Bilbil Klosi, gjykatësi komunist që dha shekuj burg dhe u mori jetën qindra antikomunistëve.

Mund të konsiderohet si rast tipik ai dënimeve që ai ka dhënë. Në vitet e para të sundimit të tyre gjykatësit ushtarak Bilbil Klosi i priste shpata në të gjitha anët duke shuar me një firmë të vetme sa e sa persona, e për rrjedhojë duke shkatërruar kushedi sa familje. Sikur njerëzit të ishin dele, lopë, apo kuaj, gjykatësi Klosi i dënonte të gjithë brenda një dite. I mbyllte në një vend të përbashkët në vendin e caktuar për gjykatë e pastaj i merrte nga 10, 20 ose më shumë. Vendimin e përmblidhte brenda një faqe. I kursente partisë së tij edhe bojën edhe letrën. Ka mundësi t’i ketë propozuar të kursenin edhe plumbat pasi mund të përdoreshin metoda të tjera si helmimi, mbytja, etj. Ndoshta është rasti më tipik sesi një person i diplomuar në perëndim për drejtësi, mund të bëhej kaq i pamëshirshëm në vendin e tij duke prodhuar me aq shpejtësi padrejtësi, viktima e dhimbje të pafund.

Dikur më 1944 – 1945 ishte komisar i divizionit të 5-të komunist. Më 1945 komisar i divizionit 3. Më 1944 – 1946 anëtar i KANÇ-it. Më 1945 kryetar gjyqi i korparmatës 1-rë. Për të mos ngelur deri këtu, më 1945 – 1946 partia e caktoi sekretar i përgjithshëm të Ministrisë së Punëve të Brendshme. Në vitet 1946 – 1949 dhe 1950 – 1951 ishte ndihmësprokuror i përgjithshëm. Më 1949 kryetar i Gjykatës së Lartë Ushtarake. Për të vazhduar më pas në krye të Ministrisë së Drejtësisë derisa kjo u shkri fare si e panevojshme.

Ndër bashkëpunëtorët e Bilbil Klosit si ndihmësgjyqtarë mund të përmendet një kategori e madhe emrat me profil partizan. Shumica injorantë të dalë në mal për ndonjë plaçkë e për ndonjë mall. Nuk është rasti sot t’i listojmë ato, por po përmendim njërin prej tyre që ka emrin Kasem Trebeshina. Së bashku me Bilbil Klosin ai ka dënuar për motive politike shtetasit Mehmet Ibrahim Hoxha, Shaban Vath Mezini dhe Mentor Abdi Hatibi.

Përveç të tjerave, Klosi si njeri i besuar i partisë ka dënuar edhe shtetas të huaj që kishin qenë dikur rezidentë në Shqipëri, kryesisht gjermanë. Këta nuk ishin “kriminelë”, apo ushtarakë, por njerëz me profesione civile deri edhe artistë (piktor e botanist) si rasti i gjermanit Hans Brust Troschel.

Emrat e mbi 150 antikomunistëve të dënuar me vdekje ose me burgime të rënda nga Bilbil Klosi

-Abedin Faslli Nepravishta  -Ali Maliq Maliqi-Beqir Reshit Koleci  -Dhimitër Vangjel Dhimodea  -Elza Anton Koch  -Ferit Iliaz Premasi  -Frano Lelaj  -Hans Brust Troschel  -Hasan Islam Palushi  -Islam Sadik Zekthi  -Siersch Schildeberg  -Syrja Golja  -Hysen Progeri  -Isa Kokalari  -Jusuf Mehmet Mira  -Metin Ruli  -Murat Basha  -Ramazan Shkalla  -Luan Irfan Baçi  -Jonuz Chisaku  -Josuf Mehmet Dina  -Abedin Rasim Hoxha  -Adem Shaqir Qosja

-Aleksander Kostandin Padalski-Beqir Sure Abaz -Gjon Mark Gjini-Haki Mehmet Tafaj-Halo Asim Ymeraj-Mehmet Javer Hurshiti-Ndoc Palok Gjoni-Qazim Rustem Konica-Mark Beqir Berisha-Ramazan Mahmut Jarani-Rexhep Mehmet Meta-Riza Behar Drini-Salih Vata-Shaban Vath Sheshori-Osman Veli Mema-Osman Kasem Gazepi-Riza Asllan Hoxha-Xhelal Telha Ceza-Ferit Vogli-Hajredin Zagolli-Mersin Meto-Sure Beqir Ajazi-Kol Zef Zefi-Besim Pazari-Muharrem Vrioni-Sitki Maliq Toptan-Ibrahim Bodinaku-Rexhep Çela-Dhimiter Koli Bala-Zef Mark Daci-Maksut Spahiu-Allaman Pisku-Alush Runa-Anife Karkuli-Selim Mati-Avni Dobreni-Fadil Mehmeti-Novruz Moglica-Myrteza Dunishti-Sinan Ibrahim Nora-Qemal Shaqiri-Shaqo Medi Trimi-Habib Ahmet Gega

-Osman Shaqir Taraku-Nazmi Ali Lumani-Shaban Ibrahimi-Abdulla Ismail Kuri-Gjergj Sokoli-Kadri Hariz Hoxha-Niko Gaqi Opari-Ndue Pergega-Hysen Qamil Sejdini-Nikoll Bardhok Bajraktari-Xhevdet Mustafa Ndreu-Qazim Hamit Muhaj-Dhimiter Hariz Ajdhami-Sana Kristo Bezhani-Njazi Istref Çarçani-Vangjel Gaspër Kurta-Shyqyri Sulejman Basha-Hafez Sherif Lengu-Simon Rak Berdica-Haki Reshit Mulleti-Demir Haki Alizoti-Ahmet Myrteza Ndroqi-Bilush Remzi Shehu-Hasan Tasim Tatzati-Josif Nikolas Marxen-Man Halil Kopliku-Mithat Mustafa Aranitasi-Mehmet Haxhi Bushati-Nijazi Isa Mborja-Myzafer Qerim Resuli-Lluk Bajram Gjonaj-Ymer Seit Cani-Tajar Ali Litani-Selaudin Hetem Kulla-Abdulla Hamza Dedej-Isuf Islam Domi-Baki Islam Rysto-Rrok Nik Pulaj-Gaqo Theodhor Babi-Qemal Riza Kishta-Stefan Stavro Ajdhom-Mynyr Hasan Troplin  -Jorgji Foto Xhupa

-Muharrem Iljaz Nanushi  -Hekuran Karaman Llani  -Nexhmi Islam Shijaku  -Tefik Fejzullah  -Mehmet Ibrahim Hoxha  -Pashk Gjet Lleshi  -Filip Ndoc Fishta  -Ibrahim Ram Kadilli  -Perlat Enver Myftari  -Abaz Mustafa Priska  -Jashar Delil Mem  -Qemal Riza Binbashi  -Xhemal Ibrahim Murthi  -Shaban Vath Mezin  -Kasem Bajram  Malasi   -Sadik Laze Beqiri  -Osman Abdullah Kazazi  -Mehmet Ali Vaci  -Mustafa Osman Gjinali  -Sali Ali Dani  -Frano Prenç Prenç  -Izedin Ismail Beshir  -Hysen Selim Bylyku   -Dervish Ymer Shehu  -Mentor Abdi Hatibi  -Hans Sigmund  Krall  -Xhelal Maliq Sulku  -Fiqret Rasim Hoxh  -Vokerr Taf Beshiri  -Vedat Enver Myftari  -Jahja Sabri Panariti  -Dervish Xhetan Martini  -Engelbert Hildeber  -Shehat Ragip Osmani  -Hysen Ismail Kusi   -Qemal Rexhep Prenjasi  -Vera Kirillo Slausku  -Mirko Llajosh Jankoviç  -Roberto Iniazio Vaj   -Ndoc Zef Mark   -Xhemal Hysen Alimehmeti   -Eqerem Isuf Imami

Kur Bilbil Klosi dhe Kasem Trebeshina vendosnin “në emër të popullit”

Si e dënuan në vitin 1945 një 16 vjeçar si “pengues të luftës”

Një 16 vjeçar përplasej në qelitë e Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit në me akuzën se “kishte penguar luftën”. Një fëmijë që duhej të ishte në vitin e dytë të shkollës së mesme ishte akuzuar pra se kishte pasur në dorë fatin të ndalte “luftën e madhe” që na qenkësh zhvilluar. Por kësaj here në trupin gjykues ishin bashkuar nënkoloneli Biblil Klosi, oficeri i Mbrojtjes së Popullit, Kasem Trebeshina dhe komandanti i qarkut, Argjir Lipiviani.

Kasem Trebeshina në proceset politike

Në fakt nuk i kemi thënë të gjitha për oficerët e Mbrojtjes së Popullit. Për tifozët e Kasem Trebeshinës mund të themi se kemi lënë për kohë të tjera gjëra të tjera. Kjo jo për të plotësuar atë që na ka ngelur pa thënë, por thjeshtë për të mos i thënë të gjitha përnjëherë.

Ai ka qenë oficer i Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit (OZN-a shqiptare e vite e 1944 – 1946, homologe e asaj jugosllave). Për fatin e ndonjë bilbili të tij, që e reklamon sot nga pozitat e sulmit ndaj të tjerëve, emri i Kasem Trebeshinës është në disa procese politike si përfaqësues i OZN-as shqiptare së bashku me gjyqtarin Bilbil Klosi. Në DMP, Kasemi ka historinë e tij. atje përzgjidheshin ata më të devotshmit e më të egërit.

Pas organizimit Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit, me në krye Koçi Xoxen, ajo u përbë nga 5 seksione. Kasem Trebeshina si themelues i kësaj arme famëkeqe, bënte pjesë në seksionin e parë të saj. Përveç Koçi Xoxes drejtuesit e lartë të saj ishin: Kadri Hazbiu – përgjegjës, Mit’hat Poloska, Niko Çeta, Nesti Zoto, Siri Çarçani dhe Thoma Karamelo.

Në seksionin e parë të Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit, Kasem Trebeshina bënte pjesë në krah të të emrave të tillë si Mit’hat Poloska, Edip Çuçi, etj.

Në asnjë prej jetëshkrimeve të Trebeshinës, nuk figuron të bëjë pjesë aktiviteti i tij i viteve 1944 – 1947. Edhe në një letër që i dërgon udhëheqjes më vonë, ai thotë se dihet prej instancave më të larta se ç’ka bërë ai deri në vitin 1947. Duke qenë pjesë thelbësore e armës së Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit dhe më vonë rrjedhimisht i Sigurimit të Shtetit, natyrisht që “puna” nuk mund të kuptohej jashtë profilit të njohur të kësaj arme. Në kohën kur Sigurimi i Shtetit i Koçi Xoxes dhe i Nesti Kerenxhit bënte kërdinë nëpër Shqipëri, z.Trebeshina ishte pjesë e kësaj arme. Nuk mund të mendohet se të gjitha aktet i bënë me dorën e vet famëkeqët Kerenxhi apo Xoxe. Kishte edhe të tjerë që ishin të zellshëm në punët e tyre.

Sigurisht për publikun qenia gjyqtar në proceset politike është një gjë e re. As Kasem Trebeshina nuk e ka zënë ndonjëherë me gojë në ka qenë apo jo pjesë e proceseve politike të kohës. Ne e ftojmë ta pohojë ose ta kundërshtojë një fakt të tillë. Gjithashtu ftojmë ndonjë tifoz të tij që përballë provave që ne paraqesim të na japë një mal me shpifje nga ato që lëshon gjithnjë. Gjithnjë kemi folur me argumente e prova. Nuk kanë rëndësi çfarë thonë kuzhinierët apo tifozët brohoritës të Kasem Trebeshinës.

Le t’i përgjigjej pra Kasem Trebeshina këtyre të vërtetave. A ndjen keqardhje për ata antikomunistë apo njerëz të thjeshtë që hetimi i tij apo i shokëve të tij të “OZN-as” shqiptare, u mori jetën, i denigroi apo i shkaktoi plagë të shumta në këtë jetë?

Kujtesë

Pas largimit nga forcat e “OZN-as” shqiptare Kasem Trebeshina e imagjinonte botën në një rrezik të madh. Kjo për shkak të “amerikanizmit”, të cilin e urrente dhe për këtë shkak ai e kishte gjetur çelësin tek Bashkimi Sovjetik, kryeqendra e idealeve të tij zherzhinsko – DMP-iste. Sipas Trebeshinës vetëm ndërhyrja e Bashkimit Sovjetik do të mund të shpëtonte atë botë që e shqetësonte atë.

Momentet e jetës së Kasem Trebeshinës për çdo lexues ose kureshtar të zakonshëm vijnë të mjegulluara, jo të plota dhe me ngjyrime përgjithësuese. Midis konsumimit të një vepre penale të dënueshme nga regjimi komunist dhe pasojës që ajo sillte, në rastin e Trebeshinës ka një mospërputhje të çuditshme. Duket sikur ka një çështje penale, pastaj hetuesit janë të butë, mungon tortura, mungon dëshira për të rritur veprën penale dhe në fund fare jepet një dënim që nuk zbatohet kurrë i plotë. Asnjëherë Trebeshina nuk ka vuajtur aq sa është bërë e njohur në një vendim.

Nuk është e panjohur të themi se Kasem Trebeshina është arrestuar për agjitacion e propagandë. E megjithatë është trajtuar mirë dhe në përfundim të të gjithave e ka hedhur me 11 muaj heqje lirie. Rrethanat e ndalimit të tij vijnë në kohën kur ishte aktor në Teatrin Popullor dhe kur kishte shkruajtur tre letra për udhëheqjen, njëra prej të cilave për Enver Hoxhën. Sikur këto letra t’i kishte shkruar njeri tjetër le të themi një qytetar i zakonshëm apo një nëpunës i kohës së Zogut i papërzier me ngjarjet e luftës, me siguri do t’i ikte koka. Kjo jo për përmbajtjen e letrave sesa për mënyrën se kujt dhe si drejtoheshin këto letra.

Klosi & Trebeshina, në krye të detyrës

Një katrahurë e vërtetë ka ndodhur në Shqipëri me proceset politike. Mijëra vetë të dënuar e mijëra të ekzekutuar me ose pa gjyq. Faturë të rëndë financiare duhet të paguajë sot shteti shqiptar nga dëmet e shkaktuara nga vendimet e padrejta të frymëzuara nga lufta e klasave dhe urrejtja komuniste, të cilat sollën fatkeqësi për shumë e shumë njerëz. Ata ishin të gjithë në atë kohë në krye të detyr

l;s. Kishin fituar “luftën” (me shqiptarët) dhe tani prisnin të dënonin, burgosnin e vrisnin ata që nuk i kishin vrarë dot gjatë “luftës”. Për këtë, nuk bënin përjashtim me asnjë, të rinj, pleq, gra, etj. Revolucioni i të keqes duhet të shkonte deri në fund. Në pjesën e proceseve politike, hetimi nga Drejtoria e Mbrojtjes së Popullit, zinte një vend kryesor. Në një farë mënyrë DMP-ja ishte konceptuesi ndërsa gjyqësori ishte “noteri” ose certifikuesi i akteve me pasojë shkatërrimtare për jetën e mijërave njerëzve.

Dënimi i 16 vjeçarit

Mentor Abdi Hatibi kishte qenë simpatizues i Ballit Kombëtar. Për këtë shkak, megjithëse ishte 16 vjeç, ishte arrestuar e sjellë përpara gjykatës me akuzat “mercenar i Ballit Kombëtar” që kishte “tradhtuar dhe penguar luftën e popullit”. Kjo aktakuzë e formuluar më 12 maj 1945, hapte procesin gjyqësor të 21 majit. Prokurori e akuzonte 16 vjeçarin se kishte arrestuar Mehmet Myftiun (16 vjeçari!). Më 26 maj 1946 Bilbili dhe Kasemi vendosin t’i japin 2 vjet burg.

Klosi & Trebeshina, urdhërojnë burgosjen e babait të 5 fëmijëve

Ishte njëherë një kinema e njohur në Tiranë. E ndërtuar nga pushtuesit për nevojat e tyre të argëtimit gjatë luftës. Kjo sallë ku ishin shfaqur qindra filma të fashizmit e dhjetëra e dhjetëra fjalime, u shndërrua nga komunist në një vend ku projektoheshin zhdukja e sa e sa njerëzve, ekzekutimet e tyre, heqja e lirisë e sa e sa të tjerave, etj. Sa jetë njerëzit janë shndërruar brenda një godine të stilit ushtarak që brenda përkohshmërisë së saj kishte lëvizshmërinë e jetëve njerëzore. Po pse po e përmendim sot këtë fakt? Sepse kinemaja nuk punonte më vitet e para. Ajo ishte kthyer në stallë njerëzish. Një pjesë dënoheshin, një pjesë prisnin të dënoheshin. E thënë ndryshe, kinema “Tomori” i ngjante më shumë një thertoreje. Ata që nuk thereshin vetëm sa prisnin radhën. Liria e tyre ishte çështje procedurash, ndërsa mungesa e lirisë ishte e garantuar.

Salla e kinema “Tomorit” ishte kthyer në shtëpi e dytë për Bilbil Klosin. Aty i merrte si delet njerëzit. Hiq njërën palë e dëno palën tjetër. Kishte dorë të lirë nga partia. Mjaftonte të jepeshin dënime. Të masakrohej sa më shumë një vend i vogël si Shqipëri që mesi kishte 800 mijë frymë. Të shkatërroheshin klasat. Të zhdukeshin të arsimuarit, të bëheshin pastrues të diturit. Kishte ardhur pushteti i të paditurve.

Burgosjet vazhdojnë

Më 12 maj 1945 e trupa gjykuese e përbërë nga Biblil Klosi, Ismail Çaushi, Kasem Trebeshina, nën kujdesin e prokurorit Gjon Banushi merr përsipër dënimin e Mehmet Ibrahim Hoxhës, 41 vjeç nga Shemria e Tiranës, i arrestuar më 5 nëntor 1944. Ky akuzohej si legalist. Madje këtij partizanët i kishin djegur shtëpinë. Është një çështje që nuk ke ku ta kapësh pasi nuk ka asnjë element me ligjet e asaj kohe që të përbëjë faj apo provë. I pandehur sillet nga burgu i Tiranë ku vuante dënimin pa marrë mirë komunistët pushtetin. Ai kishte mbrojtës avokatin Efthim Canco. Janë ngjarje krejt shqiptare që nuk kanë të bëjnë fare me zhvillimet e Luftës së Dytë Botërore. Ai ishte legalist e kjo nuk mund të quhet akuzë për shkak të bindjeve politike. Partizanët e kishin djegur shtëpinë. Pavarësisht se i kishin lënë 5 fëmijët rrugëve, Mehmet Hoxha nuk ishte kundërpërgjigjur. E megjithatë kjo nuk do të thoshte gjë për komunistët, pasi dënimin do ta vuante që do ta vuante. Tani Shqipëria ishte e tyre, e djegur ose e padjegur. Mehmet Hoxha kishte qenë një prej përkrahësve të Abaz Kupit. Si i tillë kishte shërbyer në trupat e Frontit Nacionalçlirimtar në luftimet e deriatëhershme kundër pushtuesve. Aderimi në Front kishte zgjatur deri sa kishte qëndruar Abaz Kupi këtu, deri në (mos) nënshkrimin e marrëveshjes së Mukjes. Pikërisht për këtë arsye, (dalja nga Fronti) partizanët i kishin djegur shtëpinë. Gjithë çështja ishte përleshje shqiptarësh. Gjithsesi ky i pandehur nuk del përgjegjës në asnjë rresht të këtij gjyqi.

Për këtë arsye, i pandehuri përgjigjet: “Nuk është e vërtetë të kem luftuar forcat partizane, por fatkeqësisht, kur ka ardh Musa Picari me 300 e ca veta, asht ba një luftim prej 2 – 3 orësh. Një grua ka lajmëruar forcat partizane , mos të hyjnë se asht mbushur katundi me ballistë. Musa Picari na ka imponuar me forcë si mua ashtu edhe të tjerë..Me Osman Memën kam qenë i lidhur, por ky nuk i ka luftuar partizanët. Është e vërtetë se shtëpinë ma dogjën partizanët pse shkova me Musa Picarin. Pas ikjes së këtij i kam shpërndarë katundarët nëpër shpijat e tyre. Kam qenë në Legalitet i lidhur me Bazin kur ky ishte më Frontin. Shtëpia m’u dogj pse u largova nga Fronti.”

Duke vazhduar përgjigjet ndaj trupit gjykues, M. Hoxha përgjigjet:

“Lufta me Musa Picarin u bë në kufi midis Shëngjergjit e Shumrisë. Neve kemi qenë te xhamia e Shemrisë. Nuk është e vërtetë që neve të kemi vendosur me shkue me me marrë materialin që ndodhet në Bizë. Mbasi Osman Mema ish i lidhur me Bazin, edhe unë kam shkue pas Osman Memës, por kur u shkëput Bazi nga Fronti dhe neve kemi ndejt neutral. Jam dorëzu vetë me 5 nëntor 1944. frontin e kam ndihmue me sa kam pas mundësi”.

Vendimi një faqesh

Më 26 qershor 1945 trupi gjykues i drejtuar nga Bilbil Klosi ka dhënë vendimin e tij. si edhe të gjithë proceset e tjera të këtij lloji, Klosi është kursimtar i madh. I shkurton partisë së tij, shpenzimet që do të mund të bëheshin për bojë, letër e makina shkrimi. I harton brenda një faqe letër. Aty i thotë të gjitha. Nuk e kalon radhitjen.

Pasi është dëgjuar shpjet e shpejt avokati, Bilbili ka vërejtur:

“Nga sa rezulton prej vetë pohimit të pandehurit, të marrun si para komisionit hetimor, ashtu edhe gjatë zhvillimit të gjyqit publik, i akuzuari Mehmet Hoxha, teu qenë i lidhur me forcat reaksionare dhe armike të popullit shqiptar nën dipendencat e tradhtarit Musa Picari, ka marrë pjesë në luftime kundra forcave partizane në Shëngjer e Shënmëri.

I pandehuri ka qenë i lidhur dhe me tradhtarin Abaz Kupi, dhe me organizatën e tij mercenare të Legalitetit si dhe me Osman Memën, tue u duftue në çdo rast aktiv në ndjekjen e njësive të vogla partizane dhe në sabotimin e pengimin e luftës çlirimtare të popullit, sidomos në rajonin e Tiranës.

Për shkak të pengesave dhe të kundërshtimit me armëqë i ka bërë fuqive partizane ato i kanë djegur shtëpinë e tij në Shënmëri.

Për sa u tha më sipër, i pandehuri Mehmet Hoxha, cilësohet si armik i popullit dhe veprimtaria e tij parashikohet prej nenit 15 të ligjit “mbi organizimin e funksionimin e gjykatave ushtarake”, të botuar në “Gazetën Zyrtare”, nr.3, bis., dt. 23.1.1945”.

Burgu

Për këto arsye, trupi gjykues kishte vendosur t’i hiqte këtij Mehmet Hoxhës 5 vjet nga liria e tij, duke e çuar përveç burgut, në punë të detyruar e të rëndë, si dhe humbjen e të gjitha të drejtave civile e politike. Veç të tjerash, kjo do të thoshte që familja e Mehmet Hoxhës, duhej të përballonte jetën e vështirë, sidomos në ato kushte.

Vendim i pambështetur në fakte

Sikurse mund të shihet në këtë vendim, në asnjë rast nuk provohet akuza e ngritur. E megjithatë, gjykatësi Klosi e ndihmësi i tij Trebeshina nuk e kanë të vështirë të dënojnë babanë e 5 fëmijëve për tekat e tyre dhe të partisë që ata përfaqësonin.

Klosi & Trebeshina, 10 vjet burg për antifashistin Shaban Mezinin

Më 12 maj 1945 trupa gjykuese e përbërë nga Biblil Klosi, Ismail Çaushi, Kasem Trebeshina, duke vazhduar të dënojë me “shumicë” nën kujdesin e prokurorit Gjon Banushi merr përsipër edhe dënimin të pandehurit Shaban Mezini nga Preza.

Mezini akuzohej se kishte qenë përkrahës i Legalitetit. Ai ishte arrestuar më 1 dhjetor 1944 në Shkodër, kishte mbaruar 2 klasë teknike dhe ishte sipërmarrës punimesh. Përveçse veprimtari i Legalitetit, personi në fjalë akuzohej se ishte “mik i Bazit dhe organizator i reaksionit”.

Në fakt personi në fjalë ishte arratisur qysh prej vitit 1942 si antifashist. Ai nuk kishte marrë pjesë në luftime në front dhe e quante fatkeqësi mosbashkimin e faktorit shqiptar në luftë.

Është një rast tregimplotë sesi antifashistët shqiptarë që nuk ishin komunistë, duhej të dënoheshin patjetër nga ata që gjithë ditën shanin fashizmin e që në fund të fundit, nuk po i linin gjë mangët atij për nga metodat që po përdornin mbi popullin shqiptar.

Duke u pyetur gjytë zhvillimit të gjyqit, i pandehuri Mezini ishte shprehur:

“Qysh në vjetin 1942 kam qenë i arratisur sepse nuk duroja fshazimin okupuar. Në kohë të Zogut kam punuar punëtor, kur erdhi Italia po punëtor në rruga – ura. Kam vajtur në Prezë për t’u fshehur dhe kam ndenjur deri ditën e fundit. Un di se Fronti Nacionalçlirimtar ka luftue okupatorin, gjithat edhe Legaliteti ku un kam ba pjesë si ushtar i thjeshtë dhe nuk isha aq i lidhur, nuk di që të ketë qenë i lidhur me okupatorin. Un si ushtar i thjeshtë kam luftue armikun  në Qafshtamë si dhe kundra gjermanëve në Krujë. Kundër partizanëve nuk kam luftue”.

Inati politik

Ajo çka Klosi dhe Trebeshina kanë me këtë të pandehur nuk është gjë tjetër veçse bindjet e tij politike. Për këtë arsye duke vazhduar më tej të pandehurit i duhet të pohojë:

“Nuk kam qenë e as jam orator dhe nuk është e vërtetë të kem fol me popull për ta lidh me Legalitetin dhe as kam qenë postë e kësaj organizate. Nuk kam qenë partizan ndonjëherë, porse lëvizjen e kam ndihmue kur vinte në Prezë”.

Gjykim për bindjet e rezervuara

Në fakt i pandehuri ishte një simpatizant i Legalitetit pa qenë ndonjë figurë e spikatur e kësaj organizate. Pavarësisht nga kjo, ai gjykohet sikur të ishte eksponent kryesor i kësaj organizate. Ja disa prej përgjigjeve të tij:

“Mbasi Legaliteti e kishte bazën në vendin tim, unë si ushtar, thjeshtë e ndihmoja, po jo se kam ndjekur Bazin. Siç thashë kurrë ndonjëherë nuk kam mbajtë konferencë që të shaja Nacionalçlirimtaren. Konferencat i mbante Ndue Pali dhe Asim Kalaja”.

Dëshmitarët mbrojnë të pandehurin

Ndryshe nga procese të tjera, në këtë gjyq, dalin dëshmitarë pro të pandehurit. Kështu pro të akuzuarit dëshmoi edhe partizani 21 vjeçar Mustafa Doda nga Preza i cili e quajti Shabanin njeri të ndershëm që nuk i kishte bërë keq kujt. Bile Shabani e kishte ndihmuar gjatë luftës.

Prokurori nuk do t’ia dijë

Pasi nuk ka dalë asnjë provë që do të mund të hidhte akuza në drejtim të personit të akuzuar, ustai i akuzës, ish-fashisti, Gjon Banushi do të bënte sulmet e tij. shihni si shprehet:

“I pandehuri Shaban Mezini si anëtar aktiv i organizatës së Legalitetit, ka tradhtue dhe pengue luftën e popullit si besnik i Baz Kupit dhe i organizatës reaksionare. I pandehuri pasi nuk iu pajtua politika me italianët, në vitin 1943 mori malet dhe dolli ilegal dhe sipas pohimit të tij ka rënë në përpjekje me italianët e me gjermanët. Më vonë, i pandehuri u lodh nga puna dhe qëndroi në Prezë. I pandehuri më parë ka qenë partizan dhe në Prezë bahet legalist dhe si mori si shërbim shpërndarjen e postës së Bazit dhe furnizimin e ushqimit që merrte në Tiranë dhe e transportonte me karrocë për në Prezë. Më vonë i pandehuri hyn në intendencën e organizatës së Legalitetitdhe ushqimet i tërhiqte nga gjermanët në Tiranë dhe ja dërgonte forcave bashibozuke të Bazit. Ky ka pas lidhje me Sure Ajzin dhe ka marrë pjesë në luftën e Prezës.

Prandaj në bazë të nenit 15 të ligjës nr.41 “mbi organizimin e funksionimin e gjykatave ushtarake” kërkoj të cilësohet armik i popullit dhe në bazë të nenit 18 të asaj ligje, të dënohet me 10 vjet burgim”

Fjala e avokatit

Pas kësaj e ka marrë fjalën avokati Kristo Çevi i cili ka bërë mbrojtjen e tij, e cila nuk donte shumë mund pasi nga sa lexohet nuk provohet asnjë akuzë e ngritur mbi të pandehurin.

Dënimi

E megjithatë kjo nuk i duhej Bilbil Klosit dhe Kasem Trebeshinës. I dhanë 10 vjet burg dhe punë të detyruar kot së koti dhe pa asnjë provë. Ishte koha e “drejtësisë popullore”

Gazeta “Pondiqi”, data 3 mars 1997

Luftëtari Shqiptar, Mitropoliti i Konicës e filloi përsëri luftën e tij për Vorio-Epirin. Me kërkesën për autonomi nga Shqipëria. Kryepeshkopi i Shqipërisë Anastasios Janullatos dhe Mitropoliti i Konicës, Andrea Trabelas, u nisën nga e njëjta “bimë”, nga organizata e teologëve “Zoi” më pas “Opus Dei”, që luajti rol përcaktues nga vitet 1940 deri në vitet 1970. Njëri nga të mësipërmit, Anastas Janullatos është sot hirësi në tokën helene Shqipëri dhe po përpiqet që të kryejë këtë shërbim të shenjtë atje, duke kontribuar në këto ditë të vështira kur Shqiptarët po vendosin fatet përfundimtare për Vorio-Epirin.

Gazeta “Stohos”, data 2 Mars 1997

“Oficerë vorioperiotë, i drejtojnë kryengritësit Kiço Mustaqit, ish-Ministër i Mbrojtjes i Shqipërisë me kërkesën që të ngrihet flamuri grek në jug të Shqipërisë dhe të shpallet autonomia në Himarë e Tepelenë. Shtabi i andartëve të Epirit të veriut, bën këtë thirrje: “Tani të shpallim autonominë në Jug të Shqipërisë, mos na tradhtoni prapë”. Treqind të rinj nisen nga Athina për në Sarandë, me thirrjen e autonomistëve grekë për Epirin e Veriut dhe me kërkesën: Gati ushtria jonë të ndërhyjë! Flamuri grek i autonomisë së Epirit të Veriut u ngrit prapë në Himarë e Tepelenë. Ngritja e flamurit çlirimtar vetëm 15 ditë pas përvjetorit të shpalljes së autonomisë (17 Shkurt 1914) u shoqërua nga thirrjet e shtabit drejtues të andartëve të Epirit të Veriut, të cilët ftojnë helenizmin, që të mbështesë veprimet e autonomistëve. Oficerët tanë vorio-epirotë, dikur nën armë në ushtrinë shqiptare tani po e marrin situatën në dorë. Ata po marrin nën kontroll anije luftarake të Shqipërisë. Oficerët tanë vorio-epirotë janë të përgatitur për këtë gjendje. Ushtria jonë ndodhet në Sarandë e Gjirokastër, janë gati planet, kjo është kërkesë e oficerëve. Të mos kundërshtojnë politikanët!”

Kanali Televiziv “Mega” 5 Mars 1997, lajmet e orës 14:00

“Sot grupe të armatosura në Jug të Shqipërisë ngritën për herë të parë flamurin e Vorio Epirit. Ata kërkojnë ndarjen e pjesës së jugut, nga pjesa tjetër e vendit, duke filluar nga Tepelena duke shpallur kështu edhe autonominë e jugut të Shqipërisë. Sot, popullsia e Sarandës është ngritur me armë dhe të gjithë deklarojnë një zëri, se janë të uritur dhe kërkojnë furnizim me bukë e ujë nga Korfuzi. Problemi i hershëm i Shqipërisë ka qenë ai veri-jug. Shqipëria ndahet në mes nga lumi Shkumbin, i cili ka bërë ndarjen e vendit në bazë të përkatësisë fetare, dhe gjuhësore. Kështu kriza aktuale në Shqipëri është përqendruar në jug të Shqipërisë, ku popullsia është e gjitha greqisht-folëse.

Gazeta “Avgi”, data 5 mars 1997

“Rroftë MAVI, Rroftë Himara”. Tetë të akuzuarit u liruan pasi morën dënime konvencionale. Pas lirimit të tyre, salla u inkurajua dhe filloi të bërtiste me të madhe: Rroftë MAVI, Rroftë Himara. Ishin skena që ulin dinjitetin e drejtësisë, të shoqatës së avokatëve si dhe qeverinë e PASOK-ut, pas deponimeve në sallën e gjyqit, se gjoja nuk dinin ndonjë lidhje me çështjen e MAVI-t. Ishin ata, që i futën në burg të “tetet”, sepse gjoja ishin mpleksur me organizatën e paligjshme MAVI. Ne jemi në Shqipëri, në tokën tonë dhe duam drejtësi

Agjencia e lajmeve “ANA”, data 7 mars 1997

Çështja kritike e vorio-epirotëve. E njëjta gjë me atë të Qipros është edhe ajo e verio-epirotëve për të cilët shteti grek, duhet të japë zgjidhje të plotë, ka theksuar ish ministri Sotir Kuvelas në Vatrën Epirote, me rastin e përvjetorit të çlirimit të Janinës. Sotir Kivelas, theksoi se qëllimi kryesor për t’u realizuar është kthimi dhe vendosja e “vorio-epirotëve” pranë vatrave të tyre në kohën Shqipëri.

Gazeta “Pondiqi”, data 10 mars 1997

Te ndërhyjmë menjëherë! Të pambrojtura varret e ushtarëve grekë në Shqipëri. Grupe varresh të ushtarëve grekë të cilët u vranë në luftën italo-greke, ndodhen në jug të Shqipërisë. Në fshatin Bularat u gjend një grup varresh me pesëdhjetë ushtarë grekë. Ndërsa në Këlcyre u gjenden eshtrat e 45 ushtarëve të vrarë grekë, duhet të mos vonohemi, është momenti për veprim.

Agjensia e lajmeve ANA, data 11 Mars 1997

Greqia bën thirrje për një qeveri të unitetit kombëtar në Shqipëri, me qëllim që të kapërcehet kriza. Duke shprehur shqetësim për zhvillimet e fundit në Shqipëri, zëdhënësi i qeverisë Reppas, tha se Athina është duke bërë përpjekje serioze, për të ndërhyrë në pjesën jugore të këtij vendi. Kryeministri Kostas Simitis, zhvilloi një takim urgjent natën e kaluar me udhëheqësin e opozitës kryesore, Demokracia e Re, Militiadhis Evert, ndërsa me vonë, kryesoi mbledhjen e qeverisë për çështjet e jashtme dhe të mbrojtjes (KYSEA) i cili u përqendrua mbi situatën në Shqipëri dhe kryesisht në problemet e zonës së Vorio-Epirit.

Gazeta “To Vima”, data 17 Mars 1997

Shqipëria mbizotërohet nga kaosi, frika dhe shpresa. Këto janë orët e fundit të Berishës. Ushtarakët grekë kanë plane dhe frikë. Nga burime të ndryshme jemi vënë në dijeni se Informacionet e Shërbimit Informativ Grek i kanë paraqitur qeverise greke se ka një rrezik të madh mbi futjen në Greqi të një pjese të armatimit që u vodh në depot ushtarake në Shqipëri. Për këtë arësye, Ministri i Rendit Romeos dha urdhrin për të dërguar në kufijtë me Shqipërinë rreth 700 policë të forcave speciale.

Gazeta “Stohos”, data 18 Mars 1997

Ora e andartizimit. Organizim i plotë i forcave çlirimtare. Nuk ka më pengesë në lumin Shkumbin. Shqipëria, Qipro, Pondet përkrahin forcat çlirimtare të Vorio Epirit”. “Oficerët e Vorio-Epirit janë drejtuesit kryesorë të kryengritjes në pjesën tonë të pushtuar, por për arsye sigurie nuk mund t’i deklarojmë emrat e komandantëve të cilët janë kolonelë të dëbuar nga armata e Tiranës. Kufiri verior i Greqisë do të arrijë deri në paralelin 41′, dhe kështu më në fund, kërkesat tona kombëtare do të kënaqen plotësisht. Kjo kërkohet nga oficerët me shpirt helen. Në vend që trupat tanë të shkojnë e të luftojnë në Somali, duhet të dërgohen për çlirimin përfundimtar të Vorio-Epirit.”

Kanali televiziv “Sky”, data 18 Mars 1997

Sot mbërriti në jug të Shqipërisë Zëvendës Ministri i Punëve të Jashtme greke, z. Janos Kranidiotis, i cili u prit dhe shoqërua nga Konsulli ynë në Gjirokastër Nikos Kanellas. Pas takimeve me komitetet e kryengritësve, Kranidiotis deklaroi: – Dëgjuam me vëmendje idetë dhe pikëpamjet e tyre në lidhje me atë ç’ka po ndodh në Shqipëri. Konstatojmë se kemi një pikë të përbashkët dhe ajo është mbështetja për qeverinë Fino me mbështetjen e dhe ndihmën e Greqisë si dhe për largimin e Berishës nga skena politike shqiptare dhe nëse Berisha nuk largohet, ata do marshojnë drejt Tiranës si ushtri e jugut, duke e shkëputur jugun nga Shqipëria.

Agjensia e lajmeve “ANA”, data 19 Mars 1997

Greqia i ofroi Shqipërisë një ndihmë financiare prej 20 miliardë dhrahmi, me qëllim kapërcimin e krizës që ka pllakosur dhe ristrukturimin e forcave të armatosura. Si për të neglizhuar tërësisht autoritetin e shtetit shqiptar dhe për t’u dhënë një shpresë “vorio-epirotëve” për të vendosur autonominë në jug.

Gazeta “Adezmeftos Tipos”, data 26 Mars 1997

Mos na lini tani. Kryetari i sillogut të himariotëve u bëri thirrje të gjithëve për të ndihmuar helenizmin në këto ditë të vështira që po kalon në Shqipëri. Gjatë drekës në restorantin në sheshin “Mavili”, merrnin pjesë edhe avokati i njohur Likurezos dhe deputetë të tjerë. Në fund të këtij takimi, pjesëmarrësit nxorën këto konkluzione:
1- Njohja e komunitetit kombëtar Grek, i cili shtypet sistematikisht nga Qeveria e Tiranës vitet e fundit.
2- Rifunksionimi i të gjitha shkollave grekë që mbylli Enver Hoxha dhe vazhdon t’i mbajë te mbyllura dhe regjimi i Berishës, pavarësisht kërkesave pafund të himariotëve për t’i hapur ato

– 

Faveyrial ka mbajtur një lidhje të vazhdueshme me shqiptarët dhe ishte pikërisht udhëtimi i tij në jug-lindjen e Shqipërisë, në Korçë e Voskopojë, që e nxiti ta shkruante historinë e vjetër të shqiptarëve.
Shqipërisë”, ishte një nga personazhet spikatëse në Gadishullin Ballkanik, si një nga përfaqësuesit më në zë të Kishës lazariste të shenjtit Saint Vincent de Paul. Ai iu kushtua popujve të këtij rajoni me tërë humanizmin që mund të mbartë një zemër, një jetë. Por, ajo që përbënte dhe karakteristikën e tij themelore ishte se kudo që shkonte, edhe pse në emër të fesë, ishte një mbrojtës i së drejtës dhe së pari i lirisë, i gjuhës dhe kulturës së popujve dhe komuniteteve.

Faveyrial ka mbajtur një lidhje të vazhdueshme me shqiptarët dhe ishte pikërisht udhëtimi i tij në jug-lindjen e Shqipërisë, në Korçë e Voskopojë, që e nxiti ta shkruante historinë e vjetër të shqiptarëve.

Në shkrimet e tij, Voskopoja kishte tri kisha të mëdha: ajo e Shën Mërisë, e Karallambit dhe e Shën Nikollës. Ajo kishte më se 45 mijë banorë. Shkollat e saj ishin të shumta dhe në lulëzim. Ato frekuentoheshin jo vetëm nga fëmijët e qytetit, por dhe nga të ardhur të tjerë nga Nikolica, Lipoteni dhe nganjëherë edhe shumë larg. Nga Voskopoja, ashtu si nga Janina, për të përfunduar studimet shkohej më pas në shkollat e Italisë.

Voskopoja, ky qytet i lulëzuar, u plaçkit për herë të parë në vitin 1753 ose më 1754. Hordhitë osmane të Dangëllisë dhe Kolonjës, qenë fillimi i këtyre fatkeqësive. Ata plaçkitnin karvanët dhe vrisnin ata që vinin në tregun e këtij qyteti. Për Shqipërinë e Epërme, pasuria e Voskopojës dhe Vithkuqit ishte një burim begatie. T’i shkatërroje ato, ishte si të shkatërroje vendin.

Megjithatë, Voskopoja do të plaçkitej përsëri më vonë dhe këtë Faveyrial e kishte mësuar nga dëshmitë e shumë prej voskopojarëve që i kishte takuar dhe që ende banonin atje.

“Voskopojarët ia vunë fajin luksit të tepruar të femrave të tyre. Kjo është aq e vërtetë, saqë vetë Perëndia vuri në punë duart e njerëzve të ligj për të çuar në udhë të drejtë ata që kanë dalë nga udha e Zotit. Duke e parë të pamundur të qëndrojnë në një vend të mbushur me armiq, voskopojarët kërkuan një garnizon. Por, garnizoni përfundoi atë çfarë kishin filluar kaçakët e tjerë. Dhe, atëherë, të gjithë të pasurit e braktisën këtë vend të mallkuar, njëri pas tjetrit”.

Nga Urim Gjata

Motoja e Naimit “Dielli lind nga perendon” eshte vertetimi me i mire  se ne shqiptaret e cdo besimi qofshim e kemi quajtur “qytetyrimin perendimor” me te perparuarin dhe me te pershtatshmin per vendin tone.
Me thjesht gjithe kleriket shqiptare,muamedane(bektashi) (syni) te krishtere (katolike apo ortodokse) jane lindur dhe rritur me me kulture te emancipuar dhe me ndjenja kombetare shqiptare,por dhe si besimtere te ndershem te bindur dhe te vendosur deri ne sakrifikim.
Njeres me kulture te gjere deri ne iluministe,nacionaliste ne mbrojtje te identitetit kombetar,perendimore per ta shtyre shqiperine ne vendin qe i takonte,ne gjirin e qyteterimit me te avancuar dhe me te mire te globit,pa mohuar apo perbuzur cilesite pozitive te kulturave te tjera.
Prifterinjte katolike ne shqiperi perbejne nje kapitull te vecante te martireve ne shqiperi ne burgjet dhe kampet komuniste.
Fatmiresisht dhe fatkeqesisht myslimane dhe ortodokse kane patur shume pak te denuar dhe shumica te respektuar.
Ne vendin e pare te dalluar per besimin e tyre por dhe per atdhedashurine kane qene bektashinjte,qe nga koha e vellezerve frasheri,dhe me shume gjate luftes antifashiste.
Baba Zylfo,bektashi nga teqeja e turanit,nacionalist i njohur dhe fetar,u ther me thika nga Agush Gjergjevica ne nendor 1943,me te vetmin faj sepse refuzoj te bashkpunonte me komunistat.Po keshtu kleriket myslimane,Hafiz Derguti dhe Hafiz Ali Tairi.
Imzot Irene Banushi dhe imzot Visarion Xhuvani u shquan nga ortodoksit ne mbrojtje te besimit fetar dhe pro perendimor.
Pra cila ishte arsyeja e nje lufte te eger dhe te pa meshireshme te Enver Hoxhes dhe regjimit komunist?
Martiret ishin te gjithe perhere nje shembull i mire shenjterie,deshmimtare te nje fryme tjeter te shqiperise se prapambetur plot me agrisivitet nga komunistet nje fare kjo e vecante pa precedente ne shqiperi.
Drita e shpirtit dhe te mendjes qe deshmonin keta martire te gedhendur dhe te ditur, te  pa thyeshem ne shume fusha te njohjes; Teologe, filozofe, shkrimtare, poete, publiciste,piktore, mozikante, politikane, sportiste, sociologe, pedagoge, historiane, folkloriste,
pedagoge, historiane, mjeke, arkitekte. Nuk ka fushe te kultures qe nuk fillon me ta. Mjafton vetem te hapesh nje liber letersie dhe do mesosh se ata kane krijuar alfabetin shqip,me shkronja latine ne vend atyre arabe apo te tjera.Akoma per pakicen eshte nje mister pjesmarrja e tyre drejt per drejt ne formimin e kultures shqiptare dhe konsolidimin e kombit tone.Por per te tjeret nuk ishte nje mister sepse ata kishin frymen e zotit dhe ne menyre profetike e ndjenin se kishte ardhur me ne fund momenti jetik per te dhene kontributin e tyre te cmuar ne ndertimin e shpirtit te popullit tone.
Por sigurisht kjo nuk do tju shkonte kurre per shtat ateistavedhe urrejtja e tyre e pa shfrenuar per klerin,sepse komunizmi ndikonte fuqishem mbi masat e pa ditura mbi gjysem intelektualet,tek ata qe silleshin verdalle neper shkollat e europes,duke u kethyer me nje apo dy klasa te kryera apo te pa kryera fare.
Por kleri katolik ne vecanti duke qene nje kolone e patriotizmit ne shqiperi,do ishte pa tjeter kunder internacionalizmit i cili njihet per demet qe i ka shkaktuar vendit tone historikisht.
Lufta e ketij kleri kunder pansllavizmit,ishte nje pengese e rende dhe e pa kaperxyeshme per komunistet sllavofile qe synonin dhe deshironin ta vinin shqiperine nen tutelen Jugosllave.Pra dhe pushkatimi i shume prej ketyre klerikeve katolike ka ardhur me porosi nga Jugosllavia.Sepse pa u zhdukur keta shpirtera qe ishin per pavaresine e shqiperise nuk mund te arriej qellimi,aneksimi i shqioperise.
Por motivi tjeter i luftes dhe vrasjeve te ketij kleri ishte imponimi i ateisteve komuniste per te imponuar Enver Hoxhen si nje zot te ri te shqiperise,pra shqiptaret nuk kishin me nevoje perzotin e vertete te shembnin kishat xhamite dhe teqete dhe bashke me ta dhe klerin per te zhdukur njehere e pergjithmone besimin e vertete te njerezve per zotin e tyre.
I nderuari Pjeter Arbnori tregon:
Une e mbaj mend ceshtjen e Pjerin Kcires dhe shokeve te tij te shqyrtuar ne gjyqin ushtarak ne vitin 1949.Te lidhur me pranga dy e nga dy,te shoqeruar nga rojet qe shkonin e vinin ne qelite e birucave.
Rrugen nga rruga e sigurimit deri ne gjykaten ushtarake e pershkonin me kembe nga rruga e re ne Fushe Cele dhe arrinin tek vila e tregetarit Tefe Pogu,shtepi e sekuestruar me dekret te qeverise komuniste, dhe te kethyer ne gjykate yshtarake per te denuar “armiqte”.
Kryetar i trupit gjykues Vangjel Kocani,dhe prokuror ushtarak Harito Nashi.Pjerin Kcires si kryetar i grupit anti parti ju dha pretenca 20 vjet burg.te tjereve ju dha nga 20 ne 5 vjet.
Por seanca e fundit beri qe te ndodhi dicka qe nuk pritej.Gjykatesi dhe prokurori ishin miq te te arrestuarve,sepse deri para pak kohesh punonin se bashku.
I vure partise nje njolle.Ndersa Pjerini ju pergjigj prokurorit.
Per dashurine ndaj kesaj partie une i kam vene vetes nje njolle qe nuk shlyet kurre.
Une bashke me shefin e seksionit te sigurimit te shtetit Zoi Themeli kemi futur armet ne kishen e Gjuhadolit dhe pastaj kemi akuzuar shume prifterinj te pa fajshem,i kemi rrahur dhe torturuar dhe kemi krijuar nje akuze me te cilen i kemi denuar dhe pushkatuar.Ja kjo eshte njolla qe une i kam vene vetes per dashurine e asaj qe ti thua.
Nje njolle e rende qe nuk do te mund ta fshi kurre.Gjykatesit te acaruar mbyllin seancen menjehere,dhe te denuarit te lidhur njeri mbas tjetrit kalonin me kembe neper rrugen kryesore te qytetit nga Dugajet e Reja ne Fushe Cele aty afer kopshtit te Kaftalleve filluan qytat e sigurimsave mbi trupin e Kcires me shoke.
Mbas disa ditesh Pjerin Kcira u denua me vdekje dhe u egzekutua, mbas varrezave te Rmajlit aty ku u ekzekutuan dhe shume prifterinj.Pjerin Kcira para pushkatimit ju kerkoj falje me zemer gjithe viktimave te veta. Ishte nje djale jo me shume se 26 vjec.
E gjithe zona mori vesh me pershperitje se lajmi e armeve ne kishe dhe futja e tyre ishte loje e sigurimit te shtetit.
Por e vecanta e ketyre klerikeve, ishte se qendrat e tyre nuk ishin vende te merziteshme ku njerezit lusnin vetem zotin nga mengjezi ne darke. Por para se gjithash lutja ishte edukate,mesim moral me shembuj.Dhe askush nuk e ndjente veten si te futur me zorr.Djemte dhe vajzat ne kishat katolike mesonin ne shkolle qe shquej nga cilesia e larte.Sepse cdo franceskan jezuit ose prift shekullar,ishte nje profesor i nje lende te vecante.

Nuk kishte kuvend pa orkester,ose bande muzikore.
Secili kuvend kishte gazete apo reviste te njohur si”Hylli i Drites” “Leka”,ose “Kumbona e se Djelles”.Famulltaret e maleve qemtonin fjale te rralla,kenge popullore, balada, kenge kreshnikesh, legjenda, toponomastike, pjese kanuni. Neper manastire ishin bibliotekat me librat me te rralle, muzeume, koleksione etnografike.
Ne listat e prifterinjve te pushkatuar apo te burgosur mund te shenoje nga nje personalitet te spikatur. Kur kendonte basi Luk Kacaj Kisha e Franceskaneve se Gjuha dolit nuk zinte me njerez. Kur fliste Rok Gurashi te gjithe e veshtronin te degjonin oratorine e tij qe te linte pa mend; kishte radhen At Gjergj Fishta, ishte e pamundur te mos vije buzen ne gaz ne ndonje gazmore qe mund te nxirte si shembull.

Mrekullia e vertete e ketyre martireve eshte qendresa:

Gjate hetuesise para gjyqit.neper burgje, neper tortura dhe mundime, ne kampet e shfarosjes. Besimi i forte te zoti; shembulli i drejte ne mes te atyre qe vuanin; meshira; shpresa qe u jepej atyre qe ishin ne prag te renies fizike dhe shpirterore; profesioni i hapur i besimit.

Përgatiti Urim Gjata.

Kredija  ne Shqiperi dhe humbja nga Greqise e “ish” ishullit “Grek” te Sazanit!

Ndërsa Greqia në vitin 1997 kishte dhënë hua 20 miliardë dhrahmi qe kish lypur e dëmtuara Shqipëri, kjo ishte bere me qellimin për të pranuar  me vone ne përcaktimin e EEZ (kufijte detare) midis dy vendeve ne veri te Jonit.

Turqit dhe italianët siguruan  shkëmbime  strategjike …

Në vitin 1997, “kriza e piramidave”, e cila shpërtheu në Shqipëri e kishte detyruar qeverinë shqiptare për të kërkuar ndihmë financiare nga vendet e huaja që të jetë në gjendje për të rindërtuar shtetin. Greqia, Italia dhe Turqia qenë midis atyre që huazuan me shumat me të mëdha shqiptarëve , me një dallim të madh: Turqit dhe italianët kishin arritur të sigurojnë një shkëmbim të një rëndësie të madhe strategjike, me parë për të marrë kontrollin e bazave ushtarake qendrore në Shqipëri dhe i dyti për të blej … një shqiptar-ishull dikur i përkiste Greqi -!, pozita e të cilit e bën “rregullatorin” për caktimin e kufijve të Zonës Ekonomike Ekskluzive në rajon.

Në anën tjetër, interesat Greke, e cila në vitin 1997 kishte huazuar rreth 58 milionë shkatërrohet sot në Shqipëri, pesëmbëdhjetë vjet më vonë,

Përcaktimi i kufijve të EEZ midis nesh duhet të shkojë përpara në kërkimit të naftës në detin Jon. Edhe pse publiku e ka rritur pikëpamjen se pretendimet Greke po cenojne sovranitetin e vendit ne  dhe EEZ e detit Jon në ajër.

Situata në Detin e Veriut Jon, prej nga do behen kerkimet  direkt nga anija Norvegjeze  Explorer, është jashtëzakonisht komplekse, pasi ajo është pika e një ‘përplasje’ të interesave të ndryshme: Kërkesat në rritje të bashkëpunimit strategjik te shqiptarëve  me turqit dhe ndjekja e vazhdueshme e Italisë për të ushtruar ndikim dhe kontroll janë pikat kryesore të një problemi që vendi ynë  duhet tani të përballet.

Siç është thënë nga “Topical” Greqia mund të kishte fituar në Jonin e  Veriut, në qoftë se do kish pasur planifikim strategjik dhe vizion politik në të kaluarën e afërt.

EEZ e Greqisë – Shqipëri, dhe Turqit ne sfond  …

Tashmë kërkimet për naftë në Jonin e Veriut kanë shkaktuar reagime në Kuvendin e Shqipërisë, me partitë e opozitës për ti kërkuar qeverise shqiptare të mos lejojë që Greqia te vazhdoje kerkimet! Çështja e portretizimit të zonës ekonomike ekskluzive në mes të dy vendeve është në ajër që nga viti 2009, dhe marrëveshja qe u nënshkrua pastaj nga Greqia dhe Shqipëria është anuluar nga Gjykata Kushtetuese e Shqipërisë “për shkaqe teknike” – nën drejtimin e kursit Turk !

Ndërsa ne po diskutojmë nëse dhe si do guxojme te bejne kerkime per  hidrokarbure në Egje, kur Turqit kanë marrë pozicionet e betejës … dhe në anën perëndimore të vendit, që ndikojnë praktikisht vendimet e Shqipërisë në ujrat Jon. Më këtë kontekst, Turqia nuk e ka parë me ndonjë sy të mirë historine e marrëveshjes greko-shqiptar për EEZ, Gjithashtu duhet pranuar se ne kompleks ishulli verior  në veriperëndim të Korfuzit përbëhet nga tre ishuj nga-tetë të pabanuara, e cila do të ishte {padëshirueshme për turqit) ta kishim .

Qëndrimi zyrtar i vendit tonë,  është se vendimi i Drejtësisë Shqiptare për të anulluar EEZ është i pabazuar dhe është një problem i brendshëm i shqiptarëve,.Marrëveshje që ka nënshkrim  ndërqeveritare nuk mund të negociohet.

Ish Ishulli grek  i është shitur  italise (Simbas autorit grek)

Në fqinjët e tyre heteroseksualë Italianet marveshia detare EEZ ne Jon,  nuk është ashtu sic ata  (Shqiptaret) kerkojne ti tregojne qeverise Greke. Edhe pse Greqia ka caktuar kufijtë me shtetin kontinental me Italinë nga viti 1977-në fakt kjo është e vetmja zonë detare ka qenë i vendosur-informacioni ku thonë se italianët nuk kanë ndërmend për të pushuar në atë vend

Në këtë drejtim, Italia nuk ka hezituar për të “blerë” kete ishull  shqiptar me rendesi krejt të veçantë strategjike si këmbim të  kredise te siguruar nga Shqipëria në vitin 1998. Ironia tragjike është se ishulli i vogël, i cili mund të luajë një rol katalitik në përkufizimin e EEZ (KUFIJVE) Greke me të dy vendeve, dikur i përkisnin vendin tonë.

Sazani  ishull (Sot i shqiptarëvve) ka një sipërfaqe prej 4.5 kilometra katrorë dhe është e vendosur jashtë hyrjes  të Gjirit të Vlorës, në ngushticën e Otrantos. Edhe pse ky ishull  është një pjesë e vogël shkëmbore i tokës, vendndodhjen e saj është e tillë që e bën me rëndësi ushtarake e veçanërisht shume kritike.  (harta 1 ishull vendosur në rreth të kuq).

Ishulli i Sazanit eshte nje nyje Jon – Otranto – Adriatik lejon qasje në Mesdhe dhe ne Detin e Zi, ky ishull ne thelb ben kontrollin në  tre kontinente. Kjo, siç shihet lehtë, e bën të paçmuar në rast të operacioneve ushtarake në përgjithësi.

Nëse të gjitha këtyre i shtojme se ne vitin 1951 jane ndërtuar, në bashkëpunim me sovjetikët, objektet nëntokësore për nëndetëset bërthamore të flotës sovjetike, rritet me shume rendesia per kete ishull

Si e humbem  ishullin Sazan.

Sazani  ju dha Greqisë nga Traktati i Londrës (1864) së bashku me ishujt e Jonit, per të qene ne referencë nominale për këtë: “Ishujt e Korfuzit, Kefalonia, Zakynthos, Lefkada, Kythera, Ithaca, PAXOS,ky  “është formulimi i saktë qe ju be Mbretërisë se Greqisë. Sipas studimeve historike, nje pershkrim “i paqartë” i ishullit  ishte gabim fatal i udhëheqjes atëherë greke, e cila çoi në humbjen definitive të ishull.

Pas Luftës së Parë Ballkanike  nga Fuqitë e Mëdha u vendos koncesion  ndaj ishullit te  në Sazanit qe mos ishin nen juridiksionin e Shqiperise se bashku  me Epirin e Veriut. Qeveria e Eleftherios Venizelos, u nënshtrua ndaj presionit, e cila kishte lehtësuar dhënien e votimit në ligjin 1914 në veçantë (Ligji 272) ne “dhënien e ishullit te Sazanit  në Alvanikin epikrateian” (Shtetit Shqiptar)dhe kishte urdhëruar uljen e flamurit grek,dhe lagimin nga ky ishull.E gjitha kjo ne baze te traktatit te Londres. Kjo ishte hera e parë që caktimi i territorit kombëtar ishte një ligj i aprovuar ne  Parlamentin Grek …

Kompania turke dhe”rrethimi” i Greqisë

Në vitin 1997 levizja  politike e Fondit Monetar Ndërkombëtar në Shqipëri kishte “pjellë” të njohur “piramidat”, e cila ofronte  interesa deri në 100% me bekimet e shtetit.Keshtu u plaçkitën kursimet e qytetarëve të dëshpëruar. Kryengritjet e dhunshme shoqërore që pasuan kanë çuar edhe kolapsin e plotë të shtetit shqiptar, shkatërrimin e qindra instalime të tjera ushtarake. Greqia u nxituan pastaj për të ndimuar Shqiperine,por dhe  për të arritur nje marrëveshje strategjike si Italia në vitin 1992 dhe Turqia në vitin 1997.

Kur  taksapaguesit grekë dhane 58 milionë për të mbështetur ekonominë shqiptare, Turqit kapën mundësinë per të financuar rindërtimin e njësive ushtarake detare të dëmtuara  duke vendosur ndikimin e saj strategjik në Shqipëri.Por me kyç ishte  “kthim”ne  bazën detare e Vlorës (“Pasha Port”), keshtu nga Kompania Turke “rrethimi” i Greqisë sapo kishte filluar! (Në harten) 2 Gjirin e Vlorës është shënuar me një pikë të gjelbër

Greqia i dha Kredi prej 20 miliardë dhrahmi me 1997.

Qeveria e Kostas Simitis, me1997 i sigurojë një hua prej 58.694.000 € (20 miliard dhrahmi).Shqiperise.

Kushtet e paketës, si në tekstin origjinal është shkruar në gjuhën angleze, përcakton kohëzgjatjen per njëzet e pesë vjet, me një periudhë mospagimi prej shtatë vjetësh dhe pagesën në këste mujore. Këto para, duke menduar kryesisht për ndërmarrjet greke në Shqipëri qe janë dëmtuar. Me pëlqimin e qeverisë greke fondi do shperndahej  si vijon:

a) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) programet për infrastrukturën sociale të shtetit shqiptar.

b) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) për projektet e strehimit në Shqipëri.

c) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) për të mbështetur sektorin privat, me prioritet të dhënë për , interesat greke-shqiptare dhe shqiptare greke të biznesit, të cilat janë të dëmtuara gjatë trazirave të vitit 1997 në Shqipëri dhe dëshirojnë të vazhdojnë aktivitetin e tyre atje.

d) 8.8 milionë (3 miliardë dhrahmi) për të mbështetur bilancin e pagesave. Sidomos për shumën, e cila u disbursuar direkt, marrëveshja me kusht që shqiptarët në Greqi do të paguajnë vetëm interes çdo gjashtë muaj dhe borxhi  “kryesor” do të kthehen pas njëzet vitesh (dmth. 2017).

Protokolli për Bashkëpunim Ekonomik dhe Marrëveshjes së huasë ndërmjet Republikës së Shqipërisë dhe Republikës Greke, të nënshkruar në Tiranë më 15 tetor 1997 dhe 24 shkurt 1998 respektivisht, atëherë ratifikuar nga Parlamenti grek dhe publikohet në Gazetën Qeveritare 274/3- 12-1998.

Ndihma financiare turke dhe “kthimi”

Në të njëjtën kohë, Turqia nxiton për të ndihmuar Shqipërinë, duke i dhënë ndihmë financiare, por kishte një qëllim shumë të veçantë:

Për të modernizuar Forcat e Armatosura shqiptare dhe rindërtimin e objekteve ushtarake për shkak të trazirave. Paratë e para te ndihmës turke, domethënë një linjë 7 milionë dollarë u levruan për riparimin e ish-bazës së nëndetëses “Pasha Limani” në Gjirin e Vlorës, e cila ndan Detin Adriatik nga Deti Jon, e cila kishte pësuar dëme të shumta, ndjekur nga rindërtimin e oborrit detare të Durrësit.

Marrëveshje formale midis Turqisë dhe Shqipërisë të nënshkruar në mars 1998, vetëm disa javë pasi marrëveshjes greko-shqiptare për të siguruar një kredi prej 58 milionë eurosh.

Si italianët moren kontrollin e ishullit Sazan.

Gjashtë muaj më vonë, në nëntor 1998, italianët në Shqipëri ofrojnë ndihmë financiare me vlerë £ 217.000.000.000 (167 milionë euro), në këmbim të të drejtës për të përdorur bazën e ishullit Sazanit forcat italiane, me arsyetim se e kene përdorur atë “për të trajtuar emigracionin e paligjshëm.” Marrëveshja me kusht që italianët do të financojë programin e 167 milionë euro në formën e interesit më të ulët të kredisë, materializuar në Shqipëri veprimeve në të sigurisë, drejtësisë, mbrojtjes dhe zhvillimit.

Qeveria greke nuk kishte fare kohë për këtë temë, duke e lënë diplomacinë Italiane me kete levizje  të ketë sukses te plote ne  kontrollin strategjik të saj në Adriatik. ■

Προβλήματα Αλβανία Ελλάδα ” wikileaks ”

DISCLOSURE:THE LOAN ALBANIA AND THE GREEK ISLAND LOST!

While Grece in 1997 had billion drachman in damaged Albania,tody the “begging”to accept the delimitation of the EEZ between us.

Turks and Italians ensure exchange of strategic …

In 1997, the “crisis of the pyramids” which erupted in Albania had forced the Albanian government to seek financial assistance from foreign countries to be able to rebuild the state. Greece, Italy and Turkey were among those who lent it to the Albanians huge amounts, with one major difference: the Turks and the Italians managed to ensure an exchange of great strategic importance, with the first to take control central military bases in Albania and the second to buy … an Albanian-island once belonged to Greece! -, whose position makes “regulator” for the delimitation of the Exclusive Economic Zone in the region.

Conversely, Greece, which in 1997 had lent about 58 million destroyed in Albania today, fifteen years later, the ‘begging’ to accept

the delimitation of the EEZ between us to move forward on oil exploration in the Ionian Sea. Although the public has grown the view that the large “thorn” for our country is the EEZ Aegean Tariff sovereign claims put forward by Turkey, the reality is quite different, and the EEZ of the Ionian Sea in the air .

The situation in the Northern Ionian Sea, whence directly surveys by the Norwegian vessel Nordic Explorer, is extremely complex, since it is the point of a ‘clash’ of many different interests: the ever increasing demands of the Albanian Albanians strategic cooperation with the Turks and the constant pursuit of Italy to exercise influence and control are the key points of a problem that our country is now called to face.

As revealed by “Topical” Greece could have acquired

lead in the North Ionian, if there were strategic planning and political vision in the recent past.

The EEZ of Greece – Albania and in the background the Turks …

Already prospecting for oil in the North Ionian have caused reactions in the Albanian Parliament, with the opposition parties to ask the Government of Albania not allow Greece to make! The issue of delineating the Exclusive Economic Zone between the two countries is in the air since 2009, and the agreement was then signed by Greece and Albania was annulled by the Constitutional Court of Albania “for technical reasons” – under the guidance of course Turkey !

While we are discussing whether and how dare we question hydrocarbons in the Aegean, the Turks have taken up battle positions … and on the western side of the country, affecting virtually decisions of Albania on the Ionian oils. In this context, Turkey did not see any good eye on the Greek-Albanian agreement on the EEZ, as well as acknowledging shelf in outlying Islands-insular complex in the northwest of Corfu consists of three inhabited islands and uninhabited islets-eight, which would be {undesirable for the Turks) preceding the Aegean.

The official position of our country, however, is that the decision of the Albanian Justice to annul the EEZ is unfounded and is an internal problem of the Albanians, having once signed intergovernmental agreement can not be renegotiated.

The former Greek island was sold to Italian

In their heterosexual neighbors maritime EEZ our Ionian, the Italians, the issue is not as “neat” as they want to show the Greek government. Although Greece has delimit the continental shelf with Italy since 1977-in fact this is the only marine area has been set-information say that Italians do not intend to rest in that

agreement. So can Greece be assured that the EEZ with Italy will hacked based on the six points of the continental shelf between them, but the Italians are looking to claim a bigger piece of water.

In this respect, Italy has not hesitated to “buy” a whole island Albanian particular strategic importance as return for providing loan to Albania in 1998. Tragic irony is that the small island, which may play a catalytic role in the definition of the Greek EEZ with both countries, once belonged to our country.

The islet SASON (koi Albanians) has an area of ​​4.5 square kilometers and is located outside the entrance to the Gulf of Vlore, in the Strait of Otranto. Although this is a small rocky piece of land, its location is such that makes the military significance of particularly critical. Charter 1 islet located in the red circle.

The node Ionian – Otranto – Adriatic allows access to the Mediterranean and Black Sea, controlling essentially three continents. This, as is easily seen, makes it invaluable in the event of military operations in general

less area. If all of these added that the 1951 built, in collaboration with the Soviets, underground facilities for nuclear submarines of the Soviet fleet, the importance of the islet increases even more.

How we lost the island SASON

The SASON was granted to Greece by the Treaty of London (1864) together with the Ionian Islands, but be nominal reference to this: “The islands of Corfu, Kefalonia, Zakynthos, Lefkada, Kythera, Ithaca, Paxos and accessories these were combined with the Kingdom of Greece “is the exact wording. According to historical studies, this “vague” description was the fatal mistake of the then Greek leadership, which led to the definitive loss of the islet.

After the First Balkan War was decided by the Great Powers of the concession island in SASON even nonexistent state of Albania together with Northern Epirus. The government of Eleftherios Venizelos, yielding to pressure, had facilitated the granting of voting in the 1914 special law (Law 272) “conferring islet SASON at Alvanikin epikrateian” and had ordered the lowering of the Greek flag: “allows the Greek Government on at the Alvanikin epikrateian parachorisis islet SASON, Unheard interim Greek kingdom under the second article of the conferring of the Ionian Islands Treaty of London. ”

It was the first time that the assignment of national territory was a law of Greek Parliament …

The Turkish company “encirclement” of Greece

In 1997 the political impasse of the International Monetary Fund in Albania had “spawned” known “pyramids”, which offers interest up to 100% with the blessings of the state had plundered the savings of desperate citizens. The violent social uprisings that followed have led both the complete collapse of the Albanian state, the destruction of hundreds of other military installations. The Greece was then rushed to help the Albanians to rebuild the economy and their state, thus helping to restore stability in our neighborhood, without, however, to achieve strategic agreement like Italy in 1992 and Turkey in 1997.

Why the time that Greek taxpayers gave 58 million to support the Albanian economy, the Turks seize the opportunity with ‘vehicle’ IT finance the reconstruction of damaged military units had established its strategic influence in Albania. With the key “return” the naval base of Vlora (“Pasha Port”), the company “encirclement” of Greece had just begun! In Paper 2 the Gulf of Vlore is marked with a green dot

The loan of 20 billion drachmas gave Greece 1997

The government of Costas Simitis, in order to assist the economic recovery of Albania, I had progressed to 997 provide a loan of 58,694,000 euros (20 billion drachmas). The terms of the package, as in the original text is written in English, specifies the duration of twenty-five years, with a grace period of seven years and the repayment in monthly installments. This money, while intended primarily for Greek enterprises in Albania were damaged, with the assent of the Greek government had finally broken down as follows:

a) 14.7 million (5 billion drachmas) programs for social infrastructure of the Albanian state

b) 14.7 million (5 billion drachmas) for housing projects in Albania;

c) 14.7 million (5 billion drachmas) to support the private sector, with priority given to Greek, Greek-Albanian and Albanian business interests, which were damaged during the riots of 1997 in Albania and wish to continue their activity there

d) 8.8 million (3 billion drachmas) to support the balance of payments. Especially for the amount, which was disbursed directly, the agreement provided that the Albanians in Greece would pay only the interest every six months and the “principal” would be returned after twenty years (ie 2017).

The Protocol on Economic Cooperation and Loan Agreement between the Republic of Albania and the Greek Republic, signed in Tirana on 15 October 1997 and 24 February 1998 respectively, then ratified by the Greek Parliament and published in the Government Gazette 274/3- 12-1998.

The Turkish financial assistance and the “return”

At the same time, Turkey rushed to help Albania, giving the financial assistance, but had a very specific purpose: to modernize the Albanian Armed Forces and the reconstruction of military facilities affected by the riots. The first money of Turkish assistance, namely a line 7 million dollars were released for the repair of the former submarine base “Pasha Limani” in the Gulf of Vlora, which separates the Adriatic Sea from the Ionian Sea, which had suffered extensive damage, followed by the reconstruction of the naval yard Durres.

The formal agreement between Turkey and Albania signed in March 1998, just weeks after the Greco-Albanian agreement to provide a loan of EUR 58 million.

How the Italians took control of the island SASON

Six months later, in November 1998, the Italians in Albania offer financial assistance worth 217 billion pounds (167 million euros), in exchange for the right to use the base of the island SASON the Italian forces, with the excuse that you have used it “to tackle illegal immigration.” The agreement provided that the Italians would finance the program of 167 million euros in the form of lower loan interest, materializing in Albania actions on security, justice, defense and development.

The Greek government had scarcely time to the subject, leaving the Italian diplomacy to succeed with extreme ease a move checkmate, which gave her control top strategic point on the Adriatic. ■

Turks and Italians ensure exchange of strategic …

In 1997, the “crisis of the pyramids” which erupted in Albania had forced the Albanian government to seek financial assistance from foreign countries to be able to rebuild the state. Greece, Italy and Turkey were among those who lent it to the Albanians huge amounts, with one major difference: the Turks and the Italians managed to ensure an exchange of great strategic importance, with the first to take control central military bases in Albania and the second to buy … an Albanian-island once belonged to Greece! -, whose position makes “regulator” for the delimitation of the Exclusive Economic Zone in the region.

Conversely, Greece, which in 1997 had lent about 58 million destroyed in Albania today, fifteen years later, the ‘begging’ to accept

the delimitation of the EEZ between us to move forward on oil exploration in the Ionian Sea. Although the public has grown the view that the large “thorn” for our country is the EEZ Aegean Tariff sovereign claims put forward by Turkey, the reality is quite different, and the EEZ of the Ionian Sea in the air .

The situation in the Northern Ionian Sea, whence directly surveys by the Norwegian vessel Nordic Explorer, is extremely complex, since it is the point of a ‘clash’ of many different interests: the ever increasing demands of the Albanian Albanians strategic cooperation with the Turks and the constant pursuit of Italy to exercise influence and control are the key points of a problem that our country is now called to face.

As revealed by “Topical” Greece could have acquired

lead in the North Ionian, if there were strategic planning and political vision in the recent past.

The EEZ of Greece – Albania and in the background the Turks …

Already prospecting for oil in the North Ionian have caused reactions in the Albanian Parliament, with the opposition parties to ask the Government of Albania not allow Greece to make! The issue of delineating the Exclusive Economic Zone between the two countries is in the air since 2009, and the agreement was then signed by Greece and Albania was annulled by the Constitutional Court of Albania “for technical reasons” – under the guidance of course Turkey !

While we are discussing whether and how dare we question hydrocarbons in the Aegean, the Turks have taken up battle positions … and on the western side of the country, affecting virtually decisions of Albania on the Ionian oils. In this context, Turkey did not see any good eye on the Greek-Albanian agreement on the EEZ, as well as acknowledging shelf in outlying Islands-insular complex in the northwest of Corfu consists of three inhabited islands and uninhabited islets-eight, which would be {undesirable for the Turks) preceding the Aegean.

The official position of our country, however, is that the decision of the Albanian Justice to annul the EEZ is unfounded and is an internal problem of the Albanians, having once signed intergovernmental agreement can not be renegotiated.

The former Greek island was sold to Italian

https://plus.google.com/106518131937434503325/posts/RWj3vn36a18

Deputeti i Rilindjes Vexhi Mucmataj.

Hetuesi qe ka denuar Nebi Doskun nga fshati Dorez….. Librazhd.

Dossier.

Në raportin sekret të Agjencisë Qendrore të Inteligjencës, (CIA), Agjencisë së Mbrojtës (DIA) , Agjencia për Sigurinë Kombëtare (NSA), në lidhje me zbatimin e SAKSIONEVE EKONOMIKE mbi ish-Jugosllavinë, raporti tregon se si Shqipëria dhe Maqedonia nuk zbatojnë sanksionet e OKB-së kundër Jugosllavisë gjatë Luftës në Kroaci dhe Bosnje. Janë zbehur shpresat për zbatimin nga ana e shteteve të vijës që kufizohen më Jugosllavinë nga janari besohet që këto vende kanë lejuar një rritje të eksportit të mallrave të ndaluara për Serbinë, dhe eksportet në rritje të ndjeshme drejt Malit të Zi. Vendet më serioze të cilat janë dukë mos zbatuar sanksionet duket të jenë në Shqipëria, Maqedonia dhe Rumania.

Eksportet e karburantit të Shqipërisë janë rritur ndjeshëm që nga janari (1995), duke krijuar një tepricë e madhe për devijim drejtë RFJ-së.Trafiku i ngarkuar me kamion nga Maqedonia për në Serbi është rritur në mënyrë drastike gjatë këtij viti të tregtisë që është lehtësuar nga zyrtarë të lartë maqedonas.

Vendet me kufi me Serbinë dhe Malin e Zi, nuk janë duke zbatuar Sanksionet e OKB-së, Shqipëria dhe Maqedonia nga janari 1995,eksportet janë rritur në krahasim më vitin 1994. Kjo ka rezultuar në një rritje të fluksit të mallrave, duke përfshirë karburantin, në RFJ. Në mesin e shteteve kufitare, që kontrabandojnë gjendja më e keqe është me anë të Shqipërisë, Maqedonisë, dhe Rumanisë.

Raporti CIA-së përfshin e zyrtarë të lartë nga qeveritarë të këtyre vendeve në shkelje, disponueshmërinë e fitimeve të rëndësishme të kontrabandës, dhe sanksionet nuk po zbatohen dhe këto vende me sjelljet e tyre janë duke minuar sanksionet kundër RFJ-së . Shumë nga Shkeljet përfshijnë produktet të konsumit të importuara, edhe pse ushqimet thelbësore për Industria e RFJ dhe bujqësia gjithashtu janë duke u tregtuar.Shqipëria: Një korridor për dërgesat e karburantit grekë në Serbi.

Transportuesit shqiptarë aktualisht janë duke kontrabanduar rreth 400-600 ton (2900-4400), fuçi e naftës në ditë në Mal të Zi. Pavarësisht shqetësimit të Tiranës mbi fatin e shqiptarëve etnikë që jetojnë në jug të Serbisë, Tirane ndoshta i mungon vullneti për të reduktuar kontrabandën përgjithmonë.

Shqiptarët janë të varfër, duke e bërë kontrabandë fitimprurës të karburantit është shumë tërheqëse . Për më tepër, qeveria derivon të ardhurat tatimore nga paratë e krijuara gjatë kontrabandës së karburantit, dhe zyrtarët e korruptuar shqiptarë me sa duket përfitojnë personalisht nga kontrabanda. Edhe nëse Tirane ka kërkuar për të goditur, asaj ndoshta mungon vullneti për zbatim. Pas një rënie në dhjetor 1994 dhe janar 1995, importet e karburantit shqiptarë janë

Rritur . Importet në qershor kanë tejkaluar nevojat shqiptarë nga të paktën 16.000 ton (116.800 fuçi), që nënkupton rreth 550 ton (4.000 fuçi) janë dërguar për Jugosllavi në ditë . Importet e naftës shqiptare për konsum të brendshëm janë vlerësuar në 300 ton (2.200 fuçi) në ditë.

Cisterna kryesisht nga Greqia – tre të katërtat e të gjitha depozitave – dhe Italia pranon rregullisht telefonata nga portet shqiptare për import të naftës. Në qershor, dërgesat nga deti për në Shqipëri arritën në rreth 20.756 ton, ose një mesatare ditore prej rreth 700 ton (5,000 fuçi).

Kamionë cisternë nga Greqia gjithashtu kanë ofruar produkte të naftës në Shqipëri. Greqi pretendon se ajo eksporton 150 ton në ditë (rreth 1,100 fuçi) në rrugë tokësore. Maqedonia: Një Partner i madh i tregtisë me Serbinë. Zbatimi i sanksioneve nga Maqedonia është përkeqësuar në vitin 1995. Beogradi shfrytëzon Shkupin për shkak të varësisë ekonomike nga Serbia për të vazhduar tregtinë e drejtpërdrejtë me Maqedoninë dhe të përdorin atë si një kanal për tregtinë e jashtme. Përveç kësaj, fitimet nga tregtia e paligjshme e bëjnë të pamundur që Shkupi do të përmirësojë zbatimin e sanksioneve për çdo periudhë të qëndrueshme. Ministri i Jashtëm i Maqedonisë së fundi pranoi shefit të Misionit të SHBA-ve në Shkup se vendi i tij nuk mund të përballojë një detyrimi strikt për shkak se ajo ka nevojë për të ruajtur lidhjet ekonomike me Serbinë. Për më tepër, zyrtarë të lartë maqedonas duke përfshirë Kryeministrit Branko Crvenkovski, Ministri i Financave Miljovska, dhe ministri i Transportit Buzlevski, janë korruptuar për sigurimin e dokumentacionit të rremë për tregtimin e mallrave për ne Serbi.

Shumë firma maqedonase përdorin dokumentacion të falsifikuar për të ndihmuar Serbinë për ti shmangur sanksion, duke renditur veten si përfituesit përfundimtarë të importeve në fakt janë të dedikuara për Serbinë dhe  kinse eksportet janë nga Serbia. Për një pagesë, këto firma janë përgjegjës për dokumentet e përshtatshme dhe deponimit ose lëvizjen e mallrave tregtisë.

Maqedonia gjithë ashtu importon e disa produkte të naftës për devijim në Serbi, edhe pse të dhënat janë të pamjaftueshme për të përcaktoj sasinë e dërgesave. Gjatë muajit mars dhe prill, kamion-cisternë 526 hekurudhore dhe makina kanë kaluar kufirin Serbi-Maqedoni në Tabanovc, sipas Forcave Ushtarake të OKB-së, në Maqedoni, shumica e të cilave ndoshta të ngarkuara me produktet e naftës. Në vetëm gjatë muajit prill Maqedonia dërgon 20 kamionë cisternë me lubrifikantë për në Serbi. Në fund të dhjetorit të vitit 1994, rafinerinë e naftës Makpetrol raportuar për qeverinë kërkesë e importit të nevojshme për muaj të tërë devijim të 30.000 tonë (7,300 fuçi në ditë) për në Serbi.

https://plus.google.com/106518131937434503325/posts/ZbCoPip1BYV

NA ISHTE NJEHERE…………….

Koha kur emigrantet besonin dhe kontribonin per Partine Demokratike.

Ndersa sot Partia Demokratike me emisaret e saj “kordinatore” (Mashtrues ordinere) Vertiten si cifutet ne shkretetire ne gjithe Greqine,dhe nuk mundet ti takojne jo me ti bashkoje dhe organizoje emigrantet.

Z. Kryeminister:
Ulini pak syte dhe shikoni prane kembeve tuaja. Dikush po lyp, dikush ka shtrire doren drejt teje per lemoshe, dikush nuk ka buke te haje.
Dikush,dikush,dikush.

Dhe keta dikushe, nuk jane askushi, por ata qe te votuan dhe shpresuan per nje dite me te mire. Jane qytetaret e tu, jane ata qe me voten e tyre, te sollen ty ne ate karrige. Ne ate karrige ku ti sot rehaton bythen tende dhe shpures qe ke pas. Jane ata qe i mashtrove dhe luajte me fatkeqesite dhe fukarallekun e tyre, per  nje thes miell.

Refim nga Zef Tish Kolaj.

Para disa kohesh,gjate nje vizite ne Belgjike(Anderlecht) takova nje person nga Midha e Pukes,Zef Tish Kola quhej. Nje burre hokatar dhe i zgjuar,pavarsisht se i shkuar ne moshe, energjik e i kthjellet ne mendime, pjese gjeneroze e nacionalizmit Shqiptare,me nje kontribut te shquar ne diasporen Shqiptare ne Belgjike per sa i perket qeshtjes Shqiptare nder vite.Gjate rrefimit te tij, shpesh shume rrenqethes,Zefi me tregoj shume episode te jetes se tij si gjate jetes ne Shqipri,momentin e emigrimit si dhe jeta ne emigracion.Po shkepus per ta ndar me ju nje moment i cili tregon me se miri realitetin ne te cilin ka jetuar populli yne nen regjimin enverian, gjate te cilit vellai spiunonte vellain,djali baben,grueja burrin dhe e kunderta. Zefi me thote: Si kulak qe isha me therrasin ne dege te brendshme ne Puke dhe me thone se ne qofte se do te jetoni pa probleme ti dhe familja juaj duhet te bashkepunoni me ne dhe te na informoni per cfardo te ndodhin ne fshatin dhe zonen tuaj,ke kohe me u mendue 2 dite,ne te kundert jeta jote do te kaloje neper burgje.Zefi kthehet ne shpi shume i piklluem,mbledh robt e shpis dhe u thote se neser jemi per rruge,shkruen nje leter dhe thrret nje kumar me ja dorezue.Kumares i thote,kur te marrish gjevap prej meje kete leter ke me jau kndue kumarve,dashamirve e krejt katundit,kur te jepet rasti. I thash,cfar kishe shkrue ne leter Zef. Me lote nder sy mu pergjigj se kisha shkrue shum pak, por isha mundue me e thane shum shkurt hallin tem qe po me detyronte me lane vendin tem. Ne leter thuhej:”PO LARGOHEM PREJ VENDIT TEM JO SE I KAM BA KEQ KUJ, POR PO LARGOHEM MOS ME I BA KEQ KUJ”. Ky mesazh i shkurter por shume domethenes i Zefit tregon me se miri realitetin ne te cilin jetoj Shqipria per 45 vjet me radhe.Nderim dhe respetk per kte burre te nderuar te Pukes qe nuk pranoi ti dorezohet presionit te rregjimit komunist te kohes si dhe gjithe atyre Shqiptareve qe nuk u pajtuan me poshtrimin.

Nga Gjovalin Progni

Vepror HASANI

Si e plaçkitën pazarin e Korçës dhe i vunë zjarrin Kasabasë

Korçë- Që nga atëherë kanë kaluar shumë kohë por deri më tani  kjo histori ka mbetur e patreguar. Sot vjen për herë të parë. Çuditërisht as historianët nuk kanë mundur të shkruajnë qoftë edhe një fjali të vetme për ngjarjet e Korçës; madje as për djegiet, as për vrasjet, as për shkatërrimet dhe as për bombardimin e 17 shkurtit 1917, ku mbetën me dhjetra të vrarë, shumë të plagosur dhe shtëpi të tëra të rrënuara e të groposura në humnerat e hapura prej 50 bombave që u hodhën mbi Korçë njëra pas tjetrës nga 7 aeroplanë. Që të gjitha këto janë mbajtur nën një heshtje të plotë duke e shndërruar ngjarjen në një mister të frikshëm. Pse ka ndodhur kështu, arsyet edhe dihen, ne do t’i përshkruajmë gjatë rrëfimit, por ajo çfarë ka ngjarë me Korçën është vërtetë një dhimbje e madhe. Ne mund të ofrojmë vetëm një pjesë të saj; atë që ka mbetur e shkruar në kronikat e gazetës “Koha”, të drejtuar nga Mihal Grameno. Sigurisht, edhe dokumente të tjera mund të gjendeshin, por  historianët tanë, me qëllim ose jo, i kanë anashkaluar këto ngjarje që në të vërtetë s’janë gjë tjetër veçse tmerre e tragjedi mbi popullsinë myslimane të qytetit të Korçës.

Një plan i zi për Korçën

Ishte viti 1914 kur kapedani grek Varda i ndjekur nga një turmë njerëzish, me dhe pa uniforma ushtarake, (ushtarë dhe andartë) ishte nisur me tërbim drejt Korçës, ashtu siç ndodh me një bishë kur e di se kopeja ndodhet në vathë dhe nuk ka nga t’i ikë. (Kur themi Korça, e kemi fjalën për lagjet e “Kasabasë”, sepse ajo ishte dhe qyteti në atë kohë). Atij, kapedan Vardës nuk po i durohej sa të shkelte Kasabanë. Dëshironte të mbërrinte atje një orë e më parë. E kishte një plan të zi në kokën e tij dhe nuk i pritej sa ta shihte të realizuar. Do të plaçkiste një nga pazaret më të famshme të asaj kohe e do të rrëmbente prej andej gjithçka që mundej; mall, të holla, ushqime dhe veshje për ushtarët e tij, të cilët ngjasonin më së shumti me një turmë rrjepacakësh e qafëpalarësh. Pastaj do t’i vinte zjarrin gjithçkaje, që tregtarët myslimanë të linin lagjet e “Kasabasë” e të merrnin arratinë. Ushtarë dhe andartë do t’i ndiqnin nga pas dhe do t’i mbanin për një kohë të gjatë nën breshërinë e plumbave që ata të iknin sa më larg që të ishte e mundur dhe mundësisht të mos ktheheshin më kurrë në atë qytet, (në Kasaba), të cilën myslimanët e kishin ndërtuar vetë me duart e tyre. Që nga dita e themelimit të qytetit, (1484-86), kishin kaluar më shumë se 400 vjet, dhe ata deri atë ditë kishin jetuar gjithnjë në paqe, por ja që kapedan Varda ishte nisur nga Greqia e po vinte drejt Kasabasë që të përzinte banorët e saj, sepse ai nuk e donte atë qytet të ndërtuar nga myslimanët. Ai do t’i përzinte përjetësisht që prej aty, vetëm e vetëm që të kishte mundësi të shkruante një histori tjetër për këtë qytet, lavdia e të cilit kishte shkuar shumë larg. E kishte marrë përsipër mjerani  këtë aventurë, sepse as që e kishte menduar ndonjëherë se nga këto troje do të kthehej në shtëpinë e tij veçse i vdekur…

Ai kishte mbërritur…

Po , më në fund kapedani Varda kishte mbërritur. Askush nuk kishte patur dijeni mbi mundësinë e ardhjes së tij. Gjithçka kishte qenë e papritur. Kështu ishte parashikuar edhe në planin e tij të zi. Të gjitha veprimet duhej të ishin të befasishme, sepse në të kundërt njerëzit mund të largoheshin dhe ai nuk do të kishte mundësi të vriste e të priste. Plaçkitja e pazarit  do të ndodhte brenda një kohe jo fort të shkurtër. Nga ana e Vardës sapo ishte dhënë urdhëri i bastisjes. Ushtarët dhe andartët nisën të hynin në dyqane, kafene, hane e tavëhane dhe nxirrnin zvarrë që andej pronarët e lokaleve. Pastaj filluan të rrëmbenin gjithçka që mund të rrëmbehej; veshje, ushqime, cigare, pije… Frangat e arit i takonin vetëm kapedan Vardës. Dyqanet po boshatiseshin dhe rrugët po mbusheshin me mallra të hedhura andej-këndej. Gjithkush synonte që fillimisht të merrte ato që kishin më shumë vlerë e më pas të tjerat. Ishte një rrëmujë që dukej sikur nuk do të përfundonte kurrë. Shtyheshin, vraponin, iknin, ktheshin dhe zhvatja përsëri nuk kishte të përfunduar. Pazari i Korçës kishte një shtrirje kaq të madhe sa të dukej sikur nuk kishte as fillim dhe as fund. Edhe magazinat po plaçkiteshin njëra pas tjetrës. Ajo që po ndodhte me Korçën ishte një tmerr i vërtetë që nuk do të harrohej kurrë.

Edhe grekomanët…

Nuk vonoi shumë dhe turmës së ushtarëve dhe andartëve të kapedan Vardës iu bashkuan edhe ata, ca grekomanë që banonin në lagjet e “Varoshit”. Edhe atyre më në fund po u ndriste fati. Tashmë edhe ata mund të vidhnin, të rrëmbenin dhe të plaçkisnin ashtu siç po bënin “trimat” e Vardës. Dhe kur në të gjitha dyqanet nuk  kishte mbetur qoftë edhe një kuti shkrepse pa u grabitur, atëherë dikush prej tyre u kujtua dhe u tha andartëve se atje në periferi të qytetit gjendeshin kopetë e bagëtive, lopët dhe delet e myslimanëve. Askush prej tyre nuk u mendua dy herë, nuk pati asnjë çast hezitimi, që të gjithë u nisën andej nga i udhëhiqte udhërrëfyesi. Myslimanët çuditërisht nuk po bëheshin të gjallë. Disa thanë se tashmë ata kishin ikur nga Kasabaja; të tjerë pohohuan se i kishin parë të fshiheshin nëpër bodrumet e shtëpive, ashtu sikurse pati edhe nga ata që thanë se Varda i kishte shkuar që të gjithë në thikë e s’kishte mbetur askush i gjallë, por në të vërtetë asgjë nuk dihej me siguri. Tmerri ishte i madh. Që nga ardhja e kapedan Vardës breshëria e plumbave nuk pati të pushuar për asnjë çast. Përderisa ata ishin nisur të grabisnin mallin dhe gjënë e myslimanëve dhe myslimanët nuk po bëheshin të gjallë, kjo tregonte se ata ose kishin kishin ikur, ose nuk jetonin më. Bagëtitë vërtet kishin mbetur pa zot. Edhe çobenjtë kishin braktisur gjënë e gjallë dhe nuk dihej nga kishin shkuar.

Mish dhe verë…

Pas pak, gjithë hajdutëria nisi të kthehej me tufa dhensh, lopësh e dhish. Disa të tjerë po vinin kapardisur mbi kuaj, duke u tundur dhe shkundur si arkondë të vërtetë. Atë natë u therën shumë bagëti dhe u festua deri në të gdhirë.  Mishi dhe vera nuk kishin te sosur.  Të dehurit u përhapën si fantazma në të gjitha rrugët e qytetit. Ahengu i ushtarëve të Vardës do të përfundonte vetëm në të gdhirë. “Varda me andartët, katilët e tij, bëri të njëmijë e një qindat, e zhveshi dhe e prishi megjithsej Korçën dhe rrethinat e saj”, shkruante gazeta “Koha”. Vjedhja vazhdoi edhe ditën e nesërme. Ushtarë, andartë e grekomanë do të përhapeshin nëpër të gjitha çifligjet që ishin pronë e bejlerëve të Kasabasë, sepse gjithnjë gjendet diçka për të rrëmbyer në pronën e tjetrit. Disa prej rrëmbyesve shpresonin që ato çifligje ose të bëheshin prona të tyre, ose të merreshin me ndonjë farëlloj qiraje sa për t’u zënë në gojë, sepse kthimi i myslimanve në Kasaba as kishte për të ndodhur ndonjëherë dhe as nuk mund të mendohej. Madje që të nesërmen nisën të vinin në punë njerëzit e varfër dhe tu qëndronin te koka, si për tu tregur atyre se tani e tutje do të ishin ata zotët e këtij vendi. Më pas nuk lanë pa vjedhur e prishur xhami e teqe. Shpresonin shumë që tek tyrbja, atje ku gjendej varri i themeluesit të qytetit, Iljaz bej Mirahorit dhe i njerëzve të tij do të gjenin të fshehur edhe ndonjë thesar, megjithatë vodhën gjithçka gjeten dhe prishën gjithçka mundën. Askush prej asaj turme nuk ndjente të ngopur me vjedhje e grabitje.

Por… çfarë kishte ndodhur vallë me myslimanët?

Banorët e Kasabasë

Tregtarët myslimanë me të braktisur dyqanet e pazarit kishin nxituar drejt banesave me qëllim që të merrnin familjet e tyre dhe të iknin sa më larg Ksabasë, por nuk kishin mundur.  Pikërisht në këtë kohë, në dyert e shtëpive të tyre kishin mbërritur ushtarët dhe andartët. Që nga ai çast  edhe brenda banesave nisën të dëgjoheshin të shtëna armësh, ulërima grash, të qara fëmijësh dhe rrënkime pleqësh… Kishte qenë një kacafytje e përgjakshme mes banorëve të Kasabasë dhe kapedanëve të kapedan Vardës.  Po ndodhnin gjëra që nuk mund të tregohen… Të gjithë donin të iknin…  Dhe ata që mundën ikën… Mbetën aty vetëm pleqtë që nuk ecnin dot, ata që ishin të sëmurë dhe lëngonin në shtrat, por edhe ata që preferuan të vdisnin në shtëpitë e tyre… Megjithatë, që të gjithë vajtonin; edhe ata që kishin marrë arratinë, edhe ata që nuk mundën të iknin dot. Ata që ikën e kishin mendjen te prindërit që s’mundën t’i merrnin dot me vete, por edhe dhe të moshuarit lotonin që ishin ndarë nga fëmijët. Asnjëri prej tyre nuk e dinte si do t’i vinte halli tjetrit… Kishin katërqind vjet që jetonin në ato banesa dhe nuk u kishte ndodhur kështu kurrë më parë. Kishin investuar gjithë jetën e tyre, brez pas brezi, dhe ia kishin dalë mbanë të ndërtonin një qytet të madh dhe të bukur, ashtu siç e kishte ideuar vetë themeluesi i Korçës, Iljaz bej Mirahori. Ishte hera e parë që po e braktisnin atë vend dhe sikur të mos mjaftonte e gjitha kjo, në ikje e sipër, do të shikonin se Kasabasë i ishte vënë flaka; po digjej gjithçka e po shndërrohej në hi. Një tmerr të tillë nuk e kishin menduar kurrë…

Korça vepër e myslimanëve

Po iknin nga ai qytet që ishte bërë realitet fal mundit dhe sakrificës së myslimaneve. Po linin pas pazarin; mall, pasuri e gjithë ç’kishin patur. Vallë a do ta gjenin më këtë qytet nëse një ditë do të ktheheshin përsëri aty? Fama e pazarit kishte shkuar shumë larg, e bashkë me famën e tij  po kaq larg kishte shkuar edhe emri i banorëve të tij. Për atë qytet ata do të kishin gjithnjë mall dhe dhimbje. Ishte një qytet që gjithnjë e më shumë po tërhiqte jo vetëm vëmendjen e tregtarve, por edhe të udhëtarve, të historianëve, të studiuesve e të njerëzve të artit. Kasabaja për të gjithë mbetej një krijesë sa e këndshme aq dhe e mrekullueshme. Veç kësaj, çdonjërin që jetonte në ato anë e bënte të ndihej krenar. Madje mund t’u duket e pabesueshme, por vetë me dëshirët e tyre, disa të krishterë morën iniciativën për ta shndërruar portretin e Kasabasë në një imazh të pavdekshëm. Në vitin 1767 ata e gdhëndën pamjen e saj në një gravurë. Fati e deshi të ndodhte kështu, që askush të mos e zhdukte dot imazhin e saj, qoftë edhe duke e djegur, prishur dhe shkatërruar. Kishte qenë e shkruar që ajo të ringjallej sërish nga hiri për të qenë përjetësisht aty. Kjo gravurë e vitit 1767 u skicua në Vjenë prej voskopojarit Theodhor Sina Grundo, nën përkujdesjen e murgut të shenjtë Parthen të manastirit të Shën Prodhromit Voskopojë, me shpenzime të tregtarit gjithashtu voskopojar të asaj kohe, zotit Andrea Tirka. Gravura e Korçës është një pjesë mikroskopike e një gravure komplekse të madhe ku përveç pamjes së Voskopojës, Shipskës etj, jepet edhe pamja e qytetit të Korçës. Në këtë gravurë dallohet lumi, xhamia dhe disa shtëpi të qytetit (që nuk është gjë tjetër veçse Kasabaja), si dhe një pyll me pisha në pjesën jugore, matanë lumit të Moravës.(shpjegimet janë të studiuesit Ilia ballaurit)  Skalitja e pamjes së Kasabasë është një falenderim për vllehët e Voskopojës

Asgjë e çuditshme

Ndoshta dikujt mund t’i duket e çuditshme pse Kasabaja u skicua nga Voskopojarët, madje dhe me shpenzimet e tyre, por në të vërtetë këtu nuk ka asgjë të çuditshme. Me Voskopojarët, banorët e Kasabasë kishin patur gjithnjë marrëdhënie e fqinjësi të mirë dhe gjithnjë i kishin ofruar ndihmë njëri-tjetrit. Mjeshtrit e Kasabasë u kishin mësuar zanatet voskopojarëve. Këtë të vërtetë e sjell edhe Pirro Thomo në librin e tij “Korça, urbanistika dhe arkitektura” ku konkretisht  shkruan: “Nga dokumentet e vitit 1762 mësojmë se banorët e Voskopojës kanë shkuar te mjeshtrit e kazasë së Korçës, kanë punuar dhe mësuar zejet e rrobaqepësisë, këpucarisë dhe të farkëtarisë”, pra, shpjegon Thomo, “duket qartë se në atë kohë zejet në këtë qytet ishin në lulëzim, përderisa banorët e Voskopojës, e cila kishte arritur një nivel të lartë si qendër e rëndësishme tregtare e kulturore, vinin këtu dhe mësonin zanat”. Edhe sahatin  e Kasabasë që ngrihej në oborrin e Xhamisë së Madhe e kishin  ngritur bashkë me voskopojarët. Investimet u kryen nga rufeti i bakejve myslimanë në bashkëpunim vllazëror me zejtaro-tregtarët e Voskopojës. Në vitin 1784 sahati zbukuroi gjithë qytetin, pasi u vendos në një kullë të lartë nga ku mund të shihej prej të gjithëve. Sigurisht Voskopoja ishte ndërtuar nga vllehët, ndërsa Korça ishte vepër e myslimanëve. Kjo ishte dhe arsyeja që i lidhi kaq fort njëri me tjetrin, si ndërtues të dy qyteteve të famshme.

Braktisja e Kasabasë

Kishin jetuar për 400 vjet me radhë në qytetin e tyre në Kasaba, por tashmë e kishin braktisur atë. Kishin marrë udhët dhe ishin ndalur fshatrave të largët, atje ku kishin patur të afërm apo të njohur. Ende kishin shpresa se një ditë gjendja do të qetësohej, dhe ata do të riktheheshin në shtëpitë e tyre, por lajmet që përhapeshin ishin dëshpëruese dhe të frikshme. Greqia kishte sjellë në Korçë njerëz të tjerë; ishin përzgjedhur gjithë kriminelët e Greqisë, ata që ishin të aftë t’i bënin të gjitha. Gjithçka ishte e qartë: nuk do të lejohej më kthmi i myslimanëve në Kasaba. Gazeta “Koha” shkruante: “Këtu në Korçë, siç flitet, u pikas që u fillua një komitet grek, i cili do të ketë detyrë që të trembë e të vrasë çdo njeri që i kundërshtohet propagandës greke. Ky komitet grek në Korçë u formua prej 8 vetësh dhe Kondulit, (kapedanit grek, i cili erdhi pas kapedan Vardës, shënimi ynë), i ardhi urdhëri që ta njohë e ta mpronjë me çdo therori komitetin grek, që komiteti t’i ketë duart e zgjidhura për të bërë si të dojë”. “Kanë sjellë edhe katilët e Gjiritit për të vrarë ata njerëz që nuk u pëlqejnë atyre, shkruante më tej gazeta.  Me që në ky komitet ndodhen edhe ca Korçarë, të cilëve s’u dhimbet aspak për Korçën, është frika se mos na futin në një vëllavrasje. Me një fjalë, siguri këtu në Korçë nuk ka, dhe ne s’dimë se qysh do të jetë fundi ynë, po punët s’na duken fare të mbara…”. (Gazeta koha 1 prill 1915) Të gjitha këto lajme që dukeshin sikur dilnin prej ferrit i dëshpëronin edhe më shumë myslimanët e ikur. Vallë a do të kishte një ditë të bardhë edhe për ta. Asgjë nuk dihej, përveç shpresës që vdes e fundit…

Vrasjet prapa shpine

Fill pas krijimit të komitetit grek nisën të përhapen edhe lajmet e vrasjeve. Njerëzit vriteshin prapa shpine. Autorët kryenin vrasjet dhe largoheshin nga vendi i krimit duke menduar për krimin tjetër që do të kryhenin në një nga ditët që do të vinte. Në shenjestër ishin vënë myslimanët. “Përpara ca kohësh vranë dy bejlerë të Pojanit afër fshatit, shkruante gazeta e cituar më sipër, tani më së fundi vranë tre myslimanë nga fusha, dhe as u kërkuan, as u muar vesh se kush i bëri këto vrasje” “Përveç qeverisë ushtarake, të cilën e drejton kolonel Konduli dhe një policie me ca xhandarë, qeveri ose gjykatore nuk ka në Korçë; as nëpunës s’janë vënë, dhe asnjë e drejtë nuk shikohet”. (Gazeta koha 1 prill 1915) Myslimanët ndiqeshin kudo që të ishin. “Tashti ka dërguar qeveria ca oficerë- katilë të cilët kanë zënë e po bastisin fshatrat myslimane. I mundojnë të gjorët fshatarë duke u vënë hekur të nxehtë nëpër gishtrinj, duke u futur spica nëpër thonjë, duke u hedhur vaj të djegur në kraharor, duke i shtrënguar që të japin çfarëdo arme që kanë dhe duke u rrëmbyer sa mund para më tepër. Të gjorat fshatra myslimane nuk u janë mbarur akoma taksiratat, s’është mjaft që u prishën megjithsej po edhe po i pjekin të gjallë!!! Gazeta koha 21 tetor 1915). Njerëzit, shkruante gazeta, duke parë këto klika me anën e një komiteti katil-gjiritas që është në Korçë ka shtënë tmerrë duke vrarë gjindjen e duke rrjepur edhe lëkurën e trupit të gjindjes”. Veç sa më sipër, tashmë grekomanët kishin edhe dy gazeta në dispozicion për ta përhapur propagandën gjithandej. Fat i mirë ishte që njerëzit e propagandës greke kishin gjithnjë përçarjen mes tyre. “Duke parë që gazetën “Pellazgu” të qelbësirës Skënder nuk e zinin me dorë, veçse (me nder) në të ligë, zunë të nxjerrin një tjetër lëvere më të qelbur “Korica” prej Arqimidh Vangjelit, i dhëndri i qir Vasillaq Singjellit, se arriti kafsha, (është fjala për Arqimidhin), ta urdhërojë gruaja…!” ( 24 june 1915 ).

Asnjë lajm i mirë

Ditët kalonin njëra pas tjetrës dhe banorët e Kasabasë çdo ditë pyesnin mes dhimbjes dhe lotëve; mos vallë grekët kishin ikur nga Kasabaja dhe pazari kishte mbetur i lirë, por nga ato që dëgjonin nuk kishte asnjë lajm të mirë. Grekët nuk kishin ikur dhe në Pazar nuk shkonte askush, sepse tmerri dhe frika ishin përhapur gjithandej. Thuhej se në Korçë mund të yje i gjallë, por për të dalë që andej, veçse i vdekur.  Ja si e përshkruante gjendjen e pazarit, gazeta e përmendur më sipër: “Tregtia në Korçë është shumë e pakët, pazari nuk luan fare, tërë tregtarët dhe ditën e së shtunës rrinë me duart kryq dhe po hanë para të azërta, me që myslimanët u prishën fare, dhe me që të holla prej Amerike vijnë fort të pakta, tregtia sot e Korçës po qan, dhe çarshia po gjendet në hall të madh. Po edhe ata bukuroshë korçarë që rrëmbyen këtë behar sa plasën, rrinë dhe po u sosen të hollat dhe po mendohen se s’kanë nga ta zënë, dhe nuk gjejnë më të rrëmbejnë se u mësuan liksht pa punë. Pandehin se po ta zaptojë përsëri Greqia Korçën do të derdhë thasët me flori…” “Një shtrenjtësi e madhe që nuk tregohet, vetëm mishi shitet lirë sepse kasapët kanë edhe lopë edhe dhen të rrëmbyera. (Gazeta “Koha”8 prill 1915) Duhet të shkruaj një kalema të gjatë por të vërtetë për të treguar gjithë të këqijat që po heqim nga vëllezërit grekë nga katilët e mëdhenj të botës që nuk kanë shembull në historitë e përbotshme. Edhe për të vënë në veprim gjithë poshtërsitë kanë ndihmës klikën e poshtër dhe të fëlliqur tradhëtare, të cilët së bashku rrjepin popullin e fakir-fukaranë. Këta të poshtër kanë marrë me qira çifligjet e bejlerëve dhe me ndihmën e qeverisë janë bërë më keq se Ismail Durdushi, vrasin dhe presin më të katër anët, kanë nga tre palë kuaj dhe nuk dinë qysh të mundojnë çifçinjtë  (bujqit) për të marë më shumë bereqet. Çifçinjtë muhamedanë, por më shumë të krishterët, janë kaq të  dëshpëruar dhe të inatosur kundra këtyre bejlerëve kaurë sa s’është çudi që t’i goditin dhe t’i vrasin se i kuptuan zuzarët që gjer dije u thërritnin dhe i ndërsenin duke thënë: “O burrani, bjeruni turqve dhe u merrni çifligjet,” dhe sot i shikon allabraca me ca belurçina të qelbura të bredhin në sokakët e Korçës bashkë; kanë dhe zuzarë (14 tetor 1915)

E vërteta e planeve të grekut

U deshën të kalonin disa muaj nga dita e shkatërrimit të Kasabasë që njerëzit të fillonin të kuptonin se çfarë kishte ndodhur realisht me qytetin e tyre. Pasiguria rritej vazhdimisht dhe çdo ditë mbërthente me hijet e frikës edhe shpirtrat e banorëve që vinin të tregtonin te pazari. Gjithçka  mund të ndodhte në ato ditë të vështira. Tmerri po bëhej edhe më i madh, kurse varfëria po trokiste në dyert e të gjithëve. Komiteti grek i kishte duart të lira të bënte sit ë donte. Rrugët e Kasabasë kishin mbetur të shkreta, ku herë pas herë shfaqeshin vetëm disa pleq të drobituar që i kishin shpëtuar plumbit dhe zjarrit. Gjithë pamja i ngjasonte një vajtimi therës. Ngado kishte vetëm mure pa dyer dhe dritare dhe hi. Tashmë gjithkush po kuptonte se si u gjendën kaq papritur në këtë situatë kaq të vështirë. Qëllimet e grekut nuk paskëshin qenë aspak të mira për askënd. Gazeta “Koha” shkruante: “Tani e kuptuan bukur cili ishte greku; ata që betoheshin “ja vdekje, ja bashkim”, mallkojnë sahatin e lig kur shkeli këmba e grekut këtu, sepse po e shohin që planet që kishin grekët për ta djegur Korçën, ta bënin hi, jo vetëm që i përmbushën, por përkunrdazi i kapërcyen një qind herë më shumë”. Dhe pas këtij përshkrimi të shkurtër, korrespondenti i gazetës “Koha” në një gjendje tejet dëshpëruese, vazhdonte të pohonte:  “Një qind herë më mirë ta kishin djegur se sa e lanë në mure vetëm, dhe me njerëz që s’u ka mbetur as frymë as shpirt! (12 gusht 1915). Megjithatë tashmë grekët kishin disa ditë që kishin ikur dhe myslimanët nisën të ktheheshin në shtëpitë e tyre. Shpresonin se një tragjedi e tillë nuk kishte për t’u ndodhur më.

Rikthehet ushtria greke

Asgjë nuk do të rezultonte e vërtetë nga ajo që kishin shpresuar myslimanët. Kur kishin kaluar vetëm disa muaj dhe banorëve të Kasabasë ende nuk u ishin mbyllur plagët, ushtria greke u rikthye sërish. Ishte mëngjes kur ata mbërritën në Korçë. “Në një heshtje të plotë ku mbizotëronte qetësia, nisën zërat: Zito! Zito! Zito!… Buçiste qyteti, shkruan gazeta “Koha” kur shikojmë një tokicë njerëz, kapardisur me hutat ndë dorë sikur kishin marrë kokën e krajlit, duke kënduar greqisht u përhapën ndë qytet posi të marrosur. Këta ishin andartët, mohonjësit e shtëpive të tyre. Pas këtyre erdhi një tabor me ushtarë të rregulleshëm, të cilët u përndanë në mëhallat e myslimanëve për të mbrojtur nderin e tyre gjoja. Vinin me një mendje që Korça lule i hodhi zinxhirët e Rrobërisë. Vizitorët bukuroshë, si panë dritën e shkëlqimit të qytetit, ngulë këmbë e nisën të kapardisen; një javë s’lanë gjë pa bërë: çnderuan, prenë, vodhën e prishën xhami e teqe dhe më pas vunë minaret në nishan dyfeku, këta që mos u mbiftë fara! S’guxonte të dalë hoxha në minaret nga plumbat që dërgoheshin. Pa shikoni sa bukur dhe sa mirë i do muhamedanët qeveria greke; si prushin në gji… Ti lëmë fjalët, u suall aq mire, aq të qytetëruar, sa më s’ka ku të vejë. Kështu që vizitorët liridashës shumë nga gratë myslimane u zbulonin suratin! Pasandaj si mund të na ngrohet ky barbar! Kur pas ca kohë, kur dëgjojmë tellallin që thërret dhe thotë, sot do të ngrihet flamuri ynë, të vijnë të gjithë qytetarët! U çudita, shkruan korrespodenti i gazetës “Koha”. Cili flamur do të ishte ay!… Të gjithë ishin mbledhur përpara shtëpisë të Ali Qytezës dhe kur shoh të ngrihet flamuri grek ndë një cep të shtëpisë, ndë atë vend që ka qenë djepi i Lëvizjes Kombëtare. E mjera Korçë!… Pati fatin e zi dhe me ndihmë të saj (të grekomanëve) të arrijë këtë ditë kaq të mërzitur. Gjithë ajo shumicë njerzish e farmakosur me ndjenja mosnjerëzore i shikoj të mblidhen përpara Mitropolisë, që prej asaj delnin farmaqet të gatitura për atë popull, që ta farmakosë”. Ishte viti 1915.  Për Kasabanë tmerret dhe dhimbjet nuk do të kishin të sosur. E gjitha kjo është vetëm një pjesë e vogël e rrëfimit e asaj cfarë kemi gjetur te koronikat e gazetës “Koha”.

Epilogu

Po , kjo është vetëm një pjesë e asaj çfarë ka ndodhur me Kasabanë, që në atë kohë ishte edhe qyteti. Dikush mund të pyesë: po në anën tjetër të lumit cilat lagje shtriheshin?  Ekzistojnë dëshmi të shumta, por mes tyre ka mbetur edhe një dëshmitë mjaft e rallë. Një i moshuar pati rastin t’i tregojë në vitin 1917 botuesit të gazetës “Adriatiku” se si kishte qenë Korça në vitet 1850-60, kohë të cilën ai e kishte jetuar. Me qenë se për Kasabanë dhe pazarin e saj në këtë shkrim kemi folur gjatë, po i referohemi dëshmisë të të moshuarit vetëm për lagjet që ishin në anën tjetër të lumit, (kur lumi ekzistonte). Sipas të moshuarit, “Bulevardi “Shën Gjergji”, (në vitet 1860) ishte një përrua i thellë, që atje kullonin ujërat dhe si zbriste afër kazinos, (kazinoja u ndertua pas viteve 1900, shënimi ynë), merrte më të mëngjër e derdhej në lumë. Që nga shtëpia e Cales dhe gjer në “Shën Gjergji” ishin bostane. Gjeni mëhalla që quhet, ishin ara, ashtu sikurse edhe Barç mëhalla. Kisha e “Shën Gjergjit” ishte një kishë e vogël fort edhe në hapësirë, sikurse janë kishat e katundeve. Ku qendron kazinoja sot, ishte poçaranë dhe më tej s’kishte as farë magazie.  Pazari dhe tregtia bëheshin në çarshi të vjetër, (pra në Kasaba, shënimi ynë) që quhej mëhalla nga pazari i peshkut dhe rrotull”. ( Gazeta “Adriatiku”, 9 shkurt 1917).  E pra, qyteti i Korçës ishte Kasabaja, dhe meqenëse ishte ndërtuar nga myslimanët, grekët do ta kishin hal në sy, sepse dëshironin që Korçës t’i jepnin një histori tjetër. Megjithatë ajo rilindi sërish nga hiri për të qenë përjetësisht aty… si një vepër e mrekullueshme e myslimanëve.

Të pushkatohen 22 kryengritësit e Bërdicës.

Në krye të operacionit për shtypjen e lëvizjeve kundërkomuniste në Veri ishte vetë Mehmet Shehu.
Nga dokumentet arkivore rezulton se ai mbante një komunikim të vazhdueshëm me Komandantin e Përgjithshëm, Enver Hoxhën, duke e informuar për situatën dhe për të marrë aprovimin e tij për veprimet e mëtejshme.
Në vijim, po japim telegramin e datës 9 shkurt 1945, ku duket qartë se vendimet për dënimet me vdekje apo burgime nuk i merrte trupi gjykues (sipas ligjit komunist në fuqi), por Mehmet Shehu dhe i aprovonte Enver Hoxha.

Telegrami i Mehmet Shehut:
Tepër Urgjent Nr. ekstra, datë 9.II.1945

Komandantit të Përgjithshëm Gjeneral Kol. Enver Hoxhës.

Nga shqyrtimi i proceseve të 21 të dënuarve me vdekje propozoj të pushkatohen këta 12 veta:
Xhemal Mëlika nga Leshi, Hider Dulin, Shaban Danin, Taip Halilin, Martin Rokun nga Bërdica.
Mark Nikollë Alaj, Kol Lesh Lekën e Gjok Tom Kokaj nga Ivanaj, Palok Ucin, Gjon Markun, Nikoll Keçin e Nikoll Baçin nga Mali Kolaj.

–Për Llesh Zefin nga Grykë e Manatisë Leshit, disfatist, kollon e pestë propozoj 15 vjet burg.
–Për Nikoll Ramën, Zef Tolën, Kol Gjetën, Gjok Gjonin e Kol Marashin nga Mali Kolaj, që i janë përgjigjë thirrjes së Ded Shabanit për të sulmuar Lezhën, por që s’janë fajtorë kryesorë por vetëm popull i gënjyer, propozoj dënimin e tyre me 30 vjet burg.
–Për Marl Luç Gjonin, Tom Lek Dakën e Gjon Nikollë Vocin nga Vukpalaj, tue qenë se nuk është faktuar akoma akuza e tyre e proceset duhet rishqyrtuar, propozoj pezullimin e ekzekutimit të tyre e rishqyrtimin e proceseve nga gjyqi.

Te denohen me burg këta 29 veta:
–Jak Lushin, Rrok Gjushin e Gjon Pjetrin, këshilltarë të Beltojës që kanë pasë diejni për veprimet e Hasan Isufit.
me 30 vjet burgim;
–Geg Enjëllin, këshilltar i Beltojës, me 15 vjet;
–Shyqri Bushatin, Shefki Bushatin, Myfit Bushatin, nga Shkodra e strehues të –Sulçe Begut, me 30 vjet burgim;
–Lal Metin e Kol Markun, këshilltarë të Trushit që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim;
–Dan Velin, Shaban Dinin, Martin Lorjan, Faik Lanin e Kin Shukun, këshilltarë të Bërdicës që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim;
–Gjeto Tolin, Prek Kolën, Gjokë Gjinin e Tom Zefin, nga Mali Kolaj, bashkëpunëtorë me Ded Shabanin, me 30 vjet burg;
–Kol Gjokën nga Ivanaj, bashkëpunëtorë me Gjon Martinin, me 20 vjet burg;
–Zef Gjonin nga Ivanaj me 15 vjet;
–Ujk Shitin nga Ivanaj me 10 vjet;
–Met Shytin nga Ivanaj me 5 vjet;
–Dan Salën, Tom Markun, Rrok Pashukun, Idris Canin, Ali Mustafan e Emin Beqirin, këshilltarë të Melgushit, që kanë pasë lidhje me Ded Shabanin, por nuk i janë përgjigjë thirrjes së tij, me 1 (një) vit burg.

Gjyqi vazhdon dhe mund të dënohen me vdekje rreth 20 veta të tjerë.
Presim urgjentisht aprovimin për ekzekutim të vendimeve.
Mehmeti
Nr. 9, 10 fruer 1945.

Aprovimi i Enver Hoxhës.

Radiogram Urgjent.
Korpusit III-të Pergjigje radiogramit nr. extra, datë 9 fruer 1945.

Aprovohen ndëshkimet me vdekje të 12 vetëve dhe ndëshkimi i të tjerëve me dënime të ndryshme propozue me të sipërmin.

Na njoftoni datën e ekzekutimit.
Enver Hoxha (firma)
Tiranë, më 10 fruer 1945 Nr. 35 regj, 1945.

Gjykimi në Gjykatën e Naltë Ushtarake.
Tetëmbëdhjetë ditë pas aprovimit të Enver Hoxhës për dënimin e tyre me vdekje, me komunikatën nr. 35, datë 28 shkurt 1945, Prokuroria e Gjykatës së Naltë Ushtarake ia përcjell çështjen për gjykim Gjykatës së Naltë Ushtarake me mejtimin që akt-gjykimi nr. 15, datë 31 janar 1945, i Gjykatës Ushtarake të Korparmatës III, Shkodër, të aprovohet.
Në vendimin nr. 35 të Gjykatës së Naltë Ushtarake shpallur në Tiranë, më 28 shkurt 1945,
Gjykata e Naltë Ushtarake.
E formueme prej Gaqo Floqit, Kryetar, dhe Frederik Nosi e Veledin Zejneli, anëtar, në prezencën e Prokurorit pranë kësaj Gjykate, major Myftar Tares, dhe me asistencen e sekretarit, Jani Thoma, mbasi mori mejtimin e prokurorit, i cili kërkonte të vendosej aprovimi i këtij vendimi si i ligjshëm dhe i rregullshëm;

Genci Shehaj
October 19, 2014

Pjesa e dyte.

Teksa ne rrjetet socialete eshte diskutuar gjeresisht ne lidhje me artikullin e dates 21 tetor te botuar ne gazeten “SOT”, ne faqe te ndryshme jane hedhur dyshime mbi vertetesine e fakteve te permendur ne kete artikull. Teologu-klerik Themistokli Bambulli ka nxituar te modifikoje artikullin e tij ne faqen pelasgoskoritsa.com duke hequr te gjitha termat anti-shqiptare dhe duke e modifikuar artikullin e tij ne kete web-faqe. Per me teper nga faqja youtube.com jane hequr videot qe e perfshijne kete te fundit me Kishen Ortodokse Autoqefale Shqiptare, konkretisht video te predikimeve te ndryshme te tij ne Ambientet e ketij institucioni fetar. Duke dashur te jem transparent me opinionin qytetar po sjell fakte te pakundershtueshme te manipulimit te bere nga Themistokli Bambulla.
Pasi eshte bere i njohur me zbulimin e skandalit nga artikulli i botuar ne gazeten “Sot”, Autori i artikullit me nota te qarta anti-shqiptare Themistokli Bambulli ka nxituar te fshehe dhe manipuloje lidhjen e tij me Kishen Ortodokse Autoqefale Shqiptare duke hequr nga te gjitha faqet online te cilat menaxhon Emrin e tij. Ne keto faqe ben pjese edhe faqja zyrtare e mitropolise se shenjte te qytetit te Korces. Konkretisht Themistokli Bambulla ka terhequr nga llogarite e tij personale video tepredikimeve te tij ne ambientet e KOASH te cilat kane pasur nje gjatesi deri ne disa minuta. Por se lidhja e tij me KOASH eshte e pa mohueshme kete e verteton foto 1, e marre nga nje prej videove te tij ne faqen youtube.com , ku autori i artikullit me mesazhe anti shqiptare shfaqet duke predikuar ne ambjentet e KOASH. Kjo video eshte terhequr gjate dites se sotme (dje) nga faqja youtube jo pa qellim, por per te mohuar lidhjet e tij me KOASH. Per me teper gjate te gjithe kohes se shfaqje se kesaj video ne video shfaqet linku i faqes zyrtare te Mitropolise se Korces.
Pjesa tjeter e mashtrimit ka te beje me manipulimin e artikullit te publikuar nga Themistokli Bambulla ne faqen qe pretendon te jete faqja e minoritetit grek ne Korce. Me publikimin e skandalit Themistokli Bambulla ka nxituar te manipuloje te artikullin e botuar prej tij 2 dite me pare ne faqenpelasgoskoritsas.com . Gjithsesi ne kemi ne dispozicion fotografite e artikullit ne kete faqe te dy diteve me pare (foto 2) dhe sot (foto 3). Jo vetem kaq, por amatorizmi i Themistokli Bambulla ne manipulimin e te dhenave edhe faktet e pa kundershtueshme e kane detyruar Kete te fundit qe ne tjetersimin e artikullit te perfshije edhe kete fragment: “Lajmi i meposhtem nuk ka si qellim mbjelljen e urrejtjes por bashkejetesen harmonike duke perballuar rreziqet e perbashketa te unifikuar duke vleresuar rrezikun qe te gjitheve na kanoset. Natyrisht brenda shtetit Shqiptar Kushtetuten dhe ligjet e te cilit i respektojme dhe mbrojme te gjithe pa dallim feje e kombesie.”. Pas postimeve te shumta nerrjetin social facebook dhe ne disa faqe te frekuentuara nga qytetare Korcare, Bambulla dhe mbeshtetes apo bashkepuntore te tij jane perpjekur ta shfaqin artikullin e gazetes “SOT” si te genjeshtert, por per te kuptuar vertetesine e ketij artikulli mjaftojne fotografite e faqespelasgoskoritsas.com e zoteruar nga ky i fundit.
Themistokli Bambulla eshte gjithashtu administratori dhe rregjistruesi i faqes zyrtare te Mitropolise se Korces dhe lidhjet e tij me KOASH ketu behen edhe me te qarta dhe te pakundershtueshme (foto 4)

Reagimi qytetar ne rrjetet sociale: Artikulli i botuar ne daten 21 ne gazeten “SOT” eshte shperndare ne menyre te shpejte ne rrjetin social facebook. Brenda disa oreve artikulli eshte shperndare me shume se 650 here ne kete rrjet social, sipas statistikave te faqes Sot.com.al . Artikulli eshte diskutuar dhe debatuar gjate ne disa grupe ne facebook, por duket se debati me pikant ka qene ne grupin me te madh te “Korcareve” ne kete rrjet social. Pikerisht ne kete grup, pasi ka manipuluar artikullin dhe lidhjen e tij me KOASH eshte perpjekur nepermjet te njohurve te tij apo bashkepuntoreve te tij ta shfaq lajmin si te genjeshtert.

Frika nga perballja me ligjin.
Duket se ne harkun kohor te 24 oreve Themistokli Bambulla ka ndryshuar teresisht opinion per kombin dhe shtetin shqiptar. Ne tjetersimin e artikullit gjate dites se sotme (dje) bambulla ka ka shtuar nje fragment ku shprehet: “Natyrisht brenda shtetit Shqiptar Kushtetuten dhe ligjet e te cilit i respektojme dhe mbrojme te gjithe pa dallim feje e kombesie.” (foto 3). Themistokli Bambulla duket se pas 24 oresh nga perdorimi i shkrimit ku e konsideron te gjithe kombesine shqiptare si Turq Shqip-foles apo Shqiptare te turqizuar. Sulmon disa media kombetare me argumentin se mbjellin Nacionalizem dhe Ekstremizem dhe i perkufizon Shqiptaret si njerez me nivel: Kulturor shtazor. Ne nje tjeter paragraf na quan njerez te eger apo edhe shoqeri individualiste me tendenca dhe elemente ekstremiste. Me pas edhe dy here te tjera si injorante dhe injorante totale duket i frikesuar nga demaskimi i tij si autor i ketij artikulli. Duke qene se ne rrethana normale ligjore autori Themistokli Bambulla duhet te perballej me Prokurorine ai ka nxituar te mbuloje edhe vepren penale te kryer 24 ore me pare me zotimin se ai eshte nje qytetar qe i respekton ligjet dhe rregullat e Republikes se Shqiperise.

Lidhja me shkollen greke “Omiros”
Pjesa me e madhe e skandalit ka te beje me detaje te reja te zbuluara gjate dites se sotme. Kleriku dhe Teologu Themistokli Bambulla nuk eshte vetem pjese e KOASH por ai eshte edhe pjese e stafit pedagogjik te shkolles greke “Omiros” ne qytetin e Korces. Themistokli Bambulla eshte mesues i lendeve fetare ne kete shkolle.

Botimi në gjuhën shqipe “Bombë në Ambasadën Sovjetike” i historianit Uran Butka, është një studim historiko-juridik për njërën nga masakrat më tipike të krimeve të regjimit komunist në Shqipëri.
Masakra e natës së 26 shkurtit 1951 është njëherësh edhe masakra më kundërligjore dhe më me pa precedent në historinë e legjislacionit shqiptar dhe të huaj.
Së pari, sepse vendimi pér té realizuar kété masakér, u mor jo në sallën e gjyqit, por né Byroné Politike e PPSH, né mbledhjen e dates 20.02.1951, me pretektin e hedhjes të njé sasie té vogél dinamiti në oborrin e Ambasadës Sovjetike, që theu vetëm disa xhama né mbrémjen e datés 19.02.1951. Urgjentisht u mblodh kupola e partisé-shtet me në krye E.Hoxhën dhe me propozim té ministrit të Brendshëm, Mehmet Shehut, u vendos të merreshin masa të jashtëzakonshme represive “pa marrë parasysh ligjet në fuqi, të arrestoheshin menjëherë 100 ose 150 vetë, nga të cilët 10 ose 15 më të rëndësishmit, të pushkatoheshin pa gjyq. « Duhen vrarë njerës të tjerë për të mbajtur pushtetin » -tha Mehmet Shehu.
Së dyti, arrestimet që u ekzekutuan më datën 20-23 shkurt 1951, ishin jo vetëm politike, por edhe té paligjshme, sepse u kryen pa ndonjé urdhér-arresti té prokurorit dhe pa ndonjé vendim gjykate, vetém mbi listat e vdekjes, të parapërgatitura nga Sigurimi i Shtetit.
Së treti, nuk u bë ndaj tyre as hetuesi, as gjyq, as apelim, pra u shkelën dhe u anashkaluan të gjithë etapat e kodit civil e penal dhe viktimat u pushkatuan fshehtas në mesnatë në breg të lumit të Erzenit, që të zhdukej çdo gjurmë. Gjithashtu u bë një operacion masiv për internimin e familjeve të tyre në kampe pune dhe përqëndrimi..
Së katërti, meqenëse pushkatimi pa gjyq bëri bujë, brenda dhe jashtë vendit, nga që lidhej me incidentin në Ambasadën Sovjetike, Gjykata e Lartë, hartoi procesverbale fiktive, sikur ishte bërë gjyqi, mirëpo këto procesverbale të falsifikuara nuk u firmosën nga dy anëtarë të Gjykatës së Lartë, Hydai Beja dhe Nonda Papuli, të cilët refuzuan të firmosnin pasi gjyqi nuk ishte zhvilluar. Pra, kemi të bëjmë edhe me një falsifikim të dokumenteve gjyqësore, për të përligjur masakrën.
Të gjitha këto shkelje juridike dhe ekzekutive, nuk e mbuluan dhe nuk e fshehën dot masakrën e kryer pa gjyq dhe pa asnjë fajësi të provuar. Kështu u pushkatuan pa asnjë gjyq intelektualë të shquar nga gjithë trevat shqiptare, për të ngjallur terror dhe nënshtrim ndaj regjimit, por edhe për të përforcuar miqësinë me BS dhe vijën staliniste.

Të shoqëruar nga mësuesit dhe prindërit e tyre, dhjetra fëmijë të emigrantëve shqiptarë të lagjeve perëndimore të Selanikut kanë hyrë në klasë për të filluar sezonin e ri të kursit të gjuhës shqipe.

Këtë nismë e kanë mbështetur Bashkia “Pavlo Mela” si dhe shkolla publike e këtij rajoni, që ofron një ditë në javë, një prej klasave të saj për të gjithë ata fëmijë, që duan të mësojnë gjuhën shqipe.

Në ceremoninë e fillimit të ciklit shkollor kanë qenë të pranishëm autoritetet vendore, si dhe përfaqësues të konsullatës shqiptare në Selanik, që kanë ndihmuar fëmijët shqiptarë edhe me materialet mësimore.

“Jemi përkrah miqve të shoqatës, duke dhënë çdo ndihmë për t’u realizuar kjo përpjekje me mënyrën më të mirë dhe të kemi rezultate më të mira, si në aspektin e edukimit të fëmijëve, ashtu edhe në atë të miqësisë shqiptaro-greke”, tha Konstandinos Pantsis, zv/kryetar i Bashkisë “Pavlo Mela”.

“Jam mësues i kësaj shoqate. Iu uroj shoqatës ‘Progresi’ dhe të gjithë fëmijëve suksese”, tha Arian Polishi, mësues i gjuhës shqipe.

Është viti i dytë për gati 70 fëmijë, që nën kujdesin e shoqatës shqiptaro-greke të punëtorëve dhe miqve të Selanikut, “Progresi”, shoqata e dytë më e madhe e këtij qyteti, vazhdojnë mësimin e gjuhës amëtare.

Sipas kreut të kësaj shoqate, Theodhori Miho, mësimet do të zhvillohen falas, një herë në javë dhe të paktën katër mësues deri tani kanë shprehur dëshirën e tyre vullnetarisht për t’u dhënë mësim nxënësve shqiptarë.

Nën kujdesin e shoqatave “Progresi” dhe “Nënë Tereza”, të paktën dy kurse mundësojnë mësimet për fëmijët e komunitetit shqiptar në Selanik, qyteti ku ka filluar për herë të parë mësimdhënia e gjuhës shqipe në Greqi më 7 Mars të vitit 2001, ndërsa në të gjithë vendin vlerësohet se janë të paktën mbi 30 të tilla. 

PËRTEJ VRIMËS SË ÇELËSIT
Ndër gishta, akoma
mbante përdredhur
rruzaren e perltë,
dhuratë e një tjetër patosi
të saposhterur.
Ju desh kohë
të përzërë dremitjen
e të gjejë rrugën
drejt rubinetit zhurmues
që s’ndalte së pikuari.
Para se të hapte kanatat e drunjta të grilave,
tërhoqi shkaraz
cepin e këmishës (mbërthyer vëngër)
e mbuloi instiktivisht pubisin.
Në kthim
vendosi me kujdes rruzaren
në sendukun ku mbante kyçur
hiret e saj.
B. Qama

QYTETIT TIM
Unë jam bijë e qytetit të gurtë
që ngjan me grushtin e dorës
shtrënguar nga malet përrreth.
Kur qielli qan mbi qytetin tim
lotët thërrmohen nëpër shkallë
zbritjes për në Osumin inatçor.
Përgjumja e qytetit tim
duket si një mace e hirtë
mbledhur kulaç pranë oxhakut
gjithmonë e gatëshme
për të rrëmbyer një copë pastërma,
mëngjeseve
fshesarët seleksionojnë ëndrrat
filtruar në bishta cigaresh.
qyteti im nuk është i zhurmshëm
nuk ka as kishë me këmbana
as xhami me minare të larta
por thuhet se tempulli i zotit
është në majën më të lartë
të qytetit tim.

KENI SHKUAR NË PRISHTINË?
-ku shiu nuk harron
të lëmojë vragat e kohës,
-ku njerëzit ecin me kokën lart
e vështrimin e hedhin tej qiellit,
-ku poetët u këndojnë
heronjve e vashave,
-ku loti ka të njëjtën peshë
në hare e hidhërim,
-ku gjithkush të thotë
Mirëserdhe në Prishtinë!
B. Qama

BRENDA ËNDRRËS SIME
Nën jermin e fijëzave
që digjeshin rradhaz
ëndërroi oxhakun
rënduar me prush e hi të ngrohtë,
tryezën e shtruar
me mëndafsh hoje-qëndisur,
dhuratat e fshehura poshtë bredhit
me degët toptha-kuq.
Nuk arriti të mësojë
sa shkrepse duhej të shiste
për të ngjyrosur zbehtësinë e saj.
Akrepat heponin kohën
varur zheleve të fustanit.
B.Qama

” E KISH FAJIN HËNA”
Në s’do të ishte kështu
qielli,
deri para pak i dukshëm për sytë
nuk do ti ngjante një kavalete
vendosur me përpikmëri
mbi kokat tona.
Nuk do të ishte
as ajo “mollë e plotë”
që trupat i bëri njësh me hijet
dhe pendimin
e la të priste ndanë rrugës
zgërlaqur prej kripës e jodit.
E, ç’ti bësh kujtimit,
futur në guaskë
fjetur xhepit të fshehtë
që prej verës së shkuar.
B.Qama

Vetëm krye tradhetari,Essad Toptani njohu totalisht 11 nëntorin, gjë për të cilën ai vuajti konseguenca fatale.

11 nëntori është një datë e errët në historinë e Shqipërisë, dhe e kundërta një ditë e lumtur në historinë e Serbisë.

Lufta e pare boterore përfundoi me fitoren e Serbisë, më 11 nëntor 1918.Luftë e startuar dhe kurorëzuar me triumf nga serbët (sidomos ndaj shqiptarëve).

Vizita e Ramës në Beograd është kalkuluar me kujdes nga pala serbe, me djallëzi si gjithmonë (pse jo kur në krye të qeverisë shqiptare vegjeton një lopçar), veçse nëse ka pëlqim të ndërsjelltë. 11 nëntori, dita që Rama do jetë në pikun e vizitës në Serbi, është dita e mbarimit të luftës së parë botërore, krijimit të mbretërisë jugosllave, dhe zyrtarizimit përfundimtar të aneksimit të trojeve shqiptare.

Lufta e parë botërore filloi 100 vjet më parë (28 korrik 1914), kur një nacionalist serb vrau me atentat arkidukën austriak, Franz Ferdinand, dhe gruan e tij në Sarajevë, dhe përfundoi me fitoren e Serbisë më 11 nëntor 1918. Ishte një luftë e startuar dhe kurorëzuar me triumf nga serbët (sidomos ndaj shqiptarëve). 11 nëntori është një datë e errët në historinë e Shqipërisë, dhe e kundërta një ditë e lumtur në historinë e Serbisë.

Vetëm Essad Toptani njohu totalisht 11 nëntorin, gjë për të cilën ai vuajti konseguenca fatale. Aleanca pro-shqiptare në rajon e udhëhequr nga Austro-Hungaria u deklarua humbëse në luftë.

Të shkoj një kryeministër shqiptar më 11 nëntor në Beograd është përtej të paparashikueshmes, është de facto e de jure njohje e pushtimit serb të tokave shqiptare, është firmosje e traktatit të aneksimit të Pashiçit të 1918-s. Të shkoj një kryeministër shqiptar në Beograd ditën e krijimit të Serbisë së Madhe me toka shqiptare, në ditën e festës së tyre më domethënëse anti-shqiptare, është… nuk di çfarë emri t’i vesh kësaj, kurrë s’ka ndodhur. Jam totalisht i shokuar, çdo shqiptar duhet të jetë i shokuar…

Kjo do jetë harta që Rama do hedhë me drone në Beograd më 11 nëntor 2014 (harta e dy tradhëtarëve vs. dy heronjve të dronit të hedhur gjatë ndeshjes Serbi-Shqipëri)?

Sa më siper ishte harta që Pashici me Essad Toptanin dhe grekët konfiguruan pas përfundimit të Luftës I Botërore, por që fatmirësisht dështoi falë votës kundër amerikane në Konferencën e Paqes të Versajë
Gazeta “Arberia”

Nga Urim Gjata

Te sfidoj o kriminel ” Ludovik Cali ” me azil ne Kanada.

Rrefimi i nje ish punonjesi policije ne Puke.

Shume kush ka shkruar per tmerret e diktatures,dhe pikerisht per te verteten e trajtimit dhe torturave cnjerezore ne burgjet e te denuarve politike,por ndoshta pena e tyre letrare me gjithe bukurine, nuk ka shkruar te gjithe ate te vertete te dhimeshme dhe te hidhur jo vetem per ata qe e kane perjetuar per vite e vite me radhe, por dhe per ata qe e kane jetuar ndoshta dhe ne kushte te tjera,jashte ketij rrethimi te vdekjes se ngadalte te dhjetera e qindra te denuar te ndergjegjies Sot shkruajne me dhimbje ish te denuarit.Por sot kane filluar te shkruajne dhe te krenohen dhe kriminelet,ata qe kane marre pjese ne torturimet dhe denimet e tyre.

Qafa e Barit apo porta e ferrit.

Qaf Barit, nje emer i lakuar ne shkrimet e ish te denuarve te ndergjegjies apo dhe atyre qe e kane njohur apo jetuar nga jashte. Qafa e barit nje kamp i tmerrshem perqendrimi dhe pune 24 ore ne 24 ore ne galerite e piritit te vdekjes. Qafa e Barit vendi ku per here te pare,ideali i lirise dhe demokracise, fitoj mbi diktaturen.

Ndoshta dhe bjeshket e nemuna ne thellesi te Mirdites nuk do e kishin besur kurre se ne zemren e tyre,atje ku bijte e saj mbroheshin dhe kishin folene. Do vinte nje dite qe dhe ajo do e ulte koken mbas krenarise shekullore, vendi ku trimat kishin luftuar dhe mjekuar plaget me barot,vendi ku trimat kishin folene, vendi ku cubat e malesise nuk ju dorezuan,as Turkut,as Gjermanit,dhe as Komunizmit. Do kethehej ne nje kamp tmerri, vrasjesh dhe vdekiesh,shfrytezimi dhe torturimi te ketyre bijve nga bisha e kuqe sllave . Bjeshket e nemuna,keto bjeshke me histori kishin mbajtur mbi vete ne shekuj peshen e krismave, luftes e perpjekjeve per liri. Bjeshket ishin deshmimtar i kesaj lufte te pa mposhtur per pamvaresi,i fitoreve dhe dhimbjeve pa fund. Por asnjehere deshmimtar i tradhetise, dhunimit, vdekjeve dhe vrasjeve te bijve te saj nga vete diktatura qe vetem emer tjeter nuk kish .

Qafa e Barit Nje vend mes malesh ne Tuc, prane nje rruge shume e vjeter Ilire. Nje vend qe lidhte dikur mes per mes Mirditen,Spacin me Qafe Barin,Fush Arresin,Puken .Nje vend në të cilin dikur kishin lene eshtrat ne perpiekie me malesoret e Mirdites nizamet Turq,por dhe gjithe pushtonjesit e tjere, ishte kethyer ne nje vend te mallkuar ku kesaj radhe ishin shqiptaret ata qe po zevendesonin eshtrat e dikureshme te nizameve pushtues,por keta te fundit kishin nje emer tjeter.Te denuarit e ndergjegjies,apo luftetaret e pare kunder diktatures,te etiketuar si tradhetare dhe armiq te sistemit. Qafa e Barit. Ky kamp perqendrimi me i tmerrshem se ato naziste por ne kohet e reja te socializmit, i njejte ne mos me mizor se ato , ndërtuar mes malesh në një vend tmerrësisht të thepisur ku as drita e diellit nuk shihej vec disa oreve, nje vend ku dhe zoqte ishin larguar, aty silleshin te denuarit e ndergjegjies,aty shfrytëzoheshin dhe torturoheshin jo cifutet nga nazistet,por shqiptaret nga shqiptaret. Mbi 500 të denuar te ndergjegjies me nje denim mbi 25 vite ishin grumbulluar ketu per tu shfrytezuar mizorisht ne galerite e vdekjes se Piritit,galeri qe kishin marre brenda tyre jeten me dhjetra e dhjetra nga keta shpirtera te vdekur me fytyre njeriu. Vdekja ishte e vetmja menyre e shpetimit nga vuajtjet dhe torturat cnjerezore. Aty nuk kish dallim fesh dhe krahinash, biles shqiptaret nga Kosova apo Cameria perbenin dhe pjesen me denime me te larta dhe torturoeshin me teper.

Galerite e piritit. Nje varr i hapur,disa kilometra ne thellesi te malit Tuc,aty ku te denuarit e ndergjegjies kocke e lekure me pak rroba ne trup punonin me tre turne,por per ata qe nuk realizonin normen turrni ishte dy fish.Ata duhej te ketheheshin perseri mbas 8 oreve ne galeri per te plotesuar normen qe nuk kishin mundur ta realizonin ne tete oret e punes ne turrnin e tyre. Shfrytëzimi dhe dhunimi barbar nga drejtuesit dhe policet e burgut ishte i pa mëshirshem,duart dhe brinjet e thyera ndaj cdo te denuari rebel nga gardianet e burgut nuk perbenin me ngjarjen e dites. Ato ishin thjesht rutine e punes ditore ne keto kampe shfarosese,kampe ku gjeten vdekjen me qindra e qindra te denuar,por dhe qe trupat e tyre u zhduken dhe nuk ju dorezuan kurre familjes se tyre dhe mbas mbarimit te denimit megjithese te vdekur. Trupat pa jetë të të burgosurve varroseshin fshehurazi në një kodër që ndodhej mbi kampin perballe,aty zhdukej gjithshka,aty zhdukeshin torturat thyerjet e kockave,aty zhdukej uria,pa barazia,tortura,dhimbja,familja,gjithshka,aty ishte fundi i vuajtjeve,aty ishte shpetimi nga kethetrat e diktatures. Ne kushte te rrepta sigurie mbas shume rrethimesh me ushtare speciale te MB, kampi ne vetevete ishte i rrethuar dhe me tre rreshta telash me gjemba, me lartësi mbi 4 metra ku rreshti i mesit ishte i gjithi me rrymë elektrike dhe pjesa në mes telave ishte e minuar, kjo bente ate qe as dhe zoqte te mos kishin mundesine e depertimit brenda tij. Mbi 20 kulla vrojtimi me prozhektore dhe mitraloz, te dukeshme dhe te pa dukeshme në lartësi mbi 5 metra ku ushtarët ishin të pajisur me të gjithë llojet e armatimit te sigurise, kampit i shtohej dhe ne krye te kodres si ciban reparti special ushtarak i ministrise se brendeshme me forca speciale te batalionit te sigurimit te gateshme te nderhynin ne cdo moment. Vec te denuarve shqiptare ne kete kamp shfarosjeje ishin shume shqiptarë te Kosovës patriote te arratisur nga Serbija,regjimi shqiptar ata i dënonte si agjentë të Serbisë UDB per akte terroriste. Por ne fakt ata ishin njerëz nga me të pa fajshmit,qe kishin vene koken ne rrezik duke u larguar nga Sebia drejt Shqiperise meme. Në letrat që ju dërgonin familjes ata me dhimbje u shkruanin atyre që të mos vini kurrë në Shqipëri sepse do të burgoseshin, dhunoheshin dhe denoheshin pa faj si ata . Por fatkeqesisht në të vërtetë ato qindera letra të shkruar ndër vite nuk mbërritën asnjëherë në duart e të afërmve te tyre, ato letra të dhimbjes shpirtërore i përvetësonte shefi i sigurimit të burgut, komandanti Ludovik Cali, dhe drejtori i përgjithshëm i burgjeve Edmond Caja.Ne baze te atyre letrave ata denoheshin dhe ridenoheshin perseri.Këta të burgosur që 90% e tyre ishin njerëz me shkollë dhe intelektualë të mirëfilltë ishin kthyer me detyrim thjesht në robotë të cilët ditë e natë punonin pa e kuptuar se po plakeshin dhe po vdisnin duke pritur si shpetim vetem vdekjen, sepse vitet e burgut nuk mbaronin,ato shtoheshin sa here i vinte fundi nje denimi per te marre nje tjeter. Gjysmë të zhveshur, me rrobat e burgut shumë herë me barkun bosh, futeshin në minierë duke u shfrytëzuar si kafshe për të realizuar normën e vendosur nga komanda, norme e cila ishte e papërballueshme dhe per nje puntor civil dhe jo me per nje njeri gjysem te vdekur. Ata që nuk kishin mundësinë të realizonin normën, i priste Pashku i zi. Pashku i Zi: Kështu e thërrisnin kriminelin nga Fushe Arresi,apo kriminelin tjeter, Nikolla nga Iballa, kriminele me uniforma policije keta benjamine te Ludovik Calit,keta kriminele me një dru në dorë thyenin kockat e këtyre njerëzve të kthyer në kufoma sapo dilnin nga galerite e punes. Britmat dhe dhimbjet nuk kishin te sosur, kriminelet me uniforme godisnin ku mundeshin,në kokë, ne duar,ne trup, duke nxjerre epshin e tyre të shfrenuar mbi këta njerëz të pa mbrojtur dhe në moshë të thyer. Gjaku rridhte kudo në dhomën e sajuar me derrasa te xhelatit, siç quhej nga te gjithë. Por nuk mbaronte me kaq. Mbas punës te lodhur pa buke liheshin në shi dhe në dëborë duke ju nënshtruar nga komanda një kontrolli çnjerëzor, c`veshia lakuriq nen preteksin e kontrollit special te perditshem mbas daljes nga galerite disa ore mbaronte me renien e te fiktit te disa te denuarve cdo dite,radhe qe vazhdonte dhe ne mencen e bukes ku Nikolla i Iballes i nxirrte disa here hga buka jashte keta njeres viktime te diktatures,ju derdhte dhe ushqimin,i mbante dhe me ore te tera me nje kembe apo dhe duke i detyruar per ti bere masazh ketij dhe Ludovik Calit brenda ne dhomen e mjekut ne kamp. Kalvarit të mundimeve të tyre nuk ju shpëtonin as familjarët, të cilët megjithëse vinin nga larg dhe rrugën e bënin me këmbë prej 18 kilometrash, nga Fushe Arresi,ose rralle here mbi karrocerine e kamionave me debore,sepse shoferet ishin te urdhëruar të mos merrnin asnjë prej këtyre familjareve megjithëse kishin dhe fëmijë të vegjël me vete. Me ore te tera familjaret dhe femijet,prisnin jashte ne te ftohte dhe ne acarin e debores me ore te tera per të takuar të dashurit e tyre. Femija baben,nena djalin,gruaja burre ziun.Te gjithe dridheshin ne deboren dhe acarin e maleve te Tucit ne Mirdite.Qëllimisht atyre Ludovik Cali takimin ja u realizonin në mbrëmje,vetem e vetem qe ata te kalonin perseri nje nate te tmerreshme ne debore jashte mes malesh ne Qafe bari,mundesia per tu kethyer ishte zero,pra ju duhej dhe nje nate jashte ne debore perpara se te merrnin rrugen e kethimit,nje nate mes ulerimave te ujqeve,ushtareve,te ftohtit,dhimbjes dhe frikes se perdhunimit. Nga ata policet kafshe, me fytyre njerezore.Nga ata qe shikonin grate e zeza qe vinin te shihnin burrat,vellezerit,baballaret.Nga ata qe me porosi te shefit te tyre Ludovikut. Dhunuan dhe Perdhunuan me fuqine e diktatures ato gra fat zezat qe ……………mbeten ne duart e tyre……………Keta bastarde,njerez pa moral,kriminele ordinere, felliqesira me uniforme policijene kampin e Qafe barit Po Po nga ata bastarde me uniforme policije, u dhunuan ne emer te ligjit,atje mes malesh ku dhe ariu ka frike te jetoje.Atje ku dhe zoti kishte frike te afrohej,atje ku per qef te komandant Ludovikut te denuarit kishin ndertuar dhe nje palester,dhe fushe vojlebolli me parket, kolltuk me rrota per krye kurven e Burgut,Ludovik Calin.Atje ku beheshin dhe masazh po nga keta te denuar komandantit te lodhur nga torturat qe ju bente ketyre njerezve viktima Atje ku dhimbja bashkohej me pafuqesine. Te sfidoj ty kriminelin Ludovik Cali dhe Edmond Caja ju dhe bastardet e tuaj shefa apo zvendesues,per ato qe ke bere,te sfidoj dhe te dal balle per balle.Ne qofte se ish te denuarit politike nuk kane fuqi,jam une ai qe te sfidoj dhe te akuzoj balle per balle ty Qen i pa bese.Shefin e sigurimit,apo ke harruar mor bastard i diktatures,te gjitha ato dhunime cnjerezore qe ju ke bere ketyre njerezve te pa mbrojtur viktima te diktatures komuniste. Ushqimet qe me fukarallek dhe mundim silleshin nga familjaret, mbasi perziheshin dhe vidheshin nga duart e palara qellimisht te policeve te zgjedhur nga komanda, gjysma ketheheshin mbrapsh dhe nje pakice ju jepej ketyre kufomave njerez,rrobat jo e jo duhej te vdisnin ashtu sic ishte urdheri ne te ftohte,duhej te ishte fat i madh qe polici te lejonte ndonje rrobe per trupat e tyre Vuajtjet nuk mbaronin me kaq,sigurimi i shtetit kishte futur oficerët e tij në burg si të dënuar për të kontrolluar dhe raportuar cilindo fatkeq që pëshpëriste ndonjë fjalë kundër regjimit komunist dhe për ta ridënuar përsëri atë fat zi duke i futur lakuriq në birucë në mes të dimrit te egër ku temperaturat arrinin në shumë gradë nën zero. Me javë të tëra këta të dënuar ushqeheshin vetëm me një tas supë të prishur në ditë dhe me shkopin e gomës që nuk ju ndahej para supe dhe pas saj. Me më 20 maj 1984 regjimi u trondit,te denuarit e ndergjegjies,te vdekurit per se gjalli akoma nuk kishin vdekur.Ata si nje vullkan shperthyen duke sfiduar diktaturen,dhimbjet dhe torturat cnjerezore.Ata me cdo mjet kerkonin te shembnin diktaturen,megjithe se te ndare nga bota brenda telave ata tronditen nje sistem te tere.Ai mengjez grumbulloi te gjithe bashkvuajtesit e diktatures,nuk ish i pa qellimshem.rrahja dhe tortura para syve te tyre te dy shokeve te tyre beri qe grupit te pare te vogel ti bashkohen me shpejtesi te gjithe. Thirrjeve te para ju bashkuan furishem me zerat e tyre te gjithe te denuarit. Poshtë komunizmi. Poshtë diktatura. Poshtë diktatori. Liri demokraci.Flamuri kuq e zi per here te pare valevitej ne duart e tyre pa yllin si simbol te bollshevizmit dhe diktatures. Thirrjet jemi shqiptarë, nuk e duam komunizmin, nuk e duam diktaturen nuk e duam diktatorin! Duam lirinë, duam demokracinë po mbushnin me jehonen e tyre bjeshket e malesise. Në ballë të turmës së të dënuarve qëndronin Tom Ndoj, Sokol Sokoli, Petrit Bazelli, Anastas Dhami, Nue Pisha, Kosta Gjordemi etj. Të cilët me zërat dhe fuqinë e tyre tmerruan kriminelët e diktaturës, qe te zverdhur si mehit nuk dinin çfarë të bënin. Ata qe i dhunonin cdo dite fluturuan mbi telat me gjemba si frikacake te ndyre qe ishin,ne largimin e turpshem te tyre nga brenda kampit, forca te shumta i mbronin nepermjet bresherise se plumbave nga jashte. I tmerruar me pistolete ne dore, komandanti i burgut Ludovik Cali, jepte urrdhëra sa majtas djathtas. E vetmja fjale e tij ishte zjarr mbi armiqte e popullit dhe te partise sapo te prekin telat.Forcat ushtarake te kampit por dhe ato te ardhura me shpejtesi nga Puka dhe Tirana me helikopter rrethuan komplet zonen, snaiperët zunë pozicionet ne te gjitha pikat kryesore,a thua kishin te benin me ndonje bande te armatosur apo me disa njerez gjysem te vdekur qe therrisnin brenda telave, liri demokraci. Ushtarake të zverdhur dhe të tmerruar me gishtin ne kembez, prisnin urdhërin për të qëlluar mbi këta njerëz brenda rrethimit cnjerezor, Nga Tirana me helikopter vjen dhe drejtori i përgjithshëm i burgjeve Edmond Caja, i njohur mirë nga të dënuarit si ish drejtor i ketij kampi famekeq per krimet e tij. Zeri i tij nepermjet autopolantit nga elikopteri kerkonte ndalimin e revoltes,por a mund nje bastard te ndalonte me keta njerez te lire,me te lire ne shpirt se ata qe ishin jashte telave me gjemba. Pa pritur, nga helikopteri, zeri i cjerre i Edmond Cajes jep urdher Zjrrrrrrrrrr mbi armiqte,zjarrrrrrrrrrrrrrrrrr,dhe krismat filluan te shtohen pak e nga pak.Zjarr kunder nje turme te pa armatosur brenda telave me gjemba,zjarr ndaj disa njerezve kocke e lekure qe kerkonin lirine,zjarr kunder bash atdhetareve te tyre. Zjarr kunder atyre qe ishin lene brenda rrethimit per disa dite pa uje pa buke. Sokoli bertet i pari: Largohuni vellezer, futuni në kapanone, largohuni nga sheshi, na futën në grackë.,po na vrasin largohuni.Por tashme ishte shume vone ,sheshi i burgut kish filluar te merrte ngjyren e kuqe.Të plagosur hiqeshin zvarre. Britma nga të katër anët, “Mos, mos qëlloni vellezer,mos qelloni, jemi vëllezër mosss. Jemi shqiptarë,mos na vrisni mosssssss mossss mossss.Por kush mund te degjonte me. Ludovik Cali rremben automatikun e nje polici dhe nga taraca e oficerit te rojes, harxhon gjthe karikatorin drejt grupit te te denuarve. Nga elikopteri hapet zjarr pa pushim,nga kodra perballe gjithashtu. Pak nga pak thirrjet per ndime dhe britmat brenda rrethimit po mbuloheshun nga zhurma e armeve pa pushim. Kishte edhe nga ata police apo ushtare që kur dëgjuan thirrjet ulën armët dhe nga sytë e tyre filluan të binin lot,lote por asgje me teper nuk kishin se cfare te benin.Ndryshe do te ishin dhe ata pjese e atyre qe bertisnin per ndime brenda telave te pa mbrojtur. Zëri i çjerrë i Edmond Cajes nga helikopteri bërtiste, “Zjarr, zjarr!”Zjarr bertiste dhe komandanti i burgut Ludovik Cali,po po zjarr. Midis britmave dhe te plagosurve qe teriqeshin zvarre duke sfiduar vdekjen nje grup te denuarish si Petrit Bazelli u futën për të ndihmuar mes plumbave, për tu ardhur në ndihmë shokëve të tyre të mbetur në shesh, Anastasi, Nuja, Toma,Kosta. Minoritari Thoma Jergolati hapi lavanterinë për të strehuar shokët e plagosur.Mjeku i kampit, Serbi Drang Vujoshevi dhe ky një i dënuar politik, mundohej të mjekonte sa të mundej për të shpëtuar nga vdekja viktimat e kësaj masakre të paparë dhe dëgjuar ndonjëherë. Ato pak lule te fillim Majit brenda rretimit te kampit,qe keta njerez i uisnin cdo dite filluan te skuqen tani me gjakun e tyre.Kriminelet me uniformen e shtetit nuk pyesnin me,ndaj armiqve te partise ishte derdhur jo vetem urrejtja dhe druri por tanime dhe plumbat pa kursim. Dhe me ne fund u hapen dyert e rrethimit,i pari Ludovik Cali,shefi i Sigurimit te kampit,dhe me pas me njehere krimineli Edmond Caja filluan te qellojne me cizmat e meshinit me thumba hekuri mbi viktimat gjysem te vdekur te shtrire ne sheshin e kampit.Bastardet me uniformen e policise Kola,Prenga,Marashi,Ahmeti,Bastriu te shoqeruar nga te tjeret filluan te thyejne kockat e te denuarve. Masaker,nje masaker e pa pare.Kriminele dhe viktima,kriminele te armatosur deri ne dhembe dhe viktimat lakuriq,pa buke pa uje pa mbrojtje. Masaker kundrejt vellezerve te tyre te pa mbrojtur,masaker kunder njerezve kufoma. Zinzhiret e qenve te policise dhe telat me gjemba u vune menjehere ne pune.Gjithe te dënuarit me plage dhe pa plagë u lidhën kembe e duar me zinxhirë, ndërsa qentë e kufirin ndërsuleshim mbi trupat gjysmë të vdekur duke i copëtuar me ore te tera.Rreth e rreth malet ishin mbushur me forca ushtarake qe nuk lejonin askend te afrohej dhe shikonte cfare ndodhte. Dita e neserme do te ishte me makaber mbas asaj te pares.Te lidhur me zinxhire,te torturuar cnjerezisht,pa gjume,pa buke,pa uje zvarre pjesemarres ne shesh per te pare ate cka do i priste dhe ata. Mbas nje torture cnjerezore te denuarin Tom Noin e vendosin mbi dy trupa pishe dhe krimineli Ludovik Cali e thyen ne mes duke i sjelle nje vdekje makabre. ndersa shokun e tij heroin Nue Pishen mbas torturave e denuan me vdekje,duke e pushkatuar diten tjeter. Ne mes te kampit i lidhur Anastas Dhami nga Pogradeci provonte nje tjeter torture c´njerezore,drejtori burgjeve Edmind Caja se bashku me Ludovik Calin,ne mes te sheshit me pinca i shkulin mustaqet.Thirrjet dhe dhimbjet e Anastasit mbuloheshin nga te qeshurat dhe jarget e krimineleve me uniforme. Thoma Jergolati i thyen kemben,dike e trodhen,po po te gjitha u zhvilluan ne kampin e Qafe Barit dhe ne birucat e policise.Moisi Miraka kaloj muaj ne spital nga dhuna cnjerezore se bashku me disa te tjere. Mbi 30 veta u ridënuan dhe i nisen drejt burgut të Burrelit. Petrit Bazellin dhe Anastas Dhamin megjithe se me brinje te thyera e priste biruca, te lidhur këmbë e duar duke ju neneshtruar torturave c`njerëzore,si Petritin kaluan ne tortura afersisht gjithe kampim.Por spiunet e sigurimit,ordineret,njerz te hurit dhe litarit te futur qellimisht mes ketyre heronjve ju dha nje shperblim,si cdo spiuni. Kampi per disa jave ju nënshtrua një represioni cnjerëzor. Të gjithë të dënuarit i linin cdo dite me dhe pa rroba dhe me orë të tëra jashtë,familjet per disa muaj nuk lejoheshin me te vinin dhe te takonin njerezit e tyre.Birucat dhe shkopi i gomes ishte buka e perditeshme e ketyre njerezve viktima brenda rrethimit me tela Perseri këta vuajtës të burgjeve të diktaturës dinë të falin dhe falën, ata që i torturonin tmerrësisht,dhe pse ju shkaterruan jeten. Falen kriminelët qe ju morën vitet me te bukura të rinisë, ju shkatërruan familjet e tyre, të afërmit e tyre pësuan injorime dhe dhunime,falen dhe perseri falin. Por falja e tyre po kethehet ne dhimbje dhe gangrene per demokracine,sepse ata qe i spiunuan,ata qe ju dolen deshmimtare neper gjyqe ,ata qe i denuan,ata qe i dhunuan. Sot pa turpesisht po drejtojne politiken shqiptare. Prandaj mirë do të ishte që dosjet të hapen. Jo për hakmarrje, por për të mësuar të vërtetën dhe ata që i kanë duart me gjakun e njerëzve të pafajshëm të mos na qeverisin dhe udhëheqin sot edhe nesër. Klithmat,gjaku dhe dhimbja e Qaf Barit akoma nuk kanë pushuar,dhe nuk do te pushojne kurre. Të pushkatuarit nuk do te prehen të qetë, përderisa ata qe i spiunuan,denuan dhe i pushkatuan.Ata qe ju shkaterruan ëndrrat rinore,sot po mbrohen me imunitete dhe pozita te ndryshme, bredhin e kapardisen me shoferë dhe makina të paguara nga xhepat e familjeve shqiptare. Pra dosjet duhen hapur, jo për të dënuar njeri, jo për tu hakmarrë ndaj personave që shkaktuan tragjedi dhe dhimbje, por të paktën për të bërë një akt moral drejtësie pa gjyqe. Viktimat e dënuar apo të pushkatuar nga urdhërat e tyre nuk kthehen më, të pushkatuarit e Burrelit, Spaçit dhe Qaf Barit nuk ngjallen me, të mbyturit në kënetën e Maliqit nuk do të rikthehen. Shumë prej tyre vini nga familje të shquara kombëtare, ishin intelektualë të shquar që kishin mbaruar edhe studimet në perëndim Prandaj zotërinj deputet e pushtetarë bëjeni të paktën akt moral të pastërtisë. Hapini dosjet pa frikë që ta shikojmë njëri-tjetrin drejtë në sy pa urrejtje,napni dosjet dhe te pastrojme me ne fund morrin e kuq Serb.Hapni dosjet qe njerezit te flene rehat.Hapni dosjet qe shpirterat e te pushkatuarve te pushojne qetesisht. Hapni dosjet mor Qener hapni dosjet,ne mos sot neser do te ndodhe.