Importuesit shqipfolës të drogës që mësuan të shfrytëzonin zinxhirin e furnizimit të kokainës.
Themeli i tyre mund të jetë lidhje familjare, klanore ose rajonale …
Kriminologia Anna Sergi, shpjegon se rrjetet shqiptare kanë kaluar nga menaxhimi i logjistikës për të tjerët, jo më pak për 'Ndranghetan', në kontrollin dhe financimin e vetë importit të kokainës në Evropë.
Ata e filluan aktivitetin e tyre në më pak se 10 vite para atëhere në vëndin e tyre u shfaq masivisht jo vetem korrupsioni,por dhe një prodhim i madh kanabisi. Vendi (Shqipëria) sipas Sergi, më vonë u bë gjithashtu një portë për heroinën e prodhuar në Afganistan.
- Ata kanë qenë në gjendje të shfrytëzojnë rrugë të reja ligjore detare midis Evropës dhe Ekuadorit, të krijuara nga kompanitë e transportit me kontejnerë si Maersk, sepse ata kanë njerëz që mund të menaxhojnë operacionet atje, thotë Sergi për SvD.
Më pas,në më pak se dhjetë vjet më parë, rrjetet shqipfolëse filluan të ndërhynin seriozisht në kokainë
Ata që shumekush i etiketon si mafia shqiptare, në fakt janë grupe importuesish shqipfolës të drogës që kanë mësuar të shfrytëzojnë zinxhirin e furnizimit për lëndë narkotike jashtëzakonisht të rënda, për Ndrangheta ose Cosa Nostra …
Gjigantët e anijeve si Maersk zbulojnë probleme të përsëritura se si vrasja. mundëson kontrabandën.
Lënis çantë pikërisht brenda derës, gati që një korrier ta marrë shpejt.
Kokaina mund të fshihet në njësitë e ftohjes . Kokaina gjithashtu mund të fshihet mes mallrave në ngarkesë.
Kokaina zakonisht kontrabandohet në kontejnerë frigoriferikë, të mbështjellë me ngarkesë legale.
Control of cocaine smuggling from South America to Europe has long been dominated by the Calabrian "Ndranghetan mafia. Up to 80 percent. according to Belgian Justice Minister Vincent Van Quickenborne. However the mafia has had tougher competition /
Albanian-speaking criminal networks have turned into an increasingly serious game
Because in Guay-aquil's underworld there is another power factor. Some of the most powerful gangs in the city are run by Albanians.
The connections have also been discovered after major police operations - such as against the "Farraku" clan in Spain this spring, or when Europol hit the "Kompania Bello" network in a massive operation three years ago for the importation of cocaine.
Albanian-speaking drug importers who learned to exploit the cocaine supply chain.
Their foundation may be family, clan or regional ties...
Criminologist Anna Sergi explains that Albanian networks have moved from managing logistics for others, not least for the 'Ndrangheta, to controlling and financing the import of cocaine into Europe itself.
They started their activity in less than 10 years before that time, not only corruption, but also a large production of cannabis appeared massively in their country. The country (Albania) according to Sergi, later also became a gateway for heroin produced in Afghanistan. -They have been able to exploit new legal sea routes between Europe and Ecuador, created by container shipping companies like Maersk, because they have people who can manage operations there, Sergi tells SvD. Then, in less than ten years ago, Albanian-speaking networks began to seriously intervene in cocaine
Those who many label as the Albanian mafia, are actually groups of Albanian-speaking drug importers who have learned to use the supply chain for extremely heavy narcotics, for the Ndrangheta or Cosa Nostra
Shipping giants like Maersk reveal recurring problems with how the kill. enables smuggling. Leave the bag right inside the door, ready for a courier to pick it up quickly. Cocaine can be hidden in refrigeration units.
Cocaine can also be hidden among cargo.
Cocaine is usually smuggled in refrigerated containers, wrapped in legal cargo.
-Po ju flas si qytetar, dhe si antar i Partise Demokratike qysh nga viti 1992, dhe drejtues i deges se PDSH në Selanik, Greqi ( vitet kur PD ishte në opozitën 1997-2005)
▪️Veprimet tuaja i shoh jo të sinqerta, dhe jo korekte me Partinë Demokratike (sepse ti asaj po i bie) dhe demokratëve që ju pritën, ju respektuan, ju vunë dhe në krye të këndit.
👉🏽E ndersa ju e shfrytezuat ate mikpritje, pse jo dhe dike pa shtylle kurrizore brenda Partise Demokratike qe per interesa, a inate personale,(duke mos patur koca te dali ballas, ju shfrytezon juve, me ca te verteta dhe ca genjeshtra…
E sa rendesi ka, budallenjte sidomos ”rilindasit” kenaqen me lajmin e Evi Kokalarit, qe botojne mediat e e paguara nga inceneratoret, apo gjaku i shqiptareve.
▪️Sa per Berishen, une nuk jam militant i tij, por e kam mik, jo dje, jo sot, por ne ditet dhe oret me te veshtira per vendin dhe kombin, (revolucionin sllavo-komunist te tre gishtave, dhe per kete jam krenar)
Dhe e juaj që është cinike dhe në funksion të asaj që ju e dini dhe demokratët e marrin me mend.
Kaq Evi…kaq
🔹Për miqtë e mi në “Facebook” dhe për etikën e komunikimit më poshtë mesazhin që konservatorja amerikano-shqiptare më ka dërguar ✌🏽🇦🇱✌🏽
Forced reply between a "founding" Conservative and a stubborn Democrat (Evi Kokalari vs Urim Gjata)
Hello Ms. Kokalari, I am not slandering you either personally or as a person (because I have nothing personal with you, despite the fact that at the moment when I was arguing with you, I was unfriended on FB)
- I am speaking to you as a citizen, and as a member of the Democratic Party since 1992, and head of the DPSH branch in Thessaloniki, Greece (the years when the DP was in the opposition 1997-2005)
▪️ I see your actions as not sincere, and not correct with the Democratic Party (because you are falling for it) and the Democrats who welcomed you, respected you, and put you at the head of the corner.
👉🏽And while you took advantage of that hospitality, why not someone without a backbone within the Democratic Party who for interests, or personal grudge, (not having the head to stand up, takes advantage of you, with some truths and some lies... And what does it matter, the fools, especially the "revivalists" are happy with the news of Evi Kokalari, published by the media paid by the incinerators, or the blood of Albanians.
▪️As for Berisha, I am not his militant, but I have him as a friend, not yesterday, not today, but in the most difficult days and hours for the country and the nation, (the Slavic-communist revolution of the three fingers, and for that I am proud )
🔻 While you, honorable, dishonestly, you are not leaving any holes to denigrate the Democratic Party. The party, where who more and who less, we have all invested, in all these years (this denigration of yours, which suits the chief thief of Albania, Rama, the ministers, and his dice in the municipality of Tirana.)
▪️So our controversy has two sides, mine which is only principled and yours which is cynical and based on what you know and the Democrats guess. That's it Evie...that's it
🔹For my friends on "Facebook" and for communication ethics, below is the message that the American-Albanian conservative sent me:
Qeveria ka përgjegjësinë për të identifikuar dhe luftuar dobësitë dhe për të siguruar që autoritetet tona të kenë mjetet që u nevojiten për t'u marrë me kërcënimet terroriste.
Me caktimin e këtij hetimi, ne mund të prodhojmë një bazë vendimmarrëse të plotë me qëllim forcimin e sigurisë së qytetarëve të vendit, dhe në të njëjtën kohë të mbrojmë plotësisht demokracinë suedeze dhe vlerat suedeze.
Stockholm : Tani qeveria po cakton një hetim për rishikimin e ligjit të rendit.
Qeveria ka marrë sot një vendim për direktivat për një hetim për rishikimin e ligjit. Shtrirja që i jep kushtetuta për të peshuar sigurinë e Suedisë në gjyqet e tubimeve publike duhet të analizohet, por vetë kushtetuta nuk duhet të ndryshohet.
Një grup referimi parlamentar me përfaqësues të të gjitha partive parlamentare duhet të lidhet me hetimin, shkruajnë liderët e partisë Ulf Kristersson (M), Ebba Busch (KD) dhe Johan Pehrson (L) në faqen e debatit të DN.
Suedia përballet me disa kërcënime për sigurinë e brendshme të vendit. ▪️Krimi i organizuar i rëndë është një kërcënim sistemik. ▪️Shtetet autoritare veprojnë gjithnjë e më fyese për të avancuar interesat e tyre kombëtare. ▪️Dhe kërcënimi i sulmeve nga terroristët dhe ekstremistët e dhunshëm është përshkallëzuar.
Tashmë në mars të këtij viti, Qendra Kombëtare për Vlerësimin e Kërcënimeve nga Terrori vlerësoi se Suedia kishte kaluar nga një objektiv legjitim në një objektiv prioritar për islamizmin e dhunshëm. Sfondi ishte kryesisht djegia e Kuranit dhe keqinformimi për shërbimet sociale suedeze.
Gjatë këtij viti ka pasur edhe arrestime.
Në fillim të prillit, pesë persona u arrestuan në Suedi të dyshuar për përfshirje në krime terroriste.
Në maj, dy persona u arrestuan në Gjermani me dyshimin se kishin planifikuar një sulm terrorist me objektiva të mundshëm në Suedi.
Ambasadat suedeze jashtë vendit janë nënshtruar kërcënimeve dhe sulmeve të dhunshme. Aktorët me lidhje me Rusinë kanë nxitur narrativa armiqësore për Suedinë me operacione informacioni dhe ndikimi.
Ka çdo arsye për ta marrë shumë seriozisht situatën e përkeqësuar të sigurisë. Dhe duhet të përballet si me masa që kanë efekt të menjëhershëm, ashtu edhe me vendime që forcojnë aftësinë tonë afatgjatë për t’u përballur me kërcënime të ndryshme për sigurinë e vendit.
Në fillim të këtij viti, pjesëmarrja në organizatat terroriste u kriminalizua dhe aktualisht po zhvillohet një strategji e re kombëtare kundër terrorizmit dhe ekstremizmit të dhunshëm.
Në fillim të majit, qeveria rifuqi kontrollet e kufirit të brendshëm dhe më 1 gusht hyri në fuqi legjislacioni i ri duke i dhënë policisë kompetenca të shtuara në zonat kufitare. Së fundmi, qeveria ka ngarkuar policinë që të intensifikojë këto kontrolle kufitare.
Gjatë verës, qeveria ngarkoi edhe Policinë e Sigurisë që të intensifikojë bashkëpunimin mes 15 autoriteteve për parandalimin dhe parandalimin e terrorizmit.
Në vazhdën e djegies së Kuranit, në debat janë theksuar propozime të ndryshme. Disa duan të rifusin një krim të lirisë fetare, ose të ndryshojnë ligjin për nxitjen kundër grupeve etnike, me qëllim që në praktikë të ndalojnë shkeljet e shkrimeve fetare.
Por ne besojmë se kjo do të ishte rruga e gabuar.
Do të thotë se disa thënie janë të ndaluara për shkak të përmbajtjes së tyre, pavarësisht se ku janë bërë.
Ne po flasim atëherë për shkelje shumë të gjera të lirisë së shprehjes.
Qeveria dëshiron të mbrojë lirinë suedeze të shprehjes, që do të thotë se ju mund të shprehni mendime që të tjerët i perceptojnë si provokuese dhe lënduese – gjithashtu për fenë.
Suedia është dhe do të vazhdojë të jetë një vend me liri fetare, por edhe me të drejtën për të kritikuar fenë – edhe në një mënyrë që një besimtar mund ta perceptojë si fyese.
Kjo nuk do të thotë se mund të thuhet gjithçka – rregulla për fyerje, nxitje kundër grupeve etnike dhe kufij më të caktuar.
Dhe sigurisht kjo nuk do të thotë se shteti në vetvete qëndron pas asaj që thuhet në mbrojtje të kësaj lirie.
Përveç kësaj, ndryshimet në rregullat për nxitjen kundër grupeve etnike kërkojnë ndryshime në kushtetutë.
Por qeveria nuk ka ndërmend të ndjekë ndonjë përkeqësim të mbrojtjes kushtetuese të lirisë së shprehjes dhe demonstrimit.
Sot, policia mund të refuzojë lejen për një tubim publik nëse ka rrezik për rendin ose sigurinë në vendin në fjalë.
Megjithatë, siç është vërtetuar në disa raste ligjore aktuale, policia mund të mos peshojë sigurinë e Suedisë, për shembull një rrezik të përgjithshëm të sulmeve terroriste, në vlerësim.
Në rast lufte dhe rreziku lufte, qeveria, me mbështetjen e ligjit, mund të ndërhyjë dhe të kufizojë se ku mund të mbahet një mbledhje publike.
Këtu, pra, ekziston një hendek midis rrezikut të luftës dhe prishjes së rendit në një vend të caktuar. Është një cenueshmëri sigurie.
Në këtë sfond, qeveria ka vendosur sot direktivat për një hetim për rishikimin e ligjit të rendit.
Bëhet fjalë për forcimin e gatishmërisë kushtetuese të Suedisë kundër llojeve të ndryshme të kërcënimeve serioze ndaj suedezëve dhe interesave suedeze.
Kjo do të thotë se ne tani sigurojmë që të ketë një bazë për vendime në mënyrë që të jemi në gjendje të veprojmë në të ardhmen nëse e kërkon situata.
Sigurisht, kjo duhet të konsiderohet me kujdes. Ne duam që hetuesi, ndër të tjera, të analizojë hapësirën e dhënë nga kushtetuta për të marrë parasysh sigurinë e Suedisë kur shqyrton tubimet publike.
Natyrisht, pakënaqësia e përgjithshme ndërkombëtare ose imazhet e paqarta të kërcënimit nuk duhet të mjaftojnë - duhet të bëhet fjalë për kërcënime serioze dhe të kualifikuara.
Bëhet fjalë për kushtet e refuzimit të lejes, vendosjen e kushteve për tubim, p.sh. mundësinë e caktimit të një vendi tjetër dhe për mundësitë e shpërbërjes së tubimit.
Disa vende demokratike kanë rregulla të përgjithshme që ndalojnë përdhosjen e shkrimeve fetare. Në vend të kësaj, shumë prej tyre kanë legjislacion i cili, në shkallë të ndryshme, pranon se siguria e vendit mund të peshohet në raste konkrete. Suedia nuk e ka, pak me sy, as njërën dhe as tjetrën.
Detyra e hetuesit përfshin analizimin e legjislacionit në vende të tjera të cilat, si Suedia, kanë mbrojtje shumë të fortë për lirinë e shprehjes, por që në të njëjtën kohë lejojnë që siguria e vendit të peshohet në raste konkrete.
Kjo vlen, për shembull, për Norvegjinë, Holandën dhe Francën.
Nuk është pjesë e misionit të propozojë ndonjë amendament kushtetues. Por meqenëse pyetjet kanë të bëjnë me lirinë e shprehjes dhe demonstrimit, një grup referimi parlamentar, me përfaqësues të të gjitha partive të Riksdag, do t’i bashkëngjitet hetimit.
Në këtë mënyrë mund të arrijmë një proces transparent dhe të besueshëm ndërmjet partive politike rreth këtyre çështjeve komplekse.
Qeveria ka përgjegjësinë për të identifikuar dhe luftuar dobësitë dhe për të siguruar që autoritetet tona të kenë mjetet që u nevojiten për t’u marrë me kërcënimet terroriste.
Me caktimin e këtij hetimi, ne mund të prodhojmë një bazë vendimmarrëse të plotë me qëllim forcimin e sigurisë së qytetarëve të vendit, dhe në të njëjtën kohë të mbrojmë plotësisht demokracinë suedeze dhe vlerat suedeze.
Nu tillsätter regeringen en utredning om översyn av ordningslagen Regeringen har i dag fattat beslut om direktiven till en utredning som ska se över ordningslagen.
Det utrymme som grundlagen ger att väga in Sveriges säkerhet vid prövningar av allmänna sammankomster ska analyseras, men grundlagen i sig ska inte ändras. En parlamentarisk referensgrupp med representanter för alla riksdagspartier ska knytas till utredningen, skriver partiledarna Ulf Kristersson (M), Ebba Busch (KD) och Johan Pehrson (L) på DN:s debattsida.
Sverige möter flera hot mot landets inre säkerhet. Den grova organiserade brottsligheten är systemhotande. Auktoritära stater agerar alltmer offensivt för att främja sina nationella intressen. Och attentatshotet från terrorister och våldsbejakande extremister har eskalerat.
I går beslutade Säkerhetspolisens chef att höja terrorhotnivån från ett förhöjt till ett högt hot – från en trea till en fyra på en femgradig skala. Detta på grund av det försämrade läget avseende attentatshot och bedömningen att hotet kommer att bestå under en längre tid.
Redan i mars i år bedömde Nationellt centrum för terrorhotbedömning att Sverige gått från ett legitimt till ett prioriterat mål för våldsbejakande islamism. Bakgrunden var främst koranbränningar och desinformation om svensk socialtjänst.
Det har också skett gripanden under året. I början av april greps fem personer i Sverige misstänkta för stämpling till terroristbrott. I maj greps två personer i Tyskland misstänkta för att ha planerat ett terrorattentat med potentiella mål i Sverige.
Svenska beskickningar i utlandet har utsatts för hot och våldsamma attacker. Aktörer med kopplingar till Ryssland har med informations- och påverkansoperationer underblåst fientliga narrativ om Sverige.
Det finns all anledning att ta det försämrade säkerhetsläget på stort allvar. Och det måste mötas både med åtgärder som har omedelbar effekt, och med beslut som stärker vår långsiktiga förmåga att hantera olika hot mot landets säkerhet.
Tidigare i år kriminaliserades deltagande i terroristorganisationer, och för närvarande tas en ny nationell strategi mot terrorism och våldsbejakande extremism fram. I början på maj återinförde regeringen kontroll vid inre gräns, och den 1 augusti trädde ny lagstiftning i kraft som ger polisen utökade befogenheter i gränsnära områden. Nyligen gav regeringen i uppdrag till polisen att intensifiera dessa gränskontroller. Under sommaren har regeringen även gett Säkerhetspolisen i uppdrag att intensifiera samverkan mellan 15 myndigheter för att förebygga och förhindra terrorism.
Regeringen överväger löpande behovet av ytterligare åtgärder, och analyserar även rättsläget för att se om det är motiverat att ändra lagstiftningen.
I kölvattnet av koranbränningarna har olika förslag lyfts fram i debatten. En del vill återinföra ett trosfridsbrott, eller ändra i lagen om hets mot folkgrupp, för att i praktiken förbjuda kränkningar av religiösa skrifter.
Men vi anser att det vore fel väg att gå. Det skulle innebära att vissa yttranden förbjuds på grund av deras innehåll, oavsett var de framförs. Vi talar då om mycket långtgående intrång i yttrandefriheten.
Regeringen vill värna den svenska yttrandefriheten, som innebär att man får uttrycka åsikter som andra uppfattar som provokativa och sårande – också om religion. Sverige är och kommer fortsatt att vara ett land med frihet till religion, men också med rätten att kritisera religion – även på ett sätt som en troende kan uppfatta som stötande. Det innebär inte att allt får sägas – regler om förolämpning, hets mot folkgrupp med mera sätter gränser. Och givetvis betyder inte det att staten i sig står bakom det som sägs i skydd av denna frihet.
Dessutom förutsätter ändringar av reglerna om hets mot folkgrupp ändringar av grundlagen. Men regeringen avser inte att driva några försämringar av grundlagens skydd för yttrande- och demonstrationsfriheten.
Enligt grundlagen är det tillåtet att i lag inskränka yttrande- och demonstrationsfriheten med hänsyn till Sveriges säkerhet, men ordningslagen använder inte hela det utrymmet i dag.
Polisen får i dag neka tillstånd till en allmän sammankomst om det finns fara för ordningen eller säkerheten på den aktuella platsen. Däremot får inte polisen, som har konstaterats i några aktuella rättsfall, väga in Sveriges säkerhet, till exempel en generell risk för terrorattentat, i bedömningen. Vid krig och krigsfara kan regeringen med stöd av lagen gripa in och begränsa var en allmän sammankomst får hållas. Här finns alltså ett glapp mellan krigsfara och ordningsstörningar på en specifik plats. Det är en säkerhetsmässig sårbarhet.
Mot den bakgrunden har regeringen i dag fattat beslut om direktiven till en utredning som ska se över ordningslagen. Det handlar om att förstärka Sveriges författningsberedskap mot olika typer av allvarliga hot mot svenskar och svenska intressen. Det vill säga, att vi nu säkerställer att det finns ett beslutsunderlag för att i framtiden kunna agera om situationen kräver det.
Detta måste förstås övervägas noggrant. Vi vill att utredaren bland annat ska analysera det utrymme som grundlagen ger att väga in Sveriges säkerhet vid prövningar av allmänna sammankomster. Givetvis ska det inte räcka med allmänt internationellt missnöje eller vaga hotbilder – det måste handla om allvarliga och kvalificerade hot.
Det handlar om förutsättningarna för att neka tillstånd, att sätta upp villkor för sammankomsten, till exempel möjligheten att anvisa en annan plats, och om möjligheterna för att lösa upp en sammankomst.
Ett fåtal demokratiska länder har generella regler som förbjuder skändning av religiösa skrifter. Många har i stället en lagstiftning som i olika grad medger att landets säkerhet kan vägas in i konkreta fall. Sverige har, lite tillspetsat, varken det ena eller det andra.
I utredarens uppdrag ingår att analysera lagstiftning i andra länder som liksom Sverige har ett mycket starkt skydd för yttrandefriheten, men som samtidigt tillåter att landets säkerhet vägs in i konkreta fall. Det gäller till exempel Norge, Nederländerna och Frankrike.
Utredaren ska också lämna förslag om hur nya regler skulle kunna få tidsbegränsad giltighet, och hur de kan utvärderas.
Det ingår inte i uppdraget att föreslå några grundlagsändringar. Men eftersom frågorna rör yttrande- och demonstrationsfriheten kommer en parlamentarisk referensgrupp, med representanter för alla riksdagspartier, att knytas till utredningen. På det sättet kan vi få till stånd en transparent och förtroendefull process mellan de politiska partierna kring dessa komplexa frågor.
Sverige har ett mycket allvarligt säkerhetsläge. Statsaktörer, terrorgrupper och enskilda individer med olika egna agendor agerar på ett sätt som är farligt för vårt land.
Regeringen har ett ansvar att identifiera och motverka sårbarheter och se till att våra myndigheter har de verktyg de behöver för att hantera terrorhot. Genom att tillsätta den här utredningen kan vi få fram ett grundligt beslutsunderlag i syfte att stärka säkerheten för landets medborgare, och samtidigt fullt ut stå upp för svensk demokrati och svenska värderingar
Mirëdita Ervelino, lexova reagimin tuaj ndaj shkrimit tim për bojkotin e takimit të Athinës nga Presidenti i Republikës, në të cilin ju shpreheni :
”Sali Berisha sa herë kam dal kundra Ramës, por për Belerin i jap të drejtë, ai po blinte votat, shkeli ligjin.”
Lidhur me sa shkruani mendoj se:
• Së pari rasti Beleri është vetëm njëra nga dëshmitë e panumërta të dhunimit të procesit zgjedhor nga Edi Rama dhe përpjekjeve të tij për të grabitur me çdo kusht mandatin për Bashkinë e Himarës.
• Rama dhe askush tjetër nuk ka paraqitur dot deri sot asnjë provë për arrestimin në flagrancë se Beleri po blinte vota.
• Ata kanë vetëm një dëshmitar të rremë të përgatitur nga Ardi Veliu, ndaj dhe ju dhe asnjeri që është për zgjedhje të lira nuk duhet të pajtohet me grabitjen e mandateve nga Edi Rama, i cili në farsën elektorale të 14 Maj 2023 me para, banda, shtetin e tij elektoral, ka grabitur nga Tropoja në Konispol me dhjetëra mandate.
• Së dyti, po marr të mirëfilltë pretendmin se Beleri është arrestuar për blerje votash.
• Por ju rikujtoj se sipas ligjeve të këtij vendi, Beleri i padënuar deri sot nga drejtësia për aktin që po akuzohet, nuk mund kurrësesi të pengohet të bëj betimin si Kryetar i zgjedhur i Bashkisë Himarë, sikundër kanë marrë mandatin dhe kanë bërë betimin vite më parë kur respektohej ligji, deputetë të paraburgosur, por të padënuar me vendim gjykate. Kështu çdo pengesë për betimin e Belerit është politike dhe vetëm politike.
• Së treti, qeveria greke në dijeninë time nuk ka kërkuar lirimin e Belerit, ndonëse për mua ai është i burgosur politik.
• Ajo ka kërkuar zbatimin në rastin e tij, të ligjeve shqiptare dhe lejimin e tij në përputhje me këto ligje dhe me precedentin për të bërë betimin.
• Mendoj se çdo qytetar që do të jetë i lirë duhet të qendrojë në anën e ligjit dhe shtetit ligjor dhe të askërkujt tjetër.
• Së fundi, bojkoti nga Presidenti i Republikës i një takimi rajonal në Athinë me simbolikë të madhe, 20 vjetorin e deklaratës të Selanikut, deklaratë në të cilën liderët e BE u zotuan për perspektivën europiane të vendeve të rajonit tonë nuk ishte absolutisht interesi i asnjë shqiptari që konsideron integrimin e vendit në BE si të ardhmen e tij më të mirë.
• Ai është vetëm interesi i Edi Ramës dhe organizatës mafioze kriminale që ai drejton.
Edi Rama me vendosmërinë e tij për t’i marrë me çdo kusht Belerit, pa asnjë vendim gjykate, mandatin, dëshmon i nderuar Evelino, se ai për interesa strikt mafioze për trojet dhe tokat në Himarë është i gatshëm të dhunojë ligjet, kushtetutën e vendit.
Ky akt dëshmon se ai është i gatshëm për interesat e tij dhe klaneve të tij mafioze të sakrifikojë interesat tona europiane.
Greqia është një vend fqinj, i cili pavarësisht nga problematikat që kanë ekzistuar midis dy vendeve ka mbështetur Shqipërinë dhe shqitarët këto 30 vite në rrugën e demokracisë dhe integrimit europian dhe euroatlantik.
Ajo është dheu ku mbi 1 milion shqiptarë emigruan më shumë se në çdo vend tjetër për një jetë më të mirë, për vete dhe familjet e tyre dhe që kontribuan dhe kontribuojnë edhe në ekonominë e Shqipërisë.
• Duke përfunduar, uroj të mos mbështesni ndonjëherë tjetër aktet antiligjore të Edi Ramës, për të cilin interesa supreme, janë interesat e tij dhe klaneve mafioze që perfaqëson.
Me respekt, Sali Berisha.
Answer Mr. Ervelino Osmanit
Good day Ervelino, I read your reaction to my article about the boycott of the meeting in Athens by the President of the Republic, in which you say: "Sali Berisha, how many times have I come out against Rama, but for Beler I give him the right, he was buying votes, he violated the law."
Regarding what you write, I think that:
▪️First of all, the Beleri case is just one of the countless testimonies of the violation of the election process by Edi Rama and his efforts to steal the mandate for the Municipality of Himara at any cost. Rama and no one else has been able to present any evidence for the arrest in flagrante delicto that Beleri was buying votes.
• They have only one false witness prepared by Ardi Veliu, so you and no one who is for free elections should agree with the robbery of mandates by Edi Rama, who in the electoral farce of May 14, 2023 with money, gang , his electoral state, has robbed from Tropoja to Konispol with dozens of mandates.
▪️Secondly, I am taking literally the claim that Beleri was arrested for buying votes.
• But I remind you that according to the laws of this country, Beleri, who has not been convicted by justice for the act he is being accused of, can never be prevented from taking the oath as the elected Mayor of Himara Municipality, as they took the mandate and took the oath years ago seen when the law was respected, MPs detained, but not convicted by court decision. Thus, any obstacle to Beler's oath is political and only political.
▪️Thirdly, to my knowledge, the Greek government has not requested Beler's release, although for me he is a political prisoner.
• She requested the application of Albanian laws in his case and his permission in accordance with these laws and with the precedent to take the oath. I think that every citizen who will be free must stand on the side of the law and the rule of law and no one else.
▪️ Finally, the boycott by the President of the Republic of a regional meeting in Athens with great symbolism, the 20th anniversary of the Thessaloniki declaration, a declaration in which EU leaders pledged for the European perspective of the countries of our region, was absolutely not in anyone's interest. the Albanian who considers the country's integration into the EU as his best future.
• He is only the interest of Edi Rama and the criminal mafia organization he leads.
Edi Rama, with his determination to take the mandate from Beler at all costs, without any court decision, the honorable Evelino testifies, that he is ready to violate the laws, the constitution of the country for strictly mafia interests for lands and lands in Himare .
This act proves that he is ready to sacrifice our European interests for his interests and those of his mafia clans.
▪️ Greece is a neighboring country, which, regardless of the problems that have existed between the two countries, has supported Albania and the Armenians these 30 years on the road to democracy and European and Euro-Atlantic integration.
• It is the land where more than 1 million Albanians immigrated more than to any other country for a better life, for themselves and their families, and who contributed and contribute to Albania's economy.
In conclusion, I hope you will never again support the illegal acts of Edi Rama, for whom the supreme interests are his interests and the mafia clans he represents.
Thuhet që teksa Umul Benini po hynte në shtëpinë e Aliut, Hasani e Hyseni ishin të sëmurë, ajo u përkujdes për ta derisa ata u shëruan.
Umul Benin nuk lejonte që ta thërrisnin Fatime, sepse kishte frikën se mos Aliut dhe të bijve të tij i rikujtoheshin vuajtjet dhe pikëllimet e saj dhe kështu do të mërziteshin.
Nga kjo martesë lindën kater djemë që ishin Abazi, Auni, Xhaferi dhe Osmani, por më i madhi prej tyre ishte Abazi. Fatimeja, për shkak se pati katër djem u quajt Umul Benin – nëna e djemve.
Kjo ishte kaq shumë besnike ndaj Imam Aliut saqë pas martirizimit të tij nuk u martua më, ndonëse rrojti edhe më shumë se njëzet vjet të tjera.
Kur lindi Abazi, Imam Aliu i këndoi ezanin dhe ikametin në vesh, i këndoi në vesh edhe emrin e Allahut dhe të dërguarit të tij dhe i vuri atij emrin Abaz! Imam Aliu herë pas here e shtrëngonte fort në gji Abazin, i puthte krahët dhe pastaj vajtonte.
Një ditë Umul Benini e pyeti shkakun se pse ai po vajtonte e ky u përgjigj, se këto krahë do të priten gjatë rrugës për të ndihmuar Hysenin!
Abaz Aliu u rrit në prehrin e ngrohtë të nënës së tij besimtare dhe besnike dhe së bashku me Hasanin e Hysenin, prej të cilëve mësoi mësimet e madhështisë së njeriut, martirizimit dhe sinqeritetit.
Abaz Aliu mori pjesë në luftërat e të atit, në moshën dymbëdhjetë apo katërmbëdhjetë vjeçare, ndonëse atij i lejohej pjesëmarrja në luftëra. Që në atë moshë, ai ishte ndër më trimat në mesin e heronjve arabë.
Në njërën prej ditëve të luftës të Sifinit, në sheshin e luftës doli një djalosh me fytyrë të mbuluar. Ushtria e Muavijes po dridhej nga frika. Ushtarët armiq pyesnin njëri-tjetrin se kush mund të ishte vallë ky djalosh, i cili me guxim të madh doli në sheshin e luftës.
Nga ushtria e Muavijes askush nuk guxoi të dilte në shesh. Ai urdhëroi oborrtarin e tij që quhej Ibn Shuatha, që të shkojë të luftojë me këtë djalosh.
Ibn Shuatha u përgjigj: “Mua më quajnë trim sa për dhjetë mijë luftëtarë si po më dërgon të luftoj kundër një fëmije?” Më mirë po nis një nga djemtë që të shkojë e ta vrasë atë! Muavija pranoi dhe Ibn Shuatha dërgoi në dyluftim djalin e tij më të madh. Mirëpo, ai u vra sa hap e mbyll sytë.
Më tej, Shuatha dërgoi djalin e tij të dytë, po edhe ai u vra dhe kështu me radhë iu vranë të shtatë djemtë.
Atëherë i inatosur Ibn Shuatha doli në shesh të luftës dhe me inat iu drejtua luftëtarit, duke i thënë se ti që më vrave djemtë, do të të vajtojnë yt atë dhe jot ëmë.
Por edhe vetë ati pas një dyluftimi të shkurtër shkoi pas të bijve!
Që të gjithë e shikonin të habitur këtë djalosh trim. Imam Aliu e thirri atë, i hoqi mbulesën nga fytyra dhe e puthi në ballë! Që të gjithë të habitur panë se ai ishte Abazi.
Pasi ndërroi jetë i ati, Abaz Aliu, përjetoi edhe vitet e hidhura të imamatit të të vëllait të tij, Hasanit.
Vite në të cilat hiletë dhe dredhitë, dhuna dhe intrigat e Muavijes kishin arritur kulmin dhe shumë nga shokët trima të Imam Aliut dhe Imam Hasanit kishin rënë dëshmorë.
Ishte periudha kur nëpër xhamitë që kontrolloheshin nga Muavija, shahej Imam Aliu, kur Imam Hasani u helmua dhe më pas ra dëshmor.
Abaz Aliu ishte në moshën njëzet e katër vjeçare. Vdekja e Imam Hasanit edhe njëherë e mbyti në vaj fisin e Beni Hashimit, midis të cilëve edhe Abaz Aliu.
Ky, u martua disa vjet pas vdekjes të së atit, me një vajzë të quajtur Lubabe, vajzën e Abdullah Ibn Abasit.
Abdullahu ishte transmetues hadithesh dhe një prej nxënësve më të dalluar të Imam Aliut. Kështu, nusja Lubabe ishte rritur në një ambient mistik dhe fetar.
Nga kjo martesë Abaz Aliu pati dy fëmijë, Ubejdullahun dhe Fazlin. Pas lindjes së Fazlit, Abaz Aliu u quajt Ebu-Fazl!
Por disa të tjerë mendojnë që arsyeja që Abaz Aliu u quajt kështu, ishte për hir të mirësisë së tij të pafundme.
Gjatë gjithë jetës së tij Abaz Aliu, i kishte qëndruar pranë të vëllait, Imam Hysenit. Rininë e tij ai e kaloi duke i shërbyer atij. Në mesin e të rinjve të fisit Beni Hashim, ai spikaste më shumë se kushdo tjetër dhe gëzonte respekt në mënyrë të veçantë.
Që të gjithë të rinjtë që ishin rreth tridhjetë vetë, e rrethonin Abaz Aliun si flutura që rrotullohet rreth qiriut dhe e shtrëngonin atë me dashuri. Që të gjithë ata ishin të gatshëm që të binin dëshmorë në krah të tyre.
Në fushën përvëluese të Qerbelasë, kur Abaz Aliu vuri re buzët e thara dhe sytë e përlotur të fëmijëve të Imam Hysenit rrëmbeu kacekun dhe u nis për të dhënë provimin më të madh të jetës së tij.
Ai u nis për të mbushur ujë dhe me trimëri çau radhët e armikut, mbërriti në breg të lumit Eufrat, e mbushi kacekun e lëkurës plot me ujë, dhe buzëthatë e hodhi vështrimin në ujin e kthjellët të Eufratit, por nuk guxoi të pijë as një gëllënkë ujë!
Sepse Hysejni dhe të bijtë ishin të etur dhe nuk ishte e meritueshme që ai të shuante etjen para tyre!
Abaz Aliu ra dëshmor në moshën tridhjetë e pesë vjeçare. Imam Sexhadi, thotë kështu për xhaxhain e tij, Abaz Aliun: “Zoti e mëshiroftë xhaxhain tim Abazin, i cili u vetëflijua në rrugën e të vëllait, duke dhënë edhe shpirtin.
Ai tregoi vetëmohim të madh saqë iu prenë të dyja duart. Zoti si shpërblim atij, ashtu sikurse bëri edhe me Xhafer in ebu Talibin, si kompenzim ndaj të dy duarve të prara, iu dhuroi dy krahë për të fluturuar në xhehnet së bashku me engjëjt. Abaz Aliut, Zoti i dha një pozitë dhe rang të lartë, saqë në ditën e kiametit që të gjithë martirët do ta kenë zili atë”.
Teqeja e Kulmakut !
Teqeja e Kulmakut është ndërtuar për herë të parë rreth viteve 1908, nga besimtarë vendas.
Ishte një dervishije me dy dhoma me mur guri poshtë Çukës së Tomorit ose Qafa e rrugës për Abaz Ali.
Në pranverën e vitit 1914, andartët grekë bënë reprezalje në drejtim të objekteve të kultit bektashianë, duke djegur e shkatërruar dhjetëra teqe në Jug. Këtyre reprezaljeve nuk u shpëtoi dot as dervishija, poshtë Çukës Abaz Ali, e cila u shkatërrua nga themelet.
E ringriti dhe e themeloi teqenë e re më poshtë dervishijes (1908) në Kulmak, dervish Iliazi në vitin 1916. Ndërtimi i saj i plotë me dy kate i ngjante një kështjelle.
Teqeja u ndërtua në shërbim të tyrbes së Abaz Aliut, flamurtarit të Qerbelasë.
Sot kjo teqe është dykatëshe, me mjedise të mëdha, dhe në datat 20 – 25 gusht të çdo viti pret mijëra besimtarë bektashianë nga Shqipëria, diaspora, Greqia, Italia, Kosova, Maqedonia e deri nga SHBA.
Këto vende vizitohen nga besimtarët e dashamirësit gjatë gjithë vitit, por sidomos në ditët 20-25 gusht.
Emri i Abaz Aliut është më i respektuari ndër besimtarët e jobesimtarët e trevës së Skraparit dhe në Shqipëri e më gjerë, qysh herët e deri në ditët e sotme.
Abaz Aliu ishte në fluturimin e tij mitik drejt malit të Tomorit ku vajti dhe qëndroi për jetë të jetëve.
Abaz Aliu, si luftëtar që ra për lirinë, erdhi dhe gjeti prehje tek mali ynë i shenjtë Tomor.
Tyrbja e Abaz Aliut në Çukën e Tomorit Vendi më i rëndësishëm sot botëror i Pelegrinazhit
Tyrbja e Abaz Aliut ndodhet larg nga teqeja e Kulmakut, 2 orë në këmbë ose 40 minuta me makinë, në lartësinë 2417 m mbi nivelin e detit, në Çukën e Tomorit.
Nga burimet historike jepen të dhëna si një vend besimi nga lashtësia. Sipas Baba Ali Tomorit dhe Osman Myderrizit, Eqrem bej Vloras në shek. XV. Mustafa Tusiu dhe Haxhi Baba Horasani ngritën varrin kenotaf të Abaz Aliut, në Çukën e Tomorit.
Nga ajo periudhë e deri më sot, pranë varrit të Abaz Aliut, 20-25 gusht të çdo viti organizohet pelegrinazhi i besimtarëve bektashinj.
Pelegrinazhit i dhanë përmasa gjithnjë e më të mëdha dervish Iliazi dhe baba Ali Turabiu. Sot ky pelegrinazh ka karakter ndërkombëtar.
Në të marrin pjesë besimtarë bektashinj, myslimanë, të krishterë, nga gjithë Shqipëria, nga trojet etnike shqiptare, nga diaspora shqiptare dhe nga e gjithë bota, madje pjesëmarrja vjen duke u shtuar vit pas viti, dhe numri arrin në shifrën rekord për pesë ditë, nga 20 deri më 25 gusht për çdo vit, në 250.000 vetë.
Pelegrinët në malin e Tomorrit
Besimtarët bektashi të Shqipërisë nderojnë me një pelegrinazh pesëditor në malin e Tomorrit imamin Abaz Aliu, një nga themeluesit e fesë së tyre.
Gjatë kësaj jave mijëra besimtarë janë ngjitur si çdo vit në malin e njohur të Skraparit për të ndjekur ritualet e shenjta dhe për të vizituar objektet e rralla të kultit; tyrbe dhe teqe në majat më të larta shkëmbore të Shqipërisë.
Mijëra besimtarë bektashi shqiptarë kanë nisur prej 3 ditësh pelegrinazhin e tyre të përvitshëm në malin e Tomorrit, duke vizituar tyrben e Kulmakut dhe duke bërë rituale të shenjta në nderim të Abaz Aliut. Besimtarët kanë ngritur tenda të shumta në pllajat e malit mbi 2 mijë e 400 metra mbi nivelin e detit dhe rreth 200 km rrugë në juglindje të kryeqytetit shqiptar.
Për pesë ditë rresht, deri të shtunën, besimtarët po vizitojnë vendet e shenjta, po ndjekin ritualet e festës së Abaz Aliut dhe po dëgjojnë fjalimet e klerikëve të tyre mbi historinë e shenjtërimit të baba Tomorrit dhe veprat e shenjtorëve bektashi në të mirë të njerëzve.
Ritet shumëshekullore të besimit bektashi për festën e Abaz Aliut përfshijnë ndezjen e qirinjve në vendet e shenjta, dhurimin e të hollave pranë objekteve të kultit, flijimin e një deleje apo qingji dhe ndarjen e ushqimit midis besimtarëve.
Këto festime po kryhen sipas traditave, që u rikthyen pas disa dekadave të ndalimit të fesë nga diktatura komuniste. Udhëtimi i besimtarëve në këtë pelegrinazh ka nisur qysh të hënën dhe mbyllet të shtunën. Njerëzit besojnë se mbarësia e familjeve të tyre shtohet me këto vizita të vazhdueshme në malin e shenjtë të Tomorrit, dhe duke marrë prej tij si suvenir copa gurësh, dheu dhe shenja të kurbanëve për t’i ruajtur në shtëpi.
Ashtu si ndodh edhe me festat e besimeve të tjera, edhe në pelegrinazhin e përvitshëm të baba Tomorrit, harmonia fetare vlen për t’u shënuar. Besimtarë të feve të tjera i urojnë bektashinjve festën e Abaz Aliut dhe madje jo pak prej tyre marrin pjesë në pelegrinazh bashkë me ta. Bashkëjetesa fetare është një tipar shumëshekullor i shoqërisë shqiptare. Përveç ndalimit të fesë nga regjimi komunist, vrasjes dhe burgosjes së klerikëve dhe shkatërrimit të qindra kishave, xhamive e teqeve, Shqipëria nuk ka shënuar në historinë e saj asnjë konflikt ndërfetar mes njerëzve, dhe qeveritë janë kujdesur për liritë fetare dhe për të mbrojtur këto vlera tradicionale të popullit shqiptar.
ABAZ ALIU Naim FRASHERI
Engjëll! që m’u qasë pranë Nga i madhi Zot, Pse më rrëfen Qerbelanë? A do të derth lot? Moj fush’e Qerbelasë! Që më rri ndër sy, Plot me gjak t’Ali-Abasë, Vallë ç’ësht’ ay? Ç’ësht’ ay që shkon kaluar, Ikën si veriu, Me dy-tri foshnja nër duar? Ësht’ Abas-Aliu! Shpije foshnjatë në lumë, Se s’durojnë dot, I ka marrë etja shumë, E qajnë me lot! Ujët ua kanë prerë Janë në shtrëngim, Si të varfër e të mjerë. Në zi, në hidhërim. Më ç’do an’ i ka rrethuar Kombi faqezi, Komb’i lik i xnallëkuar, Posi mizëri! Nëpër mest të ushtrisë Të armikut shkon, Si ëngjëll i Perëndisë, Nd’erë fluturoni Shigjetat si breshërimë I vinë ngado, Ay po si vetëtimë Ikën nëpër ’to. Shërbëtor’e njerëzisë Shigjeta s’e çpon Edhe nder’e trimërisë Zoti e mburon. Ç’ikën ay kal’i shkretë, Mi dhë nuk shkel Nga potkonjtë q’ikën shpejtë Zjar e flak’i del! moj kafshëz e uruar, Mos shkel për mi dhë. Se’shtë gjaku i bekuar, Ikë nëpër rë! Frat, o more lum’i shkreti Mos këndo pa qaj, Derth lot e rënko për jetë, Mos qesh paskëtaj; Se Hysejn’e Fatimesë Me faret të ti, E vranë komb’i pabesë, Kombi faqezi. Abas Aliu zu’ Tomorë, Erdhi afër nesh, Shqipërija s’mbet e gjorë, Se Zoti e desh. Hysejni desh njerëzinë, Dhe për të u vra, Për të shpëtuar njerinë Ra nde Qerbela. Hysejni ’shtë dashurija Që fatbardhëson, Buron soje miqësija, Që na lartëson. Jeziti ’shtë egërsirë, Që sjell ligësi, Dhe s’del soje pun’e mirë Po dëm edhe zi. Kushdo që bën mirësinë E ka njerëzi Ka besuar Alinë, Dhe udhën e ti. Gënjeshtra ’shtë Mavijeja, Që prish edhe sot, E drejta ’shtë Fatimja, Dhe i madhi Zot. E liga është Mervani Që nxin e shkretën, Djallëzija ’shtë Syfjani, Që dhe sot dërmon. Imamëtë dymbëdhjetë Nga der’e Aliut, Hoqn’e vuanë ndë jetë Por nder të njeriut.
Të dashur miq, Greqia është vendi i deklaratës të Samitit të Selanikut, dokumentit ligjor themelor të zotimit zyrtar të Bashkimit Europian për ofrimin dhe sigurinë e perspektivës europiane, vendeve të rajonit tonë nga BE.
Në këtë kuadër kryeministri i Greqisë, Qirjako Micotaqis (Kyriakos Mitsotakis), organizon takim të nivelit më të lartë me liderët e vendeve të rajonit në të cilin marrin pjesë presidentja e Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, presidenti i Këshillit Europian Charles Michel, dhe personalitet e tjera kryesore të BE.
Kryeministri i Greqisë nuk ftoi me të drejtë Edi Ramën për shkak të shkeljes nga ai i të drejtave kushtetuese, të drejtave që garanton Konventa Europiane të Drejtave të Njeriut dhe kodi zgjedhor, e ligjet të tjera të vendit të qytetarëve shqiptar në farsën elektorale më 14 maj në terësi dhe rastin Beleri në veçanti.
Por ai ftesën për Shqipërinë ia ka dërguar në përputhje edhe me protokollin europian të këtyre samiteve Presidentit të Republikës.
Mirëpo në një akt të pamenduar në vlerësimin tim, Presidenti i Republikës de facto ka refuzuar ftesën duke menduar se me refuzimin e tij do t’i imponojë kryeministrit Micotaqis të ftojë Edi Ramën.
Me këtë akt z.Begaj midis interesave europiane të shqiptarëve dhe interesave mafioze personale antieuropiane të Edi Ramës, zgjodhi Edi Ramën. Ai mori përsipër të bojkotojë samitin dhe refuzoi ftesën.
Reagimi i presidentit është i pamenduar dhe nuk përfaqeson mendimin dhe interesat europiane tënqytetarëve dhe forcave politike të vendit as dhe detyrimet për një fqinjësi të mirë, por strikt mendimin e Edi Ramës dhe interesat mafioze të këtij të fundit.
Presidenti i Republikës në vend të nderhyrjes për zgjidhjen e problemit Beleri, të stisur nga Edi Rama nga alfa tek omega dhe në shkelje të ligjeve të vendit, zbaton urdhërat e Ramës.
Beleri u arrestua me një kurth të llojit të Sigurimit të Shtetit të kurdisur, me porosi të Ramës nga Ardi Veliu pa asnjë provë, por vetëm me urdhër politik. Ai qëndron në burg me urdhër politik dhe në kundërshtim të hapur me ligjin shqiptar mbasi nuk paraqet asnjë rrezikshmëri, pra nuk plotëson asnjë kusht ligjor për mbajtjen e tij në parburgim.
Presidenti e din mirë se Beleri, kandidat i opozitës, fitues i zgjedhjeve në Bashkinë e Himarës, mbahet në burg në kundërshtim flagrant me kushtetutën e vendit, Konventën Europiane të të Drejtave të Njeriut dhe ligjet e vendit në bazë të të cilave atij i takon mandati që ia kanë dhënë qytetarët dhe që Edi Rama kërkon t’ia marrë me çdo kusht.
Në ligjet e vendit nuk ka asnjë nen që e pengon Fredi Belerin të bëjë betimin si kryetar i zgjedhur i Bashkisë Himare me votën e qytetarëve dhe për këtë ekziston edhe precedenti i disa viteve më parë.
Pretendimi i Edi Ramës se në rastin e Belerit ai po respekton vendimet e gjykatave të tre shkallëve të sadushit dhe sadushes është thjesht një gjethe fiku dhe diskreditim i sistemit gjyqësor të kontrolluar prej tij. Gjykatat nuk mund të shkruajnë ligjet e vendit, por duhet t’i zbatojne ato me paanësi.
Qeveria ka marrë sot një vendim për direktivat për një hetim për rishikimin e ligjit. Shtrirja që i jep kushtetuta për të peshuar sigurinë e Suedisë në gjyqet e tubimeve publike duhet të analizohet, por vetë kushtetuta nuk duhet të ndryshohet. Një grup referimi parlamentar me përfaqësues të të gjitha partive parlamentare duhet të lidhet me hetimin, shkruajnë liderët e partisë Ulf Kristersson (M), Ebba Busch (KD) dhe Johan Pehrson (L) në faqen e debatit të DN.
Suedia përballet me disa kërcënime për sigurinë e brendshme të vendit. Krimi i organizuar i rëndë është një kërcënim sistemik. Shtetet autoritare veprojnë gjithnjë e më fyese për të avancuar interesat e tyre kombëtare. Dhe kërcënimi i sulmeve nga terroristët dhe ekstremistët e dhunshëm është përshkallëzuar.
Dje, kreu i Policisë së Sigurisë vendosi të ngrejë nivelin e kërcënimit terrorist nga një kërcënim i ngritur në një kërcënim të lartë – nga tre në katër në një shkallë pesë-pikëshe. Kjo për shkak të përkeqësimit të situatës në lidhje me kërcënimin e sulmeve dhe vlerësimit se kërcënimi do të vazhdojë për një periudhë më të gjatë kohore.
Tashmë në mars të këtij viti, Qendra Kombëtare për Vlerësimin e Kërcënimeve nga Terrori vlerësoi se Suedia kishte kaluar nga një objektiv legjitim në një objektiv prioritar për islamizmin e dhunshëm. Sfondi ishte kryesisht djegia e Kuranit dhe keqinformimi për shërbimet sociale suedeze.
Gjatë këtij viti ka pasur edhe arrestime. Në fillim të prillit, pesë persona u arrestuan në Suedi të dyshuar për përfshirje në krime terroriste. Në maj, dy persona u arrestuan në Gjermani me dyshimin se kishin planifikuar një sulm terrorist me objektiva të mundshëm në Suedi.
Ambasadat suedeze jashtë vendit janë nënshtruar kërcënimeve dhe sulmeve të dhunshme. Aktorët me lidhje me Rusinë kanë nxitur narrativa armiqësore për Suedinë me operacione informacioni dhe ndikimi.
Ka çdo arsye për ta marrë shumë seriozisht situatën e përkeqësuar të sigurisë. Dhe duhet të përballet si me masa që kanë efekt të menjëhershëm, ashtu edhe me vendime që forcojnë aftësinë tonë afatgjatë për t’u përballur me kërcënime të ndryshme për sigurinë e vendit.
Në fillim të këtij viti, pjesëmarrja në organizatat terroriste u kriminalizua dhe aktualisht po zhvillohet një strategji e re kombëtare kundër terrorizmit dhe ekstremizmit të dhunshëm. Në fillim të majit, qeveria rifuqi kontrollet e kufirit të brendshëm dhe më 1 gusht hyri në fuqi legjislacioni i ri duke i dhënë policisë kompetenca të shtuara në zonat kufitare. Së fundmi, qeveria ka ngarkuar policinë që të intensifikojë këto kontrolle kufitare. Gjatë verës, qeveria ngarkoi edhe Policinë e Sigurisë që të intensifikojë bashkëpunimin mes 15 autoriteteve për parandalimin dhe parandalimin e terrorizmit.
Në vazhdën e djegies së Kuranit, në debat janë theksuar propozime të ndryshme.
Disa duan të rifusin një krim të lirisë fetare, ose të ndryshojnë ligjin për nxitjen kundër grupeve etnike, me qëllim që në praktikë të ndalojnë shkeljet e shkrimeve fetare.
Por ne besojmë se kjo do të ishte rruga e gabuar.
Do të thotë se disa thënie janë të ndaluara për shkak të përmbajtjes së tyre, pavarësisht se ku janë bërë. Ne po flasim atëherë për shkelje shumë të gjera të lirisë së shprehjes.
Qeveria dëshiron të mbrojë lirinë suedeze të shprehjes, që do të thotë se ju mund të shprehni mendime që të tjerët i perceptojnë si provokuese dhe lënduese – gjithashtu për fenë. Suedia është dhe do të vazhdojë të jetë një vend me liri fetare, por edhe me të drejtën për të kritikuar fenë – edhe në një mënyrë që një besimtar mund ta perceptojë si fyese.
Kjo nuk do të thotë se mund të thuhet gjithçka – rregulla për fyerje, nxitje kundër grupeve etnike dhe kufij më të caktuar. Dhe sigurisht kjo nuk do të thotë se shteti në vetvete qëndron pas asaj që thuhet në mbrojtje të kësaj lirie.
Përveç kësaj, ndryshimet në rregullat për nxitjen kundër grupeve etnike kërkojnë ndryshime në kushtetutë. Por qeveria nuk ka ndërmend të ndjekë ndonjë përkeqësim të mbrojtjes kushtetuese të lirisë së shprehjes dhe demonstrimit.
Sipas kushtetutës, lejohet kufizimi i lirisë së shprehjes dhe demonstrimit me ligj në lidhje me sigurinë e Suedisë, por ligji për rendin publik nuk e përdor të gjithë këtë hapësirë sot.
Sot, policia mund të refuzojë lejen për një tubim publik nëse ka rrezik për rendin ose sigurinë në vendin në fjalë.
Megjithatë, siç është vërtetuar në disa raste ligjore aktuale, policia mund të mos peshojë sigurinë e Suedisë, për shembull një rrezik të përgjithshëm të sulmeve terroriste, në vlerësim.
Në rast lufte dhe rreziku lufte, qeveria, me mbështetjen e ligjit, mund të ndërhyjë dhe të kufizojë se ku mund të mbahet një mbledhje publike. Këtu, pra, ekziston një hendek midis rrezikut të luftës dhe prishjes së rendit në një vend të caktuar. Është një cenueshmëri sigurie.
Sigurisht, kjo duhet të konsiderohet me kujdes. Ne duam që hetuesi, ndër të tjera, të analizojë hapësirën e dhënë nga kushtetuta për të marrë parasysh sigurinë e Suedisë kur shqyrton tubimet publike. Natyrisht, pakënaqësia e përgjithshme ndërkombëtare ose imazhet e paqarta të kërcënimit nuk duhet të mjaftojnë – duhet të jetë për kërcënime serioze dhe të kualifikuara.
Bëhet fjalë për kushtet e refuzimit të lejes, vendosjen e kushteve për tubim, p.sh. mundësinë e caktimit të një vendi tjetër dhe për mundësitë për shpërndarjen e një tubimi.
Disa vende demokratike kanë rregulla të përgjithshme që ndalojnë përdhosjen e shkrimeve fetare. Në vend të kësaj, shumë prej tyre kanë legjislacion i cili, në shkallë të ndryshme, pranon se siguria e vendit mund të peshohet në raste konkrete. Suedia nuk e ka, pak me sy, as njërën dhe as tjetrën.
Detyra e hetuesit përfshin analizimin e legjislacionit në vende të tjera të cilat, si Suedia, kanë mbrojtje shumë të fortë për lirinë e shprehjes, por që në të njëjtën kohë lejojnë që siguria e vendit të peshohet në raste konkrete. Kjo vlen, për shembull, për Norvegjinë, Holandën dhe Francën.
Hetuesi duhet gjithashtu të paraqesë propozime se si rregullave të reja mund t'u jepet vlefshmëria e kufizuar në kohë dhe si mund të vlerësohen ato.
Nuk është pjesë e misionit të propozojë ndonjë amendament kushtetues. Por meqenëse pyetjet kanë të bëjnë me lirinë e shprehjes dhe demonstrimit, një grup referimi parlamentar, me përfaqësues të të gjitha partive të Riksdag, do t'i bashkëngjitet hetimit. Në këtë mënyrë mund të arrijmë një proces transparent dhe të besueshëm ndërmjet partive politike rreth këtyre çështjeve komplekse.
Qeveria ka përgjegjësinë për të identifikuar dhe luftuar dobësitë dhe për të siguruar që autoritetet tona të kenë mjetet që u nevojiten për t'u marrë me kërcënimet terroriste.
Me caktimin e këtij hetimi, ne mund të prodhojmë një bazë vendimmarrëse të plotë me qëllim forcimin e sigurisë së qytetarëve të vendit, dhe në të njëjtën kohë të mbrojmë plotësisht demokracinë suedeze dhe vlerat suedeze.
Nu tillsätter regeringen en utredning om översyn av ordningslagen
Regeringen har i dag fattat beslut om direktiven till en utredning som ska se över ordningslagen. Det utrymme som grundlagen ger att väga in Sveriges säkerhet vid prövningar av allmänna sammankomster ska analyseras, men grundlagen i sig ska inte ändras.
En parlamentarisk referensgrupp med representanter för alla riksdagspartier ska knytas till utredningen, skriver partiledarna Ulf Kristersson (M), Ebba Busch (KD) och Johan Pehrson (L) på DN:s debattsida.
Sverige möter flera hot mot landets inre säkerhet. Den grova organiserade brottsligheten är systemhotande. Auktoritära stater agerar alltmer offensivt för att främja sina nationella intressen. Och attentatshotet från terrorister och våldsbejakande extremister har eskalerat.
I går beslutade Säkerhetspolisens chef att höja terrorhotnivån från ett förhöjt till ett högt hot – från en trea till en fyra på en femgradig skala. Detta på grund av det försämrade läget avseende attentatshot och bedömningen att hotet kommer att bestå under en längre tid.
Redan i mars i år bedömde Nationellt centrum för terrorhotbedömning att Sverige gått från ett legitimt till ett prioriterat mål för våldsbejakande islamism. Bakgrunden var främst koranbränningar och desinformation om svensk socialtjänst.
Det har också skett gripanden under året. I början av april greps fem personer i Sverige misstänkta för stämpling till terroristbrott. I maj greps två personer i Tyskland misstänkta för att ha planerat ett terrorattentat med potentiella mål i Sverige.
Svenska beskickningar i utlandet har utsatts för hot och våldsamma attacker. Aktörer med kopplingar till Ryssland har med informations- och påverkansoperationer underblåst fientliga narrativ om Sverige.
Det finns all anledning att ta det försämrade säkerhetsläget på stort allvar. Och det måste mötas både med åtgärder som har omedelbar effekt, och med beslut som stärker vår långsiktiga förmåga att hantera olika hot mot landets säkerhet.
Tidigare i år kriminaliserades deltagande i terroristorganisationer, och för närvarande tas en ny nationell strategi mot terrorism och våldsbejakande extremism fram. I början på maj återinförde regeringen kontroll vid inre gräns, och den 1 augusti trädde ny lagstiftning i kraft som ger polisen utökade befogenheter i gränsnära områden.
Nyligen gav regeringen i uppdrag till polisen att intensifiera dessa gränskontroller. Under sommaren har regeringen även gett Säkerhetspolisen i uppdrag att intensifiera samverkan mellan 15 myndigheter för att förebygga och förhindra terrorism.
Regeringen överväger löpande behovet av ytterligare åtgärder, och analyserar även rättsläget för att se om det är motiverat att ändra lagstiftningen.
I kölvattnet av koranbränningarna har olika förslag lyfts fram i debatten. En del vill återinföra ett trosfridsbrott, eller ändra i lagen om hets mot folkgrupp, för att i praktiken förbjuda kränkningar av religiösa skrifter.
Men vi anser att det vore fel väg att gå. Det skulle innebära att vissa yttranden förbjuds på grund av deras innehåll, oavsett var de framförs. Vi talar då om mycket långtgående intrång i yttrandefriheten.
Regeringen vill värna den svenska yttrandefriheten, som innebär att man får uttrycka åsikter som andra uppfattar som provokativa och sårande – också om religion. Sverige är och kommer fortsatt att vara ett land med frihet till religion, men också med rätten att kritisera religion – även på ett sätt som en troende kan uppfatta som stötande. Det innebär inte att allt får sägas – regler om förolämpning, hets mot folkgrupp med mera sätter gränser. Och givetvis betyder inte det att staten i sig står bakom det som sägs i skydd av denna frihet.
Dessutom förutsätter ändringar av reglerna om hets mot folkgrupp ändringar av grundlagen. Men regeringen avser inte att driva några försämringar av grundlagens skydd för yttrande- och demonstrationsfriheten.
Enligt grundlagen är det tillåtet att i lag inskränka yttrande- och demonstrationsfriheten med hänsyn till Sveriges säkerhet, men ordningslagen använder inte hela det utrymmet i dag.
Polisen får i dag neka tillstånd till en allmän sammankomst om det finns fara för ordningen eller säkerheten på den aktuella platsen. Däremot får inte polisen, som har konstaterats i några aktuella rättsfall, väga in Sveriges säkerhet, till exempel en generell risk för terrorattentat, i bedömningen. Vid krig och krigsfara kan regeringen med stöd av lagen gripa in och begränsa var en allmän sammankomst får hållas. Här finns alltså ett glapp mellan krigsfara och ordningsstörningar på en specifik plats. Det är en säkerhetsmässig sårbarhet.
Mot den bakgrunden har regeringen i dag fattat beslut om direktiven till en utredning som ska se över ordningslagen. Det handlar om att förstärka Sveriges författningsberedskap mot olika typer av allvarliga hot mot svenskar och svenska intressen. Det vill säga, att vi nu säkerställer att det finns ett beslutsunderlag för att i framtiden kunna agera om situationen kräver det.
Detta måste förstås övervägas noggrant. Vi vill att utredaren bland annat ska analysera det utrymme som grundlagen ger att väga in Sveriges säkerhet vid prövningar av allmänna sammankomster. Givetvis ska det inte räcka med allmänt internationellt missnöje eller vaga hotbilder – det måste handla om allvarliga och kvalificerade hot.
Det handlar om förutsättningarna för att neka tillstånd, att sätta upp villkor för sammankomsten, till exempel möjligheten att anvisa en annan plats, och om möjligheterna för att lösa upp en sammankomst.
Ett fåtal demokratiska länder har generella regler som förbjuder skändning av religiösa skrifter. Många har i stället en lagstiftning som i olika grad medger att landets säkerhet kan vägas in i konkreta fall. Sverige har, lite tillspetsat, varken det ena eller det andra.
I utredarens uppdrag ingår att analysera lagstiftning i andra länder som liksom Sverige har ett mycket starkt skydd för yttrandefriheten, men som samtidigt tillåter att landets säkerhet vägs in i konkreta fall. Det gäller till exempel Norge, Nederländerna och Frankrike.
Utredaren ska också lämna förslag om hur nya regler skulle kunna få tidsbegränsad giltighet, och hur de kan utvärderas.
Det ingår inte i uppdraget att föreslå några grundlagsändringar. Men eftersom frågorna rör yttrande- och demonstrationsfriheten kommer en parlamentarisk referensgrupp, med representanter för alla riksdagspartier, att knytas till utredningen. På det sättet kan vi få till stånd en transparent och förtroendefull process mellan de politiska partierna kring dessa komplexa frågor.
Sverige har ett mycket allvarligt säkerhetsläge. Statsaktörer, terrorgrupper och enskilda individer med olika egna agendor agerar på ett sätt som är farligt för vårt land.
Regeringen har ett ansvar att identifiera och motverka sårbarheter och se till att våra myndigheter har de verktyg de behöver för att hantera terrorhot. Genom att tillsätta den här utredningen kan vi få fram ett grundligt beslutsunderlag i syfte att stärka säkerheten för landets medborgare, och samtidigt fullt ut stå upp för svensk demokrati och svenska värderingar.
Lidhur me këtë gjetje të studiuesit, kureshtja e mediave italiane ka qenë i lartë, ku shkruajnë“ Megjithatë, misteri se si dhe pse u ndërtua ky vendbanim 8000-vjeçar i shtëpive me këmbë vazhdon ende.
Adrian Anastasi, një arkeolog shqiptar, tregon se ndërtimi i një fshati mbi shtylla druri ishte një detyrë komplekse, arsyeja e së cilës ende nuk dihet.
Një teori sugjeron se zgjedhja mund të ketë ardhur nga nevoja për mbrojtje”.
Arkeologët besojnë se një pjesë e bregdetit shqiptar të liqenit ishte shtëpia e një vendbanimi shtëpish të shtruara rreth 8,000 vjet më parë, duke e bërë atë fshatin më të vjetër buzë liqenit në Evropë të zbuluar deri më tani.Datimi me radiokarbon i vendit e vendos atë midis viteve 6000 dhe 5800 para Krishtit
“Me sa dimë, është më i vjetri në Evropë,” i tha ai.
Fshatrat e tjerë më të vjetër të liqenit u zbuluan në Alpet italiane dhe datojnë rreth vitit 5000 para Krishtit, tha eksperti i banesave liqenore neolitike evropiane.
Hafner dhe ekipi i tij i arkeologëve zviceranë dhe shqiptarë kanë kaluar katër vitet e fundit duke gërmuar në Lin, në anën shqiptare të liqenit të Ohrit, i cili përfshin kufirin malor midis Maqedonisë së Veriut dhe Shqipërisë.
Vendbanimi besohet të ketë strehuar nga 200 deri në 500 njerëz, me shtëpi të ndërtuara në shtylla mbi sipërfaqen e liqenit ose në zona të përmbytura rregullisht nga ujërat në rritje.
“Për të mbrojtur veten në këtë mënyrë, ata duhej të prisnin një pyll”, tha Hafner.
Por pse do t’u duhej fshatrave të ndërtonin fortifikime kaq të gjera për t’u mbrojtur?
Arkeologët janë ende në kërkim të një përgjigjeje për këtë pyetje të pakapshme. Studiuesit vlerësojnë se rreth 100,000 thumba u futën në shtratin e liqenit jashtë Linit dhe Hafner e quan gjetjen “një thesar të vërtetë për kërkime”.
Liqeni i Ohrit është një nga liqenet më të vjetër në botë dhe ka ekzistuar për më shumë se një milion vjet.
Të ndihmuar nga zhytës profesionistë, arkeologët po eksplorojnë shtratin e liqenit, shpesh duke zbuluar fragmente fosile druri dhe copa të çmuara lisi.
“Si një orë zvicerane”
Analiza e unazës së pemëve ndihmon ekipin të rindërtojë jetën e përditshme të banorëve të zonës, duke ofruar “vështrime të vlefshme për kushtet klimatike dhe mjedisore” të periudhës, tha arkeologu shqiptar Adrian Anastasi
Faksimile e kopertinës së librit të Antonio Bellusci-it “Ricerche e studi tra gli arberori dell’ Ellade – Da radici arbëreshe in Italia a matrici arberore in Grecia (Kërkime dhe studime ndër arbërorët e Greqisë – prej rrënjës arbëreshe në Itali në mëmëzën arbërore në Greqi)
Në ditët tona vëmendja e botës shqiptare është përqendruar me të drejtë në çështjen e madhe të Kosovës. Ajo përbën sot fushën më të madhe të luftës për liri nga një zgjedhë e rëndë, për pavarësi dhe për bashkimin eventual të të gjithë trojeve shqiptare. Shkurt, është çështja kyç që i jep formë dhe frymë çastit historik para të cilit gjendet sot bota shqiptare.
Megjithatë, shqiptarët një sy dhe një vesh e kanë patur gjithmonë në drejtim të shqiptarëve të Greqisë. Në një mënyrë ose tjetër, janë interesuar për fatin e vëllezërve dhe motrave çame, si edhe për gjendjen e shqiptarëve të vjetër, që u vendosën gati kudo në Greqi që në kohët e lashta të mesjetës.
Një nga këta shqiptarë është prifti i njohur arbëresh, Andon Bellushi (Papa Antonio Bellusci). Të parët e tij, ashtu si të parët e shumicës së arbëreshëve, emigruan nga Greqia që në kohën e Skënderbeut, në vitin 1434. U larguan që të mos binin në duart e shkelësve turq. U larguan me lot në sy që të ruanin mënyrën e jetës së tyre, gjuhën shqipe dhe çdo gjë të shtrenjtë, të trashëguar brez pas brezi nga gjyshët dhe stërgjyshët e tyre.
MALLI PËR MORENË
I nxitur nga një mall i papërshkrueshëm për vendin e prejardhjes, për Morenë e bukur, papa Bellushi udhëtoi në Greqi për të parën herë në vitin 1965. Ai udhëtoi atje jo vetëm si një “pilgrim” i përmalluar, por edhe si njeri i shkencës, si etnograf i pasionuar për të mbledhur folklorin e “arbërorëve”, sikundër quhen zakonisht shqiptarët e Greqisë. (Një tjetër emër për ta është “arvanitë”). Pas vizitës së parë, ai u kthye herë pas here në Greqi, për të vazhduar dhe rafinuar punën e nisur. Ky libër: “Kërkime dhe studime ndër arbërorët e Helladhës”, është fryti i asaj pune të madhe. Në këtë vëllim Bellushi vë në dukje lidhjen e ngushtë që ekziston midis arbëreshëve dhe arbërorëve. Në një takim me arbërorët në Tebë më 1990, ai tha: “Ne flasim ashtu si flisni ju këtu… Kemi gjuhën tuaj, zemrën tuaj. Kemi ritin (fenë) tuaj. Kemi emrin tuaj.” (f.173) Kënga e Moresë, ka thënë Bellushi, “mbajti të gjallë në zemrat tona nostalgjinë për Morenë”. Këtë ndjenjë e ka shprehur bukur edhe peshkopi arbëresh Ercole Lupinacci me fjalët: “E kemi pasur gjithmonë këtë dëshirë të fortë, të njihemi me Dheun e gjyshëve, që i kujtojmë me mall në këngët tona popullore.” (f.101) Lidhja me shqiptarët e Greqisë duket në emrat e vendeve (toponimet) dhe fshatrave të arbëreshëve, në emrat e tyre personale, në shërbesat fetare, dhe, mbi të gjitha, në mënyrën e të folurit, në gjuhën e tyre të përditshme. Nga bisedat që pati autori me arbërorët, bëhet e qartë se shqiptarët e Greqisë dhe ata të Italisë nuk kanë aspak vështirësi për t’u marrë vesh, për të komunikuar me njëri-tjetrin, sepse të dyja palët flasin të njëjtin dialekt – një toskërishte të vjetër. (Është një dialekt ky që tingëllon disi arkaik në veshin e folësit të shqipes moderne). Të bëjnë përshtypje takimet dhe bisedat shumë të ngrohta që pati Bellushi me arbërorët. Ai u prit me plot përzemërsi dhe u nderua si vëlla sepse – siç u shpreh historiani arbëror, Aristidhis Kolljas – ai dhe arbërorët hodhën “urën midis Greqisë dhe Italisë që të gjejë vëllai vëllanë”. (f.92)
ARRITJET E PUNËS ME ARBËRORËT NË GREQI
Duke filluar nga viti 1965, autori i kësaj vepre “fotografoi” gjuhën dhe zakonet e arbërorëve me kujdesin dhe ndërgjegjen e shkencëtarit, duke i inçizuar me trak. Gjatë afro 30 vjetëve ai mblodhi një thesar të dhënash mbi historinë dhe folklorin e arbërorëve: përralla, legjenda, fjalë të urta, mallkime, këngë dhe bisedime – trashëgim kulturor ky i ruajtur shekuj me radhë. Regjistrimet e bisedave dhe këngëve përbëjnë material të pastër etnografik, sepse Bellushi i la njerëzit të flisnin dhe të këndonin shqipen që dinin. Pra, i mori ato dhe i botoi në këtë libër ashtu siç ia dëgjoi veshi, pa i korrigjuar, pa i ndryshuar. Ja, disa nga rezultatet e punës së palodhur që bëri në Greqi. Sa shqiptarë ka në Greqi, nuk dihet saktësisht. Po një arbëror i shkolluar në Athinë i tha autorit se në Greqi ka 3 milionë “arvanitë”, veçse jo të gjithë flasin shqip. (f.59) Libri ka një listë të gjatë të krahinave dhe fshatrave ku banojnë arbërorët – 696 fshatra në nja 15 krahina. Në këtë listë gjen emra fshatrash si Qiuteza, Vithkuqi, Blushi, Matranga, Variboba, Dara, që dëshmojnë për lidhjet e tyre me fshatrat e Shqipërisë, si edhe me emra të njohur të arbëreshëve në Itali. Bellushi u njoh mirë me kulturën e lashtë të arbërorëve. Besa e shqiptarit, thotë ai, rron në trojet e shqiptarëve të Greqisë. Ata krenohen me këtë kryevirtyt të racës shqiptare, të cilën e shprehin me frazën, “arvanit-besalith”. Ne “nuk themi fjalë në erë”, i tha një arvanit papa Bellushit. (f.135) Për të zbuluar botën e tyre të përditshme në mënyrë më të imtë, Bellushi i pyeti arbërorët për gjërat më të thjeshta. “Si e bëni bukën, djathin? Si i punoni vreshtat? Si i rrjepni dhitë? Si i ruani bagëtitë nga ujqit?” Pastaj pyet çfarë zogj kanë andej, si u thonë maleve që kanë afër, cilët janë katundet arbërore rreth e përqark? I pyet, gjithashtu, të recitojnë numrat (l,2,3…), ditët e javës dhe muajt e vitit. Përgjigjet që mori ishin pothuaj të njëjta nga një krahinë te tjetra, gjë që tregon se në thelb kultura e shqiptarëve në Greqi është e njëjtë kudo. Autori mblodhi me qindra këngë, shumica e të cilave bëjnë fjalë për dashurinë. Ja, disa radhë të shkëputura nga këto këngë:
Eja të të puth një herë, Tani që kam pirë verë. Prapa malit kam një pus, Eja vashë të të puth. Prapa malit kam shtëpinë, Eja vashëzë të rrimë.
Libri hedh dritë edhe mbi figurat arbërore që i kanë bërë shërbime të çmuara popullit shqiptar në Greqi, burra si: I ndjeri Jorgo Marougas, redaktor i shquar i revistës “Dialogoi”, Aristidhis Koljas, autori i librit “Arvanites” (1983), veprës kryesore për njohjen e arbërorëve, Vangjelis Ljapis, folklorist, autor dhe avokat për mbrojtjen e të drejtave të arvanitëve; dr. Jorgo Haxhisotiriov, i njohur si mjek në Athinë, si shkencëtar dhe si mbledhës i folklorit arbëror. Ka edhe të tjerë.
GJENDJA E GJUHËS SHQIPE
Arbërorët janë krenarë për gjuhën e tyre. Një nga këngët që këndojnë në krahinën e Korintit thotë:
Kjo gjuhë arbërishte Është gjuhë trimërishte. E fliste Admiral Miaulli, Boçari dhe gjithë Suli (f.327)
Nga intervistat e shumta që pati autori me arbërorët, bëhet e qartë se ata e duan gjuhën shqipe me zemër, dhe kënaqen kur flasin shqip. Prandaj kanë merak ta ruajnë dhe t’ua lënë trashëgim fëmijëve. Ky merak duket edhe në ndonjë këngë të tyre, si, p.sh. në radhët: “Arvanitete të këndomi/ Gluhenë të mos harromi”. Papa Bellushi pyeti herë pas here kudo që vajti: “Do të rrojë gjuha arbërore?” “Nuk e di,-iu përgjegj një burrë,-sepse është një gjuhë që nuk mësohet në shkollë dhe nuk shkruhet”. Dhe vërtet bisedat e Bellushit me arbërorët zbuluan një konflikt midis atyre që duan ta ruajnë gjuhën me çdo kusht, dhe atyre që preferojnë greqishten, sepse ajo shkruhet. Po në përgjithësi ata kanë besim në të ardhmen e gjuhës. Kanë po ato ndjenja që shfaqi një plak nga Korinthi kur tha: “Unë kam tri vasha me shkollë. Po kur më vinë këtu në shtëpi, flasin arbërisht. Greqishten nuk e flasim neve këtu”. (f.349) Gjatë gjithë udhëtimeve që bëri në Greqi, meraku më i madh i papa Bellushit ishte për gjuhën shqipe, por edhe për kulturën e arbërorëve, dhe me të drejtë, sepse nga të gjitha anët ai dëgjoi ankime për grekët. Grekët nuk lejojnë hapjen e shkollave shqipe. Nuk i lejojnë shqiptarët as të këndojnë këngët e tyre. “S’kemi mundësi të shkruajmë gjuhën tonë,” thotë arbërori. “S’kemi botime, as fetare, as popullore, as letrare. S’na lejojnë… Jemi si një trup pa shpirt”. (f.426) “Këtu gjuha jonë flitet vetëm midis mureve të shtëpive. Ajo s’ka banesë as në liturgji, as në shkollë, as në shtyp, askund”. Kështu foli plaku 72- vjeçar Dhimitri Gonos në More. (f.419) Priftërinjtë i ndalojnë fëmijët arbërorë të flasin shqip, se “është e mallkuar”. Një burrë i tha Bellushit se kur ishte djalë i vogël në shkollë, mësuesi i rrihte nxënësit shqiptarë po të thonin ndonjë fjalë shqip, dhe i detyronte të shkruanin ato fjalë njëqind herë në dërrasën e zezë. (f.233) Grekët i shohin shqiptarët si vllehë, d.m.th. pa rrënjë, pa shtëpi, pa tokën e tyre, sikur ata nuk ekzistojnë si popull me kombësinë e vet. Edhe emrat shqip të fshatrave të tyre nuk i durojnë, dhe i kanë ndryshuar e u kanë vënë emra greke. (Megjithatë, populli vazhdon të përdorë emrat e tyre të vjetër shqip). Thonë se shqiptarët nuk ekzistojnë fare. Përgjigjen shqiptarët: “Një e rremë e madhe! Në Korinth, në Beoci, në Atika, në Eube, në Argolidhë, në More, në Thebe arbërorët i gjen si milingonat nga të gjitha anët”. (f.426) Arbërorët e dinë mirë rolin e shqiptarëve në Revolucionin për Pavarësinë e Greqisë. “Greqinë e kanë ngjallur arbërorët”, thonë ata me këmbëngulje. Por kjo e vërtetë historike nuk u bën përshtypje grekëve. Ata e mohojnë kombësinë shqiptare të herojve të revolucionit grek si Boçari, Miaulli, Xhavella, Kollokotroni, etj. duke thënë se ata ishin grekë që kishin mësuar të flisnin shqip!! Më e keqja është se ka edhe arbërorë që s’duan të thonë se janë shqiptarë. E mohojnë kombësinë e tyre dhe zemërohen po t’ua kujtosh.
UDHËTIM NË MORE MË 1970
Me interes të veçantë është udhëtimi që bëri Bellushi në More më 1970, i shoqëruar nga prifti arbëresh Jani Kaparelli. Përshkrimi i këtij udhëtimi përbën një dokument me vlerë të rrallë. Në hapësirën e gati 20 faqeve, (409-427), autori shkruan për mallin e pafund që kanë arbëreshët për Morenë, sepse, sikurse thotë ai, arbërorët e Moresë dhe arbëreshët “janë lidhur ngushtë nga historia, nga gjuha e nga besa… Jemi si mish e thua”. Ai bën fjalë për takimet e ngrohta bisedat e përzemërta, këngët që kënduan së bashku me shqiptarët e Moresë, të cilat mishëronin gëzimin e tyre të përbashkët, hidhërimin, vajtimin, besën, mundimet, dhe afërsitë shpirtërore që kanë njohur gjatë shekujve. Pastaj shkruan për prelatin simpatik grek të Moresë, dhespot Stefanos i cili, ndryshe nga qëndrimi zyrtar i grekëve, i mirëpriti arbëreshët dhe tha me gojën e tij se, “këtu janë shumë katunde arbërore”. (f.415) Madje, ai lëshoi një kartë, të hartuar në formën e një “leje” për vizitorët, ku ai përmendte me emër fshatrat e Moresë që donin të vizitonin Bellushi dhe Kaperelli.
“Ky është i pari dokument grek”, thotë Bellushi, “ku shkruhet se në More gjenden edhe sot katunde arbërore!” Dhe si i tillë “ka një rëndësi historike të madhe”. (f.416)
VEPËR E DENJË SHKENCORE
Me botimin e këtij vëllimi, Andon Bellushi ka vënë në duar të lexuesve një vepër që ndriçon jo vetëm gjendjen e shqiptarëve të Greqisë, por edhe të arbëreshëve. Vepra e tij ka material të gjerë të mbledhur në terren, nga një kërkues i pasionuar “që ulet gju më gju analfabetët e të papërfillurit”, sikurse thotë prof. Gjovalin Shkurtaj i Universitetit të Tiranës, “duke regjistruar… gjithçka që ata mbajnë mend”. Prof. Shkurtaj e cilëson veprën si “një enciklopedi të tërë të jetës, shpirtit, kulturës, dokeve (traditave), zakoneve, dhe gjuhës që flitet edhe sot në komunitetet e moçme të shqiptarëve në Greqi”. Në mënyrë shkencore autori vë në dukje botën e shqiptarëve që zbuloi në tokën e Greqisë, që do t’u vlejë dijetarëve dhe studentëve të historisë, gjuhësisë dhe folklorit. Njëkohësisht, duke iu përmbajtur kritereve shkencore që kërkonte puna e tij, ai paraqet edhe ndonjë të metë, dobësi apo konflikt që gjeti midis arbërorëve. Një nga gjërat që ia rritin vlerën librit dhe e bëjnë atë më interesant, janë fotografitë e shumta që ilustrojnë faqet e tekstit. Ato fiksojnë fytyrat e personave që takoi autori gjatë vizitave në Greqi; rrëfejnë, gjithashtu, edhe diçka nga jeta e tyre: veshjet, dhomat e shtëpive, kisha, monumente, peizazhe. Dy tipare të tjera të librit janë hartat, që tregojnë fshatrat arbërore me emër, dhe qindra e qindra shënime “notes” (në italisht), që e bëjnë tekstin më të qartë për lexuesin. Me gjithë gjendjen e rëndë të arbërorëve që gjeti autori në Greqi, për shkak të shtypjes së gjuhës dhe kulturës së tyre, ai nuk u dekurajua, nuk u dorëzua. I mbrujtur me ndjenja të thella atdhedashurie dhe i nxitur nga një mall përvëlues historik (që buron nga thellësia e shekujve), papa Bellushi, më se fundi, del fitues si etnograf, si shërbëtor i urtë i Zotit dhe si burrë i Besës shqiptare. Ai e afirmon vetveten si optimist për të ardhmen e shqiptarëve të Greqisë. Shpirti i Arbërit rron, thotë Bellushi, “i freskët, i gjallë, i thjeshtë”. Rron në këngët arbërore rron dhe do të rrojë, se “ajo ka rrënjë të thella”, dhe “flitet nga të mëdhenjtë e nga të vegjlit”. (f.424)
* * *
Teksti i këtij libri është në dy gjuhë: shqip dhe italisht (me disa faqe edhe në greqisht). Pjesa më e madhe e lëndës është në gjuhën shqipe. Teksti italisht është, në të vërtetë, një përkthim disi i përmbledhur i tekstit shqip. Megjithatë, emri i autorit dhe titulli i librit në kapakun e veprës janë në gjuhën italishte, si pason: Antonio Bellusci, “Ricerche e studi tra gli arberori dell’ Ellade – Da radici arbëreshe in Italia a matrici arberore in Grecia.” Libri ka një hyrje nga Aristidhis Kolljas, kryetar i Shoqatës Kulturore Arbërore “Mark Boçari” në Athinë, dhe një parathënie nga prof. Gjovalin Shkurtaj i Universitetit të Tiranës. U botua nga Qendra për Kërkime Socio-Kulturore “G.Castriota, Cosenza, Itali, 1994, 500 faqe. /usalbanianmediagroup
*Shënim: Citatet nga bisedat dhe këngët e abërorëve janë shkruar gati të gjitha në shqipen e njësuar letrare, për ta bërë më të lehtë leximin e tyre. –
Selia e Shoqatës Kulturore Arbërore Marko Boçari. Aristidh Kola, Antonio Bellushi dhe arvanitas të tjerë, Athinë 1984Rrugëtimi i një arbëreshi”, libri mbi jetën dhe veprimtarinë e At Belluscit
PETER R. PRIFTI San Diego, California Shkurt, 1996
_________________________
Peter R. Prifti
Peter Prifti (1924-2010) lindi në Rehovë (Kolonjë) më 1924. Pasi kreu shkollën fillore në fshat dhe Plotoren në Ersekë, emigroi në Amerikë më 1940. Peter Prifti mbaroi shkollën e mesme, pastaj u diplomua për art e letërsi në Penn State College. Vazhdoi studimet në University of Pennsylvania ku fitoi gradën shkencore “Master of Art Degree in Philosophy” (1955). Punoi redaktor në gazetën “Dielli” dhe sekretar i “Vatrës” (1958-1960), përvojë e cila e ndihmoi të njihte nga afër Fan Nolin dhe komunitetin shqiptar. Për 15 vjet ishte konsulent për çështjet shqiptare në M.I.T. (Massachusets Institut of Technology) qendër e shquar e studimeve ndërkombëtare. Më 1976 University of California, Dega e Linguistikës e mori si pedagog sapo hapi katedrën e Gjuhës Shqipe. Jetonte në San Diego, Kaliforni. Është autor i librave “Socialist Albania since 1944”; “Remote Albania – The politics of isolation”; “Confrontation in Kosova, The Albanian-Serb Struggle, 1969-1999”; “Land of Albanians: A crossroads of Pain and Pride”; “Mozaik Shqiptar”; “Unfinished Portrait of a Country”.
Aristidh P. Kola Aristidh Kola (1944-2000) është jurist, studiues, publicist, shkrimtar, veprimtar i guximshëm për çështjen kombëtare, kryetar i shoqatës së arvanitasve të Greqisë “Marko Boçari”. Mbante lidhje dhe bashkëpunoi me personalitetet e diasporës në Amerikë e Turqi, Kosovë, Maqedoni, Shqipëri, arbëreshët e Italisë dhe Korsikës. Është autor i veprave “Arvanitasit dhe prejardhja e grekëve”, “Gjuha e perëndive”, “Deklarata e Bashkimit Arvanitas”, “Fjalori korregjues i fjalëve arvanite”, “Fjalori krahasues i gjuhës shqipe”, “Greqia në kurthin e serbëve të Milosheviçit”, “Kënga e mercenarëve, prejardhja e grekëve”, “Mithi dhe e vërteta”, “Varrimi i tretë i Marko Boçarit”, etj. Nxorri revistat “Besa” dhe “Arvanon”. Në vitin 1999 përkrahu në mediet greke bombardimet e NATO-s në ish-Jugosllavi dhe UÇK-në. Është hedhur në gjyq dhe kërcënuar me vdekje nga qarqet ultranacionaliste greke. Dekoruar nga ish-Presidentët e Shqipërisë Sali Berisha dhe Rexhep Meidani, si dhe nga kryeministri i Kosovës, Bajram Rexhepi. Është “Qytetar nderi i Skënderajt”.
Andon Bellushi (Antonio Bellusci)
Prift arbëresh, gazetar, shkrimtar, pedagog, etnolog, lindur në vitin 1934 në Frashinetë të Kozencës, (Itali). Diplomuar për filozofi e teologji. Ka shërbyer si prift famullitar arbëresh. Ka themeluar revistat “Vatra Jonë, “Lidhja”, shoqatën kulturore dhe shtëpinë botuese “G. Kastrioti”, Bibliotekën Ndërkombëtare “Bellusci”. Ka botuar studime në periodikët “Shejzat”, “Zgjimi”, “Katundi Ynë”, “Studime Filologjike”, “Përparimi”. Qysh nga viti 1962 ka bërë udhëtime, studime dhe kërkime etnografike në vende të ndryshme, ka marrë pjesë në veprimtari shkencore në kuvende, kongrese në Itali, Shqipëri, Kosovë, Itali, SHBA, Australi. Ka botuar librat “Këngë fetare arbëreshe”, “Argalia në tekstet popullore arbëreshë në Frasnitë”, “Magjia, mite dhe besime popullore në katundet arbëreshë”, “Fjalor Frazeologjik i Arbëreshëvet në Itali dhe Arbërorëve në Greqi”, “Blegtoria në Frasnitë”, :Kërkime dhe Studime ndër Arbërorët të Elladhës”, “Antologjia Arbëreshe”, “Arbërorët-Arvanitë”. Është nderuar nga Qeveria Italiane, Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Qeveria e Kosovës, etj.Selia e Shoqatës Kulturore Arbërore Marko Boçari. Aristidh Kola, Antonio Bellushi dhe arvanitas të tjerë, Athinë 1984“Rrugëtimi i një arbëreshi”, libri mbi jetën dhe veprimtarinë e At Belluscit
Indictments of the Exterminators of the Albanian People
I dedicate the translation of this book, published in Vienna, Austria, in 1913 by L. Freundlich (who in the 1930 became a close friend of my father*) to the Kosovar martyrs, past and present:Not only to the men who de-fended bravely the land of their ancestors, and their own dignity as human beings, but also to all other Albanians:The defenseless children, women and the elderly who lost their lives, innocent victims of Serbian aggression.
New York, July, 1998
Collected and Edited by: Leo Freundlich Translated from German by: S. Sophie Juka
Juka Publishing Co. Inc. 1998 (revised Edition) First published in 1992 in THAT WAS YUGOSLAVIA (No. 10-12) 92.
Edited by H.P. Rullmann, Hudtwalckerstrasse, 26-D2000, Hamburg, Germany.
New York, July, 1998
S.S. Juka
The proceeds from the sale of this book will be used to help Kosovar refugees.
In March, 1878, the Russians imposed the Treaty of San Stefano on vanquished Turkey. The Treaty of Berlin, which was signed in July of that same year, modified some of the decisions dictated in San Stefano, but remained favorable to the Slavic populations in the Balkans while ignoring the rights of the non-Slavs, i.e., of the Albanians.
Montenegro, Russia’s protégé, was granted state Autonomy1 and allotted territories which were nominally under Turkish rule but whose population was Albanian: the rich valleys of Plava and Gusigne, the Albanian strongholds of Hoti and Gruda, and also the seaport of Ulcin.2
Ancient Illyrian cities of Ulpiana and Butrinti.
The see of a Catholic bishopric from 877 to 1560, Ulcin had practically never been under Slavic rule. Its population was 95% Albanian.3 The Albanians defended it heroically, just as they had defended all the other regions allotted to Montenegro by the Great Powers. However, the Great Powers eventually intervened using naval and military forces and they handed over Ulcin to Montenegro.
As a result of the Treaty of Berlin, Serbia, which already had state autonomy, was enlarged. The aggrandizement of her territory was also made possible at the expense of the Albanians, who inhabited the towns granted to her, namely Kurshumlija, Leskovac, Vranja, Toplica and Nish.
Bismarck applied to Albania the exact words once used by Metternich in regard to Italy at a time when Austria was opposed to the creation of the Italian state: “Albania,” so the Prussian statesman declared, “is merely a geographic expression; there is no Albanian nation.”
The Treaty of Berlin became synonymous with injustice for the Albanians who were deeply saddened not only because they were not granted state autonomy like the other Balkan nations under Turkish rule, but also because territories inhabited by their co-national were allotted to neighboring states. The decisions reached in Berlin in 1878 marked the beginning of a long Albanian tragedy, a tragedy to which there seems to be no end.
*****
As soon as the ceded territories were occupied by the Serbs, the Albanians were submitted to a treatment described as “cruel” by foreign diplomats.4 Tens of thousands of them were eventually forced to evacuate places, where their ancestors had lived for generations, in a very brutal way and without receiving the slightest compensation for their losses. The evacuated regions were subsequently colonized by the Serbs within a short period of time.
The Serbs, however, were not satisfied with the annexation of these territories to their state. They were bent on enlarging their domain even further. They were watching for an opportunity to get hold of other portions of land inhabited by Albanians. The Greeks and the Montenegrins were also on the watch; they too intended to enlarge further their states at Albania’s expense.
*****
It must be pointed out that when the Balkans were under Turkish rule, the so-called “Albanian territories” were vast. They comprised (see map) the vilayets (provinces) of Janinë, Manastir, Shkodër (Scutari) and Sbkup.
The Albanians, fearful that the superpowers might decide to cede to neighboring states other sections of their land, rebelled uninterruptedly against the Turks in the hope of winning state autonomy. Their frequent insurrections weakened considerably the position of the Turks in Europe.
In 1912, the Turks were so enfeebled that when the Albanians captured Shkup (Uskub, Skopje) and Manastir (Monastir, Bitolje), they granted them state autonomy within the vilayets of Shkodër, Janinë, Kosovë and parts of Manastir. The extreme weakness of the Turks became thus evident. It was at that time that Serbia decided to declare war on Turkey. The declaration was made two days after King Peter of Serbia had issued the manifesto, “To the Serbian People,” in which he asserted that he was going to wage a ‘holy war’ in order to bring to the Balkan nations freedom, brotherhood and equality.
As it turned out, the Turks were even more exhausted than they appeared to be; in fact, instead of opposing a strong resistance to the Serbian army, they decided to retreat. Those who resisted the Serbs were practically only the Albanians, for it did not take them a long time to understand what the so-called ‘holy war’ was all about: the Serbs were merely intent on conquering Albanian territories.
The Albanians, having no state of their own, had no regular army; a few weapons here and there, that was all they possessed. As a result, it was relatively easy for the well-equipped Serbian troops to advance despite the opposition encountered. Thus the Albanian cities fell one after the other; Prishtina on October 22, 1912; then Ferizaj and Shkup. Prizren was taken on November 3; Gjakova (Djakovica) on November 4 and Manastir (Bitolje) on November 20.
However, the capture of these cities did not appease Serbia’s hunger for conquest, for the age-old dream of the Serbs has been to have access to the sea; they coveted the seashores of Albania. The project to create a state extending to the Adriatic which would comprise all of the southern Slavs but where the Serbs intended to be the sole rulers, may be traced as far back as the eighteenth century. This project was very much alive among the Serbs at the beginning of the twentieth century. However, the Adriatic seashores inhabited by the southern Slavs could be included in the future state only after the destruction of the Austro-Hungarian Empire to which these territories belonged. The destruction of this empire was thus urgent. The presence of the Albanians on the Adriatic was also undesirable and had to be eliminated. Was not Montenegro given Albanian seaports? Why not Serbia?
Consequently, Serbia made preparations for the expedition of her troops to the Adriatic. The Serbs decided to proceed through Luma (Ljuma). In this region, the Albanians opposed a heroic resistance to the Serbian troops, but lacking arms, they were eventually overpowered by them. The capture of Luma greatly facilitated the advance of the Serbian army toward the Adriatic.
On November 28, 1912, the Albanians, alarmed by these events, proclaimed their independence in the southern seaport of Vlora (Valona). Playing no heed to this proclamation, the Serbo-Montenegrins continued their aggression. Durrës was captured on November 29, and shortly after, Elbasan was taken. The Serbs committed unspeakable murders and also burned and destroyed everything wherever they went. The ceasefire, eventually enforced by the Great Powers and accepted by the Serbs, was expected to last from December 3, 1912 until February 13, 1913, but was broken several times by the Serbian army.
Declaration of the Independence of Albania in Vlore on November 28, 1912.
*****
Although the Albanians had no allies to plead for them, the Great Powers decided that the Albanian problem should nonetheless be discussed. To this effect a meeting, known as the Ambassadors’ Conference, was held in London on December 17, 1912.
Here, it was agreed that Albania should be recognized as an autonomous state. Serbia accepted the decision reached at the Conference, but she did everything in her power to prevent it from becoming a reality.
*****
Albania’s borders had yet to be demarcated. Theoretically, the borders of the Balkan states that had been under Turkish rule were to be delimited primarily on the principle of ethnicity. There is no doubt that, based on this principle, the territory to be assigned to the state of Albania would not have been small. Though many Albanians had been massacred by the Serbo-Montenegrins, those that were left still constituted an overwhelming majority as compared to the Serbian population. The Serbs were aware of this fact more than anybody else. Since Albania had been occupied by their army, they succeeded, by means of threats and by modifying statistics, in presenting the small Serbian minority in the Albanian regions as being much larger than it actually was. Moreover, the Serbs contended and endeavored to convince the members of the Conference in London that the Albanians inhabiting Kosova and Macedonia were originally Serbs who had been forcibly Albanized and that they would soon turn Serb again. According to still another Serbian theory, the Albanians in the aforementioned regions were late comers; it went without saying that they had to be driven out.
By asserting that the Albanians were late comers in Macedonia and Kosova, the Serbs intended to stress the importance of history in decision making with regard to the delimitation of the borders. They contended that not only Kosova and Macedonia, but also the city of Shkodër and the seaport of Durrës (Durazzo), as well as all of the region that at the present time constitutes North Albania, had been under Serbian rule prior to the Turkish conquest.
However, should history and not ethnicity be considered as a basis for the demarcation of the borders, various historical data should be taken into account.
With respect to the Albanian-inhabited regions, it is important to point out the following facts:
1. It is undeniable that the Albanians are, together with the Greeks, the oldest people in the Balkans.
2. It also is an admitted fact that the Slavs are actually late comers in the Balkans. They did not even come as conquerors; they migrated in small groups.
3. True, the Albanian-inhabited regions were ruled by the Serbs for a brief period of time. But so were parts of Greece. The population remained Albanian as it was prior to the Serbian conquest.
4. The regions in question were not lost to the Turks in 1389. At the time of the Kosova battle, Serbia was small.
5. Prior to the Serbian occupation, the regions in question were for a period of time under Bulgarian rule. Scholars assert that the Slavic names of villages and other places both in Greece and in Albania date from the Bulgarian rather than from the Serbian occupation.
6. The Battle of Kosova was not fought by the Serbs alone, but by a coalition of Balkan nations. The number of the Albanians who took part in it was not negligible. Moreover, the hero of the battle, Milosh Kopili (who became known under his Slavised name as Milosh Obilich) was an Albanian.
*****
The fact remains, however, that in the interpretation of history, the imagination plays an important role, be it unwittingly, for history is, like everything else, subjected to trends and fashions of a particular period of time. There is no doubt that in 1913, Western imagination was marked by Russia and by the Slavs in general. The Serbs, who had been for centuries under Turkish rule, and about whom the world knew very little, managed to impose their own interpretation of history to the members of the Conference in London. Serbia was supported not only by Russia, but also by France.
*****
The Serbs insisted, in a particular way, that with regard to the delimitation of the borders, priority should be given to territorial compensation resulting from the Balkan War. Therefore, after having broken the cease-fire several times, they resumed their mass massacres on February 3, 1913, i.e., as soon as the delay fixed for the cease-fire was over. The Serbs seemed convinced that decisions would actually be made on the battlefield and not at the bargaining table.
When the demarcation of the borders was announced on March 22, 1913, the Albanians were deeply saddened because more than half of their territories were left outside the borders assigned to their state. Albania’s neighbors, however, were still not satisfied. Serbia was hopeful that the Great Powers would eventually modify their decisions and grant her Durrës and Shkodër. In March, she sent new troops to Albania. Although she had agreed to remove them as soon as the borders were delimited, she continued to keep her troops within the Albanian state. The Greeks, who as members of The Balkan Alliance, had allied themselves with the Serbs in the hope of preventing the creation of the Albanian state, were also plaguing the Albanians with blockades and blood baths.
*****
Albaniens Golgatha was published in 1913, shortly after the delimitation of the Albanian borders, i.e., at the time when the Serbo-Montenegrins, and also the Greeks, were still within the state of Albania. This booklet contains reports and articles from the world press, published between October 1912 and March 1913. These tell about atrocities committed by the Serbo-Montenegrins for the purpose of exterminating the Albanians: their lootings, tortures, bloodbaths, etc.
The editor of the booklet, Leo Freundlich, contends that some 25 000 Albanians lost their lives as a result of the massacres committed by the Serbs. This figure is considerable for that particular time. Experts, however, assert that it was much higher.
*****
As stated by Leo Freundlich in the preface, the accounts contained in Albania’s Golgotha are not complete; they constitute merely a small fraction of the material that is available.5 Among the reports that are not included, one should mention especially those written by Mary Edith Durham.6 An anthropologist, a painter, historian and journalist, Mary Edith Durham also worked for the Macedonia Relief Organization.’ She spent many years in the Balkans and lived among Albanians as well as among Serbo-Montenegrins. When she first arrived in the Balkans in 1900, she was well disposed toward the Serbs, as were many other people in the west, but she eventually denounced Serbia in all of her writings. As Aubrey Herbert, M.P., remarked, “It was only the cruelty of the Serbs that turned her affection into dislike.” A passage contained in her Twenty Years of Balkan Tangle (London, 1920) indicates to what extent she was repulsed by the atrocities committed by the Serbo-Montenegrins: “On arriving in London,” she wrote, “I packed up the Golden Medal given me by King Nikola and returned it to him stating that I had often expressed surprise as persons who accepted decorations from Abdul Hamid, and that now I knew that he and his subjects were even more cruel than the Turk, I would not keep his blood-stained medal any longer. I communicated this to the English and Austrian press. The Order of Saint Sava given to me by King Petar of Serbia I decided to keep a little longer ’till some peculiar flagrant case’.” (p. 25)
In fact, the Serbo-Montenegrins, once freed from the Turkish yoke, tried to impose upon other nations, be they Catholics or Moslems, a yoke which was much heavier than that of the Turks. “No Turk,” wrote Miss Durham in that same book, “ever treated the Armenians worse than did the two Serb peoples treat the Albanians in the name of the Orthodox Church” (p.235).
*****
Albania’s Golgotha has a particularly disturbing effect on those readers who are familiar with the history of the Albanian people and who know about the reputation of their soldiers. In fact, Albanian mercenaries were in great demand, just as the Swiss, on account of their bravery. But in the fights against the Serbs in 1912-1913, the Albanians were unable to display their real valor and dignity because these were not battles between two armies, where the soldiers of both camps make use of equal means; they were combats between the army of a state and an unarmed, defenseless population that could easily be defeated and humiliated. Needles to say that procedures of a similar nature are devoid of greatness and distinction.
*****
It is interesting to note that the Albanians did not blame the Serbian people for the atrocities committed against them; they merely condemned the Serbian government. Justin Godard, of the Carnegie Commission, who pointed out this fact, added that all nations ought to be able to make the distinction between government and people, as the Albanians did.7 However, governments followed governments in Yugoslavia without ever bringing about a change in the treatment of the Albanians who continued to be harassed, imprisoned, tortured, killed and discriminated against.8
*****
Various means may be used to commit genocide: mass killings (as was the case during the Balkan Wars), deportations, imprisonments, et al. The worst kind of genocide is when the human rights of a people are completely ignored, for this brings about a spiritual death. This was the case when Kosova and Macedonia became part of Yugoslavia. At that time, the Albanians in Yugoslavia had neither schools for their children nor hospitals for their sick people. The Albanian population was decimated by all kinds of illnesses and whereas the Albanian children were not allowed to go to school, the Serbs, whose illiteracy during World War I was shockingly high, could provide their children with elementary, secondary and higher education.
*****
Immediately after World War II, Tito decided that each of the nationalities in Yugoslavia should have its own republic — even Montenegro, still tiny although its territory had more than doubled following the Treaty of Berlin. The Albanians, however, were not allowed to have their own republic despite the fact that they were more numerous than the Montenegrins and the Macedonians. Some 40 000 of them died in the first years following World War II; others were ruthlessly beaten and tortured. When Rankovic was in power, a treaty was signed with Turkey, on the basis of which 300 000 Albanians were driven out of Kosova and forcefully sent to Turkey.
*****
After World War II, except for a brief period of time when Tito, having dismissed Rankovic, granted the Albanians a certain freedom and even allowed them to found their own university, the atrocities committed against them have continued unabated: beatings, incarcerations, killings, etc. In 1989, no matter how unbelievable it might seem, the Serbs even managed to poison over 6 000 school children.
*****
Since the fall of Rankovic, in 1966, the Serbs have started to accuse the Albanians of persecuting the Serbian minority in Kosova. There is no doubt that the purpose of this contention is to turn world attention away from the true genocide: that of the Serbs on the Albanians.
The Serbs have also pointed out, especially during these past ten years, the high birth rate of the Albanians, which allegedly is a threat to the Serbian minority. Much has been written by foreign journalists on that high birth rate. By contrast, the fact that the mortality of the Albanian infants and children is the highest in Europe is known to very few.
It is interesting to note that according to the French scholar, Ami Boué10 in 1838, Serbia’s population was less than 900 000, whereas the Albanians numbered over 1 600 000. At that time the Albanians were also more numerous than the Greeks.
These figures give an idea as to the extent of the Albanian genocide which was achieved with various means inconceivable in twentieth century Europe.
*****
The so-called Autonomous Province of Kosova is, ever since it was annexed to the Republic of Serbia in March of 1989, a frightful concentration camp, where people are constantly tortured, both physically and mentally. The Albanians, dismissed from their jobs, are dying of hunger. No humanitarian society is allowed by the Yugoslav government to send them medical supplies, food and clothing. Strangely enough, the Serbs, despite irrefutable evidence, continue to deny their wrongdoings, as they have always done in the past, a fact that Leo Freundlich has not failed to point out in Albania ‘s Golgotha.
It is surprising that even now that the atrocities have reached extreme proportions both in scope and in intensity; even now when it has become obvious that not solely the Serbian government, but all of the Serbian people are responsible for the crimes committed against the Albanians, the ‘civilized world’ is still maintaining a shocking and disturbing silence.
In an article published in the Frankfurter Allgemeine on July 9, 1991, Johann Georg Stadtmüller remarked that the unbelievable ill-treatment of the Albanians, which has been going on for so long, is something of which Europe should be ashamed. He added that the Serbs are not merely subjecting the nationalities that make up Yugoslavia to ill-treatment; they are also threatening peace. Mr. Stadtmüller noted, furthermore, that the Serbs, because of their behavior, somehow convey the impression that there is something demoniacal about them. He added that this can, of course, not be possible for an entire people; all that is needed to improve the image of the Serbs, is to make them understand once and for all that they have no right to subjugate others in an arrogant way, but must learn to live side by side with them as equals.
*****
An American pastor of Swiss origin, Frank Buchman, founder of the Moral Rearmament movement, once said that “there is enough in this world for everybody’s need, but not enough for everybody’s greed.” When thinking of this declaration, one must admit that the Serbs have somehow managed to satisfy their greed, whereas nothing has ever been provided for the most elementary, the most vital needs of the Albanians.
*****
The Albanians have often been betrayed by the Great Powers. But although frustrated and bitter, they have never given up the hope that their rights will ultimately be recognized.
Now that Yugoslavia seems to be disintegrating, one wonders, of course, what the fate of the Albanians in Yugoslavia will be. In the territories inhabited by them, they constitute an overwhelming majority and are almost equal in number to the Albanian population in the state of Albania. Consequently, it would be unfair to regard them merely as a minority group; they are a nationality.
Will the Albanian problem be solved in an equitable way or will it continue to be ignored? Will the Albanians still be treated as slaves by the Slavic populations? Will they continue to be victims of aggression and selfishness as has hitherto been the case? Or will the rights of the Albanians finally be recognized now that human rights seem to constitute the basis for resolving European problems?
Will the Albanians be finally allowed to work with dignity, to develop their varied talents, and to channel their admirable vitality toward careers with future prospects and toward goals that will not remain vain?
S.S.Juka
New York, July 1991
Footnotes
1.Montenegro is a geographical name used for the first time in the fifteenth century, after the Turkish conquest; it is not included in maps prior to the seventeenth century (see F. Miklosic, Die Serbischen Dynasten Crnojevic, fin Betrag zur Geschichte von Montenegro, Vienna, 1882).
2.Ulcin: from Alb. Ulk = wolf.
3.In one of the articles on Ulcin published in The New York Times back in 1880, it..is clearly stated that the population of Ulcin and its district “is Albanian” with just a “sprinkling of Slavs and Gypsies” (NYT, Sept. 13, 1880, 4:3).
4.”The Servian Government has behaved with great and unnecessary harshness, not to say cruelty, toward the Albanians in the recently ceded districts…the inhabitants of over 100 Albanian villages in Toplitza and Vranja Valley were ruthlessly driven forth from their homesteads by the Servians…” (letter sent to the Secretary of the Foreign Office of G.B. by the British consul in Belgrade, Nov. 26, 1878; see: British Museum, “Accounts and Papers” -38- 1878-9 LXXX 79, 574-575.
This letter is reproduced in: S. Rizaj, The Albanian League of Prizren, English Documents, Prishtinë, 1978, pp,241-242).
5.The Report of the International Commission to inquire into the Causes and Conduct of the Balkan Wars, Carnegie Endowment for International Peace, recounts the atrocities committed by the Serbo-Montenegrins against the Albanians, thus corroborating the statements contained in Albaniens Golgatha. But the report was published at a later date, i.e., in 1914.
6.ME Durham (1863-1944) published several books dealing with the Balkans: Through the Land of the Serb (1904), The Burden of the Balkans(1905), High Albania (1980), Struggle for Scutari (1914), Twenty Years of Balkan Tangle (1920), The Serajevo Crime (1925), Some Tribal Origins, Laws and Customs in the Balkans (1928). Miss Durham was elected a fellow of the Royal Anthropological Institute of England.
Miss Durham recounts the atrocities perpetrated by the Serbo-Montenegrins against the Albanians especially in her Strugglefor Scutariwhich appeared in print in 1914, i.e., after Albaniens Golgatha. However, prior to this book, articles on those atrocities written by her had been published in various newspapers.
7.SeeL ‘Albanieen1921,Paris,1922,p.234.
8.According to the Treaty of Saint-Germain-en Laye, the Yugoslav Government had to protect the rights of all the citizens. But the persecutions against the Albanians did not stop. Nicholas Bojaxhiu, Mother Teresa’s father, a native of Shkup, was poisoned by the Serbs, as reported by his son Lazër Bojaxhiu in an interview published in the Italian magazine Genre(Dec. 1979 and Jan. 1980). Mother Teresa’s family eventually moved to Tirana, Albania.
9.During World War I, “…illiteracy of the whole Serbian nation was 83%…” (E.H. Huskell, “The Truth about Bulgaria,” reprint from the Oberlin Alumni Magazine, 1918).
10.Born in 1794, the son of a wealthy shipbuilder, Ami Boué spent his childhood in Hamburg, Geneva and Paris. Orphaned at the age of 11, he was brought up by his uncle Antoine Odier, a banker. But he showed no interest in shipbuilding or bookkeeping. Instead, he went to Edinburgh, Scotland, to study medicine. He was an excellent student. Thanks to one of his teachers, he became, at the same time, deeply interested in botany and geology. His numerous publications in this latter field are greatly valued by specialists. Boué was co-founder of the French Geological Society. From 1836 to 1837, Boué, who by that time was an established scholar, journeyed, accompanied by a team of experts, through European Turkey for the purpose of studying the resources and the nationalities of that territory. In 1840, he published La Turquie d’Europe, a work which was admired for its unbiased scholarship, its clarity and precision. The Serbian scholar and patriot Alexandar Belie wrote that “it is superfluous to underscore the importance of the works by the distinguished French scholar Ami Boué. His La Turquie d’Europe in four volumes, each one comprising 400 pages, is a real encyclopedia with which no other publication of this kind could possibly compare as of this date.”
N.B. The reader may find the usage of quotation marks at times faulty. I did not think it appropriate to make any changes. Also, I considered it unfit to correct inconsistencies with respect to city names (thus: Scopio, ijskiib; Tirano, Tirana; Prizrend, Prizren, etc.).
S. S. Juka
Albania’s Golgotha
On the east bank of the Adriatic, hardly a three- day journey from Vienna, live the Albanians, an autochthonal people who for centuries have been fighting for freedom and independence against enemies and oppressors of all kinds. They have preserved their originality despite numerous wars and historical upheavals. Neither the great migrations, nor the battles against Serbs, Turks and other invaders and oppressors have succeeded in preventing the Albanians from maintaining pure and unadulterated their distinctive traits with respect to race, language, ways and customs.
The history of this nation is an uninterrupted succession of the most murderous battles against cruel oppressors. But not even the bloodiest horrors have managed to exterminate this strong race. Also, the intellectual life of the Albanians has been remarkable despite the fact that the oppressors have nipped in the bud every possibility of cultural progress. This nation has given to the Turkish Empire its most outstanding generals and statesmen. The best judges in the Ottoman Empire are of Albanian origin. The most remarkable works in Turkish literature are written by Albanians.
Nearly all merchants in Montenegro were originally from this nation. The same may be said regarding merchants in many Romanian cities. In Italy, too, the Albanians have played an important role in various domains (Crispi,’ for one, is of Albanian origin) and in Greece, the most courageous soldiers were of Albanian descent.
Following the massive upheavals produced by the Balkan War, this nation’s age-old dream of freedom and independence was at last going to become a reality.
The European Superpowers decided to grant state autonomy to Albania.
However, the Serbs, prompted by their greed for conquest, devised a means of destroying the beautiful dream of a brave and freedom-loving nation shortly before it came true. Serbian troops invaded Albania with murderous assaults and arson. “Since we are not allowed to have Albania itself,” so the Serbs thought, “there is only one solution left: the extermination of the Albanians.”
October 18, 1912, King Peter of Serbia issued his manifesto, “To the Serbian People,” in which he stated, among others, the following:
The Turkish governments have shown a lack of understanding as regards responsibilities towards their citizens, and they have turned a deaf ear to all grievances and protests. The situation has eventually become such that in European Turkey nobody is satisfied any more. The Serbs, the Greeks and also the Albanians consider it intolerable.
As a result, I have ordered my brave army, in God’s name, to wage a holy war, in order to free our brethren and to secure for them a better life.
My army will meet in Old Serbia with both Christian and Moslem Serbs, who arejust as dear to us, but also with Christian and Moslem Albanians with whom our nation has shared for thirteen centuries, uninterruptedly, both joys and sorrows. We shall bring freedom, brotherhood and equality to all of them.
A half year has hardly gone by since the proclamation of this solemn manifesto. How did the Serbs fulfill the promise of their king?
The answer is: people were murdered in thousands; men, women, children; the elderly tortured to death; villages burned down or looted; women and young girls raped and a whole land, devastated and ransacked, has been immersed in blood.
The Serbs did not come to Albania as liberators of the Albanian people, but as their murderers. At the Ambassadors’ Conference in London, it was proposed that Albania’s borders should be defined on the basis of statistics pertaining to nationality and creed which were to be validated on the spot by a commission. The Serbs hastened to prepare these statistics with machine-guns, firearms and bayonets. They perpetrated atrocities impossible to describe. The feeling of indignation and horror aroused by these crimes is surpassed only by the dreadful uneasiness that one is bound to experience when considering that such frightful horrors may be committed in the twentieth century in the very heart of Europe not far away from important cultural centers. This feeling becomes the more disturbing because nothing has been done to put an end to the unspeakable massacres despite the fact that for months now reporters of all nationalities have been writing about these horrid deeds and notwithstanding the furious accusations that Pierre Loti2 hurled so vehemently at the world. A brave and remarkable people is being tortured on the cross before the eyes of the entire world, and Europe, Christian Europe, civilized Europe, is not uttering a word about it.
Tens of thousands of defenseless people have been butchered, women have been raped, elderly people and children strangled; hundreds of villages burned down, priests slaughtered.
Yet Europe is remaining silent!
Serbia and Montenegro have set out to conquer a foreign land. But that land is inhabited by a freedom-loving and brave people who, despite centuries of bondage has never gotten used to tolerating a foreign yoke. On account of this fact, the solution was: the Albanians must be exterminated.
A brutal, dehumanized army showed by means of dreadful procedures how this decision could be put into practice.
Innumerable villages were razed to the ground and countless people slaughtered in bestially cruel ways.
Where once stood modest homes that generations of poor Albanians had built diligently, there now lie heaps of smoking ruins. A whole nation is bleeding on the cross — and Europe does not say a word!
*****
The purpose of this publication is to arouse the awareness of the European public. The collected reports included in it constitute merely a fraction of the material that is available. Besides, their content is well known to the European governments through official consular accounts and abundant reports that have appeared in the press.
So far, these governments have remained silent.
But now any prolonged silence will imply complicity. The Great Powers must turn to the raging barbarians with an unconditional “Hands Off!” In Albania, the cruel expedition of genocide must be halted and an international investigation commission set up to inquire about the dreadful changes brought against the Serbian government.
Above all, the Serbo-Montenegrin troops must leave without delay the Albanian territory they have invaded and the Greek blockade which is cutting off Albania from every food supply, must also be lifted.
I appeal to the governments of the Great Powers; I appeal to the European public in the name of humanity, in the name of civilization, in the name of the distressed Albanian people.
I turn to the public of England, to the nation who at the time of the Armenian massacres raised so courageously her voice in defense of the oppressed.
I address my appeal to the French, to the nation that has so often proved that she stands for humanity and human rights.
A wretched nation enduring a dreadful fate is calling for help from her Golgotha.
Will Europe hear her call?
Vienna, Easter Sunday, 1913
Leo Freundlich
The Albanians Must Be Exterminated
In regard to the news report that 300 Albanians from Ljuma, who carried no arms, were shot in Prizrend without legal proceedings, the Frankfurter Zeitung wrote this: “It seems that in this particular case, the Serbian troops are to be blamed for the carnage. However, there is not the slightest doubt that on other occasions, when very bloody massacres were committed by irregular, auxiliary troops, these acted under the orders of Serbian authorities who fully approved them.
At the beginning of the war, we ourselves were often openly told by Serbian officials: “We shall exterminate the Albanians.” Since this policy of genocide has been continuing unabated despite European protests, we consider it as our duty to expose bluntly the intentions of the authorities in Belgrade. These will angrily deny their declarations, aware as they are that journalistic ethics, do not allow us to mention names. However, it is not difficult to understand that we would not release such information if we were not absolutely sure about it. After all, the facts exposed here are much more eloquent than the most sincere confessions. Since last fall when Serbian troops crossed the border and occupied land inhabited by Albanians, one bloodbath after another has been committed.
A Genocide War
In an article published in the Kreuzzeitung, Professor Schiemann wrote this: Personal letters have been coming here from war headquarters, despite the tough censorship in the allied Balkan states as well as the pressure put on war correspondents. They describe the deportment of the Serbs and Greeks in the war. The picture that gradually emerges from these letters is unusually afflicting. The Serbs, Professor Schiemann declares in his article, are waging a war of genocide against the Albanians. They would like to exterminate this nation root and branch.
The Daily Chronicle reported on November 12, 1912, that the slaughter by the Serbs of thousands of Albanians was an undeniable fact. Near Üsküb, 2 000 Moslem Albanians and, not far from Prizren, 5 000 of them were butchered. Many villages have been set on fire and their inhabitants massacred. When homes were searched for weapons, the Albanians were simply killed even when no weapons were found. The Serbs made it clear that Moslem Albanians had to be eradicated. They contended that this would be the most effective way of appeasing the country.
*****
The war correspondent of Pome’s Messaggero gives an account of the frightful massacres perpetrated by the Serbs against the Albanians in the vilayet of Kosovo. As a result of the resistance opposed by the Albanians, such towns as Ferisovic, Lipian, Babus and others were completely destroyed and most of their inhabitants killed. A high ranking Catholic priest made it known that fighting in the surroundings of Ferizovic raged for three days. After the conquest of the town, the Serbian commander is said to have summoned the fugitives to return quietly and to hand in the weapons.
When this was done, three or four hundred people were slain. In all of Ferizovic, only half a dozen Moslem families remained alive. Poor Serbian families quickly settled in the homes of the well-to-do fugitives.
*****
The Paris newspaper Humanité published an official account which had been communicated to a consulate in Salonica. This communication tells about the way the Serbs acted in Albania; about their lootings, destructions and massacres. The number of Albanian villages completely or partially destroyed by the Serbs in a systematic way, amounts to thirty-one. The gangs, led by Kristo from Kumanovo, Ssiro Dilow from Üsküb, Alexandrowos from Ishtip and others, plundered all of the villages in the districts of Kratovo and Kotchana, set them on fire and slaughtered the entire Moslem population. In Shuyovo and Mesheli, all of the Moslems were slain; two hundred others were killed in Vetreni.
In Bogdanitza, sixty Turks were locked up in a mosque.
They were let out later on and thereupon killed one after the other. In the district of Kawadar, thirty-four villages out of ninety-eight were destroyed. The Turks, some of whom believed to have been saved thanks to a ransom paid to a gang, were butchered by another gang. In Drenovo, all of the inhabitants were killed. Between this place and Palikura a whole row of graves were discovered, including a few with heads sticking out of them. These were graves of martyrs who had been buried alive.
Manhunts
The war correspondent of the Danish newspaper Riget, Fritz Magnussen, is a man who was formerly well disposed toward the Serbs. In a telegram he sent from Üsküb to Semlin by a special messenger, in order to avoid the rigorous censorship, Magnussen describes as follows the comportment of the Serbs in regard to the Albanian population:
The war-making of the Serbs in Macedonia is characterized by a frightful slaughter of the Albanian population. The army is waging a horrible war of genocide. According to declarations made by officers and soldiers, 3 000 Albanians were killed between Kumanovo and Üsküb, and S 000 around Prishtina. The Albanian villages were encircled and set on fire.
Thereupon, the inhabitants were chased out of their homes and killed like mice. The Serbian soldiers boast about this manhunt.
Üsküb is in an absolutely horrifying state. Albanian homes have to be thoroughly searched. Should some object be found that looks like a weapon, the members of the household are killed on the spot. Streets are very unsafe because of the constant shooting from and at the houses.
Yesterday, thirty-six Albanians were sentenced to death by the war tribunal and shot down immediately.
Not a single day goes by without savage murders being committed against the Albanians. The river, further up, is filled with corpses. In the villages all around, hunting expeditions are organized every day. Yesterday, I was invited to participate in such a hunt by a Serbian officer who boasted, at the same time, of having killed with his own hand nine Albanians the previous day.
*****
The Reichspost received a file from a personality whose name and outstanding position must be considered by every respectable newspaper as a guarantee regarding the authenticity of the information included in it. This information concerns the dreadful crimes perpetrated in Albania by Serbian gangs and by regular Serbian troops.
The file contains the following reports:
The city of Üsküb and its surroundings bear evidence of the atrocities committed against the Albanians. For days together, I saw the battues organized against the Albanians by Serbian armed gangs and by regular troops. For three consecutive nights, I could see the sky red with the flames of burning villages.
As a result of these horrendous acts, five villages in the immediate vicinity of Üsküb were devastated. Almost all of their inhabitants were killed, despite the fact that in the surroundings of Üsküb the Albanians did not oppose any armed resistance to the invading Serbian troops. Behind the fortress of Üsküb, there is a precipice, which, to this very day is filled with corpses of over one hundred victims of this hunt.
Likewise, in the ravine of Vistala Voda, in the vicinity of Üsküb, lie eighty Albanians. A trustworthy informant with whom I spoke myself, visited the hospital of Üsküb shortly after the Serbs entered this town and found there, during his first visit, 132 wounded Albanians. The following day, only eighty of them were left and a few days later only thirty.
The treatment to which the wounded Albanians were subjected was absolutely cruel. They were refused food and drink. As a result, some of the wounded, as reported by eye witnesses, died of hunger at the hospital. The inhabitants of the region claim that many of the corpses and even bodies of wounded people still alive, were thrown into the Vardar. This river washes down, at a distance below the city, twenty to thirty corpses every day. In my hotel in Üsküb, several Serbian Komitatchis were stationed. They spoke very feely and boastfully, especially when the wine loosened their tongues, about robberies and human battues. One evening, in the middle of the street, two unarmed Albanians were killed.
They were going home quietly. The two killers, who shortly after their misdeed made their appearance in the hotel where they got drunk, remained unharmed by military authorities despite the fact that everybody in town knew that the crime was committed by them.
Another bloody incident took place in the city on the Vardar bridge. There, three Albanians, who were going downtown on errands, were attacked by Serbian soldiers and killed immediately without a trial, without a hearing. Since the soldiers seemed to find the digging of the graves strenuous because the soil is frozen, many bodies of those who had been killed were simply thrown into wells. The informant counted in the region of Üsküb thrity-eight wells filled with corpses of Albanians. The authorities in charge of the persecution are connected with bandits. I myself was present when a Serbian soldier in Üsküb produced two watches and 150 Turkish pounds which he had already gotten hold of. Thereupon, the soldier noticed a well-dressed Albanian who was passing by and, sincerely doleful, declared: “Too bad there are so many people present; otherwise I would have spent a bullet on him.” The Albanian is regarded as an unprotected outlaw, a being not safeguarded by any government principle or legal power. However, quite a few excesses are also committed under the influence of drink. The inebriated military bands who roamed about an broke into homes were the most dreadful ones.
Given the fact that I am very fluent in Serbian, Serbian officers and soldiers have often considered me as one of their co-nationals. I was thus told in a boastful manner by a Serbian soldier how he and his comrades had attacked an Albanian village near Kumanovo: “Many of the inhabitants who were no longer able to escape had concealed themselves in the attics of their homes. We forced them to come out by means of smoke, when their cottages were on fire they came out of them like moles out of their galleries, screaming, cursing and whiningly begging for mercy. We shot them down at the doors. For children, we used our bayonets, thus saving our bullets. We destroyed the village completely, because shots had come from a house which displayed the white flag.” Bloodbaths were not stopped by military authorities anywhere. Many of the officers took part in the atrocities, and there was not a single Serb who did not act from conviction that by committing these horrors he had accomplished a rewarding act in accordance with the will of his superiors.
*****
In Kalkandele, eighty-five Albanians were killed in their homes, where they were found by the Serbs, and the town was looted despite the fact that no armed opposition had previously taken place there. The shameful acts committed against women and girls, even against twelve-year-old children, are beyond description. The horrors reached perhaps their peak when the soldiers forced the fathers and husbands at gun point to be present and to light up the scene when outrages were committed by military gangs at home against their daughters and wives. The town of Ciostivar was saved because 200 Turkish pounds were paid to the Serbian commander. Here, only six Albanians were shot.
In contrast with the places previously mentioned, Ferizovic opposed an organized armed resistance. During the fight which lasted twenty-four hours, an Albanian woman, seized the gun of her husband who had just been killed and shot down five Serbs before she was killed herself. To the carnage of Ferizovic over 1 200 Albanians fell victim. As of this day, the town has almost no inhabitants: remaining are only three Moslem Albanians over fifteen years of age.
Also, in Gillane, where the Albanians did not defend themselves, the entire population perished by fire and sword; the only survivors were a few fugitives. At present, merely ruins are left to attest to the massacres and the fall of Gillane.
In Prishtina, the Serbian occupation was even bloodier. The Albanians estimated the number of the dead here at 5 000. One must admit, in all justice, that here the white flag was very improperly used for after the flag was hoisted, Turkish officers suddenly opened fire on Serbian troops. Their intention was obviously to obstruct the armistice negotiations with the Albanians. The consequence of this deed was the annihilation of hundreds of Albanian families; even infants in their cradles had to pay with their lives.
In the village of lescovac, near Ferizovic, eight unarmed Albanians were attacked by Serbian soldiers and immediately shot.
*****
The city of Prizren opposed no resistance to the entry of the Serbian army. Yet, here too, as elsewhere, blood flowed in streams. Prizren is now, after Prishtina, Albania’s most desolate town. The native people sadly call it “the kingdom of death.” It is here that Serbian gangs wrecked the greatest havoc. They broke into houses and massacred those who stood in their way, regardless of age or sex. For days, the corpses of the killed lay on the streets unburied because the Serbian conquerors were busy elsewhere, and the surviving Albanians did not dare to get out of their homes. The attacks were repeated every night in the city and its surroundings. Some 400 Albanians lost their lives during the first days following the invasion by the Serbs. Despite this fact, the commander-in-chief, Jankovic, forced, at gun point, both the notables of Prizren and the tribe leaders to sign a declaration of gratitude to King Peter for “the liberation that came about thanks to the Serbian army.” Then, as the Serbian troops, ready to proceed westward, were unable to obtain horses to transport their equipment, 200 Albanians were requisitioned. Each of them was to carry loads weighing fifty to sixty kilograms. These men were then obliged to walk for seven hours during the night over rough roads in the direction of the district of ljuma.
These unfortunate people reached their destination completely tired out and in a frightful state as a result of the extreme exhaustion and the ill treatment inflicted upon them. Even the Serbian commander expressed disapproval concerning this kind of proceeding.
A woman from Fandi, named Dila, came to Prizren with her son, another relative and two men from the village of Gjugja. She wanted to shop for her daughter’s dowry. Before leaving Prizren she applied, at the headquarters of General Jankovic, for a pass for herself and those accompanying her; they wanted to cross the Serbian military posts unharmed. She obtained the pass. When the five people arrived in Suni, which is at a distance of four hours from Prizren, they were robbed of their possessions. The four men were then tied up and thrown into a pit. Thereupon, these unfortunate people were shot dead by soldiers from the edge of the pit. The desperate mother, who witnessed the scene, called out to her son, but when she became aware that he no longer moved, that he was killed, she fell on her knees before the soldiers imploring them to kill her too. She was tied up to a tree. When officers came along having heard the shots, the soldiers exhibited a loaf of bread, all broken up, which they had taken away from the woman and in which they had inserted two Mauser cartridges. They showed this as alleged proof that the men were trying to smuggle ammunition. Thereupon, the officers left them alone.
The wretched woman remained from Monday afternoon until Wednesday tied up to a tree facing the pit where her dead son was laying.
On Wednesday, completely exhausted as she was from lack of food and the cold of the late autumn nights, she was dragged back to Prizren. She got there Wednesday night. She was locked up again and the following day was taken to the military headquarters. Although General Jankovic was obliged to admit that the sorrowful woman in front of him was innocent, she was not set free but remained in custody at the house of the Serbian bishop until the following day. Only then was she handed over to the Catholics and taken to the Church; there, the poor creature was able to freshen up.
In Prizrend there lived a baker, Gjoni i Prek Palit, who had to furnish bread to the Serbian troops. One day, the sergeant in charge of provisions came to the bakery. Since he was planning to come back, he left his gun hanging there. A few soldiers who haphazardly entered the bakery a little later noticed the gun and arrested the baker, claiming he had violated the law that prohibited arms. He was immediately taken to the military tribunal and shot dead. When Gini, the baker’s brother, heard about the arrest, he ran instantly to the sergeant and took him to the military headquarters. The aforementioned sergeant testified that the Mauser gun was his own, and that he had left it momentarily in the bakery. He also gave the correct number marked on the gun and recognized that it was his own gun. Gini and the Serbian witness were beaten up and chased away. Gini was unable to learn anything regarding his detained brother. Ten days later, the corpse of the shot man was found some fifteen minutes away from the city by the unfortunate mother. She had been looking for her son day and night, and believed him to be still alive. She requested that the dead body be left with her so that she could provide a Christian burial for him. Her request was denied. Thereupon, the Catholic priest appeared before the commander and asked, in the name of religious freedom, for permission to bury the body in the Catholic graveyard. This request was also rejected. The only authorization granted was to bury the dead body on the very spot where it was found.
Even officers took part in the massacres. In Prizren a soldier had asked in vain his regiment’s officer for shoes, or opankas. He was then advised by another officer that in case he would see an Albanian wearing good-looking opankas, he should take them away from him, for after all, did he not have a gun! The officer showed him his own opankas clearly indicating how he had appropriated them.
*****
In the surroundings of Prizren three Albanian villages were completely destroyed and thirty municipality representatives from the vicinity killed.
The latter were accused of “being pro-Austrian”. In one of these municipalities, the soldiers forced the women out of their homes, bound them together and obliged them to dance, lined up in rows. Thereupon, the soldiers opened gunfire on these captives and had fun watching the defenseless victims as they collapsed, bleeding, one after another.
When General Jankovic was informed that the Ljuma people were setting about to impede the march of the Serbian troops toward the Adriatic, he gave orders to proceed with excessive harshness. In the district of Ljuma, twenty-seven villages were completely destroyed, and the inhabitants, including children, killed. This region was the scene of the most frightening acts of cruelty perpetrated by the Serbs against the Albanians during the genocide war: women and children were literally wrapped in straw and burned alive before the eyes of their captive husbands and fathers. Pregnant women were torn to pieces in a horrible way and the unborn child was set on the bayonet. My informant, a highly responsible and absolutely trustworthy gentleman, added this to his report: “All this seems unbelievable, but is nonetheless true.” 400 men from Ljuma who surrendered voluntarily were taken to Prizren, where they were killed daily in groups of forty to sixty people. Similar executions continue to be carried out every day. In the surroundings of Prizren lie unburied to this day, hundreds of corpses. Djakova, too, is almost completely destroyed and its inhabitants are decimated.
Sixty Albanians were killed in Tertenik, thirty- two in Smira, twenty in Ferban, nineteen in Ljubista.
In Kameno Glava, which numbered fifty households, all of the men – without exception – were killed. In this latter village, the men were forced to place themselves in a rank, and then to salute. Thereupon, they were tied up and shot dead, without being tried by any military tribunal. In Presevo, too, there were few survivors. The number of the Albanians killed in the vilayet of Kossovo is estimated at 25 000, and this figure does not constitute an overstatement.
*****
On March 20, 1913, the Albanische Correspondent released this information: We have received the following report from a reliable Albanian source in Üsküb: Unbelievable crimes are being perpetrated both by Serbian troops and by Serbian Komitatchis against the population in the surroundings of Üsküb, in the territories occupied by them. European circles here were particularly horrified by the following incidents which were ascertained in the most reliable way. At the end of February, Serbian armed forces entered the village of Shashare. After they got all the men and the boys out of the way, the soldiers raped the women and the girls. Serbian soldiers committed the same shameful acts in the village of Letnica. It must be pointed out that the population of both Shashare and Letnica is entirely Slavic and Catholic. Serbian troops do not stop from committing unspeakable brutal acts even against Christian people of their own race.
In other districts, the wild troops have perpetrated even worse atrocities. In twenty-nine villages situated in Kara Dag, 280 farmhouses owned by Moslem Albanians were burned down, and all of the male inhabitants, unable to escape, were killed by the soldiers with bullets or bayonets. The Serbs go raging from village to village similar to the Huns. The villages of Trstenik, Senica, Vrban, Ljubista and Giulekar were the scene of a horrible bloodbath. Here, 238 men were pitilessly slaughtered. In Sefer, an old woman, together with her Catholic servant, were burned alive. The wretchedness of the population is immense.
In the village of Ljubista, the misery is such that Moslem Albanian women sell themselves for 400 plasters as property, or, so to speak, as slaves to surviving Moslems. In this latter village a man, an old woman and two children were burned alive by the Serbs. In Giulekar, the belly of a pregnant woman was slit open with a bayonet and her offspring forced out of her body.
In Presta, a Moslem woman whose husband was taken away from her, shot five Serbian soldiers. Thereupon, the Serbs set on fire the whole village, consisting of 90 farms, and let it burn down to the ground.
Entire regions are being devastated by the Serbs, and the inhabitants slaughtered. The Serbian rage is aimed against Catholics just as violently as against Moslems. The surviving population is in a state of indescribable misery and despair.
A report published in Deutsches Volksblatt, dated February 19, 1912, contains the following: “In the region occupied by the Serbs, there are only few villages and communities which may be considered as completely spared by the Serbs and too many Albanians who want to avenge themselves for the deaths of their wives and children. A very small number of individuals obeyed the orders issued in town to surrender weapons without delay. Most people concealed the weapons at home or escaped with them, for it is easier for an Albanian to give up his property than to surrender his gun. In order to enforce the law, patrols were sent to homes. They would search the house thoroughly, and woe betide those in whose homes weapons were found.
The military tribunal pronounces the verdict within a matter of hours. A striking case took place in Tirano. There, Serbian soldiers went to a merchant and bought all kinds of goods. When it was time to pay, it turned out that they had no money. Therefore, one of the soldiers gave the merchant his gun as a pledge of good faith. Later on, the soldier concerned about his deed, went to the commander in charge claiming that the merchant had taken the gun away from him. Shortly afterward, a patrol went to the merchant, found the gun, and took the Albanian before the military tribunal.
Although he insisted he had accepted the gun as security, he was, nonetheless, shot dead.
An Albanian man, from the village of Zala, north of Kruja, escaped after shooting dead a Serb who had entered his hut and was about to attack his wife. Later, when the Serbs arrived at the place where the shooting had occurred and did not find the killer, they massacred all the inhabitants of that village, numbering over one hundred, including women and children, and set the village on fire. This is, unfortunately, the sad truth.
The Blood Lust of the Serbs
The following has been reported by the special correspondent of the Daily Telegraph:
“The frightful persecutions in world history have all been surpassed by the horrible dealings of the troops led by General Jankovic. During their march through Albania, the Serbs have not only treacherously executed armed Albanians but, in their awful savagery, they have also murdered defenseless people: women, children, the elderly, and even infants on their mother’s bosom.
Serbian officers, carried away by their conquests, have proclaimed that the most effective way to bring peace to Albania is to exterminate all of the Albanians. Between Kumanovo and Üsküb, 3 000 people were massacred by the Serbs. In the surroundings of Prishtina alone, 5 000 Albanians fell under their blows. These people were not killed in an honorable battle; they were victims of a series of horrible slaughters. Also, Serbian soldiers have devised new methods of perpetrating atrocities to satisfy their blood thirst. In several villages, the houses were set on fire and the poor inhabitants ruthlessly killed like rats as they tried to rescue themselves from the flames. The men were slaughtered before the eyes of their wives and children, and the grieving mothers were forced to witness the massacres of their children, who were literally chopped in pieces.
For Serbian soldiers, executions constituted a daily entertainment. All of the inhabitants in whose houses weapons were found were executed.* They were either shot down or hanged. In one day, up to thirty-six executions took place. Worth mentioning is the fact that Serbian nationalists living in Hungary have shown indignation with regard to the massacres in Albania. Mr. Tomic, a former secretary of the Serbian prime minister Pasic, said that during his trip from Prizren to Ipek, he did not see anything else on both sides of the road but villages that were burned out and razed to the ground.
The roads were studded with gallows on which bodies of Albanians hung. The street of Diakovitza looked like an “avenue of gallows.”
Even newspapers published in Belgrade shamelessly recount the dreadful atrocities of the Serbs.
When the soldiers of his regiment marched into Prizren, Colonel Osbic told them: “KILL!” The newspapers in Belgrade made it known that when this order was pronounced, “the Serbian soldiers stormed into the houses and killed every being they could find.”
Later on, the Daily Telegraph published this report, based on the account of an Albanian notable who guarantees its authenticity: Whoever denounces an Albanian to the Serbs, can be sure that that particular Albanian will be executed. There have been people who owed money to Moslem Albanians. They went to the Serbs and denounced those Albanians as traitors. Those unfortunate Albanians were immediately hanged. As for the denouncer, he managed to acquire, at a ridiculous price, the house and the field of his victim.
In Üsküb, unarmed Albanians have simply been killed by Serbian officers. If even a hunting knife is found in a home, the owner of the house is killed.
In Ferisovitch, the Serbian commander had summoned the fugitives to return and to surrender the arms. But when over 400 people came back, they were murdered. In the whole town of Ferisovitch, there are hardly a dozen Moslem families left alive. This account was confirmed by the war correspondent of the Messaggero.
In Pana, the prisoners were killed by the Serbs.
In Varos and Prishtina, the population is literally decimated. The Serbian officers themselves admitted that ‘they are in chase’ of Albanians and one of them boasted to have killed with his own hand nine Albanians in one day.
According to the same source of information, a physician of the Red Cross reported this: The Serbs have killed mercilessly everywhere in Albania. Neither women nor children nor the elderly have been spared.
In Old Serbia, I have seen villages burning every day.
In the vicinity of Kratons, hundreds of prisoners were lined up in two rows, as ordered by General Stefanovic, and then shot dead with machine guns. Near Sienitza, 850 Albanian notables were murdered by order of General Zivkovic on account of the opposition they had shown.
*****
The Albanische Correspondenz reported from
Trieste on March 12 that “At the Albanian Congress was read aloud a letter from Kroja, near Durazzo, dated February 27. Therrein, it was stated, among others, that all of the buildings and also the villas of Mashar bey and Fuad bey (both of whom were participating in the Congress) were burned down. In Vignola, near Kruja, the brother of Ali Lam Osmani was buried alive up to the hip by the Serbs who later on shot him dead. The letter ended with these words: ‘We shall no longer see one another. May we meet again in the other world’!”
The Serbs Plunder!
Ahmet Djevat, secretary of the Comité de Publication D.A. C. B., issued the following information which is based on accounts of various witnesses:
“In Strumitza, the Serbs committed unbelievable thefts and robberies. Alone Major Ivan Gribic, who is commander of the fourth battalion in the Serbian fourteenth line regiment, sent off to Serbia eighty cart-loads of furniture and rugs. All of the women and girls in Strumitza were raped and forcibly baptized. The remainder of the unfortunate Moslem population is dying of hunger, wretchedness and malady…”
*****
On March 21, 1913, the Albanische Correspondent received from Trieste the following report: The misery in Albania has become most frightening. The Serbian troops, having first taken Durazzo, were then thrown into the land without being provided by the Comissariat with supplies of food and fodder. They were thus advised to resort to requisitions. This was done with extraordinary cruelty. Of all the supplies that were available, they took nine out of ten for themselves. They also refused to deliver certificates for the supplies requisitioned by them.
Moreover, the Serbian troops did not make requisitions solely for their own needs. Whatever provisions they could lay their hands on were taken away and destroyed. Old olive trees, which had been planted way back during the Venetian rule and which constituted their owner’s livelihood, were felled by the Serbs, as were also slaughtered by them cattle big with young. No sheep, no hens, not an oka3 of corn which could be taken remained untouched by the Serbs. They also robbed and plundered extensively. The Serbs shipped large amounts of rugs and other looted goods from Durazzo to Salonica, whence they were then sent to Belgrade. The Serbs even took away antique benches from the government building in Durazzo and sent them off by boat, together with other spoils.
Fazil Toptani Pasha, to whom we presented this report for examination, explained: “Whatever is contained in this report is true. But these facts constitute merely a small fraction of all the hideous acts committed in our fatherland by the barbarians. The Serbs broke into Albania murdering, robbing, burning. They brought about devastations so abominable as to defy anyone’s imagination.
We were told this by Dervish Hima: Let it be publicly known that a large number of the Albanian people may die of starvation. We are in the spring season. It is the time when the land is cultivated. But the seed has been taken away by the Serbs. Yet even if the Albanians had the seed, they would still not be able to cultivate the land. For, as people say, “should something grow, the Serb would destroy it”. This indicates to what extent the Albanians are horrified by the Serbs.
Mass Killings
A Romanian physician, Dr. Leonte, reported on January 6, 1913 in Bucarest’s Adeverul that the atrocities he had seen perpetrated by the Serbian army were much more frightening than one can imagine. The fact that hundreds of captured Moslems had been ordered to march for as long a distance as one hundred kilometers would have been for those unfortunate people the least of evils. However, when one of these wretched people collapsed of hunger and exhaustion, he was finished off with a bayonet by the next soldier and his corpse left right there. The fields are said to be strewn with corpses of murdered people, including young men, women and also children. When the Serbian troops entered Monastir, all of the wounded Turks lying in hospitals were killed in order to make room for wounded Serbs. The soldiers stole whatever they could lay their hands on. Even foreign banks were robbed. A Bulgarian professor, who became unpopular with Serbian officials because he proposed a toast to King Ferdinand, has disappeared without leaving a trace after that evening party when he proposed the toast. Also, Dr. Leonte furnishes descriptions of massacres similar to those perpetrated by the Serbs in Kumanovo, Prizren and elsewhere.
*****
On November 20, 1912, the well-known war reporter Hermengild Wagner reported from Semlin: During my three-day stay in Nish, I was able to ascertain shocking details relating to atrocities committed by Serbian troops. I should like to remark that I have highly respectable witnesses for all these details. A fifteen-year-old Albanian girl was taken to the fortress of Nish. She was suspected of having thrown bombs in Ferizovic at the Serbs who were entering that town. The poor girl who had been charged with the crime was handed over to the Serbian soldiers instead of being taken before a military tribunal. The soldiers hit her skull with clubs until it broke into pieces.
A Turkish Mulassim, named Abdul Kadri bey, who was taken captive, was beaten to death in the fortress of Nish. His corpse indicated that his nose bridge had been fractured and his liver ruptured. The victim, in fact, was trodden under foot until he died.
An Albanian, who made an attempt to escape, was pierced with bayonets and died. Even his dead body was treated in a horrible way while it was being taken to the morgue.
In the hospital of Nish, a number of Serbs entered a room where wounded Turks were lying. A Serb shouted jokingly while pointing at a seriously wounded Turk: “He is the one who wounded me.” Thereupon, the whole band of Serbs rushed headlong in the direction of the wounded and defenseless man and kicked him so harshly that he eventually expired under their feet.
I was told by a horrified Red Cross physician that the captives and the wounded, who may be seen in Nish and Belgrade, are merely for the show. “The Serbs,” he declared, “do not grant mercy. All of the Albanians, wherever they might have been caught, and whether they carried weapons or not, were murdered pitilessly. Women, children, the elderly … frightful things happened over there (in Old Serbia). I do not know how many villages have been burned down by Serbian troops. I saw them burning every day in the distance. Near Kratovo, General Stefanovic, having ordered hundreds of Albanians to form two rows, shot them down with machine guns. Thereupon, the general explained: “These scoundrels must be exterminated so that Austria may no longer be able to find her beloved Albanians.”
Ten thousand Albanians resisted the advance of Serbian troops. As a result, 950 notables of Albanian and Turkish nationality were slaughtered by order of General Zivkovic.
Only few of those who were wounded in the battle of Kumanovo were picked by the Serbs from the battlefield. The explanation was given by King Peter himself when he visited the military hospital in Nish: A wounded Serb complained to the king that the Albanians had fired at the Serbs with guns that they had captured from the Serbs and that this was how he had been wounded. Thereupon, King Peter replied:
“The pigs will have to pay a high price for that!”
Serbian eye witnesses who took part in the battle, told me with laughter how after the combat, the dead and the wounded — Turks and Albanians alike – were thrown into large graves. But after the heavy rainfall, the aspect of the battlefield wasn’t pleasant, indeed. The shallow mass graves of the Turks broke down. As a result, hands, feet and heads of horribly distorted corpses emerged from the soil.
Devastated Villages
In Üsküb, a Serbian officer, on his return to town, was absolutely convinced that the burning down of eighty villages in the region of Ljuma was justified.
The Deutsches Volksblatt published on
February 14, a report from southern Hungary containing the following statement:
The Serbian government should finally realize that the result of such denials is to make Serbia’s concern for truthfulness less and less credible. We already had the opportunity to test the truthfulness of such reports when the King was murdered. In fact, the government had at that time categorically and in highly official form denied the news that King Alexander and Queen Draga had been murdered by perjured officers. The government claimed, instead, that the king and the queen had killed each other as a result of an argument they had…
As far as Albanian massacres are concerned, the sad truth is that all of the descriptions that have reached the public so far, fully correspond to the facts. They have only one defect, that they are not complete.
This has been confirmed by numerous Serbs themselves often with great pride. In this connection I should merely like to repeat the declarations of someone who participated in the first part of the war and who, at the present time, is professionally active in southern Hungary. Although a native of the kingdom of Serbia, this man prefers to live under Austria’s ‘oppression’, as far away as possible from his fatherland in order not to disturb the ‘cultural and religious toleration’ reigning there. This witness, typical of all the others, told with obvious pleasure how Serbian soldiers had mercilessly slaughtered a whole crowd of Albanian peasants whose only ‘crime’ was that weapons had been found in their homes. My informant noticing my surprise, declared calmly: “We were not going to waste our time escorting these people to some far-away garrison center. What we did was much simpler; thus, we were free again and could quietly go to have drinks.” This practical point of view seems to be characteristic of the Serbian military in general, for a wounded man told a visitor in a Belgrade hospital, among others, the following: “We left the Turks alone, but we slaughtered the Albanian dogs(!) whenever it was possible.” Another example of this kind is the letter of a Serbian officer which was also published in the Magyoroszag, whose Balkan correspondent is the Austrian deserter, Ivan Ivanovic, formerly head of the royal Serbian press. In this letter, one can read, among others, that the officer had seen with his own eyes how the soldiers, after the capture of Monastir, had bound together Turkish men, women and children, in groups of ten each and had burned them alive. Here, every Serb who has returned from the war scene tells about such feats or similar ones. Obviously, these people have not read, in the foreign press, the official Serbian denials of the accusations.
*****
An Albanian from the vicinity of Scopio reported the following: “We saw Serbian soldiers coming toward our village. Everybody hurried back home. I was not afraid. Wanting to see strangers, I stood in front of the house. They came fast. I gave a coin to one of the soldiers. Thereupon, I was hit on the head and fell to the ground. The soldiers left me lying there, and stormed into the house where they killed my mother and father. Then they set the houses on fire and massacred everybody. When I was able to get up, everything was in flames.”
In Sefer, in the district of Gilan, the Serbs set on fire a hut, and they threw alive into the flames its two elderly inhabitants who were unable to escape. Another man had his hands tied together. He was told to leave, but was shot.
This month, the following places were burned down for reasons which, as communicated, were inconsistent with one another: Limbishte, Kolish, Terpeza and Gilektar. In the latter three villages everything was annihilated, including women and children.
In the district of Djakova, in the village of Boba, four Serbian soldiers who tried to rape the women were severely beaten. This called for a punitive expedition, which was dispatched and Boba went up in flames.
Everything was devastated. When this was done, the soldiers came across seventy Albanian Catholics from Nikoi who were coming to the village to do their shopping. Among these people, too, there were atrocities committed by the soldiers.
In Ipek, three women were kidnapped by the Serbs. In their turn, the Montenegrins kidnapped three girls.
In the district of ljuma, thirty-two settlements were burned down. Whoever was caught there, was slaughtered.
In Dibra, too, Serbian soldiers perpetrated the meanest excesses. They took away whatever they could carry with them. Then came other troops who set fire to twenty-four villages and massacred all of the inhabitants.
In Prizren, the Catholic priest was not allowed to administer the last communion to the dying. Whoever contacts the priest has to appear before the military tribunal.
*****
It was reported from Durazzo on March 8 that the Serbian troops had burned down the following villages: Ses, Larusk, Minikle, Scej and Gromni.
In Ses, women, girls and several children, numbering twenty, were locked up in houses which were then burned down.
The inhabitants of the villages around Kroja- Kurbinao took refuge in the mountains in order to save their lives, leaving behind all their possessions.
*****
On March 12, the Albanische Corresppondenz reported from Trieste, the following:
Letters from Tirana, inform us that Serbian troops have once again committed atrocities in the surroundings of Tirana. The inhabitants of the kaza Tirana sheltered a division of Albanian volunteers and provided them with food. When the Serbian military commander found out about this, he ordered that the place be encircled by troop divisions. Thereupon, all the houses of this place, as well as those located on the property of Fuat Toptani bey, were reduced to ashes. Seventeen men perished in the flames. Ten men and two women were executed.
Christians, too, are killed by the Serbs
On March 20, the Reichspost published a letter from Albania containing the following information:
Serbian soldiers have robbed Don Tommaso, the parish priest in charge of the sanctuary of Cernagora (or Setnica), of all the money that belonged to the church. Holding bayonets in their hands, they forced Father Tommaso to open the cash box. They took from it the money, which represented all the savings of this place of pilgrimage.
The priest of Djakova, while threatened to be killed, was told: “Either you renounce the Austrian protectorate or else we blow your brains out.” But the priest was not intimidated. His courageous attitude defied the Serbs who gave up their threats.
In the past three months, the Serbs have denied the priest of Ferizovic the freedom to attend to his ministry. Whoever speaks with the priest or goes to mass or confession is imprisoned. The Serbs tried to do the same thing to two priests in Prizren.
All kinds of pressures are brought on the Catholics of Janjevo (400 families, almost all of Slavic origin) for the purpose of forcing them to give up their religion and accept the conversion to the schismatic church.
In this archdiocese have been living for several centuries 8 000 Catholics, so-called Laramans (secret ones) who, on account of Turkish persecutions, could not profess their faith openly. When the Serbs arrived, several hundreds of these Laramans wanted to be recognized openly as Catholics. But when representatives of the new government found out about it, the decision was proclaimed: “Either Moslem or Orthodox, but not Catholic.”
Near the sanctuary of Letnica is located the village of Shashara (ninety families, all of them Catholics). Serbian soldiers marched in, assembled all of the men on the fields and bound them with ropes.
Thereupon, they started to plunder the houses and to rape the women and the girls in abominable ways.
The murders perpetrated against Catholic Albanians are numerous. In Noshez, for example, thirty men, who were spending their time peacefully in the village, were killed in a single day. They called themselves Catholic Albanians; this was their only crime. Near Zhuri, whole families of Malissors, who had come to Prizren to buy salt, oil, sugar, etc., were for no reason at all treacherously murdered on their way.
This was also the fate of seventy other Catholics from the parish of Nikai who were slain not far from Djakova.
The Catholics are persecuted, whereas no harm is done to the native Orthodox population.
In the surroundings of Dibra and Monastir, as also in Kosovo, numerous villages have lately been completely destroyed. The robberies are indescribable. Suffice it to mention the fact that sheep now are sold at two francs apiece because the sheep that the Serbs and the Montenegrins have taken away from the Albanians are so numerous that one does not know what to do with them.
They also want to prevent us from speaking Albanian. Some schools where Albanian was taught have already been closed down. The letter ends with the words: “May God have mercy on us and may Europe come to our aid. Otherwise we shall perish!”
*****
The Neue Freie Presse reported the following in its issue of March 21:
Well-informed circles have reported to us, that recently both Catholics and Moslems, are being persecuted in the district of Dibra, as in the district of Djakova. Numerous murders are being committed every day. The inhabitants are fleeing in great numbers, leaving behind their possessions. The persecutions are not directed solely against the Albanians, but also against Catholic and Moslem Slavs.
A Slain Priest
The Neue Freie Presse reported on March 20: On March 7, in and around Djakova, the soldiers joined forces with fanatic Orthodox clergymen to convert the inhabitants, forcibly from the Catholic to the Orthodox faith.
Some 300 people including men, women and children, were tied with ropes and summoned, under death threats, to convert. Among them was Father Angelus Palic.
An Orthodox priest, pointing to the soldiers who were holding their guns ready, said: “Either you sign here that you have converted to our unique true faith, or else these military defenders of God will dispatch your souls to hell.”
Thereupon, the captives signed the sheet on which had been written beforehand the declaration of their conversion to the Orthodox faith.
Father Angelus’ turn came last. He was the only one who had the courage to refuse, in a calm and dignified way, to abandon his faith.
Father Angelus persisted in his refusal even after he was summoned three times, and despite the supplications of the Catholics who were forcefully converted. Then a scene so horrible took place that one couldn’t ever believe it possible in twentieth century Europe.
At a signal from the Orthodox priest, the soldiers fell upon the Franciscan, ripped off his clerical vestments, and started to hit him with the butts of their guns.
Father Angelus fell to the ground with several broken bones and ribs. The Orthodox clergymen ordered the soldiers to stop the beating and asked the seriously wounded priest whether he would now decide to become a convert.
The priest shook his head again and said calmly: “No, I will not give up my faith and I will not break my VOWS”.
Father Angelus was hit again with the gun butts numerous times. A soldier eventually pierced his lung with a bayonet, thus putting an end to the life of this ill-fated man.
Massacres Ordered by Serbia
A mandate was issued to the local leaders in the district of Kruja, in western Albania. It contained, among others, the following: “Should, at the arrival of the army, any attack or just the killing of a single Serbian soldier occur in the town, in a village, or anywhere else in the vicinity, the town shall be burned down and destroyed and all the men over fifteen years of age shall be bayoneted.”
The decree is dated January 5, 1913, and is signed in Kroja by Commander A. Petrovic, first class captain.
Kruja is the birthplace of the Albanian national hero, Skanderbeg. His castle can still be seen in that town. For the Albanians, it is a hallowed place.
Serbian Declarations
The following appeared on February 8 in Deursches Volksblatt: “The Serbian under-secretary of state for Religion and Education, Ljuba Jovanovic, published in a Slav newspaper a declaration, in which he stated among others that with respect to citizens’ rights, the Moslems will, ofcourse, be treated the same way as everybody else. As for the Church-related properties, the assets of the Vakuv [church] will be administered by the Moslems and their convents will receive the same attention as Christian convents. The Moslems, with the exception of the regular troops, have not rebelled against the Serbian occupation. As a result, they have not been harmed by the Serbian army. As for the Albanians, they resisted the Serbian occupation; they have even shot at soldiers right after they had surrendered, and they have done so not only outdoors, but also from within houses in occupied territories.
What happened as a consequence, is actually something that occurs all the time and everywhere else when non- combatants come into conflict with a victorious army (i.e., the massacres of the Albanians).
*****
The Belgrade newspaper, Piemont, which is considered as the mouthpiece ofradical, military circles, dealt in its issue of March 20 with the Scutari question and declared that Scutari must fall to Montenegro. “But should this not be possible,” the newspaper continued, “Scutari must be razed to the ground.”
Serbian Officers Boast About Their Heinous Deeds
The Albanische Correspondent, received from Durazzo the following report:
The atrocities perpetrated by the Serbs against the Albanians are monstrous. Serbian officers boast about them quite freely. Serbian troops have committed dreadful acts, especially in Kossovo. Here, a Serbian officer reported this: The women hid their jewelry most of the time; they did not want to turn it over. In such cases, we would shoot a member of the household and the whole jewelry was produced at once. The Serbs proceeded in a particularly frightful way in the district of Ljuma. Men were burned alive; old people, women and children were murdered. In Kruja, Skanderbeg’s birthplace, a number of men and women were simply shot dead and a great number of houses burned down.
The Serbian commander, Captain Petrovic, published an ukas by which he made these shameful crimes officially known. In Tirana, many Albanians were sentenced to be thrashed. These unfortunate people were beaten so hard by the Serbian soldiers that they eventually died.
In Kavaja and Elbasan, people were, likewise, officially beaten to death. A well-known, decent and wealthy gentleman, son of a Turkish Colonel, was shot dead in Durazzo. The Serbian commander proclaimed later, by means of an announcement posted on the wall, that the man killed was accused of larceny and sentenced to death. The Serbs destroy Catholic churches; they claim that they are Austrian buildings and must be done away with. The population is harassed by Serbian soldiers and officers day and night.
Not too long ago, a Serbian soldier was found murdered. At once, five Albanians who were not guilty of the murder, were caught by the Serbian command and shot dead.
Carnage in Sentari
This was reported to the Albanische Correspondent from Podgoriza: After the battle of Brdica, which for the Serbs ended in a defeat involving great losses, the Serbian troops stormed, on their retreat, into the village of Barbalushi. Scared, the inhabitants, holding crucifixes in their hands, went to meet the Serbs and asked for mercy, but to no avail. The blood-thirsty troops attacked the defenseless inhabitants of the village, stabbing several men, women, old folks and children. The body of an eight-year-old child, lacerated by these ferocious people, had no less than six bayonet perforations.
The Serbian Denials Most of the reports regarding Serbian atrocities were denied of late by the Serbian government. These official denials were made promptly in all of the cases, but characteristic of all of them was that they were not credible. For it is not possible to do away with incriminations of such gravity by simply claiming that the accusations brought forward are not true.
When judged by the court of world justice, the present selection of reports from various sources — not only Austrian, but also Italian, German, Danish, French and Russian — reports which are in no way exhaustive, will certainly outweigh all the disavowals of the Royal Serbian press bureau.
*****
In a denial, dated February 8, the Serbian press bureau declared that, “Such atrocities allegedly committed by the Serbian army are simply impossible nowadays, especially among a people who are downright religious and tolerant.” To this, one can reply: “Such atrocities may indeed be expected from an army whose officers attacked their own king and queen during the night,* threw their bodies out of the window after slashing them with fifty-eight sword cuts.
The Albanian massacres recounted in the foregoing reports become more plausible when one realizes that those who engineered the carnage in the Konak at Belgrade acted under the command of Captain Popovich, who was one of the leaders of the Serbian attack in Albania, and who at the present time is commander of the Serbian garrison in Durazzo.”
FOOTNOTES
1.Francesco Crispi (1818-1901) was born in Sicily where many Albanian families found refuge in the 15th century after the death of their leader George Castrioti- Skanderbeg, which was followed by the invasion of Albania by the Turks. Crispi worked for the unification of Italy collaborating with Garibaldi who named him Minister of the Interior in 1860. Subsequently, Crispi served twice as Prime Minister of Italy. Crispi, who spoke Albanian very well, remained deeply attached to the country of his ancestors throughout his life.
Many Albanian descendants from families that found refuge in Italy in the 15th century became prominent figures. One of them is Alexander Albani whose name remains attached to the Villa Chigi-Albani (presently Villa Torlonia), where he assembled, assisted by Winkelmann, rare works of art. Several members of the Albani family, whose name was originally Lezhe, distinguished themselves for their fine taste, their talents and their scholarship. This family also gave to the Church important cardinals and nuncios, including, among others, Giovanni Girolamo (b. Bergamo, 1504 – d. Pome, 1591) and Annibale (b. Urbino, 1682 – d. Pome, 1751). To the Albani family also belonged Gian Francesco, who became pope under the name of Clement XI (pope from 1700 to 1721) and was noted for his piety. OfAlbanian origin was also the Venetian painter Marco Basaiti, whose talent, according to art historians, equals that of Bellini and Carpaccio.
2.Pierre Loti (pen name for Julien Viaud): French novelist (1850-1923), member of the Académie Française.
3. Oka = about three pounds
4.Alexander Obranovic and his wife, Draga, were assassinated in 1903. Milan IV Obranovich became prince in 1868. He served as King of Serbia from 1 882 until his abdication in 1889. His son Alexander followed him to the throne. After the assassination of Alexander Obranovich, in 1903, Peter Karageorgevich became king.
•Kriminalizimi i eksportit të mallrave të vjedhura. •Ndryshimet në mjetet e drejtësisë penale Zhvillimi i mundësisë së shkëmbimit të informacionit ndërmjet policisë dhe shërbimeve sociale
Qeveria ka vendosur të krijojë një Autoritet Disbursimi për të aksesuar pagesat e pasakta të fondeve tatimore
Autoritetet kanë marrë gjithashtu mjete më të mira për të aksesuar krimin e organizuar, për shembull Agjencisë Suedeze të Taksave i është dhënë mundësia të përmirësojë të dhënat e popullsisë për të parandaluar, parandaluar dhe zbuluar pasaktësitë që çojnë në pagesa të pasakta
Prandaj, qeveria e drejtuar nga e moderuara po mbledh forcë për të thyer financat e bandave.
Ndër masat që po ndërmerren janë, ndër të tjera, më shumë kontrolle dhe hetime penale, mundësia e gjurmimit dhe rikuperimit të parave që bandat kanë përfituar me aktivitete të paligjshme, rritja e bashkëpunimit operacional, luftimi i infiltrimit dhe ndikimit të paautorizuar, ndalimi i kompanive, duke u përdorur si mjete kriminale dhe kundërmasa ndaj kërkesave të rreme të pagesave.
Svantesson: Krafttag mot gängens ekonomi
Att knäcka gängens ekonomi är en nödvändighet för att knäcka brottsligheten. Den kriminella ekonomin omsätter 100–150 miljarder kronor per år. För att stoppa brottsligheten måste pengaflödet brytas. Den moderatledda regeringen tar nu ytterligare steg i satsningen att stoppa den utbredda kriminaliteten.
Sedan den moderatledda regeringen tillträdde har en rad åtgärder vidtagits för att stoppa och förebygga den organiserade brottsligheten.
Bland annat pågår:
Kriminalisering av utförsel av stöldgods Förändringar i straffrättsliga verktyg Utveckling av möjlighet till informationsutbyte mellan polis och socialtjänst Regeringen har beslutat att inrätta en Utbetalningsmyndighet för att komma åt felaktiga utbetalningar av skattemedel Myndigheterna har också fått bättre verktyg för att komma åt organiserad brottslighet, exempelvis har Skatteverket fått möjlighet att förbättra folkbokföringen för att förebygga, förhindra och upptäcka felaktigheter som leder till felaktiga utbetalningar
Mycket görs, men mer behöver göras för att ytterligare växla upp arbetet mot den organiserade brottsligheten.
Den moderatledda regeringen kraftsamlar därför för att knäcka gängens ekonomi. Bland de åtgärder som nu vidtas finns bland annat fler kontroller och brottsutredningar, möjlighet att spåra och återta pengar som gängen kommit över genom olaglig verksamhet, ökad operativ samverkan, motverka infiltration och otillåten påverkan, ett stopp för att företag används som brottsverktyg samt motverkan mot falska betalningskrav.
Se pressträffen med finansminister Elisabeth Svantesson
Është e pamundur të mbash diçka sekret përgjithmonë.
E vërteta e një historie të lashtë vazhdon të shfaqet.
Ekspedita arkeologjike e kësaj vere në Ulpianën e Lashtë (afër Prishtinës) vjen me zbulime të jashtëzakonshme.
Përmendja nga Justiniani i Madh dhe gruaja e tij Teodora si themelues të qytetit dhe besimtarë të kishave gjigante në qytetin e DARDANIS, Justiniana Secunda, paraqesin dëshmi të rëndësishme historike, duke sjellë kështu dëshmi të reja për historiografinë.
Përmendja e “URBEM DARDANIAE” (Qyteti i Dardanisë) në mbishkrimin e sapo zbuluar vërteton faktin se DARDANËT dhe DARDANIA vazhdojnë të mbeten si identitet dhe territor i rëndësishëm edhe në shek. Ndërsa Justiniani i Madh (527-565), përmes këtij mbishkrimi, po na dëshmon se ka mbajtur lidhje me vendlindjen e tij - DARDANIA.
Nga Michael Rothfeld, Adam Goldman, William K. Rashbaum, NEW YORK TIMES
Por Charles Franklin McGonigal nuk ishte një agjent i zakonshëm. Si shef i kundërzbulimit për zyrën e FBI-së në Nju Jork, ai kishte për detyrë eliminimin e përpjekjeve nga shërbimet e huaja për vjedhjen e sekreteve jetike të sigurisë kombëtare dhe ekonomike në një nga qytetet kryesore të botës në spiunazh
Përveç pamjes së jashtme si zyrtar qeverie i shëndetshëm dhe i përgjegjshëm, kishte edhe një anë tjetër, më pak të dukshme, sipas prokurorëve dhe ish-kolegëve.
Ai kryente takime të paregjistruara me politikanë dhe biznesmenë të huaj dhe pranoi pagesa të paligjshme ndërsa bënte favore për bashkëpunëtorët, sipas padive federale të ngritura kundër tij në dy shtete në fillim të këtij viti.
Arrestimi i McGonigal, pjesërisht i bazuar në akuzat se ai kishte punuar për një oligark rus, erdhi në një kohë kur marrëdhëniet SHBA-Rusi kishin arritur pikën e tyre më të ulët që nga Lufta e Ftohtë, duke ngritur pyetje nëse një nga gjahtarët e spiunëve më të besuar ishte bërë vetë spiun.
Por një vështrim nga afër në jetën dhe karrierën e McGonigal zbulon një hark që duket se ka pak ose aspak të bëjë me spiunazhin dhe intrigat ndërkombëtare. Në vend të kësaj, duket se është një histori amerikane për lakminë.
I qetë dhe i përmbajtur ndërsa përshkonte trajektoren në rritje përmes burokracisë së FBI-së, ai ishte një njeri ndryshe me vartësit, me temperament të nxehtë edhe për gjërat më të vogla, thonë ish-bashkëpunëtorët.
Ekspert i kundërzbulimit për çështjet ruse, ai fliste publikisht për kërcënimet ndërkombëtare të sigurisë.
Në të njëjtën kohë, thonë prokurorët, ai kontaktonte privatisht oligarkun Oleg Deripaska, i cili luajti një rol të rëndësishëm në hetimin e Prokurorit Special Robert Mueller për ndërhyrjen ruse në zgjedhjet presidenciale 2016 në SHBA.
Tani McGonigal, 55 vjeç, duket se do të bëhet një nga agjentët e rangut më të lartë në FBI që është dënuar ndonjëherë. Të martën do të dalë para gjykatës federale në Nju Jork ku mund të pranojë akuzën për padinë që përfshin Deripaskën, ndërkohë që është në bisedime për të zgjidhur një aktakuzë të ngritur nga prokurorët federalë në Uashington. Për sa kohë që marrëveshja nuk është finalizuar, ajo edhe mund të tërhiqet dhe çështja mund të shkojë në gjyq.
Çështja ka ngritur pyetje shqetësuese në lidhje me aftësinë e FBI-së për të zbuluar korrupsionin brenda radhëve të saj. Prokurorët pretendojnë që McGonigal ka udhëtuar shumë gjatë kohës që ishte në detyrë, në takime me zyrtarë të huaj dhe biznesmenë, të cilët, në pamje të parë, nuk kishin asnjë lidhje me punën e tij.
Agjentëve u kërkohet të raportojnë kontakte të tilla dhe transaksione të caktuara financiare dhe të bëjnë teste të zbulimit të gënjeshtrës, por byroja mbështetet shumë në integritetin e njerëzve që ka vendosur në pozicione besimi.
Për më shumë se tre vjet, hetimi nuk ka prodhuar deri më tani asnjë provë se McGonigal u ka dhënë sekrete të sigurisë kombëtare rusëve ose dikujt tjetër, sipas zyrtarëve amerikanë që kërkuan anonimitetin për të diskutuar çështjet në vazhdim.
Edhe pse zyrtarët thanë se McGonigal duket se ishte i përfshirë në korrupsion të thjeshtë, veprimet e tij habitën shumë njerëz në FBI, ku një parim thelbësor është ngulitur te çdo agjent: “Asnjëherë mos e turpëroni byronë”.
Peter Lapp, një ish-agjent i FBI-së, i cili dikur ka punuar me McGonigal, tha se kalimi i limiteve aq hapur – “në sy të të gjithëve” – kërkonte guxim. Por akuzat nuk shpjegonin atë që ai e quajti “misteri i madh”.
“Pse i duheshin kaq shumë pará”?
Ndërsa hetuesit kanë përshkruar përpjekje të pacipë për të përfituar nga karriera e tij në FBI, krimet aktuale për të cilat akuzohet McGonigal janë teknike.
Midis dy aktakuzave, ai akuzohet për fshehje të detajeve financiare dhe aktiviteteve të tij jashtë shtetit, shkelje të sanksioneve të SHBA dhe pastrim parash.
Disa akuza mbartin dënime të mundshme me burg deri në 20 vjet, por gjykatësi mund të vendosë për shumë më pak.
“Sa herë që dëgjoj qeverinë ta përshkruajë këtë si një çështje të vogël nëpunësi, ndihem pak më i ngushëlluar”, tha ai.
Dhe prokuroria e Uashingtonit, thotë DuCharme, në thelb është “për disa lëshime në formularët e qeverisë”.
Ajo që i tronditi më shumë ish-kolegët ishte guximi i McGonigal. Nga sjellja e tij dukej sikur e dinte se do ta kapnin. Në 2020, dy vjet pas daljes në pension, ai foli në një panel për korrupsionin e Shërbimit Federal të Sigurisë, FSB., homologia ruse e FBI-së, duke përfshirë pjesëmarrjen e agjentëve të saj në pastrimin e parave dhe veprimin si “kontraktorë privatë” për biznesmenët dhe kriminelët.
Deri në atë kohë, sipas prokurorëve, McGonigal kishte pranuar tashmë para nga një ish-oficer i inteligjencës shqiptare — dhe kishte filluar të punonte me Deripaskën.
Nga fillimi i vitit 2016, McGonigal drejtonte Seksionin e Koordinimit të Kundërzbulimit Kibernetik të FBI në Uashington, ku agjentët analizuan hakerimet ruse dhe kineze dhe aktivitete të tjera të inteligjencës së huaj.
Në atë pozicion të lartë, McGonigal u bë i vetëdijshëm për referimin fillestar penal që çoi në hetimin e njohur si Uragani Crossfire – një hetim nëse fushata presidenciale dhe bashkëpunëtorët e Donald Trump po koordinoheshin me Rusinë.
Atë tetor, drejtori i atëhershëm James Comey emëroi McGonigal agjent special përgjegjës për kundërzbulimin në Nju Jork, ku mbikëqyrte qindra agjentë dhe staf mbështetës. Ishte një rikthim atje ku McGonigal kishte filluar, por në një rol shumë më të rëndësishëm.
Puna do të ishte kulmi i karrierës së McGonigal në zbatimin e ligjit.
Pavarësisht se predikonte kujdes, duket se McGonigal e kishte lënë atë pas dore në jetën e tij.
Ai kishte lënë familjen e tij në Maryland dhe, menjëherë pasi u transferua në Nju Jork, filloi një lidhje me një grua që shoqërohej në qarqet e zbatimit të ligjit.
McGonigal u njoh me Allison Guerriero, 49 vjeç, nga Florham Park, N.J., përmes punës së saj vullnetare në një organizatë jofitimprurëse të quajtur Federal Enforcement Homeland Security Foundation, e cila thotë se mbledh para për familjet e agjentëve federalë të plagosur ose të vrarë në detyrë - pjesërisht duke organizuar galá dhe lojëra golfi me njerëz të famshëm, si krijuesi i "Law & Order" Dick Wolf apo aktori Stephen Baldwin.
Zonja Guerriero, e cila ka qenë publikisht kritike ndaj McGonigal që nga arrestimi i tij, ka thënë se ai e bëri atë të besonte se martesa e tij ishte e vdekur, vetëm për t'i dhënë fund lidhjes së tyre pasi ai doli në pension nga FBI më 2018. Pas kësaj, Pamela McGonigal, duke përmendur ngacmimet, mori një urdhër ndalimi kundër zonjës Guerriero, e cila ka pranuar se ka bërë tejkalim gjatë periudhave të abuzimit me alkoolin.
Guerriero ka thënë se, në zemërim e sipër dhe e dehur, ajo i dërgoi një email kreut të zyrës së FBI-së në Nju Jork, duke i sugjeruar që të hetonte McGonigal, gjë që ka bërë që disa të dyshojnë se mosmarrëveshja e tij martesore ishte ajo që çoi përfundimisht në hetimin federal që rezultoi me arrestimin e tij.
Gjatë marrëdhënies së tyre 18-mujore, tha Guerriero, ajo dhe McGonigal ndonjëherë qëndronin në një apartament në Bruklin dhe shijonin jetën e qytetit. Atij i pëlqente Sparks Steak House dhe restorante të tjera të pasura dhe ishte i kujdesshëm për pamjen e tij.
“Kostume, këpucë, kravata të shtrenjta”, thotë Guerriero. “Kur dilte, pispillohej jashtë mase .
Në gusht 2017, sipas prokurorëve, McGonigal propozoi të bënin marrëveshjen e tyre, në të cilën Neza do t'i jepte hua 225,000 dollarë në para.
Prokurorët nuk kanë thënë pse McGonigal i duheshin ato pará ose çfarë mund të ketë rënë dakord të bënte në këmbim. Por gjatë disa muajve të ardhshëm, thanë ata, ai u injektua në çështjet e jashtme politike dhe të biznesit, me sa duket ndërsa tregtonte pozicionin e tij në FBI, në marrëveshje që do të kulmonin me arrestimin e tij.
Ai u miqësua me kryeministrin e Shqipërisë Edi Rama dhe përdori pozicionin e tij për të siguruar përfitime për bashkëpunëtorët e tij, sipas aktakuzës së ngritur kundër tij në Uashington.
Në një rast, McGonigal hapi një hetim në FBI ndaj një lobuesi të rivalit kryesor politik të kryeministrit shqiptar, thanë prokurorët. Nga ana tjetër, prokurorët thanë se ai ndihmoi në sigurimin e një licence për shpime nafte për të përfituar Neza dhe të tjerë.
Gjatë gjithë kësaj kohe, kishte disa tregues se FBI ishte në dijeni të marrëdhënieve të tij me shqiptarët. Sipas dy personave që folën me të, McGonigal tha se FBI e kishte autorizuar që t'u drejtohej kontraktorëve amerikanë për të punuar me zotin Rama për të ndihmuar në reformimin e qeverisë shqiptare, e cila ishte rrënuar prej kohësh nga korrupsioni dhe joefikasiteti.
Ndoshta asnjë nga shoqëritë e McGonigal nuk ishte aq alarmuese sa ajo me oligarkun rus Deripaska. Manjat miliarder i metaleve, i parë si mendjemprehtë dhe i pamëshirshëm,
Deripaska e ndërtoi pasurinë e tij pas rënies së Bashkimit Sovjetik, pasi burimet shtetërore u morën nga biznesmenë me lidhje të ngushta me Kremlinin. Ai gjithashtu kultivoi lidhje me Perëndimin, duke organizuar festa në Evropë, duke u shoqëruar me politikanë dhe duke punësuar avokatë dhe lobues për t’u kujdesur për interesat e tij.
Në prill 2018, Departamenti i Thesarit e futi Deripaskën në listën e sanksioneve, duke përmendur ndër të tjera lidhjet e tij me Kremlinin dhe akuzat se ai pastronte pará dhe kërcënonte rivalët. Përpara se sanksionet të bëheshin publike, McGonigal shqyrtoi një listë me emrin e Deripaskës në të, thuhej në aktakuzën e Nju Jorkut.
Nga fundi i vitit 2018, prokurorët sugjeruan se ai po krijonte bazat për një marrëdhënie të ardhshme biznesi me Deripaskën.
McGonigal akuzohet se ka krijuar një stazh në Departamentin e Policisë së Nju Jorkut për vajzën e një ndihmësi të oligarku të paidentifikuar – një referencë për biznesmenin rus Evgeny Fokin, sipas njerëzve të njohur me rastin. McGonigal ishte prezantuar me Fokin nga një ish-diplomat rus i cili ishte bërë përkthyes për gjykatat amerikane.
Pasi u tërhoq nga byroja në fund të vitit 2018 dhe nisi punë si zëvendëspresident për sigurinë në firmën e pasurive të paluajtshme Brookfield Properties, McGonigal filloi të punonte për Deripaska. Ai dhe ish-diplomati e lidhën oligarkun me një firmë ligjore amerikane, Kobre & Kim, në vitin 2019 për të ndihmuar në heqjen e sanksioneve.
Ata i referoheshin Deripaskës si “individi” ose “klienti i Vjenës” në komunikimet elektronike dhe McGonigal u takua me Deripaska e të tjerë në Londër dhe në Vjenë, thanë prokurorët.
McGonigal paguhej 25,000 dollarë në muaj nga firma ligjore për punën e lidhur me sanksionet, duke përdorur paratë e Deripaskës.
Në gusht 2021, Fokin thirri McGonigal dhe ish-diplomatin rus për një çështje të re: hetimin e një oligarku rival me të cilin Deripaska ishte përfshirë në një mosmarrëveshje biznesi. Dy burrat u paguan 218,000 dollarë, derisa agjentët e FBI-së konfiskuan pajisjet e tyre atë nëntor, thanë prokurorët.
Vitin e kaluar, prokurorët federalë në Nju Jork e akuzuan zotin Deripaska dhe të tjerë për mashtrime për t’iu shmangur sanksioneve duke u përfshirë në marrëveshje të pasurive të paluajtshme.
Në janar, agjentët e FBI-së takuan McGonigal në aeroportin Kennedy dhe e arrestuan atë teksa kthehej nga një udhëtim pune në Sri Lanka. Ai kishte humbur punën në firmën e pasurive të paluajtshme, por në muajt në vijim ai u bë një personazh i famshëm në Shqipëri, ku kundërshtarët e zotit Rama dhe mediat i referohen shkurt skandalit të tij në një mënyrë të veçantë.
Ganimeti ishte një nga femrat më të bukura të Tiranës.
Trupi i saj i gjatë dhe i mbushur, ishte në harmoni të plotë me ngjyrën trëndafili të fytyrës dhe me sytë gjithmonë të qeshur dhe të lotuar. Krahas bukurisë së trupit, ajo gëzonte dhe bukurinë e mendjes. Kishte kryer shkollën “Nëna Mbretneshë” dhe zotëronte disa gjuhë të huaja. S’kishte lënë libër pa lexuar dhe në bisedë ishte tepër e këndshme.
Më 1945, një oficer i Misionit anglez, u dashurua marrëzisht pas saj. Ai deshi të martohej me të, por e larguan brenda 24 orëve, si person i padëshiruar. Ganimetin e arrestuan me akuzën e “spiunazhit” në shërbim të fuqive të huaja.
Atë e torturuan barbarisht në qelitë e Sigurimit, kurse disa nga funksionarët e Ministrisë së Punëve të Brendshme, u përpoqën ta përdhunonin. Pas disa kohe e liruan nga burgu, por e lanë pa punë, që të vdiste urie. Për të mbijetuar zbukuronte vajzat e Tiranës, ditën e martesës.
Kësaj pune ia mori dorën në mënyrë të përsosur. Çdo mbrëmje, me nënën e saj përkrahu, bënte shëtitje në Bulevardin e madh. Me qindra sy e shikonin me adhurim e lakmi. Ajo ishte vazhdimisht e përgjuar. Ndjente dëshpërim, po kurrë nuk e tregonte në sy të të tjerëve.
Asnjëherë nuk u përkul dhe s’kërkoi mëshirë. Në një ditë tetori me shi, në fillim të viteve ’60-të, një kamion me policë u ndalua para shtëpisë së saj, në “Rrugën e Dibrës”.
E hipën forcërisht në makinë, së bashku me nënën plakë. E internuan në Grabian të Lushnjës dhe caktuan një kthinë, në një ish-stallë derrash.
Era e urinës të shponte hundët dhe vrimat e mureve të pa suvatuara, ishin plot me akrepa. Lagështira të hynte deri në palcë. Edhe ditën duhej ta mbaje llambën ndezur. Jashtë, baltën deri në gju, mund ta kaloje vetëm me çizme. Ganimeti u pushtua nga një dëshpërim i tejskajshëm.
Ashtu, ajo nuk mund të jetonte më. Asnjë rreze shprese nuk dukej në horizont. E shtrydhi trurin për disa ditë dhe qëndroi disa netë pa gjumë, për të gjetur rrugën e shpëtimit. Nuk mundi dot të çante errësirën.
E vetmja rrugë shpëtimi, ishte vdekja. Dhe vendosi të vdiste. Ia shfaqi nënës vendimin e saj dhe ajo e përqafoi duke u dridhur. “Do të vdesim së bashku i tha nëna. Unë e para dhe pastaj ti”.
Fjalët e nënës ia lehtësuan ngërçin që i shtrëngonte gjoksin. Ajo u ndie më pak e trishtuar, që po linte atë jetë mjerimi. Shkoi në dyqan dhe bleu 10 metra litar.
E preu në dy pjesë të barabarta dhe u ul në tavolinë, ku shkroi një letër. Se farë shkroi në atë letër dhe kujt i drejtohej ajo, askush s’e mori vesh, përveç operativit të Sigurimit, që e mori pas vdekjes së tyre.
Pasi pinë kafe në heshtje të mallëngjyera, Ganimeti hipi në tavolinë dhe vari mbi trarin e ish-stallës dy litarë të bërë lak. Punonte e qetë dhe pa ju dridhur duart, sikur të stoliste një nuse. Hipi nënën mbi karrige, i hodhi lakun në qafë dhe i ra karriges me shkelm. Nëna mbeti e varur në hapësirë.
E çoi karrigen një metër larg, hipi mbi të, vendosi lakun në fyt, duke shtrënguar fort dhëmbët, që edhe kur të vdiste, të mbetej e bukur. E rrëzoi karrigen me majat e gishtave dhe mbeti edhe ajo e varur si nëna. Disa fëmijë, që luanin para stallës, nga zhurma që dëgjuan u afruan te dera. Ata mbetën të lebetitur kur panë nga vrimat e derës, dy gra të veshura me të zeza, që lëkundeshin në hapësirë.
Fëmijët lajmëruan fqinjët e internuar, që banonin në të njëjtën stallë. Ata u turrën me vrap, shqyen derën dhe ngrinë në vend, para dy kufomave, që vazhdonin të lëkundeshin akoma. Askush nuk guxoj t’u afrohej dhe t’i zbriste në tokë, Një djalë, vrapoi për të lajmëruar të plotfuqishmin e policisë.
Pas një ore, ai erdhi së bashku me operativin e Sigurimit. Me një pamje demonjake, ata lëshonin shtëllunga tymi duhani, mbi fytyrat e brengosura të të internuarve. Urdhëruan një burrë, që t’iu priste litarët. I dëbuan të gjithë nga kthina dhe aty mbetën vetëm xhelatët e viktimat e tyre. Në mbrëmje vonë, ato i varrosën në një gropë buzë një kanali. Askush nuk vuri një lule dhe nuk shkroi një emër mbi grumbullin e dheut
Mjeku me zemër të artë !
Doktor Miço Konomi /
Për doktor Miço Konomin, më kishte folur babai im, shumë vjet përpara se ta njihja. Fati i zi me bashkoi me të, për shumë kohë, në burgjet e diktaturës komuniste. Ai ishte minoritar grek. Kishte lindur më 1906, në katundin Dhivër të Sarandës. Studimet e larta i kishte kryer në Universitetin e Athinës, në Fakultetin e Mjekësisë. Ishte diplomuar shkëlqyeshëm, si mjek i përgjithshëm. I ofruan punë në Greqi, por ai vendosi të kthehej në Shqipëri, atje ku kishe parë për herë të parë dritën e diellit. Kërkoi të punonte si mjek, në një zonë larg minoritetit, për të përvetësuar mirë gjuhën shqipe. Filloi punën në Krujë, në vitin 1929.
Nuk la fshat pa shkelur. Me punën e tij humane dhe i gatshëm ditë e natë për të shërbyer në zonat më të vështira: Kurvelesh, Skrapar, Myzeqe, etj., me qindra njerëz i kishte shpëtuar nga thonjtë e vdekjes. Kudo ku ishte shërbyer, kishte bërë miq dhe adhurues të shumtë.
Emri dhe puna e tij ngjallën mërinë e organeve të diktaturës. I bënë presione nga më të ndryshmet, për ta bërë bashkëpunëtor të organeve të Sigurimit. Mospranimi i tij shërbeu si shkak për ta arrestuar. E dënuan me 10 vjet burg, për “agjitacion e propaganda”. Nuk u mjaftuan me kaq, por i dënuan me nga 20 vjet burg edhe djalin, edhe dhëndrin. Edhe kjo dhembje e madhe nuk e mposhti doktor Miçon. Ai s’undal për asnjë çast duke u shërbyer bashkëvuajtësve, pa dallim besimi dhe krahine.
Shpesh, me kursimet e tij, u blente barna të dënuarve të sëmurë, që s’kishin asnjë ndihmë. Megjithëse komanda e burgjeve nuk e lejoi asnjëherë të shërbente në ambulancën e kampit, ai u qëndronte të burgosurve të sëmurë rendë, natë e ditë mbi kokë. Fjala e tij ishte balsam dhe ndikonte te të sëmurët, më tepër se barnat që merrnim. Ata e quanin doktor Miçon, “Doktor me zemër të artë”. Ai gëzonte nderimin dhe dashurinë e gjithë të burgosurve.
Vuajtjet e burgjeve dhe hallet familjare, e plakën para kohe doktor Miçon., Kur mbaroi dënimin, e dënuan përsëri me 10 vjet burg. Diktatura i trembej lirimit të tij. Ai duhej të vdiste në burg. Pasi kishte vuajtur 18 vjet burg, në moshën 72 vjeçare, u sëmur rëndë. Komanda s’bëri asnjë përçapje për ta kuruar. Ai vdiq në burgun kobzi të Burrelit dhe e varrosën në gropën e përbashkët. Emri i tij mbeti në zemrat dhe mendjet e të dënuarve politikë, si simbol humanizmi.
A vritet prof. Loci?
Shtëpia me gjethe …
Prof. Dr. Loci, ishte një nga kirurgët më të mirë, jo vetëm të Italisë, por edhe të Evropës. Ndërhyrjet e tij kirurgjikale shumë të suksesshme, e bënë të famshëm gjatë viteve tridhjetë. Pamja e tij e brishtë dhe fisnike, të detyronte respekt qysh në takimin e parë.
E urrente fashizmin dhe ndihej në ankth nga tamtamet dhe thirrjet histerike të alalave. Nxënësi i tij, mjeku shqiptar Gjergji Doko, i propozoi të vinte në Shqipëri, se ndoshta do ta ndjente veten më të qetë. Loci, e pranoi propozimin me kënaqësi. U vendos në Tiranë në fillim të vitit 1940. Punonte si kirurg në spitalin shtetëror dhe në klinikën e tij private në rrugën “Fortuzi” (sot rruga Asim Vokshi).
“Ishte fat për Shqipërinë dhe për ne, nxënësit e tij, që erdhi në Shqipëri profesor Loci. Ai ishte një talent i rrallë. Prej tij, ne mjekët shqiptarë, mësuam shumë”- tregon kirurgu i mirënjohur Maksut Dërrasa. Tirana e sidomos mali i Dajtit, e magjepste Locin. Ditët e fundit të javës, i kalonte në Dajt, duke u marrë me gjueti.
Bisturia në dorën e Dr. Locit, shndërrohej në një instrument magjik. Brenda pesë vjetëve, kishte bërë mijëra ndërhyrje kirurgjikale. Kishte operuar jo vetëm shqiptarë, por edhe italianë, malazezë, grekë dhe bullgarë. Pati rrezikuar disa herë jetën, duke operuar në fshehtësi shumë antifashistë ilegalë dhe udhëheqës të Partisë Komuniste Shqiptare.
Kurrë nuk i kishte shkuar ndërmend, se një ditë, për të gjitha ato që kishte bërë, për të shpëtuar jetë njerëzish, do të shpërblehej me plumba prapa kokës. E arrestuan në fund të vitit 1945, me akuzën, se kishte fshehur në barkun e një kufome, që dërgohej në Itali, një sasi ari, nga kursimet e tij. Kjo akuzë, u përdor si fasadë, për të mashtruar naivet. Në realitet, prof. Locit, i kërkoheshin të tjera gjëra.
Hetuesinë e bëri në godinën misterioze të Sigurimit, (“Shtëpia me Gjethe”), afër Postës Qendrore të Tiranës. E torturuan mizorisht dhe i kërkonin lidhjet me SIM-in dhe me misionet anglo- amerikane, të ardhura në atë kohë në Tiranë. Hetimet i drejtonte vetë major Vangjo Mitrojorgji, ish-shefi i Sigurimit të Tiranës.
Nuk u la torturë pa u përdorur, mbi atë korife të shkencës së kirurgjisë. Një ish-i burgosur, që kishte qëndruar në të njëjtën qeli, pas dënimit të prof. Locit, tregon se atje kishte lexuar një fjali, ku thuhej: “Sono inocente come un angelo” – Loci. (Jam i pafajshëm, si një engiëll).
Arrestojnë edhe mikun e tij mjekun, Gjergi Dako. Ai nuk i përballoi dot torturat dhe i dha fund jetës, duke u varur me këmishën e tij. Prof. Locin, shumë vende të botës do ta kishin për nder, që ai të ndodhej në vendin e tyre. Thuhet, se mbas dënimit me vdekje, Loci, kërkoi ti falnin jetën dhe premtoi, të punonte në Shqipëri, sa të ishte gjallë.
Po ku të dëgjonin të çmendurit?! Shqipërisë nuk i duheshin shkencëtarët! Flisni, o njerëz, a vritej profesor Loci?!
Gjeologu me famë botërore, Stanislav Zuberi !
Krim në Tiranën e tiranëve”. Kështu e ka quajtur shkrimtari Petro Marko, vrasjen e gjeologut polak, me fame botërore, Stanislav Zuber. Po, kush ishte shkencëtari Zuber? Kishte lindur në Poloni, në qytetin Leopol më 1891, në një familje intelektuale. Studio për gjeologji në Universitetin e Krakovit dhe i përfundoi ato shkëlqyeshëm.
Punoi në katër kontinentet e rruzullit, për të zbuluar arin e zi (naftën). E ku nuk shkeli këmba e Zuberit?! Në Venezuela dhe në Rusi, në Gjirin Persik dhe në Egjipt, në Itali dhe në Ballkan. Kudo e nderonin. Zuberi, tepër modest u qëndronte larg, lavdërimeve pompoze. Në Baku i ngritën bust. Në Bander Abaz të Persisë, rafinerisë së parë të naftës, i vunë emrin e tij.
Stanislav Zuberi, ishte i pakët nga shtati, por kishte një mendje gjeniale. Ai ishte shkencëtar me përmasa botërore. Zotëronte nëntë gjuhë të huaja, midis tyre dhe shqipen që e fliste në mënyrë të përsosur. Kishte një kulture enciklopedike. Kur fama e tij mori dhenë, Fakulteti i Gjeologjisë në Krakovi, mbajti emrin “Stanislav Zuber”. Më 1927, Zuberi erdhi për herë të parë në Shqipëri.
Zbuloi shtresa nafte në Kuçovë dhe në Patos, duke punuar për shoqërinë italiane “AGIP”. Gjatë vitit 1930, bëri kërkime për zbulim nafte në zonën e Korçës dhe të Beratit. U largua nga Shqipëria me 1931, për të vazhduar punën e ndërprerë në Siri, Irak, Palestinë dhe Egjipt, gjithmonë në kërkim të naftës. U kthye përsëri në Shqipëri me 1936 dhe punoi me ngulm, për zbulimin e shtresave të tjera naftëmbajtëse.
Gruaja ë tij, kontesha italiane, Matilda, edhe ajo gjeologe, s’i ndahej për asnjë çast Zuberit, në punën e tij, gjersa vdiq dhe u varros në Kuçovë, (nga fundi i vitit 1943), nga një bombardim ajror. I plagosur rëndë nga kjo humbje e pazëvendësueshme, Zuberi, jo vetëm që s’e ndërpreu punën, por punoi duke thënë: “Me tokën shqiptare, më lidhin shumë rrënje. Nuk do të largohem nga Shqipëria, sikur të më kanoset edhe vdekja”.
Megjithëse antikomunist në ide dhe katolik i devotshëm, ai vazhdoi të punojë po me atë vrull edhe gjatë diktaturës komuniste. Përgjohej këmba-këmbës, deri sa në janar të 1947, i vunë prangat nën akuzën: “Agjent i imperializmit amerikan”, së bashku me Zuberin, arrestojnë dhe inxhinierët Riza Alizoti, Sulo Klosi, inxhinierë gjeologë të shquar, të cilët u dënuan me vdekje dhe u ekzekutuan në litar më 1947, i pari në Kuçovë dhe i dyti në Rubik) e të tjerë.
Gjatë hetuesisë speciale, mbi ta u eksperimentuan lloj-lloj torturash, për të pranuar se kishin sabotuar në sektorin e naftës dhe të gjeologjisë. Ata akuzoheshin se ishin vëne në shërbim të shërbimeve të huaja anglo-amerikane, për të sabotuar ekonominë shqiptare. Rizai dhe Suloja, nuk mundën t’i duronin gjatë torturat. Për t’u shpëtuar dhimbjeve të llahtarshme, pohuan ato që kërkonin hetuesit xhelatë. Vdekja do të ishte balsam floriri, para torturave të padurueshme.
Hetuesit e Zuberit, Thoma Karamelo dhe Xhavit Struga, përdorën ndaj tij tortura të veçanta, në përshtatje me fizikun e tij të imët. Zuberin, e futnin në mes të dimrit, në fuçi me ujë, me copa akulli. E varnin në tavanin e birucës, me duart në çengela dhe e linin ashtu me ditë të tëra. E goditnin me takat e çizmeve në gishtërinjtë e këmbëve, duke ia thyer kockat.
Zuberi, as nuk pranoi të pohonte ato që s’kish bërë, as nuk vdiq. Ai u çmend dhe doli jashtë realitetit. Megjithatë, Zuberin vazhduan ta torturonin, duke thënë, se ai “shtiret si i çmendur dhe luante pjesën, që i kishin mësuar padronët e tij”. Një ditë burgun e Tiranës, ku ndodhej Zuberi, e vizitoi ministri i Brendshëm, (ish-teneqexhiu Koçi Xoxe), që mbante mbi supe spaletat e gjeneral-leitnantit.
Ai donte ta shikonte me sytë e tij Zuberin, për të cilin “shokët” jugosllavë interesoheshin aq shumë. Koçi u ul rëndë-rëndë në kolltuk, në një nga zyrat e hetuesisë. Në të dy krahët e tij, qëndronin në këmbë, të heshtur si gurë varri, hetuesit e “grupit sabotator”.
Shkencëtarin e madh, të çmendur e sollën të tërhequr zvarrë nga krahët. Nga sytë e tij të çakërdisur, dukej açik, se me Zuberin nuk mund të punohej më. “Përse nuk tregon të vërtetën? – e pyeti ministri. – Kush të ka udhëzuar për të fshehur rezervat e naftës”? – vazhdoi Koçi Xoxe, duke ngritur zërin. Zuberi me shikim në tavan, bëri kryqin dhe pëshpëriti disa fjalë të pakuptueshme. Ai i lutej Zotit, në gjuhën e tij amtare. “Ky ka mbaruar, – tha Koçi. – Ma hiqni sysh”! Kur Zuberin e larguan, Koçi u tha hetuesve: “Me Riza Alizotin dhe të tjerët, punuat mirë.
Ata edhe në gjyq, e pranuan fajësinë e tyre. Me Zuberin e keni qelbur fare punën! Nuk u treguat të aftë t’i nxirrni sekretet, që mban në atë kokë, që e ka si qepë Bozhigradi. E çmendët, para se të tregonte ato që na duheshin. Shokët jugosllavë janë shumë të interesuar për Zuberin. Ata na pyesin vazhdimisht se ç’thotë Zuberi. Çfarë t’u them atyre, kështu si e katranosët ju punën?! E paçi haram bukën e Partisë!” U ngrit vrik nga kolltuku dhe doli jashtë, i shoqëruar në heshtje nga një shpurë oficerësh të Sigurimit.
Edhe pas takimit me Ministrin e Brendshëm, Zuberin vazhduan ta torturonin. Hetuesit shpresonin se Zuberi do ta zgjidhte gjuhën. Një ditë, një nga xhelatët e qëlloi me shqelm në kokë. Atij i shpërtheu hemorragjia, si një llavë vullkani. U mundua të bënte kryq për herë të fundit, por nuk mundi. Shkencëtari i madh botëror, Stanislav Zuber, që kishte bërë aq shumë për Shqipërinë, vdiq i çmendur dhe i vrarë mizorisht nga komunistët shqiptarë.
"Ishte nëna ime ajo që tha që unë duhet të bëhesha arkeologe, ndoshta për të përmbushur një ëndërr që kishte vetë.
Kështu që fillova të lëvroja arkeologjinë dhe osteoologjinë. Qëllimi ishte të bëhesha një mjek ligjor.
Pas pak më shumë se pesë vjetësh, mora masterin tim. , mori një punë në Åland dhe hapi varre mesjetare në kishën e Finström.
Kur pashë reklamën për teknikët kriminalistikë në Agjencinë e Policisë, më ndjeva shumë e drejtë.
Shërbimi përfshinte trajnimin e ngjeshur funksional të policisë, FPU, i cili ishte jashtëzakonisht pozitiv, sepse gjithmonë kam dashur të bëhem oficer policie.
Preferohet me mjekësi ligjore. Kështu që aplikova. E vërteta është se unë ndoshta kisha aplikuar për trajnimin e policisë Vernega të këshilluar më parë dhe hyra.
Por duke qenë se kisha punuar për kaq shumë vite deri atëherë, mendova se duhet të punoja, jo të merrja më shumë kredi studentore. Kështu që ëndrra e policisë duhej të priste.
Çdo tre javë ne kemi studime të ngushta do të thotë se jemi në kampus. Pastaj është një orar i ngjeshur nga 8-17. Përndryshe, ne studiojmë në distancë. Disa leksione janë të regjistruara paraprakisht.
Ju mund t'i shihni ato kur ju përshtatet, që është väydge könnte.
Pjesa më e vështirë ndoshta ka qenë të bësh gjëra që nuk i ke bërë kurrë më parë. Për shembull, unë kurrë nuk kam luftuar dikë. Pra ishte e re, por edhe shumë e qetë.Më e keqja për mua personalisht nuk ka qenë “oborri i manovrimit” siç quhet. Ju duhet të vozitni ngadalë dhe mbrapa. Unë që kam 11 vjet patentë shoferi dhe e kalova këtë pjesë çdo herë në praktikën optoveona, u nervozova aq shumë sa gati më ra të fikët. Por tani ia kam dalë edhe unë.
Gjëja më e mirë është që ju merrni njerëz kaq të mirë gjatë trajnimit.
Të gjithë kanë prejardhje, mosha dhe përvoja jetësore krejtësisht të ndryshme.
Është kaq interesante dhe e këndshme të marrësh pjesë në njohuritë e bukëpjekësit.
Tani jam më i interesuar të shoh se çfarë do të ofrojë semestri i ardhshëm. Dhe kështu mezi pres të bëj shërbimin aspirant sigurisht.
Të vendosim gjithçka që mësuam në një kontekst. Unë mendoj se do të jetë super argëtuese!” Olivia, studente e FPU dhe shkencëtare e ardhshme e mjekësisë ligjore
.
RRETH FPU Trajnimi funksional 1.5-vjeçar është një version i ngjeshur i trajnimit të rregullt policor.
Gjatë kohës që ndiqni trajnimin, jeni i punësuar në Autoritetin e Policisë. Kur të keni mbaruar dhe mbaruar, ju ofrohet punësimi në rolin tuaj të specialistit, por ju keni kompetencat e një oficeri policie
"Det var min mamma som sa att jag borde bli arkeolog, kanske för att det var en dröm hon haft själv. Så jag började plugga arkeologi och osteologi. Målet var att bli forensiker. Efter drygt fem år tog jag min Master, fick jobb på Åland och grävde upp medeltida gravar vid Finströms Kyrka.
När jag såg annonsen för kriminaltekniker på Polismyndigheten kändes det så rätt för mig. I tjänsten ingick den komprimerade funktionsinriktade polisutbildningen, FPU, vilket var otroligt positivt eftersom jag alltid velat bli polis. Helst med kriminalteknisk inriktning. Så jag sökte. Sanningen är att jag också hade sökt den vanliga polisutbildningen året innan och kommit in. Men eftersom jag redan hade pluggat i så många år då kände jag att jag behövde jobba, inte ta mer studielån. Så polisdrömmen fick vänta.
Nu är jag anställd på Polismyndigheten och har hunnit gå ett halvår av den komprimerade polisutbildningen. Jag är otroligt tacksam för den här möjligheten. Det är så kul. Även om jag hade ställt in mig på att det skulle vara svårt är det en helt ny värld för en akademiker och väldigt annorlunda från hur jag studerat innan. Det är mycket mer fysiskt och praktiskt, plus ett högt studietempo.
Var tredje vecka har vi närstudier vilket innebär att vi är på campus. Då är det fullspäckat schema från kl. 8-17. Övrigt läser vi på distans. En del föreläsningar är färdiginspelade. De kan man se när det passar vilket är väldigt skönt.
Det svåraste har nog varit att göra saker man aldrig har gjort innan. Jag har till exempel aldrig brottats med någon. Så det var nytt, men det är också väldigt roligt. Det värsta för mig personligen har nog varit ”manövergården” som det heter. Du ska köra bil långsamt och backa. Jag som har haft körkort i 11 år, och klarat det här momentet varje gång på övningstillfällena, blev så nervös att jag nästan ballade ur. Men nu har jag klarat det också.
Det bästa är att man får träffa så härliga människor under utbildningen. Alla har helt olika bakgrunder, åldrar och livserfarenheter. Det är så intressant och givande att ta del av varandras kunskaper. Nu är jag mest taggad på att se vad nästa termin har att erbjuda. Och så ser jag fram emot att få göra aspiranttjänstgöringen såklart. Att få sätta allt vi lärt oss i en kontext. Det tycker jag ska bli superkul!" Olivia, FPU-student och blivande kriminaltekniker
OM FPU Den funktionsinriktade utbildningen på 1,5 år är en komprimerad variant av den ordinarie polisutbildningen. Under tiden som du går utbildningen är du anställd på Polismyndigheten. När du är klar erbjuds du fortsatt anställning i din specialistroll, men du har också polismans befogenheter.
Läs mer och anmäl dig till höstens informationsträff 7 september via denna länk: https://lnkd.in/dmBpJbEw
Natën e së enjtes, ambasada suedeze në Bejrut iu nënshtrua një sulmi të dështuar ku një bombë e ngjashme me molotovin u hodh në hyrje pa shpërthyer.
Në të kaluarën, ambasada në Bagdad gjithashtu i është nënshtruar një tentative sulmi.
Shkak janë djegiet e Kuranit që janë bërë në Suedi dhe Danimarkë dhe shqetësimi tashmë është i madh në ambasadat suedeze.
Frikë e madhe mes punonjësve
Kryetarja e Sindikatës ST, Karina Åbom-Engberg, thotë se ka frikë, sidomos te punëtorët vendas. Diçka SVT raportoi gjithashtu për .
– Stafi i ambasadës ka familje në vend dhe nuk mund të bëjë shumë. Qëndrojnë në shtëpi derisa të bie, thotë ajo dhe vazhdon:
– Por unë nuk mendoj se punonjësit vendas me origjinë të huaj reklamojnë se janë të punësuar në ambasadat suedeze. Ata mbajnë një profil të ulët nga frika, fare thjesht, thotë ajo.
Në korrik, demonstrata të mëdha kundër Suedisë u mbajtën në Bejrut.
“Të lutem bëje diçka”
Çfarë thonë stafi për djegien e Kuranit?
- Nuk mendoj se dikush dëshiron që ne të lejojmë djegien e Kuranit.
Ata kanë bërë të ditur se është e vështirë me djegien e Kuranit dhe kanë thënë “ju lutemi a është e mundur të bëhet diçka”, thotë ajo dhe vazhdon:
- Situata është ashtu siç është. Dhe nuk është vetëm në Suedi, por edhe në Danimarkë.
Por ne kemi një kushtetutë që na jep lirinë e fjalës dhe që përdoret nga kundërshtarët e NATO-s që nuk duan që ne të anëtarësohemi në NATO .
Ata duan publicitetin që ne po u japim tani. Por kushtetuta nuk mund të ndryshohet sa hap e mbyll sytë.
Duhen shumë vite.
Qeveria sigurisht që po punon për këtë tani dhe është e rëndësishme të gjejmë zbrazëtira, mendoj unë
Kryetari i ST-së thotë se po punohet intensivisht si në Ministrinë e Jashtme ashtu edhe në atë të qeverisë për të ndihmuar stafin e ambasadës.
– Vazhdon gjatë gjithë kohës në departamentin e sigurisë në Ministrinë e Jashtme. Ata janë në kontakt të vazhdueshëm me policinë lokale, shërbimet e sigurisë dhe shërbimet e inteligjencës dhe ka ndodhur që ambasadat të jenë evakuuar para sulmeve falë bashkëpunimit të mirë me policinë vendase.
Ministri i Punëve të Jashtme të Suedisë Tobias Billström (M).Foto: Robin Lorentz Allard
Ministri i Jashtëm: Mirënjohje të thellë
Ministri i Jashtëm Tobias Billström (M) shkruan në një koment për Aftonbladet se siguria e stafit të ambasadës merret seriozisht:
“Për mua si ministër i Jashtëm dhe shef departamenti, nuk ka asgjë më të rëndësishme se siguria e stafit.
Ndaj në javët e fundit qeveria ka marrë masa për të forcuar sigurinë në misionet tona”, shkruan ai dhe vijon: “Kjo verë është karakterizuar me menaxhim krize dhe punë intensive për punonjësit e Ministrisë së Jashtme dhe shumë autoritete të huaja.
Kjo ka nënkuptuar punë të vështirë dhe kërkuese për shumë njerëz.
Unë jam jashtëzakonisht mirënjohës për punën e palodhur të të gjithëve dhe shfrytëzoj çdo mundësi për ta shprehur atë, si me fjalë ashtu edhe me vepra.
Ndjej vlerësim të thellë për profesionalizmin, përkushtimin dhe ndjenjën e detyrës që karakterizon stafin e Shërbimit të Jashtëm, përfshirë punonjësit tanë vendas. Punonjësit vendas në misionet tona japin kontribut të paçmuar dhe mundësojnë punën diplomatike të Suedisë
Salwan Momika mban një flamur suedez dhe danez. Së bashku me Salwan Najem, ai dogji një Kuran në Mynttorget në Stokholm në korrik.Foto: Stefan Jerrevång
I arrestuari i fundit për spiunazh në Gjermani ishte nga ata spiunë që u ofruan vetë, por autoritetet gjermane ngrenë alarmin për aksione ruse të spiunazhit. Se sa i madh është rreziku kuptohet nga deklarata e ministres së Punëve të Brendshme në Gjermani, Nancy Faeser.
Lufta ruse kundër Ukrainës nënkupton edhe një "kthesë për sigurinë e brendshme", tha sagte ministrja e Brendshme Nancy Faeser, kur prezantoi në qershor 2022 raportin e mbrojtjes kushtetuese.
Si mbështetëse e Ukrainës, Gjermania është vënë veçanërisht në fokusin e shërbimeve sekrete ruse.
Faeser sërish tërhoqi vëmendjen së fundi për fushatat e desinformimit, sulmet kibernetike dhe spiunazhin e shërbimeve të huaja sekrete.
Shkas për këtë dha edhe arrestimi të mërkurën (9.08.2023) në Koblenz i Thomas H. Prokuroria federale e akuzon oficerin gjerman, se i ka shërbyer autoriteteve ruse.
Ai akuzohet të ketë tradhëtuar tek rusët duke kaluar informacionepër materiale dhe armë të Ushtrisë Gjermane.
Sipas gazetës "Tagesspiegel" i pandehuri kishte rënë në sy në qarqet e brendshme për shkak të simpatisë ndaj partisë pjesërisht të ekstremit të djathtë Alternativa për Gjermaninë (AfD) si dhe ndaj politikës ruse.
Një agjent i dyfishtë në Shërbimin Informativ Federal (BND)?
Në fund të vitit 2022 një rast i ngjashëm tërhoqi vëmendjen. Carsten L. ishte drejtor sektori në shërbimin BND përgjegjës për "sigurinë e personelit" – por ai ishte kthyer vet në një rrezik të madh.
Ish-oficeri i Bundeswehrit akuzohet, se si agjent i dyfishtë ka punuar për shërbimin sekret rus FSB duke u interesuar veçanërisht për të dhëna mbi pozicionet e aviacionit të mbrojtjes kundërajrore, që shtetet perëndimore i kanë dhënë Ukrainës.
Por në fakt Carsten L. nuk ka pasur akses në informacione të tilla. Ai u arrestua më 21.12.2022.
Ndaj tij dhe një personi tjetër të involvuar po hetohet për tradhëti ndaj atdheut.
Familja Anschlag dëgjon valë të shkurtëra
Por raste të spiunazhit nga Gjermania në Moskë ka pasur prej kohësh jo vetëm tani me luftën në Ukrainë.
Çifti i agjentëve rusë me emrat Andreas dhe Heidrun Anschlag për dekada paraqiteshin si një çift me jetë të rëndomtë: ai si inxhinier dhe ajo si grua shtëpiake.
Por në fakt që të dy që nga fundi i viteve 1980 kanë qenë aktivë si agjentë për Moskën.
[Procesi kundër Andreas Anschlag më 15.01.2013 në Shtutgart]
Ata spiunonin fillimisht për sovjetikët dhe më pas për shërbimin sekret rus duke u çuar atyre informacione nga Gjermania për NATO-n dhe Bashkimin Europian.
Ata merrnin porosi me mesazhe të koduara përmes valëve të shkurtëra – asokohe spiunazhi ende nuk ishte një biznes digjital.
Në vjeshtën e vitit 2011 ata u zbuluan – falë të dhënave nga shërbimi sekret i SHBA-së.
Më 2013 të dy u dënuan me shumë vite burgim dhe më pas u dëbuan në Rusi.
Gabriele Gast ishte nga Gjermania Perëndimore dhe më 1968 gjatë një udhëtimi për hulumtime për temën e dizertacionit "Roli i gruas në RDGJ" ajo u rekrutua nga një oficer i Stas-it në Gjermaninë Lindore.
Me emër të rremë ajo bëri karrierë në shërbimin informativ, BND në RFGJ. Ajo konsiderohet si spiunia kryesore e RDGJ-së në Perëndim.
]Procesi kundër Gabriele Gast më 3.12.1991 në Mynih]
Si agjent i dyfishtë punonte edhe drejtori prej shumë vitesh i referatit të BND-së "kundërzbulimi Bashkimi Sovjetik", Heinz Felfe.
Ky ish- SS deri në vitin 1961 i raportonte KGB-së në Moskë. Gjatë jetës së tij Felfe ka punuar për shërbime të ndryshme sekrete, ndër to edhe për shërbimin britanik MI6 dhe "shërbimin e sigurisë" nacionalsocialist SS.
Spiuni në zyrën e kancelarit
Por rasti më spektakolar i spiunazhit nga koha e luftës ë ftohtë në Gjermani mbetet ai i Günter Guillaume, i ardhur në RFGJ si refugjat nga Lindja më 1956 bashkë me gruan e tij Christel.
Detyra e tyre nga Stasi ishte të jepnin informacione të brendshme nga partia socialdemokrate SPD:
Guillaume arriti të bëjë karrierë duke u ngjitur deri në postin e referentit personal të ish-kancelarit socialdemokrat Willy Brandt
▪️Miku i trafikantëve emërohet ministër i brendshëm, e Ish ministri tjetër i brëndshëm i dënuar, drekon në burg me vrasësit e policëve të tij. ( keta janë tamam bashkë vuajtës, bashkë fajtorë)
Ish ministri Saimir Tahiri, ne burg per bashkpunim me trafikantet e droges, ndersa ne foto drekon ne burg me vrasësin e policit, kur ky vet ishte ministër i brenshem …
▪️Qazimi dikur punonte mekanik në kombinatin e tekstileve Berat, ish dënuar 7 vjet për vjedhje të pasurisë shtetërore.
Mbas dy vitesh burg Qazimit i vjen e shoqja për herë të parë ne takim në burgun e Spaçit .
Mbas dy vitesh burg Qazimit i vjen e shoqja për herë të parë ne takim në burgun e Spaçit .
Shqiperine e vizitonte princi i dëbuar i Kamboxhisë, Norodom Sianuku.
I merzitur mbas asaj pritjeje të gjatë, që nuk u takua dot me familje, me lot në sy, Qazimi nxjerr nëpër dhëmbë një sharje …
Të qif…a, nënën o Sianuk.
”dikush” e dëgjoj dhe llafi shkoj në komandë, Qazimi përfundon në birucë, i thyejnë ca brinjë, del në gjyq ridënohet edhe 10 vite të tjera, për sharjen e miqve të partisë, dhe çohet në Qaf-Bari .
Plot 17 vjet burg nxorri për një të sharë që i bëri kamboxhianit, Qazimi i shkretë.
”Mos shani narkokryeministrin dhe këlyshët e tij mor aman”
▪️Në fshat kishim një të ri komunist,(nga ata të betuarit) Qatipi i Rrahmanit i thoshin …
Qatipi i sherbente partise me perkushtim aq sa çdo mëngjes kontrollonte me dorë bajgat e lopeve te fshatit. kjo për të parë mos fshataret ju shtinin lopeve miser a elb dhe nuk e dorzonin në shtet.
Nje dite Qatipi u gjet i vdekur (i vrarë) në rrugën nacionale, në Ura e Otomit .
Fillimisht arrestuan Jaçen e Velitërnit ( Jaçja ishte kulak, shante nëpër dhëmbë pushtetin popullor ) Plot 5 javë Jaçja me djemtë në dy pallancinat e Korçës, në gjysëm metri në ujë dhe tortura dit natë.
Mbas 5 javeve e therret hetuesi dhe i thote ikë je i pa fajshem.
E çe dua tani pafajsinë i përgjigjet Jaçja, nuk e sheh ? Unè po vdes, ju më vratë.
Mbas tre javëve lëngimesh në shtrat nga torturat, ndrroj jetë Jaçja i shkretë…
Lëshuan Jaçen, arrestuan një fshatarin tonë, Laver Koritarin e Çaushlisë, për vrasjen e Qatipit.
Laveri një burrë i urtë, ai s’vriste një mizë jo më Qatipin, por ishte familje anti pushtet, duhej dënuar …
Tortura dhe 10 vjet burg kot së koti i hëngri mbi kurris edhe Laveri i shkretë.
Kur ishim fëmijë i vinim në shtëpia, na ngjiste çizmat, (më shumë na i ngjiste çizmat falas ) Deri sa ndrroj jetë me pompë ajri i ndihmonte mushkeritë e tij, burgu e shkaterroj.
Ndersa vrasësi i Qatipit su gjet që su gjet dot .
Ca thonë se e vranë vetët, ca thonë se vrasja ishte konkurence spiunësh brënda lloit .
Kështu janë aktivizuar kundër Partisë Demokratike (rithemelimit) si kater silurusit e ndryshkur edhe grupi i ish informatorëve, gazetarëve dhe analistëve, ish bashkpuntorët më tè ndyrë të ish sigurimit të shtetit, sot të punësuar nè të gjitha pushtetet shtetërore, politike dhe mediatike që pëllasin, sepse paguhen nga inceneratorët dhe shullazen me leket e drogës .
Ngrihuni ! Ngrihuni dhe ndiqini si derrat, keta janë monstra jo qeveritarë. Janë hajdutë, maskarej, barbarë, bashkohuni, ngrihuni, dhe hiqini zvarrë .
Ngrihuni ! Fjalet mbaruan, ata spyesin për fjalë, hallet dhe lotët tuaja zgjidhje nuk kanë. Ndaj bashkohuni kundër së keqes, të gjithë si shqiptarë, dhe hiqini zvarrë.
Ngrihuni ! Mos hesht po ngrihu kundër së keqes, mos fli pa bukë, mos ikë malit drejt greqisë. Bashkohu për familjen tënde, fëmijet e tu, thyeje diktaturën, merri zvarrë me hu …
Drejtoria e Policisë Norvegjeze: Ndjek nga afër situatën në Skandinavi
Pavarësisht rritjes së kontrollit kufitar dhe gatishmërisë në vendet fqinje, aktualisht nuk ka asnjë informacion që ndikon në gatishmërinë e policisë në Norvegji. Kështu shkruan Drejtoria e Policisë Norvegjeze në një njoftim për mediat.
Policia është njohur me situatën në vendet fqinje dhe ndjek nga afër zhvillimet.
Ne kemi një dialog të ngushtë me PST rreth asaj se si situata ndikon në kushtet norvegjeze, por deri më tani nuk kemi asnjë informacion që tregon se tabloja e kërcënimit kundër Norvegjisë ka ndryshuar, thotë Ushtruesi i detyrës së Drejtorit të Përgatitjes Emergjente Jørn Schjelderup në Drejtorinë e Policisë Norvegjeze.
Më tej, Schjelderup shkruan se policia aktualisht nuk ka asnjë informacion që do të ndryshonte gatishmërinë e policisë.
Është PST që vlerëson kërcënimin terrorist në Norvegji. Këshilltari i lartë Eirik Veum në PST gjithashtu shkruan në një SMS për NRK se nuk ka ndryshime të rëndësishme në vlerësimin e PST për situatën e kërcënimit të premten.
- Ne jemi të përditësuar për zhvillimet në zonat tona të afërta dhe në vendet fqinje. PST është gjithashtu në dialog të ngushtë me aktorë të tjerë në Norvegji dhe jashtë saj për situatën. Ne vlerësojmë vazhdimisht nëse vlerësimi ynë për situatën e kërcënimit duhet të ndryshojë, thotë Veum për NRK-në.
Kontrolli kufitar suedez i jep policisë kompetenca të zgjeruara
Suedia ka rritur vlerësimin e saj të kërcënimit pas disa djegjeve të Kuranit dhe zemërimit të mëvonshëm jashtë vendit. Policia tashmë do të ketë kompetenca të zgjeruara në kufi. Kjo do të thotë ndër të tjera se policia suedeze do të autorizohet të kryejë kontrolle trupore dhe kontrolle të veturave, thuhet në një komunikatë të policisë.
Përveç kësaj, policia mund të kërkojë të shohë letrat e identifikimit në aeroporte, porte dhe stacione hekurudhore, si dhe në ura të ngarkuara për në ose nga jashtë dhe në pikat kufitare në rrugët publike.
Sipas kryeministrit Ulf Kristersson, qëllimi është të parandalohen njerëzit me lidhje të dobëta në Suedi që të udhëtojnë në vend për të kryer krime.
Autorizimi do të zbatohet deri më 1 mars 2024 dhe është për faktin se policia suedeze e sigurisë Säpo thotë se tabloja e kërcënimit në Suedi ka ndryshuar. Ata besojnë se Suedia është kthyer nga një objektiv legjitim i kërcënimeve terroriste në një objektiv prioritar.
Sfondi i vendimit është një seri djegiesh të Kuranit si në Suedi ashtu edhe në Danimarkë, të cilat, ndër të tjera, kanë çuar në protesta të gjera në një numër vendesh myslimane.
Danimarka njofton kontrolle më të forta kufitare pas djegies së Kuranit
Policia daneze po shton përpjekjet e saj në kufijtë e vendit në dritën e djegies së fundit të Kuranit në Suedi.
Ata do të kryejnë kontrolle të rastësishme kufitare kur të hyjnë në Danimarkë nga Suedia.
Kështu deklaroi Ministria daneze e Drejtësisë në një deklaratë për shtyp të enjten vonë, shkruan DR.
Djegiet e Kuranit në Stokholm dhe Kopenhagë kanë çuar në protesta të mëdha në vendet myslimane javët e fundit. Qeveria suedeze forcoi kontrollet kufitare të martën , për të njëjtën arsye.
Në Norvegji, PST ka konkluduar përkohësisht se ndryshimi i situatës së kërcënimit nuk ndikon në situatën në Norvegji.
Mette Frederiksen: – Librat duhet të lexohen, jo të digjen
Ndalimi i djegies së Kuranit nuk kufizon lirinë e shprehjes, thotë kryeministrja daneze Mette Frederiksen.
“Nuk është shprehje djegia e librave, prandaj nuk është kufizim i lirisë së shprehjes nëse ndalohet djegia e teksteve fetare”, thotë Frederiksen në një intervistë për Weekendavisen të enjten.
Është hera e parë që kryeministri danez flet në debat për djegien e Kuranit. Të dielën, Ministri i Jashtëm Lars Løkke Rasmussen njoftoi se qeveria po kërkon një "mjet ligjor" që mund të parandalojë më shumë djegie të Kuranit.
- Nuk më pëlqen që njerëzit ta bëjnë këtë. Librat duhet të lexohen, jo të digjen. Dhe deri pak vite më parë nuk mund ta bënit këtë pa u gjobitur në Danimarkë, thotë Frederiksen.
Në intervistën për Weekendavisen, kryeministri nuk do të komentojë nëse ka pasur presion ndaj Danimarkës dhe nëse ajo është thirrur nga krerët e shteteve dhe të tjerë që duan ndalimin e djegies së Kuranit.
Djegiet e Kuranit në Stokholm dhe Kopenhagë kanë çuar në protesta të mëdha në vendet myslimane javët e fundit.
- Rreziku i të qenit i izoluar në skenën ndërkombëtare është gjithashtu problematik tani. Danimarka bën shumë përpjekje në ndërtimin e partneriteteve dhe aleancave, vazhdon Frederiksen
Këto janë takime të dokumentuara nga hetuesit amerikanë. Në dy raste, Rama është takuar dhe ka darkuar në SHBA me McGonigal. Në një rast ka darkuar në Nju Jork dhe në rastin tjetër në Uashington.
Por në darkën e Uashingtonit më 4 mars të vitit 2018, përveç McGonigal dhe Agron Nezës, i pranishëm ka qenë edhe një ish-agjent special i FBI, thuhet në dosjen amerikane.
Eksperti kanadez, Stephen McIntyre, shkruan se me shumë mundësi bëhet fjalë për ish-agjentin special, Louis Bladel. Ky i fundit ka qenë paraardhësi i McGonigal në postin e lartë të kundërzbulimit të FBI.
Më pas krijoi një firmë konsulente, e cila sipas McIntyre, mori një kontratë të majme nga qeveria shqiptare në maj të vitit 2018. Vetëm disa muaj pas takimit me Ramën, ai mori kontratën nga qeveria shqiptare.
“Lou Bladel është paraardhësi i Charles McGonigal në postin e shefit të kundër inteligjencës në zyrën e Nju Jorkut. Bladel qëndroi në detyrë deri në 2016, kur u zëvendësua nga McGonigal, për t’u tërhequr në sektorin privat, duke kaluar tek “Ernst&Young”. Në vitin 2018, qeveria shqiptare nënshkroi një marrëveshje me “Ernst&Young” për të luftuar krimin dhe evazionin fiskal. Louis Bladel erdhi të punonte në Shqipëri dhe u emërua nga kryeministri Rama si shefi i strukturës së posaçme, të ngritur pranë qeverisë,” shkruan gazetari Klodian Tomorri.
“I uroj mirëseardhjen në Shqipëri skuadrës së Ernst & Young. Dua ta nënvizoj qysh në fillim se përtej emrit të madh, të njohur botërisht, vlera e kësaj skuadre që vjen në Shqipëri, për të punuar me agjencitë tona kundër krimit ekonomik dhe evazionit, qëndron në faktin se, së pari, është një skuadër gjermano-amerikane, apo amerikano-gjermane si të doni, me dy drejtues, përkatësisht zotin Bladel (Louis) dhe zotin Heissner (Stefan), i pari me një eksperiencë të njohur botërisht si një ndër drejtuesit e FBI-së dhe i dyti me një eksperiencë, po ashtu shumë të vyer, si pjesë edhe pastaj si një person që ka mbuluar pozicione drejtuese në strukturat e shtetit gjerman kundër krimit ekonomik.
Nga ana tjetër është e rëndësishme që kjo marrëveshje nuk është një marrëveshje konsulence, por është një marrëveshje veprimtarie të përbashkët në terren. Një ekip i gjerë gjermano-amerikan ekspertësh do të vendoset këtu në Shqipëri dhe do të punojë ngushtësisht me strukturat e hetimit të Ministrisë së Financave, hetimit tatimor, hetimit doganor dhe strukturën e krimit ekonomik të Policisë së Shtetit, për të mundësuar, nga njëra anë, çeljen e një procesi pune të përbashkët me një metodologji bashkëkohore dhe të sofistikuar dhe nga ana tjetër, rritjen e kapaciteteve të këtyre agjencive në goditjen e një fenomeni me të cilin është koha që të merremi edhe më thellësisht, pasi kemi shënuar disa rezultate të rëndësishme,” pati deklaruar Edi Rama kur nënshkroi kontratën me Bladel.
1-Barazoni KORRUPSIONIN me TRADHËTINË ndaj ATDHEUT dhe zyrtarët e korruptuar me tradhtarët deri në BREZIN E SHTATË”.
2 – Bëni tre profesionet më të paguara dhe më të respektuara që të jenë: USHTARIKËT, MËSUESIT dhe MJEKËT”.
”CORRUPTION TO BE TREATED as TREASON TO THE FATHERLAND "
Regarding the state building, Golda Mair said:
"If you want to build a country where her sons and daughters will return, if you want to build a country where departures are only made for holidays, if you want to build a country where there is no fear of the future, then do these two things:
1 - Equate CORRUPTION with TREASON to the FATHERLAND and Corrupt Officials with Traitors up to the SEVENTH GENERATION".
2 - Make the three highest paid and most respected professions to be: the MILITARY, the TEACHERS and the DOCTORS."
Ka një vit që e kam në dorë librin e Koloniel Kostandin Koliqit ‘PRAPASKENA E VITIT 1997’!
E kam lexuar disa herë dhe kam hezituar deri sot t’i hedh disa fjalë për këtë dëshmi në vetë të parë të Kolonielit që i sherbeu shtetit, vendit dhe atdheut tonë në periudhën më të vështirë të shtetit shqiptar që nga krijimi i tij sepse doja që të mos gaboja me ndonjë fakt sepse të tilla janë shumë në libër.
Koloniel Koliqi na jep një dëshmi të sinqertë, pa dorashka duke i treguar publikut se çfarë ndodhi në atë pranverë të zezë të vitit 1997! Ai na tregon rrethanat si u fermentua rebelimi i zi komunisto-kriminal i ndihmuar fort nga agjenturat greko-serbe.
Autori i shkrimit, Milahim Nela, me kolonelin e hekurt Kostadin Koliqin
Ai flet me emra, na tregon ngjarje që i ka përjetuar vetë, ngjarje që i ka parë me sytë e tij.
Shqiptarët sidomos ata të lindur pas vitit 1990 nuk besoj ta kenë dëgjuar emrin e Lekë Çokut oficerit të cilit ja copëtuan trupin banditët e rebelimit që drejtoheshin nga Sabit Brokaj, Skender Gjinushi e të tjerë e që direktivat i merrnin nga ai që sot shumë shqiptarë e quajnë të moderuar si Rexhep Mejdani.
Skenën e gruas që thithte gjakun e Lekë Çokut e me të cilin lyhej Luiza Hoxha pak shqiptarë e dinë.
Po ashtu brezi i ri sot nuk e di që kjo kanibale do bëhej deputete e Kuvendit të Shqipërisë në të ashtquajturat zgjedhje të vitit 1997!
Sa herë e shihja Luiza Hoxhën në foltoren e parlamentit përfytyroja fytyrën dhe duart e saja të lyera me gjakun e shqiptarit Lekë Çoku krimi i vetëm i të cilit ishte që ishte zyrtar i shtetit të malokut Sali Berisha.
Rebelimi komunist i 97-es ka qenë ngjarja më e rëndë kombëtare të paktën në jetën time tani mbi gjysmë shekulli.
Shteti ynë i pas 90-tës pavarësisht një 5-vjeçari të jashtëzakonshëm zhvillimi të shkëlqyer të viteve 2005-2010 nuk ka arritur ta marrë veten nga shkallmimi që ju bë në këtë vit të zi.
Siç ju thashë unë e kam lexuar librin disa herë dhe e ndjej që këtë libër jo voluminoz por që ka informacion të ngjeshur ashtu si librin e At Zef Pllumit duhet ta ketë e ta lexojë çdo familje shqiptare!
Duke qenë se unë kam një interes të rritur për historinë dhe identitetin kombëtar të shqiptarëve më ka lënë shumë mbresë kapitulli: “GRABITJA NË MUZEUN ARKEOLOGJIK NË DURRËS”;
Unë nuk i kam marrë leje autorit Koliqi por do ta sjell një fragment nga kjo pjesë e librit..;
“…më datë 14 Mars (97) informohem se nga Muzeu Arkeologjik në Durrës ishin vjedhur objektet arkeologjike vetëm të periudhës Ilire, ndërsa ato të periudhës romake dhe helene ishin të paprekura
Dija që këto objekte ruheshin në vende tepër të sigurta, me kod sekret dhe këto i dinin dhe mund të hynin atje vetëm pesë veta, në shkallë vendi, duke filluar nga Kryeministri!
Këto mbetje arkeologjike kishin rëndësinë e madhe të provës që vërtetonin se në këto troje kanë jetuar paraardhësit tanë, ILIRËT.
Ky arkeologu i njohur e ndryshoi qëndrimin brenda disa ditëve edhe për aferën e Parkut Arkeologjik të Butrintit i cili ju dha për menaxhim një fondacioni antishqiptar e filogrek.
Sikur shtetarët e sotëm shqiptarë ta donin atdheun sa 30 % e Koloniel Koliqit Shqipëria nuk do shkatërrohej siç është shkatërruar e definitivisht do të ishte një vend më i mirë e më i begatë!
Koloneli i sherbimit informativ të ushtrisë për bregdetin, Kostadin Koliqi /
Këtë libër ju a rekomandoj fort të gjithë lexuesve të këtij statusi dhe autorit, Mikut tim Kosta Koliqit i uroj jetë të gjatë e prodhimtari të mëtejshme intelektuale.
AL in Sweden. 