Muaj: Mars 2019

Të gjitha atentatet, ekzekutimet maftioze dhe vrasjet që prej fillimit të 2019:

Më 2 Janar, Krimi në familje tronditi mbarë opinionin, kur në ditën e dytë e Vitit të Ri,  Gazmend Musta, pas një sherri banal vrau me thikë gruan dhe motrën e saj.

Më 14 janar, një tjetër krim, madje i trefishtë, tronditi Tiranën. Në 05:30 të mëngjesit të së hënës, Majlind Lila shkoi në rrugën “Kristaq Mone”, në zonën e njohur si “Astiri” në kryeqytet, aty ku jetonin prindërit e ish-gruas, të cilët i ekzekutoi.

Më 15 janar, një atentat mafioz u shënua në Vlorë. Dy persona ende të paidentifikuar qëlluan me breshëri ndaj një automjeti tip ‘Audi’ me targa AA 653 VC ku udhëtonte 41-vjeçari Mikel Mehmeti.

Më 18 janar në Korçë, Olger Mustafaj, një ish-i dënuar për plagosje, vrau  Altin Balliu.

Më 24 janar,  34-vjeçari Arben Gjeci u godit në kokë me hekur dhe më pas ndërroi jetë në Spitalin e Traumës.

Me 30 janar, 50-vjeçari Arben Bilali, ish-efektiv policie, u ekzekutua me breshëri automatiku pranë banesës së tij në zonën e Selitës.

Më 6 shkurt, Teodor  Lera, nga Vlora vrau bashkëshorten e tij, Eva Lera.

Më 13 shkurt, Lirie Xhepa u qëllua për vdekje me 3 plumba pistolete, shumë pranë banesës së saj. Ajo u gjet e pajetë mes shkurresh nga banorët e zonës së Kodër-Sharrës.

Më 17 shkurt, një krim i rëndë tronditi Vlorën. Dy persona u ekzekutuan me armë zjarri, ndërsa një tjetër mbeti i plagosur. Të vrarë kanë mbetur shtetasit Aurest Rexho dhe Arjan Hasani. Ndërsa i plagosur ka mbetur shtetasi Armando Sulejmani, 42 vjeç, i cili dyshohet se ka qenë dhe shënjestra e atentatit për shkak të të kaluarës së tij dhe precedentëve.

Më 24 shkurt, një ngjarje e rëndë ka shokuar Durrësin. Një 45-vjeçar është ekzekutuar me kallashnikov pas një zënke që ka pasur me autorin e vrasjes në një lokal.

Më 15 mars, është vrarë Esat Kotorri, pronari i një furre buke në Kavajë.

Më 16 mars u vra në Parkun e Liqenit Artificial në Tiranë Haxhi Baçinozi.

Më 18 mars, u ekzekutua pranë banesës së tij në Tiranë Jurgen Kurti. Ngjarja e rëndë ndodhi në zemër të kryeqytetit, në rrugën “Zef Jubani”.

Më 20 Mars, pas një atentati me armë zjarri në Shkodër u ekzekutua Ferdinand Polia. 35-vjeçari u qëllua me breshëri automatiku teksa ishte duke udhëtuar me automjetin e tij.

Më 22 mars, ekzekutohet në qendër të qytetit të Elbasanit, në mënyrë mafioze, avokati Ravik Gurra. Ai ka qenë përfaqësuesi ligjor i Emiliano Shullazit dhe pjesëtarëve të familjes Çapja në Elbasan.

Më 23 mars, një krim i rëndë në familje është regjistruar në qytetin e Gramshit. Një 35-vjeçar me inicialet A.H ka mbytur bashkëshorten e tij.

Më 30 mars, vritet para banesës së motrës së tyre në Shkodër, vëllezërit Astrit dhe Ibrahim Bilali.

Kolona e kosovarëve për në Tivar

Të dielën u mbushen 74 vjet nga Masakra e Tivarit, ku u vranë dhe u varrosën masivisht disa mijëra djem të Kosovës. Tragjedia e fshehur për shumë dekada nga qeveritë komuniste të Tiranës dhe Beogradit është zbardhur e plotë në një studim të historianit Uran Butka.

Ai thotë se në këtë udhëtim tragjik u nisën 13 mijë e 335 shqiptarë, të shpallur si robër lufte nga komunistët.

Gjatë rrugës nga Prizreni dhe deri në mbrëmjen e 31 marsit në Tivar u vranë 3 mijë e 447 burra e djem të Kosovës, ndërsa rreth 600 vetë të tjerë u zhdukën, duke e ngritur numrin e viktimave gjithsej në rreth 4 mijë persona.

Këtë fund marsi është 74 vjetori i masakrës së Tivarit, ku partizanët komunistë të Shqipërisë, Serbisë dhe malit të zi vranë masivisht disa mijëra mijëra djem të rinj shqiptarë të Kosovës.

Tragjedia e realizuar me marrëveshje të shkruar midis udhëheqësve komunistë në Tiranë dhe Beograd u mbajt e fshehtë për dekada të tëra.

Historiani Uran Butka botoi studimin 25-vjeçar “Masakra e Tivarit dhe përgjegjësia e shtetit shqiptar” me dokumenta të shumta arkivore nga disa shtete të rajonit.

“Masakra e Tivarit është një ploje e përgjakshme dhe e pashembullt. Ajo u realizua nga shteti komunist jugosllav në bashkëpunim të plotë me shtetin komunist shqiptar të Enver Hoxhës. Qëllimi i kësaj masakre ishte për të zhdukur dhe shpërngulur shqiptarët nga Kosova, pra, për një spastrim të plotë etnik”, tha zoti Butka.

Masakra ishte një spastrim i mirëfilltë i popullit të Kosovës, të cilin ushtria jugosllave e arriti me duart e ushtrisë komuniste të Shqipërisë.

Rinia e Kosovës u thirr në një mobilizim ushtarak për të luftuar pushtuesit nazistë, por pasi u mblodhën në Prizren nga të gjitha anët e vendit, u çarmatosën dhe u nisën në kolona drejt Kukësit, Shkodrës dhe i nxorrën në Tivar, ku u vranë masivisht me mitralozët e malazezëve me 31 mars 1945.

“Ky libër im është edhe një homazh, sepse këtu janë edhe të gjitha listat e atyre viktimave të pafajshëm, që u vranë padrejtësisht, nga të gjithë trevat e Kosovës, bujq, blegtorë, ushtarë të Shaban Polluzhës, ushtarë të Ushtrisë Nacionalçlirimtare nga Kosova dhe nga Shqipëria dhe që u nisën në këtë kalvar vdekjeje. Karvani i të rinjve kosovarë eci për një javë në kushte çnjerëzore dhe nën tytat e armëve të komunistëve shqiptarë dhe serbë, madje shumë prej tyre u vranë në çdo pikë të këtij itinerari tragjik, kur nuk i lejonin as të pinin ujë në burime as të futnin ushqim në gojë. Libri përmban edhe listën e plotë të martirëve të kësaj masakre, familjet e të cilëve edhe më pas u persekutuan rëndë shtete komuniste në dy anët e kufirit. Midis autorëve të kësaj masakre ishte edhe ministri i brendshëm Haxhi Lleshi, firmosi përkrah me homologun serb Rankoviç, dhe e mbrojti veprimin e tij derisa qe gjallë si “një vendim i duhur ndaj reaksionarëve”, tha ai.

“Kolona e parë u nis më 24 mars nga Prizreni dhe kolonat e tjera më 26 dhe 27 mars, dhe 3 kolona të tjera në prill , u nisën për në territorin e Shqipërisë, sipas një marrëveshje midis ministrit të brendshëm serb Rankoviq dhe ministrit të brendshëm të Tiranës Haxhi Lleshi. Ishte një marrëveshje e pashembullt askund në botë, që e implikonte me djallëzi Shqipërinë dhe përfshiu territorin e saj, ku u vranë rrugës shumë prej tyre. Askund në botë nuk ka marrëveshje dyshtetërore për të bashkëpunuar në vrasjen masive të mijëra djemve prej bashkëkombasve të tyre”, tha studiuesi Uran Butka.

Ai shtoi se tragjedi të tilla tregojnë fytyrën e vërtetë të regjimit komunist, që u ngrit mbi pabesinë ndaj të rinjve kosovarë.

“Këtu ndodhi pabesia dhe tradhtia, sepse ata, pasi u mblodhën nga të gjitha anët e Kosovës, iu dorëzuan UDB-së dhe Divizionit 52 jugosllav me urdhër sekret të Enver Hoxhës”, citoi ai telegramin e shifruar.

Edhe sot ata nuk nderohen si martirë, edhe një afrim edhe një pajtim I vërtetë mes shqiptarëve në të dy anët e kufirit mund të kryhet sinqerisht me respektimin e viktimave të asaj tradhëtie që kaloi mes për mes Shqipërisë dhe kulmoi në Tivar, ku edhe deti u mbush me plisat e tyre të bardha.

“Po të ishin ndëshkuar kriminelët dhe krimet, ato nuk përsëriten. Dhe është detyrë e shtetit të Kosovës që t’i njohë dhe t’i trajtojë këta si martirë të Kosovës. Po ashtu edhe Shqipëria në shenjë ndjese për atë bashkëpunim kriminal, që u bë nga shteti komunist të Enver Hoxhës, duhe t’i trajtojë ata si martirë të popullit dhe kombit shqiptar”, tha zoti Butka.

Masakra e Tivarit është një nga faqet më të errëta të historisë së Ballkanit dhe të popullit shqiptar. Ndriçimi i saj i plotë, ndriçimi i bashkëpunimit kriminal Tiranë – Beograd kundër rinisë së Kosovës do të nxirrte shumë mësime për të sotmen dhe të ardhmen e rajonit.

(Ilirian Agolli, Zëri i Amerikës)

Ditën e shenjtërimit të Nënë Terezës, disa media angleze rikthyen në vëmendje kritikat që i bëheshin asaj sidomos nga britaniku Christopher Hitchens.

Mes këtyre kritikave është ajo se ka mbështetur regjime totalitare, duke theksuar vizitën e saj tek varri i Enver Hoxhës.

Por si është e vërteta e kësaj vizite tek varri i diktatorit?

Prifti që ka përgatitur rastin e shenjtërimit të Nënë Terezës thotë se ajo është dërguar tek varri pa e ditur, pasi kështu ishte protokolli i asaj kohe.

Por një faqe e lajmeve katolike në ueb ka një tjetër teori.

Alessandra Nucci e “Catholic World Report” shkruan se shkrimtari shqiptar, Marcel Hila i ka treguar historinë e patreguar më parë të vizitës së Nënë Terezës.

Gjithçka nis në shtator të vitit 1985, kur Hila ishte ushtar i paarmatosur në regjimin komunist- grada më e fundit në ushtrinë shqiptare, aty ku vendoseshin ata që konsideroheshin të rrezikshëm për regjimin komunist.

Enver Hoxha kishte vdekur dhe një ditë në repartin e tyre mbërrin një ushtar i ri, i ulur në pozitë.

Ai kishte shërbyer më parë në Gardën e Republikës.

“Ne kishim frikë se ai ishte spiun,” thotë Hila.

Megjithatë një ditë, ushtari i ardhur nga Garda e Republikës i rrëfeu arsyen e vërtetë përse e kishin ulur në gradë.

“

Katër vite më vonë, në gusht të vitit 1989, Nënë Tereza, e shoqëruar nga vejusha e diktatorit, mbërriti tek varri i Enverit.

Vetëm katër vite më vonë, në vitin 1993, Hila thotë se ka dëgjuar më shumë për këtë histori nga Dom Gjergji, një prift nga Kosova që shoqëroi Nënë Terezën gjatë udhëtimit në Shqipëri.

Ai thotë se Nënë Tereza ishte ftuar nga Nexhmije Hoxha në Shqipëri, e cila shpresonte se ndërmjetësimi i saj mund të zhdukte dukuritë e mbinatyrshme që kishin pllakosur varrin e të shoqit.

Pasi mbërriti tek varri i Hoxhës, Nënë Tereza u lut për ca kohë.

Më pas ajo më në fund u lejua të vizitonte varrin e nënës dhe motrës që saj, që kishin vdekur në vitin 1971, por ajo nuk ishte lejuar t’i shikonte.

A morën përgjigje lutjet e Nënë Terezës? A u zhduk fenomeni i tmerrshëm në varrin e diktatorit?

Duket se po, Hila thotë se prej asaj kohe gjithçka ka qenë e qetë aty.

Guxim Alimani/

———————————————-

Nuk flitet me per krime kunder personit por per krimin me te rende qe shekujt qe vijne nuk mund ta riparojne.Eshte krimi kunder natyres,kesaj mrekullie qe ndonese ne kushte te renda te motit e jeteses ka mbajtur ne Alpe nje komunitet solid sa vete historia dhe legjendat e Kombit.Por sot jo..!Gjithshka po ndryshon dhe natyra eshte konvertuar ne shkrumb e beton.Pas larjes se hesapeve me Valbonen dora kriminale i eshte kthyer Masivit e kurores Alpine te geshtenjave.Piromanet i kane vene zjarrin zanafilles te ketij masivi pikerisht ne Geghysen.Ate qe po i ndodh sot ketij vendi nuk kane mundur ta bejne as topat e pashallareve osman te cilet u hakmorren kunder Col Delise e djemve te Geg Hysenit qe vrane sundimtaret turq ne kullat e Ali Pashe Drenit ne Gjakove.Jeta e ketij komuniteti mbeshtetet ne 4 shtylla te cilat do te pasuronin nje komb e jo me nje komunitet te atrofizuar ne 12.ooo banore nga mbi 45.ooo qe kishte ne vitet ’90. 1-Pasuria minerare e cila eshte vjedhur e sterkequr joshkencerisht nga mafja shteterore.

2-Pasuria ujore me dy hidrocentrale ku njeri menaxhohet nga Shkodra e prej nje viti dhe ai i Fierzes i ka kaluar Pukes!

3-Lugina e Valbones e cila siç dihet po perendon me lavdine e saj per te mbushur gushen e te pangopurve oligarko-pilitike!

4-Masivi gjigand i geshtenjes(me i madhi ne Ballkan).i cili per 30 vite jo vetem nuk eshte trajtuar shkencerisht por se fundi po digjet dhe asnje kujdes nuk verehet dhe as penalizim i autoreve te kesaj masakre!

Ja pra kjo eshte panorama e Tropojes Alpine te cilen asnje pushtues nuk e tundi nga trolli ndersa sot kushtrimi i dikurshem per lufte kunder hasmit”Ne 7 e 70 vjeç te gjithe me dale” eshte shenderruar ne kushtrim kobezi per t’jua leshuar trojet pashallareve te pushtetit qe per 30 vite po i bejne hyzmet vetem xhepit.Sot nuk di optimist as dhe nga personazhet e iluministit Volter te kete me fuqi per te enderruar per mire veçse per tu larguar nga vendlindja me lot ne sy e mallkim ne shpirt!

Të parakalosh para ushtrisë së republikës me gjashtë truproja pas, ky është kulmi i i turpit dhe i frikës së një të semuri mendor për atë ç’farë po i bën ketij populli.

Ky krye sorosist, këlyshi i fundit (per momentin) i pjellës bastarde të diktaturës, ka filluar tju tutet jo me protestave popullore por edhe qirinjve të varreve

Një si të parët e tij, që me firmen e tyre çuan para litarit Havzi Nelën, edhe ky psikopat po çon një popull para alternatives…. jetë a vdekje.

Ne te njejten ceremoni parakalon dhe Presidenti i Republikes, por nuk shoqerohet nga truprojet.

Ky bastard ne karrigen e kryeministrit ka fillyar ti ruhet edhe rrobave te tij jo me zemerimit dhe revoltes qytetare.

Ky i çmendur me kartele psikiatrie i keq vendosur ne ate karrige, duke keq perdorur karrigen kryeministrore, per interesat e tij, klanit sorosjan qe perfaqson, G ( goret ) 99 do kete nje fund te tmerrshem, fund që po e ndien thelle, thelle ne te gjithe qelizat e trupit te tij.

Ky maskara kryeministër, ky i pa përgjegjshëm urdheroj helmimin e qytetareve protestues, gra dhe femijë.

Ky lakuriq nate, ky i pa fe, ky palo burre, që ju tregon grushtin opozites dhe popullit, por dhe vetë partise socialiste.

Ky drogaxhi qe mbushi shqiperine me parcela droge dhe europen me prodhimet e tyre, ky i pa pergjegjshem ka gjashte vjet qe ka marre peng nje popull te tere,dhe perseri thote se fajin e ka Berisha.

Ky batak zhabash ka kohë që jeton si kufomë politike, sepse normalisht ai ka vdekur njerezisht.

Ky anti shqiptar i pa parë, ky kelysh serb qe bashk me kelyshet e tjere antishqiptare ne shqiperi e Kosove per te mbajtur pushtetin po mundohet te shesi pjese nga pjeset e trungut shqiptar.

Ky kelysh pa brekë, këlysh i kelyshit te zi, qe firmosi ne varjen e Havzi Neles, po perdor gjithe menyrat me djallezore per te eleminuar opoziten demokratike, ( gje qe sdo e arrije kurrë ) po ble maskarenj, bashkpuntore, ajdute, imorale,zhaba dhe zhapikë per ti vendosur ne karriget e parlamentit pa opozitë që as ka dhe as do kete opozite reale deri ne largimin e ketij kryeministri perfaqsues i krimit te organizuar.

Dita dhe ora që bastardi ne karrigen kryeministrore bashke me ekipin e tij Vrases, trafikante, hajdute ordinere te shporren nga pushteti.

Zgjedhje te lira dhe te ndershme i duhen shqiperisë.

Bilanci tragjik i familjes: Si u sakrifikuan 11 burra, një grua dhe një vajzë 11 vjeçe

Në kryengritjen antikomuniste, në verë-vjeshtën e 1946-ës, në disa zona të Veriut, që kulmoi me kryengritjen e Postribës, si pikënisje spikatin ngjarjet e bujshme në Shosh të Dukagjinit, ku luftëtarët e Shoshit udhëhequr nga familja e Bajraktarit, Lulash Gjeloshi bënë dhjetëra beteja nga qershori deri në nëntor të 1946-ës me partizanët e brigadave të ndjekjes.

Përplasjet me komunistët kishin nisur që në fillim të vitit 1945, kur brigadat partizane ia kishin behur në Dukagjin nga Tropoja. Por në Dukagjin, ndryshe nga shumë vende të tjera, popullsia ishte sqaruar mbi komunizmin dhe pasojat e këtij regjimi dhe pjesa dërrmuese e familjeve dukagjinase ishin betuar se nuk do ta përqafonin kurrë këtë ideologji.

Kur Enver Hoxha e nuhati këtë situatë, vuri në lëvizje gjithë mjetet për t’i nënshtruar. Fillimisht, nisi fushatën për të bindur popullin që i kishte falur kundërshtarët e kumunizmit nëse ata dorëzoheshin. Një pjesë e madhe e luftëtarëve që kishin luftuar kundër brigadave që depërtuan nga Tropoja në Dukagjin, pas fushatës së faljeve dhe thirrjeve për dorëzim, ishin dorëzuar. Të njëjtën gjë kishin bërë edhe burrat e familjes së Bajraktarit të Shoshit.

Në këtë periudhë, djali i Bajraktarit, 20-vjeçari i shkolluar në Itali, Gjelosh Lulashi ishte emëruar sekretar në spitalin civil, në Shkodër. Por ai do të ishte gjithnjë nën vëmendjen e komunistëve. Befas një ditë, e arrestojnë me akuzën se kishte krijuar partinë Bashkimi Demokristian Shqiptar.

Në gjyq, prokurori Aranit Çela do të kërkonte dënimin me vdekje për Gjelosh Lulashin, Atë Danjel Dajanin, Atë Giovanni Fausti-n, Atë Gjon Shllakun, Mark Çunin e Qerim Sadikun. Pasi Gjykata e jep këtë vendim për t’i dënuar me vdekje, nga Tirana, me firmën e Enver Hoxhës, mbërrin miratimi për t’i pushkatuar.

Ky është dokumenti ku Enver Hoxha firmos miratimin e dënimit me vdekje të 6 të akuzuarve.

Në mëngjes herët, më 4 mars 1946, të gjashtë të dënuarit me vdekje, pushkatohen në zall të Kirit. Në familjen e Bajraktarit të Shoshit, lajmi i pushkatimit të djalit 20-vjeçar tronditi kullën.

Ky është Gjelosh Lulashi, djali i Bajraktarit të Shoshit, i pushkatuar nga komunistët në moshën 20 vjeçare, me akuzën se ishte pjesë e partisë Bashkimi Demokristian Shqiptar. Gjeloshi u vra edhe pse Enver Hoxha i kishte thënë Bajraktarit se i kishte falur pse ishin ngritur kundër komunizmit dhe se do të vijonin jetën të qetë.

Prej këtij çasti, në kullën e Bajraktarit ishte rindezur urrejtja ndaj komunizmit. Për muaj me radhë, ata do të qëndronin në zi. Vetë Bajraktari i tronditur prej humbjes, atë fillim vere të 1946-ës, kishte zënë shtratin i sëmurë.

 

22 qershor 1946, nis kryengritja antikomuniste

Fund qershori 1946. Në gjithë Dukagjinin, kishin nisur arrestimet në familjet me më shumë autoritet në popull. Brigadat komuniste të udhëhequra nga Xhemal Selimi, një prej komunistëve që Enver Hoxha i kishte lënë dorë të lirë të bënte ç’të shihte të arsyeshme për ta nënshtruar zonën e Dukagjinit. Ata kishin depërtuar në çdo fshat. Mesnatën e 22 qershorit, ata kishin rrethuar edhe kullën e Bajraktarit të Shoshit. N’agim, kur kishin hapur dyert, kishin parë kudo forcat partizane të armatosura. Ata ia kishin behur në derë e kishin kërkuar të merrnin Bajraktarin. Në oborr, për të folur me komunistët, kishte dalë Deli Marashi. Ai dhe Bajraktari, Lulash Gjeloshi, ishin dy të moshuarit e familjes. Ishin kushërinj të parë, baballarët vëllezër. Jetonin në një familje. Deli Marashi u kishte thënë komunistëve se Bajraktarin nuk mund ta merrnin, se ishte i sëmurë në shtrat. Por ata kishin këmbëngulur se do ta merrnin me çdo kusht, edhe sikur t’u duhej ta transportonin me vig. Pasi Deli Marashi kishte biseduar me kushëririn e tij, Bajraktarin, ky i fundit kishte thënë se do të shkonte me mushkën e tij. E gjithë familja e kishin kuptuar se ky udhëtim për Bajraktarin kishte veç një fund, derën e burgut. Për këtë arsye nipi i tij, Bekë Delia, djali i Deli Marashit, i kishte thënë të atit se do ta shoqëronte ai Bajraktarin e sëmurë në këtë udhëtim.

Po atë ditë, komunistët ia kishin behur edhe në familjen e Lekë Vojvodës. E kishin arreastuar edhe atë. Lekë Vojvodën e shoqëronte vetë Xhemal Selimi. Ndërsa Bajraktari i Shoshit, i hipur në mushkë, shoqërohej nga grupi i partizanëve të armatosur dhe nipi i tij, Bekë Delia. Gjatë rrugës kishte ndodhur një incident. Në pyll, ishte dëgjuar një e shtënë. Partizanët kishin kthyer menjëherë armët nga Bajraktari e në atë kohë, Bekë Delia, për të mbrojtur Bajraktarin, i kishte vrarë në vend, brenda pak sekondash, të tre komunistët.

Pikërisht atë ditë, në 22 qershor, për shkak të atij incidenti në pyll, do të zinte fill kryengritja e armatosur kundër komunizmit në Dukagjin.

Rrëfimin e mëposhtëm e kemi shkëputur nga dokumentari kushtuar familjes së Bajraktarit të Shoshit, në emisionin Dosja K, të gazetares Admirina Peçi. Historia është rrëfyer nga Gegë Zef Fusha, pasardhësi i bajraktarit të Shoshit, nipi i Deli Marashit. Gega e nis rrëfimin te momenti që marrin Bajraktarin në kullë.

Gega rrëfen: “Natën erdhën dhe rrethuan shtëpinë tonë, në datën 22. Xhemal Selimi shkoi të merrte Lekën (Vojvodën). I la të tjerët aty në rrethim. Kur agoi dita, herët në mëngjes, u hap dera e shtëpisë dhe gjetën policinë. Ishin ende shumë të mërzitur për djalin që u ishte pushkatuar. U tmerruan sepse prisnin gjithmonë të keqen e jo të mirën prej tyre. Thanë që kishin ardhur të merrnin Bajraktarin. Doli gjyshi im (Deli Marashi) dhe u thotë që Bajraktari është i sëmurë. Ata i thanë që duhej ta merrnin dhe ta çonin në seksion. Gjyshi hyri brenda dhe bisedoi me kushëririn (Bajraktarin). Tha se do bënte si të mundej, por në vig nuk do hipte. I vinte turp që të shkonte në burg hipur mbi vig. Do të shkonte me mushkën e tij. Se çfarë ndodhi me Xhemalin dhe me Lekë Vojvodën në pyll nuk dihet, vetëm u dëgjua krisma e pushkës. Partizanët qëlluan prej këtyre dhe xhaxhai im (Bekë Delia) i vrau aty të tre.

Lulashin e zbriti nga mushka dhe i tha që të merrte malin. Pastaj i ka thirrur babait tim e kishte dhënë lajmin. I kishte thënë se gjithçka kishte marrë fund e tashmë të ikte kush të mundte. Ishin gra dhe fëmijë. Ishte gjithë ajo pasuri. Ndërsa të tjerët kanë bërë të iknin, kushëriri im, Kokërr Kola, i ka thënë familjes se nuk do luante nga vendi. Nuk mund ta linte shtëpinë që t’ia digjnin. Ndenjën dy xhaxhallarët e mi dhe Nik Lushi me djemtë e tij, për të mbrojtur kullën. Por shpejt kanë mbërri aty brigada partizane për t’i vënë zjarrin kullës. Krisi pushka. Në përpjekje e sipër u vra Kokërr Kola. E mandej partizanët hynë dhe e bastisën shtëpinë e Bajraktarit. Morën gjithë pasurinë që gjetën, morën bagëtinë, ishin 300 kokë bagëti të imta. E gjithë pasuria ishte vënë me krahë. Kishin mbi 200 koshere bletësh, lopë,  mëshqerra.

Ata i vunë flakën shtëpisë. Brenda 3 orëve i dogjën të dyja kullat dhe çdo gjë tjetër që kishte familja. Qëllimi ishte të mos linin asnjë strehë që njerëzit e asaj shtëpie të mos ktheheshin më aty.

Gratë e fëmijët kaluan lumin dhe shkuan në ­­­­Bjeshkë. Disa i mbanin fëmijët për dore e disa në krahë sepse nuk mundeshin të ecnin. Nëna ime kishte një fëmijë 5 vjeç e tjetrin 2 vjeç. E kanë kaluar natën jashtë dhe nëna më ka treguar se dy herë u kishin shkuar ujqërit afër. Atje kanë ndenjur 3-4 ditë dhe pastaj nuk mundeshin më që ta përballonin edhe prej fëmijëve të vegjël. Kështu që i dërguan fjalë kryeplakut se dëshironin të dorëzoheshin. I morën siç ishin gra e fëmijë dhe i çuan në Shkodër e pastaj në shtëpinë e Pashajve në Berat. Atje u bashkuan me të gjitha familjet e mëdha të Malësisë. Të gjithë ishin të internuar, me halle, pa bukë, sikur të ishin bagëti e jo njerëz.

Ndërkohë burrat në mal luftonin. Në atë kohë u krijua një çetë e madhe prej më shumë se 80 dukagjinasish. Ishin betuar ta luftonin komunizmin. Nuk kishte më kthim prapa. Menduan të lidheshin me Postribën, me Pukën dhe të sulmonin deri në Tiranë e të mos e pushonin luftën kundër komunizmit. Mirëpo u ngutën me Kryengritjen e Postribës. Ideja ishte që të lidheshin të gjitha grupet, të organizohej mirë e pastaj të shpërthente kryengritja sepse duhej të niste në mënyrë të organizuar, ndërsa Postriba e filloi para kohe. Shteti u egërsua dhe kryengritësit u përçanë sepse dështoi plani. Nuk mundeshin as të arratiseshin e të kalonin kufirin me Jugosllavinë sepse në atë kohë marrëdhëniet e Titos me Enver Hoxhën ishin të mira dhe ekzistonte rreziku që Titoja t’i kthente në Shqipëri të arratisurit. Edhe kufiri me Greqinë as që mendohej se mund të kalohej. Duke dëgjuar debatet e luftëtarëve, familja ime u tha që do të ndahej prej tyre që të mos i rrezikonte. Kishin vendosur që të mos largoheshin prej vendit dhe të vazhdonin luftën edhe nëse do të vriteshin të tërë. Dhe kështu u ndanë dhe dolën grup më vete. Ishin të vendosur që të mos dorëzoheshin”.

Ndërkohë Bajraktari, Lulash Gjeloshi, për ditë me radhë, i sëmurë rëndë dhe i pikëlluar për fatin e familjes së tij, endej në fshehtësi për t’iu shpëtuar brigadave të ndjekjes, sa në një fshat në një tjetër. Kërkonte strehë, por e dinte se nuk duhet të rëndonte askënd. Enver Hoxha kishte nxjerrë urdhër për t’i pushkatuar të gjithë ata që strehonin antikomunistët.

Sidoqoftë, e kishin ndihmuar të njohurit e tij derisa dy prej nipave kishin shkuar dhe e kishin marrë. Tashmë, të gjithë burrat e familjes ishin bashkë e më të vendosur se kurrë për ta luftuar komunizmin.

22 gusht ‘46,  7 orë luftime

Gega rrëfen: “Ndodheshin në Balzë. Vijonin jetën në arrati në mal. Një mëngjes, sapo kishte dalë dita, ata e panë veten të rrethuar nga brigada sulmuese. Ishte rastësi apo i kishin tradhtuar, këtë nuk e di. Djali i xhaxhait, Gjin Marku kishte ikur nga Kukësi ku ishte ushtar, dhe kishte bërë roje gjithë natën. Në mëngjes, kishte dëgjuar krisma dhe pastaj kishte parë ushtarët e brigadës duke lëvizur. Kishte shkuar me vrap për të lajmëruar të tjerët që ishin të rrethuar nga partizanët. Bekë Delia kishte lëvizur me shpejtësi dhe kishte arrit të dilte nga rrethimi. Një nga partizanët e kishte parë Gjinin kur kishte lëvizur për të lajmëruar dhe e kishte ndjekur. Kur Gjini ishte kthyer te vendi i tij i rojës, kanë qëlluar njëri-tjetrin. E kishte plagosur në krahë. Aty, në atë përpjekje të befasishme, mbetën të vrarë Mark Delija e Kol Marashi.

Luftimet kanë zgjatur 6-7 orë. Partizanët kishin krijuar tym që këta të dilnin e t’i kapnin të gjallë. Këtë Gjini e dinte nga ushtria. 3-4 veta ishin bërë bashkë dhe kishin dalë, ndërsa për të tjerët nuk dinin gjë nëse ishin vrarë apo ishin gjallë. Prej aty kanë shkuar në Kir. Kanë takuar xhaxhanë tim. Urdhri ishte dhënë që askush të mos veronte në Bjeshkë sepse kishte kaçakë në mal. Ishte dhënë urdhër gjithashtu që të rrethoheshin krojet e kushdo që të shkonte për të pirë ujë, të vritej. Pastaj kishin dëgjuar një zhurmë dhe papritur kishin parë 30 partizanë me automatikë nëpër duar që po vraponin drejt tyre.

Përveç Ndue Delisë, të tjerët kishin ikur. Ai i ka shpëtuar edhe të tjerët. Ai ka vrapuar drejt përroit dhe partizanët e kishin ndjekur. Ai ka hyrë në një shpellë. Pas shkëmbimit të zjarrit u vra ai dhe një oficer. Ndërkohë, Bekë Delia kishte dashur të shkonte te komanda që të luftonte e të vritej edhe ai. Kur kishte çarë rrethimin e kishte parë se asnjë prej të afërmëve nuk po e ndiqte nga pas, kishte menduar se i ishin vrarë të afërmit. Gjatë rrugës kishte hasur edhe në një pritë tjetër. Kishte vrarë edhe dy të tjerë të Sigurimit. Brenda një dite, në datën 22 gusht, janë ndeshur katër herë.”

E gjithë vera e 1946-ës, për burrat e Shoshit ishte luftë kundër komunizmit. Brigadat e ndjekjes i kërkonin gjithkund, por luftëtarët antikomunistë ishin organizuar shumë mirë e po bënin qëndresë. Edhe vjeshta vijoi po njësoj për ta.

“Që prej 22 qershorit e deri më 20 nëntor, kanë qenë në mal duke luftuar. Sikur Shqipëria të ishte e gjitha si zona jonë, komunizmi nuk do të kishte qëndruar as edhe një ditë. Ne nuk i kemi thënë kurrë “mirë se vjen” komunizmit. Me bukë e pa bukë, me armë e pa armë, kemi qenë gjithmonë në luftë me të. Nuk jemi pajtuar kurrë me pushtuesin. Këta i thonë çlirim, por këtu nuk ka qenë kurrë çlirim. Këtu ka qenë pushtim, pushtim i ekonomisë e i gjithçkaje.

Kur doli falja, dy kushërinjtë Lulash Gjeloshi dhe Deli Marashi menduan të dorëzoheshin. Në qafën e Thermës, janë ndarë me të tjerët dhe këta të dy kanë shkuar që të dorëzoheshin. Xhemal Selimi kishte dhënë urdhër që të bëhej shtetrrethim përmbi Lotaj dhe të mos qëlloheshin ata që do të vinin poshtë për t’u dorëzuar. Ndërsa ndonjë tjetër që do të kalonte sipër, të ekzekutohej. Ai ishte një komunist nga Malësia e Madhe. Ishte diktator, xhelat, një njeri pa nder e pa karakter. Të pushkatonte pa gjyq. Këtë të drejtë ia kishte dhënë Enver Hoxha. Ky nuk kishte nevojë fare për gjyq.

Xhaxhai, Bekë Delia mendon të mos dorëzohet. Ai merr rrugën për lart. Kishte me vete çantën me rroba, dy pushkë e dy revole. Ishte shumë i mërzitur se i ishin vrarë njerëzit. Kur e kanë parë që po ngjitej lart, e kanë qëlluar me breshëri. E ka kapur plumbi në befasi dhe i ka thyer dorën e djathtë. Atë moment, ka nxjerrë alltinë prej xhepit të xhaketës dhe e ka qëlluar veten me pistoletë, që të mos dorëzohej i gjallë. Gjithmonë kishte thënë që do të vriste veten, për të mos rënë në dorën e komunistëve. Pastaj, nuk mund të rezistonte sepse dorën e kishte të thyer.

Kur e kanë marrë, e kanë larë kufomën e tij, kishin parë se kishte qenë me dy zemra, njeri i veçantë. Kishte shkuar Xhemal Selimi në familjen tonë për t’u dhënë lajmin. E kanë marrë dhe e kanë varrosur. Nuk kishin si të reagonin. Armët i kishin dorëzuar. Kishin vetëm 3 ditë besë. Pas 3 ditëve të mortit, 9 burrat e shpisë, i kanë marrë e i kanë çuar në burgun e Shkodrës.”

“Një ditë kur po punoja në minierë, erdhën dy vagona të pashoqëruar kur unë po zgjidhja dy të tjerë jashtë, dhe më goditën dorën, të cilën e kam të shtrëmbëruar edhe sot e kësaj dite. Ma kanë qepur për së gjalli me gjilpërë rrobash, në infermieri… unë ulërija si qen nga dhimbja… nuk i harroj ato ulurima e atë dhimbje”

Ishte djalë i ri, me një vetëbesim të pashoq e me shumë ëndrra për liri. Diku në një fshat të thellë në Dropull të Gjirokastrës, kishte thurur planin e tij sekret për të çarë hekurat e diktaturës e për të fituar lirinë. Ashtu u nis Mirush Osmani, një natë dimri të dhjetorit të vitit 1980, plot shpresë e besim… edhe me frikë, por me shpresë se destinacioni do të ishte liria. Ishte vetëm 20 vjeç me guximin djaloshar, i bindur se hekurat e diktaturës nuk

do t’i linin kurrë shenjë në duart e tij, u nis drejt kufirit. Por, fati i keq do të niste pikërisht në fundin e atij udhëtimi, tamam kur u ndesh me një grup zboristësh të devotshëm që sapo u përballën me të, e cilësuan “armik i popullit”. Pa mëshirë, e dorëzuan në komandën e kufirit, për ta çuar drejt e në hetuesi, ku do të dënohej me 10 vjet burg. Pas shumë vitesh, ai na rrëfen shenjat që diktatura ka lënë tek ai. Pas hetuesisë dhe dënimit, Mirush Osmani do të nisej drejt burgut të Spaçit, atje ku ferri i vërtetë ishte miniera. Atje, ku Mirushi mori edhe shenjën e përjetshme në dorën e tij, nga një aksident në minierë.

“Një ditë kur po punoja në minierë, erdhën dy vagona të pashoqëruar kur unë po zgjidhja dy të tjerë jashtë, dhe më goditën dorën, të cilën e kam të shtrembëruar edhe sot e kësaj dite. Ma kanë qepur për së gjalli me gjilpërë rrobash dhe fill, në infermieri… unë ulërija si qen nga dhimbja. Edhe sot nuk i harroj ulërimat e mia. Mbaj mend gjilpërën që kërciste kërc–kërc. Ishte një infermier nga Shijaku, Isuf më duket se e kishte emrin. Më lanë ca kohë pa punë, por për dorën nuk më dhanë as mjekim, nuk më bënë as vizitë e asgjë.

Dora u enjt dhe mori një ngjyrë blu. Në këtë kohë, një i dënuar nga Vlora, i quajtur Qemal Demiri që nuk e harroj kurrë, i cili kishte bërë nja 15 vjet burg dhe i kishin ngelur nja 10 a 15 vjet të tjera, më tha që “Do t’i bëj unë një letër Ministrisë së Shëndetësisë’. “O Qemal, po çfarë do të fitojmë?” – i thashë. “Jo, jo, më tha, do e bëjmë se këta kanë ndërmend të të kalbin dorën.” Edhe e shkroi letrën, ma lexoi dhe ramë dakord që ta postonte. Unë, edhe po të doja të shkruaja vetë letrën, s’e shkruaja dot se nuk më punonte dora. Për të ushqyer, më ushqente Çajupi, me lugë si bebe. Dhe kur erdhën nga Tirana në Spaç, një ekip i Ministrisë së Shëndetësisë, unë u thashë: “Ju më keni dënuar me burg apo me sakatllëk?” E panë dorën dhe mbas një jave më duket, më çuan në Rrëshen. Atje i bënë një grafi dorës dhe panë që të gjitha kockat e dorës ishin të plasaritura. Por, kur na çonin ne të burgosurve për ekzaminim mjekësor në Rrëshen, rrethohej vendi me ushtarë, rrethohej spitali, nga frika se mund të iknim. Po ku dreqin të iknim ne?! Dhe kur më kthyen në kamp, në Spaç, më futën direkt në birucë. Në birucë, në izolim. Dhe kësaj here më futën vetëm, sepse isha ankuar. Se nga vinte një urdhër i tillë, unë nuk e di. Por, me një lehtësi të vetme këtë herë: më sillnin kovën me ujë të ngrohtë që ta mbaja dorën. Ky ishte i gjithë shërbimi që m’i bënë dorës. As më shumë, as më pak.

Kur dola prapë me dorën copë, më dërgonin në punë. Më mori në brigadë një Hajrulla Kruja, të cilin nuk e harroj kurrë. Më mori në punë Hajrulla Kruja, që duhej të ishte rreth të 50-tave në atë kohë dhe unë isha 21 vjeç. Normal që atij i vinte keq dhe bënte edhe punën time. Edhe shokët e brigadës time bënin një vagon më tepër, që të shkonte në emrin tim. Edhe unë shkoja me normë të realizuar. Për komandën figuronte sikur i bëja unë, por në fakt nuk i bëja unë. Unë nuk kapja dot asgjë me dorë, jo më të mbushja vagonët. Ndjehesha shumë në borxh me Hajrullain dhe me të tjerët, sepse bënin nga dhjetë vagonë për vete dhe do të bënin edhe për mua. Ishte punë e përditshme dhe e bënin vetëm për të më shpëtuar nga druri dhe biruca. Sot e kësaj dite, u jam shumë mirënjohës.

Në këto peripeci e sipër, një grup prej nesh, na marrin dhe na çojnë nga Spaçi, në Qafë Bari. Në Qafë të Barit, loja ndryshoi. Qafa e Barit kishte komandë tjetër, me tjetër mentalitet; ishte komandë që ishte mësuar me të burgosur ordinerë.

Fati i një njeriu që peshonte 50 kg, në burgun e Spaçit

Nëse një burrë në burgun e Spaçit, apo atë të Qafë Barit, apo edhe diku tjetër, ishte 50 kg e poshtë, fitonte të drejtën për të refuzuar punën në minierë. Ky ishte fati më i madh për Mirush Osmanin, në momentin kur ai shënoi shifrën rekord 49 kg. Në këtë çast, ai mund të refuzonte punën në minierë.

“Sipas ligjeve të Partisë së Punës, ishte kështu: nëse ishe 50 kilogramë e poshtë në peshë, komanda nuk të detyronte të punoje në minierë. E dyta, nëse ishe mbi 55 vjeç e lart, nuk kishin të drejtë të të fusnin në minierë. Jashtë minierës, në punëra të tjera po punonin në këtë rast, por brenda në minierë jo. Dhe nëse një i dënuar në Spaç, apo edhe në ndonjë burg tjetër, kishte raport mjeku që nuk ia lejonte të hynte në minierë, atë nuk mund ta detyronin të punonte në minierë. Flas me ligjet e vetë sistemit.

Erdhi një moment kur unë shkova 49 kg. E besoni?! Isha si një kufomë. Një rast i ngjashëm me mua ishte Skënder Tufa, për shembull. Ai ishte 50 kile”, shpjegon Mirush Osmani.

 

 

Dhuna në Qafë Bari

“Brigadën e merrnin tre policë nga një polic që ishte më përpara; tre policë e merrnin, dhe tre të tjerë e linin, dmth gjashtë policë. Agron Qipllaka, Mirush Osmani (unë) dhe Durim Qelibashi, ishin në listën e brigadës së të rinjve që do rriheshin para se të shkonin në punë dhe mbasi dilnin nga puna. Dmth e kishim racion: para se të shkonim te garderoba që të ndërroheshim, duhej të shkonim të kaldaja ku na prisnin gjashtë policë me nga një hu në dorë. Mbasi shkonim në punë, dilnim nga puna dhe prapë në kaldajë, dhe hanim dru për herë të dytë. Këto ishin vendimet e Edmond Cajës; ai na kishte me listë. Në brigadën time kështu ndodhi; në brigadat e tjera nuk e di se si shkoi, por brigada e rinisë e pësoi më shumë nga të gjitha.

Pastaj ndodhi një aksident: ngaqë policët kërkonin me çdo kusht normën dhe fronti nuk kishte mineral, i burgosuri për t’i shpëtuar hurit e kërkonte mineralin aty ku i rrezikohej jeta. Në këtë mënyrë, u vranë dy vetë: Ilmi Çoçka nga Lushnja dhe Dilaver Hysi nga Vlora. Imagjino një skenë të llahtarshme: vjen vagoni nga miniera me Çoçkën të ndarë më dysh, kokën të ndarë nga trupi. Ilmiu ishte rreth 48-50 vjeç. Kokën e kishte komplet të këputur dhe i kishte ngelur varur dhe ata kriminelët e Qafës së Barit, për të terrorizuar të gjithë të tjerët, as nuk ishin përpjekur ta mbulonin me një batanije të paktën. Ia lanë qëllimisht jashtë, dhe koka tundej nga pjesa e jashtme e vagonit. Këto skena nuk kam për t’i harruar kurrë. Hapën një gropë, nuk e di se ku, dhe e groposën. As qeni nuk groposej ashtu! Pastaj erdhi edhe vdekja e Enver Hoxhës, dhe me gjithë vdekjen e këtyre të burgosurve, sikur duket u mor ndonjë urdhër që të lirohej pak. Pra, sikur po zbutej disi…”

Pas burgut, drejt ushtrisë

“Dola i dobët fizikisht dhe antikomunist me bindje të thella. U ktheva në Kardhiq tek prindërit, ku qëndrova më shumë se një muaj. Mamaja e shkretë m’u duk shumë e mpakur dhe plakë pas kaq vitesh. Ajo më trajtonte gjithë përkujdesi, si bebe. Llogarit: unë isha 50 kg kur shkova në shtëpi, dhe për një muaj e gjysmë, mund të kem shtuar rreth 10 kg. Atë kujdes nuk kam për ta harruar kurrë; më ktheu në jetë. Donin të më nxirrnin në punë, por unë u thashë që nuk vij në punë. U thashë që “Nuk punoj se pres përgjigje nga Komiteti Ekzekutiv”. Ata të familjes qanin, se e shihnin që e kisha ndarë mendjen për të mos ndenjur atje me ta. Pra, nuk shkoja në punë; rrija në shtëpi. Mamaja i kishte thënë babait që “Ky djalë s’do të punojë, dhe ne të gjithë do i lidhim një pension”. Ajo e kishte që unë të mos punoja më fare. “Mama, i thashë, unë do punoj se jam i zoti i vetes!” Kurse babai ishte katandisur shumë, shumë keq dhe vdiq pak vite më pas. Pas një muaji, në vend të asaj që prisja, më erdhi letra për ushtar. Letra i ra në dorë mamasë, dhe bashkë me babanë, nuk po dinin se si të ma thoshnin, sepse ishte e rëndë për mua: unë sapo u lirova nga burgu, dhe po më merrnin ushtar. Mamaja po i binte anës e anës: “Po sikur, ta zëmë, se të marrin ushtar dhe të çojnë në Durrës apo Vlorë?” “Unë ushtar?! Unë kam kaluar moshën dhe nuk kanë të drejtë!” – i thashë. Nejse, nuk e di kush ma bëri pas shpine, por nuk kisha rrugë tjetër, veçse të shkoja”, rrëfen Mirush Osmani.

Ja çfarë ndodhi me Emigrantin Arlind Mugleci !

Ai teksa po ikte ne shtepi grabitet dhe cohet ne Malin e Dajtit !

Rrihet mizorisht nga persona te maskuar te cilet i thonin qe te kishim paralajmruar.

Ai u mbajt i grabitur gjate nates duke u keqtrajtuar megjithse familjaret dhe miqtë e tij e denoncuan rastin menjëherë pranë policise.

Por kjo gje ra ne vesh te shurdher pasi simbas drejtuesve politike në polici duheshin 24 orë që të fillonin hetimet …

Arlind Mulgeci rikthehet ne vendlindje ne dhjetor te vitit 2018 me nje fryme europiane ndryshe nga shqipëria e korrupuar dhe e sunduar nga mafia pushtetare, dhe persona me rekorde kriminale, të persona te pa shkolluar .

Teksa u rikthye ai pa qe gjerat nuk funksiononin sic funksionin ne Angli vendin ku ai kishte jetuar prej disa vitesh .

I betuar te shkonte kunder cdo regjimi diktatorial , kunder papunsise , kunder krimit në pushtet, pushtetareve të korruptuar që jo vetëm nuk lejojne lirine e fjales, por janë edhe vetë ata që e inicjojnë dhunimin e kësaj fjale.

Në votimet qe ai i ëndërronte të lira ai në Janar 2019, vendosi te riorganizohet dhe te japi kontfibutin e tijbrenda strukturave te partise demokratike .

Ngritja e zërit me banoret e lagjes dhe në çdo ambient qe atij i jepej rasti, binte ndesh me heshtien dhe mbylljen e gojes qe kerkonte dhe kish instaluar mafia kriminale ne pushtet, heshtie e cila per ata qe nuk i nenshtroheshin, zbatonte kodin e saj mafioz …( Kercenimet, dhunimet, grabitjet, te cilat shkonin deri ne ekzekutim …

Opozita hoqi mandatet e deputeteve si e vetmia menyre qe jo vetem qytetaret por dhe nderkombetaret te sensibilizoheshin per vjedhien e votes, tenderat, krimet, varferinë, dhe gjithshka qe shkonte keq ne kete vend …

Arlind Mulgeci merr pjese dhe spikat ne krye te protestave qytetare duke mbrojtur dhe shprehur interesat e qytetareve te tyre . Njerezit vazhduan ti besojne dhe ta ndjekin nga pas per nje te ardhme me te mire por…

Më 1 Mars 2019 teksa po ikte ne shtepi grabitet dhe cohet ne Malin e Dajtit ku rrifet mizorisht nga persona te maskuar te cilet i thonin qe te kishim paralajmruar . Ai u mbajt gjate nates duke u keqtrajtuar dhe miq e familjare denoncuan prane policise por kjo gje ra ne vesh te shurdher pasi nuk ishin bere 24 hr .

Nga frika qe mafja politike i kishin thene nese fliste do te ekzekutohej dhe e kishte te kote te shkonte ne polici pasi ata ishin miqt e tyre ai udhetoi drejt Tropojes duke u paraqituar ne spital per trajtim mjeksor .

“NDERHYRJA RUSE”!

Nga Dritan Kaba/

Na akuzojne si me ndikim rus, bijte e terve qe e kane ne gjak sistemin komunist dhe Rusine. Na akuzojne ata qe per “bomben” ne ambasaden ruse vrane dhe burgosen intelektualet e Tiranes te ngelur pas masakres se viteve 1944-1949.

Na akuzojne si me lidhje me ruset ata qe i shiten naften ruseve.

Akuzojne PD si pro ruse, qe e futi Shqiperine ne NATO dhe keta rilindasit peotestonin per futjen ne organizaten me te madhe ushtarako-politike qe ka njohur njerezimi.

Akuzojne PD dhe LSI, qe liberalizoi vizat me BE keta qe ne ate kohe protestonin e mbushnin kancelarite e Evropes me emaile qe mos te liberalizoheshin vizat.

Bijte e eterve gjakatare po na akuzojne, pasardhesit e Bllokut kane goje dhe flasin.

Lajmi i fundit…skandaloz!

Nga Guxim Alimani/

(Terhiqet Adriatik Alimadhi)

-Vetem pak çasti pasi eshte betuar si dervish me dore ne zemer ballisti i fundit ne glob Adriatik Alimadhi mesohet se ka dorezuar mandatin.Sipas burimeve te sigurta aresyeja ka qene z.Agron Duka i cili duke e njohur mire epopene e ballisteve i ka ofruar atij aksione nga pularia e tij ne Durres ne kembim te braktisjes se parlamentit. I tunduar me shume se dhelpra pas pulave z.Alimadhi ka pranuar paqesisht.G.A.

Në protestën e opozitës gjatë ditës së sotme ra në sy edhe një foto e cila u shpërnda në rrjet në mënyrë të rrufeshme, është fotoja e një qytetari që vetëm se proteston me opoziten i kanë hequr edhe ndihmën sociale.

Ndërkohë që gjatë protestë së sotme ai edhe u dhunau nga forcat blu.

Ai është Gjergj Çuni nga Shkodra, të cilit i kanë hequr pensionin e invaliditetit.

Ai duke kaluar në afërsi të kordonit policor tek Ministria e Brendshme shprehet se “nuk duam luftë, jam shqiptar e nuk dorëzohem”.

Nga Mona Rusi/

Ne studion e emisionit Opinion te gazetarit B.Fevziu, perballe dy gazetaxhinjve qurrashe e jargashe, ama te paguar mire nga narkoqeveria, ish deputeti demokrat Salianji provoi me fakte qe narkoshteti i Edvin Rames ka implikuar ne punet e zeza te trafikut edhe segmente te drejtuese te policise se shtetit.

Ne incizimet qe jane prova te prokurorise, behet i qarte bashkepunimi produktiv dhe miqesor i drejtuesve te larte te Policise se Shtetit me trafikante dhe njerez te rendomte, ish burgaxhij ordinere qe shfrytezohen nga narkoqeveria per interesa tejet antiligjore.

Por qeveria e korruptuar e Edvin Eskobarit ka bere qe edhe media ta humbase funksionin e saj shtylle e demokracise, si mbrojtese e interesave te qytetareve dhe te shndrrohet ne orkester zhurmuese dhe tellallberese te eskobarizmit. Sherbetore te tipit Lorenc Vangjeli, vellezerve Nazarko me dhe pa bark, Muc bajgave, Artaneve budallej e mendje pjerdhur , u ka dale boja boterisht qe kur narkoqeveria i certefikoi si mbrojtes te saj, ne kembim te parade te pista. Shitja e nderit personal dhe braktisja e profesionit te gazetarit i ka shnderruar keta tipa ne kopuke e llapaqene te neveritshem.

Damllakosja e tyre me parate e droges se Edvin eskobarit i ka shnderruar …jo ne qen kafshues, (se trimeria e tyre nis dhe bitis ne hale!) por ne kone , ne bushtra qe kuisin…qenerisht.

Shqiperia do te behet se kjo ka qene dhe mbetet déshira e hershme e shqiptareve qe nuk ka lidje me stomaket e prishur te lolo-palacove qe mbahen per gazeta-xhinj.

Zoti Kreshnik Spahiu. Ju si ish-titullar i nje formacioni politik, si nje jurist me pervoje, si nje aktivist i politikes sqipmekatare qe ne vitet e para postpluraliste dhe si njohes i ngjarjeve dhe ndodhive komunisto-enveriste per armiqt e klases apo partise, duhet te keni tashme kurajon (meqe jeni njeri totalisht i lire nga funksionet politike) t;i thoni kuqezinjeve tuaj te vertetat mbi politikat qe zbatojne te huajt ne Shqiperine tone te bekuar.

Duhet te keni burrerine te flisni hapur per oranizaten famekeq SORROS dhe ndikimin e saj negativ ne shqiperi, kronologjikisht dhe me fakte duhet t’i tregoni atdhetareve shqiptare se saj antishqiptare ka brenda oranizates SORROS dhe se si kane punuar ato kundra interesave kombetare qysh prej 1991.

Gjithashtu zoti Kreshnik Spahiu, duhet te keni kurajo dhe burreri te tregoni se si qendron e verteta e firmes cifuto-turke gyleniste Bektel Enka dhe sa e mundur eshte t’i mashtrosh cifutet per para apo per shifra.

Duhet te flisni si nje burre per 21 Janarin se kush i pagoi gardistet dhe kush i gradoi ato pas 2013 me detyra me te larta per te shkaktuar vrasje shqiptaresh (qe kishin ardhe ne proteste jo per parime por per 50 euro qe i ndante Taulanti, Toma, Ejoni etj).

Flisni dhe behuni i vlefshem per te verteten e Gerdecit, kush e detyroi ndodhine e Gerdecit, kush i vuri dinamitin fishekeve ne orarin fiks qe ‘kamerat amatore’ ishin drejtuar per nga ‘kodrat piktoreske me bore dhe lumenj me diell te nxehte per te xhiruar peisazhe natyrale origjinale’ (ooh ZOT si i mban toka mashtruesit).

Kush ishte kunder antarsimit te Shqiperise ne NATO, kush ishte kunder liberalizimit te vizave, kush ishte pro prefektit te qarkut Fier dhe kunder 3-ligjeve te vena nga SORROSISTET nderkombetare me qellim pengimin europian te rruges se Shqiperise. Duhet te flisni pa dorashka per abuzimet e Edi Rames me buxhetin e Shtetit prej 6 vitesh, duhet te hapni horizontin e shqipmekatareve per genjeshtrat tallese te Erion Velines per ndryshimin e Metropolit te mbjelle monstruozisht me beton nga Edi dhe Erioni.

Ju duhet t’i shprehni atyre qe ju qendruan prane se kush ishte SORROSISTI i marrveshjes se Majit te 2017 qe erdhi urgjentisht nga SHBA e Obames duke genjyer paturpsisht shqip-mekataret e pervuajtur 70 vite rresht. Sa here qe shkruani, sa here qe komentoni politikist nga kolltuqet komode te vendeve te beneluksit, te pakten si njeri qe besoni ne ZOT, flisni pak nga pak me kurajo qytetari se kush e shkaktoi 1997, cilat qarqe i sajuan shqiperise firmat piramidale dhe kush i shkaktoi trazirat vellavrasese dhe me ç’qellim u shkaktuan ato ??

Flisni edhe per babezine e vjedhjeve te Fatosit, te Anastasit, te Gramozit, te MJAFT-tit te Erion Velise apo te Geyve-99 .

Flisni se kush i vjedh fondet e nderkombetareve ne bujqesi, ne politika kulturore dhe sociale, ksuh i vjedh tenderat qe destinohen per infrastrukturen dhe cilat metoda perdorin, tregojuani shqipmekatareve te vertetat qe ju i dini, tregojuani me force dhe ndergjegje te paster qytetare.

Pastaj flisni edhe per bemat e Bamir Topit, per gjemat qe i shkaktoi ai politikes si nje qoftexhi pazari qe ishte. Ndoshta mund t’i besojme me pas ato qe ju shkruani !!!

Emigrimi është pasojë e varfërisë dhe varfëria është pasojë jo vetem e keq qeverisjes, por dhe e mos reagimit popullor.

Qeverisja është:

Modeli ekonomik dhe vizioni qeverisës rilindase.

Çdo ditë ndodhin episode që dëshmojnë grabitjen e burimeve natyrore, tokave, bizneseve, vjedhjen dhe shkatërrimin e mjedisit.

Çdo ditë ndodhin krime, trafik, vrasje, dhe vetem vrasje ku frika dhe pa siguria në këtë vënd po zvëndëson , sigurinë dhe demokracinë.

Votat u vodhë, opozita legjitime largohet nga parlamenti.

kjo e certifikuar nga nderkombetaret, parlamenti po mbushet jo me te zgjedhurit e popullit por me te bleret e Rames.

Vendi ne nje krize qe askush nuk e di fundin e saj.

Shqiptarët janë këtu ku janë, jo vetëm për faj të tyre, por për faj të qeverisësve që i kanë mashtruar, vjedhur votën, apo kanë zgjedhur vete ata.

Shqiptarët duhet të dinë apo të mësojnë se si duhet votuar, shqiptarët e provuan dhe përsëri po riprovojnë në kurriz të tyre.

Varfërinë, përbuzjen, mashtrimim dhunën, grabitjen nga bijat dhe bijte të etërve të tyre gjakatarë.

Revolta popullore e vetmja menyre dhe zgjidhje per te shpetuar vendin nga varferia, emigrimi dhe thonjte e mafies ne pushtet.

Klerikët katolikë për një kohë shumë të gjatë e kanë ndier veten jashtë dhe e gjithë kjo më të drejtë. 500 vite që përndiqeshin për të ndërruar fé dhe pranuan gjithçka, vetëm atë gjë se bënë dhe kjo nuk kishte për të ndryshuar edhe pas ikjes së Turqisë.

Një nga armiqtë të më mëdhenj të besimit në Zot ka qenë komunizmi dhe nuk ndaloi së luftuari deri në fund, po as shërbëtorët e Zotit nuk ndaluan. Përndjekja ndaj klerikëve të krishterë ka qenë e tmerrshme aq sa edhe krimet që janë bërë ndaj tyre.

Konica.al do ju sjellë një nga rastet më të tmerrshëm, atë të njerëzve më të nderuar, Dom Lazër Shtojës.

Lazër Shantoja lindi në Shkodër më 2 shtator 1892, nga Mikel (i quajtur shkurtimisht Keli) dhe Luçije Shantoja. Te dorëshkrimi Shantojana – Histori e familjes Shantoja D. Lazri shkruan se origjinën familja e tij e ka nga Vjerdha e Vjetër, pranë fshatit Rragam të Shkodrës.

Arsimin fillor e kryer në kolegjin Saverian dhe në Seminarin papnor në Shkodër me profesor Ndre Mjedën e etër të tjerë jezuitë.

Rreth viteve 1909-1910 u dallua në përvetësimin e latinishtes, greqishtes dhe italishtes. Ishte shqiptari i parë që njihte me kompetencë gjuhën esperanto në Shqipëri.

Më 1914 vizitoi Vjenën për herë të parë. Studimet e larta teologjike i vazhdoi në Universitetin e Insbruku-ut, ku përvetësoi edhe gjermanishten. Me 29 maj 1915 u shugurua meshtar dhe si famullitar shërbeu në Pulaj, Beltojë, Velipojë, Rrjoll, Sheldî nga viti 1917 deri në vitin 1922.

Filloi përkthimet dhe botimet e para u shfaqën te “Lajmtari i zemrës s’Jezu Krishtit”,“Kalendari i veprës pijore”, etj. Botoi “Për natë kazanash”, përmbledhje me lojra, kashë e lasha e proverba.

Në qershor 1919 burgoset nga italianët në Beltojë. Për dy vjet (1922-1924) është sekretar i Arkipeshkvit të Shkodrës, Imzot Lazër Mjedës. Më 17 prill 1923 takoi në Vjenë, Kancelarin e Austrisë Dr. Joseph Seipel.

Bashkëpunoi me Anton Harapin për “Ora e Maleve”, ku shfaqi aftësitë e tij si shkrimtar i zjarrtë e poet satirik. Dom Lazri ishte bashkëpuntor i parë i tij së bashku me Luigj Gurakuqin.

Pater Antoni, me vonë do të shkruante: «Kur kam nxjerrë gazetën s’kam pasë kênd me më ndihmue posë Dom Lazrit».

Më 20 shkurt 1924 del prej shtypit “Shjor Puci”, një përkthim i Shantojës. maj 1924 dha dorëheqjen prej redaksisë së Orës së Maleve. Pas atentatit të Beqir Valterit takon Ahmet Zogun.

Nga ndërrimi i shpejtë i gjendjes politike në Shqipëri, D. Lazri doli prej atdheut dhe vajti në Zvicër si famullitar i fshatit Bienne ku predikon gjermanisht, më tej në La Motte te kantonit Vaud, ku qëndroi për pesëmbëdhjetë vjet, duke perfeksionuar dijet e tija në frëngjisht.

Për të jetuarit me të ka shkuar edhe e ëma, Çija. Në fshatin zviceran filloi të përkthejë Wilhelm Tell-in e Faust-in. Asokohe në Shqipëri Kumbona e së Dielles, Cirka, Illyria etj. shtypnin pa pushim artikujt e përkthimet e Dom Lazrit.

Në 1936 e përkohshmja LEKA botoi Hermandin e Dorothenë e Goethes, përkthyer prej Dom Lazrit. Më 4 maj 1937 i vdiq në Rumani i vëllai, Kapiten Luigj Shantoja.

Gjendja e re, e krijuar në Shqipëri me 7 prill 1939, i çeli rrugën, si shumë të mërguarve të tjerë edhe D. Lazrit për t’u kthyer rishtas në atdhe.

Në vendlindje iu bë një pritje tepër e ngrohtë. Ai mbajti meshë në kishën kathedrale dhe tha një omeli të paharrueshme për të pranishmit.

Shkodranëve u tha: «Më keni mbytë me gosti». Më 28 shtator 1939 mbajti fjalimin me rasën e dorëzimit të Flamurit të Ri. dhe po në atë vit u vendos bashkë me të ëmën në Tiranë. Ka shumë shpresa te epoka e re në të cilën ka hyrë populli shqiptar.

Më 1941, bashkë me Ernest Koliqin, Mustafa Krujën, Zef Valentinin, Karl Gurakuqin, Xhevat Kortshën etj., qe një nga themeluesit në Tiranë të Institutit të Studimeve Shqiptare.

Mbështeti pambarimisht qeverinë e Mustafa Krujës. Me kapitullimin e Italisë në shtator 1943 u tërhoq prej skenës politik dhe vijoi të merret me përkthime, ndërsa vëzhgonte me dhimbje të madhe luftën vëllavrasëse që kishte filluar në Shqipëri.

Në fundin e vitit 1944 Dom Lazri iku ndër malet e Sheldisë, ku bujti në qelën e Dom Nikollë Gazulli një natë. Në Dedaj ka ndenjur 22 ditë tek i quajturi Mark Tom Prela, e më tej në shtëpinë e Kolë Nuri Sheldisë për 26-27 ditë. I fundit kishte qenë shërbyes në shtëpinë e Shantojës. Do dënohej për “krimin e mikpritjes” 6 ditë para mikut që i kishte mësye konakun.

Në momentin kur erdhën komunistët në pushtet, në janar 1945e arrestuan dhe e torturuan (Oficeri pyetës: Lako Polona e Skënder Hysi, Proçes-verbali datë 27 janar 1945). Kur u kap nga forcat partizane Don Lazri iu tha atyre ndër sy:

“As ma pak e as ma shumë, se ajo që kam dijtë me kohë, se, komunistët janë veç trathtarë!”

Dokumentet për vrasjen e Dom Lazerit ruhen në AQSH në një dosje të fondit të Partisë Komuniste, të vitit 1945 dhe dëshmojnë momentin pas arrestimit, dhënien e dënimit me vdekje, aprovimin dhe njoftimin e ekzekutimit.

Detajet e këtyre dokumenteve duhen marrë si më të saktat e kësaj ngjarjeje, pasi nënshkruhen nga vetë Enver Hoxha, e Spiro Moisiu, të cilët e cilësonin çështjen e ekzekutimit të Dom Lazrit si të një rëndësie të veçantë e janë kujdesur nga afër për çdo detaj të këtij krimi.

Në dokumentin e parë shkruhet:

“1 shkurt 1945

Tepër urgjent.

Mehmet Shehut, Shkodër.

Don Lazër Shantoja dhe Sulçe Begu (Bushati) duhet të dërgohen këtu stop. Çështje e tyre është e lidhur me gjithë punën e tradhëtis dhe çështjen e tyre kuptojmë kështu dhe ashtu duhet ta kuptosh dhe ti.

Gjeneral kolonel Enver Hoxha”

Në dokumentin e dytë shkruhet:

“ 10 shkurt 1945

Korpit 3 Gjykatës Ushtarake Shkodër”

Gjegje shkresës nr.5 d.2 frur 1945. Aprovohet ndëshkimi me vdekje i Dom Lazër Shantojas dhe Sulçe Beg Bushatit stop. Na lajmoni datën e ekzekutimit.

Enver Hoxha.”

Në dokumentin e tretë shkruhet”

“dt.19 shkurt 1945

Mehmet Shehut

Gjegje telit nr.17. dt.17 shkurt 1945. Personat për internim i nisni këtu. Sulçe begu e Don Lazëri u ekzekutuen.

Gjeneral Spiro Mojsiu”

Dhe situata sigurisht që sdo ishte ndryshe nga ajo që thuhej në telegrame.

Më datën 31 janar 1945, ditë e martë, ora 15.00, në Shkodër, u dha vendimi nga Gjykata Ushtarake e Qarkut, me kryetar Esat Ndreu, antarë: Mustafa Iljazi e partizani Hysni Lame, prokuror Vaskë Koleci, sekretar Shaban Kuçi:

“I pandehuri Dom Lazër Shantoja me vdekje, me pushkatim.”

Me datën 2 shkurt 1945, aprovohet nga Gjykata e Lartë Usht. Tiranë, vendimi i dhënë në bazë të ligjit nr. 21, dt. 30 janar 1945, nga gjykata ushtarake e korparmatës së III, Shkodër:

“Dom Lazër Shantoja, vjeç 52, nga Shkodra, dënohet me vdekje – me pushkatim”.

Me datën 9 shkurt 1945, u mblodh komisioni për zbulimin e kriminelëve të Luftës për Tiranën… Shoku Jusuf Alibali, vjeç 24, nga Shkodra, deklaron si mbas akt-akuzës së sipërme. Poshtë shënohet: Deklaruesi (Jusuf Alibali) d.v. Komisioni hetimor: J.Alibali d.v.

“Vendimi u ekzekutue në Tiranë, me datën 5 mars 1945.”

Urrejtja e pushtetit komunist ndaj këtij intelektuali që kishte përkthyer Goethe-n dhe Schiller-in e kishte shkruar në revistat më të rëndësishme kulturore të Shqipërisë (Përparimi, Agimi, Hylli i Dritës, Illyria etj), ishte aq e madhe, sa torturuesit i kishin këputur katër ekstremitetet e trupit.

Kështu Dom Lazri ishte i dëtyruar të tërhiqej zvarrë nëpër qeli me gjunjë e bërryla. Fati i Shantojës i kishte rrënjët e veta në qëndrimin antipërëndimor dhe antikristian të komunistëve dhe në qëndrimin propërendimor të Shantojes, si dhe në besimin e tij te ringjallja e kulturës

autoktone të krishterë shqiptare të periudhes para turqve, bindje të cilën ai e shfaqi në veprat dhe poezitë e tij.

Kur nëna e Shantojës shkoi të vizitojë djalin e saj në qeli dhe e pa të vuajë me këmbë e krahë të prerë, iu lut me ngulm rojeve të burgut që t’i tregonin mëshirën e fundit djalit të saj dhe ta vrisnin.

“Vritnje, keni mëshirë për tê e mos e leni me vuejtë ma kështu!” dhe ata e plotësuan këtë kërkesë, ndoshta me dëshirë.

Ekzekutimi ndodhi me 19 shkurt 1945 në Tiranë nga një ushtar, bashkë me Sulçe beg Bushatin. Ish- drejtori i Shoqërisë Letrare “Dante Alighieri” në Tiranë, si dhe ish- anëtari i Institutit Mbretëror për Studime Shqiptare, Dom Lazër Shantoja, u gropos në një varr pa emër afër Tiranës.

Partizanët, pasi e ekzekutuan, thirrën për kryerjen e sharteve të vdekjes Atë Viktor Volajn, i cili ishte edhe njeriu i fundit që pa kufomën e martirit.

Marrë me shkurtime nga artikulli i Hithra.al

Shkollimi në një prej universiteteve më të mira të Francës, fejesa me avokatin e njohur francez dhe fundi tragjik në regjimin komunist

Sapo ishte diplomuar në Fakultetin e Drejtësisë, në Universitetin e qytetit Aix-en-Provence, kishte marrë “Licenciee en Droit”. Erifili Bezhani ishte një vajzë nga Vlora që po i ngjiste me shpejtësi shkallët e karrierës në Francë, falë rezultateve të shkëlqyera në universitetet franceze. Pas dy vitesh në profesion, Erifili Bezhani do të kthehej në një prej avokateve të spikatura në Francë. Gjatë ushtrimit të profesionit të avokates në Marsejë, në vitet 1941-1942, Erifili Bezhani u fejua me një avokat të njohur aristokrat francez. Kur ishte në kulmin e lumturisë, nga një fatkeqësi e së motrës Evrinomi, e diplomuar edhe ajo si “Profesore e D’Etudes Francaises“ në të njëjtin universitet, Erifili Bezhani, la pas gjithçka dhe e shoqëroi të motrën për në Shqipëri. Ishte kohë lufte, dimër i vitit 1943, kur dy motrat zbritën në portin e Vlorës për të mos u larguar më kurrë prej luftës, deri në vdekje.

Historia rrëfehet nga gazetarja Nini Mano, e cila e njeh historinë e Erifili Bezhani, nga babai i saj, kushëri i parë me Erifili Bezhanin.

***

Pas një qëndrimi në qytetin e lindjes, së bashku me nënën, dy motrat Bezhani largohen nga Vlora dhe në vitin 1944, vendosen në Tiranë. Gjenden shumë shpejt në qendër të grupeve me intelektualë të dalluar shqiptarë, shkolluar në vende të ndryshme të Europës. Në vitet e para të çlirimit, me fillimin e pushkatimeve të nacionalistëve, Erifili kupton se ardhja e PKSH në krye të vendit, nuk ishte rruga që do të vendoste sistemin pluralist demokratik.

Ajo ishte si shumë intelektualë, që bashkë me shkollimin universitar jashtë atdheut, kishin përvetësuar, për fatin e tyre të keq e tragjik, bashkë me normat e edukimit perëndimor, edhe modelin e shoqërive të vërteta demokratike.

“Eshtë një raprezalje e frikshme, jashtë shembullit të vendeve europiane, ndaj duhet ndalur”, shprehej tek të afërmit e vet, Erifili Bezhani. Ajo aktivizohet në lëvizjen antikomuniste të grupimit “Bashkimi Demokrat”, ku bënin pjesë anëtarë të grupit të Deputetëve, Liberal-demokratëve, social-demokratët, etj.

Miqtë e saj të përhershëm me të cilët shoqërohej, ishin intelektualë të njohur të kohës si Gjergj Kokoshi, Thoma Orogollai, doktor Isuf Hysenbegasi, Dhimitër Pasko (Mitrush Kuteli), Qenan Dibra, Musine Kokalari, etj..

Andromaqi Nocka kujtonte: ”Erifili ishte demokrate në shpirt, ashtu siç duhet të jenë sot politikanët. Unë vija nga zonat e lira, rreth vitit 1945, kur takova pas shumë vitesh Erifili Bezhanin. Ishte me Dhimitër Paskon. U ulëm në një lokal dhe të dy, mbaj mend që bisedonin për politikë, rreth rrugëve për vendosjen e demokracisë. Jo vetëm në atë rast, por asnjëherë, Erifili nuk më tërhoqi vëmendjen për bindjet e mia politike, sepse dinte të respektonte çdonjeri. I vetmi faj për të cilin u dënua Erifili, ishte se guxoi të fliste hapur, me zë të lartë vazhdimisht për vendosjen e demokracisë dhe për nevojën e pluralizimit politik në Shqipëri. Kishte një fjalor të pasur, që shoqëronte argumentet rreth këtyre ideve. Aty u kapën edhe në dënimin e saj”.

Në 16 Maj 1947, pas arrestimeve të bujshme të grupit të Deputetëve, të liberal-demokratëve, etj., Erifili Bezhani arrestohet dhe nga fundi i vitit, dënohet me 20 vjet “heqje lirie” nga Gjykata Ushtarake e Tiranës. Dërgohet në burgun famëkeq të Burrelit, duke u rreshtuar në historinë e burgimeve antikomuniste në 4 femrat e para shqiptare antikomunsite, që provuan bashkë me burgimin, edhe shijen e hidhur, torturat çnjerëzore. Ish i burgosuri politik, vlonjati Hysni Alimerko, shkruan në kujtimet e tij: ”Erifili u dënua pothuajse në të njëtjën kohë me Musine Kokolarin, Shega Këlcyrën dhe Nurie Koculin, bijë e Qazim Koculit. Ishin 4 femrat e para që u futën në burgun ferr të Burrelit. Më vonë, erdhën Drita Kosturi dhe Raile Luzi. Të gjitha ishin me karakter të fortë dhe të papërkulura”.

Drita Kosturi, në kujtimet e saj rreth torturave që hiqnin të burgosurat gra në burgun e Burrelit, përmend qëndresën e Erifili Bezhanit dhe shoqeve të saj në burrgun e Burrelit: ”Kam takuar shumë gra të burgosura me akuza politike, gra që përmbanin brenda vetes virtyte të larta të gruas shqiptare, të ushqyera nga tradita e brezave të tërë. Gra me karakter të fortë, me shpirt të gjerë demokratik, në të cilat krenaria mbyste dhimbjen për kushtet në të cilat ndodheshin. Janë nga ato gra, të cilave lotët u gëlltiteshin nga sytë pa mundur t’u rrëshqisnin faqeve, mes tyre Musine Kokalari, Erifili Bezhani, Frida Sadedini e mjaft të tjera”. Pas lirimit nga burgu, për shkak të disa amnistive, Erifili Bezhani vazhdoi kalvarin e vuajtjeve të tjera. Nuk iu dha triska e Frontit, c’ka e shpallte në fakt “armike të popullit”, por e mbante edhe nën presionin e internimit, apo ridënimit. Që nga vitit 1953, Erifili Bezhani nuk mundi të punojë më asnjë ditë si avokate, profesion, të cilit i kishte kushtuar studimet, si dhe përvojën 2-vjeçare si avokate në një nga qytetet më të mëdha të Francës, në Marsejë. Atë të drejtë që i dha shteti demokratik francez, Erifili Bezhanit ia mohoi në vendlindje regjimi komunist.

Nevoja për jetesë, kur dyert e drejtësisë iu mbyllën, e futën Erifili Bezhanin në botën e përkthimeve. Falë njohurive të shkëlqyera të disa gjuhëve, si frëngjisht, anglisht, italisht, greqisht dhe rusisht (të cilën e mësoi shkëlqyeshëm gjatë burgut), punon si përkthyese për disa institucione të ndryshme. Lidhi kontrata përkthimi me shtëpinë botuese “Naim Frashëri”, me institucione të tjera shkencore, me Legata të huaja në Tiranë. Botimi “Terminologji e Drejtësisë”, “Metoda e gjuhës shqipe për të huajt”, “Kodi Civili i BRSS”, shumë të tjera që gjenden në ministrinë e Drejtësisë, “Studime të Akademisë Shkencave të BRSS”; “Historia e teatrit “Balshoi”, “Historia e muzikës ruse”; recensione filmash, artikuj shtypi për Legatën Hungareze; “Kodi penal i RPSH”, ligje të ndryshme për Legatën e Polonisë; librin “Bota e atomit”, botime në gazetën “Zëri i Rinisë” dhe në shumë organe të tjera të shtypit të kohës, mbajnë përkthimet e Erifili Bezhanit. Shumë miq dhe dashamirës, që vlerësonin vlerat dhe mencurinë e saj, i hapën rrugën e kontratave.

Por nuk ishte e thënë që të vazhdonte me përkthimet. Në mes të vitit 1958, mori vendimin vdekjeprurës më të fundit të pushtetit komunist: dënimin që të bënte punë të detyruar si fshesaxhije nëpër rrugët e Tiranës dhe vetëm në turnin e tretë!

Pas 6 muajsh pune të tillë poshtëruese për nivelin e saj intelektual, sëmuret nga ulçera, shtrohet me urgjencë dhe gjatë operacionit, dha shpirt. Ishte data 15 Shkurt 1959, kur mbylli sytë në sallën e operacionit, në spitalin e Tiranës.

Erifili Bezhani ishte vetëm 49 vjeç, avokate, e diplomuar për Drejtësi në Francë, por jeta i rezervoi në vendlindje fat tragjik, si shumë pak femra të shkolluara jashtë vendit.

Shpetim Zinxhiria/

Erdhën të papunë në Greqi, por kthehen pa pensione në Shqipëri. Një realitet me protagonistë shqiptarë që jetojnë dhe punojnë në Greqi, që ende mbeten pengje te politikës së dy vendeve fqinjë. Një politikë që ende po zhgënjen nga dita në ditë komunitetin shqiptar. Ka mbi 12 vite që shteti shqiptar që nga nëndori I këtij viti po qendron në heshtje ndaj njohjes së pensioneve te emigranteve shqiptar, si dhe 28 vite që nuk ka berë asnjë marrëveshje për punësimin e shqiptarve, përfshi këtu mbarë emigracionin shqiptar. Një marrëveshje që do të vinte në rrugën e duhur dhe te integrimit komunitetin shqiptar, njëllojë si disa komunitete në Greqi. Por…

Sot në Greqi komuniteti shqiptar futet ne ato komunitete ku shteti shqiptar ende nuk ka bere një marrëveshje punësimi për emigrantët e tij, të cilët sot po përballen me problemet më jetike për te ardhmen e tyre. Komuniteti I Filipinesve, Egjyptianëve, Pakistanezve kanë bërë marrëveshje pune me shtetin grek, aq sa komuniteti Filipinez ka një drejtori punësimi pranë Ministrisë së Punës së Greqisë, realizuar vite më pare.

Foto e emigranteve shqiptare ne samitin (diaspora nga greqia)

Mungesa e kësaj marrëveshje edhe sot pas shumë vitesh emigracioni përbën një pengesë kryesore për legalizimin e përhershme të shqiptarve, madje duke përfituar jo vetëm njohjen e pensioneve por edhe marrjen e Statusit të Emigrantit, ashtu siç veprohet edhe ne disa vende të BE-së.

Aktualisht shteti Italian jep çdo muaj rreth 2 mijë leje të përhershme, mbështetur në marrjen e statusit të emigrantit, gje që nuk ka asgjë të përbashkët me marrjen e nënshtetësisë. Në Greqi asnjë emigrant shqiptar nuk ka marrë statusin e migrantit, pasi rruga e vetme për të marrë një leje të përhershme mbetet rruga e marrjes së nënshtetësisë.

Ministri i diasporesqe i therret emigrantet vetem per tju marre voten dhe valuten.

Aktualisht rreth 30 mijë shqiptarë të moshës mbi 70-vjeç qendrojnë robër në Greqi, pasi nuk kanë leje qendrimi edhe pse vite më pare ishin të ligjshëm, pasi ligjet I kanë kthyer sot ilegalë…

Qëndroni burra ju humte vula harram e paci (dreken qe ju dhame) me byrek e pula…

Rreth 300 mije emigrante humasin pensionet e tyre të pjesëshme, pasi ende nuk po u njihen vitet e punuara në Greqi…Aq sa rreth 180 mijë shqiptarë u kthyen në Shqipëri duke lënë pas vitet e punuara, por pyetja shtrohet ku shkuan kontributet e tyre?

Siç është mësuar nga një përgjigje e bërë publike një ditë më parë nga juristi Shkëlzen Berisha në adresë të gazetarit Guy Lowson Erion Veliaj ka refuzuar të dëshmojë për gjyqin e zhvilluar në Florida.

Nuk është hera e parë që Kryetari aktual i Bashkisë së Tiranës informon qarqet politike apo mediatike ndërkombëtare në mënyrë krejt dezinformuese dhe më pas ai hesht.

Është i njohur edhe një tjetër rast publik si ai ish bashkëshortes së kryebashkiakut të Kavajës, Griselda Roshi e cila në vitin 2011 u raportuar në fillim se ishte grabitur dhe ishte detyruar të dështonte shtatëzaninë e saj dhe për këtë u akuzuan autoritetet shtetërore të kohës dhe më pas rezultoi e gjitha një mizanskenë e një konflikti në çifte mes Elvis Rroshit dhe bashkëshortes së tij.

Në atë kohë Erion Veliaj me zellin e shpifësit që e karakterizon informonte diplomacinë europian për këtë ngjarje, por nuk kishte denjuar të dërgonte një e-mail të dytë tek po të njëjtët për të thënë se raportimi i tij i pari kishte qenë një mashtrim. Veliaj ka qenë pjesë e enturazhit të Rilindjes që është munduar të përlyeje e të përfshijë juristin Shkëlzen Berisha në çështjen e Gerdecit dhe tregtisë së fishekëve dhe minimalisht ai duhet ti përgjigjes thirrjes së Gjykatës së Floridas për të dhënë verisonin e tij  të fakteve, qoftë edhe për të thënë që ishte nxituar dhe kishte gabur, por ai nuk e bëri një gjë të tillë.

Nuk dihet sesi e ka argumentuar Erion Veliaj refuzimin e tij për të mos dëshmuar në gjyqin e ngritur nga juristi Shkëlzen Berisha në Gjykatën e Floridas ndaj Guy Loëson, por është e kuptueshme pse kryebashkiaku i Tiranës heziton të përfshihet më tej në këtë çështje dhe kjo ka vetëm një shpjegim të logjikshëm.

Refuzimi i tij për të dëshmuar mund të shpjegohet vetëm me frikën e përballesj me ndonjë padi ligjore nga Shkëlzen Berisha. Por në pritje për të parë se cilat do të jenë hapat e juristit Berisha në raport me Erion Veliaj, i cili edhe njëherë është kapur nën mashtrim nga e gjitha kjo kuptohet qartë se ky refuzim i bën më të besueshme akuzat e Shkëlzen Berishës, se Guy Loëson në bashkëpunim me Erion Veliajn kanë shpifur.

Kanë shpifur kur kanë shpresuar se gënjeshtrat do të pasqyroheshin në filmin e Hollivudid ‘War Dogs’, por kjo nuk ndodhi sepse Hollivudi i verifikon faktet përpara se ti kthejë ato në film. Dështuan të lidhnin dy ngjarja pa lidhje me njëra tjetrën siç është tregtia e fishekëve të kompanisë AEY me çështjen e Gërdecit.

Dhe qartazi kanë dështuar në një skenar të mirëfilltë dezinformimi siç rezulton të jetë libri ‘Armët e dhe çunat’, i cili më shumë se një gabim në përkthim i gazetarit Guy Lowson, çdo ditë e më shumë po provohet të jetë produkti i radhës i zyrës së propagandës së Rilindjes.

Deri në një sqarim të dytë, historia e trillimeve do të marrë një përgjigje tjetër në apelin e çështjes që trupa e avokatëve të juristit Shkëlzen Berisha po përgatit sërish në SHBA.

Ishte vetë 27 vjeç kur erdhi në Shqipëri. Mbi 60 vjeç u largua. Iku nga e keqja, por gjeti një ferr edhe më të madh sepse Shqipëria kishte një regjim antikombëtar, mirëfilli antikosovar.

Bëhet fjalë për një shqiptar nga Podujeva, Jahir Halili i cili 29 vite të jetës së tij i ka kaluar në burgjet e Shqipërisë komuniste.

Ja çfarë shkruan arkivisti Kastriot Dervishi:

Ishte vetë 27 vjeç kur erdhi në Shqipëri. Mbi 60 vjeç u largua. Iku nga e keqja, por gjeti një ferr edhe më të madh sepse Shqipëria kishte një regjim antikombëtar, mirëfilli antikosovar.

Jahir Halili, lindur në vitin 1923, në Rrjepë të Podujevës ishte njëri nga shqiptarët e Kosovës që do burgosej për shumë vite. Erdhi në Shqipëri në fundin e vitit 1950 kur ishte vetëm 17 vjeç sepse kërkohej në Jugosllavi dhe u dërgua për të banuar në Berat. Do vinte në Shqipëri pasi kish vuajtur 2 vjet burgim në Jugosllavi për arratisje.

-Periudha e vuajtjes së burgimit, sipas viteve:

1951-1970: 19 vjet, 3 muaj, 13 ditë

1975-1985: 10 vjet

-Mosha në fillim të dënimit: 27 vjeç

-Mosha në mbarim të dënimit: 58 vjeç

Dënimi i parë

Duke qenë punëtor në fermën e Otllakut në Berat, së bashku me shokët e tij dy persona emigrantë (njëri ndër ta Muharrem Mazreku, 19 vjeç nga Vokshi, banues në Berat, kish ardhur në Shqipëri më 27.5.1951) dhe një shtetase shqiptare, tentuan të arratisen. Tre meshkujt ishin shtetas jugosllavë. Regjimi e klasifikoi veprën e tyre si qëllim agjenturor sepse kishin “grumbulluar të dhëna” dhe do i çonin në Jugosllavi, ndërsa i vetmi shkak ishte në të vërtetë gjendja e rëndë ekonomike e Shqipërisë dhe mungesa e çdo lloj lirie këtu. U arrestuan më 29.8.1951 në një fshat të Elbasanit, në përpjekje për t’u arratisur. U mor në pyetje nga mareshal Thoma Vani. Aktet i nënshkruan me gisht pasi nuk di të shkruajë e lexojë. Në fermën e Otllakut kishte veçse disa muaj, nga maji i atij viti. U akuzuan në bazë të nenet 2, 3/10 të ligjit nr.372, datë 12.12.1946, d.m.th. për arratisje dhe spiunazh. Procesit i kishin dhënë ngjyrë të fortë agjenturore, në një kohë që të gjithë ata donin vetëm të arratiseshin. Me vendimin nr.4, datë 4.1.1952 Gjykata Ushtarake Territoriale Durrës, me veprim në Berat i deklaroi fajtorë dhe tre meshkujt i dënoi me nga 15 vjet burgim e punë të detyruar.

Ridënimi

Duke vuajtur dënimin në kampin nr.1 në Urën Vajgurore, shqiptarët e Kosovës, Jahir Aliti dhe Muharrem Mazreku orvaten të arratisen sërish, por më 16.8.1952 kapen nga forcat kufitare në Rrethin e Pogradecit fare pranë Shën-Naumit. Sërish procesi tentohet të thuhet sikur buronte nga veprimet agjenturore e po ashtu u gjykua nga Gjykata Ushtarake Territoriale Durrës. U akuzuan me nenet 65 (spiunazhi) dhe 237 (arratisja nga kampi) të Kodit Penal. Me vendimin nr.26, datë 26.11.1952, Gjykata Ushtarake Territoriale Durrës, me veprim në Berat i deklaroi fajtorë dhe i dënoi: Muharremin me 25 vjet dhe Jahirin me 20 vjet. Nuk u kërkua konfiskimi i pasurisë pasi nuk kishin të tillë. Megjithëse akuzat janë të rënda, nga procesi nuk del asnjë informatë me karakter agjenturor. Gjithçka kot. Midis të tjerash në vendimin e shkruar gjithë gabimet të gjykatës gjenden edhe këto fjalë krejt pa lidhje me ngjarjet:

“Në një kohë kur populli shqiptar po ndërton jetën e re, jetën e socializmit, në një kohë kur kampi socialist me në krye BS-në është bërë një forcë e madhe për mbrojtjen e paqes, ku mbrojtjen e paqes po e mbrojnë gjithë popujt e botës, një nga këta popuj është edhe ai i Jugosllavisë që po bën çdo përpjekje për të shpëtuar nga jeta skllavëronjëse e diktaturës së Titos dhe UDB-së…”.

Si përfundim, Jahiri lirohet nga Burgu nr.321 i Burrelit më 3.12.1970, pasi kishte vuajtur plot 19 vjet, 3 muaj, 13 ditë dhe caktohet të banojë në Tepelenë. Muharremi u lirua më 10.12.1972 nga kampin nr.309 Ballsh pasi kish vuajtur 21 vjet, 3 muaj, 12 ditë. Iu caktua për banim Çerma e Lushnjës.

Dënimi i tretë

Duke banuar në Tepelenë, Jahiri arrestohet prapë më 27.11.1975. Me vendimin nr.101, datë 22.12.1975 Gjykata e Rrethit të Tepelenës e deklaroi fajtor dhe në bazë të nenit 73/1 të Kodit Penal e dënoi me 10 vjet të tjera heqje lirie. U la në fuqi me vendimin nr.3, datë 9.1.1976 të Kolegjit Penal të Gjykatës së Lartë.

Dokumenti i lirimit të parë nga burgu:

Nga Arben Vata Stockholm/

Psh një qytetar në zonën e Kukësit nga është edhe gazetar Çimi që ju e sulmoni shpesh, mund t’u drejtohej kështu “Pse shani gazetarët kur ju vetë nuk jeni në rregull o Ram(q)çimi i Rilindjes?!”. (Ju e dini se kjo nuk është e qëllimshme pasi në ato zona e ngaterrojne q me ç, gj me xh, siç edhe në Jug y me i psh). Por ama do të dukej abuzive, jo etike dhe sigurisht që as kjo nuk është korrekte të thuhet.

Qysh në fillim, dua të them se nuk jam dakord me disa media dhe nuk është aspak etike e njerëzore që t’i dëshirosh dikujt vdekjen apo sëmundjen, siç ka ndodhur me politikanë të tjerë në të shkuarën e tani me Edi Ramën.

Ai dhe gjithë të tjerët që mund të kenë bërë krime, të përgjigjen para ligjit. Para Zotit ne nuk shohim gjë se çdo të ndodhë. Duam të dimë se çfarë do të ndodhë me ta ( jo me femijët e tyre), këtu në Tokë. Përndryshe, do mësohemi me të keqen e do të themi ” nuk kemi çfarë t’i bëjmë. E dënon Zoti “.

Ndaj, të shkuara z Rama nëse për momentin jeni sëmurë. Dhe për të “shmangur ” llafet e kundërshtarëve, portaleve e “kadrinjve”, nxirrni telefonin aty ku ndodheni, brenda e jashtë shtetit e trego çfarë po bëni se jeni kryeministri. Ju dergoni foto e video edhe kur bëni dush zoti Rama. Për inat të mediave mund të postonit dicka si psh duke luajtur baskeboll apo bërë palestër; pra që nuk je prej atyre që “pi mall”. Se njerëzit i mori malli zoti Rama dhe mezi pritën që ti të bëje “palestrën” e radhës me median. Dhe ku? Në kongresin e PS.

Zgjodhe të merreshe me kundërshtarët dhe e hape sërish krahun duke goditur e anatemuar mediat. A thua se mediat janë shkaku kryesor për situaten e vendit. (Në fakt ato kanë nje pjesë të madhe të përgjegjësisë, pasi shumica është vene prej vitesh në shërbim të qeverive dhe interesave ekonomike të pronarëve të tyre dhe jo publikut).

Por ngaqë nuk rrini shumë në Shqiperi z Rama, ndoshta nuk e dini se njerëzit nuk mund të gënjehen nga media. Ata jetojnë perditë aty dhe e shohin realitetin më mirë dhe më qartë se ju. Nuk po them atë që thotë Opozita dhe raportet ndërkombëtare se qeveria e blen votën. Thënë këtë z Rama nuk është e thënë se ata që shesin votën të mendojnë njësoj si ju. Ndaj as mos u kërkoni atyre që të shperndajnë postimet e tua dhe të qeverisë.

Nese këtë e bëjnë servilët e qeverisë (por edhe opozitës), politikani duhet ta kuptojë se ky eshte urdher dhe jo dëshire. Ndaj, mos u merrni me mediat dhe informacion in që ato shpërndajnë z kryeministër. Mos u tallni e mos ironizoni me mediat kur ata nuk të përgjigjen dot direkt. Ata mund të përgjigjen me qindra artikuj nga “kazanë ” mediatikë nga gjithë bota, por edhe me dhjetra raporte që ia nxijnë fytyren qeverisë, si psh ai fundit për nivelin alarmant të korrupsionit .

Gazetarët por edhe njerëzit e thjeshtë mund të përgjigjen edhe personalisht, madje edhe me lojë fjalësh, siç ju pëlqen. Psh një qytetar në zonën e Kukësit nga është edhe gazetar Çimi që ju e sulmoni shpesh, mund t’u drejtohej kështu “Pse shani gazetarët kur ju vetë nuk jeni në rregull o Ram(q)çimi i Rilindjes?!”. (Ju e dini se kjo nuk është e qëllimshme pasi në ato zona e ngaterrojne q me ç, gj me xh, siç edhe në Jug y me i psh). Por ama do të dukej abuzive, jo etike dhe sigurisht që as kjo nuk është korrekte të thuhet. Ashtu sikurse nuk është korrekte që ju talleni e lakoni emra gazetarësh, politikanësh apo njerëzish të thjeshte.

Aftësia për të luajtur me fjalët nuk ju bën patjetër rilindas, zoti kryetar i Rilindjes Socialiste.

Syri.net

L’Osservatore Romano e vlerësoi situatën në Shqipëri me tensione gjithnjë e në rritje dhe me rrezikun e një vale të re eksodi. Gazeta zyrtare e Vatikanit, e cila i referohet Lulzim Bashës si “figura-simbol e protestave, që prej javësh po vlojnë në Tiranë”, sjell në vëmendje qëndrimin e ndryshëm të palëve për zgjidhjen e krizës dhe pasojat e saj. L’Osservatorio Romano thotë se, megjithëse situata nuk ka krahasim me 97-ën, “mbetet droja se, nëse do të vijojë të mos garantohet funksionimi i shtetit të së drejtës, do të përballemi me një tjetër “Rasti Shqipëria”, që vjen së bashku me rrezikun e një vale emigrimi, të ngjashme me atë të viteve ’90.”

Me poshte vijon shkrimi i plote:

L’Osservatore Romano

Vazhdojnë protestat kundër qeverisë

Tensione gjithmonë e më të larta në Shqipëri

22 mars 2019. Një tjetër manifestim proteste me mijërapjesmarrës u zhvillua dje në kryeqytetin shqiptar, para selisë sëParlamentit. Manifestimet po mbahen me nismën e PartisëDemokratike, formacion opozitar i qendrës së djathtë, iudhëhequr nga Lulzim Basha, tashmë figura-simbol e protestaveqë prej javësh po vlojnë në Tiranë.

Duke denoncuar kthimin e Shqipërisë në stadin e varfërisë, Basha ka kërkuar largimin e qeverisë së drejtuar nga socialistiEdi Rama, i akuzuar për korrupsion dhe lidhje me krimin e organizuar; largim që do t’i mundësonte vendit te shkonte ne zgjedhjeve të parakohshme.

Në mbrojtje të selisë së parlamentit ishin angazhuar rreth 700 forca policore. Gjatë mobilizimeve të mëhershme, protestat u shndërruan herë pas here edhe në përplasje të dhunshme, çkasolli që policia të përdorte gazin lotsjellës dhe makinat e ujit përtë zbrapsur protestuesit që kërkonin të hynin në selinë e parlamentit apo në atë të qeverisë.

Nga ana e saj, qeveria vijon të këmbëngulë se sjellja e opozitësështë një pretekst për të vështirësuar çeljen e negociatave tëanëtarësimit të Shqipërisë në BE, vendim i planifikuar për t’umarrë qershorin e ardhshëm.

Pikërisht lidhur me këtë temë, po rritet droja në Bruksel se degjenerimi i protestave mund të vërë me të vërtetë në rreziknisjen e negociatave. Para disa ditësh, një delegacion i BE-së qëishte në Tiranë konfirmoi të drejtën themelore të të gjithëqytetarëve shqiptarë për të protestuar paqësisht, pa përdorurdhunë, duke saktësuar se “asnjë akt dhune nuk do të ishte itolerueshëm”. Anëtarët e delegacionit kritikuan zgjedhjen e opozitës për t’u larguar nga parlamenti dhe u bënë thirrje të dyjapalëve që të tregonin përgjegjshmëri. Kapërcimi i krizës aktualepolitike dhe ndërtimi i një platforme kombëtare dialogu ku tëmarrin pjesë të gjitha palët e interesuara është propozimi iardhur nga Bashkimi Evropian.

Ekziston rreziku që Shqipëria të shihet sërish nga komunitetindërkombëtar me syrin mosbesues që shpesh e ka klasifikuarvendin ballkanik si të dhunshëm dhe të paaftë të vendosë drejtësie të ndjekë politikat e duhura sociale. Gjithsesi, situata e brendshme është ndryshe nga 1997-a, kur pas një vale protestashtë forta, vendi u zhyt në anarki.

Sot populli shqiptar po tregon maturi dhe duket se vendi kanxjerrë mësimet e duhura nga historia. Por prapëseprapë mbetetdroja se nëse do të vijojë të mos garantohet funksionimi i shtetittë së drejtës, do të përballemi me një tjetër “Rasti Shqipëria”, qëvjen së bashku me rrezikun e një vale emigrimi të ngjashme me atë të viteve ’90.

Te dashur miq, dje shqiptaret ne Shqiperi dhe kudo ne bote festuan 22 Marsin, diten e pare te lirise dhe demokracise ne shekuj dhe mijevjeçar ekzistence.

Si dje 27 vjet me pare mbi 1.7 milione te rinj, te reja, burra dhe gra, njerezit me te shtypur, me te izoluar dhe me te mjeruar te planetit, nen udheheqjen e Partise Demokratike permbysen me voten tyre te lire ne vendin me monist te planetit diktaturen orwelliane te Enver Hoxhes, Hitlerit shqiptar te Pasluftes.

Me 22 mars te vitit 1992 ne ndame epokat dhe nisem udhetimin e tone ne rrugen e lirise dhe dinjitetit njerezor dhe kombetar, rrugen e mbrojtjes se interesit tone kombetar dhe çeshtjes shqiptare si dhe hapjes, renditjes dhe integrimit te Shqiperise ne krahun e miqve te saj te lirise dhe proceset euroatllantike.

PD dhe aleatet e saj moren me 22 mars te vitit 1992, ne vendin e trete me te varfer te globit, ne te cilin te ardhurat per fryme ishin vetem 204 dollare ne vit, me vetem 4 milion dollar rezerve valutore dhe nje borxh te jashtem 500 milion dollar dhe papunesi qe kalonte mbi 80% si dhe nje inflacion tre dhe kater shifror. Diktatura 46 vjecare hoxhiste kishte shkaterruar Shqiperine pothuaj ne permasa apokaliptike dhe qartas me shume se sa kishin shkaterruar ndonjehere ndonje vend luftrat civile. Per te shpetuar nga dhimbjet e tmerrshme te diktatures se mjerimit ne vitet 1990-1992 rreth nje milion shqiptar u larguan nga Shqiperia me eksode biblike.

Kushtet pra ne te cilat erdhi ne pushtet PD ishin te jashtezakoshme, por me e jashtezakoshme ishte fuqia e lirise dhe vlerave te saj, dyert e te cilave hapen me voten e tyre te lire shqiptaret.

Me permbysjen e diktatures komuniste qeveria e PD, partise qe kishte shpallur qe ne javen e pare te themelimit te saj, para shqiptareve dhe botes interesin kombetar dhe çeshtjen kombetare deri atehere te tradhetuara, si yllin e saj polar, vendosi kete çeshtje ne krye te programit te saj.

Ajo nxori Shqiperine nga izolimi me i thelle, e lidhi ne miqesi me SHBA dhe vendet te tjera te lira. PD tashme ne pushtet nderkombetarizoi ne samite te OSBE dhe OKB ceshtjen e Kosoves, konfirmoi ne rezoluta te votuara me 2/3 ne OKB te drejten e qytetareve te Kosoves per vetevendosje, promovoi ceshtjen e te drejtave njerezore dhe kombetare te shqiptareve ne Maqedoni, Mal te Zi, Luginen e Presheves dhe kudo ne rajon.

Lokomotive e integrimeve europiane dhe euroatllantike qeveria e PD dhe aleatve te saj anetaresuan Shqiperine ne Keshillin e Europes dhe ne dhjetra organizata nderkombetare si dhe firmosi nder me te parat partneriterin per paqe me Aleancen e Atllanitkut te Veriut. Ne Letren e tij te Bardhe te vitit 1996, Komisioni Europian duke vleresuar suksesin e reformave do perzgjidhte Shqiperine si vend per ti hapur procesin e stabilizim asociimit ne BE.

Ne vendin e hiperkolektivizimit total qeveria e PD hodhi themelet e ekonomise se tregut te lire dhe te demokracise, liberalizoi dhe privatizou ekonomine, beri 220 mije familje shqiptare pronare te apartamenteve te tyre dhe mbi 460 mije familje ne fshat pronare te fermave te tyre si dhe qindra mijra ndermarrje te vogla dhe objekte u privatizuan. Ne fund te kater viteve te ardhurat per fryme u katerfishuan dhe mbi 80% e prodhimit te brendshem vinte tashme nga sektori privat, u liberalizua kursi i kembimit dhe u arrit stabilizimi monetar e inlacioni ra ne njeshifror, rezerva valutore u rrite rreth 35 here.

Ne vitin 1997 Partia Demokratike njohu gabimin e saj historik te mosndalimit ne kohe te skemave pyramidale. Ajo iu kundervu rrebelimit komunist me mjete politike dhe percaktoi zgjedhjet e pergjithshme si rruge politike per zgjidhjen e krizes. Ne fushaten elektorale PS premtoi kthimin qindarke per qindrake te parave te humbura ne skema piramidale. Kurse PD deklaroi se nje borxh qe nuk eshte marre nga qeveria nuk mund te njihet. Ne vitet 1997-2005, PD ne opozite qendroi e pamposhtur para vrasjeve, akuzave dhe proceseve politike te drejtuesve te saj, perfshire ketu edhe akuza monstruoze per krime kunder njerezimit nga rregjimi i atyre qe erdhen me dhune ne pushtet.

Me fitoren e zgjedhjeve te pergjithshme ne vitin 2005, PD ne nje rast unik ne histori perzuri me vote nga pushteti ata qe erdhen me dhune dhe rebelim komunist.

Ne 8 vite te qeverisjes se saj, qeveria e PD dhe aleateve te saj firmosi dhe ratifikoi me BE Marreveshjen e Stabilizim Asociimit, anetaresoi vendin ne NATO. PD dha ndihmese thelbesore ne pavarsine e Kosoves lajmin per te cilin e shpalli ne Tirane,me te famshmen “time is now” Presidenti George W Bush ne viziten e pare dhe historike te nje presidenti te SHBA ne Shqiperi. Qeveria e PD dha kontribut thelbesor ne njohjet nderkombetare te Kosoves. Me reforma serioze te gjithaneshme u plotesuan te gjitha kushtet dhe u hoqen vizat me BE, si dhe u mor ne tetor te vitit 2012 dhe ne tetor te vitit 2013 rekomandimi i Komisionit Europian per statusin e vendit kandidat, te cilin e bllokoi Edi Rama duke refuzuar te votoje tre ligjet e ndermjetesuara dhe dakortesuara me Komisionin Europian. PD erdhi ne pushtet ne nje kohe kur bandat famezeza shqiptare benin ligjin ne vend.

Qeveria e PD luftoi me zero tolerance krimin e organizuar dhe bandat e tij. Vendosi para ligjit ne 18 muaj mbi 1000 bos dhe anetare te 206 grupeve dhe organizatave kriminale dhe beri Shqiperine nje vend te sigurt.

Ajo luftoi me vendosmeri korrupsionin dhe arriti pragun e Korporates se Mijevjeçarit te qeverise se SHBA, Shqiperia sipas UN ishte vendi i pare qe vendosi sistemin e prokurimit dixhital, sistem qe do certifikohej nga vet UN.

Qeveria ndermori reforma te thella e te suksesshme ekonomike si:

-ulja e tatim fitimit nga 25 ne 10 %

-ulja e tatimit te ardhurave personale nga 23 ne 10 pra vendosje te takses se sheshte prej 10 %,

-ulja e sigurimeve shoqerore nga 32% ne 15% per punedhenesin.

-ulja e tarifave doganore nga 6 ne 1% ,

-u krijua one stop shop per regjistrimin e bizneseve dhe u arrit reduktimi i kohes dhe kostos se regjistrimit nga 42 dite dhe 4 mije euro ne gjithsej 30 minuta dhe vetem 1 euro,

-u krijua Qendra Kombetare e Liçencave dhe Lejeve pasi u hoqen mbi 2/3 e tyre.

-U sanksionua ne ligj nisma 1 euro pra per dhenien me 1 euro te tokes publike per investitoret e huaj te medhenj

Te gjitha keto reforma, siç pohojne Komisioni Europian, Banka Boterore, FMN, IBRD etj, bene qe ekonomia e vendit, ne kulmin e krizes ekonomike dhe financiare te botes, te vazhdoje te rritet dhe te mos njohe reçesion.

-Papunesia njohu ulje progresive, ajo ra ne 12.8%

– Numeri i bizneseve u tre-fishua.

– Eksporti dhe investimet e huaja u rriten perkatesisht me 300% dhe 316%.

-Te ardhurat buxhetore u dyfishuan.

-Kredite per ekonomine u rriten 6 here.

Sipas Censusit te vitit 2011,

-343 mije familje shqiptare kishin me shume se nje shtepi.

-Shqiptaret ne banesa per 1000 banore lane mbrapa 5 kombe te vendeve anetare te BE.

Qeveria e PD dhe aleateve te saj,

-rriti me 120-150% rrogat dhe

-100% pensionet e ulta,

-ndertoi dhe rindertoi ne mbare vendin mbi 11 mije km rruge, pra siç thote Komisioni Europian me shume se i gjithe rajoni

-Ndertoi rrugen e Kombit,

-autostraden Tirane Elbasan, ne te cilat vetem tunele jane 16 km.

-Ndertoi dhe rindertoi 1300 shkolla e institucione arsimore,

-720 sisteme ujesjellesash dhe kanalizimesh,

-10 impiante te perpunimit te ujerave te zeza dhe

-400 qendra shendetesore dhe spitale.

-U ndertua terminali i aeroportit te Rinasit dhe me

pas ne fazen e dyte u dyfishua ky terminal.

-U zgjeruan ndjeshem portet e Sarandes Vlores, Shengjinit dhe

– u ndertua terminali i portit te Durresit

-u shpalle fituese kompania qe do thellonte portin per anije te medha gjer ne 50 mije ton.

Karahas infrastruktures energjia u be nje perparesi tjeter madhore e qeverise se PD. “Shqiperia superfuqi e vogel e energjise se rinovueshme ne rajon” u be moto e qeverise se PD dhe aleateve te saj.

Nga fundi i vitit 2007 e ne vazhdim,

-moren fund nderprerjet e energjise elektrike qe me pare ishin se paku 6-10 ore ne dite.

-Shqiperia u be vendi i dy projekteve gjigande energjitike;

-TAP, investimi aktual me i madh ne Europe, gazsjellesi qe do sjelle gazin azer ne Itali, dhe

-kaskades se Devollit.

Qeveria firmosi ndertimin e 420 hidrocentraleve me konçesion nga kompanite private, nga te cilat

-112 kane perfunduar dhe japin,

-mbi 40% te prodhimit te energjise se vendit dhe,

-87 jane ne ndertim e siper.

-Shqiperia dixhitale eshte nje nga realizimet madhore te qeverise se PD.

-Ne vitin 2006, perdorimi i internetit ne Shqiperi ishte vetem 4.8% nderkohe u rrit ne 63% ne vitin 2012,

-interneti dhe kabinetet e informatikes u shtrine ne çdo shkolle,

-u garantua internet falas per popullaten ne 1250 zyra ne mbare vendin,

-u ulen 3 – 5 here çmimiet e bisedave me celular,

-u licensuan dy kompani dhe u shtri ne mbare vendin teknologjia 3G dhe u pregatit kuadri per 4G

Numri i studenteve nga viti 2006 ne vitin 2013 u rrit nga,

-12 ne 50 per 1000 banore,

-70% e maturanteve hynin ne Universitet.

Trupa akademike universitare u rrit nga

-6 000 ne 10.500.

Ndjekja e shkollave te mesme u rrit,

nga 69 ne 86%.

Ne Shqiperine rurale ne 8 vite u investuan 3,2 miliard euro

Ne zonat rurale u ndertuan:

-mbi 8 mije km rruge rajonale, dytesore dhe te treta.

-mbi 1 mije shkolla e kopshte,

-630 ujesjellesa dhe kanalizime,

-qindra km kanale vaditese dhe kullues dhe u subvencionuan 45 mije projekte ne bujqesi e blegtori, gje qe beri te mundur

-te mbillen mbi 10 milion rrenje ullinj dhe

-miliona rrenj molle, arra, vreshta dhe dru te tjere frutor.

Prodhimet bujqesore ne teresi u mbrojten,

u ulen ndjeshem importet u mbi dyfishua toka e punuar,

eksportet bujqesore u rriten 3 here.

Numri i turisteve dhe vizitoreve nga 300 mije qe ishte ne vitin 2004 u rrit ne 4,7 milion ne vitin 2012.

Shqiperia, e cila ne vitin 1992 ishte vendi i trete me i varfer i planetit se bashku me Uganden dhe Angolen, nga viti 2008 kaloi ne grupin e vendeve me te ardhura te mesme te larta.

Qe nga viti 1992 ajo eshte rritur 21 here, ndofta me shpejt se çdo vend tjeter.

Shqiperia ende nuk ishte nje vend i zhvilluar por ajo linte mbrapa disa vende te zhvilluara ne vdekshmerine ametare, vdekshmerine ne pergjithesi, jetegjatesine mesatare te popullates dhe arriti te kete vdekshmeri infantile nje-shifrore.

Ne vitin 2013 shqiptaret me vullnetin e tyre hodhen poshte kontraten me PD dhe Sali Berishen dhe votuan per nje kontrate tjeter. Respektova plotesisht vendimin e tyre dhe pa ndonje veshtiresi te vecante mora te gjitha vendimet e duhura…. ( vijon)

Mga Erl Kodra USA.

Sot, Edi Rama nuk ngjante, por ishte i njëjtë me Adolf Hitler dhe Joseph Goebbels të marrë së bashku, ishte i njëjtë me Benito Mussolinin, Joseph Stalin dhe Enver Hoxha. Edi Rama sonte ngjante shumë me Slobodan Milošević. Fjalimi i sotëm para “Qytetarëve në Karrike” ishte prova. Këtë provë tashmë e njohin gjithë shqiptarët; por këtë provë duhet ta njohin edhe vendet anëtare të NATO-s.

Sot mjerimi i Edi Ramës “shkëlqeu”. Në çdo gjest të tij ndjehej dhe kuptohej tmerri që përjetonte së thelli, ndërsa tejkaloi vijën e fundit drejt humnerës. Unë gjithmonë e kam ditur se kush është dhe çfarë përfaqëson Edi Rama, por gjithësesi, vetëm sot ai goditi bash në zemër të bashkëjetesës qytetare;

Edi Rama shkeli vijën e kuqe. Me një gjuhë plot urrejtje dhe zhargon të rëndë për shqiptarët, ai e zyrtarizoi përgjatë fjalës së tij se ai nuk lëvizë asnjë centimetër nga pushteti i blerë, pavarësisht çmimit, qoftë edhe edhe konfilkti civil. Fjalori i ndyrë me të cilin ai sulmoi nominalisht Lulzim Bashën; gazetarët dhe mediat që nuk i nënshtrohen vullnetit të tij suprem; por edhe popullin armik opozitar, sot tejkaloi çdo kufi. Ata që nuk e duan Edi Ramën, sipas Edi Ramës janë armiqtë e popullit, ndërsa “populli i vertetë” ishte ulur në qindra karrige para tij; një lloj populli i kënaqur nga udhëheqësi i shquar i Partisë dhe i shtetit.

Ka diçka të jashtëzakonshme dhe ogurëzezë, që paralajmëron saktësisht se javët dhe muajt që do të vijnë, lehtësisht mund të kthehen në një luftë civile. Fjalori i Edi Ramës e paralajmëron këtë, ndërsa thotë pa iu dridhur qerpiku se do të shembë përdhe shtëpitë e 4000 qyetarëve tek Unaza e Re, për të ndërtuar “Unazën prej floriri” 48 milionëshe. Edi Rama zotohet se do të shembë Teatrin Kombëtar për t’i hapur rrugë përbindëshave prej betoni, sepse ai tashmë e mendon veten të pandalshëm, të papërballueshëm, një lloj Zoti i zbritur në Tokë për të udhëhequr shqiptarët.

Edi Rama as nuk i konsideron mijërat e qytetarëve shqiptarë që janë ngritur kundër tij, ai tashmë është i bindur se haremi i tij i deputetëve në të ashtuquajturin Parlamenti i Shqipërisë do të votojnë gjithçka që ai u vë përpara. Ai e di se nuk ka Gjykatë Kushtetuese, ndërsa garancitë e fundit ia jep Gjeneral Sandër Lleshaj, një “streteg” mediokër dhe fanatik enverist, i komanduar në krye të Ministrisë së Brendshme.

***

Media kryesore në vend është blerë me kohë, ndërsa mercenarët e tij mediatik vazhdojnë mbështetjen pa kushte. Gjithçka që lejohet të lëvizë nën këtë qiell duhet të ekzistojë në funksion të Edi Ramës, të marrë frymë prej tij, dhe të përçojë frymën e tij. Gjithkush tjetër që nuk i bindet, është armik, është Kadri. Qytetarët e Karrigeve janë të denjë për bekimin e tij, ndërsa ata që nuk i përulen, janë armiqtë e Popullit të Karrigeve.

A nuk është ky preludi i një Lufte Civile?

Rrethanat janë të jashtëzakonshme, ndërsa zemërimi i popullit “armik” ka arritur kulme të reja. Saktësisht, këto janë rrethanat e llojit ku arsyeja e “zakonshme” nuk ka më kuptim, ku ndahet e mira me të keqen, e vërteta me gënjeshtrën. Është ai momenti tragjik që po përjeton çdonjëri prej qindra mijëra qytetarëve që sot protestojnë kundër urisë, vjedhjes, mashtrimit, drogës, krimit dhe mafias në zemër të shtetit. Fjalimet e Edi Ramës janë fyese, denigruese, përçarëse, shantazhuese; ato kullojnë ndyrësi dhe të pëgëra në eter që rëndojnë gjendjen emocionale të shqiptarëve të pamundur.

Në këto kushte ekstreme, zemërimi kthehet në një fuçi baruti.

Partia Demokratike duhet të përkthejë fjalë për fjalë fjalimin e sotëm të Edi Ramës, me zë dhe figurë, me titra, në gjuhët gjermane, franceze dhe angleze. Këtë fjalim duhet ta dërgojnë në të gjitha kancelaritë perëndimore dhe në të gjitha vendet anëtare të NATO-s. Kjo situatë shpërthyese duhet të demaskohet shpejt dhe fort, jo për të fituar mbi Edi Ramën, por për të shpëtuar vendin. Ata ndërkombëtarë që e kanë mbështetur deri më sot duhet të mënjanohen, ndërsa opozita shqiptare duhet të gjejë rrugë të tjera komunikimi, sepse qendrat vendim marrëse të botës demokratike duhet ta lexojnë gjuhën e tij të drejtëpërdrejtë dhe gjuhën e tij të trupit, qëndrueshmërinë e tij mendore, gadishmërinë e tij për ta zhytur vendin në Luftë Civile. Sot shkenca e psikologjisë dhe mjeksia ka arritur në nivele të tilla sa është në gjendje të përcaktojë saktësisht, vetëm duke analizuar fjalimin e sotëm, se çfarë diagnoze ka Edi Rama, si dhe rrezikun që ai mbartë si njeriu që ka rrëmbyer të gjitha pushtetet në Shqipëri.

Sot, Edi Rama nuk ngjante, por ishte i njëjtë me Adolf Hitler dhe Joseph Goebbels të marrë së bashku, ishte i njëjtë me Benito Mussolinin, Joseph Stalin dhe Enver Hoxha. Edi Rama sonte ngjante shumë me Slobodan Milošević. Fjalimi i sotëm para “Qytetarëve në Karrike” ishte prova. Këtë provë tashmë e njohin gjithë shqiptarët; por këtë provë duhet ta njohin edhe vendet anëtare të NATO-s.

Ilir Demaliaj USA

Kongresi Partisë Socialiste, çfaqje e një të njeriu të mpirë  psigjikisht, prej maktheve të pushtetit dhe delirit të sundimit si  kryekrimi i shkatërrimit të vëndit dhe parametrave me elementar të  zhvillimit demokratik  dhe shtetit të së drejtës.

Ky njeri i  kapur tërësisht nga oligarkia organizatave kriminale të drogës,  pastrimit parave, korrupsionit shtetëror, vjedhjes dhe shkatërrimit të  pronës publike, me të vetmin qëllim, mbajtjen e pushtetit dhe me një  parti idjotësh si ajo e mbledhur sot në shesh, që i bindeshin ketij  mithomani psiqik, e kjo do të thotë, thirrjes së tij, “nxirrni telefonat  nga xhepi!

Nxirre ti Pandi!

Nxirrini! Nxirrini!

Dhe bëni nga një foto nga ky shesh, dhe postojeni, Ja Shqipëria që duam!

Tregoj një mjerim të madh jo vetëm për atë bandë në shesh por edhe për shqiptarët si…

Ajo Shqipëri që doni ju  KM, megjithë atë turmë idjote në atë shesh, që  i trajton si inbecilë, dhe ata, i binden idjotësisë suaj duke treguar  idjotësine e turmave, kurrë mos u bëftë dhe i pushoftë ora një orë e më  parë bashkë me ju KM.

Po të kujtoj se ai kongres në shesh sot  është model i marrë nga Kongresi Partisë Naziste të Hitlerit në 1933!  librin e të cilit ju e mbani tek koka krevatit, jo për të shkatërruar  botën, se nuk i ke ato këllqe,  por për të rrënuar Shqipërinë! Siç dhe  deri këtu e ke rrënuar mjaft deri në pakthyeshmëri.

Ti o i pafytyrë! Ti bën mirë të largohesh që sot!

Ti që thua se shumica e shqiptarëve të duan, njësoj u ke nxirë jetën edhe këtyre, njësoj si atyre që të urrejnë!

Erdhe me premtime të mëdha, premtove suksese, premtove reforma, premtove ndryshime rrënjësore… por bëre një vërrë në ujë!

Ti që na mashtrove dhe na the se Evropa është e kapur brenda mandatit. Nuk mjaftoi kjo por na u hape byt*ësh duke na thënë që Shqipëria do të bëhet e famshme në të gjithë Botën.

Ti dështove totalisht!

Po na vjen zor nga vetja.Nuk po shohim dot në sy njëri-tjetrin. Nuk po shohim dot në sy fëmijët tanë që vuajnë njësoj si ne!

Ti na ke kthyer 30 vite prapa. Ti na ke vrarë shpresën. Ajo shpresë që na mbante gjallë se edhe ne do të shihnim dikur një ditë të bardhë.

Për shkakun tënd janë shtuar largimet nga Shqipëria. Të rinj që e kërkojnë fatin gjithandej nëpër Botë! E gjitha për fajin tënd!

Je mendjemadh!

Je mburravec!

Je kokëfortë!

Je hakmarrës!

Je intrigant!

Je arrogant!

Je i lig!

Je bërë i padurueshëm!

Hiqesh si strateg por je një injorant!

Hiqesh si modern, por je një anakronik!

Hiqesh si babaxhan, por je një i llastuar!

Të kemi dhënë besim, e ke shpërdoruar!

Të kemi dhënë para, lakmon shumë më tepër!

Të kemi dhënë kohë të ndreqësh gafat e tmerrshme, por ti nuk ke ndrequr asgjë, përkundrazi, e ke trashur zullumin!

Ty o njeri nuk ta ndjen fare për Shqipërinë dhe shqiptarët.

Ti duhet të largohesh një orë e më parë!

Largohu vetë, largohu sot, ose shqiptarët do të tërheqin zvarrë!

NGA EDI OGA-

Panuçi ik!

Bedri Hoxha Köln Gjermani.

Moj Shqipni e shtrenjta Ame!

A s’po m’thu pse m’renkon, e nga cila ane?

Jam n’kurbet e po m’dhipsesh shume,dite per dites une per ty rij tuj mendue,

Kur m’po vjen dita me t’pa t’sherume!!!

Po s’po di me par ke me pa ,a ty a vetin?

Si une e vllaznia dergjemi n’rugt t’kurbetit!!

S’na ke pyet njer ,a keni me ngron ,a keni me fjet?

A jetoni te tant ,a po keni dek?

Moj Shqipni e shtrenjta Ame ,

Kam shum per me t’thane,

Nji nat dimri s’munjem te tanat me ti thane!

Vec po pres me ti kallzue,e s’po munja me gjet shteg me kalue!!

Te tona kamxhikt i paske m’bllokue,

Nji ajo dore e zeze ci i ka mendue!

Dite e nate rrij tue mallkue,se prej gjinit tand,

M’ka largue,

Ka po vuj n’rrugt e bots ,e gjini i i huj

Hic s’po mduket i amel ,e smujnt ,me m’kue!!

Ke me kja ,e ke me mallkue?

Jam i vetem si qyqja malit ,pa vllaznin teme kenka shkrujt n’rrugt e bots me jetue!!

Nji ka zot e po m’ndigjon ,renkimin tem !

E po i lutem nji kot podrumt t’ert ,

E njinkta net qe s’po ban dit,

T”fryj nji er t’madhe e te dera jote me prru,

Me e ter jasht nji at qi na ka mallku, e per ton jeten ,bashke Nan e Bir me jetu!!!

Moj Shqipni e shtrenjta Ame ,

Bijve tu me ua l’shu nji za, !

Me at gjuh t’amel qi ma ke , e per tan naten me uthtue, e n’sabah si zogu i mberdhiem ,nen krahet e tue me u rehatue!!

Moj Shqipni e shtrenjta Ame, pres me ta n’digju nji at t’amlin za!!!

Vargje para pushkatimit/ “Porsi flet e Ejllit te Zotit”

Deklarata e ish-anëtarit të partisë që dekonspiroi skenarin e Sigurimit të Shtetit për armët në Kishë: “Mos mendo se bën me mua siç kemi bërë me klerikët katolikë, duke ia futur armët në kishë e duke i detyruar përmes torturave çnjerëzore të pranojnë se janë të tyret… Për të mbuluar poshtërsitë tuaja e të E. Hoxhës, ju doni të dënoni njerëzit e pafajshëm”.

“Lamtumirë, ma bani hallall shokë!” ndërsa në oborrin e Degës së Brendshme, nis të zhurmojë motorri i një makine që largohet dalëngadalë. Nëpër qeli bie heshtje varri… Ishin fjalët e fundit të Pjerin Kçirës, çastet e fundit para pushkatimit. Ishte pjesë e grupit “armiqësor” që dekonspiroi skenarin e Sigurimit të Shtetit për fshehjen e armëve në Kishë në Shkodër, në vitin 1948. Është një prej ngjarjeve më të rëndësishme të krimeve të komunizmit. Dhjetëra klerikë e qytetarë të Shkodrës shkuan drejt pushkatimit. Studiuesi Pjetër Pepa e ka pasqyruar këtë ngjarje përmes dokumenteve, por edhe dëshmive të të mbijetuarve të asaj ngjarje. Libri “Dosja e Diktaturës”, shkruar nga Pjetër Pepa është një ndër materialet që na ka lënë trashëgim dhjetëra dëshmi autentike që na rrëfejnë krimet  e komunizmit. Më poshtë, publikojmë një pjesë nga libri i Pjetër Pepës, “Dosja e Diktaturës”, momentin e vrasjes së klerikëve dhe grupit të personave që ishin anëtarë të partisë, por që nuk pranuan të bëhen pjesë e planit të egër për vrasjen e klerikëve dhe zbuluan skenarin e Sigurimit të Shtetit për futjen e armëve në kishë.

Dosja e Diktaturës

11 mars 1948, ora 5 e mëngjesit… Burgu i fretërve ka lëvizje e zhurmë më shumë se asnjëherë tjetër… Hekura duarsh e shula dyersh, zhurmë makinash e trokitje çizmesh përbëjnë sfondin e atij mëngjesi të vrenjtur… Te vendi tashmë tradicional i pushkatimeve janë rreshtuar 16 vetë, ndër ta 4 janë klerikët më në zë, imzot Gjini e Deda, at Prendushi e Nikaj… 12 të tjerët janë qytetarë që nga gjyqet e mëparshme, janë dënuar për kryengritjen e Postribës: Abdulla Kazazi e Guljelm Suma, Xhelal Hardolli e Bilbil Hajni, Fahri Rusi e Caf Dragusha, Cin Sereqi e Dulo Kali, Kol Prela e Pjetër Pali, Paulin Pali e Murat Haxhia. Pra, drejtësia e historia i është borxh edhe atyre për të provuar përfundimisht të vërtetën e për të zbuluar pafajësinë e tyre. Ata janë intelektualë e inxhinierë, avokatë e deputetë, por mbi të gjitha, janë patriotë e martirë të demokracisë shqiptare.

Një shi i imët i shtohej atij sfondi vajtues në orët e para të mëngjesit… Ashtu flokëthinjur, të lidhur pranë njëri-tjetrit, klerikë, myslimanë e të krishterë qëndrojnë para një grope të madhe që ngjason me një gojë të hapur e gatshme për t’i përpirë. Një heshtje si vetë vendi në të cilin ndodheshin, varret ……

Akti i dytë – zbulohet e vërteta 

Të vërtetën e dinte vetëm Zoti e frat Ndou, portieri, të cilit i kishin kërkuar çelësat… por tashti edhe ai nuk mund të fliste, sepse e kishin çuar edhe atë tek Zoti… Çfarë mund t’i ketë mbetur pa thënë kësaj drame të përgjakshme? Nuk kanë kaluar as katër muaj nga pushkatimi, dhe një valë e re arrestimesh shpërthen sërish në Shkodër, e bujshme dhe tepër e veçantë për llojin e saj. E veçanta konsistonte tek të arrestuarit. Është një grup tashmë të rinjsh, 20-25 vjeçarë, tre nga të cilët janë jo vetëm anëtarë partie, por edhe punonjës të Sigurimit të Shtetit. Më 28 korrik 1948 do të arrestohen:

1. Pjerin Kçira – 25 vjeç, anëtar partie, aspirant në seksionin e sigurimit Shkodër, korrespondent i “Zërit të popullit”.

2. Gjovalin Mazreku – 20 vjeç, anëtar partie, kapter në seksionin e sigurimit, Shkodër.

3. Lin Çollaku- 23 vjeç, anëtar partie, kapter në seksionin e sigurimit, Shkodër.

4. Zef Bardhoku – 24 vjeç, anëtar partie, nëpunës.

5. Nush Simoni – 22 vjeç, nëpunës banke.

Edhe për ta – rituali i zakonshëm. Po cila ishte akuza? Natyrisht, do të bëhej shpejt e shpejt edhe për ta një…

Procesverbal

Prokuroria ushtarake e Tiranës me funksion në Shkodër, me Aktakuzën e saj datë 26.5.1949 i sjell për gjykim kësaj gjykate çështjen penale për të pandehurit Pjerin Kçira… me shokë se:

– Kanë qenë anëtarë të një grupi të organizuar në mbledhje të fshehta.

– Kanë bërë agjitacion e propagande me gojë e me shtyp.

– Kanë marrë vendime që të kryejnë atentate kundër funksionarëve të partisë e të pushtetit dhe kanë kërkuar të bëjnë atentat kundër një anëtari të sigurimit, por që nuk e kanë kryer nga frika se mos diktoheshin… etj.

Kur u formua dhe çfarë ishte ky grup?

Mbi bazën e dokumenteve rezulton që grupi u krijua më 18 korrik 1948, dhe se në një mbledhje të rregullt me votime kanë zgjedhur kryetar Pjerin Kçirën.

“Koçi Xoxe nuk ka dominuar mbi sekretarin e parë të partisë, E. Hoxhën, prandaj ky i fundit është fajtor e përgjegjës për gjithçka që po ndodhte në Shqipëri”. Ishte ky mendimi i anëtarëve të këtij grupi në atë periudhë të turbullt, kur një “tradhti” zbulohej në Shqipëri e

që me vonë (3 mars 1949) u hiqej mandati edhe vetë Koçi Xoxes e Pandi Kristos (Arkivi i Kuvendit Popullor). Pra, veprimtaria e grupit rezulton të jetë zbuluar në krye të dhjetë ditëve… Të ishte një armiqësi apo truk që organizonte Sigurimi, i cili nuk kursente as edhe shërbëtorët e vet kur duheshin zhdukur gjurmët?… Dhe, hetimet do të zgjasin njëmbëdhjetë muaj, e natyrisht edhe torturat me devocion të posaçëm po i realizonin Ali Xhunga, Kasem Troshani e shumë të tjerë, që deri dje kishin qenë shokë të tyre… Madje, gjatë procesit gjyqësor, të pandehurit akuzojnë për këto tortura dhe të mësipërmit detyrohen të vijnë dhe të dëshmojnë në gjyq siç e ka kërkuar mbrojtja. Por natyrisht, as që mund të ndodhte ndryshe. U provua “katërcipërisht” se deklaratat e të pandehurve ishin marrë “pa asnjë detyrim e presion”… Akuzohen gjithashtu për atentate që kishin dashur të bënin kundër Abaz Lazes, Lilo Zenelit, Ali Begut etj.

Dhe… një procesverbal tjetër:

“Sot, më datën 28.5.1949 trupi gjykues, i përbërë nga kapiten i parë, Vangjel Kocani, kryetar, dhe toger Haxhi Beqiri e kapter Ali Tirana, anëtarë, me prokuror, kapiten i parë, Harito Nashin, hapin gjyqin kundër të pandehurve…”

…për të arritur kështu në pretencën e prokurorit që dënon Pjerin Kçirën e Nush Simonin me 20 vjet, Zef Bardhokun me 15 vjet, Gjovalin Mazrekun me 13 vjet e Lin Çollakun me 8 vjet. Të nesërmen, më 11.6.1949, pas mbrojtjes formale, gjykata vendos për Pjerin Kçirën dënim me vdekje, me pushkatim e gjithçka merr fund. Kjo, së paku zyrtarisht në bazë të dokumenteve të arkivuara.

Pjerin Kçira dërgohet tek Zalli i Kirit e pushkatohet, siç ishin pushkatuar shumë të tjerë para tij e siç do të pushkatoheshin edhe shumë të tjerë pas tij.

Ku qëndron e veçanta? Fatkeqësisht, dokumentet e arkivit nuk na

ndihmojnë… Ato ose janë zhdukur, ose me qëllim janë ndryshuar që të mos përmendet fare ai sekret që lidh bashkë këto dy akte të kësaj drame të përgjakshme.

Ndoshta e veçanta kishte filluar që më herët… Ajo kishte filluar që atëherë kur Pjerin Kçira, nga A-P kthehej në a-p po me një ndryshim tepër të madh… Pra, nga anëtar partie, në armik i popullit. Dikur, anëtar partie me privilegje e favore. Dikur, aspirant i sigurimit të shtetit e përgjegjës i burgut të kishës. Dikur, hetues i At Mark Harapit, dom Anton Muzajt e sa e sa të tjerëve. Dikur, i njohur e i fuqishëm me miq e shokë, oficerë e hetues të sigurimit. E tashti, përsëri a-p, por me vulën e zezë si armik i popullit. Pra, antipod i asaj çka kishte qenë dikur; nga persekutor, në i persekutuar e kaq menjëherë e papritmas…

Për hir të së vërtetës duhet pohuar që të rinjtë kishin qëlluar trima dhe realizuan një gjyq që do të kujtohej për shumë kohë për llojin e vet. Të 16 seancat do të vazhdonin njëra pas tjetrës, për të arritur në pikën kulmore, kur kryetari i gjykatës do t’i mbyllë gojën Pjerin Kçirës. Ai, për të pastruar ndërgjegjen, nxjerr një sekret që e digjte prej kohësh, por që do të binte si bombë mbi trupin gjykues e mbi të gjithë sallën:

“Mos mendo se bën me mua siç kemi bërë me klerikët katolikë, duke ia futur armët në kishë e duke i detyruar përmes torturave çnjerëzore të pranojnë se janë të tyret… Për të mbuluar poshtërsitë tuaja e të E. Hoxhës, ju doni të dënoni njerëzit e pafajshëm!”.

Natyrisht, kjo shokoi plotësisht kryetarin e trupit gjykues, që deri atëherë me zor po e mbante veten e po zotëronte situatën. Nuk kishte rrugë tjetër. Seanca duhej të mbyllej.

– Neve që kishim radhën të gjykoheshim mbas Pjerinit, – dëshmon Ernest Përdoda, – gjyqi do të na bëhej me dyer të mbyllura… Deklarata e tij për futjen e armëve në kishë i kishte futur frikën…

– Pjerini ka qenë nxënësi im, – dëshmon at Leon Kabashi. – Në vitin 1947, ndërsa torturohesha nga Anesti Kopali për të vërtetuar akuzat e paqena mbi armët, isha i lidhur për shtyllë pa hangër, pa pirë e pa fjetë. E pranë meje kalon Pjerini, të cilit iu drejtova me fjalët: “A ky është komunizmi i vërtetë, me zhdukë të pafajshmit”? Ai më hodhi një vështrim dhe iku pa folë asnjë fjalë. Mbas pak erdhi roja me pak ujë e ushqim dhe më zgjidhi… Munda të kuptoj që ai diçka ishte rrezikuar. Me fjalën e fundit ai nxori në dritë të vërtetën e madhe se, armët i kishte futur vetë sigurimi dhe për këtë u pushkatua duke u bërë martir i së vërtetës…” Ndërsa bashkëvuajtësi i qelisë, zoti Ahmet Bushati kujton çastet e fundit:

-Erdhën duke kënduar himnin kombëtar e menjëherë sapo e futën në birucë, me sinjalin që kishim filloi menjëherë të më tregojë për qëndrimin e tij dhe vendimin e gjyqit… U përpoqa t’i mbush mendjen se nuk mund ta pushkatojnë, por ai fare i qetë m’u përgjigj: – Jo, jo! Që do të më pushkatojnë atë e di mirë, jam i sigurt, sepse i kam dekonspiruar aty ku atyre u djeg më fort, por unë e bana timen.

– Të nesërmen ne u ndamë se Pjerinin e çuan në Burgun e Gestapos. – Ishte viti 1949, – kujton ish-i burgosuri Gjon Ljarja. Gjendesha i arrestuar në burgun e sigurimit, të quajtur Burgu i Gestapos. Tek një birucë-nevojtore, ku zakonisht ndrynin të dënuarit me vdekje, ato ditë kishin futur të dënuarin me pushkatim Pjerin Kçira…Një paradite dëgjova që u hapën hekurat e dyert dhe dikush u fut tek ai e sapo u largua, Pjerini filloi të këndojë me zë të lartë: “Por si fleta e ejllit të Zotit” e këngë të tjera patriotike… Nga darka mundi të më tregojë se i kishin komunikuar pushkatimin e se në drekë ishte takuar edhe me nënën dhe të fejuarën për të fundit herë para pushkatimit.

-Deshëm t’i japin shpresë, – vazhdon një tjetër dëshmitar, – duke i thënë se kemi ndërhyrë te Tuk Jakova e se do t’i falej jeta, por përsëri jo!

– Gjithçka ka marrë fund! – ishte përgjigjja e Pjerinit, – veç ju lutem më sillni një prift që të rrëfehem për të fundit herë. E nëse nuk do ta lejojnë si prift, le të maskohet e të veshet si fshatar e të vijë tek unë, se e pres patjetër për rrëfimin e fundit”. Më tej zoti Gjon Ljarja vazhdon: -Rreth orës 22 dëgjuam sërish zhurmë çelësash e dyersh, na e mori mendja. Pjerini filloi të thërrasë me zë të lartë: “Lamtumirë, ma bani hallall shokë!” E kështu, doli në oborr ndërsa zhurma e motorit të një makine që u nis përfshiu gjithçka. Pastaj, prapë heshtje varri…

Shënim: Pjesa e mësipërme është përzgjedhur nga botimi i ri i dr. Pjetër Pepës,

“Dosja e diktaturës”./Kujto.al

Prej 3 ditësh Edi Rama ndodhet në Berlin, ku është shtruar në spital.

Lajmi është bërë i ditur për SYRI.net nga njerëz pranë Ramës dhe burime nga Berlini.

Pas parainfarktit që Edi Rama kaloi në Tiranë, për të cilin u shtruar në një spital privat, ai është larguar më pas në drejtim të Berlinit me avion çarter.

Gjendja e Ramës ka qenë e rëndë që në Berat kur ai kishte dalë jashtë kontrollit.

‘Të ftojmë të huajt që të pijnë objektet’, thoshte Rama nga Berati.

Por gjendja e tij do të vinte duke u rënduar, pasi vetëm pak orë më pas, do të shtrohej me urgjencë në spital në Tiranë, pasi kaloi një parainfarkt.

Edhe pse disa orë më vonë Rama bëri një reagim, ai më shumë konfirmoi faktin se ishte në spital, se sa mohoi.

E që nga e hëna ai ndodhet në Berlin, i shtruar në spital. Vizita e tij në Gjermani ka qenë vetëm për shkak të gjendjes së tij shëndetësore e asnjë arsye tjetër.

SYRI.net

Po fshihen krimet e mëdha për të spostuar vëmendjen tek peshqit e vegjël të diktaturës.

31 dosjet e para

-Edi Kristaq Rama, kryeministër,

djali i anëtarit të Presidiumit të Kuvendit Popullor Kristaq Rama, firmëtar në ekzekutimet e disidencës shqiptare, rasti më flagrant ai i poetit Havzi Nela. Po ashtu nip i anëtarit të Byrosë Politike, Spiro Koleka.

###

-Gramoz Kaso Ruçi, kryetar i grupit kuvendor të PS-së.

Ish-sekretar partie e Sekretar i Parë i Komitetit të PPSH-së së Rrethit të Tepelenës. Ish-ministër i Brendshëm në vrasjet në kufi dhe masakrën e 2 Prillit në Shkodër.

###

-Taulant Kasem Balla, nënkryetar i grupit kuvendor të PS-së.

Babai instruktor i Komitetit të PPSH-së në Librazhd.

###

-Ilir Hamit Beqaj, ministër i Shëndetësisë.

Djali i Hamitit instruktor në KQ të PPSH-së dhe ndihmës i Nexhmije Hoxhës.

###

-Ditmir Sulejman Bushati, ministër i Punëve të Jashtme.

Djali i Sekretarit të Parë të komiteteve të PPSH-së në disa rrethem ku ka ushtruar genocid me persekutimin e shqiptarëve.

###

-Milva Ekonomi, ministre e Ekonomisë.

Nusja e djalit të ministrit të diktaturës, Piro Dodbiba.

###

-Besnik Mit’hat Bare, deputet i PS-së.

Babai i tij ka qenë kryetar dege dhe zëvendësdrejtor i burgjeve. Ka patur një rol të rëndësishëm në masakrat ndaj shqiptarëve.

###

-Blerina Guri Gjylameti (Maçolli), deputete e PS-së.

Nuse e djalit të ish-oficerit e zëvendësministrit të Punëve të Brendshme, Robert Gjylameti.

###

-Besnik Rrapo Dervishi, kryetar i Komisionit për Informimin,

i biri i ish-anëtarit të KQ të PPSH-së dhe ministër i përjetshëm.

###

-Vexhi Adem Muçmata, deputet i PS-së,

ish-hetues i diktaturës.

###

-Erion Luan Veliaj, kryetar i Bashkisë së Tiranës.

Djalë i dy ushtarakëve të regjimit. Familje enveristësh, si nga fisi i vet ashtu edhe nga nëna, fisi Ormënaj.

###

-Fatmir Sazai Xhafaj-instruktor i Komitetit të Rinisë.

Bashkëshortja vajzë e Hymer Berberit, funksionar në disa ambasada.

###

-Blendi Pëllumb Klosi, ministër i Mirëqenies.

Djalë ushtarakësh të regjimit diktatorial.

###

-Ervin Alfred Bushati, deputet i PS-së,

nip i persekutorit me damkë Myftar Tare.

###

-Saimir Bashkim Tahiri, ministër i Punëve të Brendshme.

Është nip i oficerit të Sigurimit, Mehmet Kapaj, me profesion bari dhensh. Njihen bëmat e tij në vitet 1966-1982 në Tepelenë, Ersekë apo Elbasan në spiunimin e banorëve të zonës dhe persekutimin e tyre.

###

-Bledar Melsed Doracaj, drejtor i Përgjithshëm i Gjendjes Civile.

Është nip i Hysen Doracajt, kryetar dege në Ministrinë e Punëve të Brendshme në vitet 1975-1986.

###

-Blerina Doracaj (Shtylla), këshilltare e ministres Milena Harito (Shteto). Bashkëshorte e Bledarit.

Është vajzë e oficerit të MPB-së, Ilir Shtylla dhe evidencieres së Sigurimit të Shtetit, Natasha Kamberi.

###

-Bekim Osman Murati, Drejtor i Prefekturave në MPB.

Është djali i ish-Sekretarit të Parë të Dibrës. Për ata që kanë harruar, shoku Osman ka qenë edhe ministër i Tregtisë në kohën e tollonave, në vitet 1982-1990.

###

-Irma Dashamir Bime, drejtore e Arkivit.

Bija e oficerit të Sigurimit të Shtetit, i cili ka qenë zëvendëskryetar e më pas zëvendësdrejtor i Punëve të Brendshme në Tiranë. Si injorant që ishte mbiemrin e shkruante gjithnjë gabim në “Bimi” e jo “Bime”.

###

-Zihni Nazif Bime, shef i Burimeve Njerëzore në MPB, ish-oficer Sigurimi. Xhaxhai i Irma Bimes.

###

-Besnik Shehu, ish-oficer Sigurimi, këshilltar i ministrit Saimir Tahiri.

###

-Valbona Subhi Kaso, drejtoreshë e Përgjithshme në MPB. E bija e oficerit të Sigurimit.

###

-Julia Arqile Done, Drejtoreshë e Përgjithshme në MPB.

Mbesa e Sekretarit të Komitetit të PPSH-së në Tepelenë, Fone Done.

###

-Arben Skëndo, drejtor i SHKB-së në MPB, ish-oficer Sigurimi në katunde.

###

-Fatjola Sokol Lubonja, drejtore në MPB, mbesë e shoferit të Enver Hoxhës Besnik Pullazi.

###

-Loris Frederik Ymeri, drejtor i kabinetit të ministres Milena Harito.

Është djali i drejtorit të Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit deri në vitin 1990.

###

-Milena Fatos Harito (Shteto), ministre pa ministri. —Është mbesë e anëtarit të Presidiumit të Kuvendit Popullor, Qirjako Harito, si dhe në lidhje me familjen Koleka.

###

-Bledar Triumf Çuçi, ministër pa ministri. Është nipi i oficerit famëkeq të Sigurimit të Shtetit, Edip Çuçi.

###

-Endri Përparim Fuga, drejtor komunikimi i Kryeministrit. —-Nip i dy funksionarëve të lartë të regjimit si Myqerem Fuga dhe Iljaz Reka.

###

-Sonila Llambi Gegprifti (Qato), drejtore e përgjithshme, —-vajzë e kandidatit të Byrosë Politike dhe ministër.

###

-Mimi Pjetër Kodheli, ministre e Mbrojtjes. —Babai instruktor në Komitetin Qendror të PPSH-së.

###

-Arian Skënder Kraja, Sekretar i Përgjithshëm i Ministrisë së Mbrojtjes. —Babai ka qenë hetues në procese politike.

###

-Fatos Iljaz Reka, ambasador në Maqedoni, —-ish-oficer i Sigurimit të Shtetit.

###

Një tjetër firmë e Kristaq Ramës për dënim me vdekje në 6 prillit 1987

Bëhet fjalë për ekzekutimin e një të riu nga Dibra, i ekzekutuar në vitin 1987, pak javë pasi Kristaq Rama kishte filluar detyrën në organin kolegjial të quajtur Presidiumi i Kuvendit Popullor.

Nuk është vetëm firma për varjen e Havzi Nelës, por në të vërtetë, Kristaqi e filloi me nënshkrimet e 6 prillit 1987, ku pas Ramiz Alisë dhe të tjerëve ka hedhur firmën për ekzekutimin e dy personave, njëri prej të cilëve ishte vetëm 29 vjeç kur do të ekzekutohej.

Më 6 prill 1987, Presidiumi i Kuvendit Popullor vendoste t’u refuzonte faljen e jetës dy të dënuarve me vendim të formës së prerë, përkatësisht Bujar Jazexhiut dhe Enver Osmanit.

29-vjeçari nga Gjorica e Poshtme e Dibrës, Enver Osmani, akuzohej për “tradhti ndaj atdheut” që në moshën 17-vjeçare. Gjykata Popullore e Dibrës e kishte dënuar më 14 shkurt 1987 me vdekje, vendim i cili ishte ligjëruar dhe kishte marrë formë të prerë nga Gjykata e Lartë më 28 shkurt 1987.

Në Gjykatën e Lartë, seanca ishte drejtuar nga zëvendëskryetarja Eleni Selenica, ndërkohë që nuk ka munguar prania e të përhershmit Fehmi Abdiu në gjykimet e këtij lloji. Veç Enver Osmanit ishin dënuar me këtë proces Rifat Marku dhe Besnik Dema.

Varja e poetit, trupin e ngulën në varr vertikalisht

Më 9 gusht 1988, familjarët e Havzi Nelës kërkonin faljen e jetës dhe anulimin e vendimit për ekzekutim me varje të të afërmit të tij, por Presidiumi i Kuvendit Popullor, pjesë e së cilit ishte edhe Kristaq Rama nuk e pranoi.

Asnjëherë Havzi Nela nuk bëri kompromis me diktaturën e kasnecët e saj.

Ismail Dida, bashkëvuajtës që nga dita e kthimit nga Prizreni në të njëjtin autoburg, si dhe Mahmut Peposhi, rrëfenin se Havzi Nela ishte në hall edhe në burg, edhe jashtë burgut. Kur ishte në burg, nga fjalët e guximshme që thoshte, nga akuzat e drejtpërdrejta kundër regjimit, shumë të burgosur dyshonin tek Havziu. Edhe ndokush thoshte për të se, mos është i Sigurimit ky që nuk ka hiç frikë. Mos e ka fut Sigurimi që të provokojë të burgosurit e tjerë.

Kur ishte jashtë burgut, të gjithë e shihnin si armik të popullit e të partisë dhe nuk e kishte vendin askund.

Havzi Nela nuk pati të drejtë për një varr. Nuk pati të drejtë të varrosej si gjithë njerëzit e vdekshëm në varr i shtrirë. Atë, policët, varrëmihësit e diktaturës, nuk e shtrinë në varr horizontalisht. Nuk çelën varr për të. Por, e ngulën në gropën e një shtylle vertikalisht. Në gropën e një shtylle që nuk dihej se pse e kishin shkulur. Pasi e shëtitën gjithë ditën e lume nëpër qytet për me tremb njerëzit, në mesnatë, rreth 24 orë pasi ia vunë litarin në qafë dhe pasi e shëtitën, e ngulin në gropën e një shtylle vertikalisht…

5 vite qëndroi në këmbë në varr. Nuk e lejuan të shtrihej e prehej si gjithë të vdekurit…

Pasi iu gjet varri, afër fshatit Kolsh, 3 kilometër larg Kukësit, më 20 gusht 1993, Havzi Nelës iu dha titulli i lartë “Martir i Demokracisë”, nga Presidenti i atëhershëm, Sali Berisha. Prej asaj kohe, ai prehet në fshatin e tij të lindjes Kollovoz. Por, prehet edhe në kujtimet dhe shpirtin e të dashurës së tij të zemrës, të gruas që e ndoqi kudo e kurdo, të gruas që diktatura synoi ta deformonte nëpër burgje e kampe përqendrimi, prehet në shpirtin e kujtimet e Lavdie Nelës, e cila nuk reshti së treguari e së foluri asnjë çast për burrin e saj, Havzi Nela, për burrin i cili i shkroi dhjetëra e dhjetëra letra dashurie nga qelitë e burgjeve të diktaturës, për burrin që i dha jetë ëndrrave të saj, për burrin që ia varën, që ia morën nga gjiri dhe nuk i lejuan të lindnin as edhe fëmijë…

Kemi një rikthim masiv tek idetë e të majtës dhe një ringjallje të së majtës dhe përkrahësve të saj në çdo skutë. Një riaktivizim të familjeve, që shkatërruan Shqipërinë gjatë regjimit komunist, çka është edhe oguri më i zi.

Erjon Veliaj është një progresist sekular i të majtës ekstreme. Ai po drejton me arrogancë dhe arbitraritet, ashtu si padroni i tij z. Rama, bashkinë më të madhe në vend. Të gjitha vendimet e marra nga ai si kryetar i bashkisë së Tiranës janë vendime jotransparente dhe në shpërfillje të plotë të konsultave me qytetarët. Gjjthsesi ai nuk është si Edi Rama. Ai di ta fshehë me elegancë narcizizmin dhe nevojën egzistenciale që ka pushtet. Ai ka treguar që është në gjendje të bëjë gjithçka për pushtet, nga tradhtia dhe pabesia deri tek jargavitja dhe vrasja.

Duke qenë se rrjedh nga një familje fshatare, e zbritur nga Tërpani në Tiranë, e cila gëzonte disa të mira dhe favore gjatë regjimit, ai e përjetoi si traumë rënien e regjimit, sepse ardhja e demokracisë dhe kapitalizmit solli dhe humbjen e këtyre të mirave dhe privilegjeve, duke shkaktuar zemërim tek Erjoni i vogël, që asokohe, siç e ka pranuar edhe vetë, u detyrua të shiste edhe fiq në të njëjtin vend me ‘katunarët’, të cilët sot i tall edhe përbuz sa herë i jepet mundësia, me gjuhën e tij të pisët dhe të gjymtuar.

Si pasojë, ai pati një fëmijëri të vështirë ekonomikisht dhe për këtë ai gjithmonë ka mallkuar Partinë Demokratike dhe kapitalizmin. Që prej asaj kohe, ai gjeti ngushëllim tek idetë marksiste dhe e majta ekstreme, ide që e frymëzuan për krijimin e organizatës Mjaft, e cila ishte një kopje e shëmtuar e lëvizjes OTPOR në Serbi, por që gjithsesi e ndihmoi Veliajn, Maznikun, Spiropalin, Fugën etj, të faktorizoheshin në tregun e politikës shqiptare.

Si një vrasës gjakftohtë, ai pranoi që aksionin e tij ta vendoste në shërbim të Edi Ramës, dhe Rama në këmbim të kësaj, do ta emëronte atë dhe sivllezërit e tij në majat e Partisë Socialiste. Kështu ai u katapultua në elitën e partisë socialiste, pikërisht për shkak të kësaj lidhje okulte, të paqartë me kryetarin Edi Rama, që ia dha këtë post si shpërblim për ndihmën bujare, që Veliaj i dha për të rrëzuar Fatos Nanon, asokohe kryeministër i Shqipërisë dhe kryetar i Partisë Socialiste.

Ndaj, asnjëherë nuk e ka konsideruar veten vetëm si kryetar bashkie i Tiranës, por si i përzgjedhur, si i llastuar i kryetarit me atribute ekskluzive. Arroganca e tij femërore është shumë më ekstreme se ajo e vetë Ramës. Ky është kryetari i parë i bashkisë së Tiranës për të cilin punon e gjithë Shqipëria.

Shpenzimet e deritanishme nga bashkia e Tiranës janë tejet anormale, amorale dhe të papërgjegjshme për një shtet të varfër si Shqipëria. Po shpenzohen miliona dollarë të shqiptarëve, nga xhepat e shqiptarëve për make-up të Veliajt. Por nëpërmjet këtyre milionave ai blen dhe paguan shërbimin e aktorëve më të rëndësishëm ekonomikë dhe politikë, që do ta ndihmojnë në rikandidimin dhe rizgjedhjen e tij si kryetar bashkie. Nëpërmjet këtyre favoreve dhe milionave ,ai po kalcifikon pozicionin e tij si kryetar i ardhshëm i partisë socialiste dhe kryeminister i ardhshëm i të gjithë shqiptarëve.

Sigurisht, që kjo shkon në faturën e të gjithë secilit prej nesh. Media e blerë ,e mbështet në mënyrë të pacipë. Ajo po i jep një mbështetje pa rezerva në këmbim të trojeve për ndërtim të favoreve që burojnë nga pushteti. Por fatura për këtë po i vjen çdo ditë shqiptarëve në forma nga më absurdet dhe ndër to gllabërimi i hapësirave publike të Tiranës. Në zgjedhjet e ardhshme lokale, mbajtja e të cilave është ende në dyshim, bashkia e Tiranës është ‘kali’ më i rëndësishëm i betejës për Ramën dhe partinë socialiste, ndaj Rama po investon të gjitha paratë e shqiptarëve në mënyrë që Veliaj të fitojë. Këtë Veliaj e di mirë dhe po e shfrytëzon për likujdimin e kundërshtarëve dhe në favor të rritjes së përkrahjes së tij brenda partisë.

Ajo për të cilën sot nuk duhet të ketë asnjë dyshim është fakti, që me Ramën dhe ekstremistin e majtë Veliaj, në Shqipëri po ndodh një revolucion “i heshtur”. Një grusht i ngadaltë shteti. Kemi një rikthim masiv tek idetë e të majtës dhe një ringjallje të së majtës dhe përkrahësve të saj në çdo skutë. Një riaktivizim të familjeve, që shkatërruan Shqipërinë gjatë regjimit komunist, çka është edhe oguri më i zi.

Është koha që të gjithë patriotët të nisin seriozisht rezistencën dhe të rimarrin me urgjencë fatin e Shqipërisë në duart e tyre, përndryshe nëse nuk e bëjnë tani, nesër do të jetë shumë vonë.

Nga Red Varaku

“Që të ketë një goditje të drejtë e të shumëanëshme reaksioni, shtrohet sot në qarkun t‘onë problemi i një operacioni të gjërë e të rreptë, marrje masash kundra elementeve kundërshtar që njihen si udhëheqësa, fillimi i gjygjit të popullit kundra Lleshit me shokë, pse ky gjyq do të ndihmojë mjaft në mobilizimin e masës…”

Në valën e aksioneve në veri të Shqipërisë, për të eleminuar kundërshtarët e komunizmit, epiqendra e sulmeve ishte Shkodra me malësitë përreth e më tej, Mirdita, Puka, Dibra, Mati, etj. 

Në fund të majit 1946, Komiteti qarkor i Shkodrës ishte mbledhur për të bërë një rezyme të punës së pushtetit, për nënshtrimin e veriut antikomunist e për të nxjerrë detyrat e reja, deri në eleminimin e plotë të çdo zëri që ishte ngritur kundër regjimit të Enver Hoxhës.

Ky raport i datës 31 maj 1946, nënvizon që në krye, aktivitetin e reaksionit në qarkun e  Shkodrës, ku në krye analizohen lëvizjet e klerit katolik dhe përhapja e parullave për ndërhyrjen e perëndimit dhe rrëzimin e komunizmit.

“Faktet që e provojnë janë mbledhjet e shpeshta të klerikëve në Shkodër, Sadrinë, Kollonë, transferimet e fundit të disa klerikëve nga një nënprefekturë në tjetrën, takimet e shpeshta të tyre me elementët e pakënaqur e armiq të pushtetit tonë”.

Lëvizja e klerit katolik sipas këtij raportimi të komunistëve të Shkodrës, ishte intensifikuar më shumë në Zadrimë dhe në Dukagjin.

Shqetësues për komunistët ishte bërë fakti se ilegalët që kërkoheshin si antokomunist, kishin nisur të organizoheshin në arrati në mal e të bënin mbledhje mes tyre, duke përfshirë njërëz me influencë në zonë, si bajraktarët e Shoshit, Shalës, etj.

Më tej, dokumenti zbulon edhe gjithë lëvizjet që kishin vënë re në zonën e Mirditës dhe organizimet e tyre. Për t’ju kundërvënë këtij fakti, drejtuesit komunist të qarkut Shkodër po hartonin një plan masash për t’u prerë hovin aksioneve të antikomunistëve, mes tyre shtimin e survejimit të cdo lëvizjeje të tyre, deri tek gratë apo vajzat e ilegave, të cilat do të gjurmoheshin mos kishin lidhje burrat e shtëpisë.

Dokumenti dëshmon se komunistët e kishin ndjerë, ende pa ndodhur vala e  kryengritjeve antokomuniste në veri, që do të jepnin sinjalet e para, pikërisht në kohën e këtij dokumenti, do të vijonin  gjatë gjithë verës së 1946, e deri në fund-vjeshtën e po atij viti, kur pothuajse e gjithë lëvizja, u mposht nga komunistët me forcën e armëve.

E sjellim në arkivën tonë Kujto.al, si më poshtë, këtë dokument shkëputur nga dosja 62/1 e fondit 14 në AQSH:

 

Shkodër më 31.V.1946

Komitetit Qëndror të P.K.Sh

Tiranë

Të dashur shokë;

Në mbledhjen e 25 Majit të komitetit Qarkor, në prezencën të delegatit të qëndrorit sh. Myzafer Trebeshina, u rrahën këto probleme me rëndësi:

REAKSIONI. – Në gjithë qarkun t´onë, prehet një përpjekje për organizimin nga ana e gjithë elementëve kundërshtar, përpjekje që drejtohej përsëri- nga sa duket nga kleri. Faktet që e provojnë janë mbledhjet e shpeshta të klerikëve në Shkodër, Sadrinë, Kollonë, transferimet e fundit të disa klerikëve nga një nënprefekturë në tjetrën, takimet e shpeshta të tyre me elementët e pakënaqur e armiq të pushtetit tonë.

Është pas këtyre mbledhjeve dhe takimeve që dalin parrulla reaksionare si: “shpejtë do të sulmohet rusi nga anglo-amerikanët”, “shpejtë do t’na sulmojë greku dhe komunistët do t’ikin këndej”, “shteti do t’i lejë fshatarët pa bukë, do ua marr gjithë bereqetin”etj. “Më pak punë vullnetare dhe më tepër punë morale” i thotë popullit në kishë prifti, duke u përpjekjekur të sabotojnë punën vullnetare të së dielës.

Kjo lëvizje e klerit vërehet më tepër në periferinë e qëndres, në Zadrimë, dhe sidomos në Dukagjin, ku terreni është i lidhur me të dhe nga ne më pak i kontrolluar. Ai është i  lidhur ngushtë me njerëzit e legalitetit (ish oficera zogistët, ish funksionarë të Zogut, nënpunësa të mbetur jashtë kuadrit e të vjetër nga fryma), me barajktarët, me tregëtarët e tatuar e të pakënaqur, me një pjesë të rinisë katolike (sidomos me atë të shtresave të larta) dhe me t’arratisurit. Priftërinjtë lëvizin nëpër familje e fshatra katolike duke u munduar të mbjellin panik e t´a shkëpusin masën nga ne. Ilegalët tentojnë të bëjnë një mbledhje të gjërë e të organizuar.

Gjer tasht nga lëvizja e forcave tona kjo mbledhje u ka dështuar, por ata kanë mundur të bëjnë mbledhje të vogla në Mirditë e në Nikaj Mertur të Dukagjinit. Në këto mbledhje dyshohet se kanë marrë pjesë dhe barajktarë që sot akoma janë legal. Vërehet lëvizja e shpeshtë e anës pasanike në qytet dhe e rinisë katolike kundërshtare. Kjo vërehet si në lagje, si në shkollë, ku të rinjtë e të reja reaksionare mundohet të sjellin ngatëresa. Masat e fundit në shkollë e kanë forcuar gjer diku pozitën tonë, po atje duhet punuar shumë dhe celula e shkollës nuk e manovron dot aq mirë terrenin. Ne kemi mbërritur t’i njohim të rinjtë e të rejat reaksionare po nuk kemi mbërritur akoma t’i izolojmë fare ata nga masa e gjërë e rinisë. Kjo iu shtrua celulës së shkollës dhe rinisë: të demaskohen të rinjtë reaksionare dhe dallaveret e tyre, të forcohet puna e rinisë sonë në shkollë si nga ana axhitative si nga sjellja si nga ana e mësimëve (shokët tanë të dalin të parët e jo të jenë në rrezik moskalimi).

Vërehet një lëvizje në pronarët e Bregut të Matës që strehojnë dhe ndihmojnë t’arratisurit në krerët e malësive, në nënpunës të vjetër që akoma janë në pushtetin tonë por që dita ditës po pastrohet. Këto lëvizje të japin përshtypjen e një vendimi për të vepruar shpejtë, pse këto lëvizje bëhen shumë arçik e në mënyrë të pa kontrolluar mirë nga ata. Sikur janë të alarmuar dhe në nxitim. Kjo ne na ka ndihmuar t´i njohim më lehtë dhe t´i survejojmë.

Reaksioni është përpjekur të futet në rradhët t´ona.

Fakte: në Lesh, Gjin Zefi, antar partije dhe përgjegjës seksioni të brendëshëm , kapet i lidhur me Marka Gjonin, në Pukë e në Mirditë nganjë a.p. dyshohen dhe janë në survejim, në Breg të  Mates ka e në Pukë ka të r.k.që  bëjnë punën e reaksionit.

Kohët e fundit janë vrejtur dhe levizje të agjenteve të UNRAs (nga Puka, Leshi, Mirdita) si dhe lëvizje ajrorësh anglezë në rajonin e Pukës. Në një mbledhje të jashtëzakonshme të qarkorit në fillim të Majit ne i vumë në dukje këto përpjekje të reaksionit dhe ia shtruam çështjen me njëherë organizatës.

Nxitën celulat të forcojnë sektorin e informacionit dhe lidhjen e tyre ne masat e popullit. E porositëm edhe një herë orgnizatën të na dërgojë herë pas here raporte të posaçme informacioni dhe të njohi mirë gjithë lëvizjet dhe njerëzit e dyshimtë në sektorët e ndryshme.

U shtrua demaskimi i vazhdueshëm i parullave të reaksionit, ngjallja e urejtjes kundrejt fashisteve grekë e italian e kundrejt imperializmit (këtu na ndihmuan mjaft mitingjet ne rastin e 2-7 Maj, mitingje që vazhduan dhe që kanë Pasur gjallëri dhe pjesëmarrje të gjërë në shumë raste), mobilizimi i popullit më tepër në punën vullnetare, popullarizimi i masave të qeverisë dhe afririmi më tepër i shtresave të ulta e të mesme me ne etj.

Në mbledhjen e fundit u vërejt se organizata është mobilizuar dhe ka dhënë në këtë drejtim, qoftë në infomata,qoftë në mobilizimin e masës për punë,për kurse kundra analfabetizmit,për demaskimin e parullave e të tjera. Po mbetet akoma për të bërë mjaft për demaskimin ereaksionit ndërkombëtar e të brendshëm (prandaj do të vazhdojë fushata e 2-7 maj)për popullarizimin e B.S. e të Jugosllavisë, për ndjekjen  dhe çfarosjen e kriminelave, për një mobilizim më të mirë të shtypit dhe të radios s´onë në këtë drejtim.Shokët u udhëzuan të jenë më të zgjuar kundrejt axhentave të jashtëm, të kenë kujdes për levizjet e ajrorëve, të drejtojnë shokët e ardhur nga Jugu e të hapur në teren që të vërejnë më mirë se ata si të rinj, nuk e njohin mirë dallaveraxhiun; Përgjegjësit e Komiteteve u-vunë para përgjegjësis në lidhje me njohjen e terenit të tyre e ja t´a bëjnë si Puka që thotë se ´ reaksioni është krejt i topitur´  në një kohë që pikërisht këtë muaj, aty reaksioni ka- lëvizur mjaftë dhe ua ka hedhur të gjithëve. Kjo iu vu në dukje Franos dhe shokëve të Komiteteve të tjerë.

U-shtrua problemi dhe u-nxit organizata të shtojë vizitat në familjet e lidhura me ne,sidomos në ato të dëshmorëve, të kontrollojë më mirë levizjet e grave reaksionare ose të degjeneruara që i përdor reaksioni për qëllimet e tij; nxorrën ekipe mjekesore për të përshkuar terenin Mirditës e të Dukagjinit një muaj rrjesht, mundohemi të fusin në punë ata që pa dashje preken nga reformat t‘ona ekonomike ose kulturale.

Por që të ketë një goditje të drejtë e të  shumëanëshne reaksioni, shtrohet sot në qarkun t‘onë problemi i një operacioni të gjërë e të rreptë, marrje masash kundra elementeve kundërshtar që njihen si udhëheqësa (Mbrojtja ka mjaft informata dhe këto shtohen vazhdimisht), fillimi i gjygjit të popullit kundra Lleshit me shokë , pse ky gjyq do të ndihmojë mjaft në mobilizimin e masës. Gjithashtu shtrohet problemi i shpejtimit të ndarjes administrative, për t´a coptuar kështu jutakun e Marka Gjonit në Mirditë dhe e bajraktarëve të tjerë.

Ne do të përpiqemi t´a mbajmë orgnizatën të gjallë në zbulimin e bazave e të njerzëve të reaksionit,në lidhjen e sajë me masat, në mobilizimin e tyre sa më tepër pro nesh, por që të kemi rezultate konkrete, ne e shohim të nevojshme veprinin që thamë më lartë./kujto.al

Operativët e Sigurimit të Shtetit Lavdim Kurti, Nevit Kasa, Vesel Gjorga, Asim Bobrati dhe Xhevat Karriqi, kishin punuar me këto bashkëpunëtorë: “Xhami”, “Burreli”, “Nogoli”, ”Guri”, “Studenti”, “Studenti”, “Shebeniku”, “Bleta”, “Pazari i Muzinës”, “Dardha”, “Marteli”, “Shkëmbi”, “Shkumbini”, “Shkumbini”, “Studenti”… 

Nga vitit 1963 deri në vititn 1976 kur edhe u arrestua Vilson Blloshmi rezulton të ketë qenë gjatë gjithë kohës nën survejimin e Sigurimit të Shtetit përmes operativëve dhe bashkëpunëtorëve, të cilët i kishte të njohur, shokë shkolle, kushërinj, etj.

Në librin e tij “rrëfime nga ferri komunist”, Bedri Blloshmi, vëllai i Vilson Blloshmit, i arrestuar në të njëjtën kohë me të vëllain, dhe më pas i burgosur në Spaç e Qafë Bari, ka publikuar një varg dokumentesh nga dosja operative e të vëllait të pushkatuar. Në dosjen e Vilson Blloshmit, Bedri Blloshmi ka hasur 15 emra bashkëpunëtorësh dhe operativë të cilët e kanë ndjekur dhe survejuar të vëllanë për 13 vjet rradhazi.

Më poshtë marrë nga ky libër sjellim “Listën emërore të operativëve dhe bashkëpunëtorëve të Sigurimit, që ndiqnin Vilson Blloshmin në vitet 1963 -1976. 

Nr.95-“Xhami”- Demir Merko Blloshmi – op. (operativ) Lavdim Kurti

Nr.94. B.p. “Burreli”- Dilaver Merko Blloshmi – op. Lavdim Kurti

Nr._ – Bp. “Nogoli”- Engjëllush Çela – op Lavdim Kurti

Nr.154 – b.p.”Guri” – Shahin Rakip Yryku- op. Nevit Kasa

Nr. 187 – b.p. “Studenti” – Emin Nexhip Lenaku – op. Vesel Gjorga

Nr.160 – b.p Studenti” – Harif Beqir Qyra – op. Vesel Gjorga

Nr.99 – b.p.”Shebeniku”- Mehmet Ismail Gjymenga- op.Vesel Gjorga

Nr._ -b.p. “Bleta”- ky nuk ka emër –op.Asim Bobrati

Nr.18 – b.p. “Pazari i Muzinës” – Hasan Sali Alliu- op. Xhevat Karriqi

Nr._ – b.p. “Dardha” – Osman Rremo Zogolli – op.Vesel Gjorga

Nr. 59 – b.p. “Marteli” –Ferit Haxhi Çota – op. Xhevat Karriqi

Nr. 156 – b.p. “Shkëmbi” – Bardho (Sherif) Seit Qyra – op. Xhevat Karriqi

Nr. 159 – b.p. “Shkumbini”- Sami Shaban Dashi -op. Xhevat Karriqi

Nr. 68 – B.p. “Shkumbini” – Sali Nezir Vlashi –op. Xhevat Karriqi

Nr. _ – B.p. “Studenti” – Sami Hyka –op. Vesel Gjorga

SAHARAJA

NGA VILSON BLLOSHMI

Saharaja, larg është Saharaja,

Saharaja shkëmb e rërë e gurë,

Që ka shok veç emrin e saja

Dhe ngaqë s’sheh ëndrra, s’sheh as drurë.

Saharaja s’di të ëndërrojë.

Ajo bluan gurë me mend’ e saj…

Saharaja s’ka këngë të këndojë,

Saharaja s’ka as lot të qajë.

Saharaja nuk ka miq e shokë,

Saharaja nuk ka bijë, as bir.

Saharaja është një copë tokë,

Thonë se dhe me natën s’shkon mirë.

Natës s’i pëlqen në Sahara,

S’i pëlqen të ketë veç gurë për shtrojë;

Fjalë e dashuri e njerëz s’ka;

Perç’ e saj e zezë s’ka ç’të mbulojë.

As dhe një s’e di si është kandisur

Me kët’ plagë mbi shpinë rruzullimi,

Por se thonë në botë është stisur

Kur i duhej njerëzisë mallkimi.

Kur ai për keq e mban në gojë,

Saharaja e mban vesh e qesh.

Saharaja fillon të gëzojë,

Kur ne mallkohemi mes nesh.

E kur bie ndrojtur rrez’ e diellit

Dhe mbi gurët e pamyshkët ndrit,

I ngjan vello savani i qiellit,

Shkretëtirës shket e shkrepëtit.

Prandaj, kur urrejtjen e fortë e nxehur

Mbi dikë mallon e shfryn e shan,

Që nga skuta del kujtimi i dehur

Dhe thërret menjëherë Saharanë.

Kur mallkimi shfryn e kur kujtimi

Në pusin e harresës tret…

Kur hyn dielli e kur hesht thëllimi,

Shkretëtirë e shkretë mbetet shkretë.

Nga Perparim Mata/

I nisur nga Nirvegjia e larget për tju bashkangjitur protestave popullore, Nên/Komisari i policise shqiptare Perparim Mata ju drejtohet me nje apel kolegeve te tij.

Jo helm, por mbrojtje dhe dashuri për popullin, protestues…Të pa mëshirshëm ndaj trafikantëve, vrasësve dhe krimit të organizuar.

Atje duket forca e nje policije perfekte, jo ne nje popull qe proteston paqesisht edhe per problemet tuaja.

Une jam student i dhjetorit, bashkëkohes dhe vella i Azem Hajdarit.

Unë erdha per tju bashkangjitur protestave popullore kunder varferise, trafiqeve dhe krimit te organizuar ne pushtet apo nen mbrojtjen e tij dhe ju me cuat ne spital duke me hedhur mua dhe pjeses tjeter protestuese helm.

Unë erdha të protestoj edhe per ju koleget e mij te policise, që të mos keni frikë apo të ulni komen perballe trafikanteve në dhe me pushtet, por te te jeni dinjitoze dhe krenare per misionin tuaj fisnik,dhe jo te vareni, apo keni frike nga palavozet e trafiqeve qe levizin me mercedeza 100 mije euro duke ju injoruar apo dhe detyruar ti nderoni dhe tju sherbeni pa deshire duke shkelur ligjin, perndryshe ju pret transferimi apo lirimi.

Jo vellezerit e mij kolege jo.

Ligji duhet te zbatohet kunder shkelesve te tij, dhe jo kunder atyre femijeve dhe vajzave qe ju dhuronin lule si dikur femijet e kosoves clirimtaret e natos ne Kosoven martire.

Shumë nga drejtuesit tuaj jane te lidhur me krimin e organizuar, vete drejtori i pergjithshem kishte lidhje me krye trafikant Balilin, bisedonin dhe takoheshin bashke, ndersa juve ju cojne neper prita ku dhe jepni jeten.

U vra drejtuesi i policise Artan Cuku dhe vrasesi u denua thjesht si nje hajdut, a nuk ja u vret pak veshin dhe mdergjegjien.

Keta (trafikantet e pushtetit) po ju perdorin mall per top.

Ata (femijet) ju dhane lule,ndersa ju, ju hodhet gazin helmues.

Turp dhe faqja e zeze per ju qe po mundoheni qofte dhe pa deshire te mbroni nje kryeminister te droguar, qe drejton nje bande kusaresh qeveritaresh.

Vrasesit e kolegeve tuaj po denohen sa nje vjedhes pulash, po lirohen. Ndersa femijet e shume kolegeve tane ne krye te detyres kane ngelur jetime, rrugëve, ndoshta jane sot dhe protestues qe ju po i dhunoni, po nga keta bandite qe sponsorizojne kete bande ne pushtet.

Une erdha te protestoja per te ardhen e vendit tim, jo per vete. Punoj dhe jetoj ne Oslo Norvegji.

Erdha, por ju me helmuat, me cuat disa ore ne spital, e pse?

Cili ishte faji apo mekati im dhe i atyre te tjereve?

Protesta popullire per te drejtat tona?

E une do qendroj perkrah dhe ne balle te protestave bashke me shumë kolege te mijte dhe tuajit, do protestoj paqesisht kunder kesaj qeverie te korruptuaj, ndersa ju vazhdoni hidhni helm mbi me, mbi femijet dhe familjaret tuaj ne proteste.

Ne do fitojme.

Demokracia do fitoje, shqiperia do fitoje.

Ndersa ju do ngeleni te turperuar duke u perplasur me ne per te mbrojtur interesat e klaneve kriminale në pushtet.

Klane qe po ju detyrojne te ulni edhe autoritetin tuaj, pse jo dhe figuren e policise se shtetit.

Tani ju ka ngelur te na arrestoni edhe ne kolegeve tuaj, duke na njesuar me trafikantet nd birucat e tyre….bëjeni, pse jo… do i kenaqni kriminelet qe ne i kemi arrestuar dhe cuar para drejtesise bashke me ju….. ajo ju ka ngelur….

Desha tju pyes….,

A nuk ju vjen turp!?





Elida Musa aplikoi për herë të parë në dhjetor të vitit 2018 për azil në Francë. Elida ka një diplomë për infermieri. Megjithatë angazhimet që kishte për t’u përkujdesur për fëmijën si nënë beqare që është, nuk e lejuan që të bënte kurs gjuhe për të lidhur kontratë pune me Gjermaninë, duke e detyruar të shihte alternativën e Francës.

Vitet e fundit flukset e kërkesave për azil kanë qenë në rritje, kjo për shkak edhe të shanseve më të larta për tu pranuar kërkesa në Francë, në krahasim me vendet e tjera të BE-së. Vetëm gjatë 2018-s numri i azilkërkuesve në Francë ishte 8,280, nga rreth 19 mijë aplikime që ishin bërë në të gjithë Bashkimin Europian për atë vit, sipas të dhënave të raportuara nga Eurostat. http://www.monitor.al/19-mije-shqiptare-aplikuan-per-azil-ne-be-ne-2018-n-te-paret-ne-bote-ne-raport-me-numrin-e-popullsise/

LEXO EDHE:

Strazimiri ironizon Lleshajn ‘Shiko të kesh mjaftueshëm gaz për fëmijët dhe gratë’

Në total, për periudhën 2009-2018, numri i aplikimeve për herë të parë për azil nga shqiptarët 178,515 aplikime, duke u renditur vendi i parë i Europës për nga numri i lartë i azilantëve, sipas shifrave të Eurostat, të përpunuara nga Monitor. Rekordi u arrit në 2015-n, kur kishte rreth 69 mijë aplikime, për të zbritur në rreth 33 mijë në 2016-n, dhe 26 mijë në 2017-n (shiko grafikun). Në raport me popullsinë Shqipëria renditet e para në botë për numrin më të lartë të aplikimeve për azil në BE, duke kaluar edhe popujt që ikin nga vendet me konflikte.

Të dhënat e Eurostat që prej vitit 2009 tregojnë tre shtetet me flukse më të larta të azilkërkuesve shqiptare janë Gjermania, Franca dhe Mbretëria e Bashkuar. Flukset më të larta kanë qenë fillimisht drejt Gjermanisë, ku sipas të dhënave akumulative prej 2009 kanë aplikuar rreth 84 mijë shqiptarë, ose 47% e totalit të aplikimeve në dekadën e fundit. Numri më i lartë i aplikimeve ishte në 2015-n, me 54,760 kërkesa për azil. Më pas Gjermania kishte kritere më të forta për pranimin e azilantëve që kërkonin azil ekonomik, duke i dhënë prioritet kryesor të ikurve nga vendet e luftës dhe në vitin 2018-n kishte vetëm 1875 aplikime nga Shqipëria. Ndonëse Gjermania ka pasur kritere më të forta për pranimin e azilantëve, ka ndjekur politika lehtësuese për të tërhequr individët e kualifikuar drejt saj. Fillimisht ishin të diplomuarit në shkencat mjekësore, ndërsa tani po kërkon edhe të diplomuar në informatikë dhe shkenca kompjuterike.

Rreth 41 mijë shqiptarë kanë aplikuar për azil në Francë që prej 2009-s, duke u renditur vendi i dytë pas Gjermanisë me numrin më të lartë të azilkërkuesve, ose 23% e totalit të aplikimeve në dekadën e fundit. Aplikimet janë rritur vitet e fundit, duke u bërë dhe vendi më i preferuar për të aplikuar si azilant për shkak të lehtësive që ofronte shteti francez, sidomos për familjet me fëmijë të vegjël.

Aplikimet në Mbretërinë e Bashkuar kanë dukshëm diferencë me Gjermaninë dhe Francën. Prej 2009-s atje aplikuan rreth 13,600 shqiptar, rreth 8% e totalit të aplikimeve.

Greqia është e katërta në renditje, ku në 10 vitet e fundit ka pasur rreth 9,500 aplikime. Pas saj, e ndjekur nga Suedia me rreth 9,245.

Tendenca ka qenë në rritje edhe në vendet e Beneluksit. Në Holandë, Belgjikë dhe Luksemburg, së bashku, numri i aplikimeve i tejkalon 10 mijë.

Në krahasim me vendet e tjera, azilantët në Itali përbëjnë vetëm 2% të totalit të aplikimeve në dekadën e fundit. Komuniteti i emigrantëve shqiptar në Itali është i dyti më i madh atje dhe të ikur rishtaz  kanë më lehtësi për të gjetur nj vend për të qëndruar dhe për kë të kërkuar punë.

Edhe në vendet e Skandinave azilantët nuk i kalonin 2500 aplikimet.

Të dhënat të tjera po të Eurostat tregojnë se pavarësisht aplikimeve të larta, vendimet për merren për azilkërkuesit shqiptare janë shumë të ulëta, më pak se 1000 në vit. Shqipëria konsiderohet si vend i sigurt dhe azilantët e saj nuk shihen me shumë prioritet./Monitor

Apo shkollat shqipe në Suedi, dhe mësuesja shqiptare Mirela Kurtesi Bicaku.

Një intelektuale dhe atdhetare me shpirt,që vepron në Suedi.

E ardhur para shumë vitesh si emigrante, ajo dhe familja e saj ka vite që janë qytetare të shtetit Suedez.

Ajo ka ndimuar në binjakëzimin e shkollave suedeze me ato shqiptare, duke ju dhënë edhe ndimë këtyre shkollave në shqipëri.

Mirela nje aktiviste e pa lodhur, gëzon respektin jo vetëm të nxenesve, kolegeve, por dhe qytetareve shqiptare dhe suedeze.

Mirela ka qene dhe është perkrahje per dhjetra familje shqiptare te ardhura rishtas ne suedi, duke i ndimuar ato.

Nje fjale e urte popullire thote.

Ku ka rrjedhur do pikoje.

E ska si tendodhe ndryshe me Mirelen kur ajo vjen nga nje familje patriotike e nderuar shqiptare.

E vecanta e ketyre shkollave në Suedi është se mësimi bëhet rregullisht perkrah gjuhes suedeze, ditën, dhe në ambjentet e shkollave, ku gjithshka paguhet nga shteti suedes, edhe rroga e mësueses.

Librat?

Mesuesi bën vetëm listën dhe gjith materialet shkollore që duhen, blihet nga shteti, duke ja u dhënë gjithshka falas nxënësve shqiptarë, por dhe të të gjithë kombësive të tjera.

Po cila është historia e familjes së Mirela Bicakut.

Gjyshi i mirelës nga e jëma z. Neki Estref Shahu,një nacionalist që lutoj për kombin, armik i betuar i komunizmit, i pushkatuar pa gjyq, 15 tetor 1946 gjetja e eshtrave 1992.

I nderuar nga Presidenti Berisha me medaljen “MARTIR I DEMOKRACISË” ne 21 korrik 1994 me nr dekreti 893.

Me motivacionin :

SAKRIFIKOI JETEN E TIJ NE LUFTE KUNDER FASHIZMIT DHE KOMUNIZMIT PER NJE SHQIPERI TE LIRE DHE DEMOKRATIKE

Po ashtu dhe i gjyshi nga babi Xhelal Xhelali _Kurtesi ,burgosur nga regjimi komunist e shpronesuar pronat e gjithe orendite shtepiake, duke i marrë edhe mullirin e kafese prej floriri,prona te cilat nuk i rimoren me kurrë.

Studente e dhjetorit ’90 e brymosur dhe e etur per liri e demokraci ,anetare nder te parat e PD duke dhene ndihmen e kontributin e saj bashkë me të jatin Pellumb Kurtesi i cili deri diten e fundit nuk u lodh dhe punoi me ndershmeri per rritjen e struktures se PD ne qytetin e Patosit.

Respekt për keta pinjolle nga familjet e medha nacionaliste, atdhetare qe luftuan gjithe jeten ne mbrojtje te trojeve shqiptare dhe kunder komunizmit.

Familje qe me dinjitet asnjehere nuk kerkuan hakmarrje por nje shqiperi demokratike ku te gjithe te munden te jetojne e punojne si qytetare.

Alket Hyseni është një pesomazh i njohur si ish doganjer në Kakavie i cili u pushua nga puna më 2006 për vjedhje, ndërsa sot është njeriu që pretendon të jetë kandidat i PS për Bashkinë e Sarandës.

Një zonjë e quajtur Irini Bua ka denoncuar publikisht deputetin e PS në Vlorë, Alket Hyseni. Ajo tha se përmes dokumenteve të falsifikuara, Hyseni ka përfituar 11 mijë metra tokë në bregdetin e Dhërmiut, ku do të ndërtohet një fshat turistik nga kompania e Papulit. Duke folur në një lidhje të drejpërdrejt për emisionin “Të paekspozuarit” në TCH, zonja Bua u shpreh:

Janë falsifikuar dokumentet e pronësisë nga shtetasi Ilia Taka, një person i arrestuar për falsifikime. Pikërisht tek ky person ka blerë tokën deputeti i PS. Po kështu, Irini Bua tha se ka paditur edhe ish- kreun e Prokurorisë së Vlorës, Ramadan Troçi. “I lutem znj. Marku të vërë dorë në prokurorinë e Vlorës. Vlora ka probleme shumë me pronat”, tha Bua, duke apeluar kryeprokuroren Arta Marku.

Po kështu ajo tha se pasi Alket Hyseni na tjetërsoi pronësinë e tokës, Rama tha leje për fshat turistik. “Alket Hyseni ka bërë marrëveshjen me kompaninë e Mirela Papulit. Nuk mund të ketë Alket Hyseni dhe kompania Papuli pronë në Dhermi, dhe ne të mos kemi asnjë metër katror tokë. Kanë dhënë leje ndërtimi Papulit për ndërtimin e një fshati. I bëj thirrje kryeministrit Rama që të pezullojë këtë vendim”, theksoi ajo.

Mbi çështjen e pronave në bregdetin e jugut është shkruar edhe më herët.

Më poshtë shkrimi i rrjetit të gazetarëve investigativ BIRN mbi këtë çështje, botuar në nëntor të vitit 2017.

Në Dhërmi, në zonën e quajtur Perivolo, Irini Bua shikon çdo ditë se si në pronën që ajo thotë se e ka trashëguar nga të parët, po ndërtohet me firmën e kryeministrit një resort tjetër turistik i quajur ‘Ionian Olea’ -i vendosur gjithashtu në një zonë për investime strategjike në turizëm.

Edhe pse Bua ka bërë padi në prokurori për pronën dhe ka një urdhër gjykate që ndalon tjetërsimin e saj deri në përfundim të hetimeve, ajo shprehet se shitjet kanë vazhduar.

“Mbas vendimit të gjykatës që bllokon pronën deri në shqyrtimin e çështjes këtu janë bërë shumë shitblerje, prona është tjetërsuar komplet,” tha Bua.

Bua endet prej vitit 2002 dyerve të gjykatave dhe thotë se nuk do të heqë kurrë dorë nga e drejta e saj mbi pronën e trashëguar, ku ka si shpresë të fundit Gjykatën e Strasburgut.

Të pyetur nga BIRN, drejtori i projektit “Green Coast”, Ervin Kajno si dhe investitorët e projektit “Ionian Olea” Mirela Papuli dhe Artan Dumi, thanë se janë në dijeni te pretendimeve për pronësisë e tokës ku ato po ndërtojnë.

Investitorët shtuan se ata nuk janë pronarë të tokës, por kanë nënshkruar kontrata zhvillimore me subjektet që kanë pasur dokumente të certifikuara, të cilat nëse hidhen poshtë nga gjykatat ose institucionet e tjera shtetërore, ata do t’i respektojnë duke i kaluar përqindje të projektit tek personat që do të arrijnë ta argumentojnë ligjërisht pronën e tyre.

“Ne nuk kemi blerë asnjë pronë tashmë, pasi jemi në dijeni të problematikës që ka zona sa i përket çështjeve të pronësisë, qoftë për shkak të mbivendosjeve ashtu dhe të konflikteve që kanë palët me njëri- tjetrin,” tha Ervin Kajno.

“Për këtë arsye ne po nënshkruajmë vetëm kontrata zhvillimore me personat që kanë dokumente të certifikuara. Po kështu, në rast se nesër, personat me të cilët ne po nënshkruajmë kontrata zhvillimore do të atakohen me vendime gjykate apo dhe nga institucionet e tjera shtetërore, ne jemi të hapur që përqindja e interesit t’i kalojë individit që arrin të argumentojë ligjërisht pronën e tij,” shtoi ai.

Investitorët e projektit ‘Ionian Olea’, mbajtën një qëndrim të ngjashëm.

“Jemi më dijeni të konflikteve, ne si kompani nuk kemi blerë prona, ndaj dhe nuk jemi pronarë të tokës, por kemi kontrata zhvillimore, që do të thotë se nga zhvillomi i zonës në bazë të marrëveshjes pronarët do të përfitojnë përqindjet e tyre sapo objekti të vihet në punë,” tha Mirela Papuli për BIRN.

VIDEO/ Denoncimi: Deputeti Alket Hyseni më grabiti pronën në Dhërmi

Biznesi i fjalës

Nga Erl Kodra

Puna me fjalën është një ndër zejet më të vështira. Kështu ka qenë, është dhe do të jetë. Zakonisht kohës i kanë mbijetuar ato fjalë që kanë lindur prej dashurisë për njeriun dhe të vertetën. Njerëzimi njeh si vlera të padiskutueshme ata mjeshtra që, pavarësisht kostove personale dhe jetës plot mungesa, arritën të ndriçojnë shoqërinë njerëzore. Kompromisi për një jetë më të mirë nuk ishte arsye e mjaftueshme për të mohuar të vertetën. Kjo është arsyeja kryesore e progresit njerëzor.

Diçka e tillë nuk ndodh me shoqërinë shqiptare. Me sa duket, Shqipëria vazhdon të mbetet peng i njerëzve të vegjël, demagogëve par exellence, që nuk kanë lidhje me dinjitetin njerëzor, parimet humane ose ndershmërinë njerëzore. Vlera të tilla duket sikur nuk konsiderohen fare, për më tepër, nëse tek ndonjëri ka mbetur ndonjë shenjë e vogël ndershmërie dhe dinjiteti, zaten pikërisht këta demagogë që sot merren me biznesin e fjalës, i mbysin me frymën e çartur të denigrimit.

Çfarë është kjo gjamë që e ka kapë për fyti shoqërinë tonë, që po e pengon të shohë kahë e verteta? Si ka mundësi që mashtrimi, kurvëria, vjedhja, grabitja dhe vrasja të mos ndikojnë më mes nesh, por ato të shikohen si normalitet? Si është e mundur që ata që punojnë me fjalën, të mbajnë përbrenda ndërgjegjes së tyre të verteta llahtarë, ndërkohë që në publik artikulojnë të tjera fjalë, krejt të ndryshme nga llahtaria? Si mundet të kenë stomak aq të fortë, sa të legjitimojnë vjedhjen masive, krimin masiv, braktisjen masive dhe urinë e një populli të tërë? A nuk kanë shqisa njerëzore këta përbindësha?

Po shpjegohem më thjeshtë.

Formalisht, Shqipëria është një demokraci parlamentare, ku po formalisht, jetën politike e domonojnë “e majta” dhe e djathta (ju lutem vini re thonjëzat!). Po çfarë ndodh realisht?

“E majta shqiptare” ka 75 vjet në një agresion sistemik (të pandërprerë) kundër të djathtës shqiptare. Deri në vitin 1990 ishte Neni 55 i Kodit Penal që varroste për së gjalli fjalën e lirë nëpërmjet vrasjes, burgosjes së gjatë, punës së detyruar dhe trajtimit çnjerëzor dhe degradues të çdo zëri që mëtonte të thoshte ndonjë gjysëm të vertete. Këtë fat ka patur edhe autori i këtyre rradhëve.

Rrethanat e reja politike të “demokracisë parlamentare” ndryshuan qasjen e të “majtës” shqiptare. Në kushtet e reja ku formalisht fjala e lirë mbrohet nga Kushtetuta e Republikës, ndryshoi edhe strategjia. Biznesi i fjalës duhej ngritur në një dimension të ri, ku shkruesit do të rekrutoheshin në masë; në shërbim. Strategjia e re ishte kjo: media duhet të jetë gjithmonë “e majtë”, shkruesit po ashtu, duhet të mbrojnë “idetë e majta”, ndërsa çdo talent që mëton të merret me biznesin e fjalës duhet rekrutuar, ku të gjithë në bllok do të sulmojnë Partinë Demokratike. Pandërprerë, papushim, fort dhe brutalisht.

Kështu lindi, u rrit dhe u zhvillua ushtria më e madhe e mercenarëve të fjalës së lirë. Sot kjo ushtri duket gati e pathyeshme, me rekorde të pabesueshme të deformimit moral, ku kanë arritur të infiltrojnë konceptet më të pabesueshme të tjetërsimit. Këtu, përsëri duhet një shpjegim më i detajuar se për çfarë është fjala.

Relativizimi

Në fillim ata përdorin relativizimin. Domethënë; barazojnë diçka shumë të keqe, me diçka që nuk ka ndonjë të keqe. Sillen paksa si naivë, duke u përkundur mes një lloj paanësie të shtirur, sikur ua do profesioni të jenë të tillë, dhe këtë e bëjnë në emër të “standarteve të larta profesionale” që ata ndjekin. Kjo është karakteristikë kryesisht Blend Fevziut, fenomenit televiziv që dominon dhe përpunon opinionin publik shqiptar prej më shumë se 20 vitesh.

Blend Fevziu përkundet në atë lloj gazetarie që në dukje të parë rend pas zotërimit të audiencës, por në fakt nuk është ky qëllimi kryesor. Zotërimi i audiencës nuk ka karakter komercial, sepse Shqipëria nuk është një treg që sjell fitime nga komercializmi. Zotërimi i audiencës ka karakter të theksuar politik, sepse vetëm kështu përpunohet opinioni publik, sipas nevojave të pushtetit politik. Kjo është arsyeja kryesore pse gazetari Blend Fevziu shpërblehet me shuma të tilla sikur Shqipëria është një treg mediaik me 50 milion banorë. Tre reklama gjatë emisionit janë asgjë, janë një hiç.

Por ai ka edhe njëlloj profesionalizmi, më tepër të dhuruar se sa të merituar nga ata që kanë patur interesa të promovohen nga ai. Parimi se “nuk ka reklamë të keqe” në këtë rast vlen.

Blend Fevziu duket sikur mban njëlloj qëndrimi të veçantë; ai nuk ka një mendim të vetin. Përshembull, ai e konsideron normale shpërlarjen nga akuzat publike të prokurorisë të personazheve të krimit dhe të politikës, ku avokatët ftohen live të bëjnë mbrojtjen e tyre. Nuk bën asnjëherë pyetjen e duhur, por gjithmon bën pyetjen që e bllokon prekjen e temës tabu, ndërsa ndërhyn fort me shkopin e gjatë dhe ndërpret çdo ligjërim që mund të çojë në nxjerrjen e ndonjë fakti komprementues. Nuk i bëjnë përshtypje faktet, sado tronditëse të jenë, ndërsa skandalet parakalojnë njëri pas tjetrit në pasarelën e “Opinion”. Në këtë mënyrë, ndodh zhvlerësimi i çdo skandali sado i madh qoftë ai, duke relativizuar gjithçka ndodhë nga e hëna në të dielë, sistematikisht, prej 20 vitesh. Kështu, “Opinion”-i i Blend Fevziut e zhvlerëson fjalën e lirë si mision dhe qëllim fisnik.

Kështu ndodhë, sa kohë që fjala e lirë përfaqësohet nga Blend Fevziu.

Situata alarmante

Biznesi i fjalës në Shqipëri nuk ka kurrfarë lidhje me misionin fisnik. Kjo punë është kthyer në një punë të ndyrë dhe është shpërndarë në mediat më të rëndësishme të vendit. Duket se një dorë e zezë komandon nga platforma, ndërsa kinse gazetarë “të pavarur” me emër të madh luajn në kufinjtë e “llogjikës së lejueshme”. Domethënë; pas fakteve që provojnë skandalin, ata thonë; “okej, por kjo nuk do të thotë shumë, nuk është e mjaftueshme&