Nuk është vetëm e turpshme që Suedia dëshiron rolin e pasagjerëve të lirë në politikën e sigurisë.

Magdalena Andersson (S) ka qenë kryeministre për pak më shumë se 100 ditë.

Është një kohë shumë e shkurtër për të thënë ndonjë gjë të qartë për udhëheqjen e saj.

Por një frazë e përsëritur ende jep një pasqyrë të të menduarit të saj:

“Si kryeministër, pyetja ime e parë dhe e fundit para çdo vendimi është:

Çfarë është më e mira për sigurinë e Suedisë?”

Në një nivel, përdorimi i gjuhës ndihet çlirues.

Për një kohë të gjatë, votuesit suedezë kanë mësuar se nuk ka asnjë kufi të largët për solidaritetin tonë me botën e jashtme, veçanërisht kur bëhet fjalë për pritjen e azilkërkuesve nga të gjitha anët e globit.

Në deklaratat e huaja, vështirë se ka qenë e mundur të lexohet se cilat janë interesat e Suedisë pas katalogëve të gjatë të gjithë mjerimit në botë.

Problemi me politikën e sigurisë blu-verdhë të Andersson është se ajo është kaq egoiste.

Kryeministri dhe Ministri i Mbrojtjes renditin me krenari të gjitha marrëveshjet e bashkëpunimit që Suedia ka lidhur me shtetet mike: Shiko këtu, Suedia nuk është e vetme, por ka bashkëpunim të ngushtë me Finlandën, SHBA-të, Britaninë e Madhe, NATO-n, Poloninë. dhe me shume.

Madje ministri britanik i Mbrojtjes ka premtuar se do të ndihmojë ushtarakisht Suedinë nëse do të na sulmojnë!

Kështu pritet që vendet e tjera të mbrojnë Suedinë në një situatë të mprehtë – thjesht duhet të humbasë!

Por çfarë është e gatshme të bëjë Suedia për të ndihmuar vendet e tjera – për shembull Baltik – në një situatë të ngjashme?

Kryeministri po përballet në mënyrë të pakëndshme me probleme të tilla.

Suedia “nuk do të jetë pasive” nëse Finlanda sulmohet, Magdalena Andersson shpëtoi të paktën këtë

javë .

Dikush mund të shpresojë vërtet se ai premtim është më i detyrueshëm sesa tingëllon.

Është e vështirë të besohet se qeveria S i vjen keq seriozisht që Shtetet e Bashkuara mbrojnë botën e lirë me ombrellën e saj bërthamore në një situatë ku Putini kërcënon hapur se do t’i përdorë këto armë.

Përkundrazi, është një çështje që ne duam mbrojtjen, por nuk duhet të nënshkruajmë me të.

Gjithçka sipas rregullit të madh: Lërini të tjerët të bëjnë punën!

Interesi i ngushtë vetjak shkëlqen edhe në këndvështrimin e klauzolës së solidaritetit të BE-së.

Kur u negociua mes vendeve të BE-së, Suedia bëri gjithçka për ta ujitur atë,

theksonekspertja e BE-së Ylva Nilsson, e cila është edhe kolumniste e pavarur në faqen editoriale të Expressen.

Ka pasur sukses në disa pika.

Për shembull, u bë e lirë të zgjidhte

se si të mbështeste një vend të BE-së në krizë.

Kërkesat që vendet e paangazhuara të ngriheshin gjithashtu u minimizuan.

-Suedia nuk ka qenë pak e interesuar për këtë.

Ndoshta është frika e zakonshme se ne do të vazhdojmë diçka vetë.

Kjo është arsyeja pse bëhet kaq ironike kur Magdalena Andersson tani dëshiron t’u kujtojë vendeve të tjera të BE-së se ata janë të detyruar të ngrihen në këmbë nëse Suedia dhe Finlanda do të sulmohen.

Ndoshta ka shumë në BE që ngrenë vetullat, thotë Ylva Nilsson.

E vërteta është se Suedia ka qenë kundër shumicës së gjërave në rrugën e BE-së në fushën e mbrojtjes.

Kur Franca filloi të fliste për dhënien e muskujve ushtarakë të BE-së disa vite më parë, Peter Hultqvist vendosi fort takat në ajër.

Por tani që situata është bërë e mprehtë, ne nuk kemi asnjë shqetësim për t’u dërguar një letër vendeve të tjera të BE-së për të theksuar përgjegjësinë e tyre për të na mbështetur.

Pavarësisht se çfarë mendon për këtë çështje, këtu ka një model që nuk është lajkatar për Suedinë.

Kur BE-ja donte të krijonte një forcë të përbashkët kufitare, Frontex, Suedia fillimisht tha jo.

Më pas erdhi vala e madhe e refugjatëve në vjeshtën e 2015-ës dhe papritur u bë edhe Suedia.

E njëjta gjë me zjarret në pyje.

Së pari, Suedia ishte kundër që BE-ja të kishte një shërbim të përbashkët shpëtimi për të ndihmuar vendet anëtare në lidhje me zjarret e rënda pyjore, përmbytjet dhe më shumë.

Pastaj filloi të digjej në pyjet tona dhe Suedia mori një mbështetje rekord nga avionët zjarrfikës të BE-së.

Pastaj Morgan Johansson (S) u kthye dhe përshëndeti gishtin e madh.

Kur të tjerët ndihmojnë Suedinë, është mirë.

Deri atëherë, jo.

-Në Suedi, ne jemi të lumtur që jemi diku idealistë.

Por ne nuk e kuptojmë se kemi interesa të përbashkëta me fqinjët tanë dhe se sa më e rrezikshme të jetë bota, aq më shumë kemi nevojë për të tjerët.

Ka diçka në perceptimin tonë të çuditshëm për veten, se ne jemi, si të thuash, pak më lart, thotë Ylva Nilsson.

Ka shumë në të.

Qeveria është e lumtur të tregojë solidaritet me vendet e varfra të largëta, por e ka më të vështirë të pranojë idenë për të bërë sakrifica për vendet në zonën tonë të afërt.

Dhe kjo nuk është më e mira për sigurinë e Suedisë, kryeministër.