Ftohtë në Tiranë .

Bën ftohtë në Tiranë…

Dajti zbardh i përlotur;

Flokët e borës savan

Mbi heshtjen e ndrojtur…

Poezi nga REXHEP POLISI

FTOHTË NË TIRANË

Ftohtë, ftohtë në Tiranë…
Mbi Dajt bora po rigon;
Si krah zogu më ngjan,
Malli që më hënëzon…

Mbuluar me tis trishtimi,
Dita zvarritet e mpirë;
Ti ndrin si rreze agimi,
Si pikë vese e dlirë…

Bën ftohtë në Tiranë…
Dajti zbardh i përlotur;
Flokët e borës savan
Mbi heshtjen e ndrojtur…

LIRI

I burgosur jam
Në të njëjtën qeli me ty
Dhe nuk mund të të prek
E as të të shoh në sy!

I burgosur jam brenda teje…
As emrin të ta thërras
S’paskam fuqi…
Liri!

NËNË!

M’u lagën mendimet
Nga shiu i lotëve
Që pa pushim
Bie prej qiellit të vrenjtur.

Fjalët

Më janë tharë nga dhembja.

Duart

Më dridhen si mështekna

Nga erërat…

S’reshtin për asnjë çast

Pendimet…

Është dimër

Dhe fjalët kanë ngrirë,

Nga qielli

Si breshër më bëhen…

Në ajrin e qelqtë

Vizatoj portretin tënd

Dhe thellë,

Thellë, së brendshmi

Ndjej puhizën e ngohtë,

Buzëqeshjen tënde

Që më ngroh

Në këtë natë polare…

NJË QERSHIZË

Një qershizë e brishtë buzë rruge
Paska çelur pa pritur muajin maj.
Lodrojnë petalet në ditën e murrme;
Unë s’di pse ndjehem si i zënë në faj…

Harruar në shkresat mbi tavolinë
Më ikën ditët krejt pa kuptuar…
Sot kjo qershizë më solli freskinë
E një stine që më kish munguar…

GURGULLIMA E LUMIT TONË

Këtu ndjehem si i huaj, në dhe të huaj,
Ndjehem bosh. Pikë gjaku s’më lëvrin
Nën lëkurë. As dielli nuk ngroh si aty
Në viset e tua, në viset tona të bukura…

Si i huaj ndjehem dhe paskam mall
Për gurgullimën e lumit tonë që na mban
Ndezur përherë dashurinë kristal,
Që shkrin edhe borën në mal…

SARANDË

Mbrëmë

Të kisha aq afër,

Aq pranë,

Saqë dorën, po të zgjasja

Do të prekja

Buzëqeshjen tënde,

Që edhe detin

E lë pa frymë…

Do të prekja

Ajrin që ti thith

Dhe gjithë

Madhështinë…

Por dora nuk m’u bind

Dhe u futa nxitimthi

Në lumin e njerëzve,

Mes dallgëve

Pa kthim,

Duke lenë pas

Dhembje

E trishtim…

NATË PA HËNË

Lotët e tu më mbetën në faqe;
Si kristal u thye mbrëmja…
Nuk ka hënë brenda kësaj nate;
Pylli ndanë lumit oshëtin nga dhembja.

Iu luta ëndrrës të mos ikë këtë mbrëmje,
Ëndrrës jetime në botën e hirtë.
Nata e trishtë si gjysmë hëne
M’u ul të banojë në timin shpirt…

AROMË GRUAJE

Ka ditë, muaj e vite që ec në ajër drejt teje.
Ec bashkë me mendimet e bukura për ty,
Ec dhe përndrihem nga mijëra diej
Si një mal i lartë deri në yjësi…

Lumi që gjarpëron në trupin tënd,
Më mbyt, më zhyt në drithërime.
Kjo lojë e çmendur krejt më çmend
Nën rrahjet e zemrës me gjëmime!

DET QIELLOR

Vështrimi yt, det qiellor…

M’u shkri si borë në pranverën e syve,

Si shtangia e trishtë mbetur në dorë

Në hendekun e thellë mes ne të dyve…

Dhe koha ndali ritmin e saj,

Atë çast kur tërmet ra, e ndjeve dhe ti?

Ishte vjeshtë, ëndrrat tona lageshin në shi.

FJALËT

Fjalët po më digjen së brendshmi…
Duan të dalin dhe të fluturojnë të lira,
Të marrin frymë e të përcjellin dashuri.

Tash gjthë këtë grumbull fjalësh,
Që kanë shpëtuar nga djegia,
Po i nis drejt kaltërsive…

Si pëllumba fluturojnë ato hapësirave
E unë marr frymë lirisht
Dhe ndjej se jam gjallë…