PERSE KAQ TE MALLKUAR.

SHQIPTARET E GREQISE RRUGEVE TE SUEDISE.

Sapo futesh ne Qender Central, apo sici therresin ketu vendasit stacionit qendror te trenit ne Stokolm, menjehere veshi te degjon gjuhen e nenes, apo tek tuk nje greqishte te lodhur.
Kethen koken dhe menjehere shikon shqiptare te rraskapitur nga emigracioni ne Greqi qe mundohen, pyesin, kerkojne. Nje adrese, nje emer, nje pune.

Te gjithe kerkojne Stekin.

Steki Grek.
Ose me mire nje qender kulturore e grekeve te Suedise ne kete qytet te ftohte sidomos per shqiptaret e sapo ardhur.

Kur i sheh ne kete gjendje te dhimsen, dhe mendimet shkojne larg, shume larg.

Te kujtohen dikur shqiptaret e rreckosur me pak kafe dhe sheqer neper xhepa, maleve apo rrugeve te Greqise, te rrahur nga policet dhe ushtaret, te grabitur nga bashk atdhetaret, pa lek, pa dokumenta, pa pune, pa shtepi, pa nje te ardhme.
Mbas kaq vitesh perseri syte e tyre jane drejtuar ne steki i grekeve, si e vetmja shprese per te nxjerre buken e gojes, shprese e venitur apo enderr e larget per nje jete me te mire.
Por kete radhe larg, shume larg familjes dhe femijeve.

Ne dore shtrengojne pasaporten dhe nje vize pune 5 vjecare greke, asgje me teper ne kete qytet metropolitan te ftohte dhe te shtrenjte sidomos per shqiptaret e lodhur rrugeve te greqise.

Te gjithe kerkojne Stekin Grek si nje drite te genjeshtert per te takuar ndonje ndertues grek dhe per te siguruar nje pune sa per te mbijetuar, te gjithe shohin njeri tjetrin me frike dhe xhelozi si “vorioepiriote” dhe konkurent per pune, te gjithe luten e luten, pergjerohen deri ne zot, per nje pune dhe disa ditore.

Mbasi e gjejne edhe kete adrese, largohen me te lodhur dhe zhqenjyer.

Vec nje kafeje e lire 20 koroneshe me leket e pakta te tyre, dhe “patrioteve” shqiptare te greqizuar qe mundohen te behen me greke se greket e vertete, asgje me teper nuk mund te gjesh, apo nuk mund tju ofroje shqiptareve te varfer kjo qender ku pensionistet luajne domino dhe pine ndonje gote uzo per te kujtuar me mall vendin e tyre,tashme te rraskapitur nga borxhet dhe politika.

Greke te shumte kane mbushur Stokolmin dhe qytetet kryesore per te kerkuar nje pune, qofte ajo dhe ndertim apo pastrues magazinash, packa se dikur ishin afendikoj kishin magazina, dhe paguanin shqiptaret si dado apo pastruese te shtepive te tyre.

Kohet kane ndryshuar, ne Stokolm te gjithe jane te barabarte.

Te lodhur, te zhgenjyer, ndoshta dhe pa buke, shqiptaret rikethehen perseri ne central qender me friken e kontrollit te biletave ne tren, ata nuk kane dhe munden te pagojne bileten dhe jo me gjoben nga kontrolloret e trenit, xhepat e tyre si dikur, jane perseri te cpuar….bosh…….

Central qender mbetet per ta e vetmja pike takimi, shprese dhe bisedash me njeri tjetrin, njesoj si sheshi Omonia ne Athine apo stacionin e trenit ne Selanik.

Shqiptaret po ata,te lodhur te vuajtur dhe te pa shprese.

Ne Stokolm nuk ka greke qe vijne me makina dhe te therrasin si dikur ne Omonia, “Dhulja  Alvane” as dhe frike nga policet qe tju kerkojne pashaporten, ti

dhunojne apo te mbushin autoburgjet me emigrante te pa ligjshem.

Jo keto gjera nuk ndodhin, por Stokolmi eshte i ftohte akull sidomos per shqiptaret e varfer.

Ora pak nga pak i afrohet dymbedhjete e nates dhe bashke me te dhe policija private per te mbyllur te vetmen qender ku mund te futin koken te huajt dhe shqiptaret bashke me ta.

E ftohta e acarte dhe yjet e larget mbeten te vetmit miq apo shoke te nates mes
prostitutave, emigranteve shqiptare dhe lypsave qe flene te pa shqetesuar
cepave, ne rruget e bukura te Stokolmit shekullor.

Nates se akullt, magazinave dhe limuzinave te shtrenjta, reklamave, muzikes Spanjolle neper pabet, zhurmes se detit dhe prostitutave, ju shtohen dhe emigrantet shqiptare me nje traste ne kurriz ne kerkim te nje pune dhe nje strehe per te kaluar naten.

Cili djall, cili mashtrues po i genjen shqiptaret perseri per te marre si dikur rruget e ftohta te evropes kurve.

Politika, politikanet apo varferia dhe perpjekjet per te mbijetuar, sakrifikuar qofte dhe me jeten e tyre ne fund te botes.

—Mos merrni rruget e europes pa gjetur me perpara nje pune apo nje shtepi.
—Mos u mashtroni me vizat 5 vjecare qe leshon greqia per te ri emigruar perseri rrugeve te europes pa pasur nje baze dhe garanci.
—Ruhuni nga mashtrimet dhe mashtruesit.
—Rruget e Stokolmit dhe ne vere,jane te akullta vellezer.

“PA NJE KONTRATE PUNE NGA NJE PUNEDHENES NE SUEDI,LEJA 5 VJECARE E LESHUAR NE GREQI PER PUNE NE EUROPE ESHTE E PA VLEFSHME. ASNJE ZYRE PUNE NUK TE REGJISTRON PA PASUR NJE KONTRATE PUNE.”

Intervista / Noel Malcolm:

Është trashigimia e 50 viteve të fundit, jo të 500 viteve të mëpërparshme që rëndon mbi vendet e Ballkanit teksa përpiqen të mposhtin një kulturë korrupsioni dhe klientizmit, thotë historianit Britanik.

P: Sipas raporteve të progresit të BE, vendet e Ballkanit kanë vese të përbashkëta: klasa politike të korruptuara, nepotism, klane, bashkpunim me krimin e organizuar dhe mos-funksionimi i rendit ligjor. A janë këto sjellje të përcaktuara nga e kaluara jonë? Për shembull, tendenca drejt klientizmi dhe krimit të organizaur në Italinë e jugut përshkruhet nganjëherë si trashigimi e sundimit Norman dhe Burbon.

N.M.: Si historian habitem të degjoj se faji për Mafien i vihet sundimit Norman! Kjo është të shkosh mbrapsht gjer në Mesjetë. Historia lë gjurmë në shoqëri nganjëherë në mënyrë të qartë, nganjëherë më të padukshme e të fshehtë. Unë jam skeptik ndaj gjithë këtij argumenti se na duhet të kthehemi mbrapsht një apo dy shekuj për të gjetur arsyet se pse ka korrupsion, rryshfete, apo krim të organizuar. Ne mund të shohim përreth dhe të vërejmë arsyet përpara nesh; nuk na duhet të shkojmë tek librat e hitorisë. Korrupsioni ndodh në kushte të caktuara socio-ekonomike dhe politike, kur pushteti politik është i dobët, pushteti ligjor është i dobët, dhe kur vlerat e shtetit nuk janë tejcuar në tërë shoqërinë në mënyrë tërësore, kur ka një lloj fryme ku njerëzit kujdesen vetëm për veten… dhe pagimi i taksave është dicka që e bëjnë vetëm budallenjt. Në rastin e Ballkanit, do thoja se 50 vite komunizëm janë shumë më të rëndësishme si pjesë e të kaluarës sesa 500 vjet sundim osman.P: Duke parë sot hartën e Europës, a është Ballkani ende “sheshi ku ndajnë pazaret fuqitë e mëdha?”

N.M.: Jo në mënyrën që ka qenë në shekullin e 19të, në Kongresin e Berlinit [në 1878] për shembull. Jo në mënyrën që ka qenë në 1914 kur vrasja në Sarajevë solli gjithë sistemin e fuqive në luftë botërore.

P: Atëherë në c’mënyrë?

N.M.: Në një kuptim më të kufizuar. Nëse sheh vecanërisht politikën e Rusisë drejt Kosovës, është vështirë të shohësh ndonjë arsye bazë brenda Kosovës apo në situatën e ngushtë ballkanike që Rusia të ketë qëndrim kaq të ashpër dhe një dëshirë kaq të fuqishme për të bllokuar politikat perëndimore. Kjo është një lojë që luhet në tabelën e shahut për të tjera arsye. Është pjesë e dëshirës më të gjerë nga ana e Putinit për të shkaktuar probleme për politikën perëndimore dhe për të treguar se Rusia ende ka fuqinë për të bllokuar gjërat dhe të kërkojë kompensim në cështje të tjera ku ndoshta ata vërtetë janë të interesuar, por për gjëra që janë komplet jashtë Ballkanit.

Rusia ende po trajton Ballkanin në mënyrë instrumentale. Ata po trajtojnë Serbinë, gjithashtu, në mënyrë instrumentale. Njërëzit në Beograd që imagjonojnë se kanë ndonjë lloj vëllazërie të madhe gjaku dhe simpati të thellë sllave që u vjen nga Moska gabohen. Ata thjesht po përdoren. E kemi parë këtë gjë në manovrat ruse për tubacionet e naftës dhe blerjen e industrisë serbe të naftës për një cmim qesharak. Rusia thjesht po luan me ta. Kështu, Rusia është rasti ku shohim thjesht politikë fuqishë të mëdha. Në rastin e fuqive evropeiane, ato kanë interesa të drejtëpërdrejta. Ato dëshirojnë që një lloj gjendjeje koherente dhe progresiste të zhvillohet tek kufijtë e tyre. Dhe SHBA, mendoj, është më pranë pozicionit evropian sesa mentalitetit të Moskës.P: Ku po shkon Ballkani? Marëveshjet që ndalën luftrat në vitet 1990 kanë rezistuar por nuk u dizenjuan për të zhvilluar këto vende. A është e ardhmja e Ballkanit në rrezik teksa bashkësia ndërkombëtare fokusohet në pjesë të tjera të globit?

N.M.: Bosnja dhe Kosova janë vërtet probleme. Ka rreziqe vecanërisht në rastin e Bosnjes. Nuk mendoj se në rastin e Kosovës ka ndonjë rrezik madhor. Rreziku i vetëm është stagnimi dhe ndalimi i progresit sa më shpejt që të jetë i mundur. Në rastin e Bosnjes ka rreziqe të mirëfillta, rreziqe të mirëfillta politike. Komenti juaj se vëmendja e fuqive perëndimore ka lëvizur tjetërkund është i vërtetë. Kjo prej shumë vitesh është e vërtetë për Amerikën; përfshirja intensive në Irak dhe Afganistan ka thither energjitë e Departamentit të Shtetit dhe kur ata shohin Ballkanin sot kanë më shumë një mentalitet të përmbajtjes së veprimtarive. Ka më shume përgjegjsi për fuqitë evropiane. Por Evropa është në një moment të parehatshëm, duke u përpjekur për herë të parë në mënyrë zyrtare të zhvillojë një politikë ndërkombëtare evropiane me përfaqsuesit e vet të politikës së jashtme dhe me pothuaj – Ministrinë e vet të Jashtme. Ky është projekt tejet i vështirë sepse tek e fundit politika e jasthme në cdo vend evropian është cështje kombëtare. Këto kombe nuk dakordohen në shumë cështje të rëndësishme. E kemi parë këtë gjë në rastin e Kosovës.

P: Kush janë rreziqet nëse ato nuk dakordohen?

N.M. Nuk mendoj se ka ndonjë crregullim serioz për Kosovën. Nuk mendoj se do shohim luftime apo tanke që vinë prej cfarëdolloj drejtimi në Kosovë.P: Jo, por mos pranimi për të hyrë në BE përshkak të mosnjohjes nga Spanja, Sllovakia dhe Qipro. Po sikur kjo të vazhdojë për dekada?

N.M.: Kjo është cfarë unë quaj stagnim serioz. Ka rreziqe për zhvillimin ekonomik; ka rreziqe për valë njerëzish që nuk mund të gjejnë punë në Kosovë dhe derdhen në vende të tjera everopiane. Jam i sigurtë se këto rreziqe kuptohen. Rreziqet në Bosnje janë më serioze. Është një problem që ka qenë i qartë qysh nga koha e marëveshjes së Dejtonit. Nuk ka asgjë të re për tu thënë. Marëveshja e Dejtonit dështoi në zgjidhjen e problemeve themelore. Thjesht ngriu një gjendje ku kish ndodhur pastrim etnik dhe ku ata që ishin përgjegjës për pastrimin etnik ishin ende në pushtet në shumë pjesë të Bosnjes. E ngriu atë situatë dhe njerëzit në terren që po implementonin Dejtonin rrefuzuan të përdorinin pushtetin e tyre për të bashkuar Bosnjen mirëfilli.

P: A janë realiste frikat e disa kojshive rajonalë se Kosova do bashkohet me Shqipërinë?N.M.: Ky është një rast klasik i një cështje politike ku varet si e formulon pyetjen. Nëse pyet këdo shqiptar në Shqipëri apo Kosovë, “a mendon se do ishte mirë që një ditë këta të dy të bashkohen?” shumica do thonë “Po, një ditë do ishte mirë.” Dhe nëse pyet. “A mendon se në 1913 u bë një padrejtësie historike kur u krijua versioni i parë i këtyre kufijve?” cdokush do thotë “Po.” Po nëse do pyesje në një referendum të mirëfilltë “A do donit të jetonit në një shtet të bashkuar, në mënyrë që politikat tuaja dhe ato që efektojnë jetën tuaj mund të dominohen nga politikanë të anës tjetër, jo nga vendi juaj?” ata do thonin “Jo.” Prej shumë vitesh kam pyetur shumë njerëz se si do shkonin këto referendume. Shumica e tyre më kanë thënë sinqerisht se nuk mendojnë se nesër do arrinin shumicë për palën tjetër të kufirit. Pra, në planin praktik, nuk mendoj se do ndodhë shpejt. Teorikisht mund të ndodhë, por njerëzit nuk marin vendime sot për cfarë mund të bëhet pas 50 vitesh.P: Po për argumentin e përdorur nga Serbët e Bosnjes, sipas të cilit, “Nëse lejoni këtë gjë, pse nuk na lejoni ne ti bashkohemi Serbisë?”

N.M.: Përgjigja e thjeshtë është se Kosova është shtet i mirëfilltë i cili doli nga një status i mirëfilltë federal nga ish – Jugosllavia, ndërsa Republika Srpska nuk është shtet dhe u krijua si rjedhojë e një procesi pastrimi etnik dhe vrasjesh masive. Ky është themeli i Republikës Srpska. Nuk tingëllon mirë e thënë kaq troc, por është themeluar mbi vrasje masive. Republika Srpska ekziston në hartë sepse ushtritë pushtuan territore dhe përzunë njerëzit me tytat e pushkëve dhe majat e thikave dhe vranë shumë prej tyre.

P: Cfarë mund të bëjmë kur është se kjo mosmarrëveshje po ndalon përparimin e pjesës tjetër të Bosnjes

N.M.: E kam thënë këtë së paku qysh nga Dejtoni. Më kujtohet se e kam thënë këtë në Uashington në 1997, dhe ata më thanë “ Ti je kokë nxehtë dhe e ke gabim.” Ata më thanë se Dejtoni është marrëveshje shumë e mirë, Amerika ka investuar shumë prestigj në të, dhe do ishte e gabuar që të ndërrohej – dhe vazhduan duke e përsëritur këtë. Por qe e qartë se se po ngrinte një situatë dhe po akumulonin gjëra më të këqia në lidhje me mundësitë e Bosnjes si shtet. Tani është më e vështirë të merresh me këtë problem. Fuqitë e Përfaqsueist të Lartë ishin jashtëzakonisht të mëdhaja në atë kohë. Tashmë, shumica ë këtyre fuqive janë zhdukur… por qeveritë e Perëndimit kanë fuqinë themeltare për të thënë se kurrë nuk do pranojnë Republikën Srpska si shtet i pavarur. Këtu është në lojë prestigji i tyre. Nëse do e lejonin këtë, do cbënte themelet e marrëveshjes së paqes që formuluan vetë. Jo vetëm do cbënte të kaluarën por do hapte dhe lloj lloj precendentësh për të ardhmen. Kur lejon territore që janë krijuar nga dhuna etnike të deklarojnë veten si shtete të pavarura, cfarë ndodh? Cfarë ndodh nëse një minoritet etnik në Maqedoni përqafon dhunën? Kjo është kutia e Pandorës dhe Perëndimi e di këtë. Për këtë arsye ata duhet të jenë totalisht të qartë se Republika Srpska nuk do bëhet shtet i pavarur.P: Duke ditur si operon Evropa dhe mentalitetin e saj, a mund të shohim Serbinë të futet në BE pa njohur Kosovën, e më pas ta bllokojë atë?

N.M.: Nëse njerëzit në Evropë janë tejet budallenj, po. Unë nuk jam ndonjë admirues i madh i BE. Nuk mendoj se është një projekt politik koherent, mendoj se shpie në politikë të jashtme shumë jo-koherente. Tek e fundit, qeveritë kombëtare kanë ide dhe preferenca kombëtare thelbësisht të ndryshme. E kemi parë mjaft qartë me … situatën e habitshme ku BE pretendon përgjegjsinë për zhvillimin e Kosovës si shtet por dërgon një mission [misioni për rendin ligjor, EULEX] që nuk e njeh Kosoën si shtet. Unë jam i shqetësuar për politikën evropiane. Unë mendoj se i hynë një rruge të gabuar në rastin e Qipros. Po shohim një prej rjedhimeve të saj tani me qëndrimin tejet të ashpër të qeverisë së Qipros kundër njohjes së Kosovës. Nëse e kujtoj drejt, ata kanë thënë se edhe nëse Serbia e njeh Kosovën, Qipro kurrë nuk do ta njohë Kosovën. Kjo është e habitshme. Unë nuk jam optimisht për politikën e Brukselit. Por Bruksesli ka njerëz inteligjent dhe të mirë-infromuar… kështu që shpresoj se do formësoj politika inteligjente për këtë cështje tejet të rëndësishme.

P: Ballkani ka shumë mite dhe kjo ka bërë që disa të mendojnë se rajoni është vecanërisht i prirur për urrejtje etnike. Në disa vende të Ballkanit po rritet ksenofobia dhe disa qeveri vazhdojnë të ndërtojnë mite të reja. Cfarë mund të bëhet që këto mite mos mbajnë rajonin peng në të ardhmen?

N.M.: Miti i urrejtjeve etnike të lashta u krijua pjesërisht nga të huaj injorantë, udhëtarë në fillim të shekullit 20të e më tutje të cilët menduan se ishte më e kollajtë dhe më eksituese për lexuesit e tyre nëse ata thonin se ky ishte një lloj tornadoje urrejtjes etnike të lashta e të pashpjegueshme. I jepte tingëllim egzotik. Në historinë më të vonët vjen si manipulim i qëllimshëm dhe konfuzion i opinionit perëndimor nga njerëz të cilët donin që ata të mendonin se luftrat e e shkaktuara drejtpërsëdrejti nga politikanë, esencialisht nga Miloshevici, nuk ishin shkaktuar nga politikanët e kohëve moderne. Nga një anë ishte budallallëk e nga një anë manipulim i qëllimshëm. Në të vërtetë, këto urrejtje të lashta nuk janë më të lashta se mesi i shekullit të 19të. Ata janë produkte normale të procesit të shtet-formimit, të cilat zhvilluan nacionalizma të llojeve të ndryshme me mitet nacionaliste përkatëse dhe zhvilluan konflikte politike në terren sepse këto nacionalizma po konkuronin për territor.

Si mund ti ndalim apo ti pakësojmë? Në kuptimin më të gjerë është cësthje edukimi. Jo vetëm se cfarë futet në tekstet shkollore, por dhe cfarë njerëzit thonë publikisht, cfarë thonë politikanët dhe cfarë thuhet në media. Nuk po flas për tru-shplarje apo promovimin e ndonjë ideologjie të re, që Ballkani ka qenë përherë toka e lumtur e tolerancës. Jo, vec histori normale, kuptim normal.P: Duke ju kthyer Kosovës, u bënë dy vjet që është e pavarur por ka patur njohjen vetëm të vendeve perendomore. Cfarë duhet të ndodhë që të njihet gjetkë?

N.M.: Fillimisht ishte e qartë se fuqitë perendimore do ndihmonin dhe do bënin pjesën më të madhe të punës në afrimin e vendeve të tjera dhe me rekomandimin e njohjes së pavarësisë. Vendet e kollajta ndërkaq janë bërë – ato vende që lehtësisht ju përgjigjën këshillës së Britanisë dhe Amerikës. Nuk mund të shkosh në shumë vende të Afrikës si fuqia e vjetër koloniale si Britania dhe tu thuash se c’duhet të bëjnë. Dhe Amerika ka pësuar dëm të reputacionit të saj në politikën e jashtme, qartazi në botën arabe por gjithashtu në Amerikën Latine. Kështu që tani i duhet Kosovës të punojë… Një faktor është presioni i politikës ruse. Rusia ka qenë tejet aktive, edhe në botën islame, duke bërë presion vendeve që mos njohin Kosovën. Në Afrikë ka probleme të tjera. Mendoj se një temë që Kosova arsyeshëm mund të nënvizojë ku bisedon me vende Afrikane dhe të Botës së Tretë është se në shumë aspekte Kosova ishte në gjendjen e një vendi dhe shoqërie të kolonizuar. Kjo është dicka me të cilën Afrikanët mund të shohin lidhje.

P: Ju keni shkruar një histori tejet të vlerësuar të Kosovës. Sa është Kosova një entitet territorial me rrënjë dhe qartazi i dalluar?

N.M.: Varet cfarë kupton me “entitet territorial me rrënjë dhe qartzi i dalluar.” Nuk është e nevojshme për një territor që të tregojë vazhdimësi egzistence si entitet politik qysh nga Mesjeta që të ketë një pretendim të vlefshëm për status të pavarur sot. Belgjika u bë Belgjikë më 1830. Shumë vende evropiane u bashkuan vonë. Shiko Gjermaninë dhe Italinë. Kështuqë, nuk mendoj se është e nevojshme të kërkohet për justifikime të gjata historike për kufijtë e caktuar shtetëror në hartë. Cfarë ka rëndësi është popullsia që banon aty, historia, ndoshta e 100 viteve të fundit. Është totalisht e qartë se… për afërsisht 50 vitet e fundit nën kushtetutën e Titos, Kosova ishte entitet politik, duke vepruar si i pavarur, duke marë vendimet për veten në kuadrin e strukturës federale, duke përfaqsuar veten drejt për drejtë në nivelin federal dhe rrjedhimisht duke patur të njëjtat të drejta për tu bërë shtet pas shpërbërjes së Jugosllavisë si Sllovenia dhe Kroacia.P: Në ngritjen e një identiteti të ri, kushtetuta e Kosovës thotë se Kosova është së pari dhe mbi të gjitha një vend multi-etnik. A është ky modeli i duhur, një themel i mirë për shtetësinë në shekullin e 21të?

N.M.: Principi themelor se Kosova është shoqëri multi-etnike duhet thënë. Duhet thënë për cdo shoqëri në Ballkan. Thjesht, është gjendja themeltare e jetës, ne fakt, për cdo vend në Evropë.

*Noel Malcolm ish këshillëtar i Margaret Theçer , autor i “Bosnia: A Short History”, (1994), dhe “Kosovo: A Short History” (1998)

Shqipëroi Emin Baomari.

KRRUAJE PO DESHE ME DJEMTE E “MAMA DHIVE”.

DHJETRA MIJRA EURO PER ZHDUKJEN E DESHMIMTARIT TE VETEM NE VRASJEN E KATERFISHTE NGA KILLERI I PARTISE, XHUVANI.

Serbët nganjëherë janë edhe për keqardhje!

Një pjesë e mirë e tyre ende besojnë se janë populli më i vjetër në Ballkan. Madje kanë libra shkencor të pseudo-historianëve të tyre që përpiqen të “argumentojnë” se edhe “Adami dhe Eva flisnin serbisht”, se “serbët janë kombi më i vjetër në rruzullin tokësor”, dhe se “prej kombit serb lindën kombet dhe gjuhët tjera”. Por kohën e fundit shihet përpjekja që “kombi hyjnor” të zbres shkallëve teposhte, të prekë realitetin.

Në librin e historisë për klasën e VI-të shkruan:

Sllavët e vjetër ishin pritur në Gadishullin Ballkanik nga Ilirët vendas, të cilët më pas u shpërndanë në disa fise, dhe njëri prej këtyre fiseve mbijetoi. Popujt e Evropës Perëndimore, në shekullin XX-të, këtë fis e njohën me emrin Shqiptar.

Ky libër i autorit Radeta Mihalçiq, për nxënësit e klasave të gjashta të shkollave fillore në Republikën e Serbisë, vazhdon të mbetet temë për opinionin publik serb, pasi në të thuhet se shqiptarët janë vendas të këtij gadishulli, dhe se kanë ardhur në Ballkan shumë më përpara se sa Sllavët.

“Për të qenë më të qartë, jemi duke folur për Ilirët, fiset ilire, me shkallë të ndryshme civilizimi, që populluan Ballkanin Perëndimor dhe prej të cilëve rrjedhin edhe Shqiptarët, siç u njohën edhe nga popujt dhe vendet e Evropës Perëndimore”, shkruan të hënën e përditshmja serbe Telegraf.rs, e cila edhe vet e ka vështirë për të pranuar “rishikimin e historisë”, ani pse, përseri i shtrembëruar.

Në këtë libër, në leksionin “Sllovenët e jugut dhe vendasit, në mes të tjerash thuhet:

“Megjithëkëtë, vendësit që kanë jetuar së bashku në grupe më të mëdha nuk u sllavizuan. Shqiptarët ruajtën gjuhën, doket, zakonet dhe simbolet tjera të tyre kombëtare. Një pjesë e sllovenëve të ardhur pranoi gjuhën dhe zakonet e shqiptarëve dhe u asimilua”, transmeton e përditshmja serbe citatin nga ky libër.

Redaktor në Institutin për tekstet shkollore të historisë, Nebojsha Jovanoviq, shpjegon “dilemën” me të cilën një pjesë e serbëve assesi nuk mund ta pranojnë, pasi disa prej tyre besojnë se edhe Adami dhe Eva flisnin serbisht.

“Në publik është folur shpesh, në kuptimin pozitiv apo negativ, rreth nevojës për rishikimin e historisë. Disa janë të frikësuar dhe e dënojnë çdo përpjekje për të rishikuar historinë, ndërsa të tjerët shtrojnë nevojën që më në fund të diskutohen disa gjëra, të shkruhen saktë dhe të flitet me ndershmëri. Është edhe pala e tretë që abuzon me këtë situatë duke e paraqitur atë sikur ‘historia do të kthehet me kokë teposhtë’”, ka thënë Jovanovic për Telegraf.rs.

Jovanoviq ka thënë se është duke iu referuar librit të historisë, e jo disa librave shkencorë, me të cilat, sipas tij është bërë përpjekje që me pseudo-histori e teza të ndryshme të tregojnë se “serbët ishin njerëzit më të vjetër, që madje Adami dhe Eva ishin serbë dhe flisnin serbisht, dhe që nga kombi serb dhe serbët lindën të gjithë popujt dhe gjuhët tjera që ekzistojnë në ditët e sotme”.

“Ne jemi një komb që është krenare për historinë e tij të lavdishme dhe kemi rastin që për këtë të dëgjojmë diskutime të hapura dhe shumë të nxehta në rrugë, në një bar, në tubime dhe festime. Por kur diskutohet kjo temë, të vetmit që heshtin janë historianët, sepse ata nuk i pyet askush asgjë dhe librat e tyre nuk i lexon askush. Shumë herë kam qenë dëshmitar në situata të tilla, shumë herë jam bindur se literatura kryesore e këtyre historianëve është ‘interpretimi’ i historisë, lëndë në të cilën ata vet dikur janë vlerësuar me një dysh”, ka thënë Jovanoviq.

“Kur këta njerëz marrin në dorë librin e mësimit të fëmijëve të tyre, ata me të vërtetë e kuptojnë se disa mësime kanë ndryshuar. Megjithatë, përshtypje të këtillë do të kenë edhe ata që kishin pesë në histori. Sepse, disa mësime nga historia me të vërtetë kanë ndryshuar. Për shembull, sot në tekstet shkollore të historisë mësohet shumë më shumë rreth Luftës së Parë Botërore se që mësoj më parë, kur e tërë Lufta e Parë Botërore përshkruhej, mësohej, në një orë mësimi”, ka thënë Jovanoviq, duke shtuar se ndryshime në të shkruarit e historisë ka pasur edhe kur bëhet fjalë për Luftën e Dytë Botërore.

Por Telegraf.rs e ka vështirë të pajtohet dhe vazhdon të komentojë librin, i cili thotë gjysëm të vërtetën. “T’iu kthehemi edhe njëherë shqiptarëve. Pra kur arritën serbët në Gadishullin Ballkanik, ata gjetën Ilirët. Ky popull i quajtur Ilir u nda në fise dhe njërin prej tyre Evropa Perëndimore në shekullin XX i quajti ‘Albanians’. Ata e quajnë veten e tyre ‘Shqiptarë’, dhe rrjedh emertimi ‘Shiptari’, kur atyre iu referohen serbët”, shkruan Telegraf.rs, transmeton Lajmi.net.

“Duhet të theksohet se shqiptarët (gjoja fisi shqiptar) në historinë e tyre të gjatë, ndryshe nga pjesa tjetër e ilirëve që kishin shtetin dhe qeverinë e tyre, madje edhe mbretër (Mbretëreshën Teutë, me kryeqytetin e saj në Risan, etj), nuk përbënin një komb kushtetues, dhe në këtë drejtim ata u emancipuan vetëm në shekullin e XX-të”, komenton e shokuar dhe e zhgënjyer Telegraf.rs.

Profesor Krisafi, ditët e fundit ka një një debat në media lidhur me një projekt grek sipas të cilit devijohet Lumi Vjosa. A mund të jepni më tepër detaje rreth këtij projekti dhe marrëdhënieve mes palës shqiptare dhe asaj greke për këtë çështje?

Në fillimin e viteve ’80 të shekullit të kaluar pala greke, nisi ndërtimin e hidrocentralit të Pigait, në afërsi të Mecovos, duke devijuar 13 % të prurjeve mesatare vjetore të ujërave të lumit dhe rreth 50 % në kohë të thatë. Sipas normave të së drejtës ndërkombëtare ajo duhet të merrej vesh me palën shqiptare, në territorin e të cilës rridhte pjesa e poshtme e lumit Vjosa, gjë që nuk e bëri. Pala shqiptare, që prej vitit 1984, i ka kërkuar me shumë insistim gati çdo vit, shpjegime për këtë vepër, por me keqardhje duhet thënë se ajo refuzonte vazhdimisht.

Vetëm pasi e mbaroi, në vitin 1991, deklaroi se hidrocentrali kishte përfunduar. Veprimtaria që është ndërmarrë deri tani dhe për më tepër ajo që mendohet të kryhet në zbatim të një vendimi të miratuar në verën e vitit 2013 nga autoritetet greke, bie ndesh me praktikën ndërkombëtare, të drejtën zakonore dhe konvencionale ndërkombëtare si dhe me praktikën gjyqësore ndërkombëtare. Ajo bie ndesh edhe me marrëveshjet që Greqia ka nënshkruar me disa nga vendet e tjera fqinje, siç janë ish Jugosllavia, Bullgaria etj.

Disa prej akteve më të rëndësishme juridiko-ndërkombëtare që rregullojnë këtë fushë veprimtarie janë Konventa Për vlerësimin e ndikimit mjedisor në kontekstin ndërkufitar, miratuar në Espoo (Finlande), më 25 shkurt 1991 (ESPOO 1991), në të cilën janë palë Shqipëria prej 4 tetorit 1991 dhe Greqia prej 24 shkurtit 1998, Konventa e Helsinkit, e 17 marsit 1992 Për mbrojtjen dhe përdorimin e rrjedhave ujore ndërkufitarë dhe të liqeneve ndërkombëtare, që ka hyrë në fuqi më 6 tetor 1996, në të cilën janë palë si Shqipëria (05.01.1994) ashtu edhe Greqia (06.09.1996), Konventa Për të Drejtën e Përdorimeve Jolundruese të Rrjedhave Ujore Ndërkombëtare, miratuar nga Asambleja e Përgjithshme e OKB-së më 21 maj 1997, ku Greqia ka aderuar më 2 dhjetor 2010, Direktiva 2000/60/EC e Parlamentit Evropian dhe e Këshillit, e datës 23 Tetor 2000 etj.

Ato përcaktojnë qartësisht se në ujrat e përbashkëta, asnjë nga shtetet që laget prej tyre nuk duhet të ndërmarrë punime apo veprime që cenojnë sasinë dhe cilësinë e ujrave, pa u marrë vesh me shtetin apo shtetet e tjerë, që ndodhen në rrjedhat e sipërme apo të poshtme të tyre. Kjo do të thotë që shteti grek, sikurse edhe shteti shqiptar nuk duhet të nisin asnjë veprimtari në shtretërit e lumenjve të përbashkët, përfshirë në radhë të parë Vjosën, pa u marrë vesh me njëri-tjetrin.

Në rastin e lumit të Vjosës, në se ajo që thuhet do të ndodhë, jo vetëm që do të përbënte shkelje të rëndë të normave që rregullojnë marrëdhëniet ndërmjet shteteve, por mund të kthehej në një fatkeqësi për banorët shqiptarë të zonave që përshkohen aktualisht nga ujërat e Vjosës, sepse do të linte pasoja tepër të rënda ekonomike, sociale, demografike, ekologjike, mjedisore etj. Do të prisheshin ekuilibra tepër të rëndësishëm, jetësorë, të vendosur në shekuj, në të gjithë këtë zonë.

Unë dua të besoj se një gjë e tillë nuk do të ndodhë dhe autoritet kompetente greke do të tregojnë maturinë e duhur, respektin e nevojshëm ndaj parimeve dhe normave të së drejtës ndërkombëtare si dhe ndaj interesave të banorëve grekë të rrjedhës së sipërme të Vjosës, në kufi me Shqipërinë dhe doemos ndaj interesave dhe integritetit të popullit shqiptar, popull me të cilin (përfshirë edhe pararendësit e tyre, ilirët) grekët jetojnë së bashku prej mijëra vjetësh.

Udhëheqja e sotme greke, nuk ka se si të ketë pjesë përbërëse të platformës së saj politike programe të një të shkuare, që është lënë pas prej kohësh nga popujt e qytetëruar. Kushdo ka arsye të besojë se ajo priret nga filozofia politike moderne e integrimeve rajonale dhe globale që garantojnë një të ardhme të sigurt dhe të përparuar për të gjithë popujt.

Cilat janë sipas jush, mjetet me të cilat duhet të operojë pala shqiptare për t’i dhënë zgjidhje kësaj çështjeje? 

E drejta ndërkombëtare iu ka dhënë subjekteve të saj komoditetin maksimal që për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve midis tyre të operojnë me ato që quhen mjetet paqësore, ku përfshihen mjetet diplomatike – bisedimet diplomatike

direkte, ndërmjetësimi, shërbimi me qëllim të mirë, komisionet mikste etj si dhe mjetet gjyqësore, ku përfshihen gjykatat dhe arbitrazhet ndërkombëtare. Pala shqiptare, në marrëveshje me palën greke, do të duhet të veprojë nëpërmjet një apo disa prej këtyre mjeteve, sikurse veprohet sot në botën e qytetëruar dhe ku ka me dhjetra raste që çështje të tilla janë zgjidhur në këtë mënyrë.

Në dijeninë tuaj, si është trajtuar kjo çështje nga Ministria e Jashtme shqiptare gjatë qeverisjes së PD-së, pasi ish-ministri i jashtëm Aldo Bumçi, kërkoi shpjegime nga pasardhësi i tij Bushati, por pa sqaruar mirë se çfarë ka ndodhur me këtë çështje në qeverinë e djathtë?

Unë nuk mund të pretendoj të di hollësira për çështje që janë në kompetencën e organeve shtetërore të vendit tim, gjithsesi mund të shpreh një lloj keqardhjeje që ndërsa është treguar gatishmëri maksimale, madje zell i pamotivuar për të trajtuar dhe zgjidhur në favor të palës greke, çdo kërkesë që ka ardhur prej saj, si fjala vjen çështja e varrezave, marrëveshja e anuluar e detit etj, është treguar ndrojtje, gati frikë ose le ta quajmë servilizëm, për të mos patur kurajon që t’i kërkohet partnerit tonë, fqinjit imediat dhe të drejtpërdrejtë, përballimin me realizëm edhe të çështjeve që kanë sensibilitete të veçanta për shqiptarët.

E tillë, krahas shumë tjerave që kanë mbetur dosjeve diplomatike, është pikërisht çështja e lumit Vjosa, e cila ka 31 vjet që, me pretekste banale, zvarritet dhe shtyhet nga viti në vit, pa gjetur zgjidhjen e duhur juridiko-ndërkombëtare. Ka një fakt kurioz që, për hir të së vërtetës, meriton të vihet në dukje, rezulton që ajo është ndjekur me një konsekuencë të admirueshme deri nga fillimi i viteve ’90 të shekullit të kaluar dhe më pas u la për shumë vjet pothuajse në heshtje, pa motiv.

Eshtë koha kur politika dhe diplomacia shqiptare, ku, kohët e fundit vihet re qartaz një ndërgjegjësim i vlerësueshëm, ta ndjekë këtë çështje, sikurse edhe jo pak të tjera, me përkushtimin dhe përgjegjësinë e duhur, për të mbrojtur interesat dhe dinjitetin kombëtar të shqiptarëve, të nëpërkëmbur nga të huajt, por ngandonjëherë, fatkeqësisht edhe nga politikanë vendas.

* Prof. Krisafi është dekan i Fakultetit të Drejtësisë në Universitetin Europian të Tiranës. Ai është specialist i së drejtës ndërkombëtare dhe ka qënë pjesëmarrës në delegacionet shqiptare në negociatat me palën greke për ujrat kufitare, prej vitit 1984 deri 1991.

Tema Tv

Ambasadori Johan Frilih i Austrisë në Malin e Zi tepër vonë (6 shkurt 2015) e paska mësue rrugën për në krahinën e Plavë-Gucisë, tue pasë kësaj here me veti në suitën e tij dhe presidentin e një firme austriake, “Energy Eastern Europe”. Shkelqësia e Tij ka harrue apo duhet me ia kujtue se ka shkel në trevën komunare ma pro-austriake në krejt Malin e Zi, Kosovë e Shqipëri, pasi në fill shekullin e kaluar, në kohën e otomanizmit, në vitin 1909-‘10, mbi 80 për qind e saj, e shqiptarëve plavë-gucias vendali të atyhit, e kishte shtetësinë austriake. Vizita e Tij, në kit’ të ftohtë dimni e në acar malazez çetinë e gjukanoviç, pothuaj një shekull vonesë nga koha kur Hasburgët e Luftës së Parë Botërore qeverisnin si pro-shqiptar dhe në Plavë-Guci, nuk na ngrohë aspak. Shkelqësia e Tij kreu një vizitë (jo)diplomatike të errët.

Eh! Firma rreth 8 vjeçe: EEE (Energy Eastern Europe),e themelueme në vitin 2006 në një nga shtetet e Austrisë e me mbështetje nga kompani deri çerekshekullore, siç ia thotë dhe emni i vet, është një nga ato kompanitë që disa vende të Perëndimit i krijojnë enkas për vendet e ish-Europës Lindore, në rastin konkret për Ballkanin Perëndimor, përndryshe: Bosnje-Hercegovinë (2007), FYROM-Maqedoni (2008) dhe, së fundit, në Malin e Zi (2009) me përfaqësues të saj, Denis Hotin. Kjo EEE erdhi mbi 3 vjeçe në Podgoricën etnike shqiptare e, më duket, se ngriti aty nji hidrocentral me ujët e Moraçës që ende kullon gjak shqiptar shumshekullor.

Kjo firmë prej vitit 2009 ka pesë minihidrocentrale në ndërtim, nga të cilët tre në Bosnje-Hercegovinë e dy në Maqedoni. Ky në Vuthaj të Gucisë do të jetë i gjashti, ku puna proceduriale ka nis prej vitit 2010, tash pesëë vjet. Që kur kryekomunari i Plavës, Skënder Sharkinoviçi, iu dha leje me shkrim e tashti Qeveria MZ ua dha konçesionin EEE. Komuna e re e Gucisë tue pi Coco-Cola i dha “Okej” kësaj firme e ambasadorit austriak, që nuk e ngriti zanin një herë të vetme për hallet e mëdha etnike e gjithfarëshe të shqiptarëve në Plavë-Guci. Duhet me ua ba të ditun qysh herët dy komunave, asaj të Gucisë e të Plavës, që ky nuk do të jetë hidrocentrali i vetëm. Të tjerë do të ngrihen ma pas. Kjo u përfol dhe në takimin e 6 shkurtit 2015. Po të ish kanë firmë shqiptare do ta kishim “hangër të gjallë”, po meqë është firmë e juaja ndoshta do të presim të ndodhë e kundërta. Gjithandej përflitet se ky hidrocentral në Vuthaj është “mini”, është “i vogël”. Po 4 MW nuk është pak. Të kujtojmë një fakt: në vitet e para të pas Luftës së Dytë Botërore, ndër veprat e para në Shqipëri, u ndërtue me jehonë të madhe hidrocentrali “Lenin” në Tiranë, i cili ishte 5 MW. Vlera e ndërtimit të projektit, me marrje uji direkt në burim me tubacione me diametër 1.6 m, parashikohet të jetë 4 milionë Euro. Nuk është pak, po as shumë. Kur të hyjnë në punë ky hidrocentral, i pari i rradhës energjitike, një miku im specialist kryesues apo në ekip të projektimit të 60 hidrocentraleve të tilla në Shqipëri më thotë se të ardhurat e tij vjetore do të shkojnë rreth 1 (një) milionë Euro. Kjo domethanë se në mbi 4 vjet ky hidrocentral do iu dalin “falë” austriakëve, përndryshe: do ta shlyejnë vetëveten. Kjo është çështje e “xhepit të tyre”.Çështja shtrohet” çka hyn në “xhepin” e vuthjanëve e të komunës së Gucisë?!! Pothuaj kudo në botë këto hidrocntrale të tilla i kalojnë një pjesë të madhe të të ardhurave të tyre për njësitë vendore e komunitetin ku ndertohen ato. Po ajo çka mendojnë përfaqësuesit austriak është shumë pak, saç mund ta bante dhe një vuthjan në mërgim përtej Atlantikut. As fuqia punëtore për hidrocentralin e Vuthajve nuk mund të merret në konsideratë, pasi në të tilla raste teknologjia e përjashton “punësimin”, ndaj mund të mbahen aty në rastin ma ekstrem deri në dy-tre vetë.

Ngritja e këtij hidrocentrali në Vuthaj të Gucisë, i zyrtarizuar nga qeveria e kryeministrit antishqiptar Milo Gjukanoviç, i përkrahur dhe nga ambasadori i Austrisë në Podgoricë, me shtysë nga vet presidenti austriak i EEE, ka gjithato të këqija që i vijnë si “lumë” Vuthajve, Gucisë e Plavës, shqiptarëve etnik e të origjinës dhe gjithë komuniteteve të atyshme. (1). Në fillim të fillimit, pikësëparit, bie në kundërshtim me vet Kushtetutën e Malit të Zi, bash me nenin e parë të saj, që e quan Malin e Zi “shtet ekologjik”(!) Jo se austriakët nuk e duan e ruajnë ekologjinë, po vet ekologjia e Vuthajve e Plavë-Gucisë nuk e don e duron kit’ hidrocentral, që sjell e përcjell pasoja e rrjedhoja ekologjike (in)direkte. (2). Deri më tani nuk ka ndodhur kurrë në asnjë vend të Europës, që për shfrytëzimin e forcës së ujit të ndërhyhet direkt në zonën, nga ku buron uji – iu ankimon presidentit, kryeministrit e dissa ministrave të Malit të Zi, më 26 prill 2011, Dr. Marianne Graf Gössendorf, Konsulle Nderi e Shqipërisë në Austri, kryetare e Shoqatës Shqipëri-Austri, kandidate për Çmimin Nobel per Paqe më 2007.(3). Uji është Jeta. Ky hidrocentral e cenon vet ekzistencen e jetës së njerëzve në trojet e veta etnike, pasi uji i lumit që trupon përmjedis Vuthajve përdoret dhe për ujë të pijshëm për banorët, për bagëtitë dhe për ujitjen e tokave të tyre që prodhojnë të mira materiale për jetesë. Pra, kujt i intereson që t’i futin Vuthajt e banorët e saj në “krizën e Ujit” që po e kap botën e shek. XXI dhe t’iu rrezikojë atyne jetën e bukën e gojës, në tharjen e tokës, në denatyralizim të mjedisit përreth hidrocentralit gangrenë. (4). Ky hidrocentral do të cenojnë dhe shenjtëritë shqiptare të Vuthajve dhe të Plavë-Gucisë, rrënjët mitologjike pellazgo-ilire dhe etnike të saj, pasi vendi i burimit të ujit që shfrytëzohet për hidroenergji është një “Sacred Place”. Aty gjenden “Ujëvara Gërla”, “Ujëvara e Zanave”, “Shpella e Shpirtit të Ujit”, “Burimi i Gruas së Bardhë”, “Krojet e Vuthajve” (ua kanë ngjit’ së vonit dhe “Krojet e Ali Pashë Gucisë”), etj. që vet personalitete austriake i vlerësojnë me vende të rralla si Ayers Rock në Australi, Kailash në Tibet, Geysire në Islandë, etj. Disa kanale ujitëse që marrin ujë nga ky lumë i krahasaojnë me kanalet e vaditjes në Tirolin Jugor, aq të lakmuara nga turistët, etj. Ky vis shqiptar në vend që të merret në mbrojtje nga UNESCO, do të shkatërrohet nga malazezët e Çetinës e austriakët e kompanisë EEE. (5). Ky hidrocentral gjatë ndërtimit dhe pas tij, me futjen e tubacioneve në zonën e burimit, etj. e shkatërron në një masë tejet të madhe e të rrezikshme ardhmërinë turistike të Vuthajve, të komunës së re të Gucisë dhe asaj të Plavës. Pra, shteti i Malit të Zi po don shkatërrim gradual të kësaj treve me bukuri të rralla natyrore në vend që ta futin në hartat turistike të botës, ta marrin në mbrojtje nga vet shteti si “Monument Natyre”, “Monument Kulture”, etj. (6). Ky hidrocentral i Vuthajve e asgjëson randshëm dhe biosferën e kësaj treve me florën dhe faunën unike të saj.(7). Ky hidrocentral i austriakëve po hyn në lojën shovene të Malit të Zi për shpërngulje të shqiptarëve etnikë të Vuthajve në komunën e Gucisë, pasi po rrezikohet ekologjia e saj sikurse me deponinë vdekjeprurëse në Martinaj të Gucisë, do të sjellin vështirësi jetese për shqiptarët e atyhit e damtojnë ardhmërinë e turizmit, etj. Vuthajt e Martinajt janë dy fshatra shumë të mëdha shqiptare në komunën e Gucisë, të cilat kanë mbi 90-99 për qind shqiptarë, të cilat kanë shekuj pa u asimilue, ndaj po synohet shpërngulja e tyre nga trojet e veta etnike.

Nga Ramiz Lushaj

https://www.youtube.com/watch?v=RElbfgiiUCY

ISH SPIUNET DHE GANGESTERET ME UNIFORMEN E POLICISE.

KUSH ESHTE ARBEN HYSENI.

Spiuni i sigurimit te shtetit Arben Hyseni,i rekurtuar titullar policije,( Z/ Drejtor i policise ne qarkun e Korces) autor i torturave te qytetarit Korcar Tomi Misha,ne dhomat e izolimit te policise Korce.
Policija po ju bem presion mjekeve te spitalit rajonal Korce per ta kethyer ne qeli qytetarin Misha qe mediat te mos arrijne te mesojne te verteten.
Qytetare të ndryshëm dhunohen dhe poshterohen madje hapur në sy te publikut dhe më pas perfundojne çuditerisht me të njejten akuzë pas hekurave:
Kundërshtim të forcave të rendit.
Të poshtërojnë me të shara, të godasin pa mëshirë, duke të turpëruar sa përfundon në spital dhe në fund të grabisin lirinë duke të burgosur.
Një “standard” i ri që e ka zanafillen ne dhenien e çdo kompetence nga ana e qeverisë gangestereve me uniformë per te vendosur per jetet tona. Pra e thene me dy fjale.
Tashme nuk jane më mbrojtesit tane, por ekzekutuesit e lirise dhe te drejtave, te cilat na i jep ligji.

https://www.youtube.com/watch?v=RElbfgiiUCY

FICERE TE POLICISE APO TRAFIKANTE DHE VRASES!?

Ku po shkojme.

Drejtues te qeverise shqiptare,persona me te kaluar te erret me trafikun e droges dhe qenieve njerezore,persona ne kerkim nga interpolet e vendeve te huaja.

Ushtarake te larte te aviacionit trafikante nderkombetar droge,oficere te njesise operacionale te policise trafikante droge, inspektore te policise vrases.

Mashtron shqiptarët nga mëngjesi deri në darkë dhe pse jo edhe italianët. Rama ka udhëtuar nga Shqipëria në drejtim të Italisë për të dhënë një intervistë në kanalin televiziv “LA7” të Italisë. Paratë dhe trajtimi me paratë e shqiptarëve që duhet të paguajnë ta shohin njeriun që menaxhon taksat e tyre se si udhëton drejt Italisë vetëm për të dhënë një intervistë. Cili ishte lajmi i asaj interviste? Rrahja e Ramës në vitin 1997 në një nga lagjet e qytetit, e cila në të vërtetë bëri vërtet bujë në atë kohë. Rama nuk ka dashur të flasë asnjëherë në lidhje me atë rrahje, sepse dikujt i frikësohej. 18 vjet më pas i është rikthyer asaj ngjarjeje, duke e shfaqur veten si një viktimë dhe duke akuzuar direkt për këtë shërbimet e sigurisë.

“Është një episod, pjesë e një momenti shumë dramatik të historisë tonë pas rrëzimit të komunizmit, pasi kemi pasur një tranzicion shumë dramatik. Në atë kohë ishin firmat piramidale që shkatërruan vendin. Unë isha pjesë e një grupi intelektualësh të pavarur, që përpiqeshim të bindnim regjimin e asaj kohe duke shkruar. Gjithashtu po përgatisnim një peticion për largimin e Presidentit të asaj kohe, pasi ishim në prag të një krize, e cila më pas erdhi”, tha Rama.
Pra, e shpall veten disident të një regjimi, siç e quan ai qeverisjen e vitit 1997 një dëshirë e kahershme e tij që dështoi në rrëzimin e diktaturës dhe ai përpiqet ta servirë si gjel për konsumim për vitin 1997.
I pyetur se kush e goditi, Rama tha: “Asnjëherë nuk u mësua saktë kush, por ishin shërbimet sekrete të asaj kohe”. Në fakt ajo është mësuar që atë natë dhe që atë ditë, por autori nuk ka mundur të arrestohet, sepse Rama nuk ka pranuar që të bëjë denoncimin në Prokurori.

Lubonja kujton disa detaje nga rrahja e Ramës në media. Dhe ajo çfarë është më intersante është fakti se, Rama nuk ka kërkuar mjek në momentin kur është goditur, por ka kërkuar të fotografohet nga një komshi.
“Edi Rama, pasi qe goditur, kishte kryer një akt që iu duk sa i çuditshëm, aq edhe një mrekulli për shtypin. Ashtu siç kishte qenë, i shpërfytyruar nga goditja, me fytyrën të larë në gjak, nuk kishte pritur të vinte ambulanca, por kishte trokitur tek dera e një komshiu të tij fotograf dhe i kishte kërkuar ta fotografonte. Qorri mori në dorë fotografitë që fotografi i kishte larë që atë natë. Vrajat e gjakut që zbrisnin nga koka dhe hunda e shpërthyer nga doreza e hekurit, lanin fytyrën, këmishën e bardhë të lëshuar dhe zbrisnin poshtë pantallonave. Seç kishte një kontrast në këtë pamje, me faktin që njeriu që kishte pësuar ato goditje gjakderdhëse ishte ende në këmbë. Iu kujtua një legjendë e vjetër me një të vrarë që ecën, duke mbajtur në dorë kokën e prerë… ”, shprehet Lubonja.

As Meta nuk e beson variantin e Ramës
“Në ’97 po të donin të vrisnin” është shprehur dje Kryetari i Kuvendit, Meta duke iu referuar edhe debatit në Parlament mbi goditjen e Ramës në 1997. Nuk ka vazhduar më tej Meta, por nënkuptimi ishte i qartë se është e vështirë të bëhesh hero pas 18 vitesh për një rrahje që ka një tjetër të vërtetë.

Po përse u rrah, Rama?

Pjesa më e madhe e qytetarëve të Tiranës, që në ato kohë nuk ishte 1 milion banorë sa është sot, e morën vesh të vërtetën direkt të nesermen. Ishte vërtet kohë trazirash, por nuk ishte si sot, kur ministrit të Brendshëm i hedhin lokalin e babait me tritol në erë dhe nuk e gjen se kush janë autorët. Në atë kohë, zbardhej me shpejtësi gjithçka. Ka qenë vërtet një ngjarje e rëndë dhe që bëri bujë në mediat e pakta dhe në kafenetë e kohës, por të gjithë e dinin të vërtetën, ndaj përdorimi politik i asaj rrahje nuk i besoi kush atëhere dhe aq më pak sot, kur ne jemi të detyruar ta zbardhim të plotë.
Rama është rrahur, ndërsa kthehej nga një lokal në qendër të Tiranës së bashku me një mikun e tij, edhe ai artist. Dëshmitarët thonë se ai ka qenë nën avujt e alkoolit dhe askush nuk e përjashton që të ketë qenë edhe nën efektin e narkotikëve që i përdoirte shumë në atë kohë në Francë.

Papërgjegjshmëria e ka bërë, që si një dashnor i vërtetë të marrë drejtimin drejt shtëpisë së gruas greke të një miku të tij me të cilin njiheshin prej kohësh. Ndoshta nuk do të ishte mirë që të japin detaje të hollësishme në lidhje me emrin dhe punën e saj, sepse nuk do të ishte etike sot. Ajo që mund të kujtojmë nga ajo grua e bëshme dhe më e madhe në moshë se Rama ishin dhe funksionet e saj në Shqipëri. Mbi të gjitha, ajo ishte bashkëshortja e mikut të tij.

Rama është goditur nga një person pikërisht, sepse bashkëshorti i saj është lënduar kur ka mësuar që miku i tij flirtonte me gruan e vet. Dhe këtë e ka zbuluar për banorët e lagjes edhe vetë Rama, i cili atë natë në gjendje të rënduar, para rrahjes, ka shkuar në lagje duke bërtitur dhe ulëritur në kërkim të gruas greke të mikut të vet. Kjo ka sjellë edhe sherrin dhe reagimin e dhunshëm, ku Rama është goditur me grusht me dorezë metalike në nofull.
Duhet shtuar edhe një detaj, Rama ka qenë në lokal atë natë, para incidentit edhe me bashkëshorten e radhës me emrin Delina F, mirëpo ai nuk ka vazhduar të qëndrojë me atë, por ka shkuar tek gruaja e mikut të vet.
Kjo është historia e vërtetë dhe e vetmja e asaj çfarë ka ndodhur atë natë. Përdorimi i saj për qëllime politike, sot 18 vjet pasi ajo ka ndodhur na imponon zbardhjen e plotë para opinionit si dhe lidhje të tjera të tilla prej perversiteti të Ramës

Nuk është rasti i parë që Rama flirton me bashkëshortet e miqve të tij, të cilat ai më pas i bën të vetat. Mund t’u kujtohet edhe historia e lidhjes së bashkëshortes aktuale, e cila kishte një familje me një pedagog të nderuar. Miqësia ishte konsoliduar deri në atë pikë sa çiftet darkonin bashkë deri kur erdhi momenti që Rama ia mori bashkëshorten mikut tjetër të tij dhe sot jeton me të në sarajet e Surrelit.
Gazeta ka informacion të plotë dhe në detaje edhe për lidhjet e mëparshme të Ramës me bashkëshortet e miqve të tij. Ndoshta nuk do të ishte mirë të merremi vetëm me të shkuarën, por edhe me atë që ndodh sot me Ramën me kabinetin e tij qeverisës, sikurse edhe me titullarët e disa institucioneve.
Ka edhe raste të tjera, me emra dhe mbiemra që janë vërtet histori perversiteti dhe pabesia të Ramës ndaj miqve të tij, të cilat i disponojmë të plota.
Shqipëtarët duhet të kuptojnë se kur Rama ja ka bërë një pabesi të tillë perversiteti atyre që ai i konsideron si miq, cilido mund të kuptojë sa i ndershëm mund të jetë ai me elektoratin që e ka votuar dhe aq më pak me shqiptarët që nuk e kanë votuar.

Berisha: Ishte krim pasioni, të hetohet
“Në një nga mediat e mëdha italiane, kreu i ekzekutivit të vendit i ka lejuar vetes të bëjë një shpifje dhe trillim, ndër më të ulëtit. Për herë të parë në histori ndodh që pas tetë vitesh një njeri që është sot në krye të ekzekutivit, të shpallë, të trillojë, të mashtrojë, të shpallë krimin e pasionit, si krim politik. Absolutisht, ajo që ka ndodhur në 1997, është një akt i shëmtuar, por ai universalisht u pranua si krim pasioni, sepse zoti Edi Rama, nuk bëri denoncimin më të vogël kur e thirrën në Prokurori, sepse zoti Edi Rama, kjo ngjarje nuk ndodhi vetëm me të, ai ishte i shoqëruar edhe me të tjerë, kur ndodhi ngjarja. E pa më shumë se një, autorin që e goditi për motive pasioni dhe absolutisht jo politike.

Por, nëse do të ishin motive politike, çfarë e pengoi zoti Rama të denonconte. E dinë të gjithë se ai ishte krim pasioni. Ai nuk shkoi kurrë në Prokurori. Berisha kaloi në opozitë. SHIK-u u bë objekt sulmesh agresive. Çfarë kujtoni ju se, Fatos Klosi do të kursente oficerin e SHIK-ut që kishte adresuar Edi Ramën, personin që agresoi Edi Ramën e mbroj vetë Edi Rama, sepse ishte krim pasioni dhe të dalë tani burri dhe të bëhet viktimë e imja, pasi është bërë Kryeministër ky është dy herë turp. E para turp që mashtron, e dyta turp që bën viktimën tani që është kryetar ekzekutivi. Është kollaj të përdorësh mediat dhe të transformosh historinë, por asgjë krimin e pasionit nuk mund ta shndërrojnë në krim politik edhe unë e sfidoj Edi Ramën të vijë të nxjerrë personin dhe të shkojmë në gjyq. Të shkojmë në Prokurori dhe jo të akuzojë Sali Berishën poshtë e përpjetë, duke thënë se e paskam rrahur në 1997. Ai thotë se në 1997 më rrahu SHIK-u. Si ka mundësi që nuk shkoi njëherë në Prokurori. Nuk e nxori njëherë emrin që ia di shumë mirë. Le të thotë pse e mbajti të fshehtë. Ky është një akt shumë i ulët dhe e denoncoj publikisht. Ky bën viktimën sot pas 18 vitesh, që është Kryeministër. Kjo është e turpshme. Kjo ishte arsyeja që po kërkoja fjalën për procedurë, sepse më lëndoi shumë fjala e tij në atë emision. Nuk e ka prekur askush kurrë nga ana politike, ndërsa për krimet e pasionit nuk merrem unë me to”
Arben SHAHINI

Emigrantet te braktisur si nje mall pa zot, enden edhe sot e kesaj dite dyerve te botes, dhe per ta skujtohet askush.

Aktivist dhe drejtues ne shoqatat shqiptare qe ne krijimin e tyre. por me shume ai eshte, krijuesi, mesuesi i shkolles shqipe falas  per femijet emigrane ne qytetin e Volosit Greqi, me te drejte veh ne pah dhe akuzon autoritetet shqiptare,per mos zgjidhjen e problemeve te emigranteve shqiptare dhe mbas 24 viteve ne emigrim.

Eduart Tafaj.

Qe te jemi me te sakte, per ta kujtohen vetem ne pragun e zgjedhjeve, pra ne fillim fushatash elektorale. Jo se nuk na njeh politika! Jo se shteti ame nuk e ka mendjen te ne, dhe nuk na njeh!! Jo, ata na duan, na duan per votimet. Ata na donin, kur nisnim prane familjeve tona ato qindra miliona dollare, cka bente te kollajshme qeverisjen e tyre. Ne na duan, se sa here do te ndryshoje drejtimi qeverises, na ndryshojne edhe ngjyren e pashaportes, e bashke me ngjyren na ndryshojne dhe tarifen, dmth cmimin, por jo trajtimin. Te braktisur para problemeve. Te braktisur ne meshiren e fatit, dhe burokracise se shteteve ku ne kemi emigruar! Te harruar vetem nen kujdesin e perfaqesive diplomatike tona, qe ne te shumten e rasteve vetem mbeshtetje morale mund te na ofrojne. E per keto ka shume shembuj. Para pak ditesh ne Lamia te Greqise, ne nje aksident, humb jeten nje femije Shqipetaresh emigrante. Per kete familje pervec tragjedise, ju shtua edhe dhimbja tjeter burokratike, e dhimbeshme po aq sa edhe tragjedia. Nuk i jepesh kufoma prinderve per te kryer ritet e lamtumires, pasi femija rezultonte e pa regjistruar, pasi prinderit ishin te paligjshem! Nje tragjedi e pergjithshme kjo, ne kuptimin e plote te saj.

Ekziston nje ligj i tille, qe emigrantet e paligjshem ne Greqi, ne rast se Zoti ju jep mundesine te behen prinder, ata sdo kene mundesine qe kete gje te jua njohin edhe gjendjet e regjistrimt te zyrave civile. E perseri emigrantet vetvriten me heshtjen e tyre. Me gjithse emigrimi i paligjshem mbart keto risqe, kjo nuk do thote qe keta sjane njerez, dhe ndaj tyre sduhet te sillemi si njerez. Jemi komuniteti me i madh i emigranteve ne Greqi, dhe me i percari ne mijra pjese. Me reagime te vakta. Me nenshtrime politike.

Me nderhyrje miqsh dhe klanesh, kemi arritur qe kete komunitet shume i fuqishem nga se ne e imagjinojme, ta gjunjezojme deri ne poshterim. Po te nderuar, ashtu sic edhe e cilesoj, qe komuniteti yne ku edhe une bej pjese, jemi te gjunjezuar deri ne poshterim. Te harruar nga te dyja krahet! Te pa perfaqesuar! Kujtohen per ne vetem ne anen ekonomike! Qellimisht po ndikohet te humbasim brezin e dyte dhe te trete te emigranteve! Qellimisht po na lodhin qe te mos kthejme koken nga vendi ame!

Te gjitha keto na rendojne. Na rendojne aq shume, sa ne nje dite kjo ngarkese do te hidhet! Do te hidhet aq larg sa copa sdo i ngelet.

Kush eshte Eduart Tafaj?

Ndiqni linkun e me poshtem:

http://gazetatelegraf.com/eduart-tafajdeputeti-i-agimit-te-arte-kunder-mesimit-te-gjuhes-shqipe-ne-volos/

Kjo është çanta më vdekjeprurëse në botë: Në të janë vendosur vetëm katër gjëra!

​Kjo çantë është gjithmonë në afërsi të një prej njerëzve më me ndikim në botë, dhe të shumtë e quajnë “kutia e zezë” për një kohë të gjatë ajo besohet se përmban butonin e kuq për të aktivizuar raketa bërthamore.

Cantë e zezë prej lëkure që është gjithmonë diku në afërsi të presidentit amerikan Barak Obama, e quajtur “FootBall”.

Por ndërsa ka një lidhje me armët bërthamore, në këtë çantë të zezë nuk ka asnjë buton i kuq. Më sigurt, në të janë vendosur vetëm katër gjëra, dhe një prej tyre është libri i zi i 75 faqeve të cilat, ndër të tjerat, është një përshkrim i procedurave në rast të sulmit bërthamor.

Përveç kësaj, çanta përmban edhe një libër me një listë të vendeve ku, në rast të një sulmi bërthamor, presidenti mund të fshihët. Ekziston edhe një dosje me sistemin e menaxhimit të komunikimit, dokumente nëpërmjet të cilave presidenti i SHBA-së, i drejtohet kombit në situata të jashtëzakonshme.

Dhe për këtë “komplet atomik ” që të jetë i plotë, këtu është edhe kodi për autorizimin e një sulmi bërthamor, dhe nëse kemi parasysh se në çantë vërehet shpesh edhe antena, mund të konkludohet se në të fshehet edhe disa sisteme komunikimi.

“Gjithmonë jeni nën presion, dhe unë shpesh i kam hapur për të siguruar që të gjitha gjërat janë ende brenda,” tha ushtari, Robert Patterson, i cili ishte në krye të çantës gjatë presidencës Klinton.

Kjo çantë vdekjeprurëse për herë të parë u shfaq në vitet presidentit Kennedy, menjëherë pas krizës së raketave kubane në 1962.

Miniera e Bulqizës / Kamp përqendrimi, ku varfëria mban peng jetën

“Galerite e minierave janë shnderruar në kampet e përqëndirmit të kohëve moderne, sot varfëria mban peng  jeten dhe lirine e jo vetem te minatoreve por dhe familjareve të tyre, nderkohë qe pushtetaret socialite te udhehequr nga Edi Rama dhe biznesmenet e babezitur nxjerrin miliona euro perfitime me çmimin e lirë të lekures së minatoreve skllever, qe varferia i detyron te punojnë dhe vdesin ne galerite e minierave”.

“Shqiptarët janë të kërcënuar nga varfëria, duhen politika sociale”

Rreth 41% e familjeve në Shqipëri jetojnë me 4 dollarë për frymë në ditë.

Sipas të dhënave të BB-së, rreth 58% e popullsisë jeton me 5 dollarë për frymë.

Me 2.5 dollarë në ditë jeton 11% e popullsisë, duke iu afruar kufirit të varfërisë.

Në varfëri ekstreme jeton sot, sipas BB-së, rreth 0.6% e popullsisë, ndërsa 4.3% në minimumin jetik me vetëm 2 dollarë në ditë. Shifrat e Bankës dëshmojnë se pjesa dërrmuese e familjeve shqiptare janë gjithnjë të kërcënuara nga varfëria.

Jo vetem burra më krahe te fuqishem, por femije, gra, pleq e plaka, sa zbardh dita i qepen malit per t’u përpire me ore te tera nga ato zgavra të llahtarshme qe fshehin krom. Ky mineral per  banoret e Bulqizes është kthyer në mallkimin e bukes se perditshme, ndersa “padronet” i ka kthyer në zengjin të se sotmes qe korruptojnë jo vetem oficeret e policise, por nivelet më të larta të shtetit. Ne ato zgavra te llahtarshme pleksen viktima te pafajshme, fitime marramendese dhe afera të dyshimta korruptive, perballe te cilave pushon se ekzistuari edhe forca e prokurorise. Sot, sipas raporteve, te vete Policisë se Shtetit ka grupe  kriminale, kompani qe nuk paguajne asnje detyrim ligjor e punetorë qe pa frike mund t’i quajme sklleverit e shekullit  21. Kjo eshte miniera e Bulqizes, dhe historia e aferave të se ciles nis qe ne vitin 2001. Ne kete kohe u miratua koncesioni i pare i minieres se Bulqizes, së bashku me disa objekte te tjera qe përfshijne dhe fabriken e pasurimit te kromit.

Punetoret nxjerrin nga nentoka krom për nje pagesë qesharake. Te fortet e grumbullojne e me pas me një çmim shume te ulet ua shesin kromin kompanive te licencuara, me pas transportohet ne Durres si një mall i paster ligjerisht. Kjo eshte e gjithe skema e abuzimit dhe e përfitimit të kromit te Bulqizes. Se paku, kete ka vene ne dukje raporti i oficereve t sektorit kundëre krimit ekonomik ne Policine e Shtetit. Mekanizmi duket se eshte i qarte per kedo qe merret me këte biznes. Por duket se ketë mekanizem te shfrytezimit te krahut te lirë te punes, shmangies se taksave dhe  mbrojtjes nga te “fortet”, qe në të shumten e rasteve janë njerez me precedentë penal, nuk e bën çdo kompani e licencuar.

Prej shumë vitesh nuk kisha parë Shqipëri më të mjerë, më të varfër, më të pashpresë dhe më depresive.

Përmbytja e ditëve të fundit ishte një projektor i ngritur mbi një gërmadhë

Prej shumë vitesh nuk kisha parë Shqipëri më të mjerë, më të varfër, më të pashpresë dhe më depresive. Burra të deformuar nga varfëria dhe pija e zgjatur e dëshpërimit, gra të egërsuara që i sulen një pakoje me biskota, kafshë të ngordhura që kanë dhënë shpirt nga braktisja, fëmijë të dobët, që shumë shpejt do bëhen si prindërit e tyre, shtëpi të shkatërruara nga mungesa e kujdesit, dashuria njerëzore për strehën, nga higjiena dhe kushtet minimale të jetesës, peizazhe të copëtuara nga kafshimi brutal dhe i pangopur mbi natyrën, në përgjithësi një rrënim që nuk ka shkak vetëm përmbytjen, por që përmbytja i nxorri në diell për të na e sjellë para syve.

Nuk duhet të jem i vetmi që e ka pyetur veten: ku jetojnë këta njerëz? Në cilin shtet? A jetojnë ata si ne? A kanë më ëndrra, iluzione, shpresë dhe fuqi për ta përmirësuar jetën e tyre? A besojnë ata se Shqipëria mund të ndryshojë? A kanë më besim te mirësia, te ligji dhe te shteti? A u flasin fëmijëve të tyre për një jetë më të mirë apo ky frymëzim është zhdukur nga komunikimi familjar që në kushte mjerimi reduktohet në bli bukën, mbush ujin, ushqe bagëtitë, rrëmbe një tullë, gjej ca skrap, mbyll dritën, natën e mirë.

Me sa duket.

Fjalori i kufizuar i varfërisë është edhe më i vrazhdë dhe shumë më mizor se kaq, sepse ka shume dhunë, shumë hakmarrje, shumë mllef dhe shumë pabesi.

Dyshoj se varfëria është një sëmundje, që nuk po e mundim dot. Dhe jo vetëm kaq. Ajo po shtohet duke zaptuar çdo ditë më shumë toka, çdo javë më shumë shtëpi, çdo muaj më shumë fshatra dhe qytete, çdo vit më shumë trupa dhe çdo dekadë më shumë shpirtra.

Të varfrit janë dorëzuar. Siç u pa edhe nga përmbytja, ata nuk luftuan. Sepse, përveç jetës së tyre, nuk kanë çfarë shpëtojnë tjetër. Kanë shumë pak për të mbrojtur. Prandaj delet dhe lopët u asfiksuan nga uji, shtëpitë u mbushën me llum deri në majë, prandaj tokat do mbeten edhe shumë kohë liqene të kalbur kufomash. Përmbytja dëshmoi se njerëzit nuk luftuan për ta shmangur dhe aq më pak për ta mundur. Sidomos të varfrit, që janë më të prekurit, iu dorëzuan pa kushte përmbytjes.

Por përmbytja është një ditë. Varfëria është një jetë. Përmbytja të vret. Varfëria të torturon. Përmbytja të mbyt. Varfëria të merr frymën. Do ishte një fabul ngjethëse kjo e të varfërve, që luten të ketë përmbytje me shpresën që shteti të kthejë sytë nga varfëria e tyre. Natyrisht kjo nuk ka ndodhur, përmbytja nuk është yshtur, askush nuk është lutur të mbytet, por kjo nuk do të thotë se të varfrit nuk kanë kuptuar se edhe përmbytja e yshtur nuk i nxjerr nga varfëria. Nga vetmia.

Të varfrit kanë kuptuar pafuqinë tonë për t’i shpëtuar nga varfëria. Kanë provuar meskinitetin, cinizmin, burokracinë e pashpirt, armiqësinë e administratës, sterilitetin e shoqërisë, vjedhjen e pasurive të përbashkëta, padrejtësinë, pasigurinë, injorancën, frikën, ftohjen, thatësirën, shterpësinë e tokave, pamundësinë dhe paaftësinë e shtetit për t’i nxjerrë nga balta e mjerimit. Ata kanë ardhur duke u bërë më të varfër çdo ditë në njëzet vitet e fundit. Dhe nuk kanë më shpresë. Nuk kanë më arsye të kenë shpresë dhe në këtë pikë janë të mirëkuptuar.

Të varfrit nuk besojnë më te reformat, nuk presin asgjë nga zgjedhjet, nga liria e fjalës, nga rotacionet dhe lëmimet e demokracisë, sepse ata jetojnë në një rend tjetër, për të cilin këto avancime të mendimit njerëzor janë të panevojshme. Rëndesa e demokracisë së mbushur me burokraci për ta ka një peshë tjetër. Shumë relative. Ata jetojnë në rendin e mjerimit, që është një rend pa institucione. Prandaj kërkojnë vetëm ndihma dhe jo të drejta, siç u pa edhe ditët e fundit. Sepse të drejtën për të qenë i varfër nuk ta mohon asnjë rend.

Në shkëmbim pranojnë të jenë dekor. Gjatë zgjedhjeve dhe gjatë përmbytjeve. E japin veten si figurantë për një copë bukë, për pak miell, për një shishe vaj, për këpucë, për sapun, për furça, për rrecka, për patate, për kanoçe, për lëvere dhe foragjere. Kjo nuk është turp, por është zgjuarsia e varfërisë që merr një herë në vit atë që i takon çdo ditë.

Të varfërit e dinë se varfëria e tyre nuk shndërrohet. Ajo vetëm trashëgohet. Dhe trashëgimi pa kushte i varfërisë është kapitullimi më i madh i njeriut. Ai e zhvesh njeriun nga nevoja për të luftuar dhe për t’u revoltuar. Mjerimi ka egërsi, por nuk ka besim.

Nëse fëmija beson se nuk ia vlen të mësosh, nuk ia vlen të ndërtosh, nuk ia vlen të ndryshosh, sepse do jesh njëlloj i varfër si gjyshi dhe si babai, atëherë varfëria ka fituar mbi çdo përpjekje. Ajo ka mundur gjenin dhe ambicien. Ajo është kthyer në rend. Në një rend njerëzor.

Sado të duket e ekzagjeruar, besoj se shumë familje shqiptare jetojnë në këtë stad besimi dhe dorëzimi. Ata janë pajtuar me varfërinë.

Para zgjedhjeve të fundit, dikush prej nesh thoshte se varfëria është aleati më i madh i qeverive, pasi ajo mund të blihet lirë për t’u kthyer në vota, siç edhe ka ndodhur. Nëse kjo është e vërtetë, ky është fundi i moralit, siç janë zgjedhjet ngushëllimi i fundit moral. Por, nëse kjo ka qenë e vërtetë, atëherë mbetet e vërtetë, sepse të varfrit përgjatë një viti e gjysmë, nga zgjedhjet, nuk janë më pak. Ndoshta nuk janë më shumë, por janë njëlloj të pashpresë. Ose janë edhe më të pashpresë.

Gjatë kësaj kohe, ata kuptuan se ndërhyrjet morale, ligjore apo administrative, nuk e zbutën varfërinë, nuk i ulën taksat për të varfrit, nuk hapën më shumë punë, nuk zvogëluan borxhin, nuk e rritën ekonominë, nuk u kthyen në investime funksionale por vetëm estetike, nuk i lehtësuan çmimet e mallrave që shet shteti, nuk i rritën subvencionet, nuk i shtuan pensionet, nuk e përmirësuan skemën e asistencës sociale, nuk e ndëshkuan korrupsionin dhe prandaj, nëse reforma ka pasur, kjo nuk ka asnjë rëndësi për ta, sepse jeta e tyre e përditshme nuk ka pasur asnjë ndryshim.

Në të kundërt, nëse reformat nuk i kanë prekur, masat ia kanë bërë jetën edhe më të vështirë. Masat i kanë hequr të vetmen liri që garanton rendi i mjerimit: lirinë për të abuzuar pak, çka ata besojnë se duhet të jetë legjitime, në një sistem ku të pasurit abuzojnë shumë. Të varfërit kanë shqisën për të kuptuar se dallimi mes reformave dhe masave është si ndryshimi mes kazmës dhe lopatës. Kazma e hap një gropë, kurse lopata e mbyll dhe e bën të mbjellshme.

Shkurtimi i numrit të përfituesve të asistencës sociale nuk është reformë, është masë. Moratoriumi i ndërtimeve nuk është reformë. Është masë. Regjimi i hekurt i pagesës së energjisë nuk është reformë. Është masë. Rritja e çmimit të energjisë nuk është reformë. Është masë që i cënon. Ndëshkimi i drejtë i kalimit të semaforit nuk është reformë. Është masë. Prandaj të varfrit sot nuk besojnë te reformat, sepse masat i janë servirur si reforma. Dhe ndihen të kërcënuar nga reformat dhe të dhunuar nga masat. Ata e dinë se kështu do vazhdojë dhe mundohen t’i ikin ndëshkimit të masave, me dyshimin torturues se masat bëhen për varfrit, ndërsa reformat, nëse bëhen, bëhen për të pasurit.

Me këtë nuk dua të them se reforma nuk ka pasur, sepse e di se kjo fjali ka shumë piper dhe prandaj djeg më shumë. Por për ngushëllimin e pjesshëm të atyre që i djeg, dua të them se nëse reforma ka pasur, ato janë horizontale dhe jo vertikale. Ato nuk prekin të varfrit. Ato nuk kanë gravitet. Sepse një reformë e paplotë është formë. Që më shumë keqkuptohet sesa kuptohet. Dhe të varfrit kanë inteligjencën për ta kuptuar.

Ata na njohin me mirë se ç’i njohim. Ata na shohin përditë, ndërsa ne i shohim kur ka zgjedhje dhe përmbytje. Kur ka masa, jemi në televizor. Kur ka reforma, jemi në Parlament. Kur ka shpresë, jemi në opozitë. Kur ka dëshpërim, jemi në pushtet. Të varfrit e njohin pamundësinë tonë për t’i ndihmuar me shumë seç e njohim ne fuqinë e tyre për të kuptuar. Ata njohin pandjeshmërinë tonë, paaftësinë dhe mbi të gjitha mungesën e frymëzimit krijues për të kryer reforma të patrukuara.

Kjo është dhimbja e dyshimit të kthyer në bindje. Nëse të varfrit binden se të gjitha burokracitë pluraliste nuk kanë fuqi ta mundin varfërinë edhe kur bëjnë reforma, shoqëria ka humbur masën e ekuilibrit, ndërsa qeveritë fitojnë humbjen e parë. Ato humbin të varfrit. Dhe kjo është humbja me e madhe e çdo qeverie. Dhe nuk është pak, sepse të varfrit janë shumica. Dhe, me sa duket, do mbeten shumica. E përmbytur.

REFERENDUN. PER BASHKIMIN E VORIO EPIRIT DHE VERIUT TE MAQEDONISE ME GREQINE.

Gazeta SManalysis.

E shtunë, shkurt 7, 2015

Why Northern Epirus, linked to the fate of Kosovo;
Γιατί Βορείου Ηπείρου, συνδέεται με την τύχη του Κοσσυφοπεδίου?

Pse Vorio Epiri eshte , i lidhur me fatin e Kosovës;

Me situaten e tanishme te Kosoves dhe Vorio Epiri duhet të kenë autonomi …

Disa çeshtje qe ju duhet të dini per komunitetin grek të Vorio Epirit dhe të Himares.

Sepse simbas “Domino Effect” asnje zgjidhje per Vorio Epirin,,, nuk ka ardhur si nga Simitis, Venizelos, Papandreu, Samaras ,,, apo e gjithe kasta e politikaneve ne të gjitha keto 20 vjet,
Pyetja qe shtron SManalysis është se mbas konflikteve te mundeshme në Ballkan, duke u përpjekur për te ndryshuar kufijtë, dhe duke filluar me njohjen e Kosovës, apo tentativen per  bashkimin me Shqipërine,, … vazhdon me “Domino Effect”,,, ….. …….. … Valle nuk do te ketë te drejte Omonia, te hapi çështjen e Vorio Epirit?

Megjithe se pavaresia e Kosovës nuk arrin te behet sepse nuk do te njihet nga e gjithe BE-ja, me te vetmen arsye qe Greqia nuk merr pjese ne njohjen e saj.

Kjo do të thotë: Hedhja poshte e planit  te NATO-s

Dhe:

1.Ne qofte se Kosova do të mbetet pa nje perspektive evropiane, dhe kjo do të duket shpejt, atehere Kosova do kerkoje dhe do ti bashkohet  Shqipërise me referendumin. Atehere Omonia dhe Vorio Epiri do te mbaje menjehere nje referendum te shpejte per bashkimin  me Greqine.

2.Në qofte se behet ndonjë shpërthim dhune në Ballkan, atehere Vorio Epiri do te merren automatikisht nen mbrojtje nga Greqia.

Sepse Greqia duhet dhe do ta mbroje  Vorio Epirin

1. grabitje e tokës nga shqiptarët, si në Himarë.
2. Procesi shtetësi greke, shpejt, nga kyvernisi.Tsipras.

http://smarkos.blogspot.se/2015/02/blog-post.html

Initially, the situation is now Kosovo, Northern Epirus, should have autonomy …

Certain issues need to know the Greek community of Northern Epirus and Himara.

solution in Northern Epirus ,,, as Simitis as Venizelos, as Papandreou, Samaras as ,,, or caste of politicians all these 20 years, not done.

The question is whether the conflict in the Balkans, trying to change the borders, starting with the recognition of Kosovo, or attempted unification with Albania ,, … continues with “Domino Effect” ,,, …. …….. … then there will be no Omonia, but Northern Epirus issue.

The independence of Kosovo fails because the EU does not participate from Greece because of him.

This means: NATO Plan

1. or if there is, Kosovo will remain without a European perspective, it would seem, then, will join in Albania with the referendum, the Northern Epirus will hold a referendum on union with Greece.

2. or if any erupts into violence in the Balkans, then Northern Epirus deal automatically under protection from Greece.

Greece must urgently protect Northern Epirus:

1. robbery of land from the Albanians, as in Himara.
2. Greek citizenship process, quickly, from kyvernisi.Tsipras.

Αρχικά, η κατάσταση που είναι τώρα το Κοσσυφοπέδιο, η Βόρεια Ήπειρος, θα πρέπει να έχει αυτονομία …

Oρισμένα θέματα που πρέπει να γνωρίζουν την ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου και της Χιμάρας.

λύση στην Βόρειο Ήπειρο,,, όπως Σημίτη, όπως ο Βενιζέλος, καθώς ο Παπανδρέου, Σαμαρά ως,,, ή κάστα των πολιτικών όλα αυτά τα 20 χρόνια, δεν έχει γίνει.
Το ερώτημα είναι εάν οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια, προσπαθώντας να αλλάξει τα σύνορα, αρχής γενομένης με την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, ή απόπειρα ενοποίησης με την Αλβανία,, … συνεχίζει με “Domino Effect”,,, ………… … τότε δεν θα υπάρχει Ομόνοια, αλλά Βορειοηπειρωτικό ζήτημα.

Η ανεξαρτησία του Κοσόβου, αποτυγχάνει, επειδή η ΕΕ δεν συμμετέχουν από την Ελλάδα εξαιτίας του.

Αυτό σημαίνει: Σχέδιο του ΝΑΤΟ

1. ή εάν υπάρχει, το Κοσσυφοπέδιο θα παραμείνει χωρίς ευρωπαϊκή προοπτική, όπως φαίνεται, στη συνέχεια, θα ενταχθούν στην Αλβανία με το δημοψήφισμα, τότε η Βόρειος Ήπειρος θα διοργανώσει δημοψήφισμα για την ένωση με την Ελλάδα.

2. ή αν τυχόν εκρήγνυται στη βία στα Βαλκάνια, στη συνέχεια, τη Βόρειο Ήπειρο θα ασχολείται αυτόματα κάτω από την προστασία του από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα πρέπει να προστατεύσει επειγόντως Βορείου Ηπείρου από:

1. ληστεία των εδαφών από τους Αλβανούς, όπως συμβαίνει στη Χιμάρα.
2. ελληνική ιθαγένεια διαδικασία, γρήγορα, από κυβέρνηση.Τσίπρας

http://smarkos.blogspot.se/2015/02/blog-post.html

Edhe pse ka kaptuar  vitet, me kokën e rruar ala “Koxhak” dhe mustaqet si të Shon Konerit, korçari Dhori Gërnjoti ruan maksimalisht pamjen e një ish-boksieri. Një pamje që nuk mbetet e pavëzhguar, sidomos për ata që e njohin sportin e boksit, kryesisht lulëzimin e viteve 1960-‘70 në Shtetet e Bashkuara. Por Dhori Gërnjotit nga kohët e lavdishme të shkuara, kur hidhte nokaut në ring më të mirët e Shqipërisë, nuk i ka mbetur vetëm fasada. Vështrimi i patundur e hetues, mënyra se si argumenton të tashmen e të shkuarën, kyçet e eshtërmëdha të duarve dhe linjat perfekte fizike, që do bënin xheloz çdo 35 apo 40-vjeçar të rrumbullakosur nga shëndeti i tepërt, të bindin se përballë tij mund të qëndrojë si e vërtetë ajo thashethemnaja e vjetër e arratisjes jashtë vendit, vetëm për të grushtuar në ring me të madhin Mohamed Ali. “Nuk është krejt e pavërtetë… Do ta shpjegoj përgjatë rrëfimit”, flet me shumë seriozitet Dhori, teksa gjerb me përtesë një teke raki rrushi në verandën gjelbëruese të lokalit të preferuar të tij “Vila Verde”, që gjendet në të dalën jugore të Korçës. Pa nxituar, me një freski të admirueshme kujtimesh, Gërnjoti e nis me rrëfimin për të atin, Rafael Dishnicën (Gërnjoti) një aventurier të suksesshëm, ish-boksier kampion në Argjentinë e gjithë Amerikën e Jugut, por edhe në Ballkanin e para dhe pas Luftës së Dytë Botërore. Një histori që të lë pa mend.

“Babai na stërviste fort”
“Kohët kanë ndryshuar, por në vitet 1950-’60 të ishe biri i Rafael Dishnicës, nuk ishte pak. Ai ishte një legjendë e gjallë, një kampion boksi që kishte shkëlqyer në Ballkan, që nga koha e mbretërisë së Ahmet Zogut, madje edhe para se të vinte në Shqipëri, në Argjentinë dhe në krejt Amerikën e Jugut”, rrëfen Dhori për të atin. Dhe të rriteshe në familjen e njeriut, që themeloi e stërviti ekipin e parë të boksit në Shqipëri, nuk mund të mos dashuroheshe me këtë sport. “Ishim tre vëllezër dhe babai nuk na ndau, duke na stërvitur fort. Në asnjë rast nuk na këshilloi të mos merreshim me këtë sport, në asnjë rast nuk na tha se mund të studionim për të gjetur udhën e jetës përmes një tjetër zanati. Madje, na stërviti qysh fëmijë me normat fizike që kryente edhe vetë. Kështu që në moshën 14-vjeçare unë dhe im vëlla, Ilia, dy vjet më i madh në moshë, u futëm në një ekip të rinjsh, që babai krijoi në Korçë. Këtu nisën edhe ëndrrat…”, rrëfen ish-boksieri, që gjithsesi nuk e censuron faktin, se në ndeshjen e parë zyrtare ka pësuar humbje. “Ishte viti 1958 dhe në Tiranë zhvillohej kampionati i të rinjve. Im vëlla, Ilia, doli kampion në peshën 54-57 kg., ndërsa mua, në peshën 49-51 kg., më mundi Viktor Martini i Shkodrës. Isha vetëm 15-vjeç dhe kujtoj tim atë të më ngushëllonte dhe të më thoshte, se asgjë nuk kishte ndodhur dhe se unë do të bëhesha patjetër një kampion i madh. Dhe vërtet, që pas kësaj ndeshjeje të parë zyrtare derisa përfundova në qelitë e burgut të Burrelit, unë nuk pësova asnjë humbje. Madje u shndërrova në një kundërshtar të fortë, duke i fituar të gjitha ndeshjet me nokaut që në raundet e para”, rrëfen Dhori Gërnjoti. Në të vërtetë i njëjti pohon se sukseset e tij dhe të vëllait kishin ardhur falë stërvitjes dhe këshillave të së atit. Një vit më pas, më 1959 Dhori dhe i vëllai shpallen kampionë kombëtarë në Spartakiadën e Parë të Shqipërisë në Tiranë.

Po kështu edhe në vitin 1960 Dhori zë vëndin e parë në grup në Kampionatin Kombëtar të të Rinjve/Të rriturve që zhvillohej po në Tiranë. “Isha një grushtues i fortë. Por edhe e merrja veten shpejt qoftë edhe nëse kundërshtari arrinte të më rrëzonte. Gjithçka falë stërvitjes që na bënte babai, një stërvitje që mbase tek unë kishte gjetur njeriun e duhur, pasi të gjithë që më njihnin pohonin se isha i lindur për këtë lloj sporti”, rrëfen ish-kampioni. Më në fund, në vitin 1962 Dhori Gërnjoti merr pjesë në kampionatin e të rriturve. “I rrëzova të gjithë me nokaut, por në finale, me Daniel Vidën e famshëm, për pak sa nuk e pësova. Më rrëzoi dy herë nokaut, në raundin e parë dhe në të dytin. Po të më kishte rrëzuar edhe njëherë tjetër, ndeshja fitohej automatikisht nga ai, pasi kështu ishin rregullat. Por në raundin e tretë unë e godita fort dhe ai nuk u ngrit më. Arma më e fortë ishte përgatitja ime fizike”, tregon ish-boksieri duke rrudhur ballin e parë drejt qiellit si ai njeriu që përpiqet të risjellë në mend histori shumë – shumë të vjetra. Por në rrëfimet për ndeshjet e tjera nuk ka më incidente të ngjashme. Duket Dhori Gërnjoti arrin përsosmërinë dhe pjekjen si boksier. “Gjithçka falë stërvitjes që vazhdonte të na bënte babai. Ishte një mjeshtër i vërtetë. E nisnim nxehjen me ngadalë. Por nuk vraponim në fushë. Asnjëherë. Vetëm nëpër male e gërxhe. Kujtoj se përditë merrnin sëpatat dhe çanim dru. Ishte një ushtrim që babait i pëlqente shumë. I binin sëpatës për rreth 30 minuta fort në trungje të mëdha. Nuk kishte ushtrim më të mirë për të forcuar shpatullat. Sot këtë nuk kam parë ta bëjë asnjë boksier. Ndërsa kur stërviteshim në palestër, babai i kushtonte më shumë rëndësi dueleve mes boksierëve që zgjasnin derisa njëri të tërhiqej. Ishte një regjim stërvitjeje i përsosur”, e mbyll me psherëtimë Gërnjoti.

Fitorja e fundit dhe arratisja
Dhori Gërnjoti rrëfen se si në moshën 20-vjeçare kishte shtuar në peshë, duke garuar jo më në kategorinë e 64-67 kilogramëve, por në peshën e mesme, 71-75 kg., që sipas tij është edhe pesha e më të fortëve të botës. Por viti 1962 do të ishte i fundit në karrierën e tij. Edhe pse në moshë të re, boksieri nga Korça, me disa shokë, e kishte menduar ndryshe ndërtimin e mëtejmë të jetës. Kishte vendosur të arratisej jashtë vendit. Andej nga i ati kishte mundur të jetonte pjesën më brilante të jetës. Andej ku edhe dëshira për t’u ngjitur në ringjet më të mëdha të botës ishin më pranë mundësisë. Në vitin 1962, Dhori Gërnjoti inkuadrohet në ekipin e boksit të Beratit, pasi ai i Korçës ishte në kategorinë e dytë. Në shtator të të njëjtit vit, në Durrës, në parkun “Nako Spiru” zhvillohej kampionati i kategorisë së parë. Ky kampionat do njihte edhe shkëlqimin e pazakonshëm të fenomenit nga Korça. Dhori Gërnjoti i fiton të gjithë ndeshjet kualifikuese, duke i rrëzuar kundërshtarët me nokaut. Pothuaj të gjithë që në raundet e para. Në finale korçari i frikshëm ka përballë Todi Jankun e famshëm të Dinamos, një kampion absolut kombëtar. Por kjo ndeshje, e fundit në radhë në karrierën e Gërnjotit, do të ishte krejt e pandershme. Gjithçka për shkak të arbitrit, Sh. Ferri, që sipas Dhorit ishte mik i deklaruar i Jankut. “Jo sepse këtë e pohoj vetëm unë, por kisha arritur në kulm të shkëlqimit tim. Nuk kisha frikë asnjë qenie me dy këmbë të asaj peshe trupore të më dilte përpara. Ndieja se kisha forca të shembja edhe më të mirët në botë”, flet me sinqeritet të dukshëm ish-boksieri.
Kështu kur nga raundi i parë i ndeshjes finale kishin kaluar vetëm pak sekonda, kampioni Janku e sheh vetën përtokë. Çohet dhe pak çaste më pas Gërnjoti e shtrin sërish përtokë. Ndërhyn arbitri. Salla çohet në këmbë. “Arbitri, i cili më pas ka bërë ‘autokritikë’, nisi të favorizojë dukshëm Jankun, unë e humba kontrollin dhe e shava. Ndërsa ai më skualifikoi. Në këtë kohë salla doli jashtë kontrollit, beratasit, por edhe durrsakët, që bënin tifo për mua, u përleshën me tifozët tiranas të Dinamos. Pati një rrahje masive. Kujtoj se atë natë policia prangosi nja 200 vetë”, rrëfen ish-boksieri. Po atë natë, Dhori Gërnjoti largohet për në Korçë. Kishte plane të tjera. Bashkë me disa shokë të ngushtë kishin përllogaritur të arratiseshin për në Greqi. “Ishim gjashtë gjithsej, përfshirë spiunin që na shiti te Sigurimi i Shtetit. Tre nga ne ishin boksierë, një prej të cilëve Andon Vanko, tri herë kampion kombëtar. Na lanë sa shkuam deri në fshatin kufitar Qytezë të Korçës dhe këtu na arrestuan që të gjithë. Ishte data 1 tetor 1962”, rrëfen Dhori Gërnjoti historinë e 46 viteve më parë.
“-Përse duhej lënë pas një karrierë e shkëlqyer, një pozicion jo i keq në shoqëri, për t’u arratisur?”
“-Për shumë arsye. Ishte një varfëri e skajshme, sidomos pas prishjes me sovjetikët. Por edhe sporti i boksit kishte dhënë shenjat e para se do të mbyllej…”.
“-Si është e vërteta e fjalës që doli në ato kohëra, sipas së cilës ju ishit arratisur vetëm për t’u ndeshur me boksierin më të madh të të gjitha kohërave, Mohamed Ali-un?”
“-Ka një të vërtetë në këtë mes. Unë ëndërroja që një ditë të isha ndër më të mirët e botës, qoftë me anë të karrierës jashtë vendit. Ëndërroja të ndeshesha me më të mirët e peshës sime, me argjentinasin Karlo Manzoni dhe italianin Nino Benvenuti, që ishin respektivisht kampion dhe nënkampion bote. Këta ishin të peshës sime. Pra, kjo ishte një nga ëndrrat që më shtynë të kapërceja kufirin. Ndërsa ideja e ndeshjes me Mohamed Ali-në duhet të ketë qenë një shpikje e Sigurimit të Shtetit. Mesa duket ata donin që të justifikonin në opinion arratisjen e sportistëve dhe në këtë rast timen. Për më tepër nuk donin që arratisja ime dhe e të tjerëve të interpretohej për arsye ekonomike, por të dilte se kishte qenë për shkak të sportit. Gjithsesi në popull mbeti për një kohë të gjatë i mbjellë opinioni se unë u arratisa vetëm për t’u ndeshur me Mohamed Ali-në”, shpjegon Dhori Gërnjoti.

Nga Tirana në burgun e Burrelit
Pas 6 muajsh në hetuesi, Dhori Gërnjoti dënohet më 14 janar 1963 me 18 vjet heqje lirie për “krimin e tradhtisë ndaj Atdheut në formën e arratisjes jashtë shtetit, dënohet me humbjen e të drejtës elektorale për 4 vjet dhe konfiskimin e pasurisë së luajtshme dhe të paluajtshme të pjesës së tij”.
“Gjyqi u bë me ftesa, i hapur, me qëllim që rinisë t’i futej frika dhe të mos i shkonte në mend arratisja jashtë vendit. Dy ditë i mjaftuan prokurorit Thoma Nako dhe gjykatësit ushtarak Shyahip Panariti të mbyllnin gjyqin dhe të shpallnin pretencën e dënimin. Fillimisht më dërguan në kampet e punës, në Tiranë. Ne të burgosurit ndërtuam Uzinën e Autotraktorëve, fabrikat e çimentos në Elbasan dhe Fushë-Krujë, Uzinën e Sodës në Vlorë, Superfosfatin e Laçit e të tjera, duke punuar për 600 gramë bukë në ditë dhe duke bërë normën 100 për qind”, rrëfen Gërnjoti rrënimin e karrierës dhe rinisë së tij. Në këtë kohë, sipas të njëjtit, mes të burgosurve ishin krijuar grupe që planifikonin arratisjen jashtë vendit. Po sipas Gërnjotit, edhe në këto grupe Sigurimi i Shtetit kishte të infiltruarit e vet. Shpejt mësohet për planet dhe 18 vetë, të cilësuar si më të rrezikshmit, përfshirë Dhori Gërnjotin, dërgohen me urgjencë në burgun famëkeq të Burrelit.
“Kujtoj se gjatë muajve të parë në burg kam bërë një analizë të gjithë jetës sime. Isha në formën më të mirë sportive. Në kulmin e moshës dhe të forcës. Më ishte bërë fikse në tru se isha në gjendje të rrëzoja përtokë edhe më të mirët e botës. Të paktën 10-15 të fundit që ishin ngjitur në ring me mua, këtë fat kishin pasur. Pak muaj para se të futesha në burg, Partizani dhe Dinamo kishin nisur sherrin se kush do më rekrutonte, pasi kishin mësuar se duhet të bëja ushtrinë. Solla në mend se si mbusheshin stadiumet plot, sidomos në Berat, sa herë që unë kisha ndeshje. Ehh, të mos ishte ndaluar sporti i boksit në Shqipëri, tani do ishim më të fortët në botë… Kujtova me dhimbje tim atë, që nuk kishte asnjë dijeni për veprimet e mia dhe të them të vërtetën u ndjeva keq. Por fatmirësisht te njeriu shpresa vdes e fundit”, rrëfen Gërnjoti për muajt e parë të kaluar në burgun e sigurisë së lartë të Burrelit. Përsëri edhe në këtë burg të frikshëm, ku kundërshtarët e regjimit shkeleshin me këmbë dhe ku përditë kishte të vdekur nga puna e rëndë dhe keqtrajtimet, apo të vrarë nga oficerët komandues, Dhori Gërnjoti nuk pajtohet me fatin.

Arratisja e përgjakur
“Bashkë me Adem Allçin, Sazan Hadrin dhe një ‘intelektual’ bëmë planin e shpërthimit të burgut të Burrelit. Para nesh nuk kishte guxuar askush. Por edhe pas nesh askush nuk e provoi”, rrëfen ish-boksieri korçar. Por në momentin e fundit “intelektuali” ishte tërhequr, kur kishte mësuar se nuk bëhej fjalë për arratisje me anë të një tuneli, por për largim duke përdorur forcën. “Kishte edhe spiunë mes nesh. Dhe unë jam i bindur se Sigurimi kishte dijeni për këtë arratisje, e priste, vetëm se ka të ngjarë që nuk dinte kohën se kur do të ndodhte”, shpjegon Gërnjoti bindjen e vet. Ndërsa plani i arratisjes kishte qenë i guximshëm, por edhe shumë i rrezikshëm. “Sipas planit të bërë më parë ne sulmuam oficerin e rojës dhe dy policët në orën 9 të mbrëmjes, kur bëhej apeli. I goditëm me grushte sa i lamë pa ndjenja, u lidhëm gojën dhe u morëm çelësat. Me ndihmën e tyre hapëm derën që të nxirrte në ajrim dhe prej këtej, duke u ngjitur nëpër hekurat e dritareve, hipëm në tarracë. Por rojet na dalluan dhe hapën menjëherë zjarr. Sazan Hadri u vra në vend, ndërsa unë dhe Ademi vazhduam nëpër plumba. Arritëm të kapërcenim telat me gjemba të dy rrethimeve dhe dolëm kodrave. Kujtoj se si u dha alarmi dhe se gjithandej na rrethuan njerëz të armatosur, përfshirë ata të forcave vullnetare. Në qiell u ngrit një helikopter që na kërkonte me projektorë, duke na bërë tabelë qitjeje sa herë që arrinte të na diktonte. Unë renda gjithsej 30 minuta. Gjatë gjithë kohës dëgjoja plumbat që më binin pranë dhe që më shponin, por nuk i ndieja sepse isha i ngrohtë. Dikur humbja e gjakut më rrëzoi përtokë. U bllokova. I pari që u afrua ishte qeni i kërkimit. Pastaj ndjeva zhurma njerëzish. Të cilët edhe ashtu siç isha, i shtrirë, më qëlluan sërish”, ish-boksieri ndal frymën për të treguar dy plagë plumbash në këmbë, gjurma e të cilave dëshmonte se ato mund të bëheshin vetëm nëse viktima do të ishte në pozicion të shtrirë. Pak çaste më pas Gërnjoti e sheh veten në një pellg gjaku dhe të rrethuar nga një turmë laramane. Ishin vullnetarë nga populli, ushtarë të korpusit të Burrelit, policia e burgut dhe ajo e rendit. “Kisha marrë gjashtë plumba, në kokë, në shpatull, dy në ije dhe dy në njërën këmbë. Por vazhdoja të isha gjallë dhe i fortë. Pa më dhënë asnjë ndihmë mjekësore më lidhën dy duart dhe më përhoqën zvarrë si të kryqëzuar. Në oborr pashë kufomën e Sazanit Hadrit të shpuar nga 70-80 predha. Më vonë mësova edhe për fatin e Adem Allçit. Ai kishte rezistuar edhe 30 minuta më shumë se unë. E kishin zënë në kodrat e Macukullit, pasi më parë e kishin plagosur në shpatull”, shpjegon Gërnjoti. Por në spitalin e Tiranës ish-boksieri bie në duart e një kirurgu të njohur që e bën sërish njeri, duke i nxjerrë plumbin e shpatullës dhe një tjetër që kishte bërë vend në kockat e legenit. Dhjetë ditë pas ngjarjes, me barelë, sërish Gërnjoti dërgohet në gjykatë. Këtë herë, më 19 gusht 1967 dënohet nga Gjykata e Dibrës “me vdekje me pushkatim, i deklaruar fajtor për vepra terroriste kundër përfaqësuesve të pushtetit”. Por sërish ka fat, pasi me anë të një dekreti të Presidiumit të Kuvendit Popullor, që mban datën 8 shtator 1967, Dhori Gërnjotit i falet jeta duke u dënuar vetëm me 25 vjet heqje lirie. “Më dërguan fjalë në burg se faljen time e kishte kërkuar vetë Enver Hoxha, por kurrë nuk e besova. Më shumë besova se nuk donin të vrisnin një boksier me emër për të mos shkaktuar probleme në opinion”, flet ish-sportisti me bindje.
Më tej nëse nuk do të llogaritet rrahja e një polici të burgut në shenjë hakmarrjeje për vrasjen e maçokut që Dhori rriste në qelinë e vet, dhe dënimit me 3 muaj të tjera heqje lirie, përmbi 25 vitet e akorduara më parë, nuk ka më rebelizëm për Dhori Gërnjotin. Ai vazhdon të vuajë dënimin dhe të rrumbullakosë pas hekurave gjithsej 20 vjet burg. Kohë që nuk shkon kot në shoqërinë e shumë të dënuarve vip të ndërgjegjes, nisur nga Spartak Ngjela, Vladimir Balluku (djali i Beqir Ballukut), Spartak Spahiu (djali i Bediri Spahiut) dhe Bardhyl Belishova (vëllai i Liri Belishovës). “Ishin njerëz të mençur nga goja e të cilëve mësova shumë të vërteta për jetën dhe sidomos për sistemin komunist. Ndërsa Spartak Ngjela ishte i paarritshëm. Shumë i qartë në ato që thoshte dhe aspak i frikësuar se do e spiunonin”, tregon ai për shoqërinë në burg.
Ish-boksieri Dhori Gërnjoti u la i lirë në vitin 1987, në moshën 43-vjeçare. Ishte koha kur Ramiz Alia pranoi në OKB se kishte nxjerrë nga burgjet të gjithë ata që kishin vuajtur 20 vite dhe më tepër. “Pati një incident, gjithsesi që mua më kushtoi shtrenjtë. Sepse unë nuk isha në grupin e parë të të liruarve. Nëna më priste të dilja dhe kur pa se kjo nuk ndodhi, iu përkeqësua shëndeti dhe vdiq. Ndërkohë që unë dola menjëherë më pas, me anë të një tjetër dekreti faljeje. Gjithsesi gjeta babanë gjallë. Më ka mbetur në mendje dhe nuk kam për ta harruar kurrë se ai në asnjë çast nuk më pa shtrembër. Dy muaj pasi dola nga burgu, u martova. Tani kam dy fëmijë si engjëj, vajzë e djalë. Nuk më bën përshtypje që djali nuk merret me boks. Mendoj se tashmë në pleqëri kam gjetur qetësinë e jetës. Më në fund mendoj se jam duke jetuar si njeri”, e mbyll ligjërimin Dhori Gërnjoti, ish-boksieri nga Korça, që dikur nuk kishte frikë të ndeshej dhe të mundte edhe më të fortët e botës.

“Im atë, Rafael Dishnica, ishte kampion absolut i Amerikës së Jugut”

Kjo është një histori që duket e pabesueshme. Mbase për shkak të kohës së kaluar. Sipas Dhori Gërnjotit, i ati i tij, Rafael Gërnjoti (Dishnica), në vitet e largëta 1927-1931 ishte marrë me boks në Argjentinë dhe në pak kohë ishte shpallur kampion i gjithë kontinentit të Amerikës së Jugut. “E kishte nisur si amator, por shpejt ishte bërë kampion në peshën e mesme i Buenos Airesit dhe pak kohë më pas i gjithë Argjentinës. Më tej ai ka marrë pjesë në turne të ndryshëm në gjithë Amerikën Latine, në Uruguai, Kili, Peru, Paraguai etj., gjithmonë duke i fituar të gjitha duelet dhe duke u shpallur kampion i krejt kontinentit”, rrëfen i biri, Dhori Gërnjoti. Sipas të njëjtit, sapo vë mënjanë ca të holla, i ati ishte nisur në Shqipëri për të marrë me vete familjen. Rri në Shqipëri 3-4 vjet, por në kohën që përgatitet të ikë bashkë me familjen, nis lufta civile në Spanjë, lëvizja e civilëve vështirësohet dhe Rafael Dishnica mbetet në Shqipëri. Por nuk e kalon kohën kot. Nis të mbledhë që në vitin 1932 të rinj të pasionuar pas boksit dhe t’i stërvitë. Edhe vetë aktivizohet dhe kryen disa ndeshje të forta me kampionë të shteteve të ndryshme të Ballkanit. “Ndeshjet më të famshme të tim ati në të gjitha kohërat ishin ato të fituara ndaj kampionit të Bullgarisë, Zvetko Milovan, ndaj rumunit Mihal Kovaç dhe serbit Milan Çelnik, të cilin ai e mundi në mes të Beogradit. Vetëm një humbje e tim ati njihet, ajo me grekun Milo Potamitaqis në Athinë, pasi në Tiranë ndeshja u nda barazim”, rrëfen i biri. Por Rafael Dishnica shkëlqen edhe në ndeshjet me boksierë të famshëm italianë dhe gjermanë përgjatë pushtimit. “Ka mundur në kinema “Donika” në Tiranë, Mario Palumbin, një kampion të ushtrisë italiane dhe pak kohë më pas në kinema “Brigada” hodhi nokaut edhe gjermanin Artur Winter, një tjetër boksier, që ishte kampion në radhët e ushtrisë së Hitlerit. Tregojnë se kanë qenë ndeshje të mëdha që kanë bërë krenarë shqiptarët patriotë të asaj kohe”, tregon Dhori Gërnjoti. Më tej ish-boksieri shpjegon se si Rafael Dishnica, i ati, kishte formuar pas çlirimit ekipin e parë kombëtar të boksit, duke stërvitur talente që më pas do të bënin emër dhe se gjithë jetën ia kushtoi këtij sporti.

Nga Ferdinand Dervishi

Drama e përndjekjes politike – si farsë

Ka 22 vjet apo më shumë, që drama e madhe e përndjekjes politike, luhet si farsë e turpshme. Ndërkaq, e thënë pa kurrfarë ceremonie, nuk pamë e nuk dëgjuam asnjëherë në Parlament a në Qeveri mbiemra të tillë, si: Frashëri, Merlika, Mirakaj, Malëshova, Zavalani, Fundo, etj. Jemi me të vërtetë në rrethana komike. Si do të thoshte Esenini: “Po qeshej si palaçoja hëna…” Po si nuk e morëm njëherë në dorë veten në mënyrë serioze dhe pa u trembur nga harbutët…Se në vend të mbiemrave të nderuar që përmenda më lart, dhe shumë të tjerë, nuk munguan në këto dekada: çalamani, ekonomisti, dizenjatorja, çiftelia, shkrimtari, A.Ballshi, etj., etj., mbeturina të një kohe të errët, që s’ka asnjë shans të ndriçojnë këtë kohë.

Assesi, në këto radhë, dua të tërheq vëmendjen e lexuesve të nderuar të “Zemra Shqiptare”, sa edhe të kolegëve të përkushtuar, mbi dy fenomene: Së pari, në vlerësimin real dhe ndijesinë humane përballë fatit të të përndjekurve politikë, por duke  mos baltosur e fajësuar ndërkaq gjithë shqiptarët e tjerë, që e kanë jetuar atë periudhë në rrethana më të lehta e si qytetarë të lirë (aq sa mund të ishte i lirë njeriu në ato kohë). Pavarësisht se çfarë kishin në dorë të bënin, jo të gjithë i përcillnin njësoj episodet e dramës që ceka më lart. Së dyti, koha është që individët e ndotur, me dosje, të largohen nga vendimarrja dhe nga rafshet ku mund të ndikohet në publik.

Po sjell shkurtazi disa episode – në njëfarë mënyre mund të them diçka për to – duke shpresuar t’i ftilloj disi këto argumente.

Episodi i parë. Gërnjotët. Kam qenë në shkollën tetëvjeçare kur tentoi të arratisej dhe pastaj u burgos Dhori Gërnjoti. Atëherë një djalë i ri, boksier i madh. Ai i përkiste një familjeje boksierësh. I ati, Rafaeli (në atë kohë trajnier boksi) kishte qenë edhe ai boksier, madje edhe kampion në Argjentinë. Nuk di për ç’arsye ishte kthyer në Shqipëri dhe kishte ngecur. Edhe djali tjetër, Iljazi, ishte gjithashtu një boksier shumë i mirë. Ne ishim të vegjël dhe megjithatë e dinim që Dhori, me një grup shokësh, tentuan të arratiseshin, por i kapën. Ne e dinim edhe kush i kishte spiunuar, një shok i tyre, edhe ai boksier. Ne flisnim me njëri-tjetrin e na vinte keq.

Janë të njohura tashmë vuajtjet përgjatë tre dekadave të atij kampioni pa fat, përpjekjet për t’u arratisur nga burgu dhe gjithaq vuajtjet e familjes së tij. Dua të ndalem për fare pak në një aspekt të veçantë të kësaj drame. Vëllai i vogël i Dhorit, Thimi, (shpresoj nuk gaboj) ishte nxënës në gjimnazin “Raqi Qirinxhi”, më duket një vit poshtë meje. E mbaj mend si tani, djalë i gjatë, simpatik, i gjallë, aktivizohej në sporte dhe në veprimtari artistike, mbi të gjitha këndonte bukur; ishte një nga djemtë më të mirë dhe më të respektuar në ato vite, jo vetëm në gjimnaz, por edhe në qytet.

Sigurisht, ai dhe familja e tij e dinë ç’kanë hequr, nuk do të mundja ta zbusja a zbukuroja sadopak këtë  histori të rëndë. Por mund të them gjithaq pa zbukurime se në një rreth të caktuar shokësh e të njohurish – tani po kujtoj disa prej tyre: Edmond Budina (aktori), Kostaq Duka (shkrimtari), Dhimitër Xhambazi (futbollisti), por edhe Koço Broka, Irena Gjoka, Vaskë Karamelo, Vladimir Dardha, Bujar Gaxhaj, Pandi Papando, Dhimitraq Pllaha, etj. – askush nga ne nuk e vështronte Thimi Gërnjotin shtrembër, askush nuk i binte në sy e t’i kujtonte “biografinë”, si të thuash nuk mbaj mend të kishim dëshirë apo shtirje për t’iu kundërvënë, për ta rënduar qoftë edhe një çast ose për të mos i dhënë miqësi. (Natyrisht, kishte të tjerë që “mendonin” për këtë.)

MARTIRET E 2 GUSHTIT1967.

Burgu i Burrelit, një ferr i vërtetë i diktaturës komuniste, sidomos në periudha të veçanta të saj. Një nga këto periudha është edhe viti i zi 1967 kur, si rezultat i fjalës së diktatorit të 6 marsit 1966 dhe, pas saj, letrës së hapur të Komitetit Qëndror të Partisë së Punës drejtuar klasës punëtore, në të gjithë vendin filloi një fushatë e çmendur kundër atyre që mendonin ndryshe nga sundimtarët. Filloi një luftë e tmerrshme kundër besimeve fetare, duke shkatërruar që nga themelet kisha e xhamia, një luftë banditeske kundër të ashtuquajturave “shfaqje të huaja” në shoqërinë shqiptare. Në çdo faqe muri do të shihje të ashtuquajturat “fletë-rrufe” ku me emër dhe mbiemër fshikulloheshin kundërshtarët e regjimit.

Një gjendje e tillë, ndoshta edhe më tepër e egër, shfaqej nëpër burgjet e vendit. Natyrisht, burgu i Burrelit, mbante vendin e parë në këtë drejtim. Aty ishin mbledhur kokat më të ndritura të kombit shqiptar dhe ata duheshin eliminuar. Por kjo tirani e pashembullt nuk arriti të thyente dëshirën për liri të atyre që ishin ndrydhur në qelitë e errëta të burgut.

Në rradhët e të burgosurve kishte martirë që mendonin të gjenin rrugën për të shpëtuar nga kjo kasaphanë. Tre të burgosur politikë, Adem Hallçi nga Tropoja, Dhori Grinjoti nga Korça dhe Sazan Hadëri nga Tepelena kishin ditë që bisedonin për të gjetur mënyrën për t’u arratisur drejt lirisë. Së fundi vendosën.

Ishte 2 gushti i vitit 1967. Kapën rojen e brendëshme, e lidhën dhe i morën çelsat. Hapën portën e jashtme dhe dolën në oborr. Aty duke hipur në shpinat e njeri-tjetrit dhe nëpërmjet hekurave të dritareve kërcyen në tarracën e burgut. Rojet që qëndronin në karakollet që rrethonin burgun i diktuan. Një breshëri e paparë armësh shpërtheu nga të katër anët. Por trimat vraponin drejt lirisë. U hodhën nga tarraca dhe vazhduan të vrapojnë. Bateria e armëve vazhdonte. Një plumb i mallkuar kapi Sazanin. Ai ra. Shokët u kthyen ta marrin në krah.

– Ikni, – mundi t’u thoshte dhe i mbylli sytë.

– Lamtumirë, vëlla! – thanë me një zë Ademi dhe Dhori duke vrapuar drejt pyllit që ishte aty pranë. Por breshëritë e paprera të armëve e bënë punën e tyre. Dy plumba i goditën të arratisurit dhe ata ranë të plagosur. Rojet i morën dhe ashtu të plagosur, pa iu dhënë asnjë ndihmë mjeksore, i mbyllën në qelitë e tmerrshme të lidhur këmbë e duar. Të ndjerin Sazan e morën dhe e hodhën në një gropë të hapur të vendi i quajtur “qershiza”.

Në çdo vend të botës ndodhin tentativa arratisje, por kur kapen të burgosurit sillen përsëri në burg për të vazhduar dënimin që u ka mbetur. Kurse te ne ata dënoheshin për së dyti, madje ka raste edhe për së treti. Kështu u ridënuan edhe heronjtë tanë. Në akt-akuzën e tyre figuronte edhe një nen që logjika njerëzore nuk do ta pranonte kurrë, neni i terrorizmit. Do të desha t’i pyesja hartuesit e këtij neni:

– Çfarë terrorizmi zhvilluan këta djem? Mos vallë dogjën? Mos vallë vranë njerëz të pafajshëm?

Asgjë prej këtyre nuk bënë, përkundrazi, ishin këta që u vranë. Ishin këta që u masakruan. Ishin këta që u ridënuan. Përse?

Kanë kaluar dyzeteshtatë vjet nga ajo ditë e kobshme. Eshtrat e Sazan Hadërit ende nuk dihet se ku prehen. A nuk do të ishte në nderin e këtij vendi që ato të gjendeshin dhe të vendoseshin në Varrezat e Kombit? Dhori Grinjoti i mbylli sytë pak kohë më parë. Njëzetedy vjet shtet demokratik nuk mjaftuan për ta rehabilituar plotësisht. Ai iku me zemër të thyer. Jeton vetëm Adem Hallçi. A do ta verë në vend shteti shqiptar detyrimin që ka për këta shtetas  martirë?

Unë nuk e di. Do të presim e do të shohim.

– See more at: http://gazetadielli.com/martiret-e-2-gushtit-1967/#sthash.AdhCH9S3.dpuf

Nga Reshat KRIPA/

90 politikanë grekë të ndikuar nga Rusia…

Mes tyre edhe M. i Mbrojtjes. Të dhënat, nga zbardhja 700 e-maileve konfidencialë

Qëkurse ndodhi rotacioni politik në Greqi, një seri shkrimesh nga media të ndryshme në Europë kanë vënë theksin te një lidhje e mundshme e Athinës zyrtare me Rusinë.

Ka rënë në sy fakti se ministri i Mbrojtjes, Kammenos, ka dekaruar se është ftuar në Rusi, por bëhet edhe lidhja logjike se nëse do të vazhdohet të mbahet shtrënguar litari nga BE-ja, Alexi Tsipras mund të hidhet për ndihmë nga Rusia. Së fundmi, kësaj po i shtohet edhe një element i ri.

Gazeta gjermane “Die Zeit” shkruan se janë rreth 90 politikanë grekë që janë të ndikuar apo kanë lidhje me Rusinë. Ajo i referohet rreth 700 e-maileve që janë hakeruar nga adresa e një ish-punonjësi të ambasadës ruse në Athinë. Janë politikanë që kanë komunikuar me rusë si Aleksandr Dugin, i konsideruar si ideolog antiperëndimor dhe biznesmenin Konstantin Malofeyev, që dyshohet se financon separatistët në Lindje të Ukrainës.

Mes politikanëve grekë figuron edhe ministri i Mbrojtjes Kammenos, çka priret ta kthejë situatën në Greqi në një çështje sigurie.

“E-mailet konfidenciale zbulojnë sesi disa rusë me pushtet po përpiqen që të influencojnë qeverinë greke”, referon gazeta greke “Protothema” artikullin e “Die Zeit”.

Gazeta Gjermane “Dei Zeit” kliko linkun Nr (1)

Linku Nr (1) http://en.protothema.gr/die-zeit-700-e-mails-show-russias-an…

Emrat e politikaneve pro Ruse….Kliko linkun Nr (2)

Linku Nr (2) https://cgrozev.files.wordpress.com/2015/01/d181d0bfd0b8d181…

90 POLITIKANET GREKE QE KANE LIDHJE ME RUSINE….

КОТТЕДЖ «СКАЗКА»:

1. KARAGEORGIS GIANNIS 2. SOTIRAKOU SOFIA

КОТТЕДЖИ (3):

3. KAMMENOS PANAGIOTIS 4. TZOULI ELENI 5. KAMMENOS ELEFTHERIOS (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ) 6. ROUSOPOULOS THEODOROS 7. ZACHAREA MARIA 8. SAMIOU KARAGEORGI MARIANTHI (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ) 9. SAMIOU KARAGEORGI VASILEIA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ

ТРЕХМЕСТНЫЕ НОМЕРА (4):

10. SFAKIANAKIS EMMANOUIL

11. SFAKIANAKI EVANGELIA MARIA

12. FROUDAKI ELENI

13. CHOUMPAVLI CHRISTIANA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

14. BEI KARAMPOTSOU ROXANI (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

15. DIMA EFFROSYNI KONSTANTINA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

16. BOUTSIKAKIS ANDREAS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

17. GEORGOULAS ATHANASIOS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

18. ALEXOUPOULOS CHRISTOS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

19. ANNINOS IOANNIS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

20. BEKAS IOANNIS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

21. PARASKEVAIDES THEODOULOS (ОРКЕСТР; ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

ДВУХМЕСТНЫЕ НОМЕРА (27):

22. VAKAKI MARIA CHRISTINA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

23. VAKAKI SOFIA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

24. TZANNES CHRISTIANA

25. KOLINTZAS EVANGELOS 26. TZANNES NATALIA

27. MARANTOS VASILEIOS 28. SOTIRAKIS GIANNIS

29. POLITI ANNA 30. NIKOLOPOULOU EIRINI 31. APOSTOLOU MILTIADIS

32. NICARETTA BEATRIZ 33. STERODIMAS ARIS

34. BOURAS ANASTASIOS 35. KALOGIANNI DESPOINA

36. VOULGARI KONSTANTIA 37. NIKOLAIDIS PETROS

38. KOUMPAS GEORGIOS 39. KOMNINOU ANNA

40. SOTIROPOULOU EVLAMPIA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

41. STEFANAKI XENIA MARIA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

42. PALLI ALEXANDRA 43. GIANNAKOPOULOS PANAGIOTIS

44. ELLINAS ALEXANDROS

45. IOAKEIMIDI MARTHA

46. CHRISTODOULOU NIKOLAOS 47. VOYATZI ERIFILI

48. KECHAGIOPOULOS GEORGIOS 49. TOPIDI KYRIAKI

50. KALLONA ELENI 51. SPENGOS KONSTANTINOS

52. RALLI NIKOLETA 53. KOUTSOUPIS EVANGELOS

54. PAPPA CHRISTINA (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ) 55. MOULAKIS NIKOLAOS (ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

56. KALAMAKI MARIA 57. VATOPOULOS ALKIVIADIS

58. DRAKOGIANNOPOULOS DIONYSIOS 59. TSAGLOU VASILIKI

60. SFAKIANAKIS MICHAIL 61. TERZOPOULOU MARIA

62. VOUGIOUKAS NIKOLAOS 63. VOUGIOUKA TZENIFER

64. KARAGEORGIOU STYLIANOS 65. KARAGEORGIOU GEORGIA

66. DRAMITINOS NIKOLAOS 67. DIMITRIOU IOANNA

68. PAPAKONSTANTINOU DIMITRIOS 69. TERZOPOULOU ELENI

70. GIANNOULAKI/KYRIAKI 71. GIANNOULAKIS/DIMITRIOS

72. KAVATZIKLIS GEORGIOS 73. KONSTANTINOU ELENI

74. GIANNAKOPOULOS NIKOLAOS(ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

75. PARASCHI NATALIA ALINA(ОТДЕЛЬНАЯ КРОВАТЬ)

ОДНОМЕСТНЫЕ НОМЕРА (15):

76. TZANIKIAN SARKIS 77. MONASTIRIOTI VASILIKI

78. PAPADIMITRIOU KLEOPATRA 79. ADAMI ALEXIA

80. KOLLINIATI IOANNA 81. ALIVIZATOU MARIA PANAGIOTA

82. KORAKAS PANAGIOTIS 83. GIATILI EFTYCHIA

84. SYMEONIDIS SYMEON 85. VLASSIS SPYRIDON 86. VOUTSA THEANO

87. LOUVARI AIKATERINI 88. DIMITRIOU ANTONIOS

89. LOUKI ARGYROULA

90. KARAKITSOU ANNA (ОРКЕСТР)

https://plus.google.com/106518131937434503325/posts/8SrZcMuGamE

…vij nga një vend i cili nuk ka Parlament të denjë, nga një vend në të cilin Kuvendi nuk funksionon.

Banoj në një vend ku vota ime vidhet para syve të mij, dhe guxon vetëm të heshtësh.
E meqë më kanë shpjeguar që Parlamenti është baza e një shteti, i bie që ky i joni të çalojë, apo te jete thjesht nje strehe dhe arene gladiatoresh me perfaqesues te klaneve nga me te fuqishmet te mafies dhe krimit.
Një vend i cili është katandisur si mos me keq nga vetvetja.

Kërkoj azil sepse…

…vij nga një shtet i cili nuk është sovran.
Vij nga një shtet në të cilin vendosin fqinjët dhe evropianët. Një shtet i cili po gërryhet nga brenda.
Vij nga një vend në të cilin i fuqishmi, mashtruesi, krimineli, vendos për shumicën, vendos për fatin e femijeve, pleqve dhe te gjithe njerëzve.
Vij nga nje vend ku patrioti, qytetari, intelektuali, duhet te heshti dhe vetem te heshti,per ndryshe i priten gishtat,dhe i kycet goja njehere e pergjithmone.
Vij nga nje vend qe fatkeqesisht eshte cilesuar i sigurte nga ju zoterinj europiane,por qe koka e nje Dhije eshte me shtrenjte se koka e nje njeriu.

Kërkoj azil sepse…

…vij nga një vend në të cilin mund të vriten apo te vdesin 20 veta në ditë për shkaqe nga me të ndryshmet, dhe askujt nuk i hyn gjemb në këmbë.
Jetoj në një shtet i cili nuk ju garanton as jetën e qytetarëve të tij dhe jo me te garantoje siguri ndaj nderkombetareve.
Një vend në të cilin fatkeqësia më e madhe është të qënurit i ndershëm.
Madje të shohin si një qenie që jeton jashtë kohës. Të Duket si ndëshkim apo mallkim.
Quaje si të duash.

Kërkoj azil sepse…

…andej nga vij unë, ditë për ditë shkelen të drejtat e qytetarëve, të minoriteteve, të femrave, të fëmijëve, të pleqve e të kufomave.
Po, po, edhe të kufomave. Bëjnë lojë me të vdekurit. I thyejnë gurët e tyre të varrit sipas tekeve të te gjallëve.
Do doja që të jetoja diku ku askush nuk ka të drejtë të hedh beton mbi eshtrat e mi të gjorë.
Nuk dua të vdes në vendin tim, ku i vetmi ngushëllim për mua do të ishte ky epitaf: “këtu dergjet njeriu i ndershëm i cili jetoj me nder, por vdiq i varfër,i dhunuar,i pa mbrojtur”…

Kërkoj azil sepse…

…jetoj në një shtet ku prona ime nuk vlen asgjë.
Nuk vlen asgje, sepse ajo eshte grabitur dhe vazhdon te grabitet akoma. Ku i forti i radhës vlen më shumë se çdo tapi e çdo dokument, ndërsa shteti im bën sehir.
Shteti ben sehir sepse jetoj në një vend ku tesera e ndonjë partie dhe pistoleta e kriminelit, vlen më shumë se sa universiteti dhe diploma.
Sepse jetoj në një vend ku qeveria e varur nga krimi dhe korrupsioni, sistematikisht mbyt Shtetin.
Ku banditet shetisin te lire, dhunojne te lire, vrasin te lire, jetojne te lire,ndersa te dhunuarit (populli) jane gjithmone fajtore dhe viktima.

Kërkoj azil sepse…

…jetoj në një shoqëri ku ligji jo që ndihet i zbehtë por nuk zbatohet fare.
Ku rregullat dhe normat që rregullojnë marrëdhënien ndërmjet shtetit dhe individit janë pafundësisht të dobëta.
Dhe, atëherë kur shteti shihet me mosbesim, e vetmja shpresë për t’u përballur me egërsinë e ekzistencës mbetet “integrimi” klanor në çfarëdolloj strukture qoftë.
Klani të ngre edhe kur të jesh i paaftë. Të ul në qoftë se nuk i shërben siç duhet. Të flak tej në qoftë se nuk i bindesh. Dhe te vret ne qofte se guxon ti kundervihesh.
Kështu funksionon shteti im ku ligji ka vdekur.

Kërkoj azil sepse…

…nuk jetoj në një vend demokratik e nuk jetoj as në një vend komunist, por lufta e klasave vazhdon.

by LajmeSot

Ikjet e qytetareve te Shqiperise dhe Kosoves tashme kane marre permasa shqetësuese edhe per vet shtetet e BE-se. Por, gjasat për të marre azil ne ndonjerin prej këtyre shteteve janë shumë të vogla.

Raporti i fundit i Entit për Statistika të Bashkimit Evropian (EUROSTAT) lidhur me azilkërkuesit i përket korrik-shtatorit te 2014.

Sipas këtij raporti, trendi flet për një rritje të pergjithshme të numrit te azilkerkuesve ne Bashkimin Evropian, mirepo vendet e ndryshme të BE-se kane nivele te ndryshme të pranimit të azilanteve, raporton Indeksonline.

Mes 6 vendeve që kane më se shumti azilkerkues, del se Gjermania ka nje nivel me të larte të pranimit me 37 për qind të aplikantëve dhe Italia më të ulet, duke ia dhenë statusin e kandidatit vetëm 9 per qind të aplikanteve.

Kjo sigurisht, se nderlidhet edhe me faktin se Italia eshtë vendi qe me se shumti merr imigrante ilegale nepermjet anijeve që vijne nga Afrika Veriore.

Në anën tjetër, i njëjti raport tregon se mes azilkërkuesve, më së shumti kanë mundësi të marrin statusin e refugjatit azilkërkuesit që vijnë nga Azia apo Afrika.

Për periudhën në fjalë, del se 50 për qind e aplikantëve që vijnë nga Eritrea dhe 46 për qind e atyre që vijnë nga Siria kanë pasur sukses në aplikimin për azil. Mundësitë më të ulëta për të marrë statusin e refugjatit mes aplikantëve me sa duket e kanë shtetasit evropianë që aplikojnë.

Raporti tregon se shtetasve të Shqipërisë dhe Serbisë vetëm 2 për qind iu është pranuar në mënyrë pozitive aplikimi dhe kanë marrë statusin e refugjatit.

Edhe këta shtetas, analiza e mëtejshme tregon se janë ose të pakicës rome ose në rastin e Shqipërisë, kryesisht qytetarë që kanë dëshmuar në mënyrë bindëse gjatë aplikimit se kanë qenë të përfshirë në gjakmarrje.

Këto janë disa nga statuset e mundshme që merren në përputhje me procedurat e azilit:

1.”Aplikues i refuzuar” do të thotë personit i është shqiptuar një vendim i shkallës së parë, me të cilin i refuzohet aplikimi për mbrojtje ndërkombëtare.

2.”Person refugjat” do të thotë personit i është dhënë statusi i refugjatit për shkak të frikës së bazuar të persekutimit për arsye të racës, fesë, kombësisë, mendimit politik apo anëtarësisë në një grup të caktuar social është jashtë vendit të kombësisë dhe nuk është në gjendje të kthehet ose për shkak të frikës, nuk dëshiron të kthehet në të.

3. “Person me status të garantuar të mbrojtjes plotësuese” do të thotë se personit, me një vendim të shkallës së parë i është dhënë statusi i mbrojtjes plotësuese, i cili nuk kualifikohet si refugjat.

4. “Person me autorizim për të qëndruar për arsye humanitare” do të thotë se personit i është dhënë autorizimi për të qëndruar për arsye humanitare.

PERQINDIA E SHQIPTAREVE QE KANE FITUAR AZIL NE BE.

People Abandoned By The Socialist Government

“Kur të vdes nuk dua ceremoni mortore. Amanet atë rasën e gurit që kam marrë nga Gjirokastra, të ma vendosni te koka”

Nga Eugen Shehu

Lindi në gushtin e vitit 1901 në qytetin e gurtë të shtetit amë,Gjirokastrës.U rrethua që në vitet e para të jetës,me legjendën e famshme të kështjellës që mbante emrin e Argjiro dhe që u lëshua si erë nga bedenat e kalasë,vetëm e vetëm për mos ti ranë nën sundimin e të tjerëve.U rrethua prej tregimeve mbi trimëritë e pashallarëve të Gjirokastrës,fama e të cilëve arrinte deri në Athinë.Por pati edhe një fat të madh që do t’i paraprinte rrugëve të së ardhmes së vet.Ishte nipi i parë,i të mrekullushmit Baba Selim,i teqesë së Zallit në Gjirokastër.Rexhepi i vogël,shkonte të mësonte në shkollën fillore të Gjirokastrës,në vitin 1907.Gjuha e përdorur aty ishte turqishtja por fati i madh e çonte vogëlushin çdo ditë në Teqenë e Zallit,tek daja i tij ( vëllai i nënës) i cili i mësonte në odën e madhe,gjuhën e bukur shqipe.Dhe tok me gjuhën e bukur tonën,Baba Selim ushqente në shpirtin e nipit të vet, dashurinë e madhe për Shqipërinë.Dihet tanimë se në vitet 1906-1909,Teqeja e Zallit në Gjirokastër ka qenë shëndrruar në çerdhe të madhe të shqiptarizmës.Shahin Kolonja e Sulejman Delvina,Cerçiz e Bajo Topulli,Mihail Grameno dhe Qemal Panariti,shkonin shpesh në dhomën e kësaj teqeje dhe në biseda me Baba Selimin ideonin kryengritjen e përgjithshme shqiptare për pavarsi kombëtare.

Pas mbarimit të shkollës fillore,djali  i thatë dhe imcak,Rexhepi,nisi studimet në shkollën e mesme “Ruzhdije”.Ngase mësonte shumë dhe retulltatet i kishte mjaft të mëdha,me porosi të Baba Selimit,Rexhepi regjistrohet njëherazi në Medresenë e qytetit ku nis të futet kështu në udhën e shenjtë të misticizmës islame.Në shtëpinë e vet në Gjirokastër,nxënësi i dalluar i shkollave “Ruzhdije” dhe “Medrese”,Rexhepi do të ulej me ore të tëra pranë librave duke harruar krejt lodrat e moshës.Për më tej,me këmbënguljen e tij,ai do të shkonte rregullisht në Teqenë e Zallit,duke marrë prej dajës së vet,mësime për gjuhën persishte dhe osmanisht.Bashkëjetesa dajë-nip,pat lënë mbresa të pashlyeshme tek Rexhepi i vogël,i cili më pas,për dajën e vet do të shkruante pos të tjerave ; “Me të qendruar në Post,Baba Selimi e përhapi shumë bektashizmën,i shtoi së tepërmi radhët e antarëve shpirtërorë,jo vetëm me shqiptarë por edhe me të huaj që ishin në Gjirokastër si nënpunës.Fama e tij u përhap aq tepër,sa një major turk,i cili komandonte një garnizon ushtarak në Maqedoni,kur dëgjoi meritat e Baba Selimit erdhi në Gjirokastër për të marrë dorë tek ai dhe u dorëzua myhib… Në kohën e okupacionit italian,kur nisi lufta për çlirimin e atdheut,Baba Selimi përkrahu nxehtësisht nacionalizmin shqiptar.Thirri gjithë fshatarët me radhë dhe i këshilloi të gjithë,të bënin luftën e çlirimit me ngjyrë shqiptare,duke u larguar nga ideologjitë e huaja”. (Baba Rexhepi “Misticizma Islame dhe Bektashizma” Botimi i Detroitit, Amerikë 1967, faqe 261 ).

Duke përfituar nga trazirat e brendshme të shtetit shqiptar,nën Princ Vidin,në qershorin e vitit 1914, grekët të përkrahur nga formacionet e tyre të andartëve ndërmuarën nismën për të krijuar aty qeverinë greke,kinse kishin të bënin me tokat e Vorio Epirit.E vërteta është se shteti shqiptar nën Princ Vidin ishte tejet i kufizuar nga ana gjeografike dhe ai e la jugun në dorë të një batalioni të armatposur keq të Ushtrisë sonë Kombëtare.Ky batalion asesi nuk mund të vepronte përgjatë vijës kufitare rreth 200 kilometra ndaj edhe grekët e zunë lehtësisht Gjirokastrën,me ç’rast donin të internonin Baba Selimin së toku me besnikët e tjerë të tij.Me ndërhyrjen e disa ortodoksëve të Gjirokastrës,kjo nuk ndodhi dhe Baba Selimi shkoi të banojë në Gjirokastër,në shtëpinë e motrës së vet,tek dervish Rexhepi.Anipse nuk ishin në teqe,dajë e nip e kthyen shtëpinë e gurtë në fole të shqiptarizmës,çetat e trimave shqiptarë,merrnin porosi e letra prej Baba Selimit,nëpërmjet nipit të vet,dervish Rexhepit i cili nën uniformën bektashiane merrte e përcillte mesazhet e lirisë sidomos në bashkëpunim të ngushtë,dervish Rexhepi pat me Cerçiz Topullin të cilin e çmonte për besën e burrit dhe trimërinë e rrallë.Pas vitit 1919,kur teqeja u çel sërisht,dervish Rexhepi ishte i pari që ngarendi atje.Duart e tij të vogla e të buta bënin gjithfarlloj punësh,që nga ndërtimi i mureve të shkatëruarra e deri tek mbjellja e luleve apo pemëve të shumta frutore.Pas një shërbimi të gjatë në Teqenë e Zallit në Gjirokastër,dhe pas kalimit të shakllës së parë të karierës së bektashizmës,biri i urtë dhe i mençur  Gjirokastrit merr titullin Dervish.Në ceremoninë e marrjes së titullit,në fillim të viteve 30-të,shkuan në Teqenë Zallit në Gjirokastër dhjetra dervish e baballarë,nga Tepelena, Kolonja,Gjirokastra e Delvina.Krejt atyre u pat rënë në sy,jo vetëm mençuria e dervish Rexhepit por sidomos aftësitë e tij mistike për të komunikuar me njerëzit e thjeshtë përmes shikimeve të syve.Një rrezellëm të mbrendshëm njerzorë dhe depërtues,ata sy e ruajtën deri në fund,deri atëherë kur u mbyllën për në paqën e amshuar.

Pas pushtimit fashist të vendit në prillin e vitit 1939,Teqeja e Zallit në Gjirokastër,do të shndrohej në vatër të vërtetë atdhedashurie.Nacionalistët shqiptarë,të prirur pas bektashizmës,si një besim me kahje të përhershme nga dashuria e shenjtë për atdheun,do të kalonin ditë e netë të tëra në këto prehëtore të shpirtit duke nxitur organizimin e çetave të armatosura kundër pushtuesit.Emra të njohur të nacionalizmit shqiptar si Babameto,Omari,Këlcyra,Xhaferi etj,do të bashkëpunonin ngushtë me dervish Rexhepin fjala e të cilit ish pothuaj e shenjtë për krejt gjirokastritët.Jo pa qëllim,dervish Rexhepi,ftonte gjatë kësaj periudhe në Teqenë e Zallit,edhe personalitete të arësimit e atdhetarisë së Kosovës,siç ishte Rexhep Krasniqi i cili pat kumtuar pikërisht në ate faqe,mësimin e vyer së historisë se “Pa Shqipëri nuk ka Kosovë,por edhe pa Kosovë nuk mund të ketë  Shqipëri”. Në fillim të viteve 40,në mbarim të luftës italo-greke,atëherë kur qeveria dhe junta ushtarake greke,filloi genocidin e paparë ndaj Çamërisë,teqeja e Zallit dhe personalisht dervish Rexhepi,u bënë vatra e parë e këtyre shqiptarëve që linin me dhimbje viset e tyre dhe gjenin prehje në gjirin e shtetit amë.Në çdo rast,dervish Rexhepi  interesohej për fjetje e ushqime të këtyre familjeve dhe më pas i dërgonte nëpër shtëpitë e mëdha të nacionalistëve të Gjirokastrës, Delvinës, Përmetit, Tepelenës e Vlorës.Shqipëria etnike,përpara se të vlente si aspiratë,ishte një veprimtari e gjërë dhe konkrete e udhërrëfenjësit dervish Rexhepi.

Në janar të vitit 1943,në Gjirokastër e rrethina,patën nisur të organizohen këshillat e nacionalçlirimtarëve,me ç’rast filluan të bëjnë edhe propagandë antinacionaliste.Kjo propagandë e kish fillin e saj,në mendjet e komunistëve jugosllavë,të cilët  janë parë nga komunistët e shtetit amë sikur të ishin idhuj.Për më tej,pas ngjarjes së dhimbshme të Mukjes,gjithshka nisi të flasë për vëllavrasje.E vërteta është se komunistët e Qarkut të Gjirokastrës,përmes Bedri Spahiut( i cili në atë kohë pat marrë teqenë e Zallit dhe ish emëruar myhib),i bënte thirrje dervish Rexhepit që të bashkëpunonte me ta por përgjigjja e udhërrëfenjësit ka qenë tepër lakonike ; “Unë bashkëpunoj vetëm me ata që e duan Shqipërinë.Unë nuk besoj se Dushanët e duan vendin tonë më shumë se Mit’hat Frashëri,Bahri Omari e Ismail Golemi”.Por do të vinte edhe një moment tjetër kur dervish Rexhepi do ta bashkonte fjalën e tij me veprën.Kjo ka qenë data e 30 gushtit 1943,atëhrë kur nacionalçlirimtarët e udhëhequr prej Sotir Meros dhe Shemsi Totozanit u derdhën mbi Libohovën martire,kinse aty e kishte çerdhen e vet Balli Kombëtar.”Të nisur me gurët e zjarrit në dorë,urejtjen dhe pabesinë në shpirt,ata u sulën në lagjen Marine,drejt shtëpisë së Rustemajt,shtëpisë së shenjtë të shqiptarizmës dhe u lanë oborrin e shtëpisë me gjakun e Qazim Rustemit,nipit të Avniut… i cili duke patur mbështetjen e dervish Rexhepit dhe nacionalistëve të tjerë të Prefekturës së Gjirokastrës, organizoi formacionin e parë nacionalist antifashist dhe antikomunist në Libohovë”.(Gazeta “Balli i Kombit” 31 gusht 1995 ).

Menjëherë pas kësaj ngjarjeje,duke njohur shpirtin e butë dhe atdhetar të Qazim Rustemit,dervish Rexhepi bëri një lutje dhe një betim.Lutja ishte për shpirtin e të ndjerit Qazim,ndërsa betimi se nën rrobën e shenjtë të dervishit do të mbante kurdoherë armën për të luftuar komunistët shqiptaro-sllav. Tashmë ai vihet në krye të një çete nacionalistësh prej 30-40 burrash duke kryer disa luftime të sukseshme si kundër okupatorit fashist,ashtu edhe kundër forcave komuniste që donin të gënjenin popullin shqiptar,me parrullat e sheqerosura të vëllezërimit me sllavët.Në shumë prej këtyre luftimeve,sido që nacionalistët nuk e linin dervish Rexhepin në radhët e para,ata i habiste gjithmonë guximi i tij.Mandej në një prej luftimeve në rrethinat e fshatit Lazarat,në Gjirokastër ka luftuar në këmbë,përmes breshërisë së plumbave.Tashmë që dervish Rexhepi,pat dalë kundër pushtuesve dhe komunistëve duke mbledhur rreth vehtes ajkën e djalërisë gjirokastrite,ai u vështrua si armik permanent i nacionalçlirimtarëve.Sidoqoftë këta nacionalçlirimtarë,duke dashur të mos të konfrontohen me popullin e Gjirokastrës,Libohovës e Tepelenës (treva në të cilat personaliteti i dervish Rexhepit ishte i padiskutueshëm) menduan të vënë në përdorim taktikat e tyre dhelprake.Kështu,në një urdhër të Komandës së Qarkut të Parë Operativ Vlorë-Gjirokastër,thuhet pos të tjerave : “Është e nevojshme me u pa mundësia të eleminohet fizikisht dervish Rexhepi i teqes së Zallit sepse po bënë për vete popullin  e Gjirokastrës.Por këshillohet që vrasja të jetë e fshehtë dhe askush të mos deklarohet se e ka vrarë”.(Arkivi Qendror i Ushtrisë-Tiranë.Fondi Qarku Operativ Vlorë-Gjirokastër,urdhër dt.3 mars 1944 ).

Pa dashur të cek tiparet e vyera që kërkon të ringjallë bektashizmi ndër besimtarët e vet,them se besnikëria ka qenë dhe mbetet nder tiparet esenciale të frymëzuara.Ka qenë në skuadrën e nacionalçlirimtarëve të Gjirokastrës,një Myhib i cili me të marrë urdhërin për vrasjen  prapa shpine të dervish Rexhepit, e njofton ate në fshehtësi,dhe prej këtij momenti jeta e udhërrëfenjësit të bektashizmës,kalon në ilegalitet të plotë,përmes trazirash të mëdha,por edhe betejash të mëdha. Miqtë e tij më të mëdhenj,ishin besimtarët e teqeve në Lazarat,Nepravisht dhe Melan.Ata e pritën dhe e përcollën këtë dervish të urtë,gati shenjtor i cili ndonëse me trup të pakët,askurrë nuk e lëshoi pushkën nga dora.Për më tej,ai u lidh edhe me burra të tjerë të mëdhenj si Skender Muço,Mit’hat Frashëri,Ismail Golemi etj.Fjalëpak,i pjekur në arsyetime,ai do të ishte ndër të parët nacionalistë të Gjirokastrës i cili do të dënonte ballistin Nexho Bejleri i cili pat kryer disa krime në Libohovë.Në biseda me bashkëluftëtarët e vet dervish Rexhepi ka kumtuar kurdoherë se psuhka e një nacionalisti shkrep larg,kur ajo i drejtohet armiqve të Shqipërisë dhe jo shqiptarëve të pafajshëm të gënjyer nga ideologjia komuniste.Plot 8 muaj,dervish Rexhepi u end me pushkë në krah,në viset jugore të Shqipërisë,në krye të çetës nacionaliste të tij.Plot 8 muaj,jeta e tij kaloi përmes rreziqesh e brengash të mëdha.Por bashkëluftëtarët e tij,kujtojnë se drita e thellë brenda syve të tij,ajo dritë gati enigmatike,nuk u shua askurrë.Udhërrëfenjësi i shqiptarizmës,përpara çdo luftimi,gati si përshpërim, këndonte këngët e trimërisë,duke bekuar me radhë djemtë e labërisë që i vinin pas.Një ngjizje e çuditshme e atdheut dhe fesë ish farkëtuar në shpirtin e madh të tij.

Në dhjetorin e vitit 1944,atëhrë kur në Gjirokastër,nacionalçlirimtarët nisën të hedhin vallen e zisë së komunizmit,për të parën herë sytë e dervish Rexhepit u përlotën.Duke kapërcyer kufijtë e shtetit amë ai u ish drejtuar bashkëluftëtarëve të vet,duke i thënë se do të largohemi përkohësisht,të organizohemi për të luftuar deri në çastin e fundit,komunizmin.Duke kaluar për në tokat çame,sigurisht ndjen dhimbjen kur sheh teqetë e djegura por mban kurdoherë besim në frymën e shenjtë të lirisë që ka shpërndarë kudo në botë,Haxhi Bektashi,i pari udhërrëfenjës i bektashizmit. Ishte ende në kampet e refugjatëve në Greqi,kur i vjen lajmi se ishte shpallur në Tiranë si armik dhe qeveria komuniste e kërkonte tanimë si kriminel lufte.Ministri i Drejtësisë Manol Konomi,me cilësinë e tij si kryetar i komisionit Qendror për zbulimin e krimeve i dërgonte komisionit ndërkombëtar në Londër kërkesën për dorëzimin e dervish Rexhepit,me çrast mbi të “vendosnin” një mal me akuza.Ku pos të tjerave për këtë shenjtor thuhej ; “Dervish Rexhepi,organizator i parë i forcave të Ballit Kombëtar në Gjirokastër.Si fetar ka frymëzuar ndjenjat fetare të popullsisë së Gjirokastrës,sidomos në Libohovë,Rrezome,Kardhiq,Lazarat etj,për ti mobilizuar në radhët e Ballit Kombëtar e në bashkëpunim me italianët e gjermanë ka luftuar kundër ushtrisë nacionalçlirimtare”

( Gazeta “ Bashkimi “ më 6 mars 1945 ).Gjithashtu,në hetuesinë e tmershme që ishte bërë nacionalistit tjetër të madh Bahri Omarit,i është kërkuar llogari deri në një,mbi lidhjet e tij me dervish Rexhepin.Por ky burrë i Gjirokastrës,iu përgjegj hetuesve dhe gjykatësve ortodoks-komunist se dervish Rexhepi ish shenjtor dhe emri i tij nuk mund të ndyhej me akuza të tilla.Për më tej,në proces verbalin e gjyqit të Bahri Omarit,në kinema “Kosova” në Tiranë,në marsin e vitit 1945,lidhur me udhërrëfenjësin bektashi shkruhej tekstualisht ; “Qendra e Ballit Kombëtar ka qenë teqeja e Baba Selimit ku ishte shtabi i Bahri Omarit,ku ishte çerdhja e tradhëtisë.Atje dervish Rexhepi mblidhte popullin dhe Bahri Omari përhapte parrullat e tij”.(Gazeta”Bashkimi” 13 mars 1945”,seanca e dhjetë e gjyqit specila ndaj të pandehurit Bari Omari ).

Në vitet 1945-1952,dervish Rexhepi pasi  le Greqinë dhe Italinë,shkon për disa kohë në Siri e mandej në Egjypt.Tashmë ai do ti virej plotësisht studimeve fetare të misticizmës islame e pas gjuhëve të osmanishtes e persishtes të mësuar prej Baba Selimit,përvetsonte edhe ato italaine e arabe.I heshtur nga natyra,studioz ai do të përpiqej gjatë kësaj kohe të përvetsonte në thelb,filozofinë e bektashizmës duke studiuar sidomos rrugën fizike dhe shpirtërore të dishepujve të këtij besimi.Mbas disa kërkesave të herpashershme prej Egjyptit,emigron në Amerikë,toka e “premtimeve të mëdha” për mijëra shqiptarë.Aty do të pritet me dashuri të madhe prej dhjetra familjeve shqiptare të cilat patën emigruar vite më parë,Xhevat Kallajxhiu e Hysen Butka,Syrja Frashëri dhe Daver Agaj,Qani Prespa dhe Hivzi Husi,Haki Omari dhe Agim Karagjozi,do të ishin miqtë e parë që hapën dyert e zemrave dhe të shtëpive të tyre për shenjtorin e rrallë.Por dervish Rexhepi nuk donte të jetonte askurrë mes luksit.Duke parë se shqiptarët aty,ndodheshin të përçarë në parti e ide,i bindur në fuqinë e madhe të msitikës bekstashiane,në vitin 1953,ai ndërmerr nismën për të çelur në Detroit,shteti i Miçiganit,teqenë e parë shqiptare në krejt botën perëndimore.Vite më vonë,në kujtimet e veta për çeljen e teqesë do të shkruante pos të tjerave ; “ Kur erdha në Amerikë,unë dëshiroja të bisedoja me hirësinë e tij Fan Noli.I kërkova një audiencë.Në takimin që bëmë i thashë se dy miqtë tuaj,më këshillojnë që të hap një teqe këtu në Amerikë.Unë u thashë se nuk bëjë asnjë veprim pa pyetur hirësinë tuaj.Fan Noli ndenji-ndenji dhe më tha : Edhe unë,të isha si ju,ashtu do bëja… Në këtë moment,njëri nga ata,Jahçja,më thotë :”Baba, a behen bektashinj të krishterët”.Dëgjo këtu,i thashë zotit Jahçe,ne i duam që të gjithë,të krishterë dhe bektashinj,sepse në radhë të parë janë shqiptarë.Kur ka dashur interesi i kombit,të krishterët jo vetëm i kemi konsideruar vëllezër shqiptarë,por i kemi bërë edhe dervishë”.(Baba Rexhepi,”Atdhetar dhe Klerik i nderuar” gazeta “ Për mëmëdhenë” më 13 shtator 1995 ).

Kështu ka marrë udhë ndërtimi i teqesë në Detroit,të Miçiganit,me ndihmat bujare të mjaft shqiptarëve atje,është ble toka dhe filloi ndërtimi i teqesë.Baba Rexhepi ( tashmë këtë gradë e pat marrë në Egjypt) ngase kish njohuri të plota dhe kish vizituar qindra teqe,u rrinte mbi kokë ndërtuesve.Ajo çka të bind për aftësitë shpirtërore të tij,është fakti që për ndërtimin e teqesë në Detroit,kontribuan shqiptarë të gjdo feje e besimi.Madje vetë Fan Noli ka qenë ndër të parët.Me kohë kjo teqe u shëndrrua në një vatër kurdoherë të çelur të bektashizmës dhe shqiptarizmës,ndërsa Baba Rexhepi e vlersonte së tepërmi këtë bashkëjetesë të besimit shpirtërorë me dashurinë për atdheun.Madje jo vetëm shqiptarë por në këtë prehtore të shpirtit,gjenin ngushëllim me qindra amerikanë të cilët i tërhiqte personaliteti dhe njenjtëria e Baba Rexhepit.Një prej këtyre qytetarëve amerikanë,të mahnitur pas shpirtit të Baba Rexhepit,është sigurisht,studjuesja në Universitetin e Miçiganit,Francez Trix, e cila në librin e saj posaçërisht për historikun dhe zhvillimin e bektashizmës,shprehet ; “Baba Rexhepi, e them me plot gojën,është një shenjtor,përsa i përket anës shpirtërore,ndërsa përsa i përket erudicionit të tij,si edhe aftësive pedagogjike,është i niveleve maksimale të pedagogëve të Universiteeve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës”.( Francez Trix, “Spiritual Discourse” faqe 18 ).

Pikërisht në vitin 1967,atëherë kur në shtetin amë në Shqipëri,komunistët e tiranës,urdhëruan prishjen e kishave,xhamive apo teqeve,Baba Rexhepi,ky shenjtor i madh,nxitoi të nxirrte në dritë veprën e tij voluminoze,të titulluar “Misticizma Islame dhe Bektashizma”.Ai nxitoi ta nxjerë në dritë këtë vepër,për tu kujtuar shqiptarëve se,së paku teqetë patën qenë dhe mbeten çerdhe të shqiptarizmës dhe duke u rrafshuar ato,komunistët donin të shkatërronin me dhunë këtë ndjenjë kaq madhore,për ta zavendësuar ate me kancerin komunist.Vepra në fjalë,është fundi i një punë studimore në disa decenie.Baba Rexhepi,ngase zotëronte gjuhët orientale,se pati të vështirë të përkthente pos mesazheve mistike e historike,edhe mijëra vargje të shkruara prej baballarëve apo dervishlerëve,në formën e nefezeve.Përkthimet e tij janë mjaft të lemuar dhe duket se brenda tyre rreth zemra e vet Baba Rexhepit.Ai vizaton me një dashuri të pashembullt figurat e ndritura të bektashizmës,të cilat predikuan veç tolerancë midis besimeve të tjera,duke respektuar së pari,dahsurinë për vendin që të ka rritur.Jo pa qëllim në faqen e parë të këtij libri,Baba Rexhepi ka vendosur një dedikim personal.Ky dedikim është plotësisht kombëtar ngase vetëm një shpirt i madh si ai i Baba Rexhepit mund të kumtonte ; “Klerikëve të të gjitha feve në Shqipëri,që u bënë fli për lirinë dhe pavarsinë e saj,si edhe klerikëve që u torturuan dhe humbën jetën nën terrorin komunist,sepse nuk pranuan të mohojnë idealet e tyre fetare e kombëtare,autori ua kushton këtë vepër me nderm të thellë “.Veprimtaria studiuese dhe krijuese e Baba Rexhepit është tepër e gjërë.Ajo përmbledh mijëra faqe studime,përkthime,traktate të besimit fetar apo kujtime që ende sot nuk po ndriçohen sa duhet,çdo fjalë e përkthyer prej tij,gjen vendin e vet,nën koloritet e gjuhës së pasur shqipe.Në teqe,mes bashkëkombasve të vet,ai donte të kuvendojë kurdoherë shqip dhe ligështohej kur ndonjë djalë apo vajzë e vogël mezi fliste gjuhën shqipe.Por edhe kur me sy të qortonte,ai dukej se të falte gjdo gabim.Mendoj se është me vend të mbyll këto shënime,me ate entuziazmëm të një natyre të dukshme,të baba Rexhepit,kur shihte se si po rrëzohej diktatura komuniste në Shqipëri.Ai ndiqte me vëmendje çdo lajm nga Shqipëria dhe nuk nguronte,megjithë moshën e thyer,të thërriste në teqe miq të vetë amerikanë,t’u spjegonte mbi ngjarjet në Shqipëri e t’u kallzonte se bashkëkombasit e vet e kanë urryer për jetë komunizmin.Ai përshëndeti ndër të parët,krijimin e partisë “Balli Kombëtar” në Tiranë pas 55 vjetësh dhe i uroi me telegram ; “Lus zotin për ju dhe ju bekoj për rrugën ku jeni nisur.Ju do të dini të shkoni në gjurmët e shkëlqyera të nacionalistëve shqiptarë !”.

Në korrikun e vitit 1995,Baba Rexhepi u sëmur rëndë.Shpirti i tij prej shenjtori e kuptoi se po ecte drejt pavdeksisë shpirtërore,ishte plot 94 vjeç.Ka telefonuar në kryegjyshatën bektashiane në Tiranë duke kërkuar nga kryegjyshi botërorë Haxhi Dede Reshat Bardhit që të dërgojë sa ma parë një dervish i cili mund ta zavendësonte,ndërsa miqëve të vet,që i shërbenin,një ditë gushti u ka thënë ; “Kur të vdes,nuk dua ceremoni mortore.Amanet,ate rasën e gurit që kam marrë nga Gjirokastra,të ma vendosni tek koka”.Bashkëkombasit e plotësuan amanetin e shenjtorit të madh.Ata vendosën rrasën egurit të Gjirokastrës tek koka,por nuk mundin ta mbanin dot valët e lumit njerzor që shpërthyen në homazh të këtij apostulli të bektashizmës.Klerikë,besimtarë,ortodoks,muhamedanë, katolikë e bektashinj,pa pyetur për telegramet e protokolle,nga krejt viset e Amerikës dhe Kanadasë shkuan ti jepnin lamtumirën e fundit apostullit të tyre.Shkuan edhe nga Shqiperia,Zvicra por edhe nga Gjirokastra e tij e dashur.Një popull i tërë përulej më 14 gusht 1995,përpara birit të vet shenjtor.

Bern-Zvicër

Shqipëria ndër vendet ku abuzohet me të drejtat e njeriut. The Sun: Blair miliona paund nga përfshirja e bizneseve të tij të cilësuara si “vullnetare”.

“Amnisty International”

“tortura dhe trajtimi i keq i të arrestuarve është e zakonshme në Shqipëri”.

Përfshirjes së ish-kryeministrit Tony Blair dhe perandorisë së biznesit të tij në shumë vende të botës. “The Sun” shkruan se shumica e tyre janë vende të etiketuara për abuzime tronditëse me të drejtat e njeriut, përfshirë edhe torturat dhe masakrat. Në listën e vendeve bën pjesë edhe Shqipëria, në të cilën Blair luan rolin e këshilltarit të kreut të ekzekutivit. “Ish kryeministri Blair është duke bërë miliona paund nga vende të akuzuara për abuzime tronditëse të drejtave të njeriut, duke përfshirë torturat dhe masakrat”­ shkruan gazeta. Në krye të artikullit një paragraf më vete i kushtohet vendit tonë, për të cilin numërohen problemet me respektimin e të drejtave të njeriut. “Bleri punon si këshilltar vullnetar. Por “Amnisty International” thotë se “tortura dhe trajtimi i keq i të arrestuarve është e zakonshme në Shqipëri”. “Amnisty International” shton se “ kushtet, në veçanti për të burgosurit në pritje të vendimit gjyqësor në komisariatet e policisë, vazhdojnë të jenë të ashpra, pavarësisht se janë ndërmarrë hapa për të ulur mbipopullimin. Dhuna në familje është tepër e përhapur dhe reforma të mëdha nevojiten të merren për të mbrojtur viktimat ”­ shkruan The Sun për punën e ish-kryeministrit britanik në Shqipëri.

Res Publica.