Pesë mijë vjet dhe më shumë, toka jonë ka dëgjuar hapin e hershëm të Trojës dhe Dardanisë, ka ndjerë frymën e pellazgëve dhe të ilirëve, ka mbajtur mbi supe histori të shenjta dhe ëndrra të paprekura.
Shqipëria ka qenë gjithmonë e gjallë, një dritë që s’shuhej në errësirën e kohës, një ylber i shpirtit që lidh brezat dhe malet.
Në çdo kodër dhe fushë, motra përqafon vëllanë, nëna mbështjell të birin, daja shtrëngon nipin.
Në këto përqafime, shqiptarët mposhtën padrejtësinë, përballuan tradhtinë dhe e ruajtën shpirtin nga mizoria.
Me çdo gjak të derdhur për Liri e Pavarësi, me çdo sakrificë të heshtur, u krijua një oqean paqeje dhe një liqen ëndrrash të pastër, ku historia dhe shpresa bashkohen në një melodinë të pafund.
Shqiptarët nuk janë thjesht dëshmitarë të historisë; ata janë krijues të saj. Ata kanë thurur legjenda dhe këngë, kanë mbajtur gjallë vlera dhe besime, duke bërë që dashuria për atdheun të mos shuhet kurrë. Dashuria për atdheun është një energji që lidh brezat, një dritë që udhëheq çdo zemër, një frymë që i jep kuptim jetës.
Në çdo qoshe të kësaj toke, tingëllon një këngë: kënga e bashkimit, e miqësisë, e kulturës.
Historia jonë nuk është vetëm kujtim; është një udhërrëfyes, një thirrje për të jetuar me guxim, për të dashur me pasion dhe për të ndërtuar paqe.
Pesë mijë vjet për të mbajtur gjallë një ëndërr: ëndrrën e bashkimit, të lirisë, të nderit dhe të kulturës.
Shqiptarët ecin mbi gurët e historisë me këmbë të forta, me zemër të madhe për miqësinë dhe shpirt të pastër për atdheun. Ata janë dëshmi se besimi, dashuria, kultura dhe historia mund të jetojnë njëkohësisht dhe të krijojnë një komb që nuk shuhet kurrë.
Kjo është shqiptaria – një epikë e gjallë, një poezi që rreh në çdo zemër, një histori që frymëzon brezat dhe ndriçon të ardhmen.
— Shkruar nga Pr. Astrit Memia, ambasador i imazhit shqiptar në botë.
5000 Years of Albanian Spirit – An Ode to Eternity
For over five thousand years, our land has heard the earliest steps of Troy and Dardania, has felt the breath of the Pelasgians and Illyrians, has carried sacred histories and untouchable dreams upon its shoulders. Albania has always lived, a light that never fades in the darkness of time, a rainbow of the soul connecting generations and mountains.
On every hill and in every field, a sister embraces her brother, a mother wraps her son, an uncle holds his nephew. In these embraces, the Albanians overcame injustice, faced betrayal, and kept their spirit safe from cruelty. With every drop of blood shed for Freedom and Independence, with every silent sacrifice, an ocean of peace and a lake of pure dreams were born, where history and hope meet in an eternal melody.
Five thousand years to be together. To feel the mountains that guard us, to honor God and the nature that guides us, to preserve the spirit and the honor that make us Albanian. Tradition, customs, faith, and coexistence – these are the immortal stones of our nation, the true treasures of life and soul.
Albanians are not mere witnesses of history; they are its creators. They have woven legends and songs, kept values and beliefs alive, making the love for their homeland never fade. Love for the homeland is a force that binds generations, a light that guides every heart, a breath that gives life meaning.
In every corner of this land, a song resounds: the song of unity, of friendship, of culture. Our history is not just a memory; it is a guide, a call to live boldly, to love passionately, and to build peace among peoples.
Five thousand years to keep alive a dream: the dream of unity, freedom, honor, and culture. Albanians walk on the stones of history with strong feet, with hearts wide open to friendship, and with souls pure for the homeland. They are proof that faith, love, culture, and history can coexist and create a nation that will never fade.
This is Albania – a living epic, a poem beating in every heart, a story that inspires generations and illuminates the future.
— Inspired by Pr. Astrit Memia, Ambassador of the Albanian Image in the World.
Tungjat Jeta, o Njeri i Zotit! O Diell, bekoje Shqiptarin, Birin tënd, Birin e Perëndisë!
Urime për Flamurin e madh të Shqipërisë, për kombin tonë dhe për lirinë e tij të shenjtë!
Jam Shqipni në rrënjët e Pellazgjisë, në guximin e Ilirëve, në shpirtin e Arbërisë dhe Dardanisë.
Ju uroj 28 Nëntorin e dytë! Dashtë e dhëntë Zoti që së shpejti të festojmë Nëntorin e tretë, së bashku, të bashkuar, për mbi 20 milion shqiptarë në çdo cep të globit.
Ju uroj lirinë e vërtetë të shqiptarit!
Liria e kombit tonë është hyjnore, providenciale dhe e bekuar me dorën e Zotit.
Ajo është kulluar dhe ushqyer me gjakun e bijëve dhe bijave, heronjve dhe dëshmorëve tanë të përjetshëm.
Sa të ketë dritë e jetë, ata jetojnë në shpirtin, zemrën dhe ëndrrën tonë për lirinë kombëtare, për nacionalizmin qytetar. Ata janë pjesë e botës, qytetarë globalë, paqedashës, të drejtë, përgjegjës dhe të përkushtuar për paqe.
Në historinë tonë, pas Flamurit të Skënderbeut, Ded Gjo Luli ngriti Flamurin në Deçiq më 6 prill 1911.
Kombi shqiptar është imazhi ynë, shpirti ynë, dhe krenaria jonë!
Të lir, Ilirët! -JAM SHQIPNI!
Përkushtimisht dhe me vllazni,
Astrit Memia –
🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱🇽🇰🇦🇱
Am Albania — Flag, Nation, and Freedom
Congratulations on the majestic Flag of Albania, on our nation, and on its sacred freedom!
I am Albania in the roots of the Pelasgians, in the courage of the Illyrians, in the spirit of Arbëria and Dardania. I wish you a second November 28th! May God grant that soon we celebrate a third November, together and united, for over 20 million Albanians across every corner of the world.
Long live, O Child of God! O Sun, bless the Albanian, Your Son, the Son of God!
I am Albania — Flag, Nation, and Freedom
Long live, O Child of God! O Sun, bless the Albanian, Your Son, the Son of God! Congratulations on the great Flag of Albania, on our nation, and on its sacred freedom! I am Albania in the roots of the Pelasgians, in the courage of the Illyrians, in the spirit of Arbëria and Dardania. I wish you a second November 28th! May God grant that soon we celebrate the third November, together, united, for over 20 million Albanians across the globe.
I wish for the true freedom of every Albanian! The freedom of our nation is divine, providential, and blessed by God’s own hand. It has been nourished and defended with the blood of our sons and daughters, our heroes and eternal martyrs. As long as there is light and life, they live in our spirit, our hearts, and our dreams for national freedom, for civic nationalism. They belong to the world—peaceful, just, responsible, and devoted to the cause of harmony.
In our history, after Skanderbeg’s Flag, Ded Gjo Luli raised the Flag in Deçiq on April 6, 1911. The Albanian nation is our image, our spirit, and our pride! Free Illyrians! — I AM ALBANIA!
Politically-subordinate prosecutors lied to the public when they claimed that Berisha had issued decisions and laws on someone’s behalf. Today, instead of apologizing and compensating for the damage, they now claim that the BEHAVIOR (something intangible) was allegedly irregular. While SPAK hides behind “behavior,” let’s lay out some hard FACTS:
🔻The Chairman of the Parliamentary Group of the PS, Taulant Balla, filed a criminal complaint as if the land had been expropriated by Italians and the owners had “stolen” it because the Maltese were involved.
🔻Balla’s complaint was registered on the same day as the criminal procedure (01.12.2020). Note that the criminal procedure concerned the ownership of the land.
🔻To protect the false complainant, SPAK ignored official records—i.e., the laws at the time—but requested and collected 15,000 pages from Italy, which proved to be worthless.
🔻Taulant Balla made a false complaint, yet SPAK did not press charges against him. PD deputy Salianji went to prison without filing any complaint.
🔻The land has always been private. Even during communism, there was no formal expropriation, just theft without paperwork.
🔻At the U.S. Congress, it was openly stated that justice in Albania was captured by George Soros for government interests and to imprison the opposition leader.
🔻Former U.S. Ambassador Yuri Kim and former official Gabriel Escobar illegally influenced the judge to target opposition leader Sali Berisha.
🔻Edi Rama publicly ordered SPAK to prosecute Sali Berisha at the PS Congress on 09.04.2022 and at the PS Assembly on 07.05.2022.
🔻Prosecutors sent 16 letters to various institutions immediately after Edi Rama’s public order at the PS Congress on 09.04.2022.
🔻The requests for information were not related to a specific case but aimed at a 30-year investigation into Sali Berisha, spanning three generations, including his unclaimed grandchildren.
🔻Prosecutors misused the media with false claims, such as the state acting quickly, when the return of the stolen property actually took over 14 years.
🔻Prosecutors lied claiming that privatization started under the PD government, but it was initiated by PS ministers.
🔻They requested arrest warrants claiming Tirana needed sports areas, but it turned out that it wasn’t Berisha but Edi Rama who had converted 20 zones from sports to residential. Apparently, when Edi Rama misappropriates, Tirana doesn’t need sports areas.
🔻They requested arrest warrants claiming the land was in the Expansion Plan, yet they had responses in the file from the Military Staff and OPGJ confirming it had never been included, not in 2004 nor later. (If you have this in your file and still lie, it’s not negligence—it’s intentional falsification.) 🔻They claimed the Begeja clan benefited from the Maltese presence in property restitution, yet the Begeja clan did not receive even 6% of their entitled property. If there had been help, the clan would have received what was theirs, not over 94% of the land without restitution.
🔻If the goal were to help the son-in-law, Berisha could have issued a special decree for 1 euro, as Edi Rama did for his brother’s company, not return property to five old families with hundreds of heirs.
🔻Prosecutors requested arrest warrants claiming Berisha issued laws and decisions for his son-in-law. Yet they did not submit any of these laws or decisions to the Supreme Court to verify if they were nominative or general. They knew they were lying.
🔻It turns out Edi Rama issued nominative laws and decisions, including four decisions allowing Carlo Bolino to partially take Begeja clan land for a school, and decision 183 giving his brother’s company a military plot for private business.
🔻Prosecutors did not file any charges for nominative laws or decisions against Edi Rama.
🔻Prosecutors have administered court rulings showing that Edi Rama misused his duty causing over €340,000 in financial damage to the municipality but did not file charges for financial abuse.
🔻Prosecutors claimed Berisha issued decisions favoring the son-in-law so he would pay for old documents. In reality, the decision came into force only weeks after the owners paid $700,000 in cash. If Berisha had wanted to help, he would have advised waiting and paying with privatization bonds, not cash.
🔻The destroyed club buildings were valued at ~$800,000; owners paid $720,000 in cash and $80,000 in bonds. If Berisha had been used as Edi Rama is, they would have received it for 1 euro, like Olsi Rama, Carlo Bolino, or the prosecutor’s son.
🔻Prosecutors claimed Berisha changed the land’s destination twice, yet Edi Rama changed it three times: 2004, 2006, 2008, declaring “new developments with high urban parameters.”
🔻In the 2008 functional zoning approved by KRRT decision 238 (29.12.2008), the land was a priority construction zone, not in the 2013 Urban Plan.
🔻In the 2013 Urban Plan, the land was allocated for both residential and public buildings. If Berisha had been used as Edi Rama is, it would have been left solely for residential.
🔻The owners donated their land to build the best kindergarten and nursery in Tirana. If Berisha had been used as Edi Rama is, would they have donated it?
🔻As developers, we financed construction, spending our own money for the community. If Berisha had been used as Edi Rama, investors would not spend their money but be declared “strategic investors” and Edi Rama would exempt them from taxes! In the same area, Edi Rama changed the Urban Plan to help Bolino, taking private land (partly Begeja), school land, and granting four personalized decisions.
🔻We also freed funds and construction space to house 42 informal families. If Berisha had acted as Edi Rama does, we would have expelled them with state police, right? Edi Rama forcibly removes residents even when they built homes with their money, while we, having both private land and buildings, did not use power to evict but provided over €500,000 and 2,500 m² of construction to solve informal housing. Does this show Berisha misused power, or quite the opposite?
🔻Prosecutors ignored state laws regarding inheritance income, wanting to classify it as part of the family community. The Family Code, Article 77, specifies inheritance is private property, not legal community property.
🔻Prosecutors claim my 10-year charitable work, donating my own money for autistic children, is corruption by Berisha, even though Berisha’s wife receives no payment. Absurd!
🔻Prosecutors claim our company Homeplan’s €4,600 sponsorship for artists Ricardo Cocciante and Elhaida Dani, decorated by President Nishani, is Berisha’s corruption. Yet SPAK has no reaction to the official OSCE/ODIHR 2025 report showing €8 million public tax spending for Giro d’Italia during elections violates the Copenhagen principles.
SJELLJA e supozuar ballafaqohet me FAKTET Prokuroret e nënshtruar pokitikisht genjyen publikun kur thanë se Berisha kiah nxjerrë VKM e Ligje me porosi, ndersa sot ne vend qe te kerkoje ndjese dhe shperbleje për dëmin, tani pretendon se SJELLJA (pra dicka e pamatshme) na paskesh qenkesh e parregullt. Ndersa SPAK fshihet pas SJELLJES, le te themi ca FAKTE kokeforta:
1. Kryetari i Grupit Parlamentar te PS Taulant Balla paraqiti kallzim penal sikur toka ishte e shpronesuar nga Italianet dhe pronaret e kishin vjedhur se kishin Malltezin.
2. Kallzimi i Taulant Balles u rregjistrua ne te njejen dite qe u rregjistrua edhe procedimi penal (01.12.2020). Vini re se procedimi penal ishte per pronesine e tokes.
3. SPAK per te shpetuar kallzuesin e rreme injoroi fletoret zyrtare – pra ligjet e kohes – por kerkuan dhe mblodhen 15,000 faqe pa asnje vlere nga italia.
4. Taulant Balla kreu kallzim te rreme por spak nuk ka ngritur akuze ndaj tij. Deputeti i PD Salianji beri burg pa bere fare kallzim.
5. Toka ka qene gjithnji private. Edhe ne komunizem nuk pati shpronesim por thjesht e grabiten pa leter fare.
6. Ne Kongresin e SHBA eshte folur troc se drejtesia ne shqiperi u kap nga George Soros per interes te qeverise dhe per burgosjen e liderit te opozites.
7. Ish ambasadorja e SHBA Yuri Kim dhe ish zyrtari Gabriel Escobar kryen influencim te kundraligjshem ndaj gjyqsorit per te luftuar liderin e opozites Sali Berisha.
8. Edi Rama dha urdher publik ndaj SPAK per te proceduar penalisht Sali Berishen ne Kongresin e PS me 09.04.2022 dhe ne Asamblene e PS me 07.05.2022.
9. Prokuroret nisen 16 letra drejtuar cdo institucioni fill pas urdhrit publik te Edi Rames te mbajtur ne Kongresin e PS me 09.04.2022.
10. Kerkesat per informacion nuk ishin per ndonje ceshtje te caktuar por per hetim 30 vjecar per Sali Berishen dhe shtrire ne tre breza deri tek mbesat e palindura ende te tij.
11. Prokuroret keqperdoren median me pretendimet e rreme si psh shteti ka vepruar shpejt por doli se ka zgjatur mbi 14 vjet procesi i kthimit te gjese se vjedhur tek i zoti.
12. Prokuroret genjyen sikur privatizimin e nisi qeveria e PD por doli se e nisen ministrat e qeverise se PS.
13. Kerkuan masa arresti se Tirana kish nevoje per zona sportive, por kur doli se nuk e ka kryer Berisha por Edi Rama dhe jo 1 por ka ndryshuar 20 zona nga sportive ne banim sot nuk ndihen. Duket se kur i tjeterson Edi Rama Tirana nuk ka nevoje per zona sportive.
14. Kerkuan masa arresti se pretenduan se toka ishte ne Planin e Perhapjes por i kishin ne dosje edhe pergjigjet nga Shtabi i Ushtrise edhe vete konfirmimet nga OPGJ qe nuk ka qene kurre, as ne 2004 e jo me vone. (Kur e ke ne dosje dhe mashtron kjo nuk eshte pakujdesi por falsifikim me dashje.)
15. Pretenduan se fisi Begeja u ndihmua ne kthim prone nga prezenca e Malltezit por mbyllen veshet dhe syte kur del se fisi Begeja nuk ka marre as 6% te pronave qe i takojne. Nese do kishte ndihme do duhej qe ky fis te merrte pronat qe i takojne e jo te kete mbi 94% te siperfaqes se tokes pa kthyer.
16. Nese do donte te ndihmonte dhendrin atehere Berisha mund ta kish dhene me VKM te vecante me 1 euro sic ka bere Edi Rama VKM per kompanine e vellait te vet, e jo t’i kthehet prona 5 familjeve te vjetra pronare me qindra trashegimtare.
17. Prokuroret kerkuan masa arresti se pretenduan se Berisha kish nxjerre ligje dhe VKM per dhendrin. Por as nuk derguan asnje prej ligjeve apo VKM ne GJK si organi qe ka tager te konfirmoje nese ishin nominative apo te pergjithshme. Pra e dinin qe po genjenin.
18. Del se Edi Rama ka nxjerre ligje dhe VKM nominative perfshi 4 VKM qe Carlo Bolino te grabise token private pjeserisht te fisit Begeja te lene per shkolle, apo VKM 183 qe kompania e te vellait te Edi Rames te merrte repart ushtarak brenda Planit te Perhapjes se FA per biznes privat te vellait.
19. Prokuroret nuk kane depozituar asnje akuze per ligje e VKM nominative per Edi Ramen.
20. Prokuroret kane administruar vendimet e gjykatave se Edi Rama ka shperdoruar detyren me pasoje financiare duke sjelle mbi 340,000 euro dem per financat e bashkise, por nuk kane depozituar akuze per shperdorim detyre me dem financiar. (Per ndonje qe pretendon parashkrimin, e ftoj te shohe se Fatmir Mediut po I bejne gjyq per dicka edhe nja 3 vjet me te hershme).
21. Prokuroret pretenduan se Berisha nxorri VKM per te favorizu dhendrin qe te paguanin per objektet e vjetra me letra me vlere. Doli se VKM per letrat me vlere hyri ne fuqi vec pak jave pasi pronaret paguan me para te thata plot 700,000 $. Nese do kishin ndihme nga Berisha, ai do i kish thene te prisnim edhe pak jave dhe do e paguanim me bono privatizimi e jo me para te thata.
22. Objektet e rrenuara te klubeve u vleresuan afro 800,000 $ dhe pronaret paguan 720,000 $ me para dhe vec 80,000 $ me bono privatizimi. Nese do kishin perdor Berishen sic perdoret Edi Rama do e kishin marre me 1 euro si Olsi Rama, Carlo Bolino apo cuni i prokurorit.
23. Prokuroret pretenduan se ka ndryshuar Berisha destinacionin dy here por del se e ka ndryshuar Edi Rama 3 here: ne 2004, 2006 dhe 2008 kur e shpalli “zhvillime te reja me parametra urbane te larte”.
24. Ne zonimin funksional te 2008 miratuar me vendim KRRT nr. 238 date 29.12.2008 toka ne fjale paraqitet si zone prioritare ndertimore dhe jo ne Planin Urban te 2013.
25. Ne Planin Urban te 2013 toka e ketyre pronareve u caktua edhe per banim edhe per objekte publike. Nese do ishte perdor Berisha sic perdoret Edi Rama do ishte lene vec per banim pse do aksidentohej toka e pronareve private me detyrim per objekt publik?
26. Pronaret dhuruan token e tyre per te ndertuar kopshtin dhe cerdhen me te mire ne Tirane. Nese do kishin perdorur Berishen sic perdoret Edi Rama a do ishte dhuruar?
27. Ne si zhvillues financuam ndertimin e kopshtit dhe cerdhes me te mire ne Tirane duke hequr shume para nga fitimet e tyre per tia dhuruar komunitetit. Nese do ishte perdor Berisha sic perdoret Edi Rama investitoret nuk do shpenzonin parate e tyre por perkundrazi do shpalleshin investitore strategjike dhe Edi Rama ju heq taksat! Shihni po ne ate zone sesi Edi Rama – per te ndihmuar Bolinon “per te shtene ne dore token dhe objektin” – ndryshoi edhe Planin Urban, edhe grabiti token e pronareve private (pjeserisht Begeja), edhe objektin e caktuar per shkolle dhe ia fali me 4 VKM te personalizuara!
28. Ne si zhvillues hoqem para dhe siperfaqe ndertimi nga nieti yne dhe zgjidhem hallin e strehimit të 42 familjeve informale. Nese do kishim pasur Berishen sic vepron Edi Rama do i kishim perzene me polici te shtetit apo jo? Edi Rama i nxjerr me dhune me polici banoret qe i kane ndertuar me parate e tyre shtepite ndersa ne ndonese kishim edhe token private edhe objektet e privatizuara, perseri nuk perdorem pushtetin e askujt per te nxjerre askend me dhune por vume ne dispozicion mbi 500,000 euro dhe mbi 2500 m2 ndertim per te zgjidhur hallin e strehimit te ketyre banoreve informale. A tregon kjo perdorim te pushtetit te Sali Berishes sic pretendojne prokuroret politike, apo krejt te kunderten?
29. Prokuroret injoruan ligjet e shtetit edhe per te ardhurat nga trashegimia duke dashur ti konsiderojne si pjese te bashkesise familjare. POR Kodi i Familjes ne Nenin 77 sakteson se trashegimia eshte pasuri vetjake e jo e bashkesise ligjore.
30. Prokuroret pretendojne se bamiresia qe une kam kryer nder 10-vjecare, ku kam dhuruar parate e mia per te paguar trajtimin e femijeve autike na qenka korrupsion i Berishes. Kjo pasi behet pagesa per qendren ku gruaja e Berishes nuk paguhet asnje lek! Teater absurd!
31. Prokuroret pretendojne se sponsorizimi me 4600 euro nga kompania jone Homeplan per te mbuluar shpenzimet e kengetareve Ricardo Cocciante dhe Elhaida Dani qe erdhen dhe u dekoruan nga Presidenti Nishani na qenka korrupsion i Berishes.
Por SPAK nuk ka asnje reagim per raportin zyrtar te OSCE/OHDIR te 2025 qe tregon se sponsorizimi me 8 miljon euro nga taksat publike te Giro d’Italia ne periudhe zgjedhore eshte shkelje e parimeve te Copenhagen per zgjedhjet.
Sic e shihni, pretendimet e prokuroreve pa fakte, pa prova, pa deshmitare per SJELLJE te supozuar te 18 viteve me pare kontrastojne fort me FAKTET kokeforta te sipercituara
Sapo mora vesh se vëllain po e çonin drejt pushkatimit më ra të fikët. Mbas të fiktit, i hapa sytë me shumë vështirësi, më dhimbte gjithë trupi! Koka sa nuk po më pëlciste, kyçet e duarve dhe të këmbëve nuk i ndjeja. Në birucën që më kishin çuar për të mos dëgjuar për të fundit herë zërin e Gencit dhe Vilsonit, pashë se Rustem Dashi po më rrinte tek koka i shqetësuar.
Me Rustemin jemi nga i njëjti fshat dhe të dënuar bashkë. Lëviza me zor dhe munda të mbështetesha në mur. E dija se Rustemi kishte qenë në birucë në 30 ditët e fundit me Vilsonin. Mezi po prisja të dija se çfarë amaneti mund të kishte lënë Vilsoni dhe çfarë ka përjetuar në momentet e fundit kur erdhën ta merrnin.
Kur u përmenda pashë Rustemin që ishte krah meje.
E kishin sjellë në dhomën ku isha unë me të dënuarit e tjerë. Menjëherë e pyeta se çfarë tha Vilu kur e morën. Ai u përlot dhe duke thithur cigaren më tha:
“Bedri, të rrishë shtrirë 35 ditë lidhur kokë e këmbë është shumë e vështirë. Trupi të bëhet plagë, duart më keq; nga era e rëndë e helmetës në kokë trullosesh. Djersa i rridhte mbi plagë prej vapës përvëlonjëse. Dorën e majtë e kishte gati të nxirë nga prangat qysh prej hetuesisë në Tiranë. Kërkonin ta dërgonin në Belgjikë me mision te daja juaj. Këtë më tha. Disa herë kishte ardhur vetë Kadri Hazbiu në birucë, por Vilsoni nuk pranoi kurrë”!
I thashë, “Rustem, këto i di se kam folur në mur me Vilsonin dhe Gencin; unë dua çastet e fundit, kur e morën nga biruca”.
I thashë, “Rustem, këto i di se kam folur në mur me Vilsonin dhe Gencin; unë dua çastet e fundit, kur e morën nga biruca”. natë nuk hëngri edhe pse iu luta shumë. I thashë, ha pak Vili se të ka ardhur ushqim nga familja. Ha pak nga dora e mamasë tënde dhe mos u mërzit se nuk dihet çfarë ka vendosur Zoti. Ai ma preu: jo! Pastaj më tha se do të hante më vonë. Ishte i dërrmuar krejt. E ktheva me kurriz nga dera, rrinte i heshtur dhe i mpirë.
Pas ca orësh u dëgjua kërcitja e hekurave të derës së korridorit.
Unë kisha filluar të dremitja, por sa i dëgjova që erdhën, brofa në këmbë. Korridori zhurmonte nga hapat e tyre. Në fillim hapën derën e Gencit. U dëgjua zhurma e prangave.
Mendova se i kishte ardhur falja dhe po e zgjidhnin. U mbyll biruca e tij dhe u hap dera përballë. Aty vetëm heshtje; as fjalë, as lëvizje, asgjë! Pas pak hapat u drejtuan nga ne, hapet biruca jonë dhe me vete u binda se erdhi falja. Tek dera doli shefi i hetuesisë, Selim Caka. Brenda u futën dy policë. Kryetari i Degës, Merdar Hasa nuk hyri, qëndroi në korridor i shoqëruar nga disa civilë.
E ngritën në këmbë, i vendosën një litar tek prangat e duarve dhe ia kaluan rreth trupit. Unë vetëm dridhesha. Cepin tjetër të litarit e mbante dikush tjetër. “Hajde”, thirri një nga ata. Mora xhaketën dhe ia hodha krahëve. Vilsoni bëri një gjysëm hapi, u ndal dhe u kthye nga unë: “Rustem, më tha me atë zërin e tij burrëror, ma bëj hallall, më ke shërbyer kaq ditë. Do të lë një amanet, se ti do dalësh më shpejt se Bedriu nga burgu. Ti e pe gjyqin si u bë e si vajti.
Unë skam pranuar asgjë pasi nuk bëra asnjë krim. Thuaju në shtëpi se nuk i turpërova. Diana me gocën të shikojnë punën e tyre.
Ky qe fati im. Nuk e zgjodha unë. Lamtumirë Rustem”! Unë shtanga i mbërthyer pas murit. Ikën. Kërciti përsëri dera e jashtme ndërsa veshët e mi gumëzhinin papushim:
“Rustem ma bëj hallall... thuaju... që nuk i kam turpëruar... Diana të shohë punën e saj... me vajzën”... që se kishte parë me sy.
Me njerën dorë Rustemi mbante cigaren e me tjetrën fshinte lotët që i rridhnin mbi faqe; dhe unë, që e dëgjoja, kisha dalldisur fare nga kjo botë. Rustemi më tregoi se kishte qenë 5 ditë në birucë me Gencin. Ishte i llahtarisur ngaqë nuk kishte parë asnjëherë një njeri të lidhur kokë e këmbë ashtu si Gencin.
“Edhe pse ishte i tronditur, Gencit i thashë: “çfarë the ashtu në gjyq, pse e bëre këtë”? Ai po qante dhe nuk më ktheu asnjë përgjigje. I kërkoi nja dy a tri herë rojes që t’i sillnin shefin e hetuesisë, Selim Cakën, por ai nuk u duk asnjëherë. Këto fjalë m’i tha me lot në sy”. Shkëputur nga libri i Bedri Blloshmit “Dosja Formulare 1594”
VILSON’S LAST WISH
By BEDRI BLLOSHMI
As soon as I heard that they were taking my brother toward his execution, I fainted. After passing out, I opened my eyes with great difficulty; my whole body hurt! My head felt like it was about to burst, and I couldn’t feel the joints of my hands or feet. In the cell where they had placed me—so I would not hear Genc’s and Vilson’s voices one last time—I saw that Rustem Dashi was sitting at my head, worried.
Rustem and I are from the same village and sentenced together. I moved with difficulty and managed to lean against the wall. I knew Rustem had been in the cell these last 30 days with Vilson. I was desperate to learn what final words or last wish Vilson had left, and what he had endured in his final moments when they came to take him. When I regained consciousness, I saw Rustem beside me. They had brought him into the room where I was kept with the other prisoners. I immediately asked him what Vilu had said when they took him. He teared up and, drawing on his cigarette, told me:
“Bedri, to lie 35 days tied hand and foot is something unbearable. Your body becomes one big wound, your hands even worse; the stench inside the helmet on his head would make him dizzy. Sweat ran over his wounds from the scorching heat. His left hand was almost black from the handcuffs since the interrogations in Tirana. They wanted to send him to Belgium on a mission to your uncle. That’s what he told me. Kadri Hazbiu himself had come several times to the cell, but Vilson never agreed!”
I said, “Rustem, I know these things—I spoke through the wall with Vilson and Genc; I want his last moments, when they took him from the cell.”
Rustem began to tell me: “That night he didn’t eat, even though I begged him. I said, ‘Eat a little, Vili, food has come from your family. Eat something from your mother’s hand and don’t be upset—no one knows what God has decided.’ He cut me off: no! Then he said he’d eat later. He was completely worn down. I turned him with his back to the door; he stayed silent and numb.
After a few hours, the iron door of the corridor creaked. I had begun to doze off, but as soon as I heard them coming, I jumped to my feet. The corridor echoed with their footsteps. First, they opened Genc’s door. The sound of handcuffs was heard. I thought his pardon had arrived and they were unshackling him. His cell closed and the door across from him opened. Only silence there; no words, no movement, nothing! After a moment, the footsteps came toward us; our cell opened, and I became convinced a pardon had arrived.
At the door stood the chief of interrogation, Selim Caka. Two policemen entered. The Head of the Branch, Merdar Hasa, didn’t come in; he stood in the corridor, accompanied by several civilians.
I stood up and pulled myself against the wall. ‘Wake him,’ one of the guards told me. ‘He’s not sleeping,’ I answered. Then Vilson spoke. ‘Rustem, turn me a little. I know why they’ve come—today is the 35th day, so today my torture of lying bound hand and foot ends.’ Axhemi (the officer in charge of the guards), holding the key, removed the leg irons, then the chain linking his feet to his hands.
They lifted him to his feet, tied a rope to the handcuffs on his wrists, and looped it around his body. I was shaking. Someone else held the other end of the rope. ‘Let’s go,’ one of them said. I took his jacket and threw it over his shoulders. Vilson took half a step, stopped, and turned to me:
‘Rustem,’ he said in his manly voice, ‘forgive me, you served me all these days. I’m leaving you one last wish: you will get out of prison sooner than Bedri. You saw how the trial went. I didn’t admit to anything because I committed no crime. Tell them at home that I brought them no shame. Diana and the girl should mind their own lives. This was my fate. I did not choose it. Farewell, Rustem!’
I froze, pressed against the wall. They left. The outer door slammed again as my ears rang without stopping: ‘Rustem, forgive me… tell them… I brought them no shame… Diana should mind her life… with the girl…’ whom he had never seen with his own eyes.
Some time had passed with those words echoing in my ears, when suddenly the cell opened for breakfast. I couldn’t eat. I begged the guard to move me from that cell—I couldn’t stay there anymore. They took me out, leaving behind Vilson with his final words, the blanket, and the bowl of soup in the corner of the cell.
With one hand Rustem held his cigarette, and with the other he wiped the tears running down his cheeks; and I, listening to him, felt as though I had left this world entirely. Rustem told me he had spent five days in the cell with Genc. He was horrified because he had never seen a man bound hand and foot the way Genc was.
“Even though he was devastated,” said Rustem, “I asked Genc: ‘What did you say in court like that? Why did you do it?’ He was crying and didn’t answer me. He asked the guard two or three times to bring the chief of interrogation, Selim Caka, but the man never showed up. Those are the words he told me, with tears in his eyes.”
Excerpt from Bedri Blloshmi’s book “The Form File 1594”
Profesorit tonë – Berti (Robert) Sadikaj, nga ish nxënësi i tij – Piktori,Nesti Maçolli /
Të dashur bashkëqytetarë,
ka njerëz që, me praninë e tyre të qetë e të mirë, na shoqërojnë gjithë jetën. Nga ata që nuk i harron zemra, sepse prekjet e tyre të mira mbeten gjatë, si drita e një kandili që nuk shuhet. Një prej këtyre njerëzve të rrallë është profesor Robert Sadikaj – për të gjithë ne, thjesht mësues Berti.
Ai nuk ishte vetëm mësues. Ishte mirësia që ecte ngadalë në korridoret e shkollës, buzëqeshja që e bënte çdo orë mësimi më të butë, një dorë që udhëhiqte me dashuri dhe me durim. Kudo punoi, në qytet apo në fshat, ai la pas një shteg drite që brez pas brezi vazhdon të ndriçojë.
Rruga e tij arsimore nisi herët, në shkollën “Koli Gusho”, aty ku edhe unë pata fatin të isha nxënës i tij.
Biologjia, lënda që ai e adhuronte, shndërrohej në duart e tij në një udhëtim të mrekullueshëm.
Ballsamimet e shpendëve, të krijuara me kujdesin e një artisti, i jepnin kabinetit jetë dhe na bënin të ndiheshim sikur po prekeshim vetë natyrën.
Profesor Berti na mësonte jo vetëm shkencë, por edhe ndjeshmëri.
Edhe kur e çuan në shkolla të tjera, në fshatra të largëta, punoi me të njëjtin zjarr të qetë, me të njëjtin përkushtim. As vështirësitë, as zhgënjimet nuk ia shuan dot dëshirën për t’i shërbyer nxënësve.
Ai mbeti mësuesi model, njeriu që i donte të gjithë dhe që prej të gjithëve u desh shumë.
Por le të dëgjojmë edhe fjalët e atyre që e kanë njohur nga afër:
Fjalët e Myslim Topallit:
“Profesor Berti ishte një shembull komunikimi, një dritë e butë për ne të rinjtë. Kabineti i zoologjisë, grupet artistike, orët e pasdites – të gjitha mbajnë firmën e tij. Kujtimet me të janë ndër më të bukurat që ruaj. I uroj shëndet dhe qetësi pranë Vexhidenes, shoqes sonë të fëmijërisë.”
Me nxënësit e shkollës Koli Gusho në Pogradec,-Foto e viteve 1965-66
Guri Bega shton me mall:
“Berti nuk ishte vetëm mësues, ishte artist në shpirt. Nuk kishte mur në Rrodokal pa gjurmën e penelit të tij. I uroj jetë të gjatë këtij njeriu të artë.”
Fled Oparaku
Ah sa bukur profesor Berti, te lumte dora o Nesti, e ke qare portretin e te madhit legjende e Arsimit dhe me gjere , e profesor tone, ka dhene e ka dhene gjithmone e ne vazhdim , profesori yne i nderuar, respekte dhe dashuri per Bertin tone!
Avdulla Cano
Bravo Nesti Macolli ,dedikim i vërtetë dhe i merituar. Edhe prtretin e ke skalitur po aq bukur..!
Maliq Torra
Gjithmonë dhe më magjishëm , gjithmonë edhe më të shpirtëzuar nëpërmjet lapsit mjeshtëror Tuajin portretizimet e personazheve që janë pasaporta të certifikuara mjeshtërisht nga Arti tashmë i Kombtarizuar made in Maçolliane !
Klinika Erton
Qe nga shkolla 7 vjecare Koli Gusho une ruaj kujtimin dhe respektin me te madh per prof. Berti Sadikaj. I uroj shendet e jete te gjate. Faleminderit Nesti per perkushtimin e talentin tuaj per evidentimin e figurave te qytetit tone.
Sot, më shumë se kurrë, ne e ndjejmë se çfarë do të thotë të kesh pasur një mësues si profesor Berti.
Një njeri që nuk të mëson vetëm të dish, por të ndjesh.
Në fillim të viteve ’90, kur Shqipëria kërkonte të çlirohej nga frika dhe të ndërtonte shpresën, Berti ishte aty — mes të guximshmëve që ngritën zërin për liri dhe demokraci. Ai kontribuoi jo si politikan profesionist, por si intelektual i ndershëm, si qytetar që besonte se vendi i tij meritonte më shumë. Ai besonte se ndryshimi nuk është dhuratë, por detyrë.
—————————-
Si mësues, Berti mbeti gjithmonë njeriu që gjente kohë dhe forcë të jepte jo vetëm dije, por edukatë, kulturë, vlera. Nxënësit e kujtojnë si njeriun që dinte të dëgjonte, të kuptonte, të udhëzonte. Shumë prej tyre sot janë profesionistë e prindër që mbartin brenda vetes edhe pak nga drita e Bertit.
Kur mori detyrën e sekretarit të Bashkisë së Pogradecit, ai e ushtroi me thjeshtësi e ndershmëri.
Nuk u shpërputh asnjëherë mes asaj që predikonte dhe asaj që bënte.
Zyrën e pa si shërbim, jo si privilegj. Dhe kjo e bëri të respektuar, sepse njerëzit e ndjejnë kur një njeri punon me zemër.
Më kujtohet jo pa emocion dita kur filloi koha e hipokritëve. Ishte viti 2013. Sistemi i propagandës kishte nisur të depërtonte në çdo qelizë të shoqërisë shqiptare.
“Nuk i duhet lënë askujt tre mandate,” thoshin. “Është për të mirën e demokracisë,” shtonin. Me bindje të hekurt, pishtarët e rotacionit flisnin për “parime”, për “rregulla të shenjta” sikur të mos kishte rëndësi kush vinte në pushtet, mjafton që të kishte rotacion.
Unë e dija që ishte hipokrizi. Por nuk e dija se ishte fillimi i një valleje që do zgjaste dekada, ku hipokritët do ndërronin maskat, por jo rolin.
Sot, pas katër mandatesh, kërkoj kot mes miqve e të njohurve “parimin e madh” që dikur mbrojtën me pasion. Është zhdukur. E kanë mbytur gënjeshtrat më të mëdha që ekzistojnë, Ato që njeriu i tregon vetes.
Vitet kalojnë, arsyet ndryshojnë, por përfundimi është gjithmonë i njëjtë: Regjimi sundon.
Hiqeni Berishën thonë, dhe jeta juaj do të jetë më e bukur,
Dielli do shndrij më fortë, qielli do të jetë më blu. Hiqeni Berishën dhe Regjimi do dorëzohet, Mafia do ul armët, patronazhistët do bëhen qytetarë model. E kështu me radhë, pjesën tjetër e kuptoni vet.
Po a ju duhet kujtuar hipokritëve se në 2017 Basha bëri listën e vet në mes të natës, zhduku logon dhe emrin e PD-së për konceptin e “Republikës së Re”?
A duhet kujtuar se ishte humbje e dhunshme, e asaj që u quajt “strategji e re”? A duhet kujtuar se çdo parti e re që ka lindur që atëherë, ka marrë vetëm hije, jo dritë? Se shqiptarët kanë pasur mundësin jo më vonë se 3 ditë, të zgjedhin të ndryshëm nga ne, demokratët?
Në thelb, hipokritët e djeshëm dhe të sotëm, Urrejnë demokracinë.
Urrejnë lirinë. Ndaj me ne, nuk mund të pajtohen kurrë.
Si mund të arsyetosh me ata që kanë një justifikim për çdo gjë? Në çdo kohë, hipokritët gjejnë arsye për të justifikuar dobësinë e tyre të karakterit. E pranojnë nënshtrimin sepse është rruga më e lehtë.
Rruga që na shpëton nuk është ajo e lehtë. Është rruga e vështirë, e lodhshme, e mendimit kritik,
Është ajo që kërkon analizë, dyshim, ballafaqim. Rruga që nis me një pyetje të lashtë: A e njohim ne veten tonë?
Është pyetje thelbësore, sepse hipokritët nuk i ndryshojmë dot .
Ndërsa veten tonë, po.
Dhe me të mund të marrim përpara regjimin .
Por për ta njohur veten, duhet të çlirosh fjalën. Është kusht i pazëvendësueshëm. Duhet të kesh guximin të përballesh me realitetin, pa maska dhe pa frikë. Por a po e bëjmë këtë sot?
Fatkeqësisht, koha e hipokritëve ka hyrë edhe mes nesh.
Edhe tek njerëz me të cilët kemi ndarë beteja, shpresë dhe ideal.
Po, jetojmë nën sundimin e një regjimi autokratik,
Kjo na vendos në një situatë morale të vështirë, Sepse duhet të gjejmë rrugën pa ushqyer mullirin e regjimit.
Foltorja ishte arritja më e madhe e demokracisë moderne,
Ajo duhet të përsëritet, e zmadhuar nga mësimet e gabimeve që e preken.ja më e madhe e demokracisë moderne,
Ajo duhet të përsëritet, e zmadhuar nga mësimet e gabimeve që e preken.
Çlirimi i fjalës = antidoti i kohës së hipokritëve. Çlirimi i fjalës = energjia pozitive e ndryshimit. Çlirimi i fjalës = jetëzimi i teorisë së hapësirave.
Çlirimi i fjalës = besimi se militanti është çelësi.
✍🏽 Andi Mustafaj /
/
The Era of Hypocrites
I remember, not without emotion, the day the era of hypocrites began. It was 2013. The propaganda system had started to infiltrate every cell of Albanian society.
“They must not be allowed three terms,” they said. “It’s for the good of democracy,” they added. With iron conviction, the torchbearers of rotation spoke of “principles,” of “sacred rules,” as if it didn’t matter who came to power, as long as there was rotation.
I knew it was hypocrisy. But I did not know it was the beginning of a dance that would last decades, where the hypocrites would change masks, but not roles.
Today, after four terms, I search in vain among friends and acquaintances for the “great principle” they once defended with passion. It has disappeared. They have buried the greatest lies that exist— the ones a person tells themselves.
Years pass, reasons change, but the conclusion is always the same: The regime rules.
In 2013, rotation was a “principle.” In 2021, “it was the PD’s fault for not inspiring.” In 2025, “it’s Sali’s fault for being old.” The same people, different justifications.
These are the hypocrites who today speak to me about my good, about the good of Albania, but in reality, sing the sirens’ song, inviting me toward submission.
“Remove Berisha,” they say, and your life will be better, The sun will shine brighter, the sky will be bluer. Remove Berisha, and the regime will surrender, The mafia will lay down its arms, the patronage officials will become model citizens. And so on, the rest you can figure out yourself.
But should we remind the hypocrites that in 2017, Basha made his list in the middle of the night, erasing the PD’s logo and name for the concept of a “New Republic”? Should we remind them that it was a violent loss, of what was called a “new strategy”? Should we remind them that every new party born since then has only cast a shadow, not brought light? That Albanians had the opportunity—no later than three days—to choose differently from us, the Democrats?
At their core, yesterday’s and today’s hypocrites hate democracy. They hate freedom. Therefore, they can never reconcile with us.
How can you reason with those who have a justification for everything? At all times, hypocrites find reasons to justify their weakness of character. They accept submission because it is the easier path.
The path that saves us is not the easy one. It is the difficult, exhausting path of critical thinking, the one that requires analysis, doubt, confrontation. The path that begins with an ancient question: Do we know ourselves?
It is an essential question, because we cannot change hypocrites. But we can change ourselves. And with that, we can move the regime forward.
But to know ourselves, we must free speech. It is an irreplaceable condition. We must have the courage to face reality, without masks and without fear. But are we doing this today?
Unfortunately, the era of hypocrites has entered even among us. Even among people with whom we have shared battles, hope, and ideals.
Yes, we live under the rule of an autocratic regime. Yes, the regime uses every tool: crime, administration, manipulation, purchase, propaganda. Yes, yes, yes, yes.
But that does not justify everything. Because the regime can explain the system of submission it has built, but it does not justify the weakness of character that accepts it.
Today, among us, there are people who use the regime as an alibi to cover their inability to change themselves. To change others.
Today, among us, there are people who use the regime as an alibi to cover inaction. Lack of responsibility.
This places us in a morally difficult situation, because we must find a path without feeding the regime’s mill. The platform was the greatest achievement of modern democracy, It must be repeated, expanded by the lessons of mistakes that have touched it.
Freeing speech = the antidote to the era of hypocrites. Freeing speech = the positive energy of change. Freeing speech = bringing theory into life. Freeing speech = the belief that the activist is the key.
Pa u ndalur te lëvizjet antiturke, pa përmendur vullnetarët që shkuan e luftuan për mbrojtjen e Janinës, ndalemi në vitin 1920.
Në Luftën e Vlorës, shumë burra e djem nga fshati ishin në radhët e luftëtarëve. Disa u plagosën, por një djalosh ra dëshmor i Atdheut:
Haziz Lelo Xhelilaj. I njohur Dëshmor i Atdheut në kohën e mbretërisë, dha gjakun për këtë tokë, por në 105 vite, ne nuk patëm kurajo, nuk patëm daltë të gdhendnim emrin e tij në pllakën e kujtesës. Ky është fakti më tronditës dhe më i pakundërshtueshëm i historisë që na tregon pjesërisht.
Nacionalistët… pa ta, vdesin kombet.
Nacionalistët… pa ta, vdesin kombet.
Një tjetër anë e historisë duhet treguar me realizëm, sepse pyetjet vijnë një mbas një: pse u pushkatua pa gjyq Sami Xhelilaj dhe të tjerët?
Kjo histori është e dhimbshme, por duhet treguar e plotë.
Sepse dëshmorët e Atdheut nuk janë vetëm emra në pllaka; ata janë kujtesa jonë, frymëzimi ynë dhe përgjegjësia jonë për të mos harruar rrënjët dhe sakrificat që na sollën këtu ku jemi.
AL in Sweden. 