Kanibalizëm : Nuk pendohet për kanibalizëm.

Pothuajse saktësisht 50 vjet më parë, më 13 tetor 1972, disa anëtarë të një ekipi regbi ishin në bordin e një avioni nga Montevideo në Uruguaj në Santiago të Kilit për të luajtur një ndeshje miqësore.

Por gjatë rrugës hasin kushte shumë të këqija atmosferike.
Për shkak të kësaj, piloti llogariti gabimisht vendin e uljes së avionit dhe u përplas në një shpat mali në Ande.

Me synimin e mbijetesës !

Për 16 të mbijetuarit, ky do të ishte fillimi i shumë ditëve të luftimeve të vështira për mbijetesë.

Që nga momenti kur avioni u rrëzua, u deshën 72 ditë para se të gjendeshin.

Në fillim, 16 burrat ushqeheshin me karamele dhe verëra të avionit.
Kur këto depo u boshatisën, burrat u detyruan të mbushnin stomakun me pambuk nga sediljet e aeroplanit.

Nëse njëri prej nesh vdiste, të tjerët ishin të detyruar të hanin trupin tonë, thotë Canessa për
Independent .

Në dokumentarin “Stranded” nga viti 2007, 16 burrat përshkruajnë se si përdornin copa xhami për të prerë të vdekurit, dhe më pas i raciononin copat e vogla mes tyre.

Një nga të mbijetuarit e tjerë, Carlitos Paez, thotë për Independent se nuk e ka të vështirë të hajë mish njeriu.
– Nuk ka shije të veçantë.

Ndihma është shumë larg .

Përfundimisht, Canessa dhe një nga të mbijetuarit e tjerë, Fernando Parrado, vendosën të largoheshin nga pjesa tjetër e grupit për të gjetur ndihmë.

Në udhëtimin pesë kilometra në mal, ata morën një thes gjumi të bërë vetë dhe çorape të mbushura me mish njeriu.
Pas dhjetë ditësh, ata panë tre burra secili me një kalë.
Duke hedhur një gur të mbështjellë me letër drejt anës së lumit, Parrado mori mesazhin se të mbijetuarit e rrënojave të avionit ishin në rrezik vdekjeprurës.

Pak para natës së Krishtlindjes, 22 dhjetor 1972, dy burrat u çuan në siguri me një helikopter.
Në këtë kohë, Parrado dhe Canessa peshonin më pak
se 40 kilogramë .
Të nesërmen u shpëtuan edhe pjesa tjetër e të mbijetuarve nga rrëzimi i avionit.