Gjergji Thimo lëshon “bombën”: Rama i dënuar për vjedhje ikonash në Paris, ja numri i dosjes që mbante si i burgosur në Francë

Gjergji Thimo, koleksionisti i cili u burgos për 5 vite nga kryeministri Rama dhe ish-ministri i Brendshëm Saimir Tahiri si trafikant i ikonave të vjedhura, ka bërë publike për herë të parë sonte në A-Show në Syri Tv përballë gazetarit Adi Krasta, numrin e dosjes së dënimit të Edvin Ramës në vitin 1993 në Paris të Francës për vjedhje ikonash. Thimo tha se është i gatshëm të përballet me drejtësinë për këtë akuzë që po bën.

AL.1961138/A

‘Besoj se gjithë populli që po më dëgjon e shikon që unë flas me prova dhe fakte.Nuk është e rastësishme që pikërisht në këtë çështje del emri i kryeministrit Rama. Kjo sepse ai është spikatur në vjedhje ikonash.

Unë i kam thënë që je I dënuar në Francë, Itali dhe Qipro.

Unë sot I dal publikisht përballë Edi Ramës për provat dhe faktet që do të publikoj.

Dhe po i them që ti je i spikatur në shkatërrimin dhe vjedhjen e artit ikonografik shqiptar.

E para duhet të vi Fatos Nano dhe të thotë ku e ka gjetur këtë njeri, duke u mbështetur në fjalët e tij se e gjeta me thonj të paprerë në Francë.

Më pas kemi këshilltarin e Merkelit që doli dhe e pyeti direkt nëse ka qenë i dënuar në vitin 1994 për vjedhje ikonash gjë që pasoi me heshtjen e Ramës.

E them edhe njëherë që ky është një njeri I spikatur në vjedhjen e ikonave.

Gjatë një konflikti që kam patur më të vetë Koço Kokëdhima ma ka pranuar se Edi Rama është i dënuar në Francë.

Unë këtu dua të sjell edhe disa fakte. Ne kemi një kryeministër që në formularin e vetëdeklarimit nuk shkruan asgjë për periudhën 1993-1998, gjë që e ka fshehur.

Kemi periudhën kur Edvin Rama ka ndërruar emrin në Edi Rama, dhe këtë e ka bërë jo pa qëllim.

Pse? Sepse ai ka qenë i dënuar në Francë.

Dhe sot unë po bëj publike numrin e dosjes së Edvin Ramës të dënuar në Paris, në vitin 1993, që është AL.1961138/A.

Ndaj sot unë i bëj thirrje Prokurorit të Përgjithsëm që ti kërkojë Ministrisë së Drejtësisë Shqiptare, të bëjë identifikimin e numrit të dosjes së Edvin Ramës, të cilin unë e akuzoj si njeri që është burgosur në Paris për vjedhje të ikonave.

Ti merren gjurmët e gishtave me emrin Edvin dhe t’ia dorëzojë Ministrisë së Drejtësië franceze dhe jo policisë franceze.’

• 

• 

• 

• 

Urim Gjata ish Nën kryetar i Lidhjes se Shoqatave Shqiptare në Greqi.

Vota e emigrantëve përsëri do ri keqpërdoret dhe shfrytëzohet politikisht nga partia në pushtet, sepse ju karriget e pushtetit i keni të ngjitura në mbrapanicë, dhe nuk kerkoni elite nga emigracioni, por vetem lekët dhe voten e tyre…

Eshtë shumë e thjeshtë, rivjedhja e votës.

Kartat e identitetit të emigrantëve shqiptarë, janë skanuar nga emisarët e saj në zyrat e partisë socialiste në greqi, dhe që atje në tiranë qysh në vitin 2013, ku asokohë u hartuan regjistra me emrat e emigranteve bashk me adresat dhe telefonat e tyre në greqi, por edhe adresen ku do të votonin në shqiperi.

Nepermjet celulave, ata do thirren perseri ne rresht si ushtaret per tju marre voten, qofte edhe me presion nga të dy anët…

Kësisoj u mbushën autobuzat me biletat falas dhe një drejtues politik të “rilindjes” për cdo mjet drejt destinacioneve në shqiperi.

Situata politike apo euforia e pushtetit, beri qe partia demokratike ne pushtet ti harrojë ata dhe voten e tyre, kjo solli atë që emigrantet e djathtë, apo ata gri nuk u organizuan, apo u organizuan shumë pak.

Ndërkohë trafikantet e droges ne europe që më vone u bene deputetë të parlamentit, dhe bandat e “rilindjes” financuan qindra mijra euro per fushaten e tyre ne greqi.

Emigrantet e djathte, apo gri, nuk mund të vinin të votonin dot në shqiperi, sepse deget e partise demokratike apo shoqatat e pa varura ishin thuajse inekzistente qysh mbas marrjes së pushtetit më 2005, ku PD i ‘harroj’…

Nderkohe shoqatat shqiptare ne greqi ne kundershtim me statusin e marre nga gjykaa greke, ishin këthyer në celula bazë të “rilindjes”, duke funksionuar si baza organizimi dhe shperndarese “rilindase” duke mos harruar se shumica e tyre qe ne krijimin e tyre kishin lidhje te forta me KKE (partia komuniste greke) dhe pjestare te saj ne shoqatat shqiptare.

Pjesa tjeter ishin ish of/sigurimit dhe bashkpuntoret e tyre qe benin ne hije punen e agjitropit (diku mashtrime, diku kercenime per të votuar “rilindjen”

Keshtu që të djathtët te lene ne harrese munden te mbushnin vetem 2 – 3 autobuze në krahasim me dhjetra e dhjetra…autobuzë dhe mijra emigrantët që u mashtruan dhe votuan “rilindjen”.

Foto dokument.

Urim Gjata N/Kryetar i lidhjes se shoqatave shqiptare ne greqi.

Asokohe ”rilindja” me emisaret e saj edhe drejtues të shoqatave shqiptare i mashtroj emigrantet me premtime boshe, premtime që si realizoj kurrë.

Një ndime te madhe “rilindjes” ne kundershtim me ligjet e shtetit grek ju dha nga partia komuniste greke, dhe qeveria e majte greke e drejtuar nga Cipras nje si më 1997 ku i inkurajoj dhe detyroj emigrantet te vinin ne votime perkrah ”rilindjes”.

Takimet, e politikaneve te majte shqiptare me kryeministrin Cipras, ministrat e tij, dhe lejimi apo zhvillimi hapur i aktiviteteve politike ne hapesira sportive apo qendra aktivitetesh krijoj bindjen tek emigrantet se pushteti i Berishes duhej larguar perfundimisht, dhe emigrantët duhej të beheshin pjese e kesaj beteje politike.

Vertet ju atehere erdhet ne pushtet duke perfituar, mashtruar dhe vjedhur pabesisht voten e emigranteve.

Por akoma edhe tani mbas 7 viteve, deshtim, keq qeverisje, drogë dhe krim te organizuar te lidhur me pushtetin, papunesi dhe mijra shqiptare azileve dhe rrugeve te botes… vazhdoni dhe kerkoni voten e emigranteve ???

Vallë kaq budallenjë na bëjnë këta njerëz dhe duhet që ne emigrantêt ti besojmë dhe t’i votojmë përsëri e përsëri per tu punesuar 5 – 6 ish drejtues politik te emigranteve dhe asgje tjeter…

Shkrim i nje viti para/

Ju faleminderit.

Dhe me gjithë respektin personal për ju z.Ministër, nuk mundem ti bashkohem një mashtrimi me emrin “Samit i Diaspores”.

Të gënjesh të tjerët është profesion, të gënjesh vetveten është mëkat. 

Ju po gënjeni dhe të tjerët dhe vetveten.

Të kujtohesh për diasporën 80 000 vota që morët me 2013 vetëm nga emigrantët në Greqi, para fushatave elektorale eshtë pafytyrësi, djallëzi, dhe paskrupullësi (një propagandë si Enveri dikur në kongreset e PPSH,me partitë komuniste ne bote ).

Të harxhosh qindra milionë kot së koti nga buxheti i shtetit,ne një kohë kur qindra e mijra familje ngrysen dhe gëdhihen pa bukë, është krim.

Ju e mashtruat me 10 premtimet tuaja duke i vjedhur votën emigracionin shqiptar, sidomos atë në greqi

Dhe nga gjithë premtimet mbajtët vetëm komoditimin e drejtuesve tuaj të degëve të “rilindjes” në greqi te cilet mashtruan emigrantet me premtimet tuaja boshe, duke mbushur përfaqsitë diplomatike atje, por dhe në vendet pikante në administratën shqiptare.

Qeveritaret e Rames dhe vete Rama sillen akoma me emigrantet sikur jane akoma ne opozite dhe jo prej gjashte (6) vitesh ne qeveri.

Premtimet në Selanik, më 1.11.2014

Së pari.

Duhet të marrë fund diskriminimi i votës së emigrantëve, të cilët nuk duhet të lëvizin më nga shtetet ku ata jetojnë për të shprehur vullnetin e tyre për qeverinë që drejton vendin amë. Emigrantët do të votojnë në zgjedhjet e ardhshme, në shtetet ku ata jetojnë” (premtim i harruar)

Së dyti.

Qeveria socialiste do të zgjidhë problematikën e pensioneve te emigranteve. Gjithë këto vite punë në emigracion nuk mund të shumëzohen me zero, kur emigrantet do rikthehen në atdhe, ne do ta bëjmë realitet njohjen e kontributeve tuaja shoqërore në Greqi përmes një marrëveshjeje, e cila tashmë ka “përfunduar”. (Akoma as nuk kanë filluar negociatat me palën greke).

Së treti.

“Shërbimi diplomatik”. Ne do t’ia heqim nga duart miqve dhe familjarëve të kryeministrit, ministrave apo deputetëve. “Shërbimi diplomatik” do të vihet në funksion të emigrantëve” dhe kush mund ta bëjë këtë më mirë se ju, që e njihni emigracionin, askush”. ( Asnjë lëvizje Stafi i shërbimit diplomatik është mbushur me drejtuesit e degeve te PS në greqi )!?

Së katërti.

Ulja e tarifave konsullore, mashtrimi tjetër i Ramës me emigrantët, emigrantet paguajne dyfish keto tariva në perfaqsite diplomatike.

Së pesti.

Ne do të zgjidhim problematikën e toponimeve dhe sinjalet janë shumë pozitive nga diskutimet me qeverinë greke. …….(çështja akoma jo e plotë, madje edhe e pafilluar) !?

Së gjashti,.

“TVSH 2” do të kthehet nga një mjet mediatik që propagandon vetëm Saliun dhe Jozefinën në ekranin edukues për fëmijët e emigrantëve, duke ndërtuar një program që promovon kulturën, traditën dhe historinë e Shqipërisë, në mënyrë që fëmijët tuaj të ruajnë identitetin kombëtar”. (Asnjë sinjal, madje tani TVSH-ja është kanali më i pa frekuentuar nga emigrantët)!?

Së shtati.

Premtuan per te kontribuar në mësimin e gjuhes shqipe për femijët shqiptare ne greqi, duke biseduar me qeverine greke qe ne shkollat greke mbas diteve te beheshin kurset e gjuhes shqipe, por nuk çoj as edhe një libër atje.

Së teti.

Hapja e nje qendre kulturore per emigrantet shqiptare në greqi, gje qe veç premtim-mashtrimit, nuk u realizua kurrë.

Vallë kaq budallenjë na bëjnë këta njerëz dhe duhet që ne emigrantêt ti besojmë dhe t’i votojmë përsëri,

Ne foto me diplomatin I.Fatkoja, kryetarin e L.SH.SH.Greqi z. Rudi Mezini dhe kryetarin e shoqates Kavallë Aleko Zeqo.

Pse e viziton Kosovën me anti-plumb një kufomë politike që nuk i hyn më në punë askujt?

Red Varaku/

Duket qartë që vizita e Ramës në Kosovë është një përpjekje e shëmtuar e kryeministrit shqiptar për të pastruar sadopak imazhin e tij të rrënuar në raport me Kosovën.

Kjo sepse të gjithë e dinë, se që prej vitit 2013, vit kur ai erdhi në pushtet, çështja e Kosovës, jo vetëm nuk ka avancuar, por ka njohur vetëm regres.

Arsyeja kryesore e këtij regresi është pikërisht miqësia e madhe e kryeministrit shqiptar me ushtarin besnik të Millosheviçit, Aleksandër Vuçiç.

• 

Miqësi, që u bë me bekimin e Vladimir Putin dhe miqve të tij dhe që ka prodhuar më pas dhe projektin e shkëmbimit të territoreve, i cili i është vënë më pas në dizpozicion anti-shqiptarit Bolton.

Realizimi i projektit të shkëmbimit të territoreve do të konsolidonte përjetësisht pozitat politike të dy udhëheqësve, por do të hidhte në erë investimin e madh që Perëndimi kishte bërë prej gati një shekulli për shqiptarët.

Me bllokimin e avancimit të çështjes së Kosovës, nuk tentohej vetëm bllokimi i Kosovës, por tentohej njëkohësisht bllokimi i avancimit të forcimit të faktorit shqiptar në rajon.

Ky projekt ishte një projekt rus që me forcimin e rolit të Serbisë në rajon, synonte të rikthente Rusinë si aktore të rëndësishme në lojën gjeopolitike Ballkanike.

Ai shkonte qartazi kundër përpjekjeve deri dhe ushtarake të perëndimit për të rikthyer shqiptarët si faktorin më të rëndësishëm dhe udhëheqës të Ballkanit.

Ajo që në fakt Rama bëri është pikërisht e kundërta e asaj që kishte bërë Perëndimi prej një shekulli me shqiptarët. Ai zhbëri luftën dhe gjakun e derdhur për Kosovën.

Pabesia e tij shkoi deri aty sa bashkë me Vuçiç u bashkua në projektin rus të Jugosllavisë së re në një karshillëk të hapur kundër perëndimit.

Pra, Edi Rama me qëndrimet e tij dhe miqësinë e tij me Vuçiç defaktorizoi shqiptarët dhe e ktheu Serbinë në udhëheqësin kryesor të zhvillimeve politike në Ballkan, duke asgjësuar kështu vuajtjet dhe persekutimet shekullore të shqiptarëve dhe të gjithë investimin perëndimor kundrejt tyre.

Tradhti më të madhe se kjo ndaj shqiptarëve nuk ka patur dhe nuk mund të ketë.

Por, falë Zotit shqiptarët kanë ende miq që i duan dhe mbështesin në rrugën e tyre të lirisë, zhvillimit dhe prosperitetit, të cilët fillimisht e ndaluan realizimin e këtij projekti dhe tani janë angazhuar në neutralizimin e aktorëve që do ta bënin të mundur një projekt të tillë.

Këta të fundit, tani që maskat ranë dhe gjithçka u zbulua, janë të pashpresë dhe nuk po dinë ku të futen. Nga njëra anë perëndimi, i cili i ka hequr vizën dhe nuk i mbron më, nga ana tjetër Moska dhe Beogradi.

Fati i tyre tashmë është i lexueshëm edhe për më analfabetët e politikës. Ndaj, nuk e kuptoj se pse e viziton Kosovën veshur me anti-plumb një kufomë politike që nuk i hyn më në punë askujt?

Një burrë edhe tjetërsohet, por nëse tjetërsohet një nënë, atëherë e natyrshmja dhe e njerëzishmja është thyer dhe kthyer në argjilë në duart e së keqes, për t’u ngjitur në forma monstruoze që Shqipëria i pa gjatë 45 viteve të regjimit diktatorial.

Dhimbjet e goditjeve, edhe pse i kujtohen si rrëqethje kohë pas kohe, tani janë shuar. Shenjat e plagëve janë zhdukur. Sëmundja e përkeqësuar në qeli, që për pak i mori jetën, është shëruar, por Feridum Doko ka një plagë në zemër, që nuk mbyllet.

Kanë kaluar mbi 65 vjet nga ajo kohë, por atij ende i dhemb që, në gjyq, pasi kishte duruar tortura të pafunda për të mos e pranuar akuzën e arratisjes, dëshmitare kundër i doli e ëma. Ndoshta, dënimi me 10 vjet burg, pas asaj dëshmie të pakundërshtueshme, ishte gjëja që i dhembi më pak djalit 19-vjeçar, që kishte vendosur të arratisej nga diktatura.

Teksa ka mbushur 85 vjeç, Feridum Doko, i lindur në Berat, ka treguar për evenwallshaveears.org, historinë e tij që ngjason me historinë e dhjetëra të rinjve që kanë jetuar në Shqipërinë komuniste, që nis me një plan për t’u arratisur, vazhdon me nuhatjen e një tradhtie e më pas me kapjen nga policët, tortura, presione, hetuesi dhe një gjyq ku shpallet vendimi që, brenda pak çasteve, u merr rininë djemve, për t’ua zëvendësuar me vite të kaluara në burgje dhe kampe pune, por diku, historia e tij ndryshon nga historia e të tjerëve dhe e bën atë më të dhimbshme seç do e bënte çdo torturë, sepse përmban zhgënjimin më të madh që dikush mund të pësojë, atë që nuk të shemb thjesht planet dhe një pjesë të së ardhmes, por vetë themelet e qenies.

“Insistimi për pafajshmërinë time rezultoi në 4 seanca gjyqësore; nuk bëhej fjalë që unë ta pranoja që kisha thyer ligjin. Gjyqtari (që në atë pikë ishte irrituar) ftoi si dëshmitare Myzafere Dokon, mamanë time. Ajo kishte qenë personi që më kishte kallëzuar te kryebashkiaku i Beratit; ajo ishte arsyeja se pse më kishin arrestuar dhe ajo ishte personi që dëshmoi kundër meje në gjyq. Ajo tha që: “Këto janë të njëjtat ide që kishte edhe gjatë luftes; ai nuk ka besuar kurrë te Partia Komunise; ka qenë gjithmonë shumë i vendosur për pakënaqësirat ndaj sistemit; donte të tradhtonte vendin duke u arratisur në Greqi. Përpara se të konfirmonte përsëri që ishte ajo e cila më kishte denoncuar”.

Feridumi kishte bërë plan me tre shokë të tij nga Vlora për t’u arratisur për në Greqi përmes Përmetit me ndihmën e një personi që ndihmonte për arratisje persona të rëndësishëm. I tha së ëmës që do të shkonte të vizitonte vëllanë e tij, që ishte mësues në Ujanik të Skraparit duke marrë me vete “një pistoletë të cilën nëna e tij e mbante të fshehur në shtëpi për vetëmbrojtje” dhe u nis drejt Skraparit ku kaloi një natë, por ndërkaq ishte tradhtuar. U kap, u fut në një qeli të shtruar me baltë dhe fekale. U tortura rregullisht për të treguar emrat e shokëve, por ai nuk pranoi, nuk pranoi asgjë. Mendonte që duke mos pranuar, mund të shpëtonte.

Siç Feridumi tregon për evenwallshaveears.org, qelitë ishin shumë të ngushta dhe të zhveshura, ai duhet të hiqte këpucët për të mbrojtur gjoksin nga ftohtësia e çimentos kur shtrihej natën. Pas 15 ditësh, nisi hetuesia me pyetje dhe tortura. Ai kujton që ia mbajtën duart pas me pranga, për 15 ditë, duke e liruar vetëm kur duhet të hante apo të shkonte në tualet. Mjaftuan dy muaj me këtë regjim që të përfundonte kockë e lëkurë. Në këtë pikë, pas çdo goditjeje, i binte të fikët. Kërkesa për të treguar shokët ishte këmbëngulëse dhe ai vendosi të thoshte dy emra që e dinte që ishin pushkatuar në vitin 1946 në Berat, gjashtë vjet para kohës kur zhvilloheshin ngjarjet, sa për ta ndalur furinë e goditjeve dhe ato ndaluan me të vërtetë. Më pas u shfaq një hetues tjetër me maniera më të sofistikuara sesa i pari i cili i tha që ishte “një budalla kokëfortë që nuk i tregonte shokët e tij” dhe më pas i tregoi një dokument ku shkruhej që nuk kishte rëndësi çfarë thoshte i pandehuri, sepse prokuroria, kishte tashmë një dëshmi të firmosur që vërtetonte akuzën për të. Tashmë Feridumi vendosi të firmoste me idenë që do të mohonte sërish në gjyq, siç kishte bërë gjatë dy muajve torturash, por do të ishte e kotë. Në gjyq, ajo dëshmia e pakundërshtueshme dhe fundosëse do të vinte nga e ëma. Indoktrinimi kishte arritur në atë pikë sa të ndërhynte në marrëdhënien më të fortë, në marrëdhënien mes një nëne dhe një biri. Në shumicën e rasteve, propaganda komuniste dhe frika e mbjellë në shpirtra, nuk ia arriti këtij qëllimi duke shkaktuar shumë vuajtje te ata që rezistuan, por regjimi diktatorial këmbënguli gjithmonë në to, duke ia njohur vetes të drejtën për të qenë mbi gjithçka dhe, diku, ia doli të triumfonte.

“Më dënuan me 10 vite burg, meqënëse trupi im po luftonte me një temperaturë të lartë 39.5 gradë Celsius. Këshilli i mbrojtjes shpalli që çështja ishte e mbyllur për shkak të dëshmisë së nënës sime. Ajo ma mbylli gjithçka. Mamaja erdhi më vizitoi në burg. Siç duket, disa të afërmit e mi e kishin shtyrë që të më takonte pasi isha diagnostikuar me kancer në mushkëri.

Kur u takova me nënën time, ishim të dy mbas hekurave – me hapësirë në mes.

Erdhi dhe qau, ndoshta ishte penduar; nuk e përmendëm si çështje atë ditë. E pa se në çfarë gjendjeje të mjerueshme isha, ku më duhej të pushoja mbas çdo 4 hapash, sepse ndihesha i rraskapitur, megjithëse isha një djalë i ri. Sërish, për hir të Zotit mbijetova”, tregon Feridum Doko për evenwallshaveears.org.

Një vit më parë, kur është marrë kjo intervistë, Feridumi jetonte në Berat, ishte 85 vjeç dhe ishte bërë gjysh prej vitesh. Vuajtjet ishin larg në kohë, por dhimbja ishte ende brenda tij sepse diktatura kishte mundur të ndërhynte në një nga siguritë e fundit të njeriut mbi tokë, te siguria që nëna nuk mund të të tradhtojë kurrë. Çfarë ishte mbi tokë dhe njerëzore, nuk ishte e paprekshme për regjimin komunist. Vetëm hyjnoren nuk mund të preknin dhe me sa shihet, vetëm prej asaj, dashurisë së Zotit, disa ia dolën

Major Nazif Ramabaja

Është krijuar një rrëmujë e madhe në qarqet vendore po edhe ato ndërkombëtare me ngritjen e aktakuzës ndaj “presidentit” Thaçi nga prokurori i gjykatës speciale, gjegjësisht Dhomave të Specializuara të kësaj gjykate.

Ndërprerja e udhëtimit të Thaçit për në Amerike dhe takimi që ishte i paraparë me 27 qershor, me sa duket do të ketë qenë i aranzhuar nga europianët, të cilët e nuhaten mirë qëllimin e Thaçit se si temë e bisedimeve do të jenë tri pika, të cilat do ta zgjeronin problemin në shtete të tjera dhe do të kishte efekt “domino”, e ato ishin:

1. Zhbërja e Gjykatës speciale
2. Amnistia e krimeve të luftës nga të dyja anët Kosovë-Serbi dhe
3. Veriu i Kosovës, zgjidhja – mbetja nën juridiksionin serb.

Prandaj, reagimi europian ishte sa i qëllimshëm, ashtu edhe lajmpërçues se Europa nuk don telashe në shtëpinë e sajë, por që këto bisedime politike duhet t’i udhëheq dhe drejtojë vetë ajo.

Martin Henze, Këshilltar i CDU-së gjermane, ka reaguar për vizitën e Edi Ramës sot në Kosovë. Në një postim në Twitter, Henze shprehet se Edi Rama ka negociuar me presidentin e Serbisë, Aleksandar Vuçiç në emër të Kosovës.

Ai thotë se ky është nja akt që konsiderohet tradhti kombëtare. “Rama është turpi i shekullit të 21-të. Ai ka negociuar me Serbinë në emër të popullit shqiptar, në Kosovë dhe Shqipëri, dhe i ka dhënë Serbisë mundësinë që të afrohet me BE. Kjo mund të quhet vetëm tradhti”,- shkruan Martin Hneze.

Që nga dita kur prokurori special amerikan lëshoi ‘bombën’ për Hashim Thaçin, Edi Rama, duket se nuk ka gjetur qetësi. Papritur akuza nominale ndaj një politikani në Kosovë është shndërruar për Ramën, edhe ‘halli’ i gjithë kombit shqiptar kudo që gjendet.

Nga Poli Hoxha –

Kryeministri i Shqipërisë ka mbërritur në Kosovë dhe ka nisur një turne takimesh me liderët më të lartë të vendit, shtetërorë dhe politik.

Për opinionin publik këtu në Shqipëri, por edhe atë në Kosovë, nuk ka thënë asnjë gjë përse po shkon; kë do takojë dhe kush është qëllimi.

Nëse po e bën këtë vizitë për t’i dhënë mbështetje mikut të tij Hashim Thaçi, këtë e bëri në parlament dhe pati kohë edhe gjatë kësaj fundjave “kokë më kokë” në bregdetin shqiptar.

Nëse po synon që të bashkojë faktorët politikë të përçarë në Prishtinë për mënyrën se si do vijojnë bisedimet për një marrëveshje me Serbinë, së pari duhet të bëjë një ‘mea culpa’.

Duhet ta bëjë pasi i ka futur hundët aq shumë me takime ‘sekrete’ me Vuçiç e Aleks Soros, si dhe me projekte “minishengen” duke ia bërë Kosovës fakt të kryer, sa që rolin e paqtuesit e të bashkuesit, Edi Rama, është i fundit që mund ta bëjë në Prishtinë.

Një kryeministër; që ka përçarë vendin që drejton edhe për çështje kardinale si anëtarësimi në BE; që shpall projekte paralele me iniciativën e Berlinit; që nuk pranon 15 kushtet e qeverive të BE-së, nuk mund të marrë atributet e ‘plakut të odës’ në një shtet tjetër shqiptar të cilit i ka vendosur traun dhe taksa në rrugën që duhej të ishte ‘e kombit’.

Kësaj vizite ‘të beftë’ që nisi këtë të hënë, në një periudhë kur virusi ka shpërthyer fort nga të dyja anët e kufirit, i parapriu një fjalim i gjatë plot nerv e dihatje në parlament të enjten e kaluar.

Që nga dita kur prokurori special amerikan lëshoi ‘bombën’ për Hashim Thaçin, Edi Rama, duket se nuk ka gjetur qetësi. Papritur akuza nominale ndaj një politikani në Kosovë është shndërruar për Ramën, edhe ‘halli’ i gjithë kombit shqiptar kudo që gjendet.

Edi Rama po qëndron në Prishtinë duke u paraqitur në pamje të parë si “babai” që do t’i bashkojë të gjithë faktorët me rastin e ardhmërisë së bisedimeve Serbi-Kosovë. Sipas asaj që ai deklaroi në parlament, po tentohet që në kuadër të marrëveshjes historike, të goditet UÇK dhe komandantët e saj.

Duhej që t’i vinte radha Hashim Thaçit që Edi Rama të shqetësohej kaq shumë për njollosjen e luftës së popullit kosovar, komandantëve dhe për fatin e mëtejshëm të ‘marrëveshjes historike’ me Serbinë.

Por kjo marrëveshje ka qenë në lojë edhe kur i bërtiste (‘pranoje, pranoje’) Ramush Haradinajt në Berlin në sy të Vuçiç e të liderëve Makron e Merkel. Edhe kur Edi Rama e quante (sërish me Vuçiç në krah) kryeministrin e Kosovë budalla, edhe kur turpëroi gjithë Shqipërinë me gjyqin që ka hapur në Prishtinë.

Edhe Haradinaj ka qenë komandant, e madje ku e ku me më shumë histori se Thaçi; të shkruar me gjak e shumë të vrarë në familje.

Haradinaj ‘i shkretë’ nuk ka qenë kurrë kundër një marrëveshje me Serbinë, përkundrazi… veç e do atë pa harta e shkëmbime territoresh siç tentoi miku i Ramës, deri në momentin që plani dështoi pikërisht brenda Shtëpisë së Bardhë, ku me naivitet i varte shpresat së bashku me Vuçiç.

Ndaj njësoj si Rama edhe presidenti i Serbisë është shfaqur këto ditë, mjaft i dëshpëruar për ‘fatin e keq’ të Hashim Thaçit.

Po shkon në takim që të bisedojë me ‘rugovisten’ Vjosa Osmani dhe kryeministrin, Avdullah Hoti, të LDK-së së themeluar po nga Ibrahim Rugova. Por harron që në fjalimin e fundit që mbajti në parlamentin e Kosovës, Rama e injoroi duke mos ia zënë emrin fare në gojë kur fliste për të gjithë ata që kontribuuan për Kosovën shtet i pavarur. Ndaj deputetët e LDK-së që sot do qajnë me Ramën hallin e Thaçit, ikën nga salla dhe e lanë të fliste vetëm për deputetët e Thaçit.  

Edi Rama po shkon si ‘bashkues’ në Prishtinë, por harron gjithashtu, që vetëm 1 muaj më parë e injoroi në mënyrë brutale Albin Kurtin dhe të gjithë krerët e vendit, që ishin gati për një takim emergjence me rastin e pandemisë.

Në mes të muajit mars, në kohën kur të dyja vendet ishin në një situate kritike të shpërthimit të virusit COVID-19, Edi Rama mori një ftesë nga homologu i tij në Kosovë në atë kohë Albin Kurti, për një takim të krerëve më të lartë të dy shteteve shqiptare. Kishte rënë dakord edhe me Thaçin, edhe me Osmanin!

Por Rama i injoroi, duke mos denjuar madje as që të kthente një përgjigje formale. Për këtë sjellje harbute dhe skandaloze, më pas foli edhe Edi Rama dhe e dini se çfarë tha?!

“E injorova sepse ishte formati i gabuar në momentin e gabuar. Nuk doja të interferoja dhe të bëhesha sfondi i askujt, kur në Prishtinë”.

Në fakt, nuk donte që të interferonte sepse në atë periudhë kishte marrë udhë me sukses plani i Thaçit duke përdorur Isa Mustafajn (me mbështetje prapa perdeve nga Rama), për të rrëzuar qeverinë Kurti.

Tani që po rrëzohet nga posti i presidentit miku i tij Thaçi, i jep të drejtë vetes që të ‘interferojë’ në Prishtinë!

Pra Ramushi është budalla; Ibrahim Rrugova nuk ekziston, Albini një marksist që do ta rrëzojë nga pushteti… kujt kërkon që t’i mbushë mendjen dhe për çfarë Edi Rama në Prishtinë, se Thaçin këtu e kishte për dy ditë-net plot?!

Apo tre të qara për planin dhe bashkëpunëtorin e djegur; një në Beograd, një në Tiranë e tjetra në Prishtinë, nuk të bëjnë dëm!

Aktori Robert Davi:

Në vitet 1940, një burrë u ngrit në këmbë për Amerikën. Një njëri, që kishte autoritetin dhe kuptimin historik të asaj që po ndodhte në vendin e tij. Ronald Reagan ndryshoi rrjedhën e kombit tonë. Ai ishte një forcë e natyrës. Reagan u cilesua si “batalioni njeri”, një person i shkatërruar nga ekuipazhi, i cili mundi komunizmin në Amerikë.
Aktualisht jemi “rrethuar nga subversivët të cilët nuk kanë kufij tradicionalë dhe moralë dhe janë të gatshëm të praktikojnë mashtrime, madje edhe dhunë për të çuar më tej kauzën e tyre ideologjike”. Kjo deklaratë e Dinesh D’Souza ishte në lidhje me vitet e Ronald Reagan në Hollyëood. Është po aq e rëndësishme sot, sa ishte në vitet 1940.

Shumë nuk e kuptojnë se në vitet 1940, Hollywood ishte një vatër për Partinë Komuniste Amerike. Depërtimi i tyre ishte një nga arsyet që Ronald Reagan u shndërrua nga një “zemër me gjak liberal” në një gjigant konservator.

Përqafimi kryesor i Marksizmit kulturor që shohim në Amerikë kaq të përhapur sot filloi të zërë rrënjë në vitet ’30. Ishin kultura, artet dhe arsimi që Marksi dhe diktatori rus Vladimir Lenin i kuptuan si mënyrat për të manipuluar mendjet dhe zemrat. Ata zëvendësuan vlerat fetare Judeo-Kristiane, përmirësimin e vetvetes, me një “fe të re” të pabesë. Një fe e kolektivit, që është manipuluar nga propaganduesit, njësoj si Senatori Sen Bernie Sanders (I-VT) I cili ka bashkëvepruar një kategori të njerëzvë me famë dhe me rininë.

Kjo ndodhi për disa arsye, njëra prej të cilave është ende ajo që drejton shumë nga elita e sotme e Hollivudit. Në një intervistë, aktori Sterling Hayden tregon udhëtimin e tij në vendet komuniste. Ai thotë se ishte ndjerë në lloj faji. Faji që të fitonte shumë para dhe nga një ndjenjë që ai dëshironte të bënte diçka për botën. Mjeti për këtë ishte lëvizja Antifashiste e organizuar nga partia komuniste dhe punëtorët e botës. Në vitet 1940, pati një luftë midis dy sindikatave. Aleanca Ndërkombëtare e Punonjësve të Skenës Teatrale (IATSE), e cila kishte qenë që nga themelimi i saj në 1893, dhe Konferenca e sapoformuar e udhëhequr nga komunistët e Sindikatave të Studio (CSU)

Ishte ajo kohë që Ronald Reagan kuptoi se marksistët kishin modele për Amerikën. Ky ishte viti transformues për Reagan, ku ai kaloi nga një liberal me zemër, në një konservator I pamposhtur. Reagan kuptoi qartë se antifashistët ishin si fashistët. Ata nuk do të pranonin asnjë mendim ndryshe nga agjenda e tyre. Si radikalët sot, duke e quajtur veten ANTIFA. Hipokrizi absurde. Ata duhet të quhen Profasci.

Komunistët i ushqyen yjet e Hollivudit. Dhe ata e hëngrën. Pavarësisht se panë mbretërinë e vdekjes të Joseph Stalinit, nga uria e detyruar për miliona njerëz, në ekzekutime masive, elita e Hollivudit bëri sytë qorr ndaj së vërtetës. Në 1946 pati një takim në shtëpinë e Ida Lupino. Lupino nuk ishte komuniste por huazoi shtëpinë e saj për një takim të elitave të Hollivudit. Këto elita u përdorën nga e majta, ashtu si sot. Aktori Ëilliam Holden i tha Reagan në lidhje me këtë takim. Shkuan të dy.

Tani imagjinoni Ronald Reagan të ulur nw atw vend, duke dëgjuar agjitatorët e majtë që shpifnin me propagandën e tyre, duke ditur se çfarë ishte e vërteta. Disa herë gjatë mbrëmjes, Reagan, luani i ri, dëshironte të ngrihejj dhe të shpjegonte të vërtetën para turmës. Por ai u mbajt nga Holden, i cili priti në momentin e duhur. Më në fund, Holden tha të çohet. Reagani u ngrit në këmbë dhe filloi të flasë. Të majtët fashistë filluan të bërtisnin që të ulej. Ishte aktori John Garfield ai që tha “le të flasë! Ai meriton të dëgjohet! ”

Reagan vazhdoi të flasë, ndërsa John Garfield u sha nga pas shpine nga aktori Hoëard Da Silva. U zhvilluan dhe takime të tjera të ngjashme, ku Sterling Hayden pa qartë fuqinë e Ronald Reagan. Për të kuptuar atë që po shohim sot, duhet të kuptojmë se Ronald Reagan u përball me të njëjtët radikalë të dhunshëm 70 vjet më parë. Ndryshimi është se Reagani hyri në barkun e bishës. Dhe sot nuk ka njeri që do të sfidojë elitën e Hollivudit sepse për ta bërë këtë; duhet të jesh më i aftë se ata. Dhe atëherë ekzistonte frika nga kërcënimet, humbja e punës prej tyre dhe e të ardhurave ose rreziku i jetës.

Asokohe kishte kërcënime për jetën e Reaganit. Atij iu dha mbrojtje. A e kuptoni ashtu si sot marksisti përdor shantazhin për dhunë, dhunën, racizmin dhe gënjeshtrat për të gjunjëzuar elitat e Hollivudit? Dallimi është se Reagan refuzoi
të gjunjëzohet. Dhe shumica e Hollyëood e urrenin atë pikërisht për këtë qëndrim. Sot ne nuk kemi dikë që e kupton si Reagan Marksizmin Kulturor. Shumica nuk e dinë se çfarë është. Ndërkohë, të majtët e marksizmit kulturor, nga Këneta e Uashingtonit, akademitë dhe mediat kryesore, duke e shndërruar ngadalë civilizimin perëndimor në një kulturë dhe një makth ekonomik Marksist.

Ne jemi dëshmitarë të sulmit të tyre të pamëshirshëm ndaj çdo institucioni të Kulturës Perëndimore, shkollave, letërsisë, artit, filmit, botëkuptimit judeo-kristian, çdo tradite, martesës, bërthames së familjes, moralit, seksit, sovranitetit kombëtar, etj. Ajo që ne po përjetojmë sot ka qenë duke punuar për dekada. Dhe Partia Republikane e la të ndodhë. Ka te drejte GOP, i cili duhej të ishte inspirues për Amerikën, përkundrazi ishin të vetëkënaqur. Kur do flasin me guxim republikanët e zgjedhur, duke inkuadruar argumentin kundër këtij pushtimi aktual marksist? Padyshim, ka radio dhe tv deri që bëjnë diçka. Por askush nuk mund të ngulë gjilpërën, ashtu siç ishte në gjendje Ronald Reagan. E majta po fiton luftën e kulturës sepse do të gënjejnë, mashtrojnë dhe vjedhin për të marrë atë që dëshirojnë. Po, ne kemi Donald Trump. Por edhe ai nuk flet plotësisht duke shpjeguar në atë mënyrë si bëri Reagan, në lidhje me kërcënimin marksist me të cilin po përballet kombi ynë. Ai duhet të bëjë më shumë sepse GOP (Partia Republikane) është përgjithësisht e pafuqishme.

Unë shkrova një artikull në Breitbart ditën kur fitoi Trump. Unë thashë se sfida më e madhe për Amerikën ishte e shkruar në fjalën e lamtumirës së Reagan. Ai foli për një “patriotizëm të ditur”. Unë kam gjashtë fëmijë në katër dekada. Kam parë në vetë sesi arsimimi dhe kultura janë rrëmbyer, si fëmijët e mi janë kthyer në shtëpi me libra shkollorë që janë transformuar dhe zverdhur nga grupi radikal i Bill Ayers në arsim.

Amerika është nën rrethim. Ka forca që veprojnë në shoqërinë tonë, qeverinë dhe kulturën popullore, të huaj dhe vendase, që po shkatërrojnë themelin tonë. Themeli i një kombi është i ndërtuar mbi të kaluarën e tij. Ne po shohim një përmbysje të qëllimshme shkatrrimtare të vendit tonë dhe ka shumë pak zëra që i flasin popullit amerikan për të dhe rreziqet me të cilat përballemi. Shkatërrimi i historisë sonë duhet të ndalet. Ne kemi një Kongres plot me radikalë që kanë për qëlllim vetëm të shkatërrojnë themelet tona. Kemi një koorparatë të madhe mediatike që është krahu propagandistik i së majtës Progresive Marksiste dhe Partisë Demokrate. Ne duhet të kemi një parti të fortë dhe jo një opozitë të dobët sin ë House (Dhoma e ulët e Kongresit), një grup të pafuqishëm, gjaku i të cilit është shndërruar dhe është kthyer në xhelatinë.

Ne nuk duhet të qëndrojmë indiferentë dhe duke lënë që pjesët dhe vlerat tona të bien copa copa, aty ku munden. Unë e kuptoj dhe mbështes Presidentin Trump, por ai duhet të flasë me popullin Amerikan në mënyrën si bëri Ronald Reagan. Ndërsa përfaqësuesve të Partisë Republikane dua t’i them, ikni nga skena ose filloni të flisni. Ju e keni lënë këtë komb në dorë të Pelosit dhe bandës së saj të përcaktojnë këtë moment.

Ronald Regan nuk u gjunjëzua. Dhe as unë nuk do ta bëj.

Autori i shkrimit, Robert Davi, është një aktor i njohur dhe ka luajtur mbi 15 filma. Drejtues emisionesh radiofonike. Gjithashtu ka marrë pjesë në shumë seriale ndër më të njohurit edhe për shqiptarët janë CSI, West Wing dhe L.A. Law. Ai është një përkrahës i palëkundur i idealeve konservatore. Pikërisht për këtë qëndrim të pandryshueshëm të tij është mënjanuar nga Hollywood për të qënë pjesë e filmave që prodhohen nga kompanitë e propagandës së majtë.

Pergatitti: Dritan Kaba

Robert Elsie

The Photo Collection
of Giuseppe Massani
Deutsch | Shqip

Albania in 1940

Giuseppe Massani was an Italian photographer. He seems to have been born in Rimini in 1901 and to have studied at the University of Bologna beginning in 1920. Massani became an ardent supporter of the rising fascist movement in Italy and made a name for himself with a first photo album on Mussolini and Italian fascism, La sua terra [His Land], Bergamo 1936. He then began publishing albums on various regions of Italy: Sicily in 1938 and Liguria in 1939. In April 1939, Albania was invaded by Italian forces and soon thereafter absorbed as part of Mussolini’s new Roman Empire. It was just the right moment for Massani to present Italy’s new territory across the Adriatic to the Italian public. No doubt with Italian government backing, he travelled extensively in Albania in 1940 and produced some of the best black-and-white photos ever taken of the country. His pictures were published in the edition Albania: testo e foto di Giuseppe Massani, Rome 1940, with a final section of fascist propaganda called the ‘Union of Italy and Albania.’ The photos in this collection are all taken from this book. Massani published numerous photo albums in the 1960s and 1970, but most of them have been forgotten. His Albania album of 1940, largely forgotten too, is nothing less than spectacular as a mirror of the old Albania before the Stalinist regime took power in 1944.

Die Fotosammlung des Giuseppe Massani
English | Shqip

Albanien im Jahre 1940

Obwohl genaue Angaben fehlen, scheint der italienische Fotograf, Giuseppe Massani, in Rimini im Jahre 1901 geboren zu sein und ab 1920 die Universität Bologna besucht zu haben. Massani wurde früh zum glühenden Verfechter der jungen faschistischen Bewegung in Italien und machte sich einen Namen mit seinem ersten Fotoalbum über Mussolini und die Bewegung, La sua terra [Sein Land], Bergamo 1936. Danach erschienen Alben über italienische Regionen: Sizilien 1938 und Ligurien 1939. Im April 1939 wurde Albanien von Italien militärisch besetzt und anschließend als Teil von Mussolinis neuem Römischen Reich angegliedert. Für Massani war die Zeit gekommen, dem italienischen Publikum die neuen Territorien jenseits der Adria vorzustellen. Wohl mit amtlicher Unterstützung besuchte er Albanien 1940 und machte auf seiner ausgedehnten Reise ausgezeichnete schwarz-weiss Fotos, die zu den besten Aufnahmen gehören, die von Albanien bis dahin gemacht wurden. Diese Fotos wurden in dem Band Albania: testo e foto di Giuseppe Massani, Rom 1940, veröffentlicht. Am Ende des Buches wurde ein Abschnitt faschistischer Propaganda unter dem Titel ‚Die Union von Italien und Albanien‘ hinzugefügt. Alle  hier gezeigten Aufnahmen stammen aus dem besagten Buch. In den 1960er und 1970er Jahren veröffentlichte Giuseppe Massani weitere Fotoalben. Die meisten von ihnen sind in Vergessenheit geraten. Sein Albanien-Album von 1940, als Spiegelbild Albaniens vor der Zeit des Kommunismus, ist spektakulär.

Koleksioni fotografik i Xhuzepe Masanit
(Giuseppe Massani)
English | Deutsch

Shqipëria në vitin 1940

Xhuzepe Masani ishte fotograf italian. Megjithëse nuk ka të dhëna të sigurta për të, duket se ka lindur në Rimini në vitin 1901 dhe ka studiuar ne Universitetin e Bolonjës duke filluar në vitin 1920. Masani u bë ithtar i flakët i lëvizjes fashiste dhe doli në pah me një album fotografik për Musolinin dhe fashizmin: La sua terra [Toka e tij], Bergamo 1936. Pas kësaj, botoi një sërë albumesh për rajonet e Italisë: Sicilia në vitin 1938 dhe Liguria në vitin 1939. Në prill 1939, Shqipëria u pushtua nga forcat italiane dhe pak kohë më pas iu aneksua perandorisë së re romake të Musolinit. Ishte momenti i duhur për fotografin që t’i prezantonte publikut italian trevat e reja të Italisë përtej Adriatikut. Sigurisht me mbështetjen zyrtare, Masani udhëtoi gjerësisht në Shqipërinë ‘italiane’ dhe bëri fotografi të mrekullueshme. Fotot u botuan në vëllimin Albania: testo e foto di Giuseppe Massani [Shqipëria: teksti dhe fotot nga Xhuzepe Masani], Romë 1940, me një kapitull të fundit të propagandës fashiste ‘Bashkimi Italoshqiptar.’ Të gjitha pamjet e këtij koleksioni janë marrë nga ky libër. Në vitet 1960 dhe 1970 Masani botoi disa albume të tjera, shumica e të cilave tashmë janë lënë në harresë. Albumi i Shqipërisë i vitit 1940, i harruar edhe ai, mbetet i mahnitshëm si pasqyrë e Shqipërisë së vjetër para komunizmit.

Albania – Butrinti. The city of Butrinti (Bothrota) is one of the fragments which form the fabric of Albania’s ancient cultural landscape. Nestling in the highlands in the far south of the country and surrounded by dense vegetation, Butrinti was doubly protected by nature and by the fortifications which its inhabitants built in ancient times. However, this was not sufficient to isolate the city from the rest of the world. Less than ten kilometers from the island of Corfu, Butrinti was linked to the Mediterranean by the Vivari canal, which ran from the Butrinti Lake to the Ionian Sea. The proximity of the sea and the lake, the gentle climate and the beauty of the surrounding countryside provided a splendid environment for the foundation of a city. In taking advantage of this site, the architects of the past constructed what was to become one of the major maritime and commercial centers of the Ancient World. Butrinti reached the height of its glory in the 4th century B.C., at which time the city numbered 10,000 inhabitants.The sight of the fortifications alone, which date from the 6th century B.C., evokes the military and economic potential of the city at that time. The hill on which the acropolis stands is encircled by a wall built of huge stone blocks. In places this wall is two meters high and 3.5 meters wide.The amphitheater, dating from the 3rd century B.C., bears witness to the cultural riches of the city. The stone banks of seating, of which twenty-three rows have been preserved, would have held an audience of 1,500. The theater is situated at the foot of the acropolis, close by two temples, one of which is dedicated to Asclepios, the Greek god of medicine, who was worshiped by the city’s inhabitants. Approximately thirty inscriptions, almost all in ancient Greek, carved the western facade of this temple, and another hundred or so found on a tower which was rebuilt in the 1st century B.C., are the only examples of writing discovered in Butrinti. These inscriptions are mainly concerned with the liberation of slaves. Excavations have brought to light many objects – plates, vases, ceramic candle sticks – as well as sculptures, including a remarkable “Goddess of Butrinti,” which seems to completely embody, in the perfection of its features, the Greek ideal of physical beauty.For centuries, the walls faithfully defended Butrinti, but no wall is invincible, and these huge blocks of stone finally ceded to the assault of the Roman legions which landed on the Adriatic and Ionian shores in the 2nd century B.C. Under the rule of the occupiers, Butrinti was to fall slowly into decadence. In spite of this, three monumental fountains, three public baths, a gymnasium decorated with mosaics, and especially the aqueduct constructed during the reign of Augustus, prove that the site was not completely abandoned. Augustus also oversaw the reconstruction of all the ancient city walls and the erection of new fortifications. Christianity brought new life to Butrinti. The palaeo-Christian period adorned the city with two basilicas and a baptistry, which is among the most beautiful in the Mediterranean region. Sixteen granite columns, forming two concentric circles, support the roof of the main hall. The floor is paved with a magnificent mosaic representing the Tree of Life and decorated with medallions embellished with animal motifs. Barbarian incursions and Norman raids in the eleventh century, a catastrophic earthquake in 1153, conquest by the Venetians in 1386, the subterranean infiltration of water and the subsequent epidemics completed the ruin of the city and forced the inhabitants to flee. Butrinti was buried in silence and oblivion. Throughout the occupation by the Ottoman Empire, from the 15th to the 20th centuries, the city remained in deep slumber. The waters covered Butrinti in mud, and abundant vegetation completely hid the remains from view.It was not until the beginning of the 20th century that systematic excavations were carried out at Butrinti by the Italian archeologist I. Ugolini, followed by his compatriots P. Marconi and D. Mustili. Between 1928 and 1941, the ground was cleared and the ancient city gradually began to reveal its hidden treasures. Following the liberation of Albania in 1944, Albanian archeologists undertook more ambitious excavations. In turn, the ramparts, the acropolis, the agora, the amphitheater, the temples, public baths and private residences re-emerged into the light of day. The entire city arose, almost intact, under the fascinated gaze of the archeologists. The mud and vegetation that covered Butrinti had protected it from the natural and human ravages of time. Today, this rediscovered city represents a unique cultural treasure whose value far surpasses national frontiers. The importance of Butrinti can be gauged from its inclusion in 1992 on UNESCO’s World Heritage List.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Një anketë e Këshillit të Kooperimit Rajonal i nxori shqiptarët si popullin me pamundësitë më të mëdha për të paguar faturat mujore të dritave dhe ujit, për të paguar qiranë, për të siguruar ushqimet e nevojshme, ngrohjen e shtëpive dhe për të kaluar pushimet një javë jashtë vendit, ndër 5 vende të tjera të rajonit, si Serbia, Bosnja, Kosova, Maqedonia dhe Mali i Zi.

26% e shqiptarëve nuk kanë mundësi të paguajnë ujin, dritat dhe qiratë

Anketa gjeti se 26% e qytetarëve në vitin 2019 nuk kishin mundësi të paguanin faturat e dritave dhe të ujit. Kjo ishte përqindja më e lartë në rajon, ku vetëm 10% e boshnjakëve kanë pohuar vështirësi në pagesën e tyre, 19% e qytetarëve nga Kosova, 20% e maqedonasve, 19% e malazezëve dhe 17% e serbëve.

16% e shqiptarëve, në pamundësi për të paguar huanë

Shqiptarët kishin përqindjen më të lartë të pamundësisë për të paguar huatë, ku 16% e të pyeturve pohuan se nuk kanë pasur mundësi të kryejnë pagesën, në raport me 9% të boshnjakëve, 14% e shtetasve nga Kosova, 13% të maqedonasve, 14% të malazezëve dhe 7% të serbëve.

Gati gjysma e shqiptarëve, të privuar nga i ngrohti

Mungesa e standardeve në banesave, ngrohja e shtrenjtë me energji dhe të ardhurat e ulëta privojnë gati gjysmën e shqiptarëve të kenë akses në ngrohjen e banesave. Anketa e Barometrit të Ballkanit gjeti së vitin 2019, gati gjysma e shqiptarëve, 42% e tyre nuk kishin mundësi të siguronin ngrohje për banesën, ndryshe nga vendet e tjera të rajonit ku kjo përqindje ishte shumë e vogël. Vetëm 9% e boshnjakëve nuk kishin mundësi të siguronin ngrohje për banesën 11% e shtetasve nga Kosova, 16% e maqedonasve, 17% e malazezëve dhe 11% e serbëve.

Shqiptarë më të varfër në rajon për ushqime dhe veshje

Shqiptarët gjithashtu kishin përqindjen më të lartë në rajon për pamundësinë në sigurimin e ushqimeve dhe veshjeve të nevojshme për familjen. 19% e qytetarëve të vendit tonë pohuan se nuk kishin mundësi të siguronin këto furnizimeve jetike. Në Bosnjë, vetëm 7% e qytetarëve nuk kishin mundësi të siguronin ushqime dhe veshje, 12% e shtetasve nga Kosova, 11% e maqedonasve, 13% e malazezëve dhe 10% e serbëve nuk kishin mundësi të siguronin ushqime dhe veshje për familjen.

64% nuk bëjnë dot pushime

Pyetjes “A jeni përballur me paaftësi për të përballuar të paktën një javë pushime larg nga shtëpia (nëse doni) gjatë 12 muajve të kaluar”, rreth 645 e shqiptarëve i janë përgjigjur Po, që sërish është përqindja më e lartë në rajon. Në përgjithësi, për këtë pyetje, të gjithë vendet e rajonit kanë shprehur pamundësinë për të bërë pushime, ku pas Shqipërisë renditet Mali i Zi (48%), Maqedonia e Veriut (46%), Serbia (40%), Bosnjë-Hercegovina (35%). Në rajon, më lehtë i përballojnë pushimet shtetasit nga Kosova, me vetëm 28% të totalit, që pohojnë që nuk bëjnë dot pushime. Kosova ka si destinacion kryesor për të kaluar pushime Shqipërinë.

Revista “Monitor”

Kishat katolike duhet te mbyllin dyert per mbledhjet e komunistave shqiptarë te Amerikes.

Nga Zef PERGEGA/

Sipas te dhenave paraparake shqiptaret e New-Yorkut votuan grekun dhe jo shqiptarin Marko Kepi ne zgjedhjet brenda partise republikane.

Ka qene nje surprise jo e kendeshme se segmente shqiptare pro greke punuan kundra kandidatures se te riut Marko Kepi dekoruar me medajle ari nga Presidenti Trump. Emisaret e komunizmit ne komunitetin shqiptar te New-Yorkut dhe te Detroitit po bejne namin ne keto momente te veshtira per Ameriken.

Ato jane dakort me poltikat e veprimet mafioze te trafikimit te femijeve dhe pirjen e gjakut te femijeve?!!! Ata nga gjaku dolen si migrobgjakez!. Votimet perfundojne me 6 korrik, por gjasat jane qe Kepi te mos kualifikohet.

Ka nje manipullim te madh te votave. Familja e ish krytarit te Vatres punon dhe u sherben qarqeve greke ne Amerike. Deget e kesaj organizate thone se punojne per Trump por dollaret ua japin kandidateve te majte.

Kishat katolike duhet te mbyllin dyert per mbledhjet e komunistave te Amerikes. Sipas informacioneve grupe te djathta nga komuniteti do te nxisin nje fushate diskretitimi te te gjithe atyre qe mbeshtesin te majtet dhe veprimet vandale te tyre.

Emisareve te New-Yorkut u behet me dije qe te mos udhetojne me ne Detroit dhe te organizojne mbledhje me celualt komuniste ne diasporen e Michiganit.

Si publicist vetem sa po i informoi nga te dhenat dhe fotot qe me dergojne ne mesazh dhe emalin tim. Nuk po skkoi me tej, por vetem po i paralajmeroj se do te ballafaqohen me shpirtin nacionali,st atdhetar edhe nga malesoret qe kane vuajtur nen regjimin e Titos.

Ato porosin qe njerez qe dalin neper ekrane qe kane punuar ne Istitutin Marksist leninist te Titos u duhet treguar vendi. Ne inbox-tim kam mbi dhjete foto, filmime dhe reagime qe mi kane dergiuar per botim. Shpresoj qe ky informacion tu vleje jo per te fsheh bishtin si dhelpra por per te menduar thelle!
Nga Zef Pergega

I nderuari kryetar i Gjilanit dhe nenkryetar i LDK-se zoteri Lutfi Haziri

Zevendesimin e Vjosa Osmanit ne pozita udheheqese te LDK-se me Avdullah Hotin ”shkarkimi i saj nga keto pozita ne heshtje” e kerkojne vetem ata te cilet S’ja done te miren LDK-se, e cila ka rrezik te perqahet dhe ndahet ne ate permase qe votuesit do e perkrahin Vjosen, ndersa udheheqesia e LDK-se do te ndeshkohet dhe ne zgjedhjet e radhes do te peson renje ne perqindje dhe eshte veshtire ta mbaje vendin e dyte po si me Vjosa Osmanin e cila ishte kandidate per kryeminister ne zhdjedhjet e fundit te 6 tetorit 2019. Fundja edhe gjate kohes kur ishte ne jete presidenti historik Dr. Ibrahim Rugova kishte pas perplasje dhe kundershtime ne LDK, por qe presidekti asnjeher nuk ishte perjashtues, duke kerkuar qe mos te largohen nga ky subjekt per hir te bashkimit dhe proqeseve nepermes te cilave kalonte vendi, edhe pse me deshiren e tyre, por pa perjashtime disa u larguan. S’jame i njoftuar me permbajtjen e letres te cilen ua ka derguar Mustafa anetareve te keshillit te pergjithshem, por te largohet nje aktiviste nga pozitat qe mbane ne LDK, ne kohen e krizes pandemike ku virusi korona po merr nje hov dhe kahje tjeter duke u rrit numri i te infektuarve eshte jo e qelluar. Fillimisht jame i mendimit se pari duhej te shqyrtohej ne komisionin statutar, por qe se permendet statusi i LDK-se neni 13, pa ndonje debat ne keshillin e pergjithshem te kerkohet votimi nepermes postes elektronike eshte rast dhe praktike e pa pare per LDK-ne si parti ku thuhet se ka: ”nje demokraci te mbrendshme, duke respektuar mendimin ndryshe”. Te gjitha keto qojne uje ne mullirin e kundershtareve politike te cileve kurr sju ka konvenuar nje LDK e forte, sepse me kete humbin ambicjet per te ardhur ne pushtet, por qe krijojne situata te jashtezakonshme per ta perqar e ndare subjektin politik i cili ne te gjitha fazat e kalimit te shoqerise sone ishte dhe mbeti subjekt shtetformues. Apeloje te mendja e shendosh dhe racionale e perfaqesuesve dhe anetareve te keshillit te pergjithshem dhe kryesise se LDK-se qe te jene te permbajtur dhe ta kalojne edhe kete krize te radhes me menquri dhe dinjitet. LDK-ja s’duhet te jete perjashtuese, por bashuese e mendimit dhe ideve te ndryshme e cila permban nje kolorit, mozaik mendimesh, te tilla me te cilat ne fund te fundit dalin fitues te gjithe dhe me kete fiton edhe Kosova.

Major Nazif Ramabaja

NGA: Suedia, MAJOR NAZIF RAMABAJA

Major Nazif Ramabaja 

Sulmet ndaj kryeparlamentares Vjosa Osmanit dhe familjës së sajë janë vazhdimësi e politikës staliniste-enveriste të persekutimit dhe internimit ndaj figurave të larta atedhetare.null

Ditëve të fundit janë shpeshtuar sulmet ndak kryeparlamentares Vjosa Osmani dhe familjës së sajë, duke prapaganduar në stilin stalinisto-enverist nga disa portale dhe figura denigruese të shtetit.

Për të qenë më i kjartë për lexuesin dhe opinjonin publik mund te konstatoj se këto sulme kanë prapavijë skemat dhe skenarët e mundshëm për vazhdimin e bisedimeve për një marrëveshje gjithëpërfshirëse dhe ligjërishtë të pranueshme në mes Kosovës dhe Serbisë.

Marrëveshje e cila sipas asaj se çka është folur në debate të ndryshme dhe deklarime të kreut të shtetit, Hashim Thaçit për korigjim të kufijëve, përcaktim të tyre apo bashkangjitjes së Luginës së Preshevës në kuadër të Kosovës, por pa i dhënë asnjë pëllembë të teritorit të vendit, Serbisë!!!null

Deklarimet e kryeparlamentares Vjosa Osmani ditëve të fundit se kuvendi do të jetë mbikqyrës i këtyre bisedimeve dhe se s`bashku me 119 deputetët e kuvendit nuk do të lejoj të preket sovranitetiv dhe integriteti i vendite apo kufijët e 17 shkurtit 2008, e ka shti në siklet kreun e shtetit duke ja prishur ekuilibrin dhe planet e tija për të bëre çdo gjë edhe nëse është nevoja dhënë teritor vetëm e vetëm të shptoje lëkurën e vetë.

Me këto deklarime të kryeparlamentares kreu i shtetit asesi s`mund të pajtohet dhe vë në lëvizje tërë potencialin dhe fuqinë për ta denigruar, sulmuar dhe etiketuar figurën e Vjosa Osmanit dhe familjën e saj gjaja se: ”Familja e saj i paska shërbyer pushtetit serb, ndërsa ky e paska luftuar at pushtet”.

Duke e ditur veprimtarinë dhe të bemat e Thaçit në të kaluarën gjatë dhe pas luftës i cili për të arrijtur në kulmin e kupolles: ”qellimi arsyeton mjetin duke shkelur nëpër kufoma të arrijë at që asesi s`mundej ta arrijte në mënyrë demokratike” bëhet Makiavelist në shërbim të vetë vehtes dhe jo shtetit.

Shpifjet e tilla duhët denoncuar nga familja Osmani në mënyrë që akterët e këtyre shkrimeve nëpër portale dhe satelitët e tyre të përgjigjen para drejtësisë dhe marrin dënimin e merituar.

Apeloj te njerezit e sinqert qe keto sulme ti denoje dhe ta shprehin perkrahjen e pa reserve ndaj kryeparlamentares Vjosa Osmanit dhe familjes se saje.
Suedi 2020.06.10

Bujar Nishani/

“Ushtari i Beogradit në Tiranë, u shfaq në tragjikomedinë e sforcuar nga salla e Parlamentit të turpit, për tu rikthyer si patrioti i madh sureal i

I pabesi që “hodhi gurin e fshehu dorën” në kurthin e madh të copëtimit të ri të trojeve shqiptare në Kosovë, “i digjet barku” për lavdinë e UÇK dhe luftëtarëve të saj.

Ish-Presidenti dhe kreu i Këshillit Kombëtar të PD, Bujar Nishani e ka quajtur fjalimin e sotëm në parlament të kryeministrit Edi Rama, lidhur me akt-akuzat e Gjykatës Speciale për Hashim Thaçin dhe Kadri veselin si tragjikomedi për ta rikthyer si “patriot i madh”.

Sipas tij, Rama është ushtari i Beogradit në Tiranë dhe hodhi gurin në kurthin për për copëtimin e trojeve shqiptare në Kosovë kurse tani shqetësohet për luftëtarët e UÇK-së.

Më tej Nishani shton se se UÇK nuk kanë nevojë për fjalimet e Ramës pasi ky i fundit e ka të fiksuar vendin e tij në historinë e kombit shqiptar, si tradhëtari i Tiranës.

“Ushtari i Beogradit në Tiranë, u shfaq në tragjikomedinë e sforcuar nga salla e Parlamentit të turpit, për tu rikthyer si patrioti i madh sureal i kombit.

I pabesi që “hodhi gurin e fshehu dorën” në kurthin e madh të copëtimit të ri të trojeve shqiptare në Kosovë, “i digjet barku” për lavdinë e UÇK dhe luftëtarëve të saj.

Për fatin e mirë të kombit, lavdia, nderi e dinjiteti i luftës heroike të UÇK dhe sakrificat e luftëtarëve të saj nuk kanë nevojë për skuthllikun e filoserbit të Tiranës !
Nderin, dinjitetin, drejtësinë, e kauzës historike të UÇK e kanë çelnikosur vetë sakrificat e panumërta të luftës për vetmbrojtje e liri !
Tradhëtari i Tiranës e ka të fiksuar vendin e tij në historinë e Kombit, tashmë”.

Ngrehuni te ngrihemi.
Ti veme perpara, si dosat, si derrat, ta pastrojme, ta shpetojme shqiperine, nga gjarperinjte dhe ferrat.

• 

O NE KONDRABANDË DHE NE PUSHTET, O DESTABILIZIM.

Ku po shkon shqiperia.
Ku kekojne ta cojne te pa udhet, banditet,hajdutet, maskarejte, shushunjat qe e kane marre peng dhe nuk po e lene kete vend te marri fryme.

Kush jane keta bastarde me kostum politikani.
Kush jane dhe perse kercenojne me dhuné, arrestime, destabilitet, vellavrasje, djegie dhe shkaterrime per te mbajtur karrigen dhe mbrapanicat e tyre te mykura.

Si guxojne tju shkoje ne mendie nje tjeter revolucion sllavo komunist i tre gishtave Serbe si ai i 1997 _es.

Ju Shushunja, ju mbeturina, ju funderinat e sistemeve të djeshëm dhe te sotem, shqiperine nuk do ta destabilizoni dot.
Ju kellira, as militantet tuaj, as ndonje tjeter qe mezipret ta rishkaterroje kete vend nuk do te mundeni dot te beni realitet endrren tuaj te vjeter.
Zjarri qe ju kerkoni te ndizni per te mbajtur pushtetin, do ju djege si minjte, si brumbujt e halese te paret ju, familjet dhe femijet tuaj, niper mbesa gjithshka dhe gjithkund qe juve ju dhemb me shume.

Askush nga ju nuk do te ferkoje apo ngroje duart me kete zjarr qe doni apo jeni gati ta rindizni dhe te ridigjni shqiperine.
As ai ( Fakir fukaraja) me kostum kryeministri qe kercenon europen me fantazmat e ISIS_it qe i dalin cdo nate ne gjume.
shurraxhinjte e karrigeve te parlamentit me te ndyre qe ka njohur ky vend.

Nrehuni te ngihemi.
Ti zhdukim, keta bastarde politikane, ku jane e ku nuk jane.
Hajdute karagjoze,brumbuj haleje me nam, ne turren e druve, mos ju leme dine e iman.

Nrehuni te ngrihemi.
Perpara se te na vene zjarre, ti nxjerrim nga parlamenti zvarre, o te vdekur o te gjalle.
Zvarre dhe vetem zvarre, karagjoze politikane, kelyshe bushtrash, minj dhe brumbuj haleje jane.

Nrehuni te ngrihemi.
Zeri i atdheut na theret, perpara se te na helmojne dhe djegin shqiperine,le ti bejme keta synet,
Te gjithe bashke, Shqiperia s’ka dallim,ai eshte atdheu yne, atdheu i jot, atdheu im.

Ngrehuni te ngrihemi.
Ti veme perpara, si dosat, si derrat, ta pastrojme, ta shpetojme shqiperine, nga gjarperinjte dhe ferrat.

Ngrehuni te ngrihemi sot, neser do jete vone.

Grupi ynë, me Idriz Seitin dhe me Asim Alikon në krye dhe i kemi marrë e i kemi çuar pas malit të Milotit. Në krahun e djathtë, pa vajtur atje, i kemi pushkatuar këta të dy. Një më poshtë e një më lart.

Ish-oficeri i Sigurimit Hodo Bega u thirr si dëshmitar në seancën e 26-të të gjyqit të Kadri Hazbiut.

Ai u ballafaqua me Kadri Hazbiun, Llambi Peçinin e të pandehurit e tjerë të akuzuar për ‘Tradhti ndaj Atdheut në formën e spiunazhit’ dhe me dëshminë e tij e shtoi më tej ‘malin’ e akuzave. 

Midis të tjerave Hodo akuzon se janë bërë ekzekutime pa gjyq të disa personave me urdhër të Kadri Hazbiut e Llambi Ziçishtit nga një skuadèr, pjesë e së cilës ka qenë dhe ai…

Por Hazbiu mohon. Më poshtë, pjesë nga procesverbali origjinal i këtij procesi botuar në 2013 nga DITA:

Seanca e 26

Kryetari (Aranit Çela): -Tani, thirret si dëshmitar Hodo Bega…  Për sa i përket kësaj vrasjes së Mirditës, çfarë di ti?

Hodo: -Për sa u përket dy personave të Mirditës, unë nuk i njihja se kush ishin e cilët ishin këta. Këta, pasi u arrestuan, erdhën pas nja dy-tre muajsh me urdhër të Kadri Hazbiut.

Grupi ynë, me Idriz Seitin dhe me Asim Alikon në krye dhe i kemi marrë e i kemi çuar pas malit të Milotit. Në krahun e djathtë, pa vajtur atje, i kemi pushkatuar këta të dy. Një më poshtë e një më lart.

Dhe kanë marrë një ushtar me kombinimin që ka bërë këtë edhe thanë se ky i gjeti tek burimi dhe i vrau. Ky ushtari ishte korrieri i repartit të ndjekjes në Milot…

Kryetari: -Po ky ushtari i vrau, apo kështu u tha?

Hodo: -Kështu u tha. Jo ky nuk i vrau, i vramë ne, grupi ynë. Kemi qenë 17 vetë atje, s’kam qenë unë vetëm atje. Kështu që ne i lamë atje dhe shkuam në Milot. Kur erdhi ushtari, lajmëroi se ka vrarë dy kriminelë në filan vend. Ushtari u dekorua. Me pa të drejtë…

Kryetari: -Po këta dy kriminelët që u vranë, u gjykuan këta a s’u gjykuan?

Hodo: -Jo nuk u gjykuan. Unë i kisha në dorëzim.

Kryetari: -Po kush e dha urdhrin, kush ishte atje?

Hodo: -Atje ishte grupi ynë. Ishte Idriz Seiti dhe Llambi Ziçishti. Kështu ishte kjo çështje…

Kryetari: -Keni ndonjë pyetje, keni ju shoku prokuror?

Prokurori: -Me që je marrë, ti di raste që të dënuar me vdekje të pushkatohen pas një kohe të gjatë?

Hodo: -Di.

Prokurori: -Na thuaj ndonjë rast.

Hodo: -Kemi pasur Pirro Xhezon nga Vlora, nga Smokthina. Kemi pasur dhe nja dy nga Dukati, një Sinan Hamiti dhe një Mustafa Xezhiu, që ishin të dënuar me vdekje, në Vlorë. Kur kam qenë dhe unë në Vlorë e që janë dënuar me grupin e ‘Bashkimit’ që ishte Maliq Kosheni, Gjoko Zeneli e kompani e tyre…

Kryetari: -Në ç’kohë është kjo, në ç’vit?

Hodo: -Po viti 1949 duhet të ketë qenë, nuk më kujtohet ekzaktësisht se në ç’kohë. Ndërsa këta të katër kanë ardhur në Tiranë kur unë kalova nga banda në grupin special.

Kur erdha këtu në Tiranë, i kam pasur unë gati 12-13 vjet sekret, i ruaja unë këta. Më në fund janë marrë këta dy e nga dy. Pas 13 vjetësh këta bëjnë takim. Pirro Xhezo  bënte takim me Zenel Xhezon, ndërsa Petref Bajrami bënte takim me nipin e tij.

Emri i nipit të këtij Petref Bajramit nuk më kujtohet. Kështu që këta të katër, u morën dy e nga dy në Dukat, e se ç’i bënë, unë nuk di gjë…

Prokurori: -Po kush i mori?

Hodo: -I ka marrë Idriz Seiti dhe Qemal Balluku. Po të njëjtën gjë dhe për Pirro Xhezon dhe Petref Bajramin pas dy vjetëve. U morën për t’u pushkatuar.

Në këtë unë nuk kam marrë pjesë dhe nuk di gjë. Për këtë kam pyetur shoferin, Razipin, mbiemri i të cilit nuk më kujtohet… Tani punon me autobuz Razipi. E pyeta atë se a u pushkatuan. “Nuk di gjë a u pushkatuan se mua deri tek ura e Erzenit më morën”.

Po në këtë kohë, kur e kanë pyetur këtë Pirro Xhezon, sepse këta ishin me ushqime, me thika e ku e di unë, që u shpinin ushqime se gatuanin vetë brenda, i tha Qemal Ballukut: ’Ku do të na çoni, do të na pushkatoni? E paskeni tradhtuar Mehmet Shehun!’ Qemal Balluku nuk u përgjigj. Po këtë gjë, e ka thënë edhe ky, Razipi.

Kur i zbritëm nga makina, tha, prapë paska ardhur koha që na pushkatoni!? “Do na pushkatoni. Na vjen keq që paskeni tradhtuar Mehmet Shehun dhe qenkeni kthyer me Enver Hoxhën” -i thanë këtij Razipit.

Njëkohësisht, ky Pirro Xhezo, kur i nxirrja këtu tek burgu, 3-4 orë ditën sipas urdhrit të Zoi Themelit, më thoshin: ’Duam raport, po ngroheni në diellin e Mehmet Shehut’. Këto gjëra ja kam raportuar Zoi Themelit, jo një herë, por disa herë…

Kryetari: -Pyetje kush ka?

I pandehuri Mihallaqi: -Lidhur me atë të Mirditës, me mua ke biseduar gjë për ato dy vrasjet?

Hodo: -Jo, unë s’kam biseduar.

Kryetari: -I pandehur Kadri Hazbiu, ke ndonjë pyetje?

Kadriu: -Për dy vetat që thotë ky, të Milotit. Unë them se dhe në procesverbalin e tij e ka theksuar këtë, nuk mban mend ndonjë emër të tyre?

Kryetari: -Emër të këtyre mban mend?

Hodo: -Nuk mbaj asnjë more shoku kryetar.

Kadri Hazbiu: -Unë nënvizoj, i nderuar trup gjykues që të shikohet se ky i ngatërron, duhet të ketë qenë në vrasjen e Preng Lleshit dhe që ka qenë një dhe jo dy, që di unë…

Kryetari: -Këtu është dekoruar dhe ushtari, thotë ky…

Kadriu: -Tani, mund të thotë si të dojë. Këtu ka dokumente, është dekoruar, s’është dekoruar, nuk e di… Desha të nënvizoj, nuk kam punë me të, për këtë që janë mbajtur 12 vjet e 13 vjet, ka dokumente.

Unë kam thënë dhe si mund të gjenden, duke iu referuar dosjeve respektive në zbulim. Për dy të tjerët, përveç Piro Xhezos e Petref Bajramit, unë nuk di që të jenë mbajtur nga 12 apo 13 vjet… Mund të jenë mbajur nga një vit apo dy. Për 13 vjet, mua s’më kujtohet. Këta po, dy të parët po…

Prokurori(Rrapi Mino): -Cilët?

Kadriu: -Pirro Xhezo dhe Petref Bajrami. Edhe unë kam thënë i nderuar prokuror në proces, ku mund të kërkohet arsyeja e gjithë hollësitë e tyre në dosjet respektive të Reshat Baramagës edhe të atij Jaup Xhezo Iliazit…

Prokurori: -Po, mirë, lajmëronit ju që këta po mbahen?

Kadriu: -Po, ndoshta nuk është lajmëruar…

Kryetari: -Po për këto kombinacionet nuk lajmërohej atëherë?

Kadriu: -Nuk e ndiqnim këtë praktikë. Këto kam.

Clint Williamson, ish-ambasadori i Përgjithshëm i SHBA-së për Çështjet e Krimeve të Luftës, i cili shërbeu si Prokuror Special i Bashkimit Europian për krimet e luftës të supozuara nga shqiptarët e Kosovës gjatë dhe pas luftës së vitit 1999 në Kosovë, bëri një deklaratë në lidhje me publikimin e propozim-aktakuzës ndaj Hashim Thaçit dhe Kadri Veselit.

Në fakt ai s’ka ndryshuar mendim për luftën e UÇK-së dhe individët e saj që, siç thotë ai, kanë mundur të keqpërdorin UÇK-në për të kryer dhunë në mënyrë që të siguronin fuqi politike dhe pasuri personale për veten e tyre, njofton Klan Kosova.

Williamson për më tepër ka publikuar edhe gjetjet e hetimeve në vitin 2014 ku thotë se ajo që u deklarua atëherë është mëse aktuale.

Por, ai e thekson se hetimi ishte ndaj individëve dhe assesi ndaj UÇK-së si tërësi dhe si e tillë duhet të shihet, megjithatë ai beri thirrje për vetëpërmbajtje ndaj atyre që në zemërim e sipër reagojnë kundër propozim-aktakuzës së Thaçit dhe Veselit.

• 

• 

• 

Deklarata e plotë:

“Sot, Zyra e Prokurorit të Specializuar të Kosovës në Hagë bëri publike ekzistencën e aktakuzës kundër Presidentit Hashim Thaçi të Kosovës dhe ish-udhëheqësve të tjerë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës për krime kundër njerëzimit dhe krime lufte. Ky është një zhvillim domethënës në një hetim që filloi në vitin 2011 me emërimin tim si Kryeprokuror i Task Forcës Speciale Hetuese të Bashkimit Europian. Në përfundim të mandatit tim si Prokuror në vitin 2014, unë njoftova gjetjet tona paraprake hetimore dhe u mbyll duke deklaruar:

Disa, për të mbrojtur veten e tyre, janë përpjekur ta paraqesin këtë hetim si një sulm ndaj luftës së Kosovës për liri ose kundër UÇK-së si një organizatë. Shumë kosovarë iu bashkuan UÇK-së me qëllimet më të mira dhe ata kundërshtuan kriminelitetin e shfrenuar që shfaqej pas luftës. Disa prej tyre kanë treguar guxim dhe integritet të madh duke dalë përpara si dëshmitarë dhe duke thënë ato që dinë për ata që morën një rrugë të ndryshme – ata në pozicione drejtuese që përqafuan kriminalitetin dhe donin të përdorin UÇK-në për të çuar më tej objektivat e tyre personale. Pra, duhet të jetë e qartë se ky hetim dhe çdo akuzë që rrjedh nga ai, janë të drejtuara në veprimet kriminale të individëve brenda grupeve të veçanta, jo në UÇK-në në tërësi.

As, kjo nuk është një përpjekje për të rishkruar historinë, pasi disa janë përpjekur ta paraqesin si të tillë atë. Unë kam qenë në Kosovë në vitin 1998 dhe 1999 dhe kam mbikëqyrur hetimin e mëpasshëm nga ICTY për krime të kryera nga serbët gjatë asaj periudhe, duke bashkautorizuar aktakuzën fillestare kundër Slobodan Milosheviq dhe të tjerët për krimet e drejtuara kundër viktimave shqiptare të Kosovës. Kam pasur një rol udhëheqës në zhvarrosjet e varreve masive që ndodhën në verën e vitit 1999, ku u gjetën trupat e mijëra viktimave shqiptare të Kosovës. Kam shkuar në skena të shumta krimesh në të gjithë Kosovën dhe orë të tëra kam kaluar duke folur me viktimat dhe me familjarët e atyre që kanë të zhdukur ose të vrarë. Kështu që, nga vetë përfshirja ime direkte, e kuptoj qartë se çfarë ndodhi në Kosovë në vitet që çuan në luftë në vitin 1999 dhe në vetë luftën.

Pavarësisht se cilat janë rrethanat që çuan në atë konflikt, megjithatë, nuk ka asgjë që justifikon targetimin e qëllimshëm të individëve të pafajshëm. Ajo që ndodhi pas konfliktit nuk kishte të bënte me mbrojtjen e Kosovës ose luftën për liri. Përkundrazi, ky ishte një sulm brutal ndaj një pjese të konsiderueshme të popullatës civile. Ajo u drejtua pothuajse të gjithë serbëve që dëshironin të qëndronin në Kosovë, shumë prej të cilëve ishin të moshuar ose të sëmurë; tek romët dhe pakicat e tjera etnike; dhe u drejtua atyre shqiptarëve të Kosovës që kundërshtuan një grup të vogël brenda UÇK-së që kishin një monopol të pushtetit. Në fund të fundit, kjo ishte vetëm për disa individë në udhëheqjen e UÇK-së që përdorin elementë të kësaj organizate për të kryer dhunë në mënyrë që të siguronin fuqi politike dhe pasuri personale për veten e tyre, jo për ndonjë kauzë më të madhe. Dhe, si individë ata duhet të mbajnë përgjegjësi për krimet e tyre.

Ajo që kam thënë në vitin 2014 vlen edhe sot. Për ata që janë të tunduar të reagojnë me zemërim kundër kësaj aktakuze dhe veçanërisht për ata në Kosovë që do të përpiqen të nxisin edhe publikun për të kundërshtuar atë, unë do t’iu thosha të vetëpërmbahen.

Këto janë akuza serioze dhe implikimet për ata që po akuzohen janë po aq të rënda, por është e rëndësishme që këto akuza të adresohen përmes një procesi gjyqësor dhe në kohën e duhur. Në këtë pikë, unë sinqerisht shpresoj se do të ketë një rezolutë të qartë që jep drejtësi për viktimat e këtyre krimeve – një hap kritik që do të lejojë Kosovën dhe Serbinë të ecin përpara dhe ta lënë pas këtë periudhë tragjike”.

Hapni PD_në!

Vertet por kujt i behet kjo thirrje dhe kujt ju mbyll dera e PD_së !?

E nese ti e mole dhe masakrove PD plot 8 vite në pushtet, dhe mbasandaj e le atë ne rruge një si ate lopën e cofur ky nuk eshte faji i PD_së, por burrokracia, pa burrëria, dhe pabesia e juaj jo vetem ndaj Partise Demokratike, por edhe ndaj elektoratit qe ju dha voten.

Hapni PD_në!

Marshalla Partia Demokratike i ka portat sa te futet nje tren jo me një apo disa persona…

Kush e ndihen se duhet të kontribojë për vendin, deren askush sja ka mbyllur…

Veçse Partia Demokratike nuk eshte oazi i batakcinjve por shtepia e shpirtit te lire demokratik.

Kush e do PD_ne, nuk iken, nuk e sulmon, nuk e dhunon, nuk e poshtëron, por rri atje me gjithe te tjeret ne te mire e ne te keq, ne dite te arta dhe gri….

Hapni PD_në!

Partia Demokratike qysh nga krijimi i saj, nuk eshte mbyllur ndonjehere…

Por jo më…

Jo mbi gjakun dhe sakrificat e militanteve, qendrestareve, antareve dhe votes qytetare te ri-perfitojne perseri ish batakcinjte…

Jo me… karrige pushteti…

Kompanisë së morrave dhe pleshtave laramane nga pas, atyre ju duhet duhet treguar rruga…dhe jo më post-karriget e PD_së, dhe qeverisë…

Partia Demokratike eshte drejt fitores se saj te merituar per te qeverisur demokratikisht vendin, ka kollona te forta, ka figura te vjetra dhe reja dhe intelektuale me integritet.

Nuk ka nevoje per brumbuj, dy fytyrsh, abuzues dhe shkerdhata politike apo karta te djegura.

PD, dyert si ka mbyllur asnjehere per askend.

E nese do kush, le te vejë apo afrohet nje si antaret e tjere, jo si ish minister, drejtor, apo horr.
Jo per karrige, por per idealin demokratik.

Albert Avduli.

E para, askujt nuk i është thënë “zhduku” nga këtej.
Ikja ka qenë vullnetare. Kthimi duhet realizuar me lutje e ceremoni ?
Ftesa është bërë publike prej vitesh nga Kryetari Basha.
Gjithësesi hapja si proces nuk nënkupton thjesht rikthimin e të ikurve, por duhet parë si thithje e flukseve të tjera të mendimit, ekspertëve, emrave publikë etj. Muajt dhe situata që kaloj vendi dëshmuan se Basha, rreth vetes, kishte elitën e ekspertizës në ekonomi dhe shëndetësi. Idetë dhe propozimet që dilnin nga ajo seli rezultuan më efektivet.
Mendoj se fokusi nuk duhet të ndalet vetëm te emrat që i lidh e kaluara me këtë forcë politike.
Duhet parë më gjerë, por meqë debati bëhet kaq ngushtë po ndal dhe unë, për të sqaruar veten më tepër se sa tjetër kënd.
Kur ka qenë e mbyllur kjo parti ? S’më rezulton…

Ata që kanë ikur e dinë rrugën e kthimit.
Ndonjë që e ka harruar, paska qenë tepër i lumtur, i dehur ose trubull nëpër ato koridore.
Po, ndodh që ngazëllimi i tepërt të jep aq adrenalinë sa ka çaste e nuk mban mënd.
Sigurisht që partitë e mëdha kanë dhe fraksione, kanë dhe ribashkime. Bashkimi mbetet i nevojshëm përderisa janë elektorale dhe duan të maximalizojnë votën.
Të mirëpritur të gjithë për kontribute, por edhe për efekte mediatike e psikologjike.
Veç se…

Në 13 gusht 1992, një grup themeluesish të Partisë Demokratike, u shkëputën nga krijesa e tyre dhe formuan partinë Aleanca Demokratike. Tepër të rinj ishim atëhere në moshë dhe në kulturën e pluripartizmit.
I shpallëm “tradhëtar” e me disa u cënuam edhe personalisht.
Mos të ndal në përvoja të tjera.
Çdo ikje nga kjo trupë është erozion dhe mungesat dëm na bëjnë.
Si parti kapriçioze, jemi dhe strukturë me egoizëm të qartë, vështirë në rreshtim, por rregullat prandaj përcaktohen.
Mirëpo politika s’ka armiq të përhershëm, sikurse s’ka betime “deri sa vdekja t’na ndajë”.

Mbas disa vitesh u bëmë bashkë përsëri.
U bashkuam dhe fituam
Ndodhi, po ndodhi, dikujt që nuk i kisha folur se më pati ” sharë” nga partia, duhet t’i thoja: Mirëdita shef !
Pra, le të kthehen sepse vijnë në truallin e vetë, por edhe të parët e fisit s’mund t’i kemi.
Me kthimin e tyre nuk duhet të cënohen meritat, qëndresa, vuajtjet dhe kontributet e atyre që këto vite janë ballafaquar me shtetin gaz-hedhës e lotsjellës.

Gara brenda nesh është ajo që përcakton hierarkinë.
Sigurisht që ne kemi mijëra vërejtje e pakënaqësi për ta sepse na braktisën kur kemi patur nevojë, por…
I duhemi njeri – tjetrit.
Le të jemi mirëkuptues…

Akuza për krime lufte/ VOA: Thaçi është rrugës për në SHBA

Zyra e Prokurorit të Specializuar në Hagë, njoftoi sot se ka ngritur akuza ndaj presidentit të Kosovës Hashim Thaçi dhe kryetarit të Partisë Demokratike të Kosovës Kadri Veseli, si të dyshuar për krime kundër njerëzimit dhe krime lufte ndër të cilat, vrasje të paligjshme, zhdukje e detyruar e personave, përndjekje dhe tortura. Sipas prokurorit akuzat janë ngritur më 24 prill.

Në Aktakuzë pretendohet se Hashim Thaçi, Kadri Veseli dhe të dyshuar të tjerë janë penalisht përgjegjës për afërsisht 100 vrasje të paligjshme. Krimet e paraqitura në aktakuzë përshijnë qindra viktima të identifikuara; shqiptarë, serbë dhe romë të Kosovës dhe kundërshtarë politikë.

Aktakuzat i janë dërguat gjykatës speciale për t’u shqyrtuar.

Sips njoftimit të zyrës së prokurorit, aktakuza është vetëm një padi penale e cila është rezultat i një hetimi të gjatë dhe dëshmon vendosmërinë e prokurorit të specializuar se mund t’i provojë të gjitha akuzat jashtë dyshimit të arsyeshëm. Një gjykatës i procedurës paraprake i Dhomave të Specializuara të Kosovës është duke e shqyrtuar Aktakuzën për të vendosur nëse do t’i konfirmojë akuzat, thuhet në njoftim.

Prokurori i Specializuar shton me tej se e gjykon të domosdoshëm nxjerrjen e këtij njoftimi publik për akuzat, për shkak të përpjekjeve të përsëritura të zotit Thaçi dhe Veseli për pengimin dhe sabotimin e punës së Gjykatës së Posaçme. Sipas kësaj gjykate, besohet se zoti Thaçi dhe zoti Veseli kanë ndërmarrë në fshehtësi një fushatë për shfuqizimin e ligjit që krijoi Gjykatën dhe ndryshe kanë penguar punën e Gjykatës në orvatje për t’iu shmangur drejtësisë.

E kontaktuar nga Zëri i Amerikës, zyra e presidentit të Kosovës, tha se nuk komenton njoftimin e zyrës së prokurorit. Presidenti Thaçi, thanë në zyrën e tij, tashmë është rrugës për në Shtetet e Bashkuara ku do të shtunën në Shtëpinë e Bardhë do të mbahet një raund bisedimesh Kosovë – Serbi të ndërmjetësuara nga i dërguari amerikan Richard Grenell.

Më 28 prill të këtij vitit Prokuroria e Posaçme, tha se tashmë kryetarja e Dhomave të Specializuara, emër më të cilin njihet Gjykata e Posaçme, ka caktuar një gjykatës të procedurës paraprake që do të shqyrtojë një aktakuzë të prokurorisë.

Në njoftimin e asaj dite u tha se “përmbajtja e aktakuzës është konfidenciale, përveçse kur konfirmohet dhe deri sa të konfirmohet nga gjykatësi i procedurës paraprake”.

Me 24 shkurt të këtij viti Prokuroria e Posaçme paralajmëroi fillimin e ngritjes së akuzave.

Gjykata e Posaçme e cila me emrin dhomat e specializuara vepron në Hagë, u miratua në fillim të muajit gusht të vitit 2015 nga parlamenti i Kosovës.

Ideja për themelimin e saj pasoi hetimet e pretendimeve të të dërguarit të Këshillit të Evropës, Dick Martty, për përfshirjen e disa prej ish-drejtuesve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, në krime të luftës dhe të pasluftës në Kosovë.

Hetimet sikurse e dhe ngritja e gjykatës kishin nxitur reagime dhe protesta ne Kosovë, ku pohohet se në këtë mënyrë po bëhet barazimi me mizoritë e forcave serbe gjatë luftës së viteve 1998 – 1999, që mori fund me ndërhyrjen e NATO-s.

Mbi 200 ish pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës janë marrë në pyetje që nga fillimi i vitit 2019.

Në korrik të vitit 2019 në prokurorinë e posaçme u thirr edhe ish kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, i cili dha dorëheqje duke e çuar vendin në zgjedhje të parakohshme./VOA

Gjeneral-major Nevzat Haznedarit, ish-prokuror, hetues dhe kryehetues në Ministrinë e Punëve të Brendëshme të Shqipërisë nga viti 1945 deri në 1979-ën kur ai doli në lirim.

Çfarë shkruhet në “Kartela e Oficerit” dhe autobiografinë e shkruar me dorën e tij nga Haznedari, i njohur ndryshe si “Gjenerali i zi”, për shkak të dhunës dhe brutalitetit që ai ushtronte me tortura nga më të tmershmet ndaj “klientëve” të tij në qelitë e Sigurimit të Shtetit, duke filluar nga viti 1945, kur ai u gradua Kapiten i Parë, si shpërblim për aksionin e rrëmbimit në Greqi dhe sjelljes në Tiranë, të ish-kryeministrit të Monarkisë, Koço Kota?! Si i gjykoi dhe dënoi Haznedari me burgim dhe me vdekje, disa nga njerzit më të afërt të tij, si kushërinjtë e parë, Xhevat Starova, Selami Baruti etj., apo dajën e bashkëshortes së tij. Të gjitha proceset e bujshme hetimore që Haznedari kryesoi që nga viti 1960, duke filluar me “Grupin armiqësor çam të Kundëradmiralit Teme Sejko”, “Grupin puçist në Ushtri të Beqir Ballukut, Petrit Dumes e Hito Çakos, ”, “Grupin sabotator në Ekonomi të Abdyl Këllezit, Koço Theodhosit, Kiço Ngjelës, Vasil Katit”, etj., ku ai ka shkruar me dorën e tij për vlersimet që ka marrë për “punën e mire”, duke u nderuar me medalje dhe dekorata e tituj të lartë, si dhe shpërblimet financiare për çdo proces hetimor, që ishin baraz me rrogën vjetore të një nënpunësi të mesëm në regjimin komunist!

Nga Dashnor Kaloçi

“Kam dhe një motër tjetër, Nevrez Uzuni. Burri i saj në fundin e vitit 1950, u cilësua si kulak dhe më vonë, siç jam njohur, për mos-denoncim të disa rrënjë pemëve, u dërgua 6 vjet në burg dhe në një operacion e sipër, në spital, ai vdiq. Motra, ka dy djem, të dy të organziuar me rininë. Njëri punon në Kuçovë, dhe tjetri, marangoz në Tiranë. Ai rron tek unë së bashku me motrën. Dhe fare-fisi im ka qënë lidhur me Lëvizjen Komuniste. Unë kam dy kushërinj dëshmorë, Hasan Dishnicën, dhe Servet Agollin, dhe një kushëri tjetër të parë, si dëshmorë të L.A.N.Ç. Kam të dënuar dhe një kushëri tjetër, Selami Baruti, me 10 vjet, ish kapter xhandarmërie. Me këtë nuk kam pasur njohje, pasi ky ka rrojtur 10 vjet si xhandar në vënde të ndryshme, dhe mund të kem 20 vjet që se kam parë. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942. Gjithashtu dhe një kushëri i im i dytë, Xhevat Starova, ka qenë me armikun, të cilin kur kam qënë Prokuror, e kam gjykuar dhe ekzekutuar”.

Kështu shkruan në mes të tjerash në autobiografinë e tij (e cila ndodhet bashkangjitur dosjes së kartelës së oficerit), gjeneral-major, Nevzat Haznedari, ish-prokuror ushtarak dhe kryehetues i Ministrisë së Punëve të Brendëshme, i cili që nga janari i viti 1945 kur u gradua Kapiten i Parë, si shpërblim për aksionin e rrëmbimit të ish-kryeministrit Koço Kota në Selanik të Greqisë, e deri në fund të karrierës së tij si ushtarak i lartë pranë organeve të “Diktaturës së Proletariatit”, në Tiranë në vitin 1979, pak kohë pasi kishte hetuar “Grupin armiqësor në Ekonomi”, (me në krye dy anëtarët e Byrosë Politike dhe zv/kryeministrat Abdyl Këllezi e Koço Theodhosi që u dënuan me vdekje dhe u ekzekutuan), është njohur si një nga hetuesit më të dhunshëm dhe tmerri i të dënuarëve politik në regjimin komunist të Enver Hoxhës. Përveç aksionit të parë të tij, (atë të rrëmbimit në Greqi të ish-kryeministrit Koço Kota), që ishte dhe “prova e zjarrit” para Partisë, gjë e cila shënjoi fillimin e një karriere “brilante” të tij në rradhët e organeve të Ministrisë së Punëve të Brendëshme, si dhe proçesin hetimor ndaj “Grupit armiqësor në Ekonomi”, “skeda e punës” së gjeneral Haznedarit si hetues e kryehetues, është e mbushur edhe një sërë procesesh të tjera nga më të bujshme të historisë së regjimit komunist të Enver Hoxhës. Si p.sh.: “Procesi i Kundër-admiralit të Flotës Luftarake-Detare, Teme Sejko”, “Procesi i Grupit puçist në Ushtri me në krye Beqir Ballukun”, etj., ku të gjitha mbjanë “vulën” e dorës së tij.

Dhe për të gjitha këto, ashtu siç do të shohim në “Kartela e Oficerit”, ku bashkangjitur ndodhet edhe autobiografia e tij, gjeneral-major, Nevzat Haznedari, jo vetëm që është vlersuar për punë të mirë me stimuj moral, si fleta nderi, medalje dhe dekorata të larta, por ai është shpërblyer edhe materialisht me shumë të mëdha financiare pas çdo procesi hetimor ku ka marrë pjesë, të cilat kalonin pagën mesatare vjetore të një nënpunësi të thjeshtë në regjimin komunist të para viteve ’90-të. Të gjitha këto janë të shkruara me dorën e tij si në “Kartelën e Oficerit” që ai e ka plotësuar me dorën e tij, ashtu dhe në autobiografinë personale që ndodhet bashkangjitur atij dokumenti, gjë të cilat ishin “normë” për çdo kuadër ushtarak dhe anëtar partie, i cili ishte i detyruar që t’i përgjigjej pyetësorit të atij formulari me rigorozitetin më të madh, duke shënuar aty çdo gjë që kishte bërë që nga dita që kishte lindur, si dhe biograftitë e rrethit të tij familjar, duke filluar nga bashkëshortja, fëmijët, etj., deri tek kushërinjtë e largët, shokët, kolegët, miqtë dhe bashkëpunëtorët e tij.

Po kështu, kuadri ushtarak dhe anëtari i partisë, aty në atë dosje duhet të deklaronte edhe të gjithë veprimtarinë e tij që nga dita që kishte lindur, si dhe: arsimimin, specializimet, vlersimet, shpërblimet, gradimet, kritikat, vërejtjet, dënimet, postet dhe funksionet e detyrat që kishte kryer e mbajtur, etj. etj., duke “mos i fshehur gjë Partisë”. E gjitha kjo “praktikë pune” ishte e huazuar nga Partia Komuniste Bolshevike e Leninit dhe Stalinit, të cilën Enver Hoxha e morri si shëmbull dhe e zbatoi pikë për pikë në të gjithë veprimtarinë e tij, që nga 8 nëntori i ’41-it kur erdhi në krye të Partisë Komuniste Shqiptare, e deri sa vdiq në prillin e ’85-ës. Për më shumë se ç’përmbante “Kartela e Oficerit”, (me autobiografinë përkatëse) na njeh ky dokument arkivor që i përket dosjes së punës së gjeneral-major Nevzat Haznedarit, të cilin Memorie.al e publikon të plotë dhe për herë të parë, ashtu siç ndodhet në dosjen përkatëse në Arkivin e Ministrisë së Punëve të Brendëshme në Tiranë.

Dosja e punës e gjeneral-major, Nevzat Haznedarit, 1944 -1979

KARTELA PERSONALE E OFICERIT

Emëri: Nevzat

Atësija: Ahmet

Mbiemri: Haznedari

TË DHËNA PERSONALE

Datëlindja, dita, muaji, vjeti: 25.XII.1915

Vendëlindja, Katundi, lokaliteti, rrethi, lagja, qyteti: Korçë, lokaliteti i qëndrës.

Kombësija: Shqiptare

Nënshtetësija: Shqiptare

Gjuha Amtare: Shqipja

Çfarë gjuhe din, lexon, dhe flet: Flas dhe shkruaj frëngjisht, flas dhe shkruaj italisht, dhe pjesërisht flas dhe shkruaj rusisht.

Profesioni civil dhe specialiteti: Mësues

Me se janë marrë prindërit: Para okupacionit të Prillit 1939, Gjatë periudhës së okupacionit prej 1939 deri në Nëndor 1944, Mbas okupacionit italo-gjerman: Babai merrej me administrimin e një shtëpie me qera, dhe ka vdekur në 1936, ndërsa Mamaja është shtëpiake.

A e kanë humbur të drejtën e zgjedhjes nga gjyqet, ose kush nga të afërmit e tu (Babai, nëna, motër, vëlla, gruaja, dhe të afërmit e saj, kur dhe përse, kur e ka plotësuar, ose kur e plotësojnë dënimin) në qoftë se i kanë fituar të drejtat, kur i kanë fituar: Askush nuk e ka humbur të drejtën e zgjedhjes nga gjyqet.

A kanë qënë ose janë, kush nga të afërmit të farë e fisit tënd në Partinë e Punës së Shqipërisë, ose në Parti të tjera, në qoftë se janë përjashtuar kur dhe përse: Në Partinë e Punës kam një kunat, Namik Kacidha, dhe dy djemtë e kushërirës së parë.

Origjina shoqërore: Jam prej origjine çifligare.

Gjëndja ekonomike e familjes, deri në 1939 në kohën e okupacionit, mbas okupacionit italo-gjerman: Vetëm një shtëpia dy dhomëshe dhe rrogën si oficer.

Kultura ushtarake: Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në Shqipëri dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në BRSS dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në Jugosllavi dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në shtetet e tjera, dhe kur: Nuk kam mbaruar kurse ose shkolla ushtarake, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në BRSS, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në Jugosllavi, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në shtete të tjera.

Kultura e përgjithshme: Shkollë fillore, shkollë e mesme, shkollë e lartë, shkollë speciale, shkollë politike: Kam mbaruar shkollën fillore në vitet 1922-1927 në Korçë, 5 klasë, pa bursë, kam mbaruar Normalen e Elbasanit, në vitet 1935-1939, 5 klasë, kam mbaruar një kurs në Bashkimin Sovjetik në 3.2.1951 deri në 27.2.1952.

A ke qënë antar i Rinisë Komuniste, ose i B.R.P.SH. prej cilës kohë, e deri në cilën kohë ke dalë. Nr. e çertifikatës të antarësisë: Nuk kam qënë antar i rinisë komuniste, dhe as i B.R.P.SH.

Gjëndja në Parti, stazhin e hyrjes në Parti, Nr. e teserës së Partisë, ose të çertifikatës së kandidatit: Jam pranuar në Parti në datën 17 Qershor 1942, Nr. i teserës…………

Në çfarë organizate partie, je bërë antar i Partisë Komuniste, ose i Partisë së Punës: Jam bërë antar i Partisë Komuniste në një nga organizatat e Komitetit Qëndror të Korçës.

Çfarë dënime Partie ke, kur i ke marrë, dhe nëse të janë hequr, kur: Nuk kam marrë dënime nga Partia. (Shif shtojcë fletë ankesën)

Nëse je përjashtuar nga Partia, kur dhe përse: Nuk jam përjashtuar nga Partia.

A ke qënë antar i Partisë Fashiste, Ballit Kombëtar, a ke marrë pjesë në formacionet armike, ku dhe kur, (Nga ç’datë e deri në ç’datë,) dhe çfarë funksioni ke pasur? A ke qënë në luftë kundër Ushtrisë Nacional-Çlirimtare, dhe cili nga të afërmit e tu, ose të gruas tënde, kanë marrë pjesë në këto organziata: Nuk kam qënë antar i Partisë Fashiste, dhe nuk kam marrë pjesë në formacione luftarake. Nuk kam marrë pjesë në luftë kundër Ushtrisë Nacional-Çlirimtare. Në këto organizata ka marrë pjesë një kushëriri im i parë, Selami Baruti, dhe një kushëri i mëmës, Neki Starova, si fashist i vrarë si armik i Nacional-Çlirimtares në vitin 1942, në Pogradec.

Nëse ke qënë antar i organziatave të tjera, kur dhe përse ke dalë: Nuk kam qënë antar i organizatave të tjera.

A je gjykuar, kur dhe çfarë dënimi ke marrë. A ke humbur të drejtën e zgjedhjeve dhe përse: Nuk jam gjykuar dhe nuk jam dënuar. Nuk kam humbur të drejtën e zgjedhjeve.

A ke qënë jashtë shtetit, ju, ose babai, nëna, motra, vëllai, gruaja, dhe të afërmit e saj, ose të tjerët. Ku ndodhen, prej së cilës kohë, përse kanë ikur, me se merren, dhe çlidhje ke me ta: Kam qënë në Itali në 1939, sepse kam përcjellë motrën, në Greqi, kam qënë në vitin 1944 për punë partie, në Jugosllavi, kam qënë dy herë për punë zyrtare, në Bashkimin Sovjetik, kam qënë një herë për studime në vitet 1951-1952, kam dy motra në Amerikë, njëra ka ikur në 1929, ndërsa tjetra në 1939, të dyja të martuara atje. Kam vëllain e gruas në Rumani për studime, Namik Kacidhja.

Gjëndja familjare, beqar, i martuar, i ndarë, i ve. Emri, mbiemri, atësija e gruas, datëlindja, mosha, dhe emrat e fëmijëve. Emrat dhe datëlindjet e pjestarëve që kenë ngarkim, dhe nëse janë në gjëndje të punojnë: I martuar me Hiqmete Rami Kacidhja, datëlindje 1923, në gjëndje pune. I biri, Maksim, datëlindje 1948, e bija, Natasha, datëlindje 1946, dhe mamaja, Myzireja, lindur në 1880, s’është në gjëndje pune. Kam në ngarkim, mamanë, dhe dy fëmijët. Në 13.5.1954. lind vajza me emrin, Shpresa.

A ke marrë pjesë në Lëvizjen Nacional-Çlirimtare (prej dhe deri) dhe në çfarë organizate: Kam marrë pjesë në lëvizje, në vitin 1943, me Grupin Komunist të Korçës, dhe deri sa u bëra A.P. nuk e ndërpreva aktivitetin tim.

DHËNIA E GRADËS SË ZAKONSHME

Dita, muaji, viti: 1.1.1945. 1.1.1948. 1.9.1951. 1.12.1955. 6.7.1961.

Çfarë grade ushtarake: Kapiten i I-rë, Major, Nën-Kolonel, Kolonel, 7 muaj para afatit, Gjeneral-Major. Nr. Urdhërit të Ministrisë së M. Popullore. Nr. të Dekretit të Presidumit të Kuvëndit Popullor: Nr 1456 dt. 16.1.1945. Nr. 3326 dt. 7.6.1948. Nr. 3717 dt. 26.11.1955. Nr. 3380 dt. 6.7.1961.

Ku, kur, dhe sa herë je plagosur ose kontizuar, me cilin repart në luftime dhe operacione: Jam plagosur një herë në luftime në vitin 1943, në krahun e djathtë, në luftime me gjermanët në qytetin e Leskovikut.

SHËRBIMI NË RRJESHTAT PARTIZANE

Data, fillimi, mbarimi. Kur ke marrë pjesë në rrjeshtat partizane, dhe në cilën njësi (Çetë, Batalion, Brigadë) vullnetarisht apo i mobilizuar. Çfarë përgjegjësie ke pasur: 7.3.1943 – 20.5.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, vullnetar, 10.5.1943 – 12.7.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, Komandant vëndi në Leskovik, 12.7.1943 – 16.8.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, në dispozicion, 16.8.1943 – 1.1.1944, pranë Shtabit të Përgjithshëm, si Zv-Komandant i Qarkut të Korçës, 1.1.1944 – 2.2.1944, në Batalionin e Gorë-Oparit, si Komandant Kompanie, 2.2.1944 – 4.4.1944, në Batalionin “Skënder Çaçi”, si Zv-Komandant Batalioni, 4.4.1944 – 10.3.1945, pranë Shtabit të Përgjithshëm, si Zv-Komandant i Qarkut të Korçës, 10.3.1945 – 2.5.1945, në Komandën e Përgjithshme, si Komandant Qarku, dhe Prokuror.

PUNA DHE PËRGJEGJËSIA QË KE PASUR NË, ENTE, DIKASTERE, FABRIKA, UZINA CIVILE, QË NË FILLIM TË PUNËS TËNDE

Çfarë dikastere, ndërmarrje, familje, ose ekonominë tënde, ke punuar me rrogë, sa kohë, dhe çfarë përgjegjësie dhe specialiteti, ke pasur. Emërimi i dikastereve, dhe ndërmarrjeve shkollore, përgjegjësia, si dhe data e fillimit, dhe mbarimit: Në qytetin e Korçës, nxënës, në vitet 1922 – 1927, në Liceun e Korçës, student, në vitet 1927 – 1931, në Shkollën Industriale të Korçës, student, në vitet 1931 – 1933, pranë familjes në Korçë, kam bërë punë të ndryshme, në vitet 1933 – 1935, në Normalen e Elbasanit, student, në vitet 1935 – 1939, pranë familjes në Korçë, pa punë, në maj 1939 – korrik 1939, i burgosur për aktivitet politik kundër fashizmit, në korrik 1939 – shtator 1939, si arsimtar në Leskovik dhe në rrethe, mësues, në 27.12.1939 – 1.3.1943.

PUNA DHE SHËRBIMI NË FORCIME TË PARTISË DHE ORGANIZATA SHOQËRORE

Çfarë përgjegjësie ke pasur në Parti, Pushtet, në Organziatat e Masave, dhe sa kohë. Emërtimi i Përgjegjësisë, emërtimi i organizatës, koha e fillimit dhe mbarimit: Antar Byroje, në Organizatën e Gjykatës së Lartë Ushtarake, maj 1946 – tetor 1948, Antar Byroje, në Organizatën e Mobilizimit, janar 1950 – shkurt 1950, Antar Byroje, në Organizatën Nr. 5, shkurt 1950 – shtator 1951.

SHËRBIMI NË USHTRINË POPULLORE

Në cilën njësi, dhe repartee të ushtrisë popullore, ke shërbyer, çfarë përgjegjësie ke pasur, dhe sa kohë. Nr. i urdhërave mbi transferimin ose caktimin. Data e fillimit dhe mbarimit, emërtimi i njësive dhe reparteve ushtarake, përgjegjësia që ke pasur, nr. dhe data e urdhërit: 9.5.1945 – 10.4.1946, në Komandën e Përgjithshme, si Komandant Qarku dhe Prokuror, 10.4.1946 – 12.2.1949, në Ministrinë e Mbrojtjes Popullore, si Prokuror i Gjykatës së Lartë Ushtarake, Nr. 07.706/2 10.4.1946 – 12.2.1949 – 3.2.1950, në Drejtorinë Politike, si shef i Degës së Botimeve, Nr 07.921/5, 3.2.1950 – 20.3.1950, në Drejtorinë e Organizimin dhe Mobilizimit, si shef seksioni, Nr. 07.231 30.3.1950 – 3.2.1951, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryetar Dege, Nr 07.745. 3.2.1951 -11.3.1952, në dispozicion, për studime në BRSS, Nr. 52/8. 11.3.1951 – 15.5.1952, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Komandant Shërbimi, Nr. 1596. 15.5.1952 – 1.5.1962, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryetar i Degës së VII (Hetuesisë), Nr. 4221. Nga data 1.1.1959, shpërblehet me rrogën bazë 9500 lekë, Nr. 499. 1.5.1962 – 1.6.1964. Drejtoria e Dytë, lekë 9500, si Zv / Drejtor dhe Kryetar i Degës së VII, Nr. 1056. 1.6.1964 – 1.4.1967. Drejtoria e Dytë, lekë 9500, si Zv / Drejtor i Lirë, Nr. 693. Në datën 1.5.1966, shpërblehet me 1400 lekë, Nr. 690. 1.4.1967 – 15.4.1974, Dega e Punëve të Brëndshme, në Elbasan, si Kryetar Dege, Nr. 132. Në datën 1.6.1967, shpërblehet me 1200 lekë, Nr. 231. 16.4.1974 – 15.8.1975, në Drejtorinë e Hetuesisë së MPB, si Këshilltar, Vendim Nr. 35. Shpërblehet me 90 përqind të pagës. 16.8.1975 – 31.1.1977, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryeinspektor, me pagë 1200 lekë, Vendim Nr. 171. Në datën 1.4.1976, shpërblehet me pagë 1000 lekë, Vendim Nr. 1503. 1.2.1977 – 15.1.1979, në Drejtorinë e Parë, si Kryetar i Degës së Veçantë, Vendimet Nr. 36. dhe 84/2. 15.1.1979. nxirret në rezervë, për arsye të daljes në pension, Vendimet Nr. 342. dhe 1629/2.

LAVDËRIME DHE SHPËRBLIME

Kush urdhëron, urdhëri me nr. dhe datë, arsyeja lavdërimit dhe shpërblimit: Ministri, 9733, 27.12.1952. 4000 lekë për merita pune, ministri, 444, 27.1.1954. 4000 lekë për merita pune, ministri, 3280, 23.1.1957. 5000 lekë për rezultate të mira në sektorin e punës së tij, ministri, 2691, 10.11.1958, 7000 lekë për ndihmë ekonomike, ministri, 166, 30.1.1959. i dërgohen 200 marka, për të blerë barëra, pasi është shtruar si i sëmurë, në Republikën Demokratike Gjermane, Gjeneral Ziçishti, urdhër s’ka, 25.12.1958. Lavdërohet për merita pune gjatë vitit 1958, ministri, 3505, 19.12.1959. 5000 lekë për rezultate të mira në punë, Zv / Ministri Ziçishti, 15.11.1960, ka kryer në përgjithësi mirë, detyrat gjatë vitit 1960, ministri, 2110, 4.9.1962. 5000 lekë për punë të mirë, ministri, 1034, 31.7.1965. 5000 lekë shpërblim, ministri, 25.12.1965, e përshëndet dhe e uron me rastin e 50 vjetorit të ditëlindjes, ministri, 25.12.1975, letër urimi me rastin e 60 vjetorit të ditëlindjes.

DËNIME GJYQËSORE, DISIPLINORE, DHE, PARTIE

Kush urdhëron, urdhëri me nr. dhe datë, lloji dhe arsyet e dënimit, urdhëri i shlyerjes me nr. dhe datë: Ministri, 01 – 27. 27.3.1956, vërejtje me shënim në biografi për këto arsye: megjithëse i ka konstatuar këto të meta, në sektorin operativ, nuk e ka bërë çështje të udhëheqjes së ministrisë, nuk ka marrë të gjitha masat për të përdorur materialet që disponoheshin në hetuesi, dhe hetuesia e tyre ka shkuar shumë ngadalë (në lidhje me njerëzit e ardhur nga jashtë shtetit) ministri, 935. 26.6.1963, i shtyhet afati i dekorimit me urdhërin e klasit të II, me një vit, 4025. 17 – 65. zv/ministri Shehu, 2662. 3.6.1971, drejtuar Drejtorisë së Parë, vërejtje për drejtimin dhe udhëheqjen e zhdërvjelltë të vartësve të tij, për përforcimin e kontrollit mbi mbikëqyrjen e problemeve, me karakter të mprehtë armiqësor, (lidhur me ndjekjen e një objekti përpunimi në Elbasan, për në Greqi).

Autobiografi

N/kolonel Nevzat Haznedari, i biri i Ahmetit, dhe i Myniresë, lindur në 25.12.1915 në Korçë, dhe banues në atë qytet. Edhe babai dhe gjyshi, janë lindur dhe rritur në atë qytet. Që nga viti 1946, i transferuar me shërbim, banoj familjarisht në Tiranë. Jam me kombësi dhe nënshtetësi shqiptare, dhe shqipen e kam gjuhë amtare. Rrjedh nga një origjinë çifligare pasi gjyshi im, ka pasur nëj çiflik në Greqi, dhe një tjetër në një fshat të Korçës. Këtë pasuri e ka pasur dhe babai im, deri në vitin 1913, mbasi në atë kohë, me vendosjen e kufirit greko-shqiptar, pasuria e Greqisë ngeli përtej kufirit, ndërsa pasurinë në Shqipëri e shiti duke nga ngelur vetëm një shtëpi e madhe në Korçë. Në këtë shtëpi, pjesërisht rronim vetë, ndërsa pjesën tjetër e jepnim me qera. Babai im nuk ka punuar kurrë, ai rronte vetëm me të ardhurat e mallit që kishte, ndërsa në këtë kohë, ai ndihmohej nga vëllezërit e mamasë (kunetërit e tij) dhe me qeranë e shtëpisë. Gjithashtu pas vitit 1922, vëllai im filloi punë dhe ndihmonte shtëpinë dhe nga viti 1929, jemi ndihmuar nga motrat e mija.

Ato shkuan në Amerikë me burrat e tyre, njëra në vitin 1929, dhe tjetra në 1939. Ato na dërgonin në atë kohë, ndihma në të holla. Mamaja është marrë vazhdimisht, dhe merret edhe sot, me punë shtëpie. Deri në vitin 1913 prindërit e mi kanë pasur prona, dhe kanë rrojtur mirë, ndërsa pas këtij viti, kur unë akoma nuk kisha lindur, kanë mbetur me 1 shtëpi të cilën ua mori fajdexhiu në vitin 1929, duke na mbetur neve nga kjo shtëpi vetëm dy dhoma, të cilat i përdornim, kur kishim krejt shtëpinë si qilare. Në këto dy dhoma, familja ime ka rrojtur që nga viti 1913, dhe deri mbas çlirimit të vëndit, që unë mora një shtëpi tjetër. Asnjë burim tjetër nuk kemi pasur përveç ndihmave të dajallarëve të mij, rrogës së të vëllait, dhe të motrave që na dërgonin nga Amerika. Kam mbaruar në qytetin e Korçës në vitin 1927, shkollën fillore, dhe pastaj vazhdova Liceun e Korçës deri në vitin 1931.

Si nuk munda të ndiqja liceun, për arsye ekonomike, u futa në Shkollën Industriale të Korçës, por edhe kjo u mbyll në vitin 1933. Më pas mbeta pa shkollë dhe u mora me punë të ndryshme krahu, dhe për një kohë u sëmura. Në vitin 1935, shkova në Normalen e Elbasanit, dhe i ndihmuar nga motrat, e mbarova atë në vitin 1939, në muajin maj. Kam vazhduar dhe një kurs një vjeçar në Bashkimin Sovjetik në vitet 1951 – 1952. Si mbarova shkollën Normale, ndenja disa muaj pa u emrëruar mësues, sikurse shokët e mij, pasi u burgosa si antifashist në korrik të 1939, deri në shtator 1939, dhe nuk më emëronin mësues derisa erdha vetë në Tiranë. Me ndërmjetësimin e Ahmet Duhanxhiut, ish profesor i imi në Elbasan, dhe atëherë shef i shkollave fillore në Ministrinë e Arsimit, u emërova mësues, ku qëndrova deri në mbarimin e vitit 1942. Rrethi im shoqëror në të kaluarën qysh nga koha e Zogut, dhe deri sa filloi L.A.N.Ç., kanë qënë të gjithë shokët e lagjes me të cilët isha rritur që në fëmijëri, dhe me të cilët kisha studiuar edhe në shkolla, si Sami dhe Nazmi Tyxhari, (vëllezër) të dy të lidhur me Lëvizjen qysh nga fillimi.

Por kur Lëvizja filloi të zgjerohej, i pari shkoi në Itali, ku ishte student, dhe sot ndodhet atje, ndërsa i dyti u shkëput nga Lëvizja dhe ndenji indiferent, deri sa në gusht të vitit 1944, i thirrur nga unë, erdhi si mësues dhe qëndroi në zonat e lira, sikurse është dhe sot. Familja e tyre sot, për faktin se janë prekur nga reforma, duhet të qëndrojë mirë. Gjithashtu kam pasur si shok të ngushtë në Normalen e Elbasanit, edhe një Telemak Kona, nga Berati. Me këtë banoja në një dhomë, por edhe ky sot ndodhet në Itali, ku kishte shkuar për studime. Unë nuk jam takuar me këta dhe as kam korresponduar që nga viti 1941. Shok të ngushtë kam patur në të kaluarën, dhe kam, Nuri Resnjën (antar partie). Në organizata dhe në formacione armike nuk kamë qënë. Në Lëvizjen Nacional-Çlirimtare, jam lidhur qysh në fillim dhe pikërisht mbaj mënd që në korrik të vitit 1941, më ka folur duke më njohur si antifashist, mbasi kurdohera bisedonim për robërinë fashiste që na kishte pllakosur. Shoku Nuri Resnja, dhe më vonë shoku Taqi Skëndi, më kanë folur për Grupin Komunist të Korçës, dhe për detyrat që u dilnin përpara komunistave për t’i kryer.

Unë u gëzova dhe pranova që të kryeja çdo gjë, kështu që shoku Taqi Skëndi, Nuri Resnja, Sami Tyxhari, dhe unë, formuam një grup që drejtohej nga Taqi Skëndi. Ne bënim mbledhje të rregullta, ndanim trakte, bënin propagandë dhe luftë, kundër të rinjve të Anastas Lulos, nga të cilët kishte shumë në lagjen ku banoja unë. Të gjitha detyrat në atë kohë i kam kryer me qejf. Kështu vazhdova deri në tetor, dhe pastaj u ngarkova të punoj në Leskovik, ku isha mësues. Duke punuar sipas udhëzimeve të partisë, të gjithë punët m’i ngarkonte Taqi Skëndi, me të cilin mbaja dhe kontakte. Në rreshtat e Ushtrisë Nacional-Çlirimtare kam hyrë me urdhër të Partisë në 7 mars 1943, si partizan i thjeshtë i Shtabit të Qarkut të Korçës.

Në maj të vitit 1943, jam caktuar si komandant i vëndit në Leskovik, i cili ishte çliruar. Me ardhjen e gjermanëve, ne u larguam dhe qëndruam për disa ditë në zonat e lira të Leskovikut. Në gusht të vitit 1943, kur po formohej Brigada e Parë në Vithkuq, shoku Nexhip Vinçani, më njoftoi se isha caktuar si zv/komandant i Qarkut të Korçës. Disa ditë para operacionit të janarit, u caktova komandant i një njësiti gueril, të gjithë A.P. dhe operonim në prapavijat e armikut. Mbas operacionit të pare, si ndenja pak kohë në batalionet territoriale me Kolonel Riza Kodhelin, u caktova zv/ komisar i Batalionit “Skënder Çaçi”, ku qëndrova deri në prill të 1944. Në atë kohë u thirra dhe u caktova përsëri zv/komandant i Qarkut të Korçës dhe në mars 1945, u caktova duke qënë komandant i Qarkut edhe Prokuror i Popullit në Korçë, ku kam qëndruar deri në datën 10.4.1946. Me urdhër Nr 07.706/2 të datës 10.4.1946, të Minsitrisë së Mbrojtjes Popullore, jam caktuar si Prokuror në Gjykatën e Lartë Ushtarake, dhe kam ardhur në Tiranë.

Si Prokuror i Gjykatës së Lartë kam qëndruar deri në shkurt 1949 dhe jam transferuar me urdhër Nr 07.921/5 të datës 12.2.1949, të Ministrisë së Mbrojtjes Popullore, në Drejtorinë Politike, si shef seksioni të botimeve dhe pastaj jam transefruar në Drejtorinë e Organizim – Mobilizimit me urdhër Nr. 07.231, datë 3.2.1950. Si kryetar i Degës së Mobilizimit kam qëndruar deri në 30.3.1950, që kam ardhur në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, me urdhër 07.745. datë 30.3.1950, si kryetar Dege. Prej datës 3.2.1951, deri në 11.3.1952, kam qëndruar në dispozicion të kuadrit me urdhër 32(8) datë 6.6.1953, duke kryer studime në Bashkimin Sovjetik, dhe me komandim shërbimi datë 1.4.1952. jam caktuar kryetar Dege. Kam marrë pjesë në mjaft luftime që kanë bërë repartet e Shtabit të Qarkut Korçë, batalionin “Skënder Çaçi”, dhe njësitet guerile, që unë kam komanduar, kundra italo-gjermanëve dhe tradhtarëve të vëndit.

Nuk jam shkëputur, dhe as zënë rob, duke qënë në rreshtat e Lëvizjes Nacional-Çlirimtare. Gradën e parë, e kam marrë në datën 1 janar 1945, si Kapiten i Parë, me urdhër Nr. 1456-13, të datës 16.8.1945. Major jam graduar në 1 janar të vitit 1948, me urdhër 3326, datë 7.6.1948, dhe Nën – Kolonel jam graduar në 1.9.1951, me urdhër 1803, datë 4.9.1951. Betimin ushtarak e kam bërë në vitin 1946 në Shtëpinë e Oficerëve. Mbaj mënd që në korrikun e 1941, Shoku Nuri Resnja, dhe më vonë shoku Taqi Skëndi, më kanë folur për Grupin Komunist të Korçës. Në dhjetor të vitit 1941, ose janar 1942, u thirra nga Taqi Skëndi dhe erdha nga Leskoviku për në Korçë. Më mori në një mbledhje ku ishin të pranishëm shokët Raqi Qirinxhi (dëshmor) dhe Nesti Dushku (dëshmor). Aty ata më komunikuan se isha bërë antar Partie. Por në dokumentat e mia, unë kam shënuar se jam bërë antar partie në 17 qershor 1942, pas pushimit të shkollave. Kam qënë antar Byroje i Organziatës së Gjykatës së Lartë në vitet 1945 e deri në 1948. Më pas po antar Byroje në Ministrinë e Brëndshme, dhe sot jam antar Byroje në Organizatën Nr. 17. Nuk jam dënuar nga Partia. Jam i martuar, dhe në familje kam gruan Hiqmeten, nënën Mynyren, dhe dy fëmijët, Natasha dhe Maksimin. Gruaja ime ka qënë nënpunëse, por tani nuk punon dot.

Ajo mban fëmijët, ndërsa nëna plakë bën ndonjë punë shtëpie. Gruaja është 30 vjeç, ndërsa nëna 73 vjeç, dhe të gjithë i kam unë në ngarkim. Gruaja, është e bija e Qani Kacidhës nga Korça, dhe e Lytfije Hasanajt, po nga Korça. Ajo ka dy vëllezër, Namik Kacidhja, 29 vjeç, që ka kryer studimet jashtë shteit, dhe sot është inxhinier në hekurudhë, dhe Drin Kacidhja, ish antar partie dhe tani i pezulluar (nuk e di përse), 26 vjeç dhe shef seksioni në Ministrinë e Industrisë. Ka dhe një motër, Violeta, vjeç 19, studente dhe e organizuar me Bashkimin e Rinisë. Familja e gruas ka qënë e lidhur me Lëvizjen dhe kanë një djalë dëshmor, Selaudin Kacidhja, të vrarë nga ballistët në vitin 1944. Nëna e gruas, ka një vëlla në burg, të cilin e kam gjykuar unë si Prokuror, me 10 vjet si armik. Edhe familja ime ka qënë e lidhur me Lëvizjen Nacional-Çlirimtare. Kam një vëlla të ndarë, i cili rron familjarisht në Korçë, dhe që punon në financën e qytetit. Kam dhe dy motra, Ikbalen dhe Xhekon, të cilat janë në Amerikë, të martuara prej vitesh. E para ka ikur në vitin 1929 në Amerikë me burrin, dhe ka ardhur vetëm një herë në 1933, ndërsa e dyta ka ikur në 1939, dhe nuk ka ardhur fare.

Shumë rrallë ime më, ka marë ndonjë letër prej tyre, dhe u ka dërguar me postë, ndërsa që nga viti 1948, unë nuk kam marrë asnjë letër. Kam marrë vesh që burrat e tyre punojnë, punë krahu. Kam dhe një motër tjetër Nevrez Uzuni. Burri i saj në fundin e vitit 1950, u cilësua si kulak dhe më vonë, siç jam njohur, për mos-denoncim të disa rrënjë pemëve, u dërgua 6 vjet në burg dhe në një operacion e sipër, në spital, ai vdiq. Motra, ka dy djem, të dy të organziuar me rininë. Njëri punon në Kuçovë, dhe tjetri, marangoz në Tiranë. Ai rron tek unë së bashku me motrën. Dhe fare-fisi im ka qënë lidhur me Lëvizjen Komuniste. Unë kam dy kushërinj dëshmorë, Hasan Dishnicën, dhe Servet Agollin, dhe një kushëri tjetër të parë, si dëshmorë të L.A.N.Ç. Kam të dënuar dhe një kushëri tjetër, Selami Baruti, me 10 vjet, ish kapter xhandarmërie. Me këtë nuk kam pasur njohje, pasi ky ka rrojtur 10 vjet si xhandar në vënde të ndryshme, dhe mund të kem 20 vjet që se kam parë. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942.

Gjithashtu dhe një kushëri i im i dytë, Xhevat Starova, ka qenë me armikun, të cilin kur kam qënë Prokuror, e kam gjykuar dhe ekzekutuar. Janë antërë partie, fëmijët e kushërirës sime të pare, Jakup dhe Hiqmet Frashëri. Gjithashut janë antërë partie, fëmijët e kushëririt të parë të babait, Emin Haznedari, ish antar i Byrosë së Komitetit të Partisë në Durrës. Ndërsa tjetri (emrin ja kam harruar, pasi shumë rrallë takohemi) është kryetar dege në Portin e Durrësit. Një vëlla i tyre, Sabaudin Haznedari, (i përjashtuar nga Partia, arsyen nuk e di) u arratis nga vëndi në 1950. Kam qënë disa ditë në Itali (Napoli), në vitin 1939, pasi kam përcjellë motrën që shkonte në Amerikë tek burri i saj. Në vitin 1944 (dhjetor) kam qënë në Selanik të Greqisë, i udhëzuar me punë partie, dhe dy herë me punë zyrtare në Beograd. Një herë në dhjetor 1946, dhe herën tjetër në janar 1947, kur isha Prokuror i Ushtrisë. Në vitin 1951-1952, kam qënë me studime në Bashkimin Sovjetik.

Mendoj se punën e kam kryer mirë dhe mendoj se jap shumë në sektorin ku punoj. Pretendoj Urdhërin e Flamurit, të cilin e kam kërkuar me dokumenta të rregullta, dhe më është dhënë përgjigje se dokumentat i kam paraqitur jashtë afatit. Por ky nuk është faji im, pasi kam qënë me studime në B.R.S.S., dhe nuk jam vënë në dijeni. E pretendoj këtë gjë pasi këtë urdhër, e kanë marrë dhe disa shokë të mi, të cilët nuk kanë bërë asgjë më shumë se unë. Mbaj medaljen e kujtimit Nr.293 datë 14.11.1945, medaljen e çlirimit, Nr.3960 datë 21.6.1946, medaljen e trimërisë, Nr.290 datë 7 prill 1947, urdhërin Ylli Partizan i klasit të III, Nr.128 datë 8.5.1951, dhe urdhërin e shërbimit ushtarak Nr.141 datë 30.7.1951. Jam shpërblyer me rroga nga udhëheqja dhe dikasteri. Jam mirë me shëndet dhe nuk kam qënë asnjëherë në spitale ose në qëndra pushimi.

Tiranë më 20.5.1953

N/Kolonel Nevzat Haznedari

• 

”Gjeneralit i zi” i diktaturës, që rrëmbeu ish-kryeministrin në Greqi: Kam ekzekutuar kushëririn tim të dytë, edhe dajën e gruas e kam dënuar 10 vjet si armik

Memorie.al publikon disa dokumente të panjohura arkivore të nxjerra nga Arkivi i Ministrisë së Punëve të Brendëshme në Tiranë, ku ndodhet dosja e punës e gjeneral-major Nevzat Haznedarit, ish-prokuror, hetues dhe kryehetues në Ministrinë e Punëve të Brendëshme të Shqipërisë nga viti 1945 deri në 1979-ën kur ai doli në lirim. Çfarë shkruhet në “Kartela e Oficerit” dhe autobiografinë e shkruar me dorën e tij nga Haznedari, i njohur ndryshe si “Gjenerali i zi”, për shkak të dhunës dhe brutalitetit që ai ushtronte me tortura nga më të tmershmet ndaj “klientëve” të tij në qelitë e Sigurimit të Shtetit, duke filluar nga viti 1945, kur ai u gradua Kapiten i Parë, si shpërblim për aksionin e rrëmbimit në Greqi dhe sjelljes në Tiranë, të ish-kryeministrit të Monarkisë, Koço Kota?! Si i gjykoi dhe dënoi Haznedari me burgim dhe me vdekje, disa nga njerzit më të afërt të tij, si kushërinjtë e parë, Xhevat Starova, Selami Baruti etj., apo dajën e bashkëshortes së tij. Të gjitha proceset e bujshme hetimore që Haznedari kryesoi që nga viti 1960, duke filluar me “Grupin armiqësor çam të Kundëradmiralit Teme Sejko”, “Grupin puçist në Ushtri të Beqir Ballukut, Petrit Dumes e Hito Çakos, ”, “Grupin sabotator në Ekonomi të Abdyl Këllezit, Koço Theodhosit, Kiço Ngjelës, Vasil Katit”, etj., ku ai ka shkruar me dorën e tij për vlersimet që ka marrë për “punën e mire”, duke u nderuar me medalje dhe dekorata e tituj të lartë, si dhe shpërblimet financiare për çdo proces hetimor, që ishin baraz me rrogën vjetore të një nënpunësi të mesëm në regjimin komunist!Nga Dashnor Kaloçi“Kam dhe një motër tjetër, Nevrez Uzuni. Burri i saj në fundin e vitit 1950, u cilësua si kulak dhe më vonë, siç jam njohur, për mos-denoncim të disa rrënjë pemëve, u dërgua 6 vjet në burg dhe në një operacion e sipër, në spital, ai vdiq. Motra, ka dy djem, të dy të organziuar me rininë. Njëri punon në Kuçovë, dhe tjetri, marangoz në Tiranë. Ai rron tek unë së bashku me motrën. Dhe fare-fisi im ka qënë lidhur me Lëvizjen Komuniste. Unë kam dy kushërinj dëshmorë, Hasan Dishnicën, dhe Servet Agollin, dhe një kushëri tjetër të parë, si dëshmorë të L.A.N.Ç. Kam të dënuar dhe një kushëri tjetër, Selami Baruti, me 10 vjet, ish kapter xhandarmërie. Me këtë nuk kam pasur njohje, pasi ky ka rrojtur 10 vjet si xhandar në vënde të ndryshme, dhe mund të kem 20 vjet që se kam parë. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942. Gjithashtu dhe një kushëri i im i dytë, Xhevat Starova, ka qenë me armikun, të cilin kur kam qënë Prokuror, e kam gjykuar dhe ekzekutuar”.Kështu shkruan në mes të tjerash në autobiografinë e tij (e cila ndodhet bashkangjitur dosjes së kartelës së oficerit), gjeneral-major, Nevzat Haznedari, ish-prokuror ushtarak dhe kryehetues i Ministrisë së Punëve të Brendëshme, i cili që nga janari i viti 1945 kur u gradua Kapiten i Parë, si shpërblim për aksionin e rrëmbimit të ish-kryeministrit Koço Kota në Selanik të Greqisë, e deri në fund të karrierës së tij si ushtarak i lartë pranë organeve të “Diktaturës së Proletariatit”, në Tiranë në vitin 1979, pak kohë pasi kishte hetuar “Grupin armiqësor në Ekonomi”, (me në krye dy anëtarët e Byrosë Politike dhe zv/kryeministrat Abdyl Këllezi e Koço Theodhosi që u dënuan me vdekje dhe u ekzekutuan), është njohur si një nga hetuesit më të dhunshëm dhe tmerri i të dënuarëve politik në regjimin komunist të Enver Hoxhës. Përveç aksionit të parë të tij, (atë të rrëmbimit në Greqi të ish-kryeministrit Koço Kota), që ishte dhe “prova e zjarrit” para Partisë, gjë e cila shënjoi fillimin e një karriere “brilante” të tij në rradhët e organeve të Ministrisë së Punëve të Brendëshme, si dhe proçesin hetimor ndaj “Grupit armiqësor në Ekonomi”, “skeda e punës” së gjeneral Haznedarit si hetues e kryehetues, është e mbushur edhe një sërë procesesh të tjera nga më të bujshme të historisë së regjimit komunist të Enver Hoxhës. Si p.sh.: “Procesi i Kundër-admiralit të Flotës Luftarake-Detare, Teme Sejko”, “Procesi i Grupit puçist në Ushtri me në krye Beqir Ballukun”, etj., ku të gjitha mbjanë “vulën” e dorës së tij.Dhe për të gjitha këto, ashtu siç do të shohim në “Kartela e Oficerit”, ku bashkangjitur ndodhet edhe autobiografia e tij, gjeneral-major, Nevzat Haznedari, jo vetëm që është vlersuar për punë të mirë me stimuj moral, si fleta nderi, medalje dhe dekorata të larta, por ai është shpërblyer edhe materialisht me shumë të mëdha financiare pas çdo procesi hetimor ku ka marrë pjesë, të cilat kalonin pagën mesatare vjetore të një nënpunësi të thjeshtë në regjimin komunist të para viteve ’90-të. Të gjitha këto janë të shkruara me dorën e tij si në “Kartelën e Oficerit” që ai e ka plotësuar me dorën e tij, ashtu dhe në autobiografinë personale që ndodhet bashkangjitur atij dokumenti, gjë të cilat ishin “normë” për çdo kuadër ushtarak dhe anëtar partie, i cili ishte i detyruar që t’i përgjigjej pyetësorit të atij formulari me rigorozitetin më të madh, duke shënuar aty çdo gjë që kishte bërë që nga dita që kishte lindur, si dhe biograftitë e rrethit të tij familjar, duke filluar nga bashkëshortja, fëmijët, etj., deri tek kushërinjtë e largët, shokët, kolegët, miqtë dhe bashkëpunëtorët e tij.Po kështu, kuadri ushtarak dhe anëtari i partisë, aty në atë dosje duhet të deklaronte edhe të gjithë veprimtarinë e tij që nga dita që kishte lindur, si dhe: arsimimin, specializimet, vlersimet, shpërblimet, gradimet, kritikat, vërejtjet, dënimet, postet dhe funksionet e detyrat që kishte kryer e mbajtur, etj. etj., duke “mos i fshehur gjë Partisë”. E gjitha kjo “praktikë pune” ishte e huazuar nga Partia Komuniste Bolshevike e Leninit dhe Stalinit, të cilën Enver Hoxha e morri si shëmbull dhe e zbatoi pikë për pikë në të gjithë veprimtarinë e tij, që nga 8 nëntori i ’41-it kur erdhi në krye të Partisë Komuniste Shqiptare, e deri sa vdiq në prillin e ’85-ës. Për më shumë se ç’përmbante “Kartela e Oficerit”, (me autobiografinë përkatëse) na njeh ky dokument arkivor që i përket dosjes së punës së gjeneral-major Nevzat Haznedarit, të cilin Memorie.al e publikon të plotë dhe për herë të parë, ashtu siç ndodhet në dosjen përkatëse në Arkivin e Ministrisë së nDosja e punës e gjeneral-major, Nevzat Haznedarit, 1944 -1979KARTELA PERSONALE E OFICERITEmëri: NevzatAtësija: AhmetMbiemri: HaznedariTË DHËNA PERSONALEDatëlindja, dita, muaji, vjeti: 25.XII.1915Vendëlindja, Katundi, lokaliteti, rrethi, lagja, qyteti: Korçë, lokaliteti i qëndrës.Kombësija: ShqiptareNënshtetësija: ShqiptareGjuha Amtare: ShqipjaÇfarë gjuhe din, lexon, dhe flet: Flas dhe shkruaj frëngjisht, flas dhe shkruaj italisht, dhe pjesërisht flas dhe shkruaj rusisht.Profesioni civil dhe specialiteti: MësuesMe se janë marrë prindërit: Para okupacionit të Prillit 1939, Gjatë periudhës së okupacionit prej 1939 deri në Nëndor 1944, Mbas okupacionit italo-gjerman: Babai merrej me administrimin e një shtëpie me qera, dhe ka vdekur në 1936, ndërsa Mamaja është shtëpiake.A e kanë humbur të drejtën e zgjedhjes nga gjyqet, ose kush nga të afërmit e tu (Babai, nëna, motër, vëlla, gruaja, dhe të afërmit e saj, kur dhe përse, kur e ka plotësuar, ose kur e plotësojnë dënimin) në qoftë se i kanë fituar të drejtat, kur i kanë fituar: Askush nuk e ka humbur të drejtën e zgjedhjes nga gjyqet.A kanë qënë ose janë, kush nga të afërmit të farë e fisit tënd në Partinë e Punës së Shqipërisë, ose në Parti të tjera, në qoftë se janë përjashtuar kur dhe përse: Në Partinë e Punës kam një kunat, Namik Kacidha, dhe dy djemtë e kushërirës së parë.Origjina shoqërore: Jam prej origjine çifligare.Gjëndja ekonomike e familjes, deri në 1939 në kohën e okupacionit, mbas okupacionit italo-gjerman: Vetëm një shtëpia dy dhomëshe dhe rrogën si oficer.Kultura ushtarake: Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në Shqipëri dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në BRSS dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në Jugosllavi dhe kur? Çfarë kursesh ose shkollash ushtarake ke mbaruar në shtetet e tjera, dhe kur: Nuk kam mbaruar kurse ose shkolla ushtarake, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në BRSS, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në Jugosllavi, nuk kam mbaruar kurse ose akademi ushtarake në shtete të tjera.Kultura e përgjithshme: Shkollë fillore, shkollë e mesme, shkollë e lartë, shkollë speciale, shkollë politike: Kam mbaruar shkollën fillore në vitet 1922-1927 në Korçë, 5 klasë, pa bursë, kam mbaruar Normalen e Elbasanit, në vitet 1935-1939, 5 klasë, kam mbaruar një kurs në Bashkimin Sovjetik në 3.2.1951 deri në 27.2.1952.A ke qënë antar i Rinisë Komuniste, ose i B.R.P.SH. prej cilës kohë, e deri në cilën kohë ke dalë. Nr. e çertifikatës të antarësisë: Nuk kam qënë antar i rinisë komuniste, dhe as i B.R.P.SH.Gjëndja në Parti, stazhin e hyrjes në Parti, Nr. e teserës së Partisë, ose të çertifikatës së kandidatit: Jam pranuar në Parti në datën 17 Qershor 1942, Nr. i teserës…………Në çfarë organizate partie, je bërë antar i Partisë Komuniste, ose i Partisë së Punës: Jam bërë antar i Partisë Komuniste në një nga organizatat e Komitetit Qëndror të Korçës.Çfarë dënime Partie ke, kur i ke marrë, dhe nëse të janë hequr, kur: Nuk kam marrë dënime nga Partia. (Shif shtojcë fletë ankesën)Nëse je përjashtuar nga Partia, kur dhe përse: Nuk jam përjashtuar nga Partia.A ke qënë antar i Partisë Fashiste, Ballit Kombëtar, a ke marrë pjesë në formacionet armike, ku dhe kur, (Nga ç’datë e deri në ç’datë,) dhe çfarë funksioni ke pasur? A ke qënë në luftë kundër Ushtrisë Nacional-Çlirimtare, dhe cili nga të afërmit e tu, ose të gruas tënde, kanë marrë pjesë në këto organziata: Nuk kam qënë antar i Partisë Fashiste, dhe nuk kam marrë pjesë në formacione luftarake. Nuk kam marrë pjesë në luftë kundër Ushtrisë Nacional-Çlirimtare. Në këto organizata ka marrë pjesë një kushëriri im i parë, Selami Baruti, dhe një kushëri i mëmës, Neki Starova, si fashist i vrarë si armik i Nacional-Çlirimtares në vitin 1942, në Pogradec.Nëse ke qënë antar i organziatave të tjera, kur dhe përse ke dalë: Nuk kam qënë antar i organizatave të tjera.A je gjykuar, kur dhe çfarë dënimi ke marrë. A ke humbur të drejtën e zgjedhjeve dhe përse: Nuk jam gjykuar dhe nuk jam dënuar. Nuk kam humbur të drejtën e zgjedhjeve.A ke qënë jashtë shtetit, ju, ose babai, nëna, motra, vëllai, gruaja, dhe të afërmit e saj, ose të tjerët. Ku ndodhen, prej së cilës kohë, përse kanë ikur, me se merren, dhe çlidhje ke me ta: Kam qënë në Itali në 1939, sepse kam përcjellë motrën, në Greqi, kam qënë në vitin 1944 për punë partie, në Jugosllavi, kam qënë dy herë për punë zyrtare, në Bashkimin Sovjetik, kam qënë një herë për studime në vitet 1951-1952, kam dy motra në Amerikë, njëra ka ikur në 1929, ndërsa tjetra në 1939, të dyja të martuara atje. Kam vëllain e gruas në Rumani për studime, Namik Kacidhja.Gjëndja familjare, beqar, i martuar, i ndarë, i ve. Emri, mbiemri, atësija e gruas, datëlindja, mosha, dhe emrat e fëmijëve. Emrat dhe datëlindjet e pjestarëve që kenë ngarkim, dhe nëse janë në gjëndje të punojnë: I martuar me Hiqmete Rami Kacidhja, datëlindje 1923, në gjëndje pune. I biri, Maksim, datëlindje 1948, e bija, Natasha, datëlindje 1946, dhe mamaja, Myzireja, lindur në 1880, s’është në gjëndje pune. Kam në ngarkim, mamanë, dhe dy fëmijët. Në 13.5.1954. lind vajza me emrin, Shpresa.A ke marrë pjesë në Lëvizjen Nacional-Çlirimtare (prej dhe deri) dhe në çfarë organizate: Kam marrë pjesë në lëvizje, në vitin 1943, me Grupin Komunist të Korçës, dhe deri sa u bëra A.P. nuk e ndërpreva aktivitetin tim.DHËNIA E GRADËS SË ZAKONSHMEDita, muaji, viti: 1.1.1945. 1.1.1948. 1.9.1951. 1.12.1955. 6.7.1961.Çfarë grade ushtarake: Kapiten i I-rë, Major, Nën-Kolonel, Kolonel, 7 muaj para afatit, Gjeneral-Major. Nr. Urdhërit të Ministrisë së M. Popullore. Nr. të Dekretit të Presidumit të Kuvëndit Popullor: Nr 1456 dt. 16.1.1945. Nr. 3326 dt. 7.6.1948. Nr. 3717 dt. 26.11.1955. Nr. 3380 dt. 6.7.1961.Ku, kur, dhe sa herë je plagosur ose kontizuar, me cilin repart në luftime dhe operacione: Jam plagosur një herë në luftime në vitin 1943, në krahun e djathtë, në luftime me gjermanët në qytetin e Leskovikut.SHËRBIMI NË RRJESHTAT PARTIZANEData, fillimi, mbarimi. Kur ke marrë pjesë në rrjeshtat partizane, dhe në cilën njësi (Çetë, Batalion, Brigadë) vullnetarisht apo i mobilizuar. Çfarë përgjegjësie ke pasur: 7.3.1943 – 20.5.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, vullnetar, 10.5.1943 – 12.7.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, Komandant vëndi në Leskovik, 12.7.1943 – 16.8.1943, pranë Shtabit të Qarkut Korçë, në dispozicion, 16.8.1943 – 1.1.1944, pranë Shtabit të Përgjithshëm, si Zv-Komandant i Qarkut të Korçës, 1.1.1944 – 2.2.1944, në Batalionin e Gorë-Oparit, si Komandant Kompanie, 2.2.1944 – 4.4.1944, në Batalionin “Skënder Çaçi”, si Zv-Komandant Batalioni, 4.4.1944 – 10.3.1945, pranë Shtabit të Përgjithshëm, si Zv-Komandant i Qarkut të Korçës, 10.3.1945 – 2.5.1945, në Komandën e Përgjithshme, si Komandant Qarku, dhe Prokuror.PUNA DHE PËRGJEGJËSIA QË KE PASUR NË, ENTE, DIKASTERE, FABRIKA, UZINA CIVILE, QË NË FILLIM TË PUNËS TËNDEÇfarë dikastere, ndërmarrje, familje, ose ekonominë tënde, ke punuar me rrogë, sa kohë, dhe çfarë përgjegjësie dhe specialiteti, ke pasur. Emërimi i dikastereve, dhe ndërmarrjeve shkollore, përgjegjësia, si dhe data e fillimit, dhe mbarimit: Në qytetin e Korçës, nxënës, në vitet 1922 – 1927, në Liceun e Korçës, student, në vitet 1927 – 1931, në Shkollën Industriale të Korçës, student, në vitet 1931 – 1933, pranë familjes në Korçë, kam bërë punë të ndryshme, në vitet 1933 – 1935, në Normalen e Elbasanit, student, në vitet 1935 – 1939, pranë familjes në Korçë, pa punë, në maj 1939 – korrik 1939, i burgosur për aktivitet politik kundër fashizmit, në korrik 1939 – shtator 1939, si arsimtar në Leskovik dhe në rrethe, mësues, në 27.12.1939 – 1.3.1943.PUNA DHE SHËRBIMI NË FORCIME TË PARTISË DHE ORGANIZATA SHOQËROREÇfarë përgjegjësie ke pasur në Parti, Pushtet, në Organziatat e Masave, dhe sa kohë. Emërtimi i Përgjegjësisë, emërtimi i organizatës, koha e fillimit dhe mbarimit: Antar Byroje, në Organizatën e Gjykatës së Lartë Ushtarake, maj 1946 – tetor 1948, Antar Byroje, në Organizatën e Mobilizimit, janar 1950 – shkurt 1950, Antar Byroje, në Organizatën Nr. 5, shkurt 1950 – shtator 1951.SHËRBIMI NË USHTRINË POPULLORENë cilën njësi, dhe repartee të ushtrisë popullore, ke shërbyer, çfarë përgjegjësie ke pasur, dhe sa kohë. Nr. i urdhërave mbi transferimin ose caktimin. Data e fillimit dhe mbarimit, emërtimi i njësive dhe reparteve ushtarake, përgjegjësia që ke pasur, nr. dhe data e urdhërit: 9.5.1945 – 10.4.1946, në Komandën e Përgjithshme, si Komandant Qarku dhe Prokuror, 10.4.1946 – 12.2.1949, në Ministrinë e Mbrojtjes Popullore, si Prokuror i Gjykatës së Lartë Ushtarake, Nr. 07.706/2 10.4.1946 – 12.2.1949 – 3.2.1950, në Drejtorinë Politike, si shef i Degës së Botimeve, Nr 07.921/5, 3.2.1950 – 20.3.1950, në Drejtorinë e Organizimin dhe Mobilizimit, si shef seksioni, Nr. 07.231 30.3.1950 – 3.2.1951, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryetar Dege, Nr 07.745. 3.2.1951 -11.3.1952, në dispozicion, për studime në BRSS, Nr. 52/8. 11.3.1951 – 15.5.1952, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Komandant Shërbimi, Nr. 1596. 15.5.1952 – 1.5.1962, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryetar i Degës së VII (Hetuesisë), Nr. 4221. Nga data 1.1.1959, shpërblehet me rrogën bazë 9500 lekë, Nr. 499. 1.5.1962 – 1.6.1964. Drejtoria e Dytë, lekë 9500, si Zv / Drejtor dhe Kryetar i Degës së VII, Nr. 1056. 1.6.1964 – 1.4.1967. Drejtoria e Dytë, lekë 9500, si Zv / Drejtor i Lirë, Nr. 693. Në datën 1.5.1966, shpërblehet me 1400 lekë, Nr. 690. 1.4.1967 – 15.4.1974, Dega e Punëve të Brëndshme, në Elbasan, si Kryetar Dege, Nr. 132. Në datën 1.6.1967, shpërblehet me 1200 lekë, Nr. 231. 16.4.1974 – 15.8.1975, në Drejtorinë e Hetuesisë së MPB, si Këshilltar, Vendim Nr. 35. Shpërblehet me 90 përqind të pagës. 16.8.1975 – 31.1.1977, në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, si Kryeinspektor, me pagë 1200 lekë, Vendim Nr. 171. Në datën 1.4.1976, shpërblehet me pagë 1000 lekë, Vendim Nr. 1503. 1.2.1977 – 15.1.1979, në Drejtorinë e Parë, si Kryetar i Degës së Veçantë, Vendimet Nr. 36. dhe 84/2. 15.1.1979. nxirret në rezervë, për arsye të daljes në pension, Vendimet Nr. 342. dhe 1629/2.LAVDËRIME DHE SHPËRBLIMEKush urdhëron, urdhëri me nr. dhe datë, arsyeja lavdërimit dhe shpërblimit: Ministri, 9733, 27.12.1952. 4000 lekë për merita pune, ministri, 444, 27.1.1954. 4000 lekë për merita pune, ministri, 3280, 23.1.1957. 5000 lekë për rezultate të mira në sektorin e punës së tij, ministri, 2691, 10.11.1958, 7000 lekë për ndihmë ekonomike, ministri, 166, 30.1.1959. i dërgohen 200 marka, për të blerë barëra, pasi është shtruar si i sëmurë, në Republikën Demokratike Gjermane, Gjeneral Ziçishti, urdhër s’ka, 25.12.1958. Lavdërohet për merita pune gjatë vitit 1958, ministri, 3505, 19.12.1959. 5000 lekë për rezultate të mira në punë, Zv / Ministri Ziçishti, 15.11.1960, ka kryer në përgjithësi mirë, detyrat gjatë vitit 1960, ministri, 2110, 4.9.1962. 5000 lekë për punë të mirë, ministri, 1034, 31.7.1965. 5000 lekë shpërblim, ministri, 25.12.1965, e përshëndet dhe e uron me rastin e 50 vjetorit të ditëlindjes, ministri, 25.12.1975, letër urimi me rastin e 60 vjetorit të ditëlindjes.DËNIME GJYQËSORE, DISIPLINORE, DHE, PARTIEKush urdhëron, urdhëri me nr. dhe datë, lloji dhe arsyet e dënimit, urdhëri i shlyerjes me nr. dhe datë: Ministri, 01 – 27. 27.3.1956, vërejtje me shënim në biografi për këto arsye: megjithëse i ka konstatuar këto të meta, në sektorin operativ, nuk e ka bërë çështje të udhëheqjes së ministrisë, nuk ka marrë të gjitha masat për të përdorur materialet që disponoheshin në hetuesi, dhe hetuesia e tyre ka shkuar shumë ngadalë (në lidhje me njerëzit e ardhur nga jashtë shtetit) ministri, 935. 26.6.1963, i shtyhet afati i dekorimit me urdhërin e klasit të II, me një vit, 4025. 17 – 65. zv/ministri Shehu, 2662. 3.6.1971, drejtuar Drejtorisë së Parë, vërejtje për drejtimin dhe udhëheqjen e zhdërvjelltë të vartësve të tij, për përforcimin e kontrollit mbi mbikëqyrjen e problemeve, me karakter të mprehtë armiqësor, (lidhur me ndjekjen e një objekti përpunimi në Elbasan, për në Greqi).AutobiografiN/kolonel Nevzat Haznedari, i biri i Ahmetit, dhe i Myniresë, lindur në 25.12.1915 në Korçë, dhe banues në atë qytet. Edhe babai dhe gjyshi, janë lindur dhe rritur në atë qytet. Që nga viti 1946, i transferuar me shërbim, banoj familjarisht në Tiranë. Jam me kombësi dhe nënshtetësi shqiptare, dhe shqipen e kam gjuhë amtare. Rrjedh nga një origjinë çifligare pasi gjyshi im, ka pasur nëj çiflik në Greqi, dhe një tjetër në një fshat të Korçës. Këtë pasuri e ka pasur dhe babai im, deri në vitin 1913, mbasi në atë kohë, me vendosjen e kufirit greko-shqiptar, pasuria e Greqisë ngeli përtej kufirit, ndërsa pasurinë në Shqipëri e shiti duke nga ngelur vetëm një shtëpi e madhe në Korçë. Në këtë shtëpi, pjesërisht rronim vetë, ndërsa pjesën tjetër e jepnim me qera. Babai im nuk ka punuar kurrë, ai rronte vetëm me të ardhurat e mallit që kishte, ndërsa në këtë kohë, ai ndihmohej nga vëllezërit e mamasë (kunetërit e tij) dhe me qeranë e shtëpisë. Gjithashtu pas vitit 1922, vëllai im filloi punë dhe ndihmonte shtëpinë dhe nga viti 1929, jemi ndihmuar nga motrat e mija.Ato shkuan në Amerikë me burrat e tyre, njëra në vitin 1929, dhe tjetra në 1939. Ato na dërgonin në atë kohë, ndihma në të holla. Mamaja është marrë vazhdimisht, dhe merret edhe sot, me punë shtëpie. Deri në vitin 1913 prindërit e mi kanë pasur prona, dhe kanë rrojtur mirë, ndërsa pas këtij viti, kur unë akoma nuk kisha lindur, kanë mbetur me 1 shtëpi të cilën ua mori fajdexhiu në vitin 1929, duke na mbetur neve nga kjo shtëpi vetëm dy dhoma, të cilat i përdornim, kur kishim krejt shtëpinë si qilare. Në këto dy dhoma, familja ime ka rrojtur që nga viti 1913, dhe deri mbas çlirimit të vëndit, që unë mora një shtëpi tjetër. Asnjë burim tjetër nuk kemi pasur përveç ndihmave të dajallarëve të mij, rrogës së të vëllait, dhe të motrave që na dërgonin nga Amerika. Kam mbaruar në qytetin e Korçës në vitin 1927, shkollën fillore, dhe pastaj vazhdova Liceun e Korçës deri në vitin 1931.Si nuk munda të ndiqja liceun, për arsye ekonomike, u futa në Shkollën Industriale të Korçës, por edhe kjo u mbyll në vitin 1933. Më pas mbeta pa shkollë dhe u mora me punë të ndryshme krahu, dhe për një kohë u sëmura. Në vitin 1935, shkova në Normalen e Elbasanit, dhe i ndihmuar nga motrat, e mbarova atë në vitin 1939, në muajin maj. Kam vazhduar dhe një kurs një vjeçar në Bashkimin Sovjetik në vitet 1951 – 1952. Si mbarova shkollën Normale, ndenja disa muaj pa u emrëruar mësues, sikurse shokët e mij, pasi u burgosa si antifashist në korrik të 1939, deri në shtator 1939, dhe nuk më emëronin mësues derisa erdha vetë në Tiranë. Me ndërmjetësimin e Ahmet Duhanxhiut, ish profesor i imi në Elbasan, dhe atëherë shef i shkollave fillore në Ministrinë e Arsimit, u emërova mësues, ku qëndrova deri në mbarimin e vitit 1942. Rrethi im shoqëror në të kaluarën qysh nga koha e Zogut, dhe deri sa filloi L.A.N.Ç., kanë qënë të gjithë shokët e lagjes me të cilët isha rritur që në fëmijëri, dhe me të cilët kisha studiuar edhe në shkolla, si Sami dhe Nazmi Tyxhari, (vëllezër) të dy të lidhur me Lëvizjen qysh nga fillimi.Por kur Lëvizja filloi të zgjerohej, i pari shkoi në Itali, ku ishte student, dhe sot ndodhet atje, ndërsa i dyti u shkëput nga Lëvizja dhe ndenji indiferent, deri sa në gusht të vitit 1944, i thirrur nga unë, erdhi si mësues dhe qëndroi në zonat e lira, sikurse është dhe sot. Familja e tyre sot, për faktin se janë prekur nga reforma, duhet të qëndrojë mirë. Gjithashtu kam pasur si shok të ngushtë në Normalen e Elbasanit, edhe një Telemak Kona, nga Berati. Me këtë banoja në një dhomë, por edhe ky sot ndodhet në Itali, ku kishte shkuar për studime. Unë nuk jam takuar me këta dhe as kam korresponduar që nga viti 1941. Shok të ngushtë kam patur në të kaluarën, dhe kam, Nuri Resnjën (antar partie). Në organizata dhe në formacione armike nuk kamë qënë. Në Lëvizjen Nacional-Çlirimtare, jam lidhur qysh në fillim dhe pikërisht mbaj mënd që në korrik të vitit 1941, më ka folur duke më njohur si antifashist, mbasi kurdohera bisedonim për robërinë fashiste që na kishte pllakosur. Shoku Nuri Resnja, dhe më vonë shoku Taqi Skëndi, më kanë folur për Grupin Komunist të Korçës, dhe për detyrat që u dilnin përpara komunistave për t’i kryer.Unë u gëzova dhe pranova që të kryeja çdo gjë, kështu që shoku Taqi Skëndi, Nuri Resnja, Sami Tyxhari, dhe unë, formuam një grup që drejtohej nga Taqi Skëndi. Ne bënim mbledhje të rregullta, ndanim trakte, bënin propagandë dhe luftë, kundër të rinjve të Anastas Lulos, nga të cilët kishte shumë në lagjen ku banoja unë. Të gjitha detyrat në atë kohë i kam kryer me qejf. Kështu vazhdova deri në tetor, dhe pastaj u ngarkova të punoj në Leskovik, ku isha mësues. Duke punuar sipas udhëzimeve të partisë, të gjithë punët m’i ngarkonte Taqi Skëndi, me të cilin mbaja dhe kontakte. Në rreshtat e Ushtrisë Nacional-Çlirimtare kam hyrë me urdhër të Partisë në 7 mars 1943, si partizan i thjeshtë i Shtabit të Qarkut të Korçës.Në maj të vitit 1943, jam caktuar si komandant i vëndit në Leskovik, i cili ishte çliruar. Me ardhjen e gjermanëve, ne u larguam dhe qëndruam për disa ditë në zonat e lira të Leskovikut. Në gusht të vitit 1943, kur po formohej Brigada e Parë në Vithkuq, shoku Nexhip Vinçani, më njoftoi se isha caktuar si zv/komandant i Qarkut të Korçës. Disa ditë para operacionit të janarit, u caktova komandant i një njësiti gueril, të gjithë A.P. dhe operonim në prapavijat e armikut. Mbas operacionit të pare, si ndenja pak kohë në batalionet territoriale me Kolonel Riza Kodhelin, u caktova zv/ komisar i Batalionit “Skënder Çaçi”, ku qëndrova deri në prill të 1944. Në atë kohë u thirra dhe u caktova përsëri zv/komandant i Qarkut të Korçës dhe në mars 1945, u caktova duke qënë komandant i Qarkut edhe Prokuror i Popullit në Korçë, ku kam qëndruar deri në datën 10.4.1946. Me urdhër Nr 07.706/2 të datës 10.4.1946, të Minsitrisë së Mbrojtjes Popullore, jam caktuar si Prokuror në Gjykatën e Lartë Ushtarake, dhe kam ardhur në Tiranë.Si Prokuror i Gjykatës së Lartë kam qëndruar deri në shkurt 1949 dhe jam transferuar me urdhër Nr 07.921/5 të datës 12.2.1949, të Ministrisë së Mbrojtjes Popullore, në Drejtorinë Politike, si shef seksioni të botimeve dhe pastaj jam transefruar në Drejtorinë e Organizim – Mobilizimit me urdhër Nr. 07.231, datë 3.2.1950. Si kryetar i Degës së Mobilizimit kam qëndruar deri në 30.3.1950, që kam ardhur në Ministrinë e Punëve të Brëndshme, me urdhër 07.745. datë 30.3.1950, si kryetar Dege. Prej datës 3.2.1951, deri në 11.3.1952, kam qëndruar në dispozicion të kuadrit me urdhër 32(8) datë 6.6.1953, duke kryer studime në Bashkimin Sovjetik, dhe me komandim shërbimi datë 1.4.1952. jam caktuar kryetar Dege. Kam marrë pjesë në mjaft luftime që kanë bërë repartet e Shtabit të Qarkut Korçë, batalionin “Skënder Çaçi”, dhe njësitet guerile, që unë kam komanduar, kundra italo-gjermanëve dhe tradhtarëve të vëndit.Nuk jam shkëputur, dhe as zënë rob, duke qënë në rreshtat e Lëvizjes Nacional-Çlirimtare. Gradën e parë, e kam marrë në datën 1 janar 1945, si Kapiten i Parë, me urdhër Nr. 1456-13, të datës 16.8.1945. Major jam graduar në 1 janar të vitit 1948, me urdhër 3326, datë 7.6.1948, dhe Nën – Kolonel jam graduar në 1.9.1951, me urdhër 1803, datë 4.9.1951. Betimin ushtarak e kam bërë në vitin 1946 në Shtëpinë e Oficerëve. Mbaj mënd që në korrikun e 1941, Shoku Nuri Resnja, dhe më vonë shoku Taqi Skëndi, më kanë folur për Grupin Komunist të Korçës. Në dhjetor të vitit 1941, ose janar 1942, u thirra nga Taqi Skëndi dhe erdha nga Leskoviku për në Korçë. Më mori në një mbledhje ku ishin të pranishëm shokët Raqi Qirinxhi (dëshmor) dhe Nesti Dushku (dëshmor). Aty ata më komunikuan se isha bërë antar Partie. Por në dokumentat e mia, unë kam shënuar se jam bërë antar partie në 17 qershor 1942, pas pushimit të shkollave. Kam qënë antar Byroje i Organziatës së Gjykatës së Lartë në vitet 1945 e deri në 1948. Më pas po antar Byroje në Ministrinë e Brëndshme, dhe sot jam antar Byroje në Organizatën Nr. 17. Nuk jam dënuar nga Partia. Jam i martuar, dhe në familje kam gruan Hiqmeten, nënën Mynyren, dhe dy fëmijët, Natasha dhe Maksimin. Gruaja ime ka qënë nënpunëse, por tani nuk punon dot.Ajo mban fëmijët, ndërsa nëna plakë bën ndonjë punë shtëpie. Gruaja është 30 vjeç, ndërsa nëna 73 vjeç, dhe të gjithë i kam unë në ngarkim. Gruaja, është e bija e Qani Kacidhës nga Korça, dhe e Lytfije Hasanajt, po nga Korça. Ajo ka dy vëllezër, Namik Kacidhja, 29 vjeç, që ka kryer studimet jashtë shteit, dhe sot është inxhinier në hekurudhë, dhe Drin Kacidhja, ish antar partie dhe tani i pezulluar (nuk e di përse), 26 vjeç dhe shef seksioni në Ministrinë e Industrisë. Ka dhe një motër, Violeta, vjeç 19, studente dhe e organizuar me Bashkimin e Rinisë. Familja e gruas ka qënë e lidhur me Lëvizjen dhe kanë një djalë dëshmor, Selaudin Kacidhja, të vrarë nga ballistët në vitin 1944. Nëna e gruas, ka një vëlla në burg, të cilin e kam gjykuar unë si Prokuror, me 10 vjet si armik. Edhe familja ime ka qënë e lidhur me Lëvizjen Nacional-Çlirimtare. Kam një vëlla të ndarë, i cili rron familjarisht në Korçë, dhe që punon në financën e qytetit. Kam dhe dy motra, Ikbalen dhe Xhekon, të cilat janë në Amerikë, të martuara prej vitesh. E para ka ikur në vitin 1929 në Amerikë me burrin, dhe ka ardhur vetëm një herë në 1933, ndërsa e dyta ka ikur në 1939, dhe nuk ka ardhur fare.Shumë rrallë ime më, ka marë ndonjë letër prej tyre, dhe u ka dërguar me postë, ndërsa që nga viti 1948, unë nuk kam marrë asnjë letër. Kam marrë vesh që burrat e tyre punojnë, punë krahu. Kam dhe një motër tjetër Nevrez Uzuni. Burri i saj në fundin e vitit 1950, u cilësua si kulak dhe më vonë, siç jam njohur, për mos-denoncim të disa rrënjë pemëve, u dërgua 6 vjet në burg dhe në një operacion e sipër, në spital, ai vdiq. Motra, ka dy djem, të dy të organziuar me rininë. Njëri punon në Kuçovë, dhe tjetri, marangoz në Tiranë. Ai rron tek unë së bashku me motrën. Dhe fare-fisi im ka qënë lidhur me Lëvizjen Komuniste. Unë kam dy kushërinj dëshmorë, Hasan Dishnicën, dhe Servet Agollin, dhe një kushëri tjetër të parë, si dëshmorë të L.A.N.Ç. Kam të dënuar dhe një kushëri tjetër, Selami Baruti, me 10 vjet, ish kapter xhandarmërie. Me këtë nuk kam pasur njohje, pasi ky ka rrojtur 10 vjet si xhandar në vënde të ndryshme, dhe mund të kem 20 vjet që se kam parë. Kam pasur dhe një kushëri të mamasë fashist, Neki Starovën, të cilin, e ekzekutoi Lëvizja N.ÇL. në vitin 1942.Gjithashtu dhe një kushëri i im i dytë, Xhevat Starova, ka qenë me armikun, të cilin kur kam qënë Prokuror, e kam gjykuar dhe ekzekutuar. Janë antërë partie, fëmijët e kushërirës sime të pare, Jakup dhe Hiqmet Frashëri. Gjithashut janë antërë partie, fëmijët e kushëririt të parë të babait, Emin Haznedari, ish antar i Byrosë së Komitetit të Partisë në Durrës. Ndërsa tjetri (emrin ja kam harruar, pasi shumë rrallë takohemi) është kryetar dege në Portin e Durrësit. Një vëlla i tyre, Sabaudin Haznedari, (i përjashtuar nga Partia, arsyen nuk e di) u arratis nga vëndi në 1950. Kam qënë disa ditë në Itali (Napoli), në vitin 1939, pasi kam përcjellë motrën që shkonte në Amerikë tek burri i saj. Në vitin 1944 (dhjetor) kam qënë në Selanik të Greqisë, i udhëzuar me punë partie, dhe dy herë me punë zyrtare në Beograd. Një herë në dhjetor 1946, dhe herën tjetër në janar 1947, kur isha Prokuror i Ushtrisë. Në vitin 1951-1952, kam qënë me studime në Bashkimin Sovjetik.Mendoj se punën e kam kryer mirë dhe mendoj se jap shumë në sektorin ku punoj. Pretendoj Urdhërin e Flamurit, të cilin e kam kërkuar me dokumenta të rregullta, dhe më është dhënë përgjigje se dokumentat i kam paraqitur jashtë afatit. Por ky nuk është faji im, pasi kam qënë me studime në B.R.S.S., dhe nuk jam vënë në dijeni. E pretendoj këtë gjë pasi këtë urdhër, e kanë marrë dhe disa shokë të mi, të cilët nuk kanë bërë asgjë më shumë se unë. Mbaj medaljen e kujtimit Nr.293 datë 14.11.1945, medaljen e çlirimit, Nr.3960 datë 21.6.1946, medaljen e trimërisë, Nr.290 datë 7 prill 1947, urdhërin Ylli Partizan i klasit të III, Nr.128 datë 8.5.1951, dhe urdhërin e shërbimit ushtarak Nr.141 datë 30.7.1951. Jam shpërblyer me rroga nga udhëheqja dhe dikasteri. Jam mirë me shëndet dhe nuk kam qënë asnjëherë në spitale ose në qëndra pushimi.Tiranë më 20.5.1953N/Kolonel Nevzat Haznedari

Nga Aurenc Bebja, Francë

“Gazette de France” ka botuar, të shtunën e 20 prillit 1822, në ballinë, shkrimin e bujshëm të gazetës së Nurembergut që hidhte dyshime mbi vdekjen e Ali Pashë Tepelenës, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Na shkruajnë përtej kufijve të Zvicrës : “Sipas disa letrave nga Barcelona, një i huaj i pasur ka mbërritur në Mahon (Port-Mahon, ishulli i Menorca-s), dhe ky i huaj i pasur thuhet se është ish-pashai i Janinës, Aliu i famshëm. Ai ishte në bordin e një anije franceze dhe kishte dy gra dhe një shërbëtor me vete. Bagazhet e tij përbëheshin nga dymbëdhjetë arka me peshë shumë të konsiderueshme. (Kështu që ka të ngjarë se ai mund të ketë lënë në vende të sigurta disa nga thesaret e tij si në bregdet apo në një nga ishujt e Greqisë. Thuhet se ai duket se ka në plan të qëndrojë ca kohë në Mahon.)”

Ne do t’i shtojmë këtij lajmi detajet që jepen për ikjen e pretenduar e të tmerrshmit Ali Pasha. Kur e pa se pushteti i tij po i zvogëlohej deri në pikën e fundit, ai u pajtua me ithtarët (mbështetësit) e tij që ata të bënin sikur po e tradhëtonin.

Ndërsa po negocionte me gjeneralët turq, ai bëri të gjitha përgatitjet e nevojshme për arratisjen e tij, hodhi pjesën më të madhe të thesareve të tij në ujë, por u kujdes për të siguruar një milion ‘sequins’. Pastaj, ai u vesh si një bari turk dhe priti rezultatin e negociatave. Ne e dimë se si ata përfunduan dhe se koka e tij duhej dorëzuar te turqit.

Ata e morën menjëherë; por në vend të kokës së Aliut, ishte ajo e një shqiptari të vjetër që kishte vdekur nga plagët e tij dhe i kishin vënë një çallmë të çmuar. Asnjë nga gjeneralët turq nuk e njihte Aliun fizikisht; kështu që ata u mashtruan lehtësisht dhe, në përputhje me kapitullimin, ata u larguan nga vendi.

Aliu shfrytëzoi këtë moment për të shpëtuar veten e tij; ai arriti për fat të mirë në Butrint (një qytet në Shqipërinë austriake, në kanalin e Korfuzit), dhe u fut atje në një anije që pranoi ta priste. Askush nuk mund të mohojë vërtetësinë e kësaj historie kur e kujton karakterin dinak të Ali Pashait. (Korrespondenti i Nurembergut.)/Blogu © Dars (Klos), Mat – Albania

• 

• 

• 

David Lega, eurodeputeti suedez, njëkohësisht raporter për Shqipërinë në BE, ka folur me tone të ashpra gjatë mbledhjes së Parlamentit Europian, i cili në rend dite ka çështjen e anëtarësimit të Shqipërisë në BE.

Eurodeputeti Lega, tha se nuk duhet të hapen negociatat me Shqipërinë pasi qeveria shqiptare tregohet shumë e ashpër me gazetarët dhe shumë e butë me trafikantët e drogës.

Droga, krimi i organizuar, bandat ne pushtet, dhuna, vjedhja e votave, varferia, azilantet, kane bere me ne fund europen te mbaje nje qendrim të forte dhe te drejte .

Foto lart ^

Dhuna ndaj Gazetarit Alfred Lela.

Gangsterë te denuar ne shtetet e europes mbushin parlamentin, trafikantet e droges dhe qenieve njerezore, jane bere drejtues bashkish,

Foto lart/

Dhuna ndak kryeredaktorit te gazetes Opozitare Rilindja Demokratike Bledi Kasmi.

Shqiperia ka 7 vjet qe eshte kethyer ne nje laborator dhe shperndares droge dhe krimit ne BE, normalisht e marre peng nga bandat dhe gangsteret e krimit te organizuar ne dhe me pushtet.

Opozites shqiptare, europes dhe SHBA i duhet nje pune kolosale disavjecare per te larguar dhe pastruar jo vetem parlamentin, administraten, policine, shtetin por edhe me gjere nga grupet kriminale shume te fuqishme te ngrituara ne keto 7 vite narkoqeveri te Rames…

Në foton lart ^

Studenti i arteve Bledi dhe policia e krimit…

• 

• 

• 

Hajro Çini Kanada/

“Rendi i Ri” botëror është një çmenduri që ka më shumë se një shekull që shaktërron shtete dhe sisteme, dhe ajo me të cilën i zëvëndësojnë është një strukturë e egër, kriminale dhe e dëmshme.

E filluan me shkatërrimin e Perandorisë 600 vjeçare Osmane dhe asaj 300 vjeçare Ruse. E para u zëvendësua me një kripto-diktaturë fashiste Qemaliste, e dyta me një diktaturë edhe më të egër sovjetike.

“Rendin e Ri” e mbështeti Britania e Madhe që në fillim 1896, me ëndërrën se do të ishte komanduesja e botës, elementët kryesorë të këtij Rendi bashkëpunuan edhe me Kajzerin Gjerman në luftën e Parë, për ta prerë në besë Gjermaninë më 1917, pasi ndërruan pushtetin në Rusi.

• 

• 

• 

“Rendi i Ri” nuk ka arritur akoma të vendosë një ekuilibër të natyrshëm botëror edhe pse e ka futut botën në dy Luftra Botërore, dhe me dhjetra lokale. Kjo bëri që edhe Britania e madhe të degradojë nga superfuqi, në një fuqi botërore, gjithnjë e në rënie.

Simboli i lirisë nga viti 1945, USA, duket se po bëhet viktima e rradhës me shkatërrimin e Historisë së saj nga vandalët majtistë. Shteti paralel i USA (Familja e Degjeneruar Clinton, Soros etj. lakej të Rendit të Ri) i bëri provat e fundit në Shqipëri më 1997 dhe pas vitit 2013, për ti zbatuar ato më pas në USA.

Një ditë, ai thirri një hebre, përgjegjës i pronave të tij, dhe i tha me një ton të rreptë : “Kam llogaritur në kokën time që për njëzet vjet ju më keni vjedhur rreth 5.000 piastra në vit; më sillni 100.000 piastrat menjëherë, përndryshe !” — Një gjest me dorë që shoqëroi këtë fjalim, i mësoi hebreut fatin që e priste nëse ai do të guxonte të debatonte për saktësinë e këtij buxheti të veçantë. Ai u përul dhe solli disa minuta më vonë shumën e kërkuar.

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 21 Qershor 2020

“La Quotidienne” ka botuar, të shtunën e 29 nëntorit 1817, në faqen n°4, shkrimin biografik të “The litterary Gazette” për Ali Pashë Tepelenën (Janinën), të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar:

“Gazeta e njohur “The litterary Gazette” boton një shkrim biografik për të famshmin Ali Pasha, zot i Epirit, Thesalisë dhe një pjese të vendeve bashkangjitur. Ky pasha nuk ka reshtur kurrë t’i paguajë Portës së Lartë, pjesët e të ardhurave publike që, sipas zakoneve të vjetra, i takojnë në pashallikun e tij, por njëkohësisht ai ka ditur të rrisë të ardhurat e tij personale, në atë pikë sa kanë vajtur në 15 milion ‘livres tournois’ (monedhë e vjetër franceze).

Një pjesë e madhe e këtyre të ardhurave vjen nga pronat e tij publike dhe nga kopetë e deleve të cilat arrijnë deri në 50.000 kokë. Thesarin (pasurinë) e tij e ruan vetëm një arkëtar i thjeshtë që i thotë saktësisht se çfarë përmban kasaforta. Ali Pasha, i talentuar për një kujtesë të jashtëzakonshme, i njeh përmendësh të gjitha të ardhurat dhe shpenzimet e tij. Kjo mënyrë e mbajtjes së librave (llogarive) të tij shpesh i mundëson që të rrisë papritmas të ardhurat e tij.

Një ditë, ai thirri një hebre, përgjegjës i pronave të tij, dhe i tha me një ton të rreptë : “Kam llogaritur në kokën time që për njëzet vjet ju më keni vjedhur rreth 5.000 piastra në vit; më sillni 100.000 piastrat menjëherë, përndryshe !” — Një gjest me dorë që shoqëroi këtë fjalim, i mësoi hebreut fatin që e priste nëse ai do të guxonte të debatonte për saktësinë e këtij buxheti të veçantë. Ai u përul dhe solli disa minuta më vonë shumën e kërkuar.

Ali Pasha mund të mbledhë deri në 40.000 trupa, por forca e ushtrisë së tij përbëhet nga 6.000 arnautë ose shqiptarë, të cilët i mban në trojet e tij, dhe që qëndrojnë me të për jetë a vdekje. Një oficer francez organizoi fonderinë e topave, nga e cila tashmë ai prodhon mortaja po aq të mira sa ato të çdo artilerie evropiane. Ali Pasha negocioi me radhë me tre fuqi kryesore evropiane për të marrë në zotërim ishujt jonianë; marrje të cilën ai me të drejtë e konsideron të nevojshme për të realizuar planin e tij për krijimin e një mbretërie të pavarur; por meqë u mashtrua disa herë mbi shpresat e tij për këtë temë, ai u kthye sërish pranë Portës osmane.

Ali Pasha nuk e di se cilit nga tre djemve të tij do t’i lë tashgimninë e “mbretërisë – pashallikut” që ka formuar. Më i rrituri, Muktar Pasha ndërthur guximin dhe veprimtarinë e babait të tij me një karakter më bujar dhe sjellje më të buta; ai është i ndjeshëm ndaj dashurisë dhe miqësisë. Një bukuroshe greke, e lindur në një familje të shquar, e quajtur Eufrozine (Euphrosyne), i kishte rrëmbyer zemrën të riut Muktar; Tek ajo, ai merrte pjesë në mbrëmje ku gjendeshin individët më të dashur të të dyja gjinive, dhe ku zakonet orientale ishin të dëbuara. Një natë Ali Pasha urdhëroi që Eufrozina dhe pesëmbëdhjetë mikeshat e saj të kapeshin dhe të mbyteshin në liqenin afër Janinës. Askush nuk guxoi ta prekte me dorë Eufrozinën, nga frika që kishin ndaj reagimit të Muktarit, kështu Pashai shkoi vetë ta tërhiqte zvarrë këtë të pafat.

Veli Pasha, djali i tij i dytë, është një njeri me shpirt të tretur, bujar dhe pa ndonjë talent të fortë. Ai përçmon publikisht zakonet, gjuhën dhe fenë e turqve; zakonisht, ai flet vetëm italishten dhe greqishten moderne; një ditë pyeti një udhëtar italian, duke i treguar atij xhaminë e madhe të Janinës; A mendoni se kjo ndërtesë është e mjaftueshme për të ndërtuar një opera si ajo në Itali ? Ai arriti të urrehej dhe të përçmohej nga shqiptarët dhe turqit, pa arritur të fitojë dashurinë e grekëve që kanë frikë nga mashtrimet e tij. Ali Pasha druhet nga veset e Veliut aq sa edhe nga virtytet e Muktarit. Ai do të dëshironte t’i lë trashëgiminë djalit të tij të tretë, Sali beut, i cili është ende vetëm një fëmijë.

Pallatet e Ali Pashës, ashtu si karakteri i tij, paraqesin një përzierje të gjithçkaje që është e madhe dhe gjithçka që është e tmerrshme dhe e përçmueshme. Përmes pasazheve (kalimeve) të errëta dhe të ngushta mbërrijmë në dhoma të mrekullueshme, ku qilimat janë prej kadifeje dhe perdet të qëndisura dhe me dantella; por syri tronditet papritur nga një afrim i çuditshëm; një perde prej kanavace është zbukuruar me copëza ari, ku një tapiceri e Goblinëve, që shërben si derë, është varur nga litarë të mëdhenj.

Më tej, në disa magazina të vogla, pashai grumbullon kuriozitete të të gjitha llojeve, orë, vathë, shallë, enë kuzhine, pra, të gjitha llojet e objekteve, fryt i plaçkitjeve dhe ekstraktimeve të tij. Bëhet fjalë për një shpellë hajdutësh por me përmasa më të mëdha. Haremet ose serajet e pashait përmbajnë deri në pesëqind gra, megjithatë seksi i bukur nuk tërheq kapriçot e tij të tmerrshme, dhe mbetet plotësisht i përjashtuar në besimin e tij.

Pasazhet nëntokësore të disa pallateve të tij përmbajnë burgje ku ai mban në pranga armiqtë e tij që i kanë rënë në duar, ose ato të subjekteve të tij, të cilët pasuria dhe ambicia e tyre i kanë bërë fajtor në sytë e tij. Këta njerëz të pafat zakonisht dalin prej aty vetëm për të vdekur.

Disa grekë e krahasuan Ali Pashën me Pirron, dhe e ftuan këtë mbret të ri të Epirit të çlironte Greqinë dhe të shpallte veten monark; por nëse Aliu i urren turqit, ai nuk i vlerëson grekët dhe, ndërsa përdor talentet e tyre, ai sfidon njëkohësisht karakterin e tyre. Asnjë post i rëndësishëm në ushtri nuk i jepet një greku. Sidoqoftë, pashai e di se skllevërit e shkolluar dhe të zellshëm paguajnë më shumë taksa sesa skllevërit injorantë dhe dembelë : kështu që ai favorizoi krijimin e shkollave greke dhe një universitet në Janinë.

Vetëm shqiptarët gëzojnë besimin e bashkatdhetarit të tyre të frikshëm : me ta, në momentet e tij të lira, ai është i gëzuar, komunikues dhe familjar; por, kur ai vesh petkun e komandantit, shqiptarë, grekë, myslimanë, gjithçka dridhet para tij, veçanërisht kur ai përdor këtë shprehje : “Bë atë që po të them, ose gjarpri i zi do të të hajë sytë.” Është një kërcënim pas të cilit vijon tortura, në rast mosbindjeje.” — M. B.

Publikohet historia e panjohur të Nazmi Berishës me origjinë nga Komuna e Podujevës në Kosovë, i cili i joshura nga propaganda e regjimit komunist dhe nga programet që jepte Radio-Tirana për “begatinë socialiste”  si dhe për t’i shpëtuar  metodave rankoviçiane të regjimit titist, në vitin 1960, ai vendosi që të arratisej dhe erdhi në Shqipëri, duke kaluar me not lumin Buna në të ftohtin e madh të atij dimri të egër. Dëshmitë e rralla të Nazmi Berishës, se si u prit ai në atdheun amë, ku ushtarët dhe oficerët e kufirit e rrethit të Shkodrës, pasi e lidhën me tel, e dërguan në Degën e Brendëshme, ku për 24 orë nuk i dhanë as bukë për të ngrënë, e më pas e nisën për në qytezën e Shijakut ku ishte “Qëndra e Filtrimit” të emigrantëve kosovarë. E gjithë aventura e djaloshit 20 vjeçar nga Kosova që Sigurimi i Shtetit e akuzonte se: ishte agjent i UDB-së, që e kishte dërguar me mision sekret, Çedo Topalloviç, kryetari i UDB-së për Kosovën, pwr t’u takuar me Kundëradmiralin e Flotës Luftarake, Teme Sejko dhe torturat çnjerzore që i’u bënë atij në Degët e Punëve të Brendëshme të Lushnjes, Krujës, Tiranës etj., ku atë e mbanin të izoluar dhe i kërkonin që të bëhej bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit, duke i nxjerrë si dëshmitarë, bashkëpatriotë të tij nga Kosova, dhe refuzimi i tij, që bëri që ai të kalonte plot 20 vjet në burgjet e regjimit komunist të Enver Hoxhës.

“Dikur përmes gjendjes sime si somnabul, kërkova takim me Mehmet Shehun, duke arsyetuar para tyre se ai ishte trim dhe trimat as të falnin dhe as të mbysnin. Pas kërkesës sime, nuk më lejuan që të takohesha me kryeministrin, por më sollën një gjeneral të Sigurimit, të quajtur Nevazt Haznedari. Sa hyri brenda tek unë, gjenerali mu hodhë në qafë dhe më përqafoi. S`mund të gjykoja në ato çaste për motivet e vërteta të sjelljes së tij, por mbeta i hutuar nga ajo gjë. Ai ishte faqekuq, i rruar, i bukur dhe me shikim serioz e i shëndetshëm, e rrobat e gjeneralit i rrinin bukur. Ai i pyeti oficerët për mua dhe ata i thanë se asgjë s’kisha pranuar. Vetëtimthi ai m’u drejtua’ duke më thënë: Si more nuk të vjen turp që mohon veprën që ke bërë, kujton ti se ne nuk e dimë se kush të ka dërguar ty në Shqipëri”?! Kështu e kujtonte në mes të tjerash Nazmi Berisha takimin e tij me gjeneralin famëkeq, Nevza Haznedari, ish-kreun e Hetuesisë, pas kërkesës që ai kishte bërë për të takuar kryeministrin Mehmet Shehu, gjatë kohës që gjendej në qelitë e errta të Sigurimit të Shtetit. Nazmiu, i njohur ndryshe dhe me emrin Dyzi, i arratisur nga Jugosllavia për në Shqipëri në vitin 1959, prej vitesh me vënqëndrim të përhershëm si azilant politik në Oslo të Norvegjisë, ku u vendos pas riatdhesimit të tij në vitin 1980-të, rrëfen aventurën e tij tragjike, se si i kaloi 20 vjet në burgjet e regjimit komunist të Enver Hoxhës, i akuzuar si agjent i UDB-së.

Ëndrra për të takuar, “prijsin legjendar, Enver Hoxhën”

Nazmiu u lind në vitin 1939 në fshatin Llap të Komunës së Podujevës në krahinën e Kosovës. Si shumë të rinj të tjerë kosovarë që asokohe nuk e duronin dot shtypjen e regjimit titist me metodat rankoviçjane, edhe Nazmi Berisha kur nuk ishte më shumë se 21 vjeçar, i joshur dhe nga propaganda e regjimit komunist shqiptar, për “begatinë sosialiste”, vendosi që të arratisej nga Jugosllavija e të vinte në Shqipëri. Lidhur me këtë Nazmiu kujtonte: “Teksa rritesha, ndeshesha me padrejtësitë mizore që e kishin zanafillën tek flamuri i jonë kuqezi, që na e kishin hequr. Në stacionin e trenit të Prishtinës, me qindra kosovarë me brengën në zemër, linin atdheun për të shkuar në Turqi. Kjo ishte një lamtumirë rrënqethëse. Dikur, në shtëpinë tonë patëm një gëzim se “Shqipëria” do të vinte aty. Ishte fjala për një radio që na e kishte blerë babai, e mezi prisnim me gëzim të madh që të dëgjonim Radio-Tiranën. Ishte parada e madhe e 1 Majit, ku parakaluan me qindra e mijra puntorë, fshatarë, studentë, nxënës e ushtarë. O zot ç` krenari. Madje dëgjova të fliste Enver Hoxhën, prijsin e thirrur, legjendarin e Shqipërisë. Të them të drejtën ai zë ma mbushi zëmrën plot. M’u ngulit ideja se Shqipëria matanë dhe Shqipëria këtej, do të jetë bashkë. E unë dikur do ta përqafoja atë burrë me emrin Enver Hoxha, që nga zëri kumbues i tij, dridhej akoma dhe shtëpia. Besoja se nga ai zë u kallej data dhe jugosllavëve. E si të mos më ngjallte shpresë ai zë, kur në tokën tënde ndesheshe çdo ditë me një realitet të hidhur nga metodat e UDB-së, si përzënie me dhunë, mbyllje shkollash, mërgim, spiunim etj. Asokohe teksa dëgjoja atë radio dhe zërin e këngëtarit popullor Dervish Shaqja, me këngët e tija për Kosovën, sytë më mbusheshin me lot. Fizikisht jetoja në Prishtinë, por shpirtërisht isha në Shqipëri. I mbushur me këtë realitet, unë asokohe nuk dija aspak për ferrin e vërtetë ku jetonin shqiptarët, kurse fjalët bombastike në radio më jepnin besim dhe më ngjallnin shpresë”, kujton Nazmi Berisha, periudhën kur ai fare i ri, ndeshej me dy realitete krejt të kundërta të cilat e nxitën që të merrte rrugën në drejtim të kufirit për në Shqipëri.

Ardhja në Shqipëri me not nga lumi Buna

Lidhur me planin e peripecitë e arratisjes nga Kosova për në Shqipëri, Nazmi Berisha kujton:” Vendosa të ikja. Dilema për të gjetur rrugët më të mira, më mundonte shumë, pasi isha krejt i vetëm. Më në fund i hipa trenit për në Riekë dhe më pas një autobuzi për në drejtim të Ulqinit. Edhe aty ishte një Shqipëri mu fare pranë detit. Isha i lodhur e i dërmuar, mirpo më mbante gjallë shpresa që së shpejti do të isha në Shqipëri, do të kapërceja atë mur më të zi se të Berlinit. Pra, do të shihja Shqipërinë time dhe do ta puthja në ballë. Pasi i’u shmanga një fshatari të dyshimtë dhe pjesës së parë të natës e pabesisë së saj, duke u strukur në një rrëzë mali, unë me verdiktin e të uriturit, i’u hodha Bunës me not. Ndërsa notoja, dritat e Ulqinit regëtinin gjithnjë e më larg. Bregu tjetër i Bunës ishte shumë larg dhe unë ashtu i zhveshur vazhdoja të notoja dhe sa s` më zihej fryma nga të ftohtit. Atë lumë munda ta kaloj, vetëm se ëndrra ime, ishte më e fuqishme se vala e ftohtë e tij. Mendimi i parë që më lindi në tokën e ëndërruar, ishte që t`i dorzohesha policisë, mirpo asnjë këmbë njeriu nuk po dukej. Më në fund, duke ecur, pashë ca bagëti dhe një dritë të ndezur. Thirrjes sime: ‘O shqiptarë’, i’u përgjigjën disa kërcitje armësh dhe thirrja: duart lart. Ndërsa më gufonte zemra se më në fund do të shikoja ushtarët e policët e mëmëdheut, dy ushtarë dolën nga errësira dhe m’i lidhën duart nga mbrapa me një rrip. Ata më vunë përpara dhe në postën e tyre u përballa me një oficer që rrinte në një karrige të thjeshtë. Sjelljet e tyre brutale, unë i justifikoja, sepse vija nga matanë kufirit, ku dy shtetet ishin thikë më thikë. Pyetjet e para të oficerit ishin se: nga vija, me kë kisha qenë dhe pse isha i zhveshur. Ndërsa oficeri më shikonte me habi dhe dyshonte në fjalët e mija, unë i’u drejtova: Or vëlla, unë kam ikur nga Jugosllavija dhe gjithë sa them janë të vërteta. Kam ardhur vetë në Shqipëri, sipas bindjes sime të thellë, se ky është atdheu im. Dua të shkollohem këtu dhe të bëhem i vlefshëm për Shqipërinë. Oficeri përsëri vazhdonte me të njëjtat pyetje, ndërsa unë tepër i lodhur i’u kërkova bukë e ujë. Kur hapa sytë, tek koka pashë dy ushtarë dhe u gëzova pa masë kur më thanë se do të më çonin në Shkodër, për të cilën kisha dëgjuar aq shumë histori. Dy ushtarët më shpunë në Degën e Brendëshme, që s`ja kisha dëgjuar emrin kurrë. Kuptova se ishte e ngjashme me milicinë jugosllave. Aty më futën në një dhomë ku ishte një fotografi e madhe e Enver Hoxhës, për të cilën kisha afeksion. Unë u emocionova shumë dhe oficeri që e vuri re këtë gjë, më lejoi të ulesha. Mundohesha ta largoja frikën, duke menduar se këta oficerë nuk ishin si ata të UDB-së, që rrihnin dhe drogonin axhën tim, këta ishin krenaria kombëtare. Pas nënshkrimit, më lejuan të pushoja. Një polic më mori dhe më zbriti shkallëve duke më dorzuar te një tjetër, që më bëri kontrollin e tretë, që kur kisha hyrë në kufi. Ai çeli një derë të rëndë dhe unë e pashë veten në qeli. Aty më kaploi gjymi dhe vetëm të nesërmen u zgjova. Për mua s`po kujtohej njeri. Trokita fort në derë dhe kërkova bukë. Polici m’u përgjigj se: nuk më takonte atë ditë. Nuk shkoi gjatë dhe roja hapi derën e birucës. Të njejtët policë më bënë ato pyetje të një dite më parë, ndërsa mua po më gërryente uria. Ditën e dytë, më nisën për në Shijak dhe Shkodrën që e kisha ëndërruar, nuk e pashë fare. Në Shijak më vendosën në një shtëpi që ata e quanin Shtëpia e Pritjes. Aty isha si në shtëpinë time, isha i lirë dhe ushqimin e siguronin ata të policisë. Ditën e dytë, më filluan pyetjet e policisë së Shijakut, njëlloj si ato që më bënin në Shkodër. Unë përpiqesha që të mos harroja asgjë pa thënë, me mendimin se ashtu i shërbeja më shumë Shqipërisë sime” kujtonte Nazmi Berisha, ditët e para të ardhjes në “tokën e ëndërruar”.

Kampi i internimit në Çermë të Myzeqesë

Në qytetin e Shijakut, Nazmi Berisha qëndroi për afro dy muaj, ku herë pas here ai paraqitej në polici. Po kështu dhe policët, herë pas here i shkonin në dhomën e tij, duke e marrë në pyetje të hollësishme. Mbas dy muajsh, atë e larguan që andej, për ta çuar në një drejtim të panjohur për të. Lidhur me këtë, Nazmiu kujtonte: “Kur nuk i kisha mbushur dy muaj në Shijak, përsëri më morën për rrugë. Makina e zbuluar linte nga pas tym. Shikoja fshatarët e paveshur dhe të dobsuar që punonin në ara. Po kështu dhe fëmijët e tyre të veshur keq, luanin e këndonin shqip. Dikur makina u ndal. Vendi quhej Çermë. Zbritëm nga makina me hijen e gjatë të policit nga pas. Më bëri përshtypje një fakt, se ndryshe nga Prishtina, aty gjeje vetëm njerëz të shkurtër. Ndonëse aty nuk kishte asgjë romantike, në retinën time ata njerëz përcilleshin të lumtur. Aty pat qenë dikur këneta e Tërbufit, ku të grinte malarja tmerri i myzeqarëve. Pranë Çermës, ishin barrakat e dë dënuartëve politikë. Ato barraka ishin dëshmia e fundit e punës së atyre skllevërve (ashtu do t` i quaja më pas, se në atë kohë as guxoja) që kishin tharë kënetën e Tërbufit. Për Çermën, Tërbufin dhe barrakat më tregonte Shuaip Hoxhiqi. ‘A e beson or mik’, më thoshte ai me një dialekt gjysëmyzeqar, se të burgosurit hanin të vjellat e njëri tjetrit?! Shuaipi ishte kosovar si unë, edhe ai ishte dënuar gjoja si agjent i UDB-së. Unë fjalët e tija i merrja me rezerva, por sidoqoftë ai më tregonte. Njerzit vdisnin për bukë, më thoshte ai. Kampet e përqëndrimit ishin si në kohën e Hitlerit, ndoshta më zi. Të burgosurit i fusnin në një kafaz të thurrur me tela me gjëmba në mes të qiellit të hapur dhe i linin aty në shi e në diell, pa bërë fajin më të vogël. Unë në Jugosllavi kisha dëgjuar për trajtimin e të burgosurve dhe rrahjet që ju bënte UDB-ja, por nuk pata rastisur të më tregonte kush për kësi lloj torturash. Aty në Çermë, që s`ishte tjetër, veçse një kamp përqëndrimi, ndonëse pa tela me gjëmba, ishin mbi 300 kosovarë. Fjalët e tyre të para ishin: ‘Ç’farë ke dashur që erdhe këtu. Ne të gjithë jemi të penduar, po të gjejmë mundësinë, edhe në këmbë kthehemi’?! Kështu më thonin Sokol Jaka, Adem Gega e Hazir Haziri nga Drenica. Shumica e tyre kishin mbi pesë vjetë në Çermë. Aty u tret dhe ëndrra ime për shkollë, se në Çermë nuk kishte fare shkollë. Jeta aty ishte aq e zymtë sa s` bëhej fjalë fare për dritë në jetën tonë. Na zgjonin në pesë të mëngjezit dhe pastaj na bënin rreshtimin dhe numërimin e njerzëve, pastaj buka dhe nisja për punë. Aty në kamp që nuk u linte gjë mangut atyre naziste, secili merrte rrogë mujore 200 lekë (të reja). Për të shkuar në Lushnje, duhej të merrje leje në polici. Aty, si kryepolic ishte një farë Veli Kondi, i cili inskenonte vetë tentativat për arratisje. Ai ishte bërë një regjizor i përsosur, për të vënë në skenën e Çermës shfaqje makabre. Një nga ngushëllimet e mija në atë kohë, u bë ardhja në Çermë e një djali tridhjetvjeçar, të quajtur Kapllan Resuli. Ai asokohe ishte i njohur dhe për ne në Kosovë, si shkrimtar i dëgjuar. Unë e ftova të vinte në barrakën time dhe ishte fat që jetova shumë kohë me atë patriot dhe shkrimtar të madh. Ditët e netët e zymta të Çermës, unë i mbushja me Kapllanin, i cili më tregonte për burgun e Idrozovës në Jugosllavi, ku kishte qenë i dënuar”, kujtonte Nazmi Berisha, për periudhën që ai u dërgua në kampin e Çermës dhe tmerret që dëgjonte prej bashkëpatriotëve të tij kosovarë për atë vend.

Si më torturonin në Burgun e Tiranës

Pas dy vjetësh nga vajtja në kampin e Çermës, Sigurimi i Shtetit filloi të bënte tentativat e para për ta rekrutuar Nazmi Berishën, si agjent të vetin. Lidhur me këtë, Nazmiu kujtonte: “Një ditë, teksa kthehsha nga puna, më njoftuan të shkoja në polici në Lushnje. Mendoja se më kërkonin se kisha bërë një foto tek monumenti i Pavarsisë në Vlorë dhe një tjetër ku kisha dalë zbathur në Çermë dhe këto u’a kisha dërguar njerzëve të mi në Prishtinë. Kur u paraqita në Degë, personi që më priste, kishte ardhur nga Ministria e Brendshme. Pasi më pyeti për motivet e ardhjes sime në Shqipëri, ai m’u drejtua duke më thënë se: për njerëz si unë kishte nevojë atdheu. Unë në fillim u gëzova se për herë të parë që nga ardhja në Shqipëri, po i dëgjoja ato fjalë. Më pas ai më tha të shkoja në Çermë, sepse me patriotë të tillë siç isha unë, nuk kishte kurrë telashe. Sapo u ktheva në Çermë, gëzimin tim ja shfaqa Kapllan Resulit. Të nesërmen në mëngjez më njoftuan se duhet të shkoja përsëri në Lushnje. Këtë herë në Degë, më priti një oficer i ri që quhej Hajri, i cili pasi më vuri në dukje besimin që kishte Partia tek unë, më foli gjatë për synimet e titistëve ndaj Shqipërisë dhe për vigjëlencën. Prej meje si patriot dhe njeri i besës, kërkohej diçka: ‘Duhej të informoja përgjithshka që ndodhte në kamp, sepse në mes nesh kishte agjentë të Jugosllavisë’. Përpara më vuri një deklaratë, ku ishte shkruar pseudonimi im “Mali i bukur” dhe obligimet e mija për të njoftuar Sigurimin për gjithshka”, kujtonte Nazmi Berisha.

Firmosja e deklaratës

Në Degën e Brendëshme të Lushnjes, Sigurimi i Shtetit, me anë të mashtrimeve dhe duke përfituar nga mosha e re dhe naiviteti i Nazmi Berishës 23 vjeçar, e bindi atë që të firmoste deklaratën që ai të bashkpunonte me ta. Lidhur me këtë, Nazmiu kujtonte: “E nënshkrova deklaratën si i trullosur, por bash në atë çast diçka më shtërngoi fort për fyti….! Përse kjo duhej të ndodhte atë ditë dhe përse me mua? Pra do të denoncoja shokët me të cilët haja e pija. Ndërkohë që isha i bindur se në kamp asnjë s`ishte i dërguar i UDB-së. U ktheva në Çermë tejet i shqetësuar. Unë spiun i shokëve?! Jo kurrën e kurrës. Punë e madhe pse e kisha nënshkruar atë deklaratë. Vendosa dhe këtë gjë u’a tregova shokëve e Kapllan Resulit. Ata më thanë të hiqja dorë nga poshtërsitë e Sigurimit dhe po të më thërrisnin më në polici, të mos shkoja. Nuk do t`jua harroj shokëve të mi, që më shpëtuan nga katastrofa morale, ku donte të më fuste Sigurimi. Nuk vonoi shumë dhe më thirrën në polici. Unë aty i’u parashtrova me gjakftohtësi gjykimin tim, duke i’u thënë se: unë nuk dija asgjë se çfarë bëin shokët, se isha i burgosur dhe rrija vetëm e mbas punës sa shkoja në barrakë më zinte gjumi. Mbas një muaji, më thërritën përsëri në degën e Lushnjes. Në polici takova Sali Shatrin dhe Remzi Berberin. Me Saliun isha njohur në Shijak, ndërsa Remziun e shihja për herë të parë. Sali Shatri ishte nga Istogu i Pejës dhe kur isha në Shijak, më pat uruar shëndet e fat në Shqipëri. Për çudinë time, Sigurimi më rimori në pyetje, të cilat m’i kishin bërë edhe herët e tjera që kisha qenë aty. Në fytyrat e tyre ndjehej egërsia. Unë as që e kisha vënë re që: njeriu që më pyeste, ishte Sali Shatri. Spaletat i qenë zverdhur si gjethet e vjeshtës. Pas pak më thanë se do të shkoja me ta. Unë rrija si i habitur pa e ditur se ku do të më çonin”, kujtonte Nazmi Berisha, atë kohë kur Sigurimi po bënte të gjitha tentativat për ta rekrutuar si agjent të tij.

Në Degën e Brendëshme të Krujës

Lidhur me transferimin nga Lushnja në Krujë, Nazmiu kujtonte: “Në oborrin e brendshëm të Degës së Lushnjes ndodheshin tre policë dhe një makinë policije. Sali Shatri, ishte oficer i Sigurimit nga Peja dhe Remzi Berberi, po ashtu oficer i Sigurimit nga Dibra e Madhe. Saliu hiqej sikur ishte njeriu im, dhe aq larg sa ishte, vetëm më buzëqeshte. Nuk kam për t’i harruar kurrë ato fytyra. Pas një udhëtimi jo të gjatë, u gjendëm në Degën e Krujës. “Shtëpija e Pritjes” në Krujë, ishte më e mirë se ajo e Shijakut. Ajo ishte ndërtuar në një vend të shenjtë për bektashinjtë që quhej Sarisalltik. Të nesërmen, ashtu siç e kisha menduar, më filluan ‘raundin’ e ri të pyetjeve. Sali Shatri me Remzi Berberin, filluan të më pyesnin për gjithshka, nga familja, shokët, dajat, miqtë, ç`flitej për Enver Hoxhën, socializmin, për Titon, emrat e UDB-ashëve, profesorët e Kosovës etj. Procedimi i im i hollësishëm vazhdoi për një muaj. Sali Shatri nuk ishte më ai i Lushnjes, tani ai më rrihte shpatullat, duke më falenderuar dhe më merrte me të mirë. Dikur më dhanë disa letra për t’i firmosur, duke më thënë se ishin ato që kishim biseduar. Unë jo vetëm i firmosa, por dhe i falenderova për kujdesin që kishin treguar ndaj meje. Ndërkaq i gëzohesha vetes, duke menduar se tashmë do të më jepej leja për të vazhduar shkollën. Por të nesërmen, ende pa u zbardhur mirë, më erdhën dy oficerë të Sigurimit, të cilët nuk i njihja fare. Ata më thanë: ‘Ende nuk je ngritur o agjent i Jugosllavisë’?! Unë u tmerrova dhe m’u duk se më goditën më shuplakë në fytyrë, e i’u përgjigja: Unë agjent?! ‘Po po, ti, dhe mos u hiq sikur nuk di gjë. Ty të ka dërguar Çedo Topalloviçi kryetari i UDB-së për Kosovën. Ne e dimë mirë këtë’, më thanë ata. Balli m’u mbush me bulza djerse dhe i’u drejtova, duke u thënë se: ata ishin provokatorë, sepse unë isha krejt i ndershëm. Ata më thanë: ‘A s`je ti mor djalosh, që ke nënshkruar deklaratën e djeshme me Remzi Berberin, ku e ke pranuar që je spiun?! Unë nuk e pranova atë gjë dhe kërkova ballafaqim me Remziun e Sali Shatrin. Ata më sollën Ajet Haxhiun nga Mitrovica e Kosovës, bashkë me të ishte dhe Sali Shatri. Unë i’u thashë atyre se atë deklaratë e kisha firmosur në mirëbesim të Sigurimit, pa e ditur se çfarë shkruhej aty. Ata, pasi më dëgjuan me vërejtje, më thanë: ‘Ti djalosh duhet t’i tregosh gjërat ashtu siç janë. Kush të ka rekrutuar për punë spiunazhi kundër Shqipërisë, kush të ka përcjellë në kufi dhe çfarë detyrash të kanë dhënë, e me kë do të takohesh. Të gjitha këto ulu dhe shkruaji mirë e bukur, se ne nuk kemi shumë kohë të presim’. Unë nuk doja t’u besoja as syve dhe as veshëve. Ndërsa në mëndje më vërtiteshin shumë marrëzira, vendosa që t’i shkruaja një letër Mehmet Shehut, për të cilin në Kosovë kisha dëgjuar legjenda pambarim. Kështu kërkova takim me të. Le të njihej ai me monstruozitetet që bëheshin në kurriz të kosovarëve. Të nesërmen, Mehmet Shehu më dërgoi një gjeneral, i cili pa më folur asnjë fjalë, më tregoi gazetën “Zëri i Popullit”, ku shkruhej për revizionistët jugosllavë që ishin me dy fytyra, ashtu sikur isha dhe unë spiun, që një ditë e pranoja dhe një ditë e mohoja atë gjë. E pashë gjëndjen time të rëndë, se sipas asaj gazete, ardhja e ime në Shqipëri, kishte lidhje me grupin e Teme Sejkos”, kujtonte Nazmi Berisha tentativat e Sigurimit të shtetit për ta implikuar si agjent të UDB-së, “që ishte dërguar për të hyrë në lidhje me grupin e Teme Sejkos”!

Torturat në burgun e Tiranës

Në takimin me gjeneralin e Ministrisë së Brendëshme, Nazmi Berisha i mohoi të gjitha akuzat që i bëheshin për agjent të UDB-së. Lidhur me këtë, ai kujtonte: “Fjalët e mija që i thashë gjeneralit, nuk u morën parasysh. Ndërsa ai iku, unë u ula dhe qava pa zë. Mbas tre ditësh erdhi Sali Shatri me tre oficerë dhe me një makinë policie, më dërguan në Burgun e Tiranës. Përsëri atje më filluan hetuesinë. Prej meje kërkohej lidhja me grupin e Teme Sejkos. Hetimet i kryente Nazif Shehu me Nazmi Krajën nga Shkodra, që të dy me gradën e kapitenit. Qysh në fillim ata kërkuan që unë të nënshkruaja vendimin e Prokurorit të Përgjithshëm, Aranit Çela, i cili më ngarkonte për krimet që nuk i kisha bërë. Këtë turp nuk e bëja më kurrë. Dhe mendoja për ata që do të shihnin marrëzinë time, prindrit, familja dhe gjithë Kosova. E kush do të ma falte atë gjë. Tashmë me firmën time, unë nuk mund t`jua plotësoja oreksin e të tjerëve. Boll kisha gabuar njëherë. Aty në atë burg kalova ditë e netë të tëra lodhje dhe hetuesie. Fjala ime e vetme, ishte se Remzi Berberi më kishte mashtruar në Krujë. Por këmbngulja e tyre ishte e llahtarshme, ata donin medeomos deklaratën. Një ditë më erdhi një shef i hetuesisë, që quhej Rexho Hyseni dhe ishte nga Konispoli. Ai m’u drejtua: ‘Po ne kemi përvojë me kësi si ti, ne i dimë mirë truket e spiunëve të Titos. Të gjithë si ti nuk e kanë pranuar në fillim, por më pas kanë ligjëruar si bilbilat’. Pas kësaj ndaj meje filluan torturat. Ata më lidhnin pas karriges së ngujuar në beton dhe më binin me tehun e shuplakës në fyt. Kur lodheshin vetë, thërrisnin të tjerë që të vazhdonin punën e tyre. Më linin pa gjymë për netë të tëra. Më linin pa bukë pa ujë dhe më dërgonin në banjo, ku ishte tepër ftohtë nga çimentoja. Më dërgonin në birucë ku nuk mund të lëvizja fare, se vinte roja dhe më rrihte më një teknikë allaturka, e më dërgonte përsëri në banjon e çimentos, ku më lidhnin me hekurat e gjermanit. Torturat zgjatën nja shtatë-tetë ditë. Pas kësaj më dërguan në një birucë, ku më lanë një javë pa më pyetur njeri fare. Dikur përmes gjendjes sime si somnabul, kërkova takim me Mehmet Shehun, duke arsyetur, se ai është trim dhe trimat si ai, as të falnin dhe as të vrisnin. Me kryeministrin nuk më takuan, por më sollën një gjeneral tjetër të quajtur Nevzat Haznedari. Ai sapo hyri tek unë, mu hodh në qafë dhe më përqafoi. S` mund të gjykoja në atë çast, për veprimin e tij, por mbeta i hutuar nga ajo gjë. Ai pyeti oficerët për mua dhe ata i thanë se nuk kisha pranuar asnjëgjë. Haznedari vetëtimthi mu drejtua: ‘Si more nuk të vjen turp, që mohon veprën që ke bërë, kujton ti se nuk e dimë ne se kush të ka dërguar ty në Shqipëri?! Pas kësaj, ai i urdhëroi ata të më ballafaqonin. Hetuesit si të xhindosur, vunë në përdorim tërë arsenalin e tyre. Ata në fillim më paraqitën një letër të mixhës sim, i cili më porosiste që të takohesha në Durrës me “Shkambin”, i cili ishte nyja që do të më takonte me Teme Sejkon. Ky “Shkambi”, paskej radiomarrse që lidhej me Flotën e Gjashtë Amerikane, me monarko-fashistët grekë dhe revizinonistët jugosllavë. Unë ngulja këmbë se ato ishin vetëm marrëzira e asgjë tjetër”, kujtonte Nazmi Berisha, torturat dhe peripecitë e tija në burgun e Tiranës, ku kërkoni ta implikonin si agjent, që kishte ardhur në Shqipëri me misione spiunazhi i dërguar nga UDB-ja.

Dëshmitarët e rremë

Pas shumë sencave hetuesie, Sigurimi i Shtetit vendosi që ndaj Nazmiut të paraqiste dëshmitarë, me qëllim që ta thyenin atë. Po kush ishin ata dëshmitarë dhe për çfarë e akuzonin ata Nazmiun. Lidhur me këtë, ai kujtonte:” Trokita fort në derë dhe i thashë policit, se doja të takohesha vetëm me Mehmet Shehun. Në hetuesi, më priti zv/Ministri i Punëve të Brendëshme, Rexhep Kolli. Ai më tha që: të mos i pengoja organet e hetuesisë dhe urdhëroi Rexho Hysenin që të më ballafaqonin me dëshmitarët. Nuk vonoi shumë dhe në dhomë më futën Ali Zukën, një 60-të vjeçar nga Prishtina, të cilin e njihja që në Çermë. Ai dëshmoi se më njihte prej kohësh dhe mua në Shqipëri më kishte dërguar UDB-ja, spiun i të cilës isha prej kohësh. Po kështu, Aliu tha se: para se të nisej ai vetë për në Shqipëri, Çedo Topalloviçi, kryetari i UDB-së për Kosovën, e kishte porositur që në Shqipëri të takonte agjentin e UDB-së, Nazmi Berishën dhe Aziz Zhilivodën e Selam Tetovën, të dy spiunë të Jugosllavisë. Këto tha Ali Zhuka dhe unë e mohova që ai të kishte qenë shok i tim eti dhe se atë e njihja vetëm nga Çerma. Më vonë, mora vesh se Zhilivoda dhe Tetova, u futën në burg, pasi Aziz Zhilivoda shkonte e vinte tek Kadri Hazbiu, pa e ditur se ç`plane kurdiste Sigurimi i Shtetit. Më pas, më futën dhe dëshmitarin Selim Xhakaj, të cilin se njihja fare. Ky deklaroi se: me porosi të UDB-së kishte mbajtur korrespodencë me mua që nga Semani. Nga ato poshtërsira të bashkëpatriotëve të mi, unë u bëra si i çmëndur, saqë më dërguan tek Dr. Ylvi Vehbiu, i cili më tha se: me ato që po bëja, po rëndoja veten e familjen”, kujtonte Nazmiu, bashkëpatriotët e tij, që Sigurimi i Shtetit i detyroi që t’i dilnin si dëshmitarë, me akuza të sajuara.

Riatdhesimi në vitin 1980

Pas gjithë këtyre peripecive, ndonëse Nazmi Berisha nuk pranoi asnjë nga akuzat, ai u dënua me 25 vjet burg politik, nga të cilat vuajti plot 20 vjet në burgjet e regjimit komunist, i akuzuar si agjent i UDB-së. Ai u lirua më 3 qershor të vitit 1980 dhe kërkoi që të riatdhesohej në vëndlindjen e tij Kosovë. Ajo gjë i’u plotësua dhe më 8 tetor të vitit 1980, një oficer i Sigurimit me një “Vollga” e përcolli Nazmiun deri në pikën kufitare të Morinit. Për atë çast, në kujtimet e tija Nazmiu shprehet: “Kisha kapërcyer Golgotën”./Memorie.al

Historia e dhimbshme e 35-vjeçarit të diplomuar në Montpellier, në Francë që u dënua me pushkatim nga shoku i tij i shkollës, diktatori Enver Hoxha

Letër vajzës 6-vjeçare, ishte i fundit mendim për Hilmi Hysin, para se ta pushkatonin. Ishte dita e fundit, orët e fundit. Hilmi Hysi kërkoi nga drejtuesit e burgut që të lejohej të takonte doktor Zymën, që ishte caktuar të mjekonte të burgosurit. E kishte njohur kohë më parë dhe kishin qenë miq. Qëllimi i vetëm i këtij takimi, nuk ishte mjekimi i plagëve, por letra që kishte shkruar për Lidian. Pas një bisede me dhimbje me mikun e tij doktor Zyma, Hilmiu i la letrën dhe nisi rrugën e kthimit në qelinë ku po priste nga momenti në moment, ta merrnin për ta çuar drejt pushkatimit. Doktor Zyma e çoi porosinë në vend, letrën drejtuar Lidjas, ia dorëzoi bashkëshortes së Hilmiut, Myneveres. Është dhimbje çdo shkronjë e rreshtuar në atë copë letër para pushkatimit, dhimbje që do t’i mbetej përjetë në kujtesë bijës së vogël, Lidjas, motrës së saj dhe nënës Mynevere.

Letra!

Lidja ime e dashur!

Je ti vajza më e madhe, je ti ajo që do të të takojë të kesh barrën më të rëndë e kujtimet më të shumta. Unë lë në ty shpresën dhe amanetin e fundit. Janë ditët e fundit këto, tani që të shkruaj. Janë mendimet e fundit këto, që më shtynë të shkruaj.

E mendoj dhe ky mendim është tortura ime e vetme, që ju do vuani, që ju do të mundoheni për kafshatën e bukës thatë, që ju do të zvarriteni rrugë më rrugë… që ju nuk do të njihni ç’është lumturia, sepse do t’ju mungojnë të gjitha.

Po, vajza ime e vogël, mos u dëshpëroni për këtë, mos t’ju vijë keq që do të vuani. Jam i bindur se një ditë do të shpëtoni nga të gjitha të këqijat, nga të gjitha vuajtjet.

Dije, Lidja ime e vogël, se ti je shpresa dhe nga sjellja jote do të varet lumturia e nënës dhe motrës sate. Kam bindjen, sigurinë mund të them, se sjellja jote ka për të bërë atë që unë dëshiroj e lutem: të ruhet emri im dhe i juaji. Kjo është lutja që babai me litar në grykë, kërkon nga Lidja e tij e vogël; mos ia moho këtë të drejtë po të mundesh!

Dhe tani që të shkruaj të shoh sikur të kam përpara; shoh lotët e tu. Lili! Derdhi lotët, qaje lumturinë e humbur, qaji përkëdheljet e fëmijërisë, por mos u humb në lot. Harroji këto dhe fillo detyrën tënde Lili ime e dashur, fillo shkollën dhe vazhdoje, mos e lër veten të shuhesh në hidhërim. Në rastet më të vështira, mendo se edhe yt atë ka vuajtur shumë dhe mos u dëshpëro. Kujdes Lili, kujdes në çdo hap të jetës tënde.

Këto ishin porositë dhe lutjet e mia të fundit.

Me mall të puth yt atë Hilmiu!                 

Tiranë, Janar 1948

Hilmi Hysi u arrestua në vjeshtën e vitit 1947, i akuzuar për bashkëpunim me grupin e tretë të deputetëve, ku ishte pjesë edhe Riza Dani. Ishte bir i një familjeje me tradita patriotike, nga Vërzhezha e Skraparit. Mësimet e para Hilmiu i kreu në shkollën e Vërzhezhës dhe më pas, shkollën plotore në Fier. Kreu me rezultate të shkëlqyera, medalje të artë, Liceun e Korçës, atje ku krahas gjuhës frënge, mësoi dhe anglisht dhe më pas, filozofi. Në vitin 1932, në kuadrin e 20-vjetorit të formimit të Shtetit të Parë Shqiptar, fitoi Konkursin Kombëtar në Letërsi, me novelën “Shqiptarja përpara rrezikut”. Për rezultate të larta në mësime, fitoi bursë nga qeveria e Zogut për Drejtësi në Francë, ku përfundoi studimet e larta shkëlqyeshëm, si në Bachelor dhe Master (diplomat e tij ndodhen në katin II të Muzeut Kombëtar, Pavijoni i të Përndjekurve Politikë). Studimet në Francë, i nisi më 1 qershor 1935. Në të njëjtën kohë, në atë qytet, ishte edhe Abaz Ermenji, të cilin e kishte pasur nxënës në gjimnazin e Shkodrës. Në të njëjtin qytet në Montpellier, ishte student edhe një tjetër shqiptar që quhej Enver Hoxha. Hilmiu shkëlqeu në universitetin e Montpellier dhe shokët e tij studentë shqiptarë i këshillonte shpesh që të përqëndroheshin tek mësimet. Një prej tyre kishte qenë edhe studenti Enver Hoxha, i cili nuk i ndiqte studimet dhe për këtë, Hilmiu i kishte këshilluar shpesh se ishte atje për të studiuar.

Kjo këshillë dhe gjithçka pa në jetën e dyshimtë të studentit shqiptar nga Gjirokastra, do t’i kthehej në telashin e madh të jetës së tij, do ta çonte drejt pushkatimit.

Sipas Protokollit Nr. 21, dt. 6 prill 1939, Hilmi Hysi përfundon studimet për Drejtësi i jepet: “Diplomë de Baçbelier en Droit, Hilmi Hysi Skrapar-Albania”. Firmosur nga Ministër de Edukation Francë.

Pas përfundimit të studimeve u kthye në atdhe ku filloi punë si atashe pranë Ministrisë së Punëve të Jashtme. Me pushtimin nga Italia, Hilmiu mbeti pa punë ndërsa në vitin 1943 nisi punë si gjyqtar pajtues. Nga martesa me Myneveren, vajzën e Maliq Vlushës, gjithashtu familje patriotësh, lindën dy vajzat, Lidja (Lili) Lauraminerva (Beçi).

Në maj të vitit 1945, Himsi Hysi u emërua kryetar i  Gjykatës Gjirokastër, post në të cilin qëndroi për dy vjet. U arrestua më 4 janar 1947, me dekretin Nr. 261 dt. 4 janar 1947, Presidiumi i Kuvendit Popullor të Republikës së Shqipërisë, pëlqen vendimin e Prokurorit të Republikës, për pushimin nga detyra dhe arrestimin e Hilmi Hysit, “me shërbim në Gjinokastër”.

Gjyqi filloi më 31 dhjetor 1947, një ditë para Vitit të Ri dhe si seancë e parë, mbaroi më 3 janar 1948.

Mbas një viti në hetuesi, Hilmi Hysi u dënua si pjesëmarrës në të ashtuquajturin “Grupi i dytë i deputetëve”. Në këtë grup prej 19 personash, vetëm 6 ishin deputetë, Kostandin Boshnjaku, Riza Dani, Faik Shehu, Islam Radovicka, Uran Filipi dhe Surja Selfo. Me shumicën e të akuzuarve, Hilmiu nuk njihej as me fytyrë e jo më të bënin komplot.

E dënuan me vdekje, pa marrë parasysh pafajësinë, punën, përkushtimin dhe moshën e tij, akoma nuk i kishte mbushur 35 vjetët. Nuk morën parasysh kontributin e madh që kishte dhënë vetë dhe gjithë familja e tij. Vëllai i Hilmiut, Abdullai, kishte qenë në kamp përqendrimi në Kretë dhe u angazhua më pas me lëvizjen komuniste.

Gjyqi ndaj Himli Hysit e 19 të tjerëve nisi më 31 dhjetor 1947, dhe përfundoi më 3 janar 1948. U dënuan me pushkatim Hilmi Hysi, Riza Dani, Faik Shehu, Islam Radovicka, Uran Filipi, Surja Selfo, Hasan Reçi. Me burgim të përjetshëm u dënuan: Kostandin Boshnjaku, Isuf Hysenbegasi, Demir Kallamata, Hivzi Kokolari, Mestan Ujaniku, Nexhi Bakalli, Ibrahim Hasën, Arif Gjyli, Bexhet Shehu. Ndërsa Adem Beli u dënua me 20 vjet burg, Halit Gjolena me 20 vjet burg, Kamber Backa me 15 vjet burg.

Materialet dhe letra janë marrë nga libri “Dosja e Diktaturës”, me autor Pjetër Pepa. Të dhënat për Hilmi Hysin, para se të burgosej janë marrë nga një artikull me titull: Hilmi Hysi, njeriu që nuk e kuptoi kurrë kujt ia pati borxh jetën e tij të re dhe të pafajshme” me autor Gjergj Qafoku./kujto.al

Red Varaku/

Pas spërdredhjeve të Ramës , i cili kishte premtuar se do të largohej për t’i hapur rrugë zgjedhjeve të lira dhe të ndershme, SHBA dhe BE janë angazhuar bashkarisht, jo vetëm për largimin e tij si kryeministër me zgjedhje të parakohshme , por dhe për ndëshkimin e tij dhe të trashëgimisë së tij politike.

Këtë fakt sot nuk mund ta mohojë dot më askush!

Largimi i tij nga pushteti dhe asgjësimi i trashëgimisë së tij nga politika është kthyer sot në një lajtmotiv të të gjitha deklaratave të Perëndimit, të cilat në asnjë rast nuk e fshehin më se kush është përgjegjësi dhe shkaktari i të gjitha problemeve në Shqipëri.

Parlamenti Europian, institucioni më i lartë vendim-marrës i BE, votoi në unanimitet të plotë pro 15 kushteve kundër qeverisë shqiptare, që në fakt qëndrojnë si 15 thika mbi kryeministrin e degraduar shqiptar.

Ndërsa Sekretari Amerikan i Shtetit e bën haptazi përgjegjës për përpjekjet e tij për bllokimin e reformës zgjedhore dhe paralajmëron pasoja për bllokuesit.

Por fatkeqësisht , procesi i “shporrjes” të tij po shoqërohet me një retorikë dhe përpjekje për të prodhuar një konspiracion të madh kundër Perëndimit.

Sulmet e paguara ndaj SHBA dhe sulmet ndaj Bashkimit Europian janë në vetvete një strategji për të paraqitur perëndimin si armik të shqiptarëve dhe kryeministrin shqiptar në viktimë të pafajshme.

Kjo u duk qartë në pjesëmarrjen e Shqipërisë në projektin rus të Jugosllavisë së re, por arriti kulmin në përpjekjen për të fajësuar SHBA -të dhe për t’i shpallur ata armiq, kur edhe midis shqiptarëve filloi të artikulohej dhe pranohej ideja që vendi që çliroi Kosovën po tenton ta përdorë atë për të arritur një “pazar me Rusinë.

Degradim më të madh dhe poshtërsi më të madhe kundër vendit që ka qenë gjithmonë në krah të shqiptarëve nuk ishte dëgjuar kurrë ndër shqiptarë.

Gjithashtu, nga nevoja për të fshehur këtë të vërtetë, çfarë nuk po sajon që njerëzit të shfokusohen dhe të mos i dëgjojnë deklaratat e SHBA dhe BE. Shembja e teatrit , lojërat për ndryshim sistemi, kërcënimet për grisje të reformës, janë të gjitha përpjekje për të fshehur të vërtetën e madhe , e konfliktit të madh që ky njeri ka sot me perëndimin .

Gjithsesi, largimi i Ramës është një proces, i cili në vend të ndajë Shqipërinë nga Perëndimi, do pastrojë politikën shqiptare nga mbetje anti-perëndimore.

Ai do të marrë me vete të gjitha plehrat që ky regjim i ngriti në majë të politikës . Dhe këtë më të qartë se kushdo tjetër, e ka vetë Brukseli dhe SHBA, sepse dënimin e tyre e kanë vendosur në kusht kryesor për integrim.

Ndaj, çdo përpjekje e Ramës për t’i bërë bisht përgjegjësive të tij në raportet e tij me perëndimin, do ta marrë shumë shpejt përgjigjen.

Sigurisht largimi i tij nga politika shqiptare ashtu si asgjësimi i metastazave të një kanceri, nuk do të jetë i lehtë dhe kalon nëpërmjet disa fazave të vështira.

Por, largimi i tij është i sigurtë dhe do të realizohet me çdo kosto, sidomos tani që ka dhe vendimin e Sekretarit Amerikan të Shtetit me vulën e Parlamentit Europian

( Letra e deputetit Riza Dani, drejtuar familjes para pushkatimit: Amaneti i fundit)

Amaneti i fundit: Tashti dëgjoje Axhën! Për mue kanë kërkue dënimin me vdekje, e ke marrë vesh besoj. Kufomën time merreni dhe çojeni në Shkodër. Më varrosni pranë Agimes, ose t’em vëllai nëse asht zanë vendi pranë sime bije. Kshtu paska kene fati jonë. Amanet Bulen, amanet të gjithëve, sidomos Vaçes.

“Me 9 shtator më ka vdekë vajza Agimja, fëmija i vetëm, e ju mendoni se tue pasë kyt rast në shpi do merresha me Lëvizjen? Paçi hijen tuej!”, kjo është përgjigjja e Riza Danit, kur hetuesi Stavri Xhara e akuzoi si organizator të kryengritjes së Postribës.

Riza Dani ishte arrestuar me urdhër të diktatorit Enver Hoxha për shkak se kishte kundërshtuar vendimet e marra që binin në kundërshtim të plotë me parimet demokratike për të cilat Riza Dani e shumë patriotë të tjerë shqiptarë patën luftuar. Pikërisht për këtë arsye, Riza Dani u arrestua, u troturua dhe më pas u dënua me varje në litar.

Dhjetë letra cigareje të shkruara në ditët para se të varej në litar, do të mbeteshin testamenti i Riza Danit lënë së mbesës, Feti. Nuk kishte fëmijë sepse vajza e tij e vetme ndërroi jetë në moshën 9-vjeçare më 9 shtator 1946, pikërisht atë ditë kur ishte organizuar kryengritja e Postribës, e për këtë kryengritje, ai do të akuzohej si organizator e do të dënohej me varje në litar.

Letra është shkruar përgjatë disa ditëve dhe janë ditët e fundit para ekzekutimi. Ka dhimbje e fisnikëri në fjalët e tij. Luftja dhe amaneti i fundit për vendin ku duhet të varrosej, pranë së bijës, Agime, por edhe amaneti për bashkëshorten e tij, Bulen, që tashmë kishte mbetur fillikat pas dekjes së bijës e ekzekutimit të bashkëshortit. Letra i drejtohet mbesës, Feti e cila është kujdesur për t’i çuar ushqim e veshje, përgjatë gjithë kohës kur ai ishte në burg. Një ndër fjalitë më domethënëse të kësaj letre është: Me shpresë të Zotit do të vdes si burrë.

E dashur mbesa ime, Feti!

Çështja është tepër serioze, gjyqi ndaj nesh u krye me dyer të mbyllura, pa avokat e pa publik. Prokurori këtu më akuzon si organizator i organizatës së deputetëve. Kam marrë pjesë në mbledhjet e saja, kam bërë mbledhje me të arratisurit.

Hetuesi nuk ka ba proces, as akuzat e deputetëve në ballafaqim me to nuk puqen. Prej grupit të deputetëve të dënuar veç Bejës, Sazanit, Majunit dhe S Kokalarit ,unë nuk njoh askënd tjetër.

Janë gënjeshtra të turpshme të formulueme me magji të një sistemi mesjetar torturash, i cili m’ash aplikue edhe mue. Sidoqoftë moralisht jam i fortë e i kam mohuar të gjitha në gjyq. Ç’venndim jep ky, nuk e di.

Me shpresë të zotit do të vdes si burrë. T’falem shumë Feti për kujdesin e për gjellët që më ke prue. Bulen amanet nipave. Ta konsiderojnë si më parë si njeriun e tyne.

7 tetor.

Feti, këto jepja doktor Omerit. Kopjen ruaje për histori.

Doktor!

Me pesë të këtij muaji dola në gjyqin e naltë ushtarak me dyer të mbyllura e pa avokat.

Në Shkodër akuzohem se kam marrë pjesë në një mbledhje që asht mbajt në shpinë e Cen Serreqit. Këtu prokurori më akuzon për kryengritjen e Postribës. Më akuzon se me anë të amerikanëve kam marrë 150 stërlina për të financue kryengritjen që duhet të koincidojë me akt-akuzën.

Tashti dëgjoje Axhën! Për mue kanë kërkue dënimin me vdekje, e ke marrë vesh besoj. Kufomën time merreni dhe çojeni në Shkodër. Më varrosni pranë Agimes, ose t’em vëllai nëse asht zanë vendi pranë sime bije. Kshtu paska kene fati jonë. Amanet Bulen, amanet të gjithëve, sidomos Vaçes.

Tashti që po ju shkruaj nga dita 7 tetor kam vujt shumë. Tri ditë pa bukë e ujë, 20 ditë çimento për shtroje e mloje, përveç shiltes teme. Shilten kërkoje e merre që ta mbash kujtim. Feti! Thuaja doktor Omerit këto që po t’i shkruaj.

Akuzat i kam mohue të gjitha si shpifje të turpshme.

Në rast hallallëkut, më varrosni pranë Agimes.

Me mall axha jot

Rizai

Riza Dani lindi në Shkodër në një familje patriotike. Përfundoi shkollën “Ruzhdien” në qytet dhe më pas vazhdoi studimet në Universitetin e Stambollit. Ra shpejt në kontakt me mjediset patriotike shqiptare dhe që, në rini, iu përkushtua lëvizjes kombëtare, përkrah të vëllait, Dan Hasani. Riza Dani zotëronte 4 gjuhë: gjermanisht, turqisht, italisht e sllavisht dhe në vitet 1908-1912 ishte pjesëtar i klubit “Gjuha Shqiptare” me miqtë e familjes: Atë Gjergj Fishta, Gurakuqi e Dom Ndre Mjeda. Ishte nismëtar i grupit të ngritjes së flamurit në Shkodër në fillimet e vitit 1913 dhe drejtonte gazetën politiko-shoqërore “Shkodra”. Vazhdoi aktivitetin patriotik deri në kohën e luftës antifashiste kur u angazhua në Frontin Demokratik Nacionalçlirimtar për çlirimin e vendit nga okupatori. Më pas u emërua kryetar i Frontit për qarkun e Shkodrës e më vonë kryetar i Komitetit të Shkodrës. Në zgjedhjet e 2 dhjetorit 1946, zgjidhet nga populli i Shkodrës si deputet. Pikërisht në këtë kohë ai nisi të shohë se cili ishte regjimi që po vendosej në Shqipëri dhe menjëherë nisi organizimin për ta ndalur si një regjim që ishte në kundërshtim të plotë me parimet demokratike e me idealet për të cilat kishte luftuar ai, miqtë, shokët e tij dhe shumë shqiptarë të tjerë. Në një artikull të shkruar nga nipi i tij, Kujtim Dani, theksohet se:

“Riza Dani, në situatat e reja që po kalonte vendi, po e kuptonte që prej gjakut të derdhur, Shqipëria ishte çliruar nga okupatori i huaj, por mjerisht do të robërohej nga një sistem sllavo-komunist utopik që po aplikohej. Kuptoi se duhej ngritur zëri nga të gjithë në protesta e veprime opozitare. Grupi i deputetëve demokratë: Gjergj Kokoshi, Riza Dani, Kolë Prela, Ibrahim Sheh Karbunara e tjerë ranë në kontakt me grupet intelektuale e organizatat opozitare të krijuara nga mesi i vitit 1945 në Shkodër e qytete të tjera. Këto do të organizoheshin për të kërkuar në zgjedhjet e ardhshme një sistem demokratik perëndimor, që kishte në themel pluralizmin politik, lirinë e individit, lirinë e fjalës e shtypit. Lëvizjet opozitare u zgjeruan e u formatuan në grupime me veprime politike. Uran Butka, në librin “Kryengritjet e para kundra komunizmit”, shkruan se në një mbledhje më 6 korrik 1946 në Shkodër, Riza Dani foli për nevojën e organizimit të një kryengritjeje të përgjithshme. Në mbledhjen e 9-të të asamblesë, Riza Dani pat kundërshtuar projekt-statusin e paraqitur sijokombëtar e i ngarkuar me frymë ideologjike komuniste. Më 7 mars 1946, pas vërejtjes që bëri Riza Dani, Nako Spiroja pasi kishte marrë udhëzime e urdhra nga eprorët, diskuton gjatë e përqendrohet vetëm në fjalën e deputetit të Shkodrës, që e quan si pararojë të reaksionit. Por, Dani iu përgjigj se, “kam qenë kundra turkut, kundra Toptanit, kundra rebelëve, kundra Zogut, kundra italianëve para e pas 7 prillit. Kam qëndruar larg çdo reaksioni e interesi privat. Jo për hatrin e Nako Spiros, por pse kështu e ka kërkuar interesi i atdheut”.

Dr. Pjetër Pepa në librin “Dosja e diktaturës” shkruan se Dani i di pasojat e fjalimit të ashpër, ndaj i thotë nipit të tij se, “dua një njeri që ta dijë se këtë fjalim e kam shkruar me gjakftohtësi dhe kryesisht i ndërgjegjshëm. Me një fjalë, dua të kem një dëshmitar që të dëshmojë në të ardhmen se shprehjet që kam përdor në Parlament, s’kanë qenë të rastit apo se kam qenë i nevrikosur, por sepse jam i ndërgjegjshëm për ato që të them e për atë që do të ngjasë”. Ai e kishte të qartë se e priste hakmarrja mesjetare sllavo-bolshevike, megjithatë vendosi të bënte çka kishte bindje. Më vonë, diktatori Enver Hoxha, në librin “Kur hidhen themelet” shënon për Riza Danin se, “ishte njeri me influencë në Shkodër, ishte demokrat, liberal, antizogist e antifashist” dhe se “Dani kërkonte të bënte edhe asamblenë tonë një kuvend ligjesh, ku secili të fliste sa t’i donte qejfi, pa asnjë kufizim e të gjitha ç’thonin Riza Dani me shokë të botoheshin në shtyp”. Kur kam lindur më 27 korrik 1946 në darkë, Rizaja po kthehej nga falja e Teravisë në xhami. I dalin para në oborr e i thonë: “Riza efendi, nusja e Xhevatit lindi djalë”. Ai i përgjigjet: Nusja me shëndet të mirë, djali me jetë gjatë, e më vjen keq se kanë me hekë keq”. Fjalë profetike për familjen Dani. Riza Dani me intelektualët e Shkodrës do të organizojnë një kryengritje të përgjithshme, ku marrin pjesë forca nga Kallmeti, Lezha, Mirdita e Puka, Zadrima e Nënshati, Postriba e Ura Shtrejtë, Dukagjini e Shoshi, Kopliku, Malësia e Madhe e Kelmendi. Në agim të 9 shtatorit, sulmohen kazermat e Shkodrës. Në mesin e shtatorit 1946, u arrestuan të gjithë meshkujt e familjes Dani. Nga gjyqet e diktaturës dënohen 3 vetë, 26 vjet burg (së bashku) e Rizai pushkatohet dhe sekuestrohen shtëpitë e fabrikat.

Deputeti Riza Dani arrestohet dhe nga 11 tetori i 1946-ës torturohet nga ‘hienat’ komuniste antinjerëzore deri në 23 dhjetor 1946, dita kur i hiqet “imuniteti”. Ja si e tregon një pjesë të vuajtjeve të deputetëve të Shkodrës, Kolë Prela e Riza Dani, bashkëvuajtësi i qelive e burgjeve, Sami Rrepishti: “Kolë Prela më tregoi se në nevojtoren ‘qeli’ pranë ishte Riza Dani, deputeti i Shkodrës, që herë pas here shpërthente me thirrje të nalta e shamje, që shuheshin menjëherë nga rojet e kuqe e shkopi i tyre mbi kurrizin e shtatëdhjetëvjeçarit demokrat”.

Më 11 tetor 1946 merret në pyetje Riza Dani nga hetuesi i Sigurimit të ushtrisë, Stavri Xhara para majorëve Vaskë Koleci e Zoi Themeli. Kjo ndodh mbasi ai kishte kalue tortura antinjerëzore, që vetëm ai ka ditur t’i përballojë. Mandati i hiqet në 23 dhjetor 1946, pra një deputet me mandat u nënshrohet hetimeve me metoda sllavo-mesjetare e qëndron me dinjitet e forcë morale lart, duke kundërshtuar me guxim të pavërtetat. Hetuesia e përcjell me shënimin: “Qëndrimi i tij para hetuesisë ka qenë armiqësor, nuk ka pranuar të firmosë asgjë”. Me qëndrim krenar e stoik e me ndjenjë të lartë përgjegjësie, deputeti Riza Dani deklaron: “Jam i ndërgjegjshëm për çka kam thanë e çka kam ba e veprue. Paçi hijen tuaj”. Gjyqi u bë me dyer të mbyllura, pa avokat. Nuk ka firmosë e nuk ka kërkue falje. Shpifja është argument i atij që s’ka arsye. 31 dhjetori 1947 si një re e zezë paralajmëron se është mbledhur Këshilli i Gjykatës së Lartë Ushtarake, i mbledhur për të gjykuar 19 të pandehurit. Në ato orë të vona të asaj nate të errët, komunikohet vetëm vendimi ogurzi: 7 pushkatim, 6 burgosje përjetë, të tjerët 20 e 15 vjet burgim. E gjithë kjo bëhet mbi bazën e një “Promemorie përcjellëse” që vinte nga hetuesia e mbushur me shpifje” shkruan Kujtim Dani, nipi i Riza Danit/Kujto.al.

(Teksti i letrës është marrë nga libri “Dosja e Diktaturës” me autor Pjetër Pepa)

Gjeneral Hysen Arapi/

LDK ka kohë që e ka humbur dinjitetin dhe kjo jo pse ka pasur në gjirin e saj Vjosa Osmanin, por që nga koha kur titistët me lojra “kushtetuese” politike hoqën Fatmir Sejdiun nga President, për ti hapur rrugën njeriut të Rusisë Behgjet Pacoli, për të cilin USA ndërhyri shpejt dhe e pengoi.

Sapo Zoti Sejdiu dha doreheqjen si President, në lojë hyri hajduti i 3%, ish ministri komunisto-titist i Rrahman Morinës, Isa Mustafa, dhe me kontributet e vjedhura bleu postin e kryetarit të LDK-së. Nga ai moment LDK nuk ishte më rugoviste, por në dorë të shqipfolësve të “bratsvo-jedinskvos” me në krye Isa Halenë..

Kosova është republikë parlamentare, çka do të thotë që kryetari i një partie serioze hyn në zgjedhje për tu bërë Kryeministër. Isa Haleja, duke e ditur se sa i vlen lëkura, ka dy palë zgjedhje që e fsheh fytyrën e tij të shëmtuar pas dikujt tjetër, dy vite më herët pas Abdullah Hotit dhe në tetor pas Vjosa Osmanit. Kur një kryetar partie, në kondita të tilla, nuk kryeson listën për tu bërë kryeministër, ai\ajo nuk mund të jetë krytar partie.

Kjo është hera e fundit që Isa Haleja trafikon votat në parlament. Me anë të atij trafikimi, ai ka bërë dy herë Kryeminisëer dhe një herë President një kriminel antikombëtar si Hashim Thaçi.

Në zgjedhjet e 6 tetorit LDK hyri me program qeverisës dhe premtim se nuk do të bënte kurrë aleancë pas zgjedhore me partitë e PAN, të cilat kryesohen ose nga kriminelë si Hashim Thaçi dhe Kadri Veseli, ose nga hajdutë dhe të korruptuar si Hashim Thaçi, Kadri Veseli, Ramush Haradinaj apo Fatmir Limaj. LDK premtoi se nuk do të bënte aleancë me këta, prandaj edhe doli parti e dytë. Po të dilte në aleancë me këta, do të ishte më poshtë se PDK.

Në Kosovë po lejohen serbët të votojnë për parlamentin e Serbisë, por nuk lejohen shqiptarët, në shkelje të Kushtetutës, për të bërë zgjedhje, pas mocionit të mosbesimit, për shkak të Koronavirusit!!! Argument qesharak për të mbuluar dështimin katastrofik në zgjedhjet e rradhës.

27 qershori do të kishte qënë shkatërrimtar për Kosovën në Shtëpinë e Bardhë, në se nuk do të kishin reaguar shqiptaro-amerikanët, dhe në se ekipi i Trumpit nuk do ta dinte se në të paktën 4 shtete të mëdha të USA, kur vota është e ndarë me peshore, dhe se ajo e shqiptarëve do të bëjë dallimin midis fituesit dhe humbësit, që detyroi Grenellin të akuzojë publikisht Boltonin për ndarjen e Kosovës, kur vetëm pak javë më herët kishte deklaruar se nuk kishte një plan të tillë.

Sidoqoftë, përjashimi i Vjosës është lajmi më i mirë pas 6 tetorit 2019, sepse shqiptarët e Kosovës, e panë qartë se kush është Isa Haleja, dhe se unë shpresoj se Vjosa do të krijojë partinë e parimeve rugoviane, dhe në zgjedhjet e radhës të dalë parti e dytë me 18-20% të votave, kur VV mund të ketë mbi 35-40%. PDK del parti e tretë me 12-15%, LDK e Isa Halesë me 8-10%, PAA ndoshta nuk e kalon pragun, por edhe po e kaloi nuk do të jetë me më shumë se 5-6%, ndërsa Nisma e Limajt dhe e Haxhi Shalës fshihet, si Rexhep Qoseviçi një herë e mirë nga skena politike.

Ato zgjedhje që vinë pas këture gtë radhës Vjosa fiton bindshëm

Dritan Kaba/

Ne konferencen e tij per shtyp Taulant Balla, u mundua te na shpjegonte sa i kane dhimbt shpullat syve te Komisionit te Venecias!

Jo me dhimbti!
Jo nuk ja zuri mire!
Jo po ishte pak e forte!
Jo po ai qe gjuante e njihja si fytyre!
Jo po te dale nga lagjia ime!

Opinionet e Venecias ishin qartesisht nje pasqyre e antikushtetutshmerise se Rilindjes!

Dua t’i kujtoj SPAK se ne Opinionet e Venecias gjenden qarte shkeljet kushtetuese dhe ligjore te Dvoranit, qe ju keni 8 muaj qe nuk po “i gjeni” dot! Nese nuk arrini te zbardhni kete çeshtje, e cila eshte e paster si drita e diellit, si mund te presim te zbuloni aferat e korrupsionit dhe te na zbuloni lidhjet e Krimit te Organizuar me banden ne pushtet?!

Ndersa pjesa me e dhimbshme ishte kur shihja ata gazetaret qe i kishin çuar pronaret te rrinin si ne heshtje para mashtrimeve dhe idiotesive te artikuluara me aq qetesi nga Balla! Pyetje te porositura nga stafi i Rilindjes, te lexuara ne disa raste edhe me dridhje zeri nga gazetaret e detyruar!

Çasti me qesharak ishte artikulimi nga ana e Taualantit per hapjen “drites jeshile” te Komisionit te Venecias per ligjet e paketes “antishpifje”, qe u denuan me force edhe nga KE,. Kundershtimi ndaj ndryshimeve antidemokratike te Parlamentit se “gjese se gjalle” ishte evident edhe pa asnje ekuivok, gazetaret ne ate çast duhej te ishin ngritur e te braktisnin ate totollak! Ai po artikulonte se si do i denonte me burg ata qe ishin aty, per nje sekuence filmimi, per nje fjali, per nje fjale, per nje germe!

Edhe gazetaret jane bere pjese e Shumices se Heshtur, kur ne fakt duhet qe ata t’i japin ze asaj! Por ne asnje moment nuk i ve faj! Nen kete autokraci gjithkush mund te frikesohet, se ndryshe e vetmja zgjidhje do te jete rruga e emigrimit!

Ata tashme jane kthyer ne te pagoje para mashtrimeve te paskrupullta qe e bejne te bardhen te zeze! Shume pak kane guxim te bejne pyetjet e tyre! Ndaj Opozita e Bashkuar duhet te kete nje nga kolonat e Programit te saj çlirimin e gazetareve nga vargonjte e Censures se Bukes se Gojes!

Dhe e fundit Balla cilesoi se nuk jane aq keq sa duken Opinionet e Komisionit te Venecias, se ato jane te perkthyera gabim!!! Nuk ka faj gjuha vete ku dhemb, dhembi! I kujtohet si bashke me Euralius-in çuan te deformuar ne anglisht Kushtetuten e Shqiperise, pikerisht ne Komisionin e Venecias! Nje skandal qe ende nuk ka asnje fajtor para drejtesise, vendas apo i huaj qofte!

Per diçka duhet vleresuar realisht Taulanti, nuk mund te gjesh asnje tjeter, qe te thote aq mashtrime, idiotesi dhe broçkulla pa u menduar fare per veten e tij! Ketu ka konkurent vetem Veliajn. Askend tjetwr!

Sot Balla me nje arrogance te pashembullt dhe nje karshillik prej fodulli te peshtire, u tregoi shqiptareve parathenien e fundit te pashmangshem te Rilindjes!
Per kete nje ndihme te çmuar, pa asnje ironi, dhe gazetaret qe e lane te artikulonte logirene e tij lirisht!

Dorian Koçi/

Prania e popullsisë zezake ka qenë e pakët në Shqipëri. Edhe pse territoret shqiptare bënin pjesë në Perandorinë Osmane, në një perandori konglomerat për nga popullsia, etnitë dhe besimet fetare , prania e kësaj popullsie nuk ka lënë gjurmë të forta në këto territore. Dokumentimi i parë kësaj popullsie në territort arbëre gjenden në këngën popullore Gjergj Elez Alia, ku ky i fundit ndeshet në disaa variante me bajlozin e zi dhe në disa të tjerë arapin e zi. Studiuesit e folklorit kanë evidentuar me kohë që bajlozi i zi , bëhet fjalë për bajlin e Venedikut, emërtimi i ambasadorëve të kësaj republike në shtete të tjera. Në rastin kur përmendet si arapi i zi, ka të ngjarë që përfaqësues të pushtetit venedikas të ishin nga popullsia afrikane e Marokut dhe Algjerisë që shërbenin si mercenarë në trupat venedikase. Një personazh i tillë për shembull është Otello i Shekspirit, çka dëshmon që numri i tyre i përfaqësimit në trupat vendedikase kishte një frekuencë të lartë.
Në pushtimin otoman të Shqipërisë sëbashku me trupat osmane kishte dhe popullsi zezake që shërbente pranë tyre. Me islamizimin e Shqipërisë në shekullin e XVII, pjesëmarrja e pashallarëve shqiptarë në fushatat osmane, bëri të mundur që kjo popullsi të kishte një prani më të madhe në territoret shqiptare. Zakonisht njerëzit nga popullsia zezake shërbenin pranë pashallarëve të fuqishëm shqiptarë dhe ishin objekt kurioziteti mes shqiptarëve. Ata ishin robër lufte apo dhe ushtarë që kishin marrë pjesë në fushatat e mëdha osmane për të nënshtruar territore afrikane, si ishte rasti i pushtimit të Sudanit nga fuqitë e Mehmet Ali Pashës. Në këtë fushatë morën pjesë shumë forca mercenare shqiptare, prijësit e të cilëve kur u kthyen në Shqipëri, sollën me vete edhe robër zezakë apo dhe ushtarë të rekretuar që u shërbenin besnikërisht. Gjurmë të drejtë për së drejta të këtyre personave nuk gjejmë, në popullsinë e sotme në Shqipëri, por përmes shkrimeve dhe tablove mund të evidentohen lehtë prania e tyre në Shqipëri. Bajroni në takimin e famshëm me Ali Pasha Tepelenën në tetor 1809 , kur përshkruan hyrjen e personazhit letrar Childe Harold në kështjellën e Tepelenës përmend mes popullsive të tjera që baresin në oborr, dhe etiopianë.

Rëndom mbi prag të portës që kërcet,Nget kalin shpejt ndonjë tartar fesgjatë.Turq, grekë, shqiptarë, arapë aty përzienNë lloj-lloj ngjyra gjer sa zëri i mbytur. Më poshtë kur përshkruhen popullsitë përmenden sërish etiopianët.Delinë me qylaf e jatagan,Grekun dinak, të zinë bir me cen T’Etiopisë.  

Nuk mund të nxjerrësh një evidencë të qartë nga këto vargje sesa duhet të ketë qenë numri i tyre në Tepelenë, por të paktën për një personazh historik, gojëdhëna e ka sjellë deri në ditët tona se mund t’i përkiste kësaj popullsie. Vetë , Jusuf Arapi, një nga besnikët e Ali Pasha Tepelenës, mendohej se ishte një mulat dhe gjysëm vëlla i Pashait, që i ati i tij Veliu, e kishte me një skllave haremi etiopiane. Mbiemri i tij është një provë linguistike që dëshmon origjinën e tij. Po kështu në tablonë e njohur të Dypre-së, ku Ali pasha Tepelena është duke gjuajtur në liqenin e Butrintit , Jusuf Arapi qendron në krye të varkës. Ai është i paraqitur si esmer , i veshur me rroba popullore shqiptare dhe qëndron në krye të kiçit të barkës. Omer Vrioni, një prijës tjetër shqiptar që mori pjesë në fushatën e Egjiptit, sëbashku me prijës të tjerë shqiptarë, sipas Pouqeuville, kur u kthye në Janinë , në 1808, solli me vete gamile, gruan nga fisi i mamlukëve dhe disa shërbëtore zezakë. Po kështu është fakt i njohur që Marko Boçari, heroi shqiptar i pavarësisë greke, u vra gjatë sulmit të tij në Karpenisë nga arapi i pashës, roja besnike i Mustafa Pashë Bushatlliut. Marko Boçari, sëbashku me 300 suliotë , të veshur me rroba shqiptare, duke shfrytëzuar rastin që flisnin shqip u futën brenda kampit osman që udhëhiqej nga Mustafa Pashë Bushatlliu, dhe u përpoqën që të arrinin deri te çadra e tij për ta vrarë. Në tablonë e njohur të piktorit gjerman Peter Von Hess, Vdekja e Bocarit në Karpenisë, shikojmë arapin e pashës, rojen besnike të Mustafa Pashë Bushatlliut që jep goditjen fatale. Pra siç shikohet ka një shpërndarje nga jugu në veri të popullisë zezake në territoret shqiptare të njohur , ndryshe dhe me emërtimin harap ose arap. Duket se të pasurit e një arapi si roje besnike ka qenë një traditë e konsiliduar ndër pashallarët shqiptarë. Kësaj tradite nuk i shpëtoi as Mbreti Oto I i Greqisë, që një nga rojet e tij më besnike kishte Markon nga Abisinia. Në tablonë e piktorit gjerman Leopold Karl Müller, “The Greek Moor” –Mauri Grek(1855), është një dëshmi e pranisë së popullisë zezake dhe në oborrin mbretëror grek. Ka të ngjarë që personi i portretizuar është Marko nga Abisinia, një nga truprojat personale të Mbretit të Greqisë , bavarezit Otto I( 1815-1867). Gjithësesi përqëndrimi më i madh i kësaj popullsie, çuditërisht gjendej në Ulqin, në pjesën më veriore të aeralit etnik shqiptar që pas pushtimit të tij nga otomanët në 1571, kishte hyrë n disa zhvillime të vrullshme demografike. Për aq sa dëshmon historiani anglez Noel Malcom në librin e vet “Agjentët Perandorakë”, Ulqini ishte një qytet etnikisht shqiptar, me popullsi që i përkiste besimit katolik. Dy nga familjet më të mëdha fisnike të kohës , Brutti dhe Bruni do të luanin një rol të madh në historinë e rajonit dhe të Evropës. Rënia e Ulqinit në duart e osmanëve, ndryshoi strukturën urbane, sociale por edhe ushtrimin e ndryshëm të zejtarive. Ulqini gradualisht fillon dhe merr pamjen e një qyteti oriental, me ndërtime të objekteve të kultit islam, krojeve si vend relaksimi dhe meditimi por edhe me ndalimin e prodhimit të verës dhe vazhdimin e prodhimit të vajit të ullirit. Ai vazhdon të mbetet një derë komunikimi midis Lindjes dhe Perëndimit, përderisa mendohet se Sabaedin Zeevi, i ashtëquajturi Messia hebre , brakstis Beratin dhe shkon dhe vendoset në Ulqin. Një nga zejet më të përhapura në Ulqin. bëhet si në asnjë qytet tjetër shqiptar të bregdetit, ndërtimi i anijeve dhe lundrimi. Venedikasit në luftërat dhe paqen e nënshkruar me osmanët bënin çmos që deti Adriatik të mbetej një liqen venedikas, pa lejuar ndërtimin e porteve osmane në brigjet e Adriatikut lindor. Kjo luftë e hapur midis tyre kishte dëmtuar dhe lundrimin në brigjet shqiptare, të cilat nga një element mbizotërues dikur me popullsinë ilire, ishin kthyer tani nënjë popullsi që nuk e mbarështonte ndërtimin e anijeve dhe në përgjithësi kulturën e detit. Ulqini, bënte një përjashtim në këtë drejtim dhe llojet e ndryshme të anijeve që prodhonte si dhe flota që mbante e kishin shndrruar në një qytet të rëndësishëm për Perandorinë Osmane, pasi flota e tij përdorej në ballafaqimet dhe betejat detare të saj me Perëndimin. Përdorimi dhe mbajtja e kësaj flote lidhet ngushtë dhe me praninë e popullsisë zezake në Ulqin. Popullsia zezake fillimisht kishte ardhur aty si skllevër te blerë në pazare të skllevërve në Vlorë nga detarët ulqinakë për të shërbyer në anije. Pazare të tillë skllevërish siç dëshmon Pouqeuville kishte dhe Butrint apo Prevezë, ku sundimtarët lokalë blinin robër të kapur nga anijet e piratëve. Duke qenë se lundrimi vazhdonte të ishte ende i bazuar dhe në rrema, ky proces kërkonte një fuqi të madhe njerëzore që qyteti i Ulqinit nuk mund ta përballonte me popullsinë e vet. Kjo ishte dhe një nga arsyet e blerjes së skllevërve dhe vendosjes së tyre në Ulqin në një lagje të veçantë. Kaq e rëndësishme ishte kthyer prania e këtyre familjeve dhe skllevërve zezakë sa dhe fuqia ekonomike e familjeve ulqinake varej pikërisht prej numrit të zezakëve qe kishte në kuadër të familjes. Nuk ka të dhëna të sakta se sa ishte realisht numri i zezakëve në Ulqin, por afërsisht themi se ishin disa dhjetëra, e kjo ka të bëjë sidomos në shekujt e XVII dhe XVIII e deri në fillimet shek.XIX. Për shkak se ra, kërkesa për fuqi njerëzore për anije me rrema, numri i të ardhurve rishtaz u pakësua. Në këtë kontekst duhet të ketë ndikuar edhe ndalimi i skllavërisë nga Franca në 1803 dhe Anglia në 1807, si dhe hyrja në urbanizimin kapitalist dhe modernitetin në legjislacion të Perandorisë Osmane. Po kështu vetë Perandoria Osmane nëpërmjet disa disa fermanëve filloi që nga vitit 1830, 1856 dhe përfundimisht në vitin 1871ta ndalojë skllavërinë. Popullsia zezake e mbetur në Ulqin, më vonë fitoi lirinë dhe u integrua ne jeten e qytetit. Në aspektin social, komuniteti i arapëve siç quhen në Ulqin, në shumë aspekte ata u bën pjesë e familjeve ulqinake, duke punuar në bashkësitë familjare por edhe angazhimin në detari, bujqësi e shërbime tjera. Ata, bashkëjetuan me shqiptarët, morën nga kultura shqiptare por edhe i dhanë kulturës shqiptare aq sa kishin mundësi, ku në mënyrë të veçantë dallohet fusha e folklorit. Interesant është mbiemri dhe etnonimi që kjo popullsi ndan që nga jugu i Shqipërisë e deri në veri, një formë arkaike e shqipes harapi ose arapi.
Duke ndarë fatin me shqiptarët ata moren mbiemrat e familjeve shqiptare ku ishin vendosur, por edhe u shperngulen me agallarët e beglerët ulqinakë siç ishte rasti në vitin 1880, duke u vendosur në Shkodër, kur Ulqini iu dorëzua Malit të Zi nga ana e Fuqive të Mëdha.Si dëshmi kemi pasardhësit e tyre që janë edhe sot në Shkodër ndonëse në numër të reduktuar, sikurse edhe në Ulqin. Dëshnia më e fundit e tyre në artin shqiptar është një tablo e njohur piktorit të njohur Kol Idromeni. Në 1916 ai na ka lënë një pikturë të titulluar “Arapi i Beledijes”. Ka të ngjarë që Arapi, që shërbente pranë bashkisë së Shkodrës të jetë një prej këtyre zezakëve të Ulqinit.
Suplementi Rilindësi 26.02.2017

Titulli në origjinal/Parlamenti Europian gati sa nuk e shpall rilindjen organizatë terroriste

Red Varaku/

Të gjithë e mbajmë mend datën 8 Qershor 2019.Ishte dita kur në Shqipëri ndodhi dhe kthesa e madhe e qëndrimit të faktorit perëndimor në lidhje me krizën shqiptare.

Ndërkohë në 5 Qershor ishin publikuar për herë të parë ,gjashtë biseda të përgjuara të dosjes 339 , në gazetën gjermane ‘Bild’. Bisedat u publikuan nga ‘Bild’, në datën 5 Qershor, vetëm një ditë pasi në Gjermani kishte mbërritur Lulzim Basha, i cili gjatë gjithë asaj dite vijonte takimet e rëndësishme në Berlin.

Pas 8 Qershorit, ditës kur Presidenti Meta vendosi të anullonte datën e zgjedhjeve lokale të 30 Qershorit, jo vetëm që nuk ka asnjë qëndrim pro qeverisë nga faktori Perëndimor, por të gjitha qëndrimet kanë qenë kundër saj dhe në mbështetje të hapur të propozimeve të Opozitës.

Në fillim ishte z. Wahdepul, i cili menjëherë pas dekretit të Ilir Metës për anulimin e 30 qershorit, u ofrua në emër të CDU-së , për të zgjidhur krizën shqiptare.

• 

Pas refuzimit të Ramës dhe vendimit të tij për zgjedhje moniste në 30 qershor, kemi shtyrjen e datës për hapjen e negociatave në tetor duke i dhënë mundësi Ramës të ndërtonte Gjykatën Kushtetuese , të bënte reformën zgjedhore dhe të rikthente ligjshmërinë e zgjedhjeve lokale kjo sipas deklaratave të z. Palmer dhe z. Hahn.

Rama bëri gjithçka për ta penguar këtë dhe në Tetor erdhi bllokimi i integrimit bashkë me nëntë kërkesat e BE për ndëshkim të krimit elektoral dhe zgjedhje të parakohshme, të cilat u kthyen në kushte për integrimin e vendit në BE.

Kjo u pasua me një rezolutë të PPE , partive që udhëheqin sot Bashkimin Europian, e cila paralajmëronte si në asnjë rast tjetër, kthimin e këtyre kushteve në qëndrim të prerë nëse Rama nuk do të tërhiqej, si dhe shpallte Lulzim Bashën si udhëheqës të së ardhmes.

Në janar Rama tërhiqet zvarrë dhe detyrohet të ulet në Këshillin Politik, që nuk është tjetër vetëm një mekanizëm politik për realizimin e kushtit të parë, atij të dakortësimit për një reformë zgjedhore, pa të cilin nuk mund të vazhdohet më tej me kushtet e tjera.

• 

Por, duke parë sërish përpjekjet e Ramës për ta bllokuar ose shtyrë këtë proces, bashkë me Sekretarin Amerikan të Shtetit, ata kanë nisur një ofensivë të padëgjuar perëndimore kundër Ramës, e cila u përkthye në një vendim të ashpër parlamentar të BE kundër tij me 388 vota pro, 280 vota kundër dhe 19 abstenime.

Kjo ofensivë perëndimore kundër tij tashmë politikisht mund të përkthehet jo më vetëm si presion, por si kërcënim i hapur ndaj përpjekjeve të tij për ta penguar integrimin e Shqipërisë në BE, që do të thotë që nëse vazhdon kështu fundi i tij do të jetë shumë i hidhur për të dhe ndjekësit e tij.

Një mesazh i qartë dhe i prerë që kjo qeveri nuk ka se çfarë të japë më dhe duhet të largohet menjëherë, sepse nëse politika e kushtezimit eshte instrumenti kryesor nepermjet te cilit BE tenton të thellojë reformat demokratike ne vendet e Ballkanit Perëndimor, politika e bllokimit është instrumenti kryesor që përdoret për të rrëzuar një qeveri të korruptuar. Bllokimi i integrimit është forma më e ashpër e presionit të BE-së për një qeveri.

Pas këtij “kërcënimi” , opsioni i vetëm që i mbetet Perëndimit, mbetet vetëm shpallja e rilindjes organizatë terroriste ,pra sanksionet dhe më pas ndërhyrja ushtarake si mjet ndryshimi.

E parë në këtë kontekst, qëndrimet e Washingtonit dhe Brukselit mund të konsiderohen pa mëdyshje si një sinjal që parashikon jo vetëm largim për të dhe qeverinë e tij, por ndëshkim për këdo që ka cënuar pasurinë dhe interesat e popullit shqiptar .

Dhe duke ditur rolin e rëndësishëm që ka luajtur Perëndimi në ndërrimin e pushtetit në Shqipëri në vitet 1992, 1997, 2005 dhe 2013, pyetja që të vjen në mendje është nëse kjo ofensivë a po lajmëron një ndërrim të pushtetit me zgjedhje të parakohshme menjëherë pas reformës zgjedhore?

Është e qartë që Rama nuk ka asnjë zgjedhje tjetër përveç tërheqjes dhe zbatimit të kushteve të BE-së. Sepse zbatimi i kushteve do të thotë as më shumë e as më pak vetëm se zgjedhje të parakohshme parlamentare dhe lokale në të njëjtën ditë.

Ai e di që kjo është e vetmja rrugë, siç edhe e ka të qartë që përplasja me Perëndimin dhe Europën ka qenë gjithmonë fatale për çdo kryeministër shqiptar që e ka provuar. Fatmirësisht, pas vendimit të Parlamentit Europian që shkon kundër tij personalisht, tashmë këtë fakt nuk e ka të qartë vetëm ai, por e kanë të qartë të gjithë, madje edhe më kokëtulët.

• 

RREZIKOHET JETA E FEMIJEVE DHE PRINDERVE TE TYRE PER PROPAGANDEN E SHPIFUR TE VELISE!

Dritan Kaba.

KU ESHTE PROKURORIA?!

A rrezikohen të infektohen fëmijët e vegjël në këto grumbullime absurd, kue Qeveria thotë që po shtohen numri i të infektuarve nga grumbullimet? Ministrja e Shëndetësisë Manastërliu kërcënoi sot me gjoba televizionet nëse nuk mbahet distance prej dy metrash mes të ftuarve! Policia dhe Ministri i Brendshëm japin ultimatume kërcënuese se nuk do të lejojnë grumbullime, qofshin këto per të protestuar për bukën e gojës, që kjo qeveri mafioze e ka per detyrim t’i kompesoje dhe t’I paguajë si në do shtet tjetër? Vetëm dje policiabëri një deklaratë që procedoi shtatë protestues të transportit urban, se kishin dalë në një tubim paqësor dhe kërkonin të paguheshin për shkak të pa mundësisë për të punuar, si pasojëe mbylljes nga Qeveria të aktivitetit të firmave ku ata janë të punësuar dhe sigurojnë bukën e fëmijëve të tyre. Nuk lejohen të protestojnë fëmijët e gjimnazeve, që ju bëjnë teza që qëllimisht t’i kapin në gabime.

Dje sërish policia procedoi 4 të rinj që ishin mbledhur për të uar me shkrim kërkeat e tyre Ministrisë së Arsimit. Në fakt ajo është kthyer në Ministrinë e mërzitjes së shkollës jo vetëm nxënësve, por të gjithë sistemit arsimor! Sot del VKM, që i rrit femijeve të gjimnazeve për vitin tjetër mesataren e pranimit në Universitetet Publike, duke i detyruar të bëhen klientë të universiteteve private. VKM e qeverise duke ndryshuar mesataren dhe duke i kushtëzuar vazhdimin e shkollës dëmton rëndë jo vetëm fëmijët, por edhe financat e lodhura të prindërve të tyre. Por nxënësit e gjimnazeve nuk mund të protestojnë, se ndryshe do gjobiten! Prindërit e tyre jo dhe jo, se përve gjobës rrezikojnë edhe vendin e punës, bukën e gojës së fëmijëve të tyre!
Ndërkohë vazhdon parade e “sukseseve” të Erion Velisë pa asnjë ndërprerje. As policia, që procedon do qytetar që proteston, as inspektorët e Manastërliut nuk duken. Nuk ka as pastime në Facebook për rrezikimin e jetës së fëmijëve shumë të vegjël! Në një “inagurim” të një parku lodrash, Erion Velia urdhëron kpshtet, që i ka në varësi të nxjerrin fëmijët, që ai të bëjë xhirimet e radhës! Vajza, që i bojatis fytyrat e fëmjëve me ngjyrat e Rilindjes, dhe ky nje përdorim politik i vetëdijshëm, i ka duart pa doreza dhe I prek fëmijët në faqe dhe në kokë! A rrezikohet infektimi i femijeve? Sigurisht që po dhe jo vetëm ata, por edhe prindërit dhe gjyshërit e tyre.
Përdorimi i fëmijëve si sfond politik është makabër, por per Rilindjen dhe Erionin propaganda është e para, ndaj femijet mund të përdoren si kavie eksperimentale për një politikë të ndyrë!
Po kush është ai kopësht, që ka nxjerrë fëmijët duke i grumbulluar në hapësira me njerëz të tjerë jashtë shtëpisë dhe ambienteve dhe pa asnje mase mbrojtese? Të hysh në supermarket me fëmijën duhet të kesh maskë, ndryshe nuk mund të hysh dot edhe sikur ai të jetë duke qarë në pikë të lotit.
Drejtuesit e kopshtit dhe ata që e kanë urdhëruar këtë vepër të rëndë kriminale duhet të shkojnë para drejtësisë, për rrezikim të jetës së fëmijëve me dashje! Nuk arrij të kupto prindërit e tyre, si ka mundësi të vendosin në lojë jetën e fëmijëve për propagandë politike. Ata qofshin, që mbyllin gojën dhe nuk reagojnë! Rrinë të tulatur edhe kur fëmijëve të tyre i rrezikohet jeta, kur në fakt duhej të ishin ata që duhet të bënin padinë të parët!
Zoti i faltë, që as fëmjët etyre nuk i mbrojnë dot!
Jeta e çdo fëmije është mijëra herë më e shtrenjtë, se propaganda bajate e Erion Velise! Është e paçmuar krahasuar me kolltukun, PR dhe karrierën e kujtdo.
Siç na mëson edhe libri i shenjtë i Kur’ani-t: “Kush shpëton një jetë njerezore është sikur ka shpëtuar njerëzimin.” Po ai që i rrezikon këto jetë, aq më shumë të fëmijëve?!
Propaganda e Veliajt nuk ndalet para asgjëje. Atë nuk e ndal as rrezikimi i jeteve te femijeve!
Po SPAK dhe Prokuroria ku është? Në raporte në Parlament! Aq seriozisht e marrin qeveritarët, sa sot në sallë ishin vetëm tetë deputetë të pranishëm.

BETEJA PARAELEKTORALE QЁ PO TRAZON SHBA.

Aleksandër Tereziu/

Në SHBA me datën 3 nëntor 2020, do të zhvillohen zgjedhjet presidenciale se kush do të drejtojë Shtëpinë e Bardhë, Donald Trump apo Joe Biden. Presidenti aktual Donald Trump përfaqëson rrymën nazionaliste ndërsa, Joe Biden përfaqëson rrymën globaliste që mbështetet nga “Deep State” i cili në vetvete përfaqëson Kupolën Kabala dhe sot janë padronët universal që kanë komanduar botën për shumë vite.

– Për katër vjet rresht Presidenti Donald Trump me slloganin “Amerika First”, ka qenë shumë i suksesshmën.

Ai jo vetëm që nuk i është nënshtruar “Deep State”, por dhe po e lufton atë dhe është shprehur se do ta fitojë këtë luftë.
Duket se “Deep State”, apo padronët universalë me veprimet e Presidentit Trump dhe Putin po e ndjejnë fundin e tyre si dominues të padiskutueshëm dhe të paprekshëm.

– “Deep State” mori goditje në Siri, ku bashkëpunimi i Presidentit Trump me Presidentin Putin shkatërruan ISIS-in.
– Trump ndërpreu fondet për Organizatën Botërore të Shëndetësisë.
– Rikthimin e shtypit të lirë kundër fake news.
– Vendosi të tërheqe 9.500 trupa nga Gjermania.
– Po kështu ka ndërmend të tërheqë trupat nga Iraku dhe Afganistani duke i qëndruar besnik thënies mjaft më me luftra qesharaka pa kuptim, ku në fakt goditen interesat e “Deep State”.

– Në Afganistan prodhohet rreth 70% e heroinës, që në gjuhën monetare bën një mal me para.
– Kthimin e kapitalit amerikan që ishte investuar jashtë Amerikës, duke bërë të mundur hapjen e shumë vendeve të punës brenda SHBA-ve dhe duke i dhëne kështu një goditje globalizmit.

Duke parë rrezikun Trump, “Deep State” kërkon me çdo kusht qe Trump të mos zgjidhet.

– Për këtë ka mbështetur trazirat në Amerikë që shpërthyen nga vrasja e George Floyd. Mos vallë dhe Covid 19 është shpikje e tyre. A është Covid 19, një virus vdekjeprurës, apo është thjesht një grip.

– Mijëra amerikanë protestuan në rrugë sup me sup pa marrë asnjë infeksion. Pra virusi vdekjeprurës nuk ka eksistuar, ose është zhdukur.
Kjo gjë nuk i pëlqen “Deep State” i cili ka planifikuar nxjerrjen e vaksinës deri në vendosjen e çipit që është shenja e bishës. – Me këtë shenjë do na kontrollojnë në çdo aspekt deri tek opinionet tona. Nëse do të arrijnë të na vendosin çipin, ku do të jenë dhe paratë tona elektronike, as nuk do të shesim, as nuk do të blejmë siç e thotë dhe Bibla.

– Më pas duke kontrolluar jetët tona do të do të tentojnë të na largojnë nga ZOTI i vërtetë, krijuesi i çdo gjëje, i të dukurave dhe i të padukurave dhe pastaj do na detyrojnë që ti falemi djallit, pasi ata përfaqësojnë racën e gjarpërinjëve, racën e djallit.
Për realizimin e qëllimeve të tyre të errta, pengesë është bërë Presidenti Trump.

Me Trumpin kundër ata janë të shqetësuar. Për ta, ka filluar momenti i panikut dhe për këtë arësye ata mbështetën protestat duke përdorur një ofensivë masive psikologjike. –

– Media manstream thoshte është luftë racore.

Protestat para Shtëpisë së Bardhë kishin si qëllim të provokonin policinë, me qëllim që policia të qëllonte mbi protestuesit dhe të ishte një “Shesh Majdan” para Shtëpisë së Bardhë dhe në këtë mënyrë të fillonte revolucioni me ngjyra dhe në SHBA, por Presidenti Trump si një person inteligjent e kuptojë dhe e nxorri policinë pa armë.
Deri në zgjedhjet presidenciale, muajt e ardhshëm do të jenë dramatike. A do futet Amerika në një luftë civile me pasoja për mbarë njerëzimin? Duhet të kuptojmë se është një luftë, nëse demokracia dhe njerëzmi do të jenë të lirë, apo do të nënshtrohen.
Kërkojnë të eleminojnë Trumpin sepse është bërë pengesë për globalizmin e egër, që pasuron “Deep State” dhe shërbëtorët e tyre.
– Joe Biden nuk do të fitojë për të njëjtën arsye që nuk fitoi Klinton. Amerikanët janë shumë të vetëdijshëm, ata flasin shumë për “Deep State” dhe duan që ky i fundit mos ekzistoje më.

– Mbi të gjitha, shumica e popullsisë me origjinë evropiane, afrikane dhe aziatike, e dinë mirë se ndryshimi i stilit të jetesës së tyre, do të çonte SHBA në një krizë të paparë dhe shkatërruese për Amerikën dhe mbarë njerëzimin.
– Nëse Trump rizgjidhet do të jetë më i fortë dhe më i lirë për të realizuar objektivin e tij “Amerika First”.
Shpresojmë të fitojë përsëri me qëllim që bota të jetë e lirë.

Cim Peka

S’mund ti kerkoni Fatmira Hajdarit te jete Azemi, as Rudines.

Mbani mend qe PD-ne e themeloi Azemi, jo Znj Hajdari me Rudinen.
Fatmira eshte nje nene qe rriti tre jetime pasi burri ju vra politikisht dhe jo per gjakmarrje sic e trajtojne shumica e plehrave mediatike afer Rames.
Para se te merreni me Fatmiren qe rriti tre femije pa baba, merruni me Linden qe femijen e rrit me dy baballare dhe prape ka nevoje per milionat e taksave tona.
U be nje kongres per ta promovuar, mos e harroni.

A do ishte mire qe edhe Fatmira te ishte kaq vetmohuese sa Azemi?

Kjo do ishte afer perfeksionit.

Gjykojeni Fatmiren si nje nene qe femijet i’u desh ti rriste pa baba per shkak te sakrifices se tij edhe per ne.

Sa per vendimin per ta larguar nga drejtesia e pershendeti vete e bija. Ka vajze tjeter qe pershendet largimin e nenes nga sistemi i drejtesise sot ne Shqiperi?

Edhe nga Rudina mos kerkoni te jete Azemi. Mirenjohje per Azemin, ndjeshmeri dhe keqardhje per vuajtjet e kesaj familje. ✌️🙋‍♂️

I vetmi produkt i deritanishëm i reformës zgjedhore.

Red Varaku/

• 

Dihet që Edi Rama hyri i detyruar dhe jo si palë me vullnet politik në procesin e reformës zgjedhore, ndaj po e tërheqin zvarrë në këtë proces.

Kjo sepse çdo kryeministër e ka të qartë që kur vjen puna tek reforma zgjedhore, ka ardhur dhe koha për të lënë pushtetin.

Pra, ai e di që pas miratimit të reformës zgjedhore vjen dekretimi i datës së zgjedhjeve. Duke e ditur që popullariteti i tij ka kapur fundin dhe humbja është e sigurtë, i vetmi shans për të mbetej përçarja e opozitës.

Duke qenë se nuk ia doli dot megjithëse u investua totalisht para dakortësimit të reformës zgjedhore, ai po përpiqet ta arrijë këtë nëpërmjet ndalimit të koalicioneve parazgjedhore.

Kaq besoj është e qartë.

Por, e qartë po ashtu është edhe vendosmëria e faktorit ndërkombëtar, i cili nëpërmjet dy institucioneve më të larta perëndimore Parlamentit Europian dhe Sekretarit Amerikan të Shtetit, po i kërkon njëzëri zgjedhje parlamentare dhe lokale në të njëjtën ditë si dhe ndëshkim të krimit elektoral.

Siç është e qartë që përballë ai ka koalicionin më të madh opozitar në historinë e pluralizmit politik shqiptar dhe ky koalicion mbetet më i vendosur dhe më i bashkuar se kurrë përballë tij, me gjithë përpjekjet për ta blerë ose shantazhuar atë.

Varianti i përçarjes ishte i përsosur, sepse nga njëra anë shkatërronte opozitën duke e futur atë në një spirale kaosi të brendshëm, ndërsa nga ana tjetër e ristartonte betejën politike nga fillimi duke rikonfiguruar të gjithë aleancat politike.

Por, ai nuk arriti dot edhe pse për këtë ofroi gjithçka, madje dhe karrigen e kryeministrit. Kjo është arsyeja që tani po e përdor gjithë këtë proces thjesht për të rritur pazarin e tij dhe për të marrë garanci për fundin.

Ndërkohë, roli i prishjes ose bllokimit të reformës zgjedhore është një rol që po e diskretiton atë çdo ditë e më shumë dhe po dëshmon pasiguritë e tij për të ardhmen e tij politike gjë që po reflektohet edhe tek besnikët e tij në terren .

Pas të vërtetave që shpallën përgjimet, reforma kishte nevojë për një akt politik të qartë nga ai, që do të ishte miratimi në tavolinë i të gjitha kërkesave të opozitës. Pra, zgjedhje të parakohshme politike në një datë me ato lokale, me një qeveri tranzitore pa Ramën kryeministër.

Pafuqia për të bërë këtë akt politik dhe ideja qesharake se mund të përfitojë politikisht duke i bërë pis të gjitha palët, në të vërtetë dëshmon paaftësinë dhe dështimin e plotë të këtij njeriu.

Pra, nuk ka dyshim që i vetmi produkt politik i deritanishëm që ka nxjerrë në pah procesi i reformës zgjedhore është dështimi i kryeministrit për të realizuar përçarjen e opozitës, gjë që jo vetëm e ka diskretituar, por e ka ekspozuar publikisht me të gjitha frikërat, mëdyshjet dhe ngërçet për të ardhmen e tij politike.

Këshilltari ekonomik i CDU-së: Presidenti është garanci për Kushtetutën e Shqipërisë. Jam i impresionuar se si ai kundërshton sulmet antidemokratike të qeverisë “Rama”

Intervistoi: Herion Mesi

Këshilltari ekonomik pranë grupimit politik qeverisës në Gjermani, CDU, Martin Henze ka komentuar situatën politike dhe ekonomike që po kalon Shqipëria.

Intervista 

Në Shqipëri nuk ka Gjykatë Kushtetuese apo Gjykatë të Lartë, dhe këtë vlerësim për këtë çështje kanë si Presidenti Meta, BE-ja, Gjermania, a mendoni se z. Rama do të reflektojë për situatën e krijuar, apo do të gjendet një zgjidhje pas zgjedhjeve?

Henze: Gjithmonë më pëlqen të shikoj veprat konkrete, jo deklaratat e qeverive. Siç tha profeti Gjon mbi 2000 vjet më parë: “Ju duhet t’i njihni ata me veprat e tyre!” Ju lutem, më lejoni të bëj disa komente të shkurtra. Shumë aktorë, përfshirë ambasadat, e kanë përshkruar të suksesshme të ashtuquajturën reformën në drejtësi. Problemi është që zonjat dhe zotërinjtë shikojnë letrat, teknologjinë dhe jo rezultatet, domethënë në veprat. Një qeveri me të vërtetë demokratike duhet të sigurojë prosperitet, liri dhe paqe për sovranin, popullin dhe të mbështesë njerëzit në ushtrimin e të drejtave të tyre njerëzore. Çdo person, qoftë një grua, një burrë, një djalë apo një vajzë, ka të drejta të patjetërsueshme që duhet të mbrohen nga një Gjykatë Kushtetuese, një Gjykatë e Lartë, një shtyp i lirë. Një shtyp i lirë, si një mur korrigjues dhe mbrojtës për pakicat është thelbësor për funksionimin e demokracisë. Unë shoh shtypin e lirë si elementin katërt në një shtet, krahas gjyqësorit, parlamentit dhe qeverisë. Sundimi i ligjit dhe sistemi demokratik është frenuar nga mosfunksionimi i gjykatave më të larta në Shqipëri. Për 3 vjet është kryer një sulm thelbësor mbi strukturën kushtetuese nga qeveria “Rama”, duke përfshirë ndryshimet ligjore, një proces ky unik në historinë ligjore botërore. Si rregull, një qeveri e tillë duhet të ishte në burg për tradhti. Askush nuk e di se kur do të rivendoset sundimi i ligjit. Askush nuk e di se kur dhe si mund të nis zhbllokimi i mbi 45,000 çështjeve në gjykata e larta. Si rezultat kemi një shtet një partiak, pa kontroll gjyqësor, pa siguri juridike ka që nën drejtimin e qeveris “Rama” e ka kthyer Shqipërinë në qendrën kryesore ndërkombëtare për trafikun e kokainës, heroinës, trafikimin e qenieve njerëzore dhe pastrimin e parave. Shtetet që pastrojnë parat mbështesin drejtpërdrejt terrorizmin ndërkombëtar. Rama mban përgjegjësi politike për këtë. Në Europë thuhet: “Në Shqipëri dhia është bërë roje e kopshtit”. Qeveria “Rama” paraqet një rrezik për sigurinë, gjë që njihet dhe nga ambasadori amerikan në Tiranë.

Sërish më duhet të bëj një sqarim. Çdo reformë gjyqësore ka arsyen dhe justifikimin se përse bëhet. Edhe në Irak, ku u krye një reformë gjyqësore gjatë luftës civile, amerikanët, me ndihmën e ekspertëve kushtetues evropianë, bënë një punë të shkëlqyeshëm, ku gjykatat më të larta ishin gjithnjë të paprekura; gjyqtarët u kontrolluan në mënyrë të përsëritur hap pas hapi dhe u zëvendësuan rast pas rasti. Paralelisht, administrimi i drejtësisë në Irak u rishikua dhe u reformua. Çfarë dobie sjell rishikimi i gjykatave nëse elementi thelbësor, administrata gjyqësore, nuk kontrollohet dhe kualifikohet. Në Shqipëri administrimi i drejtësisë nuk ka qenë në fokus dhe kjo e rëndon edhe më shumë situatën. Një reformë gjyqësore nuk mund të kryhet në një mënyrë më joprofesionale dhe të gabuar. Ky ishte një gabim organizativ dhe përgjegjësia politike për këtë qëndron vetëm te qeveria “Rama” dhe PS, por sigurisht edhe te njerëz si Gent Ibrahimi, kryetar i Këshillit të Lartë të Prokurorisë (KLP.

Asnjë manovër teknike nuk e rikthen reformën dhe zgjedhjet parlamentare janë instrumenti që mund të rivendosë besimin dhe pranimin e saj. Në thelb, kemi një çrregullim serioz të sistemit shqiptar, kjo edhe si pasojë e këshilltarëve të instrumentalizuar nga qeveria dhe ambasadori i BE-së, Soreca, si dhe ish-ambasadori gjerman Dr. Schütz, që mirëpriti të ashtuquajturat suksese të reformës, nën moton: “Sepse nuk mund të jetë asgjë, nëse nuk mund të jetë”.

Si lind ky çrregullim?

Më lejoni të bëj edhe dy supozime këtu:

1. Jashtë vendit: Dëshira për një zgjidhje sa më të thjeshtë dhe perfekte nuk do të vdesë kurrë. Si rregull, çdo zgjidhje krijon një problem të ri. Dhe kjo për shkak të limiteve të të menduarit njerëzor. Arsyeja pse të huajt nuk mund ta shihnin më parë këtë zhvillim shumë të qartë në Shqipëri është për shkak të asaj që ne i quajmë rutina njohëse në shkencë. Këto janë programe tipike të vëzhgimit neurologjik, në të cilat rezultatet janë më pak interesante se vetë procesi. Kështu duhen parë dhe deklaratat e disa përfaqësuesve të huaj dhe ambasadorëve se: “Progresi i reformës në drejtësi në Shqipëri mund të shihet”, “Shqipëria do të jetë shembulli i përsosur i një reforme të suksesshme gjyqësore, do të jetë një vend model në BE”. Në vend që të përqendrohen në rezultatin e reformës në drejtësi, rënien e sundimit të ligjit dhe prishjen e të gjithë sistemit parlamentar, përqendrimi i tyre është vetëm në fillimin e procesit, fillimin e reformës ligjore, pra, ata janë në një rutinë njohëse. Është tipike për rutinat njohëse që personi në fjalë nuk e regjistron rezultatin ad hoc dhe ky është një çrregullim i perceptimit absolut.
2. Qeveria Rama: Përveç kësaj, sigurisht që ekziston edhe fakti që në një analizë të përgjithshme, qeveria “Rama” është në një pozicion të veçantë që ka një strukturë shkatërruese. Kush përfiton në Shqipëri kur sundimi i ligjit nuk ekziston më?! Kush duhet të ketë frikë nga gjykatat, prokurorët dhe një Gjykatë Kushtetuese që vlerëson pajtueshmërinë me Kushtetutën dhe të drejtat e njeriut? Përgjigja: Rama dhe Mafia.

Çfarë duhet të bëhet?

Në situatën aktuale ligjore dhe humbjen absolute të besimit të gjithë shqiptarëve te vullneti i qeverisë dhe këshilltarëve të saj në BE për reforma, fokusi i vetëm mund të jetë narrativa e demokracisë; zgjedhjet e reja. Si rezultat, një kompromis për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve duhet të negociohet midis të gjitha partive politike, në interes të shtetit shqiptar. BE ka hartuar një plan 15-pikësh për këtë. Gjëja kryesore tani është: Miratimi i një ligji zgjedhor demokratik. Kjo tani është bërë duke futur kufizime shtesë të bashkësisë ndërkombëtare kundër qeverisë “Rama”. Të gjithë qytetarët duhet të jenë në gjendje të marrin pjesë në procesin demokratik si të lirë dhe të barabartë. Kjo është veçanërisht e rëndësishme për Republikën e Shqipërisë, sepse vetëm në këtë mënyrë mund të garantohet liria.

Ende nuk është krijuar një zgjidhje e përkohshme për Gjykatat e Larta. Në këtë aspekt, nuk duhet të merret parasysh për të gjithë zhvillimin e Shqipërisë. Është gjithashtu koha që Z. Rama, Z. Balla dhe të tjerët nga qeveria shqiptare t’i shpjegojnë publikut shqiptar dhe evropian nëse, në bashkëpunim me mafian, kanë manipuluar zgjedhjet parlamentare të 2017 dhe në këtë mënyrë a përfaqësojnë një qeveri jolegjitime dhe një shoqatë kriminale me mafien. Sidoqoftë, ata nuk e bëjnë këtë dhe policët dhe prokurorët, të cilët kanë hetuar çështjen në bashkëpunim me autoritetet e huaja të sigurisë, duhet të kërkojnë azil jashtë vendit. Në të vërtetë, këto pyetje ligjore duhet të sqarohen dhe këtyre pyetjeve duhet t’u përgjigjen Rama dhe të tjerët. Një nga kërkesat në programin e 15 pikave të BE-së është hetimi kundër partisë në qeveris, PS. Në këtë drejtim, Rama duhet të tërhiqet nga të gjitha funksionet zyrtare dhe të bëjë paqe me të gjithë.

Do të ishte mbyllje sysh para realitetit, nëse dikush do të mohonte se Shqipëria ka hyrë në një krizë serioze, mbase fatale, se Shqipëria aktualisht nuk ka një shtet kushtetues, nuk ka demokraci, dhe po përballet me humnerën ekonomike dhe ligjore të shoqërisë, dhe e politizimi dhe instrumentizimi i drejtësisë nga qeveria “Rama” janë rezultati. Megjithatë, shteti demokratik kushtetues kërkon respektimin e ligjit. Nuk ka asnjë shtet ligjor kur çdo gjë i lihet qeverisë. Për t’u rikthyer te pyetja juaj fillestare. Tani është e nevojshme të zhvillohen njëherësh zgjedhje parlamentare dhe lokale në vitin 2020, në mënyrë që paqja dhe besimi i popullit shqiptar te qeveria dhe parlamenti të mund të rikthehet. Kjo është thelbësore për një negociim të suksesshëm me Evropën. Me një Shqipëri të paqëndrueshme, që është në prag të falimentimit social dhe ekonomik dhe që është në mes të shndërrimit në një diktaturë, nuk mund të ketë negociata të suksesshme me BE.

Rama dëshiron të kultivojë kanabis në Shqipëri për arsye mjekësore, a mendoni se mund të jetë i rrezikshëm në Shqipëri dhe a mund të ketë probleme në BE?

Pra, edhe në Gjermani, kanabisi është i licencuar për prodhim mjekësor. Sidoqoftë, çdo gjë është në kontroll absolut. Prodhimi kontrollohet rreptësisht nga shteti. Në Shqipëri kemi të bëjmë me një qeveri të korruptuar, siç thotë gazeta BILD, me një qeveri mafioze “Rama”, që shkel Kushtetutën; një administratë qeveritare të korruptuar, e cila dominohet nga përfaqësues të partisë në pushtet, ata nuk kanë asnjë shtet kushtetues funksionues, asnjë ndarje e kompetencave, asnjë sistem gjyqësor funksionues, asnjë sistem shëndetësor funksionues. Si i tillë, nuk mund dhe nuk do të ketë kontroll mbi prodhimin mjekësor të kanabisit në Shqipëri nën këtë qeveri. Ky shembull tregon se Rama nuk ka aspak ide se si mund të organizohet politika ekonomike dhe sociale në Shqipëri, në mënyrë që familjet shqiptare të kenë mbrojtje dhe një të ardhme. Zgjidhja që jep Rama është rritja e drogës, trafiku i drogës dhe shitja e nënshtetësisë shqiptare të huajve të pasur, sigurisht miq nga sektori mafioz. Kjo qeveri është absolutisht e paaftë të qeverisë këtë vend, një turp, një katastrofë dhe projekti është një humbje absolute për ne evropianët në kushtet aktuale.

Ne në Shqipëri shikojmë nga Gjermania, por a është vërtet e rëndësishme Gjermania?

Gjermania është zhvilluar shumë mirë për 75 vjet dhe ka ndërtuar një demokraci dhe ekonomi shembullore, në një identitet pan-Evropian. Por tani që Evropa është në krizë, Gjermania duhet të krijojë një aleancë që nuk i shet Rusisë dhe Kinës dhe nga ana tjetër, ka një strategji për Evropën dhe atë që ne e quajmë Bashkimin Europian. Gjermania, si vendi më i madh dhe më i pasur në Evropë, nuk ka zgjidhje tjetër përveçse të udhëheqë dhe ne do ta bëjmë atë.

A duhet që Shqipëria të përmbahet në drejtim të BE-së dhe Gjermanisë?

…Shqipëria i përket historisë dhe gjeografisë së Evropës. Ne gjermanët kemi një miqësi të ngushtë me kombin shqiptar. Ne dhamë gjakun e ushtarëve tanë, në vitin 1999, për të mbrojtur kombin shqiptar, veçanërisht në Kosovë, kundër kriminelit të luftës Millosheviç dhe miqve të tij, ministrit të tij të Propagandës, Vuçiçit, kryeministrit të sotëm të Serbisë. Shqipëria i përket BE-së, ashtu si edhe Kosova. Një Serbi e madhe dhe një Shqipëri e madhe nuk pranohen, as Rama.

Në sytë tuaj, cila është kriza e koronës përtej faktit se është një pandemi e pa parashikueshme?

Për mua, kjo do të thotë tronditje historike, një ndryshim mes Globalizimit 1.0 dhe Globalizimit 2.0. Globalizimi i parë ishte një narrativë optimiste: tregtia e lirë, demokracia, klasa e mesme, një botë bashkëpunuese dhe shfaqja e një elite globale. Globalizimi i dytë, megjithatë, ka një ton krejtësisht të ri: bota po bëhet dixhitale dhe jeshile dhe më demokratike. Virusi corona ka një forcë unifikuese: në Shtetet e Bashkuara, ne po e shohim tani demonstrata, brenda Evropës programe të fuqishme të mbështetjes dhe integrimit, pas tronditjes dhe konfuzionit fillestar që njohin evropianët, në kriza në nevojë për komunitetin në BE dhe jo populizëm të shekullit XIX, i cili ka çuar në dy luftëra të tmerrshme dhe Holokaustin, duke sjell Luftën e Ftohtë midis fuqive të mëdha.

Si e përjetoni krizën e koronës në Gjermani?

Ne kemi një kancelare të guximshëm që e di se çfarë do të thotë komunizëm dhe mungesë e demokracisë. Në këtë drejtim, Rama duhet të tregohet i kujdesshëm me sugjerimet e tij të miqësisë për Angela Merkelin. Një person që mund të ketë qenë në burg në 1994 dhe është mbajtur në pushtet nga mashtrime elektorale dhe që është në shkelje të përhershme të Kushtetutës, nuk është një mik i yni. Rama nuk është mik i BE-së dhe Gjermania nuk është mike e Ramës. Si kryeministër i zgjedhur aktualisht, ai natyrisht është krahas autokratëve të tjerë në botë një partner dialogu, por, siç thashë, jo një shok. Opozita është një parti motër e Partive Popullore Europiane. Ne europianët mund të themi: këta janë miqtë tanë politikë, sidomos lideri i tyre, Lulzim Basha. Është një personalitet politik që mund të çojë Shqipërinë në BE. Opozita e bashkuar, si garant i Shqipërisë së lirë, është bileta politike e hyrjes së kombin shqiptar në BE. Një garanci tjetër për Kushtetutën është Presidenti Ilir Meta. Unë jam i impresionuar se si ai kundërshton sulmet antidemokratike të qeverisë “Rama” kundër Kushtetutës dhe të drejtave të lirisë dhe pa u lodhur përpiqet të krijojë paqe midis kampeve politike. Meta është një atdhetar i vërtetë.

Kriza e koronës është situata më e vështirë ekonomike, kriza më e rëndë që nga ekzistimi i Republikës Federale të Gjermanisë. Sidoqoftë, Shqipëria është shumë më keq dhe në thelb është e falimentuar nëse nuk ka ndonjë ndryshim politik. Situata është absolutisht ekzistenciale në të gjithë botën. Në Gjermani, 7 milionë njerëz janë në punë me kohë të shkurtër dhe ne presim që produktet bruto kombëtare të bien midis 7-10%. Duhet të shmanget sa më shumë papunësia. Programet e stimulimit ekonomik dhe të ndihmës në Gjermani, të cilat kanë një vëllim të përgjithshëm prej pothuajse 2 trilionë euro, janë plotësuar me gati 2 trilionë euro nga BE dhe paketat e ndihmës nga 15 vendet e tjera anëtare të BE-së, 3 trilionë euro të tjera, dhe angazhimi i Bankës Qendrore Europianë. Ndihma është e orientuar drejt konvertimit teknologjik, ne vendosim qëllime strategjike në krizë, sidomos me dixhitalizimin dhe mbrojtjen e klimës. Unë mendoj se me këto programe, Gjermania dhe Evropa do të jenë vendet lider pas 2 vjetësh, kontinenti kryesor në të gjithë botën për sa i përket digjitalizimit dhe teknologjive mjedisore, ky është qëllimi ynë. Evropa do të zvogëlojë varësinë e saj nga Kina. Projekti i Kinës komuniste, i ashtuquajturi Rruga e Mëndafshit, ka vdekur. Kjo gjithashtu do të thotë që zinxhirët e prodhimit do të vendosen më shumë në Evropë. Shumë vende të Bashkimit Evropian në jug dhe në lindje do të përfitojnë nga kjo nëse thelbi ekonomik i Evropës: ekonomitë gjermane dhe franceze prodhojnë më shumë në Evropë. Bota do të shikojë dhe të vijë në Evropë dhe jo në Kinë, ShBA. Transformimi i Gjermanisë dhe zona më e fuqishme ekonomike në botë, Bashkimi Evropian, tani është në zhvillim e sipër dhe do të jetë i suksesshëm. Pra, Shqipëri, ky është shansi yt.

Si e shikoni krizën e koronës në Shqipëri?

Një katastrofë absolute. Një turp. Nuk ka statistika të vërteta mbi infeksionet me korona. Nuk është testuar sa duhet. Nuk ka rehabilitim për pacientët me korona. Prandaj, do të ketë vdekje shtesë nga ish-pacientët me koronë në muajt e ardhshëm, edhe pse nuk kanë simptoma aktive të virusit. Edhe rezultatet në patologji gjithashtu nuk janë regjistruar siç duhet. Në Shqipëri askush nuk e di se çfarë po ndodh vërtet. Lufta ndaj pandemisë fillon me diagnostikim dhe jo me izolim total dhe tanke. Në këtë aspekt, nuk u bë lufta e duhur kundër pandemisë në Shqipëri, mbrojtje e popullatës dhe mjekëve, gjë që është një krim kundër popullit shqiptar, kundër të ardhmes së fëmijëve shqiptarë. Për më tepër, pas 7 viteve qeverisë “Rama”, struktura mjekësore e Shqipërisë ka rënë në nivelin e vendeve më të varfra në Afrikë. Në të vërtetë, duhet të shtrohet pyetja: ku shkoi ndihma ndërkombëtare, sigurisht jo për kujdesin shëndetësor të Shqipërisë. Krizës ekonomike që solli pandemia i mungon ekspertiza e politikave ekonomike. Ekonomia shqiptare ka të ngjarë të ketë një rënie prej 20-30% të produktit kombëtar bruto dhe shkallë të konsiderueshme papunësie. Kjo mund të sjellë largim të shqiptarëve pas muajit korrik. Në këtë drejtim, ekonomia shqiptare do të goditet më pas nga një tronditje e dytë. Kjo duhet të parandalohet. Shqipërisë i duhet një qeveri e re e unitetit kombëtar. Së bashku me opozitën e bashkuar shqiptare, ne kemi hartuar module të përshtatshme për rindërtim ekonomik dhe shoqëror dhe kemi besim të madh në opozitën e bashkuar se ata do të formojnë të ardhmen e Shqipërisë pozitivisht dhe opozita e bashkuar ka mbështetjen më të plotë të Partive Popullore Evropiane.

Ne nuk do ta lëmë Shqipërinë të veçuar nga Evropa, ne do të ofrojmë mbështetje të fortë dhe të hapim dyert e BE për ekonominë shqiptare. Një kapitull tjetër i historisë së Shqipërisë, do të hapet me një zgjedhje të re që u ofron shqiptarëve mundësi të reja dhe e bën Shqipërinë një vend më të mirë./Koha Jonë /

Nga Red Varaku/

Pavarësisht interpretimeve, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Europian janë shprehur qartë në lidhje me zgjidhjen e krizës shqiptare menjëherë pas 30 qershorit. Nëpërmjet z. Palmer dhe z Hahn vjet në korrik, ata kanë kërkuar ndëshkim të krimit elektoral dhe dakortësim për reformën zgjedhore. Kjo politikisht do të thotë, që ata kanë pranuar që akuzat e opozitës duhet të adresohen dhe gjykohen me votë. Pra me një fjalë, ata kanë kërkuar që populli shqiptar të shprehet me votë në lidhje me radiografinë e ashpër që shpallën përgjimet. Në çdo vend normal çdo kryeministër do të jepte dorëheqjen menjëherë pas publikimit të përgjimeve dhe do ta çonte vendin në zgjedhje të parakohshme , por duke qenë se demokracia shqiptare përcaktohet si hibride, ka qenë gjithmonë faktori ndërkombëtar, ai që e ka detyruar një qeveri t’i nënshtrohet gjykimit popullor dhe kjo gjithmonë ka ndodhur pas modalitetit të dakortësimit të një reforme zgjedhore. Më pas dorëzimi i pushtetit ka ndodhur pas garancive që i janë dhënë kryeministrave përkatës, që nuk do të cënohen pas dorëzimit të pushtetit. Kjo ka ndodhur edhe në 2005 , por edhe në 2013. Me pak fjalë kjo ka qenë historia e rrotacioneve politike, që kanë ndodhur në Shqipëri deri tani, për të mos përmendur 1997, i cili ishte ”një rrotacion” me dhunë dhe një mësim i ashpër për elitën drejtuese të këtij vendi. Por, kësaj here gjërat duken ndryshe nga 2005 dhe 2013. Edi Rama duhet ta ketë menderosur aq keq këtë punë, sa faktori ndërkombëtar jo vetëm nuk ka pranuar negociata për garanci, por ka rritur presionin mbi të duke u shprehur për herë të parë në nivelet më të larta të përfaqësimit. Është hera e parë që Parlamenti Europian, institucioni më i lartë që përfaqëson interesat e Bashkimit Europian shprehet qartazi në lidhje me krizën shqiptare dhe nevojën për zgjidhjen e saj me zgjedhje parlamentare dhe lokale në të njëjtën ditë dhe ndëshkimin e krimit elektoral. Gjithashtu, është hera e parë që kemi një deklaratë të Sekretarit Amerikan të Shtetit në lidhje me një marrëveshje periferike për reformë zgjedhore të dy partive shqiptare, kur dihet që Sekretari i Shtetit shprehet për një çështje vetëm kur ajo çështje është rrezik porencial për destabilizim. Për ata që nuk e dinë përfshirja e niveleve kaq të larta, nuk dëshmon thjesht që kjo krizë falë betejës së opozitës, ka sot vëmendjen e duhur, por dëshmon që kjo krizë nëse nuk zgjidhet, kërcënon destabilitetin jo vetëm të Shqipërisë, por edhe të krejt rajonit. Me sa duket tashmë ata e kanë të qartë fytyrën e vërtetë të këtij kryeministri. Pra, ndryshe nga rrotacioni 2005 dhe 2013, e reja kësaj here është se pavarësisht përpjekjeve për të negociuar fundin e tij, me anë të kërcënimit për mosaprovim të reformës zgjedhore nëpërmjet mercenarëve të tij në parlament, Ramës nuk i është ofruar asnjë garanci . Përkundrazi, kushti i panegociueshëm i ndëshkimit të krimit elektoral, krim ku ai është provuar nga përgjimet që ka qenë pjesë, për herë të parë e kthen atë në të akuzuar botërisht si kryehajdut zgjedhjesh. Ndaj, ndëshkimi i tij me burg nuk është dhe aq i pamundur. Për kryeministra të tjerë kanë mjaftuar disa fatura të thjeshta për të përfunduar më pas në pranga, në qeli. Sigurisht, të gjithë e dimë që përfshirja në krim elektoral mund të jetë vetëm sebepi, sepse arsyet e vërteta duhet t’i kërkojmë tek pazaret e tij me “armiqtë” e Perëndimit, për të destabilizuar rajonin , në këmbim të pushtetit.

Maurico Druon, sekretar i Akademisë frënge: “Shqiptarët i përkasin popujve më të vjetër se vet historia. dhe gjyshërit e shqiptarëve merrnin pjesë në luftën e Trojes, të udhehequr nga Akili (në njërën anë) dhe Hektori (në anën tjetër)”.

Nga Ilir Zhiti/

Nuk kemi faj ne shqiptaret se ka dijetare , historiane dhe gjuhetare te huaj qe flasin keshtu per shqiptaret dhe gjuhen shqipe dhe iu prishin midene shume antishqiptareve te cilet sikur jane shtuar shume keto kohe e fundit. Me siguri paguhen nga qarqet antishqiptare qe nuk iu pelqejne keto perfundime dhe duan te perjetesojne dhe justifikojne grabitjet e jashtezakonshme te kryera ndaj Kombit tone, shoqeruar me krime te tmerrshme. Po hedh thenie te te huajve qe mos thone keqdashesit e shumte se shprehemi keshtu nga qe jemi vete shqiptare.Me kete rast I shpetojme ironise dhe qesendise se disa antishqiptareve dhe le te perplasen mbi te huajt.

Maurico Druon, sekretar i Akademisë frënge: “Shqiptarët i përkasin popujve më të vjetër se vet historia. dhe gjyshërit e shqiptarëve merrnin pjesë në luftën e Trojes, të udhehequr nga Akili (në njërën anë) dhe Hektori (në anën tjetër)”.

-Nikolla Jorga: “Populli shqiptar së bashku me baskët, janë më të vjetërit në Evropë”.

-Maximilian Lambertz: “Historia e Vërtetë e njerëzimit do të jetë e shkruar, vetëm kur ajo do të shkruhet me pjesëmarrjen e shqiptarëve”.

-Lamartini: “Ky komb e ky popull nuk merret nëpër këmbë… Kjo është toka e heronjve të të gjithë kohërave… Homeri aty gjeti Akilin, grekët Aleksandrin e Madh, turqit Skënderbeun, njerëz këta të së njejtës racë, të të njejtit gjak”.

-M. Huacunthe Hecquard: “Në asnjë vend të botës femrat nuk janë më të respektuara dhe nuk ushtrojnë një veprimtari më të fuqishme se shqiptaret dhe disa nëna shqiptare kanë përzënë prej shtëpisë bijtë e vet pasi ata ishin larguar nga fronti i luftës. Ato i kishin kthyer në fushën e betejës”.

-Lord Bajroni: “Shqiptarët me kostumet e tyre bëjnë një peizazh më të mrekullueshëm në botë… Shqiptarët janë raca njerëzore më e bukur që ekziston, trima më të fortë se kështjellat e tyre”.

-Henry Noel Brailsford: “…Shqiptari ‘primitiv’, në fakt është ‘Mbinjeriu’ për të cilin Nietzsche ëndërronte”.

-Gjusepe Katapangu: “Atllantida e cila është zhdukur para 12.000 vjetësh, ishte tokë e Ilirëve (pellazgëve), të cilët shpëtuan nga përmbytja e Atlantidës dhe filluan civilizimet e reja në të gjitha kontinentet, sidomos në Evropë, Afrikë dhe Azi të vogël”!

-Agostino Ribeco: “Te drejtat mijëvjeçare të shqiptarëve, etnografike dhe gjeografike, shtrihen prej kohërave të vjetra në Iliri, Maqedoni dhe Thesali”.

-Braisllav Nusic: “Shqiptarët janë autoktonë, të cilët gjatë të gjitha dyndjeve të popujve, e ruajtën tipin dhe karakterin e vet në mënyrë të theksuar. Ata u bënë ballë sulmeve të romakëve, mësymjeve të dendura të sllavëve, të cilët ua pushtuan të gjitha fushat, ultësirat, dhe lumenjtë”.

-Dushko H. Konstantinov: “Shqiptarët janë banorë më të vjetër të Gadishullit Ballkanik dhe pasardhës të drejtpërdrejtë të ilirëve të vjetër, të cilët kishin ndërtuar shtetin më të fuqishëm në Ballkan”.

-Edvin Jasques: “Ilirët ose shqiptarët, këta bijë të paeupur, ishin luftëtar të shqipes, trashëgimtarë të denjë të Akilit, Filipit, Aleksandrit të Madh dhe Piros së Epirit…”.

-Edvin Pears: “Shqiptarët janë pasardhës të racës më të vjetër të Gadishullit Ballkanik, gjegjësisht të racës arjane, duke e nxjerrë këtë fjalë nga dy rrënjët e fjalëve shqipe: Ar dhe Anë, që d.m.th. Njerëz të arit të pastër”.

-Maks Myle: “Emrat e mjaft popujve të njohur rrjedhin nga fjala e vjetër shqipe ‘Ar’. Kjo vlen edhe për mjaftë vende të botës.”

-Fanulla Papazogllu: “Dardania është njëra nga krahinat antike të Ballkanit ku popullata autoktone është ruajtur më së miri”.

-Gos Xhen: “Origjina e shqiptarëve ngjitet deri te koha e pellazgëve dhe kanë origjinë parahelene”.

-Gustav Majer: “Shqiptarët janë Ilir të rinj”.

-Gjorgj Hahni: “Shqiptarët janë pasardhës të Ilirëve, ndërsa ilirët janë pasardhës të pellazgëve… Shqiptarët janë stërnipërit e Pellazgëve”.

-Haki Pasha: “Po doli në shesh historia e shqiptarëve, Perandorinë Osmane e merr lumi”.

-Harold Whitehal: “Hieroglifet egjiptiane, të krijuara para 4.000 vjetësh kanë domethënie shqipe”.

-Henri Braisford: “Në Maqedoni, vetëm shqiptarët janë popull autokton”

-Johan Fon Han: “Shqipja rrjedh nga ilirishtja dhe ilirishtja nga pellazgjishtja”.

-Jovan Cvijiq: “Sllavët e jugut, pas ardhjes në Ballkan, aty gjetën shqiptarët, të cilët nën trysninë e tyre (sllavëve) u tërhoqën jugu dhe në vendet më malore, ku i hasim edhe sot”.

-Konstandin Paparigopulos: “Vetëm shqiptaret konsiderohen si pasardhës të racës ilire”.

Nuro Hoxha

Albania

Nuro Hoxha was a well-respected teacher in the village of Tërbaç, near Vlorë in Albania. In September 1943, when the Germans occupied Albania, Hoxha went to warn his long-time friend Ilia Solomoni of the danger to the Jews. Solomoni had nowhere to go and did not know what to do, so Hoxha offered to hide Solomoni and his family in his two-storey house in Tërbaç. 

Ilia Solomoni told Yad Vashem that the brave teacher welcomed them into his home with the words: “You have my Besa [Albanian code of honor].” 

The Solomoni family – Ilia, his wife Sarika, and their baby daughter Mirela  – moved to the storeroom in Hoxha’s cellar, underneath the staircase. Hoxha covered the opening with a rug. When the danger outside intensified, more family members joined them in the hiding place: Ilia’s sister, Fortunata, his brother-in-law, Eliezer Negrin and Sarika and Negrin’s mother, Aneta.

In the spring of 1944, the Nazis’ Albanian accomplices arrested Ilia and threatened to hand him over to the Germans. Braving the danger, Hoxha appealed to the collaborators and told them that the entire village would take revenge on their families if Ilia was not released. Two days later, Ilia was set free, and it was Hoxha who was waiting for him at the prison gate and accompanied him home. 

In September 1944, Ilia was arrested again, and was released once again thanks to Hoxha’s intervention. Throughout the period from September 1943 until November 1944, Hoxha and his family did everything they could to provide for the members of the Solomoni family, without receiving any remuneration.

“Moto e Edvin Kristaq Xhelatit: Në djall BE, KE, Venecia! Rroftë karrikja ime!”

Edvin Kristaq Koleka ka zgjedhur parimet e etërve të tij mizorë për lirinë e fjalës dhe mediave në rrugën drejt BE. Ai, brenda një afati kohor të shkurtër, si asnjë kryeministër tjetër në Europë, ka hyrë në listën e zezë të saj pasi është damkosur në një seri raportesh ndërkombëtare për qëndrimin e tij ndaj mediave si xhelat i fjalës së lirë.null

Ai personalisht me emër është denoncuar keq e më zi në:

raportin e ODHIR për abuzimin masiv me mediat në fushatën elektorale duke dhunuar Kartën e Kopenhagenit për zgjedhjet e lira, por edhe Konventën Europiane të të Drejtave të Njeriut dhe Kartën Universale të të Drejtave të Njeriut;

raporte të përsëritura të Këshillit të Europës e vendosin Shqipërinë në krye të listës për dhunimin e lirisë së fjalës dhe shtypit;

raporte të përsëritura të Reporterëve pa Kufij dënojnë me forcë qëndrimet dhunuese personalisht të Edvin Kristaq Xhelatit ndaj mediave;

raporti i fundit i Komisionit të Venecias hodhi në kosh të plehrave, ligjin e tij të gijotinës së fjalës së lirë dhe përcaktoi kushte për pavarësinë e AMA;

raportet e “Freedom House” që konsiderojnë të rëndë, gjendjen e lirisë së mediave në Shqipëri.

Por pavarësisht nga këto damkosje, Edvin Kristaq Xhelati ecën i palëkundur mbrapa, drejt standarteve të dajos së tij biologjik, famëziut Spiro Koleka (Babi Pilos) që kërkonte të përdoreshin armët, tanket, kundër pluralizmit dhe u bëri gropën dhjetëra intelektualëve shqiptarë dhe Babit biologjik, Kristaq Xhelatit që firmoste në gusht të vitit 1988 varjen në litar për vargjet e tij, të poetit Havzi Nela.

Në këtë traditë, ai reagon ndaj të gjitha raporteve të mësipërme duke emëruar në krye të AMA, në kundërshtim flagrant me ligjet një militant të thekur, Maklen Misha, ish-kandidatin për deputet, gjë të cilën ligji e ndalon.

Ai ka qënë drejtues i G99 dhe kandidat për deputet i kësaj partie. Po kështu ai është këshilltari i ndrikull Xhaçkës, i cili me ligj është post politik. Përveç kësaj, Maklen Misha nuk plotëson kriterin ligjor të 10 viteve pune.

Për të nxjerrë me çdo kusht Maklenin, kandidatin e zemrës, Edvini i ka vendosur edhe tre pseudorivalë atij apo kallpkandidatë, të cilët njëlloj si Makleni nuk kanë 10 vite punë dhe kanë mbajtur detyra politike.

Me gjithë këto, Makleni e ka të sigurt emërimin e tij nga narkoparlamenti. Qëllimi i këtij akti është një dhe vetëm një: kapja e institucionit të AMA dhe shndërrimi i tij në një gijotinë të fjalës së lirë.

Me këtë akt, Edvin Kridtaq Xhelati u thotë shqiptarëve, por edhe komunitetit ndërkombëtar se para karriges së tij, BE, Këshilli i Europës, Komisioni i Venecias, që ju u besoni, për atë janë një hiç ashtu siç ishin për etërit e tij!

Nga Sali Berisha/https://www.syri.net/politike/347961/bugajski-ne-skenarin-me-te-mire-kosove-serbi-do-te-kuptojne-qe-shba-e-ka-seriozisht/

It began hundreds of years ago, deep in the Albanian Alps—an unusual tradition where women, with limited options in life, took the oath of the burrnesha. A pledge to live as a man. To dress like a man, to work like a man, to assume the burdens and the liberties of a man. But these freedoms came with a price: The burrneshas also made a pledge of lifelong celibacy. Today these sworn virgins live on, but their numbers have dwindled. Many Albanians don’t even know they exist. What happens when the society that created you no longer needs you? And how do you live in the meantime?

I couldn’t decipher the photographs at first.

They arrived linked in an e-mail from a friend, with a tagline that read: Amazing.They were color portraits, shot recently, seemingly of old men who’d lived a little. At least that’s what the evidence suggested: They were dressed as old men, and the camera seemed to regard them as old men, if from another time, like the ’40s or ’50s. But there was something in the eyes, and sometimes the hands, even the carriage of bones—a softness that made me wonder.

The more I gazed upon the photographs, the more I noticed something else. In image after image, the faces possessed an otherworldly quality. That’s as close as I can come to it: Their eyes seemed to look steadily, unabashedly at the camera—or up at the sky, as if they might float away.https://tpc.googlesyndication.com/safeframe/1-0-37/html/container.html?n=0

These were burrneshas, the text read, or women who dressed and lived as men, in isolated regions of northern Albania, a land of ultraconservative mores. There were strict rules and reasons for this transformation, ones that had been established some 500 years earlier, as part of a medieval canon of laws known as the Kanun. Today possibly only a few dozen burrneshas still exist—and the tribe is fast dwindling.

In the pictures, the burrneshas posed and gazed dreamily, disappeared behind clouds of cigarette smoke or sat erect in a chair, surrounded by family, smiling beneficently. Their vulnerability seemed a strength. And it occurred to me that perhaps I was looking upon the rarest thing of all, complete actualization. Or transcendence. If so, how had they pulled it off?

I stared at the photographs for so long, pondering these questions, that I lost track of time. Until I heard a cow moo. And then, standing before me was Haki.

---

It was a mild November afternoon, and Haki stood in the bright light of his garden, smoking like the Penguin, with a cane and a cigarette holder, the embers of his Karelia butt burning angrily. He wore a leather jacket, slacks hiked high, and a plaid shirt. He possessed a gray mop of hair, and his eyes resembled those of Charles Bronson. Even though he was 71 years old, he seemed boyish and lithe, if a little humped. Uncurled, he still would have stood only five feet tall.https://tpc.googlesyndication.com/safeframe/1-0-37/html/container.html?n=0

Haki’s house was made of stone, as was the barn with the calf inside, all set in a lost valley. There was no straight road to reach this place. So along with my translator—a husky bear of a young man named Ermal, who, though a fine navigator, drove with all the subtlety of Beethoven’s Ninth—I’d traveled north on Albania’s recently completed highway from the capital of Tirana into Kosovo, where we were stopped at a midnight checkpoint by bored soldiers bearing AK-47’s, then looped back into a northerly, mountainous pocket of Albania.

As it turned out, it was damn hard to find these burrneshas. We’d driven up switchbacks and down dirt tracks.

“What is it?” Ermal had demanded. “You’re disappointed?” He’d proven to be an intuitive companion.

“It’s like searching for unicorns,” I’d said.

“Yes,” he’d said, accelerating until he almost rammed a car in front of us, then jammed the brake. “But burrneshas are real,” he’d said, our heads whiplashing in unison, “and unicorns are not.”

Now here was the real thing himself, spitting venom. Other journalists had visited Haki in the past, sometimes asking questions that he viewed as impertinent. A number had wanted to know if he was really just a lesbian in disguise—and this had triggered a deep hurt.

“It breaks my heart that anyone would ask such questions,” he said, picking a tobacco leaf from the tip of his tongue. “I hate to be used. God has given me what I am, and I’ve made do. Being lesbian—this isn’t even what being a burrnesha is about.

The word burrnesha translates as “he-she.” And like most burrneshas, Haki was a virgin who had taken a vow of celibacy that elevated him to a time-honored position in the community, the in-between person. The origins of the tradition weren’t clear, but historically, when the male heirs of a family died or had been killed and property could no longer be passed in patrilineal fashion, an allowance was made: If a virgin daughter remained, she could assume the role of patriarch by swearing in front of a dozen village elders that she would remain celibate for the rest of her life. By this declaration, the burrnesha secured the family estate—and honor. It was, as one observer told me, “a choice of force, not happiness,” a social construct and selfless act to protect the family.

Haki’s case was a little different. He’d almost been born to his burrnesha-hood. His parents had thirteen children, he said, and he came third in line. When his mother was pregnant with him, an old traveling dervish from Kosovo had passed through the village, and knowing his head was being sought in a blood feud, he asked for a plot on the family land to be buried in. Haki’s father consented, as a good Albanian and Muslim. And before the dervish was killed eleven days later, he predicted that Haki, while born female, would live like a male. And that’s exactly what happened.

Haki had mastered the gestures and stance of manhood until all of it was muscle memory, or rather, just who he was. He spit and smoked and milked the cows, just as he put each leg through his pants in the morning. He cursed, then acted as he pleased, living here entirely alone as he did, collecting honey from his bees. Some burrneshas had such a flexible sense of their gender that you might refer to them as a he or a she, or use the pronouns interchangeably. Not Haki.

Even if one’s life as a burrnesha wasn’t foretold as Haki’s had been, or if male heirs were still alive, there were other reasons why a girl in Albania might want to become a boy, or a woman a man. Imagine, as when Haki was young, marrying at the age of 15, 16, 17 years old, conceivably to a husband who might be 40, 50, 60. On your wedding night, your father might slip a bullet into your suitcase, for your husband’s use in case you’re not a virgin. You will stand throughout your wedding, eyes downcast as the humble, heeled animal you’ve just become, and soon you will live with your husband’s family, wherever they may live, in virtual enslavement, taking all of your orders from them. You will never talk back. You will make no decision, even when it comes to the children to whom you give birth. You will not smoke or drink or shoot a gun. From sunup to sundown, your life will be full of hard labor. According to the Kanun: “A woman is known as a sack made to endure as long as she lives in her husband’s house.”

Haki sat on a bench beneath a peach tree in his light-filled garden, inhaling cigarette after cigarette in its holder, squinting behind clouds of smoke. The bees made their honey, and he could barely contain his belligerence, though he tried as best he could at brief politeness, given that the Kanun also stresses the importance of hospitality. But then, why would he leave the depiction of his life to the report of yet another stranger, one who could never understand the cost of his journey? He wasn’t a clown or a freak or an entertainer. All he wanted in the end was his absolute freedom, which in this country was the most precious metal of all.

Albania is located sixty miles across the Adriatic Sea from Italy. It borders Montenegro and Kosovo to the north, Macedonia to the east, and Greece to the south. If you know nothing about “the Land of the Eagles,” relax. You’re not alone. Albanians love topiary and fancy doors. They speak Albanian, an Indo-European language with traces of Greek and Latin—and the lek is their monetary denomination, which trades at one hundred to one on the dollar. Their food is excellent, a mélange of Greek, Turkish, and Italian cuisine, all very fresh and legume-y. Mother Teresa was Albanian, as was John Belushi’s father. Albanians today adore Frank Sinatra songs, midcentury San Francisco (though not the Sodom they say it’s become), and George W. Bush, who once spent eight hours in the country. (They love our former presidents because, as one Albanian told me, they have “big, man-sized balls,” and with NATO, they sent the jets that decimated the Serbians during the Balkan conflict.)

There are other important facts: Albanians shake their head “no” when they mean “yes,” and “yes” for “no,” which can really confuse a visitor, especially when drunk or engaged in heated debate. They tap their heart to show ultimate respect for you, but when driving, they will attempt to crush you. The country is riddled with pocked, at times impassable roads, so that one seems to bounce up and down as much as go forward here—which makes the daily Grand Prix all the more stomach-churning. Meanwhile, Albanian society is distinctly conservative, made up of 30 percent Christians and 70 percent Muslims, with a historical disregard for women’s rights, among others’. In response to the first gay-pride parade held in Tirana this past spring, Ekrem Spahiu, the deputy minister of defense, was quoted as saying of the celebrants: “What remains to be done is to beat them up with a stick. If you don’t understand this, I can explain it: to beat them with a rubber stick.”

This, of course, is the sort of machismo that can be sulfurous, and Albania is one of the most macho places I’ve been, rubber stick aside. People are quick to glare rather than smile. And in part because of this centuries-old defensive crouch—this constant game of hair-trigger chicken—the northern part of the country is notorious for a plethora of blood feuds. Even today, it’s estimated that 20,000 Albanians spend their days in hiding from blood feuds, rarely leaving their homes or apartments, skipping school, fleeing the country, or gathering in towers called kulla in preparation for imminent attack.

According to Ermal, it doesn’t help that his Albanian brethren are “oversensitive and hot-blooded,” especially after fender benders, of which there are many on the crappy roads. Some angry words, a few gunshots, and the next thing you know, you’re holed up in Grandma’s city apartment for five years, trying not to get killed by retribution.

Meanwhile, on the subject of the burrneshas, most people in Tirana have never heard of them or believe them to be entirely mythical. Like elves. Ermal was one of those, shaking his head yes or no as he learned more about them, with a blank affect. What did he make of it all?

As it was, varying accounts existed of how many burrneshas might still be alive. A dozen? Double? Anthropologist Antonia Young, who’s studied the burrneshas for twenty-five years, says there may be up to a hundred, but likely fewer. A small northern village was, until recently, home to five old ones. But then, as time has marched on and the burrneshas have begun dying off, they really have become more rumor than reality, the flickering phantom right around this corner, up this path, in this house over here, vanishing before our eyes, taking their stories to the grave.

On another day in the north, another mountain to climb. When the switchbacks ceased and we came to the end of the road, we found Lume (pronounced loom-eh) in the shadow of the limestone escarpments, dressed head to heel in fatigues, including an army cap. She was perched on a compact mountain horse with a crude wooden saddle that looked as if it might prove somewhat painful. She—for that’s how she identified, not insisting on “he” but accepting it equally when used—was the rarest burrnesha of all because of her age: 42 years old but looking about 18, compact and muscly herself, with flipped-up jet-black hair, wearing funky wrestling shoes. (The whole outfit, she proudly declared, was bought in Kosovo for less than twenty bucks.) She didn’t make eye contact at first, hiding herself in the shadow of her cap. But when it came off eventually, her irises were an arresting green.

She led us to her house, a compound set down on a slope behind an elaborate branch fence. Lume was the fifth of four brothers and two sisters, all of them alive, and one of her brothers lived here, too. He was in the process of building a new house while Lume’s mother shared Lume’s house with her. Lume’s sister-in-law crossed the little courtyard when we came in, her arms hugging an oversize load of dried stalks. She wore a scarf over her head and a toothless smile; the back of her hands were tanned and dirty, dry skin cracking. She could have been anywhere between the ages of 35 and 65.

Everyone was busy here, getting ready for winter, which you could begin to feel in the shadows and at nightfall, as the temperatures began to plummet. The snow, when it landed, could last until August, so it was important to have all your firewood cut and stacked. It was important to have food in storage—and food for the animals, too. It was important that everything was mended and fid before the weight of all that sky fell. Even to fetch the water was a treacherous slide down the ravine to the stream that cut the mountain.

As northern Albania rapidly entered the modern world, it wasn’t as if there were a new generation of burrneshas coming up behind Lume. And yet the dubious distinction of perhaps being the last didn’t matter one way or the other to her. She said the transition from girl to boy had never been an issue, at least in her own mind. She would never be kept by a man, anyway: “I don’t know what a dress is and will never know!” she said.

When young, she’d clothed herself in boy garb. “God is always looking after us,” Lume said, after showing us into her house and offering us a couch in the living room. Her sister-in-law shuttled in tea and soda as Lume sat, her elbows propped on either knee. “When I was about 12, I said, Please God, help me. I pray to be a burrnesha until the end. ” Then she talked to her baba—or father—and he understood. He gathered Lume’s four brothers and, according to Lume, told them, “Herewith forward, this girl is a sworn virgin and will live like a man. These will be her affairs. You worry only for yours.” And the brothers became angry and asked why. Why, if none of the men in the family were dead, did they need a fifth brother?

They kept on, vociferously: Lume should marry, they insisted. She was going to make them all look foolish—the time for sworn virgins was over.

“Who’s going to take care of you?” they asked Lume, and she was defiant. It was as if she were getting married—to the him in her, or the he in she—to a powerful idea that gave him-her strength and agency. Over time, after the father died and each brother moved from the house, she was left with her mother. She rode her horse, chopped wood. She might walk to Tropojë and back, an eight-hour round-trip. When she cut herself with a knife, she put tobacco on the wound, a little sugar, too, and took her belt and cinched it around her arm. Then she started down the mountain to find a doctor. On another occasion, when she was in town drinking with some men, one of the young ones asked her to join him at a hotel, and she pulled out that same knife and stuck it in him.

Now Lume took us out into the afternoon, to a little field above the house. She walked like a wrestler, with wiry confidence. She held herself that way, too, her hands occasionally making fists, then releasing. There were scars on her fingers. Pointing to the sheer pale-orange limestone cliffs looming above us, she said that one of her favorite things to do was pack a little picnic—bread; cheese; some raki, the forty-proof spirit that was the national drink—and hike up there and shoot at rabbits and pigs. “I’ve never gotten a pig,” she said, “but I’d like to.” When I asked who joined her on those excursions, she said, without hesitation, “Just me.”

The light didn’t last long in Lume’s ravine. It was as if someone had pulled a purple-gray curtain over everything, and we were back inside the compound—Lume’s sister-in-law toting another heavy load of branches, Lume lifting the heavy saddle off her horse—when her brother appeared at twilight. His face sunburned, a few teeth missing, too, he’d spent the day up on the mountain, lounging, having a picnic with friends. Listing to the right, he smelled of lighter fluid, tobacco, and manure, and warmly greeted almost everyone. Except his sister. They didn’t make eye contact, and one could almost have cut a finger on that edge between them.

For the first time, Lume seemed to shrink a little, her hands fluttering and landing in the pockets of her fatigues, hidden. She didn’t speak a word, looked away. Her mother came back from somewhere, a handsome woman with curly gray hair and a striking countenance. You could tell where Lume got her looks. And there she stood, in between her mother and brother, her face disappearing into the shadows beneath the bill of her cap. In that fleeting moment, her fatigues created the optical illusion of a body fading into the trees, and it was unclear who she might be anymore.

While basic, our hotel in Tropojë fully met my rigid USSR-meets-The Jetsons decor standards. Even the rainbow sheets were perfect. And the man who parked the cars in the alley looked exactly like that great Albanian hero—and no, ha-ha, I’m not talking about King Zog, survivor of fifty-five assassination attempts, but George W. Bush. In fact, locals called our car-parking concierge “George Bushie.” And he always responded with a huge smile, which was highly unusual in this otherwise grim place. But he really did look like George Bushie. And he was the smiliest guy in all of Albania because of it.

The morning after seeing Lume, I found myself in the hotel café, observing a room full of grumpy-looking men in dark overcoats, eyeing one another suspiciously. The patriarchs of the town truly dominated the lazy if paranoid killing of daytime hours, sucking nicotine and caffeine.

Sitting there, stirring sugar into my café au lait—what kind of ball-less man drinks suede-colored coffee?—I was thinking about my coffee shop back home and how, on any given day, you might take for granted the egalitarian flow, the mash-up of gender stereotypes: a woman dressed in untied high-tops and a baggy hoodie; a dude chatting up the barista while wearing a kilt; a hetero couple in matching scarves, talking about olive oil. What did all this mean? Nothing—hopefully. Unless you needed it to. Unless you were to move the coffee shop to certain parts of Wyoming—or Albania.

“You Americans know too much freedom,” Ermal had said bluntly while driving out of town again, on the lush plain that would bring us to another burrnesha, named Hajdari. Ermal was a peach of a guy who’d recently found Jesus, our Lord and Savior—and always seemed to have an eye peeled for clean bathrooms along the road, just in case there was a need. More than once, he’d returned to the car, emphatically shaking his head yes, which meant no. “Not suitable for a heavy duty,” he’d say, waving off the facilities. Now he asked if I believed in gay marriage, but before I could answer, he stated his unequivocal opposition.

My wife is my best friend,” he said, and then: “Humans need rules and boundaries.”

Hajdari, who was 86, lived on a well-kept farm, and we found him seated there on a couch in his living room, an old color TV blizzarding with the volume down. He was dressed dramatically, sporting a red vest, a white turtleneck with a big-collared white shirt, and white pants with furry black racing stripes zagging across his thighs. But it was the oversize wristwatch studded with fake diamonds that caught one’s eye—in the past, it was rare for women to wear watches—and Hajdari was rightly proud of it, as he was proud of everything he called home.

It had been a good life, “a happy life,” as he put it, but still, each life had its challenges. You couldn’t just snap your fingers and instantly have happiness. It came in the struggle. Hajdari had confronted his first—and perhaps biggest—hurdle when he was a she, and just 6. What clothes were you born to wear? That was the essential question most burrneshas could boil their crossroad down to. Society considered your physical attributes, then made you a boy or a girl. You weren’t consulted—but then you were ensnared and programmed: You will like these colors. You will enjoy, or at least suffer, these pursuits. You will not look your husband in the eye. You will encourage men to avenge your brother’s death.

There were many victims to this rigid line of thinking, perhaps a whole country.

But at 6, Hajdari had taken to wearing boys’ clothes, too, and in response her mother had dressed her in fancy girls’ clothing. Hajdari cowered under the bed in her finery, seized by acute shame, trembling. Then her mother tried to beat the impulse out of her, literally, with a belt, saying she was violating God’s will, which only served to double Hajdari’s resolve. This wasn’t a choice, this sartorial urge; it was a need. Her girl’s body dressed as a boy’s. So what were you supposed to do with that?

Hajdari’s father, Halil, had been taken prisoner during World War II and hauled off to Italy, where he’d remained in captivity for many years until they were sure he was dead and never to return. One day, when Hajdari was 14, a man came up the path to the farm, and saw her, and said, “Do you know who I am?” and she said, “No.”

“I’m your baba,” he said, and soon after this father of hers had settled back in, she went to him and told him, “I hate these women clothes and will always hate them. Please give me a cow and a little land and I’ll make my own life as a man.” Her father relented, and Hajdari took her vow of virginal celibacy and began to live as a he—and as he pleased, too.

As Hajdari spoke, his two great-nieces looked on adoringly. They were probably 14 and presented themselves as modern kids, minus the handheld devices. It was as if they were being told a fairy tale—and they sat rapt. This great-aunt of theirs was lively and energetic and more than just an aunt. In fact, they called her uncle. They laughed when he-she said something funny. They jumped to serve tea and cookies.

In Albania, they say every man has two childhoods, the first and then, with old age, the second. There was something childlike and sweet and wise about Hajdari, but there was an underlying hardness, too, for he’d lived a real life. His brother had died unexpectedly at 32, and Hajdari had helped his sister-in-law raise the five children. In order to support them, he’d opened a shop in town—and had worked. This, too, was the responsibility of the burrnesha, and Hajdari had taken it all on with a sense of urgency. When her nephew was shot in the mountains five years ago—ostensibly as part of a blood feud—he helped bury him, too.

It was that hardness in Hajdari that most compelled me, that 6-year-old under the bed, that will to find exactly who you were down there, no matter what. Whether your family or village or Albania at large was willing to accept this, the Kanun, in the name of patrilineal inheritance, had unwittingly created a loophole for you—and in the process had elevated this radical idea: that a woman might find completion, if only she disguised herself as a man. Perhaps it was a confusing mandate for some, to fully inhabit manhood while remaining virginal. Even the burrneshasthemselves seemed confused sometimes. If stripped of all social construct and sexual prohibition, would they have lived as hes or shes, or some nuanced version of either? These were the sorts of questions that could never be asked without a swift kick in the shin from Haki. It was easier to let the Kanun guide the way.

Even the grave won’t keep you if you’re a burrnesha,” went another Albanian saying. And yet here was Hajdari, surrounded by family, neighbors, animals. He woke each morning the master of his destiny, and if he pleased, he wore pants with a furry racing stripe and a faux-diamond-encrusted wristwatch. There was nothing left to prove. He’d been right, all those years ago, beneath that bed. Despite his mother’s God. One day his grave would be festooned with flowers, put there by the great-nieces who so adored him.

In search of another burrnesha, Ermal and I barreled the roads for a high-kill-rate place called Shkodër, an epicenter for these blood feuds. I wondered aloud if it was libido—i.e., the having of too many balls—that triggered the epidemic of violence here. Maybe a certain softness was exactly what Albania needed, since everyone, it seemed, had been touched by a murder. Even Ermal had a friend, a pastor, who’d been slain two years earlier. No, a man of the cloth was as much a target as anyone. Only a burrneshaseemed safe here.

As we drove, Ermal was pontificating again. This time it was America that was soft. Though he, like most Albanians, loves all things American, he wondered why Obama had apologized for spying on Germany when every other country did it, too. It was a disgrace. George W. Bush never would have apologized. Secondly, why were we slinking out of Afghanistan after making it our business for a dozen years? Did we understand what message that sent to the world? That we were weak. And then history would show that the Taliban beat back the great U.S.A., that our empire died in the moondust of that other country. America itself had confused its identity or assumed a new one, he said.

“So now we’re the burrnesha,” I said.

“Maybe,” said Ermal.

“And would that be so bad?” I asked, but Ermal didn’t answer.

At a bar just outside town, we met a sworn virgin named Lule. Nearby, a guy opened a bottle of beer with his teeth. It was not yet noon.

“It’s a good life,” said Lule, “but a very lonely one for the burrnesha.” It was every Albanian father’s fear for a daughter, that she’d end up alone.

In her late fifties, Lule was dressed in light chinos and a safari vest, wearing Bono-like wraparound sunglasses. She conveyed a pathos, in part brought on by some serious health issues that had limited her in recent years, but she told a familiar story: the desire to dress as a boy, her father’s eventual approval. Lule had become a mechanic, and relished those bygone days of fixing tractors, cars, especially trucks. She adored working on trucks.

We went to lunch in downtown Shkodër, and as Lule and Ermal walked along the pedestrian mall, I noticed some passers-by doing double takes, especially teenagers, trying to place exactly what they were seeing: a hulking 25-year-old man walking with a hulking fiftysomething something. It was hard to tell. Which made them gawk all the harder. “Everybody always watches the burrnesha,” Hajdari had said.

We went to a restaurant named San Francisco, playing those romantic American ’50s crooners over the speakers, paintings of the Golden Gate Bridge on the wall. Lule ordered a steak, and when it came, he took the saltshaker, removed the top, and dumped a small white mountain on the meat. The waiter came back to inquire after our meals, and it was all there in that brief exchange: curiosity, disdain, confusion. Later, Ermal told me that when I’d asked about this life of his, the nature of that isolation, Lule’d been crying behind those glasses he never took off. That was something a man would never be caught doing here. And one thing—among others, I’m sure—I hadn’t noticed at all, in his concealment.

It was about now, with only a couple of days left in Albania, that something began to dawn on me: The burrneshas, who had a beatific kind of solitude in those photographs I’d seen, who I thought might hold some secret about fully finding yourself in the world, were less mystic than human. They could describe formative events or details, but they weren’t exactly progenitors of a movement. For the most part, they were a lost tribe, living remotely. They had limited education. They performed menial labor. But what they believed in was purity. And what they’d submerged in the end to achieve it wasn’t their gender but their desire. Being a burrnesha was less about being a man—or repurposing yourself as a man—than it was about scrubbing yourself clean. Absolving and dissolving, until you’d achieved a new physicality, one that was, in some powerful way, nearly genderless. It really was about this transcendence.

Which is what made it increasingly uncomfortable to go knocking on doors. I felt like someone greedy with desire, a voyeur. When we came to Mark, who lived in a town outside the capital, we were met with a steely glare. He ran a small convenience store down an alley. He was even shorter than Haki, but blockier. He knew why we’d come, he said, and asked us to leave. The lesbian issue again. And he’d had enough, too. For almost his entire eighty years, he’d lived as a man, and no one had ever known. Then one of his family members revealed him, and in an instant everything had changed. Those in town regarded him differently; intruding strangers like us came around. He pointed to paintings on the wall, of Jesus on the Cross, of the Virgin Mary. This is who I am, he said. A man of faith. Good-bye.

Which left one last stop, this time in Tirana. Dressed in a black suit, wearing a black watch cap, Shkurtan moved slowly, walking with a cane. He was 83, and when he first approached us on the street, he truly was just another old man in the city, a friendly one at that.

Shkurtan was coincidentally from Haki’s village in the north. He’d been secretary of the village Communist Party organization there, during the forty-year dictatorship of Enver Hoxha. After a lifetime in that magical valley, he’d moved to the capital a couple of years back, to be taken care of by family. We sat in a bar on a busy city street. Over coffee, he said he’d been born as a twin, two girls to begin, himself and Sosa, who would later have seven children of her own—and had died eleven years ago. (Of his five siblings, three were now dead.) As babies, he and Sosa fed from their mother’s breast, one on either, he said laughingly, until he lost interest and then Sosa got double the milk. Growing up, he could remember waking early each day, working the land: hay for the cows; cucumber, onions, arugula, and tomatoes so big and juicy they called them “heart of the bull.”

Shkurtan had large ears, little feet, a prominent nose, and rheumy eyes. The tip of his middle finger was gone, lost when his hand became tied up in rope that was attached to a runaway calf. His life now was mostly composed of sleeping and watching TV, eating “yogurt, cheese, and vegetables.” And dreaming. He said he dreamed every night that he was back in the village with Haki. “I see my family there,” said Shkurtan. “I see the weddings, and I see funerals, all the past times of the village. In my dreams, I’m organizing the people to work. They love and respect me again.”

And then he wakes to this city life, into the formlessness of these days. According to Shkurtan, the old people say the country ended in 1990, when the Communists lost power. He once organized fifty workers, 300 people. “Haki was the most correct,” he said, and a fantastic worker, but he was an enemy of the Communist state. Shkurtan made Haki’s life hard for many years, but they were still good friends, more so now than ever. The phone rang—and in fact it was Haki on the other end.

Shkurtan smiled, his wrinkles bunching until he appeared young again.

It’s so good to hear your voice,” he said. From the phone came a sound crackling from afar, indistinguishable.

“How are you?” asked Shkurtan.

“Do you have food in the house?”

“How’s the calf?”

“And the blood-feud family? Tell them to take cover, because you never know.”

“Are you lonely, Haki? I’m lonely.”

“Do not feel lonely, okay?”

When he hung up the phone, he seemed spent. He reached for his espresso, shakily. It was almost time for a nap. Yesterday he’d spent the whole day in bed, sick, thinking of Sosa. He’d never return to the valley, he knew that. The road was too difficult.

“These are the last days for burrneshas,” he said, as a matter of fact more than sentiment. “And then who will be left to look up to?”

From the shaking of his head yes and no, which meant no and yes, I still had no idea what Ermal—or his God—thought of what we’d seen. But as he drove me back to the hotel on the last night in Tirana, he told me something he’d probably been waiting to say for a while. When it came to the burrneshas, no, it wasn’t right to exist in this in-between; everyone should live as their sex—and not in this sort of confusion and loneliness. He was glad that the burrneshas were nearing extinction, glad for the burrneshas themselves especially.

As Ermal was talking, the streetlights slid by on the wet windows, and the night beyond was very black and starless. The burrneshas were sleeping—Haki in his valley; Lume on her mountaintop; Hajdari on the plain; Lule, in his loneliness; Mark, in anger; and Shkurtan, dreaming of big-hearted tomatoes. I was reminded of something Hajdari had said when I asked why, if the Kanun made allowance for sworn virgins to live as men, did it not make the same allowance for men to live as women. It was, to him-her, an obvious and very stupid question. “If a boy dresses and acts as a girl, it would be humiliating,” Hajdari said. “He deserves a bad beating.”

For a burrnesha, it was about the oath, about vowing to find a place and purpose in your family, and country, that offered no place for you.

I would have thought Ermal would have felt differently, after all we’d seen. He was so companionable, and he’d shown such an easy way with the burrneshas. He’d wrap an arm around the older ones, be very respectful in their presence. For a man who believed so fervently in his God’s purity, and that spiritual otherworld, I thought he’d be quick to acknowledge the otherworld before our eyes, to allow that there might be things of confusion and wonder on this pocked road, in this wild country, and let them be.

In Haki’s garden one last time, he smoked and simmered. He told me that he’d survived some very hard times. But he’d always had the house, the barn, the garden. He’d always had the well, and the fresh water in it. And he had relative peace. Because the next-door neighbors were in a blood feud, half of them had fled to France—and yet Haki was square with the world. He was still in charge of cleaning the mosque, lighting the candles there. He took care of his honeybees and the little orchard.

All of it was worth the isolation and now the loneliness that crept up in winter, when you found yourself in the winter of your own life. “The only thing I fear,” said Haki, “is the snow.” And it would come soon. Two winters earlier had brought a blizzard, leaving drifts over the house. The well froze. Bodies of old people piled up in the road, and helicopters took them away. Meanwhile, Haki’s front door had been blocked by a wall of snow, and he panicked a little, trying to dig out with his bare hands. He knew the cow needed feeding. That’s all he could think: Must feed the cow. It took several hours for him to dig, and climb, and he reached the barn roof exhausted, his fingers frozen, and started digging down, when suddenly he slipped and fell ten feet, landing on his back in a little ravine of the shifting snowscape. He lay there a long time, accepting that perhaps now it really was his time to die. The snow sifted down, covering him. He closed his eyes.

An hour later, he woke to stars, moved his arm, his leg, the other arm, then leg. He propped himself on his elbows and slowly regained his feet. Dusted the snow off. Finally got himself into the barn. Fed the cow—and tunneled back into the house. Once there, he wrapped himself in blankets and went to bed for a couple of days until the rescuers showed up. His family called, urging him to leave, but he refused. No way was he going to leave that damn cow behind.

“But it’s just a cow,” said one family member.

“I’m not leaving the cow,” said Haki stubbornly, and they knew better than to argue. Remembering it now, Haki inhaled and blew out a cloud of smoke, eyes glinting over the house and barn again, to the mullaret, or cone-shaped haystacks, in the field, golden in the light.

“I need to maintain,” he said. “I need to protect what I have.”

And with that, he said, “I think we’re done,” quietly but emphatically, as if we really were, and led Ermal and me to the gate and the road, making sure we were in our car and well on our way before he turned and went back inside, to all the freedom she would have otherwise lost, had it not belonged to him.

They arrived linked in an e-mail from a friend, with a tagline that read: Amazing.They were color portraits, shot recently, seemingly of old men who’d lived a little. At least that’s what the evidence suggested: They were dressed as old men, and the camera seemed to regard them as old men, if from another time, like the ’40s or ’50s. But there was something in the eyes, and sometimes the hands, even the carriage of bones—a softness that made me wonder.

The more I gazed upon the photographs, the more I noticed something else. In image after image, the faces possessed an otherworldly quality. That’s as close as I can come to it: Their eyes seemed to look steadily, unabashedly at the camera—or up at the sky, as if they might float away.

---

Nesti Vako might be more than 70 years old, but he certainly doesn’t look it. 

Dapper and ramrod-straight, with a good head of white hair – he could have been a retired head teacher or postmaster.

In fact Nesti Vako was possibly the most important engineer under Albania’s former communist dictator, Enver Hoxha. Some of his colleagues built the 750,000 or so bunkers ordered by the paranoid Hoxha. 

Mr Vako was for 25 years the head of surveillance for the Sigurimi secret police, so he was very important indeed.

To many Albanians under Hoxha, the Sigurimi meant torture, execution, arbitrary imprisonment. And they knew where its agents were based – the House of Leaves, where I met Mr Vako.

Like him, the Sigurimi’s old headquarters in Tirana looked nothing like what I had imagined. It’s a solid red-brick house with copper drainpipes and limestone window frames. It could have been a bishop’s residence. It got its name from the ivy leaves that used to cover the front. 

Nesti Vako gave me a tour of the now deserted house, soon to become a museum. Some exhibits are already there: German-built recording machines, bugs in spectacle cases, broom handles and suitcases with hidden cameras. 

The only things missing were the exploding cigars and a James Bond Aston Martin with pop-up machine guns.

I couldn’t help liking Mr Vako despite his creepy CV. He struck me as sincere as he talked about his role protecting people from “insurgents” and “terrorists”. 

‘Crazy system’

He bridled indignantly when I suggested that maybe it was the Sigurimi that people needed protecting from. 

“The prosecutor general had to sign an order for the surveillance to take place; there was a time limit on how long you could spy on someone. There was nothing illegal,” he said.

But he added that the communists made “a lot of mistakes”. 

“For example there was this crazy system of farm collectivisation, when people had their pigs and sheep taken away,” he said. “But this was not Enver Hoxha; this was just some official attempting to advance his career.” 

Another ex-secret policeman, Adrian Pepaj, said: “We stopped saboteurs from blowing things up and lives being lost.”

Under Hoxha the country suffered four decades of virtual isolation and it’s still not visited by many outsiders. 

Hoxha’s Albania

1941 – Nazi Germany invades Yugoslavia and Yugoslav communists help Hoxha found Albanian Communist Party

1944 – Hoxha seizes power after communist guerrilla war against Italian and then German occupation forces

1945 – Thousands of “war criminals” prosecuted and over decades Hoxha jails or executes thousands of others

1948 – Albania cuts ties with Yugoslavia, gets economic aid from Stalin’s Soviet Union and joins Warsaw Pact in 1955

1961 – Hoxha switches allegiance to communist China after Stalin’s death

1978 – Hoxha cuts ties with China because of reforms there after death of Mao Zedong

1985 – Hoxha dies, replaced by Ramiz Alia 

1989 – Communism collapses in Eastern Europe and in 1990 Albanians form independent political parties 

Albania country profile 

Notorious prison

The dictator now suffers the dead tyrant’s ultimate humiliation, becoming a tourist attraction. Like the House of Leaves, his dilapidated old house in the centre of Tirana is to become a museum. You can already visit Hoxha’s personal nuclear bunker on the outskirts, a vast underground cavern.

The German ambassador to Albania, Hellmut Hoffmann, called those initiatives a good start. Germany is helping to fund the communist-era relics. 

But he regretted that “none of the original sites where the terror really took place has been turned into a commemorative site”. 

“Probably the most notorious forced labour camp, called Spac, about two hours drive from Tirana, is rotting away,” he complained.

“They have basically demolished the characteristics of a labour camp and there are no plaques – nothing at all.” 

Former victims “would like much more to happen here in terms of commemorating the past”, he said. 

Genc Bejleri from the Albanian Ministry of Culture, overseeing work at the House of Leaves, said “there were people who had an easy life under Hoxha but there were many more who really suffered”.

If a father did something considered bad and was considered an enemy, then his sons and daughters would also suffer for the rest of their lives, he explained. “They would be persecuted; they would not be allowed to go to university, and that sort of thing.”

Since the dark days of the dictatorship Albania has certainly taken enormous strides. Five years ago, it quietly joined Nato and is a candidate for EU membership. 

The EU has built new prisons and roads here, literally paving the way for eventual membership. 

But corruption in politics and the judiciary remains a legacy of the past. And as Albania strives to meet EU standards thousands of its people have already left, believing they will be better off elsewhere in Europe.

×

This marker was placed at the entrance to Spaç in 2002 to commemorate the thousands of people who lived and died there.

During the 12 months between the time I was accepted into the Peace Corps and the time I left for Albania, I had many opportunities to answer variations on the question “[I’m really embarrassed to admit this but] where is Albania?” At first, I would simply answer the question: “It’s in the southwestern-most country in the Balkans – across the Adriatic from the heel of the Italian boot and just above Greece.” Then, as I read and learned more and more about Albania, my answer expanded to include this disclaimer: “No need to be embarrassed — no one knows where Albania is and there’s a good reason why: it was the most isolated country in Europe for close to 45 years.”

There are books and articles that call Albania “one of the most centralized and repressive totalitarian regimes that the world has ever known.” Others refer to Albania as the “North Korea of Europe” because its leader Enver Hoxha (pronounced ho-dja) did such a good job of creating and maintaining an impermeable membrane around the country that it was impossible for the rest of us to absorb any information about it simply by osmosis.

Albania has often been referred to as the “North Korea of Europe.”

But now that I’ve told you that Hoxha was perhaps the most repressive, totalitarian leader since Stalin, it won’t surprise you to hear that part of Albania’s history includes tens of thousands of alleged “enemies of the state” imprisoned in labor and/or internment camps. Between 1945 and 1991, when Communism fell (Hoxha had died in 1985), more than 100,000 Albanians – perhaps as many as 200,000* – had endured political imprisonment and more than 5,500 men and women– perhaps as many as 25,000 — had been executed for perceived crimes against the state.

*During the Communist era, the population of Albania hovered in the 2-to-2.5 million range, which means that 5 to 10 percent of the population was imprisoned at one time or another. 

Albania had 40-50 prison camps; some were for internment only and others were forced-labor camps. The most notorious of these was Spaç (pronounced spach), a high-security labor camp located in an isolated canyon in the north-central part of the country.

Last week, I had the opportunity to visit the remains of Spaç with a group of fellow Peace Corps Albania volunteers. Our guided tour had been arranged by our volunteer in Reps (population 500), the town closest to the site of the former camp. The day before the trip, one of my co-workers at USAID told me the story of his grandfather, Ruxhdi, who had spent time in Spaç during his eight years of imprisonment as an “enemy of the state.” His crimes?  Sharing anti-Communist ideas about free thought and free market economics he had heard on Voice of America and Radio London and comparing the generous salary his brother – an engineer living in Canada – earned to the paltry wages in Albania.

Spaç was built during the 1960s in a relatively isolated area of Albania – the Mirdita region (see map below). The location of the camp was so remote and its climate sufficiently harsh that, although there was barbed-wire fencing, no actual perimeter walls were built. The other reason for its location was its proximity to a copper mine, where prisoners could be used as slave labor.Taken from the inside of the camp compound, this picture shows the buildings where staff and guards from Spaç lived.

Conditions at the camp were brutal. Prisoners worked in the mines, which were excruciatingly hot during the summer, and many died in accidents or from overwork. Many developed long-term medical problems from inhaling copper dust. The men lived in unheated barracks through harsh winters and some were subjected to torture with cold water during the coldest times of the year.One of the entrances to the copper mine where Spaç prisoners worked. The mine has recently been reactivated and its license granted to a Turkish mining company.

On our tour of the camp we saw the buildings that housed prison staff, the building that was the entry checkpoint and a building that had held administrative and medical offices. I kept wondering where the prisoners were housed, because we were running out of buildings to see and so far there had been no buildings with cells or barracks. Finally, we got to the last building – a single building with three levels. Each floor had several 15’ x 15’ rooms and we learned that these were the barracks. Prisoners slept in bunks stacked three high and each room held 50 men (the total number of prisoners at one time ranged from 1,200 to 1,400).The color gradations on the wall show where the bunks were stacked three high. The hole allowed for ventilation.

By far the most emotional part of the visit was seeing prisoners’ still-remaining writings and drawings on the barracks walls and ceilings. Lying in their bunks, the men drew maps, religious images, slogans and so on.

Spaç was closed in the early 1990s, when the Communism regime fell. Since that time, the camp has suffered both vandalism and looting (for scrap metal) – two of the reasons that its condition is so deteriorated. In recent years there have been several attempts to turn Spaç into a museum but those plans are stalled, awaiting funding.Albania, like other Communist countries, made widespread use of publicly posted slogans in an attempt to further Communist values and we saw a number of these at Spaç. I haven’t yet succeeded at figuring out what this one says, but the last part (…bazen ekonomike te socializmit) translates as “basis of the socialist economy.” The signature at the bottom is that of Enver Hoxha.

Më poshtë do të gjeni një analizë bashkëpuntorja e FoX News Liz Peek.
Shkrimi ka një ngjashmëri të madhe edhe me gjendjen politike në Shqipëri.

“Shumica e heshtur” janë qytetarët që nuk duan të jenë aktivë në ngjarjet politike, por janë të vendosur për të shprehur vullnetin e tyre vetëm nëpërmjet votës. Ata nuk protestojnë. Ata nuk bëjnë debate. Ata nuk japin as përgjigjet e sakta dhe nuk pranojnë të prononcohen për ekipet e sondazheve. Ata ndjehn të frikësuar nga agresiviteti i kundërshtarit politik, i cili nëpërmjet rrjeteve sociale, mediave, dhunës, intimidimit me vendin e punës apo me goditjet ndaj bizneseve i kthen në tabela qitjeje. “Shumica e heshtur” janë përgjithësisht qytetarë të shtresës së mesme, posedues të bizneseve të vogla apo fermerë, që punojnë gjithë ditën për të siguruar familjet e tyre. Kjo Shumicë nuk përballet, por pret vetëm ditën e zgjedhjeve.
Në Shqipëri në votimet moniste të qershorit të vitit të kaluar, kjo shtresë u intimidua nga pushteti me anë të kërcënimeve nga më të ndryshme të shkonte në votime. Edhe raporti i ODIHR e vuri theksin tek kërcënimi i të punësuarve dhe bizneseve për t’i detyruar të marrin pjesë në zgjedhje, kundër vullnetit të tyre. Pas më shumë se 40 ditësh mezi u shpall rezultati i zgjedhjeve, ku vetëm Rilindja ishte në komisionet e qendrave të votimit dhe në ato të numërimit. Me gjithë falsifikimet e shumta, numri fletëvotimeve nuk i kaloi 800 mijë. Fletët e pavlefshme arritën një rekord historik, me gjithë manipulimin për uljen e tyre.
Dhe të mendosh që në SHBA presidenti është përfaqësuesi i “Shumicës së heshtur”. Gjykatat më shumicën e trupës se tyre janë me integritet dhe marrin vendime pa ia ndjerë për presionet.
Ndërsa në Shqipëri Gjykatat dhe Prokuroria kontrollohen nga Rilindja. Pushteti qëndror dhe lokal në 100% të saj.

Nëse shkruan diçka kundër vijës së Rilindjes hiqesh nga puna. Po të jesh kritik i saj të bëjnë presione, të intimidojnë të afërmit e tu, të vijnë dhjetra kontrolle të njëpasnjëshme po pate biznes. Nëse ke shoqatë të harrosh të marrësh fonde. Kërcënimet ndaj intelektualëve dhe gazetarëve janë në nivele të krahasueshme vetëm me diktaturat e kuqe.
Opozita duhet që të frymëzojë këtë “Shumicë të heshtur”. Diferenca me autokracinë, e kam shprehur edhe më parë, nuk vjen nga niveli i taksave, por nga morali politik i përballjes me autokracinë. “Shumica e heshtur” kërkon të shohë realisht shtyllat kryesore të moralit politik, që ajo ta mbështesë në ditën e votimit, Opozitën e Bashkuar. “Drain the swamp” duhet të jetë shtylla kryesore e programit të qartë të Opozitës. Këneta Rilndase po i merr frymën ekonomisë, punësimit, garës së ndershme në biznes, punësimit meritokratik, arsimimit, shëndetësisë. Nuk ka nevojë për shumë faqe program, por vetëm një paraqitje të qartë si do çlirohet ekonomia, arsimi, dreejtësia dhe policia nga kapja mafioze e Rilindjes. Pastaj taksat, subvencionet, çmimet janë më pas. Lufta e vërtet e Opozitës së Bashkuar edhe ajo që kërkon realisht “Shumica e heshtur” është pastrimi i Kënetës së Rilindjes. Ata duan të dinë thellësinë e drenazhimit dhe kullimit të ujrave të ndotur të Rilindjes dhe garancinë që Këneta nuk do kthehet sërish. Kjo do të bëjë që “Shumica e heshtur” të mbështesë Opozitën e Bashkuar pa asnjë mëdyshje.

“Shumica e heshtur” bëhet gjithnjë dhe më e heshtur.
Nga Liz Peek

Dhjetra miliona amerikanë janë të çuditur me atë, që po ndodh në vendin tonë. Lagjet e djegura nga turmat e zemëruara, një pjesë e tërë e Seattle e “okupuar” nga anarkistët, këshilli bashkiak i qytetit të Minneapolis voton për të eleminuar departamentin e policisë, monumente dhe statuja të shkatërruara. Emisionet televizive të njohura u anuluan sepse ato tregojnë forcat e zbatimit të ligjit në një këndvështrim të favorshëm. Janë mbi 700 policë të plagosur gjatë “protestave kryesisht paqësore”.
Shumica e amerikanëve janë të tmerruar nga këto krime, por kanë frikë. Ata e dinë që kundërshtimi ndaj dhunës ose sfidimi i akuzave pa fund nga e majta – se vendi ynë është “thellësisht racist” – është i rrezikshëm. Ata e dinë se turmat do i ofendojnë dhe do i vënë nën zjarrin e goditjes së tyre.
Askush nuk do të ngrihet për ju. Askush nuk do t’ju mbrojë. Është më e sigurt të heshtësh.
Në vitin 1969, Richard Nixon i bëri thirrje “shumicës së heshtur” të refuzonin thirrjet e aktivistëve që protestonin kundër përfshirjes së Amerikës në Luftën e Vietnamit. Presidenti Trump shkroi në twitter po të njëjtat fjalë, duke thënë saktë që shumica e vendit është kundër kaosit në rrugët tona.
Harry Enten, duke shkruar për CNN, jep të dhënat për një shumicë “të heshtur”, duke argumentuar se votimi në atë kohë reflektonte me saktësi mbështetjen e gjerë të Nixon, i cili më vonë u përkthye në rizgjedhjen e tij në shtetet e lëkundura.
Enten shkruan se sondazhet e sotme tregojnë se Presidentit Trump i mungon një mbështetje kaq e gjerë. Ai është i saktë kur thotë që presidenti nuk ka vlerësimet e larta të Nixon. Por ai nuk arrin të shohë se për disa çështje publiku është në të njëjtën linjë me presidentin.
Për shembull, drejtuesit frikacakë të New York Times shkarkuan një redaktor për për një editorial të senatorit Tom Cotton, i cili kërkonte përdorimin e trupave ushtarake, nëse është e nevojshme, për t’i dhënë fund trazirave të dhunshme. Por rezulton se një shumicë e madhe e amerikanëve janë me qëndrimin e senatorit Cotton.
Shumica e vendit – 64 përqind sipas një sondazhi të ABC News / Ipsos – gjithashtu nuk janë kundër me thirrjet e së majtës për të zhbërë policinë, çmenduria e fundit që ka përfshirë liberalët e vendit.
Rreth 82 përqind e të anketuarve, sipas një sondazhi, mendojnë se protestat paqësore janë një “përgjigja e duhur” për vrasjen e një njeriu të paarmatosur nga policia.
Por ndryshe, nga Chris Cuomo, një nga peshat e rënda të CNN, i cili kohët e fundit këmbënguli se demonstruesit nuk duhet të jenë “paqësorë”, vetëm 22 përqind e vendit ishin pro, që protestat e dhunshme janë një përgjigja e duhur. Plot 72 përqind nuk ishin dakord me këtë përcaktim, ku 58 përqind e të intervisuarve ishin të vendosur me forcë kundër.
Shumica e amerikanëve nuk pranojnë ngritjen e flamurit të Konfederatës në vende publike, por në të njëjtën kohë shumica nuk duan të shohin statuja dhe memoriale të drejtuesve të Konfederatës të shkatërrohen ose hiqen, siç po ndodh tani në të gjithë vendin.
Pse nuk po flasin njerëzit? Kjo nuk është e sigurt.
Drejtori i Përgjithshëm i CrossFit, një Libertarian, që refuzoi të përkrahte Black Lives Matter, por që nuk ka histori racizmi, u detyrua të dorëhiqej nga drejtimi i firmës, që vetë e kishte themeluar. Redaktorët e gazetave dhe revistave të njohura janë detyruar të dorëhiqen për “mëkatin” se kundërshtuan dogmat progresiste apo edhe pse botuan mendimet kundër tyre.
Lojtari i New Orleans Saints, Drew Brees, u kritikua për mbrojtjen që i bëri në një deklaratë në media, flamurit amerikan. Imagjinojeni.

“Shumica e heshtur” nuk beson se vendi që zgjodhi dy herë për president një njeri me ngjyrë të zezë – me shumicë votash – është racist; ata nuk mendojnë se vendi që feston ditlindjen e Dr. Martin Luther King është racist.
Më e rëndësishmja, ata kërkojnë brenda në zemrat e tyre dhe nuk gjejnë aspak racizëm.
Ata, që paraqesin të keqen të madhe të Amerikës, vendosin pikën e tyre të referimit mbi brutalitetin e policisë, të mishëruar nga vrasja e shëmtuar e George Floyd. Por sipas studiuesit të Institutit Manhattan Heather MacDonald, “Në një grup solid provash nuk gjenden paragjykime strukturore në sistemin e drejtësisë penale në lidhje me arrestimet, ndjekjen penale ose dënimet”.
Në vitin 2019, vetëm 0,1 përqind e vrasjeve të ndodhura njerëzve të zinj, ishin vrarë nga policia dhe ishin të paarmatosur. Të dhënat tregojnë se “… një oficer policie ka 18 – herë më shumë të mundësi të vritet nga një mashkulli zi se sa një mashkull i zi i paarmatosur të vritet nga një oficer policie.”
Protestuesit, të nxitur nga media liberale, zhbëjnë faktet; ata rrisin tensionet . Videot e Floyd dhe të tjerëve të vrarë nga policët kanë turbulluar kombin dhe kanë nxitur një mbështetje të gjerë për reformat e ndjeshme policore. Si zakonisht, megjithatë, e majta po shkon shumë larg.
Në shumë prej propozimeve dhe veprimeve të tyre, ata po humbasin ‘Shumicën e heshtur”.
Për shumë çështje Kombi ynë ka qenë gjithmonë i ndarë, përfshirë dhe ato që kanë të bëjnë me racën dhe policinë. Por sot është ndryshe. Asnjëherë nuk ka pasur një përpjekje kaq të bashkërenduar për të shuar mendimin kundër. Asnjëherë nuk ka pasur sulme totale ndaj njerëzve direkt, dhe jo vetëm për mendimet e tyre.
Sot, nëse nuk doni të mbështesni “Black Lives Matter”, një organizatë e angazhuar tani për të zhbërë policinë, sipas webfaqes së tyre, ju jo vetëm që jeni thellësisht gabim, por ju etiketoheni dhe si një person i keq.
Kjo është e frikshme. Ne bëjmë përgjegjës mediat liberale dhe gjithashtu ata që administrojnë mediat sociale. Ne gjithashtu fajësojmë ata që gjunjëzohen pa vetëdije ndaj gjykatësve të rremë, që ja japin vlerësime për të mirën dhe të keqen. Ata në pamje të parë përkrahin diversitetin, por në fakt ata janë thelbësisht intolerantë, qëllimi I tyre është të mbysin fjalën e lirë, vlerën e çmuar amerikane.
Ndërkohë, kolumnisti i CNN gabonku thotë që sondazhi reflekton përfundimisht opinionin publik.
Njerëzit kanë frikë të pranojnë se mbështesin Presidentin Trump, madje edhe në telefonatat që bëjnë kompanitë e sondazheve. Grupi i sondazheve “Morning Consult” e përshkruajnë këtë si fenomen si “mbështetësit e fshehur Trump “, ose – në parimin shkencor – një formë e “paragjykimit shoqëror rreth pëlqyeshmërisë së tyre!”. Nëse njerëzit janë intimiduar për të shprehur mbështetje për Trump, imagjinoni se sa të gatshëm janë ata për të kundërshtuar hapur shprehjet mbizotëruese mbi racizmin.
Nëse dyshoni se mbështetësit e Trump nuk janë të frikësuar nga armiqësia e të majtës, pyesni veten kur keni parë për herë të fundit një kapele me simbolin MAGA në Manhattan ose një stiker të ngjitur në parakolpin e një makine në Berkeley. Askush nuk do të guxonte.
Kjo nuk do të thotë që Trump ka vepruar mirë politikisht për momentin. Ai ka gabuar, koronavirusi ka bllokuar ekonominë dhe protestat e George Floyd e kanë detyruar të mbrohet.
Por nëse sulmet në qytete, karshi policët dhe mbi monumentet tona publike vazhdojnë, Trump do të ketë mbështetjen e madhe të “Shumicës së heshtur” në nëntor. Ata do t’i detyrojnë, që zëri i tyre të dëgjohet!
Liz Peek është bashkëpuntore e Fox News, dhe kolumniste për “The Hill” dhe “http://xn--foxnes-tva.com/”. Ajo merr pjesë në disa emisione për biznesin kanalin Fox Business përfshirë Varney & Company,” Making Money” me Charles Payne, “After Bell”, “Evening edit” dhe ne emisione të tjera si në “Coast-to-Coast”, “Fox & Friends” etj Në të kaluarën ajo ka shkruar për “FiscalTimes.com”, New York Post, Wall Street Journal, New York Sun. Para se të bëhej gazetare, Liz ishte një analiste e rangut të lartë që mbulonte kompanitë e fushës së naftës dhe Drejtore e Kërkimeve Ndërkombëtare, në firmën e saj. Ajo ishte partnerja e parë femër e Wertheim & Company, gruaja e parë që u bë presidente e Shoqatës Kombëtare të Analistëve të Investimeve të Naftës. Liz është e martuar dhe ka tre fëmijë.

Lufta për Kosovën (1996-1999), pamjet luftarake – Forcat e Ushtrisë Jugosllave dhe policisë serbe kundër Ushtrisë çlirimtare të Kosovës dhe forcave ajrore të NATO-s

Serbian Police patrol escorted by a Yugoslav Army tank searching the terrain for possible KLA positions near Glogovac, 21st of March, 1999.

Serbian police open fire during house-to-house fighting with members of the Kosovo Liberation Army.

A Serbian Police patrol searching for possible KLA positions near Glogovac, 21st of March, 1999

Serbian Police involved in a firefight with the KLA on the road between Glogovac and Srbica, Sunday, 21st of March, 1999.

A Serbian policeman takes cover in a ditch by the road during a firefight with the KLA near Glogovac, Sunday 21st of March, 1999.

A Serbian policeman runs across a field during a firefight with the KLA near Srbica, Tuesday, 23rd of March, 1999.

A Serbian policeman monitors the movements of KLA fighters through the optics on his sniper rifle during a firefight with the KLA near Srbica, Tuesday, 23rd of March, 1999.

Special Anti-Terrorist Unit of Serbian police, Kosovo, 1998 (?)

Sunday, 21st of February, Studencane

T-55 on Kosovo, 1998 or 1999.

10 More (of 42)A Serbian policeman tells his colleague to take cover during a KLA attack on the village of Racak, 19th of January, 1999.793SaveShareMORE ON IMGUR

Albert Avduli/

Ajo ditë gdhiu me një rrebesh që s’kujtohej në mote nga pleqtë.
Dukej se çatitë me pllaka të gurta do të dorëzoheshin nga çasti në çast.
Qielli nxinte dhe shfrynte inatin e kushedi sa shekujve.
Njerëzit luteshin, por dukej se Perëndinë e kish zënë gjum i rëndë.
Në të vërtetë, zgjuar ishte, por ne nuk e njihnim Atë.
Na kishin mësuar ta mohonim e ta fyenim.
Dua të mbetem me idenë se po flinte, jo se po na ndëshkonte.
Teksa dremiste pranë oxhakut të tij, filloi të gërhinte.
Portat e qiellit i kish harruar hapët dhe ai po shkarkonte çdo rezervë të lëngëshme.
Po kalonte mesdita, kur shkrepi një rrufe dhe menjëherë e pasoi një bubullimë shurdhuese.
Mbas kësaj pritej që furia e shiut të shtohej. Çuditërisht shiu u rrallua.
Gjëmimi, duket se ja nxori gjumin të plotfuqishmit dhe Ai vrapoi të mbyllte digën e përroit ajror.
Krisma e rrufesë e verboi dritën e mëmës flakëritëse dhe e shurdhoi bubullimën që udhëtonte mbas lokomotivës gjarpëruese.
Rrufeja zbrazi diku afër sepse jehona e saj u përplas mbi përroin e guvave dhe fshikulloi muret e gurta të lagjes.
Im atë u çua vrik në këmbë. Shtyjti duhanin që po grinte dhe hodhi një pelerinë të zezë mbi supe.
Diku e bëri hatanë -tha – dhe doli si të ishte zjarrfikës.
Mbas pak u kthye i vrejtur e i lagur. Pelerinën e kishte në dorë dhe e vuri mbi një trung në avlli.
Ullirin e bletës kishte goditur. E kish këputur në mes.
Kaq tha dhe u ul të grinte melhemin e tij, duhanin e fortë gjethe vogël.
Ishte ulliri më i madh në bahçen tonë. Ende nuk e di pse quhej i bletës.
Ullinjtë i kishte pronësuar kooperativa, por ne dhe mullënjat nuk mbeteshim pa ngrënë nga ajo pemë e sojshme.
E kishim si lopë të gjelbër. Mblidhnim, mbushnim xhepat dhe i zbraznim në disa qypa balte të bukur.
Ishte marrëveshje e pashkruar dhe mirëbesimi në lagje që nga ullinjtë e oborrit të merej diçka.
Oh ç’vaj që kullonte kur shtypej.
Ishte ai lëng i artë që na forcoi kockat dhe imunitetin.
Nëna doli te shkallët dhe e mallkoi qiellin në mënyrë të çuditëshme.
Drejtoi fytyrën lart sikur donte të shiheshin sy më sy dhe lëshoi nëmën:
U thafsh ti që do t’më thash fëmijët për pikën e vajit !
Dhe qielli u ça e retë u shpërndanë menjëherë.
Shiut i mbeti uji në grykë e pikë nuk lëshoi atë ditë e dy muaj rresht.
Ishte vjeshta më e thatë që mbaj mend nga fëmijëria.
Fuqia e shpirtit të nënës që mahnit dhe Perëndinë.

shënim: këtë episod ma rrëfeu para pak ditësh një shoku im nga Vlora