Një qeveri socialdemokrate ka rënë! Këto janë fjalë të lumtura.

Shkruan Klas Hjort/ analist politik i problemeve parlamentare suedeze dhe ato të BE.

Një qeveri socialdemokrate ka rënë! Këto janë fjalë të lumtura. Tani gjërat mund të kthehen, problemet mund të zgjidhen dhe, jo më pak e rëndësishme, vendi mund të riparohet. Vitet e keqmenaxhimit të policisë, politikës së dështuar të energjisë dhe integrimit të rrënuar kanë mbaruar. Ky është një lajm i mirë.

Kanë mbaruar disa ditë pritje dhe pak para publikimit të rezultateve të zgjedhjeve, epërsia u rrit në fillim në dy dhe më pas në tre mandate. Ai siguron një tampon të vogël kundër egërsisë politike dhe mundësive që një anëtar i vetëm të shkundë një qeveri të tërë.

“Është e qartë me rezultatet e zgjedhjeve se Demokratët e Suedisë janë partia e dytë më e madhe në Suedi dhe e di se shumë suedezë ndihen të shqetësuar. 

Shumë prej tyre tashmë janë përballur me urrejtje dhe kërcënime dhe akoma më shumë shqetësohen për t'u bërë objektiv dhe gjithashtu hezitojnë të shprehen publikisht. 

Unë e shoh shqetësimin tuaj dhe e ndaj atë.”

Në vend që t’i urojë një qeveri të re fat dhe t’i falënderojë për një fushatë të mirë zgjedhore, ajo zhytet në nivelin e Strandhäll.

Pas gjithë bisedave, vetëm fol jo diskutim, për bishta, si është komentuar për Lööf, një kryeministër në largim zgjedh të rrisë shqetësimin. Mos zvogëloni, mos u përpiqni të plotësoni apo bashkoni vendin. Është jo dinjitoze. E turpshme.

Suedia nganjëherë quhet toka e qumështit të mesëm. Ky është një lloj Trump qumështi i mesëm. Jo se Anders Lindberg dhe Morgan Johansson do të stërviten në Rosenbad të veshur me lëkurë lope, por përkundrazi konfirmimi i shqetësimeve. Strandhäll është sigurisht një hap më keq.

“Ne nuk do ta pranojmë fashizmin”. Zgjedhja e fjalëve të Strandhäll për humbjen e zgjedhjeve, ku i drejtohet edhe kryeministrit. Jo kryeministri në largim.

Forumi për historinë e gjallë duhet të ketë një javë të veçantë me Andersson, Strandhäll dhe disa të tjerë javën e parë. 

Kështu që ata të kuptojnë se ka viktima të vërteta që kanë vuajtur nën fashizëm dhe nazizëm. 

Mund të jetë e vështirë për qeverinë të shohë Ulf Kristofferson të formojë një qeveri. 

Akoma më keq se mbështetet në SD. Por nuk është Theresienstadt dhe nuk do të jetë as një marshim drejt Romës e as Stokholmit. 

Një lloj mirësjelljeje për viktimat e nazizmit dhe fashizmit duhet të ketë edhe një qeveri socialdemokrate në largim.

Andersson është bërë historik në mënyrën e tij.

Ajo u zgjodh për t’u bërë kryeministrja e parë femër e Suedisë dhe dështoi para se të emërohej.

U zgjodh përsëri me mbështetje më të dobët dhe u ul për disa muaj të lëkundur.

Kur ajo ka nevojë për mbështetjen e popullit dhe jo të partisë, ajo bie.

Socialdemokratët arritën të merrnin më shumë vota, por në kurriz të partive të tyre mbështetëse.

Kështu ajo ra. Populli nuk e konsideroi të vdekur.

Pak nën hijen e largimit të Andersson, kritikat po rriten me shpejtësi kundër Annie Lööf. 

Një zgjedhje fatkeqësie ku Partia e Qendrës ishte më e vogël se Partia e Majtë. 

Nëse Lööf detyrohet të largohet dhe nuk zëvendësohet me dikë nga rrethi më i ngushtë, por ka një rinovim në një drejtim borgjez, mund të ketë një ndryshim të madh në politikën suedeze. 

Nëse C i bashkohet një qeverie M/KD të mbështetur nga SD dhe L, blloku socialist është shumë më i vogël.

Ky do të ishte një skenar shumë i mirëpritur

https://bulletin.nu/hjort-en-ovardig-avgang

En socialdemokratisk regering har fallit! Det är glada ord. Nu kan saker vända, problem kan lösas och inte minst så kan landet lagas. År av misskött polis, havererad energipolitik och kollapsad integration är över. Det är goda nyheter.

Ett par dagar av väntan är över och precis innan valresultatet släpptes ökade ledningen till först två och sen tre mandat. Det ger en liten buffert mot politiska vildar och möjligheterna för en enskild ledamot att skaka en hel regering.

När Magdalena Andersson meddelade att hon accepterade valförlusten och skulle avgå var hon bitter. Efter en stunds märklig skrytsamhet om hur fantastiskt välskött Sverige var, inför krigsvintern som skulle komma snart, så börjar hon varna för våld. Hon säger:

”Det står med valresultatet klart att Sverigedemokraterna är Sveriges näst största parti och jag vet att många svenskar känner oro. Många har också redan mött hat och hot och ännu fler oroar sig för att bli en måltavla och tvekar dessutom att uttrycka sig offentligt. Jag ser er oro och jag delar den.”

I stället för att önska en ny regering lycka till och tacka för en god valrörelse sjunker hon till Strandhällnivå. Efter allt prat, just prat inte diskussion, om svansar, hur det har kommenterats kring Lööf så väljer en avgående statsminister att öka oron. Inte minska, inte försöka hela eller ena landet. Det är ovärdigt. Skamligt.

Förmodligen är det så hennes tid i opposition kommer att bli. Aggressiv, oförsonlig, elak och skamlös. Men det finns ett slags värde i det också. För huvuddelen av Sverige beter hon sig illa och efter det här finns inget tvivel om hur hon är.

Sverige kallas ibland landet Mellanmjölk. Det här är ett slags mellanmjölks-Trump. Inte så att Anders Lindberg och Morgan Johansson kommer att tåga till Rosenbad iklädda kohudar utan i stället bekräftandet av oron. Strandhäll är givetvis ett steg värre.

”Vi kommer inte acceptera fascismen.” Strandhälls ordval om valförlusten där hon dessutom adresserar statsministern. Inte den avgående statsministern.

Forum för levande historia borde ha en specialvecka med Andersson, Strandhäll och ett par andra första veckan. Så att de faktiskt förstår att det finns riktiga offer som led under fascism och nazism. Det kanske är jobbigt för regeringen att se Ulf Kristofferson bilda regering. Ännu värre att den vilar på SD. Men det är inte Theresienstadt och det kommer varken att bli en marsch till Rom eller Stockholm. Något slags anständighet för nazismens och fascismens offer borde även en avgående socialdemokratisk regering ha.

Andersson har på sitt sätt blivit historisk. Hon valdes för att bli Sveriges första kvinnliga statsminister och föll redan hon ens hade blivit tillsatt. Valdes igen med svagare stöd och satt ett par skakiga månader. När det är folkets stöd hon behöver och inte partiets så faller hon. Socialdemokratin lyckades få fler röster men på sina stödpartiers bekostnad. Så hon föll. Folket ansåg inte att hon dög.

Lite i skymundan av Anderssons avgång växer kritiken snabbt mot Annie Lööf. Ett katastrofval där Centerpartiet blev mindre än Vänsterpartiet. Om Lööf tvingas bort och inte ersätts med någon ur den närmsta kretsen utan det sker en förnyelse i borgerlig riktning kan det bli ett större skifte i svensk politik. Sluter sig C till till en M/KD-regering som backas av SD och L är det socialistiska blocket väldigt tydligt mindre.

Det vore ett väldigt välkommet scenario.

Klas Hjort

Mejl: klas.hjort@bulletin.nu

Ledarskribent på Bulletin med politisk tjänstemannabakgrund både från Riksdagen och Europaparlamentet