Tregim

Jakup B. GJOCA

I dhashe fjalen vajzes se dashuroja, se do te shkoja te shtepia e saj, per ta kerkuar. Mirepo, prinderit e mi ishin larg, dhe nuk doja tu thosha ende.
Bisedova me nje mikun tim, qe e kisha nga qytetit tjeter. Me Shyqon njiheshim, ishim bere miq, edhe pse puna jone nuk na lidhte gjithsesi.
Shyqua pranoi me kenaqesi, sa une i thashe. Madje, nuk e fshehu gezimin, sa me tha, qe te shtunen do te shkonim me fshatin e se dashures time me makinen e tij. Ai ishte drejtor i nje ndermarrjeje te rendesishme te rrethit, ku une punoja.
Me te dashuren biseduam, qe te vinte edhe ajo me ne, po ate dite, packa, se ajo me tha, qe ritet dhe zakonet e duan qe ajo te na priste ne shtepine e saj.
Une i thashe, qe pak rendesi u jap riteve, por dua te bej ate qe deshiroj une.
Ne fakt, edhe se dashures nuk do ti jepnin leje qe te largohej nga kooperativa, ngaqe keto dite kishin edhe fushaten e mbjelleve te grurit dhe ajo ishte agronome e kooperatives.
Fshati i se dashures ishte thelle ne rrethin e Korces, dhe rruga ishte paralele me lumin, gjithsesi, edhe pse e ngushte, ishte e bukur dhe e shtruar me asfalt, ngaqe ishte edhe rruga e minieres me te madhe te rrethit.
Kur mberritem ne qender te qytezes se minatoreve, ishte mesdite. Qendra e qytezes gumezhonte nga njerezit dhe urbanet, qe shkonin e vinin ne Korce.
E dashura kerkoi vellain e saj.
Dikur, erdhi se bashke me ne.
E prezantoi. Ai, ishte akoma ne shkollen e mesme, dhe, sa u afrua te ne, tha.
– Me late te pres gjithe mbasditen ne kete te ftohte.
– Na u prish makina rruges. E keni larg, dhe njehere thame qe te ktheheshim, – iu pergjigj duke qeshur dhe me humor miku im, Shyqua.
– Sa mire do kishit bere, te ishit kthyer. Do te kisha luajtur edhe une, por kam ndenjur si lapidar ketu, ne kete te ftohte, – iu ktheu vellai i se dashures.
E dashura me pa ne sy, si per te me thene, te mos keqkuptohesha nga shakate.
– Rruga eshte e perpjete dhe ka balte. Te keni kujdes, mos u mbeten kepucet ne balte, – na tha vellai i se dashures, duke na hedhur syte gjate nga kembet.
– Ju i paskeni gjithe te keqiat. – i tha Shyqua. – Mire, qe na i the qe ne fillim, se kemi kohe akoma te kthehemi mbrapsht.
– Si te deshironi. Nuk ju fton njeri me zorr. – iu pergjigj vellai i se dashures.
Ajo qeshi dhe tha.
– Vellai ben shaka nga gezimi.
– Po fol ty, fol, se mos u mbetet qejfi ketyre, – iu kthye vellai.
U nisem rruges nga qendra e qytezes, per te shkuar te fshati, ku banonte e dashura. Sic na tha edhe vellai i saj, do te ecnim me kembe neper rrugicen e ngushte dhe me balte me shume se 2 ore.
– Ben shaka vellai, – tha e dashura.- Nuk eshte me shume se 30 minuta me kembe, edhe pse e perpjete.
– Po ty me thoshe qe je nga Korca. – i thashe une se dashures, me nje ton qortimi, por edhe duke qeshur.
– Ty u mesove me fshatin, sepse bredh cdo dite neper fshatrat e Librazhdit, – mu pergjigj e dashura, si per te me kundershtuar.
Vellai i saj, kishte qendruar ne ane te rrugices dhe une kujtova se na priste edhe ne.
Sa u afrova prane tij, ai shkeli nje pllake guri. Nje fllucke balte u hodh perpjete, duke me perlyer te dy kembet e mia.
E motra e pa dhe iu hakerrye.
– Pse e perbalte?
– Qe te mos na shaje fshatin. Po te doje, le te kthehet, nese fshati i duket larg dhe me rruge te perbaltura.
– Shaka beri, ska gje. – tha Shyqua.
Une, cuditerisht qesha. E dashura u ul, qe te me fshinte njollat e baltes nga pantallonat.
Une nuk pranova, por u ula ne nje vend me te thate, prane rrekese me uje, qe zbriste nga lart, neper mesin e rrugices.
Vertet, nuk beme me shume se 30 minuta rrugetim, kur mberritem ne qender te fshatit. Nje shesh i madh, dhe anash tij ishin 3 ndertesa.
E dashura me deftoi, qendren e kultures, dyqanin e ushqimeve dhe te bukes.
Para dyqanit te bukes ishin mbedhur nje grumbull njerezish.
– Tani ndahet buka. Njerezit shtyhen te marrin buken e grurit, sepse nuk arrin per te gjithe, sado qe shitesja e jep me racion, – me shpjegoi e dashura.
Njerezit, sa na pane, shprehen habi, duke mos na ndare syte.
Une mendova se ata pershperitnin per mua, mbase lajmi ishte perhapur, sic ndodh neper fshatrat e vegjel.
Te shtepia e saj, na priten prinderit. Kishin dale ne oborrin e shtepise.
Nje grua, qe sapo doli, erdhi e para dhe na takoi Pastaj erdhen prinderit e se dashures.
– Ky eshte vjehrri, kjo eshte vjehrra, – thote gruaja, duke na prezantuar prinderit e se dashures.
– Gezohemi qe u njohem, – thote Shyqua. – Tani qe u prezantuam, na takon te kthehemi.
– Pse? – i thote duke qeshur babai i se dashures.
– Po ne per kete prezantim beme kaq rruge. Tani, qe ju na pranuat, ne e mbaruam misionin tone. Erdhem te merrnim fjalen tuaj. Na e dhate. Tani te vijme here tjeter, per shkelkat.
– Ua, korba cfare bera! – tha gruaja. – Une kujtova se ju ishit prezantuar.
– Ska gje, teze, – i thote e dashura. – Ne duhemi, dhe kemi eardhur te njihemi, jo te japim e te marrim fjale.
Babai i se dashures, na fton qe te shkojme te shtepia dykateshe.
– Te ulemi aty ku ka zjarr, – i thote Shyqua babait te se dashures, – duke deftuar me dore ndertesen tjeter, me te vogel, qe ishte me prane.
– Jemi ngushte ketu, – i pergjigjet babai i se dashures. – Po edhe aty ku do rrime, do sjellim zjarr.
Shyqua nuk kundershtoi me.
Na cuan ne oden e miqve. Nje dhome e madhe, sa gjysma e shtepise, ku ne qender ka oxhakun dhe perqark ka divane.
Une dhe Shyqua u ulem ne krahun e majte, ndersa prinderit e se dashures ne anen e djathte te odase.
E dashura, qendronte ne mes.
– Ty hajde ulu me anen tone. Je e jona tani, – e ftoi Shyqua.
– Prisni ca, bre. Akoma eshte vajza jone.
E dashura qeshi dhe erdhi dhe u ul prane meje.
Kur u shtruam te tavolina dhe shkembyem miresite e pershendetjes, babai i se dashures, i thote Shyqos.
– Or mik, ky djale, keshtu nga kallepi, i mire duket. Por, nuk e dime si sillet, kur pi. Atje kuptohet si eshte.
– Mos e kij ate merak. Do ta rregullojme. – ia kthen Shyqua, me te qeshur.
Une e degjova dialogun e tyre, por nuk u dhashe rendesi.
Kur filluan dollite, edhe pse ishim 3 burra ne tavoline, une kundershtova te pija.
U thashe, qe une kurre nuk kam pire.
– Si ka mundesi? – thote babai i se dashures. – Ty thua qe ke 1 vit e gjysem qe punon ne Librazhd dhe bredh fshat me fshat. Aty ku te ftojne, nuk pi fare? Se libbrazhdiotet per raki, nuk te falin.
– Une nuk pi fare.
– Pse, vuan nga ndonje gje?
– Jo, jo. Por, qe kur kam qene i vogel, kam pare sherre te te aferme te mi, nga rakia, dhe kam vendosur, qe une te mos u ngjaj fare ne pije. Prandaj, nuk dua te pi.
– Mire ben, – thote Shyqua. – Por, meqe tani eshte bere i yni, do tja mesojme edhe kete zanat.
Une, pata rastin dhe u deftova nje histori, qe me kishte ndodhur.
Isha i ftuar me mamane, te dajua i saj, ngaq percillnim djalin e tij te vetem per ushtar, i cili ishte nje vit me i madh se une ne moshe.
Ne tavoline ishin te gjithe vellezerit e tij, domethene vellezerit e gjyshes time, nga mamaja. Si edhe 2 kusherinjte e tyre te pare.
Mamase, ngaqe e kishin lene qe ne vogel prinderit jetime, dajot e saj e perkujdesnin shume.
Ate mbremje babai nuk erdhi dot, ndaj une si djali i madh, isha edhe i perkedheluri i dajove.
Kur filloi dollia, une e merrja goten e rakise, trokitja per urim, e vija ne buze, por nuk pija asnje pike.
Dikur, nje nga kusherinjte e dajove te mamase, qe ishte edhe kusheriri i pare i gjyshes time (por qe une nuk e njihja ngaqe nuk kishte ardhur kurre te mamaja), duke me pare qe nuk pija, me thote:
– Po ty, pse nuk e pi dolline. Nuk te pelqen ai, per te cilin e ngreme dolline, apo nuk te pelqen zotrote rakia?
– Une nuk pi fare raki. Ritin dhe zakonin e pi, – ia ktheva pa ngurim, edhe me njefare zemerimi. Jo per fjalet qe me tha, por me teper, ngaqe kurre nuk e kisha pare te deftonte sadopak dhembshuri per mamane time, per me teper, qe kusherira e tij, e kishte lene jetim foshnje.
– Po tavolina eshte per burra. Dhe burrat pine raki Nese ti nuk je burre, duhet te cohesh nga kjo tavoline, – ma ktheu ai me tone inati.
Pashe, qe u ngrit dajua i madh i mamase.
– Cili je zotrote, qe i flet djalit tone keshtu?- i drejtohet, pa e permbajtur zemerimin.
– Pellumbi jam. Ketu tavolina eshte per burra. Do ndjekim zakonet, apo jo.
– Pse, te ty kemi ardhur? Apo ty ke ardhur te ne- ia kthen me me teper zemerim dajua i madh, kusheririt te tij.
-Ketu jemi ne tavoline burrash.
– E di zotrote, qe ai djale e ka vendin ketu, te tavolina e burrave, me shume sesa zotrote? E di kete? Nese nuk e di, ja ta deftoj une, ku e ke vendin zotrore, – dhe i defton me dore deren.
Nderhyne edhe dajot e tjere, per te qetesuar gjendjen.
Dajua i madh me mori prane dhe me perkedheli floket.
– Ketu tani je dhender. Nuk ke dajo te te mbroje. – thote Shyqua. – Prandaj, pi nje cike.
Une, me shume nga gezimi, po e ktheja goten.
Ne fillim me dogji. U kollita.
– Po ty, e ktheve menjehere. Jo ashtu, sa ta mesosh zanatin. – me keshilloi Shyqua.
Nuk lija me gote rakie bosh, ne dollite qe merreshin e ngriheshin.
Nuk mbaj me mend, kur u zgjova ne divanin perballe tavolines.
Ne mengjez, erdhi e dashura.
Ajo, sa me pa, qeshi.
– Na turpererove fare mbreme.
– Pse? Cfare bera?- i thashe. Ne fakt, akoma ndjeva koken te renduar, me nje dhimbje te madhe.
– Nuk mabn mend asgje?
– Hic. As kur fjeta, nuk mbaj mend.
– E di se cfare bere?
– Jo. Nuk mbaj mend. Bera sherr?
– Makari te kishe bere sherr. Bere me keq.
– Cfare?
– Doje te flije. Mamaja te tha, qe te shkoje te flije ne krevatin ne dhomen tjeter. Po ty nuk pranove, Dhe fjete ketu.
– Bera keq?
– Po ty, ne sy te te gjitheve, hoqe pantallonat fare.
– Vertet?
– Po, po.
– E bera vertet kete?
– Shyqua te ngacmoi. Kur hoqe pantallonat, ai te pyeti: Do te flesh vetem?
– Po une cfare thashe?
– Nuk fole, por rre si kucur.
Mbeta i habitur. Nuk mbaja mend asgje.
E dashura erdhi prane. Me puthi lehte.
– Babi qeshi. Dhe tha: Tani mu mbush mendja qe dhendrrin e kemi te mire. Nuk ben sherr fare ne raki, edhe kur eshte i dehur. Shume – shume, mund te beje ndonje zarar, te nderroje krevatin.
Une qesha, edhe pse u ndjeva i turperuar.
Ajo ishte hera e pare dhe e fundit, qe kam pire dhe jam dehur nga alkoli. Si te ishte provimi im i fundit i Jetes time.

LIBRAZHD 1991

Të mbaj mënd për krah Azemit or bir, më nxorre mallin e tij.

Thoshin se listat ishin bërë gati pritej vetëm urdhëri i tmerrshëm për tju rrëmbyer, llafi kish marrë dhenë, plakat nduknin faqet të tmerruara se çdo ndodhte me bijtë e tyre, dyert e portave rrinin hapur ditë e natë vetëm për ju. Tmerri kish zaptuar qytetin, izaurat me sirena policie dukeshin ne çdo cep rruge,hafijet në grup tre e nga tre përgjonin çdo lëvizje, sytë e tyre te kuq kërkonin hakmarrje, hakmarrje ndaj çdo kujt që kish ngritur dorën mbi përbindëshin e tyre, birucat e degës ishin mbushur plot e përplot, klithmat dëgjoheshin nga larg, përbindëshi kërkonte gjak….gjak dhe vetem gjak.

Turi.

Pishtari i Demokracisë Artur Kreka/

Ndoshta pak kush ka pasur fatin ta njohi nga afer Turin, ish mundësin kampion të Skëndërbeut, një djalë i qeshur, i qetë dhe i respektuar nga qytetarët Korçarë.

Ti je ai…..jo jo nuk më kanë lënë syte ti je ai.

Ti je Turi….Turi që me shokët e tu heronj i hodhet lakun në fyt përbindëshit

Ishte mbremje, ndoshta dhe mesnatë, të lodhur po bënim kontrollin e autobuzave të fundit që vinin nga Greqia.

Ti je ai…..mbas shpine dëgjoj një zë kthehem dhe shoh nje burre te vjeter që me krahe apur i drejtohej kolegut tim duke e përqafuar përmallshëm.
Eh mor bir, po te kam kërkuar në qiell dhe ja  të gjeta këtu ku se prisja kurrë.
Nuk më njeh, unë po, të kishim idhull, krenoheshim me ty, atë ditë isha edhe unë aty në shesh, ndonse jo si ju, jo në rresht të parë duke u përleshur me bishat, por isha aty në shesh për tju përkrahur juve heronjë e lirisë. Ju pashë. Ju pashë se si sfiduat diktaturën dhe ja hodhët lakun në fyt përbindëshit, pashë dhe fytyrat e verdha të spiunëve fshehur cepave te pallatave tek mbanin shënim emrat tuaj (thuej se emri juaj ishte shënuar në gjithë blloqet e tyre te zeza) Ju shihja dhe gëzohesha, brohorisja edhe unë mes turmes se madhe qytetare, atë ditë Korça u çlirua nga një çiban i zi, atë ditë për herë të parë Korça mori frymë lirshëm,atë ditē ulicat e kalldremta gumëzhimin nga këngët patriotike “Eja mblidhuni këtu këtu”

Eh Turi Turi, sa paske ndryshuar mor bir.

Nga ajo ditë nuk të pashë më megjithë dëshirën të të takoja të të përshëndesja ty, por dhe të të thosha ruhuni “bisha e plagosur eshte me e rrezikeshme” desha te takoja atë djalin muskulos, mundësin kampion që me shokët e tu na nxirrnin gjithmonë faqebardhë…..Por që tashti ishte edhe kampion i Lirisë së ëndërruar të Qytetit
Koha na ndau mor bir, por ideali dhe shpirti kurrë. Jetoj larg shumë larg nga Shqipëria, dhe rrallë vi, por ja sot fati ma dha të të gjej, të të shoh nga afër, të të përqafoj mor bir, dhe sytë e plakut lotonin pa pushim duke përqafuar shokun, mikun dhe kolegun tim Turin.

Vërtet sytë e të dyve ishin mbushur me lot, ata ishin përqafuar duke u bere nje trup,Babë e Bir.

Pa dashur shoh se lot po dilnin edhe nga sytë e mij, lot po dilnin dhe emigrantët të tjerë që po dëgjonin atë dialog mes dy bureash heronj të demokracisë. Lot mallëngjimi dhe gëzimi.

Kam pyetur për ty mor bir, kam pyetur… dhe ja gëzohem që je mirë, kishim frikë për ty, hafijet te kishin shënuar me rreth te kuq dhe prisnin vetem momentin, por ja te shoh dhe gëzohem or bir. Rastesia me beri te te takoj dhe të të përqafoj.
Kohë që e kisha ëndërruar të të takoja.

Dhe ja erdha të pashë u kënaqa, nxorra mallin e atyre ditëve kur ju vutë jetën tuaj mbi gjithshka.

Eh Turi Turi…..me duar që i dridheshin nxorri telefonin dhe mu lut ti bëja një foto me kolegun tim Turin. Do ja u nis tani nipërve atje larg dhe tju them,,,e shihni e takova Turin…Turin…Turin…heroin dhe  mikun tim të lirisë, Turin që hoqi zvarrë përbindëshin, atë që ju e njihni vetëm nëpërmjet tregimeve të mija.

Të dy të përqafuar ju drejtuan kafes, bisedonin gjithë mall.

Nga larg dëgjoheshin fjalët e tij mallëngjyese, eh Turi Turi, shyqyr që të pashë mor bir, u çmalla dhe u kënaqa.

Kam 6 niper e mbesa, të gjithë të njohin, dhe a e di pse? Unë atje në kontinentin e largët nuk ju tregoj përralla, por historinë e Shqipërisë, për heronjtë e saj  Gjergj Kastriotin, Nene Terezen, Ismail Qemalin, ju tregoj për ju që shkatërruan diktaturën dhe i sollën lirinë, ju tregoj për Azemin me shokë, ti je njëri prej tyre o Turi.

E Turi Turi, të mbaja mend ashtu si atëhere sportist, përballë diktaturës dhe ashtu do ngelesh gjithmone ne syte e mij.

Turi.

Pishtari i Demokracisë Artur Kreka/

Ndoshta pak kush ka pasur fatin ta njohi nga afer Turin, ish mundësin kampion të Skëndërbeut, një djalë i qeshur, i qetë dhe i respektuar nga qytetarët Korçarë.

Ti je ai…..

Ti je Turi….ai që me shokët i hodhet lakun në fyt përbindëshit!?

Ishte mbremje, ndoshta dhe mesnatë, të lodhur po bënim kontrollin e autobuzave të fundit që vinin nga Greqia.

Ti je ai…..
Eh mor bir, po te kam kërkuar në qiell dhe të gjej në tokë.
Nuk më njeh, unë po, të kishim idhull, krenoheshim me ty, atë ditë isha edhe unë aty në shesh, ndonse jo si ju, jo në rresht të parë , por isha aty në shesh, ju pashë. Ju pashë se si sfiduat diktaturën dhe ja hodhët lakun në fyt përbindëshit. Ju shihja dhe gëzohesha, brohorisja edhe unë mes turmes se madhe qytetare, atë ditë Korça u çlirua nga një çiban i zi, atë ditë për herë të parë Korça mori frymë lirshëm

Eh Turi Turi, sa paske ndryshuar.

Nga ajo ditë nuk të pashë më megjithë se kisha dëshirë të të takoja të të përshëndesja ty, atë djalin muskulos, mundësin kampion që me shokët e tu na nxirrnit gjithmonë faqebardhë.
Koha na ndau mor bir, por ideali dhe shpirti kurrë. Jetoj larg shumë larg nga Shqipëria, dhe rrallë vi, por ja sot fati ma dha të të gjej, të të shoh nga afër, të të përqafoj mor bir, dhe sytë e plakut lotonin pa pushim duke përqafuar shokun, mikun dhe kolegun tim Turin.

Vërtet sytë e të dyve ishin mbushur me lot, ata ishin përqafuar si Babë e Bir.

Pa dashur shoh se lot po dilnin edhe nga sytë e mij dhe të emigrantëve të tjerë që ishin në autobus. Lot mallëngjimi dhe gëzimi.

Kam pyetur për ty mor bir, kam pyetur… gëzohem që je mirë. Ja rastesia me beri te te takoj dhe të të përqafoj.
Kohë që e kisha ëndërruar të të takoja.

Dhe ja erdha të pashë u kënaqa, nxorra mallin e atyre ditëve kur ju vutë jetën tuaj mbi gjithshka.

Eh Turi Turi…..me duar që i dridheshin nxorri telefonin dhe mu lut ti bëja një foto me kolegun tim Turin. Do ja u nis tani nipërve atje larg dhe tju them,,,e shihni e takova Turin mikun tim të lirisë, Turin që hoqi zvarrë përbindëshin, atë që ju e njihni vetëm nëpërmjet tregimeve të mija.

Të dy të përqafuar ju drejtuan kafes, bisedonin gjithë mall.

Nga larg dëgjoheshin fjalët e tij mallëngjyese, eh Turi Turi, shyqyr që të pashë mor bir, u çmalla dhe u kënaqa.

Kam 6 niper e mbesa, të gjithë të njohin, dhe a e di pse? Unë atje në kontinentin e largët nuk ju tregoj përralla, por historinë e Shqipërisë, për heronjtë e saj që shkatërruan diktaturën dhe i sollën lirinë, ju tregoj për Azemin me shokë, ti je njëri prej tyre o Turi.

E Turi Turi, të mbaja mend ashtu si atëhere sportist, përballë diktaturës dhe ashtu do ngelesh gjithmone ne syte e mij.

Tungat Jeta, e, Mira, O Njeri i Zotit!

Nga Astrit Memia/

O Dill, Bekoje Shqiptarin Tend!
T’ Miren e T’ Keqen, ma mire me e nda mes vetit,( me njeri-tjetrin), e T’ Njohurin, se sa me T’Hujin, e T’ Panjohurin!
Aq sa mund te ngrije Dilli akull, aq mund te shuhet meshira e shqiptarit providencial e hyjnor, per Shqiperine, Camerine, Iliriden, (ne Maqedoni), Ardianine, ( ne Mal te Zi), Kosoven e Re e Dardanine!
Dialogu dhe negociatat pozite- opozite, duke shmang elementet antishqiptar e ndonjeher naiv e medioker, ne Kosove, lypet e duhet te funksionoje larg ekstremeve, drejt,” te  mesmes se art”, aristoteliane.
Mdeshtetur, ne te Drejten Nderkombetare Publike dhe ne te DN Private, lypet te rikonsiderohet asosiacioni, (ose marreveshja ?), per komunat e Veriut te Mitrovices, dhe vija kufitare e Republikes se Kosoves, me Republiken e Malit te Zi. Marreveshja me Malin e Zi,  te mbeshtetet edhe ne diakronine e te Drejtes Natyrore, funksionale qe nga e Drejta Romake e ne ditet tona. Jasht implikimeve dhe ndikimeve te trazirave, te diteve te fundit nga antieuroatllantikasit, nga antiglobalistet, nga prointernacionalistet shovinist te remineshencave te ideologjise marksiste-leniniste, te boshtit ortodoks Beograd, Moske, Athine.
Mbeshtetur ne te Drejten Vendore, Lokale e te Brendeshme, pra ne Kushtetuten e Republikes se Kosoves lypet, per te mos thene me doemos duhet, qe dy palet,(pozita dhe opozita), te jene me fleksibel. Ne cdo rast, kur mes dy paleve nuk ka mirekuptim, pavaresisht pergjegjesise me te madhe, (shkak-pasoje, apo pasoje dhe post pasoje), te dy palet gjenden ne implikim dhe s’ mund te shmangen nga pergjegjesit qe u perkasin, me apo pa te drejt, por me pergjegjesi morale, politike, publike, shoqerore, kombetare, euroatllantikase dhe globaliste qytetare, pro civilizimit perendimor.
Mazhoranca te leshoje me shume pushtet, qe opozita te ndjehet, me e perfaqesuar e gjitheperfshirese, ne ngritjen, krijimin e ndertimin e Institucioneve dhe Shtetit te se Drejtes, shtetit me te ri ne bote, shtetit te Kosoves, per te cilin jane derdh lumenj gjaku, djerse, mundi e sakrifice ne shekuj nga shqiptaret, kudo ne planet, pa dallime feje, ideje, krahine e partiake.  (Ketu, kerkoj mirekuptimin Tuaj, qe jam kunder perdorimit, te cdo lloj dhune e force). Gjithecka, te arrihet me dialog, negociata, paqe, transparence, prosperitetet, mbeshtetur ne etiken, te verteten e te drejten, sipas diplomacise publike dhe qytetare. Mjere ata, qe gajasen nga dhuna, dhe qajne nga paqja!

Me shprese, perpara ne       Lufte me Hijen!

Hija drejt shkermoqjes!
Dilli shqiptar drejt Fitores!
Mos harroni, kujtojeni, ndjejeni dhe perjetojeni sa me thelle,

ne shpirtin Tuaj hyjnor, O shqiptare te vertete, O Njeri i Zotit:
Kombi Shqiptar, Imazhi Im!
Shqiperi pa kufij, Ballkan Perendimor pa kufij, Evrope e Glob pa kufij, drejt Paqes Universale, duke i quajtur e vleresuar te shejt dhe ruajtur si syte e ballit, Familjen, Vllaznine e Kombin providencialo-hyjnor shqiptar, nen Nje Zot!

T’Lir, Iliret!
Jam Shqiperi!
Per fund, Me ne fund, ja dhe fundi:
Pa Shqiperi s’ ka Kosove,

dhe

Pa Kosove s’ ka Shqiperi!
Perkushtimisht Astrit Memia

Alibia e Saimir Tahirit se nuk i doli garant Habilajve për aktivitetin kriminal dhe se nuk ka pasur asnjë marrëdhënie me kushërinjtë e tij, merr një goditje të fortë nga dëshmia e një ish oficeri të Antidrogës në Fier, i intervistuar nga gazetari Basir Çollaku. Pas Dritan Zaganit, është Antonio Nazeraj që tregon përplasjen me Habilajt dhe gjithë çfarë ndodhi më pas, si provë e pozitës së privilegjuar të trafikantëve të drogës në Fier dhe Vlorë.

Antonio Nazeraj

Në intervistën e botuar në “Gazetën Shqiptare”, Antonio Nazeraj tregon se si trafikantët u përplasën me policinë dhe jo vetëm u lanë të lirë “me urdhër nga lart”, por e ndoqën dhe e kërcënuan për ta vrarë.

Ngjarja ndodhi në vitin 2014, kur Nazeraj dhe efektivë të tjerë të Antidrogës ndaluan Audin e famshëm me targa “AA 003 B” në aksin rrugor Levan-Tepelenë. Por Habilajt kundërshtuan kontrollin, i ikën postbllokut për t’u ndaluar nga një postbllok i dytë policie.

Basir Çollaku: Dyshonit për këtë automjet?

Ish oficeri i Antidrogës: Në përgjithësi, atje ne kishim dyshimet tona. Dhe e ndaluam. Në momentin që e kemi ndaluar, nga sa kujtoj, kanë qenë dy vëllezërit Habilaj, dhe ka pasur debat me ta, sepse nuk kanë dashur të kontrollohen nga ana jonë, të bënin kontrollin e makinës, të identitetit të tyre, nuk pranonin dhe patëm konflikt.

Basir Çollaku: Ishin të shoqëruar apo vetëm?

Ish oficeri i Antidrogës: Ishin të shoqëruar. Kanë insistuar që mjetit të tyre të mos u bëhej kontroll. Me sa kujtoj ishin të shoqëruar me dy femra. Në këtë moment duke debatuar kujtoj se na kanë kërcënuar, na kanë sharë dhe ofenduar dhe në ato momente, duke debatuar janë larguar nga pika e kontrollit, janë larguar me force.

Basir Çollaku: Pa i lejuar ju?

Ish oficeri i Antidrogës: Po, pa i lejuar ne janë larguar nga pika e kontrollit dhe më pas janë ndaluar dhe kontrolluar nga grupi tjetër, pasi u lajmëruan nga ana jonë.

Basir Çollaku: Çfarë bëtë më pas, i shoqëruat apo i latë të lirë?

Ish oficeri i Antidrogës: Më pas ka vajtur edhe grupi ynë dhe janë shoqëruar për në komisariat, automjeti dhe personat. Në komisariat kanë qëndruar rreth 10 minuta apo 15 minuta dhe me urdhër të drejtorit të policisë në atë kohë, janë lënë të lirë. Unë dhe grupi mbërritëm pak më vonë në komisariat dhe në atë moment u është dhënë urdhër që të dilnin nga komisariati dhe të liheshin të lirë. Kur unë dhe kolegët e grupit tim kemi mbërritur në komisariat, ky automjet dhe personat që ishin në të ishin në momentin e daljes nga drejtoria e policisë, duke ofenduar dhe kërcënuar punonjësit e policisë.

Basir Çollaku: Çfarë kërcënimesh?

Ish oficeri i Antidrogës: Kërcënime. Pasi këta e kanë shprehur edhe vetë se ishin njerëz të ministrit, kushërinj të tij, ish-ministrit të Brendshëm, Sajmir Tahiri.

Basir Çollaku: Konkretisht, cili ishte kërcënimi i tyre?

Ish oficeri i Antidrogës: Kërcënimi i tyre, ishte se do ta shihni se çfarë do t’ju bëjmë. Do t’jua tregojmë shumë shpejt vendin se ku do të përfundoni, të gjithë ju që keni marrë pjesë në ndalimin dhe shoqërimin tonë.

Pas ngjarjes mbi oficerin e Antidrogës nis ndëshkimi. Provat që efektivët tentuan të përcillnin ndaj shefave të policisë për grupin kriminal u refuzuan rregullisht, deri kur SHÇBA nisi hetimet, që pasuan me uljen në detyrë, përgjimin e telefonit dhe kërcënimet me jetë nga grupi kriminal.

Basir Çollaku: Si e gjenin vendndodhjen tuaj?

Ish oficeri i Antidrogës: Ka pasur një rast në rrugën Fier-Tepelenë, në një restorant, ku kanë ardhur rreth 7 apo tetë veta me automjete fuoristrada, dhe kam qenë bashkë me shefin e sektorit dhe me disa agjentë dhe na ka paralajmëruar shefi i sektorit që të lëvizim të ikim dhe kemi dalë nga dera tjetër e restorantit.

Basir Çollaku: Ishit në operacion?

Ish oficeri i Antidrogës: Ishim me shërbim dhe kemi marrë mjetet tona dhe jemi larguar nga aty…

Basir Çollaku: U larguat ju dhe jo trafikantët…?

Ish oficeri i Antidrogës: Gjatë bisedës me shefin e sektorit më ka thënë që një grup i strukturuar kriminal, që kishte mbështetje të fuqishme nga lart, na kishte vënë në shënjestër për të na eliminuar fizikisht.

Basir Çollaku: Me mbështetje nga lart, si..?

Ish oficeri i Antidrogës: Me mbështetje nga qeveria dhe nga ministri i Brendshëm në atë kohë…

Basir Çollaku: Ju kishte vënë në shënjestër ju, oficerëve të antidrogës…?

Ish oficeri i Antidrogës: Po, oficerëve dhe agjentëve të antidrogës, për të na eliminuar fizikisht, kjo ka qenë biseda që kam bërë me shefin e sektorit dhe na ka lajmëruar disa herë që, kur të shkonim në banesa të shmangnim rrugicat, të shmangnim errësirën, dhe gjatë gjithë kohës që ishim me shërbim të rrinim bashkë, dhe të mos ndaheshim nga njëri-tjetri, por të bënim kujdes, pasi ishim në rrezik për sigurinë tonë.

Basir Çollaku: A keni pasur kërcënime gjatë kësaj periudhe?

Ish oficeri i Antidrogës: Kam pasur kërcënime nga Habilajt, në mënyrë indirekte për vete dhe për familjen, nga këta direkt, por edhe pjesëtarë të tjerë të bandës.

Basir Çollaku: Si ishin kërcënimet?

Ish Ish oficeri i Antidrogës: Kërcënimet ishin të tipit mafioz, që e ke kaluar vijën e kuqe dhe me ty do të merremi në forma të tjera, m’i dërgonin me persona indirekt, me njohje pak a shumë të përbashkëta.

Rrëfimi rrënqethës i Antonio Nazerajt, është një tjetër gur mbi qafën e Saimir Tahirit, i fundosur në alibinë e tij, sipas të cilës nuk ka pasur asnjë marrëdhënie me Habilajt. E megjithatë dëshmitë e forta të Dritan Zaganit, të ish efektives së policisë në Vlorë, përgjimet e Prokurorisë së Katanias, udhëtimi në Greqi me Artan Habilajn dhe provat e tjera që prezantoi prokuroria në parlament nuk mjaftuan që Partia Socialiste t’i hapë rrugë arrestimit të Tahirit.

Policia e Edi Rames ne pararoje te krimit.

Nga GUXIM ALIMANI/ Gazetar.

(Nje ngjarje e trishtuar qe nuk don koment)

-Tani qe Sajmir Tahiri,ministri i brendshem i qeverise Rama 1 po akuzohet per drejtim te grupeve te ristrukturuara kriminale,nuk di ku e gjen kurajon kryeministri qe del dhe komplimenton policine me te perçudnuar ne kontinent e me gjere.

Policine e cila prej vitit 2014 rekrutoi ne radhet e saj kriminele ordinere te hurit e litarit.

Mjafton nje rast te cilin kam pasur rastin ta investigoj vete si gazetar qe me mbush me dhimbje por dhe me vullnet per te luftuar kunder kesaj klike kriminale.”Bashkeshortja e qytetarit Alfred Doku zonja me inicialet J.D.punonte si kasiere ne nje supermarket te firmes Conad ku njeri nga bashkpronaret ishte nje punonjes policie E.Karaj, i cili ne menyren me te poshter dhunon seksualisht punonjesen J.D.
Megjithe protesten denoncimi ishte i pamundur pasi vktima jo vetem u dhunua por u kercenua me jete ne rast denincimi se bashku me familjen e saj.

Kjo ngjarje e trishtueshme e dt 15.06 2016 tregon fytyren e vertete te policise se shtetit e cila ne vend te mbrojtjes ju ofron qytetareve dhune seksuale dhe i detyron dhe te braktisin Shqiperine.

Kjo eshte policia e Edi Rames te cilen ai e inkurajon jo ne lufte me krimin por per tu bere pale me te. GUXIM ALIMANI

Nga Albina DEDA

Ne nje monolog te perzier me trishtim dhe marramëndje,me pathetizem e realizem mashtrues,me presion perballe frikes e paranojes,me pêshtjellim institucional e human kryeministri i Shqiperise sot perpara kukullave te tij parlamentare tentoi të bëje mbrojtjen e Sajmir Tahirit njeriut jo vetem te anatemuar por te argumentuar nga organi me i larte i akuzes per krim te organizuar dhe korrupsion!. Edi Rama njeriu qe perbetohet verbalisht prej afro 5 vite se deshiron e punon per Reformen ne drejtesi dhe po “bie cope””per shtetin e se drejtes sot u pa jo vetem pa principe te tilla por i zhveshur nga çdo makiazh. Ai doli para shqiptareve sic eshte ne te vertete nje rrugaç prevers i pafytyre,produkt i kahershem i bandave dhe i krimit te nivelit skandaloz. Sot ai u pa qarte se eshte lojtari mafjoz i permendur ne historite kriminale te klanit Gina apo dhe i Ujqerve Gri te Daut Kadriovskit. Ai tregoi se jo per parime politike,juridike e njerezore nuk mund te leshoje Sajmir Tahirin por thjesht dhe vetem se ish ministri i krimit dhe droges eshte pjese e bandes qe drejtohet prej tij. Por sot Edi Rama eshte i pashprese dhe kete ja shkaktoi drejtesia.. Ja bene ata prokurore dinjitoze te ndershem kurajoze e profesioniste te cilet po i presin kryemafiozit-kryeminister te dy krahet me te cilet ka sunduar: Ne fillim Shullazin vrastar ordiner e tani Sajmirin-kete Shullaz politik. Sot nuk ka shqiptar apo nderkombetar qe nuk e perkthen Edi Ramen dhe nuk e urren jo vetem per ate qe beri por dhe per ate qe tenton te beje. Po ashtu nje simpati e perkrahje njerezore anembane vendit ndihet haptazi per prukuroret qe guxuan te vene gishti aty ne “thembren e Akilit”te krimit ne Shqiperi. Tani rradhen e kemi ne te gjithe shqiptaret qe femijet deshirojme ti rrisim ne kete vend te themi fjalen tone. Asnje qeveri ne histori perveç diktatures nuk meriton ndeshkim sa kjo narkoqeveri e Shullazeve. Koha flet per shqiptaret. Prangat e drejtesise edhe per Sajmirin edhe per Ramen jane te hapura e gati per tu mberthyer. AD

Kryetarja e Lëvizjes Socialiste për Integrim, Monika Kryemadhi, ka komentuar në studion e lajmeve të ‘FaxNews’, deklaratën e ish-ministrit të Brendshëm Saimit Tahiri, se ai është armiku i presidentit Ilir Meta.

Kryemadhi ka thënë se ndryshe nga Tahiri, Meta nuk e ka pasur asnjëherë atë në listën e armiqve. Ndërsa ka rrëfyer se mbas inskenimit të ‘Çështjes Doshi’, ka qenë i fshehur Rama dhe tahiri.

‘Tahiri nuk ka qenë asnjëherë në listën e armiqve të zotit meta, për këtë duhet të pyesni dhe zotin meta.

Por di të them që zoti Tahiri ka qenë një nga skenaristët e çështjes Doshi, sëbashku me Edi Ramën, të krijimit të asaj çështjeje.

Një skenar amator se si futën në vorbullën e atij skenari amator jo vetëm shqiptarët por edhe opozitën e asaj kohe’, theksoi Kryemadhi.

Deri ditët e fundit ambas adori amerikan Lu e la në suspens shpjegimin e deklaratës së tij se katër klane dhe njëzet familje kontrollojnë vendin. Kjo bëri që ajo të komentohej gjatë gjithë javës që shkoi si asnjë lajm tjetër. Më skeptikët thanë se kemi të bëjmë me një keqinterpretim apo ekzagjerim të medieve, sepse ambasadori deklaroi edhe se është  i lumtur në Shqipërinë e Ramës, jo si ata 56% që duan të ikin. Disa thanë se ky ishte një reagim emocional, që e kishte nxjerrë ambasadorin jashtë kornizave të diplomatit. Edi Rama tha se kjo ishte një ndihmë që po i jepte ambasadori në luftën kundër krimit. Por më të shumtët e interpretuan deklaratën e tij si një “bombë” të hedhur kundër qeverisë. Dhe ky interpretim, duke pasur parasysh mbështetjen që i ka dhënë Lu qeverisë Rama, u bë problemi i problemeve. Sepse pyetja që ngrihej logjikisht ishte: mirë që e kontrollojnë vendin, por si e kontrollojnë? Cili është raporti i këtyre kontrollorëve me kontrollorin e madh: shtetin dhe qeverinë? Mos ambasadori mendon se shteti ndihet shumë i dobët përpara këtyre klaneve që janë të mirëorganizuar? Apo se ka disa segmente të shtetit që janë të lidhur me krimin? Apo ka filluar të mendojë edhe ai, si një pjesë jo e vogël, se krimi dhe shteti janë e njëjta gjë në Shqipërisiç ndodhi edhe me ambasadorin Arvizu që andej nga fundi i mandatit e mori vesh se ç’ndodhte te ne? Kategoria e këtyre komentuesve filloi të ndërtojë shpresën se Amerika e mori vesh, më në fund, se çfarë po ndodh në Shqipëri, e njohu fytyrën e vërtetë të Edi Ramës dhe tani gjërat do të ndryshojnë, se s’mund të lejojnë ata një gjendje të tillë. Shikoni kur të nxisin popullin të ngrihet në kryengritje, (se kot nuk foli ambasadori për të drejtën e popullit për të përmbysur qeveritë), apo kur të vijnë ata të FBI-së ta pastrojnë vetë vendin nga krimi.

Mirëpo më në fund ambasadori foli prapë e dha një përgjigje që na i davariti këto hamendje të shumta. Nëpërmjet një komunikimi virtual me gazetarin Skënder Minxhozi ai iu drejtua politikanëve që të mos grinden me njëri-tjetrin, por të punojnë për të futur në burg kriminelët. Nëse deklarata e parë mund të quhej bombë, kjo e dyta na bëri t’i vëmë bombës epitetin lotsjellëse.

Po si ka mundësi të mos të të vijë për të qarë kur sheh se ambasadori ende nuk e paska marrë vesh se këta nuk mund të presin degën ku janë ulur? Po si të mos qash kur mendon se gjithë ajo ambasadë, gjithë ai personel nuk ka fare memorie institucionale, por punuakan si institucionet tona që kur ikën një shef merr me vete krejt personelin, me gjithë kompjuterët, dhe tjetri vjen e fillon nga zeroja. Nuk e dinë këta se kjo e lidhjes me krimin është një histori në vazhdim, se struktura jonë autoritare vertikale e pushtetit nuk lejon as të imagjinohet se dikush mund të guxojë të ndërtojë një shtet që kontrollon shtetin pa bashkëpunimin me shtetin. A nuk kanë këta fare ndonjë dokument që flet për lidhjet e hershme dhe të reja të Kryeministrit (dhe jo vetëm) me trafikantët, për televizionet e ngritur me paratë e drogës, për kryebashkiakët trafikantë, për deputetët vrasës etj? Le që s’ka nevojë të kesh memorie fare, se lidhjet me krimin këtu duken sheshit. A nuk e sheh ambasadori se pasi Erjon Veliaj na tha se kemi me mijëra apartamente bosh tani kryeministri ka lançuar një plan ndërtimi kullash dhe qendrash tregtare që s’ka shqiptar që s’e di se nuk mund të ndërtohen përveçse nga paratë e krimit dhe kanabizimit?

Me një fjalë: a mund të mendohet se ambasadori nuk e di këtë gjendje që në anglisht e quajnë “state captured” (shtet i kapur). Personalisht nuk e besoj këtë. Kam një mendim tjetër që më bën të mendoj se deklarata e ambasadorit ishte një tërheqje veshi për gjeneralët se disa nga ushtarët e tyre të krimit po bëjnë ca si shumë zullume dhe po prishin imazhin që mezi e kemi ndërtuar me vetingun, prandaj duhet të futin brenda ndonjë syresh, qoftë edhe sa për sy e faqe! Dhe këtë arsyetim unë e lidh me rëndësinë që kam parë t’u japin amerikanët demokracisë dhe shtetit të së drejtës në raport me rëndësinë që u japin lidhjeve direkte me politikanët autokratë që drejtojnë vende si ky i yni. Kur kujtoj presionin që ushtroi dyshja Arvizu – Rama për të sjellë mbetjet siriane të armëve kimike në Shqipëri, me gjithë protestat popullore, kur kujtoj se në SHBA u bë nami vetëm për dy ujgurë që deshën t’i fusnin në territorin amerikan, kurse Berisha ua pranoi të gjithë, kur kujtoj se muhaxhedinët u refuzuan nga vende shumë më të fuqishme europiane sesa i yni, kurse Rama ua hapi portat kanat, them me vete: këtyre u intereson që vendi ynë të drejtohet më mirë nga autokratë që përdorin edhe paratë e mafies për të bërë një foto me presidentin e Amerikës, sesa nga demokratë që e kanë një lloj dinjiteti dhe kërkojnë që edhe vendi i tyre të ketë dinjitet në mes të vendeve ku sundon ligji.

Prandaj ngulmoj se në vend të shpresës te bombat e ambasadorëve, që shpesh na dalin lotsjellëse, është më mirë t’i ndërtojmë shpresat mbështetur në atë thënien tonë të urtë: “I zoti e nxjerr gomarin nga balta”.

Serbët e veriut shpresat te Rusia

Mitrovica e veriut, një prej katër komunave veriore të Kosovës, të banuara me shumicë serbe, me nxitjen e liderëve politikë lokalë, sot është një bastion pro-rus, ku simpatia për presidentin e Rusisë, Vladimir Putin, por edhe për shtetin rus, konfirmohet nga shumica e qytetarëve serbë të kësaj komune.

Nëpër rrugët e qytetit, valojnë flamujt rus dhe serbë, ndërkaq portreti i Putinit në ndërtesa ose i paraqitur edhe përmes mbishkrimeve, transmetojnë mesazhe të glorifikimit të aleancës serbo-ruse.

Disa qytetarë serbë të Mitrovicës së veriut e shohin Rusinë si aleatin e vetëm të Serbisë.

Miroslav Laketiq nga Mitrovica e veriut, shpreh mendimin se aleanca serbo-ruse, është krejtësisht e natyrshme.

“Kjo është një gjë që dihet në përgjithësi. Serbia gjithmonë ka qenë në udhëkryqin e interesave të perëndimit dhe të lindjes dhe kjo do të vazhdojë të jetë kështu edhe më tutje. Për dallim nga perëndimi, Rusia kurrë nuk na ka nxjerrë probleme, nuk na e ka rrezikuar sigurinë dhe mëvetësinë tonë”.

“Ata janë miqtë tanë tradicional. Shpresojmë që edhe kësaj here, Rusia do të mbetet në këtë rrugë. Rusia e fortë nënkupton edhe një Serbi të fortë. Kur Rusia është e dobët, atëherë nuk do ta ndihmojë Serbinë, ashtu siç ka ndodhur me Jelcinin e çmendur”, thotë Laketiq.

Mitrovicë

Mendim të ngjashëm ka edhe Bosanka Prodanoviq, serbe nga Mitrovica e veriut. Ajo thotë se populli në Mitrovicë të veriut, kryesisht, shpreson në mbështetjen e Rusisë:

“Na mjafton ndjenja që Rusia dhe Putini ekzistojnë. Kjo mjafton. Pres gjithçka pozitive nga ata. Populli këtu, kryesisht, beson në Rusinë, sepse ne nuk e dimë se çfarë po bisedohet në Bruksel”.

Me këtë gatishmëri të opinionit të qytetarëve në Mitrovicë të veriut, nuk duhet befasuar se pse lideri i Listës Serbe, Goran Rakiq, së bashku me shefin e Zyrës për Kosovën i Qeverisë së Serbisë, Marko Gjuriq, ka vendosur që para zgjedhjeve lokale në Kosovë, që do të mbahen me 22 tetor, ka shkuar në Moskë për të marrë këshilla.

Por, njohësi i çështjeve të sigurisë nga Mitrovica e veriut, Veroljub Petroniq, nga organizata joqeveritare “Qendra humane në Mitrovicë”, shpreh mendimin se rrëfimi për ndihmën e Rusisë për serbët në Kosovë, të cilit iu dha hov, është imagjinar dhe bëhet më tepër për propagandë. Sipas tij, një ndihmë e tillë nuk ekziston.

Petroniq thotë se kohë më parë ka marrë pjesë në një konferencë për sigurinë ndërkombëtare në Soçi të Kinës. Bisedat që kishte bërë atje me përfaqësues rus, siç thotë ai, e kanë sjellë deri te përfundimet interesante.

“Kam pasur rastin të bisedoj me një deputet rus, i cili thjesht më ka bërë t’i hap sytë dhe të zbres në tokë. Ai më tha që në listën e tyre të interesave është në vendin e 17. Ai me tha se shteti i tij është vend që kufizohet me 19 shtete dhe ka dalje në 12 dete. Siç më tha, Armenia, Gruzia, Azerbaixhani, Kazakistani dhe të tjera, janë një grumbull i problemeve të tyre. Prandaj, ne jemi në vendin e 17 për ta”.

“Madje, më ka thënë se Mali i Zi, para se të hynte në NATO, ka qenë një sferë apo zonë më e madhe e interesit për ta, se sa Serbia. Kjo, siç më tha ai, për arsyen e thjeshtë se do të ishte e mjaftueshme që e gjithë flota e Detit të Zi të shkojë dy herë në vit në Tivar, që të marr ujë për anijet dhe nëndetëset, të parakalojë nëpër Adriatik dhe ta tregojë forcën”, thotë Petroniq.

Portreti i Vladimir Putinit në Mitrovicë

Por, rezerva të tilla ndaj Rusisë, sikurse ato të Petroniqit, vështirë se mund t’i gjesh në Mitrovicën e veriut.

Jova Jovanoviq nga kjo komunë, thotë se Rusinë nuk mund ta shohë ndryshe, përveç si një vend mik të serbëve.

“Rusët i përjetoj si miq. Ata janë miqtë tanë më të mirë për qindra vjet, e jo vetëm tash. Atij që i pengon Rusia, ai është armiku më i madh i popullit serb. Ata na ndihmojnë gjithmonë, pa ndonjë kërkesë për kompensim. Ata në perëndim, kërkojnë t’iu ndihmojmë vetëm kur kanë interes”, shprehet Jovanoviq.

Por, a ka ardhur mbështetja ruse për Listën Serbe në momentin e duhur, kur me lejen e Beogradit, kjo listë ka vendosur ta mbështesë Qeverinë e Kosovës, në krye të së cilës është Ramush Haradinaj, të cilin Serbia po e akuzon për krime lufte?

Megjithatë, serbët e veriut, e arsyetojnë këtë veprim të Listës Serbe. Një arsyetim të tillë e jep edhe Bosanka Prodanoviq:

“Ne kemi qenë kundër asaj që Lista Serbe të hyj në qeverinë e Haradinajt. Por, nëse këtë e ka thënë Putini dhe në qoftë se qeveria e jonë e thotë një gjë të tillë hapur, atëherë diçka do të dalë nga kjo”.

Besimi në gatishmërinë e Rusisë për të sakrifikuar për të mirën e Serbisë, në Mitrovicë të veriut nuk është mit e as temë historike.

Një gjë të tillë e beson edhe Smiljana Jovanoviq, serbe nga Mitrovica e Veriut.

“E shihni si ndihmojnë për ushtrinë, për pajisje dhe për shumëçka tjetër”, thotë Jovanoviq.

Bashkëpunimi ushtarak serbo-rus, ka marrë hov, përkundër politikës së balancimit, të cilën e proklamon qeveria në Serbi. Megjithatë, për shumë serbë të Mitrovicës së veriut, një gjë e tillë i thellon shpresat se Rusia do të vazhdojë mbështetjen për arritjen e qëllimit, që Kosova të jetë pjesë e Serbisë.

Gazeta zvicerane “Basler Zeitung” i ka kushtuar një artikull ambasadorit amerikan në Tiranë Donald Lu, i cili ka si qëllim që pas përfundimit të mandatit të tij të lërë një Shqipëri me shtet funksional, të gatshme për t’u futur në BE.

Alfred Lela

Firmëtarët e ‘Platformës për Ringritjen e PD’, lëvizin nën disa etiketa, por synimi për të rrëzuar Bashën i bashkon më shumë se çdo gjë. Nuk është grupimi i parë në botë, që qëllimin real e kamuflon me parabola morale; në këtë rastin tonë është gjetur kjo te konstantja shpresëdhënëse e gati religjioze ‘ringritje’. Ata janë një grupim klasik, në kuptimin që përbëhen nga burra të mirë, sharlatanë, apo merhumë politikë.

Targeti që i mban bashkë është ‘koka’ e Bashës. Ajo tjetra, pretendimi se është dashuria për Partinë Demokratike, është pak i ekzagjeruar. Kjo nuk do të thotë se platforma e paraqitur duhet zhvlerësuar, vetëm se impostohet politikisht me anë të një maske.

Maska, jo rrallë, është mjet politik i përdorshëm, i vlefshëm dhe efikas.

Maska, megjithatë, nuk mbulon dot disa fakte.

Më i pari i të cilëve është mungesa e një ideologjie në platformën e paraqitur nga ‘ringritësit’. Fraksionet, një term i përdorur fillimisht nga disa anëtarë të grupit, janë ‘ndarje’ ideologjike, pra pozicione që korente të ndryshme në një parti politike i shohin si zgjidhje të vetme për çështje të cilat konsiderohen si ‘bardh-e-zi (të tilla si p.sh. e shkuara komuniste apo lloji i taksimit). Fare mirë, edhe aleanca ose jo me të majtën (LSI), për të synuar pushtetin do të përbënte një ndarje të tillë.

Dokumenti i paraqitur nuk ka prerje ideologjike.

Së dyti, platforma nuk është as ‘dokument pushteti’ apo synimi drejt tij. Thuajse të gjitha pikat e ofruara si alternativa nga ‘ringritësit’ janë të artikuluara nga kryetari i PD. Respektimi i statutit, tagri i forumeve etj., janë të tejkaluara tashmë, në kuptimin që Basha ka bërë mea culpa dhe ka ofruar apo premtuar premisën e një ndryshimi. Për të saktësur edhe një gjë: është naiv mendimi se një parti me demokraci perfekte, kur kryetari u merr dorën të gjithëve, përfshirë edhe recepsionistin e organizatës, është automatikisht një parti e hapur, fituese etj.

Së treti, dhe ndoshta më e rëndësishmja, një pjesë (jo e vogël) e firmëtarëve ‘e mbysin’ dokumentin që në lindje. Ka aty ish-ministra dhe ish-drejtorë që nuk kanë, as në bazën e PD dhe as në opinion, një profil që ua lejon të strehohen nën sloganin pretencioz e të bujshëm ‘Ringritje’. Do u shkonte ‘riciklim’ apo ‘rivarrim’. Siç ka edhe njerëz që mbajnë aktualisht poste në Partinë Demokratike si emërime të Bashës, dhe jo të zgjedhur me garë. Kryetari i PD i ka ‘stacionuar’ në një zyrë në parti në shkelje të statutit të organizatës. Eshtë të paktën hipokrizi të akuzosh kryetarin si mosrespektues statuti, kur ai e ka shkelur njëherë për ty dhe ti e ke pranuar kundravajtjen.

Dokumenti u shërben hartuesve si një strehimore mediatike dhe zyrë virtuale në Partinë Demokratike, por nuk ka në të ‘tekst politik’, përveç fjalëve me natyrë të përgjithshme që i recitojnë të gjithë eksponentët aktualë të partisë. Nëse jemi në situatën ‘hajt të zëvendësojmë disa recitues me të tjerë’, ky është tjetër debat.

Platforma nuk na njofton mbërritjen e një ere të re në Partinë Demokratike, dhe si e tillë ajo nuk i shpëton firmëtarët e saj prej shtresave të paragjykimit. Nënshkruesve u duhet një mekanizëm dalës prej këtij paragjykimi; i tillë që i bën një shenjë të fortë opinionit demokrat dhe atij të përgjithshëm.

Një shenjë që thotë: ne nuk po lëvizim në lëngun viskoz të zemërimit që na shkaktoi moskandimi si deputetë. Kjo mund të arrihej nëpërmjet dy pikave në dokument:

a-analiza e zgjedhjeve të 25 qershorit të bëhet nga një ‘palë e tretë’; një prej fondacioneve simotra të PD: Konrad Adenaur i kristian-demokratëve gjermanë apo ‘Eduardo Frei’ i kristian-demokratëve holandezë.

b-E njohim Lulzim Bashën si kryetar të partisë, dalë nga vullneti i votuesve demokratë, dhe në bazë të statutit do të provojmë forcat kundër tij pas katër vjetësh. Gjatë kësaj kohe do të bëjmë ‘jetë partie’ dhe do të ofrojmë alternativën dhe ekspertizën tonë, pa dëmtuar interesin opozitar.

Në fund një anekdotë. Pak para Pavarësisë, dy komitë mirditorë pajtohen nga një tregtar krutan për të ruajtur nga rreziku i ndonjë grabitjeje, një karvan që transportonte kripë nga Durrësi në Krujë. Diku nga fundi i rrugës kur e panë se askush nuk po u binte në qafë, njëri i thotë tjetrit: prej kujt po e rujm’ kët’ kryp’ or Llesh?

Prej vedit, ia kthen tjetri.

70 vjet nga dënimi i grupit të parë të deputetëve.

Nga Kastriot Dervishi/

Vdekja nga torturat e Baba Myrteza Pajës

Me mbarimin e proceseve ndaj teknikëve intelektualë në proceset “sabotuese” në Maliq në nëntor 1946, gjatë viteve 1947-1948 vëmendja e Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit u drejtua mbi inteligjencien e vendit, pothuaj të gjithë me qëndrime properëndimore e proamerikane.
Goditja më barbare ndaj inteligjencies së vendit është paraqitur nëpërmjet proceseve në kuadër të goditjes së anëtarëve të “organizatës terroriste agjente sabotatore të deputetëve tradhtarë tekniko-intelektualë e demokristianë”. Të kësaj kohe, janë katër grupe kryesore të goditura, dy prej të cilëve kanë ish deputetë të dënuar dhe ekzekutuar, si dhe disa proceseve të vogla të cilat nuk kanë peshën e këtyre të përmendura. Janë disa persona të vdekur në hetuesi nga torturat e rënda të zhvilluara nga oficerët e Sigurimit. Nga studimi tërësor i dokumenteve rezulton se në qendër të goditjeve janë intelektualët të ndarë kështu:

-“Sabotatorët” e linjës proamerikane, kryesisht teknikë dhe inxhinierë, por edhe intelektualë të tjerë.
-Deputetë që kishin mendim ndryshe, pavarësisht se nuk e shprehën asnjëherë tërësisht atë.
-Të implikuar në ngjarjen e marsit 1947 në Kryegjyshatë.
-Persona të njohur nga Enver Hoxha që dinin të kaluarën e jetës së tij.
-Të njohur, lidhje shoqërore e miqësore të personave të mësipërm.

Akuzat e formuara në drejtim të tyre ishin për:
-Sabotim ekonomik.
-Organizim atentatesh ndaj Enver Hoxhës dhe Koçi Xoxes.
-Formim partish.
-Nxitje të ndërhyrjes së huaj anglo-amerikane.

Personat e arrestuar janë mbajtur në disa shtëpi të Sigurimit në Tiranë si: shtëpia e Serreqit (në të djathtë të sheshit “Avni Rustemi”), “Shtëpia me gjethe”, te “Selvia”, te shtëpia e Ali Qorraliut (te 9-katëshet) si dhe dy burgjet e Tiranës. Janë përdorur torturat nga më çnjerëzore dhe në përfundim u arrit të manipulohen edhe proceset hetimore-gjyqësore.
Të gjitha vendimet gjyqësore sipas dëshmisë së Koçi Xoxes janë marrë me nga Byroja Politike e Partisë Komuniste, por dokumentacioni vërtetues nuk është trashëguar në ditët tona.

Baba Myrteza Paja (në foto) nga Kruja u arrestua në maj 1947 në bazë të listave të përgatitura nga komisioni i posaçëm i Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit, por edhe si person me dijeni për ngjarjen e marsit 1947 në Kryegjyshatë. Babai ishte një prej klerikëve më të njohur e më të nderuar në Shqipëri. Ishte shumë i afërt me Mbretin Zog, si dhe njihej për lidhjet miqësore me legatën amerikane në Tiranë. Mbreti Zog i besoi një prej të fshehtave më të mëdha të jetës.
Babai u torturua në shtëpinë e Serreqit për 48 orë. U përdor tortura me thikë (prerje e ndadaltë e mishit), aq sa trupi i tij nuk duroi dot dhe mbaroi pas 48 orësh. Për të plotësuar “procedurat”, trupi u hodh më 24.5.1947 nga kati i dytë i godinës dhe u tha se “donte të arratisej”.

(Në ditët e ardhshme do lexoni pjesë të përzgjedhura në lidhje me “grupet” e dënuara si dhe dëshmi domethënëse rreth manipulimit të proceseve)