1 – LAVDI POEZISË
Kur të mungon dashuria,
Lexo poezit e mia….
Mjaltin hojeve kam vjedhur,
Shpirtin tim në to kam hedhur.
Të të bëj të lumturuar,
Të jap dritë e të mbaj zgjuar,
Si qiri do përvëlohem
Dhe nga era nuk friksohem.
Kur ti këndosh këto vjerrsha
Do të gjesh nektar në rreshta
Mbas këndimit tungjatjeta
Thuaj;- LAVDI O POETA.
Ta dish, unë dhe poezia;
Jemi bër ujem të dyja.
Kur urimin më jep Ti,
Unë them: – LAVDI POEZI!
@cana
2 – RROFT E QOFT’ ELKTRONIKA
Flokë prera si një djalë,
Ballin, baluket mbuluar,
Syri xhevair i rrallë,
Gjoksi allafrënga çuar!
Më luaje me celularë,
Në profil e përqëndruar.
Si me djem dhe të moshuar,
Ju thoshe: “Jam pa martuar..”
Rroftë sot elektronika…
Mund të gjesh atë që do…
Kur e pash profilin tënd,
Kishe mbetur…po Ajo!
Po ajo që kisha njohur,
Për tridhjet e kusur vite.
Një çapkëne e pa lodhur,
Eh, sa shum që më çudite!
Duke qeshur bisedoje,
Njëlloj me vajza e djem.
Këngë e vjerrsha shum botoje,
E kishe bërë ujem…
Vitet ikin pa na pyetur,
Veçse nganjë shënj e lënë.
Diku thellë e ngulin “spatën”,
Diku derdhin drit e hënë!
Dikush kërruset nga mizerja.
Dikush mëndjen s’e vret fare.
Dikush rudhet përmbi letra…
Dikush i përdor…për zjarre.
Ka disa që ju qesh fati,
E kanë mbledhur mëndjen top!
Mos i shiko nga surrati,
Po, shikoj se ç’kan në kokë!
Mbas kaq kohe u takuam,
Në të vogëlin ekran…
Oo..dhe uaaa, sa ke ndryshuar!
U çudite moj aman!
Eh, në bankat e maturës,
Isha djalë më çapkën.
Tani fletë koka e tullës,
Shiko floku na ka rënë!
Për ty vitet s’kan lëvizur,
U gëzova që të shoh…
Për dashuri e kurdisur,
Paske mbetur po Ajo!
…………………………………
3 – MIKE MOS MË THUAJ SUS
Gjeraqin e malit lartë,
Me krahët më bëj freski.
Andej nga vjen, moj uratë,
A ka të tjera si ti…?
Kaq dritë hëna kur s’ka patur,
Hajde moj një natë nga unë…
Zëmrën si petale hapur,
Do t’a shtroj, të vë në gjumë.
Të vret me sy e me vetull,
Ç’hire nëna të ka dhënë!
Gjysëm gjoks, deri në sqetull.
Zbuluar i paske lënë…
Djalë mos më hidh rromuze,
Nga familja jam fisnike…
Dil e më prit kësaj udhe,
E pastaj më kërko mike.
Në u lodhësh duke pritur,
Eja, fuqi për të marrë…
Buzën e kuqe zhuritur,
Me gjith gushën, t’a kam falë!
Nuk ka çmim fjala e ëmbël,
Kur nga zemra vërtet del.
Shiko moj, si e ke zënë,
Zemrën time në çengel!
Ndienj e dashuris në jetë ,
Lind natyrshëm, s’ka mësus!
Se për zemrën s’ka recetë,
Kur dashuron, t’i thuash SUS!
**********************************
4 – GËZIMI IM I PARË
Të lumtur në jetë qofshi,
Je gëzimi ynë i parë.
Rrofshi dhe u trashëgofshi,
Të urojmë more djalë.
Jeta juaj qoftë e gjatë,
Shtëpinë me fëmij t’a kini.
Mos e quani tak e fap….
Se mbi dafina do flini !
Po të kini dashuri…
Gjithë të mirat do t’i kini.
Të sëmur në xhelozi,
Për njëri tjetrin mos jini.
Babi, mami ju urojnë,
Jetën të lumtur t’a kini.
Respekti është reciprok,
Në dyqan nuk mund t’a blini.
Jeta ka edhe furtunë,
Ka dhe vuajtje, varfëri.
Por familjes s’i prish punë,
Kur të kini dashuri.
Një si Yll e një si Hënë,
Ç’i gëzuat babë e nënë.
Të kini gëzim e këngë,
Mos u shpofshi as me gjëmbë.
Sa i lumtur që jam sotë,
Se m’u mbush shtëpia plotë.
Hareja kudo në botë…
Në çdo zemër mbretëroftë.
*****************************
5 – PAK DHE VETËM PAKË
Vetëm pak kohë më duhet, vetëm pak,
Që yjet t’i mbledh në një ekran…
Ëmbëlsin e erës t’a thith më pas,
Që ty si pupël të të marrë.
Besomë e dashur, vetëm pakë,
Do doja natyrën të komandoja.
Në lule të shndërroja për një natë,
Në gji të merrja, të mbaja sa të doja.
Vetëm pak e dashur, vetëm pakë,
Të mundja të bëja çfar të doja.
Me trupin tënd të luaja në shtrat,
I lumtur me yje të mbuloja !
Atë kohë që të kërkojë, vetëm pakë,
A mundesh të më bësh të lumtur ?
Unë me zemër fjalën t’a japë,
Do flija mbi buzë duke të puthur !
…………………………………………………
6 – MIKE E VJETËR
Do zë një mike të re,
Shok e miq çfar t’ju tregoj!
Më ndez flakë, e më mban pre,
Por të vjetrën s’e harroj.
Sikur të mundej njerëzimi,
Çdo zemër t’a kontrolloi!
Ajo që s’ka dashuruar,
Kurrë të mos qarkulloi!
Të mos shoh dritën e diellit,
Kush nuk dashuroi në jetë!
Të përkrahet, të shpërblehet,
Ajo që deshi vërtetë…!
Mike moj mikja e vjetër,
Tek ti zemrën e kam lënë.
Le të zë shoqëri tjetër,
Vëndin tënd ato s’e zënë.
Ti ishe burimi shpirtit,
Që bëre ëmbël të rrjedh,
Dashuri e zemrës time,
Buzën që puthje përcjell.
Sikur qiellin edhe tokën,
T’i kisha si pasuri…!
S’do e ndërroja kurrë botën,
Me një dashuri si Ti .
7 – SI STRALLI ME ESHKËN
U ngrite në valle rrëmbyer si era.
E lehtë si pupël në majë të këmbës.
Mbi vetull të binin balluket e prera,
E dridhej këmisha si telat e zemrës.
Pas ritmit të valles këmbët i këmbeje,
E vithet plot hire lehtë’ i rrotulloje.
Me syrin e bukur si vjedhur rrëmbeje,
Gjoksi jot i mbushur si dy Kulla roje.
Bënte ca lëvizje sikur e tund era,
Sikur e tund era lëvizte në valle.
Dy Molla të Arta për zemrat e mjera,
Herë i quaja mollë, herë portokalle.
Shikoja pa ngopur të tuat lëvizje,
E gazi në buzë sikur u harrua…
Fustani i hollë përmbi kofshë hidhej,
Pa dashur tregonte gjith format e tua.
Rrëmbyer nga ritmi të kapa për dore.
Si “Stralli me Eshkën” të dy duart tona…
Me shum qejf kërceja vallen popullore,
Ëmbël buzëqeshe kur dorën shtërngova.
03-05-2013
8 – FIGURËN TON’ KUSH E PASTRON
Shpesh ndodh, të dënojnë nga pamja …
Mjafton që gjuhën s’e flet mirë …
Mjafton që s’e ke një dokument ,
Dhe kjo mjafton, s’e s’je i lirë.
Ndodh…ka ndodhur e ndodh përsëri ,
Që fjalë të ashpëra të përplasin në fytyrë!
Të keqtrajtojnë pa arritur t’a mësosh ti ,
Pa mësuar si u ndodhe në k’të botë të ndyrë !
Në mjegullën e jetës ajo që quhet FAT !
Që pas s’e kthen dotë e s’ka mëshirë .
Tek shumë si un’ e pruri t’jemi emigrant.
Që si jetën, as mendimin s’e kemi të lirë .
Ka mjaftuar shpesh që jemi shqipëtar,
“ Alvanos” thotë greku, k’tu i thon Greqi !
Na deshën në mëngjez për të punuar,
Dhe darkën e gdhije në polici !
Alvanos, Alvane…me gisht tregojnë ,
S’e dinë ata që unë jam krenar …
Me tallje, përbuzje të provokojnë,
Me faj të bëjnë , të heqin zvarë !
Plot urrejtje me syt e mi kam parë ,
Politikan , deputet , polic , qeveritar ,
Pa shkak të sillen fare brutal ,
Çdo ditë familje shkatërrojnë , pa shkak.
E si mund të jetë një shoqëri e denjë ,
Kur brënda saj mban kaq padrejtësi ?
Të skllavërosh emigrantët qënka e drejtë !
Të pretendosh se ata kurr nuk janë si ti !
Figurën tonë kush e pastron ?
Dhe kush n’a jep pak drejtësi ?
Cili është faji a mund të më thonë ,
Që emigranti burgoset në Greqi ?
9 – 100 VJETORI I PAMVARSISË
Sot’ dita ësht’ tjetër ditë,
Edhe nata tjetër natë…
Na bie gjith’ mirësitë,
Bie bashkimin si dhuratë.
Gjith rilindasit me Ne janë,
Me dëshirën aq të zjarrtë,
Që Atdheun e lëvduanë…
Atdhe! Ty t’u bëfsha Baltë!
Dëgjoni o atdhetarë,
Naimin tek ligjëronë!
Si qiri tretet ngadalë,
Bashkim komb’tar kërkonë.
Vlorë o Djep atdhetarie!
Ti që prite Qemal Benë!
Ti shpërndan kulturë e dije,
Shqiponja që mbron Folenë!
Katër vilajete bashkë,
U mblodhën për në kuvënd.
Me besë e me zë të lartë,
I thanë botës: – Kemi vënd!
Këtë vënd e ky Flamur,
Është i joni s’e mohojmë.
Për të në sy nuk ka gjumë,
Është i shenjt e do ta mbrojmë.
10 – PËR NËNËN KURR MOS U NDANI
Që kur linde të urryen, foshnje pa ngritur më këmbë,
T’u vërsulën të të shqyenin kush me thonj, e kush me dhëmbë.
Përmes thirrjesh histerike, furtunë ngritur nga urrejtja,
Nxituan t’a zinin rrugën me të liga, me gënjeshtra.
Ti hape mushkritë e tua edhe thithe rreze drite,
Dhe fillove të çapitesh në rrëpirra Historike.
Përmes pellgjesh gjaku shkove, përmes kockash gjith’ dhimbje,
Të mbajtën e u kujdesën bijt’ me bes’ burrërije…
Dhe vrapove Historisë, u rrite u burrërove…
Me Kurorën e Lavdisë, Flamur e Komb si ndërrove.
T’u qepën Bishat e egërra, të plagosën nga çdo anë,
Të mbrojtën me sakrifica ata që jetën e dhanë.
U dhe Dritë Historie, i mblodhe në Lapidarë,
U dhe Besë Trimërije, u dhe emrin shqipëtarë.
Emrin tënd në këngë e gdhëndëm, dikush Nënë e dikush Loke,
Dhe i mbollëm degë e rrënjë, vaditur me gjak e lote.
Sot kalove njëqind vjetë, po prapë mbete si një foshnje,
Ke nevojë të mblidhen djemtë, dy fjalë Nëneje t’u thoshje!
E’ni bij, bëhuni bashkë si kapedanët në mote…
Jeni të gjith Shqipëtarë jemi bij të kësaj toke…
Nuk duron zemra e Nënës t’u shoh të ndar nëpër botë,
Pran’ flamurit, pran’ Shqiponjës e’ni të bëhemi tokë.
Mbani gjith rrugën e drejtë të shkuarjes e të bashkimit,
Hidhni larg çdo politikë të përçarjes, të rrënimit.
****************************************
11 – KOKA E ALIUT, PRERË
Britmat, kuja s’kish të sosur,
Kur i thanë se e shtrinë…
Flokët shkulte e marrosur,
S’mbanin dot’ Vasiliqinë!
Dy e tre shkallët i zbriti
Pashait t’i ndodhej pranë.
Ulur në gjunjë ulëriti:
– Tradhëti ! Pashan e vranë!
E vetme e nisi vajin,
Kur e pa të shtrirë për tokë.
Si duroj zemra e s’plasi…
Kur e pa trupin pa Kokë!
Zgërdheshej i lumturuar,
Gjenerali Turk përballë.
Kokën e mbante në duar,
Edhe falej: – Për Allanë!
Për Allahun ish’ Jezit,
Ishte shpallur me Ferman.
Vet Sulltan i madhërishëm,
E ka shpallur: Tradhëtar.
Kokë e tija në Sini,
Shpërblehet me Lira Ari.
Qaje pra Vasiliqi…
Kështu vdes vetëm Luani!
Tha kështu, e togën mblodhi,
Gjenaral i kapardisur.
Hipni, kuajt i shaloni,
Për Stamboll duhet nisur.
– “ Do të vij dhe unë me ju!”
Bërtiti Vasiliqia…
– “Asaj koke të florinjtë,
T’i bëhen nderet e tija!”
Kështu nisi udhëtimin,
Pashallesha përmbi kalë.
Shpresoi për herë të fundit,
Kokën mbrapa për t’a marrë.
Prej lëkure-Shakull mbushur,
Borë e ngrirë një kuti…
Kokë e Ali Pashës gjorë
Humbur gjumit në Sini!
Një grusht trima shoqëruan,
Pashalleshën drejt Stambollit.
Dhe e kthyen duar boshë,
Me urdhër të Perandorit.
Dhe pse veshur me të zeza,
Kur hyri, Pallati ndriti.
Pashallesh Vasiliqinë…
Sulltanesha vetë e priti.
Shaminë e mëndafshtë ngriti,
Edhe sytë lagur në lotë.
Në gjunjë i ra duke Falur,
I tregoi një Qese plotë…
Ngrihu moj Zonjëz e Bukur,
Shpërblime nga Ty nuk dua.
Të gjitha sa kam dëgjuar…
Mos e prit ndihmën nga mua.
* * *
“Ai trup i lënë pa kokë,
Atje në Epirin plak,
Kurrë balta s’do t’a tresë,
Shpirti s’do të gjej rehat.
Do të endet Shpirt i Tija,
Në Stamboll e në Janinë,
Gjersa Koka edhe Trupi,
Larg e të ndara të rrinë!
Pas kësaj furtunë e madhe,
Rrufe, zjarr edhe mallkim,
Do të rrëmbej njerëzimin,
Do përfshij Perandorinë”.
* * *
Kapedane sypatrëmbur,
Nuse Epiriote…,
Në kamare vendos lule
Rrotull asaj koke!
Përmbi ty, o Mjekërr Artë,
Kapedani im…,
Nuk e zë vëndin në zemër
Më i miri trim…
Lehtë përmi ball vendosi,
Një Monedhë prej Ari!
Zakon i të parëve tanë,
Traditë Shqipëtari.
**********************************
12 – KRENARI SI EVROPIAN
Pa dëgjo Evropa plakë, mos na lër më të përçarë,
Të flasin bijtë Pellazgë, historia s’do mohuarë.
Evropian në shekuj jemi, mbajtëm emrin shqipëtarë
Gjuhën më të lashtë kemi historia ka treguarë.
Meriton kultura jonë të ngrihet në piedestale,
Edhe pse shum na luftuan nuk harrojmë këngën labe.
Ësht’ pasuri kombëtare, me tirqe e fustanella,
Dhe Qeleshen Zeusiane trashëgojmë nëpër breza.
Sa të lumtur sotë ne jemi, kur po hiqen dhe kufijtë,
Një pashaportë të kemi në atdheun e Pellazgjisë.
Ju që dëgjoni k’të këngë mos harroni porosinë,
Lind këtu në vëndin tënë dielli që do bjer lirinë.
Dëgjo moj Evropa ime, lumenj gjaku shum ke parë,
Në çdo vënd ta shtrydhësh tokën kullon gjak shqipëtar.
Se mbretër e perandorë nëpër shekuj që kaluan,
Ishin bij të këtij fisi edhe kurrë nuk e mohuan.
Për ty moj Evrop e bukur luftoi dhe Skënderbeu,
Gjenerali kalorsiak që me shpatë të mbrojti dheun.
Prandaj hapi dyert e tua, mos na lër me kokë mënjanë,
Është një nder që na takon për gjith kombin shqipëtar.
04-05-13
DanelCana.
AL in Sweden. 