SERGEJ ESENIN (1895-1925 – me rastin e 120-vjetorit të lindjes)
I ZBRAZI FJALËT KORIJA E ARTË
I zbrazi fjalët korija e artë
Me gjuhën e mështeknave gaztare.
Dhe krillat duke ikur pikëllimthi
Për kënd nuk patën grimë keqardhje.
Keqardhje? Çdokush s’është pos shtegtar
Që ikën, vjen e rish e lë shtëpinë.
Për ta ëndërron veç kërp’ i kopshtit
Me hënëzën që mbi gjol të kaltër ndrin.
Fillikat jam mes fushës së shkretë,
Po krillat era larg zharg i tërheq.
Mendoj veç për rininë – gaz e jetë,
Po për asgjë të shkuar s’më vjen keq.
S’më dhimbsen vitet që i shkova kot,
S’më dhimbset shpirti bojë jargavan.
Rjabin’ e kuqe digjet zjarr në kopsht,
Por ngrohtë zjarr’ i saj askënd nuk mban.
Degët e rjabinave s’kanë të djegur,
Në të verdhë firas bari dalngadalë,
Ashtu si pema gjethet lëshon heshtur,
I lëshoj dhe unë të trishtat fjalë.
Dhe nëse koha, me erën duke ngarë,
I mbledh të gjitha në një pirg të ngjeshur…
Ju thoni thjesht… ja, korija e artë
I zbrazi fjalët me gjuhë të dhembshur.
1924
Përktheu nga origjinali: Agron Tufa
Origjinali:
Отговорила роща золотая
Березовым, веселым языком,
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.
Кого жалеть? Ведь каждый в мире странник —
Пройдет, зайдет и вновь оставит дом.
О всех ушедших грезит конопляник
С широким месяцем над голубым прудом.
Стою один среди равнины голой,
А журавлей относит ветер в даль,
Я полон дум о юности веселой,
Но ничего в прошедшем мне не жаль.
Не жаль мне лет, растраченных напрасно,
Не жаль души сиреневую цветь.
В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.
Не обгорят рябиновые кисти,
От желтизны не пропадет трава,
Как дерево роняет тихо листья,
Так я роняю грустные слова.
И если время, ветром разметая,
Сгребет их все в один ненужный ком…
Скажите так… что роща золотая
Отговорила милым языком.
1924
