Bën ftohtë në Tiranë…
Dajti zbardh i përlotur;
Flokët e borës savan
Mbi heshtjen e ndrojtur…
Poezi nga REXHEP POLISI

FTOHTË NË TIRANË
Ftohtë, ftohtë në Tiranë…
Mbi Dajt bora po rigon;
Si krah zogu më ngjan,
Malli që më hënëzon…
Mbuluar me tis trishtimi,
Dita zvarritet e mpirë;
Ti ndrin si rreze agimi,
Si pikë vese e dlirë…
Bën ftohtë në Tiranë…
Dajti zbardh i përlotur;
Flokët e borës savan
Mbi heshtjen e ndrojtur…
LIRI
I burgosur jam
Në të njëjtën qeli me ty
Dhe nuk mund të të prek
E as të të shoh në sy!
I burgosur jam brenda teje…
As emrin të ta thërras
S’paskam fuqi…
Liri!
NËNË!
M’u lagën mendimet
Nga shiu i lotëve
Që pa pushim
Bie prej qiellit të vrenjtur.
Fjalët
Më janë tharë nga dhembja.
Duart
Më dridhen si mështekna
Nga erërat…
S’reshtin për asnjë çast
Pendimet…
Është dimër
Dhe fjalët kanë ngrirë,
Nga qielli
Si breshër më bëhen…
Në ajrin e qelqtë
Vizatoj portretin tënd
Dhe thellë,
Thellë, së brendshmi
Ndjej puhizën e ngohtë,
Buzëqeshjen tënde
Që më ngroh
Në këtë natë polare…
NJË QERSHIZË
Një qershizë e brishtë buzë rruge
Paska çelur pa pritur muajin maj.
Lodrojnë petalet në ditën e murrme;
Unë s’di pse ndjehem si i zënë në faj…
Harruar në shkresat mbi tavolinë
Më ikën ditët krejt pa kuptuar…
Sot kjo qershizë më solli freskinë
E një stine që më kish munguar…
GURGULLIMA E LUMIT TONË
Këtu ndjehem si i huaj, në dhe të huaj,
Ndjehem bosh. Pikë gjaku s’më lëvrin
Nën lëkurë. As dielli nuk ngroh si aty
Në viset e tua, në viset tona të bukura…
Si i huaj ndjehem dhe paskam mall
Për gurgullimën e lumit tonë që na mban
Ndezur përherë dashurinë kristal,
Që shkrin edhe borën në mal…
SARANDË
Mbrëmë
Të kisha aq afër,
Aq pranë,
Saqë dorën, po të zgjasja
Do të prekja
Buzëqeshjen tënde,
Që edhe detin
E lë pa frymë…
Do të prekja
Ajrin që ti thith
Dhe gjithë
Madhështinë…
Por dora nuk m’u bind
Dhe u futa nxitimthi
Në lumin e njerëzve,
Mes dallgëve
Pa kthim,
Duke lenë pas
Dhembje
E trishtim…
NATË PA HËNË
Lotët e tu më mbetën në faqe;
Si kristal u thye mbrëmja…
Nuk ka hënë brenda kësaj nate;
Pylli ndanë lumit oshëtin nga dhembja.
Iu luta ëndrrës të mos ikë këtë mbrëmje,
Ëndrrës jetime në botën e hirtë.
Nata e trishtë si gjysmë hëne
M’u ul të banojë në timin shpirt…
AROMË GRUAJE
Ka ditë, muaj e vite që ec në ajër drejt teje.
Ec bashkë me mendimet e bukura për ty,
Ec dhe përndrihem nga mijëra diej
Si një mal i lartë deri në yjësi…
Lumi që gjarpëron në trupin tënd,
Më mbyt, më zhyt në drithërime.
Kjo lojë e çmendur krejt më çmend
Nën rrahjet e zemrës me gjëmime!
DET QIELLOR
Vështrimi yt, det qiellor…
M’u shkri si borë në pranverën e syve,
Si shtangia e trishtë mbetur në dorë
Në hendekun e thellë mes ne të dyve…
Dhe koha ndali ritmin e saj,
Atë çast kur tërmet ra, e ndjeve dhe ti?
Ishte vjeshtë, ëndrrat tona lageshin në shi.
FJALËT
Fjalët po më digjen së brendshmi…
Duan të dalin dhe të fluturojnë të lira,
Të marrin frymë e të përcjellin dashuri.
Tash gjthë këtë grumbull fjalësh,
Që kanë shpëtuar nga djegia,
Po i nis drejt kaltërsive…
Si pëllumba fluturojnë ato hapësirave
E unë marr frymë lirisht
Dhe ndjej se jam gjallë…