‘Asnjë qindarkë qeverisë’! Refreni qytetar që ngriti në këmbë kryeministrin hajdut!
Red Varaku/
Ky tërmet do të mbetet gjatë në kujtesë si një nga tërmetet më shkatërrues që ka goditur ndonjëherë Shqipërinë, sepse ka shkaktuar një nga katastrofat më të mëdha humanitare në vendin tonë. Ndërkohë që sipas autoriteteteve në terren, dëmet mund të jenë disafish më shumë. Pamjet që shikojmë të shfaqen në ekran janë të frikshme dhe tejet demoralizuese.
Por, ky tërmet nuk do të mbahet mend vetëm për shkatërrimin e rëndë apo për paaftësinë totale të qeverisë për ta përballuar këtë situatë. Ai do të mbahet mend gjatë edhe si një ndër shfaqjet më të rralla të solidaritetit tonë kombëtar. Një solidaritet, që mund të krahasohet për nga mobilizimi shoqëror vetëm me solidaritetin gjatë luftës së Kosovës.
Të gjitha trojet ku ka shqiptarë janë shndërruar në qendra të mëdha humanitare, dhe në çdo lagje janë ngritur pika ku mblidhen ndihma për të goditurit nga kjo karatastrofë. Ndërkohë , rrjetet sociale janë kthyer në mjetin kryesor të mobilizimit qytetar, një rrjet që e ka nxjerrë shtetin pothuajse jashtë loje.
Por, një zhvillim jashtëzakonisht domethënës për këtë situatë është mosbesimi shumë i madh i shoqërisë tek kjo qeveri dhe refuzimi i prerë i tyre për të bashkëpunuar me qeverinë. Një fenomen që u vu re menjëherë pas tërmetit. Kjo për shkak të ballafaqimit me çoroditjen totale të strukturave shtetërore dhe mungesën e plotë të përgjegjshmërisë nga qeveria. Ky zhvillim dëshmoi, që qytetarët shqiptarë janë vetë shumë herë më përpara se sa vetë qeveria që i përfaqëson.
Thirrja njëzëri e shoqërisë dhe aktivistëve, që ndihmat të mos përfundojnë në duart e qeverisë, për shkak se kjo e fundit mund t’i vjedhë ato, ndodh për herë të parë në mjedisin tonë shoqëror dhe është pasgoditja më e fortë e tërmetit politik, që e detyroi kryeministrin të niste turin e gjezdisjes me dhjetëra kamera dhe fotografë me vete si dhe të derdhte lot para kamerave.
Kaq mosbesues janë qytetarët ndaj kësaj qeverie, sa vetë kryeministri është detyruar që t’i kërkojë qytetarëve, që t’ia dorëzojnë ndihmat e tyre agjensive shtetërore, madje ka shumë raste që nuk i ka lejuar këta qytetarë të shpërndajnë ndihma. Kjo për faktin e thjeshtë se ky organizim spontan zemrash, ky model njerëzor po e nxjerr fort në pah shëmtinë e kësaj qeverie.
Është pikërisht ky zhvillim, që e ka nxjerrë jashtë vetes kryeministrin, i cili me ç’duket nuk mund ta tolerojë një solidaritet të tillë, që në fakt e rinxjerr cullak atë dhe është tejet poshtërues për qeverinë.
Nervozizmi i holluar me lotë mallëngjimi, kërcënimi ndaj mediave , ironia ndaj vullnetarëve dhe sforcimi për protagonizëm në këtë situatë, në thelb nuk ka lidhje me interesin e kryeministrit për hallet e qytetarëve, sepse ai vetë ka lënë rrugëve mijëra familje, gra, pleq dhe fëmijë mbase edhe më shumë se sa kjo fatkeqësi.
Ajo është një përpjekje shëmtuar për të zhurmuar dhe mbytur këtë klithmë ulëritëse mosbesimi të shoqërisë, e cila ditët në vijim rrezikon të kthehet në një refren kundër qeverisë.
Refuzimi i qytetarëve për të bashkëpunuar me shtetin e tij KÇK, është një poshtërim therës dhe një zhvillim i jashtëzakonshëm për shoqërinë Shqiptare. Gjithësesi, çdo përpjekje e tij për ta asgjësuar këtë refren vetëm se e ka bërë atë të jehojë më shumë, sepse qytetarët tashme e kane te qarte fytyren e saj te vertete.
‘No government penny’! Refrain citizen who elevated the Prime Minister thief! Red Varaku / This earthquake will long be remembered as one of the most devastating earthquakes ever to hit Albania because it caused one of the greatest humanitarian catastrophes in our country. While according to authorities on the ground, the damage could be somewhat more. The images we see appear on screen are scary and extremely demoralizing. But this earthquake will not only be remembered for its severe destruction or the government’s total inability to cope. It will be long remembered as one of the rarest manifestations of our national solidarity. A solidarity that can be compared to social mobilization only to solidarity during the Kosovo war. All areas where Albanians have been transformed into major humanitarian centers, and points have been set up in each neighborhood to help those affected by the disaster. Meanwhile, social networks have become the main vehicle of civic mobilization, a network that has brought the state almost out of play. But one extremely significant development of this situation is the very distrust of society in this government and their stark refusal to cooperate with the government. A phenomenon that was observed shortly after the earthquake. This is due to the total disruption of state structures and the complete lack of accountability by the government. This development proved that Albanian citizens are many times ahead of the government they represent. The unanimous call of society and activists for aid not to end up in the hands of the government because the latter may steal it happens for the first time in our social environment and is the strongest consequence of the political earthquake, which forced the prime minister to embark on a guided tour of dozens of cameras and photographers with him and to shed tears in front of the cameras. So distrustful are the citizens of this government that the prime minister himself has had to ask the citizens to turn over their aid to state agencies, and there are many cases that have not allowed these citizens to distribute aid. This is because of the mere fact that this spontaneous organization of hearts, this human model, is highlighting the ugliness of this government. It is precisely this development that has ousted the prime minister, who could not tolerate such solidarity, which in fact reawakens it and is extremely humiliating for the government. The widespread nervousness of tears, the threat to the media, the irony of volunteers and the push for protagonism in this situation is essentially unrelated to the prime minister’s interest in citizens’ troubles, as he has left thousands of families, women, old people and children on the streets. perhaps even more than this disaster. It is an ugly attempt to mumble and stifle this screaming mistrust of society, which in the coming days risks turning into a chill against the government. Citizens’ refusal to cooperate with their state CCK is a profound humiliation and a tremendous development for Albanian society. However, his every attempt to annihilate this chorus has only made him echo more, because the citizens are already clear of its true face.
AL in Sweden. 