Ambasada e Federatës Ruse në Tiranë, ka shpërndarë sot një njoftim në shqip nëpër rrjetete sociale, ku paraqet një foto-reportazh të ministrisë ruse të Mbrojtjes, në të cilën duken ushtarët rusë të angazhuar në konflikton sirian, në mbështetje të tirranit Bashar Al Assad që po lufton kundër rebelëve të moderuar sirianë dhe terroristëve të ISIS për të rimarrë kontrollin e vendit.

“Federata Ruse vazhdon luftën e vendosur të përditshme kundër ‘Shtetit Islamik” në Siri, duke e parë ISIS-in si një kërcënim të pamohueshëm jo vetëm për vetë Rusinë, por për mbarë botën e qytetëruar’, shkruan ambasada ruse në Tiranë.

Më tej ajo saktëson se “Forcat Ajrore ruse po kryejnë misionin e tyre antiterrorist në Siri me mbështetjen e Flotës Luftarake Detare të Rusisë. Anijet ruse në Detin Mesdhe sigurojnë mbrojtjen kundërajrore për aviacionin rus që kryen fluturime nga baza Khmeimim”.

Më poshtë fotot e grupit detar të përhershëm të Rusisë në Mesdhe të angazhuar për luftën kundër ISIS-it, dhe për të rimëkëbur diktatorin Assad.

Prokurorja që pushoi çështjen e Tahirit, në lidhje me akuzat e ngritura prej tij si i implikuar në trafikun e drogës nga shefi i antitrafikut, Dritan Zagani është bashkëshortja e gazetarit të Koço Kokëdhimës. Nën presionin e Koço Kokëdhimës, prokurorja e çështjes ka injoruar faktet dhe provat që implikojnë në mënyrë të pamohueshme Saimir Tahirin duke pushuar çështjen. Ish-Kryeministri Berisha postoi dje në rrjetin social Facebook, reagimin e një qytetari, i cili denoncon presionin që ushtruan mbi gazetarin e Koço Kokëdhimës, burrin e prokurores që hetoi akuzat e shefit të antitrafikut të Qarkut të Fierit, Zagani, për implikimin në trafiqe të Saimir Tahirit nga vetë Edi Rama, por dhe Mili i partisë. “O Doktor, të jap një lajm të freskët. Burri i prokurores së Fierit që pushoi hetimin për Saje qorrin është gazetar te Koço i partisë. Verifikoje dhe do të shohësh presionin që i është bërë burrit të prokurores nga ana e Edvin Ramës dhe Emiljano Shullazit”, thuhet në denoncimin e qytetarit. Nga ana e tij, Berisha thekson se lidhjet e Saimir Tahirit me trafikun e drogës janë të forta. “Natyrisht nuk marr përsipër vërtetësinë e lidhjeve të gazetarit të Koço Kokëdhimës me prokuroren e çështjes, që u bë famoze për hetimin e saj qesharak. Por me këtë rast theksoj se, me hetimin e saj tragjikomik, pa pyetur asnjëherë Zaganin, të cilin në vend që ta merrnin dëshmitar të mbrojtur të drejtësisë, e shpallën kriminel në kërkim ndërkombëtar, vetëm e vetëm që të mos e pyesnin dhe mbyllnin hetimin në favor të Saje qorrit, ajo faktoi për çdo shqiptar implikimin kokë e këmbë të Saje qorrit, Habilajve të tij që menaxhonin trafiqet me makinën dhe skafin e ministrit të trafiqeve. Vetëm në sistemin TIMS rezulton se, makina e Saje qorrit, “shitur” Habilajve, ka kaluar dhjetëra herë kufirin, po kështu dhe skafi i tij “Venus” ka çarë me dhjetëra herë detin me ngarkesat e drogës së kushëririt të Saje qorri!” shprehet Berisha në reagimin e tij. Prokuroria e Fierit ka pushuar të premten hetimet ndaj ministrit të Brendshëm Saimir Tahiri për përfshirje në trafikun e drogës. Hetimet ndaj Tahirit nisën pas deklaratave të bëra nga ish-oficeri i Antidrogës në Policinë e Fierit, Dritan Zagani, por në fakt ato u mbyllën nga karteli i drogës Tahiri. Në denoncimet e tij, ish¬-oficeri i Antidrogës, akuzoi për përfshirje në trafikun e drogës të ministrit Tahiri me të afërmit e tij. Ish-oficeri i policisë Dritan Zagani, akuzoi rreth dy muaj më parë ministrin e Brendshëm, Saimir Tahiri se kishte lidhje me trafikantë të drogës. “Ky grup pas zgjedhjeve u bë shumë i pushtetshëm në Vlorë. Dhe kam mësuar se këta ishin lidhje farefisnore e z. Saimir Tahiri, aktualisht ministër i Brendshëm. Kur isha shef i Hetimit të Kufirit në Vlorë, unë kam pasur informacion dhe të skeduar, një mjet gomone, jo shumë i madh, që përdorej nga ish-deputeti i asaj kohe, deputeti sot ministër i Brendshëm Saimir Tahiri, të cilin e mirëmbanin dhe përdornin këta të tre personazhe. Përdorej për pushime xhiro në bregdet në mungesë të pronarit e mirëmbanin këta persona, mjeti ishte në emrin e zotit Tahiri. Këta perosna ishin A. H, M. H, L.H, nga Vlora këto ishin kontigjent i trafikut të drogës, që kur unë punoja në Vlorë vite e vite përpara”, deklaroi Zagani në një intervistë.

Banda e Shullazit, tmerri i bizneseve sepse ka mbështetjen e Saje qorrit

Banda e Emiljano Shullazit është shndërruar në tmerrin e bizneseve në Tiranë. Duke patur mbështetjen e plotë të Saimir Tahirit, Emiljano Shullazi është shndërruar në gjobëvënës ndaj bizneseve. Me dhjetëra biznese detyrohen të paguajnë “gjobat” ndaj bandës së Shullazit në të kundërt ata përballen me dhunë e kërcënime mafioze. Ndërkohë po dje, ish-Kryeministri Berisha publikoi reagimin e një qytetari, i cili denonconte terrorin që ushtrohet në dogana pas kërcënimeve të Ramës për fshesë të hekurt të partisë në rast se nuk realizojnë planin. “Dihet se doganat, për shkak të kontrabandës qeveritare, shkatërrimit masiv të bizneseve, u zhdukën si të ardhura 320 milionë euro. Piktori dështak do të mbushë gropën e falimentimit të tij me supergjoba dhe falimentim të sigurt të bizneseve”, shkruan Berisha në reagimin e tij. “Nëse keni mundësi, ju lutem ngrijeni shqetësimin për doganat, të cilat pas kërcënimeve të zotit Rama, për arritje plani, po bëjnë terror me bizneset, duke vënë gjoba marramendëse. Biznesi ndodhet në vështirësi. Biznesi fason, siç e dini, vepron me autorizime të veçanta të regjimeve doganore. Prandaj, gjatë vitit 2014 janë importuar lëndë të para, të cilat kanë pasur taksë doganore dhe në rastin kur këto mallra hyjnë pa çertifikatë eur.1 (çertifikatë origjine) duhet të dalin pa çertifikatë që të mos paguajnë këtë taksë dhe e anasjellta. Mirëpo, për gati 1 vit ndoshta dhe më shumë, importet pa çertifikatë eur.1, në eksport janë pajisur me çertifikatë, degët doganore nuk janë interesuar për këtë problem, pavarësisht se biznesi figuronte debitor gjatë gjithë kohës, nuk kanë paralajmëruar as tërhequr vëmendje as njoftuar e as kërkuar për shlyerjen e këtyre detyrimeve në kohë reale. Sot biznesi përballet para këtij fakti: vendime gjobash, të cilat janë hartuar në këtë mënyrë: jeni debitorë për një shumë të caktuar parash, si detyrim principal dhe një gjobë 3-fishin e këtij detyrimi principal. Për shembull: 800.000 lekë detyrim dhe 2.400.000 lekë, pra një total prej 3.200.000 lekësh të reja për t’u paguar. Nuk jemi të qartë sesi do të vazhdohet me ekzekutimin e këtyre vendimeve. Shpresoj të jem shprehur qartë”, thuhet në denoncimin e qytetarit.

Nishani çon në Kushtetuese ligjin për pronat

Presidenti Nishani ka ankimuar në Gjykatën Kushtetuese ligjin për pronat, ligj të cilin ai ia ktheu Kuvendit, e që Kuvendi më pas e rrëzoi.  Në vijim të votimit të datës 21 janar 2016 nga Kuvendi i Shqipërisë të dekretit për “Kthimin për rishqyrtim në Kuvend të Ligjit nr. 133/2015 ‘Për Trajtimin e Pronës dhe Përfundimin e Procesit të Kompensimit të Pronave’”, kreu i shtetit shqiptar informon opinionin publik se: “Presidenti i Republikës ka mirëpritur dhe njohur angazhimin legjitim të qeverisë shqiptare për të trajtuar çështjen e pronarëve, me synimin për të eliminuar me ligj dhe në praktikë të zvarritjeve burokratike dhe për të sjellë barazi të të gjithë pronarëve, të cilëve u është njohur prona për kompensim, me qëllim realizimin e një shpërblimi të drejtë. Në bindje të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë dhe në respektim të jurisprudencës të Gjykatës Kushtetuese, si dhe duke shpresuar në një debat më serioz, profesional dhe të kujdesshëm rreth këtij ligji, Presidenti vendosi kthimin për rishqyrtim në Kuvend të Ligjit nr. 133/2015, me vlerësimin se: Ligji, në tërësinë e tij, cenon parimet bazë kushtetuese të sigurisë juridike, barazisë para ligjit, zhbën konceptin e ekonomisë së tregut, si dhe bie ndesh me vendimet e Gjykatës Kushtetuese dhe standardin e vendosur nga Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut. Presidenti i Republikës konsideron se çështja e pronës është e një rëndësie madhore për qytetarët shqiptarë dhe ka impakt të drejtpërdrejtë në të gjitha aspektet e përparimit të vendit, çka e reflekton qartë edhe përcaktimi i saj si një nga pesë prioritetet kyçe për hapjen e negociatave të anëtarësimit të vendit tonë në Bashkimin Evropian. Bazuar në sa më sipër, kreu i shtetit informon opinionin publik mbi vendimin e tij për të dërguar për shqyrtim në Gjykatën Kushtetuese ligjin në fjalë.

Veliaj mburret me punët e Bashës

Ish nënkryetari i Bashkisë Tiranë, Enno Bozdo përmes një deklarate për mediat denoncoi dje Erion Veliaj për mashtrimet publike në lidhje me disa nga projektet që ai shpall si nisma të tij, në një kohë ato që kanë qenë projekte të realizuara apo të iniciuara nga bashkia e mëparshme.
“Kryemashtruesi i Bashkisë se Tiranës vazhdon të mburret me punët e të tjerëve sepse për vete s’ka asgje për të treguar përveç pazarit për rritjen e çmimit të biletave dhe konçesionit për parkun Rinia. Është aq i pacipë në genjeshtrat e tij sa një projekt që është drejt fundit e shet si punë të tij. Këtë bëri sot me varrezat e Tufinës kur i vetmi kontribut i tij ishte bllokimi i shpronësimit dhe buxhetit për këtë projekt për 7 muaj derisa u zhbllokua me vendim gjykate. Ftoj sot të gjithe mediat ato që ende besoj tek misioni i tyre i informimit të vërtetë të qytetarëve dhe s’janë peng i Veliajt ti referohen kronikave të shtatorit 2014 kur kanë pasqyruar nisjen e punimeve për realizimin e projektit të rehabilitimi dhe ndërtimit të varrezave murale në Sharrë dhe Tufinë. Projekti për sistemimin e varrezave të Tufinës dhe Sharrës ishte një investim prej 3 milionë dollarësh i Bashkisë së Tiranës drejtuar nga Lulzim Basha. Është realizuar rehabilitimi, sistemimi ndriçimi gjelbërimi, shtrimi i rrugëve të brendshme, rrethimi i jashtëm, dhe është mundësuar një sipërfaqe për shërbimet e fundit, për familjet gjithashtu. Projektet për të dy varrezat mundësojnë zgjerimin me një sipërfaqe afër 10 mijë metër katror në  varrezat e Tufinës, dhe 15 mijë metër katror në Sharrë.
Projekti parashikonte edhe varrezë murale. Pra Veliaj vazhdon të bëjë të vetmen punë që di të mashtrojë qytetarët siç bëri  kur u betua dhe përbetua se nuk do ta rriste çmimin e biletës por as 24 orë më pas pasi siguroi rryshfetin e dëshiruar rriti çmimin e biletës për qytetarët e Tiranës” ëhstë shprehur Bozdo.

Kontratat e Mega Farma, jo në pronësi të Nadirit të Omega

Gazeta “RD” saktëson se në artikullin e datës 22 Janar 2014, me titull: “Hajduti Beqe, 237 kontrata në një ditë për Nadirin e burgosur”, gabimisht është përmendur emri i pronarit të kompanisë “Omega  Farma”, Nadir Çausholli, e cila nuk ka lidhje me kompaninë “Mega Farma”, e cila ka fituar kontratat e tenderit të vaksinave nga Ministria e Shëndetësisë.

Rreth 4 miliardë lekë janë shpenzuar nga institucionet, kryesisht nga Kryeministria dhe ministritë për dreka, darka e pritje luksoze. Mjafton një hulumtim i vogël në portalin Open Data për të konstatuar se në dy vite, janë shpenzuar miliarda para për aktivitete, evente, shtrim darkash e drekash të shtrenjta. 1.6 miliardë lekë të shpenzuara në total gjatë vitit 2014. Nga këto 270 milionë lekë të shpenzuara nga Kryeministria. Ndërsa për vitin 2015, niveli i shpenzimeve është rritur thuajse dyfish, në një total prej 2.5 miliardë lekësh, nga të cilat 550 milionë të shpenzuara nga Kryeministria për vitin 2015.
Prenotime restorantesh, aktivitete dhe evente, dreka e darka, miliarda para të shpenzuara për të paguar momente kënaqësie, duke filluar nga blerja e tapeteve, përzgjedhja e muzikantëve, dekorimet e ambienteve me lule e gjithëfarëlloj zbukurimesh përfshihen në një zë të vetëm: Pritje e përcjellje.
Një shumë marramendëse që është paguar nga taksat e shqiptarëve. Kanë qenë gjithsej 90 aktivitete, të organizuara në vitin e shkuar dhe të regjistruara në buxhet si “pritje-përcjellje”. Me një llogari të thjeshtë rezulton, se çdo 4 ditë, qeveria organizon pritje dhe përcjellje. Në përshkrimin e faturës mbetet e paqartë lloji i aktivitetit që është organizuar nga Kryeministria, si pritje me mësuesit, me gazetarët, me diplomatët apo me rastin e festave. Faturat janë marrë nga të dhënat, që publikon Open Data Albania.

Shpenzime luksoze të Kryeministrit

Absurdi i shpenzimeve kryeministrore në zërat e buxhetimeve për vitin 2016 nuk ka të ndalur. Sipas tabelave të detajuara me shpenzimet e kryeministrisë, ajo çfarë bie më shumë në sy në këta zëra ka të bëjë pikërisht me faktin, se pjesa më e madhe e shpenzimeve që kap një shifër të tmerrshme, e cila adresohet për mobilimin e zyrave të Kryeministrisë, rikonstruksionin e tyre. Me një fjalë i tërë buxheti kapital i vendit i është adresuar projekteve studimore, ku qartë kuptohet se paratë do të shkojnë për klientët më të besuar të qeverisë. Në këto tre vjet buxhetime, është parë tashmë se as që mund të bëhet fjalë për projekte të vëna në jetë, apo për të mira dhe shërbime që i kanë përfituar qytetarët shqiptarë. Bëhet fjalë për të mira dhe shërbime që po shkojnë automatikisht në xhepat e hajdutëve, të cilët nuk ngopen së marruri fonde prej qeverisë në çdo buxhetim të bërë. Janë shuma të mëdha fondesh që akordohen edhe për disa prej institucioneve me më përzemër të Kryeministrit Edi Rama. Duke ju referuar buxhetit të detajuar të shpenzimeve kapitale për Kryeministrinë vihet re se ky buxhet ka parashikuar 102 milionë lekë ose rreth 720 mijë euro për SNRAP. Nga një kërkim i thjeshtë në Google rezulton se SNRAP është draft Strategjia Ndërsektoriale për Reformën në Administratën Publike (SNRAP) 2015-2020, ku në bazë është depolitizimi i administratës, zbatimi i legjislacionit dhe zbatimi i konkurseve meritokratike. Po ashtu, rreth 6 milionë lekë (42 mijë euro) janë parashikuar në buxhetin e shtetit 2016 për “Studime për potencialet e investimeve në Shqipëri, po në zërin e shpenzimeve kapitale, financim i brendshëm, te Ministria e Ekonomisë. Një tjetër Projekt studimor “Zhvillimi i turizmit të spa-ve në vendburime termale” ka një fond prej 14 milionë lekësh (rreth 100 mijë euro). Edhe Projekti studimor “MICE” (turizmi i konferencave: Meetings, Incentives, Conferences, and Events) ka të parashikuar një buxhet prej 15.4 milionë lekë. Projekti kombëtar E‐Turizmi‐Krijimi i Portalit të turizmit Shqiptar (prezantimi Shqipërisë turistike online dhe në mënyrë të integruar me sistemet e tjerë) kërkon 3 milionë lekë. Zgjerimi i gamës së koncesionave ka bërë që të akordohen 11 milionë lekë për një “Sistem Online kombëtar për Koncesionet, administrimin e tyre, ndjekjen e procedurave online, skeda e të dhënave, historiku, lejet dhe shërbimet në lidhje me koncesionet”. Për zhvillimin e turizmit janë parashikuar 40 milionë lekë për zërin “inovacione teknologjike”. Ndërsa është “lëshuar dora” për fondet e projekteve e studimeve, fondet direkte për sipërmarrjet si për “Biznese të mbështetura me Fondin Start-up”, “Mbështetje biznesit kreativ” dhe Projekt “Për gratë sipërmarrëse” janë nga 10 milionë lekë secili. Shpenzimet për asistencë teknike të përfshira në shpenzimet kapitale të vitit 2016 janë rreth 4.8 milionë dollarë ose 0.5% e totalit të investimeve. Janë dy projekte “Asistence stafi për projektin “Rimëkëmbja e sektorit energjetik” që kushtojnë 45 milionë lekë. 164 milionë lekë të tjera do të kushtojnë projektet për përmirësim i menaxhimit të financave publike dhe përmirësim i kapaciteteve të administratës fiskale. Asistenca teknike nga fondet e IPA e përllogaritur si shpenzim kapital përfshin një vlerë prej 183 milionë lekësh.

20 milionë USD për rikonstruksion e mobilim luksi

Qeveria do të përdorë rreth 20 milionë dollarë nga fondi i investimeve publike të këtij viti  për asistencë teknike, rikonstruksione dhe mobilim zyrash për administratën qendrore. Sipas projekteve të detajuara të shpërndarjes së fondit të investimeve nga Ministria e Ekonomisë 2 miliardë e vlerës totale të zërit të investimeve prej 59 miliardë lekësh do t’i dedikohen përmirësimit e cilësisë në ambienteve të administratës dhe projekteve të asistencës teknike që kanë lidhje me trajnimin e administratës publike. Fondi prej 2 miliardë lekësh, apo prej 20 milionë dollarësh që ju merret taksapaguesve shqiptarë shkon tërësisht për mobilim zyrash.
Në buxhetin e këtij viti nuk parashikohet asnjë investim i ri në infrastrukturë. Dhe sikur të mos mjaftojë as kjo, një pjesë e konsiderueshme e shumës së parashikuar për investime do të shkojë për rikonstruksione godinash e mobilim zyrash. Sipas të dhënave në buxhet, për rikonstruksionet do të shpenzohen mbi 1.1 miliardë lekë për këtë vit. Krahas mobilimit të zyrave, pjesë e tortës së investimeve janë edhe projektet  e studimet. Në buxhetin e parashikuar për Kryeministrinë, janë 102 milionë lekë për projektin e parashikon depolitizimin e administratës. Në këtë buxhet, rreth 6 milionë lekë janë parashikuar për “Studime për potencialet e investimeve në Shqipëri”. Studimet kanë vlerën e tyre, por shqetësues është  fakti që ai do të mbulohet me paratë e parashikuara për investime, pranë Ministrisë së Ekonomisë.
Vetë krerët e dikastereve drejtuese në ministrive kyçe bien në kundërshtim me deklaratat e tyre kur thonë se, pjesa më e madhe e shpenzimeve ka shkuar për shlyerjen e borxheve. Në të vërtetë ka qenë ministri i Ekonomisë, i cili pak ditë më parë në Komisionin e Ekonomisë pranoi se, këtë vit nuk do të mund të ketë investime të reja, pasi qeveria ka shpenzuar për shlyerjen e borxheve.

Rikonstruksionet 11 miliardë lekë

Një vlerë e madhe prej 35 milionë lekësh do të përdoren për rikonstruksion i zyrave të AKU (Autoritetit Kombëtar të Ushqimit), për ambientet e të cilit edhe më parë janë investuar shuma të mëdha. Ndërsa, rreth 170 milionë lekë do të shkojnë për përmirësimin e ambienteve të gjykatave në disa rrethe. Ministria e Arsimit do të shpenzojë 101 milionë lekë për rikonstruksion ambientesh, Ministria e Jashtme 75 milionë lekë dhe Ministria e Brendshme rreth 120 milionë lekë. Ministria e Financave do të shpenzojë për përmirësimin e ambienteve të saj 91 milionë lekë. Më shumë se 30 milionë lekë do të shkojnë për përmirësimin e ambienteve të vilave qeveritare dhe 100 milionë lekë për Ministrinë e Zhvillimit Urban.

Mobilimi i zyrave 335 milionë lekë

Në buxhetin e vitit 2016 në zërin e shpenzimeve kapitale do të shpenzohen rreth 3 milionë dollarë për mobilimin e zyrave të institucioneve publike në vend. Vetëm Ministria e Ekonomisë dhe institucionet në varësi të saj do të përdorin 30 milionë lekë për këtë vit që vjen për mobilimin e ambienteve. Ministria e Financave do të shpenzojë 68 milionë lekë, Ministria e Brendshme 80 milionë dhe Shërbimi Informativ 30 milionë lekë. Ministria e Mjedisit do të shpenzojë për zyrat 10 milionë lekë. Prokuroria rreth 32 milionë lekë dhe gjykatat rreth 35 milionë lekë.

“Daily Mirror”: Rama sponsorizon kalifatin e së keqes me paratë e drogës

Arben SHAHINI

Lajmi i publikuar të dielën në prestigjiozen britanike “Daily Mirror” se miliarda euro të parave të drogës në Shqipëri po kalojnë nga duart e mafias lokale nën kontrollin e terroristëve të ISIS është tepër tronditës. Nga ana tjetër, mediat italiane konfirmojnë se ISIS po rekruton gjerësisht të rinj shqiptarë të papunë dhe të varfër. Të dyja këto media që i publikuan artikujt e tyre në fundjavë i referohen agjencive të fshehta të zbulimit të vendeve të tyre dhe nuk mund të injorohen. Cili është burimi i këtyre informacioneve dhe sa të vërteta janë ato, këto janë një temë po aq e rëndësishme përderisa këto media thonë se i referohen shërbimeve sekrete të vendeve të tyre. Nga ana tjetër gjithmonë dhe më shumë Rama po i jep terren këtij alarmi të mediave të vendeve partnere përmes inkurajimit që i ka bërë dhe i bën krimit duke e ngjitur atë në majën e hierarkisë shtetërore.
Pikënisja e këtyre shkrimeve është pikërisht krimi i organizuar në Shqipëri dhe fuqizimi i tij gjatë këtyre dy viteve kur në krye të qeverisë është Rama. Pyetja që shtrohet është se ku shkojnë paratë e këtyre trafikantëve të drogës dhe armëve?
Pista që po gjen gjithnjë dhe më shumë terren është se ato po i shiten blerësve më të uritur që janë terroristët. Droga shitet tek ata, po ashtu edhe armët, për të cilat ka dokumenta të tjerë shumë më sensitivë provojnë lidhje të tilla.
Nuk mund të jetë ndryshe. Në çdo manual të çështjeve të sigurisë është e njohur marrëdhënia e ngushtë që ekziston mes krimit të organizuar dhe terrorizmit. Prej kohësh ka patur shqetësime të ligjshme se Shqipëria do të përfshihej në këtë skemë bashkëpunimi apo konvertimi, pasi dy vitet e fundit vendi ka rënë de facto nën thundrën e krimit të organizuar. Qeveria, Parlamenti, institucionet dhe deri Policia e Shtetit janë të mbushur me anëtarë bandash kriminale, vrasës dhe trafikantë. Shqipëria është bazë e prodhimit të marijuanës dhe trafikimit të saj në Europë, së bashku me heroinën dhe kokainën, vlera e të cilave shkon në disa miliarda euro në vit.
Ministri i Brendshëm me njerëzit e tij të afërt dhe deri edhe me makinën dhe skafin e tij personal janë zbuluar se janë vënë në shërbim të trafikut të drogave. Në malet e Shqipërisë bleron droga si kurrë më parë dhe rojtarë të plantacioneve të drogës janë gjetur të jenë anëtarë të Policisë Shtetit. Emërimet e shefave të policisë në kufi dhe në zonat e kultivimit të drogës bëhen prej klaneve kriminale dhe çdo gjë është e kontrolluar prej tyre. Policia në shumë qytete nuk i lufton më trafikantët, pasi ata janë shndërruar në klientë të bandave. E vetmja luftë që ndodh është ajo që bëhet mes klaneve kriminale, kur vetëm në javën e parë të këtij viti u njoftuan dhjetë të vrarë për pazaret e drogës.
Truri i këtij operacioni të shndërrimit të Shqipërisë në një vend të kontrolluar nga krimi që sponsorizon terrorizmin është vetë Kryeministri Edi Rama. Jo thjesht se mbushi qeverinë, Parlamentin dhe institucionet me drogaxhinj, vrasës dhe trafikantë, por aty ku ka vënë njerëzit e tij lulëzon droga, trafiku dhe krimi. Vetëm në malësinë e Krujës, ku drejtimin e bashkisë ia dha një trafikanti të dënuar si Artur Bushi, vlerësohet që janë mbjellë 1 milion rrënjë kanabis, vlera e të cilës në treg shkon në 1.2 miliard euro.
Krimi dhe trafiqet nuk mund të fshihen për një kohë të gjatë. Rama me ministrin e tij kontrollon plantacionet e drogave në Shqipëri, qarkullimin e drogave nëpër territorin shqiptar, vendos çmimet e shitjes dhe të transportit, bën ankandet dhe hap portet, aerodromet ushtarake dhe kufijtë për trafikantët, ndan përqindjet me trafikantët shqiptarë dhe ndërkombëtarë. Këtë gjë e dinë fshatarët e Krujës, të Tepelenës dhe Lushnjës, e dinë policët në mbarë vendin, e dinë doganierët në porte dhe kufij, e di çdo shqiptar që sheh banditët e lidhur me qeverinë të bëjnë ligjin, vrasjet dhe krimet më monstruoze dhe nuk iu hyn gjemb në këmbë. E dinë italianët që kanë kapur skafet, anijet dhe avionët e drogës, e dinë grekët që kanë kamionët dhe deri mushkat me drogë, e dinë britanikët, francezët, gjermanët dhe belgët që kanë kapur trafikantët shqiptarë.
Rama është aq i pangopur nga droga, sa kujton se mund të fshehë tonelatat e drogës që vërshojnë në Itali, Francë, Britani të Madhe, Gjermani, njësoj sikurse fshehu dhe transferoi në parajsat fiskale milionat e tij të fituara me krim dhe korrupsion. Nëse ai është Kryeministër dhe shqyen doganat, postblloqet dhe e vë shtetin nën shërbimin e mafias, kjo gjë nuk mund të ndodhë në Perëndim.
Aleatët tanë në NATO janë të alarmuar për këtë përshkallëzim dramatik të kapjes së shtetit shqiptar nga krimi dhe bashkëpunimi i këtij të fundit me terroristët. Rama mund të japë garanci se bushërit e tij janë thjesht kriminelë dhe nuk janë terroristë, por do të ishte njësoj si “garancitë” që i dha ambasadorëve në Tiranë se kryetari i Bashkisë së Krujës nuk është një trafikant i dënuar.
Rama ka treguar se është i shqetësuar vetëm për fitimet dhe pjesën e tij nga çdo ndërmarrje kriminale dhe korruptive në vend. Nëse nuk do të ishte kështu, nuk do të ishte Tirana sot kryeqyteti më i betonizuar i Europës; nuk do të kishim këtë harbim qeveritar me koncesione, që një ditë do të na e japin edhe ajrin që thithim për të bërë ca para; nuk do të kishim kompani shqiptare, turke, kineze dhe ruse anonime apo të listuara si të dyshimta dhe të padëshirueshme në Perëndim, që vijnë e marrin serbes-serbes pasuritë më të vyera të shqiptarëve; nuk do të kishim vrasës dhe trafikantë para, mbrapa dhe anash Kryeministrit kur ai ulet në qeveri, Parlament dhe në çdo institucion që ka nën qeverisje.
Beteja e opozitës për dekriminalizimin, për reformimin e sistemit të drejtësisë sipas një modeli perëndimor, kundër krimit dhe korrupsionit qeveritar, tashmë mbart edhe një mision tjetër: t’i heqë terrorizmit çdo mundësi për të përdorur më tej Shqipërinë për të vrarë shqiptarët, arabët, sirianët, francezët, britanikët, amerikanët, gjermanët dhe të gjithë njerëzit e lirë në këtë botë që janë kundër krimit dhe ekstremizmit. Krimi shqiptar ka bërë pakt me terrorizmin dhe askush nuk është i sigurtë sa kohë Rama merr fitimet e kësaj aleance. Ndaj largimi me çdo mjet dhe sa më parë i Ramës, qeverisë dhe mazhorancës që ai kontrollon është detyrim kombëtar.

Armët e drogës nga Shqipëria për Terroristët

Mediat britanike kanë raportuar se Shteti Islamik, ISIS, po kultivon plantacione me kanabis në zonat malore të Shqipërisë dhe ka hyrë në rrjetin fitimprurës të trafikut të drogës, me qendër prodhimi Shqipërinë dhe me Britaninë e Madhe si zonë shpërndarjeje. “Daily Mirror” ka dhënë alarmin referuar të dhënave të shërbimeve sekrete dhe intervistave të realizuara nga gazetarët në terren, në Shqipëri.
E përditshmja “Daily Mirror” shkruan se, xhihadistët po e mbushin Britaninë me kanabisin shqiptar, shpërndarja e të cilit kryhet po nga bandat shqiptare. Shteti Islamik po shton paratë nga fushata e terrorit, duke drejtuar plantacionet e kanabisit në Shqipëri dhe duke e dërguar drogën drejt Britanisë së Madhe.
“Kalifati i të keqes” ka marrë nën kontroll rrjetin e 4 miliardë stërlinave nga trafiku i marijuanës, nga shtimi i operacioneve të mafias, në zonat e thella malore të Shqipërisë, thuhet në shkrimin e “Daily Mirror”. Gazeta britanike thekson se, avionët dhe anijet private ata që marrin 4 miliardë stërlina lëndë narkotike në vit dhe ua dërgojnë bosëve të mafias në Itali, të cilët e shpërndajnë.
Sipas “Daily Mirror”, ISIS hyri në tregun fitimprurës të drogës, pasi autoritetet i hapën rrugën drejt Lazaratit apo kryeqendrës së mafias shqiptare, siç e quan ajo. “Në vend që t’i jepej fund, operacioni i vitit 2014 u hapi rrugën ekstremistëve për ta marrë nën kontroll. Dhe tani ata rekrutojnë në zonë, shpesh nga vetë mafia”, thuhet në shkrim.
Gazeta raporton se “Sunday People”, një tjetër media e grupit të “Mirror”, intervistoi disa banorë të Lazaratit, të cilët thanë se jeta u ishte bërë ferr nga banditët ekstremistë, që rekrutonin meshkujt në fshat.
Të dhënat e saj flasin për një kamp stërvitor të militantëve të ISIS që fshihet në malet afër Lazaratit. Theksohet se disa rekrutë shqiptarë xhihadistë janë dërguar në Siri për t’u stërvitur si terroristë. Një burim i qeverisë shqiptare i tha gazetës se, “Me kaq shumë para, nuk është habi që ISIS-i të kërkojë kontrollin e biznesit të drogës”.
Autoritetet britanike janë të shqetësuar jo vetëm si pjesë e luftës kundër ISIS, por edhe për faktin se e shohin shitjen e kanabisit shqiptar në Angli, si financim të drejtpërdrejtë të terrorizmit.

Ekskluzive/

Dosja e “Gonit” të Fatmir Xhafës. Vëllai i kreut të Reformës në Drejtësi, i përfshirë në trafik ndërkombëtar droge

http://www.syri.net/2016/01/14/ekskluzive-dosja-e-gonit-te-fatmir-xhafes-vellai-i-kreut-te-reformes-ne-drejtesi-i-perfshire-ne-trafik-nderkombetar-droge/

http://www.youtube.com/watch?v=7Kx-6aE9-y8&sns=tw via @youtube

voal.ch

z.

NË DOSJET E C.I.A-s

Mark Dodani lindi më 24 shkurt të vitit 1926, në Naraç të Shkodrës, është shkrimtar dhe skenarist shqiptar.
Mbaroi shkollën fillore në Orosh të Mirditës. Më pas mbaron gjimnazin në Tiranë. Në vitin 1964, kreu studimet e larta në Universitetin e Tiranës, në Fakultetin Histori-Filologji, dega Gjuhë dhe Letërsi. Studimet pasuniversitare i ka përfunduar në vitin 1976, pranë shkollës së Ministrisë së Punëve të Brendshme. Ka qenë partizan që në vitin 1943 dhe me përgjegjësi që në kohën e luftës. Ka punuar mbi 35 vjet në organet e Sigurimit të Shtetit ku ka luftuar kundra bandave. Pas daljes në pensionin e parakohshëm, u atashua si shkrimtar i lirë pranë kinostudios “Shqipëria e Re”. Ka shkruar 3 romane, një monografi, dhjetë novela, disa vëllime me tregime, tre skenarë filmash artistikë dhe pesë skenarë dokumentarësh.
Ish-oficeri i Sigurimit të Shtetit është futur në këtë shërbim në fillim të vitit 1946, i nxitur nga vrasja e babait dhe vëllait te tij në vitin 1945.
Por në mënyrë të drejtpërdrejtë, ai angazhohet në operacione në vitin 1948 pas takimit me Kadri Hazbiun.
“Mendoja se më kishin thirrur për punën time ne zonen ne veri, gje e cila mu perforcua kur aty gjeta edhe Bardhok Biben, por nuk dija se qe në ato momente jeta ime do të merrte rrjedhë tjetër”, ka rrëfyer Dodani për median.
Sipas shënimeve të ish-sigurimsit, Kadriu, i drejtohet Markut:
“Ti je Mark Dodani!”.
“I thashe se unë jam”, – tregon Dodani.
Pa e zgjatur, Kadriu i është drejtuar Bardhok Bibes: “Mos e kërko më Mark Dodanin, ai do të punojë me ne”.
Kështu, për 35 vjet me radhë, Dodani punoi në organet e Sigurimit me pseudonime të ndryshme, ku më kryesorët janë “Xhakoni” e “Studenti”.
Mark Dodani është i rregjistruar në dosjet e C.I.A si njeri me rrezikshmëri të lartë shoqërore në periudhën e Regjimit Komunist Shqiptarë.
Veprimet e tijë kanë qënë hakmarrëse duke shfrytëzuar në këtë rast dhe postin që kishte, poashtu mbështetjen që i jepte Regjimi Diktatorial i Tiranës Zyrtare.
Krimet në emër të tij kanë qënë të pa shembullta, veprimet e këtij përsoni mbeten plotësisht kriminale dhe naive, përson ky që në kujtesën e e historisë konsiderohet një gjakpirës dhe i pa moralshëm për ato që ka bërë.
Vrasjet dhe varjet në masë me urdhin e tij, presekutimet, burgosjet e internimet nuk harrohen dhe nuk mund të harrohen nga asnjëri, pasi mbeten të ngulitura thellë në ç’do kujtesë të përsonave që kanë vuajtur nën emrin e këtij përsoni të urryer, sepse dhe llogjika e dobët që kishte e bëri këtë njeri gjysëm kafshë të pa moralshëm të bënte të tilla krime të pa shembullta.
Skizofren gjakatar, i etur për pushtet, hakmarrës në masë, këto tipare ju dha mundësia që t’i shfaqë në kohën që fati ja solli t’i përdorte për larje hesapesh për interesat e familjes së vet.
Pra ky emër mbetet i shdërvjellët dhe për brezat që do vijnë pas!

INTERVISTA: MARK DODANI
“NË 45-ën, BANDAT E MALEVE MË VRANË BABAIN DHE VËLLAIN”

Zoti Dodani, po bëj një hyrje të shkurtër të jetës suaj, për të vijuar më tej me pyetjet për të cilat do të dëshiroja të më përgjigjeshit.
Kështu, nëse jam i qartë, di se Mark Dodani ka lindur në Mnelë të Mirditës në vitin 1926 dhe sot është plot 86 vjeç. Historia e rrallë e tij lidhet me atë që, gjithë jetën e vet e ka vënë në shërbim të Sigurimit komunist. Kështu që, në fillimet e këtij shërbimi, gjatë kohës së luftës dhe më mbrapa, ai ka qenë eksponent kryesor, duke pasur lidhje direkte me drejtuesit qendrorë si Mehmet Shehu dhe Kadri Hazbiu.
Ndërkohë, vijojmë më poshtë, zoti Dodani. Siç jemi të informuar, pushtimi fashist i vendit, që është 7 prilli i vitit 1939, ju ka gjetur në klasën e pestë të shkollës fillore, të cilën e kishit nisur në vitin 1935 në vendlindjen tuaj, Orosh.
Pra kjo është një rezyme që munda të bëj unë mbi origjinën tuaj të hershme.
Pyetja ime do të konsistonte pikërisht te ky moment, për të vijuar me jetën tuaj të mëtejshme, e cila për hir të së vërtetës është me ngjarje sa historike aq edhe interesante.
Pra, çfarë mund të flisni për jetën tuaj të mëtejshme pas pushtimit të Shqipërisë?
Është e saktë, siç përmendët juve, se në vitin 1939 kur Shqipëria u pushtua nga Italia, unë kam qenë në klasën e pestë në shkollën e Oroshit. Atëherë madje kam pasur edhe një episod të lezetshëm.
Çfarë episodi?
Po ja, atëherë unë pashë për herë të parë italianë, madje që të shprehem më mirë, do të thoja se deri atëherë nuk kisha parë ndonjëherë njerëz të huaj, aq sa nuk e dija se ata, pra të huajt kishin gjuhë ndryshe nga e jona. Kështu, atë ditë që italianët do të vinin në fshatin tonë, mësuesit tanë po merreshin me përgatitjen e pritjes së tyre.
Si po përgatiteshin?
Po ja, na thonin se si do të rrinim, si do t’i takonim, se duhej të kishim kujdes që të mos turpëroheshim, se ata ishin të huaj. Në ato momente mbaj mend që mësuesi na tha se duhet të kishim parasysh se italianët nuk dinin shqip por flisnin italisht, por ne duhet të kishim durim dhe të bënim kujdes, se atë që do të thonin ata, do të na e përkthente mësuesi, ndërsa atë që do të thonim neve, do ta përkthente po ai për italianët. Në atë moment tepër të çuditshëm për mua, për vetë atë që po dëgjoja, – se në këtë dynja paskësh njerëz që nuk flisnin shqip, – pyeta plot çudi se, “po për të qeshur, a qeshin shqip italianët?”. Kjo ndërhyrje imja mbeti e paharruar përjetë nga shokët e mi të asaj shkolle.
Ju thoni se e pritët italianin me ceremoni?
Ishte mendimi i një pjese të njerëzve, por duhet të kemi parasysh gjithashtu se jo të gjithë luftuan apo e përkrahën Lëvizjen Nacional-Çlirimtare, por që pati dhe shumë të tjerë që u përzien me luftën kundër pushtuesit. Madje u krijuan shumë çeta dhe batalione partizane.
Zoti Mark, pavarësisht se fola diçka, unë do t’ju lutesha si fillim të flisnit personalisht diçka për vendlindjen tuaj.
Pothuajse e përmendët plotësisht juve, megjithatë po ju përsëris se unë kam lindur në Naraç (Mnelë) të Mirditës në vitin 1926 dhe tani i bie të jem faktikisht 86 vjeç, por që unë e konsideroj veten gjithmonë 40 vjeç, se, që ta dish ti, – këtë nuk ta them për ta shkruajtur, – në jetën time kam festuar vetëm dyzetvjetorin dhe asnjë ditëlindje tjetër. Kështu që, siç më sheh, (tregon fizikun e tij që është tepër energjik), më duket se nuk kam gabuar, por aq kam mbetur.
Keni qenë në luftë?
Po, kam qenë. Që në vitin 1942, ku kam qenë pjesëmarrës si i ri komunist në çetën partizane Pukë – Mirditë. Më pas, në batalionin “Perlat Rexhepi” të Pukës. Kjo më bëri që të futem me dëshirë në organet e Sigurimit të Shtetit, për të mbrojtur ato që kishim marrë me gjak.
Pra, pushtetin komunist?
Po. Atë ideal kishim ne, për atë luftonim dhe pak rëndësi kishte nëse ishe komunist apo ballist, pasi ai pushtet iu mor me gjak pushtuesit dhe nuk mund ta linim që të përdhosej.
Zoti Dodani, jeni penduar ndopak që i keni shërbyer me devotshmëri shtetit komunist?
Unë nuk luftoja thjesht për sistemin komunist, por për njerëzit dhe popullin, dhe për këtë kemi qenë shumë idealistë. Mund ta keni mësuar se unë nga kjo luftë e pamëshirshme dhe që quhej “e ftohtë”, kam humbur babain dhe vëllain, të dy shumë të rinj.
Kush jua vrau?
Bandat e “Komitetit të Maleve”, që luftonin për të përmbysur pushtetin dhe këtë e filluan nga njerëzit tanë më të afërt.
Kush ishit juve?
Ne ishim njerëzit që vumë në kokë qefinin e vdekjes dhe thamë, “o ne, o ata”. Kështu, u betuam që të mos i linim kriminelët të bënin çfarë të donin mbi fshatrat e malësisë. Sepse po e pësonin njerëzit e thjeshtë e të pambrojtur deri dhe gratë, të cilat vriteshin pa kurrfarë hezitimi. Por detyra jonë në organet e Sigurimit nuk ishte vetëm të vrisnim njerëzit që ishin anëtarë të këtyre bandave. Këtë detyrë e kishim vetëm për kriminelët që kishin larë duart me gjak dhe nuk dorëzoheshin, ndërsa për të tjerët kishim detyrë që mes amnistish, që kërkonim herë pas here, të ktheheshin në shtëpi, pasi ishin të gënjyer dhe se kishin frikë se mos u ndodhte gjë.
Çfarë kontingjenti ishin këta?
Këta ishin njerëz që për një arsye konflikti apo frike se mos burgoseshin, e të tjera arsye që ishin nga më të ndryshmet, kishin rënë viktimë e strehimit në bandat e shumta, me të cilat ishte mbushur veriu i Shqipërisë. Shërbimi i Sigurimit të Shtetit, këtyre njerëzve, kishte për detyrë t’u thoshte që të mos gjenin strehë te vrasësit, se kishin fëmijë dhe ata i prisnin që t’i rrisnin. Ka qenë luftë e madhe për jetë a vdekje, por që më shumë anonte nga vdekja. Mundësitë për të jetuar ishin shumë të vogla, sepse ishte një terror i paimagjinueshëm. Përditë na vriteshin shokë, kolegë dhe shumë njerëz të tjerë, që ne nisnim t’i vinim në shërbimin tonë. Kini parasysh se në “Komitetin e Maleve” kishte organizata shpagimi, të cilat vrisnin ata që vendosnin në listë.
E kush vendosej në listë?
Në listat e Komitetit, që do të vriteshin nga organet e shpagimit, ishin vënë të gjithë komunistët e zonës, njerëzit që kishin ndihmuar luftën, si dhe kuadrot e lartë të shtetit që vepronin në zonat e veriut. Kështu, për shembull, u vra shoku ynë Bardhok Biba, apo shumë e shumë të tjerë që nuk po ua përmend emrat.
Konkretisht, kur filloi jeta juaj në shërbimin e fshehtë?
Unë kam qenë i lidhur me shërbimin e fshehtë që në kohën e luftës partizane. Atëherë unë kam shërbyer në SH.I.L, që do të thoshte Shërbimi Informativ i Luftës, i cili është themeluar në 20 mars të vitit 1943. Më pas kam qenë në të njëjtin sektor, por që quhej SEMP (Sektori i Mbrojtjes së Popullit).
Me çfarë merreshit konkretisht në këtë shërbim?
Si partizan hyja ilegalisht në Shkodër, ku takoja komunistë të shquar, anëtarë të grupeve të njësiteve guerile. Në kohën që u çlirua Puka, më 20 nëntor të vitit 1944, unë isha sekretar politik i Komitetit të Rinisë Komuniste të nënprefekturës së Pukës.
Kur e konstatuat për herë të parë se ishit përcaktuar nga Sigurimi që të punonit në radhët e tij?
Ka qenë Kongresi i Dytë i Rinisë Antifashiste Shqiptare. Ishte saktësisht muaji prill i vitit 1945. Kongresi u zhvillua aty, ku sot është korpusi kryesor i universitetit. Unë, si sekretar politik i Rininë Komuniste të Pukës, duhej që sipas protokollit të flisja patjetër. Mirëpo menjëherë, para seancës, më takon Nako Spiru dhe më thotë që në materialin që do të lexoja unë në emër të Komitetit të Rinisë së Pukës, të mos përdorja emrin tim, por të dikujt tjetër. Kështu që në diskutim regjistrova emrin e Idris Metit, që ishte një shoku im.
Nga kjo e kuptuat që ishit përfshirë nga organet e Sigurimit?
Patjetër. Ajo, jo vetëm që u la të kuptohej, por zëre se po më thuhej copë. Ndërkohë, dihej se unë me punët e Sigurimit kisha njëfarë eksperience, si shumë të tjerë që e kishim filluar më herët, që kur kemi qenë në luftë, në çetën e zonës Pukë – Mirditë dhe më pas në batalionin e Pukës. Atëherë unë kam shërbyer në SH.I.L dhe më pas kalova në SEMP.
Si vijuan më tej ngjarjet?
Si mos më keq. Dy muaj pasi kisha folur në Tiranë, më vranë babain, Llesh Dodanin, që ishte vetëm 43 vjeç, dhe vëllain, Preng Dodanin. Saktësisht data ishte 24 qershor 1945, kur m’u vranë njerëzit e shtëpisë.
E mësuat kush t’i vrau?
Siç thashë dhe pak më parë, ata m’i vranë bandat e “Komitetit të Maleve”, duke ngarkuar personalisht Preng Bardhokun.
Kush ishte Preng Bardhoku?
Ai “de jure” ishte anëtar i Partisë Komuniste. Ishte njeri që me mënyrën e të sjellurit, kishte fituar besim absolut te komisari i Komandës së Vendit në Vaun e Dejës, Fadil Adem Hoxha. Por me këtë mënyrë, siç u vërtetua më pas, ai kishte mundur të kamuflohej mirë, pasi ishte agjent i “Komitetit të Maleve”. Me ndihmën e komisarit arriti të bëhej dhe komandant i Komandës së Vendit në Vaun e Dejës. Kështu që kur erdhi momenti, ai zbatoi urdhrin e “Komitetit të Maleve” për të vrarë babain dhe vëllain tim në lulen e jetës.
Kush ishte “Komiteti i Maleve” dhe si vepronte ai?
Komiteti i Maleve përbëhej nga shumë banda, që vepronin në zona të ndryshme të malësisë dhe arrinin deri në Vlorë. Këto ishin grupe apo banda të veçanta që vepronin në zona dhe territore të caktuara, duke u drejtuar nga një bërthamë e tillë, e përbërë nga komandantët e grupeve të veçanta. Kështu, bandat e “Komitetit të Maleve” drejtoheshin, për shembull, njëra nga Mark Gjon Markaj, tjetra nga Muharrem Bajraktari, nga Fiqiri Dinja i Dibrës, Banda e Macukullit që drejtohej nga Bilal Kola, duke vazhduar në Lekbibaj që drejtohej nga Nik Sokoli, duke u shtrirë në jug me Bandën e Labërisë që drejtohej nga Lahe Nurja nga Vlora. Ndërkohë, bërthama nga vareshin këto banda, përbëhej nga Mark Gjon Markaj, si kryetar, dhe nga zv/kryetarët Muharrem Bajraktari, Markajak Bajraktari, Pashuk Biba, Gjon Dodani, etj.
Kush ishte ky Gjon Dodani që paska mbiemrin tuaj?
Ishte xhaxhai im. Saktësisht ishte kushëri i parë i babait dhe ishin bërë vëllezër të dy, se Lleshi, babai im, nuk kishte vëlla.
Pra, me sa përmendët më lart, Gjoni ishte një nga personat drejtues të “Komitetit të Maleve”!?
Po, dhe e dinte që Lleshi ishte dënuar nga ky Komitet për t’u vrarë dhe nuk foli që ta mbronte, por heshti.
Pse?
Se Lleshi, pra im atë, ishte kryetar i Këshillit Nacional-Çlirimtar të fshatit, i krijuar që në nëntor të vitit 1944, dhe kishte heshtur kur Gjonin e kërkonin forcat e ndjekjes. Kështu që dhe Gjoni heshti kur im atë kërkohej nga bandat e “Komitetit të Maleve”.
Pse jua vranë babain dhe vëllain?
Babai im ishte kërcënuar që gjatë pushtimit, – se mbante anën e Luftës Nacional-Çlirimtare, aq më shumë që unë isha partizan, – se do t’i digjnin shtëpinë dhe do ta shfarosnin. Në fakt, duke përfituar nga një konflikt që kishim si familje, shtëpinë na e dogjën vërtet, duke u munduar të maskohej si e bërë nga rezultati i konfliktit që ishte krijuar mes fisit tonë.
Ç’bëtë pas vrasjes së babait tuaj?
Gjon Dodani, xhaxhai im, që ta shpjegova më lart, ishte në “Komitetin e Maleve”, megjithëse heshti kur Komiteti mori vendimin të vriste babain dhe vëllanë tim; e vuante vdekjen e tij. Ai nuk mundi të rrinte në qetësi, pasi, sido që të ishin bindjet politike, iu dhimbs vdekja e tim eti, se ishin rritur bashkë dhe kishin jetuar në një çati. Kështu, në këtë situatë psikologjike ai dërgoi një person për të më treguar se kush ishte vrasësi i vërtetë i njerëzve të mi. Ky person që më dërgoi Gjoni, ishte një ish-toger i fashizmit gjatë kohës së luftës, dhe më pas, kur e morën pushtetin komunistët, kaloi në bandat e “Komitetit të Maleve”, pikërisht në bandën e xhaxhait tim, pra Gjonit.
Pse të njoftoi Gjoni për këtë gjë?
Ai më njoftoi për të më treguar se kush ishte vrasësi, me qëllim që unë ta kisha të thjeshtë që ta merrja hakun që më takonte për babain.
Konkretisht, si shkoi takimi me “Kosian”, kur juve ju ndanin dhe bindjet politike?
Këtu hynte dashamirësia dhe flitej për vëllazëri. Mbaj mend që “Kosia” më tha: “Ti je djalë i ri dhe ke nevojë të marrësh hak. A e di kush ta vrau babën?”. “Po, – iu përgjigja, – ma vrau Preng Bardhoku”. Ai ndërkohë m’u përgjigj se ishte e vërtetë dhe se Preng Bardhoku nuk kishte qenë vetëm. “Ai tani është arratisur dhe ka ardhur në mal te ne. Më ka thanë axha yt, që unë të të ndihmoj të të tregoj vrasësin. Unë jam mik dhe besnik i axhës tënd, se burrë më të lartë, besa e zotit, s’ke ku me e gjet. Kështu që unë jam gati të ta marr hakun e Llesh Dodanit, në qoftë se ti e merr në krrabë hakmarrjen. A je i gatshëm?”.
Si ishte fjala “e merr në krrabë”?
Kishte kuptimin që, po ta vriste ai, a e merrja unë përsipër atë hakmarrje, pra që të pranoja që “Kosia” ishte i vënë nga unë për të marrë hakun e Lleshit. Unë menjëherë iu përgjigja, se jo vetëm që e marr përsipër, por i ngelem borxhli tërë jetën. Ku ta gjeja një njeri kaq të mirë, që më përgjigjej me kaq dashamirësi?! Dhe ç’është e vërteta, u bëmë miq e kaluar miqsh.

RRËFEN – MARK DODANI
1. “BANDAT E MIRDITËS URDHËRUAN VRASJEN E MEHMET SHEHUT”
2. “BEQIR BALLUKU NA VURI NË DISPOZICION ALFRED MOISIUN”
3. “NË ’59-ën ZBULUAM NË DEVOLL, GRUPIN AGJENTUROR TË ASFALISË GREKE”
4. “12 PRILL 195, PAL MELYSHI U BRESHËRUA NGA USHTARËT E KADRI HAZBIUT”
5. “HYSNI KAPO HOQI PRITËN QË MË KISHIN BËRË KOLEGËT E SIGURIMIT”
6. “NË VERËN E 52-it U FUTËM NË GRUPIN DIVERSIONIST TË ZENEL SHEHUT”
-Mark Dodani është njëri prej eksponentëve kryesorë të Sigurimit komunist, të cilit i kushtoi gjithë jetën e vet, duke u përfshirë që nga periudha e luftës partizane kur u krijua ky shërbim. Ai me veprimtaritë e tij, u bë një nga njerëzit me tepër efikasitet në radhët e këtij Sigurimi, duke vendosur kështu lidhje direkte për punën e vet me drejtuesit qendrorë të Sigurimit komunist, si Mehmet Shehun dhe Kadri Hazbiun. Biografia e tij e punës është ndërtuar kryesisht në luftën e madhe që është bërë nga Sigurimi i Shtetit me bandat e “Komitetit të Maleve” që vepronin në zonën e veriut, të cilat luftonin në një organizim të përsosur për të rrëzuar me çdo formë, mënyrë dhe mjet sistemin komunist të drejtuar nga Enver Hoxha. Nga numrat e kaluar keni lexuar pikërisht se si hyri Mark Dodani në këtë shërbim. Vrasja e babait dhe vëllait të tij, pas një aktivizimi në Kongresin e Dytë të Rinisë Antifashiste në Tiranë. Hakmarrja që vendosi ta bënte në emër të shtetit me ndihmën e Sigurimit, duke përdorur një lojë të gjatë të miratuar që nga Tirana. Kur e dëgjoi për herë të parë emrin e Kadri Hazbiut dhe si u gjend papritur ndër emrat më të besuar të Sigurimit të Shtetit për operacionet më sekrete që ndërmerrte Ministria e Brendshme. Mënyrat e Sigurimit për të përçarë dhe eliminuar bandat e maleve dhe si bënin të mundur futjen e njerëzve të vet në radhët e tyre.
Ndërkohë, në vijim të intervistës së tij, Mark Dodani dëshmon për urdhrin e marrë për të bërë kontaktin e fundit me bandat në veri dhe thirrja që duhej t’u bënte atyre. Si e mësoi lajmin e tmerrshëm, se “Komiteti i Maleve” kishte dënuar me vdekje Mehmet Shehun. Fakti dramatik, kur kolegu i Mark Dodanit u ngatërrua nga bandat me Mehmet Shehun. Si arriti ai t’i shpëtonte plumbit që i ishte bërë gati. Gjithçka do mësohet, në intervistën e mëposhtme të vetë zotit Dodani.
* * *
BANDAT E MIRDITËS URDHËRUAN VRASJEN E MEHMET SHEHUT

Zoti Dodani. Le të flasim hollësisht për punën tuaj në strukturat më speciale të Ministrisë së Punëve të Brendshme të shtetit komunist, kur dihet se të arrije aty, kërkohej një besim absolut nga të gjitha strukturat e ingranazhit të sofistikuar të atij shërbimi. Në lidhje më këtë, unë do të doja të dija se kur shkuat saktësisht me emërim në atë ministri?
Nga fundi i vitit 1948, si kisha shpëtuar me ndihmën e Hysni Kapos nga vrasja që më ishte organizuar nga Koçistët, u emërova në dikasterin e Ministrisë së Punëve të Brendshme. Mirëpo kjo nuk i pëlqeu shumë sekretarit të parë të Mirditës, Bardhok Biba. Ai donte që ne, djemtë e Mirditës, të mos largoheshim nga vendi ynë, se aty mund të ishim shumë të efektshëm, pasi njihnim mentalitetin, zakonet dhe njerëzit e zonës. Kështu që, Bardhoku shfrytëzoi një mbledhje të Komitetit Qendror dhe takoi Kadri Hazbiun. Mirëpo kërkesës së Bardhokut, Kadriu iu përgjigj menjëherë se, nuk kishte forcë në këtë emërim, pasi ishte porosia e Mehmet Shehut, prandaj ta linte këtë problem të mbyllur.
Ku synonte puna juaj në atë kohë?
Puna jonë si specialistë në dikaster u përqendrua te problemi dhe lufta e madhe që duhej të bënim ndaj bandave, të cilat po përfshinin shumë njerëz nga dita në ditë. Të shumtët arratiseshin për t’u shpëtuar konflikteve që kishin krijuar. Ky kontingjent kryesisht kërkonte ndihmën dhe mbrojtjen e Sigurimit të Shtetit. Ishte kjo situatë që doli si detyrë emergjente, që unë dhe shefi im i asaj kohe, Idriz Seiti, të shkonim në Mirditë si të ngarkuar të Ministrisë së Punëve të Brendshme për të marrë kontakt me bandat.
Çfarë do të bënit konkretisht në banda?
Nëpërmjet një amnistie të miratuar ato ditë, kishim detyrë të takonim dhe të tërhiqnim sa më shumë njerëz nga bandat, – ata që nuk kishin bërë krime, – që të ktheheshin në shtëpitë e tyre. Kjo ishte një punë e madhe, që do të bëhej me ndihmën e fuqishme të këshillave të fshatrave dhe të njerëzve patriotë me influencë. Detyrë tjetër, e ngarkuar direkt nga Kadri Hazbiu, ishte që të zbulonim organizimin e grupeve të bandave dhe si vepronin ato në drejtim të larjes së hesapeve me njerëzit e shumtë që kishin vënë në lista, të cilët bëheshin më pas objekt i organeve të shpagimit të këtyre bandave. Më kryesorja ishte detyra specifike e njerëzve të strehuar në banda, të cilët donin me patjetër që pushtetin ta merrnin me dhunë, ku në qendër të veprimtarisë së tyre kishin terrorin në popull.
Si e organizonin këtë terror?
Thjesht fare. Ata vrisnin njerëz të piketuar që kishin ndihmuar luftën. Vrisnin njerëz që ishin anëtarë partie, madje dhe në qoftë se ishin të thjeshtë. Por më e tmerrshmja ishte se, në shumë njerëz bënin tortura, që i kalonin logjikës njerëzore. Kështu kishin arritur të torturonin dhe të vrisnin gra e vajza përparimtare, që edhe të t’i kujtoj, s’ka nevojë, se tashmë dihen. E pra, ky ishte objekti i punës sonë: Të shuanim këtë revansh që kishte shpërthyer tek kaçakët e maleve.
Shkuat në Mirditë pas urdhrit që morët?
Po. U paraqitëm për koordinim dhe bashkëpunim, direkt e në zyrën e Bardhok Bibës. Ai sa na pa, kujtoi se mos unë isha kthyer në Mirditë sipas kërkesës që ai kishte bërë te Kadri Hazbiu. “Hë, erdhët?, – na tha. – E dija që do të vinit, se kisha folur me shokun Kadri”. “Erdhëm, – ia ktheva unë, – por këtë herë unë nuk ju kam shef juve, por Idriz Seitin. “Mirë, mirë, – tha. – E di që keni ardhur për Sigurimin, por edhe ai për partinë punon”. Unë i tregova detyrën e posaçme që më ishte ngarkuar nga Kadri Hazbiu, madje dhe me dijeni të Mehmet Shehut. Bardhoku u kënaq në mënyrë të jashtëzakonshme. Kuptova se gjithçka e kishte, që Tirana nuk e linte në harresë Mirditën, por e mbante në konsideratë të vazhdueshme. “Nga do t’ia fillosh?, – më tha”. “Nga njerëzit e mi, nga fisi im fillimisht”, – iu përgjigja. Kështu, u ndava me të, duke marrë urimet për detyrën e vështirë që do të kryenim dhe ndërkohë, duke shprehur gatishmërinë e tij në rast nevoje.
Si e filluat aktivitetin?
Para se të fillonim takimin me njerëzit e bandave, erdhi për koincidencë edhe vetë Mehmet Shehu. Siç duket, për të elektrizuar situatën në favor të shtetit, për vetë gjendjen e vështirë që ekzistonte në atë zonë. Mehmeti, sipas planit të bërë më parë bashkë me Bardhok Bibën, bëri një miting në Shpal (Mirditë). Ndërmjet të tjerash ai bëri dhe prezantimin e misionit tim, duke thënë:
“Këtu ju kam dërguar Mark Dodanin, për t’ju ndihmuar për qetësimin e situatës, për problemet dhe konfliktet që keni me bandat. Ai do të arrijë atë që i kërkohet këtu, kur të ndihmohet mirë dhe fuqishëm nga të gjithë”.
Ju, u ndodhët në miting?
Ku më tepronte koha mua në këtë mënyrë! Pastaj, me se do të shkoja aq larg dhe si do të zhvendosesha menjëherë në një zonë tjetër?! Gjithsesi, në ato momente ndodhi një peripeci e madhe, gjë që më ngeli mua mbi kurriz dhe që ma vështirësonte shumë punën.
Çfarë peripecie?
“Komiteti i Maleve” siç quhej, apo i bandave të themi për t’u kuptuar më mirë, duke parë se nga ana e shtetit po intensifikohej një punë e madhe kundër tyre, duke parë se Mehmet Shehu e elektrizoi shumë situatën në disfavor të tyre, morën vendim për ta vrarë. “Të vritet Mehmet Shehu me patjetër, kudo që të ndodhet!”, – ishte vendimi i prerë i tyre.
Po si do të mund ta zbatonin këtë urdhër, kur Mehmet Shehu kishte ikur?
Kjo është peripeci tjetër. Pikërisht këtu qëndron gjithë meseleja, se ata e dinin që ai nuk do të ikte dhe meqenëse kishte përmendur emrin tim, kujtonin se do të vazhdonte të punonte me mua, duke u ulur gju më gju me njerëzit.
Pse, njiheshe mirë ti nga bandat?
Si emër po. Ndërkohë më njihnin shumë edhe si fytyrë, pasi shumë prej tyre i kisha pasur shumë shokë që në fëmijëri, apo që në shkollën e Oroshit. Kështu u ndamë atëherë: Nga shokë të ngushtë që kishim qenë dikur, më pas e kërkonim njëri-tjetrin në vrimë të miut, apo i punonim njëqind e një rrengje për ta futur në grackë. Ç’ta zgjasim, se këto janë gjëra të njohura.
Dhe si vepruan?
Që në atë moment, kur u mor vendimi për t’u vrarë Mehmet Shehu, u caktuan njerëz që ta bënin një gjë të tillë. E veçantë dhe paksa humoristike ishte fakti se kolegu im i Sigurimit, Idriz Seiti, mendohej nga të gjithë se ishte vetë Mehmet Shehu. Kështu që filluan të më ndiqnin mua, që të gjenin Mehmet Shehun.
Pse, nuk njihej Mehmet Shehu në publik?
Njihej, por sidoqoftë, jemi në vitet e para pas çlirimit dhe mendja vizive nuk ishte e hapur masivisht. Aq më shumë që Idriz Seiti ngjet shumë me Mehmet Shehun. Po ta shikoje atë jo me shumë vëmendje, aq më tepër për njerëz që nuk kishin qenë afër tij, të ngjante me të vërtetë sikur ishte Mehmet Shehu. Më shumë për këtë gjë ndikoi dhe fakti që Mehmet Shehu kishte folur për emrin tim gjatë mitingut në Shpal dhe të gjithë mendonin, se ne ishim shokë dhe bashkëpunëtorë të përditshëm, se ai kishte ardhur si ilegal me mua. Mentalitetet e zonave të largëta janë të çuditshme.
Si vepruan?
Unë, siç të thashë më lart, kur fola për Bardhok Bibën se punën do ta nisnim nga njerëzit e fisit tim, apo si të thuash nga miqtë e trungut tonë të familjes, shkuam në fshatin Dom të Mirditës (tani është i Pukës) dhe bujtëm në shtëpinë e Llesh Dedës, që është konkretisht i fisit të Bibajve, pra i një fisi me ne. Aty fola me Lleshin për misionin tim që më ishte ngarkuar nga Tirana, pa ditur gjë se unë po kërkoja bandat për të biseduar, ndërkohë, po kërkohesha edhe prej tyre për të më vrarë “Mehmet Shehun” që kisha në krah, (Idriz Seitin). Dhe kjo nuk zgjati shumë, por përplasja e parë u bë që të nesërmen.
Si ndodhi?
Ndërsa rrinim në shtëpinë e Lleshit, aty erdhi na takoi njëri, që ishte anëtar i bandave të maleve. Quhej Zef Përpjetri. E kisha pasur shumë shok që në shkollën e Oroshit, ku kishim qenë bashkë. Ne kujtuam se erdhi për të biseduar me mua për sa i përkiste pendimit të tij, apo për ndonjë propozim a gjë tjetër. Mësuam se kishte ardhur jo në emrin e tij, por në emër të “Komitetit të Maleve” dhe kishte detyrë të veçantë për të kryer. Zefi, si u shtrua në muhabet, m’u drejtua mua disi në konspiracion: “Ne, meqë të kemi njeri të njohur të fisit, pra të kemi gjak, aq më shumë që je në shtëpinë e Llesh Dedës, duam të ta kursejmë jetën. Vendimi ynë është që të vrasim Mehmet Shehun që ti po e shoqëron, dhe mos kujto se keni mundur ta maskoni. Prandaj, që të mos të të ha në besë, po të them që të mundohesh të ndahesh nga ai. Në të kundërt, po të themi se jo vetëm ti, por edhe Lleshi, apo kushdo që ka qejf të rrijë me të, nuk do të mundë të shpëtojë dot nga vdekja”. Atëherë unë ia ktheva: “Dëgjo mirë dhe mos merr flakë si kashta. Se kush është ky, s’ka rëndësi. Por ne kemi ardhur si burrat këtu dhe jo të fshehur. Dhe ashtu siç është detyra juaj që të vrisni Mehmet Shehun, po ju tregojmë detyrën tonë, që ka të bëjë me takimin me të gjithë ju. Qëllimin e kemi për t’ju dalë borxhit, që t’ju bëjmë edhe njëherë thirrje që, kush s’ka bërë krime, të kthehet në shtëpi. Ne do t’i dalim garant për ta mbrojtur. Në të kundërt, duhet të dish një gjë, ti dhe kush të ka ngarkuar ty, që na ndan një rrugë: O t’ju vrasim, o të na vrisni!”.
Pse nuk iu treguat që shoku juaj nuk ishte Mehmet Shehu?
E para, po t’ua thoja, do të mundohesha kot, se nuk do të më besonte njeri, pasi do të mendonin se e thoja për t’i mashtruar nga frika. Ndërsa e dyta është që, le të mendonin si të donin, unë doja t’i jepja njëfarë rëndësie vetes, se shoqërohesha me njerëz të mëdhenj të qeverisë dhe se ato që iu premtoja, nuk do të viheshin në diskutim, për vetë mbështetjen që gëzoja nga shteti.
Pse nuk e arrestuat?
Ne mund ta arrestonim kur të donim, por qëllimi ishte gjetkë dhe s’ishte për të arrestuar një njeri. Në radhë të parë, donim që ai t’u çonte fjalë shokëve të bandave për sa po i tregonim, dhe e dyta ishte se, kishim qëllim që ta vinim në shërbimin tonë.
A pranoi më pas të vinte në shërbimin tuaj?
Absolutisht jo. “Çdo gjë pranoj, – tha, – vetëm që t’i shërbej Sigurimit tuaj nuk pranoj kurrë”.
Si e pati përfundimin ai?
Në burg.
Patët kërcënim tjetër?
Si s’patëm. E di ç’do të thoshte të vinte detyrë emergjente “Komiteti i Maleve” që të vritet Mehmet Shehu dh e që të kujtohet si Mehmet Shehu, ai që ti ke në krah?! Llesh Deda, i zoti i shtëpisë ku kishim bujtur, mori përsipër që të na ndihmonte në punën tonë, duke na bërë të mundur takime me pjesëtarë të ndryshëm të bandave. Kështu, më pas, ai na takoi në fshatin Kimëz me një të arratisur tjetër që quhej Pjetër Kimza, i cili më vonë përfundoi në Amerikë. Mbaj mend mirë që atë takim e kemi bërë te një mulli. Ai, sa na takoi, tha: “Unë e shikoj që ti ke ardhur me Mehmet Shehun; e di dhe urdhrin që kam marrë unë apo të gjithë ata që e takojnë apo e shikojnë, që ta vrasin në vend. Këtë besoj se e dini dhe ju. Por unë po ju them gjithashtu, se e mora vesh dhe qëllimin që kishit, kur më bëtë haber të vija te ju. Megjithatë, unë ju them se personalisht nuk do të ngre pushkë mbi ju, por edhe me ju nuk do të bëhem sa të jem gjallë”.
Po si mundët të shpëtonit nga ndonjë plumb, kur ishte dhënë një urdhër i tillë?
Po edhe mund të vriteshim dhe kjo mund të ndodhte në çdo çast. Madje unë i thoja me shaka Idrizit, – që e kujtonin të gjithë se ishte Mehmet Shehu: “Idriz, do ta hash në ndonjë çast, por është mirë që të më lësh porositë, para se të na lësh shëndenë”. Ai më kthehej po me të njëjtën shaka, që, “Po e hëngra unë, mos kujto se do të shpëtosh ti që je shoqëruesi i ‘Mehmet Shehut’”. Ne kthim mbrapa nuk dinim, sido që të komplikoheshin situatat. Sigurisht, marrja e sinjalit që ishim vënë në shënjestër për t’u ekzekutuar, na ndihmoi që të mbroheshim dhe të siguroheshim në baza të mira, duke thërritur në takime banditë të shoqëruar nga njerëz të njohur dhe duke përdorur normat morale të besës. Megjithatë, ishte një stres dhe tension i madh të punoje në ato kushte, kur në çdo moment mund të të fishkëllente plumbi, kur s’e kishe në mendje.
Rezultati i atij misioni tepër të vështirë?
Atë unë e konsideroj një aksion me rezultate të shkëlqyera. Qindra e qindra anëtarë të bandave që ishin arratisur, duke u gënjyer apo nga ndonjë frikë tjetër, u kthyen në shtëpi. Këtu sigurisht nuk është vetëm kontributi ynë, por i shumë shokëve, që i kishin ngarkuar për të njëjtin qëllim. Sidomos vlerën e veçantë në këtë mision e ka Bardhok Biba. Sigurisht, në këtë kontekst, ne kemi punën tonë modeste dhe vetëm kaq. Ndërkohë, për shumë të tjerë që nuk dorëzoheshin dhe kishin dhënë prova të padiskutueshme si kriminelë, ne shfrytëzuam konfliktet që kishin mes tyre dhe që i njihnim mirë, për të bërë të mundur acarimet e situatave dhe si përfundim të kalonin në vrasjen e njëri-tjetrit.
Ka shumë viktima të kësaj kategorie?
Plot. Thonë se në këto forma është arritur deri te vrasja e Llesh Gjon Markajt, që ishte i biri i Gjon Mark Gjonit.
Pse e jep të pasigurtë; ti, a nuk ishe në këto procese të Sigurimit?
Unë të bëj të ditur fjalën “thonë”, kur flitet për Gjon Markajn, se jo për çdo gjë kisha dijeni dhe se jo në çdo vend isha i pranishëm. Unë kisha dhe shumë shokë të tjerë, prandaj nuk i di mirë të gjitha gjërat. Për ato që isha kompetent, po të tregoj, madje me ndërgjegje shumë të qetë.
* * *
BEQIR BALLUKU NA VURI NË DISPOZICION ALFRED MOISIUN

Mund të bëjmë zoti Dodani një rezyme të shkurtër për atë çfarë dëshmuat dje në lidhje me zbulimin e grupit agjenturor të Devollit në shërbim të Asfalisë Greke dhe paskësaj të vijojmë më tej me subjektin e asaj ngjarjeje?
Që mund të përsëris diçka sa për kujtesë. Ju tregova se ka qenë viti 1959. Në zyrën e Kadri Hazbiut vjen një informacion misterioz dhe tepër alarmant. Në zonën e Devollit kishte të dhëna se Asfalia (zbulimi i fshehtë grek) kishte organizuar një rezidenturë të sofistikuar kundër pushtetit popullor. Ky informacion u sigurua nga kundërzbulimi i rrethit të Korçës dhe iu transmetua Kadri Hazbiut nga vetë Kryetari i Degës së Punëve të Brendshme të rrethit të Korçës, Jani Naska. Në informacionin e siguruar nga kundërzbulimi i Korçës, bëhej i ditur një fakt që për ne ishte tepër i rëndësishëm. Ky ishte fakti se informacioni i siguruar kishte arritur që pak a shumë të kishte edhe të dhëna për rezidentin që ishte vetë komandanti i kufirit të zonës së Braçanit në Devoll, i quajtur Jani Zoga. Po ashtu, diheshin edhe emrat e dy prej anëtarëve të atij grupi. Këta njerëz që ishin në shërbim të kësaj organizate në dispozicionin të Asfalisë greke, paguheshin me rroga tepër të majme nga ai shërbim. Ne si grupi special i sigurimit filluam të zbatonim në kohën e duhur, planin e hartuar në moment nga Kadri Hazbiu, pasi ai kishte aftësi të jashtëzakonshme për të vlerësuar situatat dhe për të dhënë udhëzimet mbi to, me një operativitet të mahnitshëm për çdo situatë, sado e vështirë që të ishte. Ne arritëm, pas një jave pa gjumë dhe me stres të madh, të merrnim një informacion tjetër për anën financiare që kishte në dispozicion grupi. Gjithashtu saktësisht mësuam se misioni i tij ishte që të lidhej me Asfalinë për të bërë të mundur që në vendin tonë të vinin diversantë për të kryer veprimtari antishqiptare.
I arrestuat?
Absolutisht jo. Në punën tonë vlerësohen të gjithë elementët para se të bëhet veprimi i fundit. Ne, megjithëse i kishim konstatuar anëtarët e tij, vepronim me mjeshtëri, duke mbledhur fakte të tjera dhe për të zbuluar elementë të tjerë.
Thatë diçka nga numri i kaluar se njerëzit e këtij shërbimi kishin shpërblime të majme nga misioni grek për shërbimet që bënin. Do të dëshiroja për interes të lexuesit të mësoja konkretisht se sa ishte vlera që paguheshin anëtarët e grupit?
Në dispozicion të tyre, – që administroheshin nga Jani Zoga dhe Zenel Tarolli, – ishin mbi një milion lekë të asaj kohe.
Si një milion?
Ato lekë sigurisht që i kishin për momentin që hetohej ngjarja. Po t’i konvertosh me vlerat e sotme, merre me mend sa kishin. Me këto para, paguheshin anëtarët e kësaj organizate.
Si vepruat më tej?
Megjithëse arritëm të siguronim shumë të dhëna, sërish kishim enigma që na shqetësonim. Njëra prej tyre, madje do ta quaja më e veçanta dhe e rëndësishmja, ishte se si e bënin të mundur ndërlidhjen me Shërbimin Grek. Këtu ishte fjala që jo vetëm me radio-transmetuese, por në raste të tilla përdorin dhe shumë mënyra të tjera. Megjithatë fillimisht iu vumë punës për të gjetur radio-ndërlidhjen. Kishin kaluar 7-8 ditë që kur kishim shkuar nga Tirana dhe kishim nisur punën, kur filluam punën për hapin e fundit.
Përse me patjetër duhej gjetur radio-ndërlidhja, kur ju kishit grupin dhe mund ta arrestonit?
Ne, duke gjetur radio-ndërlidhjen, do të merrnim të gjitha mënyrat e komunikimit dhe pastaj arrestonim grupin një e nga një në fshehtësi të plotë dhe fillonim e vinim në shërbimin tonë. Në këtë rast zbulimi grek do të vazhdonte komunikimin dhe këta agjentë do të kthenin përgjigje në praninë tonë.
Pra do të futeshit në lojë me Asfalinë greke?
Patjetër. Ne kemi hyrë shumë herë në lojë me shërbimet e huaja, jo vetëm me grekët por dhe me shërbime të vendeve me eksperiencë në këtë drejtim. Këtë ti e di mirë, se e pranoi humbjen para shërbimit shqiptar dhe vetë Toni Bleri.
Mundët ta gjenit radio-transmetuesen?
Në fillim morëm informacionin shtesë për këtë çështje. Këtë e bëmë të mundur nëpërmjet agjentit tonë, që bënte të mundur kontakte me anëtarë të veçantë të bandës dhe kishte siguruar miqësinë e tyre. Në një farë mënyre ai quhej i pranuar në radhët e kësaj organizate. Konkretisht mësuam se radioja ishte vendosur në fshatin Braçan, dhe pikërisht ishte futur nën tokë në bahçen e një personi që ishte anëtar i grupit agjenturor në shërbimin grek. Këtu ishte një vështirësi tjetër, që të mos na kuptonim se çfarë kërkonim, pasi të thashë që në fillim se po të merrej vesh se ne kishim rënë në gjurmë të grupit, ata merrnin masa dhe neve na binte efikasiteti. Por për të gjetur radion na duhej një specialist i fushës së xhenios në ushtri, pasi të thashë që radioja ishte futur nën tokë.
E morët?
Për këtë i kërkojmë Kadri Hazbiut, – të cilin e informonim në çdo moment për sa arrinim, – që të na dërgonte një specialist xhenier që të kërkonte nën tokë me pajisjet e mina-kërkueseve. Kadri Hazbiu, me seriozitetin që merrte çdo gjë, i kërkoi urgjent ministrit të Mbrojtjes, Beqir Balluku, një nga specialistët më të mirë të fushës së xhenios që kishte ushtria shqiptare, pasi duhej për një detyrë tepër speciale në shërbim të Sigurimit të Shtetit. Pas kësaj ndërhyrjeje, që të nesërmen na vjen në Korçë një oficer i xhenios që quhej Alfred Moisiu (ish-Presidenti i Republikës).
Ju, e njihnit më parë Moisiun?
Personalisht unë e njoha për herë të parë aty. Mësova që ishte i biri i Spiro Moisiut, pra i një familjeje tepër të njohur në Shqipëri. Megjithatë, që nga ai moment kur ne punuam aty, u bëmë shumë miq.
E gjetët radion pas kësaj?
Këtu është një histori më vete. Ne të gjithë shkuam në fshatin Braçan ku ishte fshehur radioja, të maskuar si fshatarë për të mos u kuptuar që ishim njerëz të Sigurimit. Shkuam në bahçen që kishim të dhënat, duke u paraqitur si punonjës bujqësie dhe kërkonim të hapnim kanal apo pus për të siguruar ujë për vaditjet në bujqësi. Për të siguruar fshehtësinë e plotë ne nuk kishim marrë asnjë punëtor operativ të zonës ku vepronim, se kuptohej që nuk ishte punonjës bujqësie por i Sigurimit. Kështu shkuam që të nesërmen në mëngjes si erdhi Alfred Moisiu dhe filluam nga puna. Ne si punëtorë i jepnim lopatës dhe kazmës që ç’të të them. Po bënim qilizmë dynjanë.
Pse, nuk ishte në gjendje aparatura xheniere për të diktuar radion që ishte fshehur nën tokë?
Ishte dhe shumë bile. Mirëpo ajo kishte aftësi që të jepte sinjal për çdo copë metali që ishte nën tokë, qoftë dhe për një gozhdë. Kështu që ne, pas çdo sinjali që jepte aparatura, detyroheshim që të bënim gropa të thella dhe kur nuk gjenim gjë, vazhdonim kërkimin diku më tej.
E kishit të përcaktuar në cilën pjesë të bahçes ishte futur radioja?
Po, por nuk po e gjenim dhe po humbisnim kohë. Në këtë punë, duke bërë gërmime me metra të tëra, na zuri pasditja. Alfred Moisiu pas kësaj pune, duke parë dhe rezultatet e deri atij momenti, konkludoi në mënyrë tepër profesionale, duke na bërë të ditur që ta ndërprisnim menjëherë punën se radio në atë vend nuk kishte.
Dhe ju e latë punën?
Patjetër. Ndihma e Moisiut ishte që, pasi u bind mirë, na dha mundësinë që të mos humbisnim më kohë, që për ne ishte shumë e çmuar në ato momente.
Çfarë bëtë pas kësaj?
Në këtë situatë, na erdhi një ndihmë tjetër nga një informatori ynë. Konfirmuam se ndërlidhjen me Asfalinë greke, shefi i grupit, Jani Zoga, e mbante duke u takuar dhe fizikisht, pasi kalonte kufirin duke shfrytëzuar detyrën që kishte.
* * *
NË ’59-ën ZBULUAM NË DEVOLL, GRUPIN AGJENTUROR TË ASFALISË GREKE

Zoti Dodani. E ndërpremë intervistën e numrit të kaluar në momentet kur Zef Ndue Doda, – i futuri juaj në radhët e bandës së Ndue Bajraktarit me kodimin “Gjimnazi”, – i shpëtoi vetëm për fat vdekjes së padiskutueshme që iu përgatit duke e lidhur pas trungut që digjej me tërbim. Si vijoi më tej ngjarja, si shpëtoi falë mendjemprehtësisë, me mënyrën si u përgjigj?
Ishte çasti më tragjik i jetës së tij, pasi kuptoi se ishte pikasur dhe se nuk kishte shpëtim nga zjarri që dalëngadalë po e përpinte të tërë lisin ku ishte i lidhur. Në moment, siç jua shpjegova dhe nga numri i kaluar, ai duke mos e humbur toruan, ia ktheu Ndues: “Aaa, e keni fjalën për rastin që më ngarkuan detyrën Bardhok Biba, Pjetër Lufi dhe Zoi Themeli!? Po more, këtu nuk ka ndonjë gjë që nuk shkon. Ata me të vërtetë më kanë thënë që t’ju shërbeja, por varet se, a e pranova unë, dhe më shumë për këtë kam ardhur, që t’ju tregoj çfarë po ndodh rreth jush. Nuk jam gjë unë, por të dini ju sa ‘Gjimnazër’ keni rreth vetes, do të çuditeshit. Po t’i digjnit të gjithë nuk do t’ju mjaftonin lisat”. Pas këtij çasti, Ndue Bajraktari dhe Dod Mark Gjoka, të çoroditur nga sa dëgjuan, dhanë urdhër të zgjidhej menjëherë. Ishte momenti kur digjej trungu pas duarve të Zefit. Kështu, për punë sekondash, ai shpëtoi nga vdekja. Ndërkohë ai e kuptoi se njerëzit e bandës dhe vetë Ndue Bajraktari, kishin informacion të plotë për detyrën që i ishte ngarkuar atij. Pra nuk kishte asnjë mëdyshje se nga dikush ishte tradhtuar.
Megjithatë Ndue Bajraktari, pasi e zgjidhi Zefin i tha që të rrinte me të tjerët dhe do të shikohej më vonë qëndrimi i tij me bandën. Kjo do të thoshte se ai nuk i kishte shpëtuar akoma telashit nëse ishte njeri i Sigurimit. Pra nëse ishte vërtet ashtu siç pretendonte ai, se nuk e kishte pranuar “ofertën” e Bardhok Bibës. Pas kësaj, Ndue Bajraktari u largua po me të njëjtin nxitim që erdhi, ndërsa gjithë të tjerët rrinin në kaçube të veçanta, duke pritur një ushqim karakteristik që përdornin kur ishin në male, që quhej pulendër e që po vlonte në kazan.
Dhe Zefi, ashtu si të tjerët, priste pulendrën që të ziente. Nuk e jepte veten, se binte në sy. Mendonte me veten se kush mund ta kishte tradhtuar. Kishin dijeni vetëm tre vetë për misionin e tij: Bardhok Biba, Zoi Themeli dhe Pjetër Lufi. Këtë duhej ta gjente patjetër, se ndryshe ishin punët pisk. Truri i tij i vënë në aktivitet të plotë në ato çaste, mendoi një zgjidhje të mirë për të zbuluar të vërtetën. Për këtë zgjodhi që të përdorte një nga banditët, të quajtur Ludovik Saraçi.
Pse pikërisht zgjodhi Ludovikun?
Sepse ai ishte personi më i përshtatshëm për të rënë në grackë, se ishte njeri me shkollë dhe nuk i dinte mirë hilet e banditëve.
Si veproi me të?
Ndërsa ndahej pulendra e porsa gatuar, Zefi mori pjesën e vet dhe si me lezet po kërkonte një vend ku mund të ulej. Në çast, sytë gjasme i shkuan vetë te një kaçube e shmangur, në të cilën rrinte i strukur, duke u mbështjellë me kapotë, Ludovik Saraçi. Duke pasur ushqimin përpara dhe duke u strukur që të mos ftohej, bashkë me Ludovikun hapi bisedën si tepër rastësisht: “Ore Ludovik, e pe çfarë thashethemnaje hapin komunistët? Po na detyrojnë të vrasim njëri-tjetrin sa që nuk besojmë fare. Por këtë gjë unë do ta zgjidh shumë shpejt”. “Eh, – ia ktheu Ludoviku, – kanë ardhur kohë të këqija. Janë bërë të gjithë të pabesë”.
“Të drejtë ke ti or zotni Ludovik. A e di se mua më shkoi mendja për ta vrarë atë që është strumbullari i gjithë punëve të këqija që na ndodhin neve?! Dhe ky është Pjetër Lufi, nuk e vë në dyshim fare. Këtë që nuk bëra atëherë, do ta bëj nesër, kur ai të vijë, siç kam marrë vesh. Ky është momenti më i mirë e me këtë rast jap edhe një provë të madhe përballë Ndue Bajraktarit dhe të gjithë juve, që ju kam si vëllazën”.
Pse tha pikërisht për Pjetrin?
Sepse mendja e tij i thoshte se do të ishte Pjetri ai që e kishte tradhtuar. Thjesht futi në veprim logjikën, për të pritur reagimin e Ludovikut.
Si reagoi Ludoviku?
Ashtu siç e mendoi Zefi. Sa përmendi emrin e Pjetër Lufit, Ludoviku u hodh përpjetë sikur ta kishte mbërthyer grenxa, duke thënë: “Jo, jo Pjetrin, se ai është njeriu ynë. Po të mos kishte qenë ai, ne do të na kishin fshirë komunistët”.
“Mirë pra, do të vras Bardhok Bibën”, – vijoi Zefi. “Atë po”, – ia ktheu Ludoviku me atë naivitetin e tij karakteristik. Nga kjo Zefi e mësoi saktësisht se Pjetër Lufi, që kishte fituar besim të madh te Bardhok Biba dhe ishte ngarkuar me detyrën e shefit të Punëve të Brendshme të Mirditës, s’ishte gjë tjetër, por agjent i bandave të maleve në radhët e komunistëve.
E njoftoi Bardhokun?
Menjëherë. U nis që atë natë, sikur do të shkonte të vriste njërin nga drejtuesit e komunistëve për të dhënë prova, siç ishte ngarkuar. Pas kësaj përfundoi në shtëpinë e Bardhok Bibës, ku i tregoi gjithçka.
Kush ishte kundërveprimi i Bardhok Bibës?
Arrestoi menjëherë në fshehtësi të plotë Pjetër Lufin, duke e zëvendësuar me Sulejman Malokun. Për të mos u marrë vesh kjo gjë dhe banda e Ndue Bajraktarit të mos mësonte se Zefi kishte raportuar, kështu që do të ndryshonte qëndrim, hapën fjalë që të nesërmen, se Pjetër Lufi është dërguar në një specializim për disa kohë. Pas jo më shumë se 24 orësh, që i bie natën tjetër, si kish ikur Zefi për t’i treguar Bardhokut, u rrethua gjithë vendi ku ishte përqendruar banda. Forcave të ndjekjes dhe atyre të policisë që merrnin pjesë në aksion, u printe Sulejman Maloku, i cili zëvendësoi Pjetër Lufin.
E dinin saktësisht vendndodhjen e bandës?
Të thashë e dinte Zefi, se ata e prisnin të kthehej pas vrasjes që i kishin ngarkuar. Kështu që, në mesnatë, ishin të rrethuar të gjithë. Afër mëngjesit filloi beteja e rreptë. Deri në të gdhirë, kur ishte zhvilluar 4-5 orë luftë, u eliminua e gjithë banda. Nuk mbeti me sa di unë asnjë njeri i gjallë.
Sa vetë mund të kenë vdekur?
Duhet të kenë vdekur 21 vetë nga të bandës.
Po nga forcat e ndjekjes, a është vrarë njeri?
Nuk di të jetë vrarë njeri.
Po Ndue Bajraktari vetë, a u vra?
Jo, por siç dihet, – nuk e di sa është e vërtetë, – ai nuk ndodhej atje atë natë, se iku që në darkë, pasi zgjidhi Zefin nga pema që po digjej.
Ç’bëri Ndue Bajraktari kur mësoi këtë rreng të Zefit?
U tërbua fare. Më pas mori dhjetë-pesëmbëdhjetë shokë të bandës dhe i veshi si forcat e ndjekjes, me grada, dhe shkoi në shtëpinë e Zefit, për ta kapur të gjallë. Por meqenëse nuk e gjeti në shtëpi, i mori të ëmën, e lidhi bashkë me babain e tij dhe i vrau vetëm babain. Pas kësaj i dogjën shtëpinë.
Pse u veshën si forcat e ndjekjes, kur në të vërtetë ishin banditë?
Që të hapnin fjalë se shtëpinë Zefit po ia digjnin forcat e ndjekjes, për faktin se ishte bashkuar me banditët. Thjesht, që të hapnin panik për forcat e ndjekjes dhe Zefin ta fusnin në shumë konflikte. Por çështja u sqarua shpejt.
Zoti Dodani. Le të kalojmë në një episod tjetër, subjekti i të cilit më ka tërhequr shumë vëmendjen. Fjalën e kam te ngjarja e grupit të Korçës, i cili bashkëpunonte me agjenturën greke, ku kreu i grupit ishte vetë shefi i sigurisë së kufirit shtetëror. Ju lutem, mund ta sillni sërish në vëmendje atë ngjarje?
Ka qenë viti 1959. Në zyrën e Kadri Hazbiut vjen një informacion misterioz dhe tepër alarmant. Në zonën e Devollit kishte të dhëna se Asfalia (zbulimi i fshehtë grek) kishte organizuar një rezidenturë të sofistikuar kundër pushtetit popullor.
Nga u sigurua një informacion i tillë?
Ky informacion u sigurua nga kundërzbulimi i rrethit të Korçës dhe iu transmetua Kadri Hazbiut nga vetë Kryetari i Degës së Punëve të Brendshme të rrethit të Korçës, Jani Naska.
Çfarë është rezidentura?
Rezidentura përbëhet nga një grup njerëzish të pacaktuar në numër (pra si sasi), që kanë të njëjtin qëllim, duke i shërbyer në mënyrën më të kamufluar, brenda një organizimi absolut, një shërbimi të huaj. Individët e kësaj organizate kaq të fshehtë apo rezidenture, siç quhet profesionalisht në gjuhën e shërbimit sekret, funksionon në mënyrë të tillë që, asnjë anëtar i saj nuk e njeh shokun e vet dhe se ai nuk di shumë të dhëna për numrin e përgjithshëm të anëtarëve. Akoma më shumë, që anëtarët e organizatës nuk kanë të drejtë të komunikojnë me askënd në lidhje me detyrën e tyre, madje as me padronët të cilëve u shërbejnë. Ata kanë të drejtë (secili më vete) të komunikojnë vetëm me rezidentin ose shefin siç mund të quhet, dhe vetëm ai komunikon me shërbimin e huaj të cilit i është betuar. Në rastin konkret, shefi lidhej me shërbimin sekret grek ose Asfalinë.
Nga sa personazhe përbëhej konkretisht rezidentura e Devollit sipas informacionit që morët?
Ka pasur aty te 7-8, apo dhe dhjetë veta. Ndërkohë që në informacionin e siguruar nga kundërzbulimi i Korçës, bëhej i ditur një fakt që për ne ishte tepër i rëndësishëm. Ky ishte fakti se informacioni i siguruar kishte arritur që pak a shumë të kishte edhe të dhëna për rezidentin.
Kush ishte rezidenti i atij grupi sipas informacionit që ishte siguruar?
Mësohej të ishte vetë komandanti i kufirit të zonës së Braçanit në Devoll, i quajtur Jani Zoga. Po ashtu, diheshin edhe emrat e dy prej anëtarëve të atij grupi, që ishin pikërisht Zenel Tarolli dhe një farë “Muçeli”. Këta njerëz që ishin në shërbim të kësaj organizate në dispozicionin të Asfalisë greke, paguheshin ndërkohë me rroga tepër të majme nga ai shërbim, duke marrë dhe rrogën në punën që kryenin në Shqipëri sipas vendeve të punës që kishin.
Pra ishin në lojë të dyfishtë?
Po, e vërtetë. Ata ishin në lojë të dyfishtë. Dhe nga shteti i tyre merrnin rrogë se ishin në marrëdhënie pune, ashtu siç merrnin dhe nga shërbimi që i bënin Asfalisë greke.
Si u bë i mundur ky informacion kaq konspirativ?
Sipas të dhënave tona, ai informacion aq i vlefshëm për punën tonë, ishte siguruar nëpërmjet një agjenti të Sigurimit që kishte mundur të depërtonte në radhët e këtij grupi, por që gjithsesi nga mënyra misterioze si funksiononte ai, agjenti ynë pak mundësi kishte që të merrte të dhëna të plota. Jo vetëm kaq, por edhe këto të dhëna nuk kishin garancinë e duhur për vërtetësinë e tyre. Çdo gjë duhej bërë e matur dhe në konspiracion absolut, për t’u shpëtuar skandaleve dhe që të mos i jepnim mundësi grupit të merrte masa mbrojtjeje, se në këto raste mund të dështoje kur të doje. Gjithsesi, në detyrën funksionale që kryente, shefi i Degës së Punëve të Brendshme të rrethit të Korçës, Jani Naska, arriti në mënyrën më urgjente drejt e në zyrën e Kadri Hazbiut.
A e mori seriozisht informacionin e marrë Kadri Hazbiu?
Jo vetëm që e mori shumë seriozisht, por siç e kishte zakon në kësisoj rastesh tepër të vështira dhe shumë urgjente, ai vuri menjëherë në shërbim memorien e tij për të përpiluar në moment një plan të hollësishëm për t’iu përgjigjur situatës së krijuar me emergjencën dhe operativitetin e duhur.
Konkretisht?
Në këto çaste, Kadriu më thërriti dhe mua, ku më ngarkoi me detyrë që të shkoja në Korçë për të ndjekur operacionin sekret që do të ndërmerrej aty, pra, për ta ndjekur nga afër të gjithë situatën e krijuar, pasi operacionin do ta ndërmerrnin organet e shërbimit tonë në Korçë, ku ishte krijuar dhe situata.
Ku ishit juve për momentin?
Unë saktësisht në atë kohë kam qenë specialist në Drejtorinë e Sigurimit në Ministrinë e Punëve të Brendshme. Prandaj dhe u ngarkova nga ministri Hazbiu për të ndjekur problemin në vend.
Si vepruat pas këtyre masave?
Filluam të zbatonim në kohën e duhur, planin e hartuar në moment nga Kadri Hazbiu, pasi ai kishte aftësi të jashtëzakonshme për të vlerësuar situatat dhe për të dhënë udhëzimet mbi to, me një operativitet të mahnitshëm për çdo situatë, sado e vështirë që të ishte. Ka qenë vetëm mendja e Kadri Hazbiut që ne, të gjitha strukturat e Sigurimit, kemi njohur në të shumtën e rasteve fitore të mëdhaja, madje dhe shumë emocionale. Kështu dhe në këtë rast. Pasi na shpjegoi me detaje të gjithë procedurën mbi të cilën duhej të organizonim aksionin, ai na uroi sukses dhe gjakftohtësi. Unë me Jani Naskën, që kishte ardhur nga Korça, u nisëm pa humbur kohë për në vendin ku ishte krijuar situata.
Nga e nisët punën saktësisht?
Tani që po të flas unë, mund të të duket si diçka e thjeshtë dhe mund të mendosh se mund t’ia dalësh mbanë menjëherë. Por jo. Vështirësia e parë është verifikimi i informacionit të marrë. A ka gjë të vërtetë në këtë mesele, apo mos është ndonjë dyshim i kotë, që pastaj të na çojë në skandale? Megjithatë, duke ndenjur pa gjumë dhe duke vlerësuar fakte dhe të dhëna dhe duke i krahasuar apo stërkrahasuar me njëra-tjetrën, si dhe duke vënë në përdorim disa agjentë të cilët punonin me një gjakftohtësi dhe me orare të pandërprera, arritëm që brenda disa ditëve të evidentojmë saktësisht se shefi i kësaj organizate ishte, – ashtu siç kishim informacionin, – vetë komandanti i postës së kufirit, Jani Zoga. Kjo do të thoshte se paskësh një organizatë, megjithatë për të shkuar te përfundimi i duhur nuk duhej të mjaftoheshim me kaq. Më tej, me një konspiracion të jashtëzakonshëm evidentuam një e nga një të gjithë anëtarët e grupit (rezidenturës).
I arrestuat?
Absolutisht jo. Në punën tonë vlerësohen të gjithë elementët para se të bëhet veprimi i fundit. Ne, megjithëse i kishim konstatuar anëtarët e tij, vepronim me mjeshtëri, duke mbledhur fakte të tjera dhe për të zbuluar elementë të tjerë.
Ku e kishit qëllimin, kur shumë kollaj mund t’i arrestonit?
Donim të konfirmonim se si funksiononte dhe me çfarë merrej. Shumë gjëra ne i merrnim kur objektet tona, që në këtë rast ishte grupi që i shërbente zbulimit grek në dëm të republikës sonë, ishin në veprim të pandërprerë. Kështu që ne arritëm, pas një jave pa gjumë dhe me stres të madh, të merrnim një informacion tjetër për anën financiare që kishte në dispozicion grupi. Gjithashtu saktësisht mësuam se misioni i tij ishte që të lidhej me Asfalinë për të bërë të mundur që në Shqipëri të vinin diversantë për të kryer veprimtari antishqiptare. Këtë gjë e bënin në këtë mënyrë: Lidheshin fillimisht me padronët e tyre jashtë dhe pasi niseshin agjentët grekë për të hyrë në Shqipëri, grupi në fjalë merrej me dokumentacionin fals me të cilin i pajisnin dhe i instruktonin për mënyrën e të vepruarit këtu, për të mos rënë në sy të askujt deri në zbatimin e detyrave të kryera.
* * *
12 PRILL 195, PAL MELYSHI U BRESHËRUA NGA USHTARËT E KADRI HAZBIUT

Zoti Dodani. Do të doja, në intervistën e numrit të sotëm, të ndaleshim në atë ç’ka ndodhur me mikun tuaj të ngushtë në atë kohë, Pal Melyshi. Si ka nisur historia e tij në shërbim të Sigurimit të Shtetit?
Ka qenë viti 1950, kur Pal Melyshi, i zhytur në një urrejtje të madhe për vrasjen e Bardhok Bibës nga bandat e “Komitetit të Maleve”, donte të hakmerrej me patjetër. Për këtë ka shkuar menjëherë te Mehmet Shehu dhe i ka kërkuar me insistim që të lejohej nga Ministria e Brendshme të futej në bandë. Nuk mund të rrinte dot më. Bardhok Bibën e kishte dashur jashtë mase dhe vrasja e pabesë e tij e kishte irrituar shumë. Pas kësaj, Ministria e Punëve të Brendshme, e drejtuar në atë kohë nga Mehmet Shehu dhe Kadri Hazbiu, vendosi që të dërgojë Pal Melyshin brenda bandave të maleve. Atij iu vendos pseudonimi “Furtuna”.
Përse duhej të shkonte jashtë shtetit në periudhën që u vra?
Sigurimi shqiptar po shikonte shumë larg atëherë. Kishte njerëz të vendosur dhe të përkushtuar, dhe ishte me fat që kishte në drejtim një njeri si Kadri Hazbiu, me synime dhe ambicie për t’iu përkushtuar shtetit dhe jashtë mundësive të veta. Kështu, urdhri për “Furtunën” ishte që të krijonte besim te bandat dhe të mundësohej dalja e tij jashtë shtetit, ku të dërgonte të dhëna që nga jashtë. Këtë, sipas porosive të Kadriut, e arriti me të vërtetë. Ai në një moment u thirr nga Komiteti “Shqipëria e Lirë”, e ndodhur në Paris. Kjo dihet, që Komiteti i Parisit ishte qeveria e përgatitur në emigrim, e cila koordinonte punën e bandave brenda Shqipërisë dhe të diversantëve që përgatiteshin dhe hidheshin nga jashtë. Kjo ishte një fitore jo vetëm për Palin, që kishte siguruar një besim të madh mes bandave dhe komandantëve të tyre, por edhe për Sigurimin e Shtetit, që elementi i vet po bënte aq shumë.
Në ato momente e ngarkoi Kadri Hazbiu për të dalë jashtë shtetit?
Pak kohë para se të vritej. Se kur u vra, ishin tamam çastet kur Pal Melyshi ishte nisur për jashtë shtetit. Ai u paraqit te Kadri Hazbiu, se kështu bënin njerëzit e Sigurimit, disa rrinin si banditë, disa gjendeshin në takimet me kuadrot e lartë të shtetit të atëhershëm. Kadriu tekstualisht i ishte shprehur: “Ti i dashur ‘Furtuna’ nuk je llogaritur për këtu, midis këtyre bandave, prandaj, mundohu të krijosh besimin e këtyre bandave ku je futur, kundër të cilëve ti nuk do të bësh asnjë veprim, bile në raste të caktuara përpiqu të mbrosh dhe jetën e tyre, sepse ti nuk je për të vrarë njerëz, por për t’i shpëtuar ata”. Pastaj e pyeti për të dërguarin tjetër të Sigurimit në bandën ku ishte “Furtuna”. “A u njohe me Preng Mark Stojanin?”. “Po. Mësova që është ‘Gjethi i Kuq’”. Që do të thoshte se ishte i Sigurimit dhe nuk duhej të ngatërrohej me banditët e tjerë. Atëherë ndërhyri sërish Kadriu: “E kemi instruktuar ‘Gjethin e Kuq’, se përpara çdo operacioni që do të bëjnë forcat tona kundër bandave, në të cilat jeni radhitur dhe ju, ai,(“Gjethi i Kuq”) e ka komandantin e vet brenda në bandën ku është futur…. Komandanti yt, – i thamë, – e ka pseudonimin “Furtuna”, prandaj kushdo që të të prezantohet me këtë pseudonim, do t’i vihesh menjëherë nën komandë. Kështu, i dashur “Furtuna”, ai pret që ti të paraqitesh dhe të vihet nën komandën tënde. Aty ke edhe grupin e “Gavetës”, që janë 4 veta. Po ashtu dhe atyre mjafton t’u thuash që je “Furtuna” dhe menjëherë do të të vihen nën komandë. Tani ti në një moment të përshtatshëm duhet të ikësh për të kaluar kufirin. Nuk duhet të harrosh që sa të nisesh, të lësh njoftim në “Pikën e Heshtur” dhe në “Pikën Rezervë”. Kjo të bëhet që të na lësh itinerarin e kalimit, me qëllim që të të sigurojmë rrugën”.
Si mund ta siguronin rrugën?
Pali, kur të ikte për në Komitetin e Parisit, nuk do të ishte vetëm, por me disa banditë. Mirëpo, duke ditur Sigurimi itinerarin e kalimit të tij, do të tërhiqte forcat e ndjekjes apo të mbrojtjes së popullit, si i quanin në përgjithësi atëherë, në rrugën që do të kalonin ata, pasi mund të binin në përpjekje dhe të eliminoheshin.
Kush kishte dijeni për “Furtunën”?
Vetëm Kadri Hazbiu. Kisha kërkuar disa herë të njihesha, por nuk më kishte dhënë mundësi Kadriu. Ishte momenti që “Furtuna” nuk duhej të njihej nga asnjëri, se nuk kishte ardhur situata e nevojshme.
Ju nuk e njihnit fare Pal Melyshin, i quajtur “Furtuna”?
Si nuk e njihja? Por jo si “Furtuna”, por si Pal Melyshi. Unë e kisha shumë shok dhe nuk e dija që ishte i dërguari ynë në banda. Dija që kishte ikur me të vërtetë. Madje atij i ishte internuar dhe familja për këtë gjë, që të mos e kuptonin bandat që ishte i dërguar i Sigurimit. Mirëpo këto gjëra bëheshin kaq të sakta dhe kaq sekrete, saqë nuk kishim kuptuar gjë fare as ne që mbaheshim si tepër të besuar të Sigurimit. Madje më kujtohet, pasi kishte vdekur Pal Melyshi, unë i kërkova sërish Kadriut që të më takonte me “Furtunën”, për të më ndihmuar në koordinim të veprimeve. Kadriu në atë moment u çua në këmbë dhe u skuq. Nuk do ta harroj kurrë atë moment. Ai më shikonte në sy dhe ndërkohë nga sytë e tij dallova lëngëzim lotësh, gjë që nuk e kisha konstatuar herë tjetër. Duke vazhduar të më shikonte me vëmendje, se e dinte që unë Palin e kisha pasur shumë shok, m’u drejtua: “Mark, ai nuk është më. Na u vra në përpjekje me forcat tona”. “Dhe kush është?”, – ia ktheva unë. “Mark, pas “Furtunës” është shoku yt, Pal Melyshi!”. U gjenda keq. Nuk ishte e lehtë ngjarja që po merrja vesh.
Si u vra, kur ishin përcaktuar dhe ishin marrë të gjitha masat?
Ajo ndodhi në mënyrën më të papritur. Pas disa ditësh, si u takua me Kadri Hazbiun, Pali u nis për të ikur jashtë shtetit. Meqenëse nuk kishte lindur nevoja, ai nuk ishte prezantuar as me “Gjethin e Kuq” dhe as me “Grupin e Gavetës”. Mirëpo momenti kur do të ikte Pali nga banda, do të ishte dhe momenti për forcat e shumta të ushtrisë dhe të forcave të ndjekjes, për të goditur dhe asgjësuar bandën. Kështu, sa u nis “Furtuna”, sipas porosisë së Kadri Hazbiut, shkoi në “Pikën e Heshtur” dhe në “Pikën Rezervë” për të lajmëruar ikjen dhe itinerarin e lëvizjes që do të bënte deri në kufi.
Dinte gjë “Furtuna”, se pas ikjes së tij do të sulmohej banda nga forcat ushtarake që kishin kohë që e mbanin në vëzhgim, duke pritur vetëm urdhrin për sulm?
Absolutisht jo. Në Sigurim dihen vetëm ata që do të të takojnë dhe jo gjithçka. Kështu, ndërsa Pali u largua, nga ana tjetër po merreshin masat për sulm. Por e veçanta ishte se brenda bandës ishte dhe “Gjethi i Kuq” dhe “Grupi i Gavetës”, që ta thashë disa herë se ishin të Sigurimit. Ata do të mbroheshin në një formë të tillë, që do të zinin një guvë të përcaktuar më parë, menjëherë sa të fillonte sulmi nga jashtë. Ndërkohë, forcave të ndjekjes do t’u thuhej që të mos qëllonin në drejtim të guvës dhe kështu mund të shpëtonin.
Dinin gjë ushtarët, që kishte njerëz të Sigurimit në bandën që do të qëllonin?
Absolutisht jo. Si mund të thuhej një gjë e tillë? Madje jo vetëm kaq, por këta njerëz që ishin brenda bandës, nuk mund të largoheshin dhe nga banda, sepse kishte rrezik të ndonjë dekonspirimi të planeve dhe pastaj pësohej shumë keq. Kështu që, e vetmja mundësi ishte që të vendoseshin në një vend të paracaktuar dhe duke mos u qëlluar në atë drejtim. Megjithatë, atë ditë që iku Pal Melyshi, u mor vendim që ndaj të gdhirë të sulmohej banda nga forcat e mbrojtjes. Kjo do të thoshte që banda të shfarosej fare. Për të garantuar dhe një herë efikasitetin e goditjeve dhe për të mos dëmtuar njerëzit e Sigurimit, Kadri Hazbiu dërgoi urdhrin urgjent që të evidentohej dhe një herë emër për emër prezenca e bandës. Këtë detyrë e kishte “Gjethi i Kuq”. Nuk zgjati shumë dhe lista me emrat e bandës, e bërë dhe e firmosur nga “Gjethi i Kuq”, u vendos në vendin e fshehtë të ndërlidhjes. Informacioni i marrë nga “Pika e Heshtur” dhe “Pika Rezervë” (ku Pali kishte lënë njoftimin e ikjes) nëpërmjet oficerit Sotir Vaso dhe informacioni që dërgonte “Gjethi i Kuq”, ku në vendndodhjen e bandës së Preng Dod Gjinkeqit mungonte emri i Palit, ndërkohë që ishte ai i kushëririt të parë të tij, Mark Melyshit, përputheshin. Pra Pal Melyshi (“Furtuna”) ishte larguar.
U qëllua banda e Preng Dod Gjinkeqit?
Ishte dhënë urdhri që të veprohej menjëherë ndaj bandës. Në këtë kohë ishin sinjalizuar dhe forcat klandestine të Sigurimit, të cilat do të futeshin në guvën që nuk do të kishte fuqi goditjeje nga forcat e ndjekjes. Ishte nata e 11 prillit duke u gdhirë 12 prill 1950. Banda në fjalë që do të goditej atë natë, e cila drejtohej nga Preng Dod Gjinkeqi, u rrethua në zonën e Ujlurthit. (Vijon)