektualësh midis të cilëve Dr. Prof. Kastriot Islami, Prof. Elmaz Sherifi, Namik Dokle etj. u përpoqën, ndoshta me naivitet, që ta reformonin dhe ta bënin një të majtë moderne dhe europjane. Dështuan shumë keq.

Unë besoj se po të mos kishte qënë Soros dhe bishtat e tij, mund të kishte qënë ndryshe. Sot nuk ka më PS, por një bandë kriminale, e mbiquajtur “Rilindje”, ku shtyllat kryesore jane: ish sigurimi, ish nomeklatura (i mbani mend ata kriminelë dhe injorantë) pinjollët e tyre, krimi i organizuar etj. Socialistët e ndershëm, idealistë kanë mbetur të zhgënjyer, të hutuar, të pashpresë etj. etj.

Unë i përkas të në mënyrë të patundur të Djathtës, por një komb ka nevojë për të majtë, por që të jetë edhe pro kombëtare.

Në Shqipëri për fat ka akoma njerëz të ndershëm, humanë që mund të heqin nga harta e së majtës pjesën kriminale dhe llumin e shoqërisë dhe të krijojnë një alternativë të majtë që mbështet agjendën kombëtare shqiptare.

Dr. Anika Dokle mund të jetë Vjosa Osmani e së majtës, dhe nën udhëheqjen n saj, e majta të punojë, ndoshta për herë të parë pas 1941 për mbarëvajtjen kombëtare..

Edhe kryetari i Parlamentit merr një abone për të përdorur transportin publik. Vetëm kryeministri ka të drejtë të përdorë një makinë nga forcat e sigurisë.

Shefi i opozitës suedeze Ulf Kristersson.

Parlamentarët suedezë jetojnë në apartamente të vogla në kryeqytet, ku ata lajnë dhe hekurosin rrobat e tyre në lavanderi komunale. Deri në fund të viteve 1980, të gjithë parlamentarët flinin në shtretër në zyrat e tyre.

“Unë jam ai që paguan politikanët” – thotë Joakim Holm, një qytetar suedez: – “dhe nuk shoh asnjë arsye për t’u dhënë atyre një jetë luksoze”.

Nuk është fare rastësi.

Ambasada e Suedisë në Tiranë, ka postuar në faqen e saj, një shkrim lidhur mbi luksin e zyrtarëve publikë duke sjellë shembullin e vendit të tyre ku funksionarët shtetërorë nuk gëzojnë asnjë ose shumë pak favore.

Publikimi vjen kur në opinionin publik shqiptar ka një debat të fortë, pas zbulimeve të faturave “të kripura” të qëndrimit të Ministres së Drejtësisë në hotele luksoze gjatë vizitave jashtë vendit.

Shkrimi është një pjesë nga libri i gazetares Claudia Wallin që ka bërë për jetën në Suedi. Ai tregon modestinë e zyrtarëve në Suedi, edhe pse ata janë një vend mjaft i pasur.

Nga Claudia Wallin

Mund të tingëllojë e çuditshme për shumë përfaqësues të një populli diku tjetër, por Suedia nuk ofron luks apo privilegje për politikanët e saj.

Pa makina zyrtare ose shoferë privatë, ministrat dhe deputetët suedez udhëtojnë në autobusë dhe trena të mbushur me njerëz, ashtu si qytetarët që ata përfaqësojnë.

Pa ndonjë të drejtë imuniteti parlamentar, ata mund të gjykohen në gjykatë si çdo person tjetër. Pa sekretarë privatë në derë, zyrat e tyre janë 8 m2.

“Unë jam ai që paguan politikanët” – thotë Joakim Holm, një qytetar suedez: – “dhe nuk shoh asnjë arsye për t’u dhënë atyre një jetë luksoze”.

Politikanët që guxojnë të shpenzojnë para publike në udhëtimet me taksi, në vend që të hipin në tren, përfundojnë në titujt kryesorë të lajmeve.

Edhe kryetari i Parlamentit merr një abone për të përdorur transportin publik. Vetëm kryeministri ka të drejtë të përdorë një makinë nga forcat e sigurisë.

Parlamentarët suedezë jetojnë në apartamente të vogla në kryeqytet, ku ata lajnë dhe hekurosin rrobat e tyre në lavanderi komunale. Deri në fund të viteve 1980, të gjithë parlamentarët flinin në shtretër në zyrat e tyre.

Këshilltarët suedezë as nuk fitojnë rrogë, as nuk kanë të drejtë të kenë një zyrë – ata punojnë nga shtëpia.

Përvoja e Suedisë shkatërron konceptin e palëkundur se politikanëve duhet t’u akordohet një trajtim-nderimi të denjë për një kastë të lartë, e cila përbëhet nga zonja dhe zotërinj që shkëlqejnë më shumë sesa qytetari mesatar dhe prandaj meritojnë një të drejtë gati hyjnore për përfitime dhe privilegje.

Ky është një komb që i trajton zyrtarët e qeverisë dhe përfaqësuesit politikë si qytetarë të thjeshtë. Një shoqëri që hoqi përdorimin e përemrave pronorë në vitet 1960, dhe ku të gjithë quhen thjesht “ti”. Sepse, sipas sistemit suedez të vlerave, askush nuk është mbi askënd tjetër. As politikanët, të cilët duhet të jetojnë në kushte të ngjashme me realitetin e njerëzve që i zgjedhin.

E lirë nga pabarazitë e mëdha sociale, Suedia është padyshim një vend më i sigurt dhe më pak i dhunshëm, ku politikanët dhe qytetarët nuk kanë nevojë të udhëtojnë me makina të blinduara. Por, më e rëndësishmja, kjo është një shoqëri që zgjedh politikanë që duhet të jenë në kontakt me realitetet e ditës dhe dhimbjet e qytetarëve. Politikanët nuk lejohen të vendosin interesat e tyre personale përpara atyre të njerëzve, në një shoqëri që demonstron se pushteti politik mund të ushtrohet brenda kufijve të vendosmërisë.

Në sistemin e drejtësisë, logjika është e njëjtë: asnjë gjyqtar nuk ka të drejtë për makina zyrtare, sekretarë privatë ose privilegje. Ata që janë në detyrë duhet të përgjigjen, dhe të gjitha informacionet duhet të jenë të disponueshme për publikun.

Qasja e publikut në dokumentet zyrtare të qeverisë është një e drejtë kushtetuese për të gjithë qytetarët, e parashikuar në një kapitull të veçantë të Ligjit Suedez për Lirinë e Shtypit.

Në Suedi është e mundur të gjurmohen shpenzimet e ministrave, përfaqësuesve dhe gjyqtarëve; të lexohet deklarata e taksës mbi të ardhurat e kryeministrit; të kontrollohen shpenzimet e komisarit policor kombëtar ose komandantit të përgjithshëm të forcave të armatosura.

Një nga skandalet më emblematike politike të vendit u zhvillua në vitet 1990. Zëvendëskryeministrja, Mona Sahlin, bleu një çokollate, pelena dhe disa sende të tjera personale me një kartë krediti qeveritare dhe e pagoi shtrenjtë duke humbur punën.

Në pak më shumë se 100 vjet, Suedia është shndërruar nga një shoqëri bujqësore e varfër në një nga vendet më të pasura, më të drejta shoqërore dhe më pak të korruptuara në botë, ku askush nuk është mbi askënd tjetër. Përvoja Suedeze demonstron ndoshta më shumë se çdo tjetër se si ndryshimi është i mundur.

Foto poshtë.

Presidenti francez Emmanuel Macron dhe ai suedez Stefan Löfven duke udhëtuar me autobus pas një samiti. Politikanët suedezë përdorin vetëm transportin publik.

Major Nazif Ramabaja përmes një shkrimi të gjatë i është përgjigjur ish-gjeneralit shqiptar i Divizionit të Kukësit, Kudusi Lame, pasi deklaroi se Ramush Haradinaj duke i lëshuar vendin Tahir Zemajt në Zonën e Dukagjinit bëri shkelje të disiplinës ushtarake.

Ish-gjenerali shqiptar tha mes tjerash se për herë të parë kur ka kuptuar se janë formuar disa struktura paralele me UÇK-në, i janë dukur të papërfillshme dhe nuk u ka kushtuar ndonjë vëmendje.

Ramabaja në reagimin e tij thotë se alamet gjenerali (Kudusi Lame) i cili tani nuk po e njeh edhe pse ishte në komandën e repartit të divizionit atëbotë i ishte prezantuar se kush ishte e nga vinte si oficer i karrierës.

Majori thotë se gjatë kohës së luftës i kishte parashtruar kërkesë ish-gjeneralit shqiptar se çka mundet t’i ndihmojë me mjete të rënda, ndërsa Ramabaja kujton se Lame për këtë e kishte akuzuar se po tenton ta fus në luftë shtetin shqiptar.

Ja shkrimi i tij pa ndërhyrje:

Shkas per reagim ne lidhje me intervisten e Kudusi Lames ne TV Dukagjin Debat Plus per luften ne pergjithesi dhe Kosharen ne veqanti

Shkruan major Nazif Ramabaja

Pasi se shume here gjate debatit eshte apostrofuar emri im nga i intervistuari, per hire te se vertetes ne menyre qe opinjoni te jete drejte i informuar ndiej nevojen e sqarimit te disa elementeve te cilat jane hapur ne kete debat apo interviste.

Si e para mu duk shume e pa argumentuar menyra e te folurit te ketije alamet gjenerali i cili spo me ngjihka edhe pse isha ne komanden e repartit te divizionit dhe isha prezentuar se kush jame nga vije pergatitjen time ushtarake si oficer i karieres, duke i parashtruar kerkese se qka munset tna ndihmoje me mjete te renda artiljerike pasi isha i pregatitur dhe profesional ne perdorimin e ketyre armeve deri te raketat malutka dhe kaqusha te vendosura ne transporterat blindues.

Atekohe ky alamet gjenerali reagoj ashper duke me akuzuar se kam eper qellim ta shtij shtetin shqiptar ne lufte dhe asgje smundet te jape me shume se minahedhesa 60 dhe 82 mm te cilat mjete i kishte n eposedim kemberoria dhe sbehej fjale per mjete te renda, s aper tja perkujtuar ketij alamet gjenerali n ebisede ishte prezent edhe Ahmet Alishani, kaq per kete se a me ngjeh apo jo, qudi nje gjeneral ska afesi te mbaj mend se me kend ka biseduar edhe pse kane kaluar dy dekada per mua keto jane shume te fresketa.

E dyta sa i perket se ne qenren stervitore te repartit te Kolshit kishte me se 30 oficer dhe se sditke ky alamet gjenerali se qka benim dhe vepronim, dua te sqaroj se numri i eproreve ne repart eshte i egzagjeruar dhe skorenpondon m ete verteten, prej momentit kur e kame mare detyren e pergjegjesit te kesaj qendre epror ushtarak se kane kaluar numrin 7-te, eshte e vertete se ne qender eshte bere aftesimi i te perzgjedhureve per komandant skuadre, togu, kompanie deri te bataljoni dhe brigada duke bere aftesimin sipas planprogrameve te sistemit te NATOS te cilat elaborate i kisha pregatitur ne menyre shume profesionale.

Per ta kuptuar nji te vertete ku alamet gjenerali dua t`ja beje te ditur se neper duar dhe komanden time kane kaluar mbi 600 ushtar ne Kosove dhe ketu ne Kolsh dhe personalisht ne disa raste jame mere drejt per se drejti me aftesimin e tyre, ndersa ushtaret e stervitur mire ne Kolsh jane derguar ne frontin e Koshares dhe kane qene nje nder ushtaret te kopletuar dhe mire te pregatutur ka edhe deshmore te rene nga ata siq jame Ali Ivaja dhe Izet Beqiraj, izeti ishte aq i aftesuar dhe pregatitur si komadant skuadre te cilit ja dergova pistoleten tim epersonale ne frontin e Koshares per kete mund te deshmoj edhe Fadil Hadergjonaj.

Ne qendren stervitore Kolsh prej momentit kur e kame mare kontrollin e pergjegjesise si i emeruar nga Ministria e Mbrojtjes e Republikes se Kosoves asnjiher kemba e ketije alamet gjenerali ska shkelur ne repart, kjo tregon diqka per hendekun dhe distancimin qe kishte ndaj kesaj qendre te sukseshme e cila u be qender vizitore per medijar e mbrenshme dhe nderkombetare.

Sa i perket pohimit se njesit operative ne Papaj-Padesh-Koshare skishin armatim kolektiv kjo nuk qendron sepse bunkeret ishim mbushur plot e perplot me kete lloj armatimi dhe une kame derguar disa her nga Kolashi sipas urdheresave nga Ministria deri te Rrustem Berisha, e verteta qendron se ne kishim nevoje per armatim te rende artiljerik per te cilin alamet gjenerali refuzonte t`na jepte ne perdorim, ne nuk kishim kerkuar kuader ushtarak sepse kishim epror te qdo profesioni deri te pilotat dhe kjo ndoshta edhe me teper e bente gjeloz gjeneralin duke mos. Epranuar faktin se vepronim ne kuader te institucioneve te Republikes se Kosoves, njihnim organet legjitime te saj, kishim dhene betimin para komandantit te shtabit suprem te FARK-ut dhe per komandant suprem njihshim presidentin Ibrahim Rugova.

Ne vazhdim letra kercnuese e cila erdhi ne adresen time ne repart nga Kudusi gjeja se nuk dine se qfar aktiviteti ushtarak ushtrohet ne repart dhe do te jete i detyruar te veproj ushtarakishte dhe pergjegjja ime derguar permes kuririt te tije se une kame nje komande dhe pergjegjesi i jap vetem komandes sime e beri kete alamet gjenerali edhe me neverites, kishte derguar emisar siq ishte Hafir Hoxha per t` ja kaluar objektin e repartit policise ushtarake dhe ”Lum Haxhiun”- Hajdin Abazin sbashku me Kadri Kryeziun, por isha i qendrimit se deri sa un ejame pergjegjes ne kete repart ska kush qe mundet ti mare keto objekte e kur te mos jeme une ketu nuk garantoj se sdo te behet ndryshe kete ja kame komunikuar Hafir Hoxhes.

Ndersa sa i perket mos gadishmerise sime per ti pregatitur dhe aftesusr ushtaret pas mobilizimit te cilin e beri qeveria e perkohshme, sa per ta freskuar Kudusin isha ne vizite ne Kalimash ku e takova Binak Gashin m ete cilin njiheshim nga veprimet ne Kosove duke i sygjeruar se nese keni nevoje per stervitje te ushtareve ti dergojne tek komanda e Kolshit dhe ne do e bejme nje gje te tille, por ky Binaku i cili kishte pseudonimin ”Breshka” te cilin Kudusi e lavderon ne takimin e parafundit te shkolla e Bardhaniqit qe kishim kol. tahir Zemaj, Fadil Hadergjonaj dhe une nga njesitet operative me shtabin e veteshpallur te pergjithshem HashimThaqin-gjarperin,Rexhep Selimin-dheteshi, Lahi Ibrahimaj-magjupi, Ramush Haradinaj-smajli, Idriz Zyrapi-Rreshteri me 1 shtator 1998, breshka kishte deklaluar se do e vrajne Ahmet Krasniqin duke sqaruar se ate e ngjeh nga Kroacia-gospiqi, pra ky alamet gjenerali Kudusi edhe kriminelet potencial i quan si ushtarak dhe njerez te mire.

Dhe krejt ne fund qendra stervitore ne Kolsh ishte e njohur se ne te veprojne njesitet e UCK-se te cilat njohin institucionet shteterore per kete interesi i medijave boterore ishte i madhe per ta vizituar kete repart, shume here i kame refuzuar por disa vendore dhe nderkombetare siq ishte franc-3 internacional me sygjerimin e gazetarit Astrit Memia pranova Carolin Sinz e cila ishte e interesuar te shohe nje dite stervitore ne kete qender dhe me se shumti i interesonte opinjoni i pergjegjesit te qendres, pra opinjoni im per pengmarrjen e presidentit Rugova dhe dergimin ne Beograt per te”biseduar” me kasapin e ballkanit Millosheviqin, ky i fundit e kishte kercnuar Rugoven nese nuk vjen do te vras e ne qarqet te mbrennsdhme dhe disa nderkombetare ne menyre propagandistike e kishin sulmuar Presidentin Rugova se ka shkuar vete dhe po kerkon ndalimin e bombardimeve, pas marrjes se opinjonit deklarova se nje gje te tille Presidenti Rugova ska mundesi ta deklaroje dhe edhte genjeshter e kulluar, lejoneni te largohet Rugova me familje ne ndonje vend europjan te jete i lire per tu deklaruar pa presion do e kuptoni se kjo eshte nje loje dhe asgje tjeter dhe keshtu ndodhi te gjithe e dime se qka deklaroi Presidenti Rugova pas largimit nga Peogradi per Itali.

keto vizita te shpeshta dhe interesini i medijave boterore te cilat kishin qendren ne Kukes per ta vizituar kete qender e kishin be Kudusin edhe me nervoz dhe deshironte sa ma pare qe tju bindemi urdherave te tije apo ta lirojme repartin e nuk behet fjale per stervitjen e ushtareve sepse qdo ushtar i cili ka kaluar nepermes kesaj qendre ka stervitur se paku nji muj dite dhe eshte derguar ne frontin e Koshares.

Ne fund dua ta siguroj Kudisin se per qdo gje qe them e dokumentoj me fakte audio-video inqizime transkripte, dokumente zyrtare te vulosura me stemen e Qeveria e Republikes Se Kosoves qka do e beje edhe me shume neverites dhe te pa durueshem.

Disa luftuan per shtet siq ishin institucionalistat e disa per merjen e pushtetit dhe qberjen e shtetit komandantat e veteshpalur si qifti i Kudusit.

Nga Major Nazif Ramabaja

Major Ramabaja, në një intervistë ekskluzive për gazetën “Bota sot”, thotë se ekzekutimi i kolonelit Tahir Zemaj është akt kriminal e kryer nga dora e zezë, të cilën duhet ta zbardhë Gjykata Speciale.

Ish-komandanti i njësiteve operative të UÇK-së në Lugun e Baranit, ka rrëfyer momente të pathëna më parë rreth një bisede të realizuar mes Ahmet Krasniqit dhe Hashim Thaçit, lidhur me një kërcënimi të dhënë nga ky i fundit.

Major Nazif Ramabaja

Muaj më parë u bënë 28 vite nga atentanti ndaj Kolonel Ahmet Krasniqit në Tiranë, cilat janë informacionet e tuaj lidhur me ketë ngjarje?

Major Nazif Ramabaja:

Ekzekutimi i Ministrit të Parë të Luftës në mes të Shqipërisë në kohën kur më së shumti i duhej Kosovës dhe popullit të saj, i cili bëri përpjekje të mëdha për t’i unifikuar grupet dhe individët në mënyrë që të kenë një adresë të përbashkët e kjo adresë ishte Shtabi Suprem i Ministrisë së Mbrojtjes të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës (FARK).

Përgjegjësia dhe barra kryesore i bie institucioneve të sigurisë së Shqipërisë të cilat nuk kanë bërë as përpjekjet më të vogla për ta ndriçuar këtë rast.

Çka mund të them se në takimin e parafundit të cilin e patëm me Shtabin e Përgjithshëm të UÇK-së në Bardhaniq më 01.09.1998, prezent ishin Hashim Thaçi, Rexhep Selimi, Idriz Zyrapi, Ramush Haradinaj, Binak Gashi etj, ishte bërë fjalë se do ta vraasin Ahmet Krasniqin dhe këto kanë dalë nga goja e Binak Gashit i njohur si “Breshka”, sepse e ka gruan serbe dhe gjithnjë sipas Binakut e njeh Ahmetin nga Kroacia, ndërsa në bisedë telefonike të cilën e ka zhvilluar komandant Tahir Zemaj me Ahmet Krasniqin në prezencë të Hashim Thaçit në një moment Ahmeti e kërkon Thaçin në telefon duke i thënë se, “Eprorët e mi nuk janë patate t’i vendosësh ku të duash ti, ata kanë një komandë dhe i përgjigjen asaj komande.

Ti e din se çka jemi marrë vesh në Tiranë”, pas kësaj bisede Thaçi i drejtohet Ahmet Krasniqit, “shumë shpejt kam me e krye misionin me ty”, pas tri jave u ekzekutua Ministri Ahmet Krasniqi në Tiranë.

A ishte rastësi apo vrasjje mirë e organizuar me aktorë dhe urdhërdhënës nuk duhet të jesh shumë i mençur për t´ia qëlluar.

Nga Major Nazif Ramabaja.

Dihet kush ishte kundër këtij avancimi individë nga Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së në krye me Hashim Thaçin.

Tahir Zemaj me të birin Enisin dhe kushëririn Hasan Zemajn, më 4 janar 2003 u vranë në një pritë të organizuar pas shpine te Kombinati i Drurit në Pejë

Në një intervistë të realizuar ekskluzivishtë për gazetën “Bota sot”, miku i afërt i Zemajt, major Nazir Ramabaja ka folur për krimin makabër të realizuar 15 vite më parë.

Më 4 janar të vitin të ardhshëm bëhen 15 vjet nga vrasja ish-zyrtarit të Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe ish-komandantit të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës, (FARK), Tahir Zemaj.

Në një intervistë të realizuar ekskluzivishtë për gazetën “Bota sot”, miku i afërt i Zemajt, major Nazif Ramabaja ka folur për krimin makabër të realizuar 15 vite më parë.

Ramabaja ka thënë se kjo është një pyetje e cila duhet t’ju drejtohet organeve përgjegjëse së Kosovës.

“Është pyetje e cila duhet t’ju drejtohet organeve përgjegjëse së Kosovës. Në rend të parë Policisë së Kosovës, pastaj UNMIK-ut si organ përgjegjës për siguri menjëherë pasluftës dhe që kanë hulumtuar në zbardhjen e këtij rasti, por që hetimet kanë mbetur në arkivat e tyre, pastaj EULEX-it, por që sipas ngjarjeve të zhvillimeve gjatë dhe pasluftës krimin duhet adresuar grupeve mafioze dhe kriminale të cilat kishin mosmarrëveshje dhe kundërshtonin në çdo mënyrë avancimin e kolonelit në krye të SHORRD.

Dihet kush ishte kundër këtij avancimi individë nga Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së në krye me Hashim Thaçin.

Tahir Zemaj me të birin Enisin dhe kushëririn Hasan Zemajn, më 4 janar 2003 u vranë në një pritë të organizuar pas shpine te Kombinati i Drurit në Pejë.

Tutje, Ramabaja ka shtuar se ka pasur një përpjekje nga Isuf Haklaj dhe Sebahate Tolaj për hetime dhe zbulimin e këtij rasti dhe vrasje makabre të kolonel Tahir Zemajt.

“Ka pasur një përpjekje nga SHPK-ja për hetime dhe zbulimin e këtij rasti dhe vrasje makabre të kolonel Tahir Zemajt nga dy pjesëtarë të shërbimit policor të Kosovës Isuf Haklajt dhe Sebahate Tolaj, por që në përfundim të këtij hetimi u ekzekutuan të dytë në një atentat gjatë shkuarjes në punë në magjistralen Raushiq-Pejë.

Major Ramabaja ka thënë se Isuf Haklaj dhe Sebahate Tolaj, të cilët tashmë nuk jetojnë më, u vranë pasi sic ka thënë ai ishin gati të zbulojnë ketë vrasje të madhe e tonditese.

Isuf Haklaj dhe Sebahate Tolaj. Dy policët, të cilët tashmë nuk jetojnë më, u vranë pasi ishin gati të zbulojnë një vrasje të madhe,

“15 vite më parë, pikërisht më datën 24 nëntor të vitit 2003, u vranë në një atentat kriminal dy policët e Kosovës, Isuf Haklaj dhe Sebahate Tolaj. Dy policët, të cilët tashmë nuk jetojnë më, u vranë pasi ishin gati të zbulojnë një vrasje të madhe, e cila kishte tronditur opinionin shqiptar, në ato vite të para të lirisë së Kosovës, vrasjen e Kolonel Tahir Zemës. Për këtë krim të dyfishtë është dënuar krimineli Bedri Krasniqi më 27 vite burg, ish-truproja e kryetarit të AAK-së, tash kryeministër i vendit Ramush Haradinaj”, ka përfunduar major Nazif Ramabaja për gazetën “Bota sot”.

Zemaj u vra në Pejë në vitin 2003  bashkë me djalin e tij, Enisin, dhe kushëririn e tyre, Hasan Zemaj.

Major Nazif Ramabaja

Intervistë ekskluzive me major Nazif Ramabajën, ish-kryeshefi i Shtabit Oparativ të Rrafshit të Dukagjinit dhe njëherit ish-komandanti i njësiteve operative të UÇK-së në Lugun e Baranit

Ish-kryeshefi i Shtabit Oparativ të Rrafshit të Dukagjinit dhe njëherit ish-komandanti i njësiteve operative të UÇK-së në Lugun e Baranit, major Nazif Ramabaja kërkon që presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, të ndalet nga ideja e tij për “korrigjim të kufijve”, përndryshe, sipas tij, pasojat për vendin dhe qytetarët do jenë të mëdha dhe vështirë se do mund të kompensohen në të ardhmen.

Major Ramabaja, në një intervistë ekskluzive për gazetën “Bota sot”, thotë se vrasja makabre e kolonelit Tahir Zemaj është akt kriminal e kryer nga dora e zezë, të cilën duhet ta zbardhë Gjykata Speciale.

Ish-komandanti i njësiteve operative të UÇK-së në Lugun e Baranit, ka rrëfyer momente të pathëna më parë rreth një bisede të realizuar mes Ahmet Krasniqit dhe Hashim Thaçit, lidhur me një kërcënimi të dhënë nga ky i fundit.

Major Nazif Ramabaja:

Një dekadë nuk është shumë për shtetin më të ri në rruzullin tokësor, duke marrë parasysh shtetet të cilat janë të formuara me shekuj dhe kanë një zhvillim si ekonomik qoftë edhe demokratik, sipas sistemeve ato presidenciale siç janë SHBA-të, parlamentare siç janë shtetet republikë apo monarki, në rastin tonë Kosova si Republikë Parlamentare ka dalë nga një robërim dhe pushtim i egër më se një shekull, pasojat e këtij robërimi janë reflektuar edhe pas shpalljes së pavarësisë.

Të metat janë reflektuar në vazhdimësi që nga uzurpimi i autonomisë nga ana e aparatit shtetëror millosheviqian. Krijimit të sistemit paralel në arsim, shëndetësi me vet-organizim të shtetit paralel, mos dëgjueshmëri qytetare ndaj sistemit monist dhe përkrahjen e idesë për Liri, Demokraci dhe Pavarësi të proklamuar dhe lansuar nga Presidenti Historik Ibrahim Rugova, ku një pjesë e caktuar me bindje Marksiste Leniniste ishin në kundërshtim me ideologjinë Rugoviane.

Këto mospajtime në vazhdimësi ishin prezente edhe gjatë luftës së fundit, në të cilën spektri i organizuar profesionist ushtarak në krye me kolonel Ahmet Krasniqin bëri përpjekje maksimale për unifikimin e faktorit ushtarak dhe koordinimin e të gjitha grupeve nën ombrellën dhe komandën e shtabit suprem të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës, konkretisht me marrëveshjen e Osllos të mbajtur më 22-23 maj të vitit 1998 në të cilin takim isha prezent edhe unë, jo në cilësinë e negociatorit, por në takim pune me kolonel Ahmet Krasniqin, ministrin e parë të luftës të emëruar nga ana e qeverisë Bukoshi dhe zëvendësit të tij Agim Mehmetit.

Pasojat e mosunifikimit të faktorit ushtarak pas marrëveshjes së Osllos i bartim edhe sot e asaj dite, mendohej se me unifikimin e faktorit ushtarak më lehtë ishte të unifikohej faktori politikë.

Presidenti Rugova pas lufte luajti rolin e presidentit unifikues të popullit dhe spektrit politik nëpërmes ekipit të unitetit në bisedimet që pasuan në Rambuje dhe Vjenë e Paris për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës shtet i pavarur dhe demokratik, ky unitet i presidentit Rugova u tregua edhe gjatë luftës në bisedimet e Rambujes në shkurt të vitit 1999 ku për hir të unitetit hoqi dorë nga pozita e kryesuesit të delegacionit shqiptar në bisedime me Serbinë të përgatitura nga SHBA-të dhe bashkësia ndërkombëtare.

Kështu foli Tahir Zemaj/

Nga Major Nazif Ramabaja

Nazif Ramabaja:

Për komandant suprem e njohëm presidentin historik Ibrahim Rugovën

Pas 14 viteve po i njëjti udhëheqës politik bën biseda me djalin e Milosheviqit, Ivica Daçiqin dhe takohet me përpiluesin e programit të radikalëve serb Tomislav Nikoliçin.

Të flasësh për betejën e Loxhës nuk do të ishte privilegj, por obligim dhe përgjegjësi morale për ne protagonistët kryesor të kësaj beteje, ne kem vepruar dhe fol qysh atëherë, pas dhe tash me forcën e argumenteve dhe fakteve të cilat s´mund të mohohen as sot e as pas 500 viteve, sepse këto shkrime bëhen duke i konsultuar ditarët luftarak, dhe gjithë arkivin përcjellës të këtyre protagonistëve, e jo sikurse ata të cilët flasin, e që pjesëmarrja e tyre është e kontestueshme ose e bëjnë duke dëgjuar tregimet e të tjerëve, por jo nga goja e protagonistëve dhe as e pjesëmarrësve të drejtpërdrejtë në këtë betejë, apo rrëfimet i bëjnë siç thonë, po flitet se…, e të gjitha këto rrëfime bëhen madje në një distancë kohore pas 15 vitesh. Shtrohet pyetja ku ishin deri tash dhe pse s´folën më herët, këta ‘rishkrues’ të historisë.

E vërteta është vetëm një

Pavarësisht këtyre tendencave deri më tash është thënë dhe shkruar mjaft për këtë betejë, por s´është e tepërt kurrë për ta bërë një rekapitullim të gjithë asaj se çka është thënë dhe për ta plotësuar, me atë se çka ka mbetur pa u thënë, për ta bërë të qartë dhe për të mos i lënë vend manipulimeve, tentimeve për përvetësime të meritave të tjetërkujt, siç është duke u bërë me betejën e Loxhës. E kam thënë edhe më parë se do ti bëj të njohura disa detaje, sepse këto do ti mbeten kohës së afërt, historianëve dhe institucioneve të mirëfillta që të bëjnë një analizë kritike dhe gjithëpërfshirëse për të ardhur deri tek ajo, e cila quhet e vërteta, e cila është një dhe vetëm një. Botërisht dihet se Loxha është i pari dhe i vetmi fshat në Kosovë, i çliruar në të njëjtën ditë kur edhe u pushtua nga soldateska serbe. Për opinionin tanimë është e ditur se provokimet para se të fillonte beteja e Loxhës, kishin filluar gjatë vizitës që ditë më parë, i kishte bërë kryeçetniku Vojsllav Shesheli fshatit Gorazhdec në çerdhen e nacionalshovinizmit dhe fashizmit serb, dhe vënia e punktit policor të Loxhës, vendit kontrollues ku policia serbe bënte patrullime, bastisje dhe keqtrajtime. Më 14 dhjetor të vitit 1995 ishte shkruar programi nga kryetari i Drejtoratit Qendror Atdhetar të Partisë Radikale serbe, kryeçetniku Vojsllav Shesheli, i cili ishte shpallur kriminel lufte nga Gjykata Ndërkombëtare e Hagës, dhe zëvendëskryetari i partisë Radikale serbe çetniku Tomisllav Nikoliçi, tani kryetar aktual i Serbisë.

Kompleksiteti i luftës

Është i ditur fakti se gjatë luftës merret peng arkitekti i pavarësisë së Kosovës kryetari Dr. Ibrahim Rugova dhe familja e tij, ndërsa atë e dërgojnë dhunshëm në Beograd për ta dhënë lajmin në media serbe se gjëja: “Rugova po kërkon ndërprerjen e bombardimeve të aleancës veri-atlantike NATO-s, mbi Serbinë”, një propagandë me të cilën ushqeheshin mas mediat serbe dhe kundërshtarët politik të Dr. Ibrahim Rugovës. Mjetet e informimit të brendshëm, e posaçërisht tw atij ndërkombëtar i dhanë një publicitet të rëndësishëm kësaj ngjarje dhe bëhej çmos që të dihet e vërteta e pengmarrjes së presidentit Rugova, atëbotë isha në qendrën stërvitore në Kolsh, ku bënim përgatitjen e ushtarëve, stërvitjen e tyre për ti dërguar në frontin e Koshares dhe thyerjen e kufirit shqiptaro- shqiptar. Në qendër qarkullonin shumë gazetar e njëra ndër ta edhe Karolin Sinz, gazetare e televizionit kombëtar francez FRANCE 3, për ta marrë mendimin dhe përshtypjet e eprorëve ushtarak institucional në lidhje me gjendjen e Presidentit dhe komandantit të forcave të armatosura të Republikës së Kosovës Dr. Ibrahim Rugova. Në deklaratën time dhënë kësaj gazetareje thuhet: “Autoritetet serbe duhet që ta bëjnë të mundur lirimin e Rugovës dhe familjes, dhe t´ia mundësojnë daljen jashtë shtetit, në mënyrë të lirshme ti mundësohet që të deklarohet”. Pas presionit që ju bë nga Amerika dhe Bashkimi Evropiane regjimit serb dhe personalisht Milosheviqit, ju mundësua që Rugova të dal jashtë Kosovës, saktësisht në Itali, dhe u pa se e gjithë ajo propagandë kundër tij s´kishte asgjë të vërtetë, por kishin për qëllim vetëm e vetëm për ta diskredituar figurën e vizionarit dhe familjen e tij.

Linçuesit e Rugovës

Tani pas 14 viteve po i njëjti udhëheqës politik bën biseda me djalin e Milosheviqit, Ivica Daçiqin dhe takohet me përpiluesin e memorandumit, programit të radikalëve serb Tomislav Nikoliçin në gjendje paqeje dhe pa presion me vetë-dëshirë. Shtrohet pyetja pse e gjithë ajo propagandë ndaj udhëheqësit shpirtëror, presidentit historik Dr. Ibrahim Rugova. Koha tregoi se presidenti Rugova kishte të drejtë deklaron Ismail Kadare, e tash shtiren sikurse asgjë nuk është duke ndodhur, pra a kemi të bëjmë me imoralitet apo dyfytyrësi, ju lexues të nderuar nuk është vështirë ta vlerësoni. Në programin e tyre jepeshin udhëzimet se si do ta zgjidhin çështjen e Kosovës radikalët serbë, nëpërmes zbatimit të planit të tokës së djegur të bëhej depërtimi, dëbimit i shqiptarëve autokton përtej Bjeshkëve të Nemuna me të vetmin qëllim pastrimin etnik dhe ndërrimin e strukturës demografike, çka ishte ëndërr e kamotshme e të gjithë nacionalshovinistëve dhe fashistëve serb duke filluar nga memorandumi i Garashaninit v. 1844, Çubrillovicit, Qosiqit e së fundi Milosheviqit. Atëbotë ishim shumë të brengosur dhe frikësoheshim se po të realizohej programi i radikalëve serb do të bëhej një gjenocid i paparë ndaj popullatës së pambrojtur shqiptare dhe do të zbrazej Kosova. Nëpërmjet planit të tokës së djegur do të bëhej spastrimit etnik i popullatës së pambrojtur shqiptare, për këtë dëshironim si kurrë më parë që të unifikohej faktori ushtarak e nëpërmjet unifikimit të faktorit ushtarak do të unifikohej edhe faktori politik për ti bërë ballë forcave ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbo-ruse dhe çlirimin e çdo pëllëmbe të tokës sonë stërgjyshore.

Studimet strategjike për kundërvënie regjimit mizor serb

Pas këtij plani famëkeq të radikalëve serb, i cili ishte i njohur për ne dhe i studiuar në detaje dhe në mënyrën më profesionale, punohej dhe veprohej duke bërë studimin e strategëve të artit luftarak si Sun Xu, Gjingiskani, Aleksandri i madh dhe Napoleon Bonaparta, për t’ju kundërvu këtyre planeve famëkeqe dhe gjenocidale. Kur jemi te Sun Xuja kisha bërë në fshehtësi përdorimin e një ndër doktrinave më të vjetra ushtarake, e cila përdorej edhe në ditët e sotme e njohur si doktrina e Sun Xu-së të para 2300 viteve, e cila ka të bëj me bashkërenditjen, bashkëveprimin dhe koordinimin e hapjes së sistemit të zjarrit. Strategjia e tillë ishte përdorur në betejën e Loxhes me hapjen a zjarrit nga të gjitha mjetet ushtarake (armët) që posedonim në moment të caktuar dhe kohëzgjatje, bëri të kuptoj se forcat serbe kishin hasur në njësi të rregullta operative të UÇK-së të udhëhequra nga oficer të karrierës dhe profesionist. Radiolidhjet serbe kishin dhënë një shifër të ekzagjeruar të numrit të forcave tona, 3000-5000 pjesëtar të armatosur, gjë që nuk i përgjigjej realitetit, por ky ekzagjerim bazohej në fuqinë sulmuese dhe taktikën e përdorur gjatë luftimit, të cilat ishin të panjohura deri atëherë për forcat serbe ku shkaktoj frikë dhe panikë në mesin e tyre. Morali tepër i lartë dhe vendosmëria për të ngadhënjyer, fituar ishin të pranishme prej momentit të intervenimit e deri te përfundimi i luftimeve. Konfiskimi i një sasie të madhe armësh, mjeteve shpërthyese, eksplozivit, minave, mjeteve ndërlidhëse -motorolave, të cilat shërbyen gjatë gjithë luftës, nëpërmes së cilave u bë e mundur hyrja në sistemin komandues dhe deshifrimin e sistemit të mbrojtjes kriptike. Humbje të mëdha të potencialit njerëzor dhe ushtarak që pësoi armiku me një proporcion 1:4 deri 1:10 të vrarë, plagosur dhe lënduar në favor të forcave tona.

Rikthimi tek fillimi i luftës

Ti kthehemi datës së 5 korrikut ´98 në orët e vonshme të pasdites një grup policësh serb të ndihmuar nga forcat ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare proserbe tentuan që ta arrestojnë një të ri shqiptar. Reagimi i forcave mbrojtëse të fshatit, UÇK-së dhe fshatarëve ishte i menjëhershëm me fillimin e të shtënave nga të dyja palët. Me këtë rast plagoset rëndë Tahir S. Shala (35) nga fshati Loxhë, i cili vdiq gjatë transportimit për në spitalin ushtarak në Irzniq, si pasojë e plagëve të marrura gjatë shkëmbimit të të shtënave. Pikërisht më 6 korrik para 15 vjetëve nga forca të mëdha ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe me një potencial të paparë armatimi dhe të teknikës ushtarake (duke përdorur helikopter vëzhgues, pinzgauer, autoblinda, minahedhës të kalibrit 80 dhe 120 mm, armatim artilerik, tanke të tipit T-54 dhe 72, raketahedhës shumëtytësh VBR-32 të variantit vetëlëvizës të tipit orkan etj). Granatimet e forcave serbe ishin të përqendruara në Zagerm, Podi i gështenjave, Hulajt dhe Gorazhdeci, kishin për objektiv fshatin Loxhë. Forcave serbe iu bashkëngjiten edhe paramilitarët çetnikët e Sheshelit nga fshati Gorazhdec dhe në orët e hershme të mëngjesit si pasoj e granatimeve dhe sulmit serb, disa shtëpi u dogjën flakë në afërsi të varrezave mbi shkollën e fshatit. Njësitë operative të UÇK-së nën udhëheqjen e Ministrisë së Mbrojtjes të Republikës së Kosovës në formacionet e tyre kishin të formuar njësitin për intervenime të shpejta, dhe për herë të parë dëgjohej për një njësit të tillë. Në përbërje të këtij formacioni ushtarak hynin: 1. Grupi antiblind-tank. 2. Grupi mbrojtja kundërajrore. 3. Grupi snajperit. 4. Grupi për bashkëveprim-bashkërenditje dhe koordinim të zjarrit. 5. Grupi për pastrimin e terrenit. 6. Grupi për lokalizim dhe bartjen e të plagosurve dhe të lënduarve.

Për opinionin tanimë është e ditur se provokimet para se të fillonte beteja e Loxhës, kishin filluar gjatë vizitës që ditë më parë, i kishte bërë kryeçetniku Vojsllav Shesheli fshatit Gorazhdec në çerdhen e nacionalshovinizmit dhe fashizmit serb, dhe vënia e punktit policor të Loxhës, vendit kontrollues ku policia serbe bënte patrullime, bastisje dhe keqtrajtime.

Fillimisht me urdhrin e komandantit Tahir Zemajt është bërë përzgjedhja e luftëtarëve për intervenim nga batalioni i parë i brigadës 134-të, në fazën e parë përgatitore. Shkruan: major Nazif Ramabaja

Njësitë operative të UÇK-së nën udhëheqjen e Ministrisë së Mbrojtjes të Republikës së Kosovës në formacionet e tyre kishin të formuar njësitin për intervenime të shpejta dhe për herë të parë dëgjohej në opinion për një njësit të tillë. Në përbërje të këtij formacioni ushtarak hynin: 1. Grupi antiblind-tank. 2. Grupi mbrojtja kundërajrore. 3. Grupi snajperistëve. 4. Grupi për bashkëveprim-bashkërenditje dhe koordinim të zjarrit. 5. Grupi për pastrimin e terrenit. 6. Grupi për lokalizimin dhe bartjen e të plagosurve dhe të lënduarve. Fillimisht me urdhrin e komandantit Tahir Zemajt është bërë përzgjedhja e luftëtarëve për intervenim nga batalioni i parë i brigadës 134-të, në fazën e parë përgatitore. Në përleshjen me soldateskën serbe komanduan ushtarakët e karrierës: Unë Nazif Ramabaja komandant i njësitit dhe varësit e mi Esat Ademaj e Faruk Xhemajli dhe 40 ushtarë mirë të stërvitur në Papaj të Tropojës dhe që kishin marrë pjesë në luftimet në Kosovë, pra kishin përvojë lufte. Me aktivizimin e urdhrit për intervenim nga ana e komandantit Tahir Zemaj, njësitet operative të UÇK-së të ndihmuara nga forcat e fshatit Loxhë, pra banorët vendës dhe të fshatrave përreth (Strellci i ulët, Kodradiqi, Raushiqi, Kosuriqi, Rashiqi, Krusheci, Duboviku, Gllogjani, Zllapeku, Prapaqani, Qyshku, Jabllanica, Buqani, Vranoci etj.) zmbrapsën forcat ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe, të cilat e mbanin nën kontroll fshatin ku ishte stacionuar autoblinda, në afërsi dhe paralel me shkollën dhe më pastaj në brendësi deri te xhamia e fshatit.

Operacioni “Kurthi”

Ne pastaj filluam aksionin sipas planit luftarak “Kurthi”. Qëllimi ynë ishte që nëpërmjet këtij operacioni të futen në grackë njësitet e armikut dhe me veprime anësore nga njësitet tona ti shkaktonim armikut humbje të mëdha në njerëz dhe teknikë luftarake. me të cilën edhe ia arritëm qëllimit. Pas një lufte njëzet orëshe fshati Loxhë u rikthye dhe filluam të ushtronim kontroll me njësitet operative të UÇK-së të drejtuara nga Ministria e Mbrojtjes e nën komandën e ushtarakut të parë të avancuar në gradën major Tahir Zemës, ushtarakëve të lartpërmendur dhe ushtarëve të këtyre njësive, forcave mbrojtëse të fshatit Loxhë e përreth dhe vullnetarëve të ardhur në ndihmë. Banorët e fshatit Loxhë duhen të mburren me faktin se ky fshat është i pari në Kosovë i çliruar në të njëjtën ditë kur edhe u pushtua nga soldateska serbe.

Përgatitja për betejën e ashpër në Loxhë Me marrjen e lajmit nga korrieri, i cili dërgohej në Prapaçan te komandanti Tahir Zemaj në mëngjesin e hershëm nga ana e komandantit të shtabit të Loxhës Shaban Shalës dhe kërkesës së tij për ndihmë, fillojnë përgatitjet e batalionit të parë të brigadës 134 të, gjegjësisht njësitit për intervenime të shpejta në kuadër të këtij batalioni. Me dhënien e urdhrit nga ana e komandantit Tahir Zemaj që të bëjë përzgjedhjen e ushtarëve dhe të udhëheq me njësitin për t’ju shkuar në ndihmë fshatit Loxhë, fillon aktiviteti im si komandant i njësitit. Me përzgjedhjen e kuadrit ushtarak, ushtarëve, dhe me dhënien e detyrave dhe urdhrave për intervenim fillon aksioni i njësitit intervenues prej rajonit të grumbullimit në Prapaqan në tri faza deri te vija e shpërndarjes për luftë, e cila ishte në Zllopek. Në vijën e shpërndarjes ndahet njësiti në tri grupe dhe formohet patrulla vrojtuese me detyra konkrete dhe urdhrin për vrojtim duke e informuar me të dhënat për armikun, detyrat e patrullës dhe shenjat e njohjes dhe të komunikimit. Faza e parë-mbrojtja, rimarrja dhe ushtrimi i kontrollit nga forcat tona në Loxhë dhe kryerja e detyrës së afërt. Faza e dytë-pastrimi i terrenit trasheve, bunkerëve, strehimoreve dhe kryerja e detyrës së afërt. Faza e tretë-asgjësimi final dhe ndjekja e armikut në thellësi me kryerjen e detyrës së largët dhe, Mbështetja në forcat e krahut të majtë në anën e Morinëve ishte më e sigurt, për shkak të përgatitjes së mirë të mbrojtjes së këtij rejoni nga ana e komandantit të shtabit. Në mënyrë të shkëlqyeshme ishte organizuar në prapavijë tërheqja dhe bartja e të vrarëve dhe të plagosurve deri në spitalin e Irzniqit si dhe logjistika nga ana e menzës së fshatit për ushtarët, të cilët kishin marrë pjesë në betejë. Për këtë ishte kujdesur vajza e fshatit, luftëtarja Shemsije Shala (Shema), e cila gjatë gjithë kohës me armë në dorë kishte luftuar dhe në mbrëmje kishte përgatitur ushqimin për ushtar. Gjatë intervenimit të njësitit dhe ndarjes në grupe nga vija shpërndarëse në Zllapek, pamë fshatarë duke u larguar, ndër ta kishte edhe me armë në dorë. I pyeta se pse largohen të armatosur, disa u përgjigjen se po i zënë disa pika këtu në pyll, ndërsa të tjerët thoshin se “Loxha ra në duart e armikut”, “shkiet kanë hy deri te xhamia dhe kanë hy autoblinda në Loxhë”. Tërë kohën duke vrapuar dhe duke u ruajtur nga granatimet, të cilat vinin të njëpasnjëshme prej minahedhësve 120 mm nga drejtimi i Gorazhdecit në njërën anë, ndërsa sulmet vinin nga Zagerma dhe kombinati i këpucëve në Pejë, ku serbet kishin një bazë të tyre. Ne ju bëmë të ditur fshatarëve se ne ishim duke shkuar në Loxhë për ta mbrojtur Loxhën dhe se ata duhej të na bashkëngjiteshin. Ju thamë “ejani pas nesh”. Me këta fshatar dhe luftëtar është marrë Esat Ademaj, i cili i njihte shumë fshatar, më se 90 për qind prej tyre, sepse i takonte atij regjioni, ishte nga Raushiqi. Esati mundohej me ju shpjeguar se s´duhej të tërhiqeshin, por të ktheheshin prapa pas nesh në mënyrë që ta shpëtojmë Loxhën, mos të binte në duar të armikut. Fillimisht luftën më të madhe e ka ba Esati duke i bindur forcat e fshatit, të cilat ishin duke u tërhequr, duke i siguruar se ne jemi ata të cilët do ti dalim në ndihmë sot Loxhës dhe s’do të lejojmë kurrsesi të ndodhte ajo që thoshin ata, humbja dhe shpartallimi. Disa janë kthyer dhe bashkëngjitur njësitit tonë, e disa të trishtuar vazhduan me tërheqje.

Fillimi i shkëmbimit të zjarrit

Pas mbërritjes së njësitit në vijën e hapjes së zjarrit disa metra afër xhamisë njësiti është nda në tri grupe.

Fillimisht luftën më të madhe e ka ba Esati duke i bindur forcat e fshatit, të cilat ishin duke u tërhequr, duke i siguruar se ne jemi ata të cilët do ti dalim në ndihmë sot Loxhës dhe s’do të lejojmë kurrsesi të ndodhte ajo që thoshin ata, humbja dhe shpartallimi. Disa janë kthyer dhe bashkëngjitur njësitit tonë, e disa të trishtuar vazhduan me tërheqje.

Grupi për bashkëveprim-bashkërenditje dhe koordinim të zjarrit, kemi zmbrapsur një autoblindë, e cila ishte duke ardhur në drejtim të xhamisë së fshatit.

Ja detajet dhe zhvillimi i operacioneve taktike dhe strategjia e përdorur në rimarrjen e fshatit Logjë. Esat Ademaj me një kompani ishte nda te udhëkryqi dhe kishte marrë përgjegjësi për të sulmuar në krahun e djathtë dhe për t’ju pamundësuar paramilitarëve serbë, të cilët sulmonin nga Gorazhdeci, në mënyrë që mos të vjen deri te befasia e forcave serbe duke sulmuar në atë krah, t´na vin prapa shpine. Esati këtë e ka bërë në mënyrë shumë profesionale dhe të suksesshme. Faruk Xhemajli dhe unë (Nazif Ramabaja) komandonim dy grupe (kompani) dhe kem qenë gjithnjë në vijën e parë të frontit duke sulmuar, nga vija e shpërndarjes, e cila ishte përcaktuar në Zllopek (edhe pse nën granatimet e pandërprera nga ana e armikut, morali dhe dëshira për tu ballafaquar me armikun na bënte edhe më të fortë në mënyrë fizike dhe psikike), deri te vija e hapjes së zjarrit afër xhamisë së fshatit.

Sulme në tri drejtime

Fillimisht kemi marrë nën kontroll frontin deri te xhamia e fshatit, pastaj me asgjësimin e pjesërishëm të autoblindës dhe tërheqjen e saj mbrapa në drejtim të Pejës. Qëllimi tjetër ka qenë në fazën e parë ta shtrijnë kontrollin e territorit deri në brendësi, deri te shkolla e fshatit. Sulmi ishte frontal dhe i furishëm nga të gjitha mjetet luftarake duke aktivizuar grupin antiblind-antitank, Grupi për bashkëveprim-bashkërenditje dhe koordinim të zjarrit, kemi zmbrapsur një autoblindë, e cila ishte duke ardhur në drejtim të xhamisë së fshatit, por ishte pozicionuar paralel me shkollën e fshatit. Dhënia e urdhrit dhe hapja e zjarrit nga njësiti antiblind-tank nga një mortajë e krahut e tipit ZOLA, goditja dhe shkatërrimi i mitralozit kundërajror 12.7 mm i montuar në kupolë të autoblindës M-60 me gjithë personelin që bënte hapjen e zjarrit, goditja e kësaj autoblinde nga forcat tona, rezulton që kjo të bëj tërheqjen deri te rruga që shpinte për Gorazhdec-Lugmir dhe kështu lirohet rruga dhe na u mundësua që të vazhdojmë sulmin pa ndërprerë për rimarrjen dhe ushtrimin e kontrollit nga forcat tona. Sulmonim në tri drejtime pa pasur kohë për tu konsultuar dhe dhënë urdhra të posaçme. Nga shtabi i Loxhës s’na priti askush edhe pse e kishin kërkuar ndihmën dhe një intervenim të tillë. U ndeshëm drejtpërsëdrejti, ballë për ballë frontalisht me armikun. Komandimi ishte bërë nëpërmes korrierëve me shenja dore dhe herë herë me filikaqa, kur ishim ngat njëri tjetrit për tu mos u zbuluar pozicionet tona, sepse kurrfarë mjetesh të ndërlidhjeve nuk kishim. Faruku kontrollonte pjesë të rajonit përpara që shpien në drejtim të shkollës me një grup ushtarësh. Esati ballafaqohej me vendasit e tij dhe kishte një dialog me njëfarë Gëzimi, unë kontrolloja rejonin në drejtim të Morinëve, dhe se isha drejtpërsëdrejti në lidhje me Farukun, kishim kontakt vizual. Në ndërkohë ka ardhur korrieri dhe më ka lajmëruar se Faruku më kërkon në drejtim të shkollës. Pasi u njoftova se në drejtim të Morinëve luftëtarët janë duke qëndruar mirë dhe s’kanë për ta lëshuar frontin pa dhënien e urdhrit për tërheqje dhe se atje vepronte Skender Çeku. Bëra tërheqjen e grupit nga ana e djathtë dhe u drejtova kah ana e Farukut, ku i kemi bashkuar grupet, konsoliduar radhët, jemi freskuar me municion dhe kemi marrë udhëkryqin, rruga që shpie nga Peja për në Loxhë e pastaj për në Gorazhdec-Lugmir. Në këto çaste Loxha ka qenë e garantuar nga të gjitha anët dhe nga të gjitha armët që posedonte armiku. Prej pranimit të luftës nga njësiti intervenues deri tek udhëkryqi kishin kaluar dy orë. Nga granatimet e forcave serbe ishin ndezur disa shtëpi te varrezat mbi shkollën e fshatit dhe disa stogje, sepse armiku kishte përdorur bombat zjarrndezëse (napalm-bomba), forcat serbe ndezjen e tyre e bën pas tërheqjes së autoblindës, qëllimi kuptohet ishte ushtrimi i frikës dhe panikës kur të shihet zjarr dhe tym. Kam urdhëruar njësitin që të hapin zjarrë nga të gjitha mjetet ushtarake në mënyrë që të na mbulonin me zjarrin e pandërprerë dhe duke e shfrytëzuar mbështetjen me zjarrë kem hyrë në oborrin e shkollës dhe pastaj kemi vazhduar. Ka vazhduar sulmi i shtëpive të para, së bashku kemi sulmuar shtëpitë serbo-malazeze dhe i kemi marrë nën kontrollin tonë, por kemi hasur në rezistencë të paparë në dy shtëpitë e fundit nga snajperistët dhe njësiti special serb. Në udhëkryqin që shpinte në drejtim të Gorazhdecit, ishin dy shpija serbo-malazeze, vendosëm që me një dozë sigurie të kalojmë rrugën, me qëllim që ti kontrollojmë këto shtëpi dhe ti marrim nën kontrollin e forcave tona. Rrethimin e shtëpisë së fundit e kemi bërë (Nazif Ramabaja, Faruk Xhemajli, Enver Alaj, Sinan Shala, Xhavit Thaçi), nga dy anët e hyrjes në njërën anë Faruku me një ushtar, e në anën tjetër unë me Enver Alajn, por ka pasur edhe ushtarë të tjerë, të cilët janë gjendur në këtë rrethim. Pas thyerjes së derës së hyrjes me shqelm nga ana e Farukut kontrolluam oborrin dhe brendësinë, në anën e përparme, por nuk hasem në ndonjë rezistencë. U ndamë me Farukun, ai e mori nën kontroll, anën e djathtë të shtëpisë me një grup, ndërsa unë të majtën me grupin tjetër për në anën e kundërt dhe kontrolluam pjesën e sipërme, s’isha në dijeni se Faruku e kishte zënë gruan shkinë, dhe se e kishte lëshuar pas lutjeve se e ka fëmijën për gjini, dhe se në shtëpi nuk gjendej askush, ai e lëshon.

Rënia Enver Alajt Nëpërmes korrierit na vjen lajmi që të kem kujdes, sepse njësiti që udhëhiqte Esat Ademaj në anën e djathtë, kishin vërejtur qeramidhet në kulmin e shtëpisë të ngritura lartë, dhe të përgatitura për snajperit, gjë që edhe e kishin bërë duke shti në forcat tona. Duke u dëgjuar me këta korrier ushtari Enver Tahir Alaj, ka hyrë në korridor të shtëpisë, i përvjedhur dhe pa e vërejtur askush, në të njëjtin moment më vjen lajmi se eprori Faruk Xhemajli është plagosur rëndë dhe është në gjendje të vështirë. I preokupuar me rastin e Farukut urdhërova që menjëherë të dërgohet në spital për ti dhënë ndihmë urgjente dhe për këtë u angazhua Esat Ademaj me dy ushtarë dhe një mjet transportues. Kem hedhur bomba dore në ballkon të katit të parë, e cila s’ka eksploduar, ishte e marrur në Shqipëri, na ka ndodhë edhe herëve tjera që bomba të tilla të dështojnë. Pas një momenti kemi shikuar në korridorin e shtëpisë bunker, isha i vetëm me një ushtar dhe kem pa Enver Alajn të shtrirë, në at moment kemi hyrë brenda dhe kemi tentuar për ta tërhequr sepse ende ishte gjallë. Duke e vërejtur Enverin të shtrirë kam hapur zjarr dhe me sa duket kam plagosur apo vrarë s´jam i sigurt sulmuesin, policin serb. Pastaj nga shkallët e katit të parë është hedhur bomba e dorës M-75 afër këmbëve të Enverit, diku gjysme metre larg meje. Kam tentuar të hyjë në banjo pasi dera ishte e hapur dhe jam gjunjëzuar, pas pak ka ekpoduar bomba dhe e kam pa veten se jam në jetë. Duke mos besuar kam shikuar më vonë në antiplumbin, të cilin e kisha veshur në trup, ishte bërë krejt sikurse shoshë e me vrima nga saçmet, të cilat në asi lloj tipi të bombave të dorës ka më se 3000 saçme. Pas këtij momenti e kam dashur shumë atë antiplumb dhe se kam hequr asnjëherë kur kam shkuar në vizita nëpër shtabet rajonale sepse ma kishte shpëtuar jetën.

Ka vazhduar sulmi i shtëpive të para, së bashku kemi sulmuar shtëpitë serbo-malazeze dhe i kemi marrë nën kontrollin tonë, por kemi hasur në rezistencë të paparë në dy shtëpitë e fundit nga snajperistët dhe njësiti special serb.

Isha tejet i impresionuar kur u takova me Tahirin duke mu drejtuar, “ku t’kom o Nazif Ramabaja, a e largove shkaun nga Loxha?”

Kam tentuar të hyjë në banjo pasi dera ishte e hapur dhe jam gjunjëzuar, pas pak ka ekpoduar bomba dhe e kam pa veten se jam në jetë. Duke mos besuar kam shikuar më vonë në antiplumbin, të cilin e kisha veshur në trup, ishte bërë krejt sikurse shoshë e me vrima nga saçmet, të cilat në asi lloj tipi të bombave të dorës ka më se 3000 saçme. Pas këtij momenti e kam dashur shumë atë antiplumb dhe se kam hequr asnjëherë kur kam shkuar në vizita nëpër shtabet rajonale sepse ma kishte shpëtuar jetën.

Vrasja e dy oficerëve

Nga eksplodimi është bërë tym e pluhur kemi pritur derisa është vërejtur pak, disa sekonda dhe prapë i kam thënë ushtarit që ta tërheqim Enverin. Në atë moment na është hedhë eksplozivi TNT në formë të kutisë së çibritit me fitil të shkurtë të ndezur, i cili fitil pastaj aktivizon kapsulën iniciale detonuese nr.8. Atëherë e kam diktuar se këtu bëhet fjalë për njësi speciale serbe dhe kam bërtitur sa kam mundur, në ushtarin që të dalim jashtë se mbaruam. Fal zotit dhe gjindshmërisë në sekonda kem dal jashtë e kem liruar korridorin dhe në momentin e detonimit të eksplozivit jem gjetur jashtë në të dy anët e derës hyrëse, por pas nesh ka dalur e shkatërruar dera hyrëse e cila ishte dykrahëshe. Kështu jem tërhequr duke e mbrojtur njëri tjetrin deri te këndi, çoshi i shtëpisë dhe kemi vërejtur një oficer policie në misër (kallamboq) duke ardhur nga drejtimi i Gorazhdecit me një grup paramilitarësh dhe policësh serb. Kam angazhuar varësin tim Esat Ademaj, nëpërmes usharit kurir, i cili më shoqëronte, që ta bën bartjen e Farukut në spitalin ushtarak për dhënien e ndihmës dhe ti raportojë komandantit Tahir Zemaj për gjendjen dhe zhvillimin e operacioneve luftarake në Loxhë me kërkesën e parashtruar për nevojën e përforcimeve shtesë dhe nevojën për ta ndihmuar njësitin intervenues dhe banorët e Loxhës, i cili ishte i përfshirë në luftë frontale dhe me sukses kishin zmbrapsur forcat policore-ushtarake dhe paramilitaro-mercenare serbe, por ende jo i rimarrur plotësisht. Kam hapur zjarr nga çoshi, streha e shtëpisë në dritaret e katit të dytë me ndërprerje për t’ju bërë kamuflazhi forcave serbe se në oborr ka shumë ushtar, mirëpo faktikisht isha i vetëm, kam vërejt se nga drejtimi i Gorazhdecit në largësi gati 100 metra janë duke ju afruar shtëpisë paramilitarët serb dhe një oficer vet i dyti duke biseduar me mjetin ndërlidhës motorol. Isha i mendimit se si të veproj të hapi zjarr apo të pres, vendosa të pres deri sa të afrohet afër dhe kur ka ardhur në distancë afër 50 metra nga qoshku i shtëpisë e kam vu në shënjestër dhe kam hapur zjarr. Oficeri është shtrirë për toke menjëherë dhe ka filluar të gjëmoj, mirëpo përcjellësi i tij e kishte marr pozicionin shtrirës dhe hapte zjarr pa ndërprerë, për një moment e kam identifikuar se prej cilit pozicion është duke gjuajtur dhe kam vërejtur cakun e plumbave, që ishte duke e goditur stallën, e cila ishte 10 metra afër shtëpisë. Pas identifikimit të vendndodhjes së pjesëtarit të policisë serbe kam hapur zjarr dhe kam shkrepur afër 30 fishek me ndërprerje kohë pas kohe. Kam pritur, dhe e vërejta se është duke shkuar zhagas përpara, por jo i sigurt, atëherë e kuptova se është qëlluar dhe është i plagosur. Kam bërë shënjestër prapë dhe e kam qëlluar për vdekje, kisha aq kënaqësi të madhe se pa kaluar as 5 minuta ju revanshova armikut për plagosjen e Faruk Xhemajlit dhe humbjen e Enver Alajt dhe nxora hakun në favor tonin tani më ishin dy oficer polic serb të vrarë.

Vramë shumë serbë

Jam nisur për ta kaluar rrugën dhe ishim duke shkuar në drejtim të fshatit për të kërkuar ndihmë për tërheqjen e Enverit, por në momentin kur jam afruar rrugës kam vërejtur se një kombibus me ngjyrë të kuqe ishte duke ardhur prej Gorazhdecit dhe shumë afër shtëpisë ku ishin zhvilluar luftimet. Ardhja e paramilitarëve serb me kombibus kishte dy qëllime sipas meje: Supozimi i parë ishte se ato forca kishin ardhur si përforcime dhe ndihmë banorëve serbo-malazez, të cilët banonin në ato shtëpi, apo supozimi i dytë ishte se gjatë sulmit të paramilitarëve serbë, të cilët vëreheshin nëpër fusha nga qendra e fshatit, dhe ne kishim angazhuar nga ana e majtë njësitin për parandalimin e sulmeve nga ajo anë pas shtrirjes së kontrollit të qendrës së fshatit nga njësiti për intervenime të shpejta. Pas arritjes së kombibusit në afërsi paralel me shtëpinë serbe jam përqendruar dhe përgatitur për të hapur zjarrë, pasi isha afër rrugës 2-3 m, kam pritur derisa kombi ka kaluar afër meje dhe kur është larguar diku 10 m, kam hapur zjarr në anën e pasme të tij dhe kam harxhuar një karikator pa e ndërprerë fare zjarrin, e kam vërejtur se kombibusi herë shkonte në të majtë e herë në të djathtë, por u zhduk nga këndëvrojtimi im në drejtim të Pejës. Këtu kanë mbetur shumë të vrarë dhe të plagosur. Ky ishte gëzimi im i dytë se suksesi ynë shumë e më shumë shtohej dhe se forcat serbe ishin në ikje e sipër nga fshati Loxhë, por luftimet s’kishin mbaruar ende, ndihesha shumë i lodhur dhe i rraskapitur edhe pak dhimbje në kofshën e djathtë pas detonimit në shtëpinë bunker. Këtu filluan të më shfaqen shenjat e dehidrimit të trupit, por se mora me aq me seriozitet.

Hareja për mbërritjen e Tahir Zemajt

I identifikova oficerët polic serb të vrarë, njëri ishte Sërgjan Peroci e tjetri Radullovic Mirko, ia huazova (mora) radiolidhjet, motorolat, bombat e dorës, pushkët automatike. Në këtë më ndihmoi ushtari i ardhur vullnetar nga Duboviku, Xhavit Thaçi. Më pas e kalova aksin rrugor në drejtim të shkollës së fshatit kisha për objektiv tërheqjen e Enver Alajt dhe paraqitej nevoja për forca dhe individë të freskët. Duke shkuar në drejtim të qendrës së fshatit u ndien britmat dhe gëzimi i madh se ka ardhur Tahir Zemaj me ushtarë nga Prapaqani. Komandanti i brigadës 134-të Tahir Zemaj me ushtarakët Lumni Surdulli, Fadil Hadergjonaj, Bajram Stojkaj, Farush Thaçi, Shaban Draga, Sali Çekaj, Rrustem Bruçi, tri batalionet e kësaj brigade me komandantin e tyre kishin mbërritur në Loxhë. Isha tejet i impresionuar kur u takova me Tahirin duke mu drejtuar ku t’kom o Nazif Ramabaja, a e largove shkaun nga Loxha? Në këtë takim i kam raportuar për humbjet tona dhe suksesin e zmbrapsjes së armikut dhe dëmet që ju kemi shkaktuar forcave policore-ushtarake dhe paramilitaro-mercenare serbe me theks të veçantë për kujdesje shtesë sepse në njërën shtëpi serbo-malazeze, e cila gjendej afër aksit rrugor Pej-Loxhë Lugmire në brendësi të Gorazhdecit duhet pasur kujdes të veçantë, për shkak të prezencës së forcave speciale serbe dhe snajperistëve, forca të ardhura nga Nishi i Serbisë dhe se terreni nga ajo shtëpi në drejtim të Pejës dhe Gorazhdecit s´është pastruar ende, Loxha u mbrojt sot dhe u rimor pas pushtimit nga armiku, por jo në tërësi. Në largësi 1.5 km vija ajrore nga vija e frontit në drejtim të Pejës një tank serb t-54 dhe një polic i vrarë afër tankut. Tanku ka mbet dy ditë i palëvizshëm dhe një ushtar ka shkuar dhe ia ka marrë armën policit. Deri në atë kohë kishim shti nën kontroll qendrën e fshatit deri te shtëpitë serbo-malazeze në afërsi të shkollës.

I identifikova oficerët polic serb të vrarë, njëri ishte Sërgjan Peroci e tjetri Radullovic Mirko, ia huazova (mora) radiolidhjet, motorollat, bombat e dores, pushkët automatike. Në këtë më ndihmoi ushtari i ardhur vullnetar nga Duboviku, Xhavit Thaçi.

I tërë fshati i është dorëzuar shtabit rajonal të fshatit Loxhë komandantit Shaban Shalës duke ia dhënë udhëzimet dhe instruksionet se ku dhe si duhet të përqendrohet në mbrojtjen e fshatit.

Deri më tani kam bërë rikapitulimin e operacioneve prej bazës së intervenimit në Prapaqan e deri në pozicionet shpërndarëse, pozicionet e hapjes së zjarrit dhe informacionet e para të përfituara nga pjesa e parë e betejës dhe mbarimin e fazës së parë. Nga kjo situatë e më tej me operacionet dhe organizimin e mëtutjeshëm është marrë komandanti Tahir Zemaj. Urdhërdhënësi për intervenim në Loxhë atë kohë major Tahir Zemaj me ushtarakët Lumni Surdulli, Fadil Gadergjonaj, Bajram Stojkaj, Farush Thaçi, Shaban Dragaj, Sali Çekaj, Rrustem Bruçi dhe ushtarët e ardhur në ndihmë si forca shtesë dhe të freskëta për vazhdimin dhe kalimin në fazën e dytë të operacioneve luftarake, do të merrej me përkushtim të jashëtzakonshëm në betejën e Logjës, ku gjithsejtë kishin marrë pjesë afër 160 ushtarë.

Pozicionimet e reja

Së pari është bërë vrojtimi nga eprorët Nazif Ramabaja, Farush Thaçi dhe Fadil Hadergjonaj pastaj është dhënë urdhri nga komandanti Tahir Zemaj për përgatitjen dhe ndarjen e njësiteve-batalioneve në vijën e frontit: Në anën e djathtë u vendos eprori Fadil Hadergjonaj me batalionin e tretë, në krahun e majtë ishte batalioni i dytë me Bajram Stojkaj dhe vija e dytë, e frontit i vendosur Farush Thaçi përgjegjës për artileri, ndërsa njësiti për intervenim i udhëhequr nga unë (Nazif Ramabaja), i cili njësitë e kishte kryer fazën e parë të intervenimit për shkak të intensitetit dhe dinamikës së luftimeve, suksesit po edhe rraskapitjes është lënë në rezervë së bashku me mbështetësit luftëtar të fshatrave pjesëmarrës në këtë betejë.

Raportimi për ushtarët

Kam grumbulluar të gjithë ushtarët duke i thirrur emër për emër, mungonin eprori Faruk Xhemajli i plagosur rëndë dhe Envar Alaj i vrarë, por dhe ende se kishim bërë tërheqjen e tij, ndërsa kishim edhe dy të plagosur lehtë Imer Elezin dhe Sinan Shalën. Pas verifikimit të njësitit kam bërë një rezyme të ngjarjeve dhe zhvillimit të operacioneve duke ju dhënë kurajo dhe vullnet për suksesin e arritur dhe shprehur admirimin tim për të gjithë pjesëmarrësit në këto luftime. Kam angazhuar disa ushtarë dhe kem filluar me aksionin e tërheqjes së Enver Alajt, tërheqjen e të cilit e kemi bërë në një heshtje dhe fshehtësi të madhe. Shfrytëzuam rastin e dy fshatarëve, të cilët ende gjendeshin në shtëpinë bunker, Shaqir dhe Xhemajl Shala, të cilit ishin të dërguar nga shtabi i fshatit për të lidhur ndonjë marrëveshje. Qëndrimi i tyre në atë shtëpi bunker ishte i dyshimtë, por pas daljes së tyre nga shtëpia e kemi shfrytëzuar rastin dhe e kem bërë tërheqjen e Enverit.

Flakaresha e Salihut

Kjo sjellje flagrante e këtyre dy burrave e kishte tërbuar “Veteranin”, Sali Çekajn, i cili i kishte ra flakaresh njërit prej këtyre dy fshatarëve, të cilët i kishte dërguar shtabi i Loxhës në shtëpitë serbo-malazeze me u marrë vesh diçka”. Salihu ishte aq shumë i hidhëruar, dhe iu tha “çka keni lyp pisa me shku te shkau”, dhe kishte tentuar edhe diçka edhe më shumë, por ndërhyn komandanti Zemaj dhe e ndërprenë veprimin e Salihut. Për herë të parë e kam parë komandantin e shtabit të Loxhë Shaban Shalën rreth orës 16:00, pas ardhjes së ndihmës nga forcat shtesë të brigadës 134. E pyeta Shabanin se ku ishte gjer më tani dhe se është dashur së paku t´më njoftonte mbi gjendjen luftarake, se kur mbërriti njësiti intervenues në fshatin Loxhë, për ekzistencën e armikut, formacionet ushtarake, pozicionimin ai u përgjigj se “s’kam dashur të pengoj në komandim”.

Lufta fyt më fyt

Distanca në disa raste në mes forcave tona dhe armikut ka qenë aq e afërt sa mund të numëroheshin disa metra, duke i gjetur edhe vetë komandanti Tahir Zemaj afër shtëpisë bunker serbo-malazezët, e cila në brendësinë e saj kishte forca serbe, njësitin special e në kuadër të atij njësiti, snajperistët. Frikën ia kishim prapë fshatit Gorazhdec për sulmet e paramilitarëve dhe mercenarëve ruso-ukrainas, të cilët s’ishin të paktë në sulme të tilla, për këtë qëllim është vendosur një top në krahun e majtë të fshatit, ku kishte përgjegjësinë batalioni i tretë. Operacionet janë kryer diku kah ora 04.oo, të mëngjesit të ditës tjetër dhe është dorëzuar i tërë fshati në duar të fshatarëve logjian e pejan, nga ana e komandantit Tahir Zemaj dhe janë dhënë instruksionet për mënyrën e fortifikimit dhe organizimit të mbrojtjes së Logjës nga ushtarakë profesional të karrierës. Të gjitha operacionet janë zhvilluar sipas urdhrave dhe komandave të komandantit Tahir Zemaj. Pas disa orë luftimesh, shtëpitë bunker janë shkatërruar dhe forcat tona me këtë kanë marrë nën kontrollë tërë fshatin.

Dhjetëra të vdekur dhe shumë të plagosur

Armiku kishte lënë më se dhjetëra të vdekur dhe shumë të plagosur, këtë e dinë më së miri qytetarët pejan se sa fotografi ishin të vendosura nëpër shtylla elektrike dhe te spitali i Pejës për ti informuar familjarët e të vrarëve dhe serbët vendas për humbjet e tyre në betejën e Loxhës. I tërë fshati i është dorëzuar shtabit rajonal të fshatit Loxhë komandantit Shaban Shalës duke ia dhënë udhëzimet dhe instruksionet se ku dhe si duhet të përqendrohet në mbrojtjen e fshatit nga ndonjë sulm eventual i forcave serbe. Për shkak të forcave të pamjaftueshme dhe mundësia që armiku, tash e tutje do të tentonte ta sulmonte fshatin Loxhën në mënyrë shumë më të organizuar, duke e ndërruar taktikën dhe strategjinë e sulmit, komandanti Tahir Zemaj vendos që disa fshatra përreth ti vinë në ndihmë kur të paraqitet nevoja dhe të jenë nën shërbimin e shtabit rajonal të Loxhës. Të gjitha këto ngjarje i ka shpjeguar në mënyrë kronologjike në librin e tij “KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ” pjesa e parë dhe e dytë. Të dy librat e shkruar janë të bazuar duke i konsultuar shënimet ditore, procesverbalet e takimeve të mbajtura në mënyrë të rregullt dhe ditarët luftarak dhe këto shënime tregojnë gjithë objektivitetin dhe realitetin e zhvillimit të betejës së Loxhës të udhëhequr nga dy protagonistët kryesor Tahir Zemaj dhe Nazif Ramabaja. Ne s´kishim dëgjuar duke u folur nëpër ndeja, oda, kafene duke treguar dikush se si kanë rrjedh operacionet. Por, ne kishim urdhëruar, zbatuar urdhrat dhe kishim luftuar duke e përjetuar të tërën dhe ndier në mendje, shpirt dhe trup, pra ishim unikat dhe të pazëvendësueshëm në rrethana, kohë dhe hapësirë të zhvillimit të kësaj beteje.

Për herë të parë e kam parë komandantin e shtabit të Loxhë Shaban Shalën rreth orës 16:00, pas ardhjes së ndihmës nga forcat shtesë të brigadës 134. E pyeta Shabanin se ku ishte gjer më tani dhe se është dashur së paku t´më njoftonte mbi gjendjen luftarake, se kur mbërriti njësiti intervenues në fshatin Loxhë, për ekzistencën e armikut, formacionet ushtarake, pozicionimin ai u përgjigj se “s’kam dashur të pengoj në komandim”.

Kishim plagosjen e rëndë të ushtarakut Faruk Xhemajli me më se gjashtë plagë në trup, i cili megjithatë e përjetoi dhe e mbijetoi luftën frontale në Logjë.

Ne s´kishim dëgjuar duke u folur nëpër ndeja, oda, kafene duke treguar dikush se si kanë rrjedh operacionet. Por, ne kishim urdhëruar, zbatuar urdhrat dhe kishim luftuar duke e përjetuar të tërën dhe ndier në mendje, shpirt dhe trup, pra ishim unikat dhe të pazëvendësueshëm në rrethana, kohë dhe hapësirë të zhvillimit të kësaj beteje. Këtu vlen të veçojmë rënien e tre dëshmorëve të njësive operative të UÇK-së të udhëhequra nga Ministria e Mbrojtjes e Republikës së Kosovës dëshmorët: Lumni Surdulli, Rustem Bruçi dhe Enver Alaj dhe një nga mbrojtja e fshatit. Po ashtu ndodhi edhe plagosja e rëndë e Binak Dinajt ku humbi krahun e majtë si pasojë e bombardimeve apo të shtënave nga ana e armikut. Dinën e kisha vizituar pastaj së bashku me Esat Ademajn. Po ashtu kishim plagosjen e rëndë të ushtarakut Faruk Xhemajli me më se gjashtë plagë në trup, i cili megjithatë e përjetoi dhe e mbijetoi luftën frontale në Logjë.

Bashkimi ushtarak

Këta dëshmorë dhanë gjithçka patën për lirinë e Kosovës sonë martire, duke mos e kursyer as më të shtrenjtën jetën. Këta kishin për dëshirë bashkimin e faktorit ushtarak për të cilin u angazhua heroi i kombit kolonel Ahmet Krasniqi, ministër i parë i Mbrojtjes i Republikës së Kosovës, e përmes bashkimit të faktorit ushtarak dhe hyrjes së të gjitha grupeve, shtabeve të fshatrave rajonale dhe njësiteve të UÇK-së nën komandën e shtabit suprem të FARK-ut, bëhej më lehtë bashkimi i faktorit politik. Ata për ideal kishin lirinë, pavarësinë dhe demokracinë dhe mu për këtë ideal ata ranë në altarin e lirisë dhe u bën të pavdekshëm, ndërsa vepra e tyre do të çmohet dhe do të ngrihet lart në piedestal, sepse gjaku i tyre mbolli farën e lirisë, fituam betejën dhe thyem mitin e Serbisë. Ata u bën bashkudhëtar të Zahir Pajazitit, Adem Jasharit, dëgjimtar të fjalëve duke i shndërruar në vepër dhe përkrahës të flakët të Agim Ramadanit dhe Sali Çekajt. Të nesërmen më 7 korrik ´98 bëmë varrimin e luftëtarëve të rënë në betejën e Loxhës, një ditë më parë Lumni Surdullit, Enver Alajt dhe Rrustem Bruçit. Pas ceremonisë së varrimit shkova për vizitë në spitalin ushtarak në Irzniç për ta vizituar eprorin Faruk Xhemajlin, i cili ishte informuar se një oficer kishte vdekur në Loxhë (kishte menduar se unë jam ai i vdekuri), dhe duke e ditur se në çfarë gjendje të vështirë kisha mbetur pas plagosjes së tij, kur më pa u gëzua pa masë dhe e vazhduam bisedën duke i shprehur ngushëllime njëri tjetrit për të vrarët.

Korrigjimi i fortifikimeve

Dita tjetër ishte e planifikuar dhe e rezervuar. Së bashku me zëvendësim tim Esat Ademajn udhëtuam për në Loxhë, me qëllim që të bënim vëzhgimin dhe posaçërisht bëmë kontrollin e fortifikimit ku ishin bërë shumë gjëra, por përshtypja ishte se nuk ishim të kënaqur me gjendjen ekzistuese. Të njëjtën gjë e bëmë edhe në Raushiq. Erdhën ish ushtarët e mi Agim Krasniqi nga Vranoci dhe ma solli një kompjuter për nevojat e shtabit të brigadës 131-të në Baran, ndërsa Rifat Morina pasi kishte dëgjuar se kisha udhëhequr njësitin për intervenim në fazën e parë të betejës së Loxhës, u ofrua vullnetarisht që të inkuadrohet në brigadë. Që të dy ishin ish ushtar të mi, të cilët kishin shërbyer në Ajdovqinë të Sllovenisë. Duke e njoftuar se çfarë ushtari ka qenë, Rifatin e angazhova përgjegjës për punët administrative pranë shtabit të brigadës, i cili e kreu atë detyrë me përgjegjësinë më të lartë. Dhimbjet në kofshën e djathtë më shtoheshin dita ditës. E luta përcjellësin tim Zymer Sefen që t´më shikojnë se çfarë kam. Më tha se ke një copë të granatës apo saçme. Vazhduam për në spitalin ushtarak në Irzniq dhe infermierja Time Kadrijaj ma bëri largimin e pjesës së mbetur, por më tha se s’është rrezik ti ke përjetuar gjëra më të vështira. Isha në Logjë dhe vizitova shtabin e rajonal ku u takova me Shaban Shalën komandantin e shtabit dhe ushtarët e fshatit. Bëmë një analizë të hollësishme. Konstatimi ishte se gjendja në mes të ushtarëve dhe shtabit të fshatit s’ishte e mirë dhe me këtë pas bisedës që bëra me luftëtarët, këta kërkuan që të dislokohemi për disa ditë në Logjë. U thashë se do të dërgoja dikë, por kishim mungesë edhe ne me kuadër ushtarakësh për faktin se nga 2 gushti kishte filluar ofensiva në fshatrat e Lugut të Baranit, dhe unë duhej ti koordinoja të gjitha veprimet në mënyrë që ti përballonim me sukses të gjitha sulmet, të cilat ishin shpeshtuar nga ana e armikut. Luftëtarët parashtruan kërkesa, të cilat ishin të logjikshme dhe ushtarakisht të pranueshme. Vendosa që t’ju jap nga fondi i brigadës karburante për çeljen e trasesë së parë, istikameve, strehimoreve, duke e bërë lidhjen e fshatrave që nga Raushiqi nëpërmes Morinëve-Logjës në drejtim të Lugmirit për Gorazhdec.

Takimi me “Hitlerin”

Këtu mësova se një person, i cili merrej me minimin dhe deminimin e terrenit quhej “Hitler”. Kërkova që personi në fjalë t’më sillet dhe ta shoh se për kënd bëhej fjalë. Pas arritjes dhe përshëndetjes u prezantova, komandant Nazif Ramabaja, ndërsa ai mu prezantua “Hitleri”. I thashë: ma thuaj emrin e vërtet se nuk dua të kem punë me “Hitlera”, më tha se ka marrë vendim që edhe tri ditë të dal me emrin e vërtetë. “Ma thuaj tani, se tri ditë në luftë janë të gjata, dua që tani ta di se kush je”, i thashë. “Po ta them sepse je treguar i shkathët në mbrojtjen e Loxhës dhe kam dëgjuar për ty, quhem Besim Gashi”. E njoftova me sistemin e organizimit në zonën përgjegjëse të brigadës 131, për obligimet dhe detyrat, të cilat parashtrohen para kësaj brigade dhe konkretizimin e tyre nëpërmes njësiteve operative të UÇK-së dhe shtabeve të fshatrave në zonën përgjegjëse. Prej këtij kontakti “Hitleri më s’ishte Hitler”, por Besim Gashi, i cili mori detyra konkrete nga unë se si duhet organizuar mbrojtja, e posaçërisht për minim dhe dominim, sepse kjo detyrë i shkonte përshtati dhe i takonte profesionit të tij. Më vonë për shkak të shkathtësive të tij, qëndrueshmërisë dhe nevojën vendosa për ta zëvendësuar komandantin e policisë ushtarake në brigadën 131 në Baran, Hasan Gashin, i cili kishte nevojë të lirohej nga detyra për ti kërkuar familjen. Besim Gashin, dikur ish ”Hitlerin” e emërova komandant të policisë ushtarake në brigadën 131-të, të cilën detyrë e kreu me përkushtim dhe lojalitet të lartë. Me 10 korrik ndodhi incidenti në kazermën e Prapaçanit, këtë e kam shpjeguar në shkrimet e mia të mëhershme dhe s’dua të ndalem në këtë sepse opinioni është i njohur me këtë ngjarje. Biseduam gati tërë natën në Llukë, përfaqësuesit e eprorëve ushtarak në krye me komandantin Tahir Zemaj, unë (Nazif Ramabaja), Esat Ademaj dhe disa të tjerë me shtabin e Gllogjanit të Rekës në krye me Ramushin. U dakorduam pjesërisht dhe të nesërmen bëmë vëzhgimin e terrenit në Lugun e Baranit për ta bërë vendosjen e brigadës 131. Si objekt zgjodhëm shkollën e Baranit, e cila i plotësonte kushtet për një repart të tipit të kazermës ushtarake. Marshimi me Ramushin

Më 11 korrik sulmohet Strellci i Epërm ku pat të vrarë dhe plagosur. Armikut i shkaktuam humbje, dy policë të vrarë. Në këtë aksion kishte marrë pjesë vetë komandanti Zemaj dhe me gjithë vështirësitë që u paraqitën gjatë këtij sulmi, Strellci u mbrojt. Granatohet, Loxha dhe Raushiqi, por me ndërhyrjen e luftëtarëve të fshatit të Loxhës dhe qëndrueshmërinë e tyre evitohet sulmi i armikut, i cili sulm kishte për qëllim që ti marrin kufomat e oficerëve policor, të cilët kishin mbetur në betejën e Logjës të 6 korrikut. Shtabi i fshatit Logjë hezitonte për ti dorëzuar këto kufoma dhe pas kësaj ndërhyn Kryqi i Kuq Ndërkombëtar dhe OSBE-ja, dhe me anën e këtij ndërmjetësimi bëhet dorëzimi i kufomave. Më 12 korrik 1998 në Vranoc të vogël, në prani të popullatës së fshatrave të Lugut të Baranit bëhet kompletimi me ushtarë i brigadës 131, sepse bërthama e saj me oficer të karrierës ishte formuar në Papaj, pas së cilës pasoi hyrja e njësiteve operative të FARK-ut në Kosovë. I pranishëm në këtë ceremoni ishte edhe vetë Ramushi me disa vartës të tij, dhe pas kompletimit me ushtarë të fshatrave të Lugut të Baranit, marshuam drejt objektit, repartit ushtarak shkolla e Baranit, të cilin repart e emëruam me emrin: “Kazerma Adrian Krasniqi”.

Të nesërmen bëmë vëzhgimin e terrenit në Lugun e Baranit për ta bërë vendosjen e brigadës 131. Si objekt zgjodhëm shkollën e Baranit, e cila i plotësonte kushtet për një repart të tipit të kazermës ushtarake.

Në ora 12.00 njësiti u nis për në frontin e Gllogjanit, ndërsa në ora 14.00 më erdhi lajmi anasjelltas nga Ramushi nëpërmes një letre se njësiti është dislokuar në vijën e parë të frontit.

Analiza e operacioneve luftarake nga 2 deri më 4 gusht, e bërë më 6 gusht me komandantët e shtabeve lokale të fshatrave të lartpërmendura. Kjo analizë u bë në mënyrë profesionale duke i shfrytëzuar hartat topografike dhe planet e hartuara në to, gjatë dhe pas ofensivës së gushtit 98´, me të gjitha elementet e renditjes luftarake, duke dhënë aksentin në lëshimet dhe gabimet e bëra, gjërat pozitive dhe si duhet vepruar në të ardhmen duke i bërë veprimet luftarake edhe më të efektshme për realizimin e qëllimeve tona. Rëndësi të posaçme ju kushtua: 1. Informimit të menjëhershëm, duke e shfrytëzuar sistemin e hierarkisë ushtarake nga lartë-poshtë dhe anasjelltas, me aktivitetet luftarake të cilat zhvillohen në zonën e brigadës. 2. Domosdoshmëria e qëndrimit dhe rezistencës dhe moslëshimi i vijës së frontit derisa të mos jepet urdhri për tërheqje. 3. Evakuimin e popullatës civile sipas planit të hartuar më parë dhe në koordinim të ngushtë me shtabin e brigadës. 4. Përgatitjes së të gjitha shtabeve në zonën përgjegjëse të brigadës e veçanërisht shtabit të Loxhës, Raushiqit, Grabocit, Lugmirit dhe Lozhanit për kundërpërgjigje ndaj një sulmi të mundshëm të forcave ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe me qëllim që të zhbllokohet aksi rrugor, magjistralja Prishtinë-Pejë dhe Pejë-Deçan-Gjakovë (i cili plan ishte zbuluar nga njësiti i përgjimit, zbulim dhe kundërzbulimit dhe hyrjen në sistemin kriptik të armikut nëpërmes lidhjeve dhe kanaleve komanduese të motorollave, të cilat ua kishim marrë oficerëve serbë të vrarë në betejën e Loxhës) Përveç kësaj, të gjithë të pranishmëve ju dhanë edhe detyra siç ishin: 1. Mos përzierja në kompetenca të tjetërkujt si dhe përfshirja në to 2. Ndërtimi i strehimoreve në çdo fshat. 3. Vëzhgimi dhe qëndrimi në pozicionimet e zjarrit (PZ) 4. Dalja në vijën e mëparshme të frontit dhe sigurimi i saj me ushtarë të njësiteve operative posaçërisht të fshatit Loxhë. 5. Dërgimi i ushtarëve me armatim të rëndë nga të gjitha shtabet në komandën e brigadës, në mënyrë që të stërviteshin dhe më vonë të dërgoheshin në shtabe rajonale, baza të përgatitura dhe të pajisura me njohuri të reja luftarake. Ofensiva e forcave serbe në fshatrat e komunës së Deçanit vazhdoi edhe më 10 gusht 98´: Carabreg, Llukë e epërme, Beleg, Prilep, Rastavic, Baballoq, Gramaqel, Shaptej, Dubravë, Irzniq, Gllogjan, dhe Prapaqan. Sulmi i sotëm është ndër më të fuqishmet armiku me 60 tanke, 40 autoblinda, raketahedhës shumëtytësh 128 mm (32) dhe automjete të motorizuara luftarake, ku më se 30 mijë banorë të Anadrinit qëndronin pa strehë, pa ushqime dhe pa ilaçe, ndërsa 10% e popullatës civile në Kosovë ishte shndërruar në refugjatë. Duke i ditur këto informacione diku kah ora 09:30 me vetëdije vendosa që të hyjë në fshatin Gllogjan të Deçanit me vozitësin, përcjellësin tim kryesor Zymer Fak Sefajn dhe dy ushtarë të sigurimit tim, Sinan Shalën dhe Burim Gashin.

Granatimet e pandërprera

Qëllimi ishte për të vëzhguar dhe vërejtur situatën në terren për së afërmi. Hasëm në granatime gjatë tërë rrugës nga forcat serbe, të cilat ishin të një intensiteti të lartë dhe të pandërprerë posaçërisht në qendër të Irzniçit. Në Irzniç ishin shkatërruar shtyllat elektrike zvarriteshin mbi rrugë dhe shtëpi, derisa shtëpitë ishin shndërruar në gërmadha. Pra, veç pamjeve tragjike u ballafaquam edhe me rreziqet e granatimeve gjatë tërë vëzhgimit. Vendosa që të vazhdojmë rrugën për në Gllogjan, ku në të hyrë në këtë fshat hasëm në breshëri granatash, por me vendosmërinë dhe guximin tonë ia dolëm që të hyjmë në shtabin e Gllogjanit. Aty ishin mbledhur disa dhjetëra luftëtar, por Ramush Haradinaj nuk ishte në shtab. Pas pyetjes së bërë nga unë se “ku është Ramushi?”, disa u përgjigjen se nuk e dinin, e disa të tjerë heshtnin, ndërsa një tjetër më tha se është në front. Vendosa që ta pres një kohë dhe pas 10-15 minutave disi i tronditur u lajmërua vetë Ramushi duke më thënë “ku je Ramabajë”?. I qortoi disa luftëtarë, duke ju thënë se çka jeni mbledhur ashtu dhe se në çfarë gjendje të çrregulluar gjendej shtabi. Hymë në një dhomë, e cila ishte e errët, pa rrymë elektrike, sepse ishin grasatuar, edhe në këtë fshat, shtyllat dhe telat e rrymës, të cilët kalonin prej një ane në anën tjetër të rrugës.

Ramushi pranoi ofertën time për ndihmë

Ramushi i tërhoqi disa sende nga dyshemeja e dhomës dhe nga dëshira që t´më bëj pritje të mirë dukej se ndjehej i prekur nga ajo gjendje. E ndezi llambën e vajgurit, u ulëm dhe e drejtuam shikimin nga njëri tjetri. E fillova bisedën duke iu drejtuar me këto fjalë: Ramush pasi që armiku e ndërmori një ofensivë të madhe me granatime, me armë të të gjitha kalibrave, vendosa që të vij tek ti në shtab për ti parashtruar tri pyetje. 1. Së pari dëshiroj ta di se si je, si je duke e ndier veten dhe ku i ke shokët (sepse se vërejta asnjë person që ishte afër tij, preja atyre personave që e shoqëronin gjithmonë) 2. Së dyti dëshiroj të informohem për situatën momentale dhe 3. Së treti më thuaj se a ke nevojë për ndihmë. Në pyetjen e parë mu përgjigj shkurt: Siç po e sheh disa janë në front e të tjerët…? Në të dytën më informoi se bëhet fjalë për një ofensivë, e cila është duke u ndërmarr me qëllim të pushtimit të fshatit Gllogjan. Dhe në pyetjen e tretë më- është drejtuar, “po si nuk kam nevojë për ndihmë, ndihma jote është më se e nevojshme”. I premtova se do t´ia dërgoj një togë nga njësiti operativ për ndërhyrje të shpejtë me një komandant, i cili ka njohuri të mirë të terrenit dhe i propozova ose ta linte si rezervë dhe ta shtinte në përdorim pastaj për ti freskuar forcat në drejtimin kryesor të sulmit të forcave serbe, ose ta bënte përdorimin e këtij njësiti në vijën e parë të frontit. Luftëtarët e këtij njësiti – togës që do ta dërgoja kishin përvojë të madhe, dhe se kanë marrë pjesë në luftëra të deritanishme e veçanërisht në betejën e Loxhës. Pas kthimit në komandën e brigadës në Baran urdhërova njësitin për intervenime të shpejta me komandantin Cuf ë Krasniq, që të përgatitej për intervenim dhe shkuarje në ndihmë të shtabit në Gllogjan. Toga numëronte gjithsejtë 31 ushtarë në krye me komandantin, Cuf en. Posa u përgatit njësiti operativ për intervenime të shpejta-toga, ia mbajta 10 minuta një ligjëratë duke i njoftuar me detyrën, përgjegjësitë dhe obligimet, edhe disiplinën që duhej ta kishin gjatë intervenimit dhe kryerjes së detyrave luftarake. Ky ligjërim kishte për qëllim ngritjen e moralit luftarak, respektimin e hierarkisë ushtarake, vijës vertikale, urdhrave të dhënë prej lartë-poshtë e anasjelltas, subordinimin e veprimeve ushtarake me fqinjët, forcat e krahut të majtë dhe djathtë në terren dhe vetiniciativën, nga komandant të skuadrave dhe ushtarë me përvojë dhe të guximshëm sipas situatës dhe zhvillimit të operacioneve në terren. Forcat e FARK-ut në frontin e Gllogjanit Në ora 12.00 njësiti u nis për në frontin e Gllogjanit, ndërsa në ora 14.00 më erdhi lajmi anasjelltas nga Ramushi nëpërmes një letre se njësiti është dislokuar në vijën e parë të frontit në mbështetje të forcave dhe zëvendësimin e atyre ekzistuese në front. Gjatë marrjes së pozicioneve dhe granatimit të pandërprerë të forcave serbe u lënduan këta ushtarë të njësitit operativ për intervenime të shpejta të brigadës 131-të 1. Qazim Gashi- nga Barani në kofshë. 2. Shefqet Gjocaj-nga Kodradiq në krah të majtë dhe 3. Ahmet Isufi-nga Bokshiqi në këmbën e majtë. Nga njësiti toga për intervenim të shpejtë ishte vrarë një oficer serb në vijën e parë të frontit ku ishte dislokuar njësiti te plepat në fshatin Prilep. Kjo ishte përgjigjja më e mirë për ata, të cilët kishin hezitim dhe kundërthënie ndaj njësiteve operative të UÇK-së dhe oficerëve të karrierës se si duhet dalur në ndihmë dhe koordinuar operacionet, duke i konkretizuar në terren dhe me pjesëmarrjen fizike të tyre. Prandaj, edhe hyra në shtabin e Gllogjanit për t´ju dhënë fund paragjykimeve dhe atyre thashethemeve.

Duke i ditur këto informacione diku kah ora 09:30 me vetëdije vendosa që të hyjë në fshatin Gllogjan të Deçanit me vozitësin, përcjellësin tim kryesor Zymer Fak Sefajn dhe dy ushtarë të sigurimit tim, Sinan Shalën dhe Burim Gashin.

“Do të hyjë në Kosovë nëse s’më vrasin”, dëgjohej duke thënë Ahmet Krasniqi, “mua mund t’më ndodhë çdo gjë, por Tahir Zemajt s´guxon ti ndodhë asgjë”, thoshte ministri.

Më 12 gusht bien Gllogjani dhe Irzniqi në duart e forcave serbe, bëhet dezorganizimi total i luftëtarëve dhe fillon riorganizimi i ri më 20 gusht me formimin e SHORRD në krye me komandantin Tahir Zemaj, me prezencën e Ramush Haradinaj, i cili emërohet nga ministri i parë i mbrojtjes të Republikës së Kosovës kol. Ahmet Krasniqi. Në orët e hershme të mëngjesit të 15 gushtit në shtabin e brigadës më informon Esat Ademaj se po bombardohej Loxha. Jap urdhrin për përgatitjen e një njësiti për ti shkuar në ndihmë Loxhës në krye të këtij njësiti urdhëroi varësin tim komandantin e batalionit të tretë të brigadës 131-të, dhe zëvendësin tim Esat Ademaj që të jetë në krye të këtij njësiti dhe ti prijë operacioneve për shpëtimin dhe mbrojtjen e Loxhës. Luftimet kanë zgjatur tërë ditën deri në mbrëmje, forcat ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbo-ruso-ukrainase të mbështetura nga aviacioni luftarak, helikopter vëzhgues, tanke, autoblinda dhe mjete transportuese thyejnë mbrojtjen e Loxhës dhe në orët e mbrëmjes diku kah ora 18.00 e marrin fshatin Loxhë nën kontrollin e tyre. Serbët përdorën edhe helme kimike

Vlen të ceket se gjatë sulmit të forcave serbe janë përdorë edhe mjete kimike, gjë që argumentohet nga njoftimi nëpërmjet anës operative se luftëtarët tanë është duke i zënë gjumi në istikame dhe se janë të molisur. Atëherë kam dhënë urdhrin për tërheqje në pozicionet rezervë, të cilat ishin të parapara më parë në Zllopek. Gjatë tërë kohës që nga 15 gushti e deri më 8 shtator njësitet operative kanë qenë të stacionuara në Zllopek dhe Raushiq dhe është bërë ndërrimi i tyre i herë pas hershëm në mënyrë që ta pamundësojmë depërtimin e forcave serbe në drejtim të Prapaqanit dhe Isniqit.

Tërheqja për të evituar masakrimin e civilëve

Pas datës 8 shtator në pamundësi për ti bërë ballë ofensivës së armikut të gusht-shtatorit 98´, me të cilën Serbisë ju dha në një mënyrë edhe drita jeshile, në heshtje nga bashkësia ndërkombëtare për një ofensivë të tillë, njësitë operative të UÇK-së nën urdhrat e komandës supreme bën tërheqjen taktike të detyruar, për t´ju shmangur një masakreje ndaj popullatës së pambrojtur civile me më se 60 mijë refugjatë të ikur nga zonat e luftimeve, për të cilën dha garanci përfaqësuesi i OSBE-së për regjionin e Pejës Wolfgang Kaufman, shef i atasheve ushtarak, gjatë bisedimeve në Lugun e Baranit me komandantin Tahir Zemajn dhe me mua Nazif Ramabajën. Plani i thyerjes së kufirit në Koshare nisi në shtator Plani për thyerjen e kufirit me luftë nga forcat tona brenda dhe forcat, të cilat vepronin jashtë Kosovës, Padesh-Rrasa e Zogut-Koshare të udhëhequra nga legjenda e Koshares figura katërdimensionale Agim Ramadani, që kishte qëllim bashkimin e tyre, dhe hapjen e kufirit na dështoi, për shkak të vendosjes dhe bunkerizimit të hekurt të forcave serbe në atë pjesë të brezit kufitar, trekëndëshi Kosovë-Shqipëri-Mali i Zi. Riorganizimi i njësiteve operative u bë në Papaj, pasi ushtarët e kaluan kufirin në grupe të vogla, ku edhe u bë strukturimi dhe kompletimi i brigadave 131, 133 dhe 134 në kuadër të grupit operativ G-3, dhe përgatitjet për thyerjen e mëvonshme të kufirit shqiptaro-shqiptar, e njohur në opinionin e brendshëm dhe ndërkombëtar, si lufta e Koshares e përgatitur nga strategu, arkitekti i përpilimit të këtij plani kush tjetër përpos legjendës Agim Ramadani. Plani ishte bërë që nga shtatori i vitit 98´ deri më 9 prill 99´, kur pasoi zbatimi i tij në terren dhe u bë thyerja e kufirit me luftë të përbashkët, por e udhëhequr nga njësitet operative të UÇK-së Grupi operatv G-3 nën drejtimin e oficerëve të karrierës dhe kur për herë të parë shkeli çizmja e ushtarit tonë në gurin e shkulur që simbolizonte ndarjen e popullit në dysh. Merita u takon të gjithë pjesëmarrësve në këtë luftë, ushtarëve që kishin ardhur nga të gjitha viset shqiptare, por meritë kolosale dhe të vetme për organizim, planifikim, sulme të njëpasnjëshme dhe shkaktimin e humbjeve të armikut kishte dyshja Agim Ramadani dhe Sali Çekaj, e pas tyre të 114 dëshmorët e rënë në altarin e lirisë, të plagosurit dhe invalidët e luftës legjendare në Koshare. Në kontekst të luftës mund të themi lirisht se Legjenda e Loxhës ishte dhe mbeti komandanti Tahir Zemaj, ndërsa për Kosharen legjenda ishin dhe mbetën Agim Ramadani dhe Sali Çekaj.

Raportimi para ministrit të Mbrojtjes, Ahmet Krasniqit Me kthimin tonë në Papaj, nisi riorganizimi, strukturimi dhe u bë takimi i oficerëve të karrierës pjesëmarrës të betejës së Logjës komandant Tahir Zemajt, Nazif Ramabajës, Esat Ademajt, Sali Çekajt dhe mbrojtësve të Junikut Agim Ramadanit e Rrustem Berishës, të cilët me organizimin dhe profesionalizmin e tyre shpëtuan popullatën civile pas rënies së Junikut, vet Agim Ramadani me bashkëluftëtar të mbetur në Jasiq, siç ishte Astrit Ademaj, Xaj Çela e të tjerë bën deminimin e terrenit dhe bartën të plagosurit duke shpëtuar nga masakra e madhe e forcave serbe të ndërmarrura në zonën kufitare. Informuam ministrin e mbrojtjes Ahmet Krasniqin dhe zëvendësin e tij Agim Mehmetin për rrjedhat e operacioneve luftarake dhe aktivitetin e gjertanishëm në pika të shkurta, morëm detyra të reja dhe mësuam për plane të reja nga ministri Ahmet Krasniqi, i cili e kishte bërë më herët të qartë, edhe hyrjen e tij dhe të një pjese të shtabit suprem në Kosovë. “Do të hyjë në Kosovë nëse s’më vrasin”, dëgjohej duke thënë Ahmet Krasniqi, “mua mund t’më ndodhë çdo gjë, por Tahir Zemajt s´guxon ti ndodhë asgjë”, thoshte ministri. Nga forca të errëta, të cilat s’ia deshën të mirën Kosovës, e as nuk donin formimin e një ushtrie institucionale, profesionale, ku do të kishin vend të gjithë, pa marrë parasysh politikën ditore, pra një ushtri që do të ishte nën një ombrellë dhe komandë të njësuar, e që kishte për qëllim koordinimin, organizimin, subordinimin dhe respektimin e hierarkisë ushtarake të zinxhirit vertikal komandues, me 21 shtator, nga një dorë e zezë qëllohet për vdekje në një atentat të planifikuar dhe organizuar mirë dhe të ndihmuar nga armiqtë e kombit, mu në mes të kryeqytetit të shqiptarëve Tiranës, nga bandat e Nanos dhe Klosit u vra ministri i parë i mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqi. Me humbjen e Ahmet Krasniqit humbën njësitet Operative të FARK-ut, humbi UÇK-ja, e cila ende nuk u bë ushtri për shkak të mungesës së zinxhirit komandues, të vijës vertikale dhe profesionalizmit ushtarak, humbi Kosova dhe ende po i bartim pasojat e këtij atentati, një gjeneratë e tërë.

Nga forca të errëta, të cilat s’ia deshën të mirën Kosovës, e as nuk donin formimin e një ushtrie institucionale, profesionale, ku do të kishin vend të gjithë, pa marrë parasysh politikën ditore, pra një ushtri që do të ishte nën një ombrellë dhe komandë të njësuar, e që kishte për qëllim koordinimin, organizimin, subordinimin dhe respektimin e hierarkisë ushtarake të zinxhirit vertikal komandues, me 21 shtator, nga një dorë e zezë qëllohet për vdekje në një atentat të planifikuar dhe organizuar mirë dhe të ndihmuar nga armiqtë e kombit, mu në mes të kryeqytetit të shqiptarëve Tiranës, ministri i parë i mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqi.

Me humbjen e ministrit të Mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqit humbën njësitet Operative të FARK-ut, humbi UÇK-ja, e cila ende nuk u bë ushtri për shkak të mungesës së zinxhirit komandues, të vijës vertikale dhe të profesionalizmit ushtarak, humbi Kosova dhe ende po i bartim pasojat e këtij atentati, një gjeneratë e tërë. Strategjia e operacioneve luftarake në betejën e Loxhës. 1. Udhëheqja e betejës dhe zhvillimi i operacioneve luftarake është bërë nga oficerë të karrierës, kuadri profesional ushtarak 2. Përbërja e njësitit për intervenime të shpejta me ushtarë të përgatitur mirë dhe që kishin përvojë lufte. 3. Zhvillimi i betejës në faza dhe kohë deri te dorëzimi i Loxhës në duar të forcave të fshatit dhe marrja e detyrave dhe përgjegjësive nga shtabi përkatës. 4. Aplikimi dhe përdorimi i njërës prej doktrinave më të vjetra ushtarake që ka mbetur e shkruar deri në ditët e sotme, e njohur me emrin “Doktrina e SUN XU”-së të para 2300 vjetëve, e që ka të bëjë me bashkërenditjen, bashkëveprimin dhe koordinimin e hapjes së sistemit të zjarrit. 5. Hapja e zjarrit nga të gjitha mjetet ushtarake në moment të caktuar dhe kohëzgjatje, bëri të kuptojë se forcat serbe kishin hasur në njësi të rregullta operative. Jeni dëshmitarë të vërtetë ju banorët e Pejës dhe të Brezhnikut, që i keni parë forcat ushtarako-policore dhe paramilitaro -mercenare serbe, duke ikur në panik nga frika se në Loxhë u kishte hasur sharra në gozhdë siç thotë një fjalë popullore. Radiolidhjet kishin dhënë një shifër të ekzagjeruar të numrit të forcave tona, 3.000-5.000 pjesëtarë të armatosur, gjë që nuk i përgjigjej realitetit. Ky ekzagjerim bazohej në fuqinë sulmuese dhe taktikën e përdorur gjatë luftimeve, të cilat ishin të panjohura deri atëherë për forcat serbe në Kosovë, që shkaktoi frikë dhe panik në anën e kundërshtarit. 6. Morali tepër i lartë, dëshira dhe siguria e luftëtarëve për të ngadhënjyer, që manifestohej nëpërmjet këndimit të këngës “Besa-besë, besën e kem dhënë për Kosovë jetën kem me dhënë” gjatë fazës së parë intervenuese, transportimi i njësitit me kamion TAM-500 nga Prapaqani për në Loxhë dhe zbarkimi në Zllopek për të vazhduar fazën e parë të intervenimit. Edhe pse nën breshërinë e granatimeve morali ishte i paparë, si kurrënjëherë më parë. 7. Konfiskimi i një sasie të madhe armësh të mjeteve shpërthyese, eksplozivit, minave, mjeteve ndërlidhëse, motorollave, të cilat shërbyen gjatë gjithë luftës, nëpërmjet të cilave u bë e mundur hyrja në sistemin komandues dhe deshifrimi i sistemit të mbrojtjes kriptike. 8. Humbje të mëdha të potencialit njerëzor dhe teknikë luftarake, që pësoi armiku, me një proporcion 1:4 deri në 1:10 të vrarë, të lënduar dhe të plagosur në favor të forcave tona. Me betejën e Loxhës përveç humbjeve në njerëz dhe teknikë që pësoi armiku, goditje e fortë ju dha në rrafshin psikologjik, gjë që i bëri që me një panikë të paparë forcat e armikut filluan të tërhiqeshin nga objekti i fabrikës së “Kombinatit të këpucëve” ku e kishin bazën ushtarake dhe nga kazerma e Pejës.

Vendimet e shtabit në krye me kolonel Zemajn

Pas një analize taktiko-teknike të kësaj beteje komanda e njësiteve operative të UÇK-së nën udhëheqjen e komandantit Tahir Zemaj morëm vendim që të përqendrohemi në përforcimin e forcave mbrojtëse të fshatit Loxhë dhe marrjen e masave gjenerike, minimin e drejtimeve kryesore që shpinin në fshat dhe caktimin e vend vrojtimeve, pararojës dhe krijimit të momentit të rëndësishëm pozitiv moralo-psikologjik dhe dorëzimit të Loxhës në duar të forcave mbrojtëse të fshatit pas rimarrjes së tij dhe dëbimit të armikut. Edhe pse kishim informata për tërheqjen e armikut, të cilat konfirmoheshin nga rrjeti ynë i njësitit zbulim dhe kundërzbulim me mjete përgjuese të marrura si trofe lufte nga inspektorë dhe komandant të njësive ushtarako-policore dhe paramilitaro mercenare serbe, të cilët i kishim vrarë në betejën gjatë marrjes së Loxhës, ne nuk e vazhduam sulmin në drejtim të qytetit të Pejës për shkak të granatimeve të pandërprera nga bazat serbe: Hulajt, Podi i gështenjave, Zagërma, Gorazhdeci dhe për shkak të pozitës së pavolitshme të forcave tona dhe mos përfshirjes së qyteteve në luftë, për shkak të koncentrimit të madh të popullatës civile dhe droja e një masakre me përmasa të mëdha, na detyroi të marrim një vendim të tillë. Beteja e Logjës në popullatën e Rrafshit të Dukagjinit dhe më gjer krijoi një besim të madh në forcat tona ushtarake, njësitet operative të UÇK-së dhe vetëbesim në njësitet territoriale ku me një bashkëveprim, subordinim dhe koordinim të veprimeve luftarake ti jap fund fazës së: “Mbrojtjes së pragut të shtëpisë” dhe kalimit në fazën e dytë, “Në një luftë të organizuar çlirimtare”, e cila do të kishte për qëllim rimarrjen e çdo pëllëmbe të territorit përkohësisht të okupuar nga forcat-ushtarako policore dhe paramilitare-mercenare serbe, nëpërmes formimit të zonave plotësisht të lira dhe ushtrimit të autoritetit të organeve civilo-ushtarake në këto zona.

Rezistenca

Sa jehon të madhe kishte lënë pas veti beteja e Loxhës dhe frikën që ua kishte armiku njësiteve operative të UÇK-së, flet vet fakti se armikut ju deshtë gati një muaj e gjysmë për ti bërë përgatitjet për ta sulmuar Loxhën me të gjitha mjetet që kishin në dispozicion, duke shfrytëzuar edhe aviacionin luftarak bombardues, avionët Orao, Galeb, helikopterët, gazela si dhe armët kimike. Me rëndësi është se beteja është fituar dhe është e përbashkët e të gjithë atyre, të cilët morën pjesë në të, por dikush është dashur të urdhëroj, të organizojë, të koordinoj dhe ta udhëheq këtë betejë, e ky ishte komandanti Tahir Zemaj me njësitet operative të UÇK-së, për këtë duhet të hidhen poshtë fjalët qortuese dhe hidhëruese, intrigat dhe paragjykimet kur në emër të fituesve thuhen fjalë dhe bëhen punë të liga. Parafrazimi i një thënie të rëndësishme: “Gënjeshtra është zgjuarsi, kurse e vërteta është guxim. Nëse nuk të mjafton zgjuarsia për të gënjyer, atëherë përdor guximin për të thënë të vërtetën!”. “Veni, vidi, vici (Erdhëm, pamë, fituam)”.

Më lejoni që ti them edhe këto fjalë: “Njeriu në këtë jetë duhet të përgatitet për të shkuar në botën e amshueshme, prandaj fuqimisht them se qielli mos ma pranoftë shpirtin, toka mos ma pranoftë trupin, mallkue qoftë gjaku im nëse shkoj të vërtetën dhe vetëm të vërtetën pa e tregue.”

————————————- Nazif Ramabaja Pas betejës kam marr frymëzim dhe e kam thurur një poezi. Poezi kushtuar Betejës së Loxhës LOXHA KRENARE Gjashtë korrik nëntëdhjetë e tetë Është bërë luftë e vërtetë Është bërë luftë për çudi Janë përleshur dy ushtri.

Njërës i thonë Gjakatare Tjetra u bë Çlirimtare E tërë Botën e çuditi Moral t´lartë popullit i ngriti.

N´sulm vërsulen paramilitarët Njësitet operative vepruan të parat Nën komandën e Ministrisë Soldateskës serbe e keqja ju nisë.

Rritëm besimin Loxhën e çliruam Edhe rrethina me forca ndihmuan N´fushë të nderit dëshmorët mbetën Zmbrapsën armikun, flijuan jetën

Lumni, Rrustem e Enver ju nderojmë Për jetën e jetës s’do t´ju harrojmë Me gjak mbollët farën e lirisë Fituat betejën thyet mitin e Serbisë. N. R.

Pas betejës së Loxhës dhe lokacionit të brigadës 131 me 12 korrik në Baran ishte vendosur që Loxha të hyjë në zonën përgjegjëse të kësaj brigade.

Me rëndësi është se beteja është fituar dhe është e përbashkët e të gjithë atyre, të cilët morën pjesë në të, por dikush është dashur të urdhëroj, të organizojë, të koordinoj dhe ta udhëheq këtë betejë, e ky ishte komandanti Tahir Zemaj me njësitet operative të UÇK-së, për këtë duhet të hidhen poshtë fjalët qortuese dhe hidhëruese kur në emër të fituesve thuhen fjalë dhe bëhen punë të liga.

Kishim shkatërruar edhe çerdhet e rrezikshme të njësive speciale

Në betejën e Logjës armiku dje përjetoj nji goditje të rëndë, ndoshta ma të rëndën deri më tash, meritë për këtë kanë të gjithë ushtarët dhe oficerët…

Ja çka shkruan Asim Lokaj vëzhguesi, përgjuesi dhe hartografi në shtabin e brigadës 131 të njësive operative të UÇK-së në Lugun e Baranit në një pjesë të ditarit të tij luftarak. Përshkrimi i flamurit të brigadës 134 të njësive operative të UÇK-së. … Një ditë të bukur fund qershori në fshatin Isniq arriti një brigadë e UÇK-së, në ballë të saj qëndronte një djal i ri me flamurin në dorë, pos shqiponjës dykrenore me ngjyrë të zezë dhe sfondin ngjyrë gjaku, me shkronja të arta mund të lexohej UÇK. Mbi shqiponjën, Brigada 134 (anash saj) FA dhe dy duar të shtrënguara (poshtë) ishte ky flamur lufte i brigadës 134-të të UÇK-së, kërtuku tradicional i mikpritjes e përcolli brigadën 134 gjatë gjithë rrugës deri në bazën e planifikuar. …. Me gjithë vështirësinë që pata gjatë ditës së sotme, arrita që ti vizitoj të gjitha pozicionet e mundshme të shtrira gjatë vijës së frontit dhe duke kryer vëzhgimin me sukses të plotë u ktheva në shtab. Në shtab u takova me Nazifin dhe menjëherë pa pritur shumë i shpjegova detajisht për momentet të cilat i përjetova sot. Me nji ndjenjë brengosjeje më këshilloi që të jem shumë i kujdesshëm, sepse kjo detyrë është mjaft e vështirë dhe e rrezikshme. Nuk kisha frikë nga se e dija se sa e rëndësishme është kjo detyrë nga saktësia e së cilës nesër do të mvaret çfarëdo strategjie e planifikuar operative…. …Nata e kaluar prapë natë pa gjumë edhe pse mjaft i lodhur nga dita e kaluar nuk më mirrte gjumi. Drita e hënës magjike, e cila në mënyrë digoze depërtonte nga dritaret në dhomën ku disa njerëz rrinin ulur e disa të shtrirë, me dëshirë si silueta dhe ashtu të heshtur të lodhur në mendime secili në vete dhe nga aspekti, vet e analizojke rrjedhjen e ngjarjeve së ditës së kaluar…. …Në betejën e Logjës armiku dje përjetoi nji goditje të rëndë, ndoshta ma të rëndën deri më tash, meritë për këtë kanë të gjithë ushtarët dhe oficerët. Lufta zgjati plot 12 orë njësitet tona operative me një vetëmohim dhe guxim të rrallë, të udhëhequra në mënyrën më profesionale nga 45 ushtarë dhe 4 oficerë, në nji aksion të koordinuar dhe organizuar mirë, arritën ta zmbrapsin armikun duke i shkaktuar dëme të konsiderueshme materiale dhe humbje në njerëz. Duke u munduar që ta shkatërrojmë këtë çerdhe të rrezikshme ku ishin barrikaduar edhe një njësit special i ardhur nga Nishi, heroikisht ranë në altarin e lirisë oficeri Lumni Surdulli nga komuna e Vushtrrisë dhe ushtarët Rrustem Bruçi nga Isniqi dhe Enver Alaj nga fshati Drenoc i Vokshit. Po kështu gjatë këtij operacioni mbet i plagosur rëndë oficeri Faruk Xhemajli nga Peja dhe dy ushtar me lëndime të lehta. Në këtë betejë është e rëndësishme vrasja e tre inspektorëve të lartë të forcave të armikut si dhe të dhjetëra paramilitarëve dhe mercenarëve serb. Nga analizat e shtabit të brigadës kjo betejë është konsideruar si një nga betejat më të lavdishme të luftës të njësiteve operative të UÇK-së në Kosovë, ndërkohë që edhe pala e armikut nëpërmes një komunikate ka pranuar se është ndeshur me një forcë në një formë profesionale të organizimit të luftës. Në këtë betejë ku armiku përjetoi grushtin më të rëndë deri më tani të gjithë pjesëmarrësit kanë merita të posaçme. Por, patjetër duhet veçuar angazhimin, guximin dhe trimërinë e Nazif Ramabajës, Tahir Zemës dhe Fadil Hadergjonajt, të cilët me mençurinë dhe aftësinë profesionale drejtpërsëdrejti dhe krah për krah me ushtarët tjerë, udhëheqin dhe kryen operacionet e kësaj beteje të lavdishme. Këtu duhet përmendur edhe luftëtarin Rexh Osajn nga Deçani, i cili me guxim dhe vetëmohim të rrallë gjithnjë duke rrezikuar jetën arriti ti nxjerr trupat e luftëtarëve të vramë. Ashtu i lodhur në mendime gjithnjë duke analizuar, në nji moment lodhje më muar gjumi… ….Dikur vonë pas dite u ktheva në komandë dhe gjatë informimit, të cilin e kishim çdo ditë i raportova komandantit kol. Tahir Zemaj për punën që kam bërë sot. Pas përfundimit të informimit të rregullt së bashku me oficerët, shkuam në odën e madhe ku flinim dhe rrinim gjatë kohës së lirë, afër meje u ulë Nazif Ramabaja duke e mbajtur në dorë një radio lidhje (motorollë) të cilën e kishte marrë si trofe në betejën e Loxhës nga një inspektor serb, po të njëjtën radiolidhje e përdornin edhe vet forcat ushtarako-policore dhe paramilitaro-mercenare serbe. Nga ky aparat (motorollë) përcillnim çdo bisedë dhe lëvizje që bënte policia dhe ushtria serbe dhe na ndihmonte në përgatitjet dhe marrjen e masave luftarake pasi që Nazifi i kishte zbuluar kodet e komunikimit të forcave serbe nëpërmes kësaj radiolidhje. Kaloj edhe nji ditë, e cila për mua sigurisht ishte me rëndësi të madhe sepse sot për herë të parë pata rastin të ballafaqohem drejtpërsëdrejti me armikun dhe atë në cilësi të vëzhguesit. ….Sot në mëngjes u përshëndeta me Nazif Ramabajën dhe Esat Ademajn, epror të cilët sot shkuan në detyrën e re, shkuan në Baran për ta formuar brigadën e 131-të zona e veprimit e së cilës do të jetë territori i Lugut të Baranit. Pasi u ndamë me këta Ramabaja më tha: “Kam dëshirë që të shoh sa ma shpejt që është e mundur në Baran. Kryeje këtë punë që ke nisur sa ma shpejt sepse kam nevojë për hartograf dhe vëzhgues”. I premtova se do të vij dhe në atë moment më kaploj një ndjenjë vetmie dhe pasigurije, u mësova me të sepse ishte shumë i afërt dhe komunikativ. …Gjithnjë kam respektuar dhe dëshiruar që çështja jonë të ketë ecurinë e rrjedhave në formën institucionale të veprimit sepse kjo është e vetmja rrugë dhe mënyra më e arsyeshmja e ndërtimit dhe realizimit të aspiratës sonë shumëvjeçare, por ushtria e Kosovës duhet patjetër të jetë institucion shtetëror i dalur dhe i përcaktuar nga kuvendi dhe Qeveria e Kosovës dhe si e tillë duhet krejtësisht të jetë apolitike…

Teksti është publiku dhe shtypur në gazetën kombëtare “Bota sot” botimi i Diasporës – Perëndimit, që nga data 02 shtator e deri më 12 shtator 2013

Ps. Botimi, ribotimi dhe shumëzimi i këtij shkrimi pa lejen e autorit dhe të gazetës “Bota sot” është i ndaluar. Shkrimi është bërë ekskluzivisht për “Bota sot”.

KOLONEL TAHIR ZEMAJ

POSTIMET E FUNDIT

MIRËNJOHJE HERONJVE, DËSHMORËVE, LUFTËTARËVE E AKTIVISTËVE TË DALLUAR TË LUFTËS

VRASJA TRONDITËSE E ZEMAJT, POLICIA PËR ORË TË TËRA HESHTI

Intervista në kohë lufte: Kështu foli Kolonel Zemaj më vitin 1998!

NË SHTATËMBËDHJETË VJETORIN E RËNIES HEROIKE TË LEGJENDËS SË KOSHARES AGIM RAMADANIT

Kush ishte ministri Mbrojtjes Ahmet Krasniqi

FACEBOOK

KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ (1)

KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ (2)

Shkruan: Major Nazif Ramabaja

Njizet e nëntë vite më parë u mblodhën burrat dhe u bashkua intelekti për ta themeluar nji lëvizje në kohën e monizmit si subjekt i parë politik i shqipëtarëve në trojet dhe tokat e tyre i cili kishte për qëllim kundërshtimin komunist dhe ndërtimin e koncenzusit politik për të qenë autonom në trojet tona stërgjyshore Kosovën-Dardane, kjo ishte LDK-ja.

Intelektualët e asaj kohe të bashkuar si kurrë here më parë udhëheqjen e këtij subjekti politik ia besuan e kujt tjetër përpos njeriut të urtë, të vendosur dhe gúximshëm Dr. Ibrahim Rugovës i cili vite me radhë punoi në projektin për Kosovën shtet të pavarur dhe demokratik në fqinjësi të përhershme me SHBA-të,

ky ishte vizioni i tij në të cilin këmbënguli dhe asnjiher s´ju zbraps kësaj ideje dhe këtij projekti madhor e kombëtar, duke formuar sistem paralel edhe pse nën kushte dhe rrethana të okupimit u bë lider i çmueshëm dhe autoritativ për të gjithë duke e ndëgjuar fjalën e tijë dhe respektuar qëndrimet e vizionin e burrështetasit Rugova i cili udhëhëhoqi me nji përkushtim të rrallë duke marë primatin e kreut dhe të parit si kryetar i parë i LDK-së.

Në këtë rrugëtim më shumë se dy dekada roli i LDK-së në zhvillimin e proqeseve politike dhe shoqërore e sidomos në shtet ndërtimin ishte i pa zëvendësueshën dhe ipa kontestueshëm, primar dhe s´mundet të paramendohet në asnji rrethanë, koha nëpër të cilën kaloj shoqëria Kosovare pa implikimin dhe dhënjen e vendit të merituar Lidhjes demokratike të Kosovës gjë që e bën subjekt vendimtar dhe të rëndësishëm edhe në kohën e sotshme nëpër të cilat proqese po kalon shoqëria Kosovare.

Lidhja demokratikem e Kosovës kaloi nëpër disa faza të profilizimit të sajë në parti politike të spektrit të djathët e cila zë vend në mesin e partive popullore Europjane dhe me kete tregoi tërë përkushtimin dhe seriozitetin e sajë në vazhdimësi për të qen subjekti pa të silën s´do të kishte kuptim skena politike Kosovare si parti shtetformuese dhe se validiteti i marrjeve të vendimeve pa pjesëmarrjen e LDK-së dhe implementimi i tyre do ishte i vështirë dhe jo produktiv.

Nga Major Nazif Ramabaja, ish zëvendës i kolonelit Tahir Zemaj.

Deklarata e ish shefit të SHIK-ut Fatos Klosi e bërë në emisionin “Komiteti” se oficerët e FARK-ut nuk kishin luftuar, ka ngjallur reagim të ashpër tek ish udhëheqësit e FARK-ut. 

Kjo deklaratë është kundërshtuar edhe nga majori Nazif Ramabaja, ish zëvendës i kolonelit Tahir Zemaj.

Ramabaja ka thënë  për “Zërin” se nuk është për të të habitur deklarata e Klosit, pasi që sipas tij Ministrinë e Mbrojtjes nuk e ka njoftuar asnjëherë as Klosi dhe as ata që pretendojnë se janë formues të UÇK-së.

Ramabaja thotë se Klosi dhe të tjerët kishin frikë nga formimi i një ushtrie të rregullt dhe profesionale në kuadër të institucioneve të Republikës së Kosovës, pra FARK-ut, për çka e akuzon Klosin se ka ndërmarrë shumë veprime, që  sipas tij e kanë dëmtuar luftën për çlirimin e Kosovës dhe funksionimin e UÇK-së si ushtri e mirëfilltë dhe institucionale.

“Për këtë arsye dhe arsye tjera të cilat ju i dini është bërë një puq mbi këto institucione dhe është huazuar, përvetësuar, vjedh komplet puna dhe organizimi i këtyre institucioneve dhe akterëve të tyre me një qëllim të ditur marrja e pushtetit me metoda linçuese, jo demokratike…,kurse ne ishim të përkushtuar në mbështetjen e institucioneve të formuara me mund dhe djersë të popullatës së shumicës dërrmuese dhe të koncentruar në bërjen e shtetit e jo marrjen e pushtetit”, i është përgjigjur Ramabaja në reagimin e tij Klosit.

 “Rugovën (ish presidentin Ibrahim Rugova) dhe Ahmet Krasniqin (ish ministrinë e Ministrisë së Mbrojtjes) nuk mundet t’i njollos një spiun i dyfishtë, i cili pretendon se situatën ka pasur nën kontroll dhe se ka qenë personi kyç dhe kryesor për të ndihmuar luftën e Kosovës”, thotë Ramabaja.

Ai thotë se e kaluara do të tregojë si dëshmitare më e mirë se Fatos Klosi dhe “bashkëveprimtarë “ të tij ishin dhe mbeten problemi kryesor i mosmarrëveshjeve dhe pengesë për afrimin dhe bashkimin e UÇK-së në njërën anë si dhe FARK-ut, për të bërë një luftë të përbashkët në histori.

“Thjesht do të njihet si tendencë për marrjen e meritave kryesore të qëndresës të një populli në krye me shpëtimtarin dhe vizionarin, i cili shmangu disa herë tentimet për fillimin e luftës në Kosovës në fillim të viteve të 90´-ta dhe bëri internacionalizimin e çështjes së Kosovës duke mos e mënjanuar asnjëherë luftën e armatosur, Ministrinë e Mbrojtjes dhe FARK-un, të cilat ishin kategori kushtetuese sipas Kushtetutës së Kaçanikut (Ibrahim Rugova”, thotë Ramabaja.

Tentimi i Klosit dhe “zemërgjerësia” e tij , sipas Ramabajës që të bisedojë me të gjithë akterët dhe palët e përfshira në luftë edhe me Ministrinë e Mbrojtjes të Republikës së Kosovës kolonelin Ahmet Krasniqin në njërën anë, por që në anën tjetër se ka njohur për pozicionin të cilin kishte as Krasniqi e as Qeveria, ai thotë se tregon qartë dyfytyrësinë dhe demagogjinë e tij.

“Klosi ishte shef me një pozicion dhe qëndrim të tillë që bëri të shkaktohej luftë vëlla vrasëse, e kjo u evitua nga eksperti i çështjeve ushtarake, profesionalizmi i tij, koloneli Ahmet Krasniqi, ministri i Mbrojtjes i Republikës së Kosovës…që rekomandonte plumbi të ruhet vetëm për mbrojtje nga armiqtë”. 

“Të pretendosh se gjithçka ke pasur nën kontroll dhe të mos kesh njohuri për vrasjen e Ahmetit (Krasniqit)  në mes të Tiranës dhe se t´ia mbështetësh fajin grupeve të interesit me pretekst se si ka interesuar qeverisë shqiptare një zhdukje e tillë e aq më pak SHIK-ut, por që ka “penguar luftën duke u shëtitur nëpër lokale me armatim dhe uniformë” për të mos dashur të hyjnë në luftë, kontrollimin e banesës së tij tri ditë pa u krye atentati dhe se nuk ndihesh përgjegjës për aktin kryes është ma shumë se idiotizëm…”, ka thënë Ramabaja mes tjerash.

Ai i ka përkujtuar Klosit rrugën e formimit të njësiteve operative Brigadat e para 131, 133 dhe 134 nga kolonel Ahmet Krasniqi, e të cilat thotë se dhanë betimin në Papaj të Tropojës më 21.06.1998 dhe sipas planit dhe marshuess ushtarake bënë marshimin dhe u futën në Kosovë duke u lokacionuar sipas planit paraprak në Prapaqan, Baran dhe Bardhaniq.

“Por që ceremonia e dhënies së betimit të ushtarëve dhe oficerëve në kuadër të këtyre brigadave kurrë nuk u bë publike dhe u mbajt fshehur nga ju”, i është kundërpërgjigjur Ramabaja Klosit, duke e akuzuar se ai dhe të tjerë nën urdhrat e tij nuk e kishin lejuar transmetimin e formimit të brigadave të FARK-ut në mediumin publik ,të cilin sipas Ramabajës e kishin nën kontroll (TVSH-në). /Zëri/

Diku nga vitet 70 xhirohej nje film ne rrethinat e Korces.(kokoperativën e Pojanit).

Ne nje pjese te xhirimit regjizorit i duhej dhe nje kalë a mushkë.

I shkreti regjizor ngarkon Rikard Larjen per kete pune,e gjeten një kalë dhe filluan xhirimet.

Në mes të xhirimeve qysh në orët e para lajmi se kineastet kushin marrë për xhirim kalin e nje kulaku mori dhenë…

Pa pritur ne vëndin e xhirimit me vrap vjen sekretari i byrose me kryetarin e keshillit… Nga buzet ju dilte shkumbe si duket kishin vrapuar shume.

Mundoheshin te thoshin dicka a te ndalonin xhirimin por frymemarrja nuk po i lejonte te shprehnin ate cka donin..

Regjizori i trembur ndalon xhirimin dhe shkon te takoje te paret e zones qe turfullonin dhe asgje nuk po ju merrej vesh.

Pa arritur tju uroje mire seadhjen nje e share doli nga goja e sekretarit te partise, qe pa pritur u hodh mbi kalin duke e goditur qe ta largoje prej xhirimit.

Ka zot apo jo ky vend, na pyet kush ne apo jo.. Partia nuk na ka vene te ruajme lopet?

Per keto pune jemi.Regjizori duke pare Rikardin pyeti.

Po ckemi bere o sekretar,nje kalë morem te shkreten e derrit dhe do tja u paguajme, mire ndoshta beme dhe gabim qe nuk ju thame por ja ja kerkuam ati femijes atje dhe na i dha.

Por tersellemes se sekretarit ju bashkua dhe kryetari,ju e dini kush eshte ai kali ?

Eshte i kulakut eshte kalë kulak,si e moret pa na pyetur ne.

Po Kalë tha, eshte te shkreten e derrit Rikard Larja duke u munduar te imitoje gjuhen e zones,per nje ore e morem. Kalë, kalë, por ai eshte kulak,eshte i kulakeve.

Pse nuk pyesni njehere ne ketu jemi. Partia per kete pune na ka vene. Pyesni nje here te pakten… Pak gomere kemi ne?

Ju gjejme  komuniste per xhirimin e filmit.– kuaj na duhen shoku sekretar jo njeres..    Dhe ne per gomere e kemi fjalen u hodh sekretari i partisë.

Si? pyeti regjizori ka dhe gomere komuniste.

E jo kete nuk e dija,me falni mos u gabuat?

Jo ore jo bertet sekretari dhe  gomari  qe eshte ne nje familje komuniste i joni eshte, dhe ju vini dhe merrni  Kalin kulak te xhironi film.

Po lufta e klasave ku eshte,ne qe jemi ketu syte ku i kemi,derrat ruajme?

Juve aq ju ben mbaroni filmin dhe ikni,ne jemi ketu, ne do na degjoni.

Rikard Larja qe me zorr mbante te qeshuren i lutet kryetarit  se si mund ta mbyllim kete mesle.

Ashtu de, thote Kryetari i qeshur tani ne fytyre, qe ta mbyllim me kaq  fshiheni xhirimin dhe tju japim ne nje gomar tjeter,komunist.

Keshtu dhe fshatit i vihet nderi ne vend dhe ne jemi mire me luften e klasave,apo jo o sekretar?

Deshi s/deshi regjizori ashtu u be, me mire nje gomar komunist se sa nje informacion ne komitetin e partise,dhe te behej hataja.

Kete histori qe ma kishte treguar dikur nje plak i mencur nga Qinami e Kolonjes,Skender Mesareja.

Telegrami kërcënues ndaj nacionalistëve në Suedi nga Sigurimi shqiptar.

Ç’ka ndodhi në Stockholm në vitin 1976.

Nga Adil Biçaku.

Ato ditë kish ardhur dhe do jepte një koncert në Stockholm asambli Shqiptar.

Ne nacionalistët shqiptarë të arratisur nga vendi, ishim organizuar dhe do protestonim paqësisht duke shpërndarë një Manifest, kundër instalimit të diktaturës komuniste në Shqipëri.

Ne ishim pregatitur dhe do protestonim kundër krimeve komuniste ndaj familjeve tona dhe gjithë familjeve atdhetare antikomuniste.

Ne do protestonim kundër dhunës, arrestimeve, burgosjes, pushkatimeve të familjarëve, dhe gjith bashk_kombèsve tanë të detyruar të largohen nga mëmēdheu, për ti shpëtuar hakmarrjes së diktaturës staliniste.

Familjet nacionaliste, dhe  atdhetare diktatura po i këthente dhe përdorte në një eksperiment çnjerëzor, nga më tē tmerrshëmit që mund të arrijë të llogjikojë mendja e një njeriu nga ajo kaste të çmendurish sllavo komunistë.

Ne e dinim se mbas këtij tubimi antikomunist, sigurimi do bënte gjithshka çnjerëzore mbi familjarët dhe familjet tona të mbetura atje, në mëshirë të fatit dhe duart e gjakatarëve, por ideali i jonë për një Shqipëri të lirë e të pa mvarme, për një shqipëri perëndimore, ishte më i fortë se vujtjtjet dhe hakmarrjen sllavo komuniste.

 “Ja çfarë shkruan për incidentin Medi Bushati”.

 http://balkanweb.com/site/rrefimi-i-mehdi-bushatit-si-u-zhduken-tre-futbollistet-vlonjate-para-ndeshjes-me-barcelonen/

Ky tekst i u dha vllait tim pasi e kishin thirrur në sigurim.

Posta nuk pranonte ta dërgonte, por sigurimi i kishte telefonuar postes në Belësh që ta nisnin urgjent.

Të shkruheshin emnat të nanës, Mevlutit (vllai), dhe xhaxhai Hakiu, ky ishte urdhëri tjetër i sigurimit.

I mbaj mend të gjithë pjesëmarrësit , ca nuk jetojnë ma, . Mendimin që të shpërndanim manisfestin që shkrova dhe e bana shumë kopie e dhamë të gjithë.

Ne thamë organizatoreve te koncertit që nuk do provokojmë por do hedhim vetëm parrulla kundër Enver Hoxhës.

Pa fillu koncerti nji kilian komunist, na quajti fashista , atëhere krisi fesati.

Nji shkodran Selim Kuci (Jahusi) i njifte ca  artista dhe u foli në emër atëhere kiliani shau.

Selimi rahmet pastë i shkoe e kapi për fyti.

Kështu filloi dhe koncerti u prish.

Përplasja filloj midis nesh dhe kilianëve komunista dhe u sulmue skena me nji shishe.

Mediu foli me Irfan Bushatin ma përpara.

Kjo do kohë të tregohet.

Unë e di sepse qesh inisiatori që e pregatita disa ditë ma para.

Dhe vec mua më erdhi telegrami kërcënues i sigurimit.

Unë isha familje armik populli dhe ma vonë kulak me 7 të burgosur dhe babën e zhdukur në burgjet e diktaturës.

Nga Kreshnik Osmani

Ministrat e popullit më të varfër në Evropë dhe ndër më të varfërit e globit, shpenzojnë 700 euro nata në Hilton për vizita pune jashtë Shqipërisë, nga taksat e mjerimit. Zonja ministre shpenzon për një natë gjumë, sa pesë paga mujore që marrin moshtarët e saj gratë skllave të fasonërive. Zonjat dhe zoterinjtë, ministrat e Republikës së Hashashit dhe të Kokainës shpenzojnë për një natë gjumë, sa 7 pensione mujore të njeëezve që ua shkriu jeta kockat, që punuan një jetë për këtë vend dhe në fund i dhanë 100 euro pension në muaj.

Ministrat e Republikës së Mjerimit e paguajnë një natë gjumë, jashtë Shqiperisë prej taksave të mjerimit sa 3600 kilogramë hekurishte për skrap që i duhen mjerimit 7 muaj për t’i mbledhur. Ministrat e Republikës së Urisë, e pagujanë një natë gjumë sa pesë muaj zgjim të atyre grave që i gdhijnë netët rrugëve për të pastruar plehrat dhe jashtqitjet e parisë.

Ministrat e Republikës së Dëshpërimit e pagujanë një natë gjumë, tek carcafët e bardhë të ngrirë në formë zemre, në formë petalesh e mjelmash, sa 20 fatura mujore korenti të atyre që shkuan në burg sepse nuk i paguan dot ose që vdiqen shtyllave për të bërë një lidhje kontrabandë me vdekjen dhe ranë dëshmorë të errësirës.

Ministrat e Republikës së Dhimbjes e paguajnë një natë gjumë, sa paguhen dhjetëra netë zgjim rojesh, ushtarësh e policësh që e ruajnë gjumin e mjerimit dhe të popullit fatkeq, por edhe pushtetin e parisë, në vendin e origjinës.

Ministrat e Republikës se Arratisë e paguajnë një natë gjume prej taksave të mjerimit, sa 500 kilogramë gjizë, 800 kokrra vezë, 2700 kanace kos (tre 1 mijë lekë) me të cilat kalojnë ditën dhe i bëjnë masazh urisë, mbi 200 familje të pashpresa në një ditë këtu në Republikën Afrikane të Lekurëbardhëve!

***

Skandali i ministres së Drejtësisë/ Udhëtime luksi në Europë me paratë e shqiptarëve (dokumentet)!

53 mijë e 982 familje janë trajtuar me ndihmë ekonomike gjatë vitit 2018. Sipas INSTAT, shteti shqiptar jep si pagesë mesatare mujore për secilën familje rreth 5 mijë lekë në muaj. Në të njëjtën periudhë kohore, rezulton se shteti paguan mijëra euro në vit për fatura hoteli dhe bileta fluturimi për Ministrinë e Drejtësisë.

Sipas faturave të vëna në dispozicion po nga kjo ministri, rezulton se për një natë qëndrimi në Romë, ministrja e Drejtësisë ka paguar 700 euro, ose aq sa ç’është asistenca sociale në muaj e afro 17 familjeve shqiptare.

Udhëtimet jashtë shtetit të ministres së Drejtësisë, Etilda Gjonaj i kushtojnë shtetit shqiptar mijëra euro në vit. Sipas faturave, në udhëtimet e punës gjatë vitit 2018 deri në qershor të vitit 2019, ministrja Gjonaj ka qëndruar në hotele luksoze me çmime që e kalojnë shifrën 700 euro nata. Por nuk mjafton vetëm kaq. Kostot e biletave me të cilat fluturon ministrja e Drejtësisë rezultojnë më të shtrenjta sesa biletat që një individ i thjeshtë mund t’i rezervojë online.

Hotele të shtrenjta

Ministrja e Drejtësisë Etilda Gjonaj është akomoduar në të shumtën e rasteve, në hotele me pesë yje që kanë çmime “të kripuara”.

Në një prej udhëtimeve të saj të punës në Bruksel, nga data 19 deri në 21 qershor të vitit 2018, Gjonaj ka paguar 1320 euro për dy netë ose 660 euro nata në hotelin e quajtur “The Hotel Brussels”.

Fatura nuk ka shpjegime të detajuara se në çfarë lloji dhome është akomoduar ministrja që e ka bërë këtë rezervim dy-ditor kaq të shtrenjtë por mjaftohet me emrin e ministres si blerësi dhe çmimi total i konsiderueshëm. Rezervimi është bërë nga një kompani shqiptare e quajtuar Albania Experience.

Ministrja në këtë udhëtim pune është takuar me komisioneren Vera Jourova për të diskutuar lidhur me Reformën në Drejtësi, ecurinë dhe arritjet në zbatimin e saj.

Fatura e Brukselit, udhëtimi 1

Po në Bruksel, gjashtë muaj më vonë, në dhjetor Gjonaj është akomoduar për një natë në një hotel me pesë yje i quajtur “Steigenberger Wiltcher’s” me kosto 543 euro.

Ministrja është akomoduar në një nga dhomat më të mira (Superior King Buffet).

Ministrja ishte në Bruksel për të marrë pjesë në Samitin e 19-të Evropian të Ballkanit Perëndimor 2018 mbi “Zgjerimin, Integrimin dhe sfidat e ndryshimeve”.

Fatura e Brukselit, udhëtimi 2

700 Euro nata ë? 700 Euro nata ë? Qenkeni mërzit shumë?!

Në datat 4 deri më 6 shkurt të vitit 2019 ministrja ka udhëtuar drejt Londrës ku është akomoduar në një prej hoteleve më të shtrenjta të kryeqytetit britanik. Rezervimi për dy netë i ka kushtuar ministres 1291 paundë ose e përkthyer në euro rezulton se ministrja e Drejtësisë ka shpenzuar 706 euro për një natë.

Ministrja ka udhëtuar me tre persona të tjerë të ministrisë teksa vetë është akomoduar në “Corinthia Hotel London” i cili njihet si një prej hoteleve më luksozë me pesë yje në Londër.

I ngjashëm është rasti i Parisit ku ministrja ka qëndruar për tre netë nga data 4-7 maj të këtij viti në hotelin me pesë yje “Majestic Hotel Spa”. I gjithë rezervimi shkon në shumën 2014 euro, ose 670 euro nata. Hoteli në fjalë është nga më të shtrenjtët dhe më të mirët në Paris.

Gjatë këtyre tre ditëve ministrja ka pasur takime me homologen e saj dhe institucione të tjera të drejtësisë franceze.

Një nga qëndrimet e saj më të shtrenjta jashtë shtetit ministrja Gjonaj e ka paguar në Romë. Ajo ka fjetur vetëm një natë nga data 21 deri 22 maj të këtij viti në hotelin luksoz me pesë yje “Ambasciatori Palace” dhe kjo i ka kushtuar shtetit shqiptar plot 706 euro.

Në këtë udhëtim pune ministrja ka takuar homologun e saj italian Alfonso Bonafede.

Fatura e Romës:

Hotelet e shtrenjta nuk mbarojnë për ministren e Drejtësisë. Në një udhëtim pune nga data 3-6 qershor të këtij viti në Berlin të Gjermanisë, ministrja Gjonaj është akomoduar në hotelin Hilton me një kosto totale prej 1900 eurosh. Nisur nga këto të dhëna rezulton se kostoja e një nate ka qenë 630 euro.

Siç shkruante asokohe ministrja në rrjetet sociale, ajo ishte takuar me përfaqësues të Bundestagut Gjerman dhe kishte marrë pjesë në Konferencën Ndërkombëtare “One Forencics”, Forencic and Integrity Services bashkë me ministrin shqiptar të Brendshëm Sandër Lleshi.

Fatura e Berlinit:

Buxheti i Ministrisë së Drejtësisë

Për vitin 2019 dikasteri i Drejtësisë ka programuar një buxhet total prej 12,2 miliardë lekësh. Në krahasim me vitin 2018 kur buxheti ishte 10,4 miliardë lekë, buxheti këtë vit është me rritje.

Me rritje është edhe fondi për shpenzimet e udhëtimit të punonjësve jashtë vendit, ku përfshihen edhe shpenzimet e ministrit.

Për vitin 2018 fondi i planifikuar ishte 14.5 milionë lekë ndërkohë që për vitin 2019 fondi në total i planifikuar është 15 milionë lekë. /Faktoje.al

Gratë që raportojnë për të nga qelitë dhe miqtë që tregonin bisedat e saj

Nga Fatmira Nikolli

Këta po na përdorin tamam si kafshë, dhe nuk kanë pikë mëshire. Ne që jemi këtu njesoj do të ngordhim si qentë si disa që ndihmojnë komandën dhe kanë privilegje dhe ne të tjerët që s’kemi privilegje”. Janë vitet 1970 kur Tefta Koço Tasi raportohet të ketë thënë këto fjalë. Është e re, e bija e një parlamentari, motra e një artisti dhe gjendet në burgun e Belshit. Vitet e bukura të jetës së saj janë larg. I shënohet çdo fjalë, çdo psherëtimë, çdo ankesë. Por ajo nuk e di. Mbase edhe po. Është një shpirt i lirë i ndryrë brenda kafazëve ideologjike e atyre prej hekuri.

Është dënuar për agjitacion e propagandë dhe këto fraza janë vetëm të njërit prej agjentëve që raportonin për lëvizjet e fjalët e saj. Në total gjenden raportime nga 7 njerëz të ndryshëm për të- edhe kur është në burg.

Në fillim e kanë internuar dhe më pas e kanë dënuar për agjitacion e propagandë. Ata që e spiunojnë janë njerëz si ajo, me gjasë i ka miq, ndaj ajo flet lirshëm, pa drojë. Tefta Tasi nuk e di që sëpata që pret lisin, është prej druri lisi. Ajo, nuk duket se ka zënë mend as në internim.  E gjetur mes një skamjeje të mjerueshme, e mbyllur në një vend pa të drejtë ikjeje e vetmja që i mbetet është shpresa e marrë, të dëgjojë radiot e huaja dhe të mbetet vetvetja. Në kohë shkërmoqjesh të mëdha shoqërore, kur vlerat bien e në fron ngjitet ajo që qe e ulët, ata që ia dalin të qëndrojnë pa u shpërbërë, shenjojnë vetëdijen e një kombi. Tefta këtë duhet ta ketë ditur. Gjithësesi ata që si ajo nuk mposhten nuk bëjnë dot ndryshe. Për ta ka vetëm një mënyrë të qenuri, të jesh lisi i vetëm jo shelgjet bashkë.

Ishte rritur në një familje të mirë. E bija Koço Tasit, parlamentar ishte vetëm një prej grave që kanë vuajtur dënimin në komunizëm për shkak të asaj që mendonin. Të mërkurën në Belsh, Autoriteti i Dosjeve kujtoi disa.

Skënder Vrioni, Sekretar i Përgjithshëm i AIDSSH,  bëri një pasqyrë të përndjekjes së Sigurimit në zonë, duke trajtuar materialin arkivor të shfrytëzuar nga Autoriteti për takimin e Belshit. E nisi me një historik të asaj që qe burgu i grave.

Vrioni tha se në vitin 1966 u ngrit reparti i parë për burgun e grave ne Qytetin Stalin, nr.318. Më parë ne çdo burg kishte dhoma te  veçanta per gratë. Ky burg ne vitin 1976 u zhvendos ne Kosove, Belsh dhe shërbeu për gratë deri në vitin 1990. Në burgun e Kosovës shumicë ishin të burgosurit ordinerë dhe në një përqindje minimale gra të burgosura politike.

BURG E SPIUNIME

Në vitin1975 Tefta Tasi internohet ne Grabian të Lushnjës bashkë me familjen. Katër vite më vonë, në vitin 1979 merret nis përndjekja për agjitacion e propagandë. Sipas Vrionit, dosjet pretendojnë se Tefta zhvillonte veprimtari armiqesore në dy drejtime. Gabimi i parë ishte në drejtim të gjendjes ekonomike “sikur ekziston fukarallëk dhe varfëri e plotë” dhe gabimi i dytë ishte dëgjimi dhe komentet e lajmeve që dëgjonte ne radio stacionet e Italisë. Miq me të cilët ajo është shprehur kanë raportuar se Tefta Tase ju ka thënë që “ushqehet me to, din gjuhln mirë dhe dhe në këto stacione ka se çfarë te dëgjosh, ndërsa tek ne dëgjon vetëm këngë për punën, luftën dhe sportin”.

Përtej asaj që vetë Tefta shprehte, duket se nuk kanë munguar provokimet. Kur pseudonimi “Zambaku” e pyeste Teftën a është “Ollivudi qytet i artisteve”, ajo përgjigjej se po dhe se ai qytet “tashmë e ka humbur rëndësinë e vet ne Amerike, nuk më kujtohet emri, është ndërtuar nje qytet tjetër  shumë më i bukur”.

Vrioni tha të mërkurën se pas dëshmive të tilla, më 31 gusht 1979 nis demaskimi i Teftës per veprimtari armiqësore për krimin e agjiacion propagandës kundra partisë e Pushtetit Popullor, në Sektorin e Grabianit. Pak muaj më vonë, më 17 nëntor të vitit 1979 përgatitet arrestimi i Tefta Tases. Dënohet me 8 vjetë heqje lirie. Por burgu nuk qe shpëtim nga përgjimi. Sistemi e vijoi përndjekjen edhe në qelitë e errta të burgut.

Operativët dhe rezidentët në burg raportonin për çdo lëvizje brenda ambjenteve të Burgut të Grave ne Kosove, Belsh për Tefta Tasen. Prej tyre mësohet se Tefta shprehej se i kanë pëlqyer shumë programet televizive duke i ndjekur deri në orët e vona të natës, sidomos ‘Jugosllavi’. Ajo fliste edhe për jetën e grave jashtë vendit duke marrë shembull Italinë. Thoshte se “gratë jashtë shtetit kur arrijnë moshën 50 vjeçaree janë t mbajtura shumë mirë dhe duken si të reja. Kurse këtu në Shqipëri duken të plakura nga puna e rëndë që bëjnë, po kështu në Itali kujdesen shumë për sëmundjen e kancerit dhe çdo grua patjetër vizitohet brenda 6 muajve per një gje të tillë, diçka e tillë nuk bëhet ne Shqipëri” thotë Skënder Vrioni.

Ajo provokohej dhe përgjigjej ndërsa ata që e raportonin shënonin se me deklaratat e saj Tefta bën  propogandë armiqësore në radhët e të dënuarve.

Ankesat e saj kishin të bënin edhe me ushqimin. “Këtu ku jemi, këta na sillen shumë keq si në punë dhe kur vijmë nga puna na japin një gjellë që se  ha as qeni, por sflas me shumë se këta të shtojnë dënimin se gjë tjetër s’kanë se çfarë të na bëjnë, veçse me na marrë shpirtin”.

Mandej biseda e agjentëve sillej deri te politika ndërkombëtare.

Kur një prej tyre i tha Teftës se situata ndërkombëtare  është shumë e ndërlikuar ndaj ekziston mundësia e luftës nga imperialistët, Tefta e kundërshtoi duke thene, “Asnjeri nuk e do luftën, as revizionizmi as imperializmi se dhe ata e kuptojnë shumë mirë, se në qoftë se do të fillojë lufta do të shkatërrohet e gjithë bota, prandaj imperialistët nuk do të shpallin luftën”. Deklarata e saj interpretohej në dëm të saj pasi operativi  shkruante se  Tefta Tase nuk beson në shtypin tonë dhe imperialistët dhe revizionistet sipas saj nuk jane luftenxitës”.

Vrioni në fund të fjalës së tij tha që në formë statistikore janë pesë raportues  e  2 rezidentë që kanë ndjekur dhe kanë dhënë informata për Tefta Tasen vetëm gjatë kohës së vuajtjes së dënimit në Burgun e Kosovës, Belsh.

Në nëntor të vitit 1982 ajo lirohet nga burgu dhe vendoset me banim në Grabian të Lushnjes gjithnjë duke u përndjekur.

Miq të vëllezërve të saj janë lënë të zbulojnë se ç’mendon Tefta pasi ka dalë nga burgu. Përgjimi i saj është mbyllur vetëm më 11 qershor 1991.

Ajo arriti ta tregonte deri në fund dinjitetin e saj përballë autoritarizmit.

Marre nga Vvoal.

Shkruan Nafi Çegrani

(Lufta e Parë Ballkanike filloi në vjeshtë të vitit 1912. Serbia përparoi duke e shfrytëzuar vakumin e lënë nga thërrmimi i përandorisë Osmane në drejtim të invadimit dhe pushtimit të Kosovës dhe rajonit të Tetovës e Dibrës,si dhe disa vende të tjera pllajash, gruka e shpatie malesh andej dhe këndej sistemit sharropin, që tash gjendet në kufirin mes Shqipërisë e Maqedonisë. Kjo ndodhi në fund të tetorit dhe fillim të nëntorit të atij viti. Derisa Fuqitë e Mëdha e njohën Shqipërinë si shtet sovran më 29 korrik 1913, Kosova, Dibra, Ohri dhe Manastiri mbetën nën sundimin ushtarak serb dhe në fillim të shtatorit 1913, Kral Petri i Serbisë deklaroi aneksimin e territoreve të pushtuara. Një kryengritje e gjerë dhe e ashpër nisi kundër sundimit serb, e cila fillimisht filloi në Lumë, duke u përhapur edhe në disa vise të tjera të krahinave shqiptare…

… Megjithatë, duhet të cek, dhe kjo ka shumë rëndësi për ata që merren me shkrime, për historianë e diplomatë të Ballkanit dhe jashtë në rajon, që nga Gjermania e Franca gjer në Stamboll dhe qendra të Mediteranit,se në ato vite të larë cekurat tokave etnike shqiptare dhe Shqipërisë u janë bërë shumë PADREJTËSI, duke iu shkëputur krahina të tëra siç është Kosova, Çamëria, madje territoret në mal të Zi dhe Maqedoni … Mirëpo, kjo shkëputje territoresh nuk janë bërë me vendime të ndonjë Gjykate Ndërkombëtare, por ato janë SHKËPUTUR nga një mbledhje ambasadorësh, ku kanë ndikuar

qarrqe dhe rryma antishqiptare, shoviniste dhe interese të tjera të cilat sot, pas shumë dekadash, BIEN NDESH me politikat demokratike dhe strategjitë e NATO-s dhe Amerikës . Prandaj, tani, pas çlirimit dhe PAVARSISË së Kosovës (Dashtë Zoti, bëhet edhe RIBASHKIMI ynë shqiptar, sidomos me trojet e buta pjellore të Çamërisë ku rriten ullinj dhe luledielli, dhe e cial ka vuajtur dhe akoma po vuan në shekuj, e sunduar nga politikat ruso-grekosllave që sens kanë ndjenjat e antishqiptarizmit dhe shovinizmit primitiv. Andaj, mund të them se askush nga politikanët shqiptarë të trevave shqiptare brenda dhe jashtë Shqipërisë, sidomos ata në Kosovë NUK KANË TË DREJTË të bëjënë marrëveshje territoresh, ,,lëvizje,, kufinjësh apo çfarëdo lloji qofshin marrina të tjera të cilat janë në kundërshtim me interest Kombëtare dhe të Atdheut shqiptar, sepse tokat shqiptare NUK JANË PRONA TË TYRE PRIVATE…)

***

Për krimet e ushtrisë serbosllavo-malazeze ose çetniko-bullgare gjatë pushtimit të tokave shqiptare më 1912 e 1913 kanë djegur shtëpitë dhe kasollat e fshatarëve të varfur dhe të pambrojtur, siç kanë qënë banorët e Çegranit me afro 160 shtëpi të atyre viteve dhe me afro 1800 banorë. I tërë fshati ishte shndërrua në hi, popullata e pafajshme dhe e paarmatosur është masakruar masovikisht, dhe ende nuk ka ndonjë statistikë të saktë mbi numrin e të vrarëve dhe të zhdukurve, sepse… Padyshim se ato akte kriminale gjaku dhe vrasjesh kanë qënë të pabesueshme …Por, kjo ka qënë mënyra dhe praktika e dhunës, plaçkitjeve dhe të krimeve më çnjerëzore. Stradegjia dhe qëllimi i tyre ka qënë të ndodhëte asgjësimi i plotë etnik të trevave të banuar tërësisht me shqiptarë, dhe që në këto troje të stërlasha të rrënjës, rracës dhe katragjyshërve tanë TË MOS MBETESHIN SHQIPTARË.

Megjithatë çegranasit si gjithë shqiptarët dhe populli dhe trungut që i takojmë MBETËN gjallë dhe ako jetojnë me guximin dhe historinë tragjike në trojet e tyre !

… Qëllimi i krimit ishte që kërkesat serbosllave apo edhe ato sllavo-bullgare, të ndihmuara nga koncepti për “spastrimin etnik” dhe me manipulim statistikor para konferencës së fuqive të mëdha dhe ambasadorëve të tyre të politikave dhe strategjive antishqiptare, e cila do të konfirmojnë kufijtë e rinj në dëm të shqiptarëve…

Padyshim se ngjarjet e luftërave ballkanike dhe MASAKRAT e tyre ndaj shqiptarëve, kanë kontribuar në masë të madhe në rritjen e konfliktit serbosllavo-shqiptar.

Raport i komisionit ndërkombëtar për Laftërat Ballkanike Për krimet e ushtrisë serbe dhe të njësive paraushtarake ndaj popullatës shqiptare ka raportuar shtypi evropian (frëng, austriak, italian, gjerman, anglez, danez, rumun, rus dhe amerikan etj.) të cilët në shumën e rasteve flasin për ekzekutimet masive të popullatës fshatare shqiptare, si ajo që ka ndodh në Çegran apo edhe vise të tjera sin ë Dibër e Kërçovë, Tetovë e Shkup , ku janë bërë edhe djegie fshatrash me rradhë dhe sistem, grabitje të shumta të shtëpive, therjen e anëtarëve të familjes, apo duke I lidhur duar e këmbë djem të ri të çegranasve I therrin sin ë kasaphane paramilitarët çetnik të Ristes së Turçanit, për çka shkuan edhe historia…Njashtu të panumërta kanë qënë përdhunimet e grave dhe vajzave dhe mizorive kundër popullatës civile në shumë fshatra shqiptare të Fushëgropës së Pollogut .

(…Qeveria imperialist e Serbisë dhe në marrëveshje me atë Bullgare, nuk la asgjë pa bërë ndaj shqiptarëve gjatë pushtimit në Maqedoni e gjetiu. Edhe Dimitrije Tucoviqi opinionit serb, i cili është i njohur me konceptet e tija shoviniste, Qeverisë së Serbisë të asaj kohe ua ka tërheqë vërejtjen se ajo qeveri dhe ajo ordi kriminelësh në qeverisje janë duke ” bërë përpjekje antinjerëzore , krime dhe vrasje me paramendim dhe zhdukjen e një kombi të tërë,” e cila është “vepër kriminale”, për të cilët krime kurdo-kurdo dhe me doemos ka për të vuajtur për përgjegjësitë,,.

…Edhe pse ushtria serbe hyri pa rezistencës në Shkup, raportohet se repartet serbe në periudhën vijuese çdo natë hodhën në lumin Vardar nga 20-30 shqiptarë. Sipas raporteve të ndryshme, krimet më të rënda kryenin grupet paraushtarak, komitët dhe çetnikët serbo-bullgar, të cilët kanë kryer terror ndaj popullsisë shqiptare dhe asaj myslimane,

Duke qënë të dehur, me hanxharr e bajoneta në krah, gjatë natëve të thikave të gjata thyen dyert dhe hyrën në shtëpitë e fshatit dhe grabitën çdo gjë, therën djem të rinj dhe burra që u dolën në kundërshtim për të mbrojtur VATANIN, dhe disa vdiqën nga uria. Shumë u hodhën të gjallë në lumin Vardari-, rrëfente para shumë vitesh kur unë ende isha si gazetar i ri, xha Bajrami i Xhelës mbi tragjikën dhe masakrën e çetnikut Riste i Turçanit, sepse vetëm xha bajrami kishte mbetur gjallë, siç kam sqaruar në këtë shkrim dhe faqe të librit tim me titull: ,,ÇEGRANI DHE TRUNGU I FISEVE,, .

***

…Angazhimet luftarake dhe hapja e frontit e lumjanëve në kryengritjen antiserbe të shtator-tetorit 1913,ka qenë e ndjeshme,prandaj është shkruar për të, e që në këtë rast për këto histori dhe ndodhira me devotshmëri shkruajnë dy historianët e rinj shqiptar nga Universiteti Tetovës Prof. Vehbi Xhemaili dhe Prov Ismet Jonuz Krosi, në librat dhe studimet e tyre. Të pashoqe kanë qenë edhe mizoritë serbe ndaj tyre e këto kanë mbetur pa u vënë re,madje që në ndodhje të tyre. Në vjeshtën e vitit 1913, luftimet midis serbëve dhe lumjanëve(por jo vetëm te këtyre) u përcollën nga masakra, djegie, grabitje. U bënë shkrum e hi kulla, shtëpi,stane,mashna, mëhalla, fise e fshatra të tëra etnike

shqiptare; u therën me hanxharr e bajoneta pleq të moshuar, të lodhur dhe shëndetligë, fëmijë të moshave të ndryshme, të rinj dhe gra plaka, nuse të reja dhe vajza; u vranë ose u shkrumbuan qindra banorë, u grabitën mijëra krerë bagëtishë të imta e të trasha. Duhet të theksoj se kryengritjen lumëjanve e vitit 1913, kishte rëndësi historike edhe për Dibrë, duke u zgjëruar si në Lumë, andej dhe këndej Sharrit. Aktivitetet luftarake lidheshin edhe me fshatrat e Pollogut gjer në Grykë të Dervenit dhe Karshiakës së Shkupit…

Anekënd në tërë hapësirën shqiptare, për fat të keq të shtrirë në 6 shtete, si rrallëherë në ditët e nëntorit të vitit të kaluar, kudo mbizotëroi ngjyra kuqezi, ngjyra e flamurit tonë kombëtar. I vjetër ky flamur shekullor, me ngjyrën e gjakut që dominon, por pa i humbur aspak shkëlqimi, pa i humbur nga mosha aspak bukuria, nuancat e guximit dhe krenarisë kombëtare, pasi s’ka si të ndodhte ndryshe, si njëra dhe tjetra e përpjekur në betejat e përgjakshme nëpër shtigje të historisë ku u shenjtërua si simbol i kombit tone, gjithë atdhetarët dhe çdo shqiptarë e MBAJNË NË ZEMËR ! Ndaj gjatë çdo kremte e feste, çdo dasme dhe ahengu shqiptar, ( sidomos tani pas shembjes së sistemit dhe viteve të rrënuara komuniste jugosllave), në çdo ballkon, në çdo portë, në çdo kënd, në çdo shesh e kudo e meritonte të valëvitet e të mos shqitej nga vendi për asnjë çast. Kjo atmosferë festive shihej kudo, ( tanimë edhe në Çegran dhe fshatra që gravitojnë këndej pari, në trevat e Pollogut dhe fshatrave rrëzë Sharrit), Flamuri shqiptar valvitet në mënyrë shumë madhështore sikur të jemi në Tiranë, apo në Prishtinë, si në Kukës e Peshkopi, por jo më pak e ndezur atmosfera e veshur kuqezi ishte dhe në krahinën e Topojanit, Topojanit Iliro-Dardan dhe gjithëmbarë Luma e Dibra, Gostivari e Tetova.

Nder i madh iu bë kësaj radhe simbolit të heroizmit dhe qëndresës së banorëve të Çegranit, falë ndjenjës së mirë të guximit, dashurisë për Atdhe, Flamur e Komb, sepse kjo është rruga e kauzë së drejtë

kombëtare kur pleqët tani në breza e shekuj, në kohëra regjimesh sulltanësh, kraljash e mbretërishë të ndrushme NUK E KANË PAS LEHTË ! E sot, kujtimet e tyre mbeten nga pleqët e përcjellur brez pas brezi te gjeneratat më të reja, kujtime si tojë malli e krenarie të mbajtur dhe vazhduar nga bijtë, nipërit e stërnipërit për çfarë edhe shkruaj në këtë libër.

***

Pas largimit të ushtrisë turke, forcat serbe zunë përsëri pozicionet e mëparshme. Ata që më së shumti e pësuan ishin banorët e fshatit Çegran. Sipas studimeve dhe shkrimeve që kanë bërë Prof Vebi Xhemaili dhe Ismet Jonuz Krosi: Ushtria serbe rrethoi fshatin dhe arrestoi të gjithë burrat duke terrorizuar gra e fëmijë. Të gjithë burrat që morën nga vatrat e tyre, të paarmatosur, civilë, serbët i therën ashtu siç theret bagëtia në kasaphanë…

Çegrani në atë kohë kishte 160 shtëpi e duke pasur parasysh strukturën e atëhershme të familjeve mendohet se fshati ka pasë rreth 1.800 banorë. Ashtu si shumë fshatra të kësaj ane të Fushgropës së Pollogut. Çetnikët dhe paramilitarët e Ristos së Turçanit rrethimin e kanë bërë në befasi, dhe në mënyrë të organizuar. Viktimat e para u shënuen në mëhallat Loke, Lushe, Muje, Ballise, Like, Kome, Hane, Vishe, Silishte, Pire etj etj. Me këtë rast u vranë edhe katër djem të rinj dhe dy burra pleq nga fshati Forinë.

… E nëse lexojmë prozën letrare “Elez Alia i Lumës” ndërsa nuk kanë munguar për të atë ngjarje rapsoditë apo vjershat nga autorë të ndryshëm, është mjaft e kuptueshme fatumi dhe tragjika e shqiptarit të atyre anëve piktoreske. Gjithashtu, ditët e fundit dr.prof. Shefqet Hoxha ka nxjerrë në dritë librin e tij me titull “Barbaritë serbe në Lumë dhe në rrethinë 1912-1913”, ku ndriçon në mënyrë shkencore atë periudhë, përfshi edhe masakrën e Përbregut. Gjatë regjimit komunist genocidi mbi Lumë, ashtu si edhe lufta e 1912-tës janë mbuluar nga lëmyshku i miqësisë fatale që ndërtuan qeveritë komuniste, të kohës së Titos dhe

Enverit gjatë viteve të rrënuara kominterniste që lidheshin përkatësisht mes Boegradit dhe Tiranës, dhe e gjithë ajo në dëm të kombit shqiptar, gjë të cilën do ta sqaroj në vazhdimësi:

,,Në Kryengritjen e Shtatorit, e cila u shtri edhe në Pollog, për të larguar sundimin serb nga këto anë, dhe për marrjen e Shkupit, kanë marrë pjesë aktive edhe banorët e fshatit Çegran. Banorët e këtij fshati u morën e u dërguan në shkollën e fshatit Çajle. Prej andej, me pretekstin se do t’i çonin në Gostivar, ata i vranë gjatë rrugës dhe trupat e tyre i hodhën në lumin Vardar. Këto krime u bënë me urdhër të çetnikut tënjohur të kësaj ane dhe komandant i çetës çetniko-serbe, Riste Turçani, me ndihmën e zëvendëssekretarit të prefekturës së Gostivarit, Llaze. Sipas të dhënave e dokumenteve ekzistuese numri i të vrarëve është mbi 47, por mendohet që numri i tyre të jetë shumë më i madh, po mungon dokumentacioni,,- thotë prof Krosi. Nga fshati Çegran u grumbulluan me dhunë grupe të mëdha, sidomos të rinjësh, të cilët u lidhën kush me breza e kush me tela me gjemba, dhe i dërguan në rudinat e fshatit Çajlë e Vjetër dhe Balindoll, duke i vrarë e there me thika hanxharr ( në pllajat e ledinave të Balindollit ku sot gjendet Ura e këtij fshati). Aq sa kanë mund të mbajnë mend edhe pleqët e kohës aty janë vrarë: Rakip Liman Peçi, Bilal Fazliu, Jusuf Murati, Akik Asani, Çerkez Ferati, Mehmet Aliti, Bajram Iljazi, Çela Durmishi, Elmaz Fetahi, Azis Bakiu, Jusuf Shasivari, Milaim Shaqiri, Fejzulla Neziri, Veli Merseli, Ramadan Fetahu, Azir Qorri i Çelebiut, Rasim Aziri, Ajet Sulejmani, Bajrami i Xhelës ( Nga kjo masakër e tmershme , doli i gjallë vetëm plaku I cili rrëfen pas vitesh e dekadash: Bajrami i Xhelës, të cilin jo se e kursyen çetnikët sebosllavo-bullgar, por thikat e ngulura në trupin e tij të zhvilluar prej fshatari të shëndosh, nuk arritën që t’ ia merrnin jetën ! Ai me 12 thika i therrur, noton gjatë rrjedhave të Vardarit, dhe diku i kapur për rrënja verrishkash dhe shelgjishtesh në afërsi të fshatit Forinë arrin të del në breg të lumit për të shpëtuar . Dhe, mbetet gjallë për t’u rrëfyer të tjerëve dhe gjeneratave më të reja të kohës së tij për të vrarët nga Çegrani nga çetniku Ristja i Turçanit, dhe t’ia hap sytë botës që të shoh më mirë se kush kanë qënë dhe kush janë barbarët dhe kriminelët e vërtetë në këto shtigje ballkanike…). Mandej të vrarë janë dhe që as sot nuk u dihen varret: Osman Ajdari, Selman Limani, Yzair Selimi, Refet Selimi, Azir Ramadani, Ysen Sali, Kasëm Aliti, Sadik Muharremi i balliseve, Rahman Zendeli, Idriz Latifi, Beqir Ismani, Shuaip Zeqiri , Hasan Azizi dhe shumë e shumë të tjerë emrat e të cilëve nuk mbahen mend, por që shkruajtën histori…

Kjo, zatën, vlenë të mbahet mend nga gjeneratat e reja dhe të merren mësime nga e kaluara historike e cila mbetet për ne shqiptarët si një det me shumë stuhi dhe tufane, si katraura rrëmetesh dhe trishtimi.

Marrë mga ShqipMedia/

Nga Erl Kodra/

Brumbujt e Moralit të Kumbarit Edi Rama

-replikë me Preç Zogaj-

Po lexoja sot opinionin e Preç Zogaj me titull “Të ndaluar, por jo kriminelë” (liberale.al), ku mes të tjerash, Zogaj thotë se “Katapultimi i individëve të tillë, në shpërfillje të plotë të anëtarësisë, forumeve partiake, kontributeve , meritave e tjerë ka një probabilitet të lartë të jetë me virus; katapultimi është mbrojtës dhe promovues i një gjëje të panatyrshme, vektori i së cilës shtrihet nga gabimi njerëzor te pazari i ndyrë”.

Në fakt, kaq po kërkoja në shkrimin e Zogajt, domethënë, po përpiqesha të gjeja atë pjesën ku pena e hollë zbërthen në detaje çdo paqartësi, për më tepër ndriçon mendjet e lexuesëve, duke u treguar të vertetën e plotë, dhe jo gjysëm të verteta. Duke qenë se unë kam shkruar një cikël tekstesh me këtë temë, në fakt kam shkruar një libër me 300 faqe, pavarëshsit se janë publikuar vetëm disa pjesë thelbësore të tij, mendova se është shumë më e drejtë që problemin e Edi Ramës me Ligjin e Dekriminalizimit ta testojmë me koherencën e nevojshme.

Ky tekst nuk ka për qëllim të kundërshtojë Preç Zogajn në ato çfarë ai shkruan, por të thotë gjysmën e asaj që ai nuk e thotë. Prandaj le të hyjmë në temë.

Edi Rama nuk është budalla. Po të ishte i tillë, nuk do të mund të bëhej Kryeministër i Shqipërisë. Qysh në zgjedhjet e vitit 2013, Edi Rama korri një fitore spektakolare, mes të tjerash me ndihmën e pakursyer të nëntokës. Është e tepërt të citohen edhe njëherë të gjithë emrat përfaqësues që Rama ka përzgjedhur për garën e vitit 2013, ku mbi të tjerët spikatë emri i Mark Frrokut dhe Tom Doshit. Nuk besoj se ka ndonjë shqiptar me mend që beson se Mark Frroku u zgjodh si ligjvënës i Parlamentit të Shqipërisë sepse, bash Marku ishte njeriu i duhur, politikani brilant, njeriu i komunitetit, eruditi i madh. Në të vertetë, Mark Frroku u përzgjodh nga Edi Rama në kuadër të implementimit të mafias shqiptare në qeverisjen e vendit. Për më tepër, duke qenë se përzgjedhja e kandidatëve për deputetë ishte eskluzivitet i Kryetarit Edi Rama, ai u përkujdes që në krye të herës që lista e tij të jetë sa më përfaqësuese, domethënë, përfaqësuese e nëntokës shqiptare. Me sa duket, projekti i Edi Ramës përmbante edhe vrasës, ndryshe nuk mund të gjejë një shpjegim të arsyeshëm pse në atë listë duhej të gjendej edhe emri i Mark Frrokut.

Po të shikohet me vemendje ajo çfarë përfaqësojnë të përzgjedhurit e Ramës, jo vetëm në zgjedhjet 2013-tës, por edhe në zgjedhjet lokale të 2015-tës, zgjedhjet e përgjithshme të 2017-tës dhe votimet e 2019-tës, në përgjithësi janë njerëz pa asnjë vlerë morale dhe intelektuale. Në “shtëpinë politike” të Edi Ramës, njeriu më vlerat morale më të larta është Pandeli Majko me buzëqeshjen e tij të madhe, një burrë naiv ky, që i pëlqen të gjendet aty rrotull pushtetit, dhe që pranon të përdoret rregullisht prej shumë vitesh, edhe nga Edi Rama. Të përmendësh emra të tjerë në atë kuplara politike, të flasësh për vlerat politike të Taulant Ballës, për integritetin profesional të juristit Ulsi Manja, për idetë novatore të Ilir Beqjes, për shpirtin e paepur të Elisa Spiropalit, për revolucionarin amerikano-latin Saimir Tahiri, njeriun e Reformës në Drejtësi Fatmir Xhafaj, apo për brumbujt e tjerë që u shkëlqejnë luspat nga majmëria… është mision i pamundur. Të gjithë këto larva politike kanë një të përbashkët; përulësi dhe bindje të verbër ndaj Kumbarit, që ndërkohë u zgjodh edhe Kryeministër i Shqipërisë.

Kështu, Edi Rama nuk ka qëllim qeverisjen e Shqipërisë, por sundimin e Shqipërisë. Njerëz të tillë nuk ndalen para asgjëje, sepse ata flenë të qetë edhe pasi kanë vrarë, ndaj nuk e kanë problem të votojnë çdo lloj ligji që Edi Rama u vë përpara. Ata janë të pandjeshëm nga shkelja e ligjeve të shtetit, edhe kur Shqipëria mbillet me drogë nga jugu në veri, ose kur Ministri i Brendshëm trafikon drogë me mjetet e tij private, si pjesë e një prej grupeve më të rrezikshme mafioze shqiptaro-italiane. Asgjë nuk ka efekt mbi humnerën e ndërgjegjeve të këtyre krijesave bastarde, ata fabrikojnë prova për të shpëtuar të vëllain e Ministrit të Brendshëm Fatmir Xhafaj, ndërsa të tjerët blejnë dhe shesin gjithçka që lëvizë, në tokë, në qiellë dhe në det.

Kështu, Edi Rama sundon Shqipërinë që prej vitit 2013.

Preç Zogaj nuk e thotë në asnjë rrjesht se çfarë është qëllimi i Edi Ramës, pse ai vazhdon me këtë lloj përzgjedhjeje, pse i gjuan këta tipa? Edhe sikur të mos ekzistonte Ligji i Drekriminalizimit, në asnjë rrethanë nuk mund të justifikohen të përzgjedhurit e tij. Sepse së pari, morali në politikë është parakusht, për më tepër kur të zgjedhurit mes qindra kandidaturash është një privilegj. Unë nuk mund të gjejë asnjë molekulë morale në kiminë e shokut Taulant Balla ose shoqes Elisa Spiropali, për më tepër në përzgjedhjet e fundit të Ramës me Valdrin Pjetrin dhe Kajmak Kajmakun. Këta njerëz i duhen sepse pikërisht këta do t’i kryejn punët e pista të padrinos, pa iu dridhur qerpiku dhe pa brerje ndërgjegje.

Përpjekja për ta relativizuar situatën, për ta paraqitur atë si një gabim njerëzor, ose si një shenjë se Partia Socialiste nuk paska demokraci të brendshme, ose çdo lloj arsyetimi tjetër që nuk e thotë plotësisht të vertetën, më së paku është një gabim serioz. Nuk është rastësi që Edi Rama kërkon të instalojë nga jugu në veri njerëzit e tij. Shkodra përshembull është kryeqendra e veriut, një ndër qytetet më të rëndësishme të Shqipërisë, porta me Malin e Zi, me resurse të jashtëzakonshme në ekonominë kombëtare. Ky qytet duhet të kontrollohet nga Valdrin Pjetri, një njeri pa vlera intelektuale, pa staturë politike, me precedent penal, që nuk e ka për asgjë që të zbatojë çdo urdhër, i ligjshëm apo i paligjshëm që i vjen nga Edi Rama. Po ashtu, edhe Kajmak Kajmaku i duhet në Bashkinë e Vorës, sepse aty është porta hyrëse e Kryeqytetit dhe zona industriale, prej ku qarkullojnë dhe kalojnë miliarda euro. Ashtu siç i duhet në Tiranë Erion Veliaj, një monster unikale ndyrësie.

Në të vertetë, këta janë brumbujt moral që Edi Rama ka përzgjedhur në të gjithë Shqipërinë, që në kushtet e kolapsit total të institucioneve, po sundojnë Shqipërinë…

Nuk mund të shkruash për Edi Ramën duke e përkdhelur atë, sidomos në kushtet e reja që ndodhet vendi. Veprimet dhe vendimet e Edi Ramës i kanë shkaktuar një kosto të pa imagjinueshme Shqipërisë. Në fakt nuk jemi buzë humnerës, por brenda saj. Prandaj tekste të tilla si i Preç Zogaj nuk i shërbejnë opinionit publik.

Fëmijë të dënuar dikur, sot ish-të përndjekur u takuan në kampin e Tepelenës, në një ceremoni përkujtimore ku u nderua sakrifica e mijëra grave dhe fëmijëve që e shkuan jetën në kazermat e këtij kampi.

Marte Nikolli, nga Spaçi, e internuar në Tepelenë në moshën 10-vjeçare dhe bashkëvuajtësi i saj Ndue Gjeta, tregojnë mbijetesën në kamp dhe të zhdukurit pa gjurmë. Në vitet 40, Shqipëria, edhe pse një vend i vogël, ishte një shtet me shumë kampe, jo vetëm pushimi, por edhe përqendrimi. A2 ka udhetuar drejt kampit të Tepelenës për t’ju treguar histori që ende jehojnë në muret e këtij vendi.

“Unë isha bashkë me gjyshin, me gjithë gruan e tij, me nënën dhe dy kushërira me fëmijë të vegjël, pesë javësh dhe katër muajsh. 600 gr bukë kishim në ditë, ujë me vajguri, në daç pije, në daç leje”, tregon Marta Nikolli. “Jam shumë e revoltuar për vuajtjet që kam hequr”.

“Motra ime vdiq, edhe të tjerët, pa arkivole, pa gjë. Kanë vdekur 30 fëmijë për një ditë, u helmuan. Kanë vdekur 300 fëmijë”, kujton Ndue Gjeta, i cili rrëfen në lot se vjen këtu vetëm për motrën.

Por fatmirësisht ky kamp përqendrmi që u hap në vitin 1949, u mbyll brenda 5 vitesh. Nga një raport i qeverise amerikane drejtuar Organizatës së Kombeve të Bashkuara ky kamp njihet si vendi famëkeq ku fëmijët trajtoheshin shumë keq dhe numri i vdekjeve të tyre ishte shumë i lartë.

Nga Urim Gjata.

A DUHET TE PRESI AKOMA PROKURORIA SHQIPTARE APO TE RI NISE HETIMET?

NDAJ.

PRESIONIT DHE MBYLLJES SE HETIMIT TE KAFES KONDRABANDE NE KAPSHTICE.

NGA ………………

Ministri Bode,dhe shefi i grupeve te antikondrabandes se doganave shqiptare. Maksi. Ndaj Artan Zaimit,dhe grupit te doganiereve te perfshire ne kete kondrabande.

___A do te zbulohet e verteta e kondrabandes se Kafese ne pranveren 2009 ne kapshtice.Dhe a do te vihen para pergjegjesise,personat pergjegjes te veshur me uniformen e shtetit?

___Si u kap (gabimisht) ne dalje te doganes,nga grupi i antikondrabandes se Tiranes. Maunia me Kafe. Dhe dokumenta te nderruara (fallsifikuara) nga Kafe ne materiale ndertimi.

___Kush e ri ketheu kafene, perseri ne zonen doganore,dhe perplasja fizike mes doganiereve dhe grupit te antikondrabandes,se Tiranes.

___Cila ishte telefonata kercenuese nga Tirana, e cila qetesoj perplasjen mes dy grupeve ne dogane,per mbylljen e ketij incidenti.

___Cili bos i fuqishem e kishte kafene? Dhe cili turrn,drejtues, dhe doganier, e ndimonte kalimin e saj ne dogane kondrabande.

___Kush i dha urdher doganierit te peshores doganore. B Hasa,te fallsifikonte peshen e mallit.Dhe doganiereve te zyres se pranim-verifikimit te dokumentave te fallsifikuara te mallit

___Perse ndaj Artan Zaimit. Pergjegjes i turrnit te asaj dite nuk u mor asnje mase,megjithe se ishte pergjegjes kryesor.

___Si vazhdonte lidhja e kondrabandes qe nga zyra e pranim,verifikimit te dokumentave,nga doganiret dhe pergjegjesi i turrnit.

___Sa maune me kafe kishin kaluar doganen pa u deklaruar dhe duke ndryshuar dokumentacionin e mallit dhe peshen,deri atehere.

___Kush i dha urdher doganierit te peshores B Hasa, per tu larguar menjehere nga shqiperia,mbas daljes se skandalit te kondrabandes,per tu fshehur atje ku dhe jetonte ne Greqi.

___Perse prokuroria nuk u vu ne levizje dhe ceshtia u mbyll menjehere,me urdher te ministrit Ridvan Bode. Vetem me largimin dhe fshehjen e doganierit ne Selanik,per disa muaj.

___Perse prokuroria apo krimi ekonomik nuk kerkoj asnjehere,rakordimin apo kontrollin e dokumentacionit mes dy doganave Shqiptare dhe Greke,ne Kapshtice.

___Sa milione ju dhane nen dore krimit ekonomik dhe prokurorit te ceshties per te mbyllur skandalin e kondrabandes se kafese.

___Si vazhdoj kariera menjehere mbas kesaj kondrabande e kondrabandistit. Dhe mikut personal te ministrit Bode. Artan Zaimi.

–Nga doganier………

–pergjegjes turrni.

–Shef dogane…

–kryetar dege i PD_Bilisht…

–Z/Prefekt..

–Dhe kandidat per deputet…

Se harrova “nganjëherë” na vinte naftë me kondenierë edhe nga Egjipti…

A DUHET QE PROKURORIA TE RI NISE HETIMET?

Në fakt ky shkrim eshte publikuar më 24 gusht 2013, por eshte me real se kurre sot që keta hajdutë qe me 2017 u bashkuan si krrimbat e plehut nga shefi i tyre i cili per te pare fuqine e tij ne ate rreth i orientoj (jo se e deshte PDIU) te votonin kete parti…

Dy ishin arsyet:

E para…

Udhezimi i Rames per te percare PD.

E dyta…

Ishte dhe nje exsperiment nga bosi per te pare mbeshtetien e popullit ndaj tij.

Në të dyja rezultoj tmerresisht i zhgënjyer dhe i humbur, populli i Devollit votoj masivisht PD.

Keta hajdute (drejtoret e bodes) qe ishin bere nga harbute në Agallare (pa toka) por me miliona euro askush nuk i do ne Devoll.

Ishte frika e fuqise se tyre (emerim c’emerim kuadri) ajo qe i detyronte njerzit e thjeshte tju benin temena….ndersa sot kohet kane ndryshuar…. agallaret jane kethyer si ata brumbujt qe dalin nga vrimat per te ri rrembyer cka te mundin dhe kur te mundin.

Koha e juaj (BRUMBUJ) ka mbaruar.

Ju nuk mund ti beni dot më presion Partisë Demokratike, as e keni fuqine te ndikoni ne elektorat, apo te ndryshoni dicka (koha e ka vertetuar)

Pordhet tuajaja brenda kafeneve apo veturave tuaja te shtrejta tani më, i leshoni dhe i shijoni vet ju,,, askush tjetër.

Ndoshta edhe e dinit…. ndoshta dhe jo…

Por ju…

Ju thjesht ishit ato baldosat ( bretkocat e mëdha) që plotësonit epshet e shefave tuaj….

Sa per prokurorinë……

Po për cilën prokurori flas edhe une???

Ata spo pjerdhin për pergjimet e vjedhjes së votave, trafikun e drogës, krimet….. dhe jo më për këta morra provincialë….

Ndoshta një ditë do ketë drejtësi dhe bango e të akuzuarve do jetë e gatshme për këtë lloj soi.

Nga Admirina Peçi

24 gushti i vitit 1989 ka shënuar një ngjarje makabre, që ka tronditur  atë kohë, gjithë Shkodrën me rrethina. Dy te rinj nga fshati Hoten i Barbullushit, kushërinj të një fisi, Gjon Mark Kumbullaku, 25 vjeç, dhe Dode Fran Gjerkaj, 22 vjeç, në tentativë për të kaluar kufirin shqiptar të rrethuar me tela me gjëmba në zonën  Sukaj, Dajç, ishin pikasur nga ushtarët dhe ishin vrarë me automatikë. Kufomat i kishin lidhur me tela me gjemba në spondet e një kamioni dhe ishin përçudnuar në një shëtitje makambre në gjtihë Shkodrën dhe fshtarat përreth. Madje, drejtuesit e regjimit kishin urdhëruar që shëtitjen e kobshme ta vijonin edhe në ftyre në Barbullush, përpara shtëpive të dy të rinjve…

I ati i Dodës, Fran Gjerkaj dhe vëllai i Gjonit, Marash Kumbullaku kanë rrëfyer, në emisionin “Dosja k”, ngjarjen që shkatërroi gjithçka në jetën e tyre.

“Dy djemtë tanë ikën dhe u zhdukën. Vetëm kur s’u ngrysën në shtëpi, kurse të nesërmen nga ora 10 e gjysmë apo 11, i kishin vrarë në kufi dhe i kishin lidhur me tela me gjemba. I kishin shëtitur nëpër fshatra, nëpër qytet. I kishin sjellë edhe në Barbullush. Kishin menduar t’i sillnin edhe në Hot, në shtëpitë e tyre… në lagje, ku kishin jetuar e ku kishin familjen”, tregon Fran Gjerkaj me zërin që i dridhet.

“Asgjë nuk dinin, veçse si të rinj kanë menduar të kërkonin një jetë më të mirë. U zhdukën. Asnjë shenjë nuk na kanë dhënë gjatë kohës. Asgjë nuk kemi kuptuar se do të iknin. Nuk kanë qenë njerëz që bënin ndonjë figurë si të pakënaqur, as në shoqëri. Madje, siç thoshin disa gra të fshatit, nuk i kishin njohur mirë as si fytyra, e jo më për këtë gjë. Mirëpo është fati i njeriut që të përfundojë ashtu”.

Atë ditë Frani, kujton se kishte qenë më të vëllanë në Shkodër për të shitur sherebelën e mbledhur.

“Kur erdhëm në Beltojë, e ndaloi vëllai zetorin sepse donte të ulej e të pushonte se ndihej i këputur. Edhe unë ndihesha i lodhur. Në atë kohë po vinin ata me makina e me trupat e lidhur. Dolëm në anë të rrugës, shtruam një batanije dhe kemi qëndruar aty rreth gjysmë ore, sikur të kishim pirë ilaç për gjumë. Kur u çuam dhe arritëm në Krye -Bushat, na pyet një zetorist nga Bushati, nëse e dinim se kush ishin ata nga Hoti që i kishin vrarë në kufi. Vëllai im Gjoni, mendoi se ata ishin nga malësia. Por ai zetoristi na tha se bëhej fjalë për dy djem të rinj që i kishin vrarë dhe i kishin shëtitur me makinë dhe se ata nuk ishin nga malësia por nga fshati Hot, në brinjë të malit. I thashë vëllait se njëri do të ishte Doda. Vëllai më pyeti se çfarë dija unë. I thashë që nëse ata djem janë prej Hotit, Doda nuk kishte ngrysur në darkë në shtëpi, nuk kishte fjetur në shtëpi. Dhe i thashë që ai duhej të ishte. Kur arritëm në Barbullush, Hysni Isufi mori të shkruante dëftesat e sherebelës që dorëzuam në Shkodër. Nuk na shikonte në sy, veçse i dridhej dora prej sikletit që kishte parë të vdekurit e lidhur. Aty kuptuam se çfarë kishte ndodhur. Atëherë unë nxorra një karrige. Kush donte të vinte e të shihte nuk e lejonin, duke i thënë se ne ishim kriminelë. Donin të vinin miqtë e shokët, por i ndalonin e i kthenin mbrapsht. Unë rrija aty..”

Pak metra larg shtëpisë së Franit, familja e kushërinjve, vajtonte po ashtu vdekjen e Gjonit. Marash Kumbullaku e kujton me dhimbje ditën fatale kur mori vesh lajmin e vrasjes së të vëllait.

“Ata, në atë kohë, kanë qenë në aksion, Doda me Gjonin. Kanë shkuar në aksion 1 muaj. Kanë qëndruar rreth 15-20 ditë, pa mbaruar aksioni kanë ikur prej andej. Siç duket e kishin bërë planin bashkë ata të dy, për t’u arratisur. Kanë ardhur dhe kanë ndenjur një natë në shtëpi. Kanë bërë planet bashkë dhe janë çuar të nesërmen. Kanë dalë të dy bashkë me nga një copë bukë në dorë, në rrugë të madhe. Kanë ecur e kanë ecur dhe pastaj kanë blerë një pako me llokume….”

“I ka zënë nata atje. Kanë pritur të dalë drita që të hidheshin në ujë. Kur ka nisur të zbardhë dita, i kanë diktuar dhhe i kanë qëlluar direkt. Kanë vrarë një herë njërin dhe tjetrin e kanë plagosur. Ai tjetri u ka kërkuar që ta vrisnin edhe atë. Ata i kanë qëlluar edhe atij. Pastaj i kanë lidhur me tela me gjemba dhe i kanë vënë mbi spondin e makinës. I kanë shëtitur nëpër fshatra. I kanë sjellë edhe në Barbullush. Pastaj kanë dashur t’i sjellin edhe këtu në Hot, te ne. Kryetari i këshillit, Shaqir Muja, i ka ndaluar. Dhe nuk i sollën, u kthyen”.

Fundi i atij gushti tmerrues për familjen Gjerkaj e Kumbullaku u pllakos nga dhimbja, heshtja e ankthi. As të qanin nuk guxonin. Të kërkonin, trupat e masakruar të djemve të tyre, jo e jo! Por Frani thotë se një moment e gjeti guximin. Nuk mund të jetonte me idenë shkatërruese se ku mund të ishte hedhur kufoma e të birit!!!

“Pas rreth një viti i shkrova një letër Presidiumit të Kuvendit Popullor ku i kërkoja që të më lejonin që eshtrat e djalit të vrarë t’i bashkoja me ato të djalit tjetër sepse 5 vite më parë, më kishte vdekur edhe një djalë tjetër, 21 vjeç, kështu që kur të shkoja te varri, t’i kisha të dy bashkë. Më kthyen përgjigje se nuk më takonte gjë dhe se kështu përfundonin ata që kundërshtonin ligjet e shtetit”.

Me zërin që i dridhet, Frani shton se përpjekjet i shkuan dëm dhe se kishte mbetur i vetëm në përpjekjet për të gjetur eshtrat e të birit.

“Një roje varrezash në Shkodër kishte thënë se e dinte se ku i kishin varrosur, sepse i kishin varrosur natën. Shkoja nëpër varre, shikoja ndonjë të parregulluar dhe thosha që ai ishte varri i djalit tim, se është çmenduri të zhduket djali 22 vjeç e të mos i dish as varrin”.

Franit iu desh të priste afro 2 vjet, sa regjimi komunist të përmbysej e të niste kërkimet për eshtrat e djalit. Dhe vërtet, fati e desh që falë një gruaje malësore, ai ti gjente diku mbuluar me zhavorr eshtrat e të birit… Ishin të dy, në një varr, hedhur njëri nga këmbët e tjetri nga koka, Doda edhe Gjoni!

Frani e tregon kështu peripecinë e gjetjes së eshtrave të dy të rinjve:

“Një grua nga malësia, kishte takuar një djalë që ishte operativi i zonës dhe i kishte thënë: “Ti je djalë spiuni”. Ai i kishte thënë: “Jo, unë kam dashur të haja bukë, nuk jam djalë spiuni se e di një fatkeqësi të dikujt që më lëngon zemra ta kallëzoj, por s’di se kujt t’ia kallëzoj”. Ajo i kishte thënë: “Ma kallëzo mua se jam nënë dhe e gjej se kush është ai”. Ai i kishte thënë se e dinte ku ishin varrosur ata djemtë se e kishte parë vendin dhe i kishte vënë një shenjë që më pas t’ia tregonte dikujt, por nuk dinte se kujt t’ia kallëzonte. Ia kishte treguar atij prej Barbullushi, ai erdhi dhe na tregoi neve. Kemi shkuar natën, në orën 7. Gërmova pak dhe i dolën brinjët. As 50 cm thellë nuk i kishin futur. I kishin lëshuar në një gropë dhe mbuluar me zhavorr. Kur ia gjeta kockat m’u duk sikur po e çoja të gjallë në shtëpi”.

Edhe pse ishin fatlumë në gjetjen e eshtrave, në familjet e Dodës dhe Gjonit s’ka qetësi, pasi në 30 vjet prej askujt nuk morën qoftë edhe një ndjesë. Drejtësia është nëj fjalë e huaj për ta. Marashi me indinjatë thotë:

“Ky ishte sistemi i Enver Hoxhës. Por edhe tani nuk është në rregull sistemi, sepse po të vepronte e drejta ashtu siç duhet, duhet të kapet ai person që dha urdhër të lidheshin trupat me tela me gjemba, pas makinës. Ai njeri duhet të dënohet në publik. Të paktën të dihet se kush është. Ndoshta ai mund të jetë akoma në detyrë sot. Është gjynah, kështu mendoj unë.

Vetëm Krishtin e kanë bërë ashtu, e kanë gozhduar. Edhe ata i lidhën me tela me gjemba. Dhe askush nuk mbajti përgjegjësi për atë punë. Askush. As kur erdhi Sali Berisha në pushtet nuk dënoi njeri. As këta të tjerët po ashtu. Dikush duhet të japë llogari për atë ngjarje.

Nuk po them që të nxirret ai që e ka vrarë, sepse ai ndoshta ka qenë i detyruar, ka marrë urdhër për t’i vrarë, por ai që ka urdhëruar. Është e drejta që ai të kapet.

Unë nuk dua që të vijë dikush e të më kërkojë falje. Shteti duhet të japë llogari për këto punë. Dikush nga shteti duhet të japë llogari dhe ta shoh unë. Të dalë dikush në televizor e të tregojë që filan person ka bërë këtë gjë në atë kohë ..”

Në Hoten të Barbullushit, në shtëpinë e Fran Gjerkës dhe të Marash Kumbullakut,  rrëzë malit të Jushit, orët, ditët, javët, muajt e vitet sikur janë ndalur. Ata të gjithë, kanë mbetur kapur fort pas asaj dite tmerruese të gushtit  1989. Prej atëherë kanë kaluar  afro 30 vite…

Frani, me duart që i dridhen, kap të dy tëmthat dhe përpiqet të gjejë pak ekuilibër për kryet që i rëndon. Pas bisedës, ndjen se është çliruar paksa prej një barre që i rrinte pezull mbi krye prej 3 dekadash…

“Njeriu ka nevojë të tregojë, por nuk mundesh të jesh i fortë në këto situata. Nuk mundesh të flasësh, je i dobët. E kam peng në shpirt”, – thotë ai.

– “Gjithmonë Doda përpiqej të gjente mënyra që ne prindërve të na linte të qetë. Ishte një tip paqësor. Shkoi kot. Por faleminderit Zotit që askujt nuk i pat bërë ndonjë të keqe. Mendoi për një jetë të mirë dhe humbi jetën e vet….”

Dëshmitë e këtij shkrimi janë  nxjerrë nga emisioni Dosja K – “Shëtitja makabre e dy kufomave”

Ish Drejtori i Pergjithshem i Policise Ahmet Prençi deshmon: Ata qe mbledhin vota per Ramen ne Shkoder kane qene te gjithe te arrestuar dhe te denuar per vepra te renda penale.

E ndjej për detyrë ne emer te atyre punonjesve te policise qe i veshtrojne te pafuqishem nga rruga ku i keni hedhur, dhe te atyre qe i mbani ne detyre e qe po aq te pafuqishem nuk mund te reagojne… të bëj një sqarim: Personi që sot mbledh vota ne Velipojë e kudo për qeverinë, në kohën e qeverisjes së PD ka qenë i arrestuar nga Policia e Shtetit. Personat që grumbulluan vota në Shkoder e rrethina në 2013-ën e në vazhdim për qeverinë, gjithashtu kanë qenë të arrestuar e dënuar për vepra të rënda penale. Nëse duhet rifreskuar kujtesa i rendisim që nga Behar Bajri, Safet Bajri, Ilir Bajri, Enver Bajri, Pëllumb Gjoka etj… Keni të dhënat zyrtare, mund t’i shfrytezoje kush ka akses.Të gjithë kanë qenë të arrestuar ne kohen e PD. Po reagoj këtu se e ndjej si detyrim si ish Drejtor Policie në atë kohë në Shkodër! Nuk mbaj mend kush ishte Minister i Brendshem ; Sokol Olldashi, Bujar Nishani apo Lulzim Basha por une isha drejtues policie dhe PD ishte në pushtet. Edhe sot Policia i njeh, i di kush jane, njesoj si dje! Dallimi i vetem mes dy koheve eshte: ne ate kohe nuk ecnin krah per krah me zv.kryeministrat per te shpjeguar…integrimin!!

E ndjej për detyrë ne emer te atyre punonjesve te policise qe i veshtrojne te pafuqishem nga rruga ku i keni hedhur, dhe te atyre qe i mbani ne detyre e qe po aq te pafuqishem nuk mund te reagojne… të bëj një sqarim: Personi që sot mbledh vota ne Velipojë e kudo për qeverinë, në kohën e qeverisjes së PD ka qenë i arrestuar nga Policia e Shtetit. Personat që grumbulluan vota në Shkoder e rrethina në 2013-ën e në vazhdim për qeverinë, gjithashtu kanë qenë të arrestuar e dënuar për vepra të rënda penale. Nëse duhet rifreskuar kujtesa i rendisim që nga Behar Bajri, Safet Bajri, Ilir Bajri, Enver Bajri, Pëllumb Gjoka etj… Keni të dhënat zyrtare, mund t’i shfrytezoje kush ka akses.Të gjithë kanë qenë të arrestuar ne kohen e PD. Po reagoj këtu se e ndjej si detyrim si ish Drejtor Policie në atë kohë në Shkodër! Nuk mbaj mend kush ishte Minister i Brendshem ; Sokol Olldashi, Bujar Nishani apo Lulzim Basha por une isha drejtues policie dhe PD ishte në pushtet. Edhe sot Policia i njeh, i di kush jane, njesoj si dje! Dallimi i vetem mes dy koheve eshte: ne ate kohe nuk ecnin krah per krah me zv.kryeministrat per te shpjeguar…integrimin!!

Goditja e Kadri Hazbiut, kreut më jetëgjatë të Ministrisë së Brendshme, ka qenë nga më të bujshmet në odisenë e spastrimeve që partia dhe shefi i saj, Enver Hoxha, bëri në radhët e lidershipit komunist. Njeriu që tërë jetën do t’ia kushtonte vigjilencës për të shpëtuar partinë dhe vendin nga tradhtitë dhe prapaskenat, më në fund mbeti edhe vetë viktimë e këtij mekanizmi vrastar, i kryqëzuar fatalisht si të gjithë “armiqtë e partisë dhe të pushtetit popullor”.

Gjithçka do të vinte menjëherë pas aktit tragjik të ish-Kryeministrit, Mehmet Shehu. Kjo ngjarje do ta vinte emrin e Kadri Hazbiut në listën e të dyshuarve kryesorë dhe çdo gjë pastaj do t’i nënshtrohej rrjedhës së spastrimeve që partia u bënte “tradhtarëve” dhe “agjentëve potencialë”, të dalë nga radhët e liderëve të rëndësishëm.

Akoma nuk është e njohur situata, në të cilën u penalizua Kadri Hazbiu, emrat e njerëzve që sollën provat e para për tradhtinë e tij, nuk dihet procedura që ndoqi udhëheqja e lartë për ta çuar atë në bankën e të akuzuarit dhe para skuadrës së pushkatimit.

Në vijim të intervistës për “Panorama”, Rrapi Mino, ishprokurori i Përgjithshëm, zyrtari i rëndësishëm i regjimit që drejtoi nga fillimi deri në fund procesin misterioz ndaj ish-shefit të Sigurimit të Shtetit, ish-mikut të tij të dikurshëm, zbulon një pjesë të këtyre mistereve, duke e risjellë historinë nga pozita e dëshmitarit, që i ka ndjekur zhvillimet nga afër dhe ka pasur një ndikim të jashtëzakonshëm në zhvillimin e tyre.

Çfarë shkruante në letër Kadriu Hazbiu Enver Hoxhës?

Ai i shkruante Enverit se bëheshin veprime të paligjshme me të dënuarit në dhomat e izolimit. I shkruante se ata torturohen e detyrohen të bërtasin ditën dhe natën. Kështu si vazhdon kjo situatë, i thoshte, nuk dihet si do t’i dalë fundi kësaj pune. Në aq sa shkruante aty, Kadriu nuk ankohej për vete, biles i vinte në dukje se me të nuk kishte pasur të tilla veprime. Mirëpo, Enveri nuk e besonte këtë gjë dhe i kthen përgjigje Kadriut: “Mos i ke bërë vetë ti Kadri këto gjëra kur ke qenë ministër i Brendshëm?”. Këtë reagim të Enverit të shprehur në letrën origjinale të Kadriut, ia çova, sipas porosisë, Kadriut në qeli…Shkuat vetë në qeli të Kadriut? Jo në qeli. Në burg kishte një dhomë të veçantë që përdorej për hetime. Aty komunikova me Kadriun. E thirri roja dhe erdhi i shoqëruar. Me mua ishte dhe Hekuran Isai. “I ke shkruar një letër shokut Enver”, iu drejtova unë. “Po”, ma ktheu. “Letrën e ka marrë dhe me porosi të tij po të komunikoj përgjigjen që është e shkruar aty”. Ia lexova. Ia zgjata si kisha detyrën për ta lexuar edhe ai vetë. E mori e lexoi. “Lexoje me kujdes”, i thashë. “E lexova”, tha ai. “A t’i kthej përgjigje shokut Enver?”. “Mirë”, ia bën Kadri Hazbiu. “Po për akuzën, çfarë mund të thuash?”, e pyeta. “Unë i kam thënë këto gjëra. Asgjë prej tyre nuk është e vërtetë”. “Pa kujtohu edhe një herë se njerëz jemi”, iu drejtua një çast Hekuran Isai…Me kaq u mbyll takimi i parë me Kadri Hazbiun? Pasi mbaruam bisedën, sipas detyrës që kisha marrë, e pyeta se çfarë do bënte pas kësaj. “Çfarë do bëni juve,- më tha,-se unë mbarova”. “Mos ke ndonjë gjë tjetër”,-i thashë. “Jo”, u përgjigj dhe u bë gati të çohej. Kaq ishte ky takim që pasoi me dhjetëra e qindra të tjerë deri në fund të procesit…Për çfarë torturash e kishte fjalën Kadri Hazbiu në letrën që i shkruante Enverit? Ai, siç ju tregova, pohonte se ndaj tij nuk ishte ushtruar asnjë lloj dhune…

Po, a kishte parë të tjerë që ishin torturuar…

As të tjerë nuk kishte parë të torturoheshin, por në qelinë ku rrinte kishte dëgjuar britma e klithma nga më të ndryshmet, që i kishin krijuar përshtypjen se aty kryheshin tortura…

A nuk ishin ato britma torturash?

Ato ishin klithma të sajuara për presion psikologjik…Që do të thotë… Që do të thoshte, skena presioni ndaj Kadri Hazbiut.E si realizoheshin ato? Në qelinë ngjitur me atë të Hazbiut, tre-katër punonjës të sigurimit, aty nga mesnata, “realizonin” skenarin e torturës me kacafytje artificiale me britma e klithma. Zhurmat e tyre krijonin një gjendje terrorizuese.

Gjithçka sajohej sikur gardiani qëllonte pa mëshirë mbi të dënuarin dhe ky i fundit rënkonte e bërtiste: “Aman hiqe korrentin!” “Mos ma pre gjuhën!” “Bëj ç’të duash, por jo sytë”.

Jehona e këtyre klithmave ishte zgjidhur teknikisht të vinte e plotë në qelinë e Kadriut, të cilit i destinohej. Me sa duket, Kadriu, që kishte disa ditë që i dëgjonte këta zëra, ishte tmerruar dhe për t’i paraprirë mynxyrës, i kishte i bërë letër Enver Hoxhës…Me një fjalë, Kadri Hazbiu, në qeli, ishte vënë në një torturë psikologjike… Në fakt, unë këtë e mësova më vonë. Kur dolëm që aty, ma tregoi Hekuran Isai. Ai më tha se e kishin zgjedhur këtë praktikë si një metodë efektive për të vjelë Kadri Hazbinë, që vlerësohej si një dhelpër e fshehtë, gojëkyçur, si njeri që dinte shumëçka rreth mynxyrës së madhe për atentatin ndaj Enverit.

Hekuran Isai drejtonte nga afër gjithçka që kishte të bënte me procesin e hetimeve. Ai kishte kontakte të herëpashershme me Kadriun në qeli, por edhe me grupin e hetuesve.Përdorej shpesh kjo metodë në të tilla procese? Unë për herë të parë e kam hasur në këtë rast. Nuk di ndonjë tjetër të kësaj natyre. Megjithatë, më mirë këtë çështje e dinin autoritetet e sigurimit. Ata e ndiqnin nga afër tërë procedurën e përpunimit të elementëve të rrezikshëm, si konsideroheshin rastet si ai i Kadri Hazbiut dhe të tjerëve të kallëpit të tij…

Panorama.

Kushtuar mësuesit të parë të shkollës shqipe në Selanik. Patriotit Dashmir Zaçe.

Bujar Muçaj

Një nga amanetet e Dashmir Zaçes

Një grusht dhe* nga Kosova do deshe,

kur nga kjo jetë do shkoje në tjetër jetë. ish dhimbje Kosova, buza që s’qeshte, dhimbja e dhimbjës mbirë në njëqind vjet.

Shkove e urove për lirine e mbriturr,

e puthe ,u përkule para nënlokes flokëthinjur, ”Kosovë! Me endrën e lirisë tënde jam rritur, një grusht dhe më fal kur të kem ikur….”

E sollën shokët e atyre viseve një ditë tetori,

fli i qetë nën atë dhe që fort e deshe… Dhe ne do të kujtojmë e të mendojmë sa herë, duke shpërndarë gjithandej, mirësi e buzëqeshje….

* Bekim Kelmendi e çoi në vend këtë amanet të tij

Kjo fytyrë e shëmtuar është e kryekriminelit Ludovik Cali.

Vërtet as kampet nazistë të shfarosjen nuk kishin drejtues te tillë kriminelë kundrejt qytetarëve të popullit të vet.

Ky është Komandanti i kampit famëkeq të Qaf Barit, (mbas transferimit tiranë të E.Cajës,) ky i ka torturuar në mënyrë çnjerëzore ato viktima.

Ky kriminel, ju ka thyer këmbë, krahë dhe brinjë të të dënuarve politikë.

Ky kriminel, i ka detyruar me dhunë të denuarit të realizonin normën e pa realizueshme në galerite e vdekjes të piritit.

Ky kriminel, të dënuarit që nuk realizonin dot normën i rikëthente në galeri dy turrne bashkë.

Ky kriminel i mbante çdo ditë, çdo turrn, jashtë, në të ftohtë, një orë kontroll mbas mbarimit të punës.

Ky kriminel, i përzgjidhte dhe i keqtrajtonte në mënyrë çnjerëzore,psikologjikisht dhe fizikisht të dënuarit.

Dhuna dhe presioni i këtij krimineli i ka detyruar te denuarit te kerkojne mineral (per te realizuar normen) te futen neper galerite e braktisura dhe te ngelen të vdekur perjetesish atje nen tonelatat e dheut…

Ky urdhëronte çuarjen deri në nje muaj në birucat e vdekjes në mesin e dimrit,në tem – 25 gradë, vetëm me rrobat e brendeshme të te trupit të dënuarit.

Ky në revoltën e Qafbarit, i mori armën ushtarit mbi taracën e of/rojës dhe qëllonte mbi të dënuarit protestues.

Ky se bashku me kriminelin tjetër Edmond Caja e vuri në një dru (kambalec)dhe e theu në mes Sokol Sokolin në revoltën e Qafë Barit.

Ky bastard i shkuli mustaqet me pincë te denuarit pogradecar Dhami.

Kjo është të bësh krime dhe të jetosh si pasha në perëndim. (Ludovik Cali në Kanada dhe Edmond Caja në Gjermani)

Shoqëria jonë vuan nga shumë sëmundje, por ajo me prognozën më fatale është “shkatërrimi i aftësive bazë të funksionimit”. Me fjalë të tjera, në shoqërinë shqiptare është dëmtuar përfundimisht aftësia e njerëzve për të ndërtuar një jetë normale. Ka shumë shkaqe objektive pse shoqëria jonë ka arritur deri këtu, ku më kryesorja është politika, sidomos “politika e kriminalizimit masiv” të shoqërisë që është ndjekur këto gjashtë vitet e fundit nga Edi Rama.

Le të shohim në thellësi të asaj çfarë ndodhë përgjatë jetës së zakonshme, në përditshmërinë e çdo familje, në aftësinë dhe mundësinë që kanë qytetarët për të ndërtuar jetët e tyre me normalitet dhe dinjitet. Për këtë mjafton të shohë secili prej jush gjendjen e tij familjare, domethënë, t’ia përshkruaj me vertetësi vetvetes hallet e përditshme, aftësitë e tij për të përmbushur objektiva minimalë jetësor për familjen. Zorë se gjenë një në njëqind njerëz që nuk ka halle ekzistenciale, të tilla siç janë shpenzimet mujore, nevojat për ushqim cilësorë dhe sasiorë, nevojat për strehim adekuat, ilaçe dhe veshje, si dhe nevoja të tjera për ambicie pak më të larta se sa mbijetesa.

Përndryshe, në çdo përpjekje për të përmbushur objektiva të tillë krejt natyral për një qenie njerëzore, në kushtet aktuale politike dhe ekonomike të Shqipërisë, gjendesh përballë pamundësisë absolute.

Në këto rrethana, është shumë e vështirë të ndërtosh të ardhme, domethënë, të bësh një jetë dinjitoze dhe pa frikë vetëm me një punë të zakonshme, ashtu siç mund të bësh një jetë të tillë në çdo vend të Europës. Po ashtu, nëse përpiqesh të bëhesh një sipërmarrës duhet të përmbushësh edhe njëqind “detyrime” të pashkruara kurrkund në ligjet e shtetit. Çdo zyrtarë i shtetit është një skifter që do pjesën e tij nga tavolina jote, ashtu siç çdo nënpunës i shtetit paguan pjesën e tij tek shefi më lartë; e kështu në rradhë, derisa taksa e jetës bëhet e papërballueshme. Këto janë rrethana që e vrasin çdo insiativë normale të aktivitetit ekonomik, duke i lënë hapësirë të mbijetojë vetëm ajo pjesë që përmbushë këto “detyrime”, mes të tjerash, biznese që financohen nga burime të paligjshme.

Unë do të isha i befasuar nëse ndokush nga ju mund të pretendojë se i përmbushë nevojat e tij jetësore me një rrogë 30.000 lek në muaj, qoftë edhe 50 apo 60 mijë lek. Askush, asnjë përbe. Po si mbijetohet në këto rrethana të pamundura aritmetike?

Përgjigja është e thjeshtë: shqiptarët jetojnë nga dhe nën paligjshmëri. Me mungesa të jashtëzakonshme në proteina, me mungesa në veshje dhe ilaçe; qyetarët shqiptar shtyjnë të përditshmen, domethënë, ata sigurojnë bukën për sot, por për të nesërmen nuk kanë asnjë garanci se do ta kenë ndonjë kafshatë në tryezën e tyre. Në këto rrethana, dy janë zgjidhjet që qytetarët kanë zgjedhur instinktivisht: kriminalizimin masiv dhe emigrimin masiv.

Kriminalizimi masiv është kthyer në një rrugë, në një mënyrë jetese për një pjesë të konsiderueshme të qytetarëve. Të rinjtë që gjenden para të vetmes alternative serioze për të fituar para nëpërmjet kriminalizimit, me siguri që do të marrin atë rrugë. Ambienti, kontaktet, rrugët, lëvizja, biznesi, tregëtia, financat dhe suksesi në përgjithësi, dukshëm është i dominuar nga njerëz të kriminalizuar. Referencat janë të tilla, sa në shumicën e herëve, ai që zotëron pasuri, vila, makina dhe biznese është i kriminalizuar. Ndërsa pjesa e bizneseve të ndershme vetëm paguan, paguan, paguan haraçe pa fund, derisa një ditë të bukur do të jape shpirtë përfundimisht. Në këtë rast, këta të falimentuar nga sistemi i ngritur, ose do të kriminalizohen edhe ata, ose do të bëhen emigrant në ndonjë vend të Bashkimit Europian.

Sipas disa informacioneve të dorës së parë, shqiptarët në Gjermani ndahen në tre kategori:

a) emigrantë ekonomikë, profesionistë të fushave të ndryshme

b) emigrantë (edhe azilantë) që kanë emigruar për arsye ekonomike, por që janë të kriminalizuar, ose kandidatë për t’u kthyer në kriminelë, që merren kryesisht me trafiqe të vogla dhe shpërndarje droge,

c) mafiozë të nivelit të lartë, që kanë kapur majat e krimit të organizuar ndërkombëtarë

Kategoria e tretë janë ata që po e shkatërrojnë të ardhmen e vendit, të ardhmen e rinisë shqiptare dhe të kombit në përgjithësi. Në të vertetë, kjo kategori komandon qeverinë shqiptare, ose e thënë ndryshe, qeveria e Kryeministrit Edi Rama në fakt është qeveria e Krimit të Organizuar Shqiptar.

Nekiu e kapi partizanin për jake të xhaketës dhe të dy dolën përjashta duke u kacafytur… Një çast burrat shtangën njëherësh:

-Po ti qenke o spurdhjaku i Devollit

-Ti Neki je…

Partizani kishte qenë hyzmeqari ynë, por dhe miku ynë. Ishte kushëri i afërt i Ferdane Çakshirit, i gruas se xhaxha Ferikut… Të dy me Nekiun ata hanin bukë bashkë, loznin bashkë, dilnin për gjah bashkë.

Sekuestrimi i pasurisë së familjes Fidani dhe shpërndarja e djemve të saj, në burgje dhe kampe internimi. Një prej trashëgimtarëve, Meti Fidani, tregon sagën e kësaj familjeje, ku i ati u burgos në Burrel dhe xhaxhai u dërgua në kampin e Tepelenës

Në një postim të para pak kohëve në faqen e tij në Facebook, djali i vëllait të Ferik Fidanit, tregon se si ardhja e komunistëve në pushtet, shkatërroi familjen Fidani, një nga më të pasurat e Devollit të Sipërm, në vitet ’40, duke dënuar me burgje dhe internime dy nga bijtë e saj. Një prej tyre ishte Feriku, më i madhi i 5 vëllezërve dhë më i urti, siç e quan Meti, një nga ata që “nuk turbullonte ujët” kurrë, siç i thonë në ato zona. Megjithatë, kjo nuk do ta ndalte pushtetin ta internonte në kampin e Tepelenës, nga gjithë ai burrë, u kthye gjysmë njeri. Nga kampi i Tepelenës, nuk mund të ktheheshe ndryshe, nëse ishe njeri kur shkoje.

“Tmerret e këtij kampi i ka provuar dhe i ka parë xhaxha Feriku. Ka parë kur fëmija jepte shpirt dhe fjala e tij e fundit ishte bukë… Kishte parë se në një ditë humbën 30 jetë fëminore… Kishte parë kur as arkivole nuk kishte për fëmijët e vdekur… As varre nuk kishte… Komandanti legjendar e kishte hequr dhe të drejtën e varrit… Armiq këta fëmijë… Humbën pa nam e nishan… Shumë eshtra i mori Vjosa. Shumë eshtra nuk dihet se të kujt janë, shumë eshtra nuk dihet se ku janë… Dhe nuk janë pak… Janë 6000 të zhdukur në gjithë Shqipërinë”, shkruan nipi i Feritit në postimin e tij. Xhaxhai i tij kishte parë vërtet shumë, por fliste pak. “-Për qahmet të Tepelenës – thoshte shpesh xhaxha Feriku. Ai ishte një nga të mbijetuarit e këtij kampi. Nuk fliste shumë i urti xhaxha… Sikur nuk kishte ndodhur asgjë. Vetëm se kur dëgjonte ndonjë këngë për komandantin, shkonte me vrap dhe e mbyllte radion”.

Para se ta çonin në Tepelenë, Ferikun e kishin internuar në Porto Palermo. Familja e tij nuk dinte asgjë për fatin e tij, deri sa vëllai i vogël, Nekiu, e gjeti. I kishin mbetur vetëm kockat dhe rrobat e trupit, por ishte i gjallë dhe kjo kishte rëndësi. Familja Fidani, e vënë në shenjestër, nuk mund të shpresonte më shumë. Jeta iu ishte kërcënuar disa herë anëtarëve të saj. Një nga vëllezërit, Lacja, kishte shkuar me kokën në trastë dhe dy fëmijët me vete të dorëzohej në çadrat e gjyqit partizan në Shipckë të Voskopojës. Sigurisht, Shazija dhe Engjëlli i vogël, që kur të rritej, do të ishte një i burgosur politik më shumë nga familja Fidani, nuk do ta preknin zemrën e partizanëve që ishin treguar të pamëshirshëm në shumë raste duke i dhënë atij gjyqi namin e gjyqit nga nuk ktheheshe më, por ishte zemra dhe zëri i djalit të Sali Butkës, që e shpëtoi Lacen. “Nga një çadër ngjitur u dëgjua një zë urdhërues:

-Iljaz Fidanit t’i falet jeta. Të dënohet 6 muaj me punë të detyruar.

As Lacja e as sekretarja nuk e prisnin këtë.

-Ik o Lace ik. Merri fëmijët e shko në shtëpi. Ik mor Lace, mor vëlla, se gjaku nuk bëhet ujë-foli ai tjetri pa dalë fare nga çadra.

Ai që po fliste ishte Muharrem Butka, i biri i Sali Butkës”, tregon pasardhësi i familjes Fidani. Edhe jeta e vëllait tjetër, Etemit ishte varur në fill të perit, por pastaj ishte shpëtuar po me ndërhyrje. “Babain e kishin dënuar me pushkatim, por falë ndërhyrjes së Myftar Tares, u anulua vendimi me 101 vjet burgim”, tregon i biri, Meti Fidani. Do të mbetej gjallë dhe Etemi, pa çka se në burgun e Burrelit.

Edhe dy vëllezërit e tjerë kanë historitë e tyre në këtë sagë. Estrefit iu desh të fshihej te njerëzit e bashkëshortes, në Melçan, pasi i sekuestruan dyqanin në qendër të Korçës. Vetëm që para se të ikte, ai bëri një gjest që më vonë do e shpëtonte nga dënimi kapital. Ua fali nxënësve dhe fëmijëve në nevojë gjithë artikujt shkollorë dhe veshjet që kishte në dyqan. Kur u khye nga arratia, kjo do i falte jetën. Ndërsa më i vogli Nekiu, në pak kohë, u gjend dhe në anën e partizanëve dhe kundër tyre.

“Nga emri nacionalçlirimtare, kuptohej dhe mendohej që kishte vend edhe për nacionalistët në luftë. Nga parrulla: pa dallim feje dhe ideje, kuptohej që do kishte pluralizëm. Kur thuhej që do krijohet qeveria demokratike e pasluftës, të jepej përshtypja që do të kishte një demokraci. Kjo ishte arsyeja që familja Fidani, e dërgoi Nekiun në luftë, megjithëse i vogël në moshë. Nekiu është nga veteranët e paktë të luftës në Korçë, që janë gjallë. Ai tregon se i ndoqëm gjermanët këmba-këmbës gjer në Jugosllavi, por gjerman nuk pamë gjëkundi. Ndoshta gjermanët ishin më të shpejtë. Por në të njëjtën kohë duhej bërë spastrimi nga forcat e brendshme kundërshtare, nga bajraktarët dhe kleri katolik, tregtarët e ballistët. Edhe pse ishte në Jugosllavi, Nekiu e kuptoi se lufta nuk ishte vetëm çlirimtare, ishte edhe vëllavrasëse. Një ditë rreshtuan brigaden e u thanë se e çliruam edhe Jugosllavinë. Tani e tutje kush dëshiron të qëndrojë oficer në ushtri, le të qëndrojë, kush nuk dëshiron, të kthehet pranë familjes. Nekiu zgjodhi variantin e dytë”, trego Meti Fidani. Kur u kthye nga lufta, nuk gjeti as një vëlla. Në shtëpi ishte vetëm e ëma me nipin dhe mbesën. U lumturua që i biri qe gjallë, por i tha të mos futej në shtëpi sepse ajo ruhej nga partizanët që kishin ardhur për ta djegur. Në atë shtëpi, vetëm pak kohë më parë, u ishin lëshuar 4 dhoma partizanëve që ishin pritur me gjithë të mirat, që kësaj shtëpie nuk i mungonin.

Ata kishin mullinj, destila për larjen e përpunimin e qilimave, kishin një dyqan në Korçë, bagëti, kullota, pyje, etj. Rrjedhimisht merrnin edhe punëtorë nga Devolli i Poshtëm. Madje kishin sjellë energjinë elektrike në fshat para “elektrifikimit” të Shqipërisë, me anë të një turbine të ardhur nga Italia, që u montua pranë mullirit, për të ndriçuar punishten edhe gjatë mbrëmjes, kur puna vazhdonte për shkak të kërkesës së madhe. Ishin në një gjendje shumë të mirë ekonomike, por pikërisht kjo u kthye në arsye që të përndiqeshin, ndonjëherë edhe nga ata që kishin punuar për ta. Megjithë vuajtjen që kish në shpirt për katër djemtë që nuk dinte ku i kishte, nënë Naimeja, porositi Nekiun të lajmëronte myshterinjtë të merrnin bereqetin para se t’i bastisnin. “U bë si u bë të mos turpërohemi me myshterinjtë tanë hallexhinj”, i tha ajo të birit. Dhe pikërisht në një nga ditët kur Nekiu ishte në mulli për t’u shpërndarë porositë myshterinjve, sheh të vijë aty një nga mushkat e tyre, e ngarkuar tej mase me gurë që sikur e njohu të zotin, që e shkarkoi dhe e puthi në ballë kafshën e gjorë, por në atë çast u shfaq një partizan. Tani Nekiu, nuk kishte si të ishte në anën e tyre.

“-Pse e shkarkove mushkën? Ne po ndërtojmë postën.

-Pse kaq shumë ngarkohet mushka? Janë gurë nuk janë pambuk… Mushka do këputet në mes.

-Të vjen keq ty për mushkën e të deklasuarve?- dhe partizani e goditi kafshën në kokë me kondakun e pushkës, si dënim që kishte hyrë në mullirin e saj, atje ku kishte hyrë vite me radhë.

Nekiu e kapi partizanin për jake të xhaketës dhe të dy dolën përjashta duke u kacafytur… Një çast burrat shtangën njëherësh:

-Po ti qenke o spurdhjaku i Devollit

-Ti Neki je…

Partizani kishte qenë hyzmeqari ynë, por dhe miku ynë. Ishte kushëri i afërt i Ferdane Çakshirit, i gruas se xhaxha Ferikut… Të dy me Nekiun ata hanin bukë bashkë, loznin bashkë, dilnin për gjah bashkë.

-Kemi urdhër t’i ngarkojmë sa më shumë kafshët e konfiskuara nga të deklasuarit-u shfajësua devolliu”.

Tashmë komunistët ishin kthyer në pronarë të kafshëve, tokave dhe gjësë së vënë me mund, por ishin kthyer në pronarë edhe të jetës së njerëzve. Të mbijetoje edhe pasi të kishin vënë në shenjestër do të thoshte ta kishe jetën për së dyti. Veçse ajo nuk ishte një jetë normale. Nuk mund të ishte, pasi kishe parë ato që ndodhnin në kampin e Tepelenës.

Nga A.Çano

Fotoja dhe citimet janë marrë nga faqja e Meti Fidanit në Facebook.

Vlash Palaj/

Shkodra nuse që pranon jo vetëm atë që lirshëm dhe pa interes e don!

Shkodra, nana xheloze për bijtë e Saj që aq fort i don, i mbron e kurrë s’i harron.

Sa të marrë ata që mendojnë se mund ta “duen” e urdhnojnë me zori këtë Zojë të randë!

Oh! Sa neveri e ka komunizmin e pjellën e tij!

Lum Shqipnia që e ka, e mjerë po nuk i dëgjoi këshillat e Saj!”, shkruan Palaj.

“Shkodra krenare, me sharm e me shumë kapriço që din shumë, sepse i ka provue tana e tana i ka kalu…!

Shkodra nuse që pranon jo vetëm atë që lirshëm dhe pa interes e don!

Shkodra, nana xheloze për bijtë e Saj që aq fort i don, i mbron e kurrë s’i harron.

Sa të marrë ata që mendojnë se mund ta “duen” e urdhnojnë me zori këtë Zojë të randë!

Oh! Sa neveri e ka komunizmin e pjellën e tij!

Lum Shqipnia që e ka, e mjerë po nuk i dëgjoi këshillat e Saj!”, shkruan Palaj.

Nga Rexhep Shahu/

(e degjuar)

Mbreti Zog ishte ne Himare ne takim me kreret e vendit. I shtrojne dy probleme : shpalljen e Himares minoritet grek dhe regjistrimin e kengeve te Himares.

Per te paren, u thote mbreti, nuk e kam une ne dore por vendos parlamenti i vendit.

Per te dyten, e kam une ne dore. Dergoni tek une ne Tirane perfaqesuesit tuaj, te marrin leket dhe te shkojne ne France e te regjistrojne kenget e Himares. Kur te vijne, nje kopje te disqeve te ma dorezojne mua, kopjet e tjera t’i sjellin tek ju.

U tha, u be.

Erdhen ne Tirane perfaqesuesit himariote, moren leket, shkuan ne France, regjistruan kenget dhe ia sollen nje kopje te disqeve edhe mbretit Zog.

Pasi i degjoi mbreti kenget, i mblodhi kreret e Himares dhe u tha :

Ç’minoritet doni te shpalleni ju ?

Kur te paret tuaj, stergjysherit, gjysherit, nenat e baballaret tuaj kane kenduar shqip, cfare jeni ju?

Te gjithe kenget shqip i keni kenduar dhe regjistruar ne France.

Keshtu e zgjidhi mbreti Zog ceshtjen Himare dhe deboi lakejte prej saj.

Nga Kastriot Dervishi

Me 30 vjet e 8 ditë burgim, Haki Isufi nga Slatina e Mokrës është në listën e personave që vuajtën më shumë heqjen e lirisë gjatë komunizmit. I lindur në vitin 1919, mundi të jetojë vetëm disa muaj i lirë në vitin 1954, për t’u burgosur sërish e për të dalë pas shumë vjetësh burgim. Vuajtje që fillojnë nga viti 1949 e përfundojnë në vitin 1980.

-Periudha e vuajtjes së burgimit:

1949-1953: 4 vjet

1954-1980: 26 vjet

-Mosha në fillim të dënimit: 30 vjeç

-Mosha në mbarim të dënimit: 61 vjeç

Dënimi i parë

Nëpunësi i kooperativës bujqësore të Çërravës u arrestua herën e parë më 2.1.1949 së bashku me shokun e tij Aqif Emin Hysenbegasi. Të dy kaluan kufirin më 4.12.1948 nëpërmjet fshatit Kalisht dhe pasi mbarojnë një vizitë në Strugë u kthyen. Akuzohet në bazë të dekretligjit nr.423 datë 16.04.1947, “Mbi lëshimin e pasaportave” dhe ligjit nr.372, datë 12.12.1946 “Për fajet kundër popullit e shtetit”. Gjykohet nga Gjykata Ushtarake e Korçës. Me vendimin nr.53, datë 24.9.1949 gjykata deklaroi fajtor duke e dënuar me 5 vjet burgim. Një vit më pak u dënua shoku i bashkëarratisjes . Lirohet nga burgimi në vitin 1953.

Dënimi i dytë

Haki Isufi u arrestua sërish, së bashku me vëllain Xhevit Isufi, dhe vëllezërit Hami Meta dhe Veiz Meta. Hakiu dhe vëllai u arrestuan më 13.9.1954, ndërsa dy të tjerët më 27.10.1954. U gjykua nga Kolegji i Gjykatës Speciale të Ministrisë së Punëve të Brendshme i përbërë nga gjeneral-major Delo Balili, gjeneral-major Zoi Themeli dhe kolonel Rexhep Kolli. Procesi i shkurtër u zhvillua në Drejtorinë e Punëve të Brendshme Tiranë. Vendimi ishte i shkurtër e i thatë. U akuzuan për tentativë arratisje pa u nisur drejt kufirit. Gjykata i deklaroi fajtorë në bazë të nenit 64/10 të Kodit Penal dhe Haki Isufin e dënoi me 25 vjet heqje lirie e punë të detyruar. Të tjerët u dënuan 20 dhe 15 vjet burgim .

Ridënimi

Duke vuajtur dënimin në vitin e 20 të vuajtjes, në Spaç, Haki Isufi u arrestua më 24.9.1974. U akuzua në bazë të nenit 73 të Kodit Penal për agjitacion e propagandë. Dy herë Gjykata Popullore e Rrethit Mirditë e ktheu çështjen si të paplotë, më 21.12.1974 dhe 27.2.1975 pasi nuk provoheshin akuzat. Gjatë zhvillimit të procesit, Haki Isufi tha se dëshmitari i parë tre herë kish bërë dëshmi të rreme, i dyti me të dhëna të mëvonshme dhe i treti kishte probleme mendore. Më në fund, me vendimin nr.45, datë 18.7.1975 vendosi dënimin me 9 vjet burgim.U lirua në vitin 1980 pas 26 vitesh burgim të pandërprerë.

http://poradeci.com/portal/Portals/0/mokra/pdf/mokra_132.pdf

.

Historia e dekriminalizimit ishte një marrëzi e Lulzim Bashës, e tëra antikushtetuese, por që Rama e pranoi ama.

“Valdrin Pjetri nuk është kriminel”- tha sot Edi Rama në një tjetër seri postimesh për çështjen e kryebashkiakut në tentativë të Shkodrës.

Nuk kuptohet mirë se kë do të sqarojë Edi Rama, pasi kandidati socialist nuk është se po linçohet as nga media dhe as nga opinioni për të shkuarën e tij rrethanore, aq më tepër në një moshë të re. Në fakt askush nga ne nuk mbart interes për eksperiencën jetësore në emigrim të Valdrinit, apo të çdokujt tjetri. Historia e dekriminalizimit ishte një marrëzi e Lulzim Bashës, e tëra antikushtetuese, por që Rama e pranoi ama. Pse-ja, akoma s’dihet. Dhe dje Rama pranoi ndarjen e rrugëve. Sot ama i rikthehet në mbrojtje…

Reagimi i Rames ngjan dhe si një përpjekje për të relativizuar diskutimin mbi perceptimet e gabuara që sipas kryeministrit krijohen nga akuzat politike. Kujt i shërben kjo garanci që kryeministri e përcjell si përshtypje personale mbi zotërinë në fjalë? Procesit të zgjedhjeve jo e jo. Triumfalizmi i 30 qershorit se fitoi demokracia, shteti ligjor dhe e drejta popullore u njollos (përtej votimit monopartiak) edhe më keq pas fakteve që dolën mbi të preferuarin e zotit Rama në Shkodër.

Nuk duhet harruar këtu që fitorja e Shkodrës u projektua nën hijen e Tom Doshit, deputetit që figuron në listën e zezë të Shteteve të Bashkuara, ndonëse si në shumicën e bashkive edhe në Shkodër PS nuk kishte rivalë dhe mund të vepronte pa protektorë të kësaj natyre.

Përgjegjësia e Valdrin Pjetrit është ligjore dhe këtë zoti Rama e di mirë. Nëse nuk do ishte e tillë as nuk do kishte marrë mundimin të bënte sofizma mbi përgjegjësitë individuale dhe rrugët e ndara të njërit apo të tjetrit por do shpërfillte apo neveriste siç thotë ai baltën e PD-së.

Atëherë kë kërkon të bindë zoti Rama se Valdrin Pjetri nuk është kriminel?

Të njëjtën avokati zoti Rama bëri edhe në rastin e Elvis Rroshit apo Arben Ndokës nga të cilët u distancua publikisht me marrëveshje që çuan në dorëheqjet e tyre, por jo në shkëputjen e tyre nga Partia Socialiste. Te mos harrojme se zoti Rama ka ngritur suksesin e tij politik në të ashtuquajturat bastione të PD dhe falë ketyre personazheve. Këta kandidatë nuk dolën nga ndonjë konsultim publik me bazën, por janë emra të rekomanduar nga rrethi pranë Kryeministrit.

Ndoshta zoti Rama ka nevojë të qetësojë ata që mund të ekspozohen njësoj si Valdrin Pjetri, të njohur ndryshe si çunat problematikë të PS-së, të cilët nga rruga duan të veshin kostumin e politikës.

Nga Res Publica.

.

(Vijon nga numri i kaluar)

Deponimi i mëposhtëm është bërë më 13 gusht 1986 nga e mbijetuara e Maskrave të Panaritit, Emine Sulo Hoxha (Nako) në moshën 88 vjeçare me banim në Drenovë të Korçës. Myftar Grabocka, që ka marrë këtë deponim, duke patur parasysh kriteret e hartimit të një dokumenti historik, i kujdesshëm dhe i vëmendshëm, deponimet i ka marrë në formën e një deklarate, ku ka firmosur vetë Emineja (me gisht), dhe më pas është vërtetuar firma dhe identiteti nga kryetarja e këshillit popullor të fshatit Drenovë, Vangjeli Mamilla dhe më tej nga kryetari i këshillit popullor të fshatit të bashkuar Drenovë, Vasfi Demolli, çka në këtë mënyrë përbën një dokument të rrallë, dhe unë jam fatlum që e kam në arkivin tim. Duke i qenë mirënjohës të ndjerit Myftar Grabocka, po përmend këtu ato që ka thënë ai për këtë rast:

“Vajta menjëherë në Drenovë dhe e takova nënë Eminenë, në familjen e saj, ku pasi u njohëm dhe i tregova qëllimin e vizitës sime, biseduam shtruar dhe e binda të më rrëfejë historitë që kish përjetuar si robinjë e grekëve më 1914. U habita me memorien, kthjelltësinë dhe zgjuarsinë e asaj gruaje të moçme, që, përveç të tjerash, fliste mirë edhe greqishten. E gjithë familja e Eminesë, fëmijë, nipër e mbesa, jetonin mirë. Gjatë bisedës, që zgjati nga mëngjesi deri në mbrëmje, në një dhomë më vete, na qerasën veç të tjerash dhe me një tepsi me petulla e mjaltë”.

Duke u rikthyer në historinë tonë, për arsye vendi, deponimin e Eminesë po e japim sot në DITA në mënyrë të shkurtuar:

 

Mbaj mend mirë se kur më morën grekët në 1914, isha plot 17 vjet, dhe nëna po më përgatiste pajën për t’më martuar. Tani jam plot 88 vjet. Quhem Emine Hoxha, po më thërresin shkurt Mine. Kam dhe një emër tjetër që më pagëzuan grekët, Vangjeli, por për këtë do të flas më poshtë…

***

Kur erdhi haberi se grekërit po i afroheshin Korçës e Kolonjës, dhe bëhej thirrje që burrat e fshatit të shkonin në luftë, u bë berihajë dhe të gjithë dolën të shohin ç’bëhej. Ca burra u nisën për në Vithkuq që të merrnin vesh ndonjë lajm, ca të tjerë shkuan në drejtim të Kolonjës dhe nja katër a pesë veta u nisën të lajmëronin Qazim Panaritin, që të kthehej menjëherë. Im atë, Sulua, sa erdhi në shtëpi atë natë, u ndërrua dhe të nesërmen shkoi përsëri me çetën në drejtim të Kolonjës. Siç u mor vesh, dyfeku u ndez në Selenicën e Pishës dhe Qesarakë. Ndërkohë, banorët e Kolonjës, të lemerisur, morën arratinë dhe arritën mbi Panarit. Karvane me njerëz dhe kuaj të ngarkuar me plaçka, nuk kishin të sosur. Të nesërmen, Qazimi dërgoi haber që gjithë fshati të ngrihet e të niset për në Skrapar, pa humbur kohë. U bë alarm i madh. Lufta po afrohej. Greku po shtinte me topa dhe gjylet pëlcisnin mbi fshat, andej nga do të shkonim ne. Të gjitha familjet, me përjashtim të pjesës së krishtere, morën rrugën karvanë-karvanë, me njerëz e kafshë. Rrugët ishin mbushur plot, edhe me të ardhur nga fshatrat e tjera, që po e mbanin frymën drejt Skraparit. Sa kaluam malin e Panaritit, për në Backë, lufta po zhvillohej në afërsi të Panaritit. Pas dy ditëve, greku e zuri fshatin tonë, ndërsa çeta e Qazimit me trimat e Backës e zunë Qafën e Martës dhe atje bënë rezistencë të fortë, derisa populli u tërhoq në thellësi të Skraparit e Beratit. Ç’të shikonje! Lumi i Tomorricës ishte mizëri, me mijëra e mijëra njerëz që shkonin muhaxhirë. Kur greku hyri në Panarit, nuk gjeti asnjë nga banorët myslimanë. Shtëpitë e tyre kishin mbetur shkretë.

***

Nuk kaloi veçse ca ditë, kur erdhi haberi nga Stefan Panariti (kryeplak në atë kohë i lagjeve të krishtere) se greku u bën thirrje dhe u jep besën që të kthehet i tërë populli që ka ikur, se nuk i trazon njeri. Për këtë ishte bërë garant vetë Stefani. Kështu thanë njerëzit që kishte dërguar ai dhe grekët. Siç më tregoi im atë, pasi u mblodhën disa burra e pleq, vendosën të dërgojnë në Panarit dy njerëz të pjekur për të biseduar me Stafanin gojarisht. Këta u kthyen pas dy ditë dhe, siç flitej, kishin marrë garanci nëpërmjet Stefanit, i cili ishte betuar përpara qitapit (ungjillit) në kishë se, greku kish dhënë besën dhe nuk trazonte njeri, ndaj të ktheheni e të shikoni punët në shtëpitë tuaja, se po bëhen arat për të korrur edhe bagëtitë kanë mbetur pa zot.

Babai im dhe ca burra të tjerë, kishin frikë dhe nuk i zinin besë kollaj. Ndërkohë, shumë familje mbërritën në Panarit dhe nga lajmet që vinin, nisën të punonin, ndërsa greku nuk po i trazonte; bile familjet e krishtere që ishin atje, po i ndihmonin të kthyerit me bukë e gjellë. Njëri pas tjetrit, u kthyem edhe ne, bashkë me shumicën e fashtarëve të ikur. Sa u kthyem në fshat, secili nxitonte e punonte për të rregulluar shtëpinë, korrur nëpër ara e kopshte dhe sistemuar blegtorinë. Grekët silleshin shumë mirë. Stefani me shokë akoma dhe më mirë, bile me dorë në qafë na thoshte se jemi vëllezër. Unë i’u luta grekërve, shprehej Stefani, dhe atyre iu erdhi keq për ju që ikët, duke më dhënë fjalën e besën se nuk do t’ju prekin, prandaj rrini pa merak. Këto ishin fjalët që qarkullonin e bisedoheshin çdo mbrëmje në fshat. Po ç’fshihej realisht mbas gjithë kësaj mirësie?!

***

Një ditë të mirë, grekët dhanë urdhër që të mblidhen të gjithë burrat e fshatit, 16 vjet e përpjetë, te kisha, se do të bënin gjoja disa sqarime për rregullat në fshat, për pleqësinë etj. Kështu u mblodhën burrat e çdo dere dhe vanë në avllinë e kishës, ku midis të tjerave u thanë se, ashtu siç ishin, do të vinin të ndërtonin rrugët nga Trebicka, Grabocka e deri në Sinor me Skraparin, se do të kalonin topat e ushtrisë (artileria). Kështu i vunë të gjithë burrat përpara varg, në drejtim të Trebickës, duke marrë dhe bukë me vete për dy ditë. Me ta shkoi edhe babi im, Sulua. Në fshat mbetën vetëm dy-tre pleq, që nuk ecnin dot se ishin sakatë. Pleqtë e mbetur na treguan se ç’u kish thën greku në mbjedhje. Ne besuam se vajtën për të bërë rrugë, ndaj gratë, nënat dhe fëmijët e mbetur në fshat u qetësuan. Por kish ndodhur hataja…! Të gjithë burrat i kishin kthyer drejt Grabockës dhe i kishin vrarë e copëtuar me thika e sopata, disa në përruan e Dinçes, disa në Grabockë dhe shumicën në rripën e Melckës, në kufi me Skraparin. Kështu përfunduan nja 200 a më shumë burra e djem, aq sa në Panarit nuk mbeti këmbë mashkulli, me përjashtim të ndonjë plaku apo sakati që nuk lëvizte dot nga vendi.

Kur u mor vesh se ç’kish gjarë, plasi kuja tej e mbanë, gratë çirrnin faqet e shkulnin flokët, dhe fshatin e mbuloi zia. Nëna ime ra gjysmë e vdekur për tokë dhe ne çupat pranë saj, sepse na u vra babai, shpëtoi vetëm vëllai i madh, Satka, që ndodhej në Berat për të blerë bereqet për bukë.

***

Të nesërmen, u hap fjala se grekërit po bënin çnderime dhe po rrëmbenin vajza e nuse të reja. Disa nga nënat e moshuara e mblodhën veten dhe bënë thirrje fshehtas që, ç’ishte çupë në moshë, nuse dhe gra të reja, të iknin sa më parë, nga sytë këmbët, që të mos binin të gjalla në duart e katilëve. Kështu u nisëm grupe-grupe, nja 50 a 60 vajza e gra, sa u err, dhe muarmë drejt lumit të Panaritit për të dalë në lumin Osum, prej nga do të hidheshim në Skrapar. Përpara na prinin disa gra që i dinin mirë vëndet nga do të shkonim. Duke ecur natën, rrugë e pa rrugë, arritëm afër lumit Osum (te mulliri i Pashait). Edhe pak dhe kalonim në krahinën e Skraparit (në Staropçe e përfund Melckës) ku do të shpëtonim, se andej nuk kishte grekë. Por pa pandehur, u ndiemë të rrethuara. Grekët na kishin diktuar dhe na ishin qepur pas. Aty na arritën në të gdhirë dhe na zunë e na lidhën duart me litar. Na kthyen mbrapsht, duke na rrahur me kamxhik e shkopinj, aq sa u mavijosëm e na doli gjaku mbi rroba. Jo vetëm kaq, por një pjesë prej nesh, ushtarët zunë t’i çnderojnë rrugës si kafshët. Një nuse e re ra përtokë e vdekur nga përdhunimi që i bënë në rrugë dhe më pas e hodhën në rripët, pa dhënë ende shpirt. Ne të tjerat qanim e ulërinim sa mundnim, por duart i kishim të lidhura dhe kamxhiku nuk na ndahej. Këmbët na rridhnin gjak se shumica ishim të zbathura, vetëm më çorape leshi. Në mbrëmje na sollën afër fshatit, në një mulli të Panaritit, ku mbetëm se nuk ishim në gjendje të ecnim më. Ashtu, të rraskapitura, thamë, më mirë të na vrasin këtu bashkë se sa të na zhdukin një e nga një. U gdhimë prapë atë natë jashtë, pa asnjë mbulesë. Në mëngjes, na i zgjidhën duart dhe na vunë të laheshim e të pastroheshim, se ishim bërë gjithë gjak e pluhur. Po atë ditë, grekët morën time motër, Fatimenë, dhe pasi e veshën me rrobat e nusërisë, të cilat ajo i kishte marrë me vete në një bohçë kur ikëm, e zunë, i lidhën duart dhe aty në sytë tonë e çnderuan si kafshë. Klithëm me sa fuqi kishim, i shanim, çorrëm faqet e thirrëm me sytë lart nga zoti, por egërsirat grekë dhe ca që flisnin shqip, zgërdhiheshin, na lidhën përsëri e na godisnin pa mëshirë.

Afër dreke, na sollën në mes të fshatit, para dyqanit që ndodhej pranë shtëpisë sime. Atje na vunë në rresht dhe po na shënonin emër, mbiemër, moshën etj, dhe në fund na vunë nga një numër në qafën e dorës, të lidhur me një copë zinxhir. Gratë në moshë pak të kaluar dhe ca fëmijë 10-12 vjeçarë që ishin bashkë me ne, i nxorën nga rreshti dhe aty pak më tutje i vranë, duke u prerë kokën me sopatë. Grave shtatëzana u kishin çarë barkun, u kishin nxjerrë fëmijët dhe i kishin flakëritur tej. Pas pak erdhën të lebetitura nga fshati shumë nga nënat që kishin vajzat e nuset aty dhe u lëshuan drejt nesh të na shpëtonin. Filloi një përleshje e kacafytje dhëmbë për dhëmbë me grekët që, të tmerruar nga kjo lloj rezistence për jetë a vdekje, treguan gjithë egërsinë e tyre shtazarake duke i tërhequr zvarrë për flokësh, dhe pasi i shpunë pranë grumbullirit me gratë e therura, u prenë kokën edhe atyre.

***

Në rrëmujë e sipër, erdhën aty disa komandarë, ca të veshur resmi e me nishane, ca me fustanella të zeza e opinga me xhufka. Midis tyre ishte edhe një prift i veshur mirë e me mjekër të gjatë. Ata dhanë urdhër që të ndalohej vrasja e grave që akoma nuk ishin therur. Në të njëjtën kohë, ne vajzat e nuset që kishim numrat në qafë të dorës, na vunë rresht për një, të kthyera me fytyrë nga ata. Ishim rreth 40 a më shumë femra. Edhe grekët përballë nesh qenë nja 40-50 veta. Pasi na vështruan mirë e mirë, nga këmbët te koka, secili prej tyre zgjidhte një nga ne, duke na nxjerrë nga rreshti. Time motër, Fatimenë e mori një zabit me gradho (grada), kurse mua më mori një prift. Kështu i zgjodhën nja e nga një shoqet e mia dhe na shpunë në shtëpitë ku rrinin vetë, në lagjet që banoheshin nga të krishterët. Kur po kalonim rrugës (për në Lëmbadh, matanë lumit), pamë gratë dhe fëmijët e vrarë e të therur për lemeri, çarë barkun e copëtuar kokën, kapicë njëri mbi tjetrin. Ca grekë që ishin atje po i spërkatnin me vaj guri dhe u vinin zjarrin kufomave, që sakaq përfshiheshin nga gjuhët e flakëve dhe tymit të zi. Duke ikur nëpër fshat (Rrezhdakë e Ramollarë), aty pas një shtëpie, ishte një grua e zhveshur lakuriq që e kishin shkuar në hell dhe mbështetur pas murit të vdekur. Sa e pashë u bëra meit e më ra të fikët, po ushtarët që rrinin pas priftit më morën e më hipën në kalë, duke më çuar në shtëpinë ku rrinte prifti. Kështu, që nga ajo ditë, unë dhe shoqet e mia u kthyem në skllave të grekërve, që na përdornin si të donin. Mos pyet më tutje për këtë vuajtje tonën se s’di ç’të tregoj më parë! Shpirti dhe zemra ime e dinë ç’kanë hequr!

***

Prifti që më mori mua si skllave quhej Zaharija. Ai ishte një kriminel i zi, sepse u soll kafshërisht ndaj meje. Ja ç’më ngjau me të:

Fillimisht më shpuri në shtëpinë ku banonte ai bashkë me të zotët e shtëpisë (të krishterë panaritas), nënë Efigjenin dhe burrin e saj, që nuk ia kujtoj dot emrin. Dy-tre ditët e para më mbajti Efigjeni me fëmijët e saj, e cila më trajtoi si të ishte nëna ime. Më lau e më veshi me plaçka, më dha për të ngrënë e për të pirë, mbi të gjitha me dorën dhe zemrën e saj të ngrohtë e të dhimbsur sikur më shëroi plagët e trupit dhe të shpirtit. Por një natë, ndërsa unë flija, trokiti dera; kish ardhur ushtari që rrinte pas priftit dhe më tha se më kërkonte ai për të bërë disa punë në dhomën ngjitur ku flinte. Unë u llahtarisa nga frika dhe nuk desha të vinja, por ushtari më tërhoqi zvarrë e më shpuri atje. Si më futi brenda, mbylli derën dhe përzuri Efigjeninë që po vinte pas meje. Prifti u ngrit në këmbë, më zuri duart dhe donte t’më ç’nderonte. I mblodha forcat dhe u grykosa me të, aq sa ia çkula mjekrën, sa më kish zënë dora. Natyrisht, ai ishte më i fortë dhe më goditi aq fort me grusht sa më ra të fikët. Kur u përmënda, pashë te koka Efigjenin dhe burrin e saj që po më fshinin gjakun nga fytyra. Ndërkohë burri i Efigjenit e shau priftin greqisht duke i bërtitur me inat, kurse Efigjeni e shante në gjuhën shqipe me fjalët më të ulëta. Por erdhi ushtari, i nxori jashtë ata dhe thirri jatronë (doktorin) që më mjekoi dy-tre ditë, sa u shërova. Pastaj prifti vazhdoi sjelljen e tij kafshërore e prej krimineli ndaj meje.

Nga sa bisedova një ditë në fshehtësi me motrën time, Fatimenë, dhe me dy shoqe të tjera që ishin aty pranë, edhe ato të njejtin fat kishin pësuar. Ky avaz vazhdoi edhe kur na çuan në Greqi, derisa u ktheva në Shqipëri, në vitin 1929, pas 15 vjetëve skllavërie e trajtimi çnjerëzor.

 

***

Pas rrëmbimit që na bënë neve, grekët qëndruan pjesërisht dhe 2-3 javë në Panarit, duke na ruajtur me roje tek dera e oborrit, se mos iknim ose vetëvriteshim. Një ditë, fshehtas u hodha në pus të mbytesha e të shpëtonja njëherë e mirë, por më nxuarë gjysmë të vdekur. Dy shoqet e mia ishin hedhur nga muri i oborrit dhe kishin marrë arratinë, por i zunë dhe i shtruan në dru barbarisht. Pasi e shkretuan Panaritin, grekët filluan të ikin pjesë-pjesë, por të tjerë vinin aty, nuk merrej vesh se ç’bëhej. Ne na morën me vete. Qamë me ngashërimë e thirrëm me gjitha forcën e shpirtit, por s’kishim ç’bënim.

Sa për emrat e shoqeve të mia, që i rrëmbyen grekët, më kujtohen vetëm disa prej tyre: Ime motër Fatimeja (Fatime Sulo Hoxha), Hëna nga lagjja Canellarë, Begzo nga Nakollarët, Trëndafilja nga Rrezhdakët, një Shqipe, Shqipe, nuse e re, që siç tregova më sipër, e hodhën në rripët kur na kapën në afërsi të lumit Osum. Shoqeve të tjera nuk ua mbaj mend emrin, se ishin nga lagje të ndryshme.

Siç më tregonte burri i teto Efigjenit, kur iku kapedan Stratua nga Panariti, bashkë me skllaven që mori, ngarkoi dhe një karvan me plaçka të vyera, armë e shpata të lara në argjend. Kështu bënë dhe shokët e tij; edhe prifti im. Ushtarët na rrinin pas dhe na detyronin të ecnim përpara; kalonim mal më mal e fshat më fshat deri sa sosëm në Greqi. Disa prej nesh i çuan në Kozanë e Janinë, sipas vendit nga ishin padronët tanë. Gjuhë akoma nuk dinim dhe s’e merrnim vesh ku shkonim e ku vinim. Unë kuptoja disa fjalë greqisht vetëm sa për bukë e për ujë, dhe kaq.

***

Kur vajtëm në Greqi, prifti Zaharija nuk më thërriste më Emine, siç e kisha emrin, por Vangjeli. Një ditë më shpuri në një kishë, në rrethinat e Voshtinës dhe më pagëzoi me këtë emër. Kjo kishë ishte pak larg vendit ku banonte prifti me familjen e tij. Ai kishte grua e fëmijë, siç e mora vesh më vonë nga të tjerët, gjë që nuk ma kishte thënë ndonjëherë. Aty në një fshat, afër kishës, ishte një plakë, ku prifti më la të rrija me të. Kjo plakë, me sa kuptova, ishte mikesha e priftit, njeri pa njeri, banonte vetëm si mos më keq; e thërrisnin Mitera, ndonëse emrin e plotë nuk ja mësova kurrë. Unë i shërbeja asaj dhe ajo më jepte vetëm urdhëra, tamam si një shtrigë dhe katile që ta merrte shpirtin çika-çika. Tërë ditën i bëja punët e shtëpisë, i punoja kopshtin dhe i ushqenja e milja lopën. Kurse prifti vinte herë pas here aty, rrinte një-dy netë me mua dhe ikte përsëri në punën e tij. Pas ca kohe, mbeta shtatëzanë. Dy muaj më torturoi plaka gjer sa e dështova fëmijën, aq sa u sëmura rëndë dhe lëngova dy vjet. Megjithëse plaka e mbajti sekret këtë çështje, fqinjët e morën vesh dhe u hap fjala e mori dhenë që prifti mban për grua të dytë një skllave shqiptare, që nuk është as e fesë tonë. Kështu, një ditë e thirrën priftin, nuk di se ku, ndoshta kryepriftërinjtë, dhe e xhveshën si një njeri që kish shkelur besën e fesë. Këto erdhi e mi tha vetë prifti Zaharia dhe sa nuk qante. Po atë ditë vajti e u mbyt në një grop me ujë afër një mulliri, ku e gjetën të nesërmen të vdekur. Ngjarja bëri bujë të madhe në tërë krahinën. Plaka ku rrinja unë u tremb shumë dhe më përzuri menjëherë. Kështu ika nga sytë këmbët, fshat më fshat në krahinën e Pogonit, në Voshtinë e Sajavë, si lypsare, ku kërkoja bukë dhe ndonjë strehë të gdhihesha.

***

Një ditë, rastësisht, u takova me një grua të moshuar kallogre, që ishte nga ato anë. Pasi u njohëm, më pyeti me hollësi dhe unë i fola për gjithçka hapur. I erdhi keq dhe më tregoi se shërbente si kallogre në Manastirin e Pepelit, kufi me Shqipërinë. Meqë krijoi besim, më propozoi të vinja me të e të shërbeja si kallogre në atë Manastir. E mbetur rrugëve, pranova menjëherë. Aty më morën në pyetje me ditë të tëra priftërinjtë, të cilëve u rrëfeva për gjithçka më kish ndodhur, edhe për priftin Zaharia. Më regjistruan në kishë me emrin Vangjeli duke më thënë se tani e tutje je e krishtere e do të mbajmë këtu si kallogre.

***

Do pyesni ju po me shoqet e mia ç’ndodhi? Para se të vdiste, prifti Zaharia kish vajtur disa herë në Janinë dhe ishte takuar me shokët e tij, që kishin marrë skllave panaritase. Ai kishte takuar dhe motrën time, Fatimenë, që e kish rrëmbyer një oficer grek dhe, siç më tha prifti, ishte shëndoshë e mirë e më çonte të fala. Kurse shoqet e tjera, shumica kishin ikur në Gjirit (Kretë) dhe në Peloponez, se prej andej ishin andartët dhe ushtarët grek që i kishin rrëmbyer. Kaq kishte mësuar ai për to, por siç mora vesh vetë më vonë, time motër e kish takur edhe një djalë nga Panariti, që kish pësuar fatin tonë, pra rrëmbyer nga grekët. Ky përfundoi në Manastirin ku isha unë, Kurto e quanin, dhe ja si u njoha me të. Një ditë kisha dalë jashtë e po shikonja disa lopë që kullosnin rreth Manastrit. Paprtiur dëgjova se ai po u bërtiste dhe i shante lopët në shqip. Kuptova që ishte shqiptar, ndaj dola me vrap dhe e takova. Si u njohëm, mësova se ishte nga Panariti im, ku grekët pas rrëmbimit e kishin çuar në Janinë dhe i shërbente një oficeri. Për shkak se unë u takova me ato, tregonte Kurtua, me rrahu sa desh më vdiq oficeri im. Pastaj karafillakët më futën në burg tre muaj edhe më torturuan egërsisht. Kur dola nga burgu, u arratisa nga sytë këmbët dhe erdha këtu në Manastir, ku po punoj për një copë bukë, sa për të mbajtur shpirtin gjallë. Ramë dakord që të arratiseshim të dy, fshehtas. Mirëpo në kohën kur po bëheshim gati të iknim, spiunët na kishin parë që u takuam dhe na zunë e na futën në birucat e Manastirit, veç e veç. Na rrahnë e na torturuan, për vdekje. Prej asaj kohe nuk e pashë më Kurton, se ç’u bë e ku përfundoi. Kurse unë, me gjithë torturat që pësova, nuk tregova që do arratiseshim. Pas kësaj ngjarjeje, njerëzit e Manastirit më merrnin shpirtin në punë e më ruanin që mos të takohesha me njeri të huaj.

***

Një ditë të bukur, aty afër Manastirit takova dy ushtarakë që flisnin shqip. Ishin shqiptarë që ruanin kufirin në ato vise. U them dhe u lutem që të më marrin me vete e të kthehem në Atdhe se jam shqiptare. Lamë dhe ditën e takimit. Kështu ika nga Manastiri, u arratisa dhe bashkë me ushtar Zeman Xhaferrin, nga fshati Zhulat i Gjirokastrës, erdhëm në shtëpinë e tij, në Zhulat, nga fundi i vitit 1928. Kisha mbërritur në Shqipëri. Ishte gëzimi më i madh i jetës sime. Në shtëpinë e Zemanit njerëzit e familjes më pritën sikur të isha çupa e tyre. Megjithatë, nuk më mbante vendi, doja me doemos të merresha vesh me njerëzit e qeverisë të asaj ane, të pyesja për Panaritin e nëse kishte mbetur njeri gjallë nga fisi im, se babanë edhe nënën e dinja që m’i theri greku. Nga sa u interesova, nuk mora ndonjë përgjigje të saktë, ndaj s’dinja ç’të bënja. Ditët po kalonin dhe nuk doja t’i bëhesha bela familjes ku vajta. Në këto e sipër, njerëzit e shtëpisë më propozuan të më merrnin nuse për Zemanin. Pas shumë hezitimesh, pranova por me një kusht, që nëse jetonte njeri i afërt nga familja ime në Panarit, do të shkonja medoemos atje; pastaj s’dihej në kthehesha apo jo. Kështu ramë dakord dhe u bë martesa sipas zakonit.

***

Por nuk kaloi shumë kohë dhe për fatin tim, në fshat erdhën disa ustallarë nga Panariti. Sa kishin zënë të ndërtonin një palë shtëpi dhe papritur më erdhi lajmi. Nuk më besohej, se thosha, ç’i solli ata gjer këtu, disa ditë larg nga fshati i tyre! Shkova me të shpejtë dhe i takova. Për çudi, dy prej tyre ishin kushërinjtë e parë të mi, Ilmiu dhe Agua, të cilët ishin pothuaj moshatarë me mua. Megjithëse takoheshim pas 15 vjetëve, e njohëm njëri-tjetrin. U përqafuam me mall e sa nuk ramë në tokë nga gëzimi. Nuk e mblidhnim dot mendjen, na dukej ëndërr. Pasi e morëm veten, më thanë se rronte im vëlla, Satka, dhe ishte shëndoshë e mirë në Panarit. Ai kishte shpëtuar se në atë kohë ndodhej në Berat për të blerë bereqet. Kur mora vesh këtë lajm kaq të gëzuar, më ra të fikët e mezi më përmendën me ujë. U lajmërua urgjentisht im vëlla me telegraf në Panarit dhe pas 4 ditëve e netëve udhëtimi erdhi në Zhulat, me një frymë. Mbetëm një copë herë të përqafuar, deri sa e mblodhëm veten.

***

Pavarësisht se isha martuar aty, jashtë dëshirës sime, më vriste ndërgjegja që do të largohesha, sepse si burri dhe familja e tij më kishin trajtuar shumë mirë, u largova. Një natë, pa u feksur dita, u nisëm bashkë me tim vëlla dhe pas katër-pesë ditë rruge arritëm në Panarit, në vitin 1929.

Kur mbërrita në Panarit, i tërë fshati u dynd për të më parë dhe u habitën që isha gjallë e që u ktheva përsëri. Shumë nga fshatarët më pyesnin për njerëzit e tyre, për ata që mori greku, ç’u bënë e nëse rronte njeri. Nga bisedat me ta mësova se si, në rrëmujë e sipër, kishin shpëtuar nga thika Kalo Çania, Bajram Bilua e Shabe Kekua. Kishin shpëtuar gjithashtu edhe një grua e një djalë që i kish marrë greku si puna ime. Kurse familjet e krishtere kishin ikur të gjitha për në Korçë e gjetkë. Pyeta dhe për familjen e Efigjenit, por më thanë se ajo dhe burri i saj kishin vdekur. Kurse Stefan Panariti rronte dhe ndodhej në Korçë. Siç thoshin, ai qenkej betuar para librit të shenjtë në kishë se nuk dinte gjë dhe nuk kishte gisht në pabesinë e grekëve për ato që bënë në Panarit. Unë desha të ballafaqohesha me të, t’i tregonja si u soll karshi meje dhe si bashkëpunoi me priftin grek Zaharia e të tjerë. Po më foli im vëlla, duke më thënë se nuk kemi takat ne, lerna në hallet që na kanë zënë. Ndaj e lash edhe këtë punë.

***

Në Panarit, në vitin 1931, kur isha rreth 33 vjeçe, im vëlla më fejoi dhe më martoi larg, në një fshat të Skraparit, në Krushovë, se aty rreth e rrotull zor të më merrte njeri për grua, pasi e dinin që isha rrëmbyer skllave. U martova, por u harrova andej, linda dhe një varg me fëmijë. M’u mbush shtëpia plot, por dhe fukarallëku na zuri për këmbe e rronim mos më keq. Megjithatë, isha e lumtur, se isha në vendin tim dhe nuk më rëndej as puna e as fëmijët. Pas çlirimit të vendit, në vitin 1957, u shpërngulëm nga Skrapari dhe u vendosëm në Drenovë të Korçës, sektori i minierës, se aty punonin djemtë e mi.

Unë të fola hapur, si një nënë e halleve, dhe besoj se më kupton drejt, biri im. Nuk ia kam thënë njeriu deri më sot kaq lakuriq këto gjëra, siç po t’i them ty, por dhe nuk më kish rrëmuar njeri kaq me këmbëngulje. Ti gjykoje vet ç’duhet thënë e ç’nuk duhet thënë për miletin.                           

Marre nga Dita.al

Nga Mustafa GREBLLESHI



Të kam ardhur, o baba tinës rojeve

Kësaj nate në varr.

Se kam zjarr e kam mall të të pyes

Në u shkërmoqe e u trete.

Pabesisht ty me plumb të rrëzoi

Qeni i zi gjakatar.

Dhe pa varr, pa emër

Midis kombit që e deshe

Aq shumë ti mbete.

Po më fal, o baba, se të flas e të thërras

Në univers pa e ditur ku je ti.

Më ke lënë, siç e di, fillikat.

Pa atdhe e pa gëzim.

Fli i qetë, o baba. Qetësi.

Se drejt teje si erë po vij

Të të sjell si gur varri,

Trupin tim të gjymtuar edhe shpirtin tim.

Shkruar në burgun e Tiranës qelia 79, viti 1948.
Babain ia kishin pushkatuar komunistët.

Nga Kastriot Dervishi

Historia e njohur më së shumti nëpërmjet filmit artistik “Duel i heshtur”, ka edhe një dënim që i takon të fejuarës së kapter Vlash Bushit (kapter Ramiu i filmit).

Dënimi i saj e bën edhe më të dyshimtë këtë ngjarje. Nëse do ishte në plan arratisja sikurse thuhej në versionin zyrtar, Vlashi nuk kishte pse ta linte të fejuarën e tij këtu.

Ngjarja e datës 1 qershor 1947 është thënë sikur marinari Spiro Kote që nuk drejtonte dot motovedetën vrau kapter Vlash Bushin dhe marinarët Xhemal Kërrniqi e Enver Kruçi, sepse këta donin të arratiseshin në Itali. 

E fejuara e kapter Vlashit, Afërdita Beshir Vokopola, lindur në Vlorë në vitin 1919 e banuese në Tiranë, kish qenë (pas lufte) e fejuar më parë me një teknik italian të quajtur Saverio Gudero (vdekur nga shpërthimi i minave). Ajo ishte njehur me Vlashin dhe ishte fejuar me të.

Vlashi me profesion motorist për mjetet detare, kishte shërbyer më parë edhe shofer admirali e për këtë kish ndenjur 9 muaj në hetuesinë komuniste, por në fund kish dalë i pafajshëm. Afërdita u arrestua të nesërmen e ngjarjes, më 2.6.1947. Shumë muaj me vonesë, u mor në pyetje më 12.11.1947 në Seksionin e Sigurimit të Shtetit në Durrës.

Më 15.11.1947 Prokuroria Publike e Prefekturës Durrës e akuzonte se kishte pasur dijeni për ngjarjen, pavarësisht se nuk dilte asnjë provë e tillë. Nëse do ishte ashtu, Vlashi nuk kishte pse e linte të fejuarën e vet. Por megjithatë, prokuroria kërkoi 1 vit dënim me kusht.

Pa pasur asnjë faj, Afërdita akuzohet për “veprimtari kundër pushtetit popullor” në bazë të ligjit nr.372. E bukura në akuzë janë fjalët “ka qenë e lidhur ngushtë me të fejuarin”. Çështja u trajtuar më 17.12.1947 nga Gjykata Ushtarake e Tiranës, e cila pranoi kërkesën e prokurorit duke e dënuar me kohën e paraburgimit (6 muaj) dhe me kusht për pjesën e mbetur. Pa asnjë provë nuk e dënonin dot më shumë.

Pjesë nga hetuesia

Unë bashkë me të fejuarin tim Vlash Bushin, ditët e festave shkonim në shëtitje dhe kinema bashkë me nënën time Fatime Beshiri.

Ditët e festave shkonim shumë herë për të gjuajtur peshk afër molos. Bisedat tona ishin rreth martesës dhe jetës sonë. 

Një ditë teksa zinim peshk afër molos, ku unë isha bashkë me Vlashin një civil i portit më kërkoi të shkoja në drejtorinë e portit. Në këtë moment, Vlashi nuk ishte pranë meje. Aty më gjeti Vlashi, i cili i shpjegoi se isha e fejuara e tij.

Pasi ika nga drejtoria shkova në bulmetoren “Gjirokastra” ku takohesha në mbrëmje me Vlashin, por ai nuk erdhi. Prita deri në ora 17.00 dhe shkova në shtëpi. Të nesërmen në drekë dola prapë për të kërkuar Vlashin. Një civil më kërkoi një civil që më dërgoi te Seksioni i Sigurimit të Shtetit te nëntoger Bako, i cili më arrestoi.

Democratic Party chairman Lulzim Basha has published a video with the criminal records of 27 political collaborators of Albanian Premier Edi Rama, starting Valdrin Pjetri who was elected mayor of Shkodra but could not start his term after it was revealed he had hidden his criminal past in the form of decriminalization. The list continues with Pjerin Ndreu, newly elected mayor of Lezha, Artur Bushi, confirmed as the mayor of Kruja and others, mayors and deputies.

“This is the gang of criminals and thieves with which Edi Rama has usurped every power to rob Albania. Crime and Rama are inseparable. To get rid of crime we must get rid of Rama”, Basha wrote.

Valdrin Pjetri, mayor-elect of Shkodra, sentenced over drugs traffic, money laundering via hotels, shops and other activities.

Pjerin Ndreu (the new mayor of Lezha) in the blacklist of international partners since 2003. Expelled from police on the grounds of involvement in traffics, intercepted in the wiretapped conversations of the elections rigging.

Artur Bushi (mayor) of Kruja, drugs trafficker in Italy.

Dionis Imeraj from the gang of Ymer Lala in Dibra and Valbona Sako (the new mayor of Durrës) of the gang Dako-Avdylaj.

Elton Arbana of the Avdylajs’ gang, ran for mayor of Shijak.

Tërmet Peçi (mayor of Tepelena) and Klement Ndoni of Këlcyra, drugs traffickers.

Agim Kajmaku, convicted in Greece, mayor of Vora.

Rakip Suli of Kamza, caught in flagrance stealing with state contracts.

Liman Morina of Has, former prefect of Kukës, caught on video while buying votes.

Taulant Balla, chairman of the Socialist parliamentary group, guarantor of money laundering for the Albanian crime in Belgium.

Jurgis Çyrbja, MP of Durrës, political representative of Emiliano Shullazi’s gang.

Rrahman Rraja, MP of Fushë Kruja, a boss of crime in the area of Kruja, head of a drugs trafficking clan.

Ulsi Manja, chairman of the parliamentary commission of laws, involved in the laundering of drugs money.

Damian Gjiknuri, former minister, head of the operation of votes buy-out in Dibra, involved in the €40-million scandal of Tirana’s new city ring road.

Alket Hysenaj, MP of Saranda, stealer of properties at the seacoast, money launderer.

Paulin Sterkaj, MP of Malësia e Madhe, involved in drugs traffic and prostitution when he was chief of Lezha police department.

Tom Doshi, MP of Shkodra, declared non grata from the United States.

Reme Lala, MP of Dibra, daughter of Ymer Lala, a head of the organized crime.

Ilir Ndrazhi, MP of Shijak, political representative of the Avdylaj gang.

Luan Harusha, MP of Shkodra, linked to the Bajraj criminal clan that bought votes for Edi Rama.

Një qytetare nga Memaliaj u mbyt në lumin Vjosë për të shpëtuar mundin e saj, një thes sherebelë të mbledhur në malin e Trebeshinës.

Një grua me fëmijë.

Shoqet e saj nuk mundën ta shpëtonin.

Një thes me sherebelë do të thotë të ngrihesh në orën 3 të mëngjesit të arrish në Trebeshinë. Do të thotë të kërkosh me sytë në tokë me trupin të përkulur, thyer më dysh.

Do të thotë të punosh shpejt, sa më shpejt që mos të të kapin rrezet e diellit.

Duhet ta mbushësh atë thes.

Nuk mbaron me kaq. Thesin duhet ta ngarkosh në krahë si mushkë e duhet të nxitosh me shoqet për në Memaliaj.

Nuk mbaron as këtu. Përpara të del lumi Vjosë. Gratë e Memaliajt e njohin lumin, e dinë vahun ku duhet hedhur, por këtë herë nuk llogaritën thesin.

E për këtë thes me sherebelë që i tharë kushton 1 mijë lekë, njëra prej tyre u mbyt. Një tjetër është në spital. Për të shpëtuar bukën e fëmijëve.

Një thes sherebelë. A i thotë gjë shtetit, qeverisë, klasës politike, ky thes?

Pikërisht kur ndodhi ngjarja kryeministri po përuronte një resort. Plot të ftuar me kostume të bukura, dhe në krye ai vetë, i kapardisur si baron.

Vini re. Resorti në fjalë ka lidhje me këtë që po shkruaj unë. Ka lidhje sepse ajo grua e ndjerë zvarritej për të fituar bukën e gojës me sherebelën që i duhet mjekësisë në përpunim.

Edhe rrushi që kishte mbjellë “artisti” ku shkoi kryeministri. Por ky nuk shkoi te gruaja e varfër, por te resorti i “artistit”. Nga ku lëshoi dënglat e përditshme…

Më gjykoni ju lexues.

A nuk duhet të shkonte kryeministri në Memaliaj!? Jo për të qarë, nuk ia kërkon kush. Por për t’u thënë familjarëve se në atë mbytje ka faj edhe shteti që sot e përfaqësoj unë.

Mbyten njerëzit për një thes sherebel, vdesin. Migjeni ka zbritur ne Memaliaj dhe po ulëret.

Vasil Puci

“Talenti” Valdrin dhe Mimi!

Zgjedhjet janë një barometër se sa mirë funksionon një demokraci, nëse pretendohet se Shqipëria ka demokraci, por realiteti tregon se nuk ekziston një gjë e tillë dhe vendi po shkon drejt një diktature të re të kamufluar. Kjo diktaturë e re apo autokraci është ndërtuar rreth një individi biologjikisht me simtoma psikonarkomani dhe i shoqëruar me “sektin Pink “ e hanëmet e “Harremit” të Ripjelljes! Ky konglomerat politik, ka lënë me dhjetra raste “shtatëzënë” ish-Partinë Socialiste, duke bërë “aborte” të njëpasnjëshme të detyruara nga skandale të pafundme, ku “Poturaxhiut” po i grisen poturet si brekët e Shukriut!

Rama mban fantazitë e pushtetit të pakufizuar, duke ecur me logjikën e mbijetesës politike duke paguar mercenar elektoral (banda kriminale dhe propagandistike), mercenar politik në sistemin e drejtësisë, policisë dhe strukturave të tjera të sigurisë. Secili prej këtyre mercenarëve elektoral, kërkon shumë më tepër para dhe ofiqe të pamerituara sesa kërkon një votues në një demokraci.

Kjo qeverisje ka krijuar vetëm kaos institucional, politik dhe drama sociale që do të jenë shumë të vështira për tu harruar. Shqipëria me tërësinë e institucioneve që drejtohen nga banda kriminale e “rilindjes” vetëm shtet nuk mund të quhet!

Qeverisja e “ripjelljes” vazhdon të pjellë vetëm hajdut, narkotrafikant, mashtruesa, narçist, nihilist, injorant, komik, hipokrit, poturaxhi duke humbur dinjitetin njerëzor dhe kombëtar! Rasti i fundit i denoncuar si dhe dhjetra skandale të mëparshme nga Opozita dhe Lideri i saj zoti Lulzim Basha, është rasti i Valdrin Pjetrit, i dënuar për trafik lëndësh narkotike promovohet në detyrat më të larta të institucioneve të mbrojtjes, sigurisë si dhe së fundi të “vetë emërohej”, Kryetar i Bashkisë të Shkodrës si Kryeqëndra e Veriut të Shqipërisë.

Por, Kryetrafikanti “Poturaxhi” në momentet kur nuk ka asnjë alibi tjetër për të mbrojtur bashkëpuntorët e tij, të cilët kanë dalë “cullak” dhe rrezikojnë pushtetin e tij thekson: “Nuk kanë më punë me PS ata, ne jemi me ligjin, jemi me shtetin”, ato janë një “dru i shtrembër” si rasti i Tahirit, Roshit, Shukriut, Ndokës, Frrokun, Prenga, Bushin, Imerajn, Dakos e shumë të tjerëve dhe së fundi Valdrin Pjetrin dhe shumë të tjerë që do ti dalin në vazhdim!

Natyrshëm lind pyetja, po kush i promovoi këto “talente narko-kriminal”në politikë dhe drejtim të institucioneve të rëndësishme të vendit?!

Përgjigja është e thjesht në gjykimin tim, ato që kanë simpati, nevojë, shije dhe interes grabitje pushteti dhe pasurie të Shqipërisë dhe shqiptarëve si psh: Poturaxhiu, Mrika&Co. Rasti i Valdrin Pjetrit, është më sinjifikativi se si mund të bësh karrierë nga bota e narkotrafikut në nivelet më të larta të institucioneve të shtetit dhe aq më keq në ato të Ministrisë së Mbrojtjes.

Kumbari për promovimin e këtij “talenti” është padyshim Mimi Kodhjeli, e cila sapo u ul në karrigen e Ministrisë së Mbrojtjes, emëroi në detyrat më të rëndësishme ku manipulohej, vidhej dhe grabiteshin pronat e Ushtrisë, “mjeshtrin” Valdrin! Madje duke i besuar postin e Drejtorit të Drejtorisë së Pronave, më pas në vitin 2015-2018 e emëron Drejtor i Përgjithshëm i Shërbimeve Mbështetëse në Ministrinë e Mbrojtjes, një nga drejtoritë ku 70% e buxhetit të Ministrisë së Mbrojtjes Menaxhohej nga ky “talent”, ku kishte në vartësi Drejtori të rëndësishme atë të Prokurimeve, Pronave, Financës, shitjeve të Armatim dhe Municione etj….

Hipokrizia e Mimit duke u shpallur në mediat publike si “puritane”, por nuk mund të fsheh dot ligësinë e saj si bashkëpuntore e ngushtë e krimit dhe e trafikut (tashmë e vërtetuar dhe nga agjensitë e huaja). Ishte ky drejtor dhe jarani Arian Kraja, që menaxhuan të gjithë tenderat e denoncuar nga Unë dhe Opozita, sic ishte ai i Radarëve, blerja e mjeteve për Policinë Ushtarake, blerje dhe shitje të armatimit, tjetërsim i shumë pronave të Ministrisë së Mbrojtjes që ishin në vende mjaft të lakmueshme në bregdetin e Jugut, bashkëpunimin me element narkotrafikant për të mos vënë në funksionim ashtu sic duhet sistemin e radarëve, ku për cdo vonesë shpërbleheshin nga përfituesit “talenti” dhe promovuesit e tyre, marrja deri në 10000 Euro për nje gradë koloneli, 4000 Euro për të shkuar në mision në Afganistan (Arjan Kraja), tenderi i karburantit të helikopterëve të Farkës, etj!

Gjithashtu, është e pafalshme dhe Prokuroria duhet të bëjë hetime serioze për personat përgjegjës (që nga Ministria e Mbrojtjes që është Autoritet Ministri që kërkon pajisje për këtë dokument), për shkeljen e procedurave dhe pajisjen me certifikat të sigurisë “Për përdorimin e Informacionit të Klasifikuar ‘Sekret Shtetëror’”, ku një element narkotrafikant përdorë informacionin “sekret shtetëror dhe atë të NATO-s”, rast ky i pa precedent në asnje vend anëtar të NATO-s.

Për ty Lartgjatësi Poturaxhi, Mrika &Co, Drini është lumi më i madh dhe i rrëmbyeshëm që fshin, mbyt dhe dërgon çdo mbetje, pisllëk në det, ka ardhur momenti që “Val-Drini”, t’ju mbysë dhe largoj të gjithë shpurrën politike të “Rripjelljes” për ta humbur njëherë e mirë “farën politike” të këtij sekti kancerogjen!

D.D. USA.

Ngjarje e jetuar.Nga Urim Gjata/

Ne vjeshten e 2010 duke qene ne pune rreth orës 21 të mbrëmjes, ndodhem pranë doganës greke bashke me nje kolegun tim pjesë e policisë,operatorin Mentorin Bushin.

Atje policia Greke ne gadishmeri kishte rrethuar doganene e saj.

Pak me vone u interesuam tek nje koleg i doganes Greke dhe mesuam se.

Kater pjesetare ish ushtarakë të lartë Grekë, lidere te grupit terrorist 17 Nentori te shoqeruar me nje qytetar shqiptar Kuksian, vëllai i një ish shefi policie (Mbiemer i degjuar ne policine shqiptare ne Tirane 1992-97) sapo ishin kethyer nga Shqiperia drejt Greqisë.

Mbas një gadishmërie , shtimit të personelit policor, dhe nje kontrolli te imtesishem prej nje ore te policise greke,ata u lejuan te futen ne Greqi.

Kur policija Greke e dinte dhe po i priste në formë gadishmërie në doganën e tyre…

BOSET SHQIPTARË TË POLICISE DHE SHISH.

Qeshnin kur…..ne ju shpjeguan se çfarë kish ndodhur.

Mbasi mesuam emrat nga koleget Greke dhe u futem ne sistemin TIMS te policise shqiptare,se bashku me operatorin e policise kufitare Kapshtice.Mentor Bushin, rezultoj se informacioni dhe emrat ishin te vertete.

Pjestarë drejtues të grupi terrorist Grek 17 Nentori, para nje jave i shoqeruar nga Kuksiani emigrant në Greqi, nëpermjet Kakavijes ishin futur ne teritorin Shqiptar ne drejtim te Kosoves, nga dogana e Morines.

Dhe perseri nepermjet kesaj dogane u futën ne shqiperi dhe daljen e bënë nga dogana Kapshtice.

Autoritetet Greke ishin te shqetesuara, pavaresisht se ish pjesetaret e Grupit terrorist 17 Nentorit i kishin mbyllur problemet me drejtesine Greke.

Ndersa.

Drejtuesit e Policise dhe Sherbimit sekret Shqiptar, jo që nuk kishin dijeni se kush ishte futur, si ishin futur, dhe kush i shoqëronte, qeshnin dhe ironizonin me kete informacion dhe kete ngjarje.

Sidoqoftë operatori i policisë kufitare është përsëri në detyrë, sistemi TIMS i ka të regjistruar emrat, targën e mjetit dhe Shqiptarin shoqërues.

Asnjëherë nuk është vonë për një rikontroll të sistemit dhe nxjerrjen e të vërtetës por dhe të përgjegjësive.

Ky shkrim është një informacion për sigurinë kombëtare të vëndit.

Analiza e fakteve; Krimi i Organizuar Shqiptar dhe Edi Rama, Kryeministër i Shqipërisë

Nga Erl Kodra/

Shqipëria ndodhet në gjendje të jashtëzakonshme. Është një lloj situate e pazakontë, ku nuk është gjendur më parë ndonjë vend i botës. Argumentat janë të forta, bindëse dhe përtej çdo dyshimi.

1. Historia e Krimit të Organizuar Shqiptar nuk është e re. Pas rënies së sistemit komunist në vitin 1990, strukturat e Sigurimit të Shtetit që deri atëherë ishin arma famëkeqe e terrorit komunist, u kthyen në bazën e burimeve njerëzore për krimin e organizuar. Ish oficerët e Sigurimit të Shtetit ishin individë të trajnuar mirë nga shteti komunist, të pamëshirshëm, djallëzorë, të dhunshëm dhe brutal; të gatshëm të kryenin çdo lloj shërbimi dhe krimi për të bërë para. Në çdo vend të botës kjo kategori njerëzish që kanë shërbyer në struktura të tilla (shërbime inteligjente) shtetet demokratike i mbajnë nën kontroll të vazhdueshëm, u ofrojnë shpërblime dhe pensione të posaçme, në mënyrë që këta individë të mos afrohen me krimin e organizuar, që gjithmonë ka nevojë për njerëz me aftësi të veçanta. Në të vërtetë, këta individë që kishin kryer krime që në periudhën kur i shërbenin shtetit komunist, ishin bërthama prej nga lindi Krimi i Organizuar Shqiptar.

2. Që në krye të herës Krimi i Organizuar Shqiptar, që sipas të gjitha të dhënave është ish Sigurimi i Shtetit i kthyer në Organizatë Kriminale, kishte nevojë për sasi të madhe parash cash, gjë e cila nuk mund të sigurohej ndryshe, përveçse nëpërmjet fajdeve, një ndër aktivitetet kriminale më të vjetra që mafia ka përdorur në të gjitha vendet, në të gjitha kohët. Fajdet dhe zhvatja janë aktivitetet e para kriminale të krimit të organizuar shqiptar, ku kulmuan me piramidat financiare të viteve 1993 – 1996. Rënia e Piramidave rezultoi skenari më famëkeq, që e vuri në pikëpyetje ekzistencën e shtetit shqiptar dhe tërësisë territoriale të vendit.

3. Me ndërhyrjen e vendeve aleate shteti shqiptar u shpëtua, tërësia territoriale u mbrojt, por aspiratat europiane të Shqipërisë kishin marrë një goditje të pariparueshme. Kjo ishte një fitore e pastër e Krimit të Organizuar Shqiptar, në të vertetë e Sigurimit të Shtetit, organizatës simbol të terrorit komunist në Shqipëri. Në këto rrethana të jashtëzakonshme, Shqipëria kthehet në bazën e trafikut dhe kultivimit të drogës, trafikut të qenieve njerëzore, trafikut të armëve dhe kontrabandës së mallrave. Agjensitë e Zbatimit të Ligjit bashkëpunonin hapur me trafikantë duke shkëmbyer gjithçka me para, mallra, drogë, armë dhe njerëz.

4. Vrasjet mafioze vazhdojnë me ritme të larta, sidomos përgjatë dhe pas trazirave që shkaktuan piramidat fianciare. Bota e Krimit ka marrë revansh, ajo nuk ndalon para asgjëje, ndërsa ligji pothuaj nuk zbatohet në asnjë rast, përveçse për krime të vogla ose vrasje ordinere të njerëzve jasht grupeve kriminale. Përveç kësaj, program i qartë politik i Krimit të Organizuar Shqiptar fillon të zbatohet masivisht, në çdo zyrë dhe strukturë të shtetit, në çdo komunë ose bashki të vendit, nga jugu në veri, nga lindja në perëndim. Gjithçka blihet, shitet, shkëmbehet me para; shërbime jetike për popullatën, drejtësi dhe dinjitet njerëzor. Parat që sjellin emigrantët shqiptarë dhe parat që qarkullon Buxheti i Shtetit duhet të menaxhohen vetëm nga Krimi i Organizuar Shqiptar, fundja, ata janë njerëzit që kanë sakrifikuar dhe kushtuar gjithë jetën aktiviteteve kriminale, dhe këto janë arsye të forta që të mbrojnë pasurinë e fituar nëpërmjet krimit.

5. Rreth viteve 2000-2005, Krimi i Organizuar mendon seriozisht për politikën. Kjo do të thotë se nëse deri atëherë Krimi i Organizuar kishte operuar nëpërmjet shantazhit, joshjes, blerjes dhe korrupsionit, tani ishte koha që të bënte një hop cilësor; Krimi i Organizuar do të kthehet vetë në një Parti Politike, në mënyrë që të kapë direkt institucionet shtetërore. Ndryshimi cilësorë që kërkonte të bënte Krimi i Oganizuar duhej të jetë i mirëmenduar, një operacion rigoroz dhe i strukturuar deri në detaje, i zbatuar hap pas hapi. Për këtë qëllim duhet të zgjidhet njeriu i duhur; një individ ambicioz, i paskrupullt, që nuk ndalet para asgjëje.

6. Vetëm një njeri e plotësonte identikitin e nevojshëm për të qenë kandidati perfekt si përfaqësues i Krimit të Organizuar, ambicioz dhe egoist, i zgjuar dhe elokuent, me sharmin e nevojshëm për të mashtruar opinionin vendas dhe ndërkombëtar, i gatshëm të bëjë çdo marrëveshje djallëzore, çdo lloj kompromisi me botën e errët. Karriera e tij duhet të fillonte nga Bashkia e Tiranës, kjo pas proves gjenerale si Ministër i Kulturës, sepse Tirana ishte epiqendra e gravitetit ekonomik, politik dhe financiar i Krimit të Organizuar. Në këtë mënyrë fillon karriera politike e Edi Ramës, njeriut që Krimi i Organizuar Shqiptar e projektoi si Kryetar i Partisë Socialiste, dhe prej gjashtë vitesh si Kryeministër i Shqipërisë.

7. Viti 2005 shënon rikthimin e Partisë Demokratike në qeverisjen e vendit, por në të vertetë, kjo përkon me ardhjen e Edi Ramës në krye të Partisë Socialiste, e cila duhej pastruar nga profesorët e njohur, profesionistë që besonin vertetë tek idetë së majtës europiane, që i kishin dhënë një imazh ndryshe ish Partisë së Punës. Këta profesorë dhe doctor shkencash, individë me skrupuj moral dhe njerëzorë, do ta shikonin veten njëri pas tjetrit në pension të parakohëshëm politik, të përjashtuar dhe të përbuzur nga njeriu që drejtonte Bashkinë e Tiranës sipas parimeve të njohura tashmë prej të gjithëve si “mister 20 përqindëshi” dhe “një pallat, një votë”.

8. Ndërtimi do të ishte vendi ku do të laheshin paratë e Krimit të Organizuar, ndërsa ky sektor jetik i ekonomisë kombëtare do të gjeneronte me miliarda euro të tjera. Tirana e drejtuar në 11 vite rrjesht nga Edi Rama do të kthehet në një kantier të madh ndërtimesh pa kurrëfar kriteri urbanistik, që do ta shkatërronte përfundimisht strukturën e saj, duke u kthyer në këtë mënyrë në metropolin më të tmerrshëm të Ballkanit, që kurrë nuk do të jetë në gjendje të absorvojë banorët e tij, nuk do t’u sigurojë një jetë normale funksionale, ashtu siç duhet të jetë një qytet normal. Krimet urbanistike kundër Tiranës dhe banorëve të saj tashmë janë të pakthyeshme dhe të parikuperueshme. Pasojat mund të zvogëlohen vetëm nëse harxhohen të paktën edhe 20 miliardë euro të tjera, gjë e cila është e pamundur në kushtet e Shqipërisë.

9. Përgjatë viteve 2005-2013, qeverisja e Partisë Demokratike punoi fort për afrimin me Bashkimin Europian, duke luftuar pa kompromis Bandat dhe Krimin e Organizuar, por për fat të keq, ata ishin vetëm element të djegur tashmë, të ekspozuar në krime monstruoze përgjatë trazirave civile të vitit 1997. Këta individë nuk i hynin në punë askujt, krimet e tyre të përbindëshme i kishin ekspozuar ata ndaj Agjensive Ndërkombëtare të Zbatimit të Ligjit. Në të vertetë, Krimi i Organizuar Shqiptar ndërkohë do të riorganizohej, ai tashmë e kishte tejkaluar fazën e krimit brutal, të drejtëpërdrejtë, ai kishte mbledhur ndërkohë mjete financiare dhe burime logjistike (edhe politike) për hapin cilësorë që po bënte nëpërmjet Edi Ramës si Kryetar i Partisë Socialiste.

10. Edi Rama me kohë ka hartuar dhe po zbaton Planin e Kapjes së Partisë Socialiste, dhe jo vetëm. Krahas kësaj, ai punon fort me pikat e tjera të planit; siç është kapja e Medias. Imazhi i fortë dhe mbresëlënës, reklama për punë pa thelb por që bëjnë impact të fortë, përdorimi i ngjyrave dhe propaganda shfrenuese janë armët e tij. Mjeshtrat më të mirë të komunikimit vihen në dispozicion për Planin e Madh, për ta shndërruar Shqipërinë në të parin shtet në Europë të kapur plotësisht nga Mafia. Kështu fillon të lulëzojë epoka mediatike televizive, me gjigantë të tillë si Top Channel dhe shumë televizione të tjera, në shërbim të plotë të Edi Ramës që nuk ndalet, por ngjitet me shpejtësi drejt konsolidimit të pozitave në Partinë Socialiste. Ndërkohë po afronin zgjedhjet e vitit 2013.

11. Kështu, Edi Rama fiton zgjedhjet në aleancë me “vëllain e tij armik”, Presidentin aktual Ilir Meta. Propaganda, paratë, marketingu i jashtëzakonshëm, si dhe sllogani i ri me “Rilindjen”, një emërtim politik që përmblidhte gjithë filozofinë e planit më monstruoz që ka njohur historia e Shqipërisë dhe jo vetëm, funksionojnë. Tashmë, Krimi i Organizuar është përzgjedhur drejtë për së drejti nga Edi Rama në Parlamentin e Shqipërisë, ndërkohë, Partia Socialiste ka pushuar së ekzistuari.

Kështu, Qeveria e Republikës së Shqipërisë ka ra, ajo tashmë zotërohet nga Krimi i Organizuar Shqiptar, me Kryeministër Edi Ramën. Në këto rrethana, Partia Demokratike tani në opozitë, fillon betejën politike, në të vertetë jo vetëm politike, me Krimin e Organizuar, që nuk është illegal, por legal, në Parlamentin e Shqipërisë dhe në Qeverinë e Republikës së Shqipërisë.

Shënim: Ky shkrim është shkruar me qëllimin e vetëm për t’i shërbyer vendit, pavarësisht konceguencave personale. Në të vërtetë, ky projekt është filluar qysh në vitet 2010, por për shkaqe dhe arsye serioze është pezulluar përkohësisht, por jo ndërprerë. Më 3 Korrik 2013 është publikuar pjesa e parë e këtij projekti, që rezultoi me fillimin e aksionit opozitar për dekriminalizimin e politikës dhe me Ligjin e miratuar në Parlament. Më vonë përgjatë 2015-tës, nga OSCE rrodhi një Raport Konfidencial i mbështetur pothuaj tërësisht nga publikimi i Korrikut 2013. Pjesë të tjera nga ky tekst do të publikohen në vazhdim.