Mos harroni krimet e sërbëve në Kosovë .

Pesë ditë e dhunuar nga ushtarët “I pari më dhunoi gjeneral Vujiçi në sy të milicëve, pastaj thirri ushtarët që mu sulën me tërbim.

Vajzat e tjera i dhunuan oficerët e tjerë, të cilët pasi mbaronin punë me to, ua jepnin ushtarëve”.

Kështu e nisi rrëfimin e saj për mjeken në Tiranë vajza nga Dukagjini, e cila ishte dhunuar dhjetë ditë me radhë nga ushtarët në një kazermë ushtarake.

Më në fund arriti të bindej dhe filloi të rrëfejë me lot në sy tërë atë skenë makabre. “E çfarë duhet t’u tregoj? Çka do të mund të rregulloni në plagën e madhe që shkaktuan serbët?

Pse po më mundoni?
A nuk ju mjafton ajo që në të njëjtën tavolinë ku u dhunova unë, vdiqën edhe tri vajza të tjera që u dhunuan si unë? ”. Unë e kam humbur shpresën se ndoshta ka diku shkëndija jete për mua!

“Dua të më thuash, se si ndodhi që ratë në duart e kriminelëve, kur ndodhi saktësisht dhe sa veta ishin me ty atje”, e ngacmonte mjekja, e cila më parë kishte aktivizuar aparatin për incizim

Vogëlushja prapë hodhi vështrimin mbi horizont, sikur atje të shihte atë që ndodhi, dhe shtoi ngashëryeshëm: “Shikoni, po flas, por më premtoni se do të më ktheni shpejt atje”, dhe vazhdoi.

Pas disa çasteve, kur reshtën klithmat, u dëgjua një breshëri automatiku. Aty kishte përfunduar jeta e saj.

Këtë do ta kuptoja vetëm pas tri ditësh, kur do të më vinte radha edhe mua për të hyrë në bodrumin ku ishin dhunuar shoqet e mija

Ditën e pestë arrita t’i zgjidh duart dhe u përpoqa të hakmerresha, duke e goditur me çfarë mu gjend atë farë “gjenerali” të fëlliqur, që luftonte me gra.

Si dënim, më dërguan të lidhur jashtë dhe më lanë në shi, derisa erdhën një dyzinë ushtarësh, të cilët më dhunuan barbarisht dhe pa mëshirë.

Ditën e parë më dhunuan mbi tavolinën e bukës, ndërkohë që përballë meje çnderonin edhe tri vajza të tjera.
Madje, atyre ua prenë edhe organet gjenitale, duke i lënë të vdekura në vend. Assesi nuk më kujtohet kur më lanë, por e di se e kam shumë të vështirë të jetoj.

Ndoshta, më lehtë e kam të vdes dhe të zhdukem nga faqja e dheut. Më thuaj, si ta ngushëlloj veten, si t’i dal përpara familjes, miqve.

Ata e dinë çka ka ndodhur me mua.

Unë e di se do ta kem përkrahjen e tyre, por tani trupi im është i ndotur, i fëlliqur.
Dhe jeta ime në këtë mënyrë më duket më e vështirë se çdo vdekje”, përmbylli vajza nga Dukagjinit me lot në sy. (Shkëputur nga Dosja e dhunimit” të përgatitur nga Luljeta Selimi)

Besa: “Tentonin të na dhunonin edhe para fëmijëve!”

Për herë të parë në Kosovë një grua e përdhunuar nga paramilitarët serbë në vitin 1999, flet publikisht për tmerret që ka përjetuar ditëve kur është zënë rob me fëmijët e saj, dhe për tre ditë e tre netë është përdhunuar dhjetëra herë. 

Gruaja që foli publikisht për RTK, me emër të sajuar Besa, dhe fytyrë të mjegulluar tregon traumat e asaj periudhe, se si ka ngel shtatzënë, dhe se si ka abortuar fëmijën nga paramilitarët serbë.

"Për tre ditë e tre netë kemi qenë të ngujuara. Kemi qenë gra prej shumë fshatrave, na kanë mbledhur dhe na kanë dërguar me një fshat tjetër. 

Aty kanë qenë gjithë mjetet luftarake, polici, paramilitarë, militarë por edhe policia e rregullt, të gjithë flisnin shqip, vetëm se ishin të maskuar sepse nuk donin tu a shihnim fytyrat. 

Aty kemi qenë 3 ditë e 3 netë, gjithë burrat 70 burra i kanë vrarë, sot e atë ditë nuk dihet fati i tyre’, - nis rrëfimin tronditës Besa. 

Burrin e kam pasur ushtarë të UÇK-së, shtatë muaj unë nuk jam parë me të, kunati në Gjermani komunikonte me të, ne me kunatin, na tregonte se është mirë, kaq.

“Ishim në shtëpitë e atij fshatit ku qëndronim, fshat në fushën e Dukagjinit, aty ishim nëpër shtëpi të fshatit, ishte një fshat i boshatisur, na ndanë në grupe të ndryshme në shtëpi të ndryshme.

Vini nga dy nga tre, nga katër burra, i ngujonin burrat me një dhomë, fëmijët me një dhomë, edhe fëmijët i kisha me vete, i kisha nga mosha 6 vjeçare deri 10 vjeçare, më thoni ‘nëse dëshiron këtu para fëmijëve e bëjmë mua nuk më vjen turp’, pra tentonin të na dhunonin edhe para fëmijëve”.

Tre ditë e tre netër resht, burrat i morën, neve na liruan, na thanë shkoni kah të doni, i morëm fëmijët, të rrahur, të frikësuar, nga rrahja se dinim cili fëmijë është i yni, i njoha prej rrobave, unë për vete veç e shihja murrin si bëhej kuq prej gjakut, edhe tash më dhemb koka nga goditjet për muri.

Besa thotë se edhe pse burri i saj dhe fëmijët i dinë gjithë përjetimet e saj, asnjëherë nuk kanë hapur temën e përdhunimeve.

NJË FOTO’KRIM QË FLET SA 1000 FJALË!

DON'T FORGET THE CRIMES OF THE SERBS IN KOSOVO.

 VOGELUSHA'S STORY FROM DUKAGJINI: "I was first raped by General Vujiči in front of the militia..."


 Violated by soldiers for five days "First General Vujiçi raped me in front of the militiamen, then he called the soldiers who attacked me with rage.
 The other girls raped the other officers, who, after finishing work with them, gave them to the soldiers."

 The girl from Dukagjini, who was raped ten days in a row by soldiers in a military barracks, begins her story about the doctor in Tirana.
 With tears in her eyes, she describes that macabre scene.  "What should I tell them?  What will you be able to fix in the great wound caused by the Serbs?  Why are you torturing me?
 At the same table where I was raped, three other girls were raped and died like me?  ".  

The only spark is to do something for those who died at the dirty hand of the scout."  When he said the word "shka", she became alienated, her jaws went numb, she clenched her small, weak fists.  The tears that flowed like rain made the little girl from Dukagjini, as everyone called the beautiful girl from Dukagjini, even more miserable.  

”I want you to tell me how it happened that you fell into the hands of criminals, when exactly it happened and how many people were there with you", teased the doctor, who had previously activated the camera for recording.  
The little girl again looked at the horizon, as if there she saw what happened, and added tearfully: "Look, I'm talking, but promise me that you'll get me back there soon," and continued.  

”When they burned our village, those cold January days, the entire population started to flee.  We women decided to leave for Albania.  In the vicinity of Smolica, we were stopped by Serbian soldiers and paramilitaries.  They robbed us, nine women, and separated us from the convoy.  Three were younger than me, and three were older, among them a pregnant bride.  When they took us away, they told us that they will ask us about the KLA.  

A few minutes later, after they put us in the dark basement, they took one of the brides and after a few moments from the room where they put her, her screams started to be heard.  After a few moments, when the screams stopped, a volley of machine gun fire was heard.  Her life had ended there.  I would understand this only after three days, when it would be my turn to enter the basement where my friends were raped.  

After they put me in there, they tore my clothes, laid me down, tied me to that cursed table and just like that, with my hands and feet tied, a certain General Vujic dishonored me, as I could read on his uniform.

 On the first day, they raped me on the bread table, while in front of me three other girls were dishonoring me.  They even cut off their genitals, leaving them dead on the spot.  I don't remember when they left me, but I know that it is very difficult for me to live.  Perhaps, it is easier for me to die and disappear from the face of the earth.