Atdhe

Atdhe, me fal qe keto festa nuk do te vi!
Do te ri ne heshtje keto festa!
Ndoshta duhet te qaje per dhimbjen e viteve, per mallin e mbledhur qe nuk shuhet!
Do te qaje per shpirterat e ikur qe nuk u thash lamtumire!
Do te qaje per ate prag te prishur ku dikur nena me priste, e tashme eshte e zhdukur! Do te qaje per ate heshtje qe zoteron ato troje dhe per ate gjallerine feminore te vrare nga ikjet!

Atdhe me fal qe keto festa nuk do te vi!
Nuk do kete zhurme dhe qeshje gezimi,
Jam i vrare ne shpirt nga bastardet kryeneç!
Jam goditur nga mashtruesit e tradhtare!
Jam plackit nga hajdut e horra!
Jam braktis nga gjak e kumbar!
Jam lene ne harrese nga troje e vatan!

Jam i lodhur ,por ne shpirt jam ai femije,
ai qe mallin se shuan as me vdekje!
Jam ai femije jetim neper rruget e botes fjetur!
Ai femije qe borra i mbuloi çatine,
akoma shpreson te kthehet e te luaj si femije perseri!
Jam ai femije me peshen e viteve ecur ne rrugen e botes tjeter, akoma shpreson te vije e kujtimet ti marr si shalle te ngrohet!

Atdhe kete vit, do te qaje dhimbjen e plageve te mergimit, mallin e pakthyeshem ne gezim!
Do te qaje per momentet e nisjeve drejt teje, nete pa gjume deri sa kemba shkilte ne token e embel!
Do te qaje se nuk kam kraharror te mbeshtetem kur te vije, ai kraharror u tret ne pritjen time!

Atdhe keto festa vendi im do jete bosh,
As gota nuk do rrotullisen, as nuk do te thehen!
Urime zemre do ti sjell me eren!
Por do te qaje per harresen e nje shpirti te vuajtur, kurre nuk u ankua per veten , por gjithmone per ty Atdhe!

Atdhe do te qaje keto festa per brezat qe u harruan , per ato kohera qe drita dhe muzika ishim ne!
Tashme Atdhe ke drita dhe muzik, por ske bije dhe bija te te flasin embel cdo dite!

Keto festa do te qaje une!
Mbas festash do te qajsh ti o Atdhe!

Bedri Hoxha – Atdheu si frymë, arti si mision

Bedri Hoxha është një nga ata artistë shqiptarë që emigracioni nuk e ka larguar nga rrënjët, por ia ka thelluar edhe më shumë lidhjen me atdheun. I vendosur prej vitesh në Gjermani, ai mbetet një zë i gjallë i kulturës shqiptare, ku fjala artistike dhe ndjenja atdhetare ecin krah për krah, si dy shtylla të së njëjtës ndërtesë shpirtërore.

Krijimtaria e Bedri Hoxhës shtrihet në poezi dhe novela, ku gjuha shqipe merr frymë me ndjeshmëri, revoltë të brendshme dhe mall. Në vargjet dhe prozën e tij, lexuesi gjen njeriun e mërguar që nuk pajtohet me harresën, por zgjedh kujtesën; nuk zgjedh heshtjen, por fjalën. Ai shkruan për identitetin, për plagët e largësisë, për dinjitetin njerëzor dhe për dashurinë ndaj vendit që mbetet gjithmonë brenda tij.

Përtej letërsisë, Bedriu ka dhënë kontribut edhe në skenë, duke interpretuar role në teatrin e Selanikut. Teatri, për të, nuk është thjesht art interpretimi, por një mënyrë për të komunikuar me publikun, për të sjellë përvoja njerëzore universale dhe për të dëshmuar se arti shqiptar ka zë dhe prani kudo ku ka shqiptarë.

Angazhimi i tij kulturor shtrihet edhe në jetën kolektive të diasporës. Si anëtar i klubit poetik “Dega e Blertë” në Selanik, Bedri Hoxha është pjesë e një hapësire ku fjala shqipe kultivohet, mbrohet dhe zhvillohet. Aty, poezia bëhet urë mes brezash dhe vendeve, një degë e gjelbër që nuk thahet as në mërgim.

Veçse artist, Bedriu është edhe aktivist në emigracion. Ai e sheh rolin e krijuesit jo të shkëputur nga realiteti shoqëror, por të lidhur ngushtë me të. Fjala e tij nuk është vetëm estetike, por edhe qytetare; nuk është vetëm personale, por edhe kolektive.

Tek Bedri Hoxha bashkohen atdhetaria dhe krijimtaria në një trup të vetëm. Ai është shembulli i artistit që nuk e harron prej nga vjen dhe që e shndërron artin në një formë shërbimi ndaj identitetit dhe kujtesës kombëtare. Në një kohë kur emigracioni shpesh shihet si humbje, Bedri Hoxha dëshmon se ai mund të jetë edhe burim force, frymëzimi dhe krijimtarie të pjekur.

Ndërsa “djemkat” e llastuar të Bllokut, pinjollë të nomenklaturës së ricikluar, mbetën në hije. Dhe hijeve nuk u pëlqen drita.

Po si i hodhe komunistët nga froni, o Sali?
Po a mendove se kjo falet?

Në Shqipëri froni nuk rrëzohet.
Froni ruhet.
Riciklohet.
Dhe kush guxon ta lëkundë, shpallet armik i sistemit — pavarësisht se çfarë ka bërë për vendin.

Shikoje sot Edin, birin e Kristaqit:
vjedh – dhe askush nuk flet.

Dëbon shqiptarët, shpopullon vendin – dhe askush nuk flet.
Qindra e qindra milionë euro zhduken bashkë me ministrat pinjollë të Bllokut – dhe prapë askush nuk flet.

Po të ishe edhe ti nga aty, o Sali, do të të falnin gjithçka.

Edhe gabimet.
Edhe fajet që nuk i ke bërë.
Nuk do ju binin bilbilave kundër futjes së Shqipërisë në NATO, liberalizimin e vizave, dhe rrugës së kombit, por do të këndonin për ty, këngë me iso labe .

Por ti na e mbushe Tiranën me veriorë o Sali .
Njerëz që dikur donin “vizë” për të kaluar urën e Milotit.
Njerëz që nuk ishin pjesë e marrëveshjes së heshtjes.

Sepse ti bëre një gabim që kjo republikë e kapur nuk ta fal:
Ua tregove se pushteti nuk është pronë.
Se froni mund të bjerë.
Se historia nuk pyet për zonë operative.

Ah sikur të ishe nga jugu o Sali… Do të ishe mit.
Por ti u bëre precedent.

Dhe precedentët, në këtë vend, sulmohen.
Sepse precedentët u kujtojnë shqiptarëve një të vërtetë të rrezikshme:

Se pushteti nuk është i përjetshëm,
Se frika nuk është ligj,
dhe se Shqipëria nuk është pronë e një kaste.

(Në këtë shkrim nuk bëhet fjalë për qytetarët e ndershëm të jugut, por për ish-bllokmenët, pinjollët e tyre sot në pushtet, grupet kriminale dhe trafikantët e drogës të lidhur ngushtë duke bashkëqeverisur me narkoshtetin socialist.)

If Only You Were from the South, Sali!

Oppositional Manifesto – Dark Political Satire

If only you were from the south, Sali.
From that south where power is not earned but inherited.
Where theft is called development, silence is called stability, and depopulation is called a national strategy.
Today, you would be untouchable: cleansed, justified, pampered by propaganda, and protected by a judiciary that only sees when it is signaled to see.

But no.
You came from Gjakova.
And that was your unforgivable sin.

The highlander from Gjakova became a doctor.
Then president.
Then prime minister.
Not by Blloku blood, but by work.
Not by inheritance, but by struggle.

Meanwhile, the pampered sons of Blloku, scions of the recycled nomenklatura, remained in the shadows. And shadows do not like light.

How did you overthrow the communists from the throne, Sali?
Did you ever think they would forgive that?

In Albania, the throne is not toppled.
The throne is preserved.
It is recycled.
And whoever dares to shake it is declared an enemy of the system — regardless of what they have done for the country.

Look at today’s Edi, the son of Kristaq:
he steals — and no one speaks.
He expels Albanians, depopulates the country — and no one speaks.
Hundreds of millions of euros disappear along with the Blloku offspring ministers — and still, no one speaks.

Why?
Because they are “ours.”
Because they are from the south.
Because they are from the first operational zone.

Theft seems normal.
Crime seems like a statistic.
The exodus of youth seems like reform.

If only you were from there, Sali, they would forgive you everything.
Even mistakes.
Even sins you never committed.
They would sing to you with iso while the country emptied.

But you filled Tirana with northerners.
People who once needed a “visa” to cross the Milot bridge.
People who were not part of the pact of silence.

And then came the worst betrayal of the transition:
even those you helped out of fear turned against you.
Pseudo-persecuted, who had suffered only in televised stories.
Former Sigurimi spies, recruited in interrogation cells, who after ’90 woke up as democrats fiercer than democracy itself.

All united by a single hatred:
“the highlander” ruined the system for them.

Because you made a mistake that this captured republic cannot forgive:
you showed them that power is not a property.
That the throne can fall.
That history does not care about the operational zone.

If only you were from the south, Sali…
You would be a myth.
But you became a precedent.

And precedents, in this country, are attacked.
Because precedents remind Albanians of a dangerous truth:

That power is not eternal,
That fear is not law,
And that Albania is not the property of a caste.

(In this text, we are not referring to the honest citizens of the south, but to former Blloku members, criminal groups, and drug traffickers closely collaborating in governance with the Socialist “narco-state.”)

Në Bekimin e Kaladerit !

Ju njerëz të mirë, shpirtra udhëtarë,
që kaloni udhëve ku heshtja flet,
mos e lini hapin të ikë pa u kthyer—
sepse rruga ka sy
dhe toka mban kujtesë.

Kthehuni,
dhe merrni bekimin e Kalanderit,
shënjtorit që s’flet, por dëgjon,
që s’duket, por ndriçon.

Atje mbi kodër,
një tyrbe e vogël rri pezull mes tokës e qiellit,
e mbuluar me gjelbërim e frymë,
ku era lutet
dhe gjethet thonë emra të shenjtë.

Mos kaloni pa u ndalur,
se aty koha gjunjëzohet,
dhe hapi bëhet lutje.
Merrni bekim, o njerëz të bekuar,
se kush prek atë prag
nuk ecën më i vetëm.

Tylbja e Baba (Dervish) Kalanderit në Çaushli 🙏

Ibrahim Begeja ishte një nga ata burra që qyteti i ndiente më shumë se sa e njihte secili rrugicë e tij.

Diplomuar në Paris për ekonomi tregëtare, ai kthehet në Tiranë i mbushur me ëndrra dhe shije europiane. Hap dyqanin e tij “OU Louvre” në rrugën Mbretnore, një vend që nuk ishte thjesht treg, por një sallon mode ku shkëlqente eleganca franceze.

Vetë Ibrahim Begeja ishte një nga të rinjtë më të sofistikuar të qytetit; çdo detaj në veshjen dhe sjelljen e tij fliste për rafinament dhe krenari.

Por erdhi diktatura, dhe ajo nuk pyeste për ëndrrat dhe stilin e njerëzve.

Komunistët i grabitën gjithë pasurinë, shkatërruan çdo investim, çdo copëz bukurie dhe moderniteti që ai kishte sjellë në zemër të Tiranës.

Dyqani, simbol i ëndrrave të tij, u mbyll, dhe pasuria e tij u shua para syve të qytetit. Megjithatë, Ibrahim Begeja nuk i përkulej askujt.

Nuk e shiste nderin, nuk i uli kokën diktaturës, dhe nuk lejoi që dinjiteti i tij të thyhej.

Në kujtimet e atyre që e panë çdo ditë, qëndron imazhi i një njeriu që edhe kur humbi gjithçka, mbajti një krenari të paprekur.

Poshtë sheshit, pranë policit që drejtonte trafikun, shfaqej çdo ditë një zotni elegant me flokë të zbardhura, me lekure të zbehtë, kostum të kthjellët dhe këpucë të zeza, duke i kujtuar qytetit se eleganca dhe nderi nuk mund të thyhen. 

Ishte Ibrahim Begeja, nga një familje me rrënjë të thella tiranase, që kishte kaluar goditjet e diktaturës, por që nuk pranoi t’i humbte vlerat që e bënë të madh.

Tirana e zotërinjve të pa përkulur nuk është thjesht një kujtim i së shkuarës; është një testament i jetës së vërtetë, që tregon se mund të të marrin gjithçka, pasuri, troje, dyqane, madje edhe liri, por nuk mund të të marrin kurrë nderin, dinjitetin dhe shpirtin e papërkulur. Ibrahim Begeja dhe të tjerë si ai janë prova se qyteti mbijeton jo vetëm në beton dhe rrugë, por në kurajon, në elegancën dhe krenarinë e njerëzve të tij.

Tirana of the Unbowed Gentlemen

Ibrahim Begeja was one of those men the city felt more than it knew; every street and corner seemed to carry a trace of him. Graduated in Paris in commercial economics, he returned to Tirana filled with dreams and European taste. He opened his shop, “OU Louvre,” on Mbretnore Street—a place that was more than a store; it was a fashion salon where French elegance shone. Ibrahim Begeja himself was among the most refined young men in the city; every detail of his attire and behavior spoke of sophistication and pride.

But then came the dictatorship, indifferent to people’s dreams and style. The communists seized all his wealth, destroying every investment, every fragment of beauty and modernity he had brought to the heart of Tirana. His shop, a symbol of his dreams, was closed, and his fortune vanished before the eyes of the city. Yet Ibrahim Begeja did not bow to anyone. He did not sell his honor, did not lower his gaze before the regime, and never let his dignity be broken.

In the memories of those who saw him daily, the image remains of a man who, even when he lost everything, kept his pride intact. Below the square, near the policeman directing traffic, each day appeared an elegant gentleman with graying hair, pale skin, a crisp suit, and polished black shoes, silently reminding the city that elegance and honor cannot be crushed. It was Ibrahim Begeja, from a family with deep Tirana roots, who had endured the blows of dictatorship but refused to surrender the values that made him great.

Tirana of the unbowed gentlemen is not merely a memory of the past; it is a testament to true life, showing that they may take everything—wealth, land, shops, even freedom—but they can never take one’s honor, dignity, and unyielding spirit. Ibrahim Begeja and others like him are proof that a city survives not only in concrete and streets but in the courage, elegance, and pride of its people.

Even today, when the old square has been transformed into a pyramid and the city has changed, the roots of the Begeja family remain, untouched by time and tyranny. No one can uproot them. And this is Tirana that will never die: Tirana of the unbowed gentlemen.

Ka emra që nuk i mbulon kurrë harresa.

Ka familje që nuk i rrëzon dot koha.

Ka histori që janë aq të mëdha, sa bëhen themeli i vetë identitetit kombëtar.

Një prej tyre është familja Jashari — simbol i pavdekshëm i lirisë së Kosovës.

Çdo hap që shkel në Prekaz nuk është thjesht vizitë: është përkulje, është nderim, është premtim i pashkruar se amaneti i tyre nuk do të shuhet kurrë.

Respekti që ti, miku im Labinot Demaliaj, shpreh ndaj kësaj familjeje është më shumë se nder personal

Është zëri i një brezi që e di mirë se liria nuk ka ardhur vetë.

Ajo është fituar me gjak, me sakrificë, me qëndresë titanike.

Ti, një djalë i ri atëherë, luftëtar i UÇK-së.
Sot rikthehesh në Prekaz jo si vizitor, por si biri i një historie të përbashkët.
Si dëshmitar i kohës që e njeh peshën e fjalës “dëshmor”.

“Mikpritje e ngrohtë”—shkruan ti. Por mikpritja e Jasharëve nuk është thjesht ngrohtësi shtëpie; është ngrohtësia e zemrës që ka dhënë gjithçka për Atdheun. E zemrës që ende rreh për liri, për dinjitet, për flamur. Dhurata që ke marrë, simbolikë e heroizmit të tyre, nuk është një send: është amanet, është kujtesë, është histori.

Familja Jashari nuk është vetëm histori e Kosovës; është histori e kombit.

Janë shembulli i guximit që nuk njeh frikë, i dashurisë për tokën që nuk bën kompromis, i qëndresës që frymëzon brez pas brezi.

Prandaj themi me plot zë: kush bie për Atdhe, nuk ka dekë — ka le! Sepse gjaku i tyre çliron, frymëzon, ringjall.

Prekazi nuk është vetëm vend. Është tempull i lirisë.

Familja Jashari nuk është vetëm familje. Është legjendë e gjallë.

Dëshmorët nuk janë të vdekur. Janë të pavdekshëm në zemrat tona.

Jemi bashkë përgjithmonë. 🇦🇱🇽🇰

Ajo që ai la pas nuk është thjesht një inventar prej qindra fjalësh popullore. Është diçka më e thellë: një bindje se gjuha e popullit përbën shtresën më të pastër të identitetit. Dhe askush nuk e mblodhi atë me aq kujdes dhe përulësi sa ai.

Fjala si strehë dhe si mision

Në vitet kur Genc Leka mblidhte fjalë fshatrash, rrëfime të vjetra, toponime të ardhura nga thellësitë e shekujve, Shqipëria zyrtare përpiqej ta shkruante veten ndryshe nga ajo që ishte.

Në sfondin e një realiteti të ashpër, Leka ndiqte një rrugë të qetë: udhëtonte, dëgjonte, shënonte. Në librin e tij të vogël të terrenit, fjalët hyrnin me durim, njëra pas tjetrës, si të kërkonin strehë.

Ai nuk ishte studiues me tituj akademikë, por punonte si i tillë. Nuk ishte poet i botuar gjerësisht, por jetonte me poezinë si me një frymë të brendshme.

Nuk ishte njeri me pushtet, por kishte një autoritet moral që sot, pas kaq dekadash, na detyron të ulemi e të dëgjojmë.

Një jetë e prerë mes fjalës dhe heshtjes

Kur Genc Leka u pushkatua natën e korrikut 1977, bashkë me Vilson Blloshmin, u pushkatua edhe iluzioni se dija dhe kultura mbronin nga arbitrariteti.

Vdekja e tyre kaloi pa parullat e zakonshme të propagandës; ishte një zhurmë e mbytur, një lajm që njerëzit e pëshpëritën si të ishte diçka e ndaluar ta shprehje me zë.

Por ajo natë nuk arriti ta shuante atë që Genci kishte mbledhur: fjalët nuk pushkatohen. Ato mbijetojnë, si dëshmi e njeriut, si provë se një jetë e shkurtër mund të ketë më shumë peshë se një jetë e gjatë.

Trashëgimia që flet ndryshe sot

Vepra e Genc Lekës, e mbledhur pas vdekjes së tij, nuk është një fjalor i thjeshtë. 

Është gjeografia shpirtërore e një treve, e një populli, e një kujtese që rrezikonte të humbiste. 
Secila fjalë që ai solli në kartotekat e instituteve ka një histori: është zë i një plaku, këngë e një dasme, mallkim i një nëne, batutë e një bariu. 

Ai solli gjuhën që nuk shkruhet askund, por që mbahet mend – gjuhën e njerëzve.

Genci si shenjë: njeriu që e mbrojti gjuhën me jetën

Në fund, Genc Leka nuk është vetëm figurë e një kohe represioni.

Ai është edhe shenjë e një morali të lartë profesional e njerëzor: të punosh me përkushtim edhe kur askush nuk të sheh, të mbledhësh fjalë edhe kur askush nuk pyet për to, të duash gjuhën edhe kur jeta jote varet prej heshtjes.

Sot, kur e lexojmë, na duket sikur po shfletojmë jo vetëm një vëllim fjalësh, por një jetë të ringritur prej tyre.

Ai na mëson se, në fund, gjuhët nuk njihen vetëm në tryezat shkencore, por edhe në duart e njerëzve të thjeshtë që ua dedikojnë jetën.

Dhe kjo është arsyeja pse Genc Leka, ndonëse ra si viktimë e një kohe të gabuar, mbeti si dëshmor i një gjuhë të drejtë.

Genc Leka: The Word That Survived After the Voice Was Silenced

In the history of Albanian culture, there are figures whose significance is not measured by the length of their lives, but by the depth of the traces they leave behind. Among these quiet and painful presences stands Genc Leka — the young teacher, the unrecognized linguist, the discreet poet, a man who served the Albanian language with a devotion that asked for nothing in return. He belongs to that rare group of people for whom language is not a tool, but a moral compass — a way to remain loyal to one’s nation even in the harshest of times.

What he left behind was not merely a collection of dialectal words. It was something more enduring: a conviction that the spoken language of the people carries the clearest imprint of identity. And few gathered that language with the same humility and care as he did.

⸻

Language as refuge and mission

During the years when Genc Leka traveled from village to village, collecting forgotten expressions, ancient place-names, and words shaped by centuries of oral tradition, official Albania was trying to rewrite itself in a different image. Against this rigid and often oppressive atmosphere, Leka followed a quieter path: he listened, recorded, observed. In his small field notebooks, words entered one after another as if seeking shelter.

He was not a scholar with academic titles, yet he worked like one. He was not widely published as a poet, yet he lived with poetry as with an inner breath. He held no power, but possessed a moral authority that today — decades later — still compels us to pause and pay attention.

⸻

A life cut between the word and silence

When Genc Leka was executed on a July night in 1977, together with his friend Vilson Blloshmi, the illusion that knowledge or culture could protect the innocent collapsed. Their deaths were not accompanied by loud propaganda or orchestrated public “unmaskings.” Instead, news of that night spread as a hushed rumor, a whisper of something too unjust to say aloud.

Yet that night failed to destroy what Genc had gathered: words cannot be executed. They survive as testimony — proof that even a short life can weigh more than a long one.

⸻

A legacy that speaks differently today

The posthumously published work of Genc Leka is more than a simple lexical inventory. It is a spiritual geography — a map of voices, memories, and meanings that might have vanished had he not written them down. Every word he collected carries a story: the voice of an elder, a wedding song, a mother’s curse, a shepherd’s joke. He documented the language that is rarely written but always remembered: the language of ordinary people.

In another time, he might have become a respected researcher, a scholar presenting at conferences and publishing academic studies. But history often chooses people not for what they might accomplish, but for what they come to symbolize.

⸻

Genc as a symbol: the man who protected language with his life

Ultimately, Genc Leka is not only a victim of a repressive era. He is also a symbol of professional and moral integrity — of working diligently when no one is watching, of collecting words when few cared, of loving a language even when one’s life depended on silence.

Today, reading his work feels like opening not just a book of words, but a life reconstructed from them. He teaches us that languages are not preserved only in academic halls, but also — and perhaps more profoundly — in the quiet hands of people who dedicate their lives to them.

And this is why Genc Leka, though taken by the injustices of his time, remains a martyr of a language that deserved to be spoken freely.

Një idil i këputur në mes

Ka histori që nuk mbyllen kurrë. Ka plagë që nuk shërohen, edhe kur koha duket se i ka mbuluar me pluhurin e harresës. Ka njerëz që nuk jetojnë më, por mbeten si dritë e brishtë mes errësirës sonë. E tillë është historia e Genc Lekës, poetit të pushkatuar, dhe e djalit të tij Petrikës, mikut tim të ndjerë, që mbajti mbi supe barrën e një tragjedie që nuk ishte vetëm e familjes së tij, por e një kombi të plagosur.

Ndërsa Vilson Blloshmi kishte një familje të madhe ku dhimbja mund të shpërndahej si rrufeja nëpër degë, Genci ishte bir i vetëm, një zë i vetëm, një pemë e vetmuar që iu pre jeta në lulëzim. Ai la pas një nënë të thyer dhe dy fëmijë të vegjël që u rritën mes vuajtjesh, provokimeve, ndalimeve, fyerjeve të heshtura dhe syve që i gjykonin pa mëshirë.

Ata mbartën mbi shpinë emrin e babait të pushkatuar si një gur të rëndë, një plagë që nuk iu dha të zbutet.

Petrika mbante këtë plagë brenda si një zjarr të heshtur.
Dikur punoi në polici, me ndershmëri, por sa herë e vishte uniformën, dridhej nga kujtimet,-arrestimi, torturimi, dhe pushkatimi i babait, gjyshja që dridhej çdo herë kur e thërrisnin në polici, fëmijëria e tij e frikësuar dhe kërcënimet e të plotfuqishmit të zonës.

Çdo uniformë ishte një kujtesë e gjallë e së kaluarës, një kontrast i hidhur mes detyrës për të shërbyer me ndershmëri dhe plagëve të pa mbyllura po së të kaluarës.

Petrika Leka, ishte një idil i këputur në mes, një si poezia e ndaluar e të atit, si jeta e poetëve të pushkatuar, si ëndrrat që iu prenë pa mëshirë.
Por në atë këputje fshihej një fisnikëri e madhe: qëndresa e heshtur e atyre që nuk dorëzohen, dashuria për jetën dhe besimi se e vërteta, edhe pse vonon, do të vijë.

Historia e Genc Lekës dhe Vilson Blloshmit nuk është vetëm histori dënimesh, është histori dashurie për poezinë, për lirinë, për jetën që iu mohua. Ata nuk u dorëzuan kur iu morën zërat dhe jetën.

Por ironia më e hidhur është se disa nga ata që dje u “persekutuan”, sot mburren, sulmojnë jo narkoshtetin, por “pa e ditur” i vënë stërkëmbëza demokracisë së brishtë.
Pa e kuptuar se kështu po i bëjnë fresk narkoshtetit, hijes së vjetër të diktaturës së kaluarës që i përgjoj, arrestoj, përpunoj, tmerroj dhe i shtypi brutalisht .

Kush ka provuar terrin nuk duhet të ushqejë errësirë.
Rëndësi ka ringritja, jo mbyllja e syve përpara xhelatëve, jo vazhdimësia e sharjeve që ende na ndajnë.

Tani që Petrika nuk është më, dhimbja e tij bëhet thirrje:
Mos harroni. Kujtoni. Falni por mos lejoni që e kaluara të përsëritet.
Liria nuk jepet si dhuratë, as dinjiteti nuk merret falas. Ata që ikën mbeten në kujtesë, por të vërtetat që mbartin nuk vdesin. Ato jetojnë përtej nesh, duke kërkuar dritën që do të mbajë gjallë shpresën, drejtësinë dhe nderin e brezave të ardhshëm.

Një idil i këputur në mes nuk është vetëm një jetë e prishur; është paralajmërim, është thirrje dhe është dëshmi se vetëm kujtesa e pastër dhe guximi mund të mbajnë gjallë atë liri që dikur u mohua dhe që sot duhet të ruhet me çdo çmim.

@gjata.com

Nga Major Nazif Ramabaja

Në orët më të errëta që njohu Kosova në fundin e shekullit XX, kur makineria e dhunës synonte jo vetëm trupin e popullit tonë, por edhe zemrën e tij, u krye një akt barbar që shënoi thelbin e tragjedisë së kombit: marrja peng e Presidentit të Republikës së Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova.

Në atë kohë kur liria e Kosovës endet si një fije drite mbi pianurën e flakëve, disa bij e bija të këtij kombi, gazetarë të guximshëm e luftëtarë të përkushtuar, u bënë zëri i të vërtetës.

Astrit Memia dhe Caroline Sinz, depërtuan mes krismave, tymit e pluhurit të betejës, duke sjellë para botës fytyrën e luftës sonë çlirimtare, ashtu të zhveshur, të vërtetë dhe të dhimbshme.

Mes atij zëri, që tingëllonte si thirrja e një shteti në lindje, ishte edhe deklarimi im, si oficer i Republikës:

UÇK-ja e njihte Ibrahim Rugovën si Komandant Suprem të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës.

Ky ishte akti ynë shtetformues.

Ishte vula që ia vendosëm historisë.

RRËMBIMI: KUR SHTETI U GODIT NË TRUP

Presidenti Rugova, i cili mishëronte vullnetin politik të Republikës dhe personalizonte idealin e pavarësisë së saj, u mbajt nën arrest shtëpiak e më pas u mor dhunshëm dhe u dërgua peng në Beograd për një takim të inskenuar me Slobodan Millosheviqin.

Ky ishte një akt i rëndë jo vetëm kundër Rugovës si individ, por kundër Institucionit të Presidentit të Kosovës, kundër vetë personalitetit juridik të Republikës.

Në atë moment kritik, siç e dëshmon historia, brenda bazës sonë u mblodhën personalitete që i qëndronin besnikë legjitimitetit shtetëror.

Midis tyre i dërguar direkt nga Sali Berisha ishte edhe ish ministri Jemin Gjana, i cili solli mesazhin e qartë se Tirana zyrtare – me Sali Berishën në krye – mbronte integritetin dhe dinjitetin e Presidentit të Kosovës kundër valës së propagandës që kërkonte ta poshtëronte dhe ta zhdukte politikisht.

Ky ishte solidariteti i parë institucional shqiptar në mbrojtje të simbolit të shtetit të Kosovës.

FJALA QË U BË AKT SHTETI

Në Bicaj të Kuksit, në prani të intelektualëve shqiptarë të dëbuar nga dhuna serbe, dhashë deklaratën që u bë akt shtetëror:

Presidenti i Republikës së Kosovës ishte marrë peng.

Nuk ishte i lirë.

Nuk vepronte me vullnetin e tij.

Ajo fjalë u bë dritë në errësirën e asaj kohe.

U bë akt zyrtar i qëndresës së Kosovës.

U bë thirrja që delegjitimoi agresorin dhe i ktheu dinjitetin institucioneve tona.

KOHA SI NOTAR I SHTETIT: VËRTETIMI HISTORIK

Sot, pas më shumë se dy dekadash, faktet dhe dokumentet e reja po vulosin atë që unë deklarova në pranverën e vitit 1998:

Ibrahim Rugova u dërgua në Beograd me forcë.

Ai ishte peng i regjimit të Millosheviqit.

Dhe ai nuk e tradhtoi shtetin e tij.

Të gjitha trillimet, manipulimet dhe shpifjet e hedhura më vonë nuk i shërbenin as popullit, as shtetit, as historisë. Ato ishin vetëm hije të rënda që s’ia dolën të errësonin simbolet tona kombëtare.

Presidenti Rugova nuk u thye.

Nuk u përkul.

Nuk u nënshtrua.

Ai ishte – dhe mbetet – figura shtetërore më e qëndrueshme, më civilizuese dhe më dinjitoze e historisë moderne të shqiptarëve.

EPILOG SHTETËROR

Ibrahim Rugova ishte një president i marrë peng,

por një komb i lirë nuk mund të merret peng.

Ai mbetet

mendja e arsyes,

zemra e qetësisë,

dhe themeli i Republikës sonë.

Major Nazif Ramabaja

02.12.2025 – Suedi

Pjesë nga Libri më ri “Kombi Shqiptar, Imazhi Im”

5000 Vjet Shqiptarësi – Një Ode e Përjetësisë

Pesë mijë vjet dhe më shumë, toka jonë ka dëgjuar hapin e hershëm të Trojës dhe Dardanisë, ka ndjerë frymën e pellazgëve dhe të ilirëve, ka mbajtur mbi supe histori të shenjta dhe ëndrra të paprekura.

Shqipëria ka qenë gjithmonë e gjallë, një dritë që s’shuhej në errësirën e kohës, një ylber i shpirtit që lidh brezat dhe malet.

Në çdo kodër dhe fushë, motra përqafon vëllanë, nëna mbështjell të birin, daja shtrëngon nipin.

Në këto përqafime, shqiptarët mposhtën padrejtësinë, përballuan tradhtinë dhe e ruajtën shpirtin nga mizoria.

Me çdo gjak të derdhur për Liri e Pavarësi, me çdo sakrificë të heshtur, u krijua një oqean paqeje dhe një liqen ëndrrash të pastër, ku historia dhe shpresa bashkohen në një melodinë të pafund.

Shqiptarët nuk janë thjesht dëshmitarë të historisë; ata janë krijues të saj. Ata kanë thurur legjenda dhe këngë, kanë mbajtur gjallë vlera dhe besime, duke bërë që dashuria për atdheun të mos shuhet kurrë. Dashuria për atdheun është një energji që lidh brezat, një dritë që udhëheq çdo zemër, një frymë që i jep kuptim jetës.

Në çdo qoshe të kësaj toke, tingëllon një këngë: kënga e bashkimit, e miqësisë, e kulturës.

Historia jonë nuk është vetëm kujtim; është një udhërrëfyes, një thirrje për të jetuar me guxim, për të dashur me pasion dhe për të ndërtuar paqe.

Pesë mijë vjet për të mbajtur gjallë një ëndërr: ëndrrën e bashkimit, të lirisë, të nderit dhe të kulturës.

Shqiptarët ecin mbi gurët e historisë me këmbë të forta, me zemër të madhe për miqësinë dhe shpirt të pastër për atdheun. Ata janë dëshmi se besimi, dashuria, kultura dhe historia mund të jetojnë njëkohësisht dhe të krijojnë një komb që nuk shuhet kurrë.

Kjo është shqiptaria – një epikë e gjallë, një poezi që rreh në çdo zemër, një histori që frymëzon brezat dhe ndriçon të ardhmen.

— Shkruar nga Pr. Astrit Memia, ambasador i imazhit shqiptar në botë.

5000 Years of Albanian Spirit – An Ode to Eternity

For over five thousand years, our land has heard the earliest steps of Troy and Dardania, has felt the breath of the Pelasgians and Illyrians, has carried sacred histories and untouchable dreams upon its shoulders. Albania has always lived, a light that never fades in the darkness of time, a rainbow of the soul connecting generations and mountains.

On every hill and in every field, a sister embraces her brother, a mother wraps her son, an uncle holds his nephew. In these embraces, the Albanians overcame injustice, faced betrayal, and kept their spirit safe from cruelty. With every drop of blood shed for Freedom and Independence, with every silent sacrifice, an ocean of peace and a lake of pure dreams were born, where history and hope meet in an eternal melody.

Five thousand years to be together. To feel the mountains that guard us, to honor God and the nature that guides us, to preserve the spirit and the honor that make us Albanian. Tradition, customs, faith, and coexistence – these are the immortal stones of our nation, the true treasures of life and soul.

Albanians are not mere witnesses of history; they are its creators. They have woven legends and songs, kept values and beliefs alive, making the love for their homeland never fade. Love for the homeland is a force that binds generations, a light that guides every heart, a breath that gives life meaning.

In every corner of this land, a song resounds: the song of unity, of friendship, of culture. Our history is not just a memory; it is a guide, a call to live boldly, to love passionately, and to build peace among peoples.

Five thousand years to keep alive a dream: the dream of unity, freedom, honor, and culture. Albanians walk on the stones of history with strong feet, with hearts wide open to friendship, and with souls pure for the homeland. They are proof that faith, love, culture, and history can coexist and create a nation that will never fade.

This is Albania – a living epic, a poem beating in every heart, a story that inspires generations and illuminates the future.

— Inspired by Pr. Astrit Memia, Ambassador of the Albanian Image in the World.

✍🏽 Pr/ Astrit Q.Memia .

Jam Shqipni — Flamur, Komb dhe Liri

Tungjat Jeta, o Njeri i Zotit! O Diell, bekoje Shqiptarin, Birin tënd, Birin e Perëndisë!

Urime për Flamurin e madh të Shqipërisë, për kombin tonë dhe për lirinë e tij të shenjtë!

Jam Shqipni në rrënjët e Pellazgjisë, në guximin e Ilirëve, në shpirtin e Arbërisë dhe Dardanisë.

Ju uroj 28 Nëntorin e dytë! Dashtë e dhëntë Zoti që së shpejti të festojmë Nëntorin e tretë, së bashku, të bashkuar, për mbi 20 milion shqiptarë në çdo cep të globit.

Ju uroj lirinë e vërtetë të shqiptarit!

Liria e kombit tonë është hyjnore, providenciale dhe e bekuar me dorën e Zotit.

Ajo është kulluar dhe ushqyer me gjakun e bijëve dhe bijave, heronjve dhe dëshmorëve tanë të përjetshëm.

Sa të ketë dritë e jetë, ata jetojnë në shpirtin, zemrën dhe ëndrrën tonë për lirinë kombëtare, për nacionalizmin qytetar. Ata janë pjesë e botës, qytetarë globalë, paqedashës, të drejtë, përgjegjës dhe të përkushtuar për paqe.

Të lir, Ilirët! -JAM SHQIPNI!

Përkushtimisht dhe me vllazni,

Astrit Memia –

🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱

Am Albania — Flag, Nation, and Freedom

Congratulations on the majestic Flag of Albania, on our nation, and on its sacred freedom!

I am Albania in the roots of the Pelasgians, in the courage of the Illyrians, in the spirit of Arbëria and Dardania.
I wish you a second November 28th! May God grant that soon we celebrate a third November, together and united, for over 20 million Albanians across every corner of the world.

Long live, O Child of God!
O Sun, bless the Albanian, Your Son, the Son of God!

I am Albania — Flag, Nation, and Freedom

Long live, O Child of God! O Sun, bless the Albanian, Your Son, the Son of God!
Congratulations on the great Flag of Albania, on our nation, and on its sacred freedom!
I am Albania in the roots of the Pelasgians, in the courage of the Illyrians, in the spirit of Arbëria and Dardania.
I wish you a second November 28th! May God grant that soon we celebrate the third November, together, united, for over 20 million Albanians across the globe.

I wish for the true freedom of every Albanian!
The freedom of our nation is divine, providential, and blessed by God’s own hand.
It has been nourished and defended with the blood of our sons and daughters, our heroes and eternal martyrs.
As long as there is light and life, they live in our spirit, our hearts, and our dreams for national freedom, for civic nationalism.
They belong to the world—peaceful, just, responsible, and devoted to the cause of harmony.

Our values: Responsibility, Peace, Freedom, Democracy, Justice, Transparency, Solidarity, Faith, Gratitude, Hospitality, Divine Blessing, Providential Brotherhood.

In our history, after Skanderbeg’s Flag, Ded Gjo Luli raised the Flag in Deçiq on April 6, 1911.
The Albanian nation is our image, our spirit, and our pride!
Free Illyrians! — I AM ALBANIA!

With dedication and brotherhood,
Astrit Memia

ALLEGED BEHAVIOR FACES THE FACTS

✍🏽 Abi Malltezi /

Politically-subordinate prosecutors lied to the public when they claimed that Berisha had issued decisions and laws on someone’s behalf. Today, instead of apologizing and compensating for the damage, they now claim that the BEHAVIOR (something intangible) was allegedly irregular. While SPAK hides behind “behavior,” let’s lay out some hard FACTS:

🔻The Chairman of the Parliamentary Group of the PS, Taulant Balla, filed a criminal complaint as if the land had been expropriated by Italians and the owners had “stolen” it because the Maltese were involved.

🔻Balla’s complaint was registered on the same day as the criminal procedure (01.12.2020). Note that the criminal procedure concerned the ownership of the land.

🔻To protect the false complainant, SPAK ignored official records—i.e., the laws at the time—but requested and collected 15,000 pages from Italy, which proved to be worthless.

🔻Taulant Balla made a false complaint, yet SPAK did not press charges against him. PD deputy Salianji went to prison without filing any complaint.

🔻The land has always been private. Even during communism, there was no formal expropriation, just theft without paperwork.

🔻At the U.S. Congress, it was openly stated that justice in Albania was captured by George Soros for government interests and to imprison the opposition leader.

🔻Former U.S. Ambassador Yuri Kim and former official Gabriel Escobar illegally influenced the judge to target opposition leader Sali Berisha.

🔻Edi Rama publicly ordered SPAK to prosecute Sali Berisha at the PS Congress on 09.04.2022 and at the PS Assembly on 07.05.2022.

🔻Prosecutors sent 16 letters to various institutions immediately after Edi Rama’s public order at the PS Congress on 09.04.2022.

🔻The requests for information were not related to a specific case but aimed at a 30-year investigation into Sali Berisha, spanning three generations, including his unclaimed grandchildren.

🔻Prosecutors misused the media with false claims, such as the state acting quickly, when the return of the stolen property actually took over 14 years.

🔻Prosecutors lied claiming that privatization started under the PD government, but it was initiated by PS ministers.

🔻They requested arrest warrants claiming Tirana needed sports areas, but it turned out that it wasn’t Berisha but Edi Rama who had converted 20 zones from sports to residential. Apparently, when Edi Rama misappropriates, Tirana doesn’t need sports areas.

🔻They requested arrest warrants claiming the land was in the Expansion Plan, yet they had responses in the file from the Military Staff and OPGJ confirming it had never been included, not in 2004 nor later. (If you have this in your file and still lie, it’s not negligence—it’s intentional falsification.) 🔻They claimed the Begeja clan benefited from the Maltese presence in property restitution, yet the Begeja clan did not receive even 6% of their entitled property. If there had been help, the clan would have received what was theirs, not over 94% of the land without restitution.

🔻If the goal were to help the son-in-law, Berisha could have issued a special decree for 1 euro, as Edi Rama did for his brother’s company, not return property to five old families with hundreds of heirs.

🔻Prosecutors requested arrest warrants claiming Berisha issued laws and decisions for his son-in-law. Yet they did not submit any of these laws or decisions to the Supreme Court to verify if they were nominative or general. They knew they were lying.

🔻It turns out Edi Rama issued nominative laws and decisions, including four decisions allowing Carlo Bolino to partially take Begeja clan land for a school, and decision 183 giving his brother’s company a military plot for private business.

🔻Prosecutors did not file any charges for nominative laws or decisions against Edi Rama.

🔻Prosecutors have administered court rulings showing that Edi Rama misused his duty causing over €340,000 in financial damage to the municipality but did not file charges for financial abuse.

🔻Prosecutors claimed Berisha issued decisions favoring the son-in-law so he would pay for old documents. In reality, the decision came into force only weeks after the owners paid $700,000 in cash. If Berisha had wanted to help, he would have advised waiting and paying with privatization bonds, not cash.

🔻The destroyed club buildings were valued at ~$800,000; owners paid $720,000 in cash and $80,000 in bonds. If Berisha had been used as Edi Rama is, they would have received it for 1 euro, like Olsi Rama, Carlo Bolino, or the prosecutor’s son.

🔻Prosecutors claimed Berisha changed the land’s destination twice, yet Edi Rama changed it three times: 2004, 2006, 2008, declaring “new developments with high urban parameters.”

🔻In the 2008 functional zoning approved by KRRT decision 238 (29.12.2008), the land was a priority construction zone, not in the 2013 Urban Plan.

🔻In the 2013 Urban Plan, the land was allocated for both residential and public buildings. If Berisha had been used as Edi Rama is, it would have been left solely for residential.

🔻The owners donated their land to build the best kindergarten and nursery in Tirana. If Berisha had been used as Edi Rama is, would they have donated it?

🔻As developers, we financed construction, spending our own money for the community. If Berisha had been used as Edi Rama, investors would not spend their money but be declared “strategic investors” and Edi Rama would exempt them from taxes! In the same area, Edi Rama changed the Urban Plan to help Bolino, taking private land (partly Begeja), school land, and granting four personalized decisions.

🔻We also freed funds and construction space to house 42 informal families. If Berisha had acted as Edi Rama does, we would have expelled them with state police, right? Edi Rama forcibly removes residents even when they built homes with their money, while we, having both private land and buildings, did not use power to evict but provided over €500,000 and 2,500 m² of construction to solve informal housing. Does this show Berisha misused power, or quite the opposite?

🔻Prosecutors ignored state laws regarding inheritance income, wanting to classify it as part of the family community. The Family Code, Article 77, specifies inheritance is private property, not legal community property.

🔻Prosecutors claim my 10-year charitable work, donating my own money for autistic children, is corruption by Berisha, even though Berisha’s wife receives no payment. Absurd!

🔻Prosecutors claim our company Homeplan’s €4,600 sponsorship for artists Ricardo Cocciante and Elhaida Dani, decorated by President Nishani, is Berisha’s corruption. Yet SPAK has no reaction to the official OSCE/ODIHR 2025 report showing €8 million public tax spending for Giro d’Italia during elections violates the Copenhagen principles.

SJELLJA e supozuar ballafaqohet me FAKTET 
Prokuroret e nënshtruar pokitikisht genjyen publikun kur thanë se Berisha kiah nxjerrë VKM e Ligje me porosi, ndersa sot ne vend qe te kerkoje ndjese dhe shperbleje për dëmin, tani pretendon se SJELLJA (pra dicka e pamatshme) na paskesh qenkesh e parregullt. Ndersa SPAK fshihet pas SJELLJES, le te themi ca FAKTE kokeforta:

1. Kryetari i Grupit Parlamentar te PS Taulant Balla paraqiti kallzim penal sikur toka ishte e shpronesuar nga Italianet dhe pronaret e kishin vjedhur se kishin Malltezin.

2. Kallzimi i Taulant Balles u rregjistrua ne te njejen dite qe u rregjistrua edhe procedimi penal (01.12.2020). Vini re se procedimi penal ishte per pronesine e tokes.

3. SPAK per te shpetuar kallzuesin e rreme injoroi fletoret zyrtare – pra ligjet e kohes – por kerkuan dhe mblodhen 15,000 faqe pa asnje vlere nga italia.

4. Taulant Balla kreu kallzim te rreme por spak nuk ka ngritur akuze ndaj tij. Deputeti i PD Salianji beri burg pa bere fare kallzim.

5. Toka ka qene gjithnji private. Edhe ne komunizem nuk pati shpronesim por thjesht e grabiten pa leter fare.

6. Ne Kongresin e SHBA eshte folur troc se drejtesia ne shqiperi u kap nga George Soros per interes te qeverise dhe per burgosjen e liderit te opozites.

7. Ish ambasadorja e SHBA Yuri Kim dhe ish zyrtari Gabriel Escobar kryen influencim te kundraligjshem ndaj gjyqsorit per te luftuar liderin e opozites Sali Berisha.

8. Edi Rama dha urdher publik ndaj SPAK per te proceduar penalisht Sali Berishen ne Kongresin e PS me 09.04.2022 dhe ne Asamblene e PS me 07.05.2022.

9. Prokuroret nisen 16 letra drejtuar cdo institucioni fill pas urdhrit publik te Edi Rames te mbajtur ne Kongresin e PS me 09.04.2022.

10. Kerkesat per informacion nuk ishin per ndonje ceshtje te caktuar por per hetim 30 vjecar per Sali Berishen dhe shtrire ne tre breza deri tek mbesat e palindura ende te tij.

11. Prokuroret keqperdoren median me pretendimet e rreme si psh shteti ka vepruar shpejt por doli se ka zgjatur mbi 14 vjet procesi i kthimit te gjese se vjedhur tek i zoti.

12. Prokuroret genjyen sikur privatizimin e nisi qeveria e PD por doli se e nisen ministrat e qeverise se PS.

13. Kerkuan masa arresti se Tirana kish nevoje per zona sportive, por kur doli se nuk e ka kryer Berisha por Edi Rama dhe jo 1 por ka ndryshuar 20 zona nga sportive ne banim sot nuk ndihen. Duket se kur i tjeterson Edi Rama Tirana nuk ka nevoje per zona sportive.

14. Kerkuan masa arresti se pretenduan se toka ishte ne Planin e Perhapjes por i kishin ne dosje edhe pergjigjet nga Shtabi i Ushtrise edhe vete konfirmimet nga OPGJ qe nuk ka qene kurre, as ne 2004 e jo me vone. (Kur e ke ne dosje dhe mashtron kjo nuk eshte pakujdesi por falsifikim me dashje.)

15. Pretenduan se fisi Begeja u ndihmua ne kthim prone nga prezenca e Malltezit por mbyllen veshet dhe syte kur del se fisi Begeja nuk ka marre as 6% te pronave qe i takojne. Nese do kishte ndihme do duhej qe ky fis te merrte pronat qe i takojne e jo te kete mbi 94% te siperfaqes se tokes pa kthyer.

16. Nese do donte te ndihmonte dhendrin atehere Berisha mund ta kish dhene me VKM te vecante me 1 euro sic ka bere Edi Rama VKM per kompanine e vellait te vet, e jo t’i kthehet prona 5 familjeve te vjetra pronare me qindra trashegimtare.

17. Prokuroret kerkuan masa arresti se pretenduan se Berisha kish nxjerre ligje dhe VKM per dhendrin. Por as nuk derguan asnje prej ligjeve apo VKM ne GJK si organi qe ka tager te konfirmoje nese ishin nominative apo te pergjithshme. Pra e dinin qe po genjenin.

18. Del se Edi Rama ka nxjerre ligje dhe VKM nominative perfshi 4 VKM qe Carlo Bolino te grabise token private pjeserisht te fisit Begeja te lene per shkolle, apo VKM 183 qe kompania e te vellait te Edi Rames te merrte repart ushtarak brenda Planit te Perhapjes se FA per biznes privat te vellait.

19. Prokuroret nuk kane depozituar asnje akuze per ligje e VKM nominative per Edi Ramen.

20. Prokuroret kane administruar vendimet e gjykatave se Edi Rama ka shperdoruar detyren me pasoje financiare duke sjelle mbi 340,000 euro dem per financat e bashkise, por nuk kane depozituar akuze per shperdorim detyre me dem financiar. (Per ndonje qe pretendon parashkrimin, e ftoj te shohe se Fatmir Mediut po I bejne gjyq per dicka edhe nja 3 vjet me te hershme).

21. Prokuroret pretenduan se Berisha nxorri VKM per te favorizu dhendrin qe te paguanin per objektet e vjetra me letra me vlere. Doli se VKM per letrat me vlere hyri ne fuqi vec pak jave pasi pronaret paguan me para te thata plot 700,000 $. Nese do kishin ndihme nga Berisha, ai do i kish thene te prisnim edhe pak jave dhe do e paguanim me bono privatizimi e jo me para te thata.

22. Objektet e rrenuara te klubeve u vleresuan afro 800,000 $ dhe pronaret paguan 720,000 $ me para dhe vec 80,000 $ me bono privatizimi. Nese do kishin perdor Berishen sic perdoret Edi Rama do e kishin marre me 1 euro si Olsi Rama, Carlo Bolino apo cuni i prokurorit.

23. Prokuroret pretenduan se ka ndryshuar Berisha destinacionin dy here por del se e ka ndryshuar Edi Rama 3 here: ne 2004, 2006 dhe 2008 kur e shpalli “zhvillime te reja
me parametra urbane te larte”.

24. Ne zonimin funksional te 2008 miratuar me vendim KRRT nr. 238 date 29.12.2008 toka ne fjale paraqitet si zone prioritare ndertimore dhe jo ne Planin Urban te 2013.

25. Ne Planin Urban te 2013 toka e ketyre pronareve u caktua edhe per banim edhe per objekte publike. Nese do ishte perdor Berisha sic perdoret Edi Rama do ishte lene vec per banim pse do aksidentohej toka e pronareve private me detyrim per objekt publik?

26. Pronaret dhuruan token e tyre per te ndertuar kopshtin dhe cerdhen me te mire ne Tirane. Nese do kishin perdorur Berishen sic perdoret Edi Rama a do ishte dhuruar?

27. Ne si zhvillues financuam ndertimin e kopshtit dhe cerdhes me te mire ne Tirane duke hequr shume para nga fitimet e tyre per tia dhuruar komunitetit. Nese do ishte perdor Berisha sic perdoret Edi Rama investitoret nuk do shpenzonin parate e tyre por perkundrazi do shpalleshin investitore strategjike dhe Edi Rama ju heq taksat! Shihni po ne ate zone sesi Edi Rama – per te ndihmuar Bolinon “per te shtene ne dore token dhe objektin” – ndryshoi edhe Planin Urban, edhe grabiti token e pronareve private (pjeserisht Begeja), edhe objektin e caktuar per shkolle dhe ia fali me 4 VKM te personalizuara!

28. Ne si zhvillues hoqem para dhe siperfaqe ndertimi nga nieti yne dhe zgjidhem hallin e strehimit të 42 familjeve informale. Nese do kishim pasur Berishen sic vepron Edi Rama do i kishim perzene me polici te shtetit apo jo? Edi Rama i nxjerr me dhune me polici banoret qe i kane ndertuar me parate e tyre shtepite ndersa ne ndonese kishim edhe token private edhe objektet e privatizuara, perseri nuk perdorem pushtetin e askujt per te nxjerre askend me dhune por vume ne dispozicion mbi 500,000 euro dhe mbi 2500 m2 ndertim per te zgjidhur hallin e strehimit te ketyre banoreve informale. A tregon kjo perdorim te pushtetit te Sali Berishes sic pretendojne prokuroret politike,
apo krejt te kunderten?

29. Prokuroret injoruan ligjet e shtetit edhe per te ardhurat nga trashegimia duke dashur ti konsiderojne si pjese te bashkesise familjare. POR Kodi i Familjes ne Nenin 77 sakteson se trashegimia eshte pasuri vetjake e jo e bashkesise ligjore.

30. Prokuroret pretendojne se bamiresia qe une kam kryer nder 10-vjecare, ku kam dhuruar parate e mia per te paguar trajtimin e femijeve autike na qenka korrupsion i Berishes. Kjo pasi behet pagesa per qendren ku gruaja e Berishes nuk paguhet asnje lek! Teater absurd!

31. Prokuroret pretendojne se sponsorizimi me 4600 euro nga kompania jone Homeplan per te mbuluar shpenzimet e kengetareve Ricardo Cocciante dhe Elhaida Dani qe erdhen dhe u dekoruan nga Presidenti Nishani na qenka korrupsion i Berishes. 

Por SPAK nuk ka asnje reagim per raportin zyrtar te OSCE/OHDIR te 2025 qe tregon se sponsorizimi me 8 miljon euro nga taksat publike te Giro d’Italia ne periudhe zgjedhore eshte shkelje e parimeve te Copenhagen per zgjedhjet.

Sic e shihni, pretendimet e prokuroreve pa fakte, pa prova, pa deshmitare per SJELLJE te supozuar te 18 viteve me pare kontrastojne fort me FAKTET kokeforta te sipercituara

AMANETI I VILSONIT, nga BEDRI BLLOSHMI

Sapo mora vesh se vëllain po e çonin drejt pushkatimit më ra të fikët. Mbas të fiktit, i hapa sytë me shumë vështirësi, më dhimbte gjithë trupi! Koka sa nuk po më pëlciste, kyçet e duarve dhe të këmbëve nuk i ndjeja. Në birucën që më kishin çuar për të mos dëgjuar për të fundit herë zërin e Gencit dhe Vilsonit, pashë se Rustem Dashi po më rrinte tek koka i shqetësuar.

Me Rustemin jemi nga i njëjti fshat dhe të dënuar bashkë. Lëviza me zor dhe munda të mbështetesha në mur. E dija se Rustemi kishte qenë në birucë në 30 ditët e fundit me Vilsonin. Mezi po prisja të dija se çfarë amaneti mund të kishte lënë Vilsoni dhe çfarë ka përjetuar në momentet e fundit kur erdhën ta merrnin.

Kur u përmenda pashë Rustemin që ishte krah meje. 

E kishin sjellë në dhomën ku isha unë me të dënuarit e tjerë. Menjëherë e pyeta se çfarë tha Vilu kur e morën. Ai u përlot dhe duke thithur cigaren më tha:

“Bedri, të rrishë shtrirë 35 ditë lidhur kokë e këmbë është shumë e vështirë. Trupi të bëhet plagë, duart më keq; nga era e rëndë e helmetës në kokë trullosesh. Djersa i rridhte mbi plagë prej vapës përvëlonjëse. Dorën e majtë e kishte gati të nxirë nga prangat qysh prej hetuesisë në Tiranë. Kërkonin ta dërgonin në Belgjikë me mision te daja juaj. Këtë më tha. Disa herë kishte ardhur vetë Kadri Hazbiu në birucë, por Vilsoni nuk pranoi kurrë”!

I thashë, “Rustem, këto i di se kam folur në mur me Vilsonin dhe Gencin; unë dua çastet e fundit, kur e morën nga biruca”.

I thashë, “Rustem, këto i di se kam folur në mur me Vilsonin dhe Gencin; unë dua çastet e fundit, kur e morën nga biruca”. natë nuk hëngri edhe pse iu luta shumë. I thashë, ha pak Vili se të ka ardhur ushqim nga familja. Ha pak nga dora e mamasë tënde dhe mos u mërzit se nuk dihet çfarë ka vendosur Zoti. Ai ma preu: jo! Pastaj më tha se do të hante më vonë. Ishte i dërrmuar krejt. E ktheva me kurriz nga dera, rrinte i heshtur dhe i mpirë.

Pas ca orësh u dëgjua kërcitja e hekurave të derës së korridorit.

Unë kisha filluar të dremitja, por sa i dëgjova që erdhën, brofa në këmbë. Korridori zhurmonte nga hapat e tyre. Në fillim hapën derën e Gencit. U dëgjua zhurma e prangave.

Mendova se i kishte ardhur falja dhe po e zgjidhnin. U mbyll biruca e tij dhe u hap dera përballë. Aty vetëm heshtje; as fjalë, as lëvizje, asgjë! Pas pak hapat u drejtuan nga ne, hapet biruca jonë dhe me vete u binda se erdhi falja. Tek dera doli shefi i hetuesisë, Selim Caka. Brenda u futën dy policë. Kryetari i Degës, Merdar Hasa nuk hyri, qëndroi në korridor i shoqëruar nga disa civilë.

U ngrita në këmbë dhe u tërhoqa pas murit.

E ngritën në këmbë, i vendosën një litar tek prangat e duarve dhe ia kaluan rreth trupit. Unë vetëm dridhesha. Cepin tjetër të litarit e mbante dikush tjetër. “Hajde”, thirri një nga ata. Mora xhaketën dhe ia hodha krahëve. Vilsoni bëri një gjysëm hapi, u ndal dhe u kthye nga unë: “Rustem, më tha me atë zërin e tij burrëror, ma bëj hallall, më ke shërbyer kaq ditë. Do të lë një amanet, se ti do dalësh më shpejt se Bedriu nga burgu. Ti e pe gjyqin si u bë e si vajti.

Unë skam pranuar asgjë pasi nuk bëra asnjë krim. Thuaju në shtëpi se nuk i turpërova. Diana me gocën të shikojnë punën e tyre.

Ky qe fati im. Nuk e zgjodha unë. Lamtumirë Rustem”! Unë shtanga i mbërthyer pas murit. Ikën. Kërciti përsëri dera e jashtme ndërsa veshët e mi gumëzhinin papushim:

“Rustem ma bëj hallall... thuaju... që nuk i kam turpëruar... Diana të shohë punën e saj... me vajzën”... që se kishte parë me sy.

Me njerën dorë Rustemi mbante cigaren e me tjetrën fshinte lotët që i rridhnin mbi faqe; dhe unë, që e dëgjoja, kisha dalldisur fare nga kjo botë. Rustemi më tregoi se kishte qenë 5 ditë në birucë me Gencin. Ishte i llahtarisur ngaqë nuk kishte parë asnjëherë një njeri të lidhur kokë e këmbë ashtu si Gencin.

“Edhe pse ishte i tronditur, Gencit i thashë: “çfarë the ashtu në gjyq, pse e bëre këtë”? Ai po qante dhe nuk më ktheu asnjë përgjigje. I kërkoi nja dy a tri herë rojes që t’i sillnin shefin e hetuesisë, Selim Cakën, por ai nuk u duk asnjëherë. Këto fjalë m’i tha me lot në sy”.
Shkëputur nga libri i Bedri Blloshmit “Dosja Formulare 1594”

VILSON’S LAST WISH

By BEDRI BLLOSHMI

As soon as I heard that they were taking my brother toward his execution, I fainted. After passing out, I opened my eyes with great difficulty; my whole body hurt! My head felt like it was about to burst, and I couldn’t feel the joints of my hands or feet. In the cell where they had placed me—so I would not hear Genc’s and Vilson’s voices one last time—I saw that Rustem Dashi was sitting at my head, worried.

Rustem and I are from the same village and sentenced together. I moved with difficulty and managed to lean against the wall. I knew Rustem had been in the cell these last 30 days with Vilson. I was desperate to learn what final words or last wish Vilson had left, and what he had endured in his final moments when they came to take him. When I regained consciousness, I saw Rustem beside me. They had brought him into the room where I was kept with the other prisoners. I immediately asked him what Vilu had said when they took him. He teared up and, drawing on his cigarette, told me:

“Bedri, to lie 35 days tied hand and foot is something unbearable. Your body becomes one big wound, your hands even worse; the stench inside the helmet on his head would make him dizzy. Sweat ran over his wounds from the scorching heat. His left hand was almost black from the handcuffs since the interrogations in Tirana. They wanted to send him to Belgium on a mission to your uncle. That’s what he told me. Kadri Hazbiu himself had come several times to the cell, but Vilson never agreed!”

I said, “Rustem, I know these things—I spoke through the wall with Vilson and Genc; I want his last moments, when they took him from the cell.”

Rustem began to tell me: “That night he didn’t eat, even though I begged him. I said, ‘Eat a little, Vili, food has come from your family. Eat something from your mother’s hand and don’t be upset—no one knows what God has decided.’ He cut me off: no! Then he said he’d eat later. He was completely worn down. I turned him with his back to the door; he stayed silent and numb.

After a few hours, the iron door of the corridor creaked. I had begun to doze off, but as soon as I heard them coming, I jumped to my feet. The corridor echoed with their footsteps. First, they opened Genc’s door. The sound of handcuffs was heard. I thought his pardon had arrived and they were unshackling him. His cell closed and the door across from him opened. Only silence there; no words, no movement, nothing! After a moment, the footsteps came toward us; our cell opened, and I became convinced a pardon had arrived.

At the door stood the chief of interrogation, Selim Caka. Two policemen entered. The Head of the Branch, Merdar Hasa, didn’t come in; he stood in the corridor, accompanied by several civilians.

I stood up and pulled myself against the wall. ‘Wake him,’ one of the guards told me. ‘He’s not sleeping,’ I answered. Then Vilson spoke. ‘Rustem, turn me a little. I know why they’ve come—today is the 35th day, so today my torture of lying bound hand and foot ends.’ Axhemi (the officer in charge of the guards), holding the key, removed the leg irons, then the chain linking his feet to his hands.

They lifted him to his feet, tied a rope to the handcuffs on his wrists, and looped it around his body. I was shaking. Someone else held the other end of the rope. ‘Let’s go,’ one of them said. I took his jacket and threw it over his shoulders. Vilson took half a step, stopped, and turned to me:

‘Rustem,’ he said in his manly voice, ‘forgive me, you served me all these days. I’m leaving you one last wish: you will get out of prison sooner than Bedri. You saw how the trial went. I didn’t admit to anything because I committed no crime. Tell them at home that I brought them no shame. Diana and the girl should mind their own lives. This was my fate. I did not choose it. Farewell, Rustem!’

I froze, pressed against the wall. They left. The outer door slammed again as my ears rang without stopping: ‘Rustem, forgive me… tell them… I brought them no shame… Diana should mind her life… with the girl…’ whom he had never seen with his own eyes.

Some time had passed with those words echoing in my ears, when suddenly the cell opened for breakfast. I couldn’t eat. I begged the guard to move me from that cell—I couldn’t stay there anymore. They took me out, leaving behind Vilson with his final words, the blanket, and the bowl of soup in the corner of the cell.

With one hand Rustem held his cigarette, and with the other he wiped the tears running down his cheeks; and I, listening to him, felt as though I had left this world entirely. Rustem told me he had spent five days in the cell with Genc. He was horrified because he had never seen a man bound hand and foot the way Genc was.

“Even though he was devastated,” said Rustem, “I asked Genc: ‘What did you say in court like that? Why did you do it?’ He was crying and didn’t answer me. He asked the guard two or three times to bring the chief of interrogation, Selim Caka, but the man never showed up. Those are the words he told me, with tears in his eyes.”

Excerpt from Bedri Blloshmi’s book “The Form File 1594”

https://www.facebook.com/share/p/1M4zYUA1rm/?mibextid=wwXIfr

Profesorit tonë – Berti (Robert) Sadikaj, nga ish nxënësi i tij – Piktori,Nesti Maçolli /

Të dashur bashkëqytetarë,

ka njerëz që, me praninë e tyre të qetë e të mirë, na shoqërojnë gjithë jetën. Nga ata që nuk i harron zemra, sepse prekjet e tyre të mira mbeten gjatë, si drita e një kandili që nuk shuhet. Një prej këtyre njerëzve të rrallë është profesor Robert Sadikaj – për të gjithë ne, thjesht mësues Berti.

Ai nuk ishte vetëm mësues. Ishte mirësia që ecte ngadalë në korridoret e shkollës, buzëqeshja që e bënte çdo orë mësimi më të butë, një dorë që udhëhiqte me dashuri dhe me durim. Kudo punoi, në qytet apo në fshat, ai la pas një shteg drite që brez pas brezi vazhdon të ndriçojë.

Edhe kur e çuan në shkolla të tjera, në fshatra të largëta, punoi me të njëjtin zjarr të qetë, me të njëjtin përkushtim. As vështirësitë, as zhgënjimet nuk ia shuan dot dëshirën për t’i shërbyer nxënësve.

Ai mbeti mësuesi model, njeriu që i donte të gjithë dhe që prej të gjithëve u desh shumë.

Por le të dëgjojmë edhe fjalët e atyre që e kanë njohur nga afër:

Fjalët e Myslim Topallit:

“Profesor Berti ishte një shembull komunikimi, një dritë e butë për ne të rinjtë. Kabineti i zoologjisë, grupet artistike, orët e pasdites – të gjitha mbajnë firmën e tij. Kujtimet me të janë ndër më të bukurat që ruaj. I uroj shëndet dhe qetësi pranë Vexhidenes, shoqes sonë të fëmijërisë.”

Guri Bega shton me mall:

“Berti nuk ishte vetëm mësues, ishte artist në shpirt. Nuk kishte mur në Rrodokal pa gjurmën e penelit të tij. I uroj jetë të gjatë këtij njeriu të artë.”

Fled Oparaku

Ah sa bukur profesor Berti, te lumte dora o Nesti, e ke qare portretin e te madhit legjende e Arsimit dhe me gjere , e profesor tone, ka dhene e ka dhene gjithmone e ne vazhdim , profesori yne i nderuar, respekte dhe dashuri per Bertin tone!

Avdulla Cano

Bravo Nesti Macolli ,dedikim i vërtetë dhe i merituar. Edhe prtretin e ke skalitur po aq bukur..!

Maliq Torra

Gjithmonë dhe më magjishëm , gjithmonë edhe më të shpirtëzuar nëpërmjet lapsit mjeshtëror Tuajin portretizimet e personazheve që janë pasaporta të certifikuara mjeshtërisht nga Arti tashmë i Kombtarizuar made in Maçolliane !

Klinika Erton

Qe nga shkolla 7 vjecare Koli Gusho une ruaj kujtimin dhe respektin me te madh per prof. Berti Sadikaj. I uroj shendet e jete te gjate. Faleminderit Nesti per perkushtimin e talentin tuaj per evidentimin e figurave te qytetit tone.

Sot, më shumë se kurrë, ne e ndjejmë se çfarë do të thotë të kesh pasur një mësues si profesor Berti.

Një njeri që nuk të mëson vetëm të dish, por të ndjesh.

Jo vetëm të kuptosh, por të respektosh.

Jo vetëm të rritesh, por të bëhesh njeri i mirë.

Prandaj sot, me mirënjohje të thellë, i themi:

Faleminderit, profesor Berti, për çdo ditë që i dhe shkollës.

Për çdo fëmijë që e more për dore.

Për çdo zemër që e preke me art dhe mirësi.

I urojmë shëndet, paqe, e vite të bardha pranë bashkëshortes së tij, mësuese Vexhidesë.

Respekt e nderim i përjetshëm për ju.

Qoftë e lehtë drita që vazhdoni t’i jepni këtij komuniteti.

Por … veprimtaria e këtij intelektuali nuk mbaron vetëm me edukimin e brezit të ri …

Në fillim të viteve ’90, kur Shqipëria kërkonte të çlirohej nga frika dhe të ndërtonte shpresën, Berti ishte aty — mes të guximshmëve që ngritën zërin për liri dhe demokraci. Ai kontribuoi jo si politikan profesionist, por si intelektual i ndershëm, si qytetar që besonte se vendi i tij meritonte më shumë. Ai besonte se ndryshimi nuk është dhuratë, por detyrë.

—————————-

Si mësues, Berti mbeti gjithmonë njeriu që gjente kohë dhe forcë të jepte jo vetëm dije, por edukatë, kulturë, vlera. Nxënësit e kujtojnë si njeriun që dinte të dëgjonte, të kuptonte, të udhëzonte. Shumë prej tyre sot janë profesionistë e prindër që mbartin brenda vetes edhe pak nga drita e Bertit.

Zyrën e pa si shërbim, jo si privilegj. Dhe kjo e bëri të respektuar, sepse njerëzit e ndjejnë kur një njeri punon me zemër.

Sot, kur kthejmë kokën pas dhe kujtojmë figurën e Bertit, kemi vetëm një fjalë: mirënjohje.

🔹Mirënjohje për qetësinë e tij.

🔹Mirënjohje për sakrificat e heshtura.

🔹Mirënjohje për ndershmërinë që nuk e tradhtoi kurrë.

🔹Mirënjohje për kontributin e dhënë, pa kërkuar asgjë në këmbim.

Këta intelektualë, këta njerëz të heshtur e punëtorë, janë shtylla morale e komuniteteve tona.

Falë tyre, Pogradeci ka historitë e tij të bukura.

Falë tyre, brezat e rinj kanë shembuj për t’u mbështetur.

Dhe falë tyre, shoqëria jonë kujton se dinjiteti është vlerë e përjetshme.

Koha e hipokritëve !

Më kujtohet jo pa emocion dita kur filloi koha e hipokritëve.
Ishte viti 2013.
Sistemi i propagandës kishte nisur të depërtonte në çdo qelizë të shoqërisë shqiptare.

“Nuk i duhet lënë askujt tre mandate,” thoshin.
“Është për të mirën e demokracisë,” shtonin.
Me bindje të hekurt, pishtarët e rotacionit flisnin për “parime”, për “rregulla të shenjta” sikur të mos kishte rëndësi kush vinte në pushtet, mjafton që të kishte rotacion.

Unë e dija që ishte hipokrizi.
Por nuk e dija se ishte fillimi i një valleje që do zgjaste dekada,
ku hipokritët do ndërronin maskat, por jo rolin.

Sot, pas katër mandatesh, kërkoj kot mes miqve e të njohurve “parimin e madh” që dikur mbrojtën me pasion.
Është zhdukur.
E kanë mbytur gënjeshtrat më të mëdha që ekzistojnë,
Ato që njeriu i tregon vetes.

Vitet kalojnë,
arsyet ndryshojnë,
por përfundimi është gjithmonë i njëjtë:
Regjimi sundon.

Hiqeni Berishën thonë, dhe jeta juaj do të jetë më e bukur,

Dielli do shndrij më fortë, qielli do të jetë më blu.
Hiqeni Berishën dhe Regjimi do dorëzohet,
Mafia do ul armët, patronazhistët do bëhen qytetarë model.
E kështu me radhë, pjesën tjetër e kuptoni vet.

A duhet kujtuar se ishte humbje e dhunshme, e asaj që u quajt “strategji e re”?
A duhet kujtuar se çdo parti e re që ka lindur që atëherë, ka marrë vetëm hije, jo dritë?
Se shqiptarët kanë pasur mundësin jo më vonë se 3 ditë, të zgjedhin të ndryshëm nga ne, demokratët?

Në thelb, hipokritët e djeshëm dhe të sotëm,
Urrejnë demokracinë.

Urrejnë lirinë.
Ndaj me ne, nuk mund të pajtohen kurrë.

Si mund të arsyetosh me ata që kanë një justifikim për çdo gjë?
Në çdo kohë, hipokritët gjejnë arsye për të justifikuar dobësinë e tyre të karakterit.
E pranojnë nënshtrimin sepse është rruga më e lehtë.

Rruga që na shpëton nuk është ajo e lehtë.
Është rruga e vështirë, e lodhshme, e mendimit kritik,

Është ajo që kërkon analizë, dyshim, ballafaqim.
Rruga që nis me një pyetje të lashtë:
A e njohim ne veten tonë?

Është pyetje thelbësore, sepse hipokritët nuk i ndryshojmë dot .

Ndërsa veten tonë, po.

Dhe me të mund të marrim përpara regjimin .

Por për ta njohur veten, duhet të çlirosh fjalën.
Është kusht i pazëvendësueshëm.
Duhet të kesh guximin të përballesh me realitetin, pa maska dhe pa frikë.
Por a po e bëjmë këtë sot?

Fatkeqësisht, koha e hipokritëve ka hyrë edhe mes nesh.

Edhe tek njerëz me të cilët kemi ndarë beteja, shpresë dhe ideal.

Po, jetojmë nën sundimin e një regjimi autokratik,

Po, regjimi përdor çdo mjet,
krimin, administratën, manipulimin, blerjen, propagandën.
Po, Po, Po, Po.

Por kjo nuk justifikon çdo gjë.

Sepse regjimi mund të shpjegojë sistemin e nënshtrimit që ka ngritur,
por nuk justifikon dobësinë e karakterit që e pranon.

Kjo na vendos në një situatë morale të vështirë,
Sepse duhet të gjejmë rrugën pa ushqyer mullirin e regjimit.

Foltorja ishte arritja më e madhe e demokracisë moderne,

Ajo duhet të përsëritet, e zmadhuar nga mësimet e gabimeve që e preken.ja më e madhe e demokracisë moderne,

Ajo duhet të përsëritet, e zmadhuar nga mësimet e gabimeve që e preken.

Çlirimi i fjalës = antidoti i kohës së hipokritëve.
Çlirimi i fjalës = energjia pozitive e ndryshimit.
Çlirimi i fjalës = jetëzimi i teorisë së hapësirave.

Çlirimi i fjalës = besimi se militanti është çelësi.

✍🏽 Andi Mustafaj /

/

The Era of Hypocrites

I remember, not without emotion, the day the era of hypocrites began.
It was 2013.
The propaganda system had started to infiltrate every cell of Albanian society.

“They must not be allowed three terms,” they said.
“It’s for the good of democracy,” they added.
With iron conviction, the torchbearers of rotation spoke of “principles,” of “sacred rules,” as if it didn’t matter who came to power, as long as there was rotation.

I knew it was hypocrisy.
But I did not know it was the beginning of a dance that would last decades,
where the hypocrites would change masks, but not roles.

Today, after four terms, I search in vain among friends and acquaintances for the “great principle” they once defended with passion.
It has disappeared.
They have buried the greatest lies that exist—
the ones a person tells themselves.

Years pass,
reasons change,
but the conclusion is always the same:
The regime rules.

In 2013, rotation was a “principle.”
In 2021, “it was the PD’s fault for not inspiring.”
In 2025, “it’s Sali’s fault for being old.”
The same people, different justifications.

These are the hypocrites who today
speak to me about my good, about the good of Albania,
but in reality, sing the sirens’ song, inviting me toward submission.

“Remove Berisha,” they say, and your life will be better,
The sun will shine brighter, the sky will be bluer.
Remove Berisha, and the regime will surrender,
The mafia will lay down its arms, the patronage officials will become model citizens.
And so on, the rest you can figure out yourself.

But should we remind the hypocrites that in 2017, Basha made his list in the middle of the night, erasing the PD’s logo and name for the concept of a “New Republic”?
Should we remind them that it was a violent loss, of what was called a “new strategy”?
Should we remind them that every new party born since then has only cast a shadow, not brought light?
That Albanians had the opportunity—no later than three days—to choose differently from us, the Democrats?

At their core, yesterday’s and today’s hypocrites
hate democracy.
They hate freedom.
Therefore, they can never reconcile with us.

How can you reason with those who have a justification for everything?
At all times, hypocrites find reasons to justify their weakness of character.
They accept submission because it is the easier path.

The path that saves us is not the easy one.
It is the difficult, exhausting path of critical thinking,
the one that requires analysis, doubt, confrontation.
The path that begins with an ancient question:
Do we know ourselves?

It is an essential question,
because we cannot change hypocrites.
But we can change ourselves.
And with that, we can move the regime forward.

But to know ourselves, we must free speech.
It is an irreplaceable condition.
We must have the courage to face reality, without masks and without fear.
But are we doing this today?

Unfortunately, the era of hypocrites has entered even among us.
Even among people with whom we have shared battles, hope, and ideals.

Yes, we live under the rule of an autocratic regime.
Yes, the regime uses every tool:
crime, administration, manipulation, purchase, propaganda.
Yes, yes, yes, yes.

But that does not justify everything.
Because the regime can explain the system of submission it has built,
but it does not justify the weakness of character that accepts it.

Today, among us, there are people who use the regime as an alibi to cover their inability to change themselves.
To change others.

Today, among us, there are people who use the regime as an alibi to cover inaction.
Lack of responsibility.

This places us in a morally difficult situation,
because we must find a path without feeding the regime’s mill.
The platform was the greatest achievement of modern democracy,
It must be repeated, expanded by the lessons of mistakes that have touched it.

Freeing speech = the antidote to the era of hypocrites.
Freeing speech = the positive energy of change.
Freeing speech = bringing theory into life.
Freeing speech = the belief that the activist is the key.

✍🏽 Albert Avdyli /

Pa u ndalur te lëvizjet antiturke, pa përmendur vullnetarët që shkuan e luftuan për mbrojtjen e Janinës, ndalemi në vitin 1920.

Në Luftën e Vlorës, shumë burra e djem nga fshati ishin në radhët e luftëtarëve. Disa u plagosën, por një djalosh ra dëshmor i Atdheut:

Haziz Lelo Xhelilaj. I njohur Dëshmor i Atdheut në kohën e mbretërisë, dha gjakun për këtë tokë, por në 105 vite, ne nuk patëm kurajo, nuk patëm daltë të gdhendnim emrin e tij në pllakën e kujtesës. Ky është fakti më tronditës dhe më i pakundërshtueshëm i historisë që na tregon pjesërisht.

Nacionalistët… pa ta, vdesin kombet.

Nacionalistët… pa ta, vdesin kombet.

Një tjetër anë e historisë duhet treguar me realizëm, sepse pyetjet vijnë një mbas një: pse u pushkatua pa gjyq Sami Xhelilaj dhe të tjerët?

Pse u vra në pritë Xhevit Aliaj?

Pse u kalbën në burgje dhe galeri Kujtim Aliaj?

Kjo histori është e dhimbshme, por duhet treguar e plotë.

Sepse dëshmorët e Atdheut nuk janë vetëm emra në pllaka; ata janë kujtesa jonë, frymëzimi ynë dhe përgjegjësia jonë për të mos harruar rrënjët dhe sakrificat që na sollën këtu ku jemi.

Astrit Memia – Kalorës i Atdhetarisë dhe Paqes

Prof. Astrit Memia nuk është thjesht një emër në skenën atdhetare, politike dhe kulturore shqiptare – ai është një forcë që frymëzon dhe bashkon.

Si President i Forumit “Imazhi Shqiptar” dhe Kryetar i forumit ndërkombëtar “Ambassador for Peace”, ai është një urë lidhëse mes traditës tonë kombëtare dhe botës së qytetëruar.

Me pasion për identitetin dhe historinë shqiptare, Astrit Memia promovon vlerat që na bëjnë krenarë si komb.

Por ajo që e bën të veçantë është mënyra se si ky personalitet e lish pazgjidhmërisht kombin me paqen dhe mirëkuptimin ndërnjerëzor:

Për çdo nismë që ndërmerr, ai ngre ura bashkëpunimi dhe dialogu, duke treguar se patriotizmi dhe humanizmi mund të ecin dorë për dore.

Astrit Memia, ky kalorës i paqes dhe ambasador i mirëkuptimit, një figurë që tregon se dashuria për kombin dhe shërbimi për njerëzimin mund të ndërthuren në mënyrë të përkryer.

Me vizion, energji dhe përkushtim, ai vazhdon të jetë një frymëzim për të gjithë ata që besojnë se një botë më e mirë fillon nga respekti për njerëzit dhe rrënjët tona.

Në çdo hap, Astrit Memia e tregon qartë:

Të duash atdheun dhe të punosh për paqen nuk janë dy gjëra të ndryshme,-janë të njëjta.

Astrit Memia – A Knight of Patriotism and Peace

Prof. Astrit Memia is not just a name in the Albanian cultural scene – he is a force that inspires and unites. As President of the “Imazhi Shqiptar” Forum and Chairman of the “Ambassador for Peace” organization, he serves as a bridge between Albania’s rich heritage and the global community.

With a deep passion for national identity and history, Astrit Memia promotes the values that make Albanians proud. What sets him apart, however, is how he links patriotism with peace and human understanding: every initiative he undertakes builds bridges of collaboration and dialogue, proving that love for one’s country and commitment to humanity can go hand in hand.

Through the “Imazhi Shqiptar” Forum, he has spearheaded projects that put Albania’s cultural heritage on the international map, earning recognition and respect worldwide. In his world, love for the homeland is not just a word – it is action, inspiring and impactful.

Astrit Memia is a knight of peace and an ambassador of understanding, a figure showing that love for one’s country and service to humanity can perfectly coexist. With vision, energy, and dedication, he continues to inspire everyone who believes that a better world begins with respect for people and our roots.

With every step, Astrit Memia proves: to love your homeland and to work for peace are not two separate things – they are one and the same.

Pushtetarët e degjeneruar dhe mashtrimi i termit “e majtë”

Në diskursin politik të viteve të fundit në Shqipëri, shpesh dëgjohet që pushtetarët aktualë etiketohen si “të majtë” apo madje vendosin dhe “shallin e kuq si komunistë”.

Por në realitet, këta njerëz nuk kanë asnjë lidhje as me idealet e majta, e aq më pak me ndonjë ideologji politike.

Ata janë thjesht një grup hajdutësh të degjeneruar që kanë uzurpuar shtetin dhe kanë kthyer qeverisjen në mjet për pasurimin personal.

Në një kohë kur afërsisht gjysma e qeverisë Rama është nën hetim ose në burg, skandalet e korrupsionit kanë kaluar çdo kufi. Kandidatja e radhës që po përflitet për t’u përballur me drejtësinë, Belinda Balluku, përfaqëson simptomën e së njëjtës sëmundje që ka përpirë shtetin shqiptar: arrogancën e pushtetit dhe kapjen e plotë të institucioneve.

Ndërkohë, vetë kryeministri, si një simbol i një sistemi të kalbur, duket se po përpiqet të mbrojë me çdo kusht strukturën që ka ndërtuar mbi korrupsion dhe klientelizëm.

Por problemi nuk qëndron vetëm tek individët. Ai është shumë më i thellë, është një shtet i ndërtuar mbi mashtrimin.

Mashtrimi më i madh që i është bërë shqiptarëve është përdorimi i ideologjisë si maskë për vjedhjen. Këta pushtetarë nuk janë as socialistë, as komunistë, as reformatorë, këta janë thjesht disa hajdutë që e kanë parë shtetin si pronë private.

Ata nuk luftojnë për ideale, por për pushtet, nuk mbrojnë qytetarët, por interesat e tyre personale .

Prandaj, është koha që qytetarët të mos mashtrohen më nga fjalët boshe, por të kuptojnë se pas premtimeve për “të majtën moderne” apo “rilindjen”, fshihet një realitet i errët i korrupsionit, pasurisë së paligjshme dhe shkatërrimit të vlerave publike.

Vetëm kur ky mashtrim të marrë fund dhe qytetari të votojë i lirshëm -Shqipëria mund të ketë shpresë për një qeveri që i shërben vërtet njerëzve, e jo vjedhjes së tyre.

Manjola Nikollo: Një kambanë për ata që mendojnë se njerëzit me integritet mund të heshtin pafundësisht.

Ish-kryetarja e Partisë Demokratike në Sarandë, Manjola Nikolli, e cila së fundmi ka marrë detyrën si nënkryetare e Bashkisë Sarandë, ka folur hapur për padrejtësitë dhe përjashtimin që, sipas saj, e detyruan të largohej nga radhët e PD-së pas 15 vitesh angazhim politik.

Në një intervistë për mediat, Nikolli rrëfen përplasjen e saj me deputeten Ina Zhupa, e cila nisi gjatë procesit të primareve në Vlorë.

Sipas ish kryetares së degës Sarandë, deputetja ka përdorur pushtetin e saj për të ndikuar në rezultatin e votimeve, duke cenuar parimin e barazisë dhe meritës brenda partisë.

“Unë dhashë dorëheqjen si drejtuese e degës për të shmangur çdo konflikt interesi dhe për të qenë e barabartë me anëtarët e tjerë kandidatë, ndërsa deputetja përdori pozitën për të ndryshuar rezultatin real të primareve,” – tha Nikolli.

Pas këtij momenti, ajo tregon se është lënë jashtë çdo procesi partiak: e hequr nga grupet e komunikimit, e përjashtuar nga mbledhjet dhe e lënë në heshtje institucionale.

“Nuk më njoftonin për asnjë takim, as për mbledhje. 
U ndjeva e fyer, jo vetëm si individ, por si demokrate që kishte dhënë kontribut të gjatë për një forcë që dikur besonte në garë të ndershme dhe respekt për votën e anëtarit.”

“Unë nuk jam larguar për interes, por sepse nuk mund të pranoja më një klimë përjashtuese.

Kjo që po bëj është një kambanë për të gjithë ata që mendojnë se njerëzit me integritet mund të heshtin pafundësisht.”

Në fund, Manjola Nikolli nënvizon se angazhimi i saj në jetën publike vazhdon, jo më për parti, por për qytetarët:

“Do të vazhdoj të punoj për Sarandën, me dinjitet dhe përkushtim, sepse besoj se politika e vërtetë është ajo që i shërben njerëzve, jo interesave.”

Nga: [#Al in Sweden]

Një lider mes ngjyrave dhe harresës kombëtare

Në historinë e marrëdhënieve shqiptaro-shqiptare, pak figura politike kanë shkaktuar më shumë përçarje dhe dyshime se Edi Rama. Dikur i paraqitur si “artist i politikës” dhe “vizionar modern”, sot ai shihet nga shumë shqiptarë si njeriu që, me veprimet e tij, ka ndihmuar më shumë Beogradin sesa Prishtinën.

Në kohën kur Kosova përpiqet të konsolidojë shtetësinë e saj, Rama del si “mësuesi moral” i saj – ai që qorton, që imponon, dhe që përmend “detyra europiane” sa herë që Beogradi e vë në presion Kosovën. Por prapa këtij imazhi qëndron një politikë e ndërtuar me kujdes, e mbështetur mbi fasadë dhe lojëra të rrezikshme diplomatike.

“Vëllazëria” me Vuçiçin dhe goditjet ndaj Kosovës

Nëse Edi Rama do ta donte me të vërtetë Kosovën, nuk do ta quante “vëlla” Aleksandar Vuçiçin – njeriun që mohon gjenocidin serb dhe që ende e konsideron Kosovën si pjesë të Serbisë.

Nuk do të ishte ai që i vuri i pari sanksione Kosovës pas kërkesës së BE-së, duke e bërë Shqipërinë të dukej sikur po ndëshkonte kombin e vet. Dhe nuk do të ishte ai që rrëzoi rezolutën kundër Serbisë në Kuvend, në një kohë kur Serbia ende refuzon të kërkojë falje për krimet e luftës.

Në biografinë e Ramës nuk gjendet asnjë reagim publik gjatë vitit 1999, kur Kosova digjej dhe populli shqiptar përjetonte genocidin serb. As një shkrim, as një fjalë, as një qëndrim. Një heshtje që flet më shumë se çdo deklaratë e sotme për “bashkim kombëtar”.

Koncerti i Bregoviçit dhe simbolika e kujtesës së shtrembër

Si kryetar i Tiranës, Rama organizoi koncertin e Goran Bregoviçit – artistit që elektrizoi publikun me këngën “Kalashnikov”, një simbol i luftës që serbët bënin kundër shqiptarëve.

Ndërsa Kosova digjej, Tirana festonte me tingujt e armikut.

Ironia është e rëndë, por domethënëse: për Ramën, pamja e jashtme ka rëndësi më shumë se ndjeshmëria e brendshme.

Njësoj si atëherë, edhe sot ai mbulon realitetin me ngjyra. Flet për “paqen”, ndërsa përkëdhel dorën që mbajti pushkën kundër shqiptarëve. Predikon “Ballkan të Hapur”, ndërsa nënvlerëson pavarësinë e Kosovës.

Haradinaj: “Rama ishte pjesë e planit për ndarjen e Kosovës”

Akuzat ndaj Ramës nuk vijnë vetëm nga opinioni publik. Ish-kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, në disa dalje publike ka deklaruar se Edi Rama ka qenë pjesë e skenarëve për ndarjen e Kosovës gjatë bisedimeve me Aleksandar Vuçiçin dhe Hashim Thaçin, nën drejtimin e përfaqësueses së BE-së, Federica Mogherini.

“Ka dyshime të bazuara që Rama, Vuçiç dhe Thaçi kanë diskutuar për ndarjen ose shkëmbimin e territoreve të Kosovës. Ai jo vetëm që e ideoi këtë ide, por edhe loboi për të,” – deklaroi Haradinaj më 2019.

Kurti kundrejt Ramës – dy botë politike

Fasadat nuk mbulojnë dot të vërtetën

Edi Rama është mjeshtër i fasadës – i ngjyrave që “zbukurojnë” muret, por nuk mbulojnë tradhëtinë, pabesinë, dhe rrëmujën e brendshme.

Ashtu siç zhgarravit zyrën e tij, apo Tiranën për të fshehur kaosin urban, sot Rama po përpiqet të zhgarravitë historinë e vet politike, duke harruar se kur Kosova digjej, ai krihej.

Por historia nuk harron.

Dhe asnjë fasadë, sado e ndritshme, nuk mund ta mbulojë të vërtetën e ftohtë:

Edi Rama nuk ishte dhe nuk është në anën e Kosovës.

🟥 Edi Rama, the Facade and the Forgetting of Kosovo

By: [Al in Sweden]

⸻

A Leader Between Colors and National Amnesia

In the history of Albanian–Albanian relations, few political figures have caused as much division and suspicion as Edi Rama. Once portrayed as an “artist of politics” and a “modern visionary,” today he is seen by many Albanians as a man whose actions have often served Belgrade more than Pristina.

At a time when Kosovo is still striving to consolidate its statehood, Rama often positions himself as its “moral teacher” — the one who lectures, imposes, and speaks of “European obligations” whenever Belgrade pressures Kosovo. Yet behind this image lies a carefully constructed policy, one built on façade and dangerous diplomatic games.

⸻

The “Brotherhood” with Vučić and the Blows Against Kosovo

If Edi Rama truly loved Kosovo, he would not call Aleksandar Vučić — the man who denies the Serbian genocide and still claims Kosovo as part of Serbia — his “brother.”
He would not have been the first to impose sanctions on Kosovo at the request of the EU, making Albania appear as if it were punishing its own kin.
Nor would he have blocked a parliamentary resolution condemning Serbia — a country that has never apologized for its war crimes.

In Rama’s biography, there is no public reaction from 1999 — the year Kosovo burned and Albanians endured genocide. Not a word, not a line, not a stance. A silence louder than any of his current declarations about “national unity.”

⸻

The Bregović Concert and the Symbolism of Twisted Memory

As mayor of Tirana, Rama organized the concert of Goran Bregović — the Serbian musician who energized crowds with the song “Kalashnikov”, a tune that for many Albanians symbolized the war waged against them.
While Kosovo was burning, Tirana was celebrating to the rhythm of the enemy’s music.

The irony is painful but telling: for Rama, outward appearance has always mattered more than inner sensitivity.
Just like then, today he paints over reality with bright colors. He speaks of “peace,” while shaking the hand that once held the gun against Albanians. He preaches about an “Open Balkans,” while undermining Kosovo’s independence.

⸻

Haradinaj: “Rama Was Part of the Plan to Divide Kosovo”

Criticism of Rama does not come only from the public. Former Prime Minister of Kosovo Ramush Haradinaj has repeatedly stated that Edi Rama was part of the plans to divide Kosovo, during talks involving Aleksandar Vučić and Hashim Thaçi, under the supervision of the EU’s Federica Mogherini.

“There are well-founded suspicions that Rama, Vučić and Thaçi discussed the partition or exchange of Kosovo’s territories.
He not only conceived this idea but also lobbied for it,” – Haradinaj declared in 2019.

Rama denied these accusations and sued Haradinaj for defamation, but the fierce public debate that followed revealed a deep-seated distrust among Albanians regarding Rama’s role in matters touching Kosovo’s sovereignty.

⸻

Kurti vs. Rama – Two Political Worlds

At the core of this conflict lies a clear contrast: Albin Kurti represents the idealism and sacrifice of generations who gave everything for freedom, while Edi Rama embodies the politics of image, façade, and compromise.
Kurti raises his voice against Vučić; Rama shakes his hand.
Kurti defends sovereignty; Rama speaks of “regional cooperation.”
Kurti is the voice of a nation that refuses to forget; Rama is the voice of a politics eager to decorate amnesia.

⸻

Conclusion: No Façade Can Cover the Truth

Edi Rama is a master of façade — of colors that decorate the walls but hide the disorder within.
Just as he painted over Tirana’s chaos to make it appear vibrant, today he tries to repaint his own political past, forgetting that when Kosovo burned, he remained silent.

But history does not forget.
And no façade, no matter how bright, can ever conceal the cold truth:
Edi Rama was not — and is not — on Kosovo’s side.

✍🏽Anila Rezhda ; 🇬🇷Panagiotis Spyrou Kardiokirurgi i famshëm grek, mjeku i zemrave ❤tona!

Hyra në klinikë dhe trokita në derën e Tij, dera u hap dhe kur u ngrit në këmbë pashë një burrë madhështor, fisnik por dhe aq i thjeshtë.
Kisha vajtur me mik për një rënie të theksuar peshe që pata në atë kohë dhe nuk ma gjente kush përse.
Mënyra e shikimit ishte e një prindi tënd, aq ngjashmëri kishin.
Sapo i thashë që jam nga Tirana, Shqipëria, Ai plot entuziazëm më përmendi emrat e disa mjekëve të shquar shqiptarë dhe foli me aq konsideratë për Ta, por unë fiksova atë të kardiokirgut tonë dhe mikut tim familjar të dashur z. Ali Alushani, të cilin ai e quajti koleg të denjë dhe mikun e Tij të mirë.
Isha studente, shumë e re dhe shqetësimi për shëndetin ishte llogjik.

Është thjesht një lëmsh i mbledhur në grykë nga vështirësitë e kaluara. Harroji të gjitha se bëre gjithë këtë hap gjigand, ndrrove shtet, shijoje përzgjedhjen tënde. Larg ilaçeve dhe afër natyrës, duaje veten dhe ushqimin. Nuk më the se si e vlerëson situatën e zëmrës miku im i shkëlqyer Ali, pasi nga dobësia që ke ajo merr pak oksigjen. I’u përgjigja se: “xhaxhi Aliu thotë se zëmra ime është e dashuruar ndaj rreh kaq shpesh”.

Qeshëm të dy me shpirt.😍
“Epo meqë diagnoza e z. Alushani është kjo fillo të hash nga dashuria për vehten dhe mos harro se këtu me ke sa herë të duash”.

Pra nga duart e Tij të arta kanë kaluar edhe shumë shtetas tanë që sot zemra e tyre rreh më fiziologjikisht se kurrë.

Panagiotis Spyrou lindi në vitin 1936 në një fshat jashtë Follorinës. Studjoi mjekësi në Selanik dhe u nis për studime pasuniversitare në SHBA ku mësoi gjithçka rreth kirurgjisë torakale, për t’u rikthyer në vitin 1983, në moshën 47 vjeç dhe për t’u bërë një nga personalitetet më të shquara në qytet.
Një gjë që dihet pak për kirurgun e madh kardiak ishte dashuria e tij për detin dhe lundrimin.
Shumë e njihnin me nofkën “Kapiten Panagiotis”, por pak e dinin se dy vjet para se të kthehej në Greqi, Ai kishte tentuar me sukses të kalonte Atlantikun.

I njohur skajshëm brenda dhe jashtë shtetit të Tij, Panagiotis Spyrou do presë me dashuri dhe ngrohtësi shumë e shumë pacientë, me nivele të ndyshme ekonomike të cilët Ai me madhështinë e Tij i trajtoi njëjtazi me të kamurit, pa asnjë dallim fare dhe jo rrallë por shpesh, ka bërë operacione falas, ose hiqte nga shpenzimet e pacientit ndaj klinikës përfitimin e Tij si mjek.

Ëndrra e një të sëmuri me zemër në Greqi ishte të merrte të paktën një opinion nga mjeku i famshëm kardiokirurg.

Por jeta ka planet e saj për ne sado mirë, bukur e saktë që t'i sillemi, ka diçka të shkruar që na e jep si stërprovë të dhimbshme.

Pas tre vjetësh e ritakoj të më shohë dhe u gëzua aq shumë që unë tashmë kisha vënë kile, haja normal duke ndjekur edhe këshillat e Tij të arta.
Dëgjuam zëmrën dhe …në shikimin e Tij pashë një dëshpërim skajshëm të thellë: "vajzat, eeeh sa duhen vajzat…thuaj mamit dhe babait tënd të mos shqetësohet më…do qeshësh për shumë vite akoma"

"Mami im iku përgjithmonë e mërzitur nga situata ime…"🥲

Vdekja e vajzës së tij 26-vjeçare, Sofias, e shtyu atë vitet e fundit drejt absurditetit të fatit dhe e largoi nga mjekësia dhe jeta.

Ai pësoi një seri goditjesh në tru dhe qëndroi i shtruar në spital për një kohë të gjatë në një klinikë private në Selanik.
Ndrron jetë në vitit 2012 në moshën 76 vjeç.
Vdiq mjeku i shquar që e kishte lidhur emrin me transplantet në Greqi.

Selaniku humbi mjekun duarartë, humbi Mjekun e Zemrës së Tij.

Dalja e fundit publike e Panagiotis Spyros ka qënë në Tetor të vitit 2008 kur miqtë e tij organizuan një aktivitet për të nderuar pionierin e kirurgjisë kardiake në Greqi.

Këto fjalë demonstrojnë etosin e njeriut, një “legjendë” e shkencës greke, i cili shumë herë u përplas me sistemin e vendosur shëndetësor duke zbuluar shumë mangësi të tij. Qindra pacientë që u shpëtuan nga duart e tij të mrekullueshme, miqtë e tij dhe Selaniku i tij i dashur nuk do e harrojnë kurrë!

Në ditën e përcjelljes së Tij për në banesën e fundit, gjithë qyteti i Selaniku ishte atje prezent.

Dua të dëgjoj vetëm për jetën e njerëzve të mirë në këtë botë…

Sot nuk është thjesht ditëlindja e një njeriu, por jetën dhe trashëgiminë e një lideri që ka formësuar fatin e një kombi.

Për më shumë se tre dekada, Dr. Sali Berisha ka qëndruar në ballë të betejës për liri, demokraci dhe dinjitet kombëtar. Një udhëheqës, guximi, mençuria dhe vendosmëria e të cilit kanë lënë një gjurmë të pashlyeshme në historinë tonë moderne.

Nga rrëzimi i diktaturës te agimi i demokracisë, nga izolimi drejt integrimit, vizioni i tij udhëhoqi Shqipërinë në periudhat më të mëdha të transformimit.

Gëzuar ditëlindjen, Doktor — Lider, Demokrat dhe Bir i Përjetshëm i Kombit Shqiptar! 🇦🇱🔥🎂

➡️ #Al in Sweden #blog

🇦🇱 Happy Birthday, Dr. Sali Berisha — the steadfast voice of freedom and the indomitable spirit of a nation! 🇦🇱

Today, we celebrate not just the birthday of a man, but the life and legacy of a leader who has shaped the destiny of a people.
For more than three decades, Dr. Sali Berisha has stood at the forefront of Albania’s struggle for liberty, democracy, and national dignity — a leader whose courage, intellect, and determination have left an enduring mark on our history.

From the fall of dictatorship to the dawn of democracy, from isolation to integration, his vision guided Albania through its most transformative years.
Under his leadership, monumental dreams became living realities — the Nation’s Highway, uniting the hearts of Albanians everywhere; Albania’s accession to NATO, securing our place among the free nations of the world; and the freedom of movement for every Albanian citizen, opening the doors of Europe to our people.

Dr. Berisha’s story is not merely that of a politician — it is the story of an unyielding fighter who never surrendered before adversity, who never bowed before injustice, and who never betrayed the ideals of democracy.
Even in the face of the fiercest storms — against the machinery of corruption, the weight of lies, and the threats of a narco-regime — he has remained unbroken, a beacon of resolve and a voice of truth for millions who still believe in a free and dignified Albania.

Today, as a friend and as an Albanian, I express my deepest respect and gratitude to a man whose strength and faith have inspired generations.
May God bless Dr. Berisha with health, wisdom, and the enduring courage to continue his mission for the good of our nation.

Because leaders come and go — but true patriots live forever in the heart of their people.

Happy Birthday, Doctor — Leader, Democrat, and eternal son of the Albanian nation! 🇦🇱🔥🎂

✍🏽 Urim Gjata, former head of the branch of the Albanian Democratic Party in Thessaloniki, Greece.

Panajotis Psomiadhis – The Noble Leader Who Opened the Doors of the Thessaloniki Prefecture

In the memory of Albanian emigrants in Greece, the name of Panajotis Psomiadhis, former Prefect of Thessaloniki, remains a symbol of respect, gratitude, and deep admiration. He was never merely a state official – he was a sincere friend, a man of extraordinary heart, who saw us as human beings first, beyond residence permits, paperwork, or the documents we lacked.

Our meetings with him in his office were more than friendly—they were warm, personal, and full of understanding. He always made us feel at home, greeting us with a genuine smile and often sharing his beliefs and principles:

“A neighbor is the best brother” and

“I respect Albanians because they are hardworking and honest.”

During this time, visits from Democratic Party representatives, such as Mr. Vili Minarolli, a special envoy of Dr. Sali Berisha, further strengthened our connections.

In every meeting, Mr. Psomiadhis was present—not as a distant official, but as a friend, a respected advisor, and a compassionate listener, who always sought practical ways to help us.

He attended many of our broader meetings with the Albanian community and Democratic Party members, offering guidance and encouragement, showing that his commitment went beyond protocol—it was deeply personal.

One of the most remarkable moments was his visit to Tirana, where he was received by Prime Minister Berisha. They discussed the challenges faced by Albanian emigrants in Greece, the possibilities for free movement, and ways to strengthen cooperation between Greek and Albanian institutions. This led to productive exchanges between the Prefectures of Thessaloniki and Korçë, building lasting bridges of trust, understanding, and collaboration.

Those years were difficult, yet full of idealism, hope, and faith in a better future. And although we were simply emigrants, even though we represented the Democratic Party and led its branch for emigrants, he was the highest-ranking official of the state institutions in the region of Macedonia and Thrace.

Yet he never used his authority to create distance or hierarchy. On the contrary, he opened doors, offered help, and built bridges of collaboration, showing genuine friendship, understanding, and solidarity.

He treated everyone with the same respect, whether they were seeking help or not. As we have learned over the years: a person is valued not only when you have asked for and received their help, but also when you are far away and no longer need their assistance. This truth perfectly captures the enduring greatness of Mr. Psomiadhis—his integrity, his consistent humanity, and the respect he showed for all people, at all times.

Even in moments when no official duty required it, he continued to show interest and concern for the Albanian community, always guided by the principle that friendship and solidarity are more important than status or position. He reminded us that true leadership is measured not only by authority but by the capacity to act with fairness, compassion, and respect toward others.

Thank you, Mr. Psomiadhis!

🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱

➡️Panajotis Psomiadhis – Drejtuesi fisnik që na hapi dyert e Prefekturës së Selanikut

Në kujtesën e emigrantëve shqiptarë në Greqi, emri i Panajotis Psomiadhis, ish-prefekt i Selanikut, mbetet simbol i respektit, mirënjohjes dhe admirim të thellë. Ai nuk ishte thjesht një drejtues shtetëror – ishte një mik i sinqertë, një njeri me shpirt të madh, që na shikonte si njerëz, përtej lejeve të qëndrimit apo dokumenteve që na mungonin.

Takimet me të në zyrë ishin më shumë se miqësore – ishin të ngrohta, personale dhe plot mirëkuptim. Ai gjithmonë na bënte të ndihemi si në shtëpinë tonë, duke na përshëndetur me buzëqeshje të sinqertë dhe shpesh duke ndarë bindjet dhe parimet e tij:
“Komshiu është vëllai më i mirë” dhe
“Për shqiptarët ruaj respektin sepse janë punëtorë dhe të ndershëm.”

Në ato vite të vështira, kur shumë prej nesh ishim thjesht emigrantë – disa me leje gjashtëmujore, disa pa asnjë dokument – na duhej një shtyllë mbështetëse, dikush që të dëgjonte, kuptonte dhe të hapte dyer kur burokracia ose paragjykimi qëndronin në rrugën tonë. 
Kjo shtyllë ishte Prefektura e Selanikut, ku z. Psomiadhis na priti gjithmonë me dinjitet, durim dhe kujdes të sinqertë. Falë tij, shumë prej nesh gjetën zgjidhje për problemet e përditshme, për trajtimin si punëtorë dhe qytetarë të ndershëm, dhe morën mbështetje morale që forcoi shpresën tonë për një të ardhme më të mirë.

Përpjekjet tona për të krijuar degën e Partisë Demokratike në Selanik ishin guximtare dhe të papara më parë. Ligjet greke nuk lejonin degët e partive të huaja, dhe klima politike ishte e ndërlikuar dhe shpesh armiqësore. Megjithatë, me mbështetjen morale të z. Psomiadhis dhe udhëzimin e miqve tanë në Nea Demokratia, arritëm të organizohemi dhe të japim zë komunitetit shqiptar në veri të Greqisë.

Gjatë kësaj kohe, vizitat e përfaqësuesve të Partisë Demokratike, si z. Vili Minarolli, përforcuan lidhjet tona. 
Në çdo takim, z. Psomiadhis ishte prezent – jo si një zyrtar i largët, por si mik, këshilltar i respektuar dhe dëgjues i përkushtuar, që gjithmonë kërkonte mënyra praktike për të na ndihmuar. 
Ai merrte pjesë në shumë nga takimet tona të gjera me komunitetin shqiptar dhe antarët e Partisë Demokratike, duke ofruar udhëzim dhe inkurajim, dhe duke treguar se angazhimi i tij nuk ishte thjesht protokollar, por personal dhe i sinqertë.

➡️Një nga momentet më të paharrueshme ishte vizita e tij në Tiranë, ku u prit nga Kryeministri Berisha. Diskutuan për sfidat e emigrantëve shqiptarë, për mundësitë e lëvizjes së lirë dhe mënyrat për të forcuar bashkëpunimin ndërinstitucional. Kjo çoi në shkëmbime të frytshme mes Prefekturës së Selanikut dhe Prefekturës së Korçës, duke ndërtuar ura besimi, mirëkuptimi dhe bashkëpunimi të qëndrueshme.

Ishin vite të vështira, por plot idealizëm, shpresë dhe besim në një të ardhme më të mirë. Dhe megjithëse ne ishim thjesht emigrantë, edhe pse përfaqësonim Partinë Demokratike dhe drejtonim degën e saj për emigrantët, ai ishte drejtuesi më i lartë i institucioneve shtetërore në Periferinë e Maqedonisë dhe Trakisë. Megjithatë, ai kurrë nuk përdori autoritetin për të krijuar distancë ose hierarki. Përkundrazi, hapi dyer, ofroi ndihmë dhe krijoi ura bashkëpunimi, duke treguar miqësi të sinqertë, mirëkuptim dhe solidaritet.

Ai trajtonte çdo person me respekt, qoftë kur kishte nevojë për ndihmë apo jo. Siç kemi kuptuar me kalimin e viteve: një njeri vlerësohet jo vetëm atëherë kur ke kërkuar dhe marrë ndihmë, por edhe atëherë kur je larg dhe nuk të nevojitet ndihma e tij. Kjo thënie pasqyron përsosmërisht madhështinë e z. Psomiadhis – integritetin e tij, njerëzillëkun e vazhdueshëm dhe respektin që tregonte ndaj të gjithëve, në çdo kohë.

Edhe në momentet kur detyra zyrtare nuk e kërkonte, ai vazhdoi të tregonte interes dhe kujdes për komunitetin shqiptar, gjithmonë i udhëhequr nga parimi se miqësia dhe solidariteti janë më të rëndësishme se statusi apo pozicioni. Ai na kujtoi se udhëheqja e vërtetë matet jo vetëm me autoritet, por me aftësinë për të vepruar me drejtësi, dhembshuri dhe respekt ndaj të tjerëve.

➡️Faleminderit, z. Psomiadhis!
Për ndihmën, për miqësinë dhe shpirtin njerëzor që treguat ndaj shqiptarëve në Greqi. Ju do të mbeteni përherë një mik i vërtetë, një udhërrëfyes dhe një shembull i gjallë i fisnikërisë dhe integritetit për komunitetin tonë.

🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷

Παναγιώτης Ψωμιάδης – Ο ευγενής ηγέτης που μας άνοιξε τις πόρτες της Περιφέρειας Θεσσαλονίκης

Στη μνήμη των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα, το όνομα του Παναγιώτη Ψωμιάδη, πρώην Νομάρχη Θεσσαλονίκης, παραμένει σύμβολο σεβασμού, ευγνωμοσύνης και βαθιάς εκτίμησης. Δεν ήταν απλώς ένας κρατικός αξιωματούχος – ήταν ένας ειλικρινής φίλος, ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, που μας έβλεπε πρώτα ως ανθρώπους, πέρα από τις άδειες διαμονής ή τα έγγραφα που μας έλειπαν.

Οι συναντήσεις μας στο γραφείο του ήταν κάτι περισσότερο από φιλικές – ήταν ζεστές, προσωπικές και γεμάτες κατανόηση. Πάντα μας έκανε να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, μας χαιρετούσε με ειλικρινές χαμόγελο και συχνά μοιραζόταν τις πεποιθήσεις και τις αρχές του:
«Ο γείτονας είναι ο καλύτερος αδελφός» και
«Σέβομαι τους Αλβανούς γιατί είναι εργατικοί και έντιμοι.»

Σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, όταν πολλοί από εμάς ήμασταν απλώς μετανάστες – κάποιοι με εξάμηνες άδειες διαμονής, άλλοι χωρίς κανένα νόμιμο έγγραφο – χρειαζόμασταν έναν ισχυρό στήριγμα, κάποιον που θα μας άκουγε, θα κατανοούσε και θα άνοιγε πόρτες όταν η γραφειοκρατία ή η προκατάληψη μας εμπόδιζαν. Αυτό το στήριγμα ήταν η Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, όπου ο κ. Ψωμιάδης μας υποδέχθηκε πάντα με αξιοπρέπεια, υπομονή και ειλικρινή φροντίδα. Χάρη σε αυτόν, πολλοί από εμάς βρήκαμε λύσεις για τα καθημερινά μας προβλήματα, αντιμετωπιστήκαμε δίκαια ως εργαζόμενοι και έντιμοι πολίτες, και λάβαμε ηθική στήριξη που ενίσχυσε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον.

Οι προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε το παράρτημα του Δημοκρατικού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη ήταν τολμηρές και πρωτόγνωρες. Ο ελληνικός νόμος δεν επέτρεπε παραρτήματα ξένων πολιτικών κομμάτων και το πολιτικό κλίμα ήταν περίπλοκο και συχνά εχθρικό. Παρ’ όλα αυτά, με την ηθική υποστήριξη του κ. Ψωμιάδη και την καθοδήγηση των φίλων μας στη Νέα Δημοκρατία, καταφέραμε να οργανωθούμε και να δώσουμε φωνή στην αλβανική κοινότητα στη βόρεια Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι επισκέψεις εκπροσώπων του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο κ. Βίλι Μιναρόλι, ενίσχυσαν περαιτέρω τις σχέσεις μας. Σε κάθε συνάντηση, ο κ. Ψωμιάδης ήταν παρών – όχι ως απομακρυσμένος αξιωματούχος, αλλά ως φίλος, σεβαστός σύμβουλος και στοργικός ακροατής, που πάντα αναζητούσε πρακτικούς τρόπους να μας βοηθήσει. Παρακολουθούσε πολλές από τις ευρύτερες συναντήσεις μας με την αλβανική κοινότητα και τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, προσφέροντας καθοδήγηση και ενθάρρυνση, δείχνοντας ότι η δέσμευσή του δεν ήταν απλώς τυπική, αλλά προσωπική και ειλικρινής.

Ένα από τα πιο αξέχαστα γεγονότα ήταν η επίσκεψή του στα Τίρανα, όπου έγινε δεκτός από τον Πρωθυπουργό Μπερίσα. Συζήτησαν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα, τις δυνατότητες ελεύθερης μετακίνησης και τρόπους ενίσχυσης της συνεργασίας μεταξύ ελληνικών και αλβανικών θεσμών. Αυτό οδήγησε σε παραγωγικές ανταλλαγές μεταξύ των Περιφερειών Θεσσαλονίκης και Κορυτσάς, δημιουργώντας διαρκείς γέφυρες εμπιστοσύνης, κατανόησης και συνεργασίας.

Ήταν χρόνια δύσκολα, αλλά γεμάτα ιδεαλισμό, ελπίδα και πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Και παρόλο που εμείς ήμασταν απλώς μετανάστες, ακόμα και αν εκπροσωπούσαμε το Δημοκρατικό Κόμμα και διεύθυνουμε το παράρτημά του για τους μετανάστες, εκείνος ήταν ο ανώτατος αξιωματούχος των κρατικών θεσμών στην Περιφέρεια Μακεδονίας και Θράκης. Παρ’ όλα αυτά, δεν χρησιμοποίησε ποτέ την εξουσία του για να δημιουργήσει απόσταση ή ιεραρχία. Αντίθετα, άνοιξε πόρτες, προσέφερε βοήθεια και δημιούργησε γέφυρες συνεργασίας, δείχνοντας ειλικρινή φιλία, κατανόηση και αλληλεγγύη.

Αντιμετώπιζε κάθε άνθρωπο με σεβασμό, είτε χρειαζόταν βοήθεια είτε όχι. Όπως έχουμε συνειδητοποιήσει με τα χρόνια: ένα άτομο εκτιμάται όχι μόνο όταν έχεις ζητήσει και λάβει τη βοήθειά του, αλλά και όταν βρίσκεσαι μακριά και δεν χρειάζεσαι πλέον τη βοήθειά του. Αυτή η αλήθεια αποτυπώνει τέλεια το μεγαλείο του κ. Ψωμιάδη – την ακεραιότητά του, την αδιάκοπη ανθρωπιά του και τον σεβασμό που έδειχνε σε όλους, κάθε στιγμή.

Ακόμη και όταν τα καθήκοντα δεν το απαιτούσαν, συνέχιζε να δείχνει ενδιαφέρον και φροντίδα για την αλβανική κοινότητα, πάντα καθοδηγούμενος από την αρχή ότι η φιλία και η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντικές από την εξουσία ή τη θέση. Μας θύμιζε ότι η πραγματική ηγεσία μετριέται όχι μόνο από την εξουσία, αλλά και από την ικανότητα να ενεργεί κανείς με δικαιοσύνη, καλοσύνη και σεβασμό προς τους άλλους.

➡️ https://truthsocial.com/@urimgjata1/115363166295597197

➡️ https://www.facebook.com/share/1aBFu9xzHM/?mibextid=wwXIfr

➡️ https://www.linkedin.com/posts/al-in-sweden-%F0%9F%87%B8%F0%9F%87%AA%F0%9F%87%A6%F0%9F%87%B1-urim-gjata-5a4641346_panajotis-psomiadhis-the-noble-leader-who-activity-7383241826662600705-VWBb?utm_source=share&utm_medium=member_ios&rcm=ACoAAFaXdgwB5H5x2Yqg7_b7H0UK1VRLo3b152k

✍🏽 Ο Ουρίμ Γιάτα, πρώην επικεφαλής του παραρτήματος του Αλβανικού Δημοκρατικού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη, Ελλάδα .

Xhevahir Kolgega
Njeriu i punës dhe sakrificave

Xhevahir Kolgega i përket grupimit të djemve dhe vajzave inteligjentë mokrarë që u shkëputën nga turma për t’i udhëhequr ato. Qysh në vogëli spikatën cilësi superiore si zgjuarsia, aftësia për të zgjidhur problemet e koklavitura ku të tjerët ngecnin, respekti për shokët, sakrificat për t’i ndihmuar. Nuk janë të pakta rastet kur fajet e të tjerëve i merrte mbi vete për t’i shpëtuar ata nga pasojat aspak të këndshme në mjedisin patriarkal të fshatit të tij në zemër të Mokrës.

Në rrëfimin tonë nuk do t’u referohemi dokumenteve zyrtare të institucioneve ku ka milituar personazhi ynë, as tregimeve të miqve të tij që shpesh, siç është zakoni i të gjithë tregimtarëve të botës, ose i shtrembërojnë, ose i zbukurojnë faktet, prej të cilave vështirë të zbulosh karakterin e vërtetë. Ne do t’i drejtohemi jetës, biografisë së një njeriu të gjallë aktiv në jetën e vet, të një burri të thjeshtë, që ka punuar me ngulm të realizojë çfarëdo detyre të ngarkuar nga më modestet deri në rangjet e larta të kohës në dy sistemet shoqërore, ku jetoi.

Nuk është i jashtëzakonshëm, as super hero, por njëri prej atyre njerëzve që ka jetuar dhe jeton në mënyrë intensive kohën në çdo qelizë të saj.

Zgjodhëm këtë burrë midis shumë të tjerëve për të evidentuar një plejadë të nderuar mokrarësh që mbajtën peshën e ekonomisë kolektive në fund të shekullit të kaluar dhe që më pas iu përshtatën natyrshëm pa sforcime esenciale sistemit të ri shoqëror. Jam i sigurt se në këtë monografi do të gjejnë veten të gjithë mokrarët e shkolluar e me gjerë, pasi ecuria e jetës së tyre është e ngjashme si dy pika uji me atë të Xhevahirit.

E kemi fjalën për ata bij e bija të Mokrës që punuan e sakrifikuan me ndërgjegje të plotë për të bërë më të mirën e mundshme në punën e tyre të përditshme.
Xhevahir Kolgega u lind në një fshat të njohur të Mokrës, Rrodokalin e shquar ndër fshatrat të tjerë të krahinës në rrjedhat e historisë dhe u rrit në familje të thjeshtë si të gjitha familjet mokrare.

Ai i përket kategorisë së njerëzve që brumosen në kudhrën e jetës, duke kaluar nëpër hulli të koklavitura, të cilat mësohen t’i përballojnë e kalojnë me guxim e mençuri.

Xhevahiri po le tashmë prapa krahëve afro treçerek shekulli të jetës së vet, të cilat i japin të drejtën të shprehet me plot gojën dhe të shpalosë përvojën e vet për gjithë çka parë e dëgjuar, për njerëz dhe ngjarje në të gjitha dimensionet, duke nxjerrë përfundime të vlefshme për gjithkënd që do të lexojë këtë monografi.

Me shëndet të plotë dhe jetë tepër aktive, nuk prapset para asnjë pengese, e jeton jetën me vrullin e një djali të ri, i sigurt se ka përpara shume vite.
“ Në jetë kam pasur gëzime e hidhërime si çdo njeri tjetër, – thotë ai mendueshëm, – kam pasur fitore e disfata që kanë kërkuar mund e sakrifica ekstreme për t’i kapërcyer. Kam përballuar kritika të ashpra nga ata që aspironin zhvillimin sipas mënyrës së tyre, kam duruar mallkime e sharje prapa krahëve nga konservatorë të prapambetur që nuk e duronin progresin, po janë pikërisht ato që më kanë dhënë më shumë forcë për të ecur përpara, se sa përgëzimet apo lavdërimet e cekëta. “

Përvoja i ka mprehur vështrimin, e ka pajisur me logjikë të qartë e të thellë për jetën në tërësi, e ka ndihmuar t’i peshojë problemet me drejtësi, t’i përulet urtësisë së popullit, ta shikojë në sy të vërtetën. Rrëfimi i tij është ai i njeriut të rrahur me jetën, i një miku të sinqertë e të mençur që hedh dritë jo thjesht në jetën e tij, po atë të një komuniteti të tërë me të cilët e lidhi fati në vite. Intelektualë të formuar në kushte ekstreme me shumë të papritura si Xhevahir Kolgega kanë shumë për tu treguar, si atyre që i përkasin brezit të tij, ashtu dhe ndoshta më shumë brezave të rinj, të cilët do të njohin një përvojë të vyer, që përcjell mesazhe për të sotmen e të nesërmen.
Në rrëfimet e tij për jetën dhe punën, brengat dhe gëzimet, të mirat e të këqijat ku e kanë përplasur dallgët e viteve, gjeta frymëzimin të shkruaj këtë monografi.

S’ka si të mos jesh entuziast për një mik të tillë që ka punuar e punon për ta bërë jetën më të mirë dhe planetin më i banueshëm.

Jam i bindur se shkrimi i përmbledhur i jetës së Xhevahir Kolgegës do të mirëpritet nga lexuesit. Shokët e tij të shkollës e të punës do të gjejnë aty copëza të jetës së tyre të dikurshme, të afërmit do të krenohen me një përfaqësues të denjë të fisit të tyre, ata që kanë dëgjuar pak, ose nuk kanë dëgjuar asgjë për të, pasi të njihen me eksperiencën e tij, do të mësojnë si ta jetojnë jetën në të gjithë qelizat, që më vonë të mos pendohen për kohën e shkuar dëm.

Jam i sigurt se në këtë monografi do të gjejnë veten të gjithë mokrarët e shkolluar e me gjerë, pasi ecuria e jetës së tyre është e ngjashme si dy pika uji me atë të Xhevahirit. E kemi fjalën për ata bij e bija të Mokrës që punuan e sakrifikuan me ndërgjegje të plotë për të bërë më të mirën e mundshme në punën e tyre të përditshme.

Xhevahir Kolgega u lind në një fshat të njohur të Mokrës, Rrodokalin e shquar ndër fshatrat të tjerë të krahinës në rrjedhat e historisë dhe u rrit në familje të thjeshtë si të gjitha familjet mokrare. 

Nuk është nga ata që mund të mburren për origjinën e sojshme se Mokra nuk kishte të tillë, por ndihet thellësisht krenar për prejardhjen nga gjiri i vegjëlisë fshatare ku ngjizen e kultivohen vlera të vyera morale, ku kaliten karaktere të pamposhtura nga vështirësitë, ku djemtë burrërohen para kohe dhe vajzat mësohen herët të mbajnë shtëpinë e të lindin fëmijë. 

Ai i përket kategorisë së njerëzve që brumosen në kudhrën e jetës, duke kaluar nëpër hulli të koklavitura, të cilat mësohen t’i përballojnë e kalojnë me guxim e mençuri.

Xhevahiri po le tashmë prapa krahëve afro treçerek shekulli të jetës së vet, të cilat i japin të drejtën të shprehet me plot gojën dhe të shpalosë përvojën e vet për gjithë çka parë e dëgjuar, për njerëz dhe ngjarje në të gjitha dimensionet, duke nxjerrë përfundime të vlefshme për gjithkënd që do të lexojë këtë monografi. 
Me shëndet të plotë dhe jetë tepër aktive, nuk prapset para asnjë pengese, e jeton jetën me vrullin e një djali të ri, i sigurt se ka përpara shume vite.

Në jetë kam pasur gëzime e hidhërime si çdo njeri tjetër, – thotë ai mendueshëm, – kam pasur fitore e disfata që kanë kërkuar mund e sakrifica ekstreme për t’i kapërcyer.

Kam përballuar kritika të ashpra nga ata që aspironin zhvillimin sipas mënyrës së tyre, kam duruar mallkime e sharje prapa krahëve nga konservatorë të prapambetur që nuk e duronin progresin, po janë pikërisht ato që më kanë dhënë më shumë forcë për të ecur përpara, se sa përgëzimet apo lavdërimet e cekëta. “

Përvoja i ka mprehur vështrimin, e ka pajisur me logjikë të qartë e të thellë për jetën në tërësi, e ka ndihmuar t’i peshojë problemet me drejtësi, t’i përulet urtësisë së popullit, ta shikojë në sy të vërtetën. 

Rrëfimi i tij është ai i njeriut të rrahur me jetën, i një miku të sinqertë e të mençur që hedh dritë jo thjesht në jetën e tij, po atë të një komuniteti të tërë me të cilët e lidhi fati në vite. 

Intelektualë të formuar në kushte ekstreme me shumë të papritura si Xhevahir Kolgega kanë shumë për tu treguar, si atyre që i përkasin brezit të tij, ashtu dhe ndoshta më shumë brezave të rinj, të cilët do të njohin një përvojë të vyer, që përcjell mesazhe për të sotmen e të nesërmen.
Në rrëfimet e tij për jetën dhe punën, brengat dhe gëzimet, të mirat e të këqijat ku e kanë përplasur dallgët e viteve, gjeta frymëzimin të shkruaj këtë monografi. 

✍🏽Istref Haxhillari, -Autor

Të rinjtë ikin çdo ditë.

Jo nga kurreshtja për botën, por nga tmerri i asaj që kanë përpara: papunësi, padrejtësi, mungesë shprese.

Ikin sepse këtu jeta nuk jetohet — durohet.

Ikim nga krimi që sundon rrugët, nga korrupsioni që ka helmuar çdo zyrë, nga arroganca që është bërë gjuhë zyrtare e pushtetit.

A do të zgjohet ndonjëherë ky popull që ka duruar gjithçka, por nuk ka mësuar asgjë ?

A do të kuptojë se çdo premtim i bukur është thikë e fshehur pas shpinës?

Jo.

Sepse shpresa është vrarë me dorën tonë — me votën tonë, me heshtjen tonë, me frikën tonë.

Ne heshtim, ata pasurohen.

Ne ikim, ata sundojnë.

Ne vdesim, ata buzëqeshin.

Ndoshta një ditë Shqipëria do të ecë,por jo me shqiptarët.

E pra, Shqipëria do të ecë… por jo me shqiptarët.

Ajo do të ngrihet një ditë — por mbi varrin tonë moral.

Kur të kemi ikur të gjithë, kur tokën ta mbulojë heshtja dhe ndërgjegjja të shuhet, atëherë të tjerët do të vijnë.

Ata do ta bëjnë këtë vend të lulëzojë, sepse ne s’mundëm.

Sepse ne heshtëm, u shitëm, u pajtuam, u dorëzuam.

Dhe kur të na kujtojnë, do të thonë: -“Këtu dikur jetoi një popull që kishte gjithçka përveç guximit të ndryshimit.”

“Blessed are those who left; foolish are those who stayed…”

This land — once called blessed —
is now a wound, bleeding every day from injustice.
Our soil, once proud and fertile,
is now stained by greedy hands,
by faces that lie,
by power that does not lead — but rules.

Here, the law has names.
Justice has a price.
And truth hangs forgotten on the wall,
like a dusty portrait no one dares to look at.
In this country, the honest man is judged,
while the thief stands on the podium and preaches morality.

The youth are leaving.
Every day.
Not out of curiosity for the world,
but out of disgust for what they leave behind.
They go because life here is not lived — it’s endured.
Because hope was murdered —
quietly, with a vote, with a promise, with a lie.

Here, crime writes the laws,
politics is a marketplace,
wealth is born from theft,
and honor dies in silence.
Each day is a new funeral — for conscience itself.

Once, we were young, proud, unbroken.
Now we are tired, defeated,
our eyes fixed westward,
our hearts still chained here.
The state has aged — not with wisdom, but with rot.
Instead of judges, we have notaries of crime.
Instead of leaders, merchants of power.

Will we ever wake up?
Will we ever realize that our silence feeds tyranny?
That every time we bow our heads,
another climbs on our backs?

No.
Because hope doesn’t die once — it dies a little every day.
It dies when we stay silent,
when we accept,
when we pretend not to see.
It dies in the dark offices where our fate is signed away.
It dies on the screens where propaganda screams louder than truth.

And while we empty the country,
they fill their pockets.
We leave — they laugh.
We die quietly — they build palaces on our backs.

But remember this — Albania will rise…
just not with us.
She will stand again,
but on our silence, on our surrender, on our graves.
Because when a people gives up,
another takes their place.

And one day, on this soil, others will walk —
free, just, worthy of what we lost.
And we will remain only a memory,
a name carved in stone,
a people who had everything…
except the courage to fight for it.

When Jessika Roswall began her political career in Sweden, few could have imagined that one day she would help shape European policies on the environment, water resilience, and the circular economy. But her vision, determination, and integrity stood out early. She has always believed that politics is not just about debates—it is an opportunity to create real change for people, communities, and the planet.

As Sweden’s Minister for European Union Affairs, –

Jessika built bridges between countries and institutions, promoted innovation, and strengthened Sweden’s role in European matters. She is a politician who listens carefully and engages with the challenges faced by immigrants and their countries of origin, now Swedish citizens, understanding their needs and working toward practical solutions.

Furthermore, she acts as a bridge between the political forces of the European People’s Party (EPP), fostering dialogue and collaboration even when perspectives differ, to achieve sustainable results and real impact.

Her transition from Minister for EU Affairs to her current role as European Commissioner for Environment, Water Resilience, and a Competitive Circular Economy shows that..

Jessika is not only a talented politician but also a leader with strategic vision and the ability to guide Europe’s most important initiatives toward a sustainable, green future. She challenges the status quo, drives green policies, and demonstrates that women’s leadership is essential for societal change and impactful policymaking.

Beyond politics, Jessika is a model of courage, determination, vision, and integrity…

She inspires youth, women, and all who believe that change is possible and that every small step toward sustainability, justice, and collaboration matters. Her ability to listen, understand, and act, combined with her political strategy and vision, makes Jessika a class-act politician—one who sees not only the problems of today but also envisions the future and works tirelessly to build it.

🌟 Jessika Roswall – Një politikane e klasit, që frymëzon dhe ndryshon Evropën

Kur Jessika Roswall filloi karrierën e saj politike në Suedi, pak njerëz mund ta kishin imagjinuar se një ditë do të formësonte politika evropiane për mjedisin, reziliencën e ujit dhe ekonominë rrethore. Por vizioni i saj, vendosmëria dhe integriteti u dalluan që herët. Ajo gjithmonë ka besuar se politika nuk është thjesht debate – është një mundësi për të sjellë ndryshim real për njerëzit, komunitetet dhe planetin.

Si Ministre për Çështjet e Bashkimit Evropian të Suedisë, Jessika ndërtoi ura bashkëpunimi midis vendeve dhe institucioneve, promovoi inovacionin dhe forcoi rolin e Suedisë në çështjet evropiane. Ajo është një politikanë që bashkëbisedon dhe dëgjon me kujdes problematikat e emigrantëve dhe të vendeve të tyre të origjinës, njerëz që tani janë qytetarë suedezë, duke kuptuar sfidat e tyre dhe duke punuar për zgjidhje konkrete dhe praktike. Për më tepër, ajo vepron si një urë bashkëpunimi mes forcave politike të anëtarëve të PPE-së, duke nxitur dialogun dhe bashkëpunimin edhe kur pikëpamjet politike ndryshojnë, për të arritur rezultate të qëndrueshme dhe ndikim real.

Kalimi i saj nga Ministre për Çështjet e BE-së në rolin e tanishëm si Komisionare Evropiane për Mjedisin, Reziliencën e Ujit dhe Ekonominë Rrethore tregon se Jessika nuk është thjesht një politikane e talentuar, por një lider me vizion strategjik dhe aftësi për të udhëhequr iniciativat më të rëndësishme të Evropës drejt një të ardhmeje të qëndrueshme dhe të gjelbër. Ajo sfidon status quo-në, nxit politikat e gjelbra dhe demonstron se lidershipi i grave është thelbësor për ndryshimin e shoqërisë dhe zhvillimin e politikave me ndikim të gjerë.

Përtej politikës, Jessika është një model i guXimit, vendosmërisë, vizionit dhe integritetit. Ajo frymëzon të rinjtë, gratë dhe të gjithë ata që besojnë se ndryshimi është i mundur dhe se çdo hap i vogël drejt qëndrueshmërisë, drejtësisë dhe bashkëpunimit ka rëndësi. Aftësia e saj për të dëgjuar, kuptuar dhe vepruar, bashkë me strategjinë dhe vizionin e saj politik, e bëjnë Jessikën një politikane të klasit, që sheh më shumë se problemet e momentit – ajo sheh të ardhmen dhe punon për ta ndërtuar atë.

💪 Një grua e fortë, një lider i frymëzuar dhe një vizion për Evropën e gjelbër. Një shembull për të gjithë ata që besojnë se politika mund të bëhet një mjet i fuqishëm për ndryshim.

Donald Trump — The Man Who Deserves the Nobel Peace Pri

This Friday, the world will learn who will receive the 2025 Nobel Peace Prize. The speculation is intense, but for many observers, one name stands above the rest: former U.S. President Donald J. Trump

A Historic Turning Point in the Middle Eas

After nearly two years of devastating conflict between Israel and Gaza, a breakthrough peace agreement is reportedly within reach. The proposed deal would bring an end to the violence and open a path toward long-term stability in the region. It includes the immediate release of all 20 surviving hostages and guarantees for a new political process in Gaza, one that could finally remove Hamas from power and give civilians hope for a safer future.

If this agreement holds, it will mark one of the most significant diplomatic achievements in recent history.

According to multiple diplomatic sources, Donald Trump’s influence has been instrumental in reaching this stage — through his close ties with several key Arab nations and his direct, unconventional style of negotiation that few traditional diplomats could replicate.

An Unconventional Yet Effective Approac

Trump’s methods have often been criticized as abrasive and unpredictable, but they have also proven remarkably effective.

Rather than relying on the slow, symbolic diplomacy of the past, he applied direct pressure, practical incentives, and personal persuasion, forcing both sides — and their allies — to confront the realities of continued warfare.

While many European leaders, such as Emmanuel Macron, Keir Starmer, and Ursula von der Leyen, limited themselves to statements of principle or calls for restraint, Trump helped create real momentum toward ending the conflict and securing peace on the ground.

A Meaningful Comparison

The comparison with Barack Obama is inevitable. Obama received the Nobel Peace Prize in 2009 largely as a recognition of “hope” and a new tone in global politics — not for concrete achievements.

In contrast, Trump’s case rests on tangible results: an actual agreement that saves lives, halts war, and reshapes the future of one of the world’s most volatile regions.

Critics may find it uncomfortable to credit him, but history is shaped by outcomes, not personalities. If the guns fall silent in the Middle East, it will be in large part because of a man often dismissed as too unpredictable to lead — and yet precisely because of that unpredictability, he achieved what others could not.

A Prize That Would Make Sense

Awarding him the Nobel Peace Prize would not be an act of political provocation, but an acknowledgment of a historic diplomatic accomplishment — one that might redefine the global understanding of leadership and negotiation in the 21st century.

If peace between Israel and Gaza becomes reality, this moment will be remembered as a triumph of strategic diplomacy — and a reminder that peace sometimes comes from unexpected places.

Në atë rast, dhënia e Çmimit Nobel për Paqe Donald Trump-it nuk do të ishte thjesht e përshtatshme.

Do të ishte një domosdoshmëri morale.

Donald Trump — Njeriu që e meriton Çmimin Nobel për Paqe

Të premten, bota do të mësojë se kush do ta marrë Çmimin Nobel për Paqe për vitin 2025. Spekulimet janë të shumta, por për shumë vëzhgues ndërkombëtarë, një emër qëndron mbi të tjerët: ish-presidenti amerikan Donald J. Trump.

Një kthesë historike në Lindjen e Mesme

Pas gati dy vitesh konflikti shkatërrues mes Izraelit dhe Gazës, një marrëveshje paqeje po shihet si e mundshme.
Kjo marrëveshje do t’i jepte fund dhunës dhe do të hapte rrugën për stabilitet afatgjatë në rajon. Ajo përfshin lirimin e menjëhershëm të 20 pengjeve të mbijetuara dhe garanci për një proces të ri politik në Gaza, që do të mundësonte largimin e Hamasit nga pushteti dhe do t’u jepte civilëve shpresë për një të ardhme më të sigurt.

Nëse kjo marrëveshje bëhet realitet, ajo do të jetë një nga arritjet diplomatike më të rëndësishme të historisë së afërt.
Sipas burimeve diplomatike, ndikimi i Donald Trump ka qenë vendimtar në këtë proces — falë lidhjeve të tij të ngushta me disa vende kyçe të botës arabe dhe stilit të tij të drejtpërdrejtë e joformal të negociatave, që pak diplomatë tradicionalë do ta kishin ndjekur.

Një qasje e pazakontë, por efektive

Metodat e Trump shpesh janë kritikuar si të ashpra dhe të paparashikueshme, por ato janë treguar jashtëzakonisht efektive.
Në vend të diplomacisë së ngadaltë e simbolike të së kaluarës, ai ka përdorur presion të drejtpërdrejtë, stimuj praktikë dhe bindje personale, duke detyruar palët dhe aleatët e tyre të përballen me realitetin e luftës së vazhdueshme.

Ndërkohë që shumë liderë europianë – si Emmanuel Macron, Keir Starmer apo Ursula von der Leyen – u kufizuan në deklarata parimore, Trump arriti të krijojë moment real drejt paqes dhe ndalimit të luftimeve në terren.

Një krahasim domethënës

Krahasimi me Barack Obama është i pashmangshëm. Obama mori Çmimin Nobel për Paqe në vitin 2009 kryesisht si njohje për “shpresën” dhe tonin e ri që solli në politikën botërore — jo për arritje konkrete.
Në rastin e Trump, argumenti mbështetet mbi rezultate të prekshme: një marrëveshje që shpëton jetë, ndalon luftën dhe ndryshon të ardhmen e një prej rajoneve më të paqëndrueshme të botës.

Kritikët mund ta kenë të vështirë ta pranojnë këtë, por historia matet me rezultate, jo me simpati.
Nëse armët heshtin në Lindjen e Mesme, kjo do të ndodhë kryesisht falë një njeriu që shpesh është quajtur tepër i paparashikueshëm — por që pikërisht për shkak të kësaj natyre, arriti atë që të tjerët nuk mundën.

Një vlerësim që do të kishte kuptim të plotë

Çmimi Nobel për Paqe ka për qëllim të nderojë ata që arrijnë të sigurojnë paqe, të mbrojnë jetë njerëzish dhe të nxisin pajtimin.
Nëse zhvillimet aktuale në Izrael dhe Gaza sjellin vërtet fundin e armiqësive, atëherë Donald Trump i plotëson këto kritere më shumë se çdo figurë tjetër e kohës sonë.

Dhënia e këtij çmimi nuk do të ishte një veprim politik, por njohje e një arritjeje historike — një moment që mund të ndryshojë mënyrën si bota e sheh lidershipin dhe diplomacinë në shekullin XXI.

⸻

Nëse paqja mes Izraelit dhe Gazës bëhet realitet, ky moment do të kujtohet si fitore e diplomacisë strategjike — dhe si dëshmi se ndonjëherë paqja mund të vijë nga drejtimet më të papritura.
Në atë rast, dhënia e Çmimit Nobel për Paqe Donald Trump-it nuk do të ishte thjesht e përshtatshme.
Do të ishte një domosdoshmëri morale.

Policewomen in Stockholm

The policewomen in Stockholm are a true example of simplicity, civic culture, and professionalism worthy of admiration. They patrol the city streets every day to bring safety and peace to children and citizens, making the city a safer place for everyone.

You can often see them on the streets, in traffic, and sometimes even during challenging police operations. Although they carry automatic weapons on their shoulders, their faces are usually accompanied by a friendly smile, and they try to assist citizens in every way the law allows. They are there to guide, protect, and ensure public order.

One of the most remarkable qualities of these women is their love and care for children. While they are serious and dedicated in their duties, they are also tender and compassionate toward little ones. They never hesitate to hug and comfort children, providing not only security but also planting seeds of respect and parental love in their hearts.

Citizens always show respect and gratitude for these women in uniform, making their public service not just a professional duty, but also a symbol of solidarity, kindness, and civic responsibility.

The policewomen in Stockholm are an inspiring example of how courage, professionalism, kindness, and love for children can come together to maintain safety and trust within the community.

Vajzat police në Stokholm !

Vajzat që punojnë në polici në Stokholm janë shembull i thjeshtësisë, kulturës qytetare dhe profesionalizmit që meriton admirim. Ato patrullojnë rrugët e qytetit çdo ditë për të sjellë siguri dhe paqe për fëmijët dhe qytetarët, duke e bërë qytetin një vend më të sigurt për të gjithë.

I sheh shpesh në rrugë, në trafik, dhe ndonjëherë edhe në aksione të vështira policore. Megjithëse mbajnë armë automatike mbi sup, fytyra e tyre zakonisht shoqërohet me një buzëqeshje miqësore, dhe përpiqen të ndihmojnë qytetarët sa më shumë që u lejon ligji. Ato janë aty për të udhëzuar, për të mbrojtur dhe për të garantuar rendin publik.

Një nga tiparet më të veçanta të këtyre grave është dashuria dhe kujdesi i tyre për fëmijët. Ndërsa janë serioze dhe të përkushtuara në shërbim, ato janë gjithashtu të ëmbla dhe të ndjeshme ndaj të vegjëlve. Nuk ngurojnë t’i përqafojnë dhe t’i ledhatojnë fëmijët, duke u dhënë jo vetëm siguri, por duke mbjellë tek ata respekt dhe dashuri prindërore.

Çdo ditë, vajzat police përballen me shkelës ligji dhe kriminelë, dhe mund të ndeshen me situata të rrezikshme, por nuk e lënë asnjëherë misionin e tyre të shenjtë — zbatimin e ligjit dhe mbrojtjen e qytetarëve. Ato janë guximtare, të përkushtuara dhe të vendosura, dhe asnjëherë nuk abuzojnë me uniformën, ligjin ose detyrën e tyre.

Qytetarët gjithmonë tregojnë respekt dhe mirënjohje për këto gra që mbajnë uniformën, duke e bërë shërbimin e tyre publik jo vetëm një detyrë profesionale, por edhe një simbol të solidaritetit, mirësisë dhe përgjegjësisë qytetare. 

But this scheme goes far beyond media manipulation.

Rama is not acting purely for personal gain; he is openly collaborating with Aleksandar Vučić, using Serbian influence to weaken Kosovar leadership and assert control over the region. On top of that, he exploits George Soros’ international networks to legitimize propaganda and manipulate public opinion, blending media, orchestrated analyses, and lies into a powerful weapon.

But this scheme goes far beyond media manipulation. Rama is not acting purely for personal gain; he is openly collaborating with Aleksandar Vučić, using Serbian influence to weaken Kosovar leadership and assert control over the region. On top of that, he exploits George Soros’ international networks to legitimize propaganda and manipulate public opinion, blending media, orchestrated analyses, and lies into a powerful weapon.

Add to this suspected ties to drug trafficking networks, which provide Rama with a structure of unchecked power and influence.

This combination of media manipulation, criminal connections, and international lobbying makes the attack on Kurti exceptionally dangerous: every critical voice is labeled an “enemy,” and any effort to defend Kosovo’s sovereignty is crushed through orchestrated attacks and massive propaganda.

This is not just a political conflict.

This is a clear anti-national plan, where personal interests, Belgrade’s influence, international lobbying, and criminal elements are deployed to destroy any resistance.

Frrok Çupi is merely Rama’s tool in this ruthless operation, spreading lies and propaganda that undermine Albanian and Kosovar leadership, while Kosovo’s sovereignty is put at risk every day.

Rama vendos “spiunin e Sigurimit” Frrok Çupin për të sulmuar Albin Kurtin – Sulm i orkestruar antikombëtar .

Edi Rama po përdor ish-spiunin e Sigurimit të Shtetit, Frrok Çupin, si një armë të hapur për të sulmuar kryeministrin e Kosovës, Albin Kurti. Ky nuk është një sulm politik i zakonshëm – është një operacion anti-kombëtar, i orkestruar me kujdes, ku politika, propaganda dhe interesa të dyshimta ndërthuren për të minuar sovranitetin dhe lidershipin e Kosovës.

Frrok Çupi nuk është më shumë se një “zëdhënës i pistë” në duart e Ramës. Çdo artikull, çdo analizë dhe çdo deklaratë që ai shpërndan është planifikuar me kujdes nga padroni i tij për të delegjitimuar Kurtin dhe për të përhapur një narrativë të sajuar që shërben vetëm interesave të Ramës. Ai paraqet Kurtin si shkaktar të çdo problemi të Kosovës, duke krijuar frikë dhe konfuzion tek publiku.

Por kjo lojë shtrihet shumë më larg. Rama nuk vepron vetëm për interes personal; ai bashkëpunon hapur me Aleksandër Vuçiçin, duke përdorur ndikimin serb për të dobësuar lidershipin kosovar dhe për të kontrolluar rajonin. Për më tepër, ai shfrytëzon rrjetet ndërkombëtare të George Soros për të legjitimuar propagandën dhe për të manipuluar opinionin publik, duke kombinuar media, analiza dhe shpifje të orkestruara.

Shtoni këtu edhe lidhjet e dyshimta me bandat e trafikut të drogës, që i mundësojnë Ramës një strukturë kontrolli dhe ndikimi të papenguar. Ky kombinim mediatik, kriminal dhe ndërkombëtar e bën sulmin ndaj Kurtit jashtëzakonisht të fuqishëm dhe të rrezikshëm: çdo zë kritik trajtohet si “armik” dhe çdo përpjekje për të mbrojtur sovranitetin dhe integritetin kombëtar goditet me sulme të orkestruara dhe propagandë masive.

Ky nuk është thjesht një konflikt politik. Ky është një plan anti-kombëtar i qartë, ku interesat personale, ndikimi i Beogradit, lobimi ndërkombëtar dhe elementë kriminalë përdoren për të shkatërruar çdo rezistencë. Frrok Çupi është vetëm instrumenti i Ramës në këtë lojë të egër, duke përhapur shpifje dhe propaganda që minojnë lidershipin shqiptar dhe kosovar, ndërsa sovraniteti i Kosovës vihet në rrezik çdo ditë.

Rama ka kthyer politikën shqiptare dhe rajonale në një teatër manipulimi dhe tradhtie, ku e vërteta dhe interesi kombëtar humbasin përballë pushtetit personal dhe aleancave anti-kombëtare. Çdo deklaratë e Çupit është një goditje në themelet e Kosovës dhe një paralajmërim se ky operacion nuk do të ndalet.

On the Recognition and Condemnation of the Serbian Genocide in Kosovo

The Assembly of the Republic of Albania,

Having regard to Articles 2, 3, 4, 5, 7, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 22, 28, 29, 59, 123, 124, 125, and 126 of the Constitution of the Republic of Albania;

Having regard to the Charter of the United Nations, the Universal Declaration of Human Rights, the International Covenant on Civil and Political Rights, the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (1948), the Geneva Conventions of 1949 and their Additional Protocols, the European Convention on Human Rights, the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment, as well as other international instruments ratified by the Republic of Albania;

Recalling the Statute of the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (ICTY), the judgments of the ICTY, and the jurisprudence of the International Court of Justice regarding the crime of genocide and crimes against humanity;

Taking into account United Nations Security Council Resolution 1244 (1999);

Recalling further the Resolution of the Parliamentary Assembly of the Council of Europe 1329 (2003), the Resolution of the European Parliament of 30 April 2009 on the European integration process of Kosovo, and other resolutions and recommendations of international institutions condemning war crimes and crimes against humanity committed in Kosovo during 1998–1999;

Recognizing the suffering, displacement, massacres, killings, forced disappearances, sexual violence, destruction of property, cultural and religious heritage, and other grave crimes committed by Serbian forces and institutions against the Albanian population of Kosovo;

Affirming that the systematic and widespread acts committed by the Serbian state authorities and military, paramilitary, and police structures during 1998–1999 in Kosovo constitute genocide, crimes against humanity, and war crimes under international law;

The Assembly of the Republic of Albania:

Strongly condemns the genocide, crimes against humanity, war crimes, and ethnic cleansing committed by Serbian state institutions, military, police, and paramilitary forces against the Albanian population of Kosovo during the years 1998–1999. Recognizes that these acts were deliberate, systematic, and widespread, and that they meet the definition of genocide under the 1948 Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. Pays tribute to the victims of the Serbian genocide in Kosovo, honors the memory of those who lost their lives, and expresses deep solidarity with the survivors, their families, and the entire people of Kosovo. Acknowledges the suffering of over one million Albanians forcibly expelled from their homes, the massacres of thousands of innocent civilians, the systematic sexual violence committed against Albanian women and girls, and the destruction of dwellings, schools, healthcare centers, and religious institutions. Declares that the denial of genocide, the minimization of crimes, and the glorification of war criminals represent a continuation of injustice and are contrary to the principles of peace, reconciliation, and European values. Calls upon the Republic of Serbia to recognize the genocide committed in Kosovo, to apologize publicly to the victims and their families, to cooperate fully in clarifying the fate of the missing persons, to bring before justice all perpetrators of war crimes, and to provide reparations for the damage caused. Urges international institutions, including the United Nations, the European Union, the Council of Europe, and all democratic states, to recognize and condemn the Serbian genocide in Kosovo, and to support justice, truth, and reconciliation in the region.

Massacres Committed by Serbian Forces in Kosovo (1998–1999)

The Assembly of the Republic of Albania, in recalling and documenting the crimes of genocide, enumerates the following massacres committed against the Albanian population of Kosovo:

Prekaz Massacre (March 5–7, 1998): 54 members of the Jashari family, including women and children, killed in Prekaz, Skenderaj. Likoshan and Çirez Massacre (February 28–March 1, 1998): 24 civilians killed by Serbian forces. Prekaz i Ulët (March 5, 1998): 27 Albanians killed. Gllogjan (March 24, 1998): 24 Albanians killed. Poklek Massacre (April 17, 1999): 53 civilians, including 23 children, burned alive. Izbica Massacre (March 28, 1999): 147 civilians executed. Meja and Korenica Massacre (April 27, 1999): over 377 men and boys executed in mass killings. Krusha e Madhe Massacre (March 25–27, 1999): 241 Albanians, including women and children, killed; many bodies burned. Krusha e Vogël Massacre (March 25, 1999): 113 Albanians killed, including 32 under the age of 18. Burgajet, Suhareka Massacre (March 26, 1999): 49 members of the Berisha family killed. Bellanica Massacre (March 25–26, 1999): 86 Albanians executed. Theranda/Suhareka Massacre (March 26, 1999): 350 Albanians killed in different parts of the town. Gjakova Massacre (April 1–2, 1999): 380 civilians executed. Pastasel Massacre (March 31, 1999): 106 Albanians killed. Vushtrri Massacre (May 2–3, 1999): 120 Albanians executed. Dubrava Prison Massacre (May 22–23, 1999): 160 Albanian prisoners executed. Ćikatovë e Vjetër Massacre (April 30, 1999): 94 civilians killed. Bajgora Massacre (April 1999): 98 Albanians executed. Carakllukë Massacre, Peja (April 1999): 70 Albanians killed. Rezalla Massacre (April 5, 1999): 98 Albanians executed. Rreznik Massacre (April 2, 1999): 39 civilians killed. Çikatovë e Vjetër (April 1999): 66 Albanians executed. Staro Çikatovo Massacre (April 1999): 80 Albanians killed. Rakovina Massacre (April 1999): 100 civilians executed. Zahaq Massacre (April 1999): 39 Albanians killed. Korisht Massacre (April 1999): 153 Albanians executed. Suhodoll Massacre (April 1999): 42 Albanians killed. Vrellë Massacre (April 1999): 72 Albanians executed. Qyshk Massacre (May 14, 1999): 41 Albanians killed. Zahaq Massacre (May 14, 1999): 39 Albanians executed. Pavlan and Nakëll Massacres (May 14, 1999): 116 Albanians killed. Kaqanik Massacre (April 1999): 86 Albanians executed. Studime Massacre (May 1999): 100 Albanians killed. Makresh i Ulët Massacre (April 1999): 45 Albanians killed. Bellanica, Rahovec (April 1999): 86 Albanians executed. Drenoc Massacre (April 1999): 36 Albanians killed. Cikatove Massacre (April 1999): 94 Albanians executed. Raskovac Massacre (April 1999): 100 Albanians killed. Krushë e Madhe Massacre (March 1999): over 200 Albanians executed. Klinë Massacre (April 1999): 80 Albanians killed. Suharekë Massacre (March 1999): 50 Albanians killed.

Summary of the Consequences of the Serbian Genocide in Kosovo

The Assembly of the Republic of Albania notes that the genocide and crimes committed by Serbian state institutions during 1998–1999 caused:

The forced expulsion of over one million Albanians from their homes and lands. The killing of more than 13,000 civilians, including children, women, and the elderly. The disappearance of thousands of persons, whose fate remains unresolved to this day. The systematic sexual violence and rape of Albanian women and girls as an instrument of terror and humiliation. The destruction and burning of over 100,000 houses, villages, schools, and healthcare facilities. The targeted destruction of cultural and religious monuments, including mosques, libraries, archives, and Albanian heritage sites. The severe psychological, social, and economic consequences for the people of Kosovo, whose effects continue to be felt today.

Calls and Appeals

Calls upon the Republic of Serbia: To recognize the genocide committed against the Albanians of Kosovo. To issue a public apology to the victims and their families. To cooperate fully with international and Kosovar authorities in clarifying the fate of the missing persons. To bring to justice all perpetrators of war crimes and crimes against humanity. To compensate the victims and their families, as well as the state of Kosovo, for the damages caused by its genocidal campaign. Calls upon international institutions, including the United Nations, the European Union, the Council of Europe, NATO, and all democratic states, to: Officially recognize and condemn the Serbian genocide in Kosovo. Provide continuous support for justice, truth, and reconciliation in the region. Ensure that impunity for crimes of genocide and war crimes is never tolerated.

Conclusions

The Assembly of the Republic of Albania:

Declares that the Serbian genocide in Kosovo represents one of the gravest crimes committed in Europe after the Second World War. Emphasizes that the recognition of genocide and the honoring of the victims are essential for peace, reconciliation, and justice in the Western Balkans and in Europe as a whole. Affirms that denial, minimization, or justification of genocide constitutes a continuation of injustice and poses a serious obstacle to the normalization of relations and lasting peace in the region. Expresses its unwavering solidarity with the Republic of Kosovo, its institutions, and its people, in their pursuit of justice, truth, and dignity. Calls upon the Parliament of Albania, the Assembly of Kosovo, and other democratic parliaments in the region and beyond, to adopt similar resolutions recognizing and condemning the Serbian genocide in Kosovo.

Memorial Day

The Assembly of the Republic of Albania hereby:

Proclaims 15 January as the Day of Commemoration of the Genocide against the Albanians of Kosovo, in memory of the massacre of Reçak (January 15, 1999) and all the victims of the Serbian genocide in Kosovo.

On this day, state institutions, schools, cultural and scientific institutions, as well as the media, are invited to organize commemorative activities dedicated to the remembrance of the victims and the promotion of human rights, peace, and justice.

Ditëlindja e një Mësueseje – Enkelejda Veliu

Sa vjeç jam unë sot?

Ndoshta mosha ime nuk shënohet në fletë kalendari, por në shikimet e nxënësve që më shohin si dritë, në buzëqeshjet që çelin kur kuptojnë një enigmë, në heshtjen e ëmbël kur një problem matematikor gjen zgjidhjen e tij.

Unë jam në moshën ku vitet nuk maten më me shifra, por me kapituj të jetës, me dëshira që marrin formë, me ëndrra që bëhen shpresë.

Jam në moshën ku dashuria për fëmijët është më e madhe se çdo lodhje, sepse çdo orë mësimi është një dhuratë që mbetet tek ata përjetë.

Sa vjeç jam unë?

Nuk ka rëndësi të numëroj vitet.

Unë i numëroj nxënësit që kalojnë nëpër duart e mia, ëndrrat që i kam parë të rriten, shpresat që i kam mbjellë në mendjet e tyre si fara të dijes.

Nëse jam njëzet, dyzet apo gjashtëdhjetë… ç’rëndësi ka?

E rëndësishme është mosha që ndiej: mosha e shpirtit që nuk lodhet, mosha e zemrës që nuk ndalet së dashuruari jetën dhe misionin e saj.

Unë jam në moshën kur frika s’ka më vend, kur guximi është mësuesi im më i mirë.

Në këtë moshë, bëj atë që dua dhe ndiej – ndaj dije, ngre ura, ndez dritë në sytë e atyre që më besojnë.

Sa vjeç jam unë?

Kujt i intereson!

Unë jam në moshën e pafundme të dijes, në moshën e bukurisë që lind sa herë një mendje hapet drejt botës.

🎂✨ Kjo është ditëlindja ime – një ditë që më shton jo vite, por dritë. ✨🎂

Kush është Bujar Hamit Balliu?

Bujar Hamit Balliu është shkrimtar, prozator, eseist, studiues dhe redaktor i palodhur. Ai e ka ndarë jetën mes mësimdhënies, përkushtimit qytetar dhe krijimtarisë letrare. Njeri i qetë, i sjellshëm dhe i respektuar, ai ka fituar admirimin e kolegëve dhe komunitetit, duke forcuar me personalitetin e tij peshën e veprës që ka lënë pas.

Përveç punës së gjatë si mësues letërsie dhe drejtues shkollash në Pogradec, Balliu ka dhënë një shembull të fortë qytetarie, duke shërbyer edhe si kryetar i Sindikatës së Arsimit të Pogradecit për disa vite.

Krijimtaria letrare

Veprat e Bujar Balliut përbëjnë një galeri të gjerë zhanresh: romane, tregime, ese, monografi dhe portrete letrare. Ai është autor poliedrik, që lëviz me finesë nga letërsia krijuese në reflektimin kritik.

“Nobel. Laureatët e letërsisë” (2010, 2021 – botim i dytë i plotësuar) është më shumë se një pasqyrë e fituesve të Nobelit; është një udhëtim në jetën dhe mendimin e tyre, me reflektime mbi rolin e letërsisë dhe lidhjet e tyre me Shqipërinë. “Hapësirat rrallohen prej dhimbjes”: dialog i ndjeshëm me shkrimtarin Istref Haxhillari, që shkon në thellësi të kujtesës dhe shpirtit. “Heremit”: tregime ku jeta, në dritë dhe hije, merr frymë në copëza poetike. “Emra në zgrip”: prozë e shkurtër me shtresime irracionale, që sjell një frymë të re në letërsinë shqipe. “I verbër shiu në mëngjes”: roman i fuqishëm për fatin, udhëtimet dhe rezistencën ndaj tjetërsimit shoqëror. “Era ndez qirinj”: roman me dhjetëra personazhe dhe një univers plot simbolikë, ku takohen Pogradeci, Tirana, Ohri dhe Parisi. “Përtëritje”: portrete të figurave të shquara, ku kujtesa mbrohet me anë të letërsisë. “Në hapësirën letrare të Vahit Nasufit”: monografi e thellë që sjell krijimtarinë e këtij autori më afër lexuesve. “Misionarët e dijes. Mësues të spikatur ndër vite” (2 vëllime): një monument nderimi për mësuesit e Pogradecit.

Redaktor dhe studiues

Përveç si autor, Balliu ka dhënë një kontribut të madh si redaktor. Ai ka redaktuar mbi 50 libra, mes tyre vepra monumentale të letërsisë botërore si “Kështu foli Zarathustra” e Friedrich Nietzsche dhe “Nana” e Émile Zolait, si edhe krijime të shkrimtarëve shqiptarë si Istref Haxhillari, Eqerem Pllaha dhe Vahit Nasufi.

Ky rol e bën atë një ndërtues të pazëvendësueshëm të bibliotekës letrare shqipe, duke sjellë tek lexuesi përmbajtje të pasura e të domosdoshme.

Çmime dhe vlerësime

Çmimi “Mitrush Kuteli”, Shoqata “Elita Art” (2014) Çmimi i parë për tregimin “Qyteti brenda tij” si tregimi më i mirë i vitit 2011, revista Obelisk Çmimi i dytë për tregimin e shkurtër, Akademia Europiane e Artit (2018)

Shkrimet e tij janë botuar në revista prestigjioze brenda dhe jashtë vendit: Ex libris, Nacional, Telegraf, Obelisk, Metafora (Prishtinë), Stil (Shkup), Doruntina (Kërçovë), Pegasi (Athinë), Shqiptari i Rumanisë (Bukuresht) etj.

Për krijimtarinë e tij kanë dhënë vlerësime figura të njohura si Skënder Rusi, Istref Haxhillari, Kopi Kyçyku, Eduart Sulollari, Valter File, Fatmir Minguli, Fatmir Terziu, Kosta Nake dhe të tjerë.

Vlerësim i përgjithshëm

Bujar Hamit Balliu është një shkrimtar i formuar me thellësi dhe finesë, që di të ndërthurë realitetin me metafizikën, të shpalosë dhimbjen dhe shpresën, të lidhë letërsinë shqiptare me atë botërore dhe të mbajë gjallë kujtesën kulturore e arsimore.

Ai është shembulli i njeriut që nuk jeton për bujë, por për krijim. Një personalitet i qetë, i përkushtuar ndaj nxënësve, kolegëve, qytetit të tij dhe mbi të gjitha ndaj fjalës së shkruar.

Në këtë ditë të shënuar, i urojmë shëndet, jetë të gjatë dhe frymëzim të pashtershëm. Vepra e tij është dhe do të mbetet një thesar për letrat shqipe dhe për brezat që do të vijnë.

✍🏽 Matilda Kurti /

Tryeza e Nju Jorkut pa Kosovën, një plagë e re në zemrën e Ballkanit

Nga Beqir Sina, New York

Më 25 shtator 2025, ndërsa Asambleja e OKB-së fliste për paqe, një tryezë e fshehtë u shtrua në Nju Jork, e sponsorizuar nga Serbia me mbështetjen e Richard Grenell dhe John Jovanoviç, kryetar i EXIM-it.

Liderët ballkanikë nga Bajram Begaj e Elisa Spiropali te Ervin Ibrahimoviç dhe Timço Mucunski – u ulën, por Kosova mungonte. Vetëm 13 ditë pas pezullimit të dialogut SHBA-Kosovë për “tensione të rritura” … kjo karrige e zbrazët hapi një plagë të re.

Ko tryezë pa Kosovën ndihet si tradhti:A është kjo një intrigë e planifikuar për të izoluar Prishtinën, apo një kapitull tjetër i historisë së pabarabartë të Ballkanit?

Intriga e planifikuar:

Pezullimi i dialogut strategjik SHBA-Kosovë më 12 shtator 2025, ku Ambasada Amerikane fajësoi Albin Kurti-n për “veprime destabilizuese” , duket si hapi i parë i një skenari të orkestruar.

Vetëm 13 ditë më vonë, Serbia, përmes ambasadorit Nemanja Stevanoviç dhe ministrit Marko Gjuriç,

Beogradi mblodhi liderët ballkanikë në Nju Jork, me mbështetjen e Grenell-it, i cili ka kritikuar Prishtinën (Kurtin)dhe mori dekoratën serbe në 2023, dhe Jovanoviç-it, që promovon eksporte serbe përmes EXIM-it.

Kosova mungonte një përjashtim që nuk duket rastësi. Ndërsa SHBA-ja lançoi dialog me Serbinë, duke e quajtur atë me një deklerat “zgjidhje strategjike” , ky takim pa Kosovën sugjeron një lojë transaksionale ku Prishtina paguan çmimin e izolimit.

Takimi i Gjuriç-it me ministrin rus Lavrov më 24 shtator shton dyshime: a po luan Serbia në dy fronte, duke shfrytëzuar tensionet e SHBA-së me Kosovën për të forcuar pozicionin e saj?

Hijet e Titos dhe Open Balkan

Open Balkan premtoi unitet rajonal, por, si në kohën e Titos kur Jugosllavia balanconte fuqitë globale,

Serbia ëndërron një Ballkan ku ajo udhëheq.

Samitet e fundit të Open Balkan, që përjashtuan Kosovën, rikthejnë hijet e një “bote të tretë” të rreme, ku Beogradi mblidhte aleatë, por linte Prishtinën në errësirë.

Serbia, me lidhje ekonomike si 5G-ja me EXIM dhe takime me Rusinë, po ndërton një bllok ku Kosova mbetet “fantazma”. Andaj, kjo plagë e re duket si “një thikë pas shpine” në Nju Jork.

A mund të ketë një Ballkan të bashkuar pa Kosovën në tryezë, apo kjo është një intrigë e veshur me premtime të rreme? se Presidenti i Shqipërisë Bajram Begaj foli në Asamblenë e Përgjithshme “shqip” për Kosovën dhe Luginën e Preshevës, dhe shefja e diplomacisë Spiropali , po flet për Kosovën….

The New York Roundtable Without Kosovo: A New Wound in the Heart of the Balkans

By Beqir Sina, New York

On September 25, 2025, while the UN Assembly spoke of peace, a hidden roundtable was laid in New York—sponsored by Serbia with the backing of Richard Grenell and John Jovanović, Chairman of EXIM.

Balkan leaders—from Bajram Begaj and Elisa Spiropali to Ervin Ibrahimović and Timčo Mucunski—took their seats, but Kosovo was absent. Just 13 days after the suspension of the U.S.-Kosovo dialogue over “heightened tensions”… that empty chair opened a fresh wound.

This roundtable without Kosovo feels like betrayal: is it a planned intrigue to isolate Pristina, or just another chapter in the unequal history of the Balkans?

⸻

A Planned Intrigue

The suspension of the U.S.-Kosovo Strategic Dialogue on September 12, 2025—where the U.S. Embassy blamed Albin Kurti for “destabilizing actions”—looks like the first step of an orchestrated scenario.

Just 13 days later, Serbia, through Ambassador Nemanja Stevanović and Minister Marko Gjurić, gathered Balkan leaders in New York—with the support of Grenell, who has criticized Pristina (and Kurti) and accepted a Serbian decoration in 2023, and Jovanović, who pushes Serbian exports through EXIM.

Kosovo’s absence was no coincidence. While Washington launched dialogue with Serbia, calling it a “strategic solution,” this Kosovo-free meeting suggests a transactional game where Pristina pays the price of isolation.

Gjurić’s meeting with Russian Foreign Minister Sergey Lavrov on September 24 only fuels suspicion: is Serbia playing on two fronts, exploiting U.S.-Kosovo tensions to strengthen its own hand?

⸻

The Shadows of Tito and the Open Balkan

Open Balkan promised regional unity, but—just as in Tito’s time when Yugoslavia balanced global powers—Serbia dreams of a Balkans under its leadership. The latest Open Balkan summits, excluding Kosovo, revive the shadows of a false “third world” vision, where Belgrade rallied allies while keeping Pristina in the dark.

The New York roundtable, backed by EXIM’s Jovanović and Grenell—who has lobbied for Serbian interests—looks like a continuation of that dream. Why did leaders like Begaj and Spiropali sit silently, accepting a “format” without Kosovo, when the topic was precisely Kosovo? Is this a desire for “stability” that betrays principle, or a failure to learn from history?

With economic links like 5G through EXIM and meetings with Russia, Serbia is building a bloc where Kosovo is left as a “ghost.” Thus, this new wound feels like a “knife in the back” in New York.

⸻

Can There Be a United Balkans Without Kosovo?

Can the Balkans unite without Kosovo at the table, or is this intrigue dressed in false promises? Even as Albania’s President Bajram Begaj addressed the General Assembly in Albanian, raising Kosovo and the Preševo Valley, and Foreign Minister Spiropali also spoke of Kosovo—the roundtable told another story.

When history judges unequal tables, this fresh wound asks: can there be peace without Kosovo? Does Albania feel the weight of that empty chair? Will this be the last intrigue—or a call for Kosovo and its allies to rise, demanding a full table where no one is left out?

Një qytet mund të fsheh në barkun e tij shumë gjëra te kendeshme e te neveritura. Nuk fsheh dot vetëm kulturën dhe historinë e tij. Ato duken prej të panjohurit qysh nga strehët e shtëpive, tek krasitja e kurorave të drurëve e deri tek kalldremet e rrugëve.

Duke qënë se unë i përmbahem parimit që është njeqind herë më i respektuar një qytet pa histori, se sa një qytet me histori të deformuar, po ngre zerin kundër një historie të re fantastike që klane të caktuara po përpiqen t’i veshin padrejtësisht Fierit.

Nga Murat Aliaj

ÇMENDURI FIERAKE

Një qytet mund të fsheh në barkun e tij shumë gjëra te kendeshme e te neveritura. Nuk fsheh dot vetëm kulturën dhe historinë e tij. Ato duken prej të panjohurit qysh nga strehët e shtëpive, tek krasitja e kurorave të drurëve e deri tek kalldremet e rrugëve.

Duke qënë se unë i përmbahem parimit që është njeqind herë më i respektuar një qytet pa histori, se sa një qytet me histori të deformuar, po ngre zerin kundër një historie të re fantastike që klane të caktuara po përpiqen t’i veshin padrejtësisht Fierit.

Siç mësojmë nga wikipedia, Fieri është një qytet relativisht i ri, i krijuar në vitin 1864 nga Kahreman Pashe Vrioni, ndaj dhe është i kuptueshëm fakti që historia e tij të nisë bashkë me ngjarjen më të madhe historike kombëtare Shpalljen e Pavarsisë. Si shumë qytete të tjerë edhe Fieri ka përfaqësuesit e vet firmëtarë në Aktin e Madh të kombit, të cilët çuditërisht vetëm sa u përmendet emri nën zë, si te ndjeje turp ndokush prej aktit te tyre, ndër kohë që në qëndër të qytetit lulëzojnë buste gogolësh pa meritat e të parëve.

Në pikën më të dukshëme të qytetit është ndërtuar memoriali i kryebashkiakut të parë të qytetit, Tonçi Kilicës, duke i atribuar atij vyrtyte që të gjorit nuk i kishte shkuar kurrë mëndja se do i sherbenin ndonjëherë.

Duke qënë se memoriali gënjen qysh me vlerësimin e parë, duke e paraqitur si kryebashkiakun e parë, është e kuptueshme që edhe gjithë vleresimet e tjera per te, duhen marre me rezerva.

Kryebashkiak i parë ka qënë Sami Bej Vrioni e jo Tonç Kilica për të cilin s’ka asnjë akt a dokument që të ketë firmosur si kryebashkiak. Për t’ju afruar sado pak të vërtetës, duhet t’i referohemi konceptit fanatik të kohës që “plitharaqi” (kështu quheshin shtepitë e të varfërve që s’lejoheshin të ngrinin shtepi me oxhak.) nuk kishte te drejten e oxhakut te vet, e jo me t’i lihej ne dore drejtimi i qytetit.

Mirëpo nipi i tij, sot piktor në zë, këmbëngul se ka qënë kështu e jo ndryshe, dhe memoriali u ngrit.

Duke qënë se nga ngjarjet për të cilat bëhet fjalë, ka kaluar gati një shekull, për t’ju afruar sado pak të vërtetës, është e nevojshëme të gërrvishtim sado pak ndryshkun që koha ka hedhur mbi ngjarjet dhe personalitetet. Janë të pakta e të pamjaftueshme të dhënat e faktet ilustruese për to.

Por kjo pamjaftueshmëri është e njejtë si për figurat që himnizohen edhe për ato që anatemohen, ndaj është domosdoshmëri ndërhyrja e historianëve të cilët të vënë nën këmishën e hekurt të klaneve politikë, vetëm guxojnë të mërmërisin, pa e thënë me kopetencë fjalën e tyre, duke lejuar që qytetit t’i bëhet një dëm kaq i madh.

Si bazë për këtë vlerësim të pamerituar të Tonçit, sherbeu një telegram që më datën 29 Nëntor 1912, i paska dërguar Kuvendit të Vlorës për ta përshendetur për misionin e madh. Nuk di ku gjendet ky telegram i cili është gdhendur mbi mermer, por me logjikën mbi bazën e të cilës u ngrit memoriali, më lind e drejta ta diskutoj vlerën e tij.

👉🏼Së pari në mungesë të një fakti të njohur a argumenti të trashëguar nga vet koha, si pikë orjentimi në shqyrtimin e ngjarjes, më sherben shtypi i kohës, kujtimet e shkruara nga vet pjesëmarrësit e ngjarjes së madhe.

Po pranojmë për njëç çast se Tonçi paska qënë kryebashkiak i Fierit, por as i pari e as i dyti, siç theksohet në mermer. Në kujtimet e shkruara të Ismail Qemalit theksohen vështirësitë e mëdha që grupi i flamurit ndeshi në kapërcimin e Fierit, ku ishte ngritur në këmbë xhandarmëria e qytetit për ta ndaluar me çdo kusht realizimin e misionit.

Kjo është arsya që një natë ata e kalojnë në shtepinë e Nadin Bej Leskovikut në Libofshë dhe natën tjetër në shtepinë e Hajredin Cakranit në Cakran, para se të kapërcenin Vjosën.

Këta miq të besuar të tij e shoqëruan deri në hapin e fundit të flamurit. Sigurisht që ata burra të rëndë që kishin marrë përsipër misionin historik të kombit, s’mund të bujtnin në një plitharicë pa oxhak, ku mund te tradhetoheshin kur te duash.

Duke qënë se Tonçit i digjej shpirti për ta parë Shqipërinë të lirë, do të ishte i shpiegueshëm padurimi i tij jo për ta përshendetur me telegram, por per te marrë rrugën sëbashku me ta. Parimi themelor i drejtimit të qytetit duhej të ketë qënë: Mbaje mirë me çdo qeverri dhe përpiqu të mos mbështesish asnjerën.

Me këtë logjikë mund të shpjegohet edhe telegrami i dërguar një ditë pas ngritjes së flamurit, aherë kur akti i madh ishte bërë fakt. Po me kete logjike shpjegohet edhe nxitimi i grupit te pavarsise per ta lene pas sa me pare Fierin e rrezikshem e kercenues.

Si të mos mjaftojë teksti përshendetës i telegramit, klani që mbështet patriotizmin e Tonçit, i referohet vdekjes së tij në burg.

Për mendimin tim, një vdekje në burg, nuk ka asgjë patriotike, madje e Tonçit përbën turp. Le të shpjegohem: Jemi në vitin 1916 i cili mbahet si viti më i egër i përleshjeve të luftës së parë botërore, kur Shqipëria ka edhe problemin e saj të madh kombëtar. Shtetin e dobët që akoma s’po njihet nga Evropa e që po kafshohet herë në jug e herë në veri nga fqinjët që kërkojnë shpërbërjen.

Fuqitë e mëdha që po shpejtonin drejt përfundimit të luftës, po mendonin për të ardhem e pasluftës.

Shqipëria e asaj kohe ishte tërësisht në vëmëndjen e interesave italjane që më pas do kulmonin me një ndër luftrat më burrërore që bëri populli ynë, me Luftën e Vlorës. Por jo me pak interesa shihnin në Shqipëri edhe grekët dhe serbët të cilët kishin rekrutuar në vëndin tonë një numur të madh agjentësh qe, pas mbarimit të luftës, do të punonin për ta.

Këto situata të acaruara qe mësojmë nga kronikat e shtypit të kohës, mund te na shpjegojne edhe logjiken e ngjarjeve te Fierit, te cilat me kalimin e kohes kane ndryshuar kahje duke na u paraqitur si me patriotiket qe kaloi vendi.

Në vitin 1916, ushtria austro–hungareze hyri në Fier dhe puna e parë që bëri, ishte arrestimi i gjithë agjentëve që punonin kundër interesave të saj.

👉🏼Një ndër ta ishte edhe Tonçi i cili punonte për sherbimet italjane.

Në vitin 1917 ai vdiq në burg si një qën i harruar nga të gjithë krahët. Këmbëngulja e madhe e Vilson Kilicës për reabilitimin e tij, më duket njerëzore sado e shemtuar të jetë fakti se kjo gjë u bë në këmbim të heqjes së bustit të vëllait të tij dëshmor, Janaq Kilicës.

Fieri ka vënd për të gjithë dhe po qe se Tonçi e meritonte, s’do kishte gjë më të bukur se sa të qëndronin në krah të njeri tjetrit gjyshi me nipin.

E parë në këtë prizëm, s’mund të lë pa përmendur faktin që ndërsa peneli i tij s’la portrete diktatorësh pa bërë, për të vëllain dëshmor nuk mori mundin të bënte asnjë skicë.

Duket se medyshjen e ndryshimit te pushteteve ai e ka patur qysh heret. Por ky ngelet problem personal dhe s’më përket ta tjerr më gjatë, ashtu siç është problem kombëtar edhe ai i dëshmorëve që me gjakun e derdhur për lirinë e atdheut, e veçuan veten prej vlerësimit ndonjëherë meskin të familjes dhe u bënë pronë e atdheut. Kjo është arsya që përmenda paralelizmin e historisë që u shkrua me gjak dhe u gëzua prej kuislingëve dhe klyshëve të tyre që me zell të jashtëzakonshëm po hedhin baltë mbi gjakun idealist të dëshmorëve të atdheut.

Se ç’gjëma mund të bëjë injoranca, aq më tepër kur ajo është e veshur me tituj shkencor dhe me pushtet, kjo mund të merret me mënd. Ajo që më çudit është fakti si ndihen historianët e vërtetë pas kësaj marramëndje arrogante të klaneve që po e përdhosin keq edhe atë pak histori që ka rrethi?

Fakti i mësipërm ishte i mjaftë që të ngrihej klani tjetër i Jorgaqëve e të këmbëngulë për t’u ngritur busti i atit të tyre.

Asnjë rëndësi nuk ka per opinionin se kush ishte babai i tyre i vërtetë, dosjet e të cilit nuk u hapën kurrë, duke lënë të hapur shtegun për një abuzim kaq të madh. Kështu pas vitit 1990, te bijte sajuan një përrallë të shplarë, pa asnjë fakt a argument bindës, se shtepia e tyre paskej qënë bazë e luftës N–Çl dhe me këtë sebep i vunë emrin e të atit një rruge kryesore.

Me atë aktivitet që ata përmendin, në Fier ka dhjetra në mos qindra veteranë që kanë dhënë shumë më tepër e që janë hequr mënjanë nga këto nderime. Ca për faktin se nuk u pëlqen pjesmarrja në të tillë klane e ca të tjerë se s’duan ta përziejnë veten me këtë çorbë të prishur.

Kështu na e mbushën qytetin me emra spiunësh dhe agjentësh duke shmangur patriotët e vërtetë, ata që vunë firmën dhe vulën në aktin e madh të pavarsisë, Jani Mingës dhe Hajredin Cakranit.

Por gjithashtu mendoj se ngelet detyrë e hapur studimi dhe evidentimi veprimarisë patriotike të pinjojve Vrioni, të cilët edhe pse figurojnë si përfaqësues të Beratit, kanë aktivitet të fuqishëm në Fier. Inati që nuk i lejuan plitharistët për të ndërtuar oxhaqe në shtepitë e tyre, nuk ka përse të zgjasë gjithë jetën, aq më tepër kur kjo ishte psikollogji anadollake e kohës e cila nuk dëmtoi vetëm Fierin.
Shtepia ku banoi familja Jorgaqi e që thuhet pa asnjë provë, se na paska qënë bazë e luftës N–Çl, është ndërtuar pas luftës. Gjatë luftës atje kanë qënë stallat e kuajve të këngëtarit të shquar të polifonisë labe dhe togerit te gardes mbrojtese te Ismail Qemalit, Qazim Ademi (Ruka) dhe të birit të tij, ish kolonelit të xhandarmerisë shqiptare Idriz Ruka, nga Matogjini i Vlorës.

Pas përfundimit të luftës, me arrestimin e Idrizit, u konfiskua edhe pasuria e tij, në trojet e të cilit u ngritën të gjitha ndërtesat që i dhanë këtij blloku pamjen e pas viteve ’50, të cilën e mban mënd gjithë brezi ynë që u rrit në këtë bllok.

Këtë pamje ajo e ruajti deri në fund të vitit 1990.

E theksoj se përveç dy tri shtepive dy katshe bejleresh që kishte i gjithë blloku, të tjerat, u ndërtuan më vonë. Po qe se duhet nderuar dikush në këtë mes, ai është Qazim Ademi, si patriot i oreve te para dhe këngëtar virtuoz, këngët e të cilit vazhdojnë të këndohen edhe sot. Si rrallë kush tjetër ai krijoi stilin e tij të kënduarit i cili njihet me emrin “stil i këngës qazimademçe”. Ai vdiq dhe u varros po në Fier (ne mos qofsha gabim) aty nga viti 1936, ose i biri Idrizi, i cili shkroi të parin manual shkencor për funksionimin e policisë moderne shqiptare, por kurrsesi Vasil Jorgaqi i cili kthente koken i trembur edhe kur ndodhte qe prane tij t’i shpetonte pordha ndonje te dehuri.

Përralla e krijuar nga Nasho Jorgaqi për të atin, ka dy të kqija. E para që lë përshtypjen e gabuar se lufta N–Çl paska pasë si baza ca stalla kuajsh dhe gomerësh dhe e dyta: mëson keq të tjerët se historia mund të bëhet edhe me përralla.

Mirëpo oreksi vjen duke ngrënë. Nuk u mjaftoi emërtimi i një rruge me emrin e tij, por …diskutimet vazhdojnë dhe nuk është çudi që të ngrihet edhe busti, pranë memorialit të Tonçit. Se, kur u bë patriot i madh Tonçi, përse të mos bëhet luftëtar i krisur edhe Vasili që s’e shkrepi kurrë në jetën e tij?

Pas kësaj e ka radhën ngritja edhe e bustit të Nashos me kompani.

Është koha e spiunëve që e kanë detyrë ta nderojnë njeri tjetrin. Një më pak a një më shumë, nuk prish punë. Fieri është zonë fushore që mund të rezervojë vënd edhe për spiunët e rretheve fqinje. Duket se Fierin po e gërryen sindromi i historisë së munguar të cilën po nxitojnë ta mbushin klanet që shpesh ndeshen edhe me njeri tjetrin për supremaci e dominim.

U ndala paksa në këtë pikë sepse kostatoj që kjo çmenduri po lë jashtë vëmëndjes figura të tjera që dhanë shumë herë më tepër për atdheun dhe morën si shpërblim një plumb pas koke. Këtu e kam fjalën për shkencëtarët e naftes Beqir Alinë, Milto Gjikopullin, Protoko Muratin, Koço Plakun, Eriko Veizin e ca të tjerë, të cilët i dhanë atdheut vëndburime të çmuar nafte e gazi.

Për turpin e drejtuesve të kulturës së rrethit, ata ose janë lënë jashtë vëmëndjes, ose janë përmendur në mënyrë fyese, siç është rasti i Eriko Veizit e Koço Plakut, emrat e të cilëve u janë vënë dy qorrsokaqeve në fshatin Mbyet, në pjesën juglindore të qytetit. Mirëpo kur fantazitë heroike pushtojnë katedrat, jetëve heroike u vjen turp prej vetes tek shohin qe sakrificat e tyre i shfrytezojne horrat.

Historia e monumenteve që ngrihen me vota dhe jo me fakte e argumente, nuk mbaron këtu. Në një vënd të dukshëm midis turizmit të vjetër dhe bankës së kursimit, një tjetër klan ka marrë përsipër pasurimin e historisë, duke ngritur një monument gati dy metër të lartë.

Në pjedestal shkruhet: “KUJTIM MAJACI– legjenda e futbollit shqiptar”. Pavarsisht nga rezervat që do rreshtoj më poshtë, unë kam mendimin se për gjëndjen e mjeruar në të cilën ndodhet futbolli fierak dhe në përgjithësi ai shqiptar, një monument i tillë talenti, për të frymëzuar më të rinjtë, është i nevojshëm.

Por që ai ta kryej siç duhet funksionin e tij, duhet edhe pak përmbajtje. Vendi i tij është para stadiumit e jo në qëndër të qytetit, pasi Majaci, sado legjende që të bëhet, nuk është as Pele dhe as Maradonë. Po kështu edhe Fieri ynë i mjerë, nuk është as Barcelonë dhe as Milano. Sa për motivacionin e gdhendur në mermer, mua më duket një çmenduri e plotë, pasi edhe ne ato të pakta ndeshje që Majaci luajti me kombëtaren, ajo humbi.

Vërtet që faji i humbjeve është kolektiv dhe Majaci ka vetëm pjesën e tij, por përpara fakteve të tilla trishtues, të bësh fjalë për legjendë, më duket një ironi shumë e hidhur të cilën Majaci nuk e meriton. Duke bërë Majacin legjendë shqiptare, mund të ndodhemi ngushtë, në na u dashtë të japim ndonjë vlerësim për Loro Boriçin apo mjeshtrat e tjerë të futbollit.

Kjo çmenduri ka vite që po i jep pasojat e saj rrënuese. Sigurisht që e përjetshme nuk do jetë. Mirë është që të frenohet sa është akoma herët, pasi për cilindo vjen dita e heqjes zvarrë. Duke qënë se këtë ndëshkim nuk e meriton asnjeri, unë ngre zerin për përmbajtje. Dhe jo vetëm kaq. Nismëtari dhe realizuesi i këtyre perversiteteve Frederik Jorgaqi, duhet të japë dorëheqjen ose të largohet nga detyra e drejtuesit te kultures se rrethit për paaftësi të theksuar profesionale dhe abuzim në kryerjen e detyrës. Ёshtë detyrë e tij dhe e atyre që e kanë në nomeklaturë për te bërë zgjedhjen, ashtu siç ndjej edhe unë detyrën qytetare, të mos hesht për këto turpe që qyteti nuk ua ka borxh.

Murat Aliaj

Ambasador Vili Minarolli /

Sot më shumë se kurrë, detyra e çdo kujt qytetari dhe demokrati është jo vetem mbrojtja e votës, jo vetem denoncimi me abuzimin, dhe vjedhjen e votes se qytetarit, por dhe mbeshtetja e fuqishme e forces politike qe solli dhe mbron lirinë.

Mbështetia e Partise Demokratike…

Dhe jo vetem,

Por sot veç demokrateve, qytetari shqiptar i tradhetuar, dhunuar varferuar, vjedhur dhe shfrytezuar nga kjo narko-qeveri, i duhet mbështetia e paster e partise demokratike dhe e kryetarit Berisha …e vetmja alternative dhe shprese ne mbrojtje te te drejtave dhe lirive te qytetarit, ne mbrojtje te familjes, kjo edhe ne mbrojtje te votes se tij të lirë.

👉🏼From Berisha’s “non grata” to Rama’s “non grata,” the story coming back like a boomerang

📅 May 19, 2021 ➖ The U.S. declares Sali Berisha “non grata” under accusations of corruption.

A confidential process that lasted for months, until it was personally communicated to him.

Part of society was thrilled, part of the political class celebrated with champagne, and another part remained silent out of fear.

📅 2021 – 2023, Berisha embarks on a titanic legal, political, and moral battle: 👇

• Legal: No conclusive evidence was ever presented. The case involving his son-in-law became a legal caricature.

• Political: From the ashes, he regained the Democratic Party, its headquarters, the seal, the opposition, and allies.

• Moral: He did not remain silent, did not hide, but fought every day and won the right to stay on the political stage.

🔺2024 – 2025, another “non grata” is being prepared. This time, for the Prime Minister of Albania, the man who morally judged Berisha’s fate: 👇

• His deputy has publicly spoken about shocking files and evidence.

• The Interior Minister and the Prime Minister’s right-hand man were convicted for drugs and corruption.

• Several ministers and former officials are in prison or under investigation.

• The Mayor of Tirana threatens from prison that he will speak about their shared scandals.

• The FBI, DEA, and McGonigal await him with files that burn hotter than political rhetoric.

🌏 History has its dark humor: those who mocked Berisha yesterday are now waiting for Rama on the same list.

• “When justice does not come from within, it comes from outside—and it comes with a fist.”

• “The nation’s hopes are not tied to ‘non grata’ labels, but to ‘zero tolerance’ for corruption.”

• “In Albania, justice is slow, but politics is quick to exact revenge.”

🔵 This is not about one person, but a system collapsing.

If it does not cleanse itself, history will, and history does not care about protocol.

🟢 As an ordinary citizen, impartiality tells me this: 👇

🔹 Berisha, from this story fabricated by Soros-linked NGOs with Blinken’s “non grata,” emerged stronger and with a clean slate.

♦️ Rama will emerge from this story as the man who lost his moral ground and ended up in international crosshairs.

✅ One continues in politics with restored dignity, while the other heads toward the handcuffs he deserves.

Nga “non grata” e Berishës te  “non grata” e Ramës, historia që po kthehet si bumerang

📅 19 Maj 2021➖SHBA shpall Sali Berishën “non grata” nën akuzën e korrupsionit.

Një proces i mbajtur konfidencial për muaj me radhë, deri sa iu komunikua vetë personit.
Një pjesë e shoqërisë u entuziazmua, një pjesë e politikës festoi me shampanjë, dhe një pjesë tjetër heshti nga frika.

📅 2021 – 2023, Berisha fillon një betejë titanike ligjore, politike e morale:👇

 • Ligjore: asnjë provë bindëse nuk u paraqit kurrë. Rasti i dhëndrit u bë karikaturë juridike.

 • Politike: nga hiri, rimori PD-në, selinë, vulën, opozitën dhe aleatët.

 • Morale: nuk heshti, nuk u fsheh, por luftoi çdo ditë dhe fitoi të drejtën të qëndrojë në skenë.

🟥2024 – 2025, një tjetër “non ograta” po përgatitet. Këtë herë për kryeministrin e Shqipërisë, njeriun që bëri moral me fatin e Berishës:👇

 • Zëvendësi i tij ka deklaruar publikisht për dosje e prova tronditëse.

 • Ministri i Brendshëm dhe krahu i djathtë u dënuan për drogë dhe korrupsion.

 • Disa ministra e ish-zyrtarë janë në qeli ose nën hetim.

 • Kryetari i Bashkisë së Tiranës kërcënon nga burgu se do flasë për aferat e përbashkëta.

 • FBI, DEA dhe McGonigal e presin me dosje që digjin më shumë se retorika politike.

🌏Historia ka humorin e vet të zi: kush tallte dje Berishën, sot pret Ramën në të njëjtën listë.

 • “Kur drejtësia nuk vjen nga brenda, vjen nga jashtë dhe vjen me grusht.”

 • “Shpresat e kombit nuk lidhen me ‘non grata’, por me ‘zero tolerancë’ ndaj korrupsionit.”

 • “Në Shqipëri drejtësia është e ngadaltë, por politika është e shpejtë për të marrë hak.” 

🔵Nuk bëhet fjalë për një njeri, por për një sistem që po shembet.
Nëse nuk pastron vetveten, e pastron historia dhe historia nuk pyet për protokoll.

🟢Si qytetar i thjeshtë, paanshmëria më thotë këtë:👇

🔹Berisha nga kjo histori e sajuar nga OJQ-të sorosjane me “non grata” e Blinken,-doli më i fortë dhe me faqe të bardhë .

♦️Rama do të dalë nga kjo histori si njeriu që humbi moralin dhe përfundoi në shënjestër ndërkombëtare.

✅Njëri vazhdon në politikë me dinjitetin e rikthyer, dhe tjetri drejt prangave  që i meriton.

Letër Falënderimi !

Drejtuar Kryesisë së Degës së Partisë Demokratike në Selanik .

Të nderuar miq.

Fjalët shpesh duken të pamjaftueshme për të shprehur mirënjohjen time të sinqertë ndaj jush.

🔹Ai aktivitet nuk ishte thjesht një takim politik, por një akt bashkimi, besimi dhe ringjalljeje shprese për emigrantët tanë që prej kohësh e kishin humbur besimin në rikthimin e demokracisë në Shqipëri.

Ajo ditë e atij takimi, madhështor, miqësor, ishte realizim i juaj i plotë – i sinqertë, i pastër dhe pa tam-tame – që tregoi se kombit tonë kurrë nuk i kanë munguar, dhe nuk do t’i mungojnë , bijat dhe bijtë e tij të ndershëm, të përkushtuar për ta çliruar nga kthetrat e mafies shtetërore.

Ajo ditë e atij takimi, madhështor, miqësor, ishte realizim i juaj i plotë – i sinqertë, i pastër dhe pa tam-tame – që tregoi se kombit tonë kurrë nuk i kanë munguar, dhe nuk do t’i mungojnë , bijat dhe bijtë e tij të ndershëm, të përkushtuar për ta çliruar nga kthetrat e mafies shtetërore.

Ky nderim që më bëtë duke më shpallur Kryetar Nderi është një vlerësim i madh për mua dhe një përgjegjësi e re për të qenë gjithmonë pranë jush, krah për krah në betejën për liri, demokraci dhe dinjitet njerëzor.

Me respekt dhe mirënjohje të pafund,
Urim Gjata

Letter of Gratitude!

Addressed to the Presidency of the Democratic Party Branch in Thessaloniki

Dear friends,

Words often seem insufficient to express my sincere gratitude to you.

With your dedication and tireless work, you have not only contributed to the rebuilding from ashes — I emphasize, “from ashes” — of the Democratic Party Branch in northern Greece, but also to strengthening the bridges of peace and understanding between our two countries.

🔹This humane act of yours is a great service, not only for friendship, peace, and politics, but also for human dignity and the hope of the Albanian emigrant community. The grand closing meeting of the electoral campaign, with the participation of Dr. Sali Berisha, stands as clear evidence of your joint work and the sacrifice of each of you.

🔹That event was not simply a political gathering, but an act of unity, trust, and the revival of hope for our emigrants who had long lost faith in the return of democracy in Albania.

That day of that magnificent and friendly meeting was your complete realization – sincere, pure, and without pomp – showing that our nation has never lacked, and will never lack, honest sons and daughters, devoted to liberating it from the claws of the state mafia.

This honor you bestowed upon me, by proclaiming me Honorary Chairman, is a great recognition for me and also a new responsibility to always stand by you, side by side in the battle for freedom, democracy, and human dignity.

With respect and endless gratitude,
Urim Gjata

Vili Minarolli Appreciates Urim Gjata’s Contribution to the Democratic Party and the Diaspora

Former Albanian MP and diplomat, Vili Minarolli, has publicly expressed his gratitude for the contributions of Urim Gjata to the Democratic Party (PD) of Albania, both within the country and in the diaspora. In a recent statement, Minarolli highlighted the important role Gjata has played in building and strengthening the structures of the PD over the years.

“Urim, my dear friend, you have given everything to the PD for many, many years, and the PD should recognize your contribution. I am grateful for our collaboration over the years in Pogradec, Tirana, and especially in the creation and leadership of the PD branch in Thessaloniki,” Minarolli wrote, describing their cooperation as an important part of the Democrats’ journey.

Urim Gjata has been one of the figures who has continuously supported the Democratic Party, contributing not only to local structures in Albania but also in the diaspora. The creation and leadership of the PD branch in Thessaloniki, home to a large Albanian community, is among the notable achievements associated with his name.

On this occasion, Minarolli’s appreciation is not limited to the political aspect but also extends to personal warm wishes: “I wish you joy with your children, grandchildren, and great-grandchildren!”

This message from Minarolli is seen as a testament to the mutual respect between the figures who have built and strengthened the Democratic Party over the years, while also emphasizing the irreplaceable role of the Albanian diaspora in supporting political forces in the homeland.

Anglisht 

Vili Minarolli vlerëson kontributin e Urim Gjatës në Partinë Demokratike dhe emigracion

Ish-deputeti dhe diplomati i njohur shqiptar, Vili Minarolli, ka shprehur publikisht mirënjohjen e tij për kontributin e dhënë nga Urim Gjata në Partinë Demokratike të Shqipërisë, si brenda vendit, ashtu edhe në emigracion. Në një reagim të fundit, Minarolli thekson rolin e rëndësishëm që Gjata ka pasur në ndërtimin dhe forcimin e strukturave të PD-së ndër vite.

“Urim, miku im i dashur, edhe ti i dhe gjithçka PD për shumë e shumë vite dhe PD duhet të vlerësojë kontributin tënd. Unë të jam mirënjohës për bashkëpunimin me ty për shumë vite në Pogradec, Tiranë dhe veçanërisht në krijimin dhe drejtimin e degës së PD në Selanik,” shkruan Minarolli, duke e cilësuar bashkëpunimin e tyre si një pjesë të rëndësishme të rrugëtimit të demokratëve.

Urim Gjata ka qenë një nga figurat që ka dhënë ndihmesë të vazhdueshme për Partinë Demokratike, duke kontribuar jo vetëm në strukturat lokale në Shqipëri, por edhe në diasporë. Krijimi dhe drejtimi i degës së PD-së në Selanik, ku jeton një komunitet i madh shqiptarësh, ka qenë një ndër arritjet e rëndësishme që lidhen me emrin e tij.

Me këtë rast, Minarolli nuk e kufizon vlerësimin e tij vetëm në aspektin politik, por shpreh edhe urime të përzemërta personale: “Të uroj veç gëzimet me fëmijët, me nipër e mbesa plot!”

Ky mesazh i Minarollit shihet si një dëshmi e respektit të ndërsjellë mes figurave që kanë ndërtuar dhe forcuar Partinë Demokratike ndër vite, duke theksuar gjithashtu edhe rolin e pazëvendësueshëm të emigracionit shqiptar në mbështetje të forcave politike në atdhe.

Shfaqen si magjistarë, shpëtimtarë, liderë të rinj… por në të vërtetë janë të njëjtët që dje heshtën, që u fshehën, që bënë pazare dhe shitën kauzën.

Sot gjejnë kurajo vetëm duke sulmuar doktorin, duke ia hedhur fajin atij për çdo pengesë, madje edhe për pazotësinë e tyre.

E njëjta këngë i njëjti turp që dëgjohet prej vitesh: “fajin e ka Saliu”.

Tashmë kjo frazë nuk është vetëm alibi e qeverisë, por edhe e atyre që duan të duken “revolucionarë” brenda PD-së.

Ata që për vite të tëra janë fshehur nën hijen e Doktorit, duke jetuar me emrin e tij, ndërsa pazotësinë e tyre e mbuluan me shpatullat e tij.
Sot, këta janë po ata që i fryjnë zjarrit nën zë, duke bërë sikur kërkojnë “ndryshim”, por në të vërtetë vetëm fshihen pas të njëjtit justifikim….

Më të rrezikshmit s’janë ata që sulmojnë me statuse , por ata që struken nën hijen e Doktorit… dhe ia shesin pazotësinë si “besnikëri”.

E vërteta është kjo: Doktori nuk ua ka zënë rrugën, por ju ka mbajtur ne kurriz

Ju ia keni zënë rrugën vetes, me dështimet, me vegjetimet, me pazaret, me heshtjen tuaj.
Dhe sot kërkoni të justifikoheni me të njëjtin refren të lodhur.

Hajde, pyesim demokratët: kush ua ka zënë vërtet rrugën?

Dilni para demokratëve e mateni veten sa vleni..nese keni këllqe!

Jo me artefice statuore , por me votë!!

Boll baltë e vrer.. ulni “armët” prej kartoni e hajde mblidhemi të analizojmë veten, duke filluar secili nga vetja

Ja kemi borxh nje përgjigje e një zgjidhje demokratëve e gjithë shqiptarëve që na votuan.
@highlight

✍🏽 Eda Grimci

Të moderuarit në Qarkun e Stokholmit tani po fillojnë procesin e përcaktimit të listës parlamentare për zgjedhjet e vitit 2026. Unë kam regjistruar kandidaturën time për rizgjedhje.

Arsyeja është e thjeshtë: Suedia duhet të vazhdojë në drejtimin e duhur. Për mua, në fund të fundit, çështja është se në cilin vend do të rritet vajza ime.

Zhvillimet kanë shkuar në drejtimin e gabuar për një kohë të gjatë.

Në punën time si oficer policie, në njësinë kombëtare të inteligjencës, kam qenë dëshmitar i drejtpërdrejtë se si bandat dhe klanet e bënë Suedinë gjithnjë e më të rrezikshme.

Pamundësia për të kontrolluar imigracionin çoi në një shoqëri gjithnjë e më të ndarë.

Po i afroheshim shpejt një gjendjeje të pakthyeshme.

Rëndësia e ndryshimit të pushtetit në vitin 2022 vështirë se mund të mbivlerësohet. Që atëherë, është ndjekur një politikë e moderuar për një vend më të sigurt, më të pasur dhe më koheziv.

Të shtënat janë ulur – tre vjet me radhë. Imigracioni i azilit është më i ulëti në 40 vjet. Dembelizmi dhe naiviteti po zëvendësohen nga drejtësia, racionaliteti dhe realizmi.

Jemi në rrugën e duhur për të zgjidhur problemet serioze sociale nga të cilat ka vuajtur Suedia, por mbetet punë e rëndësishme.

Dua të vazhdoj të jem pjesë e punës ekipore që është politika dhe të kontribuoj me përvojat e mia nga Policia dhe njohuritë e mia si kriminolog.

Moderaterna i Stockholms län påbörjar nu processen för att fastställa riksdagslistan till valet 2026. Jag har anmält min kandidatur för omval. 
 
Skälet är enkelt: Sverige måste fortsätta i rätt riktning. För mig handlar det ytterst om vilket land min dotter ska växa upp i.

Utvecklingen gick länge åt fel håll. I mitt arbete som polis, vid den nationella underrättelseenheten, bevittnade jag på nära håll hur gäng och klaner gjorde Sverige allt farligare. Oförmågan att kontrollera invandringen ledde till ett allt mer splittrat samhälle. Vi närmade oss snabbt ett irreversibelt tillstånd.

Om detta varnade jag återkommande för, bland annat i SvD:s ledarsida och med boken ”Gangstervåld: den nya brottsligheten”. Men Socialdemokraterna tog aldrig problemen på allvar, och tillräckliga åtgärder uteblev. 
 
Betydelsen av maktskiftet 2022 kan svårligen överskattas. Sedan dess förs en moderat politik för ett tryggare, rikare och mer sammanhållet land. Skjutningarna har minskat – tre år i rad. Asylinvandringen är den lägsta på 40 år. Slapphet och naivitet ersätts av rättvisa, rationalitet och realism. 
 
Vi är på god väg att lösa de allvarliga samhällsproblem Sverige lidit av, men viktigt arbete återstår.
 
När vi fullföljt Tidö-avtalet behövs ett fortsatt reformarbete, och inte bara när det gäller migrations- och kriminalpolitiken. Vad jag ser att vi behöver göra sammanfattade jag med min senaste bok Lag & Ordning, men kan även läsas på min hemsida. 

Jag vill fortsätta att vara en del i det lagarbete som politiken är, och bidra med mina erfarenheter från Polisen och mina kunskaper som kriminolog.
 
Därför söker jag förtroendet att även nästa mandatperiod få representera Moderaterna i riksdagen. För att fortsätta jobba för lag och ordning — för att våra barn ska växa upp i trygghet och frihet.

“Ai që ngrihet për një popull injorant, është si ai që i vë zjarrin trupit të vet për t’i ndriçuar rrugën një të verbri.”

Thuhet se kur u kap Che Guevara në strehën e tij, pasi e kishte tradhtuar një bari, njëri prej tyre e pyeti me habi:

– Si munde ta tregosh një njeri që e ka kaluar gjithë jetën duke ju mbrojtur juve dhe të drejtat tuaja?!

👤Bariu iu përgjigj i qetë:
– Luftërat e tij me armikun i frikësonin delet e mia!

Por Napoleoni e thirri dhe i tha:

– Më vjen keq të vras një njeri që ka mbrojtur vendin e tij me trimëri.

Nuk dua që historia të më kujtojë si vrasës të heronjve. Do të të fal, nëse paguan 10 mijë monedha ari, si shpërblim për humbjet e ushtrisë sime.

👤Mohamed Karim buzëqeshi dhe tha:
– Nuk kam aq para, por kam mbi 100 mijë monedha ari borxh te tregtarët.

Napoleoni i dha afat.
Karim doli në treg, i lidhur me zinxhirë e i rrethuar nga ushtarë pushtues, me shpresë se ata për të cilët kishte sakrifikuar do ta ndihmonin.

Por asnjë tregtar nuk u përgjigj.
Përkundrazi, e akuzuan se ai ishte shkaktari i shkatërrimit të Aleksandrisë dhe krizës së tyre.

👤Mohamed Karim u kthye te Napoleoni i thyer shpirtërisht.

Mohamed Rashid Rida e përmblodhi kështu:

“Ai që ngrihet për një popull injorant, është si ai që i vë zjarrin trupit të vet për t’i ndriçuar rrugën një të verbri.”
Drilon Gashi

“He who stands up for an ignorant people is like he who sets his own body on fire to light the way for a blind man.” 

It is said that when Che Guevara was captured in his hideout, after betraying a shepherd, one of them asked him in surprise:

– How can you betray a man who has spent his whole life defending you and your rights?!

👤The shepherd replied calmly:

– His battles with the enemy scared my sheep!

Many years later, in Egypt, the great commander Mohamed Karim led the resistance against Napoleon’s French campaign.

When he was captured, the court ruled to execute him.

But Napoleon called him and said:
– I regret killing a man who has defended his country with courage. I do not want history to remember me as a killer of heroes. I will forgive you if you pay 10 thousand gold coins as compensation for the losses of my army.

👤Mohamed Karim smiled and said:
– I do not have that much money, but I owe over 100 thousand gold coins to the merchants.

Napoleon gave him a reprieve. 
Karim went out into the market, chained and surrounded by invading soldiers, hoping that those for whom he had sacrificed would help him.

But no merchant responded. 
On the contrary, they accused him of being the cause of the destruction of Alexandria and their crisis.

👤Mohamed Karim returned to Napoleon broken-hearted. 

Then Napoleon said to him:
– I will not kill you because you fought against us, but because you sacrificed your life for a cowardly people, who love trade more than freedom.

Mohamed Rashid Rida summed it up like this:
> “He who stands up for an ignorant people is like he who sets his own body on fire to light the way for a blind man.”

✍🏽 Drilon Gashi /

ASSESSMENT OF U.S. DESIGNATION POLICY REGARDING FORMER ALBANIAN PRIME MINISTER SALI BERISHA:

IMPLICATIONS FOR BILATERAL RELATIONS AND REGIONAL STRATEGIC OBJECTIVES

Prepared by Continental Strategy and Continental PLLC

July 22, 2025

EXECUTIVE SUMMARY

The 7031(c) designation of former Albanian President and Prime Minister Sali Berisha should be lifted immediately. The designation was politically motivated, lacks factual basis, damaged U.S. foreign policy interests, and contributed to Albania’s deterioration into what critics now describe as a “narco-state.” As Albania’s democracy is under severe threat and Berisha is no longer an active political figure, lifting the designation would restore American neutrality and credibility in the region.

BACKGROUND AND CURRENT SITUATION

Origins and History of Section 7031(c)

Section 7031(c) of the Department of State, Foreign Operations, and Related Programs Appropriations Act serves as a congressional mechanism to combat foreign corruption and human rights abuses by imposing visa restrictions. According to the Congressional Research Service, “the origins of Section 7031(c) can be traced to FY2008 SFOPS appropriations,”¹ though “the discretion to publicly designate individuals pursuant to 7031(c) has been explicitly provided in appropriations provisions since FY2015.”2

The provision requires the Secretary of State to bar foreign officials and their immediate family members from U.S. entry when there is “credible information” of involvement in “significant corruption, including corruption related to the extraction of natural resources, or a gross violation of human rights.”3

Usage Statistics and Partisan Patterns

1 Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights Grounds: A Chronology. 2020.

2 Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights Grounds: A Chronology. 2020.

3 Congressional Research Service, “Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights Grounds: A Chronology,” by Liana W. Rosen and Michael A. Weber, May 18, 2020.

This material is distributed by Continental Strategy on behalf of the Democratic Party of

Albania. Additional information is on file with the Department of Justice, Washington, D.C.

Received by NSD/FARA Registration Unit 07/24/2025

The Congressional Research Service documents that “the first public designation took place in 2018.”4 Specifically, the first designation targeted “former Albanian Prosecutor General Adriatik Llalla and his immediate family members”5 on February 14, 2018.

According to CRS analysis, from 2018 through May 2020, “more than 150 individuals (77 primary public designations on corruption or human rights grounds and 74 additional family members publicly named) from more than 30 countries have been publicly identified pursuant to Section 7031 (c). “6 Of these primary designees, “approximately 70% of public listings are on human rights grounds and 30% are on corruption grounds.”7

Dramatic Expansion Under Biden Administration

While Section 7031(c) was created and first used during the Trump administration, it has been significantly expanded under the Biden administration, becoming one of the most frequently used foreign policy tools. During the Biden administration the U.S. State Department made approximately 300 Section 7031(c) designations under the Department of State, Foreign Operations, and Related Programs Appropriations Act.

These designations affected officials from 36 countries. The total number of people impacted (including designated officials and their immediate family members) is approximately 390.8,9,10

Usage by Administration:

Trump Administration (2018-2020): 77 primary designations plus 74 family members across 3 years.

Biden Administration (2021-2025): Over 300 designation actions in 4 years.

The pattern reveals that the Biden administration has not only continued but dramatically escalated the use of Section 7031 (c) authority. President Biden explicitly stated at the Summit for Democracy that “countering corruption and strengthening the rule of law are important for each democracy around the world”11 and that “the

*Congressional Research Service, “Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights

Grounds: A Chronology,” by Liana W. Rosen and Michael A. Weber, May 18, 2020.

5 Congressional Research Service, “Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights

Grounds: A Chronology,” by Liana W. Rosen and Michael A. Weber, May 18, 2020.

• Congressional Research Service, “Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights

Grounds: A Chronology,” by Liana W. Rosen and Michael A. Weber, May 18, 2020.

Congressional Research Service, “Foreign Officials Publicly Designated by the U.S. Department of State on Corruption or Human Rights Grounds: A Chronology,” by Liana W. Rosen and Michael A. Weber, May 18, 2020.

8 Forty-two 2021 designations: https://www.state.gov/reports/report-to-congress-on-anti-kleptocracy-and-human-rights-visa- restrictions-public-listing/public-listing-fiscal-year-2021/

One hundred sixty-six 2022 designations: https://www.state.gov/reports/report-to-congress-on-anti-kleptocracy-and-human-rights- visa-restrictions-public-listing/public-listing-fiscal-year-2022/

10 One hundred five 2023 designations: https://www.state.gov/reports/report-to-congress-on-anti-kleptocracy-and-human-rights-visa- restrictions-public-listing/public-listing-fiscal-year-2023/

11 “Fact Sheet 7031 (c) Designations of Georgian Officials.” U.S. Embassy & Consulate in Georgia, U.S. Department of State, 5 Apr. 2023, ge.usembassy.gov/fact-sheet-7031c-designations-of-georgian-officials/.

This material is distributed by Continental Strategy on behalf of the Democratic Party of Albania. Additional information is on file with the Department of Justice, Washington, D.C.

Department of State will continue to use this authority and all appropriate tools to combat corruption globally”12, signaling an intentional policy of expanded use.

Evidence of Systematic Expansion:

1. Increased Frequency: The Biden administration’s made regular use of 7031(c) designations, issuing multiple designations each month.
2. Broader Geographic Scope: The designations have expanded beyond the

original focus areas to include officials from a wider range of countries, particularly targeting governments that have historically cooperated with the United States.

3 . Political Targeting: Key Republican lawmakers have publicly criticized the

designations as disproportionately affecting officials from U.S.-aligned (often center-right or conservative) governments in Latin America and beyond, while sparing more left-wing regimes. A February 2024 letter to President Biden from Republican senators, led by Sen. Jim Risch (R-ID), the ranking member of the Senate Foreign Relations Committee, and co-signed by Sens. Marco Rubio (R- FL), Bill Hagerty (R-TN), James Lankford (R-OK), Mike Lee (R-UT), Tim Scott (R-SC), John Cornyn (R-TX), and Rick Scott (R-FL), noted that the Biden administration has politicized the sanctions process by overwhelmingly focusing public designations on cooperative partners in the region while ignoring corruption in regimes that undermine U.S. interests, such as Venezuela’s Maduro regime, Ecuador’s former President Rafael Correa, Argentina’s former President Cristina Fernández de Kirchner, and Brazil under President Lula da Silva (all examples of left-wing or authoritarian-left governments cited in the letter). 13

This aligns with broader criticisms noted in non-partisan analyses, such as Congressional Research Service reports, which discuss perceptions that U.S. human rights policies under various administrations (including Biden’s) apply inconsistent standards to strategic partners versus adversaries, potentially inviting charges of hypocrisy. 14

During the first Trump administration, Section 7031(c) was primarily applied to clear-cut cases of corruption and human rights abuses. In contrast, the Biden administration broadened its use of the tool, increasingly targeting political opponents of regimes

12 “Fact Sheet 7031(c) Designations of Georgian Officials.” U.S. Embassy & Consulate in Georgia, U.S. Department of State, 5 Apr. 2023, ge.usembassy.gov/fact-sheet-7031c-designations-of-georgian-officials/.

12 Risch, Jim, et al. “Risch Leads Colleagues in Expressing Concern over Biden Admin Sanctions in Latin America.” U.S. Senate Committee on Foreign Relations, 26 Feb. 2024, http://www.foreign.senate.gov/press/rep/release/risch-leads-colleagues-in-expressing- concern-over-biden-admin-sanctions-in-latin-america.

14 Smith, John, et al. CRS Report R47890: Title Unknown. Congressional Research Service, 7 Jan. 2025,

http://www.everycrsreport.com/files/2025-01-07_R47890_563f0a172453cc5325971382dd94bf5f31f6f8f6.html.

This material is distributed by Continental Strategy on behalf of the Democratic Party of Albania. Additional information is on file with the Department of Justice, Washington, D.C.

aligned with progressive networks. This shift sparked criticism that the tool’s original purpose-combatting corruption and human rights violations-has been repurposed for political ends.

The Original Designation

On May 19, 2021, Secretary of State Antony Blinken designated Sali Berisha and his family members under Section 7031 (c) for alleged “significant corruption” during his tenure as Prime Minister, citing “misappropriation of public funds and interfering with public processes, including using his power for his own benefit and to enrich his political allies and his family members. 15”

Legal Framework and Waiver Authority

According to a legal analysis prepared by attorneys at Continental PLLC and shared with the State Department, Section 7031(c) is “an entirely political process” with “no waiver process, waiver application, or right to appeal. “16 The statute vests “sole discretion in the Secretary of State to designate an individual or rescind or revoke that designation”17 and grants “sole discretion to waive the sanction if the Secretary determines that the waiver would serve a compelling national interest or that the circumstances which caused the individual to be ineligible have changed sufficiently. “18

Federal courts have confirmed that “only the Secretary can add or remove from the Section 7031(c) list,”19 making the designations strictly an executive branch decision.

Public Designation of Albanian Sali Berisha Due to Involvement in Significant Corruption.” U.S. Department of State, gnificant Corruption.” U.S. Department of State, 19 May 2021, 2021-2025.state.gov/public-designation-of-albanian-sali-berisha-due-to-involvement-in-significant-corruption/. 17545-Informational-Materials-20250508-7.” FARA eFile, U.S. Department of Justice, 8 May 2025, efile fara.gov/docs/7545-

Informational-Materials-20250508-7.pdf. 177545-Informational-Materials-20250508-7″ FARA eFile, U.S. Department of Justice, 8 May 2025, efile fara.gov/docs/7545- Informational-Materials-20250508-7.pdf.

17545-Informational-Materials-20250508-7.” FARA eFile, U.S. Department of Justice, 8 May 2025, efile fara.gov/docs/7545-

Informational-Materials-20250508-7.pdf. 7545-Informational-Materials-20250508-7. FARA eFile, U.S. Department of Justice, & May 2025, efile.fara.gov/docs/7545- Informational-Materials-20250508-7.pdf.

This material is distributed by Continental Strategy on behalf of the Democratic Party of Albania. Additional information is on file with the Department of Justice, Washington, D.C.

Importantly, Representative Zeldin inquired how it was that sanctions on Berisha were applied in 2021, “eight years and two U.S. presidential administrations later” given that Berisha had left office in 2013 during the Obama-Biden administration and was currently not in office? Zeldin requested an official response and meeting with the appropriate State Department officials to review any intel for the alleged corruption, and the process the Department used, No official response or review meetings were offered by the State Department at that time. 32, 33

Biden Administration Official Acknowledges Berisha’s Designation Was Wrong

Former U.S. diplomat and State Department career official Jonathan Moore, a knowledgeable expert on Balkan developments, has publicly stated that the sanctions against Berisha specifically were imposed “without concrete evidence, but based on rumors, forwarded by the US embassy in Tirana to Washington. Moore emphasized that “the sanctions against former Prime Minister Sali Berisha were imposed without concrete evidence” and criticized the program for relying on allegations rather than facts.35

Speaking directly about Berisha’s case, Moore explained that “these sanctions, through the State Department, introduced in 2018, seem to be supported mainly by allegations of corruption. So, the first person told the second person, who told the embassy that someone was corrupt. “36 He pointed out that in cases like Berisha’s designation, “there are many people in the world who are on that list who have never been investigated, serious questions arise regarding the validity of the sanctions. “37

Critically, Moore acknowledged that “there is no objection process or to see if someone has made a positive contribution to the interests of the United States, “38 highlighting the fundamental procedural flaws in the designation system that affected Berisha.

Absence of Evidence and Congressional Oversight Failures

According to policy experts, State Department’s sanctions against Berisha were as other controversial designations. There is an “irony that while the State Department

continues to target Berisha and other pro-American politicians for alleged corruption, evidence suggests that the corruption lies with Rama and those Americans whom he has compromised. “39

The State Department failed to comply with statutory requirements to present supporting evidence to Congress regarding the designation. Then-Congressman Lee Zeldin formally requested the evidence used to justify the designation, as mandated by the statute, but the Department failed to respond to this Congressional oversight request. 40

Contrast with Legitimate Designations

Unlike Secretary Rubio’s recent designation of former Argentine President Cristina Fernández de Kirchner, who was convicted in her home country of crimes she committed while in office and who was a reliable ally to leftist regimes and enemies of the United States, Berisha presents a starkly different case:

No criminal conviction: Berisha has never been convicted of any crime

Post-office charges: The charges brought against him were not filed until after he was well out of office and preparing for a return to public office

No public evidence: No evidence has been presented to the public about any wrongdoing

Pro-American stance: Berisha has been consistently supportive of U.S. interests and NATO alliance

Partisan Implementation and NGO Influence

The designation resulted from ideological bias within the Obama and Biden administrations, with “Secretary of State Antony Blinken’s ideological animosity toward the center-right, Kim’s partisanship, and USAID Administrator Samantha Power’s willingness to allow Rama to turn SPAK into a political weapon.”41

USAID-Soros Network Financial Collusion Financial records reveal the scope of this institutional capture. Over the past 15 years, USAID funneled over $270 million to the East-West Management Institute (EWMI), an Open Society Foundations partner, for

projects described as “judicial reform” and “civil society training” in countries including Albania and Cambodia. 42

This so-called judicial reform was more accurately described as judicial overhaul. USAID funding was directed to the “Justice for All” campaign, which granted excessive judicial control to Albania’s socialist leadership. This new judicial system was then weaponized by socialist leaders to imprison political opponents.

Direct Targeting of Berisha Through U.S.-Funded Operations Most significantly, the EWMI’s Justice for All campaign directly promoted an investigation and political persecution of former Prime Minister Sali Berisha an opponent of Albanian Prime Minister Edi Rama, who is notably “a close confidant of Soros who gave a toast at his son Alex Soros’s recent lavish wedding in Long Island. 43”

Pattern of Regional Destabilization This Albanian operation was part of a broader

pattern. Judicial Watch documented evidence of collaboration between the State Department and USAID with Soros to financially support leftist activist groups in Macedonia to destabilize their government. Between February 27, 2012, and August 31, 2016, USAID gave $4,819,125 in taxpayer money to OSF. According to Judicial Watch, “The USAID’s website links to http://www.soros.org.mk, and says the project trained hundreds of young Macedonians ‘on topics such as freedom of association, youth policies, citizen initiatives, persuasive argumentation and use of new media. “”44

Policy experts have characterized these as “U.S.-funded programs [that] have provoked Saul Alinsky-style violence and ethnic division, inspiring a political crisis since 2015.”45

The systematic use of U.S. taxpayer funds to empower leftist governments while simultaneously designating their pro-American opponents under anti-corruption authorities represents a fundamental corruption of American foreign policy objectives.

U.S. Ambassador Yuri Kim’s extreme partisanship included “literally and figuratively embracing Rama, openly favoring Rama and belittling the Democratic Party and the opposition, famously telling Berisha to ‘eat grass.”46

Soros Network Connections

Public reporting revealed concerning connections between Prime Minister Edi Rama and the Soros network that may have influenced the designation decision. 47,48

Recent media reports documented Rama’s attendance at Alex Soros’s wedding to Uma Abedin, highlighting the close personal relationships between the Albanian Prime Minister and influential progressive networks. These connections raise questions about whether the designation of Berisha-Rama’s primary political opponent was influenced by ideological allies rather than objective assessment of corruption evidence.

Congressional Concerns

As noted, eight U.S. Senators, including Marco Rubio, wrote to President Biden expressing “deep concerns with your administration’s misuse of authorities provided by Congress to combat corruption at the expense of strategic U.S. national security interests. “49 They noted that the overwhelming majority of public designations made under Section 7031(c) have targeted “that have cooperated with the United States on strategic diplomatic and national security interests”50 while the administration “has ignored well-documented cases of significant corruption by foreign government officials actively undermining U.S. national security interests.”51

2. THE DESIGNATION HAS BACKFIRED AND DAMAGED U.S. FOREIGN POLICY INTERESTS

Damaged Bilateral Relations

The designation betrayed “one of the most pro-American peoples”52 in the world. “Albania may be small, but Albanians are one of the most pro-American peoples. The United States should not betray them. “53

Albania “votes with the United States at the United Nations as much as Australia does, and even more than erstwhile allies like the Netherlands, Spain, or Sweden.”54

The ruling Socialist Party engaged in “weaponizing the justice system against the opposition”65 with “politically motivated court trials, arrests, and the imprisonment of opposition leaders. “66

Criminal Infiltration

Criminal organizations directly controlled the electoral process, with “elections in 10 out of 12 Albania’s electoral districts and 21 out of 61 municipalities overtaken by the country’s most dangerous criminal gangs. “67 These “criminal networks operated under direct coordination from the Prime Minister’s Office. “68

International observers documented “links between political parties and organized crime in some areas, with organized crime groups intimidating and threatening voters and, at times, candidates.”69

State Capture

The OSCE/ODIHR report confirmed that “the ruling party benefitted from the widespread use of administrative resources and institutional leverage”70 and that “the playing field was uneven, “71 with systematic “pressure on public employees, cases of intimidation of opposition supporters and the misuse of patronage networks. “72

Regional Security Implications

Albania’s deterioration has broader implications for regional stability. The country’s transformation into a narco-state threatens the security of NATO allies and EU partners. Criminal networks operating from Albania now pose a direct threat to European security, while the country’s democratic backsliding undermines the credibility of Western institutions in the region.

The designation achieved the opposite of its stated goals: instead of promoting accountability and democratic governance, it has enabled the rise of an increasingly authoritarian and corrupt regime that threatens both Albanian democracy and regional security interests.

3. HISTORICAL DEMOCRATIC CREDENTIALS

Historical Democratic Credentials

Berisha led Albania’s transition from communist dictatorship to democracy, founding “the Democratic Party of Albania, an unabashedly center-right party. “73 He “privatized both land and homes [reduced] inflation to the single digits… [and]…allowed religion to again flourish after decades of Communist repression.”74

Crucially, when his party lost elections in 1997, “Berisha gracefully transitioned into leader of the opposition,” demonstrating his commitment to democratic norms. 75

Berisha remains the popular leader of the main opposition party in Albania and returning the United States to a neutral role in Albania’s internal political affairs will be difficult so long as the designation remains.

4. LIFTING THE DESIGNATION WOULD RESTORE POLICY NEUTRALITY

Current Policy Imbalance

The current approach represents dangerous partisanship where “the State Department uses dirty tricks to put its finger on the scale, “76 betraying democracy by picking sides.

Compelling National Interest

The case for removal is “strong for reasons that are self-evident: He is a staunch American ally whose inclusion on the list was entirely politically motivated by the previous administration. The imminent Albanian election and the need for President Berisha to campaign among the Albanian-American diaspora form a ‘compelling national interest’ that warrants quick, decisive action by the Secretary. “77

5. CONSISTENCY WITH SECRETARY RUBIO’S STATED POSITIONS AND TRUMP ADMINISTRATION REFORMS

Opposition to Politicized Sanctions

As a Senator, Marco Rubio was among eight senators who criticized the Biden administration’s “misuse of authorities provided by Congress to combat corruption” and expressed concern about the “politicized sanctions process. “78 They specifically noted that the administration had “ignored well-documented cases of significant corruption by foreign government officials actively undermining U.S. national security interests and supporting U.S. adversaries. “79

Policy experts have noted that “Blinken’s sanctions against Berisha were as politically driven and mendacious as his lifting of sanctions against the Houthis, “80 and that “Secretary of State Marco Rubio should recognize that Rama’s goals in throwing legal challenges at Berisha have less to do with clean government and more with delivering a knock-out blow to the 80-year-old Berisha. “81

Alignment with Trump Administration Anti-Lawfare Agenda

Lifting the Berisha designation would be consistent with President Trump’s stated goal of reversing the weaponization of government institutions that occurred under his predecessor. The designation represents a clear example of how foreign policy tools were used to advance ideological objectives rather than legitimate anti-corruption efforts.

Breaking State Department-NGO Collusion

The Berisha case exemplifies the problematic relationship between left-leaning career State Department bureaucrats and progressive NGOs that Secretary Rubio committed to reforming. The close connections between Rama and the Soros network, including Rama’s attendance at Alex Soros’s wedding, illustrate how these relationships can compromise objective policymaking.

Secretary Rubio’s reform agenda includes breaking this collusion and ensuring that foreign policy decisions are based on American national interests rather than the preferences of progressive advocacy networks. Lifting the Berisha designation would send a clear signal that the State Department will no longer serve as an instrument for advancing partisan political agendas abroad.

KEY SUPPORTING EVIDENCE

European Parliament Condemns Albanian Government’s Authoritarian Drift

The European Parliament’s July 2025 resolution on Albania provides damning evidence of the country’s democratic deterioration under the current government. The resolution, adopted by 438 Members of the European Parliament, “strongly regrets that the political climate remains highly polarised,” warns of the “lack of independence of key democratic institutions,” and “expresses concern about the continued vulnerability of state institutions to undue influence. “45

European parliamentarians documented systematic abuse by the ruling party:

Judicial Manipulation: MEP Frédéric Beleri, himself imprisoned during the

campaign, condemned “the much-discussed judicial reform has failed due to the constant interference of the Albanian government… Observers from the OSCE and the EU point to political pressure on voters, manipulation of the media, interference of organized crime in the electoral process, and suspicious sources of funding. “46

Criminal-State Nexus: MEP Alexander Sell issued a stark warning: “The

Albanian mafia controls the cocaine and marijuana trade in Europe with extreme brutality… Experts call Albania the Colombia of Europe. “47

Systematic Corruption: MEP Aleksandar Nikolic questioned continued EU

support: “Since 2007, over €2 billion have been given to Albania. And for what result? The country remains plagued by corruption, its press is gagged, and it is a hub for organized crime. “48

The resolution highlights “limited progress in the fight against corruption and organised crime,” including “the presence of criminal actors in key sectors of the economy” and criticizes “shortcomings related to voter pressure, vote-buying, and misuse of state resources. “49

OSCE/ODIHR Findings on Electoral Violations

The international election observation mission found numerous serious violations:

Intimidation and Pressure: “Candidates were generally able to campaign freely

although some reported facing intimidation” and “there were numerous allegations of pressure on voters, especially public employees. “82

State-Party Fusion: “The wide use of such public activities for electoral purposes further reinforced the ruling party’s undue advantage, and blurred the

line between the state and party, contrary to paragraph 5.4 of the 1990 OSCE Copenhagen Document. “83

Criminal Influence: “Links between political parties and organized crime in some areas, with organized crime groups intimidating and threatening voters and, at times, candidates. “84

Media Control: “Concentration of media ownership undermining the plurality of news sources, along with self-censorship among journalists. “85

Congressional Oversight

Republican Senators, including current Secretary of State Marco Rubio, formally expressed concerns about the politicization of 7031(c) designations, writing: “We are deeply troubled by why your administration appears to have politicized the sanctions process to target certain U.S. partners and undermine U.S. national and regional security while refusing to sanction egregious actions in the region by others. “86

Growing International Concern About Albanian Democracy

The European Parliament’s resolution reflects “growing fatigue with symbolic reforms and worsening trust in Albania’s democratic credibility. “87 As French MEP Angéline Furet stated: “Let’s stop funding the illusion. Let’s stop funding corruption and contempt for democracy. Before enlargement, let’s demand transparency and results. “88

The resolution warns of “backsliding in fundamental rights and rule of law” and urges the government to “depoliticise public institutions” and “foster a democratic political

culture. “89 It specifically references “systemic rights violations” and calls for respect for minority rights, noting that “many unresolved property claims remain. “90

Evidence of Corruption Under Current Leadership

Multiple sources document how corruption has worsened under Prime Minister Rama:

Vote Buying: “The government distributed €100 bonuses to approximately 760,000 pensioners, totaling over €70 million from the state budget – a blatant misuse of state funds for electoral purposes. “91

Patronage Networks: “Each Public servant had the obligation to ensure 20 votes in the country and diaspora and present the contact numbers of those voters as well the picture of the vote on the day of the election.”92

Criminal Coordination: “The criminal networks operated under direct coordination from the Prime Minister’s Office, with Ergys Agasi, one of Rama’s closest confidants, acting as the national coordinator of these criminal structures. “93

RECOMMENDATION

The Secretary of State should immediately lift the 7031(c) designation of Sali Berisha based on:

1. Lack of factual basis: The designation was politically motivated without substantial evidence

Changed circumstances: Albania’s democratic deterioration under current leadership demonstrates the designation’s counterproductive effects

3. Compelling national interest: Restoring U.S. credibility and neutrality in Albanian politics serves strategic interests
4. Consistency with policy principles: Aligns with Secretary Rubio’s stated

opposition to politicized sanctions

5. Trump administration reform agenda: Supports efforts to reverse weaponization of government institutions
6. Breaking State Department-NGO collusion: Demonstrates commitment to

objective policymaking free from progressive advocacy network influence

As the legal memorandum concludes, “His only remaining means of redress lie with the Secretary, “94 making this decision both legally straightforward and strategically imperative.

The designation has failed to achieve its stated anti-corruption goals while actively harming U.S. interests and Albania’s democratic development. More troubling, it appears to have been influenced by ideological considerations, personal relationships between Albanian leadership, and progressive networks rather than objective assessment of evidence.

As a Biden administration official has acknowledged, the designation was based on “rumors” rather than concrete evidence, and the system itself has “many flaws.” Meanwhile, the European Parliament has documented Albania’s systematic transformation into an increasingly authoritarian state under the current government- the very outcome the designation was supposed to prevent. 95

Lifting the designation would represent a return to principled, neutral foreign policy that serves America’s long-term strategic interests in the Balkans while demonstrating the Trump administration’s commitment to ending the weaponization of government institutions for partisan purposes.

This briefing is based on extensive documentation from OSCE/ODIHR election observation reports, U.S. Congressional correspondence, policy analysis from the American Enterprise Institute, legal documentation regarding Section 7031(c) procedures, European Parliament resolutions and debates, Congressional Research Service analysis, and interviews with former U.S. diplomatic officials.

8 U.S.C. § 1182 n. Inadmissibility of Foreign Officials and Family Members Involved in Kleptocracy or Human Rights Violations

Pub. L. 118-47, div. F. title VII. §7031(c), Mar. 23, 2024, 138 Stat. 784, provided that:

“(1) Ineligibility.-

“(A) Officials of foreign governments and their immediate family members about whom the Secretary of State has credible information have been involved, directly or indirectly, in significant corruption, including corruption related to the extraction of natural resources, or a gross violation of human rights, including the wrongful detention of locally employed staff of a United States diplomatic mission or a United States citizen or national, shall be ineligible for entry into the United States.

“(B) Concurrent with the application of subparagraph (A), the Secretary shall, as appropriate, refer the matter to the Office of Foreign Assets Control, Department of the Treasury, to determine whether to apply sanctions authorities in accordance with United States law to block the transfer of property and interests in property, and all financial transactions, in the United States involving any person described in such subparagraph.

“(C) The Secretary shall also publicly or privately designate or identify the officials of foreign governments and their immediate family members about whom the Secretary has such credible information without regard to whether the individual has applied for a visa.

“(2) Exception.-Individuals shall not be ineligible for entry into the United States pursuant to paragraph (1) if such entry would further important United States law enforcement objectives or is necessary to permit the United States to fulfill its obligations under the United Nations Headquarters Agreement: Provided, That nothing in paragraph (1) shall be construed to derogate from United States Government obligations under applicable international agreements.

“(3) Waiver.-The Secretary may waive the application of paragraph (1) if the Secretary determines that the waiver would serve a compelling national interest or that the circumstances which caused the individual to be ineligible have changed sufficiently.

“(4) Report.-Not later than 30 days after the date of enactment of this Act [Mar. 23, 2024], and every 90 days thereafter until September 30, 2025, the Secretary of State shall submit a report, including a classified annex if necessary, to the appropriate congressional committees [Committees on Appropriations and Foreign Relations of the Senate and the Committees on Appropriations and Foreign Affairs of the House of Representatives] and the Committees on the Judiciary describing the information related to corruption or violation of human rights concerning each of the individuals found ineligible in the previous 12 months pursuant to

This material is distributed by Continental Strategy on behalf of the Democratic Party of Albania. Additional information is on file with the Department of Justice, Washington, D.C.

𝗞𝗨𝗥 𝗣𝗥𝗢𝗧𝗘𝗦𝗧𝗢𝗡 𝗣𝗘𝗥 𝗚𝗔𝗭𝗔𝗡 𝗗𝗛𝗘 𝗦’𝗞𝗘 𝗣𝗥𝗢𝗧𝗘𝗦𝗧𝗨𝗔𝗥 𝗔𝗦𝗡𝗝𝗘𝗛𝗘𝗥𝗘 𝗣𝗘𝗥 𝗞𝗢𝗦𝗢𝗩𝗘𝗡

Nga Albert ZADRIMA

🟥 Kur tund flamurin e Palestinës, por nuk e di që Palestina nuk e njeh shtetin e Kosovës…

🟨 Kur mbron viktimat e Lindjes së Mesme, por kurrë s’të ka parë kush të hapësh gojën për viktimat e sistemit shqiptar!

…atëherë ke një problem, jo me Izraelin, por me truallin ku qëndron.

🔍 Historia është kokëfortë:👇

— Izraeli është i vetmi shtet hebre që ka ekzistuar në atë tokë që nga koha e Davidit e deri sot.
— Pas shfarosjes së hebrenjve në Holokaust, ky komb kërkoi të drejtën e mbijetesës në një territor ku kishte rrënjë historike, fetare dhe shpirtërore.
— Palestina ishte një emër i vendosur nga Perandoria Romake për të shuar kujtesën hebraike, dhe për 1900 vite, aty nuk ekzistoi asnjë shtet sovran palestinez.
— Në vitin 1948, OKB ndau tokën për një shtet hebre dhe një palestinez. Hebrenjtë e pranuan. Arabët e refuzuan.

♦️Që atëherë ka pasur 7 luftëra që Izraeli i ka fituar, përfshirë me të drejtën e vetëmbrojtjes.

📌 Palestina sot është e ndarë në dy:👇

1. Bregu Perëndimor (West Bank), qeverisur nga Fatah, më e moderuar.
2. Gaza, kontrollohet nga Hamas, një organizatë terroriste që në statut ka fshirjen e Izraelit dhe përdor fëmijë si mburoja njerëzore.

📍Asnjë lider i Hamasit nuk jeton në Gaza. Ata janë në Katar, me miliarda, ndërsa populli përdoret si mish për top dhe imazh për ekran.

🇽🇰 Dhe ndërkohë…

Kosova, shteti që e ka njohur Izraeli.

Palestina?
As që i ka dhënë mundimin vetes ta njohë Kosovën.

🔴 Në Shqipëri dhe Kosovë, kush proteston për Palestinën?

— Rryma islamike anadollake, të frymëzuar nga ideologji që s’kanë lidhje me interesin kombëtar shqiptar.

— Të rinj që kanë heshtur për çdo abuzim me zgjedhjet, me trojet, me gjyqësorin, me pronën, me jetën publike.

— Askush nuk ka dalë të protestojë për ndarjen e Kosovës me marrëveshje në veri.

— Askush nuk ka tundur flamurin për Kukësin, për Gjakovën, për fëmijët që ikin nga vendi, për minatorët që vdesin pa dinjitet.

Por për Gazën, dalin!

🟥 Kjo është hipokrizi me flamur.

Kjo është protestë me regji islamike, jo me ndërgjegje.

Kjo është modë mendore, jo mendim i lirë.

🟡 Unë jam në anën e Izraelit.

Jo sepse më thotë Amerika, por sepse më thotë historia, logjika dhe nderi.

Po të ishim në vendin e tyre, do kishim bërë të njëjtën gjë. Sepse një komb i vogël rrethohet nga urrejtja e armatosur, dhe bën atë që bën çdo komb i gjallë: mbrohet.

🇦🇱 Shqipëria ka halle të mëdha:

— Shpopullimin
— Votën që shitet
— Pronat që grabiten
— Drejtësinë që manipulohet
— Arsimin që degradohet
— Rini që ikën

♦️Po për këto, nuk kemi protestuar.
Sepse duket se është më “in” të jesh me Palestinën, se sa me Shqipërinë.

📢 Mos u gënjeni nga zhurma e protestës.

Shqiptarët që mendojnë thellë, janë me drejtësinë, jo me shabllonin.
Janë me lirinë, jo me propagandën.
Janë me kombin, jo me konfuzionin fetar të importuar.

Në fund të fundit, nuk ka turp më të madh se të duash botën… dhe të kesh harruar vetveten.

WHEN YOU PROTEST AGAINST GAZA AND PROTEST AGAINST KOSOVO


🟥 When you wave the Palestinian flag, but you don't know that Palestine does not recognize the state of Kosovo…

🟨 When you defend the victims of the Middle East, but no one has ever seen you open your mouth for the victims of the Albanian system!

…then you have a problem, not with Israel, but with the land where it stands.

🔍 History is stubborn:👇

— Israel is the only Jewish state that has existed on that land since the time of David until today.
— After the extermination of the Jews in the Holocaust, this nation demanded the right to survive in a territory where it had historical, religious and spiritual roots.
— Palestine was a name imposed by the Roman Empire to erase Jewish memory, and for 1900 years, no sovereign Palestinian state existed there.
— In 1948, the UN divided the land into a Jewish and a Palestinian state. The Jews accepted. The Arabs rejected. 

♦️Since then, there have been 7 wars that Israel has won, including with the right of self-defense.

📌 Palestine today is divided into two:👇

1. The West Bank, governed by Fatah, the more moderate.
2. Gaza, controlled by Hamas, a terrorist organization that has the eradication of Israel in its charter and uses children as human shields.

📍No Hamas leader lives in Gaza. They are in Qatar, with billions, while the people are used as cannon fodder and an image for the screen.

🇽🇰 And in the meantime…

Kosovo, the state that Israel has recognized.

Palestine? 
It has not even bothered to recognize Kosovo.

🔴 In Albania and Kosovo, who is protesting for Palestine?

— The Anatolian Islamic current, inspired by ideologies that have nothing to do with the Albanian national interest.

— Young people who have remained silent about every abuse of elections, lands, the judiciary, property, public life.

— No one has come out to protest the division of Kosovo by agreement in the north.

— No one has waved the flag for Kukës, for Gjakova, for the children who flee the country, for the miners who die without dignity.

But for Gaza, they come out!

🟥 This is hypocrisy with a flag.

This is an Islamically directed protest, not with conscience.
This is a mental fashion, not free thought.

🟡 I am on the side of Israel.

Not because America tells me to, but because history, logic and honor tell me to.

If we were in their place, we would have done the same thing. Because a small nation is surrounded by armed hatred, and it does what every living nation does: defends itself.

🇦🇱 Albania has big problems:

— Depopulation

— Votes that are sold

Properties that are robbed

Justice that is manipulated

Education that is degraded

Youth that are fleeing

♦️Yes, we have not protested for these.

Because it seems that it is more “in” to be with Palestine than with Albania.

📢 Don’t be fooled by the noise of the protest.

✍🏽 By Albert ZADRIMA /