Kodheli shkarkon kolonel Dritan Demiraj, “Nder i kombit” dhe me 24 medalje.

Kolonel Dritan Demiraj, “Nder i kombit” dhe me 24 medalje

Ka 24 medalje në ushtri dhe 27 në sport. Komandant i Forcave Speciale të Ushtrisë, aq sa njihet si “babai”, udhëheqësi i parë luftarak në terren dhe trajnues i misioneve “Eagle” (nga 1-7), pedagog, autor i shumë librave, manualeve e kumtesave deri në kategorinë akademike të kërkimit shkencor. Ky është kolonel Dritan Demiraj, “Nderi i Kombit” me dekoratë presidenciale, por i papunë që nga paraditja e së enjtes së 18 dhjetorit 2014. Ai është liruar nga detyra nga Ministria e Mbrojtjes pas 31 vitesh kontribut pa asnjë shkak dhe pa asnjë arsye. Përmes një interviste ai shprehet për arrogancën e Ministres Kodheli si dhe presionet e saj. “Zonja Mimi Kodheli, ministrja e Mbrojtjes, që kur ka marrë detyrën, ka qenë e keqinformuar në lidhje me mua. Pasi që në takimet e para ajo ka shfaqur arrogancë. Edhe në atë pak komunikim që kemi pasur, ka treguar joprofesionalizëm, të mos themi dhe injorancë. Nuk po hyj në detaje, por dua të them se me mënyrën sesi ajo ka komunikuar me mua, ka qenë krejtësisht  ndryshme sesi duhet të komunikojë një ministre Mbrojtjeje me një kolonel. Nuk është se ka pasur përplasje konkrete. Në disa raste kur ka ardhur në Batalion dhe disa herë tek Qendra e Stimulimit, ministrja ka shfaqur shenja pakënaqësie. Por kohët e fundit, nën urdhrin dhe porosinë e saj ka ushtruar presion që të mos bëhem pjesë e mësimdhënies dhe e konferencave jashtë shtetit. Ky përjashtim ka ndodhur edhe pse unë jam një nga ushtarakët, ndoshta dhe i pari që kam botime, libra, artikuj brenda e jashtë shtetit më shumë se askush tjetër dhe pjesëmarrjes prej 18 vitesh nëpër misione e operacione të ndryshme kombëtare dhe ndërkombëtare” shprehet Kodheli.

Flet Koloneli amerikan, Benjamin Covington,

Ish-këshilltar i Pentagonit pranë Ministrisë së Mbrojtjes për 4 vite radhazi kritikon ashpër qeverinë në lidhje me lirimin nga detyra të kolonel Dritan Demirajt, si dhe për keqmenaxhimin e Forcave të Armatosura. Sipas tij mungesa e vëmendjes së qeverisë në këtë drejtim, ka ulur moralin e FA. Përmes një editoriali në një nga të përditshmet shqiptare, nën titullin: “A po e humb Shqipëria luftëtarin e saj më të vyer”, Koloneli Covington ka marrë shkas nga lirimi nga detyra i Kolonel Dritan Demirajt, të cilin e konsideron si komandantin dhe stërvitësin, edukuesin, trajnuesin më të mirë të Forcave të Armatosura. Demiraj ka marrë urdhrin e lirimit një ditë më parë.

“Ky ushtar i ushtarëve, ky kolonel që shumë shpejt mund të nxirret në pension, është një prej luftëtarëve më të zellshëm për përmirësimin e shkaqeve të mësipërme të regresit që vërehen në Forcat e Armatosura Shqiptare dhe për këtë arsye ai po luftohet me mish e me shpirt nga të prapambeturit e sistemit të lidhjeve të vjetra, të cilat janë të gjithë kundër meritokracisë”, shkruan ndër të tjera Koloneli amerikan.

Kolonel Dritan Demiraj ka reaguar dje në lidhje me lirimin e papritur të tij nga detyra nga ana e ministres së Mbrojtjes, Mimi Kodheli. Ai e ka cilësuar lirimin e tij nga detyra si të motivuar politikisht, ndërsa thekson se duke qenë se Shqipëria është vend anëtar i NATO, do të jetë pikërisht kjo e fundit që do të bëjë drejtësi.

Kolonel, cili ishte motivi i lirimit nga ushtria?

Të enjten, rreth orës dhjetë, kam telefonuar pranë Shtabit të Përgjithshëm dhe i kam pyetur rreth çështjes sime. Më kanë thënë që jam liruar përfundimisht nga ushtria, me motivacionin se “jeni larguar jashtë shtetit pa leje”.

A jeni larguar pa leje jashtë shtetit?

Jo, jo absolutisht asnjëherë. Në asnjë rast në jetën time nuk kam thyer ligjin apo rregulloret, janë baza kryesore që normalizojnë jetën ushtarake, që e bëjnë atë të funksionojë.

A keni prova se keni marrë leje?

Sigurisht që kam prova, janë të padiskutueshme. Të tria herët që kam qenë jashtë shtetit, kam marrë leje te zv.ministri i Mbrojtjes, Dritan Hila dhe te Komandanti i Doktrinës.

Është leje gojore, apo me shkrim?

Me shkrim, patjetër që me shkrim.

Nëse keni marrë leje me shkrim dhe sic deklaroni, gjithnjë keni zbatuar ligjin dhe rregulloret , atëhere si mund ta shpjegoni lirimin tuaj nga ushtria?

Zonja Mimi Kodheli, ministrja e Mbrojtjes, që kur ka marrë detyrën, ka qenë e keqinformuar në lidhje me mua. Pasi që në takimet e para ajo ka shfaqur arrogancë. Edhe në atë pak komunikim që kemi pasur, ka treguar joprofesionalizëm, të mos themi dhe injorancë. Nuk po hyj në detaje, por dua të them se me mënyrën sesi ajo ka komunikuar me mua, ka qenë krejtësisht  ndryshme sesi duhet të komunikojë një ministre Mbrojtjeje me një kolonel.

Kur kanë ndodhur këto përplasje?

Nuk është se ka pasur përplasje konkrete. Në disa raste kur ka ardhur në Batalion dhe disa herë tek Qendra e Stimulimit, ministrja ka shfaqur shenja pakënaqësie. Por kohët e fundit, nën urdhrin dhe porosinë e saj ka ushtruar presion që të mos bëhem pjesë e mësimdhënies dhe e konferencave jashtë shtetit. Ky përjashtim ka ndodhur edhe pse unë jam një nga ushtarakët, ndoshta dhe i pari që kam botime, libra, artikuj brenda e jashtë shtetit më shumë se askush tjetër dhe pjesëmarrjes prej 18 vitesh nëpër misione e operacione të ndryshme kombëtare dhe ndërkombëtare.

A jeni paralajmëruar më parë për lirimin nga detyra? A keni marrë marrë ndonjë vërejtje me shkrim apo ndonjë dokument tjetër zyrtar. Si janë procedurat për të tilla raste?

Ky është paradoksi, pasi zonja Kodheli prej shumë kohësh shkel ligjin. Një ushtarak para se të dërgohet në lirim, paralajmërohet, jepet masa e qortimit, vërejtjet, paralajmërimi, paralajmërim për shkarkim, e kështu me radhë. Në asnjë rast në jetën time nuk kam ndonjë paralajmërim për ndonjë cështje, përvec vlerësimeve ekselence. Kjo nuk është hera e parë. Unë do të vërtetoj se ministrja Kodheli ka shkelur ligjin, ashtu si në rastin e 160 oficerëve e nënoficerëve që qëndrojnë në dispozicion.

A do ta pranoni lirimin?

Do të kthehem në detyrë, kam 31 vjet që i kam shërbyer këtij vendi e do të vazhdoj ti shërbej. Do të ndjek rrugën ligjore për rikthimin në detyrë.

SHBA – Shkarkimi i zëvendës/ministres së Mjedisit Diana Bejko ka tërhequr vëmendjen e gazetës prestigjoze “New York Times”.

“Zëvendës ministrja shqiptare, Diana Bejko, është shkarkuar nga detyra pasi nuk ka paguar faturat e energjisë elektrike. Një vendim i tillë erdhi teksa qeveria shqiptare po përpiqet të bindë popullin të paguajë borxhet e vjetra të energjisë elektrike”- shkruan “New York Times”.

Nga ana e tij, zv/ministrja Bejko pretendon se ka shlyer detyrimin dhe nuk është debitore ndaj OSHEE-së, duke theksuar se për verifikim mund të vendosë në dispozicion librezën.

Kush eshte Diana Bejko.
Hajdutja e lekëve të Liqenit të Shkodres, Zv/ministre e Mjedisit
Diana Bejko eshte emeruar nga Rama Zv/ministre e Mjedisit, per të vetmen merite të saj se njihet si “Sudja” e liqenit të Shkodres.

Diana Bejko njihet ne të gjithe Shkodren per korrupsion me fondacionin e saj per Liqenin e Shkodres.
Ne emer te Fondacionit per mirrmbajtjen e Liqenit të Shkodres, ajo ka vjedhur miliona leke.

Këshilli i Ministrave të BE ashpërson për herë të parë tonet ndaj Shqipërisë. Dje, ministrat e BE kanë miratuar konkluzionet për Shqipërinë, duke renditur kritika të forta për një sërë çështjesh që nuk janë përmendur asnjëherë në raportet e para.
Si asnjëherë më parë, Shqipëria paraqitet si një vend diktatorial ku të drejtat e njeriut nuk mbrohen dhe liria e shprehjes nuk është e garantuar. BE shprehet e alarmuar për cënimin e lirisë së shprehjes dhe të të drejtave të njeriut gjithashtu, si dy nga elementët thelbësor të demokracisë.
Në këto kushte, BE kërkon nga qeveria garanci urgjente për lirinë e të shprehurit, lirinë e medias si dhe mbrojtjen e të drejtave të njeriut.
Qeverisë i kërkohet në mënyrë “urgjente” që të adresojë problematikën e lirisë së të shprehurit dhe të garantojë pavarësinë e medias.
Nga ana tjetër, pas disa vitesh vlerësimesh pozitive për ekonominë shqiptare, e cilësuar si ndër të vetmet në Europë që pësoi rritje, kësaj here Këshilli i Ministrave të BE ndryshon tonet, duke shprehur shqetësime serioze mbi ecurinë ekonomike të vendit tonë. Nivel i lartë papunësie. Nivel i lartë i informalitetit në ekonomi. Mungesë e mbështetjes ndaj bizneseve dhe investitorëve. Sistem fiskal i rrezikuar. “Shqipëria duhet të vijojë reformat ekonomike me qëllim rritjen e konkurrencës, përmirësimin e mjedisit ndaj biznesit si dhe investitorëve të tuaj, të konsolidohet sistemi fiskal, të adresohet niveli i lartë i papunësisë si dhe niveli i lartë i informalitetit në ekonomi”, thuhet në konkluzionet e BE.
Të gjitha këto terma të errëta përshkruajnë shqetësimin e BE mbi ekonominë shqiptare.
Dialogu me opozitën cilësohet si komponent kyç në progresin e reformave të integrimit dhe hapjes së negociatave gjithashtu.
“Hapja e negociatave për Shqipërinë do të konsiderohet vetëm kur Komisioni Europian të  konsiderojë se vendi ka përmbushur kriteret e përcaktuara”. Kjo është kryefjala e konkluzioneve të Këshillit i Ministrave të Bashkimit Europian për Shqipërinë. Për Këshillin e Ministrave, Shqipëria nuk mund të bëjë progres në kriteret që duhet të përmbushë pa një dialog konstruktiv dhe të qëndrueshêm midis opozitës dhe mazhorancës. Ky dialog konsiderohet si vital për progresin e vendit drejt anëtarësimit në BE. Në konkluzionet e ministrave për Çështjet Europiane dhe Ministrave të Punëve të Jashtme të BE-së për Shqipërinë vihet theksi te kushtet që duhet të përmbushë Shqipëria.
“Pas akordimit të statusit të vendit kandidat, shumë sfida mbeten për t’u zgjidhur nga Shqipëria”, thuhet në konkluzionet e ministrave, duke ju referuar 5 kushteve e Komisionit Europian për hapjen e negociatave të anëtarësimit. Për reformën administrative, Këshilli kërkon që qeveria shqiptare të rrisë profesionalizmin dhe depolitizimin në administratën publike.
Sipas Këshillit të Ministrave të BE-së, duhet rritur pavarësia, përgjegjshmëria dhe efikasiteti i sistemit të drejtësisë. “Reforma e drejtësisë duhet bërë në bashkëpunim të ngushtë me Komisionin e Venecias”, thuhet në konkluzione. Së treti, Këshilli i Ministrave kërkon forcimin e luftës kundër korrupsionit dhe krimit të  organizuar.  Duhen rritur hetimet proaktive dhe rezultatet konkrete në luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar”, thuhet në konkluzione.

Të mbrohen urgjentisht liria e shprehjes dhe të drejtat e njeriut

Këshilli i bën thirrje Shqipërisë që në mënyrë urgjente të adresojë problemet në lidhje me lirinë e shprehjes dhe medias. Të garantohet një reformë gjithpërfshirëse në sistemin e drejtësisë, konsulta me Komisionin e Venecias

1.Këshilli mirëpret progresin që çoi Shqipërinë në marrjen e statusit kandidat.

2. Megjithatë, Këshilli vëren se sfida të rëndësishme shtrihen përpara. Gjithashtu, Këshilli thekson në të njëjtën linjë me konkluzionet e miratuara në 5 dhjetor 2011 se, hapja e negociatave do të merret në konsideratë nga Komisioni Europian në përputhje me praktikën e implementuar, sapo Komisioni të vlerësojë se Shqipëria ka përmbushur shkallën e nevojshme të kritereve të anëtarësimit. Në vijim të opinionit të Komisionit në vitin 2010, duke kujtuar kushtet e vendosura në konkluzionet e dhjetorit 2012 dhe qershorit 2014, Këshilli rithekson se Shqipërisë i nevojitet që të përmbushë të gjitha prioritetet kyçe për procesin e hapjes së negociatave.

3. Këshilli fton Shqipërinë që të intensifikojë hapat dhe të veprojë në mënyrë të vendosur për të adresuar prioritetet kyçe. Këshilli nënvizon në mënyrë të veçantë, domosdoshmërinë e Shqipërisë për të: vijuar reformën në administratën publike, duke patur si synim rritjen e profesionalitetit dhe depolizitimin e saj; të zhvillojë një reformë gjithpërfshirëse në sistemin e gjyqësorit dhe të përforcojë pavarësinë e tij, një reformë efiçente dhe të përgjegjshme në konsultim të afërt me Komisionin e Venecias, të intensifikojë hapat në luftën kundër korrupsionit dhe të ndërmarrë hapa vendimtarë në luftën kundër krimit të organizuar, duke përfshirë kultivimin dhe trafikun e drogës me qëllim krijimin e një rekordi hetimesh aktive, ndjekje penale dhe dënime për të dyja këto çështje. Të ndërmarrë masa efektive legjislative për të përforcuar mbrojtjen e të drejtave të njeriut si dhe antidiskriminimin gjithashtu, përfshirë këtu të drejtat dhe trajtimin e barabartë të të gjitha minoriteteve, duke iu ofruar atyre të drejtat që u takojnë ashtu si edhe të implementojë të drejtat e pronës.

4.Këshilli i bën thirrje Shqipërisë, që në mënyrë urgjente të adresojë problemet në lidhje me lirinë e shprehjes dhe medias, veçanërisht në forcimin e pavarësisë së Autoritetit Rregullator të Medias si dhe shërbimin publik të transmetimit. Këshilli bën thirrje gjithashtu autoriteteve, që të garatojnë zbatimin e ligjeve, reformave të ndërmarra.

5.Shqipëria duhet të vijojë reformat ekonomike me qëllim rritjen e konkurrencës, përmirësimin e mjedisit ndaj biznesit si dhe investitorëve të tuaj, të konsolidohet sistemi fiskal, të adresohet niveli i lartë i papunësisë si dhe niveli i lartë i informalitetit në ekonomi.

6. Këshilli nënvizon se një dialog konstruktiv dhe i qendrueshëm midis qeverisë dhe opozitës mbi reformat që lidhen me BE do të jetë vital për progresin drejt hapjes së negociatave. Është përgjegjësi e përbashkët e të dyjave, qeverisë dhe opozitës që të sigurojnë se debati bëhet kryesisht në Parlament dhe të kontribuojnë në krijimin e kushteve për funksionimin e tij.
Këshilli i bën thirrje Shqipërisë të ecë përpara në krijimin e një Këshilli Kombëtar për Integrimin Europian, duke bashkuar të gjitha grupet e interesit, të cilët do të ndihmojnë për procesin e reformave.
Këshilli rifton edhe njëherë Komisionin Europian të intensifikojë mbështetjen, monitorimin  dhe asistencën ndaj Shqipërisë në procesin e reformave, në kontekstin e dialogut të nivelit të lartë mbi prioritetet kyçe përmes një bashkëveprimi me shtetet anëtare.

7. Këshilli mirëpret rolin konstruktiv dhe bashkëpunues të Shqipërisë në rajon si dhe marrëdhëniet e mira me vendet fqinjë, çka mbetet esenciale dhe ecën në të njëjtën linjë me politikat e jashtme dhe të sigurisë së BE.

Pa dialog me opozitën, nuk ka hapje negociatash

Dialogu konstruktiv dhe i qendrueshëm i qeverisë me opozitën do të jetë esencial në progresin e reformave drejt hapjes së negociatave. Në mënyrë të prerë, Këshilli i Ministrave të BE i ka bërë thirrje qeverisë që të garantojë dialog konstruktiv me opozitën dhe të garantojë kushtet për funksionimin normal të Parlamentit.
“Këshilli nënvizon se, një dialog konstruktiv dhe i qendrueshëm midis qeverisë dhe opozitës mbi reformat që lidhen me BE do të jetë vital për progresin drejt hapjes së negociatave. Është përgjegjësi e përbashkët e të dyjave, qeverisë dhe opozitës që të sigurojnë se debati bëhet kryesisht në Parlament dhe të kontribuojnë në krijimin e kushteve për funksionimin e tij.
Këshilli i bën thirrje Shqipërisë të ecë përpara në krijimin e një Këshilli Kombëtar për Integrimin Europian, duke bashkuar të gjitha grupet e interesit, të cilët do të ndihmojnë për procesin e reformave.
Këshilli rifton edhe njëherë Komisionin Europian të intensifikojë mbështetjen, monitorimin dhe asistencën ndaj Shqipërisë në procesin e reformave, në kontekstin e dialogut të nivelit të lartë mbi prioritetet kyçe përmes një bashkëveprimi me shtetet anëtare”, thuhet në konkluzionet e Këshillit të Ministrave të BE.

https://www.youtube.com/watch?v=EmyqmsWsaJY

ARRATISET GAZETARI INVESTIGATIV.

Kercenohet me vdekje dhe arratiset nga Shqiperia,gazetari investigativ i TV AGON CHENEL,Genci Angjellari.

Dora e zeze e Koco Kokedhimes kercenoi me vdekje dhe detyroj gazetarin investigativ Genci Angjellarin, te arratiset nga shqiperia se bashku me gruan dhe nje femije 3 muajshe.
Kjo mbas zbulimit te kondrabandes dhe korrupsionit ne ALB PETROLsi prone privare Rama Kokedhima.

POLICIJA SHQIPTARE NUK MERR NE MBROJTJE GAZETARIN.

Policija Shqiptare jo vetem nuk merr ne mbrojtje gazetarin por e kercenon me vdekje.

Gazetari Investigativ Genci Angjellari mbas kercenimeve dhe goditjeve i drejtohet policise se shtetit,por aty gjen jo mbrojtje por super sulm mafioz qeveritar.

Agjenti i arrestuar ishte Stathi Cehaef,(foto) për të cilin një nga dëshmitaret ka deklaruar se ai i kishte mësuar seksin oral, madje ia kishte ejakuluar spermën në gojë.

Shumë prindër u shqetësuan sepse mësuesi i muzikës mund të kishte pasur problem me fëmijët e tyre dhe i janë drejtuar dyerve të policisë, për të marre në mbrojtje fëmijët e tyre, të cilët “mësuesi ua kishte marrë në qafë…”.

Në vitin 1971 një arrestim i bujshëm, megjithëse i pazhurmë, siç ndodhte në periudhën e diktaturës komuniste, shkaktoi tronditje në Durrës. Shume fjalë që qarkullonin në heshtje. Ishte arrestuar mësuesi i shkollës së mesme të muzikës “Mujo Ulqinaku” dhe për të pas disa muajsh hetuesie, u përfolën shumë gjëra…që në atë periudhë lanë shume shije të hidhur në qytet.

Megjithëse arrestimi i tij u bë në mënyrë sekrete nga organet e Sigurimit të Shtetit të Tiranës dhe ata që pyeteshin rreth tij – orositeshin me përgjegjësi që për ato probleme që janë biseduar të ruheshin në sekret të plotë, përsëri në qytet u përfol se ishte arrestuar një agjent i rrezikshëm, i cili përveç veprimtarisë së spiunazhit kundër vendit tonë, kishte punuar në mënyrë perspektive për të kompromentuar dhe rekrutuar më pas të rinjtë, të cilët ai i afronte përmes formave të ndryshme komprometuese kryesisht me vepra te turpshme, me qëllim që kur të vinte momenti të rekrutoheshin për llogari të shërbimeve sekrete Sovjetike. Për këto veprime në hetuesi në Tiranë, sipas statistikave të dosjes hetimore, janë shoqëruar rreth 40 të rinj të moshave 15 deri në 20-vjeçare nga qyteti i Durrësit, shumica ish-nxënës të tij.

Agjenti i arrestuar ishte Stathi Cehaef,(foto) për të cilin një nga dëshmitaret ka deklaruar se ai i kishte mësuar seksin oral, madje ia kishte ejakuluar spermën në gojë. Shumë prindër u shqetësuan sepse mësuesi i muzikës mund të kishte pasur problem me fëmijët e tyre dhe i janë drejtuar dyerve të policisë, për të marre në mbrojtje fëmijët e tyre, të cilët “mësuesi ua kishte marrë në qafë…”. Sipas një oficeri të shërbimit sekret të kundërzbulimit që përpunonte të huajt në Durrës, të dhënat e dosjeve të tij, në të cilat hetuesia kishte depozituar deri emra fëmijë të kuadrove kryesore që ishin afruar nga profesori i tyre për “përpunim”, janë ende në dosjet e arkivuara të ish-Sigurimit. Së bashku me fotografitë e bëra nga Stathi të rinjve në seanca seksi pederastie, të cilat i ishin marrë atij nga zbulimi shqiptar përpara se t’i niste për në destinacion. Kush pati fatin e keq të njihej me të, ende sot vuan nga pasojat e renda që u shkaktoi…

Mbërritja në Shqipëri
Lindur në Kallamata të Greqisë në vitin 1922, nga prindërit Kostandin dhe Andronika në një vend të njohur për fiqtë kokërrvegjël dhe ullinjtë. Ka punuar fillimisht në një studio personale fotografie që i përkiste të atit të tij. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, sipas dëshmisë së dhënë nga ai vetë pas arrestimit, ai është rekrutuar nga shërbimet sekrete gjermane të Abëerit, gjatë kohës kur ai po ndiqte kurse të mësimit të gjuhës gjermane të organizuara nga ky shërbim i zbulimit ushtarak të Gjermanisë naziste. Dhe më pas, format e grumbullimit të informacionit prej tij kanë qenë pikërisht kurset me të rinjtë. Pas lufte, Stathi është marrë në bashkëpunim nga shërbimet e tjera, të cilat e “gjuajtën” atë nga arkivat që u mbetën në duar. Ai u rekrutua si agjent i shërbimeve partnere anglo-greke dhe, duke qenë mjaft i talentuar në gjuhët e huaja, një karakteristikë mjaft e lakmuar për një zbulues potencial, synohet të hidhet në bastionet lindore. Për këtë në vitin 1949 përgatitet për ta dërguar në Shqipëri si agjent dhe prej këtej do të gjendej mundësia që të hidhej në Republikën Demokratike Gjermane, me perspektivë kalimin e tij në Bashkimin Sovjetik. Në vitin 1949, në periudhën e njohur si periudha e zhvillimit të provokacioneve greke të gushtit të këtij viti, ai vjen si ushtar grek dhe kur formacioni i tij ushtarak sulmohet nga forcat tona, ai, sipas porosisë së dhënë, dorëzohet si rob lufte. Qëndron pak kohë në një kishë në zonat kufitare ku i kishin grupuar robërit dhe me pas dërgohet në Lushnjë, ku ishte ngritur edhe kampi i grumbullimit të tyre. Në periudhën kur ndodhej në Lushnjë, ai rekrutohet nga Sigurimi i Shtetit Shqiptar dhe dërgohet për t’u stërvitur në Noe të Krujës në fshehtësi të plotë, sipas kritereve të shërbimeve inteligjente të asaj periudhe, për t’u përgatitur si agjent i Shqipërisë, me perspektivë për ta dërguar më pas si zbulues në Republikën Federale Gjermane. Pas rekrutimit dhe stërvitjes, ai dërgohet si student i gjuhës ruse në Universitetin Shtetëror të Tiranës. Pikërisht kopertura e tij si bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit, i lejoi të vepronte për vite të tëra i pashqetësuar për llogari të shërbimeve të tjera të huaja, në rolin e agjentit të shumëfishtë.

Agjenti i shumëfishtë
Gjatë periudhës së mëvonshme, Cehaef kontaktohet nga zbulimet lindore dhe rekrutohet prej tyre si agjent i shërbimeve sekrete sovjetike. Rekrutuesi i tij, sipas deponimit të Stathit ne hetuesi, është oficeri i shërbimit sekret gjermanolindor Leopold Zajder. Për shkëmbimin e informacionit, ai mbahet në lidhje nga përfaqësuesi tregtar i Çekosllovakisë së asaj periudhe, Ëashek, që punonte si specialist i hekur nikelit në Ndërmarrjen Minerale të Eksportit në portin ë Durrësit, MINERALIMPEKS. Ndërkohë, sipas dëshmisë së tij dhe të informacionit të zbulimit shqiptar, shërbimet sovjetike e kishin kaluar atë në dispozicion te qendrës së zbulimit që e zhvillonte veprimtarinë e vet për llogari të Komandës së Traktatit të Varshavës.

Rekrutimi i të rinjve
Stathi ndërkohë ishte stabilizuar si profesor në shkollën e muzikës. Ishte mjaft i talentuar dhe zotëronte njohuri të gjuhëve te huaja. Ai zotëronte 7 gjuhë ndërsa kishte njohuri në rreth 22 gjuhë. Gjuha e fundit që ai po mësonte, para arrestimit, ishte gjuha kineze. Stathi Cehaef deponoi pas arrestimit se, sipas porosive të dhëna nga shërbimet lindore, ai mbante lidhje me të rinjtë dhe i përpunonte nëpërmjet komprometimit me vepra të turpshme, për të krijuar me pas kushte për t’i rekrutuar nga shërbimet përkatëse.
Në bazë të porosive të dhëna nga “Qendra” për punën perspektive me të rinjtë, Stathi mblidhte në banesën e tij, një dhomë në katin e 4-të të pallatit të Dovanëve, shumë të rinj 15-20-vjeçarë, me pretekstin e kurseve të ndryshme që bënte dhe me to, bazuar në dokumentin e shkruar nga ai me dorën e vet, ka kryer kryesisht këto veprime:
– U siguronte gazeta dhe revista pornografike
– I nxiste që të masturboheshin
– I nxiste që të kryenin marrëdhënie homoseksuale me njëri-tjetrin dhe me pas në sytë e të tjerëve të pranishëm.
Këto veprime ata i bënin në krevatin që profesori ua lejonte ta përdornin “me bujari”. Gjatë këtyre akteve ai u mblidhte spermën në shishe peniciline, të cilën, pasi e etiketonte se kujt i përkiste, e dërgonte në qendrën e zbulimit nëpërmjet ndërlidhësve të huaj që punonin në Albkontroll. Në këto orgji homoseksuale të tijat ishin përfshirë rreth 40 të rinj, të cilët kanë deponuar në hetuesi për mënyrat e ndryshme të komprometimit që kishte përdorur Cehaefi ndaj tyre. Numri i të rinjve të abuzuar ka qenë edhe me i madh, por hetuesia, për shkak të bujës së madhe që kishte shkaktuar në popull kjo ngjarje, nuk i mori të gjithë në pyetje, por është mjaftuar vetëm me hartimin e listave të tyre të marra nga deponimet e Stathit si dhe listën e paraqitur nga pyetjet e të rinjve rreth tij, lista të cilat janë inkuadruar me pas që të dyja në dosjen hetimore të Cehaefit. Një pjesë e tyre kanë dalë si dëshmitarë në gjyqin e zhvilluar në Gjykatën e Durrësit. Në dosje gjithashtu përshkruhet sesi Stathi Cehaef kishte krijuar lidhje me mësues, intelektualë të ndryshëm, mjekë, dhe së bashku zhvillonin agjitacion e propagandë kundër pushtetit komunist. Gjithashtu kishte një aktivitet të gjatë kontrabande me çekët, polakët dhe mallrat që i merrte i shiste në Durrës

Gjykimi i Stathit
Më 17.07.1972 ka filluar gjyqi ndaj tij i përbërë nga trupi gjykues me Kryetar Arzen Leskoviku, anëtar Sopot Rustemi dhe Pask Bacja. Hetuesi Llambi Gjoni. Në të kanë dëshmuar rreth 17 të rinj dëshmitarë të akuzës. Disponojmë listën e plotë të dëshmitarëve në hetuesi si dhe në gjyq, ashtu si listën e të rinjve kandidatë për rekrutim të cilën Cehaefi e kishte paraqitur për miratim, por për arsye etike nuk po e bëjmë publike. Nga ky gjyq Stathi Cehaef është dënuar me 25 vjet burg për:
– Spiunazh
– Agjitacion e propagandë në bashkëpunim me persona të tjerë.
– Kontrabandë
– Pornografi
Në periudhën e burgimit ai nuk është keqtrajtuar në hetuesi. Policë shërbimi, por edhe të burgosur, kanë deklaruar se kur erdhi një periudhë kohe në burgun e Degës së Punëve të Brendshme në Durrës nga Tirana, për të gatuhej në mënyrë të veçantë. Atij i dërgohej ushqim special. Madje mbahej nën kontrollin e mjekut për arsye se ishte i sëmurë me diabet. Luks që nuk e kishin të burgosurit e tjerë.

Shkrimi u publikua në gazetën Shqiptarja.com, datë 14 nëntor 2012.

PROCESVERBALI I EKZEKUTIMIT.

Republika Popullore Socialiste e Shqipërisë
Ministria e Punëve të Brendshme
Drejtoria e Punëve të Brendshme

Dega e hetuesisë… Nr 856/1
Tiranë, më 2.3.1977
Ministrisë së Punëve të Brendshme
Drejtorisë së Hetuesisë

Në lidhje me nr.41.3, datë 26.2.1977
Bashkangjitur ju dërgojmë procesverbalin me dy kopje mbi ekzekutimin me vdekje e pushkatim të të dënuarve Refat Daja dhe Nuri Allmuça
Firmosur: Drejtori i Punëve të Brendshme/ Nysret Dautaj.

Procesverbal
I mbajtur më datën 26.2.1977, ora 24.00, mbi ekzekutimin e vendimit të Gjykatës së rrethit Tiranë, nr 39 që bën fjalë për dënimin me vdekje e pushkatim të të dënuarit Refat Sali Daja, i datëlindjes 1949, lindur në fshatin Mustafakecaj të rrethit Tiranë dhe i të dënuarit Nuri Iljaz Allmuça, i datëlindjes 1933, lindur në fshatin Mumajes të rrethit Tiranë, vendim ky i lënë në fuqi nga Gjykata e Lartë e R.P.S Shqipërisë, me vendim nr.51, datë 19.2.1977 dhe nga Presidiumi i Kuvendit Popullor me shkresën nr.211/1, datë 25.2.1977, ka refuzuar kërkesën për faljen e jetës të dy të dënuarve. Në bazë të urdhrit të Ministrit të Punëve të Brendshme nr.41/3, datë 26.2.1977, në vendin e caktuar, mbasi Prokurori i rrethit i ngarkuar për të asistuar në zbatimin e ekzekutimit të këtij vendimi i njoftoi të dënuarit se kërkesa e tyre drejtuar Presidiumit të Kuvendit Popullor për faljen e jetës u qe refuzuar, ata fjalën e tyre të fundit thanë:

I dënuari Refati Daja:
-Nuk kam bërë asgjë. Për aktin e helmimit të lopëve nuk kam dijeni. Unë vdes i bindur se për një vit apo dy vjet, do të dalë e vërteta dhe do të vërtetohet se unë nuk kam bërë asgjë. Mbasi të dalë kjo, kërkoj që familjes sime t’i hiqet njolla si familje tradhtarësh.
-Armiku i klasës e bëri punën e vet.
-Të rrojë Partia dhe shoku Enver. U lulëzoftë Shqipëria Socialiste.

I dënuari Nuri Allmuça:
-Nuk kam bërë asgjë. Për helmimin e lopëve nuk kam dijeni.
Unë pranova fajin dhe mora përsipër helmimin e lopëve.
Më mashtruan në hetuesi.
Fëmijët e mi t’i mbrojë Partia
Të rrojë Partia dhe shoku Enver.

Konform rregullave, në vendin e ekzekutimit ishte skuadra ekzekutuese, e cila kreu ekzekutimin me pushkatim. Mjeku Bujar Shkaba kontrolloi kufomat dhe mbasi konstatoi vdekjen e tyre, urdhëroi varrimin e tyre.
Përsa më sipër u përpilua ky procesverbal me tre kopje, dy i dërgohen Ministrisë së Punëve të Brendshme (drejtorisë së hetuesisë) dhe tjetra ngelet në drejtorisë e Punëve të Brendshme.
Firmosur nga:
Prokurori Andon Çerepi, Sali Bundo, Zija Çela, hetuesi Dilaver Bengasi dhe mjeku Bujar Shkaba.

Anëtarët e “grupit sabotator të Baldushkut”
Akuzat që vranë dy persona e lanë në burg gjashtë me dënimin 115 vjet
Rifat Daja, Nuri Allmuça, Selman Balla, Bashkim Allmuça, Agim Akçani, Emine Shima, Nadire Shima, Latif Daja. Këta persona u quajtën anëtarë të “grupit sabotator të Baldushkut”. Siç konkluduan hetuesit e çështjes, këta tetë fshatarë të zonës morën pjesë në organizatë kriminale kundër pushtetit popullor, zhvilluan agjitacion e propagandë, me qëllim minimin e pushtetit popullor, si dhe kryen aktin e diversionit duke i shkaktuar një dëm ekonomisë socialiste në shumën 359.983.80 lekë. Të gjitha akuzat u ngritën pas ngordhjes së 98 lopëve të racës holandeze (shumica u therrën për mish), për të cilat u pretendua se janë helmuar me zhivë e lëndë të tjera toksike. Për këtë tragjedi ka folur kohët e fundit në media edhe një nga hetuesit e këtij “grupi sabotatorësh”, Dilaver Bengasi. Asokohe ai ishte hetues i Krimit Ekonomik, por edhe aktualisht ai përligj “sabotatorët” si realë, ashtu si edhe ngjarjen. Megjithatë, ai ka deklaruar se nuk ka qenë dakord me pushkatimet e dy prej të akuzuarve, siç ishin: ndihmësmjeku Rifat Daja dhe infermieri Nuri Allmuça. Që të dy u vranë diku nëpër Shqipëri, por që edhe sot e kësaj dite nuk u dihet varri. Hetuesi dhe formuluesi i akuzës distancohet nga pushkatimi, duke thënë se vendimi ishte i Gjykatës, por Agim Akcani verifikoi firmën e tij mbi dokumentin e ekzekutimit të Dajës dhe Allmuçës, që u botua në numrin e parë të intervistës së tij për gazetën “Panorama”.
Akuza dhe dënimi:
Pas hetimeve të nisura më 10 nëntor 1975 për ngordhjen e lopëve, u publikua akt-akuza e formuluar më 7 dhjetor 1976 mbi grupin e arrestuar, me këto pika:- Kanë marrë pjesë në organizatë kriminale kundër pushtetit popullor.- Kanë zhvilluar agjitacion e propagandë, me qëllim minimin e pushtetit popullor dhe kanë kryer aktin e diversionit duke i shkaktuar një dëm ekonomisë socialiste në shumën 359.983.80 lekë.
Dënimet
1.- Rifat Daja, i vitlindjes 1949, ndihmës mjek, (vëllai i Latif Dajës) dënuar me vdekje me pushkatim, në vitin 1976. (Familjarët nuk e kanë gjetur varrin as sot).
2.- Nuri Allmuça, i vitlindjes 1939, infermier, dënuar me vdekje me pushkatim në vitin 1976. (Familjarët nuk e kanë gjetur varrin as sot).
3.- Selman Balla, i vitlindjes 1944, përpunuesi i ushqimit, dënuar me 22 vjet burg. Ka vdekur.
4.- Bashkim Allmuça, i vitlindjes 1918, arsimtar me shkollë të mesme, dënuar me 18 vjet burg. Ka vdekur.
5.- Agim Akcani, i vitlindjes 1953, brigadier, dënuar me 21 vjet burg. Rron.
6.- Emine Shima, e vitlindjes 1955 (mamie), dënuar me 15 vjet burg. Vdiq në burg.
7.- Nadire Shima, e vitlindjes 1952, mjelësja e lopëve, e motra e Emines, punëtore, dënuar me 14 vjet burg. Rron.
8.- Latif Daja, ish-përgjegjës i sektorit, në momentin e arrestimit ishte punëtor. U dënua me 25 vjet burg.

Flet Agim Akcani, ish-i dënuar në vitin 1975 me 21 vite burg politik.

Ngordhja e lopëve në Baldushk ishte një rastësi që e ndihmoi shumë karrierën e Dilaver Bengasit dhe ruajti kokën e Manush Myftiut e ca të tjerëve. Nga sa morëm vesh më vonë, këta dy persona kishin kohë që silleshin vërdallë nëpër Baldushk, teksa po hetonin rreth një letre që i kishte shkuar Enver Hoxhës, ku ndër të tjera i shkruhej: “Do të hash koqen e ullirit.” Në fakt, kur është mbyllur dosja, mora vesh për ekzistencën e asaj letre. As ia kam idenë nëse edhe kjo letër ka qenë e vërtetë, apo edhe ajo ishte e sajuar. Por di të them që për atë letër fantazmë që nuk u shfaq asgjëkundi, u pushkatuan dy personat Rifat Daja dhe Nuri Allmuça. Për “përligjien” e asaj letre, hetuesve, më së shumti Dilaver Bengasit, i duhej të vriste këta persona, i duhej një grupazh, një sabotazh. Se veç për një letër anonime nuk mund të pushkatonte dot, nuk kishte nen. Kështu që, kur ngordhën lopët, u hap drita jeshile për ekzekutimet. Neni i sabotazhit ekonomik ishte përdorur edhe për pushkatime të tjera, si:në Librazhd, në Krumë të Kukësit etj, pra kishte dhënë prova që funksiononte. Dhe kur lopët e Baldushkut nisën të ngordhnin, hetuesit dhe Sigurimi i Shtetit krijoi organizatën kriminale të Baldushkut. Mbase organizata më qesharake, pasi dolëm si terroristë që po shembnim komunizmim duke helmuar lopët. “Organizatë” që nuk ka ekzistuar kurrë, por që është krijuar në repartin 313, në Tiranë, për llogari të Dilaver Bengasit. Me ato pushkatime që bëri dhe me 115 vitet tona të burgut, Bengasi u ngrit më pas në karrierë.

Ne foto proces verbali i denimit dhe foto e Emine dhe Nadire Shimes para arrestimit.
Emine Shima, e dënuar me 15 vite. Vdiq në burg, Nadire Shima, e dënuar me 14 vite burg

Si u krijua organizata e famshme në Jug të Shqipërisë. Shqiptari nga Holanda që u kap dhe u rekrutua në Janinë. Zbulimi grek dhe kundërzbulimi shqiptar në lojë me njëri-tjetrin. Si u zbuluan autorët dhe pse nuk u arrestuan nga SHISH-i shqiptar.

Historia e krijimit, shpalljes dhe hedhjes në veprim të Ushtrisë për Çlirimin e Çamërisë në vitin 2005, nuk është gjë tjetër veçse një lojë e ndyrë agjenturore. Persona të sjellë në Shqipëri nga shërbimet sekrete greke, të veshur me petkun e patriotizmit, arritën të rekrutonin të tjerë ekstremistë nacionalistë të cilët, duke menduar se po punonin për kombin, në të vërtetë bënin lojën e Athinës.

Ushtria e Çlirimit të Çamërisë e cila u formua në vitin 2005, në dukje kopjonte simotrat e saj në Kosovë dhe Maqedoni. Si qëndronte e vërteta e kësaj ushtrie e cila përfshiu disa agjenci të rëndësishme spiunazhi ballkanike, evropiane dhe vetë CIA-n amerikane.

UÇÇ NË VEPRIM

E ashtuquajtura Ushtri Çlirimtare e Çamërisë kishte kryer disa vepra në Greqi, duke shpërndarë në qytetin e Janinës fletushka për çlirimin e Çamërisë nga Greqia, kishte vendosur disa eksplozivë që shpërthyen pa ndonjë dëm pranë shtyllave elektrike të tensionit të lartë si dhe të tjera. Më në fund, në vitin 2006 ajo doli në ekranet e televizioneve greke me flamurin shqiptar si dhe persona të maskuar që mbanin në krahët e tyre automatikët Kallashnikovë, prodhim shqiptar.

Në gjuhën greke ata lexuan një komunikatë ku i bëhej thirrje shqiptarëve si dhe çamëve të Greqisë që të bashkoheshin dhe të fillonin luftën për lirinë e Çamërisë. Pjesë nga kjo shfaqje dhanë të gjitha televizionet greke si dhe të gjitha gazetat. Ato u transmetuan edhe nga televizionet shqiptare dhe opinioni mbarëkombëtar mori njoftimin e krijimit të frontit të tretë, siç do të ishte fronti kundër Greqisë. Si qëndron e vërteta? Kush fshihej prapa kësaj të ashtuquajturës ushtri për çlirimin e Çamërisë?

KONIUKTURAT

Është pikërisht koha kur çështja e Kosovës ishte vënë në diskutim për një pavarësi të plotë dhe krijimin e shtetit më të ri në Evropë. Është viti 2006. E gjithë diplomacia serbe si dhe shërbimet sekrete të saj, të ndihmuara nga ato ruse, po bënin të pamundurën që të ndalonin pavarësinë e Kosovës dhe, me të gjitha mjetet, kërkonin një shkak që do të tërhiqte vëmendjen e opinionit politik dhe shoqëror.

Fakt është se Serbia ishte bërë turpi i Evropës dhe se imazhi i saj ishte pothuaj i njëjtë me Gjermaninë e Adolf Hitlerit pas luftës së humbur të saj me 1945. Kjo për shkak të krimeve çnjerëzore që Serbia kishte kryer mbi popujt e tjerë ballkanas.

Ishte koha që dhe vetë ky shtet kriminelësh të indoktrinuar të ndahej në Republikën e Beogradit, atë të Vojvodinës, si dhe pjesën jugore që përfshinte Nishin, Vranjën si dhe pjesë të tjera me serbofolës. Novi Pazari si dhe Bujanovci, Medvegja me pjesët e tjera që quhet Kosova Lindore t’i bashkëngjitej Republikës së Kosovës.

HOLANDEZËT

Në ndihmë të “kanibalëve te Ballkanit” u vunë shërbimet sekrete greke, duke përfituar nga një rastësi e çuditshme. Tre qytetarë holandez që kishin shkuar për pushime në ishullin e Kretës në Greqi, po filmonin një bazë ushtarake greke pranë qytetit Suda të këtij ishulli. Ata, edhe pse të fshehur, ishin diktuar nga shërbimi i sigurimit të kësaj baze dhe menjëherë u arrestuan.

Pasi u bë verifikimi i pasaportave dhe u identifikuan, ata u dërguan menjëherë në Athinë për t’u gjykuar. Dy nga këta qytetarë të Holandës u liruan, kurse i treti u dërgua për rigjykim në qytetin e Janinës, qendra e Epirit të Jugut, sipas grekëve. Pas një gjykimi të shpejtë, edhe këtë person e lenë të lirë.

SPIUNI SHQIPTAR

Kush ishte ky holandez që shpëtoi pa u dënuar nga gjykatat greke të cilat, në këto raste, për spiunazh të dënojnë jo me pak se pesë vjet burgim? Ky qytetar holandez, me iniciale F. L. nuk ishte tjetër veç një qytetar me kombësi shqiptare, lindur dhe rritur në Republikën e Shqipërisë dhe që ishte larguar nga Shqipëria në vitin 1994. Ai ishte martuar me një vajzë holandeze dhe kishte dy fëmijë dhe jetonte në Amsterdam, pasi kishte fituar edhe shtetësinë holandeze. Aty kishin hapur dhe një zyre juridike dhe komerciale.

Para largimit nga Shqipëria, ai banonte në qytetin e Vlorës dhe me origjinë ishte nga krahina e Çamërisë, që sot e kanë grekët. Babai i tij kishte qenë kontingjent i agjenturës greke dhe ishte survejuar për vite me radhë nga Sigurimi i Shtetit. Këta të fundit e kishin marrë në lidhje agjenturore kundër spiunazhit grek në kohën e diktaturës, duke e detyruar të luante dopio rol.

Holandezo-shqiptari kishte marrë pjesë në demonstrata së bashku me shqiptarë të tjerë nëpër Evropë për të drejtat e Kosovës si dhe në kërkesat e bashkëkombësve të tij për rikthimin e çamëve shqiptarë në atdheun e tyre të dytë, në Greqi. Në të gjitha këto demonstrata ai fotografonte dhe filmonte njerëzit me radikale si dhe ata që udhëhiqnin këto manifestime dhe demonstrata për llogari të një agjencie spiunazhi të rëndësishme. Në vitin 1999 ai, me armë në dorë, kishte luftuar për çlirimin e Kosovës në formacionet luftarake të UÇK-së, të drejtuara nga Ramush Haradinaj.

REKRUTIMI

Shërbimi Informativ grek EIP (Eleniki Iperisia Pliroforia ) për Shqipërinë e Jugut ose Vorio-Epirin, sipas grekëve, e ka qendrën e vet në qytetin e Janinës në veri të Greqisë. Gjatë inskenimit të gjyqit të qytetarit F. L., këto shërbime inteligjente greke i propozuan atij që të bashkëpunonte me këtë shërbim armik të vendit tonë në drejtim të krijimit të një organizate të ashtuquajtur patriotike me tendencë të çlirimit të trojeve shqiptare të Çamërisë në Greqi si dhe provokimin e një lufte në territorin grek.

Ato e porositën që të mblidhte rreth vetes njerëz patriotë, të cilët vërtet besonin se një luftë e provokuar nga shqiptarët në territoret greke do të tërhiqte vëmendjen e amerikanëve dhe se këta do të bënin diçka për të drejtat e shqiptarëve të Çamërisë që banojnë në Shqipëri. Në këto kushte, F. L., filloi punën për të gjetur kontingjentet më radikalë në territorin e Shqipërisë, duke shpeshtuar vizitat në qytetin e Vlorës, në atë të Fierit si dhe qytete të tjera të vendit tonë.

KUNDËRZBULIMI

Fatmirësisht Shërbimi Sekret Shqiptar (SHISH) kishte mundur të rekrutonte disa funksionarë të rëndësishëm të shërbimeve inteligjente greke për Epirin e Veriut, të cilët qysh në fillesën e rekrutimit të F. L-së u vunë në dijeni dhe kështu kishin me se një vit që survejonin agjentin grek, i cili prej kohësh punonte edhe për një agjenci tjetër spiunazhi. Sipas një funksionari të spiunazhit grek që punonte për llogari të Shqipërisë, F.L-së për këtë organizim i ishte premtuar 200.000 euro.

Një nga detyrat kryesore që i ishin ngarkuar ishte ajo e daljes me një proklamatë nga ana e UÇÇ për luftë kundër Greqisë, në një moment deciziv për Kosovën. Kjo do të bënte që diplomacia greke të ngrinte zërin për provokimet që i vinin nga Shqipëria, ku jo pak në këtë ngjarje ishin përfshirë edhe disa shqiptarë të Kosovës dhe ku ishte përmendur edhe komandanti Ramush Haradinaj. Në këtë rast, grekët vrisnin dy zogj. Njëra ishte provokimi shqiptar për Çamërinë dhe e dyta ishte implikimi i Kosovës në çështjet greke. Kështu i jepej një armë e fuqishme Serbisë kundër pavarësisë së Kosovës.

AKSIONI

Dhe kështu, pasi bëri për vete disa shqiptarë, në detyrën agjenturiale që mori nga shërbimi sekret grek, F.L. dhe disa shokë, improvizojnë një skenë me flamur shqiptar dhe armë dhe në gjuhën greke lexojnë thirrjen për luftë dhe çlirimin e Çamërisë si dhe kthimin e gjithë shqiptarëve të kësaj zone në trojet e tyre aty. Kasetën qysh të nesërmen e nisin në qytetin e Janinës dhe shërbimet sekrete greke, nëpërmjet internetit si dhe stacioneve televizive greke, e publikuan në të gjithë botën.

Shërbimi sekret shqiptar bëri çmos t’i arrestonte këta agjentë të Greqisë së bashku me të tjerët, por vetë ndërhyrja e agjentëve potencialë grekë në Janinë, që punonin për llogari të Shqipërisë, nuk lejuan të ndodhte kjo gjë, pasi mund të dekonspiroheshin dhe kështu Shërbimi Inteligjent shqiptar do të dëmtohej në mënyrë të pariparueshme.

Ky material është marrë me shkurtime nga libri “Kosova është imja” në versionin e botimit të tretë i cili pritet të dalë në botim në muajt e ardhshëm në Prishtinë

SPIUNAZHI

Platforma greke kundër Shqipërisë

Faktikisht grekët në drejtim të Shqipërisë kishin një platformë spiunazhi në disa drejtime dhe që i kanë edhe sot. Qendrat e spiunazhit janë të ndara në disa zona të veriut të Greqisë me destinacion Shqipërinë e Jugut ose Vorio-Epirin. Ata veprojnë nëpërmjet rekrutimit dhe ndihmës ekonomike të tregtarëve-shtetas shqiptarë me kombësi gjiftoelene të Dropullit.

Te rekrutimit dhe komprometimit të politikanëve shqiptarë në favor të interesave greke, siç janë hapja pa kuptim e shkollave greke pa kërkuar më parë ato shqipe në Greqi ku banojnë rreth një milion shqiptarë duke greqizuar Shqipërinë, skllavërimin e ekonomisë shqiptare nga greket të cilët nxjerrin fitime me miliarda eurosh për ta, përkrahja e elementit armik dhe terrorist me tendenca të rrezikshme për integritetin territorial të shtetit shqiptar si dhe shumë të tjera si këto.

Në këto raste, këta politikanë nuk është e nevojshme të rekrutohen me deklarata për bashkëpunim agjenturor, por me privilegje për të zbatuar strategjinë greke karshi Kombit tonë. Rruga e tretë është nëpërmjet shkombëtarizimit të shqiptarëve të Shqipërisë brenda Greqisë si dhe përpunimi psikologjik i tyre, duke iu mohuar gjuhën shqipe fëmijëve shqiptarë aty si dhe historinë e kombit të tyre, si dhe të tjera të një strategjie mbi 100-vjeçare kundër nesh.

I Malindi

Ky është një nga dokumentet, klasifikuar si tepër sekret, kopja e cilit gjendet në arkivin e KOS-it (Shërbimi i Zbulimit i Ushtrisë së ish- Republikës Serbi-Mali i Zi). Aktualisht, Brukseli po i kërkon Serbisë hapjen e arkivave për të njohur emrat e bashkëpunëtorëve të shërbimeve të fshehta të Millosheviçit.

Sipas raportit në Bruksel, janë rreth 700 agjentë të shërbimit sekret të Serbisë në Kosovë, ndërsa 200 të tjerë janë në Shqipëri, Bullgari, Greqi etj. Pjesa më e madhe janë politikanë, gazetarë, biznesmenë dhe ushtarakë. Brukseli kërkon hapjen e dosjeve të agjentëve të Milosheviçit, çka mund të shkaktojë një “tërmet politik” edhe në Prishtinë e Tiranë

Ish-diktatori serb Sllobodan Millosheviç kishte mbi 2200 agjentë në Ballkan, mes të cilëve dhe në Shqipëri. Kjo shifër u bë publike në forumin për rolin e ish-shërbimeve sekrete në Ballkan, që i zhvilloi punimet në Bruksel më 18 maj 2012, njofton portali telegrafik bullgar “actualno.com”. Takimi ishte informal. Aty folën ekspertë që kanë bërë investigime mbi ish-sigurimin e shtetit në Jugosllavi që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore deri në vitin 2010. Takimi u ndoq nga përfaqësuesit e të gjitha vendeve ish-komuniste, anëtare të NATO-s. Diskutimi u organizua mbi bazën e forumit të organizuar nga CEAS (Centar za evroatlantske studije – Qendra për Studime Euro-Atlantike), me presidente Jelena Miliç, më 21 prill 2014 në Beograd. Ky fakt ka ngjallur shqetësime jo vetëm në Bullgari, por edhe në qarqe politike dhe ka zënë vend në media të vendeve të Ballkanit, me përjashtim të atyre të Kosovës (ku numëroheshin 700 agjentë, ose një e treta e rrjetit ballkanik) dhe të Tiranës.

RRJETI

Pjesëmarrësit që diskutuan në Bruksel, ishin të prerë në mendimin se autoritetet e Beogradit, menjëherë, brenda 100 ditëve, duhen të hapin dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit, në qoftë se duan sinqerisht të përballen me të vërtetën e zymtë. Gjatë debateve, Zoran Petroviç i organizatës joqeveritare “Koop i Kapiniç” paraqiti të dhëna me interes mbi agjenturën e shërbimeve sekrete serbe në Ballkan dhe që përdorej nga regjimi i Millosheviçit. “Regjimi i Millosheviçit kishte në dispozicion një rrjet prej 2200 agjentësh jashtë territorit të vetë Serbisë. Në Kroaci – 450, në Slloveni – 150, në Maqedoni – 150, në Bosnje-Hercegovinë – 350, në Kosovë – 700, në Mali të Zi – 200. Kurse dyqind të tjerët punonin në Bullgari, Greqi, Shqipëri, Rumani, Qipro, Hungari dhe Austri. Një pjesë e agjentëve kishin shtetësi të dyfishtë”, thuhej në raportin e ekspertit të njohur serb të OJQ-së  “Koop i Kapiniç”, Zoran Petroviç. Agjentët e Millosheviçit ishin “politikanë, punonjës në media, biznesmenë, shkelës të embargos, si dhe zyrtarë të forcave të sigurimit të ushtrisë, policisë, inteligjencës dhe grupe të ndryshme lobuese në favor të Millosheviçit”, nënvizoi Zoran Petroviçi.

Shtrirja e rrjetit të fshehtë serb

• 700 në Kosovë
• 450 në Kroaci
• 150 në Slloveni
• 150 në Maqedoni
• 350 në Bosnje-Hercegovinë
• 200 në Mal të Zi
• 200 në Bullgari, Greqi, Shqipëri, Rumani, Qipro, Hungari, Austri.

Profesionet zyrtare të agjentëve

–          politikanë

–          gazetarë

–          biznesmenë

–          shkelës të embargos

–          SHIU

–          policë

–          SHIK

–          lobues në favor të Millosheviçit

Bamir Topi: SHISH-i zbuloi spiunin në media

Presidenti i Republikës më 13 shkurt 2008: “Në rrjetën e interceptimeve që u bëhet agjenturave serbe në Shqipëri, ditët e fundit, është peshkuar edhe një eksponent i medias, i cili në kulmin e vizitës së Presidentit në Kosovës, i jepte garanci agjentit serb: “Shikoni se ç’do t’i bëj Presidentit në gazetë”, sepse Presidenti kishte akuzuar politikën serbe dhe ruse që po minon procesin e paqes dhe marrjes së pavarësisë së Kosovës”.

Në një intervistë të dhënë për “Ora News”, më 9 mars 2008, Presidenti i Republikës, Bamir Topi, ka sqaruar dhe procedurën në zbulimin e gazetarit shqiptar bashkëpunëtor të serbëve. Ndërkohë “Investigim”-i është befasuar se në sajtin e Presidentit është censuruar deklarata e tij për rastin e mësipërm në intervistën e dhënë Alban Dudushit më 13 shkurt 2008 në “Top-Channel”: “Kur them se media duhet të jetë shumë e kujdesshme, kam parasysh edhe ndonjë fakt mjaft tronditës, dhe ky nuk është faji im, sepse ju e dini fare mirë që unë jam munduar gjithmonë që të jem në mbrojtje të së drejtës të gjithsecilit edhe për sa u përket interceptimeve apo përgjimeve telefonike. Në rrjetën e interceptimeve që u bëhet agjenturave serbe në Shqipëri, ditët e fundit, është peshkuar edhe një eksponent i medias, i cili në kulmin e vizitës së Presidentit në Kosovës, i jepte garanci agjentit serb: “Shikoni se ç’do t’i bëj Presidentit në gazetë”, sepse Presidenti kishte akuzuar politikën serbe dhe ruse që po minon procesin e paqes dhe marrjes së pavarësisë së Kosovës”.

Ky deklarim jo i zakontë i kreut të shtetit pati një jehonë të gjerë në qarqet gazetareske. Në një të përditshme është kërkuar nga z. Topi të dekonspironte personin, madje hamendësonte duke aluduar larg e larg se cili mund të ishte “fuksi” i ish-Sigurimit, tani i rekrutuar dhe nga serbët: “Llulla”, “Korani i Myzeqesë”, “Masoviku”, “Tigri”, “Holta”, “Kaposhi”, “Drita”, “Arsimtari”, “Vllahu”, “Malësori” etj.

Sektori shqiptar i Beogradit

Në Kuvend dhe në mediat shqiptare kanë qarkulluar akuza jo vetëm për agjentë të ish-Sigurimit të Shtetit, por disa me dy-tre padronë (shqiptar, jugosllav dhe grek), si dhe thjesht të rekrutuar nga shërbimet sekrete të Beogradit, që në kohën e ish-Jugosllavisë titiste, millosheviçane dhe deri në ditët tona. Forcat politike në Shqipëri nuk duan të hapin dosjet e fshehta, pasi u duhen për shantazhe të ndërsjella. Madje luajnë “kukamëçefti” me pseudonime. Kanë vërshuar me dhjetëra të tilla dhe nuk dihet se cili nga nga këta persona janë rekrutuar nga serbët dhe ish-sovjetikët: “Anteu”, “I Miri”, “Shishja e Qumështit”, “Këndesi”, “Cigarja”, “Inxhinieri”, “Shkrimtari”, “Dizenjatorja”, “Raketa 5”, “Samalot 6”, “Serbi”, “Greku”, “Qukapiku”, “Proletari”, , “Çiklisti”, “I Vogli”, “Dardan Podujeva”, “Llulla”, “Naftëtari”, “I Urti”, “Ylli”, “Gjeli”, “Profesori”, “Doku”, “Demoni”, “Nemërçka”, “Helika”, “Poeti”, “Lëngaraqi”, “Pëllumbi”, “Magazinieri”. “Vllahu”, “Malësori”, “Çanta”,”Plepi”, “Mekaniku”, “Bozhuri”, “Ajsbergu” “Intelektuali”, “Urithi”, “Çiklisti”,  “Financieri” etj. etj.

EMBARGOJA

Nga ana tjetër, në qoftë se Tirana nuk i hap dosjet e shërbimit sekret komunist, nuk përjashtohet ta bëjë këtë Beogradi për sektorin e tij shqiptar, me kërkesë të BE-së. Krerët e Malit të Zi dhe Shqipërisë kanë pranuar se kanë shkelur embargon e naftës së vendosur nga OKB-ja ndaj ish-Jugosllavisë, kurse arkivat serbe kanë të listuar zyrtarë të lartë të dy vendeve si ministra, deputetë, drejtorë, biznesmenë nga të dy krahët e politikës deri në doganierë, shoferë, policë, trenistë, oficerë të SHIU-t, SHIK-sa etj.  Sipas librit “Kontrabanda në Europën Juglindore. Lufta në Jugosllavi dhe zhvillimi i rrjeteve kriminale rajonale në Ballkan”, botuar në vitin 2002 nga Qendra për Studimin e Demokracisë (Center For The Study Of Democracy), pjesa më e madhe e kanaleve të kontrabandës në Shqipëri janë zhvilluar nga ish-punonjës të shërbimit sekret shqiptar “Sigurimi”. Ky shërbim u shkri në qershor të vitit 1991 dhe u zëvendësua me Shërbimin Informativ Kombëtar SHIK. Si rezultat i këtij ristrukturimi më shumë se rreth 10 mijë agjentë të Sigurimit humbën vendet e tyre të punës dhe iu kthyen krimit të organizuar sipas një studimi të prillit 1992. Ata shfrytëzuan të gjitha mundësitë e ofruara nga sanksionet që iu vendosën fqinjit të vendit, Jugosllavisë dhe në partneritet me krimin e organizuar italian që hyri në Shqipëri menjëherë pas kolapsit të regjimit stalinist në vend. Kontrabanda e naftës me Jugosllavinë (në mënyrë të veçantë me Malin e Zi) u kthye në aktivitetin më fitimprurës për një numër të madh agjentësh të shërbimit sekret, të cilët morën edhe monopolin e operacioneve të kontrabandës në Shqipërinë veriore. Përveç kësaj shumë nga qytetarët e thjeshtë gjithashtu u përfshinë në këtë aktivitet. Ata transportonin naftë në anën tjetër të kufirit me barka, makina private dhe gjithashtu me gomarë, shkruan CIA në vitin 1995. Ndërkohë, në raportet ndërkombëtare pas vrasjes së Bin Ladenit, përmendet fakti se lideri i Al Kaedës është strehuar në Durrës gjatë vitit 1994.

SOT

Ishin po këta agjentë që shkaktonin trazira të brendshme (është pranuar në ish-parlamentin federativ jugosllav se për Shqipërinë janë investuar me miliona dollarë për destabilizim, në mënyrë që të pengohej pavarësia e Kosovës). Shërbimi i fshehtë serb ka financuar nxirjen e imazhit të UÇK-së si organizatë terroriste në shtypin dhe mjedisin politik të Tiranës, deri dhe në organizimin e një demonstrate antiqeveritare në Tiranë, më 24 mars të vitit 1999, ditën kur NATO-ja filloi bombardimin e Beogradit dhe luftën për çlirimin e Kosovës. Dhe në trafikun e sotëm ndërkombëtar të armëve dhe lëndëve plasëse të prodhimit shqiptar janë përfshirë persona të lidhur me shërbimet sekrete të Millosheviçit, por që tani merren me biznes apo maskohen si të tillë, ndonëse me të kaluar kriminale.

Damir Fazlliç dhe Miroslav Mishkoviç

Spiunazh, biznes dhe korrupsion nga Shqipëria në Bosnjë

“Damir Fazlliçin me Miroslav Mishkoviçin i lidh kriminaliteti, shërbimet sekrete… Fazlliçi është mjeshtër i mashtrimeve, e nga sa dihet, kjo është pikërisht ajo që i duhet Mishkoviçit në Ballkan. Prandaj ai dërgon atë kriminel të vogël që në emrin e tij t’i mbarojë punët më të ndyra korruptuese nga Shqipëria në Bosnjë. Ai është njeriu që përdoret nga Mishkoviçi për punët e pista”, ka deklaruar në vitin 2008 në gazetën “Slobodna Bosnia” Vladimir Popoviç, ish-ndihmësi i kryeministrit Zoran Xhinxhiç. Mishkoviçi është padyshim njëri nga afaristët më të mëdhenj dhe më me ndikim në Serbi, është pronar absolut, por sigurisht nuk është i vetmi.

Sipas Vladimir Popoviçit, Damir Fazlliçi çoi Jeremiçin në kabinetin e Zoran Xhinxhiçit, me lutjen që të kryente praktikën për dy a tre muaj, gjë që ishte e nevojshme në studimet për master. Nga ana tjetër, Fazlliçi ka shfrytëzuar Jeremiçin për disa informacione brenda kabinetit. Gjatë arrestimit të Volf Miniçit, një figurë groteske të përzier në punët e kontrabandës së cigareve, shërbimi sekret serb ka zbuluar një bisedë midis ambasadorit britanik Çarls Krauford (Charls Crawford) dhe Vuk Jeremiçit, në të cilën ambasadori britanik në panik e luste Jeremiçin të orvatej nëpërmjet kabinetit të kryeministrit të ndikonte në lirimin e Miniçit nga burgu. I vetëdijshëm se ndërhyrja në punë të tilla mund ta dëmtonte, Jeremiçi i shqetësuar dhe i frikësuar i ka thënë ambasadorit pse kërkonte një gjë të tillë prej tij dhe se do të ishte më e mirë që ta përdornin kur të fillonin privatizimet, ashtu siç ishin marrë vesh më parë. Biseda iu dorëzua Xhinxhiçit dhe ky është shkaku pse e largoi nga kabineti i tij Jeremiçin.

 Thanas Mustaqi

Polici i zonës ishte vetëm kreu i një rrjeti gjigant merimange, të përbërë nga civilë, të cilët hetonin dhe hulumtonin çdo qelizë të jetës shqiptare në çdo cep të saj. Për këtë ishte ndërtuar një strukturë spiunësh, që kishin marrë emërtimin BGV (bashkëpunëtor i gatshëm vullnetar).

Rrefehet Gjin Qarri. Ish-bashkëpunëtor i Sigurimit te Shtetit.nga Mirdita.

“Ju rrëfej për spiunët e Mirditës gjatë diktaturës”

RUBIK – Është folur shpesh se rendi dhe siguria kanë qenë të sigurta në kohën e diktaturës, e madje këtë e siguronte një polic i zonës.

Në fakt, kjo nuk është e vërtetë kur depërton nëpër labirinthet e sigurimit dhe të njerëzve që janë marrë me të.

Polici i zonës ishte vetëm kreu i një rrjeti gjigant merimange, të përbërë nga civilë, të cilët hetonin dhe hulumtonin çdo qelizë të jetës shqiptare në çdo cep të saj. Për këtë ishte ndërtuar një strukturë spiunësh, që kishin marrë emërtimin BGV (bashkëpunëtor i gatshëm vullnetar).

Në këtë rrjet ishin të përfshirë njerëz nga më të rëndomtit deri në shtresat intelektuale, që kishin një mision të vetëm: të survejonin çdo gjë dhe në çdo rast.

Njëri prej tyre është edhe Gjin Qarri, banor i Rubikut. Ndonëse dikur, siç thotë ai, mund të ketë gëlltitur një “lugë nga çorba e prishur”, në asnjë rast nuk ka qenë një denoncues apo dëmtues i qytetarëve të tij. Përkundër, gjatë gjithë kohës me humorin e tij të hollë ka fshikulluar shumë nga spiunët, të cilët kishin vënë nën një terror të paparë të gjithë qytetarët e zonës së tij. Gjin Qarri, ish-bashkëpunëtor dhe stigmatues i këtij fenomeni flet sot.

Si bëhej rekrutimi i spiunëve (BGV)?

Nuk ishte shumë e vështirë në atë kohë. Mund të gjeje njerëz me karakter të dobët, por edhe të indoktrinuar që mendonin se kështu po i shërbenin atdheut. Kishte edhe nga ata që kishin bërë ndonjë mëkat e këtë e kishte zbuluar punonjësi i policisë, por nuk e kishte denoncuar. Këtë e përdorte si kartë presioni për të rekrutuar atë. Pra kishte mundësi të shumta rekrutimi.

Cili ishte aktiviteti dhe kë do të vëzhgonin më tepër?

Duhej të vëzhgonim gjithçka të dyshimtë. Duhej të vëzhgonim të pakënaqurit, si ata që ankoheshin për cilësinë e bukës e deri tek ata që mund ta konsideronin padrejtësi ndonjë largim nga puna apo ulje në detyrë etj.

Në atë kohë, në shumë raste thyheshin dyqanet e fshatrave dhe BGV-të kishin detyrë që të vëzhgonin për autorët dhe në shumë raste kanë qenë të rezultatshëm në kapjen e këtyre keqbërësve.

Por këto kontingjente ishin të gatshëm edhe për dëshmitarë të rremë në gjyqe të montuara nga Sigurimi i Shtetit. Aq e pështirë ishte bërë kjo punë sa individë të veçantë disa herë përballeshin me ata që ishin piketuar për t’u dënuar, ktheheshin në objekte humori dhe ilariteti. Në një rast mbaj mend se po tentonin të dënonin për tentativë arratisje jashtë vendit një nga Rubiku, i cili sapo kishte ndërtuar një shtëpi të re.

Në momentin që dëshmitari i përhershëm në shumë gjyqe, thoshte se kishte dëgjuar se i pandehuri donte të arratisej, ky i fundit i tha pse unë shtëpinë e re e ndërtova për të ta lënë ty dhe për vete të arratisesha. Në sallë shpërthyen të qeshura, megjithatë i pandehuri u dënua me disa vite burgim për tentativë arratisje jashtë vendit.

Si dhe sa shpërbleheshit për punën e kryer?

Kryesisht shpërblimi ishte me 1200 lekë të vjetra në muaj. Por jo gjithmonë ndodhte kështu. Kishte raste që shpërbleheshin edhe më tepër për raste të veçanta, por edhe mund të mos shpërbleheshe, kur gjatë muajit nuk kishe kryer punë. Por ka pasur edhe shpërblime të llojeve të tjera, si p.sh., vende të privilegjuara pune, bursa, imunitet për shumë gjëra etj.

Sa ka qenë përgjithësisht numri i tyre?

Nuk mund të them me saktësi, por e vërteta ka qenë se në çdo fshat ka pasur 3-4 spiunë që kishin detyrë që të vëzhgonin gjithçka deri edhe për vjedhjet në misër, grurë etj. Ndërsa në qytet kishte të tjerë. Kishte në uzinë, metalurgji, NFP etj. Nuk kishte dallim në përzgjedhje mes grave dhe burrave. Sidomos në zonën e qytetit ka pasur edhe gra që bashkëpunonin në mënyrë perfekte.

Kush ishte koordinatori mes BGV-së e policisë dhe ku dorëzohej informacioni?

Koordinatori ishte i plotfuqishmi i zonës, i cili gjatë gjithë kohës ishte i programuar për dhënien e informacionit, qëndronte në këmbë përpara lapidarit në hyrje të qytetit të Rubikut. Informacionin mund ta jepnim edhe gojarisht, por edhe me anë të pusullave të ndryshme.

Kur informacionin e dërgonin në qendër në Rrëshen nga vetë BGV-ja, kush i priste dhe në cilën zyrë?

Çdo BGV kur kishte informacion të rëndësishëm duhej të shkonte të depononte në Rrëshen, në një zyrë në katin e parë të godinës së policisë ku ka qenë hetuesia. Ne priteshim nga operativi i zonës dhe shoqëroheshin deri në zyrën e hetuesit përkatës të çështjes.

Gjithmonë informatorët duhej të shkonin aty rreth orës 16.00 të pasdites dhe hyrja duhej të bëhej sa më e fshehtë nga syri i njerëzve të zakonshëm. Aty jepej gjithçka për hetuesin, ndërsa largimi për në Rubik bëhej me ndonjë mjet të policisë, por pa rënë në sy të njerëzve.

A kishte koordinim mes njëri-tjetrit dhe ku bëheshin këto “takime pune”?

Kryesisht takimet bëheshin në njërën prej magazinave të metalurgjisë, si edhe në njërin prej reparteve të shërbimit të ish-ndërmarrjes komunale. Në metalurgji takoheshim kryesisht për probleme të zakonshme, ndërsa në atë të komunales bëheshin plane për koordinim punësh, kur ishte në program për të arrestuar ndonjë të parapiketuar.

A kujtoni ndonjë reagim të ashpër të ndonjë qytetari ndaj ndonjë BGV-je, pas kryerjes së ndonjë denoncimi?

Megjithëse siç thashë BGV-të kishin imunitet dhe gjithkush i kishte frikë, ka pasur shumë raste reagimi të ashpër ndaj tyre. Në një rast, një qytetar i Rubikut konstatoi se një nga “kolegët” tanë në ora 24.00 të natës po e përgjonte nëse ai po mbante televizorin në një kanal jugosllav. Reagimi i tij qe i ashpër, pasi ai mundi ta kapte BGV-në me presh në duar anës dritares. Kuptohet spiuni përjetoi për disa çaste një eksperiencë të hidhur. Por ka pasur edhe raste të tjera të ngjashme.

Ju jeni shquar edhe në atë kohë për ironizim ndaj “kontributit” të “kolegëve”. Cili ka qenë rasti më i rëndë ndaj tyre?

Po, në shumë raste kur unë që i njihja shikoja 2-3 bashkë u drejtohesha publikisht, kuptohet në formë shakaje, duke i pyetur “kujt do t’ia futni kësaj radhe”, por ka pasur dhe raste të vërteta humori. Ka qenë një rast kur Ramiz Alia, i cili ishte për një vizitë në Rrëshen, do të ndalonte atje.

Unë me dy “kolegë” kisha marrë detyrë që të vëzhgonim një qytetar, Pjetër Canin, i cili ishte i pakënaqur për largimin e tij nga puna dhe donte të takonte Ramiz Alinë, atëherë sekretar i Komitetit Qendror. Për çdo lëvizje të tij ne duhej të njoftonim me shenja sigurimsat e ardhur nga Tirana për të siguruar mbarëvajtjen e punës.

Tre “kolegë” të mi, të cilët gjithnjë kanë preferuar të mbanin këmisha me prerje në stilin ushtarak, ishin afruar më shumë se ç’duhej te vijat e bardha, pasi ata mendonin se sigurimsat e Tiranës e dinin për detyrat që ata kishin marrë. Por shërbimi i sigurimit ende nuk e dinte se kush ishin dhe më pyetën mua që kisha hyrë më përpara në lidhje pune me ta.

Unë, në formë shakaje i gënjeva, duke u thënë se ishin oficerë të liruar pas rënies së Beqir Ballukut. Këta pa e zgjatur i morën menjëherë me makinë dhe i degdisën të izoluar diku në bregun e lumit, deri kur Ramiz Alia mbaroi punë në Rubik. Gjithashtu, edhe në një rast tjetër ndodhi që një BGV erdhi aty, sepse ishte zënë ashpër me operativin e zonës, pasi ky i fundit nuk e kishte angazhuar në mision special atë ditë.

Mjaftoi një shenjë me një dedikim për të dhe menjëherë ai përfundoi me njërën nga IFA-t e policisë tek ura me harqe në Milot. Në këto kushte, kur gënjeva dy herë radhazi vetëm për t’u tallur me “kolegët” u detyrova të largohesha, pasi po të më diktonin ata të Tiranës e pësoja keq.

Pse zgjodhët këtë taktikë sulmi ndaj tyre dhe a keni marrë ndonjë ndëshkim për këtë?

E bëja për gallatë, por edhe për faktin se ata që në fillim pa qenë bashkëpunëtor me ta më thoshin se je me ne. Kështu unë u futa në atë valle, por kurrë nuk kam bërë dëme ndaj njerëzve të thjeshtë, por ndaj vetë BGV-ve. Ndërsa për sulmet, duke qenë brenda radhëve të tyre, edhe jam kërcënuar.

Hetuesi Arben Qeleshi më ka thirrur duke më kërcënuar me burg për disa shtylla elektrike që më kishte marrë lumi, pasi unë punoja elektricist. Në fakt, nuk kisha përgjegjësi për to, por kjo përdorej si mjet presioni për talljet që u bëja BGV-ve.

Ju thoni se spiunët e Rubikut nuk patën ndonjë fund të lumtur dhe kush u hakmor ndaj tyre?

Në fakt, pas ’90-ës edhe janë marrë privatisht ndaj tyre, por jo në nivelin e zullumeve të tyre. Por e çuditshme është se vetë zoti u hakmor. Aty nga fundi i ‘90-ës shumë prej tyre e pësuan keq. Dikush theu këmbën, dikush u dogj me kovë zifti, dikush përfundoi në një fuçi në fshatin Rrasfik e shumë të tjerë përfunduan me sëmundje të tjera të rënda në moshë të papërshtatshme.

A ka prej tyre që nuk e lanë detyrën edhe pas ndryshimeve demokratike?

Është e vërtetë se pas vitit ‘92 nuk i angazhoi kush në këto detyra, për faktin se këta tashmë i njihte i gjithë opinioni dhe nuk mund të sillnin gjë të re. Ndërsa u rekrutuan të rinj, por tashmë ata ndërrohen një herë në 4 vite, sipas ndryshimeve politike.

Ushtarakë madhorë, deri dhe ish-ministri i fundit i mbrojtjes në regjimin komunist, Kico Mustaqi, shefa te sherbimeve sekrete dhe kryetare degesh te rendesishme zyrtarë të lartë të sigurimit famëkeq të shtetit, qe lanë vendin dhe emigruan kryesisht në vendet fqinjë.në kushtet e jetesës për mbijetesë, ata me të gjitha gjasat   cicërun në këmbim të bukës.

Për aq sa dinin dhe për aq sa ju kërkonin. Dhe shumë nga ta nuk dinin pak.

“Nese një dite do të hapen arkivat sekrete, sidomos të fqinjeve, shqiptaret do te shohin tmerr me sy.

Shume nga politikanet apo patriotet e deklaruar si të tillë, sidomos ne keto 23 vite, do të shfaqen siç jane, antishqiptare dhe tradhtare”!

Speciale

Agjencia “Reuters” më 22.12.1940, gjatë kohës së luftës italo-greke, transmetonte këtë lajm nga Manastiri: “Ushtarët shqiptarë të mobilizuar me forcë në ushtrinë italiane kanë ngritur krye dje në një sektor të prapavijave italiane dhe i kanë shkaktuar armikut, humbje të mëdha deri sa u kapën. Një pjesë e tyre, pa marrë përpjetë brigjeve ku vazhdon të rezistojë”. Më 4.12.1940 agjencia “Anatoli” lajmëronte nga Athina se “një gjeneral italian i kapur rob prej grekëve, ka deklaruar se ushtria italiane po pëson humbje të rënda nga shkaku i tradhëtisë së shqiptarëve”.
Dhe Musolini vetë, në një letër dërguar Hitlerit më 22 nëntor 1940, donte t’i justifikonte po në këtë mënyrë humbjet. Dhe ja se ç’thotë Badolio në kujtimet e tij: “Fushata fillon, pra. Gjithë bota i di zhvillimet e saj. Trupat greke në Epir qëndrojnë trimërisht në Kalamas, kurse bandat dhe trupat shqiptare, që bënin pjesë në divizionet tonë, ose na tradhëtuan, duke bërë sabotazhe ose u hodhën te grekët”.

Gazeta “Figaro”, nr.588, 4 korrik 1946, duke bërë fjalë për luftën italo-greke, shkruante: “Çetat shqiptare nga ana e tyre sulmonin autokolonat dhe trupat italiane, në rrugët që çonin në front”. Ndërsa radio “Londra” më 26.10.1940 transmetonte: “Mësohet nga Shqipëria se çeta shqiptare në veprim të prapavijave italiane, presin dhe sabotojnë vijat e komunikacionit, duke u futur tmerrin reparteve italiane të izoluara. Grupe të armatosura kanë mundur të hyjnë në kryeqytet dhe kanë afishuar mbi të gjitha godinat qeveritare dhe deri në pallatin e qeverisë italiane proklamata, me të cilat ftojnë italianët të zbrazin Shqipërinë”.

Gjithashtu më 4.1.1941, BBC-ja (radio Londra) transmetonte: “Në rrethet ushtarake vihet re se, shqiptarët u sjellin ndihmë të madhe grekëve kundër italianëve”. Ja pra cila ka qenë popullsia çame. Populli shqiptar i Çamërisë nuk ka qenë kurrë bashkëpunëtor i pushtuesve. Kemi jetuar gjithnjë mirë me popullin grek, me të cilin kemi luftuar krah për krah kundër okupatorëve fashistë italianë e gjermanë.Gjatë luftës sonë antifashiste, populli shqiptar i Çamërisë u lidh në një miqësi të sinqertë me popullin grek. Nën dritën e këtyre fakteve, akuza e vetme e historiografisë greke të pasluftës dhe e diplomacisë greke gjatë periudhës së luftës së ftohtë, por edhe sot, të cilët kanë mbrojtur tezën absurde se populli çam (an blok) ishte bashkëpunëtor i nazistëve dhe fashistëve dhe u largua me ta për në Shqipëri në fund të luftës, duket nën figurën e saj të vërtetë, e gënjeshtërt dhe pa asnjë bazë.E kundërta është e vërtetë: Napoleon Zerva ishte një kriminel kolaboracionist.

Si qëndron e vërteta?
Është rasti të pohohet se në luftën antifashiste popullsia shqiptare e Çamërisë inkuadroi në formacionet luftarake shqiptare dhe greke mbi 1000 luftëtarë, pa llogaritur qindra të tjerë që punonin në terren. Vetëm në radhët e ELAS-it dhanë jetën 68 partizanë çamë. Më 8 shtator 1943, ditën e kapitullimit të Italisë, gjermanët hynë në Konispol duke ardhur nga ana e Sajadhës, të udhëhequr prej kapitenit zervist të quajtur Vito dhe dogjën mëse 50 shtëpi. Gjatë ofensivës së madhe të dimrit 1943-1944, organizuar prej gjermanëve kundër ushtrisë sonë Nacionalçlirimtare, forcat gjermane me bandat e Zervës erdhën nga Greqia në Shqipëri dhe u vunë zjarrin krahinave të Zagorisë dhe të Pogonit. Banda të tjera zerviste, bashkë me gjermanët, luftuan kundër partizanëve shqiptarë në janar 1944 dhe u vunë zjarrin katundeve Kranë dhe Dërmish, si dhe shtëpive të të gjithë partizanëve minoritarë të dropullit, kurse në shkurt 1944, këto banda dogjën katundin Dhrovjan. Gjatë ofensivës tjetër të madhe të gjermanëve në qershor të vitit 1944, forcat zerviste erdhën përsëri bashkë me ushtrinë gjermane nga Greqia, nga ana e Voshtinës dhe dogjën në Zagori ç’kishin lënë herën e parë. Kështu, kurdoherë gjermanët vinin nga Greqia për të goditur forcat e ushtrisë sonë Nacionalçlirimtare, mbështetja e tyre kryesore përbëhej nga bandat e gjeneralit kuisling grek, Napoleon Zervës. Nga ana tjetër, gjithë bota është informuar për terrorin e ushtruar ndaj popullsisë Çame në Greqi. Në qershor të vitit 1944 dhe në mars të vitit 1945, bandat e gjeneralit kuisling Napoleon Zerva, dogjën katundet tona, plaçkitën pasuritë dhe vranë me mijëra burra dhe gra, fëmijë dhe pleq. Mëse 25 mijë çamë, që mundën të shpëtonin nga vdekja, u arratisën në Shqipëri.

Kjo është një arsye më shumë që populli shqiptar i Çamërisë, i vogël në numër, por i madh në sakrificat që ka bërë për kauzën e përbashkët, të ketë gjithë të drejtat e botës për të kërkuar trojet e veta dhe gjithçka që grekët i kanë grabitur me dhunë dhe gjenocid të paparë. Fakte të tjera të pakundërshtueshme Para se të hynte në Greqi, ushtria fashiste italiane, qeveria greke filloi një fushatë të re masakrash dhe krimesh nga më monstruozët kundër popullsisë shqiptare të Çamërisë. Dy muaj para konfliktit italo-grek, qeveria fashiste e Metaksait kreu një akt pa precedent në historinë botërore. Të gjithë meshkujt nga 16-70 vjeç, mbi 5000 burra, u burgosën dhe u dërguan në ishujt e largët të Egjeut. Ky veprim u krye në bazë të vendimit të marrë më parë në Gumecinë nga një mbledhje e kryesuar nga Dhespoti i Janinës, Spiridoni, ku merrnin pjesë edhe zv/Prfekti i Gumenicës Jorgo Vasilako, komandanti i Korafilaqisë dhe përfaqësues të grekëve të Çamërisë.

Nga ky kontigjent viktimash 350 veta u masakruan, 400 të tjerë vdiqën më vonë gjatë internimit nga torturat dhe uria. “Në këtë mënyrë -shkruan Jani Sharra – qeveria e vendosi elementin shqiptar, mysliman, haptazi në kampin e armikut”, duke e paragjykuar popullsinë çame. Rekrutët çamë, si shtetas grekë të mobilizuar në vitet 1939 dhe 1940 që në atë kohë ndodheshin në shërbim ushtarak, me urdhër të Korparmatës së Janinës, u vunë të thyejnë gurë dhe të ndreqin rrugë në formën e punës së detyrueshme. Në takimin që pati Komandanti i Divizionit VIII të Epirit, gjenerali Kaçimitro, me 2000 djem çamë, u kërkonte mendime për rrezikun që i kanosej vendit nga Italia fashiste. Çamërit u treguan të gatshëm për të luftuar armikun e përbashkët. Por për çudi, në vend të armëve u dhanë kazma dhe lopata për të vepruar në prapavija për ndërtim rrugësh. Ishte një qëndrim mosbesimi i autoriteteve greke ndaj çamëve dhe njëherazi dhe një fyerje e poshtërim për ta, duke i trajtuar jo si bashkëluftëtarë, por si robër lufte. Nga ana tjetër, Italia gjatë përgatitjeve të luftës me Greqinë nuk mund të mos merrte në konsideratë për interesat e saj gjendjen diskriminuese të shqiptarëve të Çamërisë. Çiano, ministër i Jashtëm i Italisë, në gusht të vitit 1940, do t’i vinte në dukje ambasadorit grek në Romë se “Greqia ishte e vendosur me të gjitha mjetet që disponon të vazhdojë një program politik, ka diskriminuar në mënyrë tepër të rëndë shqiptarët në favor të grekëve. Dhe këtë e ka bërë në të gjitha fushat e veprimtarisë, që nga ajo e lirisë personale e në atë ekonomike, deri në atë të mësimit të gjuhës… i kanë larguar shqiptarët në rajone larg qendrave të mëdha, duke i mbajtur në kushte primitive”. Shpërthimi i Luftës Italo-Greke më 1940 thelloi tensionin politik në Çamëri. Megjithë përpjekjet e pushtuesit për ta tërhequr minoritetin shqiptar në anën e tij dhe pavarësisht se popullsia çame gjatë regjimit fashist të Metaksait kishte vuajtur shumë, ajo përgjithësisht mbajti një qëndrim neutral ndaj palëve në konflikt.

“Edhe kur italianët pushtuan Gumenicën-shkruan Jani Sharra-rrallë ndonjë çam u bashkua me ta”. Gjithkush mund të shtrojë pyetjen: pse u mbajt ky qëndrim i ashpër ndaj minoritetit shqiptar ? A ishte kjo një masë vetëmbrojtjeje nga ana e autoriteteve lokale dhe qendrore greke ? A u shkaktua kjo vetëm nga frika e një hakmarrjeje të mundshme të shqiptarëve për krimet që ishin kryer ndaj tyre nga regjimi i Metaksait dhe bandat greke ? Të dhënat provojnë se asnjëra prej këtyre arsyeve nuk përbënte shkakun e këtij veprimi kriminal. Synimi ka qenë akoma më i largët dhe njëkohësisht më antishqiptar. Edhe në situatat e vështira dhe të komplikuara, kur Greqisë po i trokiste lufta në derë, autoritetet greke me gjakftohtësi u përpoqën të përfitonin ç’të mundnin. Ata gjykuan se ishte krijuar një moment i përshtatshëm në marrëdhëniet ndërkombëtare për spastrimin etnik përfundimtar të Çamërisë. Këtë e provon edhe fakti se pas shpërthimit të luftës, pasi u bë e qartë se kapitullimi i Greqisë përballë ushtrive italiane ishte i afërt, autoritetet lokale greke të Çamërisë përgatitën listat dhe po përpiqeshin të siguronin mjetet e nevojshme të mbartjes për të gjitha gratë dhe fëmijët që kishin mbetur në Çamëri me qëllim që kur të hynin ushtritë e huaja këtu, të mos gjenin këmbë shqiptari. Pas thyerjes së ushtrive italiane dhe tërheqjes së tyre nga Greqia u intensifikua dhuna dhe terrori i qeverisë së re greke mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë. Të burgosurit dhe të internuarit çamë u liruan vetëm pas pushtimit të Greqisë nga ushtritë gjermane në një gjendje të rëndë shëndetësore dhe shpirtërore. Ç’ndodhi pas pushtimit gjerman?

Pas pushtimit të Greqisë nga gjermanët, pritej që çamët e kthyer nga internimi të hakmerreshin ndaj forcave shoviniste greke që kishin qenë shkaktarë të vuajtjeve. Por ndodhi krejt ndryshe. Ata u ngritën mbi pasionet shoviniste dhe zgjodhën rrugën e bashkëpunimit dhe të bashkëjetesës për të përballuar bashkërisht gjendjen e rëndë që u krijua nga pushtuesit e rinj gjermanë. Për këtë qëllim u organizuan dy mbledhje të gjera në Koskë dhe në Spatar. Njerëz me ndikim në krahinë punuan me përkushtim për të krijuar atmosferën e mirëkuptimit midis dy komuniteteve, grek dhe shqiptar Në zonën e Gumenicës dhe të Filatit ishte bërë rregull që asnjë grup i rezistencës greke nuk dilte në zonat e lira pa qenë i shoqëruar nga një shqiptar çam. Pikërisht për këtë veprimtari e sakrificë, jo pak çamë dolën para gjykatave të pushtuesit dhe u burgosën.

Duke pasur parasysh këtë realitet të mirëkuptimit dhe të bashkëpunimit midis dy komuniteteve (greke dhe çame shqiptare) studiuesi Niko Zhangu shkruante: “Sikur shqiptarët çamë të ishin kriminelë, do të zhdukeshin të gjithë fshatrat e krishterë të Thesprotisë rreth fshatrave shqiptaro-çame”. Ajo që i shqetësoi më shumë atëherë forcat shoviniste greke ishte ngritja e këshillave shqiptare në të gjithë Çamërinë. Në mars të vitit 1943 u formua çeta e parë mikste, e cila bashkëpunonte me EAM-in. Tashmë, edhe biografët e Zervës, si Mihal Miridhaqi nuk e mohojnë kontributin dhe pjesëmarrjen e çamëve myslimanë në radhët e rezistencës antifashiste greke, në formacionet e ELLAS-it dhe EAM-it. Historiani i lartpërmendur thekson se çamët nxorrën mbi 1000 luftëtarë. Popullsia çame filloi të organizohej në luftën kundër fashizmit në dimrin e viteve 1942-1943, madje që në verën e vitit 1942 u krijua në Filat grupi ilegal i rezistencës antifashiste i përbërë nga Njazi e Kasem Demi, Mustafa Sulo (Kalbaqi), Dervish Dojaka, Muharrem Demi, Braho Karasani, Sami Alushi,Musa Demi, Tahir Demi, Petrit Demi, Vehip Huso, Qemal Vërsela, Myfit Sejko, Taho Sejko e shumë të tjerë. Ata punuan në rrëzë të kufirit të Shkallës së Zorjanit e më thellë për organizimin e rezistencës, për krijimin e bazave të luftës, për popullarizimin e ideve të Kartës së Atlantikut, e cila u garantonte popujve e pakicave etnike liri, barazi dhe të drejtën e vetëvendosjes pas fitores mbi fashizmin. Në shkut të vitit 1943 u krijua çeta “Çamëria” dhe pak më vonë batalioni “Çamëria”, i cili zhvilloi në shtator 1943 betejën e famshme të Konsipolit kundër gjermanëve, që zgjati 55 ditë. Ajo betejë u shqua për pjesëmarrjen e gjerë të popullsisë së Çamërisë, të Delvinës dhe të minoritetit pa dallim kombësie e shtresash shoqërore. Në mars të këtij viti u krijua formacioni i parë mikst shqiptaro-grek. Ai luftoi me trimëri kundër gjermanëve dhe zervistëve në Mallun, në Revani, në Theojefira, në Pleshavicë, në malin Kacidhjar e gjetkë. Në pranverë të vitit 1944 në Qeramicë u formua Batalioni IV “Ali Demi” me më shumë se 500 djem çamë.

Ky batalion hyri në përbërje të Regjimentit XV të Ushtrisë Nacionalçlirimtare Greke (EAM). Gjatë luftimeve të tij në rrugën Janinë-Gumenicë, Koskë, Smartë e Lopës si dhe në Mallun ranë trimërisht dëshmorët Muharrem Myrtezai, Ibrahim Halluni, Husa Vejseli etj. Gjithashtu, shumë çamë morën pjesë në Brigadën VI, VII, IX dhe XI të ushtrisë greke. Edhe misioni britanik që kreu hetime në Çamëri nuk e mohonte pjesëmarrjen e çamëve në radhët e EAM-it. Edhe gjermanët u përpoqën ta hedhin minoritetin shqiptar në luftë kundër EAM-it dhe Frontit Nacionalçlirimtar Shqiptar. Këto përpjekje regresive shoqëroheshin me një propagandë me ngjyra të theksuara nacionaliste. Peshë jo të vogël në trajtimin e çështjes çame dhe të pozitës së Çamërisë në vitet e Luftës së Dytë Botërore do të luante dhe qëndrimi i nacionalistëve çamë, i cili aspironte hapur me qëndrimin e vet bashkimin e Çamërisë me Shqipërinë. Këtë lëvizje e drejtonte një Këshill krahinor me organizmat e tij në nënprefekturat dhe fshatrat. Pjesëtarë të këshillit krahinor të Çamërisë ishin njerëz me influencë si vëllezërit Dino, Adem Muha, Hamza Rexhepi, Hizder Ahmeti, Mahmut Mala, Ramadan Sulo, Bido Taho, Haxhi Shehu etj.

Dokumenta që provojnë bashkëpunimin e Zervës me gjermanët
Është tashmë e provuar se masakrat dhe dëbimin e dhunshëm të popullsisë shqiptare të Çamërisë i kreu Zerva, i cili ishte dhe bashkëpunëtor i gjermanëve. Pikërisht këtu mendojmë se duhen rikujtuar disa dokumenta që provojnë bashkëpunimin e tij me gjermanët dhe kështu do të mbetet absurd pretendimi grek se një aleat i gjermanëve ka dëbuar nga trojet etnike një popullsi të tërë pse ishte në bashkëpunim me aleatët e tij. Bashkëpunimi i Zervës me gjermanët është i provuar nga dokumentat gjermane si dhe nga shtypi grek i kohës dhe i pasluftës, i cili ka dhënë dhjetëra dëshmi në këtë drejtim.

Nga arkivat sekrete të Vermahtit gjerman për Greqinë, zbulohet një marrëveshje bashkëpunimi midis Zervës dhe pushtuesve gjermanë që të godiste grekët e tjerë. Autori që ka publikuar këtë marrëveshje shprehet se “ekzistonte në thellësi një miqësi me ujkun”. Në dokumentin gjerman thuhet: “Gjatë natës së 1-2 shkurtit 1944, Zerva i parashtroi Komandës së Korparmatës XXII malore, me anën e një oficeri të plotfuqishëm propzimin për bashkëpunim mbi bazat që vijojnë: armëpushim, bashkëpunim në luftën kundër ELAS-it ne azhornim të vazhdueshëm mbi qëllimet e tij, mbi vetë pozitën e tij si dhe mbi forcat armike”. Propozimi i Zervës iu parashtrua dhe të Plotfuqishmëve të Posaçëm të Rajhut për Evropën Juglindore, ministrit Nojbaher. Përgjigja ishte: të vazhdojmë traktativat deri sa të merret vendimi përfundimtar. Më 9 shkurt 1944 u arrit aprovimi për marrëveshje lokalisht të përkufizuar… Kjo situatë vazhdoi deri në fillim të korrikut 1944. Forcat e Zervës në mars 1944 kishin rreth 10000 luftëtarë. Bashkëpunimi i Zervës me gjermanët, ishte dëshmuar edhe në Senatin Amerikan nga oficeri i ushtrisë amerikane me origjinë greke Kouvras më 31 mars 1947, duke e cilësuar atë si një kolaboracionist të tipit të Mihailloviçit të Jugosllavisë. Kouvaras i paraqiti Senatit një dokument shumë kompromentues, i cili provonte marrëveshjen që ekzistonte midis forcave të armatosura gjermane në Epir dhe EDES-it të Zervës. Ky dokument ishte një memorandum i Shtabit të Përgjithshëm të Korpusit të 22 të Ushtrisë Gjermane.

Tezën greke e hedhin poshtë edhe dokumentat diplomatike angleze të kohës. Kështu, sipas dëshmive të njërit nga zyrtarët e lartë të misionit anglez në Shqipëri, majorit Palmer, i cili kreu një udhëtim eksplorues në Greqinë e Veriut pohohet se “Forca 399” nuk mohonte faktin që pati rreth 700 shqiptarë që luftuan në radhët e ELLAS-it kundër gjermanëve. Palmeri, i cili është mbështetur siç e thotë dhe vetë në të dhënat e palës greke e konkretisht të majorit Sarandis, i cili-thotë Palmeri- “pranoi përgjithësisht veprimet e kryera prej grekëve kunër minoritetit shqiptar” hedh paksa dritë edhe mbi një çështje tjetër mjaft të rëndësishme, e cila ka të bëjë me faktin se ç’vend patën gjermanët në genocidin që kryen forcat ultrashoviniste dhe fashiste greke kundër popullsisë shqiptare, të cilin Palmeri, pa u shqetësuar për tragjedinë e dhimbshme të kësaj popullsie, me gjakftohtësi e quan thjesht një “situatë grindjesh”. Ai pohon sidoqoftë, një të vërtetë se ky akt “padyshim ishte i inkurajuar nga gjermanët”. Genocidin zervist për spastrimin etnik në Çamëri e konfirmonte edhe koloneli Monague , ish kryetar i Misionit Anglez në Greqi, i cili thotë se “Zerva i ndoqi çamët nga shtëpitë e tyre në 1944… Dëbimi u krye me gjakderdhje të madhe. Qëllimi ishte dëbimi i popullsisë s padëshirueshme shqiptare nga vendi i vet”.

Justifikimi grek vazhdon
Teza e fabrikuar greke e “bashkëpunimit me pushtuesit” vazhdon të mbetet arsyeja e vetme me te cilën grekët justifikojnë akoma spastrimin e dhunshëm të Çamërisë më 1944 dhe 1945. Prof. Beqir Meta, një studiues dhe historian i njohur, thotë se abuzimi me çështjen e “bashkëpunimit të çamëve me gjermanët” ka qenë dominues gjatë gjithë këtyre viteve. Por vetë gjenerali i ushtrisë Republikane greke EDES, Napolon Zerva, ishte për një kohë të gjatë bashkëpunëtor i gjermanëve, derisa anglezët e bindën të bashkohet me aleatët”, thotë historiani Meta.

Grabitja dhe shtrëmbërimi i historisë është shkaku që frymëzon sot ultranacionalizmin grek dhe nxit qarqet shoviniste për t’i fryrë erës së pretendimeve territoriale.

Këshilli Kombëtar i Rezistencës dhe Sigurisë iraniane ka bërë të ditur se shërbimi i inteligjencës së mullahëve po përdor agjentë të saj për të sabotuar transferimin e refugjatëve nga Kamp Liberti në Irak. Agjentë të këtij shërbimi janë transferuar në vende të ndryshme përfshirë dhe Shqipërinë.

Kryetari i rezistencës iraniane kishte deklaruar në shtator se qëllimi i shërbimit të inteligjencës së mullahëve është që anëtarët e rezistencës të mos largohen nga Ashrafi apo Iraku, si dhe eliminimi fizik i tyre. Në mbështetje të kësaj deklarate vjen dhe shkrimi në një të përditshme iraniane që kontrollohet nga qeveria sipas së cilit republika islamike e Iranit nuk do të lejojë asnjë vend që të strehojë këta terroristë dhe nëse kjo ndodh atëherë këto vende duhet të përballen me pasojat politike dhe ekonomike.

Po sipas këshillit kombëtar të rezistenvës regjimi klerik ka kërcënuar dhe qeverinë shqiptare duke thënë se në të ardhmen vendet e Ballkanot do të jenë dëshmitare të bombardimeve dhe sabotimeve. Në mbështetje të këtyre kërcënimeve shërbimi famëkeq i mullahëve ka punuar për të sjellë elementët e tij si refugjatë në Shqipëri duke i prezantuar si ish anëtarë të rezistencës në Iran. Njëri ptrj tyre i quajtur Ehsan Bidi raportohet të ketë hyrë në Shqipëri në 16 tetor të vitit 2013 duke u prezantuar si refugjat dhe ish anëtar i rezistencës. Pasaporta e tij iraniane e lëshuar në 27 janar të këtij viti tregon qartë se statusi tij i refugjatit është i pakuptimtë.

Përfaqësuesit e rezistecës dhe këshilltarët ligjorë të Kamp Liberti kanë paraqitur kundërshtimet e tyre për këtë çështje përfaqësuesve të UNHCR-së më 21 tetor . Komiteti Anti – terrorizmit sjell në vëmendjen e Qeverisë së Shqipërisë dhe UNHCR-së aktivitetet e regjimit të mullahëve në Shqipëri dhe kërkon dëbimin e këtyre elementeve nga Shqipëria .

Dokumenti që rrëfen frikën e studiuesit, pas kritikave që ka marrë nga Instituti i Historisë, për artikujt e botuar në revistën ‘Ylli’, mes të cilave një letër e Skënderbeut..

DOSSIER NGA ADMIRINA PEÇI.

Kjo letër e 2 prillit 1967, që pellazgologu dhe studiuesi i njohur i antikitetit Dhimitër Pilika  i dërgon Enver Hoxhës, tregon pozitën tepër të vështirë të një studiuesi, i cili duhej të shkruante historinë nën censurë dhe sipas rregullave të rrepta të regjimit.

Letra e mbushur me përulje, ankth dhe frikë, shtjellon rastin kur Dhimitër Pilika ishte gjendur nën kritikat e Institutit të Historisë dhe Gjuhësisë, pas botimit të një varg artikujsh shkencorë në revistën “Ylli”. Pilika i shpjegon Hoxhës se kritikët i kishin vënë në dukje një frazë të cilën ai e kishte huazuar nga një fjalim i Hoxhës.  “…Ndër të tjera, u qëllua dy herë pohimi “si të thuash, edhe një frymë të theksuar internacionaliste” që theksonja në “Letrën e Skënderbeut” (faqja e parë) lidhurazi me karakterin e ndihmave q’u pat dhënë Gjergj Kastrioti miqve dhe aleatëve.Këtë ide dhe citatin përkatës e pata huajtur në Institutin e historisë së Partisë pranë K.Q. të P.P.Sh. nga fjala juaj e 27 prillit 1965 (f. 4), por, duke respektuar dëshirën tuaj që ajo ligjëratë të shërbente veç në përdorim të brendshëm, nuk jua pata përmëndur emrin në shtyp”, shkruan Pilika në letrën e tij për Enver Hoxhën, duke i kërkuar pak më tej që nëse do të gjejë pak kohë ta gjykojë e ta dënojë vetë ai.

Letra për Skendërbeun që Pilika përmend, ishte botuar prej tij në revistën “Ylli” e shoqëruar me një shkrim dhe shënime plotësuese prej tij. Sipas Pilikës me atë letër Skënderbeu i drejtohej kardinalit të Fermos Dominik Kapranikës, duke e lajmëruar se kishte pikasur që ishte nisur nga Stambolli një ekspeditë ushtarake drejt Shqipërisë.  Letra sipas Pilikës botohej për herë të parë në  revistën “Ylli”. [Artikullin, letrën dhe shënimet plotësuese do ti sjellim të plota në ditët në vijim.]

Duke u ndalur sot në letrën që Dhimitër Pilika i nis Enver Hoxhës, duhet theksuar sërish pozita e tij e vështirë që me shumë gjasa e ka shtyrë ti shkruajë numrit nji të regjimit.
Pilika e mbyll letrën e tij me frazën plot ankth “…ju lutem të kujdesi që të rishikohet një interpretim i tillë i fakteve, i cili më ka kthyer në gjysmë njeriu dhe gati sa s’po më bën të loz mëndsh me gjithë familje…”

Letra e plotë e Dhimitër Pilikës për Enver Hoxhën
I nderuari dhe i dashuri shoku Enver,
Ju kërkoj të falur që po ju shqetësoj me këtë letër.

Interesimi atëror që kini treguar personalisht vjete me radhë për shëndetin tim, punën, të ardhmen dhe brengat e mia, në Çekosllovaki dhe këtu, më ka bërë borxhli për gjithëmonë. Jam përpjekur me tërë mundësitë e mia ta meritoj këtë nder të veçantë dhe ju zotohem se paskëtaj do të shkrij çdo thrimezë energjie në vetvete që edhe tek ne të realizohet sa më parë ideali i Marksit, që të ketë “për të gjithë bukë dhe trëndafilë”. I nisur nga qëllimi që të evidencohet gjithçka pozitive ruhet në traditat tona patriotike mijravjeçare, që të luftohen pikpamjet antishqiptare të historianëve të huaj reakcionarë, dhe që kështu e kaluara t’i shërbejë së sotmes, rraha të botoj ndonjë punim në revistën “Ylli”.

Disa javë më parë, këto shkrime u kritikuan në Institutin e historisë dhe të gjuhësisë, edhe, ndër të tjera, u qëllua dy herë pohimi “si të thuash, edhe një frymë të theksuar internacionaliste” që theksonja në “Letrën e Skënderbeut” (faqja e parë) lidhurazi me karakterin e ndihmave q’u pat dhënë Gjergj Kastrioti miqve dhe aleatëve. Këtë ide dhe citatin përkatës e pata huajtur në Institutin e historisë së Partisë pranë K.Q. të P.P.Sh. nga fjala juaj e 27 prillit 1965 (f. 4), por, duke respektuar dëshirën tuaj që ajo ligjëratë të shërbente veç në përdorim të brendshëm, nuk jua pata përmëndur emrin në shtyp.

Për sqarim, duke ju lypur ndjesë, po lejohem t’jua bashkëngjit këtu të gjithë artikujt e mij të botuar te “Ylli”, me lutjen tepër të guximshme që, në gjetshi diku ndonjë copë kohe të lirë, t’i gjykoni e të më dënoni: do ta prisnja ndëshkimin tuaj përzemërsisht si ilaçin më shpëtimtar, aq më shumë kur edhe unë vetë, sipas porosisë së Partisë dhe tuajës, po çrrënjos me vetëdijë dhe pa mëshirë çdo çfaqje të unit në jetën time, prej të cilit burojnë gjithë të këqiat.

Në vijim të kësaj situate, pasi qeshë shprehur kundër të metave të ndonjë punonjësi të Institutit të historisë dhe gjuhësisë, u kritikova sidomos sikur paskam synuar të denigrohej Instituti vetë, gjë që nuk e kam shkuar ndonjëherë ndër mënd as edhe në ëndërr.

Me që e ndjej ndërgjegjen të larë fund e majë nga xanxa të tilla, dhe këtë jam gati ta provoj duke dhënë sakaq edhe jetën time në shërbim të idealeve të Partisë sonë, marr guximin t’ju lutem të kujdesi që të rishikohet një interpretim i tillë i fakteve, i cili më ka kthyer në gjysmë njeriu dhe gati sa s’po më bën të loz mëndsh me gjithë familje. I bindur në drejtësinë e Partisë dhe tuajën, mbetem gjithënjë nxënësi juaj besnik me respekt dhe mirënjohje për jetë.

U quejt Frati i kujtimeve, Frati i plagëve, i plagëve që mbeten të pambylluna, i plagëve që kullojnë edhe sod lot, Frati i dekadave të vorfnisë materiale e shpirtnore; Frati vuejtësve fisnikë, që u shuen nder burgjet e komunistëve…

DOSSIER NGA KOLEC CEFA

“Nderi i Kombit” dhe “Pena e artë” janë dy tituj që pavdeksojnë edhe emnin e P. Zef Pëllumbit, dy tituj honorifikë që ndriçojnë vlerësimin për dëshmitë e tij të dhimbshme, për krimet e fshehta e të dukshme të diktaturës; dy tituj honorifikë, që e shtijnë me dinjitetin e duhun në panteonin e njerëzve tanë të vlerësuem, e që  rrijnë nder themelet e kulturës sonë, e performancave tona me frymë kombëtare, e në klimën perëndimore.

U lind në bjeshkët e moçme të maleve tona, u arsimue në jetën shkollore të akademikëve françeskanë, u formue në klimën e traditave e të virtyteve tona etnike, e u kalit në terrorin e burgjeve komuniste si disident politik, tue mbetë një emën i përmendun, i paharruem, i madh, edhe pse Fjalori Enciklopedik Shqiptar, botim i ri, 2008-2009 i mbylli padrejtësisht e panjerzishëm dyert e tij.

Kolegji françeskan e kuvendi i Troshanit i hapën një hapsinë dijeje e kulture, i edukuen urtinë me kërkue të vertetën dhe guximin me e thanë atë. Ndeshtrashat perfide ndaj françeskanëve i forcuen karakerin, i ushqyen burrninë malsore, i poqën durimin. Kishte lindë me ndjenjën e fortë me e dashtë lirinë. Ai ishte nga ata që dinte me përballue të keqen, por dinte edhe me falë, madje bante thirrje me falë, por jo me harrue. Pader Zefi kishte kujtesë të fortë, mbante mend shumë, por nuk mbante inat aspak.

Pader Zefi e jetoi dhe e duroi kalvarin e jetës së vet, në burgje, (“një çerek shekulli pa i dijtë vetes faj”) për të dëshmue sy në sy të vërtetat e hidhuna që jetoi. Dhe dëshmoi qartë, bukur, me za të naltë, aty ku ndigjohet zani, aty ku përhapet fjala, aty ku mbetet dëshmia-porosi e françeskanëve të mëdhaj, për të na drejtue kah jeta e virtytshme, kah parimet e pastra, kah ndjenjat e sinqerta. Dhe, mbasi doli nga burgu, vazhdoi “n së dashunit së botësë sanë”: Ut heri dicebamus!

Pader Zefi kishte ambicie kombtare. Mjeti kryesor për me e mëkambë Shqipninë, mendonte, janë mendtë, asht dija. Dhe deklaroi (në mbledhjen e organizueme nga Prof. Dr. Dom Gjovani Brusegan me studentët shqiptarë në Itali, me qender Padovën): “Në qoftë se jemi këtu për me lypë, jemi për me lypë vetem mend”. Në Padovën e njohun heret për ne shqiptarët, gjeti edhe mecenatin e ri bujar e arsimdashës, Prof. Dr. Dom Gjovani Brusegan, që fali për shumë vjet bursa për të pregatitë kuadro për Shqipni dhe bursa për kualifikime e specializime në fusha të ndryshme, me të vetmin kriter: të bahen të aftë për të punue për atdhe tonë.

Kur me 1913 u fitue pavarësia, patriotët tanë u përpoqen të ndërtojnë shtetin shqiptar e Konica bante thirrje për shtet prendimor, në shtypin shqiptar lindi një revistë, ku françeskanët shqiptarë afruen kontributin e vet të çmueshem. Revisten e quejtën “Hylli i Dritës”, pse po lindte “nëper ag të qytetnisë së Shqypnisë”. 80 vjet ma vonë Pader Zefi, në kushte të ngjashme, me vullnetin me krijue shtet, nxori revisten françeskane “Hylli i Dritës”, ku kërkoi ndërrimin e butë të sistemit, me shtet të së drejtës, me demokraci të vertetë për të gjithë, me pluralizëm të natyrshëm, plot mirëkuptim, e tolerancë, me jetë shoqnore kombëtare e frymëzim prendimor, shkurt, pa Katovicë. Hyllin e Dritës e quejti “busulla në të cilën shënohet vetëm një drejtim: Europë”.

Aktuale atëherë, aktuale sot. Pader Zefi i dha frymë, shpirt e jetë revistës! Por nuk u ndal te revista, as te artikujt e tij me vlerë fetare e shoqnore. Si arkivist i vjeter, themeloi arkivin e ri. Ai vetë ishte arkiv i gjallë kujtimesh: mblodhi në popull materiale arkivore (edhe autori i këtyne rreshtave dorëzoi materiale), e pasunoi me materiale ardhë nga arkivat personale të P. Daniel Gjeçaj, të P. Marlekaj, të P. Paulin Margjokaj, etj. Një za i përmbrendshëm i kujtonte porosinë e françeskanëve të vjetër dhe filloi botimin e dorëshkrimeve të mbetuna gjallë: krijoi “Kolanën Françeskane” e botoi vepra te çmueshme të autorëve me vlera letrare e kombtare, si: kryesorët që zbuluen “Visaret e kombit”: Gjeçovin, që mblodhi pasuninë e mendimit juridik shqiptar; P. Bernardin Palajn, që praroi epikën tonë të mrekullueshme me talentin e vet poetik; P.Donat Kurtin që i dha shijë e profum përrallave tona kombtare.

Pastaj u botuen poetë, gjuhëtarë, prozatorë etj, elitë intelektuale e shpirtnore e kombit tonë. Pader Zefi nuk asht pranë nesh, por Kolana e tij vazhdon premtuese e ngadhënjyese.
U quejt Frati i kujtimeve, në fakt qe Frati i dëshmive, i dëshmive të dhimbshme që as nuk duhen fshehë, as harrue, as mohue; Frati i plagëve, i plagëve që mbeten të pambylluna, i plagëve që kullojnë edhe sod lot, Frati i dekadave të vorfnisë materiale e shpirtnore; Frati vuejtësve fisnikë, që u shuen nder burgjet e komunistave, ku u ballafaque dhuna ma e eger, ma e ndytë e ma e pashpirtë e diktaturës me pafajsinë e qytetarit të lirë, ku injoranca ma e thellë demaskonte e torturonte dijen ma të këthielltë, ku i verbëti donte t’i udhëhiqte rrugën njeriut që shifte qartë dhe larg.

Dhe u shpreh: “Dante e ka shkrue komedinë, ferrin e tij, për ne, jo për ju”. Dhe vertetë, po ta kishte shkrue ferrin nder birucat e hetuesisë, krejt ndryshe do ta kishte shkrue, se në Shqipni do të kishte pa atë që tha poeti Ali Asllani: “Shtrydhe tokën, kullon gjak”, se skenat e qelive komuniste të trishtojnë, të rrënqethin, të demoralizojnë, të zvetnojnë dinjitetin e të perdhosin karakterin me parafytyrimet kriminale ma shumë se skenat e ferrit dantesk, tue të dhunue çdo hir të dinjitetit njerëzor e tue të percjellë te vargu i poetit-gjeni: “O ju që hyni mbrendë, keni mbarue!”. Prandej: as pluhun, as hije, as harresë nuk duhet të bjerë mbi to.

Pader Zefi na dhuroi memuaristikë françeskane: memuaristikë me vlera dokumentuese letrare e morale. Hapi i pari siparin e kësaj proze burrnore, shkrue me frymëzim martirësh, mbruejtë me ndjenja e plot erëza hiresh e virtytesh, por edhe e njomë me dhimba plagësh të pamjekueme, shkroi për një rilindje shpirtnore (të parilindun), për një zgjim kombtar (të pazgjuem), për një drejtim prendimor, (pa Prendim). Memuaristika antikomuniste lëshoi rrajë ma parë në mendimin e vuejtësve, mandej në shkrimet e dashamirëve e u kthye, pothuej, në traditë e çlirueme nga frika. Shkroi trilogjinë “Rrno për me tregue” që mbeti si testament për breznitë e ardhshme.

Kush do me njoftë komunizmin pesëdhjetvjecar shqiptar, duhet të lexojë trilogjinë e Pader Zefit. Vepren e shkroi jo për t’na prishë gjakun, por për t’na mprehë sytë e mendjes; jo për t’na ftofë zemrat, por për t’na ngrohë virtytet e saj, jo për t’na thye shpresat, por për t’na ngjallë hov kah e mbara. Vepra nuk asht as ngerrç, as ankth, as stres, se diku paksonte peshën e shtypjes, diku zbuste dhimbjen e trupit, diku hidhte humor edhe nder tortura. Shkroi me gjuhë meshtari: pa falsifikime e pa gënjeshtra; pa inate e pa hakmarrje. Ajo të fton për jetë idealesh, për energji dinjiteti, për orientim të ri: pa egoizem vetjak, pa perçarje partiake, pa vetgjyqsi kanunore.
Trilogjia mbeti si referim historik.

Kadareja u shpreh: “Rrno për me tregue, që është një nga dokumentet më të mëdhenj të gjysmës së shekullit…”.
Shkroi edhe: “Françeskanët e mëdhaj”,(2001).

“Saga e fmijnisë-un që jetova shum shekuj”(me një parashtresë terheqëse, Saga e një idiolekti, shkrue nga Ledi Shamku-Shkreli). (2009); “Antipoezi për shekullin e njëzetë” (Poemë antiepike)(2001);”Ut heri dicebamus”(2002), “Frati i pashallarëve Bushatli të Shkodrës (At Erasmo Balneo (1756-1788) kronikë e gojëdhanë; si edhe shumë artikuj intervista etj.

Një episod: Një ditë më thirri në telefon  në shtëpi të tij në Shkodër dhe shkova. U befasova, u çudita, shtanga. Pader Zefi kishte jetue 25 vjet nder burgje plot vuejtje e mundime, sharje e fyemje, rrahje e tortura e të gjitha këto nuk kishin muejtë me i dhanë atë pamje të pashpresë fizike, atë depresion të fortë. Ishte ngurtësue burri si cung i pajetë, i premë degësh e gjethësh. Në buzë sikur i kishte dekë fjala.

Fytyra i shprehte një dhimbë të thellë të ngrime në rudhat e trasha; një shikim i pajetë, i vagulluem, i pafiksuem dilte nga  sytë e tij të turbulluem, të shqetsuem. Më zgjati dorën e pafuqishme e që i dridhej, e me mundim më tha: “Kolec, nuk mundem ma me shkrue”. I thashë: “Keni nevojë për pushim, Pader. Mos merr laps, as leter, as libër e shko në malsi, 4-5 muej, e keni për të pa, se do të filloni persëri. Nuk e ndigjoi ngushllimin tim. Nuk e kuptova, a më shihte mue a parandjenjën e vet. Pak ditë ma vonë, shkoi në spital në Itali e nuk u kthye i gjallë.

Pader Zefi e mbajti premtimin e fshehtë, jetoi e dëshmoi, dhe e kreu amanetin françeskan. I mbetet shoqnisë shqiptare të vejë në jetë amanetin françeskan: dekomunistizimin në mentalitet e në praktikën e shoqnisë shqiptare.

Persekutimi i Kishes katolike ne Sqiperi,nga 1944-1990/

Nga pushkatimi i meshtarit të parë në Shkodër, Dom Ndre Zadeja, mbas murit të vorrezave katolike, me datën 25 mars 1945, tek pushkatimet, varjet, torturat çnjerëzore, shembja dhe dhunimi i objekteve te kultit e deri tek  burgimet e gjata dhe internimet…

Me 16 gusht të vjetit 1944, me rastin e festës së Shën Rrokut që kremtohet posaçërisht në Shirokë, një fshat buzë liqenit të Shkodrës, në proçesionin e kësaj dite, Dom Ndre Zadeja, meshtari i detyrës, gojëtari në za dhe shkrimtari i zgjedhun, i flaktë në zemër, e nder vepra për “Fe e Atdhe”, binom që kishte karakterizuar klerin katolik historikisht e sidomos në kohët e luftave të Gjergj Kastriotit-Skanderbeut, këto fjalë i tha popullit e rinisë: “Dy fjalë i kam sot me ju, sidomos me ju, o të rij. Një re e zezë me një ideologji të kuqe po vjen mbi kokat tueja. Ajo ka ndërmend të shprazet mbi ju, por atëherë s’keni për të pasë shka me i ba, veç me bajtë e me i sprovue të këqiat, se përveç të zezave të tjera që ka, ajo mohon edhe Zotin.”
Këto fjalë i tha tre muej e pak, para se të hynte komunizmi në Shqipni e gati shtatë muej para se të pushkatohej meshtari i zjarrtë, i vlershëm Dom Ndre Zadeja, i pari meshtar i pushkatuem në Shkodër, mbas murit të vorrezave katolike, me datën 25 mars 1945, ditë e dielle, ngjarje kjo që tronditi Shkodrën, rrethet, malësitë dhe mbarë Shqipninë.

Komunistët e morën vesh vonë, se Mesha e mesnatës për Krishtlindje, me 24 të dhetorit 1944 në Kishën Katedrale nuk do të thuhej, se mos ngjante ndonjë turbullim. Por regjimi i ri nuk e duronte këte veprim. Prandaj disa nacionalë-çlirimtarë të krishtenë edhe ndonjë komunist i krishtenë, ndonëse vonë, rreth orës dy të mbasdrekes iu drejtuen Kryeipeshkvit të Shkodrës, Imzot Gaspër Thaçit me lutje të thuhej Mesha e Mesnatës. Mbasi Imzoti u tha se tashti asht tepër vonë me lajmue popullin, këta i premtuen se merrshin përsipër ta lajmojshin.

Shkojshin derë në derë tue thanë: “Sonte thuhet mesha e mos kini frikë, pse besimi asht i lirë.” Për ma tepër, po të thonte kush se besimi nuk do të ishte i lirë, kjo do të quhej prej regjimit të ri një shpifje, një parullë e fortë e reaksionit e do të kishte ndeshkime. Shej i sigurtë se nuk do të kishte dredhi u ba të ramët e kumbonëve në mbarë qytetin e një popull i madh mori pjesë qetësisht e me shumë gëzim në Meshen e Mesnatës.
Por regjimi i ri nuk mundi të durojë gjatë, nuk mundi të qëndronte pa gënjeshtrat e veta e pa gënjeshtarë në gjithçka.

Filloi shpejt përsekutimi, një përsekutim i posaçëm në botë e në historinë e kombit tonë, një masakër fanatike dhe e vazhdueshme pesëdhjetëvjeçare, për të rrenue gjithshka me vlerë që ishte arrijtë sidomos mbas pavarësisë. Lufta kundër Kishës e besimit katolik në këtë kohë mund të ndahet në tri faza:

E para, fillon nga vjeti 1945 deri në 1950. Asht ajo e zhdukjes së klerit me burgime e pushkatime, mbas torturave fort çnjerëzore, të zhdukjes së vlerave shpirtnore e kulturore katolike në mbarë Shqipninë, nën udhëheqjen e Partisë Komuniste, drejtue prej Enver Hoxhës, mbështetë në politiken sllave direkt në Shqipni, drejtue prej Titos.

E dyta fazë, nisë nga vjeti 1951 deri në 1960 e asht ajo, që na po e quajmë një lloj pakësimi të ashpërsimit të luftës kundër fesë, mbas prishjes së marrëdhanieve me Jugosllavinë.

E treta, mbas prishjes me Bashkimin Sovjetik 1960, por tue mbajtë vijën staliniane, ajo e periudhës kineze, kur do të ngjajnë presione kineze, mbyllja e kishave dhe e të gjitha institucioneve fetare në Shqipni, me revolucionin kultural, deri në 1990.

Shqipnia, kishtarisht kishte pesë dioqeza dhe Abacinë Nullius të Mirditës.
Ishte arkidioqeza e Shkodrës, qendër metropolitane që drejtohej nga arqipeshkvi i saj Imzot Gaspër Thaçi, Arqipeshkvia e Durrësit me arqipeshkvin Imzot Vinçenc Prennushin, që ishte edhe Administrator i Shqipnisë së Jugut, Imzot Gjergj Volaj, ipeshkëv i dioqezës së Sapës, Ipeshkvia e Lezhës me Imzot Luigj Bumçin, Ipeshkvia e Pultit me Imzot Bernardin Shllakun, Abacia Nullius e Mirditës, me qendër në Orosh me Ipeshkvin Imzot Frano Gjinin dhe Delegatin Apostolik, me qendër në Shkoder, Imzot Leone Nigris.

Gjindeshin në Shqipni disa urdhna rregulltarësh e rregulltaresh. Urdhni i Shën Françeskut me provinçialin në Shkodër, urdhën i hershëm qysh në shekullin XIII, që, simbas tradítës, me ardhjen e Shën Françeskut në Lezhë. Një urdhen që mbante misionin edhe në zonat ma të vështira të Dukagjinit. Lavroi gjuhën shqipe e hapi një farë shkolle të mesme në Pëdhanën e Zejmenit, në shekullin e shtatëmbëdhetë, edhe dy shkolla, ajo e Troshanit dhe e Blinishtit. Në qytetin e Shkodrës fretënt kambëzbathë, me sandale, hapshin të parën shkollë fillore publike në Shqipni, për të vorfënit, me 1861. Ma vonë të vorfnit e Asisit hapën edhe liceun “Illyricum” i një niveli të naltë, me nxanës nga mbarë Shqipnia e për të krishtenë e muslimanë.

Një urdhën që dha figura të shqueme të dijës në të gjitha fushat si gjuhëtarë, shkrimtarë, profesorë të shquem të kulturës klasike greko-romake, historianë si: Mons. Vinçenc Prennushi, Atë Anton Harapi, Atë Gjergj Fishta, Atë Justin Rrota, Atë Marin Sirdani, Atë Pashko Bardhi, Atë Bernardin Pali, Atë Donat Kurti, Atë Gjon Shllaku, me të nipin e vet françeskan, Atë Aleks Baqlin, Atë Frano Kiri, Atë Benedikt Dema, Atë Viktor Volaj, Atë Daniel Gjeçaj e të tjerë, të gjithë të pregatitun në Universitetet e Europës, tue shtî kulturën pozitive të Europës e tue i dhanë një zhvillim të madh kulturës shqiptare. Shoqnia “Jezus”, me fillesën e vet në Shkodër, në vjetin 1841, bante një mision të përmendun për të rranjosë fenë me devocione e lutje që do të mbesin të paharrueshme edhe gjatë përsekutimit në zemrat e buzët e popullit. Një mision, që zbuste zakonet e ashpra e pajtonte gjaqet e shumta që arrijshin në gjysmën e parë të shekullit të njëzetë, deri në numrin 4000 pajtime.

Një shoqni që sjell e zhvillon një kulturë të mirë europiane e kulturë kombëtare në Seminarin Papnuer dhe në liceun e Kolegjes Saveriane, tue pasë njerëz të shquem, si: Atë Jak Jungun, Atë Genovizzi-n, Atë Anton Xanonin, Dom Ndré Mjedën, Atë Mark Harapin, Atë Gjon Karmën, Atë Jak Gardin-in, Atë Daniel Dajanin, Atë Giovanni Fausti-n, Atë F. Cordignano-n, Atë Zef Valentini-n, Atë Pjetër Meshkallën, Atë Ndoc Saraçin, Atë Zef Saraçin, etj.

Salezianët e salezianet, të përhapun në disa qendra në Shqipni, të cilët simbas drejtuesit e pedagogut të madh Dom Gjon Bosko, merreshin kryesisht me rini tue shtie nder ata shpirtin e uratës e të punës. Orionitët, edhe këta në gjasim të Salezianëve.

Kuvendi i motrave Stigmatine, Servite, Vinçenciane, të cilat punojshin aq shumë për edukimin e vajzave në shoqni fetare, në shkolla femnore e Vinçencianët nder spitale. Ishte dhe një numër i madh meshtarësh që shërbejshin në famullitë, o gjindeshin në qytete për të mbajtë shkollat, licetë.

Ndër dhunat e para të qeverisë komuniste ndaj Kishës kje mospranimi i Delegatit Apostolik, Imzot Leone G.B. Nigris 1945, kur po kthente mbas vizitës te Papa, prej Rome në Shqipni. Tue zbritë në Durrës, i kje ndalue të hymit. Në vendin e tij emnohej si Zavendës- delegat Apostolik, Ipeshkvi i Abacisë Nullius, Imzot Frano Gjini. Imzot Gaspër Thaçi, së bashku me Imzot Vinçenc Prennushin u thirrën prej Enver Hoxhës që u kërkonte bashkëpunim, me konditë që këta të shkëputeshin nga Selia Shejte. Të dy refuzuan me guxim këto propozime.

Mbas vdekjes së Imzot Gasper Thaçit, Enver Hoxha provoi përsëri një tentativë tjetër, tue thirrë Imzot Frano Gjinin. Refuzimi i Imzot Gjinit ishte i premë: “Unë nuk do ta ndajë kurrë grigjën teme nga Selia Shejte”. Asnjë nga kleri katolik nuk pranoi skizëm gjatë historisë së përsekutimit.

I pari meshtar i pushkatuem në Shqipni ka qenë Dom Lazer Shantoja në vjetin 1945. Iu banë tortura të tmerrshme në trupin e tij, tue e copëtue kambësh e duersh. Kur e pau e ama e vet në atë gjendje, i u lut qeverisë tue i thanë se “e paguej unë plumbin që ta pushkatoni tem bir. Nuk mund të shifet prej askuj në atë gjendje”!

Shpejt u arrestuen meshtarë françeskanë, si: i pari, Atë Gegë Luma, famullitar në Berishë e me radhë Atë Dioniz Makaj, në Nikaj e Mertur, Atë Alfons Çuni, Atë Gaspër Suma e Atë Sebastian Dedaj në Theth e Gomsiqe, meshtari misionar gjerman Dom Zef Maksen e sa e sa të tjerë.

U burgosën Atë Gjergj Vata, i cili nuk ishte konsakrue ende meshtar e Atë Jak Gardin-i i Shoqnisë “Jezus”, italian me origjinë, por me vepra, shqiptar i fortë.
Në liceun e Françeskanëve edhe atë të Jezuitëve, në vjetin shkolluer 1945, imponohej nga regjimi formimi i një celule të rinisë. Vinte një propagandist që fliste. Prezent ishte edhe një profesor, simbas radhe. Në radhën që kishte pasë Atë Jak Gardin-i, i kishte paraqitë mbledhjes së të rijve disa objeksione.

Ditën e Shën Luigj Gonzagës, me 21 qershuer, Atë Gardini mbajti predkun në kishë tue naltue figurën e shejtit. Në kishë ishin edhe disa “agjentë civila”, që shënojshin fjalët e tij mbi Zotin e Shejtin. Në këtë ditë të 21 qershorit, ora 9 të mbramjes u arrestue. Ky ishte shkaku i arrestimit dhe i dënimit me dhjetë vjet burgim, që do t’i kalonte nepër burgjet e kampet e punës të Maliqit të Korçes e të Bedenit të Kavajës, pasqyrue ne librin e tij “Dhetë vjet burg në Shqipni”, i përkthyem në disa gjuhë të Europës dhe në gjuhën shqipe prej Mons. Simon Filipaj. Me datën 21 të qershorit u arrestue për të parën herë dhe Atë Gjergj Vataj.

Me 31 të dhetorit 1945 u zbulue organizata nacionaliste “Bashkimi Shqiptar” me të krishtenë, myslimanë e rrajën e kishte në Seminarin Papnuer në Shkodër. Prej një zelli atdhetar, disa seminaristë vepruen pa dijeninë e të parëve me disa aksione shtypi, me trakte që shkaktuen edhe arrestimin e pushkatimin e Atë Giovanni Fausti-t, italian, nënprovinçial i Shoqnisë “Jezus” dhe të Atë Daniel Dajanit, shqiptar, Rektor i Kolegjës e i Seminarit. Në një grup me këta bashkuen edhe intelektualin aq të shquem shqiptar, Atë Gjon Shllakun, nxanës i neotomistit të shekullit, Jean Jacques Maritain, të akuzuem padrejtësisht se kishte formue demokristianen. Me këtë grup u pushkatue dhe organizatori kryesor, seminaristi Mark Çuni. Gjithësej shtatë vetë, në një ditë të mbylltë me shi e me vaj të datës 4 mars 1946.

Në dosjet e tyne, të Ministrisë së Punëve të Mbrendshme, në momentet para pushkatimit, u gjetën fjalët: “Rrnoftë Krishti Mbret” dhe “Falim anmiqtë tanë”.
Lëvizja e Postribës, me 9 shtatuer 1946, arrestoi dhe një grup meshtarësh, pa marrë pjesë ata në ketë levizje. Arrestohen Imzot Frano Gjini, Imzot Gjergj Volaj, Imzot Nikollë Deda, Dom Tomë Laca. Të tre këta prelatë u pushkatuen.

Në vjetin 1946 zbuluen në malësi të Dukagjinit Atë Anton Harapin, anëtarin e Regjencës, që mbas torturave të randa, u pushkatue së bashku me Lef Nosin e Maliq Bushatin.
Provinçialin e françeskanëve, Atë Mati Prennushin, dhe gardianin e fretenve në Shkodër, Atë Çiprian Nikën, të akuzuem me shpifje se kishin futë armët te lteri i kishës së Shënandout, në kishën françeskane të Gjuhadolit, të cilët, mbas një qëndrimi trimash në gjyq, u pushkatuen e vdiqën martirë.

U dënuen e vuejtën randë nder burgje Atë Pal Dodaj, Atë Donat Kurti, Atë Aleks Baqli, Dom Tomë Laca, Atë Mëhill Miraj, Dom Nikollë Shelqeti, Dom Mark Hasi, Fra Zef Pllumi. Kuvendi i françeskanëve të Gjuhadolit u shndërrue në një hetuesi të përgjakshme që na e përshkruen saktë Atë Zef Pllumi në librin e vet “Rrno per me tregue” dhe në një burg, ku marrin frymë afër 700 të burgosunish. Edhe frateli i përvuejtë i françeskanëve, fra Ndue Vilaj, që pësoi vetëm tortura, kurse frateli i shquem nga Kosova, i Jezuitëve, Gjon Pantalija, vdiq mbrendë nder tortura. Atë Pal Dodës iu gjet nder mundime si një motër e mirë, Drita Kosturi e si një vëlla i vërtetë nder çastet e vështira, në burgun e Durrësit, Imzot Vinçenc Prennushit, Arshi Pipa.

Shumë meshtarë e rregulltarë u arrestuen, u torturuan dhe u dënuen me burgime, si: Dom Ndoc Nikaj, Dom Mikel Koliqi, Atë Mark Harapi, Atë Agustin Ashiku, Atë Marjan Prela, Atë Rrok Gurashi, Dom Jak Zekaj, Dom Nikollë Lasku, Dom Rrok Frisku, Dom Ndue Soku, Dom Vlash Muçaj, Dom Pal Gjini, Fra Zef Pllumi, Dom Zef Shtufi, Dom Prenkë Qefalija, Dom Nikoll Shelqeti, Dom Ndré Lufi, Dom Mark Bicaj, Dom Ndoc Sahatçija, Dom Ejëll Deda, Atë Karlo Serreqi, Dom Tomë Laca, Dom Loro Nodaj, Dom Pashko Muzhani, etj.

Herë mbas here, në orët e para të agimit, mbas vorrezave të Rëmajit në Shkoder, dëgjoheshin krismat e pushkëve që shtrijshin përdhé meshtarë, rregulltarë e sa civilë katolikë e muslimanë. Llojet e torturave ishin nga ma të ndryshmet, si: korrenti elektrik, mbushja e gojës me krypë, kamxhiku e druni, futja me kokë poshtë në fuçi me ujë të akullt për disa ditë, me ecë kambë zbathë mbi pllaka të kuquna metalike, me të shtie vezë të zieme nën stjetull, pakësimi i ushqimit për të shkaktue vdekjen, ilaçe për të shkatërrue sistemin nervuer e për të ba të flasësh çka nuk di as ai vetë e lloje të tjera të shpikuna nga njerëz të Sigurimit të pashpirt.

Vinë me radhë, Dom Anton Muzaj, i torturuem për vdekje, të cilin e liruen gjallë e për gazep, që mbas pak muejsh, vdiq në arqipeshkvi në moshën 29-vjeçare. Dom Dedë Maçaj, porsa meshtar i ri, u pushkatue para regjimentit ushtarak në Përmet. Do të vdisshin, pa gjyqe, ndër tortura, Atë Bernardin Palaj, të cilit, i lidhën trupin me një tel të ndryshkun, vdiq nga sëmundja e tetanozit. Dom Lekë Sirdani e Dom Pjetër Çuni arrestohen e do të vdesin ndër tortura me krena teposhtë në gropat e zeza. Dom Dedë Plani, Dom Luigj Bushati e Dom Luigj Prendushi u pushkatuen. Atë Bernardin Llupi u pushkatue në Pejë.

Dom Alfons Tracki e Dom Zef Maksen, i pari me origjinë polake dhe i dyti gjerman, u pushkatuen. Atë Serafin Kodës i duel shpirti me gabzherrin e nxjerrun nga fyti. Papa Pandit, prift i ritit oriental në Korçë, i prenë kokën, tue ia vendosë mbi trupin e tij të vdekun e Papa Josifin, prift i ritit oriental në Elbasan, e mbytën në kampin e punës së mundimeve në kënetën e Maliqit. Këta janë shembuj të naltë të jetës para vdekjes në jug, të cilët i përshkoi në shekullin e parë Apostulli Pal e Apostulli Andrea. Krishtënimi nuk ka hy në Shqipni nga pushtuesi. Roma e kishte pushtue Ilirinë, por ajo ka persekutue idhtas të krishtenët e krejt Perandorisë.

Dom Mark Gjanit, tue e torturue, i kerkuen ta mohonte Krishtin. Përkundrazi Dom Marku tha fjalët e fundit mes dhimbave: “Rrnoftë Krishti Mbret!” Vdiq i varun nder shpatulla, tue ia hjedhë trupin qejve e mbeturinat e tij i lëshuen në përrue. Tamam ashtu si vepruen turqit me eshtnat e Gjergj Kastriotit e me prelatin e lavdishëm, Imzot Pjetër Bogdanin, apo si vepruen ma vonë komunistat, tue nxjerrë prej vorrit eshtnat e Mons. Jak Serreqit, Mons. Lazër Mjedës, Mons. Gaspër Thaçit, Mons. Ernest Cozzi-t, Mons. Bernardin Shllakut, Atë Gjergj Fishtës e së bashku me atë, pa dijtë gja, të Dedë Gjo’ Lulit, eshtnat e të cilit françeskanët i kishin ruejtë në vorret e tyne për t’i ba një monument.

Motër Maria Tuci, përsonë që i kushtohej Zotit, kje arrestue e provoi torturat e një lloji antinjerëzuer, por qëndroi heroike për të ruejtë fe e nder. Mbasi u lirue nga hetuesia, vdiq shpejt në spitalin e Shkodrës. Tortura të jashtëzakonshme provuen Atë Anton Luli, pater i “Shoqnisë Jezus”, që pat torturën e “Lojës me top”, korrentin e rrymës elektrike e torturën e mijëve e tjera të paraqituna në librin e tij: “Atë Anton Luli S.J. Ne e dijshim martir…” Atë Frano Kiri provoi në Sigurim tri ditë e tri net, i lidhun me trupin e një të vdekuni dhe e zgjidhën, “ndërsa kullojshin langjet e trupit të të vdekunit” fakt i shkruem nga Atë Konrad Gjolaj në librin e tij “Çinarët”. Kurse Atë Gjon Karmën, jezuit, e shtinë në një arkivol për së gjalli, të mbuluem me kapak, tue pasë ndonjë birë të çilun, por pa e dijtë i torturuemi.

Mons. Frano Gjini provoi torturën e urisë e të të ftohtit të madh, i varun jashtë nëpër pemët e oborrit të Sigurimit, veç sa goditjeve të randa të panumërueme edhe e lëshojshin në ujnat e zeza 10-15 cm. të EC-së. Dom Simon Jubani e filloi burgun e gjatë, kur po delte i vëllai Dom Lazër Jubani. Nuk e panë njeni-tjetrin me sy. Dom Lazri u detyrue të hynte në punë në Shkodër e në punë e helmuen me domate. Në spital e mbajtën ndonjë ditë, por e lëshuen pa e kurue. Dom Simoni do të bante shumë vjete burg e aty do të dënohej edhe herë të tjera me dhetëshe mbas dhetëshesh në burgun e Burrelit. Gjithsejt 26 vjet.

Dom Nikollë Mazrreku e Atë Zef Pllumi do të arrestoheshin e do të dënoheshin mbas një gjyqi publik në Kishën e motrave Stigmatine. Kjo do të ishte për ta e dyta herë e dënimit. Dom Nikolla do të bante gjithsejt 25-vjet burg e 12 vjet internim. Atë Zef Pllumi, 25 vjet.

Dom Mikel Gjergji (Beltoja) mbas torturave të forta të bame në Sigurim e në sallën e gjyqit, për fjalët e forta që tha, ku e torturoi policia, të zdeshun tue ia ba trupin e tij krejt gjak me biza, e në fund u pushkatue në janar të vjetit 1975.

Mbas pushkatimit të Atë Giovanni Fausti-t e Atë Daniel Dajanit, u mbyll shtëpia e Jezuitëve dhe misionarët e huej italianë gjithsejt 200 vetë, prej të cilëve 25 meshtarë, nisen në Itali. Para nisjes u ba një kontroll në shtëpinë e Jezuitëve, tue qenë prezent një ushtri prej 800 përsonash. Në vjetin 1946 u mbyllën të gjitha shkollat private në Shqipni, me ato të klerit e të motrave, që kishin mbajtë jetën shpirtnore, shoqnore dhe intelektuale me një nivel të naltë kombëtar dhe të barazvlershëm me ato të Europës Përendimore. Shtypshkronjat e klerit, si ajo e Jezuitëve dhe e Françeskanëve kaluen dhunshëm në duart e shtetit e nuk lejohej botimi i asnjë libri dhe i asnjë reviste, si: “Lajmtari i Zemrës së Krishtit”, “Kumbona e së Diellës”, “Zani i Shna Ndout”, “Hylli i Dritës”, “Leka”.

Njerëzit që kishin nga këta periodikë në shtëpitë e veta pranë bibliotekave përsonale, shumë ishin të detyruem me i fshehë ose me i djegë, pse kishin frikën e kontrolleve të befasishme e të furishme të organeve të Sigurimit. U morën dhe muzeumet e Jezuitëve e të Fretenve me koleksione e materialet etnografike, arkeologjike dhe numizmatike, me të gjitha bibliotekat e pasuna të tyne, si ajo e Jezuitëve me rreth 40.000 vëllime.

Shoqnitë fetare, kurrë me qëllim politik, siç akuzonte me shpifje regjimi i terbuem, por themelue për ta edukue fetarisht e intelektualisht rininë e për ta mbajtë pranë vetës atë e popullin me zakone të mira e moral, të gjitha u mbyllën, me të preme. Kështu “Veprimi Katolik” pranë Katedrales, me Dom Mikel Koliqin drejtues, në fshate e malësi me famullitarët e tyne, “Rrethi Dom Bosko” pranë Etenve Jezuitë me Atë Jak Gardin-in e në Tiranë “Rrethi i Shën Prosprit”, që drejtonte Atë Pjetër Meshkalla, “Shoqnia Antoniane”, pranë Etenve Françeskanë në qytet, fshate e malësi ku shërbejshin famullitarët françeskanë, tue pasë për drejtues të ndryshem Atë Lekë Lulin, të cilit iu ba atentat prej komunistave në rrugën Shkodër-Kukës në vjetin 1944, Atë Agustin Ashikun, Atë Gjon Shllakun, Atë Mëhill Mirajn; “Shoqnia e Bijave të Zojës”, pranë motrave Stigmatine në Shkodër, e sa vende të tjera ku ishin motrat e në Shkodër me drejtues Etent Françeskanë, si: Atë Vinçenc Prennushin, Atë Marian Prelën, Atë Frano Kirin, Atë Donat Kurtin.

I Treti Urdhën i Shën Françeskut, për burra e gra, me themelues e drejtues Atë Marjan Prelën, shoqnia per burra e gra të Zojës Rruzare dhe të Kongregacionit të Zojës Lurdë, për burra dhe gra, pranë Etenve Jezuitë, me drejtues Atë Zef Saraçin, shoqninë e fëmijëve “Kryqzaten”, pranë Etenve Jezuitë me drejtues Atë Jak Gardin-in, Dom Ernest Çobën, e ndihmësin e tyne, jezuitin Fra Çesk Ljarjen; Uratorium që kishte grumbullue rininë punëtore pranë Etenve Jezuitë dhe Orfanotrofin e Zemrës së Krishtit pranë Etenve Jezuitë. Të gjitha u shpërndanë në qytet e kudo ra një mjerim. Një lodhje shpirtnore mundonte zemrat e mbarë popullit e të rijve në përsekutimin e vjetëve të para. Të rij dhe të reja, të guximshëm për “Fé e Atdhé” u arrestuen e u burgosën.

Nuk u lejue asnjë veprimtari prej këtyne shoqnive, as shoqnore, as shfaqje filmash, as teatrale, as aktivitete sportive, ndonëse nder këto shoqni kishte xanë fill sporti, teatri, muzika e shqueme kishtare dhe klasike e sa veprimtari të tjera. Fillonte tashti një humbje, një regres dhe një shkatërrim shekulluer.

Institutet e të gjitha motrave, si: Stigmatine, Servite, Saleziane e Viçenciane kudo që ishin në Shqipni, veç motrave Servite të Vlonës, kjenë mbyllë e motrat kjenë detyrue të shkojshin ndër familjet e veta, pa mujtë të delshin rrugës me petkun e tyne rregulltar. Shumë kjenë futë ndër punë, sidomos ndër spitale tue u ba me dashuni shërbime shejte të sëmurëve, tue lanë një shembull të mirë për t’u respektue prej të gjithëve, prej mbarë opinionit.
Kishat ishin të paprishuna e të mbushuna me besimtarë, ndoshta edhe ma tepër se përpara, por mungojshin në Shkodër e ndër dioqezet Arqipeshkvijtë, ipeshkvijtë e meshtarët.
Arqipeshkvi i Shkodrës, Imzot Gaspër Thaçi, vdiq mbas një sëmundjeje të randë e mbas një survejimi të rreptë, me 26 maj të vjetit 1946. U ba një funeral nëpër qytet e kur po kthente procesioni pranë Katedrales, ngjau një incident. Një kamion kishte xanë udhën në mes, i vumë me qëllim.

Atëherë të rij e burra të fortë e shmangen kamionin për t’i lirue vend funeralit. Në liceun e shtetit, drejtoria ndalonte studentët të merrshin pjesë në funeral, por ishte i pamundun ndalimi. Të rijtë katolikë ngitshin me dhimbje të madhe kah Katedralja. Për të fundin herë kënduen së bashku dy koret: i Katedrales dhe i Françeskanëve Meshen funebër dhe “Libera me, Domine” të Lorenzo Perosi-t me organist Atë Filip Mazrekun e dirigjent Prenkë Jakovën.

Mesha kje celebrue prej zevendës Delegatit Apostolik, Imzot Frano Gjinit dhe predku i rastit u zhvillue nga oratori në za, Imzot Gjergj Volaj, predk që do t’i shpejtonte arrestimin oratorit.
Shpejt nder kisha, në famulli mungojshin meshtarët. “Njerëzit shifshin meshën e hyjshin e delshin në një heshti. Ishte frikë. Ishte e frikshme gjendja, rruga, shikimi, muzgu, orët e natës, zgjimi: terr i zi”.
Pallati i arqipeshkvisë u muer nga shteti, për t’u ba banesë e familjeve të oficerave.

Vetëm pak dhoma të katit të ulët iu lanë Kishës. Sherbejshin në Kishën Katedrale vetëm Dom Ernest Çoba, Atë Florian Berisha e frateli jezuit Çesk Ljarja, kurse në Kishën Françeskane të Gjuhadolit e të Zojës Rruzare Atë Marjan Prela e Atë Ferdinand Pali, tue pësue edhe këto mundime, i pari ndonjë vjet burg e të dy edhe internimin. Gjindeshin pranë Kishës Françeskane dhe fratelat: fra Ndou, fra Salvatori e fra Nikolla, porsi hije të lehta, të pervuejta pranë atyne kishave dhe lterëve të bekuem.

Te kisha e Etenve Jezuitë, e titullueme ajo e Shën Jozefit, ishte Atë Zef Saraçi e frateli Jezuit Karlo Markoviçi. Qyteti i Shkodrës që pat afër pesëdhetë meshtarë, një privilegj ky i madh, mbet mbas termetit të fortë me këto meshtarë: Atë Justin Rrota i paralizuem në shtrat, Atë Marin Sirdani, që provoi burgun.

Atë Zef Saraçi, i verbër dy sysh e Atë Pjetër Tuci i sëmurë në kambë. Një salvim ky me krime. Kjo asht faza e parë. Të tjerat salvime vijshin ma vonë që do të zgjatëshin afer pesëdhetë vjetësh, një pamje dhe qenie reale gjakësore e çdo moment vdekjepruese.

E dyta fazë ishte ajo e uljes së ashpërsimit kundër klerit e Kishës, pa hjekë kurrë dorë nga lufta kunder fesë: asht një fazë me dredhi të mëdha, që nisë nga vjeti 1950, mbas prishjes së marrëdhanieve me Jugosllavinë e Titos deri në vjetin 1960, kur u prishën marrëdhaniet me Bashkimin Sovjetik.

Shteti kërkoi të rregullohen disi marrëdhaniet me të gjitha institucionet fetare e kryesisht me Kishën Katolike, përmes një statuti. Për këtë nisën disa kontakte nga ana e qeverisë, përmes përfaqësuesit të saj Tuk Jakovës e françeskanit Atë Marin Sirdanit. Në mbledhjen e klerit që e drejtonte Imzot Bernardin Shllaku, ipeshkvi plak, i vetmi që kishte mbetë gjallë, paraqiti Statutin e rregullt në bazë të Kodit Kishtar, por qeveria komuniste nuk e pranoi. Në një mbledhje të dytë të klerit që zhvillohej në disa ditë në Pallatin Arqipeshkvnuer të Shkodrës, u përpilue e u paraqit një Statut me një farë ndryshimi me të parin.

Por qeveria u egërsue dhe si e terbueme që ishte, nuk e pranoi kurrsesi. Atëherë shteti paraqiti një statut të vetin. Por kleri nuk mund ta pranonte e Imzot Bernardin Shllaku, në takimin që pat në Kryeministri me Mehmet Shehun, i tha: “Na këtë Statut nuk mund ta pranojmë”. Në një bisedë mes Kryeministrit dhe Imzotit, Mehmeti kërkoi të dijë ku ishte vështirësia e madhe. Përgjigjja e Imzotit ishte: “Le të më vehen prangat nder duer qysh tashti, në qoftë se nuk më garantohet së paku emnimi i ipeshkvijve nga ana e Selisë Shejtë.” Mehmeti pranoi, tue thanë fjalën se emnimet do të bahen nga Selia e Shejtë, por tue u dergue materialet përmes Qeverisë, pa qenë e shkrueme në Statut.

Kështu që Statuti paraqitej i tillë, por në realitet nuk kishte skizëm. Mbledhja e klerit pranoi variantin e fundit në besë të Ipeshkvit Bernardin Shllaku. Atë Zef Saraçi, profesor i shquem i teologjisë dhe i kodit, tha këto fjalë: “Po futemi nën mbrelën e Imzotit”. Mehmeti i tha Imzotit të paraqitej në Kryeministri një propozim për emnimin e katër ipeshkvijve të ri. Por Selia e Shejtë nuk e emnoi asnjënin prej tyne, tue zgjedhë ajo vetë dy të tjerë që ishin Imzot Ernest M. Çoba, për arqipeshkvinë e Shkodres dhe Imzot Pjetër Dema, për arqipeshkvinë e Durrësit.

Ma vonë, gjatë kohës së diktaturës u emnuen nga Selia e Shejtë, me propozimin e Imzot Çobës, dhe dy ipeshkvij të tjerë, Imzot Antonin Fishta, shugurue më 1957 si Ipeshkëv i dioqezës së Pultit, në vendin e Imzot Bernardin Shllakut, vdekë në nanduer të vjetit 1956 dhe Imzot Nikollë Troshanin, shugurue në prill të vjetit 1959, si ipeshkëv i dioqezës së Lezhës dhe i Durrësit, në vend të Imzot Pjetër Demës që vdiq. Por dioqeza e Durrësit iu mbajt e fshehun Imzot Nikollës, me presion të qeverisë.

Lidhjet e tjera me Selinë Shejte, veç emnimit të ipeshkvijve, kanë qenë shumë të pakta. Vetëm tri e që edhe këto kryheshin rreptësisht përmes Kryministrisë. Ato lidhje ishin: dërgimi i telegramit të ngushëllimit për dekën e Papës Piu XII dhe ai i urimit për emnimin e Papës Gjonit XXIII e ma vonë marrja e disa breviarëve.

Mbas vdekjes së Imzot Bernardin Shllakut, simbas Statutit, quejtë Kryetar i Kishës Katolike në Shqipni, emnohej Imzot Ernest Çoba.
Shteti kishte formue një zyrë të veçantë me një nëpunës të vetin për t’u marrë me përfaqësuesit e klerikëve të të gjitha besimeve.

Imzot Ernest Çoba do të fillonte marrëdhaniet fetare të fshehta me Selinë e Shejtë përmes Legatës Italiane në Tiranë, me anë të së motrës. Problemet ishin fetare. Herë mbas here shkonte e motra në Legatë për të marrë pensionin e të shoqit italian, me banim në Itali. Të shkruem në disa letra cigaresh, materialet e Imzotit, i jepeshin nëpunësit prej së motrës. Kjo punë vazhdoi disa vjetë. Ky do të ishte shkaku kryesuer i arrestimit dhe i dënimit të Imzot Çobës.

Gjatë kësaj faze u liruen nga burgu një numër klerikësh, të cilët u emnuen nëpër famulli të ndryshme, gjithmonë me miratimin e shtetit. Me miratim të shtetit u aprovuen disa që do të merrshin meshtarinë si: Dom Ernest Troshani, Dom Tish Lisna, Dom Simon Jubani, Dom Ndue Soku, Dom Ndoc Volaj, Dom Martin Trushi, Dom Injac Dema, Dom Mikel Beltoja e Dom Marin Shkurti. Gjithsejt nandë vetë. Gjashtë të tjerë u shuguruen fshehtas, pa leje të qeverisë prej Ernest Çobës e janë: Atë Gjergj Vata e Dom Ndoc Noga, me 19 mars 1954, Atë Zef Pllumi shugurue me 1 maj 1956; Dom Kolec Toni e Dom Zef Simoni me 9 fruer 1961 dhe Dom Luigj Kçira me 24 mars 1963.

Gjatë diktaturës nuk pat shtyp. Botohej vetëm kalendari fetar në Tiranë, në shtypshkronjën shtetnore “Mihal Duri”. Seminari lejohej me Statut, por në të vertetë nuk ekzistonte fare. Të qenit e tij do të ishte i rrezikshëm, pse sigurimi i shtetit do të fuste hundët aty.

Kur u liruen disa meshtarë-profesorë nga burgu, si: Atë Pjetër Meshkalla, Atë Mark Harapi dhe ndonjë tjetër, disa stundentë do të merrshin fshehtas studimet në Pallatin e Arqipeshkvisë. Kisha ishte ndër provë e në pranga. Shteti, me Statut i jepte një ndihmë Kishës, një subvencion. Arqipeshkvia, pothuej as nuk kishte një tavolinë e karrigë, pse të gjitha ishin të sekuestrueme nga Shteti. Mbasi u lirue Pallati i Arqipeshkvisë, i banuem prej familjeve të oficerave, u formuen zyre të ndryshme, me zyrtarë që paguheshin nga subvencioni. Subvencion të vogël merrshin në fillim të gjithë meshtarët, por ma vonë u hoq, gati krejt, pse subvencioni nga viti në vit vinte tue u zvoglue.

Në këtë fazë, gjithmonë me frikë, u pa një farë gjallnie fetare, me rastin kur u ndertue lteri i ri, zbukurimi i Kishës me piktura murale e shugurimi i kishës Katedrale me datën 19 prill 1958, ditë e dielle, me rastin e 100-vjetorit të fillimit të punimeve. Por nuk vonoi shumë e në mojin nanduer të këtij vjeti filloi një gjyq i tejtmerrshëm në salonin e kinemasë “Republika”, kundër meshtarit të mirë e të pafaj Dom Ejell Kovaçit, i akuzuem randë. Dom Ejell Kovaçi u pushkatue. Në mojin e prillit të vjetit 1959 pushkatohet famullitari i Bregut të Bunës, i zjarrti Dom Dedë Malaj e Atë Konrad Gjolaj dënohej me 25-vjet burgim. “Zhurmë e poterë në Shqipni. Lufta e klasave ishte në zenit”.

Pranë Kryeministrisë zyrtarët që kishin të bajshin me komunitete fetare, ishin me grada ushtarake. Ishin njerëz të matun e flitshin lehtë e pak fort jepshin përgjigje të qarta për nevojat e kishës.
Me rastin e festave, si: të 1 Majit e të 28-29 Nandorit, shteti u bante thirrje komuniteteve fetare për t’u gjetë në tribunën e Tiranës. Edhe zyrtarët vijshin për të ba urime për festën e Pashkëve. Ma vonë filluen ta rrallojshin ardhjen. Dergojshin telegrame të shkurta: “Për shumë vite Pashkët!” Ma vonë, vetem: “Urime!”

Kur vijshin personalitete të shteteve mike të Shqipnisë, sidomos nga Bashkimi Sovjetik, demokracitë motra dhe Kina popullore, i thirrshin në mbramje për banket në Pallatin e Brigadave edhe komunitetet fetare.
Një kujtim: në vjetin 1959 erdhi në Shqipni Nikita Hrushovi. Në Pallatin e Brigadave, në atë mbramje, ishin ftue edhe përfaqësues të komuniteteve fetare, që i kishin vendosë në një tavolinë në një kand pak të fshehtë. Para se të mbaronte mbramja, Hrushovit i shkuen sytë te përfaqësuesit fetarë e me kërkesën e tij, së bashku me Enverin e zyrtarë të tjerë u drejtuen për t’u dhanë një përshëndetje atyne. Një nëpunës shqiptar, me mburrje, e njoftoi zyrtarin e naltë se marrëdhaniet i kemi të mira me komunitetet e për ma tepër e lajmoi se kemi edhe Statut. Hrushovi u çudit shumë e me një shprehje të veçantë të fytyrës, foli: “Statut!” Dha të kuptojë qartë se nuk e pelqente.

Rreth vjetit 1960 Shqipnia prishi marrëdhaniet me Bashkimin e Madh Sovjetik e nisën marrëdhaniet me Kinën e Mao Ce Dunit. Në fillim dukej si një periudhë e qetë, por ishte situatë me tinëzi të hollë. Mbas do kohe, sidomos në fshate, kryetarët e këshillave u imponojshin meshtarëve me urdhna të randë orarët e meshës. Meshët mos të celebroheshin në orët e punës, e cila vazhdonte nga ora 6 e mengjesit deri në orët e vona të ditës. Me shumë vështirësi pergatiteshin fëmijët me katekizëm për Kungimin e parë dhe Krezmim ndër male e fshate. Këte e ankojshin meshtarët e famullive pranë ipeshkvit dhe ipeshkvijve të të tanë dioqezave.

Frynte një erë përgjithësisht e keqe, vinte një egërsi që shtohej dita me ditë, paraqitej një qëndrim i ri ndaj Kishës, një luftë e re me përmbajtje tjetër të rrezikshme kundër religjionit. Partia e Shteti, me anë të organizatave të rinisë, të gruas dhe atë të pionierit, me forcë të Sigurimit, nisi të survejonte fort njerëzit që shkojshin në Kishë. Kjo kishte fillue pak në vjetin 1959, kur sidomos arsimtarëve u ndalohej shkuemja në kishë, e mbas vjetit 1964 nisi ky ndalim gradualisht me nëpunësit dhe të rijtë e fëmijët e shkollave. Sidomos në shkolla bahej punë e rreptë ateiste. Mësuesit, veçanërisht, ata që ishin anëtarë partie përmes landëve të ndryshme, demaskojshin klerin dhe rolin reaksionar të fesë. Ishin të afishueme në korridoret e shkollave parulla e mbi të gjitha ajo e Marksit: “Feja asht opium për popullin”.

Filluen të baheshin disa shërbime të fshehta në qytet e ishte rasti kur ndonjë arsimtar e nëpunës thirrte meshtarin që e njifte në orët e vona të mbramjes për t’iu gjetë të sëmurit që kishte në shtëpi e me atë rast rrëfeheshin e kungoheshin edhe ata.

Përshperitej se mbrenda pak vjetëve do të mbylleshin kishët e të gjithë insitucionet fetare të të gjitha besimeve. Delshin shkrime nëpër gazeta e libra të urrejtshëm, fanatikë, aq të deformuem, me shamje, fyemje, pa mujtë kush t’i jepte përgjigje, se nuk kishte liri as fjale, as shtypi. Liri kishte vetëm me folë e me shkrue keq. Takimet e Imzot Ernest Çobës në Kryeministri ishin ma të rralla. Ia paraqiste nëpunësit këto shqetësime që kishte Kisha, por ai rrinte pa za. Aprovime për shugurim meshtarësh të ri nuk vijshin në këtë fazë të tretë.

Qendroni nje minute dhe para jush do te hapet video e turpit te policise shqiptare.

Nje video turpi per policine shqiptare.

Z Minister Tahiri kini police apo perverse,zbatoni ligjin apo po zhvilloni pederastine. Kjo video turpi mund te tregoje me mire se kushdo tjeter, ate cka ndodh me policine shqiptare sot.
Gra viktima,makina me targa private dhe Police pederaste,ne mbrojtje te ligjit.

KLITHMAT E KUKUVAJKAVE TE DIKTATURES.

Vajza e Spiro Kolekes (Iliriana Koleka) kusherira e kryeministrit Rama,nuk fsheh dot  urrejtjen  e saj ndaj SH.B.A dhe Ambasadorit te saj ne Shqiperi Z Alexander A. Arvizu.

Duke u munduar  jo vetem ta krahasoje me “Nje bajge qe vjen nga Amerika” Por dhe me nje foto shume denigruese jo vetem per Ambasadorin dhe Naton,por dhe per vete kombin Shqiptar.

Fytyra e vertete e kelysheve bastarde te diktatures. Fytyra e vertete e krimineleve te rrezuar njehere e pergjithmone nga studentet e Dhjetorit dhe Partia Demokratike. Fytyra e vertete e kurvave pjelle e diktatures. Ku endrrat per rikethim dhe hakmarrje  sot ne qeverine Rama, jane me shume se kurre prane realizimit.

“Po na degjenerojne agjentet e fshehte”

Informatoret tane po sherbejne fshehtas per “Asfaline Greke”.”Jane dekonspiruar 45% e tyre nga qendrimet imorale me grate dhe vese te tjera.

Eshte ky nje dokument “Teper sekret i Ministrise se Brendeshme” i dates 4 Shtator 1985 ku tregohet puna e ndyre 30 vjecare e armates te spiuneve te sigurimit, duke u ndalur ne morine pa fund te akteve te uleta te tyre.

Thirrja,”Po na degjenerojne agjentet e fshehte”.

Nga ekspertet qe kane operuar ne kete dokument shpreh realitetin trondites qe perjeton rrjeti sekret informativ i mbeshtetur ne te dhenat e nje ushtrie te zeze te etiketuar si “Spiune te sigurimit”

Menyra si e parashtrojne morine pa fund te prapesive te armates se të ashtuquajturve spiune, ndriçon faktin se praktika e tyre ka qene me misterioze nga sa mendohej,ne kete raport shpalosen arsyet e degjenerimit te rrjetit te fshehte agjenturor, si njohja e ceket e kontigjentit te rekurtuar,  shkelja e normave te punes me rrjetin sekret, mos sigurimi i fshetesise ne takimet informative, perzgjedhja e njerezve me vese e sidomos e atyre qe dallojne per lidhje me femra te degjeneruara.

Ata, sic deshmohet në buletin, jo vetëm prodhojne armiq ne çdo kohe, por jane ne gjendje të zgjedhin nder ta kundershtaret e tyre, ish dhenduret, njerëzit qe u kane marre borxhe dhe nuk ua kthejne. Mjafton te atribuojme per ta tendencen e arratise jashtë shtetit apo thenie të tipit “Enver Hoxha eshte çmendur”, “Ne Perendim eshte shume here me mire se ne Shqiperi”
Kronologjia e fakteve qe po rendisim me poshte, eshte sa e rendomte dhe banale,por gjithesesi e vertetuar zyretarisht.

Spiuni i dy fishte “Malista”.
U fut ne sherbim si bashkepuntor ne vitin 1967. Nje qytetare qe ishte objekt i survejimit te tij e denoncoi ne D.P.Brendeshme se spiuni ka dashur ta perdhunoje,kundershtimit te qytetares qe survejonte ky spiun dhe fjaleve te saj se do ta denanconte ne dege.”Malista” i eshte pergjigjur. “Une jam bashkpuntor i deges  dhe i kam marre te gjitha masat” Mandej e ka kercenuar se do ta vriste ne qofte se kjo tregonte sekretet qe ky i ka thene,dhe per disa vjedhje qe ky i ka bere.
Me vone “Malista” eshte marre ne perpunim nga sektori i sherbimit sekret 2A me dyshime te forta si agjent i zbulimit Grek.

Spiuni “Alkaza”,

Me origjine shtrese e mesme dhe qendrim te keq politik, ka marre pjesë me arme në dore në radhet e organizates tradhtare të Ballit Kombetar dhe në muajt e pare të çlirimit të atdheut qendroi dy muaj i arratisur brenda vendit. Ështe terhequr në bashkepunim sekret më 11.10.1949 dhe u seleksionua më 20.9.1979 si genjeshtar. Gjate periudhës 30-vjeçare ka dhene mjaft te dhena. Me interes kane qene ato per zbulimin e Mehmet Kuçit që vrau kryetarin e keshillit, si dhe ato që flisnin per dy grupe ,që sipas tij perbëheshin nga elemente te deklasuar e te cilesuar kulake. Ne periudhen ’59-’61 dha mjaft te dhena ne drejtim të kulakeve M.M., H.M., A.B., T.B., te cilet sipas tij zhvillonin bashkerisht agjitacion e propagande armiqesore dhe pergatiteshin per realizimin e arratisjes jashte shtetit, pasi te rrezohej pushteti popullor, i cili sipas informatave te tij, i kishte ditet e numeruara. Per te njëjtin aktivitet “Alkaza” raportoi edhe për S.H., A.H. e M.D. ne ’77-’79, por nga kombinacioni i realizuar me 30.5.1979 ndermjet tij dhe S.H. u vertetua se ai genjente. Nga analiza doli se “Alkaza” nuk ka qene korrekt ne raportet e tij, bile ka genjyer, nderkohe qe eshte vertetuar se ka qene edhe vjedhes. Me kete bashkepunetor gjate viteve 1950-1954 eshte perdorur pa kriter stimuli material në te holla dhe drithera buke.

Spiuni “Mekaniku”
Eshte terequr ne bashkpunim me 1976 dhe u perjashtua ne vitin 1978,ky agjent i fshehte ka dekonspiruar para objekteve qe survejonte,detyrat qe i kishte ngarkuar sigurimi i shtetit.Vihet menjehere ne survejim nepermjet rrjetit sekret informativ.

Spiuni”Lalura”
Eshte terequr ne bashkpunim me 1968 dhe eshte perjashtuar ne vitin 1974,e ka pranuar sherbimin e spiunit ne rrethana detyruese dhe ne keto kushte ka dekonspiruar para gruas se vet shkakun perse rrinte i merzitur.Gruaja ne anen tjeter i ka thene dashnorit te vet se Burri eshte i merzitur sepse sigurimi i kerkon te dhena per dy shoket e vet.

Spiuni “Rrushi”
Eshte terequr ne bashkpunim ne vitin 1981 dhe eshte djegur si bashkepuntor,nga bashkpuntori tjeter “Shqiponja” si njeri qe dekosnpiron vetveten.

Spiuni “Shkrepsja”
Ka ardhur ne sherbim mbi baza vullnetare,megjithe se i jati ishte agjent Grek,ka pranuar bashkpunim me kushte dhe kufizime duke dhene te dhena per vendin e punes dhe duíversantet, (Por jo per fshatin)rrjeti informativ zbuloj se gjate luftes Italo greke ka punuar bashke me te jatin ne favor te Grekut.

Spiuni “Bregu i Borshit”
Eshte terequr ne sherbim ne vitin 1951 dhe eshte djegur ne vitin 1954 gjate ballafaqimit me nje objekt.

Spiuni “Manushaqja”
U terhoq ne bashkpunim me 1974 dhe po ate vit u perjashtua,kjo pasi gjate perpunimit te dy personave ndimoi keta duke u impikuar dhe ky si vjedhes i pasurise socialiste.

Spiuni “Reaktivi”
Eshte terequr ne sherbim me 1978 dhe eshte perjashtuar me 1984.Ku ju caktua te perpunonte K.S si agjent te zbulimit Grek,.KS qe kish punuar dhe vete me perpara si bashkpuntor i sherbimit sekret dhe i dinte format. Ne nje ballafaqim puntori operativ i thote “Reaktivit” gjate pyetjes “ku ishe”? Ky i pergjigjet “Isha duke prere dru” Atehere K.S i thote.” Ti dru ben,por sepata nuk te degjohet”.

Spiuni “Artisti”
Perpunonte objektin DH.Q me te cilin shoqerohej dhe vellai i bashkpuntorit.Ky u nxorr deshmimtar kunder objektit dhe u perjashtua si bashkpuntor,arsyeja tjeter ishte se vellaj tjeter i objektit qe ndiqte sherbimi sekret ishte bashpuntor i cili mbas zbulimit u perjashtyua sepse nuk mund ti besohej me vellait te nje armiku te denuar.

Spiuni “Libri”
Vjen nga nje familje e pasur fshatare dhe me qendrim te keq politik, ne prag te clirimit te vendit i jane pushkatuar babai dhe gjyshi per krime te bera gjete luftes. “Libri” eshte terequr me 30.05.1972 por ai jepte te dhena te rreme per 40 familje me qendrim te mire politik,per kete u perjashtua me 24.06.1980. Megjithe se ky bashkpuntor me te kaluar familjare armiqesore u fut ne rrjetin e sigurimit dhe vinte rregullisht ne takimet e fsheta,raportonte per veprimtari armiqesore te pa qena,ne mjedise te pastra qe nuk i lidh gje me armikun.( Kesaj i thone ti varesh ujkut melcite ne qafe).

Spiuni “Arra”
Eshte terequr ne bashkpunim me 1949, dhe seleksionuar si bashkpuntor dhe tradhetar ne vitin 1980.Vjen nga nje familje fshatare me qendrim te keq politik duke marre pjese ne organizaten tradhetare Balli Kombetar me graden Toger.Gjate 31 viteve “Arra” ka pasur lekundje te theksuara.Here ka dhene material me vlere per disa persona,qe i perkasin klases armiqesore te,here nuk ka dhen per muaj te tere asgje.
Me “Arren” kane punuar 15 puntore operative.
Me 16.07.1957 “Arra” raporton per disa krime te kryera nga xhaxhaj i tij gjate luftes ne puntori i ri operativ. “Arra” me 1.07.1979 denancoi dhe gruan e kusheririt te pare e cila i kishte thene de disa persona ne fshat e kishin mesuar se ai punonte per sigurimin e shtetit dhe kishin dashur ta vrisnin,kete informacion “Arra” ja ka dhene dhe sekretarit organizativ ne baze kur punonte si infermier (kartoteka e deges se Beratit,dosja personale nr 276)

Spiuni “Zbuluesi”
Vjen nga nje familje e varfer fshatare,i futur ne rrjet 14.07.1972 dhe u seleksionua me 1979. Ka dhene te dhena shume te rendesishme per K.Z i cili perpunohej si agjent i zbulimit Grek,por dhe per P.M.Gjate viteve 78-79.zbuluesi jepte te dhena shume te rendesishme. Morali i tij i ulet qe u manifestua gjate kohes qe u mbajt ne rrjetin sekret informativ,zbuluesi u perjashtua nga rrjeti,me te u morr ne perpunim 2A Si agjent i zbulimit Grek.

Spiuni “Trebeshina”
I terequr si bashkpuntor ne vitin 1969 deri me 1975 gjate vuajtjes se denimit ne kampin e riedukimit dhe eshte mbajtur ne lidhje per kater vjet.Nen influencen e riatdhesimit me 1960 nga Amerika,tenton te arratiset ne Greqi por kapet dhe denohet me 15 vite burg.

Spiuni “Besniku”
Familje e mesme fshatare i vellaj i denuar dy here per aktivitet armiqesor,i terequr ne sherbim ne vitin 1964 dhe seleksionuar me 1980.me te dhenat e tij u godit grupi i tregetise ne Berat me 11 te pandehur dhe mbi 20 te imlikuar,jane goditur tre objekte qe zhvillonin agjitacion e propagande armiqesore.Por ne kohe qe “Besniku” jepte te dhena per vjedhje nga te tjeret ai vidhte vete,me besimin ne vetevete per friken qe kishin te tjeret ndaj tij dhe nuk mund te zbulohej.Gjithashtu jepte te dhena te genjeshtra per E.E qe ai shante udheheqesin e partise,vetem e vetem sepse “Besniku” i kish ketij te fundit nje borxh dhe nuk deshte tja jepte.

(kartoteka e deges se Beratit,dosja personale nr 276)

Bilbil Klosi, gjykatësi komunist që dha shekuj burg dhe u mori jetën qindra antikomunistëve.

Mund të konsiderohet si rast tipik ai dënimeve që ai ka dhënë. Në vitet e para të sundimit të tyre gjykatësit ushtarak Bilbil Klosi i priste shpata në të gjitha anët duke shuar me një firmë të vetme sa e sa persona, e për rrjedhojë duke shkatërruar kushedi sa familje. Sikur njerëzit të ishin dele, lopë, apo kuaj, gjykatësi Klosi i dënonte të gjithë brenda një dite. I mbyllte në një vend të përbashkët në vendin e caktuar për gjykatë e pastaj i merrte nga 10, 20 ose më shumë. Vendimin e përmblidhte brenda një faqe. I kursente partisë së tij edhe bojën edhe letrën. Ka mundësi t’i ketë propozuar të kursenin edhe plumbat pasi mund të përdoreshin metoda të tjera si helmimi, mbytja, etj. Ndoshta është rasti më tipik sesi një person i diplomuar në perëndim për drejtësi, mund të bëhej kaq i pamëshirshëm në vendin e tij duke prodhuar me aq shpejtësi padrejtësi, viktima e dhimbje të pafund.

Dikur më 1944 – 1945 ishte komisar i divizionit të 5-të komunist. Më 1945 komisar i divizionit 3. Më 1944 – 1946 anëtar i KANÇ-it. Më 1945 kryetar gjyqi i korparmatës 1-rë. Për të mos ngelur deri këtu, më 1945 – 1946 partia e caktoi sekretar i përgjithshëm të Ministrisë së Punëve të Brendshme. Në vitet 1946 – 1949 dhe 1950 – 1951 ishte ndihmësprokuror i përgjithshëm. Më 1949 kryetar i Gjykatës së Lartë Ushtarake. Për të vazhduar më pas në krye të Ministrisë së Drejtësisë derisa kjo u shkri fare si e panevojshme.

Ndër bashkëpunëtorët e Bilbil Klosit si ndihmësgjyqtarë mund të përmendet një kategori e madhe emrat me profil partizan. Shumica injorantë të dalë në mal për ndonjë plaçkë e për ndonjë mall. Nuk është rasti sot t’i listojmë ato, por po përmendim njërin prej tyre që ka emrin Kasem Trebeshina. Së bashku me Bilbil Klosin ai ka dënuar për motive politike shtetasit Mehmet Ibrahim Hoxha, Shaban Vath Mezini dhe Mentor Abdi Hatibi.

Përveç të tjerave, Klosi si njeri i besuar i partisë ka dënuar edhe shtetas të huaj që kishin qenë dikur rezidentë në Shqipëri, kryesisht gjermanë. Këta nuk ishin “kriminelë”, apo ushtarakë, por njerëz me profesione civile deri edhe artistë (piktor e botanist) si rasti i gjermanit Hans Brust Troschel.

Emrat e mbi 150 antikomunistëve të dënuar me vdekje ose me burgime të rënda nga Bilbil Klosi

-Abedin Faslli Nepravishta  -Ali Maliq Maliqi-Beqir Reshit Koleci  -Dhimitër Vangjel Dhimodea  -Elza Anton Koch  -Ferit Iliaz Premasi  -Frano Lelaj  -Hans Brust Troschel  -Hasan Islam Palushi  -Islam Sadik Zekthi  -Siersch Schildeberg  -Syrja Golja  -Hysen Progeri  -Isa Kokalari  -Jusuf Mehmet Mira  -Metin Ruli  -Murat Basha  -Ramazan Shkalla  -Luan Irfan Baçi  -Jonuz Chisaku  -Josuf Mehmet Dina  -Abedin Rasim Hoxha  -Adem Shaqir Qosja

-Aleksander Kostandin Padalski-Beqir Sure Abaz -Gjon Mark Gjini-Haki Mehmet Tafaj-Halo Asim Ymeraj-Mehmet Javer Hurshiti-Ndoc Palok Gjoni-Qazim Rustem Konica-Mark Beqir Berisha-Ramazan Mahmut Jarani-Rexhep Mehmet Meta-Riza Behar Drini-Salih Vata-Shaban Vath Sheshori-Osman Veli Mema-Osman Kasem Gazepi-Riza Asllan Hoxha-Xhelal Telha Ceza-Ferit Vogli-Hajredin Zagolli-Mersin Meto-Sure Beqir Ajazi-Kol Zef Zefi-Besim Pazari-Muharrem Vrioni-Sitki Maliq Toptan-Ibrahim Bodinaku-Rexhep Çela-Dhimiter Koli Bala-Zef Mark Daci-Maksut Spahiu-Allaman Pisku-Alush Runa-Anife Karkuli-Selim Mati-Avni Dobreni-Fadil Mehmeti-Novruz Moglica-Myrteza Dunishti-Sinan Ibrahim Nora-Qemal Shaqiri-Shaqo Medi Trimi-Habib Ahmet Gega

-Osman Shaqir Taraku-Nazmi Ali Lumani-Shaban Ibrahimi-Abdulla Ismail Kuri-Gjergj Sokoli-Kadri Hariz Hoxha-Niko Gaqi Opari-Ndue Pergega-Hysen Qamil Sejdini-Nikoll Bardhok Bajraktari-Xhevdet Mustafa Ndreu-Qazim Hamit Muhaj-Dhimiter Hariz Ajdhami-Sana Kristo Bezhani-Njazi Istref Çarçani-Vangjel Gaspër Kurta-Shyqyri Sulejman Basha-Hafez Sherif Lengu-Simon Rak Berdica-Haki Reshit Mulleti-Demir Haki Alizoti-Ahmet Myrteza Ndroqi-Bilush Remzi Shehu-Hasan Tasim Tatzati-Josif Nikolas Marxen-Man Halil Kopliku-Mithat Mustafa Aranitasi-Mehmet Haxhi Bushati-Nijazi Isa Mborja-Myzafer Qerim Resuli-Lluk Bajram Gjonaj-Ymer Seit Cani-Tajar Ali Litani-Selaudin Hetem Kulla-Abdulla Hamza Dedej-Isuf Islam Domi-Baki Islam Rysto-Rrok Nik Pulaj-Gaqo Theodhor Babi-Qemal Riza Kishta-Stefan Stavro Ajdhom-Mynyr Hasan Troplin  -Jorgji Foto Xhupa

-Muharrem Iljaz Nanushi  -Hekuran Karaman Llani  -Nexhmi Islam Shijaku  -Tefik Fejzullah  -Mehmet Ibrahim Hoxha  -Pashk Gjet Lleshi  -Filip Ndoc Fishta  -Ibrahim Ram Kadilli  -Perlat Enver Myftari  -Abaz Mustafa Priska  -Jashar Delil Mem  -Qemal Riza Binbashi  -Xhemal Ibrahim Murthi  -Shaban Vath Mezin  -Kasem Bajram  Malasi   -Sadik Laze Beqiri  -Osman Abdullah Kazazi  -Mehmet Ali Vaci  -Mustafa Osman Gjinali  -Sali Ali Dani  -Frano Prenç Prenç  -Izedin Ismail Beshir  -Hysen Selim Bylyku   -Dervish Ymer Shehu  -Mentor Abdi Hatibi  -Hans Sigmund  Krall  -Xhelal Maliq Sulku  -Fiqret Rasim Hoxh  -Vokerr Taf Beshiri  -Vedat Enver Myftari  -Jahja Sabri Panariti  -Dervish Xhetan Martini  -Engelbert Hildeber  -Shehat Ragip Osmani  -Hysen Ismail Kusi   -Qemal Rexhep Prenjasi  -Vera Kirillo Slausku  -Mirko Llajosh Jankoviç  -Roberto Iniazio Vaj   -Ndoc Zef Mark   -Xhemal Hysen Alimehmeti   -Eqerem Isuf Imami

Kur Bilbil Klosi dhe Kasem Trebeshina vendosnin “në emër të popullit”

Si e dënuan në vitin 1945 një 16 vjeçar si “pengues të luftës”

Një 16 vjeçar përplasej në qelitë e Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit në me akuzën se “kishte penguar luftën”. Një fëmijë që duhej të ishte në vitin e dytë të shkollës së mesme ishte akuzuar pra se kishte pasur në dorë fatin të ndalte “luftën e madhe” që na qenkësh zhvilluar. Por kësaj here në trupin gjykues ishin bashkuar nënkoloneli Biblil Klosi, oficeri i Mbrojtjes së Popullit, Kasem Trebeshina dhe komandanti i qarkut, Argjir Lipiviani.

Kasem Trebeshina në proceset politike

Në fakt nuk i kemi thënë të gjitha për oficerët e Mbrojtjes së Popullit. Për tifozët e Kasem Trebeshinës mund të themi se kemi lënë për kohë të tjera gjëra të tjera. Kjo jo për të plotësuar atë që na ka ngelur pa thënë, por thjeshtë për të mos i thënë të gjitha përnjëherë.

Ai ka qenë oficer i Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit (OZN-a shqiptare e vite e 1944 – 1946, homologe e asaj jugosllave). Për fatin e ndonjë bilbili të tij, që e reklamon sot nga pozitat e sulmit ndaj të tjerëve, emri i Kasem Trebeshinës është në disa procese politike si përfaqësues i OZN-as shqiptare së bashku me gjyqtarin Bilbil Klosi. Në DMP, Kasemi ka historinë e tij. atje përzgjidheshin ata më të devotshmit e më të egërit.

Pas organizimit Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit, me në krye Koçi Xoxen, ajo u përbë nga 5 seksione. Kasem Trebeshina si themelues i kësaj arme famëkeqe, bënte pjesë në seksionin e parë të saj. Përveç Koçi Xoxes drejtuesit e lartë të saj ishin: Kadri Hazbiu – përgjegjës, Mit’hat Poloska, Niko Çeta, Nesti Zoto, Siri Çarçani dhe Thoma Karamelo.

Në seksionin e parë të Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit, Kasem Trebeshina bënte pjesë në krah të të emrave të tillë si Mit’hat Poloska, Edip Çuçi, etj.

Në asnjë prej jetëshkrimeve të Trebeshinës, nuk figuron të bëjë pjesë aktiviteti i tij i viteve 1944 – 1947. Edhe në një letër që i dërgon udhëheqjes më vonë, ai thotë se dihet prej instancave më të larta se ç’ka bërë ai deri në vitin 1947. Duke qenë pjesë thelbësore e armës së Drejtorisë së Sigurimit të Shtetit dhe më vonë rrjedhimisht i Sigurimit të Shtetit, natyrisht që “puna” nuk mund të kuptohej jashtë profilit të njohur të kësaj arme. Në kohën kur Sigurimi i Shtetit i Koçi Xoxes dhe i Nesti Kerenxhit bënte kërdinë nëpër Shqipëri, z.Trebeshina ishte pjesë e kësaj arme. Nuk mund të mendohet se të gjitha aktet i bënë me dorën e vet famëkeqët Kerenxhi apo Xoxe. Kishte edhe të tjerë që ishin të zellshëm në punët e tyre.

Sigurisht për publikun qenia gjyqtar në proceset politike është një gjë e re. As Kasem Trebeshina nuk e ka zënë ndonjëherë me gojë në ka qenë apo jo pjesë e proceseve politike të kohës. Ne e ftojmë ta pohojë ose ta kundërshtojë një fakt të tillë. Gjithashtu ftojmë ndonjë tifoz të tij që përballë provave që ne paraqesim të na japë një mal me shpifje nga ato që lëshon gjithnjë. Gjithnjë kemi folur me argumente e prova. Nuk kanë rëndësi çfarë thonë kuzhinierët apo tifozët brohoritës të Kasem Trebeshinës.

Le t’i përgjigjej pra Kasem Trebeshina këtyre të vërtetave. A ndjen keqardhje për ata antikomunistë apo njerëz të thjeshtë që hetimi i tij apo i shokëve të tij të “OZN-as” shqiptare, u mori jetën, i denigroi apo i shkaktoi plagë të shumta në këtë jetë?

Kujtesë

Pas largimit nga forcat e “OZN-as” shqiptare Kasem Trebeshina e imagjinonte botën në një rrezik të madh. Kjo për shkak të “amerikanizmit”, të cilin e urrente dhe për këtë shkak ai e kishte gjetur çelësin tek Bashkimi Sovjetik, kryeqendra e idealeve të tij zherzhinsko – DMP-iste. Sipas Trebeshinës vetëm ndërhyrja e Bashkimit Sovjetik do të mund të shpëtonte atë botë që e shqetësonte atë.

Momentet e jetës së Kasem Trebeshinës për çdo lexues ose kureshtar të zakonshëm vijnë të mjegulluara, jo të plota dhe me ngjyrime përgjithësuese. Midis konsumimit të një vepre penale të dënueshme nga regjimi komunist dhe pasojës që ajo sillte, në rastin e Trebeshinës ka një mospërputhje të çuditshme. Duket sikur ka një çështje penale, pastaj hetuesit janë të butë, mungon tortura, mungon dëshira për të rritur veprën penale dhe në fund fare jepet një dënim që nuk zbatohet kurrë i plotë. Asnjëherë Trebeshina nuk ka vuajtur aq sa është bërë e njohur në një vendim.

Nuk është e panjohur të themi se Kasem Trebeshina është arrestuar për agjitacion e propagandë. E megjithatë është trajtuar mirë dhe në përfundim të të gjithave e ka hedhur me 11 muaj heqje lirie. Rrethanat e ndalimit të tij vijnë në kohën kur ishte aktor në Teatrin Popullor dhe kur kishte shkruajtur tre letra për udhëheqjen, njëra prej të cilave për Enver Hoxhën. Sikur këto letra t’i kishte shkruar njeri tjetër le të themi një qytetar i zakonshëm apo një nëpunës i kohës së Zogut i papërzier me ngjarjet e luftës, me siguri do t’i ikte koka. Kjo jo për përmbajtjen e letrave sesa për mënyrën se kujt dhe si drejtoheshin këto letra.

Klosi & Trebeshina, në krye të detyrës

Një katrahurë e vërtetë ka ndodhur në Shqipëri me proceset politike. Mijëra vetë të dënuar e mijëra të ekzekutuar me ose pa gjyq. Faturë të rëndë financiare duhet të paguajë sot shteti shqiptar nga dëmet e shkaktuara nga vendimet e padrejta të frymëzuara nga lufta e klasave dhe urrejtja komuniste, të cilat sollën fatkeqësi për shumë e shumë njerëz. Ata ishin të gjithë në atë kohë në krye të detyr

l;s. Kishin fituar “luftën” (me shqiptarët) dhe tani prisnin të dënonin, burgosnin e vrisnin ata që nuk i kishin vrarë dot gjatë “luftës”. Për këtë, nuk bënin përjashtim me asnjë, të rinj, pleq, gra, etj. Revolucioni i të keqes duhet të shkonte deri në fund. Në pjesën e proceseve politike, hetimi nga Drejtoria e Mbrojtjes së Popullit, zinte një vend kryesor. Në një farë mënyrë DMP-ja ishte konceptuesi ndërsa gjyqësori ishte “noteri” ose certifikuesi i akteve me pasojë shkatërrimtare për jetën e mijërave njerëzve.

Dënimi i 16 vjeçarit

Mentor Abdi Hatibi kishte qenë simpatizues i Ballit Kombëtar. Për këtë shkak, megjithëse ishte 16 vjeç, ishte arrestuar e sjellë përpara gjykatës me akuzat “mercenar i Ballit Kombëtar” që kishte “tradhtuar dhe penguar luftën e popullit”. Kjo aktakuzë e formuluar më 12 maj 1945, hapte procesin gjyqësor të 21 majit. Prokurori e akuzonte 16 vjeçarin se kishte arrestuar Mehmet Myftiun (16 vjeçari!). Më 26 maj 1946 Bilbili dhe Kasemi vendosin t’i japin 2 vjet burg.

Klosi & Trebeshina, urdhërojnë burgosjen e babait të 5 fëmijëve

Ishte njëherë një kinema e njohur në Tiranë. E ndërtuar nga pushtuesit për nevojat e tyre të argëtimit gjatë luftës. Kjo sallë ku ishin shfaqur qindra filma të fashizmit e dhjetëra e dhjetëra fjalime, u shndërrua nga komunist në një vend ku projektoheshin zhdukja e sa e sa njerëzve, ekzekutimet e tyre, heqja e lirisë e sa e sa të tjerave, etj. Sa jetë njerëzit janë shndërruar brenda një godine të stilit ushtarak që brenda përkohshmërisë së saj kishte lëvizshmërinë e jetëve njerëzore. Po pse po e përmendim sot këtë fakt? Sepse kinemaja nuk punonte më vitet e para. Ajo ishte kthyer në stallë njerëzish. Një pjesë dënoheshin, një pjesë prisnin të dënoheshin. E thënë ndryshe, kinema “Tomori” i ngjante më shumë një thertoreje. Ata që nuk thereshin vetëm sa prisnin radhën. Liria e tyre ishte çështje procedurash, ndërsa mungesa e lirisë ishte e garantuar.

Salla e kinema “Tomorit” ishte kthyer në shtëpi e dytë për Bilbil Klosin. Aty i merrte si delet njerëzit. Hiq njërën palë e dëno palën tjetër. Kishte dorë të lirë nga partia. Mjaftonte të jepeshin dënime. Të masakrohej sa më shumë një vend i vogël si Shqipëri që mesi kishte 800 mijë frymë. Të shkatërroheshin klasat. Të zhdukeshin të arsimuarit, të bëheshin pastrues të diturit. Kishte ardhur pushteti i të paditurve.

Burgosjet vazhdojnë

Më 12 maj 1945 e trupa gjykuese e përbërë nga Biblil Klosi, Ismail Çaushi, Kasem Trebeshina, nën kujdesin e prokurorit Gjon Banushi merr përsipër dënimin e Mehmet Ibrahim Hoxhës, 41 vjeç nga Shemria e Tiranës, i arrestuar më 5 nëntor 1944. Ky akuzohej si legalist. Madje këtij partizanët i kishin djegur shtëpinë. Është një çështje që nuk ke ku ta kapësh pasi nuk ka asnjë element me ligjet e asaj kohe që të përbëjë faj apo provë. I pandehur sillet nga burgu i Tiranë ku vuante dënimin pa marrë mirë komunistët pushtetin. Ai kishte mbrojtës avokatin Efthim Canco. Janë ngjarje krejt shqiptare që nuk kanë të bëjnë fare me zhvillimet e Luftës së Dytë Botërore. Ai ishte legalist e kjo nuk mund të quhet akuzë për shkak të bindjeve politike. Partizanët e kishin djegur shtëpinë. Pavarësisht se i kishin lënë 5 fëmijët rrugëve, Mehmet Hoxha nuk ishte kundërpërgjigjur. E megjithatë kjo nuk do të thoshte gjë për komunistët, pasi dënimin do ta vuante që do ta vuante. Tani Shqipëria ishte e tyre, e djegur ose e padjegur. Mehmet Hoxha kishte qenë një prej përkrahësve të Abaz Kupit. Si i tillë kishte shërbyer në trupat e Frontit Nacionalçlirimtar në luftimet e deriatëhershme kundër pushtuesve. Aderimi në Front kishte zgjatur deri sa kishte qëndruar Abaz Kupi këtu, deri në (mos) nënshkrimin e marrëveshjes së Mukjes. Pikërisht për këtë arsye, (dalja nga Fronti) partizanët i kishin djegur shtëpinë. Gjithë çështja ishte përleshje shqiptarësh. Gjithsesi ky i pandehur nuk del përgjegjës në asnjë rresht të këtij gjyqi.

Për këtë arsye, i pandehuri përgjigjet: “Nuk është e vërtetë të kem luftuar forcat partizane, por fatkeqësisht, kur ka ardh Musa Picari me 300 e ca veta, asht ba një luftim prej 2 – 3 orësh. Një grua ka lajmëruar forcat partizane , mos të hyjnë se asht mbushur katundi me ballistë. Musa Picari na ka imponuar me forcë si mua ashtu edhe të tjerë..Me Osman Memën kam qenë i lidhur, por ky nuk i ka luftuar partizanët. Është e vërtetë se shtëpinë ma dogjën partizanët pse shkova me Musa Picarin. Pas ikjes së këtij i kam shpërndarë katundarët nëpër shpijat e tyre. Kam qenë në Legalitet i lidhur me Bazin kur ky ishte më Frontin. Shtëpia m’u dogj pse u largova nga Fronti.”

Duke vazhduar përgjigjet ndaj trupit gjykues, M. Hoxha përgjigjet:

“Lufta me Musa Picarin u bë në kufi midis Shëngjergjit e Shumrisë. Neve kemi qenë te xhamia e Shemrisë. Nuk është e vërtetë që neve të kemi vendosur me shkue me me marrë materialin që ndodhet në Bizë. Mbasi Osman Mema ish i lidhur me Bazin, edhe unë kam shkue pas Osman Memës, por kur u shkëput Bazi nga Fronti dhe neve kemi ndejt neutral. Jam dorëzu vetë me 5 nëntor 1944. frontin e kam ndihmue me sa kam pas mundësi”.

Vendimi një faqesh

Më 26 qershor 1945 trupi gjykues i drejtuar nga Bilbil Klosi ka dhënë vendimin e tij. si edhe të gjithë proceset e tjera të këtij lloji, Klosi është kursimtar i madh. I shkurton partisë së tij, shpenzimet që do të mund të bëheshin për bojë, letër e makina shkrimi. I harton brenda një faqe letër. Aty i thotë të gjitha. Nuk e kalon radhitjen.

Pasi është dëgjuar shpjet e shpejt avokati, Bilbili ka vërejtur:

“Nga sa rezulton prej vetë pohimit të pandehurit, të marrun si para komisionit hetimor, ashtu edhe gjatë zhvillimit të gjyqit publik, i akuzuari Mehmet Hoxha, teu qenë i lidhur me forcat reaksionare dhe armike të popullit shqiptar nën dipendencat e tradhtarit Musa Picari, ka marrë pjesë në luftime kundra forcave partizane në Shëngjer e Shënmëri.

I pandehuri ka qenë i lidhur dhe me tradhtarin Abaz Kupi, dhe me organizatën e tij mercenare të Legalitetit si dhe me Osman Memën, tue u duftue në çdo rast aktiv në ndjekjen e njësive të vogla partizane dhe në sabotimin e pengimin e luftës çlirimtare të popullit, sidomos në rajonin e Tiranës.

Për shkak të pengesave dhe të kundërshtimit me armëqë i ka bërë fuqive partizane ato i kanë djegur shtëpinë e tij në Shënmëri.

Për sa u tha më sipër, i pandehuri Mehmet Hoxha, cilësohet si armik i popullit dhe veprimtaria e tij parashikohet prej nenit 15 të ligjit “mbi organizimin e funksionimin e gjykatave ushtarake”, të botuar në “Gazetën Zyrtare”, nr.3, bis., dt. 23.1.1945”.

Burgu

Për këto arsye, trupi gjykues kishte vendosur t’i hiqte këtij Mehmet Hoxhës 5 vjet nga liria e tij, duke e çuar përveç burgut, në punë të detyruar e të rëndë, si dhe humbjen e të gjitha të drejtave civile e politike. Veç të tjerash, kjo do të thoshte që familja e Mehmet Hoxhës, duhej të përballonte jetën e vështirë, sidomos në ato kushte.

Vendim i pambështetur në fakte

Sikurse mund të shihet në këtë vendim, në asnjë rast nuk provohet akuza e ngritur. E megjithatë, gjykatësi Klosi e ndihmësi i tij Trebeshina nuk e kanë të vështirë të dënojnë babanë e 5 fëmijëve për tekat e tyre dhe të partisë që ata përfaqësonin.

Klosi & Trebeshina, 10 vjet burg për antifashistin Shaban Mezinin

Më 12 maj 1945 trupa gjykuese e përbërë nga Biblil Klosi, Ismail Çaushi, Kasem Trebeshina, duke vazhduar të dënojë me “shumicë” nën kujdesin e prokurorit Gjon Banushi merr përsipër edhe dënimin të pandehurit Shaban Mezini nga Preza.

Mezini akuzohej se kishte qenë përkrahës i Legalitetit. Ai ishte arrestuar më 1 dhjetor 1944 në Shkodër, kishte mbaruar 2 klasë teknike dhe ishte sipërmarrës punimesh. Përveçse veprimtari i Legalitetit, personi në fjalë akuzohej se ishte “mik i Bazit dhe organizator i reaksionit”.

Në fakt personi në fjalë ishte arratisur qysh prej vitit 1942 si antifashist. Ai nuk kishte marrë pjesë në luftime në front dhe e quante fatkeqësi mosbashkimin e faktorit shqiptar në luftë.

Është një rast tregimplotë sesi antifashistët shqiptarë që nuk ishin komunistë, duhej të dënoheshin patjetër nga ata që gjithë ditën shanin fashizmin e që në fund të fundit, nuk po i linin gjë mangët atij për nga metodat që po përdornin mbi popullin shqiptar.

Duke u pyetur gjytë zhvillimit të gjyqit, i pandehuri Mezini ishte shprehur:

“Qysh në vjetin 1942 kam qenë i arratisur sepse nuk duroja fshazimin okupuar. Në kohë të Zogut kam punuar punëtor, kur erdhi Italia po punëtor në rruga – ura. Kam vajtur në Prezë për t’u fshehur dhe kam ndenjur deri ditën e fundit. Un di se Fronti Nacionalçlirimtar ka luftue okupatorin, gjithat edhe Legaliteti ku un kam ba pjesë si ushtar i thjeshtë dhe nuk isha aq i lidhur, nuk di që të ketë qenë i lidhur me okupatorin. Un si ushtar i thjeshtë kam luftue armikun  në Qafshtamë si dhe kundra gjermanëve në Krujë. Kundër partizanëve nuk kam luftue”.

Inati politik

Ajo çka Klosi dhe Trebeshina kanë me këtë të pandehur nuk është gjë tjetër veçse bindjet e tij politike. Për këtë arsye duke vazhduar më tej të pandehurit i duhet të pohojë:

“Nuk kam qenë e as jam orator dhe nuk është e vërtetë të kem fol me popull për ta lidh me Legalitetin dhe as kam qenë postë e kësaj organizate. Nuk kam qenë partizan ndonjëherë, porse lëvizjen e kam ndihmue kur vinte në Prezë”.

Gjykim për bindjet e rezervuara

Në fakt i pandehuri ishte një simpatizant i Legalitetit pa qenë ndonjë figurë e spikatur e kësaj organizate. Pavarësisht nga kjo, ai gjykohet sikur të ishte eksponent kryesor i kësaj organizate. Ja disa prej përgjigjeve të tij:

“Mbasi Legaliteti e kishte bazën në vendin tim, unë si ushtar, thjeshtë e ndihmoja, po jo se kam ndjekur Bazin. Siç thashë kurrë ndonjëherë nuk kam mbajtë konferencë që të shaja Nacionalçlirimtaren. Konferencat i mbante Ndue Pali dhe Asim Kalaja”.

Dëshmitarët mbrojnë të pandehurin

Ndryshe nga procese të tjera, në këtë gjyq, dalin dëshmitarë pro të pandehurit. Kështu pro të akuzuarit dëshmoi edhe partizani 21 vjeçar Mustafa Doda nga Preza i cili e quajti Shabanin njeri të ndershëm që nuk i kishte bërë keq kujt. Bile Shabani e kishte ndihmuar gjatë luftës.

Prokurori nuk do t’ia dijë

Pasi nuk ka dalë asnjë provë që do të mund të hidhte akuza në drejtim të personit të akuzuar, ustai i akuzës, ish-fashisti, Gjon Banushi do të bënte sulmet e tij. shihni si shprehet:

“I pandehuri Shaban Mezini si anëtar aktiv i organizatës së Legalitetit, ka tradhtue dhe pengue luftën e popullit si besnik i Baz Kupit dhe i organizatës reaksionare. I pandehuri pasi nuk iu pajtua politika me italianët, në vitin 1943 mori malet dhe dolli ilegal dhe sipas pohimit të tij ka rënë në përpjekje me italianët e me gjermanët. Më vonë, i pandehuri u lodh nga puna dhe qëndroi në Prezë. I pandehuri më parë ka qenë partizan dhe në Prezë bahet legalist dhe si mori si shërbim shpërndarjen e postës së Bazit dhe furnizimin e ushqimit që merrte në Tiranë dhe e transportonte me karrocë për në Prezë. Më vonë i pandehuri hyn në intendencën e organizatës së Legalitetitdhe ushqimet i tërhiqte nga gjermanët në Tiranë dhe ja dërgonte forcave bashibozuke të Bazit. Ky ka pas lidhje me Sure Ajzin dhe ka marrë pjesë në luftën e Prezës.

Prandaj në bazë të nenit 15 të ligjës nr.41 “mbi organizimin e funksionimin e gjykatave ushtarake” kërkoj të cilësohet armik i popullit dhe në bazë të nenit 18 të asaj ligje, të dënohet me 10 vjet burgim”

Fjala e avokatit

Pas kësaj e ka marrë fjalën avokati Kristo Çevi i cili ka bërë mbrojtjen e tij, e cila nuk donte shumë mund pasi nga sa lexohet nuk provohet asnjë akuzë e ngritur mbi të pandehurin.

Dënimi

E megjithatë kjo nuk i duhej Bilbil Klosit dhe Kasem Trebeshinës. I dhanë 10 vjet burg dhe punë të detyruar kot së koti dhe pa asnjë provë. Ishte koha e “drejtësisë popullore”

Gazeta “Pondiqi”, data 3 mars 1997

Luftëtari Shqiptar, Mitropoliti i Konicës e filloi përsëri luftën e tij për Vorio-Epirin. Me kërkesën për autonomi nga Shqipëria. Kryepeshkopi i Shqipërisë Anastasios Janullatos dhe Mitropoliti i Konicës, Andrea Trabelas, u nisën nga e njëjta “bimë”, nga organizata e teologëve “Zoi” më pas “Opus Dei”, që luajti rol përcaktues nga vitet 1940 deri në vitet 1970. Njëri nga të mësipërmit, Anastas Janullatos është sot hirësi në tokën helene Shqipëri dhe po përpiqet që të kryejë këtë shërbim të shenjtë atje, duke kontribuar në këto ditë të vështira kur Shqiptarët po vendosin fatet përfundimtare për Vorio-Epirin.

Gazeta “Stohos”, data 2 Mars 1997

“Oficerë vorioperiotë, i drejtojnë kryengritësit Kiço Mustaqit, ish-Ministër i Mbrojtjes i Shqipërisë me kërkesën që të ngrihet flamuri grek në jug të Shqipërisë dhe të shpallet autonomia në Himarë e Tepelenë. Shtabi i andartëve të Epirit të veriut, bën këtë thirrje: “Tani të shpallim autonominë në Jug të Shqipërisë, mos na tradhtoni prapë”. Treqind të rinj nisen nga Athina për në Sarandë, me thirrjen e autonomistëve grekë për Epirin e Veriut dhe me kërkesën: Gati ushtria jonë të ndërhyjë! Flamuri grek i autonomisë së Epirit të Veriut u ngrit prapë në Himarë e Tepelenë. Ngritja e flamurit çlirimtar vetëm 15 ditë pas përvjetorit të shpalljes së autonomisë (17 Shkurt 1914) u shoqërua nga thirrjet e shtabit drejtues të andartëve të Epirit të Veriut, të cilët ftojnë helenizmin, që të mbështesë veprimet e autonomistëve. Oficerët tanë vorio-epirotë, dikur nën armë në ushtrinë shqiptare tani po e marrin situatën në dorë. Ata po marrin nën kontroll anije luftarake të Shqipërisë. Oficerët tanë vorio-epirotë janë të përgatitur për këtë gjendje. Ushtria jonë ndodhet në Sarandë e Gjirokastër, janë gati planet, kjo është kërkesë e oficerëve. Të mos kundërshtojnë politikanët!”

Kanali Televiziv “Mega” 5 Mars 1997, lajmet e orës 14:00

“Sot grupe të armatosura në Jug të Shqipërisë ngritën për herë të parë flamurin e Vorio Epirit. Ata kërkojnë ndarjen e pjesës së jugut, nga pjesa tjetër e vendit, duke filluar nga Tepelena duke shpallur kështu edhe autonominë e jugut të Shqipërisë. Sot, popullsia e Sarandës është ngritur me armë dhe të gjithë deklarojnë një zëri, se janë të uritur dhe kërkojnë furnizim me bukë e ujë nga Korfuzi. Problemi i hershëm i Shqipërisë ka qenë ai veri-jug. Shqipëria ndahet në mes nga lumi Shkumbin, i cili ka bërë ndarjen e vendit në bazë të përkatësisë fetare, dhe gjuhësore. Kështu kriza aktuale në Shqipëri është përqendruar në jug të Shqipërisë, ku popullsia është e gjitha greqisht-folëse.

Gazeta “Avgi”, data 5 mars 1997

“Rroftë MAVI, Rroftë Himara”. Tetë të akuzuarit u liruan pasi morën dënime konvencionale. Pas lirimit të tyre, salla u inkurajua dhe filloi të bërtiste me të madhe: Rroftë MAVI, Rroftë Himara. Ishin skena që ulin dinjitetin e drejtësisë, të shoqatës së avokatëve si dhe qeverinë e PASOK-ut, pas deponimeve në sallën e gjyqit, se gjoja nuk dinin ndonjë lidhje me çështjen e MAVI-t. Ishin ata, që i futën në burg të “tetet”, sepse gjoja ishin mpleksur me organizatën e paligjshme MAVI. Ne jemi në Shqipëri, në tokën tonë dhe duam drejtësi

Agjencia e lajmeve “ANA”, data 7 mars 1997

Çështja kritike e vorio-epirotëve. E njëjta gjë me atë të Qipros është edhe ajo e verio-epirotëve për të cilët shteti grek, duhet të japë zgjidhje të plotë, ka theksuar ish ministri Sotir Kuvelas në Vatrën Epirote, me rastin e përvjetorit të çlirimit të Janinës. Sotir Kivelas, theksoi se qëllimi kryesor për t’u realizuar është kthimi dhe vendosja e “vorio-epirotëve” pranë vatrave të tyre në kohën Shqipëri.

Gazeta “Pondiqi”, data 10 mars 1997

Te ndërhyjmë menjëherë! Të pambrojtura varret e ushtarëve grekë në Shqipëri. Grupe varresh të ushtarëve grekë të cilët u vranë në luftën italo-greke, ndodhen në jug të Shqipërisë. Në fshatin Bularat u gjend një grup varresh me pesëdhjetë ushtarë grekë. Ndërsa në Këlcyre u gjenden eshtrat e 45 ushtarëve të vrarë grekë, duhet të mos vonohemi, është momenti për veprim.

Agjensia e lajmeve ANA, data 11 Mars 1997

Greqia bën thirrje për një qeveri të unitetit kombëtar në Shqipëri, me qëllim që të kapërcehet kriza. Duke shprehur shqetësim për zhvillimet e fundit në Shqipëri, zëdhënësi i qeverisë Reppas, tha se Athina është duke bërë përpjekje serioze, për të ndërhyrë në pjesën jugore të këtij vendi. Kryeministri Kostas Simitis, zhvilloi një takim urgjent natën e kaluar me udhëheqësin e opozitës kryesore, Demokracia e Re, Militiadhis Evert, ndërsa me vonë, kryesoi mbledhjen e qeverisë për çështjet e jashtme dhe të mbrojtjes (KYSEA) i cili u përqendrua mbi situatën në Shqipëri dhe kryesisht në problemet e zonës së Vorio-Epirit.

Gazeta “To Vima”, data 17 Mars 1997

Shqipëria mbizotërohet nga kaosi, frika dhe shpresa. Këto janë orët e fundit të Berishës. Ushtarakët grekë kanë plane dhe frikë. Nga burime të ndryshme jemi vënë në dijeni se Informacionet e Shërbimit Informativ Grek i kanë paraqitur qeverise greke se ka një rrezik të madh mbi futjen në Greqi të një pjese të armatimit që u vodh në depot ushtarake në Shqipëri. Për këtë arësye, Ministri i Rendit Romeos dha urdhrin për të dërguar në kufijtë me Shqipërinë rreth 700 policë të forcave speciale.

Gazeta “Stohos”, data 18 Mars 1997

Ora e andartizimit. Organizim i plotë i forcave çlirimtare. Nuk ka më pengesë në lumin Shkumbin. Shqipëria, Qipro, Pondet përkrahin forcat çlirimtare të Vorio Epirit”. “Oficerët e Vorio-Epirit janë drejtuesit kryesorë të kryengritjes në pjesën tonë të pushtuar, por për arsye sigurie nuk mund t’i deklarojmë emrat e komandantëve të cilët janë kolonelë të dëbuar nga armata e Tiranës. Kufiri verior i Greqisë do të arrijë deri në paralelin 41′, dhe kështu më në fund, kërkesat tona kombëtare do të kënaqen plotësisht. Kjo kërkohet nga oficerët me shpirt helen. Në vend që trupat tanë të shkojnë e të luftojnë në Somali, duhet të dërgohen për çlirimin përfundimtar të Vorio-Epirit.”

Kanali televiziv “Sky”, data 18 Mars 1997

Sot mbërriti në jug të Shqipërisë Zëvendës Ministri i Punëve të Jashtme greke, z. Janos Kranidiotis, i cili u prit dhe shoqërua nga Konsulli ynë në Gjirokastër Nikos Kanellas. Pas takimeve me komitetet e kryengritësve, Kranidiotis deklaroi: – Dëgjuam me vëmendje idetë dhe pikëpamjet e tyre në lidhje me atë ç’ka po ndodh në Shqipëri. Konstatojmë se kemi një pikë të përbashkët dhe ajo është mbështetja për qeverinë Fino me mbështetjen e dhe ndihmën e Greqisë si dhe për largimin e Berishës nga skena politike shqiptare dhe nëse Berisha nuk largohet, ata do marshojnë drejt Tiranës si ushtri e jugut, duke e shkëputur jugun nga Shqipëria.

Agjensia e lajmeve “ANA”, data 19 Mars 1997

Greqia i ofroi Shqipërisë një ndihmë financiare prej 20 miliardë dhrahmi, me qëllim kapërcimin e krizës që ka pllakosur dhe ristrukturimin e forcave të armatosura. Si për të neglizhuar tërësisht autoritetin e shtetit shqiptar dhe për t’u dhënë një shpresë “vorio-epirotëve” për të vendosur autonominë në jug.

Gazeta “Adezmeftos Tipos”, data 26 Mars 1997

Mos na lini tani. Kryetari i sillogut të himariotëve u bëri thirrje të gjithëve për të ndihmuar helenizmin në këto ditë të vështira që po kalon në Shqipëri. Gjatë drekës në restorantin në sheshin “Mavili”, merrnin pjesë edhe avokati i njohur Likurezos dhe deputetë të tjerë. Në fund të këtij takimi, pjesëmarrësit nxorën këto konkluzione:
1- Njohja e komunitetit kombëtar Grek, i cili shtypet sistematikisht nga Qeveria e Tiranës vitet e fundit.
2- Rifunksionimi i të gjitha shkollave grekë që mbylli Enver Hoxha dhe vazhdon t’i mbajë te mbyllura dhe regjimi i Berishës, pavarësisht kërkesave pafund të himariotëve për t’i hapur ato

– 

Faveyrial ka mbajtur një lidhje të vazhdueshme me shqiptarët dhe ishte pikërisht udhëtimi i tij në jug-lindjen e Shqipërisë, në Korçë e Voskopojë, që e nxiti ta shkruante historinë e vjetër të shqiptarëve.
Shqipërisë”, ishte një nga personazhet spikatëse në Gadishullin Ballkanik, si një nga përfaqësuesit më në zë të Kishës lazariste të shenjtit Saint Vincent de Paul. Ai iu kushtua popujve të këtij rajoni me tërë humanizmin që mund të mbartë një zemër, një jetë. Por, ajo që përbënte dhe karakteristikën e tij themelore ishte se kudo që shkonte, edhe pse në emër të fesë, ishte një mbrojtës i së drejtës dhe së pari i lirisë, i gjuhës dhe kulturës së popujve dhe komuniteteve.

Faveyrial ka mbajtur një lidhje të vazhdueshme me shqiptarët dhe ishte pikërisht udhëtimi i tij në jug-lindjen e Shqipërisë, në Korçë e Voskopojë, që e nxiti ta shkruante historinë e vjetër të shqiptarëve.

Në shkrimet e tij, Voskopoja kishte tri kisha të mëdha: ajo e Shën Mërisë, e Karallambit dhe e Shën Nikollës. Ajo kishte më se 45 mijë banorë. Shkollat e saj ishin të shumta dhe në lulëzim. Ato frekuentoheshin jo vetëm nga fëmijët e qytetit, por dhe nga të ardhur të tjerë nga Nikolica, Lipoteni dhe nganjëherë edhe shumë larg. Nga Voskopoja, ashtu si nga Janina, për të përfunduar studimet shkohej më pas në shkollat e Italisë.

Voskopoja, ky qytet i lulëzuar, u plaçkit për herë të parë në vitin 1753 ose më 1754. Hordhitë osmane të Dangëllisë dhe Kolonjës, qenë fillimi i këtyre fatkeqësive. Ata plaçkitnin karvanët dhe vrisnin ata që vinin në tregun e këtij qyteti. Për Shqipërinë e Epërme, pasuria e Voskopojës dhe Vithkuqit ishte një burim begatie. T’i shkatërroje ato, ishte si të shkatërroje vendin.

Megjithatë, Voskopoja do të plaçkitej përsëri më vonë dhe këtë Faveyrial e kishte mësuar nga dëshmitë e shumë prej voskopojarëve që i kishte takuar dhe që ende banonin atje.

“Voskopojarët ia vunë fajin luksit të tepruar të femrave të tyre. Kjo është aq e vërtetë, saqë vetë Perëndia vuri në punë duart e njerëzve të ligj për të çuar në udhë të drejtë ata që kanë dalë nga udha e Zotit. Duke e parë të pamundur të qëndrojnë në një vend të mbushur me armiq, voskopojarët kërkuan një garnizon. Por, garnizoni përfundoi atë çfarë kishin filluar kaçakët e tjerë. Dhe, atëherë, të gjithë të pasurit e braktisën këtë vend të mallkuar, njëri pas tjetrit”.

Nga Urim Gjata

Motoja e Naimit “Dielli lind nga perendon” eshte vertetimi me i mire  se ne shqiptaret e cdo besimi qofshim e kemi quajtur “qytetyrimin perendimor” me te perparuarin dhe me te pershtatshmin per vendin tone.
Me thjesht gjithe kleriket shqiptare,muamedane(bektashi) (syni) te krishtere (katolike apo ortodokse) jane lindur dhe rritur me me kulture te emancipuar dhe me ndjenja kombetare shqiptare,por dhe si besimtere te ndershem te bindur dhe te vendosur deri ne sakrifikim.
Njeres me kulture te gjere deri ne iluministe,nacionaliste ne mbrojtje te identitetit kombetar,perendimore per ta shtyre shqiperine ne vendin qe i takonte,ne gjirin e qyteterimit me te avancuar dhe me te mire te globit,pa mohuar apo perbuzur cilesite pozitive te kulturave te tjera.
Prifterinjte katolike ne shqiperi perbejne nje kapitull te vecante te martireve ne shqiperi ne burgjet dhe kampet komuniste.
Fatmiresisht dhe fatkeqesisht myslimane dhe ortodokse kane patur shume pak te denuar dhe shumica te respektuar.
Ne vendin e pare te dalluar per besimin e tyre por dhe per atdhedashurine kane qene bektashinjte,qe nga koha e vellezerve frasheri,dhe me shume gjate luftes antifashiste.
Baba Zylfo,bektashi nga teqeja e turanit,nacionalist i njohur dhe fetar,u ther me thika nga Agush Gjergjevica ne nendor 1943,me te vetmin faj sepse refuzoj te bashkpunonte me komunistat.Po keshtu kleriket myslimane,Hafiz Derguti dhe Hafiz Ali Tairi.
Imzot Irene Banushi dhe imzot Visarion Xhuvani u shquan nga ortodoksit ne mbrojtje te besimit fetar dhe pro perendimor.
Pra cila ishte arsyeja e nje lufte te eger dhe te pa meshireshme te Enver Hoxhes dhe regjimit komunist?
Martiret ishin te gjithe perhere nje shembull i mire shenjterie,deshmimtare te nje fryme tjeter te shqiperise se prapambetur plot me agrisivitet nga komunistet nje fare kjo e vecante pa precedente ne shqiperi.
Drita e shpirtit dhe te mendjes qe deshmonin keta martire te gedhendur dhe te ditur, te  pa thyeshem ne shume fusha te njohjes; Teologe, filozofe, shkrimtare, poete, publiciste,piktore, mozikante, politikane, sportiste, sociologe, pedagoge, historiane, folkloriste,
pedagoge, historiane, mjeke, arkitekte. Nuk ka fushe te kultures qe nuk fillon me ta. Mjafton vetem te hapesh nje liber letersie dhe do mesosh se ata kane krijuar alfabetin shqip,me shkronja latine ne vend atyre arabe apo te tjera.Akoma per pakicen eshte nje mister pjesmarrja e tyre drejt per drejt ne formimin e kultures shqiptare dhe konsolidimin e kombit tone.Por per te tjeret nuk ishte nje mister sepse ata kishin frymen e zotit dhe ne menyre profetike e ndjenin se kishte ardhur me ne fund momenti jetik per te dhene kontributin e tyre te cmuar ne ndertimin e shpirtit te popullit tone.
Por sigurisht kjo nuk do tju shkonte kurre per shtat ateistavedhe urrejtja e tyre e pa shfrenuar per klerin,sepse komunizmi ndikonte fuqishem mbi masat e pa ditura mbi gjysem intelektualet,tek ata qe silleshin verdalle neper shkollat e europes,duke u kethyer me nje apo dy klasa te kryera apo te pa kryera fare.
Por kleri katolik ne vecanti duke qene nje kolone e patriotizmit ne shqiperi,do ishte pa tjeter kunder internacionalizmit i cili njihet per demet qe i ka shkaktuar vendit tone historikisht.
Lufta e ketij kleri kunder pansllavizmit,ishte nje pengese e rende dhe e pa kaperxyeshme per komunistet sllavofile qe synonin dhe deshironin ta vinin shqiperine nen tutelen Jugosllave.Pra dhe pushkatimi i shume prej ketyre klerikeve katolike ka ardhur me porosi nga Jugosllavia.Sepse pa u zhdukur keta shpirtera qe ishin per pavaresine e shqiperise nuk mund te arriej qellimi,aneksimi i shqioperise.
Por motivi tjeter i luftes dhe vrasjeve te ketij kleri ishte imponimi i ateisteve komuniste per te imponuar Enver Hoxhen si nje zot te ri te shqiperise,pra shqiptaret nuk kishin me nevoje perzotin e vertete te shembnin kishat xhamite dhe teqete dhe bashke me ta dhe klerin per te zhdukur njehere e pergjithmone besimin e vertete te njerezve per zotin e tyre.
I nderuari Pjeter Arbnori tregon:
Une e mbaj mend ceshtjen e Pjerin Kcires dhe shokeve te tij te shqyrtuar ne gjyqin ushtarak ne vitin 1949.Te lidhur me pranga dy e nga dy,te shoqeruar nga rojet qe shkonin e vinin ne qelite e birucave.
Rrugen nga rruga e sigurimit deri ne gjykaten ushtarake e pershkonin me kembe nga rruga e re ne Fushe Cele dhe arrinin tek vila e tregetarit Tefe Pogu,shtepi e sekuestruar me dekret te qeverise komuniste, dhe te kethyer ne gjykate yshtarake per te denuar “armiqte”.
Kryetar i trupit gjykues Vangjel Kocani,dhe prokuror ushtarak Harito Nashi.Pjerin Kcires si kryetar i grupit anti parti ju dha pretenca 20 vjet burg.te tjereve ju dha nga 20 ne 5 vjet.
Por seanca e fundit beri qe te ndodhi dicka qe nuk pritej.Gjykatesi dhe prokurori ishin miq te te arrestuarve,sepse deri para pak kohesh punonin se bashku.
I vure partise nje njolle.Ndersa Pjerini ju pergjigj prokurorit.
Per dashurine ndaj kesaj partie une i kam vene vetes nje njolle qe nuk shlyet kurre.
Une bashke me shefin e seksionit te sigurimit te shtetit Zoi Themeli kemi futur armet ne kishen e Gjuhadolit dhe pastaj kemi akuzuar shume prifterinj te pa fajshem,i kemi rrahur dhe torturuar dhe kemi krijuar nje akuze me te cilen i kemi denuar dhe pushkatuar.Ja kjo eshte njolla qe une i kam vene vetes per dashurine e asaj qe ti thua.
Nje njolle e rende qe nuk do te mund ta fshi kurre.Gjykatesit te acaruar mbyllin seancen menjehere,dhe te denuarit te lidhur njeri mbas tjetrit kalonin me kembe neper rrugen kryesore te qytetit nga Dugajet e Reja ne Fushe Cele aty afer kopshtit te Kaftalleve filluan qytat e sigurimsave mbi trupin e Kcires me shoke.
Mbas disa ditesh Pjerin Kcira u denua me vdekje dhe u egzekutua, mbas varrezave te Rmajlit aty ku u ekzekutuan dhe shume prifterinj.Pjerin Kcira para pushkatimit ju kerkoj falje me zemer gjithe viktimave te veta. Ishte nje djale jo me shume se 26 vjec.
E gjithe zona mori vesh me pershperitje se lajmi e armeve ne kishe dhe futja e tyre ishte loje e sigurimit te shtetit.
Por e vecanta e ketyre klerikeve, ishte se qendrat e tyre nuk ishin vende te merziteshme ku njerezit lusnin vetem zotin nga mengjezi ne darke. Por para se gjithash lutja ishte edukate,mesim moral me shembuj.Dhe askush nuk e ndjente veten si te futur me zorr.Djemte dhe vajzat ne kishat katolike mesonin ne shkolle qe shquej nga cilesia e larte.Sepse cdo franceskan jezuit ose prift shekullar,ishte nje profesor i nje lende te vecante.

Nuk kishte kuvend pa orkester,ose bande muzikore.
Secili kuvend kishte gazete apo reviste te njohur si”Hylli i Drites” “Leka”,ose “Kumbona e se Djelles”.Famulltaret e maleve qemtonin fjale te rralla,kenge popullore, balada, kenge kreshnikesh, legjenda, toponomastike, pjese kanuni. Neper manastire ishin bibliotekat me librat me te rralle, muzeume, koleksione etnografike.
Ne listat e prifterinjve te pushkatuar apo te burgosur mund te shenoje nga nje personalitet te spikatur. Kur kendonte basi Luk Kacaj Kisha e Franceskaneve se Gjuha dolit nuk zinte me njerez. Kur fliste Rok Gurashi te gjithe e veshtronin te degjonin oratorine e tij qe te linte pa mend; kishte radhen At Gjergj Fishta, ishte e pamundur te mos vije buzen ne gaz ne ndonje gazmore qe mund te nxirte si shembull.

Mrekullia e vertete e ketyre martireve eshte qendresa:

Gjate hetuesise para gjyqit.neper burgje, neper tortura dhe mundime, ne kampet e shfarosjes. Besimi i forte te zoti; shembulli i drejte ne mes te atyre qe vuanin; meshira; shpresa qe u jepej atyre qe ishin ne prag te renies fizike dhe shpirterore; profesioni i hapur i besimit.

Përgatiti Urim Gjata.

Kredija  ne Shqiperi dhe humbja nga Greqise e “ish” ishullit “Grek” te Sazanit!

Ndërsa Greqia në vitin 1997 kishte dhënë hua 20 miliardë dhrahmi qe kish lypur e dëmtuara Shqipëri, kjo ishte bere me qellimin për të pranuar  me vone ne përcaktimin e EEZ (kufijte detare) midis dy vendeve ne veri te Jonit.

Turqit dhe italianët siguruan  shkëmbime  strategjike …

Në vitin 1997, “kriza e piramidave”, e cila shpërtheu në Shqipëri e kishte detyruar qeverinë shqiptare për të kërkuar ndihmë financiare nga vendet e huaja që të jetë në gjendje për të rindërtuar shtetin. Greqia, Italia dhe Turqia qenë midis atyre që huazuan me shumat me të mëdha shqiptarëve , me një dallim të madh: Turqit dhe italianët kishin arritur të sigurojnë një shkëmbim të një rëndësie të madhe strategjike, me parë për të marrë kontrollin e bazave ushtarake qendrore në Shqipëri dhe i dyti për të blej … një shqiptar-ishull dikur i përkiste Greqi -!, pozita e të cilit e bën “rregullatorin” për caktimin e kufijve të Zonës Ekonomike Ekskluzive në rajon.

Në anën tjetër, interesat Greke, e cila në vitin 1997 kishte huazuar rreth 58 milionë shkatërrohet sot në Shqipëri, pesëmbëdhjetë vjet më vonë,

Përcaktimi i kufijve të EEZ midis nesh duhet të shkojë përpara në kërkimit të naftës në detin Jon. Edhe pse publiku e ka rritur pikëpamjen se pretendimet Greke po cenojne sovranitetin e vendit ne  dhe EEZ e detit Jon në ajër.

Situata në Detin e Veriut Jon, prej nga do behen kerkimet  direkt nga anija Norvegjeze  Explorer, është jashtëzakonisht komplekse, pasi ajo është pika e një ‘përplasje’ të interesave të ndryshme: Kërkesat në rritje të bashkëpunimit strategjik te shqiptarëve  me turqit dhe ndjekja e vazhdueshme e Italisë për të ushtruar ndikim dhe kontroll janë pikat kryesore të një problemi që vendi ynë  duhet tani të përballet.

Siç është thënë nga “Topical” Greqia mund të kishte fituar në Jonin e  Veriut, në qoftë se do kish pasur planifikim strategjik dhe vizion politik në të kaluarën e afërt.

EEZ e Greqisë – Shqipëri, dhe Turqit ne sfond  …

Tashmë kërkimet për naftë në Jonin e Veriut kanë shkaktuar reagime në Kuvendin e Shqipërisë, me partitë e opozitës për ti kërkuar qeverise shqiptare të mos lejojë që Greqia te vazhdoje kerkimet! Çështja e portretizimit të zonës ekonomike ekskluzive në mes të dy vendeve është në ajër që nga viti 2009, dhe marrëveshja qe u nënshkrua pastaj nga Greqia dhe Shqipëria është anuluar nga Gjykata Kushtetuese e Shqipërisë “për shkaqe teknike” – nën drejtimin e kursit Turk !

Ndërsa ne po diskutojmë nëse dhe si do guxojme te bejne kerkime per  hidrokarbure në Egje, kur Turqit kanë marrë pozicionet e betejës … dhe në anën perëndimore të vendit, që ndikojnë praktikisht vendimet e Shqipërisë në ujrat Jon. Më këtë kontekst, Turqia nuk e ka parë me ndonjë sy të mirë historine e marrëveshjes greko-shqiptar për EEZ, Gjithashtu duhet pranuar se ne kompleks ishulli verior  në veriperëndim të Korfuzit përbëhet nga tre ishuj nga-tetë të pabanuara, e cila do të ishte {padëshirueshme për turqit) ta kishim .

Qëndrimi zyrtar i vendit tonë,  është se vendimi i Drejtësisë Shqiptare për të anulluar EEZ është i pabazuar dhe është një problem i brendshëm i shqiptarëve,.Marrëveshje që ka nënshkrim  ndërqeveritare nuk mund të negociohet.

Ish Ishulli grek  i është shitur  italise (Simbas autorit grek)

Në fqinjët e tyre heteroseksualë Italianet marveshia detare EEZ ne Jon,  nuk është ashtu sic ata  (Shqiptaret) kerkojne ti tregojne qeverise Greke. Edhe pse Greqia ka caktuar kufijtë me shtetin kontinental me Italinë nga viti 1977-në fakt kjo është e vetmja zonë detare ka qenë i vendosur-informacioni ku thonë se italianët nuk kanë ndërmend për të pushuar në atë vend

Në këtë drejtim, Italia nuk ka hezituar për të “blerë” kete ishull  shqiptar me rendesi krejt të veçantë strategjike si këmbim të  kredise te siguruar nga Shqipëria në vitin 1998. Ironia tragjike është se ishulli i vogël, i cili mund të luajë një rol katalitik në përkufizimin e EEZ (KUFIJVE) Greke me të dy vendeve, dikur i përkisnin vendin tonë.

Sazani  ishull (Sot i shqiptarëvve) ka një sipërfaqe prej 4.5 kilometra katrorë dhe është e vendosur jashtë hyrjes  të Gjirit të Vlorës, në ngushticën e Otrantos. Edhe pse ky ishull  është një pjesë e vogël shkëmbore i tokës, vendndodhjen e saj është e tillë që e bën me rëndësi ushtarake e veçanërisht shume kritike.  (harta 1 ishull vendosur në rreth të kuq).

Ishulli i Sazanit eshte nje nyje Jon – Otranto – Adriatik lejon qasje në Mesdhe dhe ne Detin e Zi, ky ishull ne thelb ben kontrollin në  tre kontinente. Kjo, siç shihet lehtë, e bën të paçmuar në rast të operacioneve ushtarake në përgjithësi.

Nëse të gjitha këtyre i shtojme se ne vitin 1951 jane ndërtuar, në bashkëpunim me sovjetikët, objektet nëntokësore për nëndetëset bërthamore të flotës sovjetike, rritet me shume rendesia per kete ishull

Si e humbem  ishullin Sazan.

Sazani  ju dha Greqisë nga Traktati i Londrës (1864) së bashku me ishujt e Jonit, per të qene ne referencë nominale për këtë: “Ishujt e Korfuzit, Kefalonia, Zakynthos, Lefkada, Kythera, Ithaca, PAXOS,ky  “është formulimi i saktë qe ju be Mbretërisë se Greqisë. Sipas studimeve historike, nje pershkrim “i paqartë” i ishullit  ishte gabim fatal i udhëheqjes atëherë greke, e cila çoi në humbjen definitive të ishull.

Pas Luftës së Parë Ballkanike  nga Fuqitë e Mëdha u vendos koncesion  ndaj ishullit te  në Sazanit qe mos ishin nen juridiksionin e Shqiperise se bashku  me Epirin e Veriut. Qeveria e Eleftherios Venizelos, u nënshtrua ndaj presionit, e cila kishte lehtësuar dhënien e votimit në ligjin 1914 në veçantë (Ligji 272) ne “dhënien e ishullit te Sazanit  në Alvanikin epikrateian” (Shtetit Shqiptar)dhe kishte urdhëruar uljen e flamurit grek,dhe lagimin nga ky ishull.E gjitha kjo ne baze te traktatit te Londres. Kjo ishte hera e parë që caktimi i territorit kombëtar ishte një ligj i aprovuar ne  Parlamentin Grek …

Kompania turke dhe”rrethimi” i Greqisë

Në vitin 1997 levizja  politike e Fondit Monetar Ndërkombëtar në Shqipëri kishte “pjellë” të njohur “piramidat”, e cila ofronte  interesa deri në 100% me bekimet e shtetit.Keshtu u plaçkitën kursimet e qytetarëve të dëshpëruar. Kryengritjet e dhunshme shoqërore që pasuan kanë çuar edhe kolapsin e plotë të shtetit shqiptar, shkatërrimin e qindra instalime të tjera ushtarake. Greqia u nxituan pastaj për të ndimuar Shqiperine,por dhe  për të arritur nje marrëveshje strategjike si Italia në vitin 1992 dhe Turqia në vitin 1997.

Kur  taksapaguesit grekë dhane 58 milionë për të mbështetur ekonominë shqiptare, Turqit kapën mundësinë per të financuar rindërtimin e njësive ushtarake detare të dëmtuara  duke vendosur ndikimin e saj strategjik në Shqipëri.Por me kyç ishte  “kthim”ne  bazën detare e Vlorës (“Pasha Port”), keshtu nga Kompania Turke “rrethimi” i Greqisë sapo kishte filluar! (Në harten) 2 Gjirin e Vlorës është shënuar me një pikë të gjelbër

Greqia i dha Kredi prej 20 miliardë dhrahmi me 1997.

Qeveria e Kostas Simitis, me1997 i sigurojë një hua prej 58.694.000 € (20 miliard dhrahmi).Shqiperise.

Kushtet e paketës, si në tekstin origjinal është shkruar në gjuhën angleze, përcakton kohëzgjatjen per njëzet e pesë vjet, me një periudhë mospagimi prej shtatë vjetësh dhe pagesën në këste mujore. Këto para, duke menduar kryesisht për ndërmarrjet greke në Shqipëri qe janë dëmtuar. Me pëlqimin e qeverisë greke fondi do shperndahej  si vijon:

a) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) programet për infrastrukturën sociale të shtetit shqiptar.

b) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) për projektet e strehimit në Shqipëri.

c) 14.7 milionë (5 miliardë dhrahmi) për të mbështetur sektorin privat, me prioritet të dhënë për , interesat greke-shqiptare dhe shqiptare greke të biznesit, të cilat janë të dëmtuara gjatë trazirave të vitit 1997 në Shqipëri dhe dëshirojnë të vazhdojnë aktivitetin e tyre atje.

d) 8.8 milionë (3 miliardë dhrahmi) për të mbështetur bilancin e pagesave. Sidomos për shumën, e cila u disbursuar direkt, marrëveshja me kusht që shqiptarët në Greqi do të paguajnë vetëm interes çdo gjashtë muaj dhe borxhi  “kryesor” do të kthehen pas njëzet vitesh (dmth. 2017).

Protokolli për Bashkëpunim Ekonomik dhe Marrëveshjes së huasë ndërmjet Republikës së Shqipërisë dhe Republikës Greke, të nënshkruar në Tiranë më 15 tetor 1997 dhe 24 shkurt 1998 respektivisht, atëherë ratifikuar nga Parlamenti grek dhe publikohet në Gazetën Qeveritare 274/3- 12-1998.

Ndihma financiare turke dhe “kthimi”

Në të njëjtën kohë, Turqia nxiton për të ndihmuar Shqipërinë, duke i dhënë ndihmë financiare, por kishte një qëllim shumë të veçantë:

Për të modernizuar Forcat e Armatosura shqiptare dhe rindërtimin e objekteve ushtarake për shkak të trazirave. Paratë e para te ndihmës turke, domethënë një linjë 7 milionë dollarë u levruan për riparimin e ish-bazës së nëndetëses “Pasha Limani” në Gjirin e Vlorës, e cila ndan Detin Adriatik nga Deti Jon, e cila kishte pësuar dëme të shumta, ndjekur nga rindërtimin e oborrit detare të Durrësit.

Marrëveshje formale midis Turqisë dhe Shqipërisë të nënshkruar në mars 1998, vetëm disa javë pasi marrëveshjes greko-shqiptare për të siguruar një kredi prej 58 milionë eurosh.

Si italianët moren kontrollin e ishullit Sazan.

Gjashtë muaj më vonë, në nëntor 1998, italianët në Shqipëri ofrojnë ndihmë financiare me vlerë £ 217.000.000.000 (167 milionë euro), në këmbim të të drejtës për të përdorur bazën e ishullit Sazanit forcat italiane, me arsyetim se e kene përdorur atë “për të trajtuar emigracionin e paligjshëm.” Marrëveshja me kusht që italianët do të financojë programin e 167 milionë euro në formën e interesit më të ulët të kredisë, materializuar në Shqipëri veprimeve në të sigurisë, drejtësisë, mbrojtjes dhe zhvillimit.

Qeveria greke nuk kishte fare kohë për këtë temë, duke e lënë diplomacinë Italiane me kete levizje  të ketë sukses te plote ne  kontrollin strategjik të saj në Adriatik. ■

Προβλήματα Αλβανία Ελλάδα ” wikileaks ”

DISCLOSURE:THE LOAN ALBANIA AND THE GREEK ISLAND LOST!

While Grece in 1997 had billion drachman in damaged Albania,tody the “begging”to accept the delimitation of the EEZ between us.

Turks and Italians ensure exchange of strategic …

In 1997, the “crisis of the pyramids” which erupted in Albania had forced the Albanian government to seek financial assistance from foreign countries to be able to rebuild the state. Greece, Italy and Turkey were among those who lent it to the Albanians huge amounts, with one major difference: the Turks and the Italians managed to ensure an exchange of great strategic importance, with the first to take control central military bases in Albania and the second to buy … an Albanian-island once belonged to Greece! -, whose position makes “regulator” for the delimitation of the Exclusive Economic Zone in the region.

Conversely, Greece, which in 1997 had lent about 58 million destroyed in Albania today, fifteen years later, the ‘begging’ to accept

the delimitation of the EEZ between us to move forward on oil exploration in the Ionian Sea. Although the public has grown the view that the large “thorn” for our country is the EEZ Aegean Tariff sovereign claims put forward by Turkey, the reality is quite different, and the EEZ of the Ionian Sea in the air .

The situation in the Northern Ionian Sea, whence directly surveys by the Norwegian vessel Nordic Explorer, is extremely complex, since it is the point of a ‘clash’ of many different interests: the ever increasing demands of the Albanian Albanians strategic cooperation with the Turks and the constant pursuit of Italy to exercise influence and control are the key points of a problem that our country is now called to face.

As revealed by “Topical” Greece could have acquired

lead in the North Ionian, if there were strategic planning and political vision in the recent past.

The EEZ of Greece – Albania and in the background the Turks …

Already prospecting for oil in the North Ionian have caused reactions in the Albanian Parliament, with the opposition parties to ask the Government of Albania not allow Greece to make! The issue of delineating the Exclusive Economic Zone between the two countries is in the air since 2009, and the agreement was then signed by Greece and Albania was annulled by the Constitutional Court of Albania “for technical reasons” – under the guidance of course Turkey !

While we are discussing whether and how dare we question hydrocarbons in the Aegean, the Turks have taken up battle positions … and on the western side of the country, affecting virtually decisions of Albania on the Ionian oils. In this context, Turkey did not see any good eye on the Greek-Albanian agreement on the EEZ, as well as acknowledging shelf in outlying Islands-insular complex in the northwest of Corfu consists of three inhabited islands and uninhabited islets-eight, which would be {undesirable for the Turks) preceding the Aegean.

The official position of our country, however, is that the decision of the Albanian Justice to annul the EEZ is unfounded and is an internal problem of the Albanians, having once signed intergovernmental agreement can not be renegotiated.

The former Greek island was sold to Italian

In their heterosexual neighbors maritime EEZ our Ionian, the Italians, the issue is not as “neat” as they want to show the Greek government. Although Greece has delimit the continental shelf with Italy since 1977-in fact this is the only marine area has been set-information say that Italians do not intend to rest in that

agreement. So can Greece be assured that the EEZ with Italy will hacked based on the six points of the continental shelf between them, but the Italians are looking to claim a bigger piece of water.

In this respect, Italy has not hesitated to “buy” a whole island Albanian particular strategic importance as return for providing loan to Albania in 1998. Tragic irony is that the small island, which may play a catalytic role in the definition of the Greek EEZ with both countries, once belonged to our country.

The islet SASON (koi Albanians) has an area of ​​4.5 square kilometers and is located outside the entrance to the Gulf of Vlore, in the Strait of Otranto. Although this is a small rocky piece of land, its location is such that makes the military significance of particularly critical. Charter 1 islet located in the red circle.

The node Ionian – Otranto – Adriatic allows access to the Mediterranean and Black Sea, controlling essentially three continents. This, as is easily seen, makes it invaluable in the event of military operations in general

less area. If all of these added that the 1951 built, in collaboration with the Soviets, underground facilities for nuclear submarines of the Soviet fleet, the importance of the islet increases even more.

How we lost the island SASON

The SASON was granted to Greece by the Treaty of London (1864) together with the Ionian Islands, but be nominal reference to this: “The islands of Corfu, Kefalonia, Zakynthos, Lefkada, Kythera, Ithaca, Paxos and accessories these were combined with the Kingdom of Greece “is the exact wording. According to historical studies, this “vague” description was the fatal mistake of the then Greek leadership, which led to the definitive loss of the islet.

After the First Balkan War was decided by the Great Powers of the concession island in SASON even nonexistent state of Albania together with Northern Epirus. The government of Eleftherios Venizelos, yielding to pressure, had facilitated the granting of voting in the 1914 special law (Law 272) “conferring islet SASON at Alvanikin epikrateian” and had ordered the lowering of the Greek flag: “allows the Greek Government on at the Alvanikin epikrateian parachorisis islet SASON, Unheard interim Greek kingdom under the second article of the conferring of the Ionian Islands Treaty of London. ”

It was the first time that the assignment of national territory was a law of Greek Parliament …

The Turkish company “encirclement” of Greece

In 1997 the political impasse of the International Monetary Fund in Albania had “spawned” known “pyramids”, which offers interest up to 100% with the blessings of the state had plundered the savings of desperate citizens. The violent social uprisings that followed have led both the complete collapse of the Albanian state, the destruction of hundreds of other military installations. The Greece was then rushed to help the Albanians to rebuild the economy and their state, thus helping to restore stability in our neighborhood, without, however, to achieve strategic agreement like Italy in 1992 and Turkey in 1997.

Why the time that Greek taxpayers gave 58 million to support the Albanian economy, the Turks seize the opportunity with ‘vehicle’ IT finance the reconstruction of damaged military units had established its strategic influence in Albania. With the key “return” the naval base of Vlora (“Pasha Port”), the company “encirclement” of Greece had just begun! In Paper 2 the Gulf of Vlore is marked with a green dot

The loan of 20 billion drachmas gave Greece 1997

The government of Costas Simitis, in order to assist the economic recovery of Albania, I had progressed to 997 provide a loan of 58,694,000 euros (20 billion drachmas). The terms of the package, as in the original text is written in English, specifies the duration of twenty-five years, with a grace period of seven years and the repayment in monthly installments. This money, while intended primarily for Greek enterprises in Albania were damaged, with the assent of the Greek government had finally broken down as follows:

a) 14.7 million (5 billion drachmas) programs for social infrastructure of the Albanian state

b) 14.7 million (5 billion drachmas) for housing projects in Albania;

c) 14.7 million (5 billion drachmas) to support the private sector, with priority given to Greek, Greek-Albanian and Albanian business interests, which were damaged during the riots of 1997 in Albania and wish to continue their activity there

d) 8.8 million (3 billion drachmas) to support the balance of payments. Especially for the amount, which was disbursed directly, the agreement provided that the Albanians in Greece would pay only the interest every six months and the “principal” would be returned after twenty years (ie 2017).

The Protocol on Economic Cooperation and Loan Agreement between the Republic of Albania and the Greek Republic, signed in Tirana on 15 October 1997 and 24 February 1998 respectively, then ratified by the Greek Parliament and published in the Government Gazette 274/3- 12-1998.

The Turkish financial assistance and the “return”

At the same time, Turkey rushed to help Albania, giving the financial assistance, but had a very specific purpose: to modernize the Albanian Armed Forces and the reconstruction of military facilities affected by the riots. The first money of Turkish assistance, namely a line 7 million dollars were released for the repair of the former submarine base “Pasha Limani” in the Gulf of Vlora, which separates the Adriatic Sea from the Ionian Sea, which had suffered extensive damage, followed by the reconstruction of the naval yard Durres.

The formal agreement between Turkey and Albania signed in March 1998, just weeks after the Greco-Albanian agreement to provide a loan of EUR 58 million.

How the Italians took control of the island SASON

Six months later, in November 1998, the Italians in Albania offer financial assistance worth 217 billion pounds (167 million euros), in exchange for the right to use the base of the island SASON the Italian forces, with the excuse that you have used it “to tackle illegal immigration.” The agreement provided that the Italians would finance the program of 167 million euros in the form of lower loan interest, materializing in Albania actions on security, justice, defense and development.

The Greek government had scarcely time to the subject, leaving the Italian diplomacy to succeed with extreme ease a move checkmate, which gave her control top strategic point on the Adriatic. ■

Turks and Italians ensure exchange of strategic …

In 1997, the “crisis of the pyramids” which erupted in Albania had forced the Albanian government to seek financial assistance from foreign countries to be able to rebuild the state. Greece, Italy and Turkey were among those who lent it to the Albanians huge amounts, with one major difference: the Turks and the Italians managed to ensure an exchange of great strategic importance, with the first to take control central military bases in Albania and the second to buy … an Albanian-island once belonged to Greece! -, whose position makes “regulator” for the delimitation of the Exclusive Economic Zone in the region.

Conversely, Greece, which in 1997 had lent about 58 million destroyed in Albania today, fifteen years later, the ‘begging’ to accept

the delimitation of the EEZ between us to move forward on oil exploration in the Ionian Sea. Although the public has grown the view that the large “thorn” for our country is the EEZ Aegean Tariff sovereign claims put forward by Turkey, the reality is quite different, and the EEZ of the Ionian Sea in the air .

The situation in the Northern Ionian Sea, whence directly surveys by the Norwegian vessel Nordic Explorer, is extremely complex, since it is the point of a ‘clash’ of many different interests: the ever increasing demands of the Albanian Albanians strategic cooperation with the Turks and the constant pursuit of Italy to exercise influence and control are the key points of a problem that our country is now called to face.

As revealed by “Topical” Greece could have acquired

lead in the North Ionian, if there were strategic planning and political vision in the recent past.

The EEZ of Greece – Albania and in the background the Turks …

Already prospecting for oil in the North Ionian have caused reactions in the Albanian Parliament, with the opposition parties to ask the Government of Albania not allow Greece to make! The issue of delineating the Exclusive Economic Zone between the two countries is in the air since 2009, and the agreement was then signed by Greece and Albania was annulled by the Constitutional Court of Albania “for technical reasons” – under the guidance of course Turkey !

While we are discussing whether and how dare we question hydrocarbons in the Aegean, the Turks have taken up battle positions … and on the western side of the country, affecting virtually decisions of Albania on the Ionian oils. In this context, Turkey did not see any good eye on the Greek-Albanian agreement on the EEZ, as well as acknowledging shelf in outlying Islands-insular complex in the northwest of Corfu consists of three inhabited islands and uninhabited islets-eight, which would be {undesirable for the Turks) preceding the Aegean.

The official position of our country, however, is that the decision of the Albanian Justice to annul the EEZ is unfounded and is an internal problem of the Albanians, having once signed intergovernmental agreement can not be renegotiated.

The former Greek island was sold to Italian

https://plus.google.com/106518131937434503325/posts/RWj3vn36a18

Deputeti i Rilindjes Vexhi Mucmataj.

Hetuesi qe ka denuar Nebi Doskun nga fshati Dorez….. Librazhd.

Dossier.

Në raportin sekret të Agjencisë Qendrore të Inteligjencës, (CIA), Agjencisë së Mbrojtës (DIA) , Agjencia për Sigurinë Kombëtare (NSA), në lidhje me zbatimin e SAKSIONEVE EKONOMIKE mbi ish-Jugosllavinë, raporti tregon se si Shqipëria dhe Maqedonia nuk zbatojnë sanksionet e OKB-së kundër Jugosllavisë gjatë Luftës në Kroaci dhe Bosnje. Janë zbehur shpresat për zbatimin nga ana e shteteve të vijës që kufizohen më Jugosllavinë nga janari besohet që këto vende kanë lejuar një rritje të eksportit të mallrave të ndaluara për Serbinë, dhe eksportet në rritje të ndjeshme drejt Malit të Zi. Vendet më serioze të cilat janë dukë mos zbatuar sanksionet duket të jenë në Shqipëria, Maqedonia dhe Rumania.

Eksportet e karburantit të Shqipërisë janë rritur ndjeshëm që nga janari (1995), duke krijuar një tepricë e madhe për devijim drejtë RFJ-së.Trafiku i ngarkuar me kamion nga Maqedonia për në Serbi është rritur në mënyrë drastike gjatë këtij viti të tregtisë që është lehtësuar nga zyrtarë të lartë maqedonas.

Vendet me kufi me Serbinë dhe Malin e Zi, nuk janë duke zbatuar Sanksionet e OKB-së, Shqipëria dhe Maqedonia nga janari 1995,eksportet janë rritur në krahasim më vitin 1994. Kjo ka rezultuar në një rritje të fluksit të mallrave, duke përfshirë karburantin, në RFJ. Në mesin e shteteve kufitare, që kontrabandojnë gjendja më e keqe është me anë të Shqipërisë, Maqedonisë, dhe Rumanisë.

Raporti CIA-së përfshin e zyrtarë të lartë nga qeveritarë të këtyre vendeve në shkelje, disponueshmërinë e fitimeve të rëndësishme të kontrabandës, dhe sanksionet nuk po zbatohen dhe këto vende me sjelljet e tyre janë duke minuar sanksionet kundër RFJ-së . Shumë nga Shkeljet përfshijnë produktet të konsumit të importuara, edhe pse ushqimet thelbësore për Industria e RFJ dhe bujqësia gjithashtu janë duke u tregtuar.Shqipëria: Një korridor për dërgesat e karburantit grekë në Serbi.

Transportuesit shqiptarë aktualisht janë duke kontrabanduar rreth 400-600 ton (2900-4400), fuçi e naftës në ditë në Mal të Zi. Pavarësisht shqetësimit të Tiranës mbi fatin e shqiptarëve etnikë që jetojnë në jug të Serbisë, Tirane ndoshta i mungon vullneti për të reduktuar kontrabandën përgjithmonë.

Shqiptarët janë të varfër, duke e bërë kontrabandë fitimprurës të karburantit është shumë tërheqëse . Për më tepër, qeveria derivon të ardhurat tatimore nga paratë e krijuara gjatë kontrabandës së karburantit, dhe zyrtarët e korruptuar shqiptarë me sa duket përfitojnë personalisht nga kontrabanda. Edhe nëse Tirane ka kërkuar për të goditur, asaj ndoshta mungon vullneti për zbatim. Pas një rënie në dhjetor 1994 dhe janar 1995, importet e karburantit shqiptarë janë

Rritur . Importet në qershor kanë tejkaluar nevojat shqiptarë nga të paktën 16.000 ton (116.800 fuçi), që nënkupton rreth 550 ton (4.000 fuçi) janë dërguar për Jugosllavi në ditë . Importet e naftës shqiptare për konsum të brendshëm janë vlerësuar në 300 ton (2.200 fuçi) në ditë.

Cisterna kryesisht nga Greqia – tre të katërtat e të gjitha depozitave – dhe Italia pranon rregullisht telefonata nga portet shqiptare për import të naftës. Në qershor, dërgesat nga deti për në Shqipëri arritën në rreth 20.756 ton, ose një mesatare ditore prej rreth 700 ton (5,000 fuçi).

Kamionë cisternë nga Greqia gjithashtu kanë ofruar produkte të naftës në Shqipëri. Greqi pretendon se ajo eksporton 150 ton në ditë (rreth 1,100 fuçi) në rrugë tokësore. Maqedonia: Një Partner i madh i tregtisë me Serbinë. Zbatimi i sanksioneve nga Maqedonia është përkeqësuar në vitin 1995. Beogradi shfrytëzon Shkupin për shkak të varësisë ekonomike nga Serbia për të vazhduar tregtinë e drejtpërdrejtë me Maqedoninë dhe të përdorin atë si një kanal për tregtinë e jashtme. Përveç kësaj, fitimet nga tregtia e paligjshme e bëjnë të pamundur që Shkupi do të përmirësojë zbatimin e sanksioneve për çdo periudhë të qëndrueshme. Ministri i Jashtëm i Maqedonisë së fundi pranoi shefit të Misionit të SHBA-ve në Shkup se vendi i tij nuk mund të përballojë një detyrimi strikt për shkak se ajo ka nevojë për të ruajtur lidhjet ekonomike me Serbinë. Për më tepër, zyrtarë të lartë maqedonas duke përfshirë Kryeministrit Branko Crvenkovski, Ministri i Financave Miljovska, dhe ministri i Transportit Buzlevski, janë korruptuar për sigurimin e dokumentacionit të rremë për tregtimin e mallrave për ne Serbi.

Shumë firma maqedonase përdorin dokumentacion të falsifikuar për të ndihmuar Serbinë për ti shmangur sanksion, duke renditur veten si përfituesit përfundimtarë të importeve në fakt janë të dedikuara për Serbinë dhe  kinse eksportet janë nga Serbia. Për një pagesë, këto firma janë përgjegjës për dokumentet e përshtatshme dhe deponimit ose lëvizjen e mallrave tregtisë.

Maqedonia gjithë ashtu importon e disa produkte të naftës për devijim në Serbi, edhe pse të dhënat janë të pamjaftueshme për të përcaktoj sasinë e dërgesave. Gjatë muajit mars dhe prill, kamion-cisternë 526 hekurudhore dhe makina kanë kaluar kufirin Serbi-Maqedoni në Tabanovc, sipas Forcave Ushtarake të OKB-së, në Maqedoni, shumica e të cilave ndoshta të ngarkuara me produktet e naftës. Në vetëm gjatë muajit prill Maqedonia dërgon 20 kamionë cisternë me lubrifikantë për në Serbi. Në fund të dhjetorit të vitit 1994, rafinerinë e naftës Makpetrol raportuar për qeverinë kërkesë e importit të nevojshme për muaj të tërë devijim të 30.000 tonë (7,300 fuçi në ditë) për në Serbi.

https://plus.google.com/106518131937434503325/posts/ZbCoPip1BYV

NA ISHTE NJEHERE…………….

Koha kur emigrantet besonin dhe kontribonin per Partine Demokratike.

Ndersa sot Partia Demokratike me emisaret e saj “kordinatore” (Mashtrues ordinere) Vertiten si cifutet ne shkretetire ne gjithe Greqine,dhe nuk mundet ti takojne jo me ti bashkoje dhe organizoje emigrantet.

Z. Kryeminister:
Ulini pak syte dhe shikoni prane kembeve tuaja. Dikush po lyp, dikush ka shtrire doren drejt teje per lemoshe, dikush nuk ka buke te haje.
Dikush,dikush,dikush.

Dhe keta dikushe, nuk jane askushi, por ata qe te votuan dhe shpresuan per nje dite me te mire. Jane qytetaret e tu, jane ata qe me voten e tyre, te sollen ty ne ate karrige. Ne ate karrige ku ti sot rehaton bythen tende dhe shpures qe ke pas. Jane ata qe i mashtrove dhe luajte me fatkeqesite dhe fukarallekun e tyre, per  nje thes miell.

Refim nga Zef Tish Kolaj.

Para disa kohesh,gjate nje vizite ne Belgjike(Anderlecht) takova nje person nga Midha e Pukes,Zef Tish Kola quhej. Nje burre hokatar dhe i zgjuar,pavarsisht se i shkuar ne moshe, energjik e i kthjellet ne mendime, pjese gjeneroze e nacionalizmit Shqiptare,me nje kontribut te shquar ne diasporen Shqiptare ne Belgjike per sa i perket qeshtjes Shqiptare nder vite.Gjate rrefimit te tij, shpesh shume rrenqethes,Zefi me tregoj shume episode te jetes se tij si gjate jetes ne Shqipri,momentin e emigrimit si dhe jeta ne emigracion.Po shkepus per ta ndar me ju nje moment i cili tregon me se miri realitetin ne te cilin ka jetuar populli yne nen regjimin enverian, gjate te cilit vellai spiunonte vellain,djali baben,grueja burrin dhe e kunderta. Zefi me thote: Si kulak qe isha me therrasin ne dege te brendshme ne Puke dhe me thone se ne qofte se do te jetoni pa probleme ti dhe familja juaj duhet te bashkepunoni me ne dhe te na informoni per cfardo te ndodhin ne fshatin dhe zonen tuaj,ke kohe me u mendue 2 dite,ne te kundert jeta jote do te kaloje neper burgje.Zefi kthehet ne shpi shume i piklluem,mbledh robt e shpis dhe u thote se neser jemi per rruge,shkruen nje leter dhe thrret nje kumar me ja dorezue.Kumares i thote,kur te marrish gjevap prej meje kete leter ke me jau kndue kumarve,dashamirve e krejt katundit,kur te jepet rasti. I thash,cfar kishe shkrue ne leter Zef. Me lote nder sy mu pergjigj se kisha shkrue shum pak, por isha mundue me e thane shum shkurt hallin tem qe po me detyronte me lane vendin tem. Ne leter thuhej:”PO LARGOHEM PREJ VENDIT TEM JO SE I KAM BA KEQ KUJ, POR PO LARGOHEM MOS ME I BA KEQ KUJ”. Ky mesazh i shkurter por shume domethenes i Zefit tregon me se miri realitetin ne te cilin jetoj Shqipria per 45 vjet me radhe.Nderim dhe respetk per kte burre te nderuar te Pukes qe nuk pranoi ti dorezohet presionit te rregjimit komunist te kohes si dhe gjithe atyre Shqiptareve qe nuk u pajtuan me poshtrimin.

Nga Gjovalin Progni

Vepror HASANI

Si e plaçkitën pazarin e Korçës dhe i vunë zjarrin Kasabasë

Korçë- Që nga atëherë kanë kaluar shumë kohë por deri më tani  kjo histori ka mbetur e patreguar. Sot vjen për herë të parë. Çuditërisht as historianët nuk kanë mundur të shkruajnë qoftë edhe një fjali të vetme për ngjarjet e Korçës; madje as për djegiet, as për vrasjet, as për shkatërrimet dhe as për bombardimin e 17 shkurtit 1917, ku mbetën me dhjetra të vrarë, shumë të plagosur dhe shtëpi të tëra të rrënuara e të groposura në humnerat e hapura prej 50 bombave që u hodhën mbi Korçë njëra pas tjetrës nga 7 aeroplanë. Që të gjitha këto janë mbajtur nën një heshtje të plotë duke e shndërruar ngjarjen në një mister të frikshëm. Pse ka ndodhur kështu, arsyet edhe dihen, ne do t’i përshkruajmë gjatë rrëfimit, por ajo çfarë ka ngjarë me Korçën është vërtetë një dhimbje e madhe. Ne mund të ofrojmë vetëm një pjesë të saj; atë që ka mbetur e shkruar në kronikat e gazetës “Koha”, të drejtuar nga Mihal Grameno. Sigurisht, edhe dokumente të tjera mund të gjendeshin, por  historianët tanë, me qëllim ose jo, i kanë anashkaluar këto ngjarje që në të vërtetë s’janë gjë tjetër veçse tmerre e tragjedi mbi popullsinë myslimane të qytetit të Korçës.

Një plan i zi për Korçën

Ishte viti 1914 kur kapedani grek Varda i ndjekur nga një turmë njerëzish, me dhe pa uniforma ushtarake, (ushtarë dhe andartë) ishte nisur me tërbim drejt Korçës, ashtu siç ndodh me një bishë kur e di se kopeja ndodhet në vathë dhe nuk ka nga t’i ikë. (Kur themi Korça, e kemi fjalën për lagjet e “Kasabasë”, sepse ajo ishte dhe qyteti në atë kohë). Atij, kapedan Vardës nuk po i durohej sa të shkelte Kasabanë. Dëshironte të mbërrinte atje një orë e më parë. E kishte një plan të zi në kokën e tij dhe nuk i pritej sa ta shihte të realizuar. Do të plaçkiste një nga pazaret më të famshme të asaj kohe e do të rrëmbente prej andej gjithçka që mundej; mall, të holla, ushqime dhe veshje për ushtarët e tij, të cilët ngjasonin më së shumti me një turmë rrjepacakësh e qafëpalarësh. Pastaj do t’i vinte zjarrin gjithçkaje, që tregtarët myslimanë të linin lagjet e “Kasabasë” e të merrnin arratinë. Ushtarë dhe andartë do t’i ndiqnin nga pas dhe do t’i mbanin për një kohë të gjatë nën breshërinë e plumbave që ata të iknin sa më larg që të ishte e mundur dhe mundësisht të mos ktheheshin më kurrë në atë qytet, (në Kasaba), të cilën myslimanët e kishin ndërtuar vetë me duart e tyre. Që nga dita e themelimit të qytetit, (1484-86), kishin kaluar më shumë se 400 vjet, dhe ata deri atë ditë kishin jetuar gjithnjë në paqe, por ja që kapedan Varda ishte nisur nga Greqia e po vinte drejt Kasabasë që të përzinte banorët e saj, sepse ai nuk e donte atë qytet të ndërtuar nga myslimanët. Ai do t’i përzinte përjetësisht që prej aty, vetëm e vetëm që të kishte mundësi të shkruante një histori tjetër për këtë qytet, lavdia e të cilit kishte shkuar shumë larg. E kishte marrë përsipër mjerani  këtë aventurë, sepse as që e kishte menduar ndonjëherë se nga këto troje do të kthehej në shtëpinë e tij veçse i vdekur…

Ai kishte mbërritur…

Po , më në fund kapedani Varda kishte mbërritur. Askush nuk kishte patur dijeni mbi mundësinë e ardhjes së tij. Gjithçka kishte qenë e papritur. Kështu ishte parashikuar edhe në planin e tij të zi. Të gjitha veprimet duhej të ishin të befasishme, sepse në të kundërt njerëzit mund të largoheshin dhe ai nuk do të kishte mundësi të vriste e të priste. Plaçkitja e pazarit  do të ndodhte brenda një kohe jo fort të shkurtër. Nga ana e Vardës sapo ishte dhënë urdhëri i bastisjes. Ushtarët dhe andartët nisën të hynin në dyqane, kafene, hane e tavëhane dhe nxirrnin zvarrë që andej pronarët e lokaleve. Pastaj filluan të rrëmbenin gjithçka që mund të rrëmbehej; veshje, ushqime, cigare, pije… Frangat e arit i takonin vetëm kapedan Vardës. Dyqanet po boshatiseshin dhe rrugët po mbusheshin me mallra të hedhura andej-këndej. Gjithkush synonte që fillimisht të merrte ato që kishin më shumë vlerë e më pas të tjerat. Ishte një rrëmujë që dukej sikur nuk do të përfundonte kurrë. Shtyheshin, vraponin, iknin, ktheshin dhe zhvatja përsëri nuk kishte të përfunduar. Pazari i Korçës kishte një shtrirje kaq të madhe sa të dukej sikur nuk kishte as fillim dhe as fund. Edhe magazinat po plaçkiteshin njëra pas tjetrës. Ajo që po ndodhte me Korçën ishte një tmerr i vërtetë që nuk do të harrohej kurrë.

Edhe grekomanët…

Nuk vonoi shumë dhe turmës së ushtarëve dhe andartëve të kapedan Vardës iu bashkuan edhe ata, ca grekomanë që banonin në lagjet e “Varoshit”. Edhe atyre më në fund po u ndriste fati. Tashmë edhe ata mund të vidhnin, të rrëmbenin dhe të plaçkisnin ashtu siç po bënin “trimat” e Vardës. Dhe kur në të gjitha dyqanet nuk  kishte mbetur qoftë edhe një kuti shkrepse pa u grabitur, atëherë dikush prej tyre u kujtua dhe u tha andartëve se atje në periferi të qytetit gjendeshin kopetë e bagëtive, lopët dhe delet e myslimanëve. Askush prej tyre nuk u mendua dy herë, nuk pati asnjë çast hezitimi, që të gjithë u nisën andej nga i udhëhiqte udhërrëfyesi. Myslimanët çuditërisht nuk po bëheshin të gjallë. Disa thanë se tashmë ata kishin ikur nga Kasabaja; të tjerë pohohuan se i kishin parë të fshiheshin nëpër bodrumet e shtëpive, ashtu sikurse pati edhe nga ata që thanë se Varda i kishte shkuar që të gjithë në thikë e s’kishte mbetur askush i gjallë, por në të vërtetë asgjë nuk dihej me siguri. Tmerri ishte i madh. Që nga ardhja e kapedan Vardës breshëria e plumbave nuk pati të pushuar për asnjë çast. Përderisa ata ishin nisur të grabisnin mallin dhe gjënë e myslimanëve dhe myslimanët nuk po bëheshin të gjallë, kjo tregonte se ata ose kishin kishin ikur, ose nuk jetonin më. Bagëtitë vërtet kishin mbetur pa zot. Edhe çobenjtë kishin braktisur gjënë e gjallë dhe nuk dihej nga kishin shkuar.

Mish dhe verë…

Pas pak, gjithë hajdutëria nisi të kthehej me tufa dhensh, lopësh e dhish. Disa të tjerë po vinin kapardisur mbi kuaj, duke u tundur dhe shkundur si arkondë të vërtetë. Atë natë u therën shumë bagëti dhe u festua deri në të gdhirë.  Mishi dhe vera nuk kishin te sosur.  Të dehurit u përhapën si fantazma në të gjitha rrugët e qytetit. Ahengu i ushtarëve të Vardës do të përfundonte vetëm në të gdhirë. “Varda me andartët, katilët e tij, bëri të njëmijë e një qindat, e zhveshi dhe e prishi megjithsej Korçën dhe rrethinat e saj”, shkruante gazeta “Koha”. Vjedhja vazhdoi edhe ditën e nesërme. Ushtarë, andartë e grekomanë do të përhapeshin nëpër të gjitha çifligjet që ishin pronë e bejlerëve të Kasabasë, sepse gjithnjë gjendet diçka për të rrëmbyer në pronën e tjetrit. Disa prej rrëmbyesve shpresonin që ato çifligje ose të bëheshin prona të tyre, ose të merreshin me ndonjë farëlloj qiraje sa për t’u zënë në gojë, sepse kthimi i myslimanve në Kasaba as kishte për të ndodhur ndonjëherë dhe as nuk mund të mendohej. Madje që të nesërmen nisën të vinin në punë njerëzit e varfër dhe tu qëndronin te koka, si për tu tregur atyre se tani e tutje do të ishin ata zotët e këtij vendi. Më pas nuk lanë pa vjedhur e prishur xhami e teqe. Shpresonin shumë që tek tyrbja, atje ku gjendej varri i themeluesit të qytetit, Iljaz bej Mirahorit dhe i njerëzve të tij do të gjenin të fshehur edhe ndonjë thesar, megjithatë vodhën gjithçka gjeten dhe prishën gjithçka mundën. Askush prej asaj turme nuk ndjente të ngopur me vjedhje e grabitje.

Por… çfarë kishte ndodhur vallë me myslimanët?

Banorët e Kasabasë

Tregtarët myslimanë me të braktisur dyqanet e pazarit kishin nxituar drejt banesave me qëllim që të merrnin familjet e tyre dhe të iknin sa më larg Ksabasë, por nuk kishin mundur.  Pikërisht në këtë kohë, në dyert e shtëpive të tyre kishin mbërritur ushtarët dhe andartët. Që nga ai çast  edhe brenda banesave nisën të dëgjoheshin të shtëna armësh, ulërima grash, të qara fëmijësh dhe rrënkime pleqësh… Kishte qenë një kacafytje e përgjakshme mes banorëve të Kasabasë dhe kapedanëve të kapedan Vardës.  Po ndodhnin gjëra që nuk mund të tregohen… Të gjithë donin të iknin…  Dhe ata që mundën ikën… Mbetën aty vetëm pleqtë që nuk ecnin dot, ata që ishin të sëmurë dhe lëngonin në shtrat, por edhe ata që preferuan të vdisnin në shtëpitë e tyre… Megjithatë, që të gjithë vajtonin; edhe ata që kishin marrë arratinë, edhe ata që nuk mundën të iknin dot. Ata që ikën e kishin mendjen te prindërit që s’mundën t’i merrnin dot me vete, por edhe dhe të moshuarit lotonin që ishin ndarë nga fëmijët. Asnjëri prej tyre nuk e dinte si do t’i vinte halli tjetrit… Kishin katërqind vjet që jetonin në ato banesa dhe nuk u kishte ndodhur kështu kurrë më parë. Kishin investuar gjithë jetën e tyre, brez pas brezi, dhe ia kishin dalë mbanë të ndërtonin një qytet të madh dhe të bukur, ashtu siç e kishte ideuar vetë themeluesi i Korçës, Iljaz bej Mirahori. Ishte hera e parë që po e braktisnin atë vend dhe sikur të mos mjaftonte e gjitha kjo, në ikje e sipër, do të shikonin se Kasabasë i ishte vënë flaka; po digjej gjithçka e po shndërrohej në hi. Një tmerr të tillë nuk e kishin menduar kurrë…

Korça vepër e myslimanëve

Po iknin nga ai qytet që ishte bërë realitet fal mundit dhe sakrificës së myslimaneve. Po linin pas pazarin; mall, pasuri e gjithë ç’kishin patur. Vallë a do ta gjenin më këtë qytet nëse një ditë do të ktheheshin përsëri aty? Fama e pazarit kishte shkuar shumë larg, e bashkë me famën e tij  po kaq larg kishte shkuar edhe emri i banorëve të tij. Për atë qytet ata do të kishin gjithnjë mall dhe dhimbje. Ishte një qytet që gjithnjë e më shumë po tërhiqte jo vetëm vëmendjen e tregtarve, por edhe të udhëtarve, të historianëve, të studiuesve e të njerëzve të artit. Kasabaja për të gjithë mbetej një krijesë sa e këndshme aq dhe e mrekullueshme. Veç kësaj, çdonjërin që jetonte në ato anë e bënte të ndihej krenar. Madje mund t’u duket e pabesueshme, por vetë me dëshirët e tyre, disa të krishterë morën iniciativën për ta shndërruar portretin e Kasabasë në një imazh të pavdekshëm. Në vitin 1767 ata e gdhëndën pamjen e saj në një gravurë. Fati e deshi të ndodhte kështu, që askush të mos e zhdukte dot imazhin e saj, qoftë edhe duke e djegur, prishur dhe shkatërruar. Kishte qenë e shkruar që ajo të ringjallej sërish nga hiri për të qenë përjetësisht aty. Kjo gravurë e vitit 1767 u skicua në Vjenë prej voskopojarit Theodhor Sina Grundo, nën përkujdesjen e murgut të shenjtë Parthen të manastirit të Shën Prodhromit Voskopojë, me shpenzime të tregtarit gjithashtu voskopojar të asaj kohe, zotit Andrea Tirka. Gravura e Korçës është një pjesë mikroskopike e një gravure komplekse të madhe ku përveç pamjes së Voskopojës, Shipskës etj, jepet edhe pamja e qytetit të Korçës. Në këtë gravurë dallohet lumi, xhamia dhe disa shtëpi të qytetit (që nuk është gjë tjetër veçse Kasabaja), si dhe një pyll me pisha në pjesën jugore, matanë lumit të Moravës.(shpjegimet janë të studiuesit Ilia ballaurit)  Skalitja e pamjes së Kasabasë është një falenderim për vllehët e Voskopojës

Asgjë e çuditshme

Ndoshta dikujt mund t’i duket e çuditshme pse Kasabaja u skicua nga Voskopojarët, madje dhe me shpenzimet e tyre, por në të vërtetë këtu nuk ka asgjë të çuditshme. Me Voskopojarët, banorët e Kasabasë kishin patur gjithnjë marrëdhënie e fqinjësi të mirë dhe gjithnjë i kishin ofruar ndihmë njëri-tjetrit. Mjeshtrit e Kasabasë u kishin mësuar zanatet voskopojarëve. Këtë të vërtetë e sjell edhe Pirro Thomo në librin e tij “Korça, urbanistika dhe arkitektura” ku konkretisht  shkruan: “Nga dokumentet e vitit 1762 mësojmë se banorët e Voskopojës kanë shkuar te mjeshtrit e kazasë së Korçës, kanë punuar dhe mësuar zejet e rrobaqepësisë, këpucarisë dhe të farkëtarisë”, pra, shpjegon Thomo, “duket qartë se në atë kohë zejet në këtë qytet ishin në lulëzim, përderisa banorët e Voskopojës, e cila kishte arritur një nivel të lartë si qendër e rëndësishme tregtare e kulturore, vinin këtu dhe mësonin zanat”. Edhe sahatin  e Kasabasë që ngrihej në oborrin e Xhamisë së Madhe e kishin  ngritur bashkë me voskopojarët. Investimet u kryen nga rufeti i bakejve myslimanë në bashkëpunim vllazëror me zejtaro-tregtarët e Voskopojës. Në vitin 1784 sahati zbukuroi gjithë qytetin, pasi u vendos në një kullë të lartë nga ku mund të shihej prej të gjithëve. Sigurisht Voskopoja ishte ndërtuar nga vllehët, ndërsa Korça ishte vepër e myslimanëve. Kjo ishte dhe arsyeja që i lidhi kaq fort njëri me tjetrin, si ndërtues të dy qyteteve të famshme.

Braktisja e Kasabasë

Kishin jetuar për 400 vjet me radhë në qytetin e tyre në Kasaba, por tashmë e kishin braktisur atë. Kishin marrë udhët dhe ishin ndalur fshatrave të largët, atje ku kishin patur të afërm apo të njohur. Ende kishin shpresa se një ditë gjendja do të qetësohej, dhe ata do të riktheheshin në shtëpitë e tyre, por lajmet që përhapeshin ishin dëshpëruese dhe të frikshme. Greqia kishte sjellë në Korçë njerëz të tjerë; ishin përzgjedhur gjithë kriminelët e Greqisë, ata që ishin të aftë t’i bënin të gjitha. Gjithçka ishte e qartë: nuk do të lejohej më kthmi i myslimanëve në Kasaba. Gazeta “Koha” shkruante: “Këtu në Korçë, siç flitet, u pikas që u fillua një komitet grek, i cili do të ketë detyrë që të trembë e të vrasë çdo njeri që i kundërshtohet propagandës greke. Ky komitet grek në Korçë u formua prej 8 vetësh dhe Kondulit, (kapedanit grek, i cili erdhi pas kapedan Vardës, shënimi ynë), i ardhi urdhëri që ta njohë e ta mpronjë me çdo therori komitetin grek, që komiteti t’i ketë duart e zgjidhura për të bërë si të dojë”. “Kanë sjellë edhe katilët e Gjiritit për të vrarë ata njerëz që nuk u pëlqejnë atyre, shkruante më tej gazeta.  Me që në ky komitet ndodhen edhe ca Korçarë, të cilëve s’u dhimbet aspak për Korçën, është frika se mos na futin në një vëllavrasje. Me një fjalë, siguri këtu në Korçë nuk ka, dhe ne s’dimë se qysh do të jetë fundi ynë, po punët s’na duken fare të mbara…”. (Gazeta koha 1 prill 1915) Të gjitha këto lajme që dukeshin sikur dilnin prej ferrit i dëshpëronin edhe më shumë myslimanët e ikur. Vallë a do të kishte një ditë të bardhë edhe për ta. Asgjë nuk dihej, përveç shpresës që vdes e fundit…

Vrasjet prapa shpine

Fill pas krijimit të komitetit grek nisën të përhapen edhe lajmet e vrasjeve. Njerëzit vriteshin prapa shpine. Autorët kryenin vrasjet dhe largoheshin nga vendi i krimit duke menduar për krimin tjetër që do të kryhenin në një nga ditët që do të vinte. Në shenjestër ishin vënë myslimanët. “Përpara ca kohësh vranë dy bejlerë të Pojanit afër fshatit, shkruante gazeta e cituar më sipër, tani më së fundi vranë tre myslimanë nga fusha, dhe as u kërkuan, as u muar vesh se kush i bëri këto vrasje” “Përveç qeverisë ushtarake, të cilën e drejton kolonel Konduli dhe një policie me ca xhandarë, qeveri ose gjykatore nuk ka në Korçë; as nëpunës s’janë vënë, dhe asnjë e drejtë nuk shikohet”. (Gazeta koha 1 prill 1915) Myslimanët ndiqeshin kudo që të ishin. “Tashti ka dërguar qeveria ca oficerë- katilë të cilët kanë zënë e po bastisin fshatrat myslimane. I mundojnë të gjorët fshatarë duke u vënë hekur të nxehtë nëpër gishtrinj, duke u futur spica nëpër thonjë, duke u hedhur vaj të djegur në kraharor, duke i shtrënguar që të japin çfarëdo arme që kanë dhe duke u rrëmbyer sa mund para më tepër. Të gjorat fshatra myslimane nuk u janë mbarur akoma taksiratat, s’është mjaft që u prishën megjithsej po edhe po i pjekin të gjallë!!! Gazeta koha 21 tetor 1915). Njerëzit, shkruante gazeta, duke parë këto klika me anën e një komiteti katil-gjiritas që është në Korçë ka shtënë tmerrë duke vrarë gjindjen e duke rrjepur edhe lëkurën e trupit të gjindjes”. Veç sa më sipër, tashmë grekomanët kishin edhe dy gazeta në dispozicion për ta përhapur propagandën gjithandej. Fat i mirë ishte që njerëzit e propagandës greke kishin gjithnjë përçarjen mes tyre. “Duke parë që gazetën “Pellazgu” të qelbësirës Skënder nuk e zinin me dorë, veçse (me nder) në të ligë, zunë të nxjerrin një tjetër lëvere më të qelbur “Korica” prej Arqimidh Vangjelit, i dhëndri i qir Vasillaq Singjellit, se arriti kafsha, (është fjala për Arqimidhin), ta urdhërojë gruaja…!” ( 24 june 1915 ).

Asnjë lajm i mirë

Ditët kalonin njëra pas tjetrës dhe banorët e Kasabasë çdo ditë pyesnin mes dhimbjes dhe lotëve; mos vallë grekët kishin ikur nga Kasabaja dhe pazari kishte mbetur i lirë, por nga ato që dëgjonin nuk kishte asnjë lajm të mirë. Grekët nuk kishin ikur dhe në Pazar nuk shkonte askush, sepse tmerri dhe frika ishin përhapur gjithandej. Thuhej se në Korçë mund të yje i gjallë, por për të dalë që andej, veçse i vdekur.  Ja si e përshkruante gjendjen e pazarit, gazeta e përmendur më sipër: “Tregtia në Korçë është shumë e pakët, pazari nuk luan fare, tërë tregtarët dhe ditën e së shtunës rrinë me duart kryq dhe po hanë para të azërta, me që myslimanët u prishën fare, dhe me që të holla prej Amerike vijnë fort të pakta, tregtia sot e Korçës po qan, dhe çarshia po gjendet në hall të madh. Po edhe ata bukuroshë korçarë që rrëmbyen këtë behar sa plasën, rrinë dhe po u sosen të hollat dhe po mendohen se s’kanë nga ta zënë, dhe nuk gjejnë më të rrëmbejnë se u mësuan liksht pa punë. Pandehin se po ta zaptojë përsëri Greqia Korçën do të derdhë thasët me flori…” “Një shtrenjtësi e madhe që nuk tregohet, vetëm mishi shitet lirë sepse kasapët kanë edhe lopë edhe dhen të rrëmbyera. (Gazeta “Koha”8 prill 1915) Duhet të shkruaj një kalema të gjatë por të vërtetë për të treguar gjithë të këqijat që po heqim nga vëllezërit grekë nga katilët e mëdhenj të botës që nuk kanë shembull në historitë e përbotshme. Edhe për të vënë në veprim gjithë poshtërsitë kanë ndihmës klikën e poshtër dhe të fëlliqur tradhëtare, të cilët së bashku rrjepin popullin e fakir-fukaranë. Këta të poshtër kanë marrë me qira çifligjet e bejlerëve dhe me ndihmën e qeverisë janë bërë më keq se Ismail Durdushi, vrasin dhe presin më të katër anët, kanë nga tre palë kuaj dhe nuk dinë qysh të mundojnë çifçinjtë  (bujqit) për të marë më shumë bereqet. Çifçinjtë muhamedanë, por më shumë të krishterët, janë kaq të  dëshpëruar dhe të inatosur kundra këtyre bejlerëve kaurë sa s’është çudi që t’i goditin dhe t’i vrasin se i kuptuan zuzarët që gjer dije u thërritnin dhe i ndërsenin duke thënë: “O burrani, bjeruni turqve dhe u merrni çifligjet,” dhe sot i shikon allabraca me ca belurçina të qelbura të bredhin në sokakët e Korçës bashkë; kanë dhe zuzarë (14 tetor 1915)

E vërteta e planeve të grekut

U deshën të kalonin disa muaj nga dita e shkatërrimit të Kasabasë që njerëzit të fillonin të kuptonin se çfarë kishte ndodhur realisht me qytetin e tyre. Pasiguria rritej vazhdimisht dhe çdo ditë mbërthente me hijet e frikës edhe shpirtrat e banorëve që vinin të tregtonin te pazari. Gjithçka  mund të ndodhte në ato ditë të vështira. Tmerri po bëhej edhe më i madh, kurse varfëria po trokiste në dyert e të gjithëve. Komiteti grek i kishte duart të lira të bënte sit ë donte. Rrugët e Kasabasë kishin mbetur të shkreta, ku herë pas herë shfaqeshin vetëm disa pleq të drobituar që i kishin shpëtuar plumbit dhe zjarrit. Gjithë pamja i ngjasonte një vajtimi therës. Ngado kishte vetëm mure pa dyer dhe dritare dhe hi. Tashmë gjithkush po kuptonte se si u gjendën kaq papritur në këtë situatë kaq të vështirë. Qëllimet e grekut nuk paskëshin qenë aspak të mira për askënd. Gazeta “Koha” shkruante: “Tani e kuptuan bukur cili ishte greku; ata që betoheshin “ja vdekje, ja bashkim”, mallkojnë sahatin e lig kur shkeli këmba e grekut këtu, sepse po e shohin që planet që kishin grekët për ta djegur Korçën, ta bënin hi, jo vetëm që i përmbushën, por përkunrdazi i kapërcyen një qind herë më shumë”. Dhe pas këtij përshkrimi të shkurtër, korrespondenti i gazetës “Koha” në një gjendje tejet dëshpëruese, vazhdonte të pohonte:  “Një qind herë më mirë ta kishin djegur se sa e lanë në mure vetëm, dhe me njerëz që s’u ka mbetur as frymë as shpirt! (12 gusht 1915). Megjithatë tashmë grekët kishin disa ditë që kishin ikur dhe myslimanët nisën të ktheheshin në shtëpitë e tyre. Shpresonin se një tragjedi e tillë nuk kishte për t’u ndodhur më.

Rikthehet ushtria greke

Asgjë nuk do të rezultonte e vërtetë nga ajo që kishin shpresuar myslimanët. Kur kishin kaluar vetëm disa muaj dhe banorëve të Kasabasë ende nuk u ishin mbyllur plagët, ushtria greke u rikthye sërish. Ishte mëngjes kur ata mbërritën në Korçë. “Në një heshtje të plotë ku mbizotëronte qetësia, nisën zërat: Zito! Zito! Zito!… Buçiste qyteti, shkruan gazeta “Koha” kur shikojmë një tokicë njerëz, kapardisur me hutat ndë dorë sikur kishin marrë kokën e krajlit, duke kënduar greqisht u përhapën ndë qytet posi të marrosur. Këta ishin andartët, mohonjësit e shtëpive të tyre. Pas këtyre erdhi një tabor me ushtarë të rregulleshëm, të cilët u përndanë në mëhallat e myslimanëve për të mbrojtur nderin e tyre gjoja. Vinin me një mendje që Korça lule i hodhi zinxhirët e Rrobërisë. Vizitorët bukuroshë, si panë dritën e shkëlqimit të qytetit, ngulë këmbë e nisën të kapardisen; një javë s’lanë gjë pa bërë: çnderuan, prenë, vodhën e prishën xhami e teqe dhe më pas vunë minaret në nishan dyfeku, këta që mos u mbiftë fara! S’guxonte të dalë hoxha në minaret nga plumbat që dërgoheshin. Pa shikoni sa bukur dhe sa mirë i do muhamedanët qeveria greke; si prushin në gji… Ti lëmë fjalët, u suall aq mire, aq të qytetëruar, sa më s’ka ku të vejë. Kështu që vizitorët liridashës shumë nga gratë myslimane u zbulonin suratin! Pasandaj si mund të na ngrohet ky barbar! Kur pas ca kohë, kur dëgjojmë tellallin që thërret dhe thotë, sot do të ngrihet flamuri ynë, të vijnë të gjithë qytetarët! U çudita, shkruan korrespodenti i gazetës “Koha”. Cili flamur do të ishte ay!… Të gjithë ishin mbledhur përpara shtëpisë të Ali Qytezës dhe kur shoh të ngrihet flamuri grek ndë një cep të shtëpisë, ndë atë vend që ka qenë djepi i Lëvizjes Kombëtare. E mjera Korçë!… Pati fatin e zi dhe me ndihmë të saj (të grekomanëve) të arrijë këtë ditë kaq të mërzitur. Gjithë ajo shumicë njerzish e farmakosur me ndjenja mosnjerëzore i shikoj të mblidhen përpara Mitropolisë, që prej asaj delnin farmaqet të gatitura për atë popull, që ta farmakosë”. Ishte viti 1915.  Për Kasabanë tmerret dhe dhimbjet nuk do të kishin të sosur. E gjitha kjo është vetëm një pjesë e vogël e rrëfimit e asaj cfarë kemi gjetur te koronikat e gazetës “Koha”.

Epilogu

Po , kjo është vetëm një pjesë e asaj çfarë ka ndodhur me Kasabanë, që në atë kohë ishte edhe qyteti. Dikush mund të pyesë: po në anën tjetër të lumit cilat lagje shtriheshin?  Ekzistojnë dëshmi të shumta, por mes tyre ka mbetur edhe një dëshmitë mjaft e rallë. Një i moshuar pati rastin t’i tregojë në vitin 1917 botuesit të gazetës “Adriatiku” se si kishte qenë Korça në vitet 1850-60, kohë të cilën ai e kishte jetuar. Me qenë se për Kasabanë dhe pazarin e saj në këtë shkrim kemi folur gjatë, po i referohemi dëshmisë të të moshuarit vetëm për lagjet që ishin në anën tjetër të lumit, (kur lumi ekzistonte). Sipas të moshuarit, “Bulevardi “Shën Gjergji”, (në vitet 1860) ishte një përrua i thellë, që atje kullonin ujërat dhe si zbriste afër kazinos, (kazinoja u ndertua pas viteve 1900, shënimi ynë), merrte më të mëngjër e derdhej në lumë. Që nga shtëpia e Cales dhe gjer në “Shën Gjergji” ishin bostane. Gjeni mëhalla që quhet, ishin ara, ashtu sikurse edhe Barç mëhalla. Kisha e “Shën Gjergjit” ishte një kishë e vogël fort edhe në hapësirë, sikurse janë kishat e katundeve. Ku qendron kazinoja sot, ishte poçaranë dhe më tej s’kishte as farë magazie.  Pazari dhe tregtia bëheshin në çarshi të vjetër, (pra në Kasaba, shënimi ynë) që quhej mëhalla nga pazari i peshkut dhe rrotull”. ( Gazeta “Adriatiku”, 9 shkurt 1917).  E pra, qyteti i Korçës ishte Kasabaja, dhe meqenëse ishte ndërtuar nga myslimanët, grekët do ta kishin hal në sy, sepse dëshironin që Korçës t’i jepnin një histori tjetër. Megjithatë ajo rilindi sërish nga hiri për të qenë përjetësisht aty… si një vepër e mrekullueshme e myslimanëve.

Të pushkatohen 22 kryengritësit e Bërdicës.

Në krye të operacionit për shtypjen e lëvizjeve kundërkomuniste në Veri ishte vetë Mehmet Shehu.
Nga dokumentet arkivore rezulton se ai mbante një komunikim të vazhdueshëm me Komandantin e Përgjithshëm, Enver Hoxhën, duke e informuar për situatën dhe për të marrë aprovimin e tij për veprimet e mëtejshme.
Në vijim, po japim telegramin e datës 9 shkurt 1945, ku duket qartë se vendimet për dënimet me vdekje apo burgime nuk i merrte trupi gjykues (sipas ligjit komunist në fuqi), por Mehmet Shehu dhe i aprovonte Enver Hoxha.

Telegrami i Mehmet Shehut:
Tepër Urgjent Nr. ekstra, datë 9.II.1945

Komandantit të Përgjithshëm Gjeneral Kol. Enver Hoxhës.

Nga shqyrtimi i proceseve të 21 të dënuarve me vdekje propozoj të pushkatohen këta 12 veta:
Xhemal Mëlika nga Leshi, Hider Dulin, Shaban Danin, Taip Halilin, Martin Rokun nga Bërdica.
Mark Nikollë Alaj, Kol Lesh Lekën e Gjok Tom Kokaj nga Ivanaj, Palok Ucin, Gjon Markun, Nikoll Keçin e Nikoll Baçin nga Mali Kolaj.

–Për Llesh Zefin nga Grykë e Manatisë Leshit, disfatist, kollon e pestë propozoj 15 vjet burg.
–Për Nikoll Ramën, Zef Tolën, Kol Gjetën, Gjok Gjonin e Kol Marashin nga Mali Kolaj, që i janë përgjigjë thirrjes së Ded Shabanit për të sulmuar Lezhën, por që s’janë fajtorë kryesorë por vetëm popull i gënjyer, propozoj dënimin e tyre me 30 vjet burg.
–Për Marl Luç Gjonin, Tom Lek Dakën e Gjon Nikollë Vocin nga Vukpalaj, tue qenë se nuk është faktuar akoma akuza e tyre e proceset duhet rishqyrtuar, propozoj pezullimin e ekzekutimit të tyre e rishqyrtimin e proceseve nga gjyqi.

Te denohen me burg këta 29 veta:
–Jak Lushin, Rrok Gjushin e Gjon Pjetrin, këshilltarë të Beltojës që kanë pasë diejni për veprimet e Hasan Isufit.
me 30 vjet burgim;
–Geg Enjëllin, këshilltar i Beltojës, me 15 vjet;
–Shyqri Bushatin, Shefki Bushatin, Myfit Bushatin, nga Shkodra e strehues të –Sulçe Begut, me 30 vjet burgim;
–Lal Metin e Kol Markun, këshilltarë të Trushit që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim;
–Dan Velin, Shaban Dinin, Martin Lorjan, Faik Lanin e Kin Shukun, këshilltarë të Bërdicës që kanë pasë lidhje me Hasan Isufin, me 30 vjet burgim;
–Gjeto Tolin, Prek Kolën, Gjokë Gjinin e Tom Zefin, nga Mali Kolaj, bashkëpunëtorë me Ded Shabanin, me 30 vjet burg;
–Kol Gjokën nga Ivanaj, bashkëpunëtorë me Gjon Martinin, me 20 vjet burg;
–Zef Gjonin nga Ivanaj me 15 vjet;
–Ujk Shitin nga Ivanaj me 10 vjet;
–Met Shytin nga Ivanaj me 5 vjet;
–Dan Salën, Tom Markun, Rrok Pashukun, Idris Canin, Ali Mustafan e Emin Beqirin, këshilltarë të Melgushit, që kanë pasë lidhje me Ded Shabanin, por nuk i janë përgjigjë thirrjes së tij, me 1 (një) vit burg.

Gjyqi vazhdon dhe mund të dënohen me vdekje rreth 20 veta të tjerë.
Presim urgjentisht aprovimin për ekzekutim të vendimeve.
Mehmeti
Nr. 9, 10 fruer 1945.

Aprovimi i Enver Hoxhës.

Radiogram Urgjent.
Korpusit III-të Pergjigje radiogramit nr. extra, datë 9 fruer 1945.

Aprovohen ndëshkimet me vdekje të 12 vetëve dhe ndëshkimi i të tjerëve me dënime të ndryshme propozue me të sipërmin.

Na njoftoni datën e ekzekutimit.
Enver Hoxha (firma)
Tiranë, më 10 fruer 1945 Nr. 35 regj, 1945.

Gjykimi në Gjykatën e Naltë Ushtarake.
Tetëmbëdhjetë ditë pas aprovimit të Enver Hoxhës për dënimin e tyre me vdekje, me komunikatën nr. 35, datë 28 shkurt 1945, Prokuroria e Gjykatës së Naltë Ushtarake ia përcjell çështjen për gjykim Gjykatës së Naltë Ushtarake me mejtimin që akt-gjykimi nr. 15, datë 31 janar 1945, i Gjykatës Ushtarake të Korparmatës III, Shkodër, të aprovohet.
Në vendimin nr. 35 të Gjykatës së Naltë Ushtarake shpallur në Tiranë, më 28 shkurt 1945,
Gjykata e Naltë Ushtarake.
E formueme prej Gaqo Floqit, Kryetar, dhe Frederik Nosi e Veledin Zejneli, anëtar, në prezencën e Prokurorit pranë kësaj Gjykate, major Myftar Tares, dhe me asistencen e sekretarit, Jani Thoma, mbasi mori mejtimin e prokurorit, i cili kërkonte të vendosej aprovimi i këtij vendimi si i ligjshëm dhe i rregullshëm;

Genci Shehaj
October 19, 2014

Pjesa e dyte.

Teksa ne rrjetet socialete eshte diskutuar gjeresisht ne lidhje me artikullin e dates 21 tetor te botuar ne gazeten “SOT”, ne faqe te ndryshme jane hedhur dyshime mbi vertetesine e fakteve te permendur ne kete artikull. Teologu-klerik Themistokli Bambulli ka nxituar te modifikoje artikullin e tij ne faqen pelasgoskoritsa.com duke hequr te gjitha termat anti-shqiptare dhe duke e modifikuar artikullin e tij ne kete web-faqe. Per me teper nga faqja youtube.com jane hequr videot qe e perfshijne kete te fundit me Kishen Ortodokse Autoqefale Shqiptare, konkretisht video te predikimeve te ndryshme te tij ne Ambientet e ketij institucioni fetar. Duke dashur te jem transparent me opinionin qytetar po sjell fakte te pakundershtueshme te manipulimit te bere nga Themistokli Bambulla.
Pasi eshte bere i njohur me zbulimin e skandalit nga artikulli i botuar ne gazeten “Sot”, Autori i artikullit me nota te qarta anti-shqiptare Themistokli Bambulli ka nxituar te fshehe dhe manipuloje lidhjen e tij me Kishen Ortodokse Autoqefale Shqiptare duke hequr nga te gjitha faqet online te cilat menaxhon Emrin e tij. Ne keto faqe ben pjese edhe faqja zyrtare e mitropolise se shenjte te qytetit te Korces. Konkretisht Themistokli Bambulla ka terhequr nga llogarite e tij personale video tepredikimeve te tij ne ambientet e KOASH te cilat kane pasur nje gjatesi deri ne disa minuta. Por se lidhja e tij me KOASH eshte e pa mohueshme kete e verteton foto 1, e marre nga nje prej videove te tij ne faqen youtube.com , ku autori i artikullit me mesazhe anti shqiptare shfaqet duke predikuar ne ambjentet e KOASH. Kjo video eshte terhequr gjate dites se sotme (dje) nga faqja youtube jo pa qellim, por per te mohuar lidhjet e tij me KOASH. Per me teper gjate te gjithe kohes se shfaqje se kesaj video ne video shfaqet linku i faqes zyrtare te Mitropolise se Korces.
Pjesa tjeter e mashtrimit ka te beje me manipulimin e artikullit te publikuar nga Themistokli Bambulla ne faqen qe pretendon te jete faqja e minoritetit grek ne Korce. Me publikimin e skandalit Themistokli Bambulla ka nxituar te manipuloje te artikullin e botuar prej tij 2 dite me pare ne faqenpelasgoskoritsas.com . Gjithsesi ne kemi ne dispozicion fotografite e artikullit ne kete faqe te dy diteve me pare (foto 2) dhe sot (foto 3). Jo vetem kaq, por amatorizmi i Themistokli Bambulla ne manipulimin e te dhenave edhe faktet e pa kundershtueshme e kane detyruar Kete te fundit qe ne tjetersimin e artikullit te perfshije edhe kete fragment: “Lajmi i meposhtem nuk ka si qellim mbjelljen e urrejtjes por bashkejetesen harmonike duke perballuar rreziqet e perbashketa te unifikuar duke vleresuar rrezikun qe te gjitheve na kanoset. Natyrisht brenda shtetit Shqiptar Kushtetuten dhe ligjet e te cilit i respektojme dhe mbrojme te gjithe pa dallim feje e kombesie.”. Pas postimeve te shumta nerrjetin social facebook dhe ne disa faqe te frekuentuara nga qytetare Korcare, Bambulla dhe mbeshtetes apo bashkepuntore te tij jane perpjekur ta shfaqin artikullin e gazetes “SOT” si te genjeshtert, por per te kuptuar vertetesine e ketij artikulli mjaftojne fotografite e faqespelasgoskoritsas.com e zoteruar nga ky i fundit.
Themistokli Bambulla eshte gjithashtu administratori dhe rregjistruesi i faqes zyrtare te Mitropolise se Korces dhe lidhjet e tij me KOASH ketu behen edhe me te qarta dhe te pakundershtueshme (foto 4)

Reagimi qytetar ne rrjetet sociale: Artikulli i botuar ne daten 21 ne gazeten “SOT” eshte shperndare ne menyre te shpejte ne rrjetin social facebook. Brenda disa oreve artikulli eshte shperndare me shume se 650 here ne kete rrjet social, sipas statistikave te faqes Sot.com.al . Artikulli eshte diskutuar dhe debatuar gjate ne disa grupe ne facebook, por duket se debati me pikant ka qene ne grupin me te madh te “Korcareve” ne kete rrjet social. Pikerisht ne kete grup, pasi ka manipuluar artikullin dhe lidhjen e tij me KOASH eshte perpjekur nepermjet te njohurve te tij apo bashkepuntoreve te tij ta shfaq lajmin si te genjeshtert.

Frika nga perballja me ligjin.
Duket se ne harkun kohor te 24 oreve Themistokli Bambulla ka ndryshuar teresisht opinion per kombin dhe shtetin shqiptar. Ne tjetersimin e artikullit gjate dites se sotme (dje) bambulla ka ka shtuar nje fragment ku shprehet: “Natyrisht brenda shtetit Shqiptar Kushtetuten dhe ligjet e te cilit i respektojme dhe mbrojme te gjithe pa dallim feje e kombesie.” (foto 3). Themistokli Bambulla duket se pas 24 oresh nga perdorimi i shkrimit ku e konsideron te gjithe kombesine shqiptare si Turq Shqip-foles apo Shqiptare te turqizuar. Sulmon disa media kombetare me argumentin se mbjellin Nacionalizem dhe Ekstremizem dhe i perkufizon Shqiptaret si njerez me nivel: Kulturor shtazor. Ne nje tjeter paragraf na quan njerez te eger apo edhe shoqeri individualiste me tendenca dhe elemente ekstremiste. Me pas edhe dy here te tjera si injorante dhe injorante totale duket i frikesuar nga demaskimi i tij si autor i ketij artikulli. Duke qene se ne rrethana normale ligjore autori Themistokli Bambulla duhet te perballej me Prokurorine ai ka nxituar te mbuloje edhe vepren penale te kryer 24 ore me pare me zotimin se ai eshte nje qytetar qe i respekton ligjet dhe rregullat e Republikes se Shqiperise.

Lidhja me shkollen greke “Omiros”
Pjesa me e madhe e skandalit ka te beje me detaje te reja te zbuluara gjate dites se sotme. Kleriku dhe Teologu Themistokli Bambulla nuk eshte vetem pjese e KOASH por ai eshte edhe pjese e stafit pedagogjik te shkolles greke “Omiros” ne qytetin e Korces. Themistokli Bambulla eshte mesues i lendeve fetare ne kete shkolle.

Botimi në gjuhën shqipe “Bombë në Ambasadën Sovjetike” i historianit Uran Butka, është një studim historiko-juridik për njërën nga masakrat më tipike të krimeve të regjimit komunist në Shqipëri.
Masakra e natës së 26 shkurtit 1951 është njëherësh edhe masakra më kundërligjore dhe më me pa precedent në historinë e legjislacionit shqiptar dhe të huaj.
Së pari, sepse vendimi pér té realizuar kété masakér, u mor jo në sallën e gjyqit, por né Byroné Politike e PPSH, né mbledhjen e dates 20.02.1951, me pretektin e hedhjes të njé sasie té vogél dinamiti në oborrin e Ambasadës Sovjetike, që theu vetëm disa xhama né mbrémjen e datés 19.02.1951. Urgjentisht u mblodh kupola e partisé-shtet me në krye E.Hoxhën dhe me propozim té ministrit të Brendshëm, Mehmet Shehut, u vendos të merreshin masa të jashtëzakonshme represive “pa marrë parasysh ligjet në fuqi, të arrestoheshin menjëherë 100 ose 150 vetë, nga të cilët 10 ose 15 më të rëndësishmit, të pushkatoheshin pa gjyq. « Duhen vrarë njerës të tjerë për të mbajtur pushtetin » -tha Mehmet Shehu.
Së dyti, arrestimet që u ekzekutuan më datën 20-23 shkurt 1951, ishin jo vetëm politike, por edhe té paligjshme, sepse u kryen pa ndonjé urdhér-arresti té prokurorit dhe pa ndonjé vendim gjykate, vetém mbi listat e vdekjes, të parapërgatitura nga Sigurimi i Shtetit.
Së treti, nuk u bë ndaj tyre as hetuesi, as gjyq, as apelim, pra u shkelën dhe u anashkaluan të gjithë etapat e kodit civil e penal dhe viktimat u pushkatuan fshehtas në mesnatë në breg të lumit të Erzenit, që të zhdukej çdo gjurmë. Gjithashtu u bë një operacion masiv për internimin e familjeve të tyre në kampe pune dhe përqëndrimi..
Së katërti, meqenëse pushkatimi pa gjyq bëri bujë, brenda dhe jashtë vendit, nga që lidhej me incidentin në Ambasadën Sovjetike, Gjykata e Lartë, hartoi procesverbale fiktive, sikur ishte bërë gjyqi, mirëpo këto procesverbale të falsifikuara nuk u firmosën nga dy anëtarë të Gjykatës së Lartë, Hydai Beja dhe Nonda Papuli, të cilët refuzuan të firmosnin pasi gjyqi nuk ishte zhvilluar. Pra, kemi të bëjmë edhe me një falsifikim të dokumenteve gjyqësore, për të përligjur masakrën.
Të gjitha këto shkelje juridike dhe ekzekutive, nuk e mbuluan dhe nuk e fshehën dot masakrën e kryer pa gjyq dhe pa asnjë fajësi të provuar. Kështu u pushkatuan pa asnjë gjyq intelektualë të shquar nga gjithë trevat shqiptare, për të ngjallur terror dhe nënshtrim ndaj regjimit, por edhe për të përforcuar miqësinë me BS dhe vijën staliniste.