Rama nuk është lideri që merr vendime.

Nuk mori as dy muaj më parë, nuk po merr as tani dhe vështirë të marri kur të dalë sërisht gjethi.
E justifikoi aleancën me “njeriun që përfaqëson çdo gjë të kalbur në Shqipëri” në emër të largimit të Sali Berishës. Por bashkëqeverisjen me Ylli Manjanin nuk mund t’ia faturojë përsëri Berishës. Ai nuk nuk pati forcë ta kundërshtojë dhe ajo do t’i mbetet si shenja e turpit e një njeriu që në dy vjet e deformoi aq shumë veten sa pranoi të gëlltisë edhe çorbën më të shpifur që ishte gatuar për të. Pranoi të ulet në një kabinet me njeriun që e ka bërë leckë në çdo studio televizive dhe këtë nuk mund të thotë se bëri për të shpëtuar Shqipërinë nga Sali Berisha. Ilir Meta e nxorri lakuriq, këtë herë në mënyrë të figurshme, përpara shqiptarëve, të cilët nuk kanë më dyshim se dëshpërimi për pushtet i Edi Ramës është përtej çdo imagjinate.

“Kryeministri Edi Rama u takua me zotin Ylli Manjani me të cilin bisedoi për reformën në drejtësi…”. Kjo ndoshta është fjalia më poshtëruese që Rama ka qenë i detyruar të nxjerrë në publik që pas marrëveshjes së 1 prillit me Ilir Metën. Ky i fundit është treguar i pamëshirshëm, duke mos u mjaftuar me demonstrimin e forcës, por duke shkuar deri në poshtërim të aleatit- armik. Emërimi i Ylli Manjanit ministër i Drejtësisë i Republikës së Shqipërisë ishte një shuplakë e nxehtë në fytyrën e lodhur të Edi Ramës. Dhe ky, ndryshe nga sa parashikonin mbështetësit e tij, i ktheu faqen tjetër duke konfirmuar kështu pyetjen retorike që i pati bërë gazetari Tim Sebastian, se dëshpërimi për pushtet qenka më i fortë se gjithçka. Madje deri në pikën sa të të vënë në ballë edhe yllin e turpit dhe të pranosh ta rrezatosh poshtërimin publikisht.

LILI KRISTULI.

“ As perënditë, nuk mund të bëjnë gjë kundër marrëzisë. Isaac Asimov

Dhora, halla e mamasë time, u hodh nga dritarja e korridorit të katit të dytë, të ndërtesës së Degës, Durrës. Ishte viti 1946. Ajo kishte 35 vjeç. Të shoqit i thanë se ishte spiune. Kur shkruanim biografinë, as unë , as motra ime nuk e përmendnim emrin e saj. Askush nuk na i përmendi, sikur ajo të mos kishte ekzistuar kurrë. Ndoshta nuk ishte armike ? Ndoshta u vetëvra për shkaqe që nuk duheshin marrë vesh?
Ne i gëzoheshim biografisë të pa cenuar.

Anzio, nëntor 1998.
Heq me kujdes qelqurinat e bufesë e i vendos në një kuti kartoni. Po ndërroj përsëri shtëpi; është hera tretë që kur kam ardhur në Itali.
Im bir, zgjatet për të marrë pjatancën prej porcelani.
-Kujdes! i bërtas -Bëj kujdes!
Është një kujtim i familjes, prej më shumë se 70 vjetësh.
-O ma, si bën dhe ti për një pjatë, na trembe – ankohet ai.
Ime bijë, që e di historinë e Pjatancës, i thotë, ma jep mua. E mbështjell me kujdes dhe e vendos në valixhen me rroba.
Durrës, fillim tetori 1946
Gjendem në katin e dytë të ndërtesës që më jep ankth sa herë i kaloj përpara. Ka pamje të zymtë. Ngjyra e verdhë e gëzueshme, me të cilën ishte bojatisur vite më parë, është irnosur
në çehre meiti. Nëpër mure, kacavirren si hardhuca, degët e thata të një luleje zvarritëse.
Ata që futen e dalin prej aty, vishen me të zeza, si për kob.
Në oborr, nuk rreshtin makinat që nisen e kthehen me shpejtësi; edhe ato të zeza.
Nuk e di pse jam këtu. Sot në mëngjes, dy burra, na behën në shtëpi. Të sjellshëm.
-Niko T.,duhet të vish me ne në degë. Kemi disa pyetje për të bërë.
I heshtur, Niko shkoi me ta. U kthye më të ngrysur.
E shoqëronin po ata të dy që e kishin marrë në mëngjes. Sytë i ishin futur në zgavra; mu duk i rreshkur. Nuk patëm kohë as të shkëmbenim dy fjalë, sepse njëri nga ata, bëri drejt meje.
-Dhora T. duhet të vish me ne në Degë.
-Përse? Përse ajo? Bërtiti Niko, duke i dalë përpara. Por tjetri ndërkaq po më tërhiqte drejt daljes.
-Vetëm disa pyetje, asgjë me rëndësi, vetëm disa pyetje.
Ktheva kokën për të parë Nikon. Kur ka filluar të thinjet ? Nuk e kisha vënë re më parë.
Nuk mbaj mend si i zbrita shkallët, as si hipa në makinën e zezë që u nis me shpejtësi.
Sa kohë ka kaluar? Orë, minuta, shekuj ? Kur më futën këtu, jashtë ishte errësirë e vazhdon të jetë errësirë. Dhoma ka vetëm një dritare si frëngji .
Natën, me yjet shpërndarë ashtu si kot nëpër të, e shikoj të ndarë në kuadrate. Nga tavani, llamba e varur në një tel të shtrembër, arrin të ndriçojë tavanin e muret deri në gjysmën e lartësisë.
Sytë më mësohen ngadalë me dritën e pakët.
Çfarë deshën të dinin nga Niko? Po nga unë?
Dëgjoj derën që hapet ngadalë. Kërcëllitja e saj duket sikur nuk do mbarojë kurrë.
Dalloj një gojë me dhëmbë të verdhë që mbllaçitin një të qeshur. O zot, çfarë qenie është kjo?
Nuhas erën e saj të qelbur, të athët, më merret fryma. E shtyj, bërtas, dua të lirohem prej kthetrave që më shtrëngojnë si me darë, por qenia është shumë gjymtyrësh. Më mposht.
Bën ftohtë, si në varr. Tej një kukuvajkë vajton. Po gdhin. Qielli është i bardhë, i vdekur.
Si unë.
Kukuvajka paralajmëron kob. Por unë tashmë jam e vdekur. Më dhemb i gjithë trupi.

Durrës, qershor, 1991
Dhorka, ishte motra e vogël e gjyshit tim, më e mira, më e bukura, më e gëzueshmja ndër katër motrat. E martuar e pa fëmijë, time ëmë, Elenin, e mbante si çupën e saj. Banonin në Durrës. Unë nuk e kam njohur Dhorkën, por mendoj se mamaja ime, i ngjiste; e njëjta natyrë gazmore, e njëjta dëshirë për të shijuar jetën me të gjithë intensitetin e saj, e njëjta butësi e shpirtit.
Në vitet ‘90, mamaja filloi ta përmendte shpesh hallën. Kishte besim se me ardhjen e demokracisë, mund ta gjenim ku e kishin varrosur.
Babai, nuk desh të dëgjonte nga ai vesh.
– E moj e bekuar, tërë jetën mbete dy ujë e një oriz, shprehje që ai e përdorte kur desh ti thoshte se po fliste kot. E kujt do ti bjerë ndër mend për Dhorkën pas kaq vitesh? Kush do të tregojë se çfarë ka ndodhur, edhe sikur të kujtohet?
Sa më shumë ai e kundërshtonte aq më e vendosur bëhej ajo.
-Nuk dua ta di pse e qysh, nuk do zbuloj sekretet e shtetit, de, mbrohej ime më. Dua vetëm ti ve një lule te varri, në kujtim të viteve që nuk e përmendëm. Mbante mend emrin e njërit prej atyre të dyve që e kishin marrë atë të dielë tetori, për mos ta kthyer më. H.S. Ç’ të keqe ka po ta pyesim?
Një ditë qershori, për mos t’ia prishur, nisem me të për Durrës. Nuk hoqëm shumë për ta gjetur shtëpinë e H.së. Pallati gri në qendër, kati i tretë, djathtas. Kishte vite që banonte aty.
Ngjitemi përpjetë shkallëve. Mbi njërën nga dyert lexoj: Familja S.
Ul dorezën, dera është e hapur. Megjithatë trokas. Dëgjohet një zë – Është e hapur. Trokas përsëri. Del një grua, ndoshta e njëjta që ishte përgjigjur.
-Mirëdita, banon këtu H?
Ajo pohon me kokë, ndërsa fshin duart e lagura me mësallë.
I them se duam vetëm ta pyesim për diçka. Heziton.
-Është i sëmurë, mezi mbushet me frymë.
-Nuk do ta shqetësojmë. Po të mos mundet, ne ikim.
Futemi në kuzhinë.
H, po vdiste. Gjysmë i mbështetur mbi divan, mbi ca jastëkë të vendosur keq njëri sipër tjetrit, i kishte ditët e numëruara.
Ulemi karshi tij. Divanet janë të vjetër, shiteshin aty rreth viteve 70; edhe tavolina, që zë gjithë hapësirën mes tyre është e po atyre viteve.
Dëgjoj mamanë që thotë, jo faleminderit, nuk duam kafe, sapo e kemi pirë.
Me siguri i ishte përgjigjur gruas. Ajo duhet të kishte shumë diference moshe me të shoqin; dukej moshatare me mamanë time.
H.së iu kujtua Dhora T. sapo i përmendëm emrin.
-Ndoshta e dini se ku e kanë varrosur. Kaq.
-Ishte e re korba, nuk dimë ku i treten kockat, shtoi mamaja.
H.në, e zuri një kollë, sikur po i shkuleshin mushkëritë. E shoqja nuk lëvizi vendit.
-E kap shpesh, por pastaj i kalon e për ca kohë merr frymë më lehtë-thotë si për tu justifikuar.
H, pështyu mbi një shami që e nxori nga poshtë jastëkut e u ndreq disi në mbështetësen e divanit. Vura re fytyrën e tij.
Ah, ja çfarë ishte gjëja e çuditshme që nuk e kisha kuptuar në fillim. Ana e djathtë e gojës dhe cepi i syrit të djathtë që vareshin teposhtë, i jepnin fytyrës së tij pamje të pjerrët.
-Nuk keni për ta gjetur, tha pasi e mori disi veten. Nuk do të na i thotë, mendova. Ishte e kotë të ngulnim këmbë. I bëj shenjë mamasë të ikim. Ngrihem ngadalë nga divani për ti lënë ato të dyja të kalonin para meje. Kur u gjenda pothuajse jashtë derës të kuzhinës dëgjoj: Prit ! Ndalem dhe kthej kokën drejt tij.
– Nuk do ta dish pse? shtoi me një fije zëri.
Mbetem mëdyshas. Ato që kish për të më thënë, unë i dija, ja kishin thënë Nikos: U hodh nga dritarja e korridorit, kur po e shoqëronin për ta marrë në pyetje. Kjo vërtetonte se ishte armike e pushtetit popullor. Dhorka kishte vrarë veten për të mos nxjerrë emrat e anëtarëve të grupit me veprimtari antijugosllave.

H, më bëri shenjë të ulem. Nuk ja vura veshin. Qëndrova në këmbë, aty në prag të derës, ndërsa ai fliste me shkëputje, duke kaluar herë pas here dorën mbi ballë si për ti mbledhur kujtimet.
E folura i ndërpritej shpesh nga kolla që ja deformonte më shumë pjerrtësinë e gojës, ndërsa syri i majtë, mbetej i palëvizshëm, i hapur, i çakërritur.
H, zbardhi një të vërtetë, për të cilën nuk kishim guxuar kurrë të pyesnim. Ndoshta, ishte penduar, e në shtratin e vdekjes desh të rrëfehej?
Apo i përmalluar, donte të tregonte deri në frymën e fundit, fuqinë që i kishte dhënë një pushtet që tani nuk e kishte më. Nuk kisha për ta marrë vesh ndonjëherë përsenë.

H, e shihte Dhorën tek kalonte para ndërtesës së Degës, kur shkonte për në punë. Me hap të nxituar, me kokën disi të përkulur anash, e pa vëmendshme ndaj gjithëçkaje që e rrethonte. E shihte përsëri në mesditë kur kthehej, bashkë me të shoqin. Kur i kishte parë për herë të parë, truri i tij ishte çmeritur. Ç’ është kjo e ecur kaq ngjitur e ngjitur, këta e tregojnë sheshit, dëshirën për njëri tjetrin. Ptuh, borgjezë të fëlliqur.
Të nesërmen, fshehur në gjysmë hijen e dritares, priti ti shihte përsëri, pa ditur se çfarë dëshironte më shumë; ti shihte me një të ecur ndryshe, apo ashtu, të ngjitur, të paturpshëm, si një ditë më parë?
H. kishte ngjitur shkallët e karrierës me shpejtësi. Fillimisht gardian burgu, e me pas hetues në Degën e qytetit të tij, pat bërë emër si njeri i rreptë, i paepur. Metodat e tij, të përpunuara deri në art, bënin që i pandehuri të pranonte akuzat, sado gojëkyçur apo kokëfortë, të ish. Aty ku koleget e tij, dështonin, ai ngadhënjente. E transferuan në Degën e Durrësit, me një yll më shumë mbi spaleta.
Durrësi, me ditët euforike të viteve të para të pasluftës, dhe netët e zhurmshme nuk i pëlqeu. Mbrëmjet e vallëzimit në Hotel Vollga, muzika e huaj nëpër lokale, veshja elegante e grave, burrat që flisnin pa teklif me to e çorientuan. Kjo alegri nuk bënte pjesë në parafytyrimin e tij për konsolidimin e pushtetit popullor.
Kalonte mbasditet e lira, e shpesh orët e natës në zyrë, ose në bodrumin ku torturoheshin armiqtë e klasës. Në njërën nga këto mbas dite, kishte parë Dhorën dhe Nikon tek përshkonin mes përmes rrugën për tu hedhur te trotuari përballë. Ajo e varur te krahu i tij, diç i tha afër buzlës së veshit, pastaj u ndal duke e parë Nikon drejt në sy. H. ndjeu të prera diku mbi stomak

Asnjë femër nuk e kish vështruar në atë mënyrë. Femrat që haste në rrugë, ja hiqnin shpejt vështrimin për shkak të pamjes që paraliza e nervit facial i kishte dhënë fytyrës së tij. Ato që e njihnin, e shmangnin për karakterin e vrazhdë. Sytë e femrave që merrte në pyetje në hetuesi, ishin të frikësuar, ishin lutës, përgjërues, ishin të shuar.
Vështrimi i Dhorkës ishte ndryshe. I solli ndër mend dritën që shpërndante hëna atje larg, mbi kullotat e fshatit të tij. Pastaj pa Nikon që qeshte ndërsa i shkoi dorën rreth belit, si për ta nxitur të vazhdonte rrugën. E urreu me gjithë qenien e tij. E urreu për lumturinë që i jepte një femër. Filloi ti priste me ankth çdo mbas dite; desh ti shihte ndryshe, jo aq të lumtur, jo aq të shtrënguar pas njeri tjetrit, desh ti shihte të zemëruar, të menduar, të shqetësuar, qoftë edhe një herë të vetme. Një ditë zbriti para ndërtesës e qëndroi pikërisht në pikën ku ata kalonin në trotuarin tjetër. Desh ti shihte nga afër: ndoshta nuk janë aq të lumtur, ndoshta nga sipër unë i shoh ndryshe, shpresoi. Mbështetur me shpinë tek shtylla e dritës, e ndjeu afrimin e tyre. Perceptoi në ajër një aromë të mirë, të lehtë, si puhiza e pranverës, kur çelin lulet e kumbullës. E nuhati aromën deri sa iu errën sytë. E shijoi deri në palcë lumturinë që i kaloi përbri, pastaj hapi sytë. Ata kishin kaluar përtej, të kapur prej krahu, shtrënguar pas njëri tjetrit.
Ndjeu spermën që iu derdh nëpër të brendshmet.
Nga ajo ditë, në jetën e tij nuk kishte armiq vetëm në bodrumet e Degës, nuk kishte vetëm të pandehur, të cilëve duhet tu rrëmbente deponime. Armiku kryesor, ishte atje në rrugë, midis orës 14 dhe 14,15., Ishte një femër borgjeze, klasë e deklasuar, që ai duhej ta përbuzte, ta urrente. Por natën në papafingon e ftohtë, ajo i sillej ndër mend e bukur, me hire që i ngjallnin epsh, të cilin e konsumonte në orët e vona të pagjumësisë dhe vetmisë.
Por ditën e urrente me të njëjtin intensitet që e dëshironte natën, urrente po aq të shoqin atë mashkull që gëzonte hiret e saj.

Nuk ja kish marrë mendja se edhe dikush tjetër vuante si ai.
Ishte në dritare, po priste të kalonte ajo. Dhe ja e sheh tek kalon, e pakapshme si ajri, e bukur si drita e atij mëngjesi vjeshte.
-Zuska, dëgjon një zë pas tij. Ajo me siguri i ve brirë të shoqit, shih si spërdridhet.
Nuk i duhej më shumë për të kuptuar se edhe ai tjetri vuante. Mendja filloi ti punonte ngutshëm:
-E marrim në pyetje të shoqin, ai e di më mirë se ne, se ku i ka brirët, e ishin gajasur me lot.
Për ditë me radhë, H, e çonte fjalën si pa dashje, te Ajo…Nuk e pati të vështirë ti mbushte mendjen atij tjetrit. T’ia mbajmë të shoqin, një natë në Degë, ta shohë ajo kuçka, se si do spërdridhet pastaj.
Tjetri, kishte shtuar:
-Të paktën të ndërrojnë rrugë e të mos kalojnë më këtej nga ne. Dhëmbët e zverdhur iu dukën edhe më të verdhë në atë kënd dritareje të errësuar nga degët kacavjerrëse.
Një të dielë, fillim tetori, në bodrumet e Degës, larg syve dhe veshëve të kalimtareve,
Nikon, që e kishin marrë vetëm për ti bërë disa pyetje, e torturuan fizikisht dhe psikologjikisht.
– Ne kemi fakte për qëndrimin imoral të kuçkës tënde të bukur. Ne, e dimë që ajo të tradhton, kurse ti e le të lirë të bredhë si pelë e azdisur. Borgjezë të fëlliqur, që degjeneroni shoqërinë. Pranoje që gruaja jote është një bushtër, përsëritën me orë të tëra, deri sa Niko u bë si copë dru. Atë çast, ndjeu gjakun ti nxehej dhe nën veten ti fryhej. Mblodhi dorën grusht, e ndërsa goditi ku mundi, trupin e palëvizshëm të Nikos, imagjinoi që derdhi spermën mes kofshëve të Dhorës.
Po i çahej hunda për një cigare. Hapi derën e qelisë. Doli jashtë. Tjetri e ndoqi nga pas.
Ndërsa po gjerbnin kafene, dhëmbë verdhi duke u skërmitur kish thënë -Pse mos e marrim edhe Atë në pyetje, sa për një natë. H. e kishte kuptuar.

Një krizë e re kolle gulçuese, ja preu H.së fjalën me dysh. Iu luta zotit të mos e merrte pikërisht atë çast. Të lutem zot, lere të mbarojë.

-Ne e përdorëm atë natë. Të dy.
Në fillim nuk e kuptova, pastaj u drodha. Ç’ ishte kjo fjalë?
Nuk e kisha dëgjuar kurrë. Mund të kish thënë e përdhunuam, e violentuam, e shk…
E kishim imagjinuar, pothuajse ditur, prej 50 vjetësh.
E përdorëm…Gjë…
Nuk pata fuqi të fyhem, të zemërohem, të inatosem, të vjell: mbeta në këmbë, aty, para tij, e paralizuar. Nuk di çfarë prisja. Ti kalonte kriza e kollës? Të kërkonte falje? Të më thoshte se ku i gjendet varri?
-Nuk ka varr për Dhorën. Është në një gropë të përbashkët.
I kthej shpinën e drejtohem nga dalja. Te dera e jashtme, ime ëmë, me të shoqen e tij po merreshin me kujtime rinie.
Befas, sikur të kujtohem për diçka, ndalem.
Nxjerr nga çanta dhe le mbi tavolinë dy kartëmonedha me vlerën më të lartë të atyre viteve.
-Paguaj oksigjenin. Ti duhet të jetosh, të paktën edhe për ca kohë.
Durrës, fund tetori 1946
Një kamion i madh frenon para derës së shtëpisë së Nikos. Dy hamej ngarkojnë me shpejtësi mobiliet e konfiskuara. Ciflat e gotave të kristalit, kur po merrnin bufenë, përhapeshin andej këtej të terrorizuara. Si për një mrekulli, Pjatanca e Porcelantë u rrokullis mbi pufkën e pianos.
Mamaja, u kthye në Korçë, te prindërit, duke marrë me vete të vetmen gjë që mbeti pa u thyer, Pjatancën prej Porcelani. Sapo kishte mbushur 17 vjeç.
Niko, u martua përsëri pas shumë vitesh, e u vendos në Tiranë. Për rastësi ishim komshi në lagje.
Anzio gusht 2014
Mamaja e ruante si sytë e ballit pjatancën. Nuk na ka lejuar asnjëherë as mua as motrën time ta përdorim. Sot ajo bën 6 muaj që nuk është më mes nesh. Kam për drekë disa miq që i kam mbledhur për ta përkujtuar. Në mes të tavolinës vendos Pjatancën e Porcelantë.
I ka rezistuar mrekullisht kohës dhe transferimeve.

Arben SHAHINI

Krimi i organizuar shqiptar është favorizuar dhe fuqizuar si kurrë më parë në dy vitet e fundit, kur vendi ka rënë nën sundimin e koalicionit të majtë të udhëhequr nga Edi Rama dhe Ilir Meta.
Një raport i detajuar mbi portofolin e organizatave kriminale në Europë, evidenton mafian shqiptare si nga më të fuqishmet dhe të rrezikshmet.
Transcrime, (Qendra e Hulumtimit mbi Krimin Ndërkombëtar) ka publikuar më 16 Mars të këtij viti , një raport të detajuar mbi veprimtarinë e organizatave kriminale në Europë, ku Shqipëria zë një pjesë të mirë të gjetjeve përsa i përket aktivitetit të lartë kriminal vitet e fundit. Raporti është kryer, bazuar në projektin e financuar nga Komisioni Europian, OCP (Portofoli i Krimit të Organizuar). Raporti i hartuar nga një grup i gjerë ekspertësh dhe financuar nga KE përqendrohet në natyrën dhe shtrirjen e organizatave kriminale, të ardhurat nga aktivitetet kriminale dhe investimi i tyre në ekonomi, si edhe konfiskimet që kanë bërë autoritetet në Europë.
Prania e vrasësve, trafikantëve të dënuar dhe drogaxhinjve në qeveri, Parlament, çdo nivel të administratës dhe më e rënda në radhët e Policisë së Shtetit ka krijuar një terren tepër të favorshëm për lulëzimin e aktiviteteve të rënda kriminale, si prodhimi dhe trafikimi i drogave, trafikimi i armëve dhe qenieve njerëzore.
Sips raportit, grupet kriminale shqiptare evidentohen me një prani të lartë në Itali, Francë, Greqi, Gjermani, Zvicër, ndërsa në Holandë, Britani të Madhe, Spanjë janë evidentuar si një nga grupet kriminale që po rritin prezencën e tyre në shumë prej aktiviteteve kriminale.
Partneriteti i hapur i Kryeministrit dhe ministrit të Brendshëm, qeveritarëve, parlamentarëve, kryebashkiakëve dhe drejtuesve të niveleve të ndryshme të policisë me krimin e organizuar është evidentuar me fakte dhe prova të pakundërshtueshme, si nga media, zyrtarë të policisë dhe raportet zyrtare të qeverisë amerikane, Komisionit Europian dhe të agjencive të tjera ligjzbatuese europiane dhe ndërkombëtare. Ky partneritet qeveri-krim është provuar përmes situatës në territorin shqiptar, ku mbjellja, prodhimi dhe trafikimi i kanabisit është bërë pothuajse një biznes i ligjshëm, laboratorët e heroinës dhe kokainës konkurrojnë laboratorët e qendrave shëndetësore, pakot dhe ngarkesat me drogë dhe armë janë bërë si dërgesat e kartolinave të vitit të ri dikur. Ministri i Brendshëm, Saimir Tahiri është kapur në flagarancë duke i ofruar kushërinjve makinën e tij personale për trafikimin e drogave drejt Greqisë, është përgjuar duke dhënë llogari para mafiozëve për veprimet e tij, është evidentuar kryekontrollori i të gjitha trafiqeve kriminale në Shqipëri. Nga ana tjetër Kryeministri Rama është shfaqur publikisht si kapobanda e krimit të organizuar shqiptar, jo vetëm duke mbrojtur Tahirin dhe ushtrimin e lirë të aktiviteteve kriminale dhe kriminelëve nëpër rrugët dhe kufirin shqiptar, por duke vënë veton në ligjin për dekriminalizimin i kërkuar me forcë në Partia Demokratike dhe i mbështetur fuqimisht nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Shqiptarët kontrollojnë tregun e heroinës

Organizatat kriminale shqiptare dhe turke kanë kontrollin e shitjes dhe të shpërndarjes së heroinës në Europë, nga e cila llogaritet se përfitohet deri në 10 miliardë euro në vit. Heroina e prodhuar në Afganistan kalon nëpër Turqi për të përfunduar në Europë përmes tri rrugëve ballkanike, si më të shkurtrat dhe më të preferuarat për trafikantët. Nëpër Shqipëri kalojnë dy prej tri rrugëve kryesore që trafikantët e heroinës përdorin për të furnizuar tregun europian. Rruga jugore kalon nga Greqia në Shqipëri për të përfunduar në Itali. Ndërsa rruga perëndimore përfshin sërish Shqipërinë, së bashku me vendet e tjera të rajonit tonë.
Ekspertët vlerësojnë katër arsye kryesore pse organizatat kriminale shqiptare kanë lidershipin në trafikun e heroinës. E para ka të bëjë me pozicionin e tyre shoqëror të mirëfavorizuar nga kriminalizimi i qeverisjes dhe varfëria e madhe. E dyta, prania e lartë e emigrantëve shqiptarë në Europë. E treta, bizneset kriminale që operojnë në bazë të lidhjeve të forta familjare, ku policia e ka vështirë të futet dhe të hetojë. E katërta, pozicioni kyç në rrugët e trafikut të heroinës nga Afganistani drejt Europës.
Shqiptarët kontrollojnë shpërndarjen e heroinës në Francë, Gjermani, Itali, Zvicër, Holandë dhe Britani të Madhe, Belgjikë dhe Luksemburg.
Shqiptarët në bashkëpunim me organizatat kriminale kolumbiane dhe italiane janë tepër aktivë në shumë prej vendeve të Europës për tregtimin e kokainës. Laboratorët e shumtë në Shqipëri për përpunimin e kokainës, afërsia me tregjet e Europës, bashkëpunimi me policinë dhe autoritetet e larta qeverisëse i ka favorizuar organizatat kriminale shqiptare, krahasuar me ato rajonale.
Shqipëria është një prej pesë furnizuesve më të mëdhenj të Europës me kanabis. Tregjet italiane, greke, hungareze dhe sllovene janë të mbytura me prodhimin shqiptar, kryesisht vaj hashashi, ku trafikantët shqiptarë bëjnë transportin dhe kontrollojnë shpërndarjen me shumicë dhe pakicë.
Europoli ka evidentuar se grupet kriminale shqiptare vlerësohen si një prej grupeve kriminale më të dhunshme që operojnë në trafikun e qenieve njerëzore me qëllim prostitucioni dhe shfrytëzim të fëmijëve për të lypur në vendet e Europës, kryesisht në Itali, Belgjikë, Francë, Britaninë e Madhe, Irlandë, Gjermani, Izrael dhe Emiratet e Bashkuara Arabe.
Edhe në trafikun e armëve, organizatat kriminale kanë një prezencë të dukshme. Në Greqi, Itali, Bullgari dhe Rumani, kriminelët i drejtohen shqiptarëve për të plotësuar nevojat e tyre për armë. Grupet kriminale në Itali furnizohen sistematikisht me armë dhe municione kryesisht nga shqiptarët, ndërsa portet italiane përdoren për të shpërndarë sasi të tjera drejt Holandës, vendeve të Amerikës dhe Afrikës së Veriut.
Grupet kriminale shqiptare në Francë, Bullgari, Çeki, Sllovaki, Greqi janë nga më aktivet në krimet e grabitjes, zhvatjes dhe shantazhit me gjoba, kryesisht brenda komunitetit të emigrantëve shqiptarë në këto vende. Ndërkaq në Itali, Francë, Gjermani, Britani të Madhe, Finlandë, Suedi dhe Holandë ata janë të përfshirë aktivisht në biznesin e paligjshëm të fajdeve, të grabitjes së shtëpive, grabitjes së makinave dhe grabitjes së konteinerëve me mallra, gjatë kohës që janë të ankoruara në porte, si edhe kur janë duke u transportuar nëpër Europë.
Grupet kriminale shqiptare, por edhe ato turke dhe europiane kanë gjetur në Shqipëri një treg miqësor për investimet e tyre. Mbështetja që sigurojnë përmes korrupsionit nga zyrtarët e ulët deri tek Kryeministri ka krijuar një parajsë për investimet e tyre kryesisht në fushën e shërbimeve, tregtisë, ndërtimit, minierave, karburanteve, hotelerisë dhe kazinove.

Fitimet, mbi 5 miliardë euro në vit

Studimi ka llogaritur se çdo vit në Europë, organizatat kriminale arrijnë të fitojnë afërisht 110 miliardë euro. Nisur nga portofoli i zgjeruar i aktiviteteve kriminale, ku veç tregtisë së drogave merren në konsideratë përfitimet që sjell trafiku i armëve, prostitucioni, grabitjet, fajdet, fiksimi i rezultateve të ndeshjeve, bixhozi, kjo shifër përbën afërsisht 1 për qind të Prodhimit të Brendshëm të Bashkimit Europian.
Studimi është rajonal dhe nuk jep detaje të hollësishme për organizatat kriminale dhe portofolin e secilës prej tyre, por shifrat e narkotrafikut janë të frikshme.
Grupet kriminale shqiptare me qendër në Shqipëri dhe ato me të cilat koordinohen në Europë kanë pjesën e luanit në trafikun e heroinës. Bashkë me turqit, shqiptarët kontrollojnë një treg që shkon në 10 miliardë euro në vit. Të ardhurat totale të organizatave kriminale europiane në trafikimin e kokainës shkojnë në 7.5 miliardë euro në vit. Ndërkaq, për trafikun e hashashit kemi të bëjmë me një treg që gjeneron afërsisht 7 miliardë euro në vit përfitime.
Nisur nga prezenca e konsoliduar e organizatave kriminale shqiptare në Itali, Francë, Gjermani, Zvicër, Belgjikë, por edhe prania gjithnjë e më e shtuar e tyre në Spanjë, Holandë dhe Britani të Madhe dhe vende të tjera europiane, mund të deduktojmë se përfitimet e mafias shqiptare shkojnë në mbi 5 miliardë euro në vit. Sigurisht se kjo është një pjesë që duhet ndarë edhe me kontigjentet kriminale shqiptare që operojnë në rajon, por është tepër e lartë për të mos parë ndikimin që ka në realitetin shqiptar. Një vend ku kriminelët bredhin me makinën e ministrit të Brendshëm, ku kriminelët drekojnë me Kryeministrin dhe policët e devotshëm burgosen, ku i vihet flaka laboratorit të kriminalistikës dhe digjen provat që kryqëzojnë partnerët e pushtetarëve të lartë, ku Kryeministri terrorizon prokurorë dhe gjykatës që guxojnë të zbatojnë ligjin, është tashmë një shqetësim europian dhe ndërkombëtar. Oligarkët e krimit bëjnë ligjin në këtë vend dhe miliardat e tyre veçse shtohen nën këtë qeverisje.

Ish-Kryeministri Berisha denoncoi dje në ‘Parlament një tjetër skandal sipas të cilit qeveria ka porositur 3 “Benz”-a të blinduar me vlerë më shumë se 2 mln euro, përkatësisht rreth 700 mijë euro secila. “Përveç “jaguarizimit” të qeverisë, tani na dalin dhe tre “Benz”-a që kushton secili të paktën 700 mijë euro. Gjatë qeverisjes sime, e vetmja veturë e blerë për delegacionet e huaja, ishte një “Benz” i blinduar, bashkë me “Benz”-in e blinduar që kisha trashëguar nga paraardhësi im dhe që na ka lënë mes rrugës ndonjëherë po punë e madhe, përveç atij nuk kishte makinë tjetër të blinduar kryeministri. Atë “Benz” të blinduar nuk e ka përdorur në asnjë rast, në asnjë rrethanë asnjë personalitet shqiptar, as Presidenti, as Kryeministri, as Kryetari i Kuvendit”, u shpreh Berisha. Ish-Kryeministri e cilësoi të paprecedent porositjen e të tillave makinave luksoze, vendimi për të cilat jo vetëm është marrë në mënyrë të fshehtë, por njëkohësisht vjen në një kohë, kur vendi është përfshirë nga kriza e rëndë ekonomike, varfëria dhe papunësia. “Atë “Benz” të blinduar që kushtonte mbi 600 mijë euro, sapo erdhi në pushtet Edi Rama e transferoi për veten e tij. Kjo është e vërteta, e kam denoncuar që në atë kohë. Tani na porositen tre “Benz”-a të tjerë të blinduar. Ky është një akt i shëmtuar. Unë jam shumë dakort që të porositet edhe një, megjithëse besoj se gjatë dy viteve nuk pati asnjë rast, nuk mbeti asnjë i huaj që kishte mbrojtje me makina të tilla, të mbetej pa të, sepse e kishte zënë një tjetër. Por ta zëmë se veprimtaritë mund të vijnë, duke u shtuar, edhe një tjetër them se duhet të merret, por të blesh tre, do të thotë të jesh një makut, të jesh njeri i pashpirt, të jesh një njeri që je verbuar, të ka verbuar luksi, të ka verbuar frika, të kanë verbuar shumë faktorë. Po si mund të marrësh edhe tre makina të tjera të blinduara? A nuk jeni ju që ngritët zërin në qiell pse unë mora një makinë për delegacionet. Nuk e mora për vete, se kam parë me sy një herë. Dhe duhet ajo, dhe po të doni duhet dhe një tjetër, po jo për Edi Ramën. Edi Rama e ka atë që kam trashëguar unë nga paraardhësi im, atë e ka aty. Të ketë tre makina që rrinë aty për t’i shijuar Edi Rama sa herë t’i teket, ky është krim, është mëkat.”, tha Berisha.

Rama shpalli Top Sekret për 10 vjet blerjen e Jaguarëve

Berisha demonstroi dje para deputetëve dokumentin, i cili mban datën 1 tetor 2015 në të cilin Ministria e Brendshme ka porositur blerjen e makinave luksoze tip Jaguar me një afat ruajtjeje për 10 vjet. “Qeveria është verbuar! Këtu kam dokumentat e tenderit të makinave, sekretit të madh. Sekret me afat ruajtjeje 10 vjet . Po cili është sekreti? Veturat qeveritare. A e kuptoni apo jo, vjedhja është sekreti. Këta kanë sekretuar vjedhjen. Qeveria në këtë vendim sekret të datës 01/10/2015, më saktë Ministria e Brendshme dhe Garda e Republikës, porosit ….Termin “sekret” e keni vendosur ju në vendim jo unë. Ju lutem zoti kryesues i seancës fotokopjojeni vendimin dhe jepjuani të gjithë deputetëve. Se ka hackers që i nxjerrin ajo është punë tjetër pastaj, ata janë miqtë e mi. Janë 42 vetura” tha Berisha.

1.2 milionë euro çdo vit do paguajmë për Jaguarët

1.2 milionë euro është kostoja që do të paguajmë çdo vit për qeranë e jaguarëve të porositur nga Rama. “A e dini ju çpo ndodh tjetër? Sa është qeraja në vit e makinave të këtij vendimi sekret? 1 milion e 2 mijë euro në vit është qeraja e tyre” denoncoi dje Berisha në Parlament. Përmes një tenderi të fshehtë, qeveria do të blejë 44 makina me qira financiare përmes një procedure prokurimi sekrete të organizuar nga Garda e Republikës. Një vendim i qeverisë i cili nuk u publikua asnjëherë në faqen e qeverisë “kryeministria.al” në atë kohë, urdhëron të gjitha institucionet shtetërore të dorëzojnë te Garda e Republikës fondet që kanë në dispozicion për makinat e titullarëve, si dhe ngarkon Gardën të kryejë procedurat e prokurimit të mjeteve të reja. Makinat që do të blihen janë të markës “Jaguar” dhe se kushtojnë 95 mijë USD copa. Vendimi i qeverisë thotë se Garda do të blejë gjithsej 44 automjete, nga të cilat, 8 për Kryeministrin, 14 për Këshillin e Ministrave, 4 për kryetarin e Kuvendit, 2 për Presidentin dhe nga një për 16 ministri të tjera të linjës. Vendimi i qeverisë i jep gjithashtu të drejtë Gardës së Republikës që të mos ndjekë procedurat normale të prokurimit me garë duke argumentuar se çështja është sekret shtetëror për arsye sigurie. Përveç tetë makinave që do të blihen për “titullarin e institucionit” të Kryeministrisë, vendimi i qeverisë i kërkon Gardës të blejë edhe 14 makina të tjera për “aparatin e institucionit”. Kryeministria është i vetmi institucion që do të blejë makina jo vetëm për titullarin, por edhe për aparatin. Ministritë e tjera do të blejnë nga vetëm një makinë secila. I gjithë ky shpenzim luksoz i Ramës do tu kushtojë qytetarëve plot 1.2 milionë euro çdo vit.

Në dy vite Rama mori 2.4 miliardë euro borxh

2.4 miliardë euro është shuma stratosferike që Rama ka marrë borxh në vetëm dy vite të qeverisjes së tij. Gjatë seancës së djeshme plenare, ish-Kryeministri Berisha deklaroi se asnjë nga këto para të marra borxh nuk është shpenzuar për shërbime ndaj qytetarëve apo investime publike. “A po i bëni ju rrush e kumbulla paratë e taksapaguesve. KLSH ka gjetur 399 tendera me abuzime, në një total prej 720 milionë euro. Për qytetarin që e ka të vështirë ta imagjinojë, unë i them të shtrojë një pyetje. Këta zotërinj në dy vjet kanë marrë 2.4 miliardë euro borxh. Këta zotërinj në dy vjet në mënyrë absolute s’kanë përfunduar një kilometër rrugë të plotë, nga ato që u kam lënë unë në përfundim e sipër, qeveria e mëparshme. Po çfarë ndodh me paratë? Paratë vidhen. Se po ja u more 30%-shin kompanisë, kompania thotë ku të kam parë pastaj, bën si do vetë dhe s’të bën as punime, i shtyn punimet, i bën të këqija dhe s’të bën asgjë. Unë para shumë shumë vitesh një deputet që është këtu në sallë do vinte të më thonte në zyrë, se kjo po ndodh, këtë po na bëjnë. Dhe kjo po ndodh edhe tani prandaj spo bëhet asnjë punë. Këtu është problem shumë se s’ke me kë të flasësh. Del lista, 80 tatimorë me nga 7 mijë euro në xhep i emëron një deputet, 18 arsimtarë një tjetër. Jeni lëshuar si lukuni për të vjedhur. Pra, po vidhet masivisht dhe produkti është pothuajse zero. Përveç ndonjë shatërvani, përveç pllakave e sheshi të ndonjë qyteti, nuk ka asnjë punim tjetër”, tha ish-Kryeministri Berisha. Ish-Kryeministri theksoi se janë me qindra milionë para që shpenzohen për luksin qeveritar.

Emërimet skandaloze në arsim, 7 mijë euro për emërimin si mësues

Në një replikë me deputetin Erion Braçe në lidhje me listën skandaloze të emërimeve në arsim, ish-Kryeministri Berisha deklaroi se vendet e punës në arsim janë shndërruar në një pazar ordiner, ku për emërimin e një mësuesi merren deri në 7 mijë euro ryshfet. “Unë nuk jam kundër që çdokush të flasë dhe të replikojë me mua. Sepse edhe kryetari juaj më thotë Kryeministër. Pasi më thotë 3 herë Kryeministër, më drejtohet si ish-Kryeministër. Për mua është vlerësim kjo. Por po rrini në kohën time. Për mua… rrini sa të doni në kohën time. Nga i pari tek i fundit prej jush, jetoni në kohën e Sali Berishës. Ky nuk është faji im. Është dështimi juaj apo suksesi juaj, punë tjetër. Në këtë kontekst parafolësi i akuzave të mia konkrete me dokumente, me fakte iu përgjigj me shpifje dhe trillime pa hedhur poshtë asnjë prej tyre. Unë fola për tendera të shpallura ‘sekret’ për prapanicat e qeveritarëve dhe ministrave. Po çfarë sekreti përbën vetura e ministrit? Kjo është çmenduri, kjo është oruelliane, kjo është fyerje dhe turp për një vend. Unë prisja reagim tjetër jo reagime të tilla. Ju jetoni në kohën time, vazhdoni. Unë fola këtu për ndrikullën Nushi, e cila sot është më e fuqishme se ç’ishte klani saj në kohën e Enver Hoxhës në grabitjen dhe plaçkitjen e pasurive publike. Unë fola këtu për emërime të bëra për 6000-7000 euro në arsim e kudo. Po njeriu ka një kod etik. Po sigurisht kur s’të detyron asgjë, nuk i lejoj vetes të emërojë asnjeri, mbi të gjitha për të mos u përfolur në radhë të parë, kanë një procedurë ligjore emërimet. Por nëse një deputet ka emëruar 80 tatimorë unë ju garantoj se kjo mund të jetë e pashembullt në historinë e këtij vendi. Si mund të emërojë një deputet 80 tatimorë? A ka një procedurë, a ka një konkurs, një rregull, një ligj, një kod për emërimin e tyre”, tha Berisha.

Arben Shahini

Edison Ypi.

Bektashizmi është një tarikat islamik Sufi dhe bashkësi e madhe fetare në Shqipëri. Tarikati Bektashi mendohet të jetë themeluar në Anadoll nga Haxhi Bektash Veliu (turq. Haci Bektas Veli), i cili ka jetuar në shekullin XIII. Me zgjerimin e Perandorisë Osmane, ai u përhap nga Anadolli qendror në Ballkan, në Greqi, në Kretë dhe gjetiu, ku bektashinjtë shërbyen si misionarë të fesë islame dhe kapelanë të jeniçerëve.

Historia

Për historinë e hershme të bektashinjve në Shqipëri dihet pak, ndo-nëse mund të hamendësohet se ata janë themeluar mirë këtu nga fundi i shekullit XVI deri në mesin e shekullit XVII. Bektashinjtë vetë hyrjen e tyre në Shqipëri e zbresin deri në figurën e dëgjuar legjendare të Sari Salltëkut. Udhëtari turk Evlija Çelebiu, i cili kreu një udhëtim nëpër Shqipërinë jugore në verën e vitit 1670, gjeti një teqe bektashinjsh në Kaninë, afër Vlorës, dhe atë vend e përshkruan si më poshtë:

“Këtu gjendet edhe një teqe e Haxhi Bektash Veliut, gjithashtu e themeluar nga Sinan Pasha. Kjo teqe është e dëgjuar në mbarë Turqinë, Arabinë dhe Persinë. Aty gjenden edhe shumë njerëz të dhënë pas dijeve mistike dhe pasjetës së përkorë prej dervishi. Ndër ta ka disa djelmosha të hijshëm. Udhëtarëve që u bie rruga dhe atyre që vijnë për t’ufalur u nxirren nga kuzhina e qilari i teqes të ngrëna të mira, sepse të gjitha malet, vreshtat e kopshtet rreth e qark janë vakëfe të teqes. Pranë teqes, në një tyrbe madhështore, prehen themeluesi i saj, Gazi Sinan Pasha, bashkë me njerëzit e familjes e idhtarët e tij, që’ Perëndia i ndjeftë aty ku janë. Shkurt, ajo është nje’ teqe e pasur dhe e dëgjuar dhe unë nuk gjej fjalë për ta përshkruar” (Seyahatname, VIII, 361a).

Tyrbja që përmend Evlija Çelebiu, e cila tashmë është zhdukur, ishte ende objekt adhurimi në kohën e vizitës së konsullit austriak Johann Georg von Hahn (1811–1869) në mesin e shekullit XIX Hahn-i shkraan: “[Pronarët e kalasë] janë pasardhës të pushtuesit të parë turk të kësaj zone, Sinan Pashait të dëgjuar të Konias, varri i të cilit mund të shihet në një teqe të vogël poshtë kalasë. Këtu vijnë për pelegrinazh nga anë e anës, sepse turqit e konsiderojnë Sinanin shenjtor (1854).” Kur Porta urdhëroi mbylljen e të gjitha teqeve të bektashinjve më 1826, teqeja bektashie e Kaninës i kaloi tarikatit Halveti. Tyrbja ku ndodhej teqeja u rrënua më 1971, por në “vendin e mirë” ka ende një gur të bardhë.

Ndër objektet e tjera të hershme bektashie ishte teqeja e Tetovës në Maqedoni, e themeluar në fundin e shekullit XVI. Sipas gojëdhënës, Sersem Ali Dede, vezir në kohën e Sulltan Sulejmanit (sund. më 1520–1566), pa në ëndërr Balim Sulltanin, pirin (nismëtarin, themeluesin) e dytë të tarikatit Bektashi, dhe e la detyrën e vezirit për të bërë jetën e një dervishi të thjeshtë në fshatin e Haxhi Bektashit, ku kishte lindur lëvizja e bektashinjve. Para se të vdiste më 1569, ai e la amanet që gjithë pasuria e gjëja e tij të shiteshin dhe paratë të përdoreshin për të blerë tokë për një teqe në Tetovë. Teqeja u ndërtua ashtu si tha një Baba Harabati (Harabti), dhe ajo mori emrin e tij. Kjo teqe u zgjerua në fundin e shekullit XVIII e në fillimin e shekullit XIX me një numër ndërtesash dhe një kopsht të bukur, çka ekziston edhe sot si kompleks hotelesh. Që nga fillimi i shekullit XVIII e këndej, teqeja e Tetovës ka shërbyer si seli mëmë (ashitanë) për shumë teqe të tjera në Kosovë e në Maqedoni. Më 1780 pasoi ndërtimi i një teqeje bektashinjsh në Gjirokastër në kohën e Baba Asimit. Kjo teqe hodhi themelet e lëvizjes bektashie në vetë Shqipërinë dhe mori rëndësi të veçantë në fund të shekullit XIX.

Bektashizmi në Shqipëri

 

Ali Pashë Tepelena

Shqiptarët qenë veçanërisht të prirur për të pranuar disa tipare të Bektashizmit, konkretisht tolerancën tradicionale dhe vlerësimin për fe të ndryshme, si dhe qëndrimin pa paragjykime ndaj bindjeve dhe praktikave të lidhura me to. Madje disa venë re një vazhdimësi të disa praktikave të krishtera e para-të krishtera nën çadrën liberale të Bektashizmit. Për më tepër, bektashinjtë qenë të gatshëm të pranonin interesat dhe gjuhën vendëse, ndryshe nga myslimanët sunitë, të cilët e njëjtësonin veten kryesisht me kryeqytetin Osman dhe me gjuhën arabe. Një pjesë e mirë e Shqipërisë jugore dhe e Epirit u kthye në bektashi në fillim nën ndikimin e Ali Pashë Tepelenës (1759–1822), i madhi e i tmerrshmi ‘Luan i Janinës,’ i cili edhe vetë ishte idhtar i këtij tarikati. Më 1826, katër vjet pas vdekjes së Ali Pashës, ky tarikat pati një rënie në Shqipëri, kur Sulltan Mahmudi II (sund. 1808-1839) i dha fund ekzistencës së trupës së jeniçerëve dhe urdhëroi mbylljen e të gjitha teqeve bektashie në Perandorinë Osmane. Megjithatë, bektashinjtë e morën veten përsëri gjatë periudhës së lëvizjes kombëtare shqiptare, Rilindjes, në fundin e shekullit XIX dhe, pa dyshim, është kjo lidhje me lëvizjen që solli popullaritetin e shpejtë të tyre. Shkalla e përqafimit të bektashizmit qe e tillë” sa që bektashinjtë erdhën e u formuan si një bashkësi fetare më vete dhe u bënë feja e katërt në Shqipëri.

Dobësimi i Bektashizmit

Llogaritet se, në fillim të shekullit XX, 15 për qind e popullsisë së Shqipërisë ishin bektashi, baras me një të katërtën e myslimanëve të vendit. Teqetë e tyre shërbyen si qendra të lëvizjes kombëtare, sidomos për përhapjen e fshehtë të librave dhe të arsimit në gjuhën shqipe. Megjithatë, ky sekt nuk ia doli të bëhet fe kombëtare e shqiptarëve, sikundër kishin shpresuar shumë intelektualë bektashi. Njëra nga arsyet për këtë qe përqëndrimi i shpërpjestuar në jug të vendit. 70 për qind e të gjitha teqeve bektashie gjendeshin në krahinat në jug të Beratit dhe vetëm 3 për qind në veri.

Bektashizmi, gjithashtu, pësoi një zmbrapsje të madhe, gjatë viteve të pavarësisë, me rebelimin e shumë myslimanëve që kërkuan kthimin e vendit në gjirin e Perandorisë Osmane dhe, sidomos, me djegjen dhe plaçkitjen e shumë teqeve shqiptare nga ekstremistët grekë gjatë Luftërave Ballkanike dhe gjatë Luftës I Botërore. Në atë kohë, rreth 80 për qind e teqeve ose u dëmtuan, ose u rrënuan krejtësisht, çka qe një humbje e pallogaritshme, nga e cila kjo kulturë islamike nuk e mori veten kurrë.

Kongresi i parë i Bektashinjve

Teqe Halveti në Berat

Në kongresin e tyre të parë kombëtar, të mbajtur në Prishtë të Skraparit në janar 1922, bektashinjtë e shpallën veten të pavarur nga bektashinjtë e Turqisë dhe, pas ndalimit të të gjitha tarikateve të dervishëve në Turqi në vjeshtën e vitit 1925, bektashinjtë turq e shpërngulën selinë e tyre botërore dhe e prunë në Tiranë. Në Shqipëri ata ngritën një bashkësi të pavarur e të njohur nga të tjerët, e cila ekzistoi deri më 1967. Bashkësia e bektashinjve u sistemua e u nda në gjashtë rrethe të vendit:

• Kruja, me seli në teqenë e Fushë Krujës;
• Elbasani, me seli në teqenë e Krastës; Korça, me seli në teqenë e Melçanit;
• Gjirokastra, me seli në teqenë e Baba Asimit në Gjirokastër; Prishta, që përfaqësonte Beratin e një pjesë të Përmetit;
• Vlora, me seli në teqenë e Frashërit.

Më 1928, publicisti Teki Selenica regjistroi praninë në Shqipëri të gjashtëdhjetë e pesë baballarëve, që teorikisht do të thotë se në atë kohë kishte të paktën gjashtëdhjetë e pesë teqe në gjithë vendin. Gjithashtu, kishte rreth 10-12 teqe bektashinjsh në Kosovë. Deri në mesin e viteve 1940, në Shqipëri numëroheshin 280 baballarë e dervishë, kurse në vitet 1960 dihet se në vend ende kishte rreth pesëdhjetë teqe bektashinjsh dhe rreth tetëdhjetë dervishë, pesëmbëdhjetë nga të cilët vetëm në Krujë. Mirëpo, më 1993, pas shembjes së diktaturës, kishin mbetur gjallë vetëm pesë baballarë dhe një dervish, kurse teqe të mbetura më këmbë e që mund të njiheshin si teqe kishin mbetur vetëm gjashtë.

Bektashizmi në epokën komuniste[redakto | redakto tekstin burimor]

Bashkësia Bektashie, sikundër bashkësitë e tjera fetare në Shqipëri, u përndoq nga regjimi komunist që nga fillimi dhe shumë nga krerët e saj pas pak kohe gjetën vdekjen. Baba Murtezai i Krujës vdiq më 1946, pasi ishte torturuar dhe hedhur nga dritarja e burgut. Baba Qamil Gllava i Tepelenës u ekzekutua më 1946 në Gjirokastër. Shkrimtari Baba Ali Tomori (1900–1947) dhe Baba Shefqet Koshtani nga Tepelena u ekzekutuan një vit më pas. Antropologu amerikan Frances Trix ka botuar një listë pak a shumë të plotë të baballarëve bektashinj që kanë vuajtur gjatë viteve të para të regjimit komunist (kr. F. Trix 1995b, ff. 546-547).

Më 1967, bashkësia e bektashinjve u shkri tërësisht kur qeveria komuniste nxori një vendim për ndalimin e të gjitha veprimtarive fetare në Shqipëri. Gjatë periudhës së diktaturës ishin vetëm dy teqe shqiptare që u përpoqën të vazhdonin traditën: njëra në Gjakovë, nën drejtimin e Baba Qazim Bakallit (1895-1981), dhe tjetra në Taylor, afër Detroitit (Michigan, SHBA), e themeluar më 1954 dhe, për shumë kohë, nën dre-jtimin e të shquarit Baba Rexhebi. Më pas ajo u drejtua nga Baba Flamur Shkalla. Teqeja e bukur e Gjakovës u shkatërrua me themel nga ekstremistët serbë në pranverën e vitit 1999 bashkë me pjesën tjetër të qytetit të vjetër.

Ringjallja e Bektashzimit

Pas pothuajse një çerek shekulli heshtjeje në Shqipëri, më 27 janar 1991, në Tiranë u ngrit një komitet i përkohshëm për ringjalljen e bashkësisë së bektashinjve. Që prej atij viti e këndej, bashkësia e re, nën drejtimin e Baba Reshat Bardhit (1. 1935), ka punuar mjaft për të ringjallur traditat e Bektashizmit në Shqipëri. Teqeja dhe, njëkohësisht, selia botërore në Tiranë u rihapën më 22 mars 1991 me rastin e Nevruzit, kurse kongresi VI kombëtar i bektashinjve u mbajt në korrik 1993. Në fund të viteve ’90 u vepruan në Shqipëri gjashtë teqe bektash-injsh: në Turan KO, e drejtuar nga Baba Edmond Ibrahimi (1. rreth vitit 1957); në Gjirokastër, e drejtuar nga Baba Haxhiu (1. 1936); në Elbasan, e drejtuar nga Baba Sadik Ibro (1. 1972); në Fushë Krujë, e drejruar nga Baba Selim Kaliçani (1922-2001); në Tomoricë, e drejtuar nga Baba Shabani; dhe në Martanesh MT, e drejtuar nga Baba Halil Curri. Të tjera teqe janë në ngritje e sipër: në Berat, në Shëmbërdhenj LB, në Bllacë e në Vlorë, ku tyrbja e Kusum Babait u rihap në prill 1998 në një pikë të bukur që ngrihet mbi qytet. Jashtë kufijve të Shqipërisë, teqe bektashinjsh ka në Tetovë, e drejtuar nga Baba Tahiri dhe para se të shkatërrohej nga forcat serbe në pranverë të vitit 1999 – në Gjakovë, e drejtuar nga Baba Mumin Lamaj.

Zakonet fetare

Hierarkia

Tarikati fetar i bektashinjve ka një strukturë hierarkike, si dhe zakone, rite e praktika të veçanta. Kategoritë kryesore në hierarkinë e këtij besimi fetar janë si më poshtë.

• Ashiku, turq. a§ik, në kuptim të drejtpër-drejtë ‘ai që do, dashamirës,’ është besimtari i thjeshtë bektashi, që nuk ka hyrë me ndonjë mënyrë në tarikat. Ai rëndom është një individ që është afruar me një baba të caktuar dhe i është përkushtuar atij.
• Muhibi, gjithashtu me kuptimin ‘ai që do, dashamirës,’ është anëtar shpirtëror i bashkësisë së bektashinjve, domethënë një individ që është pranuar aty duke bërë ritin e dëlirjes dhe deklaratën e besnikërisë gjatë një ceremonie në teqe. Pas një periudhe prove, muhibi mund të bëhet varf, pra ‘dervish.’
• Dervishi merr për ta vënë në kokë një taxh të bardhë, nga turq. taç, si dhe rroba të tjera, jeton gjithë kohën në teqe dhe, në një kuptim, është si murgu i krishterë.
• Myxheri, nga turq. miicerred, ‘person i sprovuar nga jeta, i dëlirë, i pamartuar,’ bën pjesë në një kategori të veçantë dervishësh, në atë të dervishëve beqarë, të cilët mbajnë një vath në veshin e djathtë. Përsa i përket beqarisë, në historinë e Bektashizmit të kohëve të reja ka patur mjaft debate.
• Babai, në shqip edhe ati, është mësues shpirtëror, i barasvlershëm me shehun në tarikatet e tjera të dervishëve. Si rregull, çdo teqe drejtohet nga një baba.
• Gjyshi, i barasvlershëm me turq. dede ose halife, është mbi babain dhe përgjigjet për të gjitha teqetë e një krahine. Gjyshi ka kaluar shkallën përfundimtare të ceremonisë së hierarkisë dhe mban taxh të bardhë me një rreth të gjelbër.
• Kryegjyshi, turq. dede baba, është udhëheqësi i krejt tarikatit Bektashi dhe zgjidhet nga gjiri i të gjithë gjyshërve.

Praktika fetare

Sikundër ndodh me Sufizmin përgjithësisht, Bektashizmi theksin e vë në thelbin a kuptimin e brendshëm e jo në respektimin e konvencioneve të jashtme. Kështu që praktikat dhe ritet bektashiane karakterizohen, sikundër është përmendur më parë, nga një shkallë e mirë liberalizmi. Krerët fetarë sunitë jo rrallë janë skandalizuar nga mospërfillja që bektashinjtë shpesh shfaqin ndaj disa rregullave të fesë islame tradi-cionale. Bektashinjtë falen vetëm dy herë në ditë dhe faljen nuk e bëjnë detyrimisht me fytyrë nga Meka, ndryshe nga myslimanët sunitë, që falen pesë herë në ditë. Bektashinjtë, kur falen, nuk përkulen detyri-misht në gjunjë. Sikundër myslimanët e tjerë, shumica e bektashinjve nuk e hanë mishin e derrit, as nuk i prekin me dorë breshkat, qentë e gjarpërinjtë dhe, mbi të gjitha, nuk u afrohen lepujve. Disa bektashinj e pijnë alkoolin e madje, në disa teqe, rakinë e bëjnë vetë. Gratë e tyre marrin pjesë si të barabarta në ceremonitë e kuvendimet, diçka tjetër kjo që i skandalizon myslimanët tradicionalë e që në të kaluarën ka dhënë shkas për hamendje të forta e thashetheme për jetën dhe sjelljet brenda teqeve. Bektashinjtë nuk e kanë detyrim të mbajnë ramazan (shih), por ata agjërojnë, ose të paktën nuk pijnë lëngje, gjatë periudhës së matemit (shih), pra në dhjetë ditët e para të muajit Muharrem, gjatë të cilave përkujtohen vuajtjet dhe vdekja e imamit Husein. Pas matemit vjen festa e hashures (shih), gjatë së cilës hahet një ëmbëlsirë e bërë me grurë të rrahur, fruta të thata, arra dhe kanellë. Nga bektashinjtë shqiptarë kremtohet edhe Nevruzi, viti i ri persian dhe ditëlindja e imam Aliut.

Ndikimet fetare

Bektashizmi ka një histori të gjatë dhe ka pësuar ndikime nga burime të ndryshme. Ndër elementet më të hershme të bindjeve e të doktrinave bektashie në Lindjen e Mesme janë heterodoksia turkmene, lëvizja e Kalenderit (Qalandarit) asketik e shekujve XVIII-XIV, e frymëzuar nga misticizmi persian e indian, Melametizmi Sufik (Malamatija) e botës së përtejme, tarikati Futuwwa në Lindjen e Mesme, si dhe doktrina gnostike e kabalistike e Hurufizmit Persian. Më pas ai erdh e u zhvillua në lidhje të ngushtë me Islamin Shiit e Alevit dhe, të paktën në Ballkan, mori shumë elemente të krishtera.

Përkundrejt bindjeve të tyre themelore panteiste, për të cilat bektashinjtë mund të jenë mjaft të fshehtë. Ata besojnë tek Allahu, te Muhamedi dhe tek imam Aliu, dhe këtij të fundit ata i japin një vend të veçantë. Madje, Aliu, e shoqja Fatime dhe dy djemt e tyre Hasan e Husein janë figura qendrore në doktrinat bektashie e shiite. Shumë familje bektashie mbajnë në shtëpi figura të Aliut, sepse e quajnë si shfaqje të Zotit mbi tokë. Besimtarët i falen në raste nga më të ndryshmet duke thirrur “Ja, Ali!” ose “Muhamed-Alil” Figurat e Allahut, Muhamedit dhe Aliut janë bërë kështu elemente të një lloji trinie bektashie. Bektashinjtë, sikundër shiitët e tjerë, adhurojnë të dymbëdhjetë imamët, natyrisht Aliun në mënyrë të veçantë, dhe e quajnë veten pasardhës të imamit të gjashtë, Xhafer Sadik. Vetkuptohet, ata adhurojnë edhe Haxhi Bektashin si themelues të tarikatit. Sa i përket moralit, bektashinjtë i përmbahen formulës turqishte eline, diline, beline sahip ol (Zotëro e mbaj duart, gjuhën dhe këllqet e tua), e cila përdoret gjatë ceremonisë së shugurimit. Në thelb, kuptimi i kësaj formule është: të mos vjedhësh, të mos gënjesh e të mos flasësh kot, dhe të mos bësh tradhti bashkëshortore.

Ndikimi i Naim Frashërit

Burim i rëndësishëm informacioni për besimin e bektashinjve shqiptarë është Fletore e Bektashinjet, e shkruar nga njëri prej shkrimtarëve më të shquar të letërsisë shqiptare, Naim bej Frashërit (1846–1900). Frashëri, i cili ishte autor veprash fetare, kombëtare e didaktike, që luajtën rol të jashtëzakonshëm për Rilindjen kombëtare shqiptare në periudhën e fundit të shekullit XIX, kishte shpresuar se besimi liberal bektashi, me të cilin ai ishte lidhur që në moshë të njomë në fshatin Frashër, një ditë do të përqafohej si fe e re e të gjithë shqiptarëve. Me që rrënjët i kishin si në Kuranin mysliman ashtu edhe në Biblën e krishterë, bektashinjtë kishin mundësi ta shpinin përpara çështjen e forcimit të bashkimit rreth tyre të njerëzve të ndarë nga fetë e ndryshme. Naim Frashëri ishte idhtar i pavarësisë konfesionale të lëvizjes së bektashinjve shqiptarë nga selia qendrore, pir evi, në fshatin Haxhi Bektash Qoj (Haci Bektas Koy) të Anadollit dhe propozoi që në krye të lëvizjes të ishte një baba ose dede shqiptar. Ai, gjithashtu, solli në përdorim terma shqip në vend të termave turqisht që përdoreshin më parë nga bektashinjtë shqiptarë: shq. atë në vend të turq. baba, dhe shq. gjysh në vend të turq. dede, për t’i dhënë fesë bektashiane karakter kombëtar e për t’i bashkuar të gjithë shqiptarët. Fletorja përmban një hyrje për besimin bektashi dhe dhjetë vjersha fetare, të cilat japin një tablo të rrallë të besimeve të këtij tarikati. Ajo fillon kështu:

Bektashinjtë besojnëZot’n e math e të vërtetë, Muhamet-Alinë, Hadixhen’e Fatimenë edhe Hasan e Hysenë. Të dymbëdhjet’ imamëtë qëjanë: Ali, Hasan, Hysen, Zejnel-Abidin, Muhamet-Bakir, Xhafer-Sadik, Musa-Qazim, Ali-Riza, Muhamet-Teki, Ali-Neki, Hasan-Asqeri, Muhamet-Mehdi. Kanë gjithë at’Alinë dhe mëmë Fatimenë. Besojnë dhe gjithë të Mirëtë, qëjane’ tëpar’e të pastajmë. Se besojnë mirësinë dhe asaj i falenë. Pa si besonj’ e duanë këta ashtu dhe Musan’ e Merjemenë dhe Isan’ e shërbëtorët’ e tija. Të parë kanë Xhafer-Sa-diknë’ edhe plak Haxhi-Bektash- Velinë, q ‘ështe’ ng ‘ajo derë. Këta të gjithë kane’ thënë: “Bëj mir’ e mos bëj keq. ” Kësaj fjale i kanë prurë bese’ bektashinjtë. E vë’rteta dh ‘e drejta, edhe mëndja e urtësija dhe gjithë mirësitë mbretërojnë në kët’ udhë. Bes’ e bektashinjve është udh’ e gjerë, që ka përpara dritën, urtësinë, vëllazërinë, miqësinë, dashurinë, njerëzinë dhe gjithë mirësitë. Më nj’anë ka lulet’ e diturisë, m ‘anët tjatër të’ së vërtetësë. Pa dituri e pa të vërtetë’ dhe pa vëllazëri s ‘munt të bënetë njeriu bektashi i vërtetë. Ndaj bektashinjet gjithësija është’ vetë Perëndia.

Pavarësisht nga një panteizëm dhe universalitet i tillë, besimi bektashian i Naim Frashërit ka një frymë kombëtare të theksuar: Nukë vetëm në mest te’ tyre bektashinjtë, po dhe me gjithë njerëzine’ janë’ vëllezër ‘e shpirt. Duanë si shpirtin ‘e tyre dhe të tjerëtë, mysliman ‘e të krishterë, dhe shkojnë mir’e bukure’ me gjithë njerëzinë. Po më shumë duane’ Mëmëdhenç edhe mëmëdhetarëtë, që kjo ështe’ m ‘e mire’ nga gjithë të miratë… Të’përpiqenë dit’e natëpër atëkomp q’i quan Ate’ epërgjërohetëpër ata, te’punojnë’ bashke’ me parësin’ e me pleqësinë për shpëtim të Shqipëris’ e të’ shqipëtarit për diturit epër qytetërit të’ Kombit e te’ Mëmëdheut të tyre; për gjuhën e vet dhe për gjithë mbrothësit’ e mbarësitë.

TIRANE- Një ngjarje e gushtit 1948, zbulon deri në imtësi se çfarë torturash fizike e mendore bënin shefat e sigurimit në qelitë e hetuesisë. Rasti është i një nëntogeri, efektiv ushtarak, i cili ishte arrestuar befas në Pogradec, me akuzën për vepra armiqësore kundër pushtetit popullor. Pasi akuzat nuk ishin vërtetuar, ai ishte liruar nga burgu dhe pas kwsaj shkruan një relacion me gjithë detajet e torturave që kishin ushtruar mbi të dy punonjësit e Sigurimit Kapiten T. B. dhe N/Toger Sh. K., ku ai veçon si kulmin më të padurueshëm momentin kur torturuesi i thotë se do t’i sjellë në mbrëmje gruan dhe do ta përdhunojë në sytë e tij.

 E njëjta ngjarje raportohet edhe  nga majori SH.P.,duke kërkuar që të hetohet ngjarja. Në të dy dokumentet, fraza që lidhet me  kërcënimin për përdhunimin e bashkëshortes së të akuzuarit, nënvizohet me vijë të dukshme, duke lënë të nënkuptohet se ai ishte një akt i patolerueshëm, madje më shumw se torturat çnjerëzore si mbajtja varur për ditë të tëra pa ushqim e pa ujë. Për shkak të çështjes thellësisht intime, të gjithë emrat e përmendurve në këto dy dokumente, i sjellim me iniciale, duke besuar se ky veprim nuk ia ul tonin çnjerëzor rrëfimit mbi torturat që kryenin drejtuesit e Sigurimit.

Pjesë nga dokumentet ku rrëfehet dhuna në dhomat e hetuesisë

 RELACJONE

 LANDA: Mbi vëmendjen në dijeni reth arrestimit dhe vuajtjeve të mija.

Me rastin e daljes nga burgu Unë i nënshkruari N/Toger K. Z. efektiv i Zyrës Ushtarake Pukë ju paraqes këtë Relacjon.

Më 10 gusht 1948 unë u arrestova nga Sigurimi i Shtetit Pogradec dhe mbranda 24 orëve më nisën për Tiranë, i lidhur me hekura dhe me uniformën si oficer i shoqruar nga dy policë me nji kamjon që ishte mbushur plotë me civila, para se të nisesha propozoj N/Toger L.Rr ish-oficer i Sigurimit Pogradec që të heq uniformën si oficer ose të paktën spaletat, por aj m’u përgjegj (Jo). Kur mbrita në Tiranë ju propozoj të di, se pse jam arestuar mbasi në të vërtetën arestimi i jem asht bërë krejt i pa drejtë dhe pa asnji fakt, por nuk prauan në asnji mënyrë shokët e Sigurimit.

     Mbrenda 5 ditve i shoqruar më nisën për në Shkodër dhe me shpunë në nji birucë ngushtë, ku prej asaj dite filluan të më bëshin torturat çnjerëzore.

     Me datën 15 gusht 1948 më marrin në pytje kapiten T.B. dhe N/Toger Sh. K. të cilët më thanë: Trego aktivitetin tënd kundër pushtetit dhe me çë njerëz njifesh mbasi neve kemi fakte të gjalla për ti si anti pushtet, për nji herë mbasi unë nuk kisha se çë farë t’u thonja pse nuk kisha bër ndonji vepër për kundra pushtetit u a dhash përgjegjen: Nuk kam bërë asgjë kundra pushtetit dhe as që kam pas ndërmend të bëj dhe ju lutemi më hidhni në gjygj mbasi atje pozita e ime do të skjarohet ku pastaj dhe ju do të bindeni me fakte se unë jam i pa fajshëm.

Pa pritur dhe të zemruar u dhanë urdhër rojeve: çojeni në burg dhe e lini në këmbë dhe lidhur për deri sa t’i vij mendja e të tregoj. Në këtë gjendje tortura më bënë 7 ditë e 7 netë ku ma në fund nga lodhja e tepërt filloj tue rrjedhë gjaku nga kambët e mija. Gjatë kësaj perjudhe më merrnin në pytje në mes të natës dhe gjithmon po nji fjalë më flisnin: Trego aktivitetin tënd kundra pushtetit, mbasi nuk kishin fakte të sigurta për se të më akuzonin për të tjera.

     Gjatë këtyre shtat ditve me tortura e kërcnime dhe sharje u munduan që unë të mbush perçezin ashtu si e donin ata, por kjo u doli bosh krejtësisht dhe mbasi u dulën bosh akuzat pregatitën nji organizim me inisjativën e N/Toger Sh. K. që të më vrasin, se gjoja unë kam tentuar të hiki nga burgu. Me datën 22/8/1949 në orën 2 pas dreke i trullosun nga torturat dhe isha nde për çimente, po ndëgjoj nji za (Kush ti bije, unë apo ti).

Me të ndigjuar këtë za çohem dhe i ve nji rogoz derës dhe po qëndroj në nji qoshe të murit tue shikuar me vrejtje ngjarjen që do të zhvillohej, nuk vonoj shumë polici që ishte roje fut revolen për birucë e drejton mirë drejt meje për fat të mirë revolveri nuk shkrepi, mbasi nuk i ndezi fisheku i revolverit rëmbijen me nji herë automatikun, atëher tue parë vehten me nji rezik thirra me nji za të tmeruar, ku në atë kohë ndigjoj kapiten L. Z. Shefi i Seksjonit të Qytetit Shkodrës, i cili erdhi dhe më tërhoqi nga ai burg dhe më dërgoj në nji birucë pranë Seksjonit Punve të Mbrendshme të qytetit Shkodër….

Po në mbramje të kësaj darke në mes të natës më mori në dhomën e proçedimit N/Toger Sh. K. dhe më rrifte tue më thanë pse bërtite dhe pse i the Kapiten L. Z., i thash pse donin të më vrisnin, po duhet të jesh i sigurtë se shpëtove nga plumbi po do vdesësh në litar dhe në atë orë më shpuri në podrume dhe më lidhi duart mbrapa nga ana tjetër më lidhi me nji litar nën sjetullat dhe më varën tue ngritur nga toka dy pllëmbë jo për të vdekur po për të më torturuar rëndë. Kjo torturë e këtillë ka vazhduar për 19 dit me radhë varem në trarin e podrumit pa bukë e pa ujë dhe pa asgjë cderi sa më në fund e kisha humbur gjukimin tem dhe nuk merrja vesh gja mbasi po rrithte gjaku vijë nga goja dhe në momentin e prisja vdekjen teme.

     Mbasi kisha qëndruar nji kohë të gjatë kështu më kishin zgjidh nga ku isha varur dhe më kishin ul për tokë por unë nuk kuptojsha asgjë se çfarë po bahej, vetëm mbas dy tri ditësh fillova të bije ndër mendë ma në fund akuzonin se unë kam patur lidhje me Nako Spiron dhe Mehmet Shehun se gjoja i kam favorizuar në qëndrimin e tyre në lidhje me këto akuza bazoshin se gruaja e ime ka miqësi me familjen e Nako Spiros dhe për Mehmet Shehun me pytshin se si i ka punët dhe si e mendon ti qëndrimin e tij. Unë ju thashë se nuk më mbushet mendja se Mehmeti të ketë qenë i atillë gjithashtu dhe për Nako Spiron u thash nuk e njoh….

     Nuk mund të qëndroj pa ju vënë në dijeni për torturat dhe e ndjej për detyrë si një komunist i vërtetë që këtë vepër të disa personave të poshtë shënuar me ja thanë Partis dhe që Partija mendoj që këta shokë t’i kontrolloj. Emrat e personave për veprat e tyre shnjerzore Kapiten T.B., N/Toger Sh. K. dhe për këtë detyrohem të tregoj nji vepër e cila më ka revoltuar shumë pse më datën 3 shtator N/Toger Sh. K. më merr në dhomën e proçedimeve dhe më thotë: çfarë gjëra ushtarake ke në shpi. Unë i thashë: shko në shpinë time kontrollo dhe pyt gruan time e cila do t’ju tregoj të vërtetën pse dhe ajo asht antare Partije.

Mirë po N/Toger Sh. K. më përgjigjet: pse dhe gruan antare Partije e ke, prite se nesër mbrama do ta sjell këtu dhe ju do t’i mbani kokën dhe un do t’i mbledh kambët. Gjatë gjithë vuajtjeve e torturave kjo ka qenë vepra më shnjerzore për nji komunist dhe me gjithë se unë më vjen turp me shkruajt por nuk mundem të qëndroj pa e thënë mbasi më duket nji barrë e madhe në kurriz….

ME NDERIME ANTARI I PARTIS PUNËS SHQIPTARE

N/Toger (K. Z.)

(firma)

REPUBLIKA POPULLORE E SHQIPËRISË                V.F.L.P.

MINISTRIA E PUNËVE TË BRENDSHME

TIRANË

Nr. 3375 Prot.

Lënda: Mbi sjelljet e këqija të N/Toger Sha.K.

SHEFIT TË SEKSIONIT TË PUNËVE TË BRENDSHME

                                                     LUSHNJE

Informohemi se në datën 10 gusht 1948, në Kampin e Pushimit të Oficerëve në Pogradec, është arrestuar N/Toger K. Z., i cili u përcoll për në Seksionin e Sigurimit – Shkodër, dhe atje u mor në procedim prej Kapiten T. B. dhe N/Toger Sh. K. të cilët e akuzonin për veprimtari grupazhi dhe antipushtet.

     N/Togeri në fjalë është torturuar për 40 ditë rresht prej Sh. K. 9 ditë pa bukë, 20 ditë i varur në trarët e burgut dhe më në fund Sh. u jep urdhër dy policëve dhe një tetari për ta pushkatuar me pretekstin se tentoi të arratisej, por policëve nuk u ndezi revolveri dhe mandej marrin automatikët, kështu që i akuzuari në këto momente ulërin nga frika dhe vjen Kapiten H. Z., i cili e shpëton nga ekzekutimi.

     Në datën 2 shtator shkon N/Toger Sh. dhe mbasi e rimerr në procedim N/Toger K. Z. e pyet se çfarë sendesh ushtarake ka në shtëpi, dhe i arrestuari i përgjigjet se juve shkoni dhe kontrolloni shtëpinë time, mbasi atje është gruaja e cila është dhe anëtare partie, mirëpo Sh. i thotë se e paske dhe anëtare partie gruan, të cilën në mbrëmje do ta sjell unë këtu dhe ti t’i mbash kokën e unë t’i ngre këmbët.

Përveç këtyre i përmenduri në shtëpinë e të arrestuarit ka marrë dhe këto plaçka: 1 palë spaleta, i kapele 1 rrip oficeri, 1 revole parabel, 1 nagant, 1 pushkë gjerman dhe gjithë librat që kishte në shtëpi.

Prandaj, për sa më sipër të pyetet N/Toger Sh. K. dhe me anën e një relacioni shkoqitës të përgjigjet për të gjitha akuzat që përmban kjo shkresë duke ia përshtatur realitetit.

Përfundimi pritet i shpejtë. KRYETARI I DEGËS SË KUADRIT

MAJOR (SH. P.) d.v. 

http://www.abcnews.al/speciale/speciale/1/644

/gazetadielli.com/