Vullnet Mato.
MONOLOGU I NËNËS SË EMIGRANTIT
U bënë shtatë vjet
me rënie gjethesh të verdha ndërmote,
shtatë shekuj që të pres
me sytë në përgjim,
te kjo derë e pashkelur nga fryma jote
dhe nga gjurma e harruar
diku larg në mërgim…
Të pres te kjo derë e gozhduar
me kufomën e vetmisë brenda,
te ky prag i zi që mbështolli
me shurdhëri nata jote e ikjes.
Yjet këputen
nga gërmadhat e reve të rënda
dhe bien mbi duart e mia
të shtrira drejt qiellit të pritjes…
Por ylli yt
nuk pikoi vështrimin e syrit
mbi përrenjtë e tharë
të rrudhave të mia.
U bënë shtatë shekuj
me trokitje vetëtimash,
duke pritur të trokasë zëri yt
tek dritarja ime me thinja…
Por dëgjoj aty,
vetëm ankthin e erërave dimërore.
që vijnë e shkojnë
me psherëtima të pikëlluara.
Derisa vetmia
më ngurtësoi rrudhjen kockore,
për të gdhendur statujën e pritjes
së nënave të harruara…
Ti nuk erdhe
të zbutesh mallin tim gjëmëmadh.
Shumë shira breshëruan lot në sytë emi.
Lot që u tretën nga mynxyra e dhimbjes,
nëpër mjegullat e harrimit tënd pakufi.
Vjen gjithmonë një korb mortor,
gdhihet natën te dritarja ime eshkretuar,
ku hija jote ngjyrë molle, lulëzon në oborr
dhe gjithmonë më pëshpërit
ardhjen tënde të tepërvonuar…
Por tani që edhe ajri u mbush
me mungesën tënde,
ndjej se fryma më është pakësuar
dhe fjalët e ngrira më janë kthyer
në mermer të zbardhur,
ku mund t’i falesh kujtimit në kthim,
nëse dikur ke për të ardhur… o yllim!…
AL in Sweden. 