Është koha për një diskutim serioz dhe të mprehtë rreth anëtarësimit suedez në Nato …

KATËR GJËRA QË SUEDIA DUHET TË BËJË TANI

Si shumë të tjerë, u zgjova me shishet e lajmeve para agimit të së enjtes në mëngjes. Në rastin tim në Helsinki ku sapo kisha takuar Presidentin e Finlandës Sauli Niinistö dhe kolegun tim kryetar të partisë Petteri Orpo. Dhe ashtu si shumë të tjerë, kuptova se tani Rusia po bën pikërisht atë që Shtetet e Bashkuara kanë paralajmëruar dhe të gjithë të tjerët janë frikësuar, por shpresonin të shmangnin.

Periudha e pasluftës përfundoi të enjten. 24 shkurti do të shënojë një orar të ri, duke krijuar një para dhe pas, në të njëjtën mënyrë si 11 shtatori dhe ditët e tjera formuese në historinë botërore.

Çështja e madhe tani, natyrisht, është se si ne dhe vendet e tjera mund ta ndihmojmë Ukrainën. Por pas saj pasojnë shumë të tjerë: Çfarë do më shumë Rusia? Cilat sanksione kundër Rusisë me të vërtetë kafshojnë, si afatshkurtër ashtu edhe më afatgjatë? Si do të mbrohet bota e lirë kundër shteteve si Rusia dhe liderëve autoritarë si Putini? A mund të ketë dikush fare marrëdhënie me një shtet si Rusia apo duhet të konsiderohen plotësisht si parastatë? Dhe nga ana jonë – çfarë përfundimesh duhet të nxjerrim tani për politikën suedeze të mbrojtjes dhe sigurisë?

Nxora katër përfundime të mprehta.

Së pari: Është koha për një diskutim serioz dhe të mprehtë rreth anëtarësimit suedez në Nato.

Një zëdhënës i Ministrisë së Jashtme ruse dje drejtoi kërcënime të qarta kundër Suedisë dhe Finlandës: nëse të dy vendet tona bashkohen me NATO-n do të kishte “pasoja të rënda ushtarake dhe politike” që do të kërkonin që Rusia “të ndërmarrë veprime reciproke” Erd “. Kjo sipas agjencisë ruse të lajmeve Ria. Kërcënimi është i qartë por le të jetë plotësisht i qartë: Në Suedi, ne e kuptojmë vetë vendimin për politikën tonë të sigurisë, përfshirë çështjen e anëtarësimit në Natomos. Asnjë kërcënim nuk do të na ndryshojë në atë pikë.

Dhe ne duhet të shkojmë krah për krah me Finlandën për këtë çështje. Ish-kryeministri finlandez, dhe ish-lideri i partisë sonë motër finlandeze, Aleksandër Stubb, deklaroi dje se Rusia, përmes sulmit brutal ndaj Ukrainës në praktikë, e ka afruar Finlandën drejt anëtarësimit në NATO. E shoh në të njëjtën mënyrë për Suedinë. Kur Rusia tani tregon se çfarë i bën Ukrainës – një vend tjetër i lirë dhe demokratik që nuk është pjesë e NATO-s – thekson se në çfarë pozicioni të ekspozuar ndodhen Suedia dhe Finlanda. Nëse nuk je anëtar i NATO-s, nuk e ke edhe mbrojtjen nga NATO. Është një çështje digjitale.

Ne tashmë po punojmë shumë ngushtë me Shtetet e Bashkuara dhe me NATO-n. Dhe dje Finlanda dhe Suedia vendosën të shkaktojnë mekanizmin e quajtur “MSI” në Natospråk, dmth se të dy vendet tona kërkojnë qasje për të marrë pjesë në baza ditore operacionale brenda NATO-s. Mund të tingëllojë teknikisht dhe mjaft vëmendje, por nuk është hap i vogël, por i madh. Dhe kjo është gjë e mirë. Tash e gjithë bota e di se kaq afër NATO-s mund të jesh vetëm ti, pa qenë anëtar dhe pa pasur mbrojtjen e NATO-s. Të paktën Rusia e di këtë.

Ja pse ka një diskutim serioz dhe të mprehtë rreth Anëtarësimit Kombëtar Suedez. Se ku qëndrojnë të Moderuarit në çështje dihet mirë – Suedia tashmë duhet të jetë anëtare e NATO-s. Dhe në të gjitha rrethanat, është Parlamenti i Suedisë – jo Putin – ai që merr me shumë kujdes të gjitha vendimet që na interesojnë dhe sigurinë tonë. Dhe Finlanda, kush e kupton të vetën. Ja pse Suedia duhet të thotë tani tamam si Finlanda – se ne e mbajmë derën e natës plotësisht të hapur.

Së dyti: Suedia duhet ta ndihmojë Ukrainën me atë që po kërkon Ukraina.

Ukraina tani po kërkon me ngulm ndihmë nga të gjitha vendet evropiane. Para disa javësh iu bë një kërkesë Suedisë për të ndihmuar edhe me pajisje ushtarake. Suedia tani menjëherë duhet t’i thotë po. Është mirë që qeveria e ka braktisur pikën e saj jo adekuate se një ndihmë e tillë nuk është e mundur. Por thjesht duke iu referuar hetimeve të vazhdueshme, shpikjeve dhe “praktikës” nuk mjafton. Suedia duhet të kontribuojë me armë të tilla mbrojtëse që rrisin aftësinë mbrojtëse të Ukrainës pasi ata tani luftojnë për mbijetesën e vendit të tyre. Të moderuarit janë të lumtur të bashkëpunojnë me qeverinë se si duhet të projektohet saktësisht kjo. Por është shumë nxitim. Tani ka të bëjë me orë dhe ditë.

Së treti: Bëjeni BE të pavarur nga gazi dhe nafta ruse.

BE tashmë është pajtuar për sanksione shumë të gjera kundër Rusisë, kundër oligarkëve rusë dhe kundër udhëheqjes shtetërore ruse. Është një gjë shumë e mirë. Së bashku me sanksionet përkatëse të SHBA dhe Japonisë, tregon se bota e lirë tani është e përgatitur të izolojë Rusinë nga ekonomia globale. Në një kohë të gjatë, kjo është jashtëzakonisht e rëndësishme. Por duhet bërë më shumë. Rusia është ose një ekonomi e madhe ose veçanërisht e përparuar, por ato kanë lëndë të para – mbi të gjitha naftë dhe gaz. E vetmja gjë që do të ketë një ndikim vërtet të madh në ekonominë ruse dhe fuqinë e luftës është se ata humbasin të ardhurat e tyre nga gazi dhe nafta. Ja pse BE – me Gjermaninë dhe Italinë në ballë – duhet të fillojë menjëherë rrugëtimin drejt një varësie totale energjetike nga Rusia. Dhe të gjithë të tjerët duhet t’i ndihmojnë ata të gjejnë shpejt një furnizim tjetër me energji

Dhe për së katërti: Deportoni oficerët rusë të inteligjencës.

Të gjitha vendet e BE-së tani duhet të dëbojnë oficerët rusë të inteligjencës që qëndrojnë në vendet tona si “diplomatë”. Tani nuk është koha për diplomaci dhe nuk kanë lidhje me diplomacinë. Ato paraqesin rreziqe sigurie në të gjitha vendet e BE-së dhe Rusia aktualisht po provon në Ukrainë pse nuk duhet lejuar të jenë, dhe duken, në demokracitë e tjera.

Për mua që jam formësuar politikisht kur mbaroi Lufta e Ftohtë dhe u ringjall Muren, ndjehem krejt surreale që duhet të shkruaj këto rreshta. Zemra ime po rrjedh gjak nga fotot që po shohim tani nga Kievi. Herën e fundit që demonstruam në Norrmalmstorg ishte për lirinë e shteteve balltike. Tani po demonstrojmë në Norrmalmstorg kundër pushtimit të Ukrainës nga Rusia. Por ideali është saktësisht i njëjtë edhe sot si atëherë. Për liri, kundër shtypjes. Demokraci liberale, jo despot autoritar.

Pushteti nuk shkon para si duhet. Dhe vetëm liria jep paqe.

FYRA SAKER SVERIGE MÅSTE GÖRA NU

Som så många andra vaknade jag av nyhetsflashar före gryningen i torsdags morse. I mitt fall i Helsingfors där jag just hade träffat Finlands president Sauli Niinistö och min partiledarkollega Petteri Orpo. Och precis som så många andra, insåg jag att nu gör Ryssland precis det som USA har varnat för och alla andra har fruktat, men hoppats slippa.

Efterkrigstiden tog slut i torsdags. Den 24 februari kommer markera en ny tideräkning, skapa ett före och ett efter, på samma vis som den 11 september och andra formativa dagar i världshistorien.

Den stora frågan nu är naturligtvis hur vi och andra länder kan hjälpa Ukraina. Men efter den följer många andra: Vad vill Ryssland mer än detta? Vilka sanktioner mot Ryssland biter verkligen, både kortsiktigt och mer långsiktigt? Hur ska den fria världen skydda sig mot stater som Ryssland och auktoritära ledare som Putin? Kan man över huvud taget ha relationer med ett land som Ryssland eller ska de fullt ut betraktas som en pariastat? Och för vår egen del – vilka slutsatser bör vi nu dra för svensk försvars- och säkerhetspolitik?

Jag drar fyra skarpa slutsatser.

För det första: Det är dags för en seriös och skarp diskussion om svenskt Natomedlemskap.

En talesperson för det ryska utrikesdepartementet riktade igår tydliga hot mot Sverige och Finland: om våra båda länder går med i Nato skulle det få ”allvarliga militära och politiska konsekvenser” som skulle kräva att Ryssland ”vidtar ömsesidiga åtgärder”. Detta enligt den ryska nyhetsbyrån Ria. Hotet är tydligt men låt det stå fullständigt klart: I Sverige fattar vi själva besluten om vår säkerhetspolitiska linje, inklusive frågan om Natomedlemskap. Inga hot kommer ändra oss på den punkten.

Och vi ska gå sida vid sida med Finland i den frågan. Den förre finske statsministern, och förre ledaren för vårt finska systerparti, Alexander Stubb, konstaterade igår att Ryssland genom sitt brutala övergrepp på Ukraina i praktiken har fört Finland närmare ett Nato-medlemskap. Jag ser det på samma vis för Sverige. När Ryssland nu visar vad det gör mot Ukraina – ett annat fritt och demokratiskt land som inte är med i Nato – så understryker det vilket utsatt läge som Sverige och Finland befinner sig i. Är man inte medlem i Nato har man inte heller skyddet från Nato. Det är en digital fråga.

Vi samarbetar redan mycket nära med USA och med Nato. Och igår beslutade både Finland och Sverige att utlösa den mekanism som kallas ”MSI” på Natospråk, dvs att våra båda länder begär access att få vara med på daglig operativ basis inom Nato. Det kan låta tekniskt och uppmärksammades rätt lite, men det är inget litet steg, utan ett stort. Och det är bra. Nu vet hela världen att vi är så nära Nato man bara kan vara, utan att vara medlem och utan att ha Natos beskydd. Inte minst Ryssland vet det.

Därför brådskar det med en seriös och skarp diskussion om svenskt Natomedlemskap. Var Moderaterna står i frågan är väl känt – Sverige borde redan vara medlem i Nato. Och under alla omständigheter är det alltså Sveriges riksdag – inte Putin – som suveränt fattar alla beslut som rör oss och vår säkerhet. Och Finland, som fattar sina. Därför borde Sverige nu säga exakt som Finland – att vi håller Natodörren helt öppen.

För det andra: Sverige bör hjälpa Ukraina med det Ukraina ber om.

Ukraina ber nu desperat alla europeiska länder om hjälp. För några veckor sedan gjordes en förfrågan även till Sverige om att hjälpa till också med militär utrustning. Den bör Sverige nu omedelbart säga ja till. Det är bra att regeringen har övergivit sin felaktiga ståndpunkt att sådan hjälp inte är möjlig. Men att bara hänvisa till pågående utredningar, inventeringar och ”praxis” duger inte. Sverige ska bidra med sådana defensiva vapen som ökar Ukrainas försvarsförmåga när de nu kämpar för sitt lands överlevnad. Moderaterna samarbetar gärna med regeringen om exakt hur detta bör utformas. Men det är mycket bråttom. Nu handlar det om timmar och dagar.

För det tredje: Gör EU oberoende av rysk gas och olja.

EU har nu enats om mycket omfattande sanktioner mot Ryssland, mot ryska oligarker och mot den ryska statsledningen. Det är mycket bra. Tillsammans med USA:s och Japans motsvarande sanktioner visar det att den fria världen nu är beredd att isolera Ryssland från den globala ekonomin. På längre sikt är detta extremt viktigt. Men mer måste göras. Ryssland är vare sig en stor eller särskilt avancerad ekonomi, men de har råvaror – framför allt olja och gas. Det enda som kommer ha riktigt stor effekt på den ryska ekonomin och krigsmakten är att de förlorar sina gas- och oljeinkomster. Därför måste EU – med Tyskland och Italien i spetsen – omedelbart påbörja resan mot ett totalt energioberoende från Ryssland. Och alla andra bör hjälpa dem att snabbt hitta annan energiförsörjning.

Och för det fjärde: Utvisa ryska underrättelseofficerare.

Samtliga EU-länder borde nu utvisa de ryska underrättelseofficerare som uppehåller sig i våra länder som ”diplomater”. Nu är inte tiden för diplomati och de har dessutom ingenting med diplomati att göra. De utgör säkerhetsrisker i alla EU-länder och Ryssland bevisar just nu i Ukraina varför de inte ska tillåtas vara, och verka, i andra demokratier.

För mig som är politisk formad när Kalla kriget tog slut och Muren revs, känns det helt surrealistiskt att behöva skriva dessa rader. Mitt hjärta blöder av de bilder vi nu ser från Kiev. Förra gången vi demonstrerade på Norrmalmstorg var det för de baltiska staternas frihet. Nu demonstrerar vi på Norrmalmstorg mot Rysslands invasion av Ukraina. Men idealen är exakt desamma idag som då. För frihet, mot förtryck. Liberal demokrati, inte auktoritär despoti.

Makt går inte före rätt. Och bara frihet ger fred.