Prof. Astrit Memia nuk është thjesht një emër në skenën atdhetare, politike dhe kulturore shqiptare – ai është një forcë që frymëzon dhe bashkon.
Si President i Forumit “Imazhi Shqiptar” dhe Kryetar i forumit ndërkombëtar “Ambassador for Peace”, ai është një urë lidhëse mes traditës tonë kombëtare dhe botës së qytetëruar.
Me pasion për identitetin dhe historinë shqiptare, Astrit Memia promovon vlerat që na bëjnë krenarë si komb.
Por ajo që e bën të veçantë është mënyra se si ky personalitet e lish pazgjidhmërisht kombin me paqen dhe mirëkuptimin ndërnjerëzor:
Për çdo nismë që ndërmerr, ai ngre ura bashkëpunimi dhe dialogu, duke treguar se patriotizmi dhe humanizmi mund të ecin dorë për dore.
Astrit Memia, ky kalorës i paqes dhe ambasador i mirëkuptimit, një figurë që tregon se dashuria për kombin dhe shërbimi për njerëzimin mund të ndërthuren në mënyrë të përkryer.
Me vizion, energji dhe përkushtim, ai vazhdon të jetë një frymëzim për të gjithë ata që besojnë se një botë më e mirë fillon nga respekti për njerëzit dhe rrënjët tona.
Në çdo hap, Astrit Memia e tregon qartë:
Të duash atdheun dhe të punosh për paqen nuk janë dy gjëra të ndryshme,-janë të njëjta.
Astrit Memia – A Knight of Patriotism and Peace
Prof. Astrit Memia is not just a name in the Albanian cultural scene – he is a force that inspires and unites. As President of the “Imazhi Shqiptar” Forum and Chairman of the “Ambassador for Peace” organization, he serves as a bridge between Albania’s rich heritage and the global community.
With a deep passion for national identity and history, Astrit Memia promotes the values that make Albanians proud. What sets him apart, however, is how he links patriotism with peace and human understanding: every initiative he undertakes builds bridges of collaboration and dialogue, proving that love for one’s country and commitment to humanity can go hand in hand.
Through the “Imazhi Shqiptar” Forum, he has spearheaded projects that put Albania’s cultural heritage on the international map, earning recognition and respect worldwide. In his world, love for the homeland is not just a word – it is action, inspiring and impactful.
Astrit Memia is a knight of peace and an ambassador of understanding, a figure showing that love for one’s country and service to humanity can perfectly coexist. With vision, energy, and dedication, he continues to inspire everyone who believes that a better world begins with respect for people and our roots.
With every step, Astrit Memia proves: to love your homeland and to work for peace are not two separate things – they are one and the same.
Pushtetarët e degjeneruar dhe mashtrimi i termit “e majtë”
Në diskursin politik të viteve të fundit në Shqipëri, shpesh dëgjohet që pushtetarët aktualë etiketohen si “të majtë” apo madje vendosin dhe “shallin e kuq si komunistë”.
Por në realitet, këta njerëz nuk kanë asnjë lidhje as me idealet e majta, e aq më pak me ndonjë ideologji politike.
Ata janë thjesht një grup hajdutësh të degjeneruar që kanë uzurpuar shtetin dhe kanë kthyer qeverisjen në mjet për pasurimin personal.
Në një kohë kur afërsisht gjysma e qeverisë Rama është nën hetim ose në burg, skandalet e korrupsionit kanë kaluar çdo kufi. Kandidatja e radhës që po përflitet për t’u përballur me drejtësinë, Belinda Balluku, përfaqëson simptomën e së njëjtës sëmundje që ka përpirë shtetin shqiptar: arrogancën e pushtetit dhe kapjen e plotë të institucioneve.
Ndërkohë, vetë kryeministri, si një simbol i një sistemi të kalbur, duket se po përpiqet të mbrojë me çdo kusht strukturën që ka ndërtuar mbi korrupsion dhe klientelizëm.
Por problemi nuk qëndron vetëm tek individët. Ai është shumë më i thellë, është një shtet i ndërtuar mbi mashtrimin.
Mashtrimi më i madh që i është bërë shqiptarëve është përdorimi i ideologjisë si maskë për vjedhjen. Këta pushtetarë nuk janë as socialistë, as komunistë, as reformatorë, këta janë thjesht disa hajdutë që e kanë parë shtetin si pronë private.
Ata nuk luftojnë për ideale, por për pushtet, nuk mbrojnë qytetarët, por interesat e tyre personale .
Prandaj, është koha që qytetarët të mos mashtrohen më nga fjalët boshe, por të kuptojnë se pas premtimeve për “të majtën moderne” apo “rilindjen”, fshihet një realitet i errët i korrupsionit, pasurisë së paligjshme dhe shkatërrimit të vlerave publike.
Vetëm kur ky mashtrim të marrë fund dhe qytetari të votojë i lirshëm -Shqipëria mund të ketë shpresë për një qeveri që i shërben vërtet njerëzve, e jo vjedhjes së tyre.
Manjola Nikollo: Një kambanë për ata që mendojnë se njerëzit me integritet mund të heshtin pafundësisht.
Ish-kryetarja e Partisë Demokratike në Sarandë, Manjola Nikolli, e cila së fundmi ka marrë detyrën si nënkryetare e Bashkisë Sarandë, ka folur hapur për padrejtësitë dhe përjashtimin që, sipas saj, e detyruan të largohej nga radhët e PD-së pas 15 vitesh angazhim politik.
Në një intervistë për mediat, Nikolli rrëfen përplasjen e saj me deputeten Ina Zhupa, e cila nisi gjatë procesit të primareve në Vlorë.
Sipas ish kryetares së degës Sarandë, deputetja ka përdorur pushtetin e saj për të ndikuar në rezultatin e votimeve, duke cenuar parimin e barazisë dhe meritës brenda partisë.
“Unë dhashë dorëheqjen si drejtuese e degës për të shmangur çdo konflikt interesi dhe për të qenë e barabartë me anëtarët e tjerë kandidatë, ndërsa deputetja përdori pozitën për të ndryshuar rezultatin real të primareve,” – tha Nikolli.
Pas këtij momenti, ajo tregon se është lënë jashtë çdo procesi partiak: e hequr nga grupet e komunikimit, e përjashtuar nga mbledhjet dhe e lënë në heshtje institucionale.
“Nuk më njoftonin për asnjë takim, as për mbledhje. U ndjeva e fyer, jo vetëm si individ, por si demokrate që kishte dhënë kontribut të gjatë për një forcë që dikur besonte në garë të ndershme dhe respekt për votën e anëtarit.”
E zhgënjyer nga mënyra si funksionon sot struktura e PD-së, Nikolli thotë se vendimi për t’u angazhuar në Bashkinë e Sarandës nuk është lëvizje për përfitim personal, por një reagim i ndershëm ndaj padrejtësisë.
Në historinë e marrëdhënieve shqiptaro-shqiptare, pak figura politike kanë shkaktuar më shumë përçarje dhe dyshime se Edi Rama. Dikur i paraqitur si “artist i politikës” dhe “vizionar modern”, sot ai shihet nga shumë shqiptarë si njeriu që, me veprimet e tij, ka ndihmuar më shumë Beogradin sesa Prishtinën.
Në kohën kur Kosova përpiqet të konsolidojë shtetësinë e saj, Rama del si “mësuesi moral” i saj – ai që qorton, që imponon, dhe që përmend “detyra europiane” sa herë që Beogradi e vë në presion Kosovën. Por prapa këtij imazhi qëndron një politikë e ndërtuar me kujdes, e mbështetur mbi fasadë dhe lojëra të rrezikshme diplomatike.
“Vëllazëria” me Vuçiçin dhe goditjet ndaj Kosovës
Nëse Edi Rama do ta donte me të vërtetë Kosovën, nuk do ta quante “vëlla” Aleksandar Vuçiçin – njeriun që mohon gjenocidin serb dhe që ende e konsideron Kosovën si pjesë të Serbisë.
Nuk do të ishte ai që i vuri i pari sanksione Kosovës pas kërkesës së BE-së, duke e bërë Shqipërinë të dukej sikur po ndëshkonte kombin e vet. Dhe nuk do të ishte ai që rrëzoi rezolutën kundër Serbisë në Kuvend, në një kohë kur Serbia ende refuzon të kërkojë falje për krimet e luftës.
Në biografinë e Ramës nuk gjendet asnjë reagim publik gjatë vitit 1999, kur Kosova digjej dhe populli shqiptar përjetonte genocidin serb. As një shkrim, as një fjalë, as një qëndrim. Një heshtje që flet më shumë se çdo deklaratë e sotme për “bashkim kombëtar”.
Koncerti i Bregoviçit dhe simbolika e kujtesës së shtrembër
Si kryetar i Tiranës, Rama organizoi koncertin e Goran Bregoviçit – artistit që elektrizoi publikun me këngën “Kalashnikov”, një simbol i luftës që serbët bënin kundër shqiptarëve.
Ndërsa Kosova digjej, Tirana festonte me tingujt e armikut.
Ironia është e rëndë, por domethënëse: për Ramën, pamja e jashtme ka rëndësi më shumë se ndjeshmëria e brendshme.
Njësoj si atëherë, edhe sot ai mbulon realitetin me ngjyra. Flet për “paqen”, ndërsa përkëdhel dorën që mbajti pushkën kundër shqiptarëve. Predikon “Ballkan të Hapur”, ndërsa nënvlerëson pavarësinë e Kosovës.
Haradinaj: “Rama ishte pjesë e planit për ndarjen e Kosovës”
Akuzat ndaj Ramës nuk vijnë vetëm nga opinioni publik. Ish-kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, në disa dalje publike ka deklaruar se Edi Rama ka qenë pjesë e skenarëve për ndarjen e Kosovës gjatë bisedimeve me Aleksandar Vuçiçin dhe Hashim Thaçin, nën drejtimin e përfaqësueses së BE-së, Federica Mogherini.
“Ka dyshime të bazuara që Rama, Vuçiç dhe Thaçi kanë diskutuar për ndarjen ose shkëmbimin e territoreve të Kosovës. Ai jo vetëm që e ideoi këtë ide, por edhe loboi për të,” – deklaroi Haradinaj më 2019.
Edi Rama është mjeshtër i fasadës – i ngjyrave që “zbukurojnë” muret, por nuk mbulojnë tradhëtinë, pabesinë, dhe rrëmujën e brendshme.
Ashtu siç zhgarravit zyrën e tij, apo Tiranën për të fshehur kaosin urban, sot Rama po përpiqet të zhgarravitë historinë e vet politike, duke harruar se kur Kosova digjej, ai krihej.
Por historia nuk harron.
Dhe asnjë fasadë, sado e ndritshme, nuk mund ta mbulojë të vërtetën e ftohtë:
Edi Rama nuk ishte dhe nuk është në anën e Kosovës.
🟥 Edi Rama, the Facade and the Forgetting of Kosovo
By: [Al in Sweden]
⸻
A Leader Between Colors and National Amnesia
In the history of Albanian–Albanian relations, few political figures have caused as much division and suspicion as Edi Rama. Once portrayed as an “artist of politics” and a “modern visionary,” today he is seen by many Albanians as a man whose actions have often served Belgrade more than Pristina.
At a time when Kosovo is still striving to consolidate its statehood, Rama often positions himself as its “moral teacher” — the one who lectures, imposes, and speaks of “European obligations” whenever Belgrade pressures Kosovo. Yet behind this image lies a carefully constructed policy, one built on façade and dangerous diplomatic games.
⸻
The “Brotherhood” with Vučić and the Blows Against Kosovo
If Edi Rama truly loved Kosovo, he would not call Aleksandar Vučić — the man who denies the Serbian genocide and still claims Kosovo as part of Serbia — his “brother.” He would not have been the first to impose sanctions on Kosovo at the request of the EU, making Albania appear as if it were punishing its own kin. Nor would he have blocked a parliamentary resolution condemning Serbia — a country that has never apologized for its war crimes.
In Rama’s biography, there is no public reaction from 1999 — the year Kosovo burned and Albanians endured genocide. Not a word, not a line, not a stance. A silence louder than any of his current declarations about “national unity.”
⸻
The Bregović Concert and the Symbolism of Twisted Memory
As mayor of Tirana, Rama organized the concert of Goran Bregović — the Serbian musician who energized crowds with the song “Kalashnikov”, a tune that for many Albanians symbolized the war waged against them. While Kosovo was burning, Tirana was celebrating to the rhythm of the enemy’s music.
The irony is painful but telling: for Rama, outward appearance has always mattered more than inner sensitivity. Just like then, today he paints over reality with bright colors. He speaks of “peace,” while shaking the hand that once held the gun against Albanians. He preaches about an “Open Balkans,” while undermining Kosovo’s independence.
⸻
Haradinaj: “Rama Was Part of the Plan to Divide Kosovo”
Criticism of Rama does not come only from the public. Former Prime Minister of Kosovo Ramush Haradinaj has repeatedly stated that Edi Rama was part of the plans to divide Kosovo, during talks involving Aleksandar Vučić and Hashim Thaçi, under the supervision of the EU’s Federica Mogherini.
“There are well-founded suspicions that Rama, Vučić and Thaçi discussed the partition or exchange of Kosovo’s territories. He not only conceived this idea but also lobbied for it,” – Haradinaj declared in 2019.
Rama denied these accusations and sued Haradinaj for defamation, but the fierce public debate that followed revealed a deep-seated distrust among Albanians regarding Rama’s role in matters touching Kosovo’s sovereignty.
⸻
Kurti vs. Rama – Two Political Worlds
At the core of this conflict lies a clear contrast: Albin Kurti represents the idealism and sacrifice of generations who gave everything for freedom, while Edi Rama embodies the politics of image, façade, and compromise. Kurti raises his voice against Vučić; Rama shakes his hand. Kurti defends sovereignty; Rama speaks of “regional cooperation.” Kurti is the voice of a nation that refuses to forget; Rama is the voice of a politics eager to decorate amnesia.
⸻
Conclusion: No Façade Can Cover the Truth
Edi Rama is a master of façade — of colors that decorate the walls but hide the disorder within. Just as he painted over Tirana’s chaos to make it appear vibrant, today he tries to repaint his own political past, forgetting that when Kosovo burned, he remained silent.
But history does not forget. And no façade, no matter how bright, can ever conceal the cold truth: Edi Rama was not — and is not — on Kosovo’s side.
✍🏽Anila Rezhda ; 🇬🇷Panagiotis Spyrou Kardiokirurgi i famshëm grek, mjeku i zemrave ❤tona!
Hyra në klinikë dhe trokita në derën e Tij, dera u hap dhe kur u ngrit në këmbë pashë një burrë madhështor, fisnik por dhe aq i thjeshtë. Kisha vajtur me mik për një rënie të theksuar peshe që pata në atë kohë dhe nuk ma gjente kush përse. Mënyra e shikimit ishte e një prindi tënd, aq ngjashmëri kishin. Sapo i thashë që jam nga Tirana, Shqipëria, Ai plot entuziazëm më përmendi emrat e disa mjekëve të shquar shqiptarë dhe foli me aq konsideratë për Ta, por unë fiksova atë të kardiokirgut tonë dhe mikut tim familjar të dashur z. Ali Alushani, të cilin ai e quajti koleg të denjë dhe mikun e Tij të mirë. Isha studente, shumë e re dhe shqetësimi për shëndetin ishte llogjik.
Është thjesht një lëmsh i mbledhur në grykë nga vështirësitë e kaluara. Harroji të gjitha se bëre gjithë këtë hap gjigand, ndrrove shtet, shijoje përzgjedhjen tënde. Larg ilaçeve dhe afër natyrës, duaje veten dhe ushqimin. Nuk më the se si e vlerëson situatën e zëmrës miku im i shkëlqyer Ali, pasi nga dobësia që ke ajo merr pak oksigjen. I’u përgjigja se: “xhaxhi Aliu thotë se zëmra ime është e dashuruar ndaj rreh kaq shpesh”.
Qeshëm të dy me shpirt.😍 “Epo meqë diagnoza e z. Alushani është kjo fillo të hash nga dashuria për vehten dhe mos harro se këtu me ke sa herë të duash”.
Mendova se nuk do e takoja më por, fama e Tij në mbarë Evropën arriti edhe në Shqipëri.
Shumë pacientë nga Shqipëria filluan ta kërkojnë dhe të operohen nga duart e tij. Jo pak prej tyre u lidhën me mua për intervistë me mjekun në gjuhën shqipe.
Edhe mjekët tanë nuk nguruan fare të promovonin vlerat e Tij të rralla ndaj u propozonin pacientëve një vizitë tek kardiokirurgu i shquar grek në Selanik.
Pra nga duart e Tij të arta kanë kaluar edhe shumë shtetas tanë që sot zemra e tyre rreh më fiziologjikisht se kurrë.
Panagiotis Spyrou lindi në vitin 1936 në një fshat jashtë Follorinës. Studjoi mjekësi në Selanik dhe u nis për studime pasuniversitare në SHBA ku mësoi gjithçka rreth kirurgjisë torakale, për t’u rikthyer në vitin 1983, në moshën 47 vjeç dhe për t’u bërë një nga personalitetet më të shquara në qytet. Një gjë që dihet pak për kirurgun e madh kardiak ishte dashuria e tij për detin dhe lundrimin. Shumë e njihnin me nofkën “Kapiten Panagiotis”, por pak e dinin se dy vjet para se të kthehej në Greqi, Ai kishte tentuar me sukses të kalonte Atlantikun.
I njohur skajshëm brenda dhe jashtë shtetit të Tij, Panagiotis Spyrou do presë me dashuri dhe ngrohtësi shumë e shumë pacientë, me nivele të ndyshme ekonomike të cilët Ai me madhështinë e Tij i trajtoi njëjtazi me të kamurit, pa asnjë dallim fare dhe jo rrallë por shpesh, ka bërë operacione falas, ose hiqte nga shpenzimet e pacientit ndaj klinikës përfitimin e Tij si mjek.
Ëndrra e një të sëmuri me zemër në Greqi ishte të merrte të paktën një opinion nga mjeku i famshëm kardiokirurg.
Por jeta ka planet e saj për ne sado mirë, bukur e saktë që t'i sillemi, ka diçka të shkruar që na e jep si stërprovë të dhimbshme.
Pas tre vjetësh e ritakoj të më shohë dhe u gëzua aq shumë që unë tashmë kisha vënë kile, haja normal duke ndjekur edhe këshillat e Tij të arta. Dëgjuam zëmrën dhe …në shikimin e Tij pashë një dëshpërim skajshëm të thellë: "vajzat, eeeh sa duhen vajzat…thuaj mamit dhe babait tënd të mos shqetësohet më…do qeshësh për shumë vite akoma"
"Mami im iku përgjithmonë e mërzitur nga situata ime…"🥲
Ai kollos njeri ngriu, ngriu sepse edhe Ai vetë po vuante shpirtërisht shumë për vajzën e tij të shtrenjtë, të vyer, të çmuar.
Më përqafoi ngrohtë, gulçoi dhe nuk e pashë më Kurrë! Vajza e Tij, Sofia vetëvritet në vitin 2006.😪
Vdekja e vajzës së tij 26-vjeçare, Sofias, e shtyu atë vitet e fundit drejt absurditetit të fatit dhe e largoi nga mjekësia dhe jeta.
Ai pësoi një seri goditjesh në tru dhe qëndroi i shtruar në spital për një kohë të gjatë në një klinikë private në Selanik. Ndrron jetë në vitit 2012 në moshën 76 vjeç. Vdiq mjeku i shquar që e kishte lidhur emrin me transplantet në Greqi.
Selaniku humbi mjekun duarartë, humbi Mjekun e Zemrës së Tij.
Dalja e fundit publike e Panagiotis Spyros ka qënë në Tetor të vitit 2008 kur miqtë e tij organizuan një aktivitet për të nderuar pionierin e kirurgjisë kardiake në Greqi.
Këto fjalë demonstrojnë etosin e njeriut, një “legjendë” e shkencës greke, i cili shumë herë u përplas me sistemin e vendosur shëndetësor duke zbuluar shumë mangësi të tij. Qindra pacientë që u shpëtuan nga duart e tij të mrekullueshme, miqtë e tij dhe Selaniku i tij i dashur nuk do e harrojnë kurrë!
Në ditën e përcjelljes së Tij për në banesën e fundit, gjithë qyteti i Selaniku ishte atje prezent.
Sot nuk është thjesht ditëlindja e një njeriu, por jetën dhe trashëgiminë e një lideri që ka formësuar fatin e një kombi.
Për më shumë se tre dekada, Dr. Sali Berisha ka qëndruar në ballë të betejës për liri, demokraci dhe dinjitet kombëtar. Një udhëheqës, guximi, mençuria dhe vendosmëria e të cilit kanë lënë një gjurmë të pashlyeshme në historinë tonë moderne.
Nga rrëzimi i diktaturës te agimi i demokracisë, nga izolimi drejt integrimit, vizioni i tij udhëhoqi Shqipërinë në periudhat më të mëdha të transformimit.
Por historia e Dr. Berishës nuk është thjesht historia e një politikani — është historia e një luftëtari të pathyeshëm, që nuk u përkul kurrë para vështirësive, që nuk heshti përballë padrejtësive, dhe që nuk tradhtoi kurrë idealet e lirisë dhe të demokracisë.
Edhe përballë stuhive më të forta — ndaj korrupsionit, mashtrimit dhe narko-regjimit që kërkon të mposhtë zërin e lirë — ai ka mbetur i pamposhtur, një simbol i qëndresës dhe një zë i së vërtetës për miliona shqiptarë që besojnë ende në një Shqipëri të lirë e të ndershme.
Gëzuar ditëlindjen, Doktor — Lider, Demokrat dhe Bir i Përjetshëm i Kombit Shqiptar! 🇦🇱🔥🎂
➡️ #Al in Sweden #blog
🇦🇱 Happy Birthday, Dr. Sali Berisha — the steadfast voice of freedom and the indomitable spirit of a nation! 🇦🇱
Today, we celebrate not just the birthday of a man, but the life and legacy of a leader who has shaped the destiny of a people. For more than three decades, Dr. Sali Berisha has stood at the forefront of Albania’s struggle for liberty, democracy, and national dignity — a leader whose courage, intellect, and determination have left an enduring mark on our history.
From the fall of dictatorship to the dawn of democracy, from isolation to integration, his vision guided Albania through its most transformative years. Under his leadership, monumental dreams became living realities — the Nation’s Highway, uniting the hearts of Albanians everywhere; Albania’s accession to NATO, securing our place among the free nations of the world; and the freedom of movement for every Albanian citizen, opening the doors of Europe to our people.
Dr. Berisha’s story is not merely that of a politician — it is the story of an unyielding fighter who never surrendered before adversity, who never bowed before injustice, and who never betrayed the ideals of democracy. Even in the face of the fiercest storms — against the machinery of corruption, the weight of lies, and the threats of a narco-regime — he has remained unbroken, a beacon of resolve and a voice of truth for millions who still believe in a free and dignified Albania.
Today, as a friend and as an Albanian, I express my deepest respect and gratitude to a man whose strength and faith have inspired generations. May God bless Dr. Berisha with health, wisdom, and the enduring courage to continue his mission for the good of our nation.
Because leaders come and go — but true patriots live forever in the heart of their people.
Happy Birthday, Doctor — Leader, Democrat, and eternal son of the Albanian nation! 🇦🇱🔥🎂
✍🏽 Urim Gjata, former head of the branch of the Albanian Democratic Party in Thessaloniki, Greece.
Panajotis Psomiadhis – The Noble Leader Who Opened the Doors of the Thessaloniki Prefecture
In the memory of Albanian emigrants in Greece, the name of Panajotis Psomiadhis, former Prefect of Thessaloniki, remains a symbol of respect, gratitude, and deep admiration. He was never merely a state official – he was a sincere friend, a man of extraordinary heart, who saw us as human beings first, beyond residence permits, paperwork, or the documents we lacked.
Our meetings with him in his office were more than friendly—they were warm, personal, and full of understanding. He always made us feel at home, greeting us with a genuine smile and often sharing his beliefs and principles:
“A neighbor is the best brother” and
“I respect Albanians because they are hardworking and honest.”
In those challenging years, when many of us were simply emigrants—some with six-month residence permits, others without any legal documentation—we needed a strong pillar of support, someone who would listen, understand, and open doors when bureaucracy or prejudice stood in the way.
That pillar was the Prefecture of Thessaloniki, where Mr. Psomiadhis always welcomed us with dignity, patience, and genuine care.
Thanks to him, many of us found solutions to our daily problems, received fair treatment as workers and honest citizens, and gained moral support that strengthened our hope for a better future.
Prof. Vili Minarolli, senior leader of the Democratic Party and mentor of the branch of the Albanian Democratic Party in Thessaloniki, Greece.
During this time, visits from Democratic Party representatives, such as Mr. Vili Minarolli, a special envoy of Dr. Sali Berisha, further strengthened our connections.
In every meeting, Mr. Psomiadhis was present—not as a distant official, but as a friend, a respected advisor, and a compassionate listener, who always sought practical ways to help us.
He attended many of our broader meetings with the Albanian community and Democratic Party members, offering guidance and encouragement, showing that his commitment went beyond protocol—it was deeply personal.
Takim festiv në Selanik (të ftuar, Periferiaki Psomiadhis dhe dy prof/ Ferit Duka dhe Luan Malltezi
One of the most remarkable moments was his visit to Tirana, where he was received by Prime Minister Berisha. They discussed the challenges faced by Albanian emigrants in Greece, the possibilities for free movement, and ways to strengthen cooperation between Greek and Albanian institutions. This led to productive exchanges between the Prefectures of Thessaloniki and Korçë, building lasting bridges of trust, understanding, and collaboration.
Në Kryeministri ! Takim i Periferiarkut të Makedonia Thrakit P. Psomiadhi me Kryeministrin Berisha
Those years were difficult, yet full of idealism, hope, and faith in a better future. And although we were simply emigrants, even though we represented the Democratic Party and led its branch for emigrants, he was the highest-ranking official of the state institutions in the region of Macedonia and Thrace.
Me Periferiarqin z Psomiadhis
Yet he never used his authority to create distance or hierarchy. On the contrary, he opened doors, offered help, and built bridges of collaboration, showing genuine friendship, understanding, and solidarity.
He treated everyone with the same respect, whether they were seeking help or not. As we have learned over the years: a person is valued not only when you have asked for and received their help, but also when you are far away and no longer need their assistance. This truth perfectly captures the enduring greatness of Mr. Psomiadhis—his integrity, his consistent humanity, and the respect he showed for all people, at all times.
Takimi dhe koncert madhështor ndërmjet dy prefekturave (korçë-Selanik) në Selanik
Even in moments when no official duty required it, he continued to show interest and concern for the Albanian community, always guided by the principle that friendship and solidarity are more important than status or position. He reminded us that true leadership is measured not only by authority but by the capacity to act with fairness, compassion, and respect toward others.
Urim Gjata-Klevis Milo, takim bisedë në zyrën e Psomiadhit .
Në prefekturën e Korçës (dy prefektët Frida Zefi, dhe Panajotis Psomiadhis, konsulli Shqiptar Thoma Nini, dhe Gjolekas, ministri i Makedonia Thraki )
🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱
➡️Panajotis Psomiadhis – Drejtuesi fisnik që na hapi dyert e Prefekturës së Selanikut
Në kujtesën e emigrantëve shqiptarë në Greqi, emri i Panajotis Psomiadhis, ish-prefekt i Selanikut, mbetet simbol i respektit, mirënjohjes dhe admirim të thellë. Ai nuk ishte thjesht një drejtues shtetëror – ishte një mik i sinqertë, një njeri me shpirt të madh, që na shikonte si njerëz, përtej lejeve të qëndrimit apo dokumenteve që na mungonin.
Takimet me të në zyrë ishin më shumë se miqësore – ishin të ngrohta, personale dhe plot mirëkuptim. Ai gjithmonë na bënte të ndihemi si në shtëpinë tonë, duke na përshëndetur me buzëqeshje të sinqertë dhe shpesh duke ndarë bindjet dhe parimet e tij: “Komshiu është vëllai më i mirë” dhe “Për shqiptarët ruaj respektin sepse janë punëtorë dhe të ndershëm.”
Në ato vite të vështira, kur shumë prej nesh ishim thjesht emigrantë – disa me leje gjashtëmujore, disa pa asnjë dokument – na duhej një shtyllë mbështetëse, dikush që të dëgjonte, kuptonte dhe të hapte dyer kur burokracia ose paragjykimi qëndronin në rrugën tonë. Kjo shtyllë ishte Prefektura e Selanikut, ku z. Psomiadhis na priti gjithmonë me dinjitet, durim dhe kujdes të sinqertë. Falë tij, shumë prej nesh gjetën zgjidhje për problemet e përditshme, për trajtimin si punëtorë dhe qytetarë të ndershëm, dhe morën mbështetje morale që forcoi shpresën tonë për një të ardhme më të mirë.
Përpjekjet tona për të krijuar degën e Partisë Demokratike në Selanik ishin guximtare dhe të papara më parë. Ligjet greke nuk lejonin degët e partive të huaja, dhe klima politike ishte e ndërlikuar dhe shpesh armiqësore. Megjithatë, me mbështetjen morale të z. Psomiadhis dhe udhëzimin e miqve tanë në Nea Demokratia, arritëm të organizohemi dhe të japim zë komunitetit shqiptar në veri të Greqisë.
Gjatë kësaj kohe, vizitat e përfaqësuesve të Partisë Demokratike, si z. Vili Minarolli, përforcuan lidhjet tona. Në çdo takim, z. Psomiadhis ishte prezent – jo si një zyrtar i largët, por si mik, këshilltar i respektuar dhe dëgjues i përkushtuar, që gjithmonë kërkonte mënyra praktike për të na ndihmuar. Ai merrte pjesë në shumë nga takimet tona të gjera me komunitetin shqiptar dhe antarët e Partisë Demokratike, duke ofruar udhëzim dhe inkurajim, dhe duke treguar se angazhimi i tij nuk ishte thjesht protokollar, por personal dhe i sinqertë.
➡️Një nga momentet më të paharrueshme ishte vizita e tij në Tiranë, ku u prit nga Kryeministri Berisha. Diskutuan për sfidat e emigrantëve shqiptarë, për mundësitë e lëvizjes së lirë dhe mënyrat për të forcuar bashkëpunimin ndërinstitucional. Kjo çoi në shkëmbime të frytshme mes Prefekturës së Selanikut dhe Prefekturës së Korçës, duke ndërtuar ura besimi, mirëkuptimi dhe bashkëpunimi të qëndrueshme.
Ishin vite të vështira, por plot idealizëm, shpresë dhe besim në një të ardhme më të mirë. Dhe megjithëse ne ishim thjesht emigrantë, edhe pse përfaqësonim Partinë Demokratike dhe drejtonim degën e saj për emigrantët, ai ishte drejtuesi më i lartë i institucioneve shtetërore në Periferinë e Maqedonisë dhe Trakisë. Megjithatë, ai kurrë nuk përdori autoritetin për të krijuar distancë ose hierarki. Përkundrazi, hapi dyer, ofroi ndihmë dhe krijoi ura bashkëpunimi, duke treguar miqësi të sinqertë, mirëkuptim dhe solidaritet.
Ai trajtonte çdo person me respekt, qoftë kur kishte nevojë për ndihmë apo jo. Siç kemi kuptuar me kalimin e viteve: një njeri vlerësohet jo vetëm atëherë kur ke kërkuar dhe marrë ndihmë, por edhe atëherë kur je larg dhe nuk të nevojitet ndihma e tij. Kjo thënie pasqyron përsosmërisht madhështinë e z. Psomiadhis – integritetin e tij, njerëzillëkun e vazhdueshëm dhe respektin që tregonte ndaj të gjithëve, në çdo kohë.
Edhe në momentet kur detyra zyrtare nuk e kërkonte, ai vazhdoi të tregonte interes dhe kujdes për komunitetin shqiptar, gjithmonë i udhëhequr nga parimi se miqësia dhe solidariteti janë më të rëndësishme se statusi apo pozicioni. Ai na kujtoi se udhëheqja e vërtetë matet jo vetëm me autoritet, por me aftësinë për të vepruar me drejtësi, dhembshuri dhe respekt ndaj të tjerëve.
➡️Faleminderit, z. Psomiadhis! Për ndihmën, për miqësinë dhe shpirtin njerëzor që treguat ndaj shqiptarëve në Greqi. Ju do të mbeteni përherë një mik i vërtetë, një udhërrëfyes dhe një shembull i gjallë i fisnikërisë dhe integritetit për komunitetin tonë.
🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷🇬🇷
Παναγιώτης Ψωμιάδης – Ο ευγενής ηγέτης που μας άνοιξε τις πόρτες της Περιφέρειας Θεσσαλονίκης
Στη μνήμη των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα, το όνομα του Παναγιώτη Ψωμιάδη, πρώην Νομάρχη Θεσσαλονίκης, παραμένει σύμβολο σεβασμού, ευγνωμοσύνης και βαθιάς εκτίμησης. Δεν ήταν απλώς ένας κρατικός αξιωματούχος – ήταν ένας ειλικρινής φίλος, ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, που μας έβλεπε πρώτα ως ανθρώπους, πέρα από τις άδειες διαμονής ή τα έγγραφα που μας έλειπαν.
Οι συναντήσεις μας στο γραφείο του ήταν κάτι περισσότερο από φιλικές – ήταν ζεστές, προσωπικές και γεμάτες κατανόηση. Πάντα μας έκανε να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, μας χαιρετούσε με ειλικρινές χαμόγελο και συχνά μοιραζόταν τις πεποιθήσεις και τις αρχές του: «Ο γείτονας είναι ο καλύτερος αδελφός» και «Σέβομαι τους Αλβανούς γιατί είναι εργατικοί και έντιμοι.»
Σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, όταν πολλοί από εμάς ήμασταν απλώς μετανάστες – κάποιοι με εξάμηνες άδειες διαμονής, άλλοι χωρίς κανένα νόμιμο έγγραφο – χρειαζόμασταν έναν ισχυρό στήριγμα, κάποιον που θα μας άκουγε, θα κατανοούσε και θα άνοιγε πόρτες όταν η γραφειοκρατία ή η προκατάληψη μας εμπόδιζαν. Αυτό το στήριγμα ήταν η Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, όπου ο κ. Ψωμιάδης μας υποδέχθηκε πάντα με αξιοπρέπεια, υπομονή και ειλικρινή φροντίδα. Χάρη σε αυτόν, πολλοί από εμάς βρήκαμε λύσεις για τα καθημερινά μας προβλήματα, αντιμετωπιστήκαμε δίκαια ως εργαζόμενοι και έντιμοι πολίτες, και λάβαμε ηθική στήριξη που ενίσχυσε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε το παράρτημα του Δημοκρατικού Κόμματος στη Θεσσαλονίκη ήταν τολμηρές και πρωτόγνωρες. Ο ελληνικός νόμος δεν επέτρεπε παραρτήματα ξένων πολιτικών κομμάτων και το πολιτικό κλίμα ήταν περίπλοκο και συχνά εχθρικό. Παρ’ όλα αυτά, με την ηθική υποστήριξη του κ. Ψωμιάδη και την καθοδήγηση των φίλων μας στη Νέα Δημοκρατία, καταφέραμε να οργανωθούμε και να δώσουμε φωνή στην αλβανική κοινότητα στη βόρεια Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι επισκέψεις εκπροσώπων του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο κ. Βίλι Μιναρόλι, ενίσχυσαν περαιτέρω τις σχέσεις μας. Σε κάθε συνάντηση, ο κ. Ψωμιάδης ήταν παρών – όχι ως απομακρυσμένος αξιωματούχος, αλλά ως φίλος, σεβαστός σύμβουλος και στοργικός ακροατής, που πάντα αναζητούσε πρακτικούς τρόπους να μας βοηθήσει. Παρακολουθούσε πολλές από τις ευρύτερες συναντήσεις μας με την αλβανική κοινότητα και τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος, προσφέροντας καθοδήγηση και ενθάρρυνση, δείχνοντας ότι η δέσμευσή του δεν ήταν απλώς τυπική, αλλά προσωπική και ειλικρινής.
Ένα από τα πιο αξέχαστα γεγονότα ήταν η επίσκεψή του στα Τίρανα, όπου έγινε δεκτός από τον Πρωθυπουργό Μπερίσα. Συζήτησαν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα, τις δυνατότητες ελεύθερης μετακίνησης και τρόπους ενίσχυσης της συνεργασίας μεταξύ ελληνικών και αλβανικών θεσμών. Αυτό οδήγησε σε παραγωγικές ανταλλαγές μεταξύ των Περιφερειών Θεσσαλονίκης και Κορυτσάς, δημιουργώντας διαρκείς γέφυρες εμπιστοσύνης, κατανόησης και συνεργασίας.
Ήταν χρόνια δύσκολα, αλλά γεμάτα ιδεαλισμό, ελπίδα και πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Και παρόλο που εμείς ήμασταν απλώς μετανάστες, ακόμα και αν εκπροσωπούσαμε το Δημοκρατικό Κόμμα και διεύθυνουμε το παράρτημά του για τους μετανάστες, εκείνος ήταν ο ανώτατος αξιωματούχος των κρατικών θεσμών στην Περιφέρεια Μακεδονίας και Θράκης. Παρ’ όλα αυτά, δεν χρησιμοποίησε ποτέ την εξουσία του για να δημιουργήσει απόσταση ή ιεραρχία. Αντίθετα, άνοιξε πόρτες, προσέφερε βοήθεια και δημιούργησε γέφυρες συνεργασίας, δείχνοντας ειλικρινή φιλία, κατανόηση και αλληλεγγύη.
Αντιμετώπιζε κάθε άνθρωπο με σεβασμό, είτε χρειαζόταν βοήθεια είτε όχι. Όπως έχουμε συνειδητοποιήσει με τα χρόνια: ένα άτομο εκτιμάται όχι μόνο όταν έχεις ζητήσει και λάβει τη βοήθειά του, αλλά και όταν βρίσκεσαι μακριά και δεν χρειάζεσαι πλέον τη βοήθειά του. Αυτή η αλήθεια αποτυπώνει τέλεια το μεγαλείο του κ. Ψωμιάδη – την ακεραιότητά του, την αδιάκοπη ανθρωπιά του και τον σεβασμό που έδειχνε σε όλους, κάθε στιγμή.
Ακόμη και όταν τα καθήκοντα δεν το απαιτούσαν, συνέχιζε να δείχνει ενδιαφέρον και φροντίδα για την αλβανική κοινότητα, πάντα καθοδηγούμενος από την αρχή ότι η φιλία και η αλληλεγγύη είναι πιο σημαντικές από την εξουσία ή τη θέση. Μας θύμιζε ότι η πραγματική ηγεσία μετριέται όχι μόνο από την εξουσία, αλλά και από την ικανότητα να ενεργεί κανείς με δικαιοσύνη, καλοσύνη και σεβασμό προς τους άλλους.
Xhevahir Kolgega i përket grupimit të djemve dhe vajzave inteligjentë mokrarë që u shkëputën nga turma për t’i udhëhequr ato. Qysh në vogëli spikatën cilësi superiore si zgjuarsia, aftësia për të zgjidhur problemet e koklavitura ku të tjerët ngecnin, respekti për shokët, sakrificat për t’i ndihmuar. Nuk janë të pakta rastet kur fajet e të tjerëve i merrte mbi vete për t’i shpëtuar ata nga pasojat aspak të këndshme në mjedisin patriarkal të fshatit të tij në zemër të Mokrës.
Në rrëfimin tonë nuk do t’u referohemi dokumenteve zyrtare të institucioneve ku ka milituar personazhi ynë, as tregimeve të miqve të tij që shpesh, siç është zakoni i të gjithë tregimtarëve të botës, ose i shtrembërojnë, ose i zbukurojnë faktet, prej të cilave vështirë të zbulosh karakterin e vërtetë. Ne do t’i drejtohemi jetës, biografisë së një njeriu të gjallë aktiv në jetën e vet, të një burri të thjeshtë, që ka punuar me ngulm të realizojë çfarëdo detyre të ngarkuar nga më modestet deri në rangjet e larta të kohës në dy sistemet shoqërore, ku jetoi.
Nuk është i jashtëzakonshëm, as super hero, por njëri prej atyre njerëzve që ka jetuar dhe jeton në mënyrë intensive kohën në çdo qelizë të saj.
Zgjodhëm këtë burrë midis shumë të tjerëve për të evidentuar një plejadë të nderuar mokrarësh që mbajtën peshën e ekonomisë kolektive në fund të shekullit të kaluar dhe që më pas iu përshtatën natyrshëm pa sforcime esenciale sistemit të ri shoqëror. Jam i sigurt se në këtë monografi do të gjejnë veten të gjithë mokrarët e shkolluar e me gjerë, pasi ecuria e jetës së tyre është e ngjashme si dy pika uji me atë të Xhevahirit.
E kemi fjalën për ata bij e bija të Mokrës që punuan e sakrifikuan me ndërgjegje të plotë për të bërë më të mirën e mundshme në punën e tyre të përditshme. Xhevahir Kolgega u lind në një fshat të njohur të Mokrës, Rrodokalin e shquar ndër fshatrat të tjerë të krahinës në rrjedhat e historisë dhe u rrit në familje të thjeshtë si të gjitha familjet mokrare.
Ai i përket kategorisë së njerëzve që brumosen në kudhrën e jetës, duke kaluar nëpër hulli të koklavitura, të cilat mësohen t’i përballojnë e kalojnë me guxim e mençuri.
Xhevahiri po le tashmë prapa krahëve afro treçerek shekulli të jetës së vet, të cilat i japin të drejtën të shprehet me plot gojën dhe të shpalosë përvojën e vet për gjithë çka parë e dëgjuar, për njerëz dhe ngjarje në të gjitha dimensionet, duke nxjerrë përfundime të vlefshme për gjithkënd që do të lexojë këtë monografi.
Me shëndet të plotë dhe jetë tepër aktive, nuk prapset para asnjë pengese, e jeton jetën me vrullin e një djali të ri, i sigurt se ka përpara shume vite. “ Në jetë kam pasur gëzime e hidhërime si çdo njeri tjetër, – thotë ai mendueshëm, – kam pasur fitore e disfata që kanë kërkuar mund e sakrifica ekstreme për t’i kapërcyer. Kam përballuar kritika të ashpra nga ata që aspironin zhvillimin sipas mënyrës së tyre, kam duruar mallkime e sharje prapa krahëve nga konservatorë të prapambetur që nuk e duronin progresin, po janë pikërisht ato që më kanë dhënë më shumë forcë për të ecur përpara, se sa përgëzimet apo lavdërimet e cekëta. “
Përvoja i ka mprehur vështrimin, e ka pajisur me logjikë të qartë e të thellë për jetën në tërësi, e ka ndihmuar t’i peshojë problemet me drejtësi, t’i përulet urtësisë së popullit, ta shikojë në sy të vërtetën. Rrëfimi i tij është ai i njeriut të rrahur me jetën, i një miku të sinqertë e të mençur që hedh dritë jo thjesht në jetën e tij, po atë të një komuniteti të tërë me të cilët e lidhi fati në vite. Intelektualë të formuar në kushte ekstreme me shumë të papritura si Xhevahir Kolgega kanë shumë për tu treguar, si atyre që i përkasin brezit të tij, ashtu dhe ndoshta më shumë brezave të rinj, të cilët do të njohin një përvojë të vyer, që përcjell mesazhe për të sotmen e të nesërmen. Në rrëfimet e tij për jetën dhe punën, brengat dhe gëzimet, të mirat e të këqijat ku e kanë përplasur dallgët e viteve, gjeta frymëzimin të shkruaj këtë monografi.
S’ka si të mos jesh entuziast për një mik të tillë që ka punuar e punon për ta bërë jetën më të mirë dhe planetin më i banueshëm.
Jam i bindur se shkrimi i përmbledhur i jetës së Xhevahir Kolgegës do të mirëpritet nga lexuesit. Shokët e tij të shkollës e të punës do të gjejnë aty copëza të jetës së tyre të dikurshme, të afërmit do të krenohen me një përfaqësues të denjë të fisit të tyre, ata që kanë dëgjuar pak, ose nuk kanë dëgjuar asgjë për të, pasi të njihen me eksperiencën e tij, do të mësojnë si ta jetojnë jetën në të gjithë qelizat, që më vonë të mos pendohen për kohën e shkuar dëm.
Jam i sigurt se në këtë monografi do të gjejnë veten të gjithë mokrarët e shkolluar e me gjerë, pasi ecuria e jetës së tyre është e ngjashme si dy pika uji me atë të Xhevahirit. E kemi fjalën për ata bij e bija të Mokrës që punuan e sakrifikuan me ndërgjegje të plotë për të bërë më të mirën e mundshme në punën e tyre të përditshme.
Xhevahir Kolgega u lind në një fshat të njohur të Mokrës, Rrodokalin e shquar ndër fshatrat të tjerë të krahinës në rrjedhat e historisë dhe u rrit në familje të thjeshtë si të gjitha familjet mokrare.
Nuk është nga ata që mund të mburren për origjinën e sojshme se Mokra nuk kishte të tillë, por ndihet thellësisht krenar për prejardhjen nga gjiri i vegjëlisë fshatare ku ngjizen e kultivohen vlera të vyera morale, ku kaliten karaktere të pamposhtura nga vështirësitë, ku djemtë burrërohen para kohe dhe vajzat mësohen herët të mbajnë shtëpinë e të lindin fëmijë.
Ai i përket kategorisë së njerëzve që brumosen në kudhrën e jetës, duke kaluar nëpër hulli të koklavitura, të cilat mësohen t’i përballojnë e kalojnë me guxim e mençuri.
Xhevahiri po le tashmë prapa krahëve afro treçerek shekulli të jetës së vet, të cilat i japin të drejtën të shprehet me plot gojën dhe të shpalosë përvojën e vet për gjithë çka parë e dëgjuar, për njerëz dhe ngjarje në të gjitha dimensionet, duke nxjerrë përfundime të vlefshme për gjithkënd që do të lexojë këtë monografi. Me shëndet të plotë dhe jetë tepër aktive, nuk prapset para asnjë pengese, e jeton jetën me vrullin e një djali të ri, i sigurt se ka përpara shume vite.
Në jetë kam pasur gëzime e hidhërime si çdo njeri tjetër, – thotë ai mendueshëm, – kam pasur fitore e disfata që kanë kërkuar mund e sakrifica ekstreme për t’i kapërcyer.
Kam përballuar kritika të ashpra nga ata që aspironin zhvillimin sipas mënyrës së tyre, kam duruar mallkime e sharje prapa krahëve nga konservatorë të prapambetur që nuk e duronin progresin, po janë pikërisht ato që më kanë dhënë më shumë forcë për të ecur përpara, se sa përgëzimet apo lavdërimet e cekëta. “
Përvoja i ka mprehur vështrimin, e ka pajisur me logjikë të qartë e të thellë për jetën në tërësi, e ka ndihmuar t’i peshojë problemet me drejtësi, t’i përulet urtësisë së popullit, ta shikojë në sy të vërtetën.
Rrëfimi i tij është ai i njeriut të rrahur me jetën, i një miku të sinqertë e të mençur që hedh dritë jo thjesht në jetën e tij, po atë të një komuniteti të tërë me të cilët e lidhi fati në vite.
Intelektualë të formuar në kushte ekstreme me shumë të papritura si Xhevahir Kolgega kanë shumë për tu treguar, si atyre që i përkasin brezit të tij, ashtu dhe ndoshta më shumë brezave të rinj, të cilët do të njohin një përvojë të vyer, që përcjell mesazhe për të sotmen e të nesërmen. Në rrëfimet e tij për jetën dhe punën, brengat dhe gëzimet, të mirat e të këqijat ku e kanë përplasur dallgët e viteve, gjeta frymëzimin të shkruaj këtë monografi.
“Blessed are those who left; foolish are those who stayed…”
This land — once called blessed — is now a wound, bleeding every day from injustice. Our soil, once proud and fertile, is now stained by greedy hands, by faces that lie, by power that does not lead — but rules.
Here, the law has names. Justice has a price. And truth hangs forgotten on the wall, like a dusty portrait no one dares to look at. In this country, the honest man is judged, while the thief stands on the podium and preaches morality.
The youth are leaving. Every day. Not out of curiosity for the world, but out of disgust for what they leave behind. They go because life here is not lived — it’s endured. Because hope was murdered — quietly, with a vote, with a promise, with a lie.
Here, crime writes the laws, politics is a marketplace, wealth is born from theft, and honor dies in silence. Each day is a new funeral — for conscience itself.
Once, we were young, proud, unbroken. Now we are tired, defeated, our eyes fixed westward, our hearts still chained here. The state has aged — not with wisdom, but with rot. Instead of judges, we have notaries of crime. Instead of leaders, merchants of power.
Will we ever wake up? Will we ever realize that our silence feeds tyranny? That every time we bow our heads, another climbs on our backs?
No. Because hope doesn’t die once — it dies a little every day. It dies when we stay silent, when we accept, when we pretend not to see. It dies in the dark offices where our fate is signed away. It dies on the screens where propaganda screams louder than truth.
And while we empty the country, they fill their pockets. We leave — they laugh. We die quietly — they build palaces on our backs.
But remember this — Albania will rise… just not with us. She will stand again, but on our silence, on our surrender, on our graves. Because when a people gives up, another takes their place.
And one day, on this soil, others will walk — free, just, worthy of what we lost. And we will remain only a memory, a name carved in stone, a people who had everything… except the courage to fight for it.
When Jessika Roswall began her political career in Sweden, few could have imagined that one day she would help shape European policies on the environment, water resilience, and the circular economy. But her vision, determination, and integrity stood out early. She has always believed that politics is not just about debates—it is an opportunity to create real change for people, communities, and the planet.
As Sweden’s Minister for European Union Affairs, –
Jessika built bridges between countries and institutions, promoted innovation, and strengthened Sweden’s role in European matters. She is a politician who listens carefully and engages with the challenges faced by immigrants and their countries of origin, now Swedish citizens, understanding their needs and working toward practical solutions.
Furthermore, she acts as a bridge between the political forces of the European People’s Party (EPP), fostering dialogue and collaboration even when perspectives differ, to achieve sustainable results and real impact.
Her transition from Minister for EU Affairs to her current role as European Commissioner for Environment, Water Resilience, and a Competitive Circular Economy shows that..
Jessika is not only a talented politician but also a leader with strategic vision and the ability to guide Europe’s most important initiatives toward a sustainable, green future. She challenges the status quo, drives green policies, and demonstrates that women’s leadership is essential for societal change and impactful policymaking.
Beyond politics, Jessika is a model of courage, determination, vision, and integrity…
She inspires youth, women, and all who believe that change is possible and that every small step toward sustainability, justice, and collaboration matters. Her ability to listen, understand, and act, combined with her political strategy and vision, makes Jessika a class-act politician—one who sees not only the problems of today but also envisions the future and works tirelessly to build it.
🌟 Jessika Roswall – Një politikane e klasit, që frymëzon dhe ndryshon Evropën
Kur Jessika Roswall filloi karrierën e saj politike në Suedi, pak njerëz mund ta kishin imagjinuar se një ditë do të formësonte politika evropiane për mjedisin, reziliencën e ujit dhe ekonominë rrethore. Por vizioni i saj, vendosmëria dhe integriteti u dalluan që herët. Ajo gjithmonë ka besuar se politika nuk është thjesht debate – është një mundësi për të sjellë ndryshim real për njerëzit, komunitetet dhe planetin.
Si Ministre për Çështjet e Bashkimit Evropian të Suedisë, Jessika ndërtoi ura bashkëpunimi midis vendeve dhe institucioneve, promovoi inovacionin dhe forcoi rolin e Suedisë në çështjet evropiane. Ajo është një politikanë që bashkëbisedon dhe dëgjon me kujdes problematikat e emigrantëve dhe të vendeve të tyre të origjinës, njerëz që tani janë qytetarë suedezë, duke kuptuar sfidat e tyre dhe duke punuar për zgjidhje konkrete dhe praktike. Për më tepër, ajo vepron si një urë bashkëpunimi mes forcave politike të anëtarëve të PPE-së, duke nxitur dialogun dhe bashkëpunimin edhe kur pikëpamjet politike ndryshojnë, për të arritur rezultate të qëndrueshme dhe ndikim real.
Kalimi i saj nga Ministre për Çështjet e BE-së në rolin e tanishëm si Komisionare Evropiane për Mjedisin, Reziliencën e Ujit dhe Ekonominë Rrethore tregon se Jessika nuk është thjesht një politikane e talentuar, por një lider me vizion strategjik dhe aftësi për të udhëhequr iniciativat më të rëndësishme të Evropës drejt një të ardhmeje të qëndrueshme dhe të gjelbër. Ajo sfidon status quo-në, nxit politikat e gjelbra dhe demonstron se lidershipi i grave është thelbësor për ndryshimin e shoqërisë dhe zhvillimin e politikave me ndikim të gjerë.
Përtej politikës, Jessika është një model i guXimit, vendosmërisë, vizionit dhe integritetit. Ajo frymëzon të rinjtë, gratë dhe të gjithë ata që besojnë se ndryshimi është i mundur dhe se çdo hap i vogël drejt qëndrueshmërisë, drejtësisë dhe bashkëpunimit ka rëndësi. Aftësia e saj për të dëgjuar, kuptuar dhe vepruar, bashkë me strategjinë dhe vizionin e saj politik, e bëjnë Jessikën një politikane të klasit, që sheh më shumë se problemet e momentit – ajo sheh të ardhmen dhe punon për ta ndërtuar atë.
💪 Një grua e fortë, një lider i frymëzuar dhe një vizion për Evropën e gjelbër. Një shembull për të gjithë ata që besojnë se politika mund të bëhet një mjet i fuqishëm për ndryshim.
Donald Trump — The Man Who Deserves the Nobel Peace Pri
This Friday, the world will learn who will receive the 2025 Nobel Peace Prize. The speculation is intense, but for many observers, one name stands above the rest: former U.S. President Donald J. Trump
A Historic Turning Point in the Middle Eas
After nearly two years of devastating conflict between Israel and Gaza, a breakthrough peace agreement is reportedly within reach. The proposed deal would bring an end to the violence and open a path toward long-term stability in the region. It includes the immediate release of all 20 surviving hostages and guarantees for a new political process in Gaza, one that could finally remove Hamas from power and give civilians hope for a safer future.
If this agreement holds, it will mark one of the most significant diplomatic achievements in recent history.
According to multiple diplomatic sources, Donald Trump’s influence has been instrumental in reaching this stage — through his close ties with several key Arab nations and his direct, unconventional style of negotiation that few traditional diplomats could replicate.
An Unconventional Yet Effective Approac
Trump’s methods have often been criticized as abrasive and unpredictable, but they have also proven remarkably effective.
Rather than relying on the slow, symbolic diplomacy of the past, he applied direct pressure, practical incentives, and personal persuasion, forcing both sides — and their allies — to confront the realities of continued warfare.
While many European leaders, such as Emmanuel Macron, Keir Starmer, and Ursula von der Leyen, limited themselves to statements of principle or calls for restraint, Trump helped create real momentum toward ending the conflict and securing peace on the ground.
A Meaningful Comparison
The comparison with Barack Obama is inevitable. Obama received the Nobel Peace Prize in 2009 largely as a recognition of “hope” and a new tone in global politics — not for concrete achievements.
In contrast, Trump’s case rests on tangible results: an actual agreement that saves lives, halts war, and reshapes the future of one of the world’s most volatile regions.
Critics may find it uncomfortable to credit him, but history is shaped by outcomes, not personalities. If the guns fall silent in the Middle East, it will be in large part because of a man often dismissed as too unpredictable to lead — and yet precisely because of that unpredictability, he achieved what others could not.
Awarding him the Nobel Peace Prize would not be an act of political provocation, but an acknowledgment of a historic diplomatic accomplishment — one that might redefine the global understanding of leadership and negotiation in the 21st century.
If peace between Israel and Gaza becomes reality, this moment will be remembered as a triumph of strategic diplomacy — and a reminder that peace sometimes comes from unexpected places.
Në atë rast, dhënia e Çmimit Nobel për Paqe Donald Trump-it nuk do të ishte thjesht e përshtatshme.
Do të ishte një domosdoshmëri morale.
Donald Trump — Njeriu që e meriton Çmimin Nobel për Paqe
Të premten, bota do të mësojë se kush do ta marrë Çmimin Nobel për Paqe për vitin 2025. Spekulimet janë të shumta, por për shumë vëzhgues ndërkombëtarë, një emër qëndron mbi të tjerët: ish-presidenti amerikan Donald J. Trump.
Një kthesë historike në Lindjen e Mesme
Pas gati dy vitesh konflikti shkatërrues mes Izraelit dhe Gazës, një marrëveshje paqeje po shihet si e mundshme. Kjo marrëveshje do t’i jepte fund dhunës dhe do të hapte rrugën për stabilitet afatgjatë në rajon. Ajo përfshin lirimin e menjëhershëm të 20 pengjeve të mbijetuara dhe garanci për një proces të ri politik në Gaza, që do të mundësonte largimin e Hamasit nga pushteti dhe do t’u jepte civilëve shpresë për një të ardhme më të sigurt.
Nëse kjo marrëveshje bëhet realitet, ajo do të jetë një nga arritjet diplomatike më të rëndësishme të historisë së afërt. Sipas burimeve diplomatike, ndikimi i Donald Trump ka qenë vendimtar në këtë proces — falë lidhjeve të tij të ngushta me disa vende kyçe të botës arabe dhe stilit të tij të drejtpërdrejtë e joformal të negociatave, që pak diplomatë tradicionalë do ta kishin ndjekur.
Një qasje e pazakontë, por efektive
Metodat e Trump shpesh janë kritikuar si të ashpra dhe të paparashikueshme, por ato janë treguar jashtëzakonisht efektive. Në vend të diplomacisë së ngadaltë e simbolike të së kaluarës, ai ka përdorur presion të drejtpërdrejtë, stimuj praktikë dhe bindje personale, duke detyruar palët dhe aleatët e tyre të përballen me realitetin e luftës së vazhdueshme.
Ndërkohë që shumë liderë europianë – si Emmanuel Macron, Keir Starmer apo Ursula von der Leyen – u kufizuan në deklarata parimore, Trump arriti të krijojë moment real drejt paqes dhe ndalimit të luftimeve në terren.
Një krahasim domethënës
Krahasimi me Barack Obama është i pashmangshëm. Obama mori Çmimin Nobel për Paqe në vitin 2009 kryesisht si njohje për “shpresën” dhe tonin e ri që solli në politikën botërore — jo për arritje konkrete. Në rastin e Trump, argumenti mbështetet mbi rezultate të prekshme: një marrëveshje që shpëton jetë, ndalon luftën dhe ndryshon të ardhmen e një prej rajoneve më të paqëndrueshme të botës.
Kritikët mund ta kenë të vështirë ta pranojnë këtë, por historia matet me rezultate, jo me simpati. Nëse armët heshtin në Lindjen e Mesme, kjo do të ndodhë kryesisht falë një njeriu që shpesh është quajtur tepër i paparashikueshëm — por që pikërisht për shkak të kësaj natyre, arriti atë që të tjerët nuk mundën.
Një vlerësim që do të kishte kuptim të plotë
Çmimi Nobel për Paqe ka për qëllim të nderojë ata që arrijnë të sigurojnë paqe, të mbrojnë jetë njerëzish dhe të nxisin pajtimin. Nëse zhvillimet aktuale në Izrael dhe Gaza sjellin vërtet fundin e armiqësive, atëherë Donald Trump i plotëson këto kritere më shumë se çdo figurë tjetër e kohës sonë.
Dhënia e këtij çmimi nuk do të ishte një veprim politik, por njohje e një arritjeje historike — një moment që mund të ndryshojë mënyrën si bota e sheh lidershipin dhe diplomacinë në shekullin XXI.
⸻
Nëse paqja mes Izraelit dhe Gazës bëhet realitet, ky moment do të kujtohet si fitore e diplomacisë strategjike — dhe si dëshmi se ndonjëherë paqja mund të vijë nga drejtimet më të papritura. Në atë rast, dhënia e Çmimit Nobel për Paqe Donald Trump-it nuk do të ishte thjesht e përshtatshme. Do të ishte një domosdoshmëri morale.
The policewomen in Stockholm are a true example of simplicity, civic culture, and professionalism worthy of admiration. They patrol the city streets every day to bring safety and peace to children and citizens, making the city a safer place for everyone.
You can often see them on the streets, in traffic, and sometimes even during challenging police operations. Although they carry automatic weapons on their shoulders, their faces are usually accompanied by a friendly smile, and they try to assist citizens in every way the law allows. They are there to guide, protect, and ensure public order.
One of the most remarkable qualities of these women is their love and care for children. While they are serious and dedicated in their duties, they are also tender and compassionate toward little ones. They never hesitate to hug and comfort children, providing not only security but also planting seeds of respect and parental love in their hearts.
Citizens always show respect and gratitude for these women in uniform, making their public service not just a professional duty, but also a symbol of solidarity, kindness, and civic responsibility.
The policewomen in Stockholm are an inspiring example of how courage, professionalism, kindness, and love for children can come together to maintain safety and trust within the community.
Vajzat police në Stokholm !
Vajzat që punojnë në polici në Stokholm janë shembull i thjeshtësisë, kulturës qytetare dhe profesionalizmit që meriton admirim. Ato patrullojnë rrugët e qytetit çdo ditë për të sjellë siguri dhe paqe për fëmijët dhe qytetarët, duke e bërë qytetin një vend më të sigurt për të gjithë.
I sheh shpesh në rrugë, në trafik, dhe ndonjëherë edhe në aksione të vështira policore. Megjithëse mbajnë armë automatike mbi sup, fytyra e tyre zakonisht shoqërohet me një buzëqeshje miqësore, dhe përpiqen të ndihmojnë qytetarët sa më shumë që u lejon ligji. Ato janë aty për të udhëzuar, për të mbrojtur dhe për të garantuar rendin publik.
Një nga tiparet më të veçanta të këtyre grave është dashuria dhe kujdesi i tyre për fëmijët. Ndërsa janë serioze dhe të përkushtuara në shërbim, ato janë gjithashtu të ëmbla dhe të ndjeshme ndaj të vegjëlve. Nuk ngurojnë t’i përqafojnë dhe t’i ledhatojnë fëmijët, duke u dhënë jo vetëm siguri, por duke mbjellë tek ata respekt dhe dashuri prindërore.
Çdo ditë, vajzat police përballen me shkelës ligji dhe kriminelë, dhe mund të ndeshen me situata të rrezikshme, por nuk e lënë asnjëherë misionin e tyre të shenjtë — zbatimin e ligjit dhe mbrojtjen e qytetarëve. Ato janë guximtare, të përkushtuara dhe të vendosura, dhe asnjëherë nuk abuzojnë me uniformën, ligjin ose detyrën e tyre.
Qytetarët gjithmonë tregojnë respekt dhe mirënjohje për këto gra që mbajnë uniformën, duke e bërë shërbimin e tyre publik jo vetëm një detyrë profesionale, por edhe një simbol të solidaritetit, mirësisë dhe përgjegjësisë qytetare.
AL in Sweden. 